"Να πάω ....να μην πάω
αφού κατάλαβα
πως δεν τον αγαπάω..."
"Να πάω ....να μην πάω
αφού κατάλαβα
πως δεν τον αγαπάω..."
↧
Θα πάει ο Βενιζέλος στην σύσκεψη των Πολιτικών Αρχηγών;
"Να πάω ....να μην πάω
αφού κατάλαβα
πως δεν τον αγαπάω..."
↧
Τα παγκάκια "τραγουδάνε" ακόμα
Σήμερα οι δρόμοι είναι αλλαγμένοι. Θα έλεγε κανείς, εγκαταλελειμμένοι από τη φυσική "μητέρα" τους. Τον Δήμο Αθηναίων. Ο λόγος, για την Κυψέλη, την "πολύχρωμη" καρδιά του κέντρου της Αθήνας.
Μια γειτονιά που ήρθε στο προσκήνιο και πάλι μετά τις πρόσφατες δηλώσεις της Κικής Δημουλά που έκαναν την εμφάνιση τους στην κορυφή της ημερήσιας διάταξης.
Μια από τις πιο αναγνωρίσιμες κατοίκους της περιοχής, ανέδειξε εν πολλοίς τα προβλήματα αλλά και τις όμορφες ιδιαιτερότητες της Κυψέλης. Μιας Κυψέλης που από το '90 και μετά ήταν πολυπολιτισμική. Μιας Κυψέλης που προσπαθεί να κρατήσει τους μόνιμους κατοίκους της, τα μαγαζιά της, την κουλτούρα της και να προσδιορίσει τη νέα την ταυτότητα της που σφυρηλατείται μέσα από την ανταλλαγή πολιτισμικών στοιχείων. Μια ανταλλαγή που δεν είναι πάντα ειρηνική.
Το NEWS 247 βρέθηκε στους δρόμους που οριοθετούν την περιοχή σε μια προσπάθεια να αφουγκραστεί τον "ήχο" αυτής της γειτονιάς, μέσα από τα λόγια των ανθρώπων που εργάζονται και ζουν στα στενά της, Έλληνες και μετανάστες, "ξένους" που ήρθαν σε αυτή τη χώρα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον για εκείνους και τις οικογένειες τους.
Περιπλανηθήκαμε στους δρόμους γύρω από την Πατησίων, τη Φωκίωνος Νέγρη και την πλατεία Κυψέλης. Εκεί που κάποτε αλώνιζε η "αφρόκρεμα" της πρωτεύουσας.
Ο Ελύτης, ο Κουν, οι αδελφές Καλουτά, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Μαρίκα Κρεββατά, ο Ιάννης Ξενάκης και πλήθος άλλοι.
Κάτσαμε στα περιβόητα πλέον παγκάκια της και προσπαθήσαμε να μπούμε στα "παπούτσια" του μέσου κατοίκου. Να δούμε μέσα από μάτια διαφορετικού χρώματος, αλλά κοινών, όμοιων σκέψεων και φόβων.
Ο φόβος του άγνωστου
"Ζω εδώ, τα τελευταία 32 χρόνια", μας λέει η Μαρία, 50 ετών , μητέρα δύο παιδιών και μόνιμη κάτοικος Κυψέλης. "Τα παιδιά μου μεγάλωσαν εδώ, έκαναν τις παρέες τους εδώ και δεν θέλουν να φύγουν από το μέρος. Παρότι η γειτονιά έχει αλλάξει".
Τι είναι εκείνο που έχει αλλάξει όμως; "Δε με ενοχλούν οι μετανάστες", λέει η ίδια. "Έχουμε μάθει να ζούμε μαζί με ξένους, από το '90 και μετά. Αλλά τα τελευταία χρόνια έχουν πολλαπλασιαστεί. Τελευταία κάποιοι φεύγουν, πάνε πίσω στις χώρες τους. Όμως οι περισσότεροι είναι άνεργοι και ψάχνουν για λεφτά και φαγητό", μας λέει. "Αυτό που επίσης έχει αλλάξει, είναι ότι πλέον, από τον Σεπτέμβρη και μετά βλέπεις αστυνομία παντού, σε κάθε γωνία. Οι περιπολίες είναι πολλές, τα παιδιά κάνουν καλά τη δουλειά τους".
"Φοβάστε;", τη ρωτάμε. "Το βράδυ δεν κυκλοφορώ μόνη, όταν νυχτώνει. Αυτό είναι αλήθεια. Πριν από δύο χρόνια, είχαν χτυπήσει τον άντρα μου. Πήγε να παρκάρει και του επιτέθηκαν με λοστάρια για να του πάρουν λεφτά. Δεν είχε πολλά πάνω του. Όμως τον χτύπησαν και τον έστειλαν στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Ήταν μέσα δύο εβδομάδες", εξομολογείται.
"Δεν θα επέλεγα να φύγω παρόλα αυτά. Τώρα, τι να σου πω. Ίσως αν κάποτε βέβαια είχα περισσότερα χρήματα, να επέλεγα μια καλύτερη γειτονιά, πιο ήσυχη", καταλήγει.
Ενδεικτικό της πρώτης αντιμετώπισης που λάβαμε από όλους όσους μας μίλησαν, είναι ότι κανείς δεν θέλησε να φωτογραφηθεί. "Φοβόμαστε τις συμμορίες αλλά και τη Χρυσή Αυγή, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται", λέει η κ. Μαρία.
Το ίδιο θα μας πουν μετά από λίγο και μετανάστες που συναντήσαμε και δέχτηκαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις μας. Ο υπότιτλος του άρθρου θα μπορούσε να είναι, "ο Έλληνας που φοβάται την εγκληματικότητα και τους μετανάστες και ο μετανάστης που φοβάται τον ρατσισμό και τη Χρυσή Αυγή". Κάπως έτσι.
Ένα σχολείο διαφορετικό από τα άλλα
Πρόσφατα, οι Atenistas διοργάνωσαν περίπατο - ξενάγηση στην Κυψέλη με στάσεις και διηγήσεις σε μια σειρά ιστορικών κτιρίων της αστικής περιοχής. Η μαζική βόλτα ολοκληρώθηκε στο 21ο Δημοτικό Σχολείο της Κυψέλης στην οδό Κύπρου 46 (περιοχή Πλατεία Αμερικής, ουσιαστικά). Εμείς περάσαμε την πύλη του σχολείου και μιλήσαμε με τον κ. Μιχάλη, 40 ετών, δάσκαλο του Δημοτικού. Ο κ. Μιχάλης είναι και μόνιμος κάτοικος της περιοχής.
"Να φοβάμαι; Όχι βέβαια. Ζω εδώ από το 1991. Δεν έχει τύχει να δεχθώ επίθεση από κάποιον. Μου έχουν πει άλλοι ότι τους έχουν κλέψει αλλά προσωπικά δεν έχω πάθει κάτι", μας λέει από τη δική του μεριά. "Στην πολυκατοικία που μένω, είμαι ο μόνος Έλληνας.
Μια χαρά συνυπάρχω με τους ξένους. Σίγουρα το βράδυ όταν γυρίζω σπίτι, είμαι πιο "υποψιασμένος", έχω το νου μου. Παλιότερα θυμάμαι που έμενα στην πλατεία Βάθης. Ερχόμουν με τα πόδια μέχρι τη Φωκίωνος για να δω τους συγγενείς μου και να βγω στα στέκια μου εδώ. Τώρα δεν το κάνεις αυτό εύκολα, ειδικά το βράδυ και ειδικά αν είσαι κοπέλα. Δεν πιστεύω πως φταίνε όμως οι μετανάστες για την εγκληματικότητα. Η οικονομική κρίση έχει κάνει τα πράγματα χειρότερα".
Η Κυψέλη μας από CDemo83 Πολυπολιτισμικότητα στα σχολεία
"Εδώ, στο 21ο, το 68% των παιδιών είναι παιδιά μεταναστών. Παιδιά που γεννήθηκαν εδώ και έχουν γίνει φίλοι όλοι μεταξύ τους. Κάποτε λέγαν τα ελληνάκια, δεν τον παίζω αυτόν, είναι Αλβανός. Τώρα τι να πουν; Ούτως ή άλλως είναι όλα μοιρασμένα εδώ, παιδιά κάθε καταγωγής και προέλευσης. Αυτή η πολυπολιτισμικότητα που έχουμε, μπορεί να προετοιμάσει καλύτερα την αυριανή κοινωνία, με μετανάστες ενσωματωμένους", προσθέτει.
Πρέπει να λαμβάνουν όλα τα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα την ιθαγένεια, τον ρωτάμε.
"Το κακό σε αυτή τη χώρα, είναι ότι όλα γίνονται χωρίς μέτρο. Αποφασίζουμε κάτι και μετά εφαρμόζεται αλόγιστα. Προχειροδουλειές. Αυτά τα παιδιά, ναι, πρέπει να λαμβάνουν την ιθαγένεια αλλά με κάποιες προϋποθέσεις. Αν είναι παιδιά μόνιμων μεταναστών που ζουν στη χώρα, εργάζονται, πληρώνουν φόρους στην Ελλάδα, γιατί να μην έχουν την ιθαγένεια; Είναι άδικο, δεν προσφέρεις σαν κράτος κάτι σε εκείνον που εργάζεται για σένα".
Θα φεύγατε από την περιοχή;
"Ειλικρινά; Όχι. Μόνο για λόγους βαρεμάρας, για να αλλάξω παραστάσεις", μας λέει γελώντας.
Τι σε ενοχλεί περισσότερο;
"Τα σκουπίδια στους δρόμους", υπογραμμίζει ο κ. Μιχάλης. "Ο Δήμος πρέπει να ενδιαφερθεί περισσότερο".
Αξίζει να σημειωθεί πως το σχολείο έχει εφαρμόσει το Πρόγραμμα: Δεξιότητες για Παιδιά του Δημοτικού. Πρόκειται για μια ενεργό εκπαιδευτική προσέγγιση, δίνοντας έμφαση στην καλλιέργεια των δεξιοτήτων μέσα από την εργασία σε ομάδες, καθώς και μια ποικιλία ασκήσεων και δραστηριοτήτων μέσα στην τάξη. Ένα πρόγραμμα που αποσκοπεί στη σύσφιξη των σχέσεων Ελληνόπουλων και παιδιών μεταναστών.
Η Αγορά της Κυψέλης στον "γύψο"
Ανεβαίνοντας την Κύπρου, περάσαμε από το πάρκο της και φτάσαμε στην Φωκίωνος και την Αγορά της Κυψέλης.
Τον Νοέμβριο ο Δήμος Αθηναίων προχώρησε σε επιχείρηση επανάκτησης ελέγχου του χώρου που για χρόνια λειτουργούσε με πρωτοβουλία αριστερών οργανώσεων και συλλογικοτήτων.
Προς το παρόν έχει εκδοθεί μια οικοδομική άδεια (με εγκεκριμένη μελέτη από το υπουργείο Πολιτισμού) που αφορά τη διαμόρφωση των επί της Φωκίωνος Νέγρη καταστημάτων σε Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ) και Σημείο Εξυπηρέτησης Δημοτών (ΣΕΔ). Οι εργασίες εκτελούνται κυρίως από προσωπικό του δήμου με τη συνδρομή συνεργείου εργολάβου και αντικείμενο τις αποξηλώσεις των διαφόρων πρόσθετων στοιχείων (σιδηροκατασκευές, ψευδοροφές, φωτεινές επιγραφές, στέγαστρα κ.λπ.) από το σύνολο του κτιρίου. Ήδη έχουν καθαριστεί τα υπόγεια από συνεργεία της Δ/νσης Καθαριότητας.
Μια Αγορά, που ανέκαθεν αποτελούσε "ορόσημο" της περιοχής.
Τα παγκάκια είναι γεμάτα
Άνθρωποι νέων ηλικιών κυρίως, αλλά και ηλικιωμένοι Έλληνες, παιδιά όλων των χρωμάτων, άνθρωποι όλων των χρωμάτων. Η Φωκίωνος σφύζει από ζωή. Πως κατανέμονται όμως οι θαμώνες της; Οι Έλληνες και οι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς στα καφενεία και τις καφετέριες. Οι άνεργοι στα παγκάκια. Κυκλοφορούν ανά παρέες και φοβούνται. Τι φοβούνται; Τον ρατσισμό.
"Είναι περιοχή μετάβασης η Κυψέλη, όλοι σχεδόν έχουν ζήσει εδώ. Φιλόξενη περιοχή.
Μετάβασης, διότι κρίθηκε αυτομάτως επειδή ήταν προσιτή, δεν μπορούσαμε να πάμε στο Κολωνάκι.
Μακάρι να μην υπήρχε αυτό το θέμα της πείνας, μακάρι οι φυλές του κόσμου να ήταν ανακατωμένες, εδώ πια είναι ένα πρόβλημα πώς συντηρούνται αυτοί οι άνθρωποι", έλεγε η Κική Δημουλά. Πείνα όμως υπάρχει, όπως και μισθοί φτώχειας.
Δημοτική αγορά Κυψέλης - έργα από CDemo83 Η "άλλη" πλευρά
"Μας λένε ότι τους παίρνουμε τις δουλειές. Ποιες δουλειές; Έλα τώρα. Ο Έλληνας δεν θα δούλευε λάντζα ή θα έκανε την καθαρίστρια, εμείς δεν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι", μας αναφέρει ο Σαλούμ από την Τανζανία.
"Δεν πάμε σε άλλη περιοχή γιατί είναι φθηνά στην περιοχή. Μας νοικιάζουν πιο φθηνά", οι Έλληνες.
Κάποιοι εκ των οποίων φεύγουν και νοικιάζουν τα σπίτια τους, τα διαμερίσματα τους σε δέκα, είκοσι, τριάντα και παραπάνω ανθρώπους, στοιβάζοντας τους, επιδεινώνοντας την κατάσταση.
"Μένω στην περιοχή 15 χρόνια", προσθέτει ο Σαλούμ. "Είχα μάλλον τύχη, άλλοι δεν είχαν. Δουλεύω, πληρώνω τους φόρους μου κανονικά και έχω γνωρίσει πολύ κόσμο. Στην πλατεία που είμαστε τώρα". Πλάι του η Στεφανία και ο Τζον, από την Αφρική και οι δύο. Απέναντι μια γυναίκα από την Ουκρανία με το παιδί της και κοντά της, δύο Ελληνίδες ηλικιωμένες να διαβάζουν εφημερίδα.
"Δεν καταλαβαίνω τι τους πειράζουμε και μας βρίζουν", λέει ο Σαλούμ. "Μέχρι πριν από μερικά χρόνια δε γίνονταν αυτά σε τέτοιο βαθμό. Φοβόμαστε να κυκλοφορούμε. Δεν πάμε στις καφετέριες, καθόμαστε στα παγκάκια και το βράδυ κυκλοφορούμε πολλοί μαζί γιατί μας χτυπάνε οι χρυσαυγίτες. Φοβάμαι όταν είμαι μόνος γιατί αυτοί επιτίθενται είκοσι άτομα σε έναν".
"Είναι οι Έλληνες ρατσιστές;", τον ρωτάμε στη συνέχεια. "Όχι όλοι. Αλλά πολλοί είναι, ναι. Κανονικά θα έπρεπε να είναι αλλιώς τα πράγματα. Να μαθαίνουν οι Έλληνες από εμάς και εμείς από την Ελλάδα. Αυτό είναι το σωστό".
Η Στεφανία από την Κένυα λέει από τη δική της μεριά. "Μένω στην Κυψέλη γιατί αν πήγαινα σε άλλη περιοχή θα μου έλεγαν, μαύρη είσαι φύγε. Εδώ είναι ωραία και αρέσει και στα παιδιά μου".
"Ξέρεις τι; Είμαστε τα θύματα. Φταίει η κρίση. Κάποιοι πρέπει να είναι οι κακοί. Οι Έλληνες τα ρίχνουν όλα σε εμάς αλλά δε φταίμε. Ξεσπάνε έτσι. Και στην Αφρική έτσι γίνεται".
"Εγώ προσέχω μια γιαγιά, πληρώνω φόρους, όλα κανονικά. Από όταν ήρθα στην Ελλάδα έκανα τόσες δουλειές που κανείς Έλληνας δεν θα έκανε εύκολα".
"Τα παιδιά μου αισθάνονταν πάντα ελληνάκια. Έπαιζαν με παιδιά από την Ελλάδα. Αλλά κάποιοι μας λένε φύγετε, να πάτε στην πατρίδα σας, είστε βρώμικοι. Τους το λένε ακόμα και τώρα που πάνε σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Δεν είναι άδικο;".
Σκέφτεσαι να φύγεις από την Ελλάδα;
"Όχι βέβαια. Θα μείνω μέχρι να βαρεθώ. Μου αρέσει πολύ η Ελλάδα, τα τραγούδια, δεν ξέρω, έχει πολλά πράγματα που με κρατάνε".
Κυψέλη σημαίνει και αλληλεγγύη
Στην Κυψέλη δραστηριοποιείται και η Ομάδα κατοίκων "Η Κυψέλη μας". Μόνιμοι κάτοικοι που διοργανώνουν συγκέντρωση τροφίμων και ρούχων "για τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη", όπως αναφέρουν.
Η επόμενη συγκέντρωση τροφίμων λαμβάνει χώρα το Σάββατο 18 Μαΐου στην πλατεία Κυψέλης (άγαλμα Κανάρη). Η ομάδα διοργανώνει χάπενινγκς για τους κατοίκους, δίνοντας το παρών και το δικό της χρώμα στην καθημερινότητα της περιοχής.
Περισσότερες πληροφορίες στο: www.kypseli2012.gr
Η Κυψέλη σε αριθμούς
-1937 έγινε ο εξωραϊσμός του ρέματος Λεβίδη. Στη θέση του δημιουργήθηκε ένας γραμμικός κήπος με δέντρα και θάμνους, πίδακες νερού και χώρους παιχνιδιού, ανάμεσα σε ασφαλτοστρωμένες οδούς: Η Φωκίωνος Νέγρη.
-1938 σε σχέδια του μηχανικού Ι. Ζολώτα, οικοδομήθηκε η πολυκατοικία Λαναρά, στη γωνία της οδού Φωκίωνος Νέγρη και Επτανήσου, η οποία αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του μοντέρνου μεσοπολεμικού κινήματος.
-1954 αγιογραφήθηκε η εκκλησιά του Αγ. Γεωργίου στην ομώνυμη πλατεία από κορυφαίους Έλληνες ζωγράφους όπως οι Κόντογλου, Πελε-κάσης, Τερεζής, Παπανικολάου και Σεντουκάς. Στη δεκαετία του '70, εκεί πραγματοποιούνταν οι περισσότεροι γάμοι καλλιτεχνών.
-1965 γυρίζεται «Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη», με πρωταγωνιστή τον Αλκη Γιαννακά. Η ταινία αποτυπώνει τον μύθο της περιοχής.
-4000 Ο νόμος εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Κυψέλη το 1958. Τιμωρούσε όσους έριχναν γιαούρτι ή φρούτα σε ηλικιωμένους και γυναίκες, με σύλληψη, κούρεμα με την ψιλή και σκίσιμο των ρεβέρ των παντελονιών.
-230 στρέμματα είναι η έκταση του Πεδίου του Άρεως. Είναι ο δεύτερος πράσινος πνεύμονας της Αθήνας μετά τον Εθνικό κήπο και το Ζάππειο.
Και ένα σχόλιο για κλείσιμο. "Αν φοβάσαι να πλησιάσεις την κυψέλη, τότε δεν είσαι άξιος της Κερήθρας". Τάδε έφη, Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Ευχαριστούμε την ομάδα "Η Κυψέλη μας" για την ευγενική παραχώρηση του βίντεο.
http://news247.gr
↧
↧
Η ιστορία του καφέ: Πώς έφτασε στην Ανατολή και εξαπλώθηκε στην Ευρώπη
Με περιπετειώδη τρόπο και μέσα από πολέμους έφτασε στην Ευρώπη το πιο διάσημο ρόφημα του πλανήτη, ο καφές, ο οποίος ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά στην Ανατολή κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα και στη συνέχεια κατέκτησε όλο τον κόσμο.
Η πρώτη επαφή του ανθρώπου με τον καφέ έγινε μέσω ενός βοσκού περίπου το 1670 αναφέρει το βιβλίο «Μια σταγόνα Ιστορία», το οποίο επικαλείται ένα έγγραφο της ίδιας εποχής. Σύμφωνα με το έγγραφο λοιπόν, ένας βοσκός κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα διαπίστωσε ξαφνιασμένος ότι τα ζώα του μόλις έφαγαν τους καρπούς ενός άγνωστου μέχρι τότε δέντρου δεν μπορούσαν να κοιμηθούν, αλλά είχαν μια τρομερή υπερδιέγερση. Ο βοσκός το είπε στον ηγούμενο ενός μοναστηριού κοντά στην περιοχή και σύντομα ο καφές κατέκτησε όλη την περιοχή και από εκεί εξαπλώθηκε στην Αραβία αλλά και την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Πώς έφτασε ο καφές στην Ευρώπη
Ο καφές στην Ευρώπη, έφτασε μέσω πολέμου και συγκεκριμένα μετά τη συντριβή των Τούρκων στα τείχη της Βιέννης το 1683. Ο τουρκικός στρατός, ο οποίος τράπηκε σε άτακτη φυγή, άφησε πίσω του όλα του τα εφόδια, ανάμεσά τους και πεντακόσια σακιά με κόκκους καφέ. Οι στρατιώτες που τα βρήκαν, νόμισαν αρχικά πως ήταν τροφή για καμήλες και αποφάσισαν να τα πετάξουν. Ενας Πολωνός o Jerzy Franciszek Kulczycki όμως ο οποίος είχε ζήσει χρόνια στην Ανατολή ζήτησε και πήρε τελικά το φορτίο για λογαριασμό του. Το πρώτο καφενείο της Ευρώπης ήταν προ των πυλών.
Το πρώτο καφενείο της Ευρώπης - Πώς βγήκε ο καφές «βιεννουά»
Ο Kulczycki άνοιξε το πρώτο καφενείο της Ευρώπης στη Βιέννη με το όνομα «Blue Bottle Coffee House» και ο πρώτος καφές που σέρβιρε ήταν αλεσμένος σε ψιλή σκόνη και βρασμένος σε νερό, ενώ τον αρωμάτιζε με μέλι και γάλα. Τον καφέ, ο οποίος βαπτίστηκε «βιεννουά» τον σέρβιρε μαζί με κρουασάν σε σχήμα ημισελήνου για να θυμίζει την ήττα των Οθωμανών. Σύντομα ο καφές διαδόθηκε σε όλη την Ευρώπη, ενώ μόνο οι Γερμανοί που προτιμούσαν την μπίρα και οι Αγγλοι που προτιμούσαν το τσάι δεν ενθουσιάστηκαν ιδιαίτερα. Στην αρχή ο καφές σερβίρονταν σκέτος, ενώ η ζάχαρη καθιερώθηκε αργότερα από τις γυναίκες κυρίως που δεν άντεχαν να τον πίνουν σκέτο.
Πώς έγινε μόδα ο καφές στη Γαλλία
Το 17ο αιώνα ο καφές είχε τεράστια απήχηση στη Γαλλία, όμως η τιμή του ήταν δυσπρόσιτη καθώς το μονοπώλιο του καφέ το είχαν οι Ολλανδοί. Ο καφές στη Γαλλία ήρθε από ένα τραγικό λάθος του δημάρχου του Αμστερνταμ να δωρίσει το 1714 ένα μικρό δέντρο καφέ στον Λουδοβίκο ΙΔ'. Ο δήμαρχος πίστευε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ ένα τέτοιο φυτό να «πιάσει» στο κρύο Παρίσι. Για δεκατέσσερα χρόνια οι Γάλλοι πάλευαν να φροντίσουν το δέντρο ώστε να βγάλει καρπούς αλλά χωρίς αποτέλεσμα, μέχρι που κάποια στιγμή ένας αξιωματικός του στρατού είχε την ιδέα να το μεταφέρουν στη Μαρτινίκα η οποία ήταν γαλλική αποικία, με το σκεπτικό ότι το τροπικό κλίμα θα βοηθούσε. Σε πέντε χρόνια η Γαλλία ήταν αυτάρκης σε καφέ, η τιμή του έπεσε ραγδαία και σύντομα κατέκτησε όλο τον κόσμο...
Η πρώτη επαφή του ανθρώπου με τον καφέ έγινε μέσω ενός βοσκού περίπου το 1670 αναφέρει το βιβλίο «Μια σταγόνα Ιστορία», το οποίο επικαλείται ένα έγγραφο της ίδιας εποχής. Σύμφωνα με το έγγραφο λοιπόν, ένας βοσκός κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα διαπίστωσε ξαφνιασμένος ότι τα ζώα του μόλις έφαγαν τους καρπούς ενός άγνωστου μέχρι τότε δέντρου δεν μπορούσαν να κοιμηθούν, αλλά είχαν μια τρομερή υπερδιέγερση. Ο βοσκός το είπε στον ηγούμενο ενός μοναστηριού κοντά στην περιοχή και σύντομα ο καφές κατέκτησε όλη την περιοχή και από εκεί εξαπλώθηκε στην Αραβία αλλά και την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Πώς έφτασε ο καφές στην Ευρώπη
Ο καφές στην Ευρώπη, έφτασε μέσω πολέμου και συγκεκριμένα μετά τη συντριβή των Τούρκων στα τείχη της Βιέννης το 1683. Ο τουρκικός στρατός, ο οποίος τράπηκε σε άτακτη φυγή, άφησε πίσω του όλα του τα εφόδια, ανάμεσά τους και πεντακόσια σακιά με κόκκους καφέ. Οι στρατιώτες που τα βρήκαν, νόμισαν αρχικά πως ήταν τροφή για καμήλες και αποφάσισαν να τα πετάξουν. Ενας Πολωνός o Jerzy Franciszek Kulczycki όμως ο οποίος είχε ζήσει χρόνια στην Ανατολή ζήτησε και πήρε τελικά το φορτίο για λογαριασμό του. Το πρώτο καφενείο της Ευρώπης ήταν προ των πυλών.
Το πρώτο καφενείο της Ευρώπης - Πώς βγήκε ο καφές «βιεννουά»
Ο Kulczycki άνοιξε το πρώτο καφενείο της Ευρώπης στη Βιέννη με το όνομα «Blue Bottle Coffee House» και ο πρώτος καφές που σέρβιρε ήταν αλεσμένος σε ψιλή σκόνη και βρασμένος σε νερό, ενώ τον αρωμάτιζε με μέλι και γάλα. Τον καφέ, ο οποίος βαπτίστηκε «βιεννουά» τον σέρβιρε μαζί με κρουασάν σε σχήμα ημισελήνου για να θυμίζει την ήττα των Οθωμανών. Σύντομα ο καφές διαδόθηκε σε όλη την Ευρώπη, ενώ μόνο οι Γερμανοί που προτιμούσαν την μπίρα και οι Αγγλοι που προτιμούσαν το τσάι δεν ενθουσιάστηκαν ιδιαίτερα. Στην αρχή ο καφές σερβίρονταν σκέτος, ενώ η ζάχαρη καθιερώθηκε αργότερα από τις γυναίκες κυρίως που δεν άντεχαν να τον πίνουν σκέτο.
Πώς έγινε μόδα ο καφές στη Γαλλία
Το 17ο αιώνα ο καφές είχε τεράστια απήχηση στη Γαλλία, όμως η τιμή του ήταν δυσπρόσιτη καθώς το μονοπώλιο του καφέ το είχαν οι Ολλανδοί. Ο καφές στη Γαλλία ήρθε από ένα τραγικό λάθος του δημάρχου του Αμστερνταμ να δωρίσει το 1714 ένα μικρό δέντρο καφέ στον Λουδοβίκο ΙΔ'. Ο δήμαρχος πίστευε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ ένα τέτοιο φυτό να «πιάσει» στο κρύο Παρίσι. Για δεκατέσσερα χρόνια οι Γάλλοι πάλευαν να φροντίσουν το δέντρο ώστε να βγάλει καρπούς αλλά χωρίς αποτέλεσμα, μέχρι που κάποια στιγμή ένας αξιωματικός του στρατού είχε την ιδέα να το μεταφέρουν στη Μαρτινίκα η οποία ήταν γαλλική αποικία, με το σκεπτικό ότι το τροπικό κλίμα θα βοηθούσε. Σε πέντε χρόνια η Γαλλία ήταν αυτάρκης σε καφέ, η τιμή του έπεσε ραγδαία και σύντομα κατέκτησε όλο τον κόσμο...
↧
ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΟΞΙΚΟΜΑΝΩΝ ΥΠΟ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΣΤΕΡΗΣΗΣ
....στην Ελλάδα του ΄30
Ο τοξικομανής μοιάζει σαν ένα παροξυσμικό ερεβώδες αγρίμι στα μάτια της αστυνομίας, η οποία δεν γνωρίζει πώς να διαχειριστεί την κατάσταση. Της λείπουν οι γνώσεις, τα εφόδια και η διάθεση. Οι αστυνομικοί του τμήματος Γενικής Ασφαλείας γίνονται μάρτυρες των αντιδράσεων όσων δεν έχουν λάβει τη δόση τους. Περιγράφονται με γλαφυρό τρόπο το 1930 σε Έκθεση του αστυνόμου Α. Κουτσουμάρη:
«Κρατούμενοι τοξικομανείς, όταν εγγίζη η ώρα, καθ’ ην έδει να λάβουν την συνειθισμένην δόσιν ναρκωτικού των, απαιτούν επιμόνως να τοις χορηγηθή αύτη παρά των αστυνομικών, ωρυόμενοι κυριολεκτικώς εναντίον των εν περιπτώσει αρνήσεώς των. Βλασφημούν, εκστομίζουν τας χυδαιοτέρας των ύβρεων ή αλλάζοντες τόνον εκλιπαρούν τον οίκτον των επί της δυστυχίας των. Θρηνούν γοερώς και με λυγμούς. Ρίπτονται επί του δαπέδου κτυπώντες και την κεφαλήν των ακόμη καταγής. Σείουν μανιωδώς την θύραν του κρατητηρίου ή καταφέρουν ισχυρά λακτίσματα επ’ αυτής αναστατώνοντες κυριολεκτικώς την συνοικίαν δια να περιπέσουν μετ’ ολίγον, μετά την πάροδον της νευρικής διεγέρσεως συνεπεία εξαντλήσεως, ην υπέστησαν εκ της κρίσεως, εις πλήρην σχεδόν αναισθησίαν, κατά την διάρκειαν της οποίας δεν ακούεται η ο βαρύς βόγγος του άλγους των, όστις επιτείνεται από την εξάντλησιν του οργανισμού των, συνεπεία της ακατασχέτου τάσεως προς έμμετον, ην αισθάνονται».
↧
Τα τελευταία μαγαζιά/βιοτεχνίες του ιστορικού κέντρου - OpenWalkAthens
"Δεν υπάρχει πιο συναρπαστικό πράγμα από την έρευνα" είχε πει σε μια παρέα μια συγγραφέας και δίκιο είχε. Η σκέψη της μου επιβεβαιωνόταν εδώ και δύο μήνες όταν πρωτομπήκε η ιδέα να γίνει μια δράση ανάδειξης των μαγαζιών που χάνονται είτε αυτά αφορούν μια τέχνη που ξεφυσά τα τελευταία της είτε γιατί έχουν σπάνιο και ιδιαίτερο αντικείμενο. Μια κοπέλα μίλησε αρχικά για ένα μαγαζάκι που εξειδικεύεται σε υδρογείους κι απο κεί ξετυλίχτηκε το κουβάρι της -αλήθεια σούπερ συναρπαστικής- έρευνας. Μπήκα σε μέρη που προσπερνώ χρόνια καθημερινά και δεν φανταζόμουν τα σκηνικά που κρύβουν πίσω από τους τοίχους. Από εργαστήρια άθικτα στην εικόνα τους δεκαετίες, μέχρι τεχνίτες και καλούπια μαστοριών χαμένων, που διατηρούνται από μια γηραιά πελατεία που δεν τα παίρνει ετοιματζίδικα απ' τα σουπερ μάρκετ, αλλά έρχεται σ' αυτά τα εξειδικευμένα εργαστήρια και ζητά ακόμα και σήμερα το συγκεκριμένο.
Ήταν λοιπόν ένα πακέτο από ιδιαίτερες στιγμές που γεύτηκα αυτοί οι δύο μήνες, να τριγυρίσω σχεδόν όλα τα εργαστήρια της βιοτεχνικής περιοχής της Αθήνας, κυρίως στου Ψυρρή και στο Εμπορικό Τρίγωνο, και να γνωρίσω ανθρώπους με ενδιαφέρουσες ιστορίες, ντυμένες άλλοτε με πόνο και νοσταλγία, αλλά το σημαντικότερο, φέρουσες τη σύγχρονη ιστορία της πόλης.
Αυτή την Κυριακή η όλη δουλειά που κάναμε 20 άτομα τον τελευταίο μήνα, μετουσιώνεται στο πρώτο OpenWalkAthens "βιοτεχνίες/καταστήματα με σπάνιο αντικείμενο στο κέντρο" που πιστεύω δεν πρέπει να χάσετε. Σε 2 ώρες θα δείτε συμπυκνωμένη άγνωστη, νοσταλγική αλλά και σύγχρονη ιστορία της πόλης, και μαγαζιών, που στέκουν ταπεινοί φρουροί της πλούσιας βιοτεχνικής παράδοσης των κάτω αυτών γειτονιών.
Μερικά τιπς για τα σημεία του Owa:
![]()
Σιδηρουργείο-Μηχανουργείο, Χριστοκοπίδου 8
Ίσως το πιο ιδιαίτερο σημείο του OpenWalk, σέρνοντας την σιδερένια πόρτα μεταφέρεστε 100 χρόνια πίσω. Ακόμη χρησιμοποιείτε απ' τους τεχνίτες της ναξιώτικης οικογένειας των Λιοφάγων, το καμίνι που αχνίζει στο κέντρο τους, μαζί με το βαρύ αμόνι. Αξίζει να χαζέψετε τον τοίχο με τις κρεμαστές φωτογραφίες, και όλη την ιστορία της οικογένειας απ' την Νάξο ως του Ψυρρή και το άνοιγμα του Σιδηρουργείου το 1948.
![]()
Παραδοσιακό Τυπογραφείο, Αριστείδου 10-12, ημιυπόγεια στοάΤο ενδιαφέρον εδώ ότι έχει διατηρηθεί ατόφιο ένα τυπογραφείο απ' τα παλιά. Ο τρόπος σύνθεσης αυτής της βαριάς και απαιτητικής δουλειάς ήταν πραγματικά δύσκολος. Ψηφίδα-ψηφίδα, μεταλλικά στοιχεία στη σειρά σχημάτιζαν τα κείμενα, αυτά που πληκτρολογούμε εμείς στα 5 δεύτερα, ε, έπαιρνε και μισή ώρα για τον παλιό τυπογράφο για να τα στήσει.
![]()
Bιοτεχνία Κηροπλαστικής, Αριστοφάνους 28
Κηροπλάστες δεν έχουν μείνει πολλοί. Τα περισσότερα βιομηχανοποιημένα ετοιματζίδικα πια. Πίσω απ' το μπροστά χώρο κρύβεται το εργαστήριο με τα κρεμαστά καλούπια, και τ' αρώματα κεριών και λιβανιών ζεστά ζεστά να αγκαλιάζουν σαν λάβα το σώμα.
Κατάστημα Φελιζόλ, Άνθιμου Γαζή 9, Στοά Καρύτση
Η περίφημη λέξη φελιζόλ είναι δημιούργημα ακριβώς αυτού του καταστήματος, που έχει πατεντάρει και την ονομασία. Σήμερα φτιάχνει ντηζαϊνάτα αντικείμενα απο φελιζόλ κυρίως το μαγαζί στο κέντρο, η βιοτεχνία του Βοτανικού ασχολείται κυρίως με μονώσεις.
Τροχιστής ψαλιδιών/μαχαιριών, Κολοκοτρώνη 49
Απ' το 1926 στο Εμπορικό Τρίγωνο ο προπάππος Κοντοπίδης και ο εγγονός έχει διατηρήσει το μαγαζί μέχρι σήμερα. Το ενδιαφέρον ότι έχει δημιουργήσει μια συλλογή, μικρό μουσείο, με όλα τα εργαλεία τροχίσματος στον ημιόροφο που αξίζει τρελό έπαινο.
![]()
Μαλλιά για πλέξιμο, Κολοκοτρώνη 30
Οι Σακαλάκ είναι στην Κολοκοτρώνη από το 1935. Μοντέρνο μεν το κτίριο πια, αλλά είναι συνώνυμο του μαλλιού για τις Αθηναίες το μαγαζί αυτό. Το ενδιαφέρον ότι κάνει δωρεάν μαθήματα πλεκτικής και τη μέρα του ανοικτού περιπάτου θα κάνει επίδειξη.
![]()
Είδη Ραπτικής, Πλατεία Αγίας Ειρήνης 5
Απ' τα αγαπημένα μου σποτ. Ανάμεσα στο μπαρομάνι, διασώζεται ακόμη το μαγαζί ειδών ραπτικής των Αγγελοπουλέων, στην ίδια θέση απ' το 1925. Οι αδελφές Αγγελοπούλου το διατηρούν μέχρι σήμερα και όσοι το προσπερνάτε κακό του κεφαλιού σας. Αναλλοίωτο από τότε στο εσωτερικό του θα δείτε είδη ραπτικής και ρουχισμού ακόμη απ' την εποχή του Μεσοπολέμου. Αναζητήστε τα κουτιά με τις γαλλικές κάλτσες, είναι 70 χρόνια εκεί!
![]()
![]()
Εργαστήρι Ξυλογλυπτικής, Χριστοκοπίδου 2, υπόγειο
Ακόμα και η ξυλογλυπτική έχει αντικατασταθεί από βιομηχανική παραγωγή. Αλλά δεν μπορεί να φτάσει την ευαισθησία ενός χειροποίητου γλυπτού, από γερό τεχνίτη όπως είναι ο κ. Βασίλης, ένας πολυ φιλικός, καταπληκτικός άνθρωπος που αξίζει να γνωρίσετε.
Οργανοποιείο Καρελλάς, Λουκά Νίκα 14 & Αγ. Αναργύρων
Ίσως ο τελευταίος που κατασκευάζει χειροποίητα όργανα, αφού μαθήτευσε δίπλα σε μαστόρους παλιούς της ρεμπετομάνας περιοχής Ψυρρή/Αθηνάς, άνοιξε το εργαστήριο μιας απαιτητικής τέχνης το 1992. Και δεν είναι μόνο η ακουστική σημαντική, αλλά και τα ιδιαίτερα σκαλίσματα που ζητάνε οι πελάτες στα όργανά τους.
Xειροποίητα παπούτσια μπαλέτου, Αριστοφάνους 14
Παπούτσια μπαλέτου, ίσον Τζοάνα, για οποιονδήποτε ασχολείται μ' αυτόν τον χορό. Τα παπούτσια αυτά πάντα χειροποίητα, στα μέτρα των χορευτών κι η ιδιοκτήτρια θα δείξει πως φτιάχνονται.
![]()
Εργαστήριο μπαούλων, Παλλάδος 21, υπόγειο
Ένα υπογειάκι που δεν πιάνει το μάτι σου κοντά στην πλατεία Ηρώων φιλοξενεί από το 1966 το εργαστήρι μπαούλων του κ. Γιώργου. Ίσως το πιο εξειδικευμένο μαγαζί του OpenWalk που αποδεικνύεται ακόμη χρήσιμο, αφού σε πολλές παραστάσεις το Εθνικό και η Λυρική έχουν βρει εδώ παλιές βαλίτσες και μπαούλα. Ο κ. Γιώργος επίσης είναι ο μοναδικός που τα επισκευάζει πια σε ολόκληρη την Ελλάδα!
![]()
Ψάθινα καπέλα, Αγίας Ελεούσης 7, 1ος
Τα καπέλα είναι ότι πιο ετοιματζίδικο πια, αλλά ευτυχώς υπάρχει 3-4 πιλοποιϊα στο κέντρο που ακόμα κρατάνε. Ένα απ' αυτά της οικογένειας Σαρηγιαννίδη που έχει μεγαλύτερη εξειδίκευση στα ψάθινα καπέλα και θα δείξει πως φτιάχνονται.
![]()
Λευκοσιδηρουργείο, Κακουργοδικείου 2 (Αθηνάς 17 γωνία) υπόγειο
Απ' τα παραδείγματα που χαίρεσαι. Ο πιτσιρικάς εγγονός της οικογένειας Τερίκογλου διατηρεί ατόφια την ατμόσφαιρα του εργαστηρίου του παππού που άνοιξε το 1957 και είναι απ' τους πιο ανοιχτόκαρδους στο να μιλήσουν και να μυήσουν τον κόσμο σ' αυτή την ωραία τέχνη. Μακάρι να 'ταν όλοι έτσι πραγματικά. Το μαγαζί αυτό σίγουρα τα πάει περίφημα και θα συνεχίσει έτσι. Μπράβο του!
Τσιγκογραφείο, Χρυσοσπηλιωτίσσης 7, 3ος
Απ' τα τελευταία 3 της Αθήνας. Η τσιγκογραφία ήταν η τέχνη αποτύπωσης της φωτογραφίας σε τσίγκο κλισέ και ήταν άμεση η εξάρτησή της από την τυπογραφία. Με την αλλαγή της τεχνολογίας στην τελευταία, η τσιγκογραφία ουσιαστικά αχρηστεύτηκε και έστρεψε το αντικείμενό της σε ιδιαίτερες ανάγλυφες εκτυπώσεις όπως η χρυσοτυπία.
![]()
Αμπαζούρ, Ευριπίδου 1
Πολύ ωραίο σποτ. Η οικογένεια Περβολαράκη δέχτηκε με λαχτάρα να συμμετέχει. Όλη η οικογένεια απασχολείται στο μαγαζί που φτιάχνει 60 χρόνια τώρα αριστουργηματικά αμπαζούρ. Στις βιτρίνες του φιλοξενεί πραγματικά αμπαζούρ έργα τέχνης, ενώ την μέρα του owa θα φέρει και αμπαζούρ που έχουν πρωταγωνιστήσει σε παλιές ελληνικές ταινίες!
Κουρείο, Σοφοκλέους 5, στοά
Άλλο παράδειγμα με μέλλον. Ο ιδιοκτήτης κουρέας του, έχει διατηρήσει όλη την ατμόσφαιρα του παλιού κουρείου και όχι μόνο αυτό αλλά το γουστάρει τόσο που βρήκε, αγόρασε και θα επιδείξει ποδήλατο-κουρείο απ' την Ιταλία!
Ήταν λοιπόν ένα πακέτο από ιδιαίτερες στιγμές που γεύτηκα αυτοί οι δύο μήνες, να τριγυρίσω σχεδόν όλα τα εργαστήρια της βιοτεχνικής περιοχής της Αθήνας, κυρίως στου Ψυρρή και στο Εμπορικό Τρίγωνο, και να γνωρίσω ανθρώπους με ενδιαφέρουσες ιστορίες, ντυμένες άλλοτε με πόνο και νοσταλγία, αλλά το σημαντικότερο, φέρουσες τη σύγχρονη ιστορία της πόλης.
Αυτή την Κυριακή η όλη δουλειά που κάναμε 20 άτομα τον τελευταίο μήνα, μετουσιώνεται στο πρώτο OpenWalkAthens "βιοτεχνίες/καταστήματα με σπάνιο αντικείμενο στο κέντρο" που πιστεύω δεν πρέπει να χάσετε. Σε 2 ώρες θα δείτε συμπυκνωμένη άγνωστη, νοσταλγική αλλά και σύγχρονη ιστορία της πόλης, και μαγαζιών, που στέκουν ταπεινοί φρουροί της πλούσιας βιοτεχνικής παράδοσης των κάτω αυτών γειτονιών.
Μερικά τιπς για τα σημεία του Owa:
Σιδηρουργείο-Μηχανουργείο, Χριστοκοπίδου 8
Ίσως το πιο ιδιαίτερο σημείο του OpenWalk, σέρνοντας την σιδερένια πόρτα μεταφέρεστε 100 χρόνια πίσω. Ακόμη χρησιμοποιείτε απ' τους τεχνίτες της ναξιώτικης οικογένειας των Λιοφάγων, το καμίνι που αχνίζει στο κέντρο τους, μαζί με το βαρύ αμόνι. Αξίζει να χαζέψετε τον τοίχο με τις κρεμαστές φωτογραφίες, και όλη την ιστορία της οικογένειας απ' την Νάξο ως του Ψυρρή και το άνοιγμα του Σιδηρουργείου το 1948.
Παραδοσιακό Τυπογραφείο, Αριστείδου 10-12, ημιυπόγεια στοάΤο ενδιαφέρον εδώ ότι έχει διατηρηθεί ατόφιο ένα τυπογραφείο απ' τα παλιά. Ο τρόπος σύνθεσης αυτής της βαριάς και απαιτητικής δουλειάς ήταν πραγματικά δύσκολος. Ψηφίδα-ψηφίδα, μεταλλικά στοιχεία στη σειρά σχημάτιζαν τα κείμενα, αυτά που πληκτρολογούμε εμείς στα 5 δεύτερα, ε, έπαιρνε και μισή ώρα για τον παλιό τυπογράφο για να τα στήσει.
Bιοτεχνία Κηροπλαστικής, Αριστοφάνους 28
Κηροπλάστες δεν έχουν μείνει πολλοί. Τα περισσότερα βιομηχανοποιημένα ετοιματζίδικα πια. Πίσω απ' το μπροστά χώρο κρύβεται το εργαστήριο με τα κρεμαστά καλούπια, και τ' αρώματα κεριών και λιβανιών ζεστά ζεστά να αγκαλιάζουν σαν λάβα το σώμα.
Κατάστημα Φελιζόλ, Άνθιμου Γαζή 9, Στοά Καρύτση
Η περίφημη λέξη φελιζόλ είναι δημιούργημα ακριβώς αυτού του καταστήματος, που έχει πατεντάρει και την ονομασία. Σήμερα φτιάχνει ντηζαϊνάτα αντικείμενα απο φελιζόλ κυρίως το μαγαζί στο κέντρο, η βιοτεχνία του Βοτανικού ασχολείται κυρίως με μονώσεις.
Τροχιστής ψαλιδιών/μαχαιριών, Κολοκοτρώνη 49
Απ' το 1926 στο Εμπορικό Τρίγωνο ο προπάππος Κοντοπίδης και ο εγγονός έχει διατηρήσει το μαγαζί μέχρι σήμερα. Το ενδιαφέρον ότι έχει δημιουργήσει μια συλλογή, μικρό μουσείο, με όλα τα εργαλεία τροχίσματος στον ημιόροφο που αξίζει τρελό έπαινο.
Μαλλιά για πλέξιμο, Κολοκοτρώνη 30
Οι Σακαλάκ είναι στην Κολοκοτρώνη από το 1935. Μοντέρνο μεν το κτίριο πια, αλλά είναι συνώνυμο του μαλλιού για τις Αθηναίες το μαγαζί αυτό. Το ενδιαφέρον ότι κάνει δωρεάν μαθήματα πλεκτικής και τη μέρα του ανοικτού περιπάτου θα κάνει επίδειξη.
Είδη Ραπτικής, Πλατεία Αγίας Ειρήνης 5
Απ' τα αγαπημένα μου σποτ. Ανάμεσα στο μπαρομάνι, διασώζεται ακόμη το μαγαζί ειδών ραπτικής των Αγγελοπουλέων, στην ίδια θέση απ' το 1925. Οι αδελφές Αγγελοπούλου το διατηρούν μέχρι σήμερα και όσοι το προσπερνάτε κακό του κεφαλιού σας. Αναλλοίωτο από τότε στο εσωτερικό του θα δείτε είδη ραπτικής και ρουχισμού ακόμη απ' την εποχή του Μεσοπολέμου. Αναζητήστε τα κουτιά με τις γαλλικές κάλτσες, είναι 70 χρόνια εκεί!
Εργαστήρι Ξυλογλυπτικής, Χριστοκοπίδου 2, υπόγειο
Ακόμα και η ξυλογλυπτική έχει αντικατασταθεί από βιομηχανική παραγωγή. Αλλά δεν μπορεί να φτάσει την ευαισθησία ενός χειροποίητου γλυπτού, από γερό τεχνίτη όπως είναι ο κ. Βασίλης, ένας πολυ φιλικός, καταπληκτικός άνθρωπος που αξίζει να γνωρίσετε.
Οργανοποιείο Καρελλάς, Λουκά Νίκα 14 & Αγ. Αναργύρων
Ίσως ο τελευταίος που κατασκευάζει χειροποίητα όργανα, αφού μαθήτευσε δίπλα σε μαστόρους παλιούς της ρεμπετομάνας περιοχής Ψυρρή/Αθηνάς, άνοιξε το εργαστήριο μιας απαιτητικής τέχνης το 1992. Και δεν είναι μόνο η ακουστική σημαντική, αλλά και τα ιδιαίτερα σκαλίσματα που ζητάνε οι πελάτες στα όργανά τους.
Xειροποίητα παπούτσια μπαλέτου, Αριστοφάνους 14
Παπούτσια μπαλέτου, ίσον Τζοάνα, για οποιονδήποτε ασχολείται μ' αυτόν τον χορό. Τα παπούτσια αυτά πάντα χειροποίητα, στα μέτρα των χορευτών κι η ιδιοκτήτρια θα δείξει πως φτιάχνονται.
Εργαστήριο μπαούλων, Παλλάδος 21, υπόγειο
Ένα υπογειάκι που δεν πιάνει το μάτι σου κοντά στην πλατεία Ηρώων φιλοξενεί από το 1966 το εργαστήρι μπαούλων του κ. Γιώργου. Ίσως το πιο εξειδικευμένο μαγαζί του OpenWalk που αποδεικνύεται ακόμη χρήσιμο, αφού σε πολλές παραστάσεις το Εθνικό και η Λυρική έχουν βρει εδώ παλιές βαλίτσες και μπαούλα. Ο κ. Γιώργος επίσης είναι ο μοναδικός που τα επισκευάζει πια σε ολόκληρη την Ελλάδα!
Ψάθινα καπέλα, Αγίας Ελεούσης 7, 1ος
Τα καπέλα είναι ότι πιο ετοιματζίδικο πια, αλλά ευτυχώς υπάρχει 3-4 πιλοποιϊα στο κέντρο που ακόμα κρατάνε. Ένα απ' αυτά της οικογένειας Σαρηγιαννίδη που έχει μεγαλύτερη εξειδίκευση στα ψάθινα καπέλα και θα δείξει πως φτιάχνονται.
Λευκοσιδηρουργείο, Κακουργοδικείου 2 (Αθηνάς 17 γωνία) υπόγειο
Απ' τα παραδείγματα που χαίρεσαι. Ο πιτσιρικάς εγγονός της οικογένειας Τερίκογλου διατηρεί ατόφια την ατμόσφαιρα του εργαστηρίου του παππού που άνοιξε το 1957 και είναι απ' τους πιο ανοιχτόκαρδους στο να μιλήσουν και να μυήσουν τον κόσμο σ' αυτή την ωραία τέχνη. Μακάρι να 'ταν όλοι έτσι πραγματικά. Το μαγαζί αυτό σίγουρα τα πάει περίφημα και θα συνεχίσει έτσι. Μπράβο του!
Τσιγκογραφείο, Χρυσοσπηλιωτίσσης 7, 3ος
Απ' τα τελευταία 3 της Αθήνας. Η τσιγκογραφία ήταν η τέχνη αποτύπωσης της φωτογραφίας σε τσίγκο κλισέ και ήταν άμεση η εξάρτησή της από την τυπογραφία. Με την αλλαγή της τεχνολογίας στην τελευταία, η τσιγκογραφία ουσιαστικά αχρηστεύτηκε και έστρεψε το αντικείμενό της σε ιδιαίτερες ανάγλυφες εκτυπώσεις όπως η χρυσοτυπία.
Αμπαζούρ, Ευριπίδου 1
Πολύ ωραίο σποτ. Η οικογένεια Περβολαράκη δέχτηκε με λαχτάρα να συμμετέχει. Όλη η οικογένεια απασχολείται στο μαγαζί που φτιάχνει 60 χρόνια τώρα αριστουργηματικά αμπαζούρ. Στις βιτρίνες του φιλοξενεί πραγματικά αμπαζούρ έργα τέχνης, ενώ την μέρα του owa θα φέρει και αμπαζούρ που έχουν πρωταγωνιστήσει σε παλιές ελληνικές ταινίες!
Κουρείο, Σοφοκλέους 5, στοά
Άλλο παράδειγμα με μέλλον. Ο ιδιοκτήτης κουρέας του, έχει διατηρήσει όλη την ατμόσφαιρα του παλιού κουρείου και όχι μόνο αυτό αλλά το γουστάρει τόσο που βρήκε, αγόρασε και θα επιδείξει ποδήλατο-κουρείο απ' την Ιταλία!
↧
↧
Εν Αθήναις....άλλος για το Γαλάτσι
Λεωφορείο της γραμμής Σταθμός Λαυρίου-Γαλάτσι πολλές δεκαετίες πίσω.
Σαν να πήγαινες εκδρομή δηλαδή....έπαιρνες και κολατσιό μαζί.
Τι ήταν τότε το Γαλάτσι;
Μέχρι το 1850 ήταν μια ακατοίκητη περιοχή με το όνομα Εύμορφη Εκκλησιά (Ομορφοκκλησιά) από τον ομώνυμο ναό της περιοχής. Τότε άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτοι κάτοικοι κυρίως από την περιοχή της Φωκίδας, οι οποίοι φτιάχνουν προσωρινές κατοικίες, για να ξεκαλοκαιριάζουν τα κοπάδια τους, που αργότερα με την ανάπτυξη της Αθήνας πολλαπλασιάζονται ενώ δημιουργούνται τα πρώτα ασβεστοκάμινα.
Οι πρώτοι όμως μόνιμοι κάτοικοι έρχονται την δεκαετία του 1910 κυρίως ως εργάτες στα καμίνια. Το 1925 το Γαλάτσι αποτελούσε εξοχική περιοχή της Αθήνας όπου μαζεύονταν πολλοί αριστοκράτες της πρωτεύουσας.
Θυμήθηκα τον πατέρα μου όταν ο αδερφός του πήρε ένα οικοπεδάκι εξ αδιαιρέτου τότε με δόσεις και έφιαξε μια παράγκα για να μπεί με την γυναίκα του."Πού πάς ρε αδερφέ στο τέρμα Θεού....θα σε φάνε οι λύκοι..."
του έλεγε.
Η παράγκα κάποια στιγμή αντικαταστάθηκε με ένα δωμάτιο και κουζίνα
φυσικά λαθραία....βράδυ χτίζανε....
Οι Ναξιώτες μαστόροι έχτισαν το μισό Γαλάτσι.
Ο κεντρικός δρόμος που σε πήγαινε στα ίσια στα Πατήσια όπου ζούσαμε οι "προνομιούχοι" στο νοικιασμένο υπόγειο δίπλα στο ρέμα....ήταν κατσάβραχο και όταν έβρεχε τον περπατούσες μόνο με γαλότσες μέχρι το γόνατο.
Ήταν και τα νταμάρια εκεί με το εργοστάσιο και την ψηλή καμινάδα όπου τα παιδιά πηγαίνανε και μαζεύανε τσακμακόπετρες.
Γαλάτσι....γίδια και πρόβατα έβλεπες....όσο για το γάλα και το τυρί είχαν να το λένε οι Γαλατσιώτες.
Μια βόλτα στο σπίτι του θείου ήταν εκδρομή στην εξοχή.
Σήμερα τίποτα δεν θυμίζει την παλιά εποχή....μόνο το όνομα και λίγα σπίτια
που δεν έχουν ακόμα πέσει.
πίσω στα παλιά
↧
Βραδινές περιπολίες ανάμεσα σε αποδημήσαντες εις Κύριον
Μια ιδιαίτερη αστυνόμευση από εταιρεία security στο Νεκροταφείο Ζωγράφου
Περιπολίες ανάμεσα στα μνήματα. Μπλόκα στην εκκλησία και αναζητήσεις υπόπτων ανάμεσασε οικογενειακούς τάφους και οστεοφυλάκια...
Σε αυτό το μακάβριο έργο προχωρούν ιδιωτικοί αστυνομικοί που έχουν αναλάβει τις τελευταίες ημέρες την ασφάλεια του Νεκροταφείου Ζωγράφου. Εταιρεία security προσφέρει φρούρηση και ασφάλεια σε «αποδημήσαντες εις Κύριον», που ίσως δεν είχαν όσο βρίσκονταν εν ζωή. Ήδη μάλιστα άρχισαν οι συλλήψεις...
Με πρόσφατη απόφαση του δημάρχου της περιοχής κ. Κώστα Καλλίρη αποφασίστηκε συνεργασία με εταιρεία ιδιωτικής προστασίας προκειμένου να υπάρξει «φρούρηση» του κοιμητηρίου τις βραδινές ώρες. Αφορμή αυτής της απόφασης θεωρήθηκαν οι νυχτερινές επιδρομές στο κοιμητήριο από άγνωστους που έκλεβαν καντήλια, θυμιατήρια, καλώδια φωτισμού και άλλα είδη που θεωρείται ότι μεταπωλούνται. Συχνά στόχος των δραστών γίνονταν και τα λουλούδια που εναπόθεταν οι επισκέπτες στα μνήματα - τα γαρίφαλα πάντως είναι γνωστό ότι οδεύουν στις νυχτερινές πίστες με το αζημίωτο.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις των δημοτικών αρχών, τουλάχιστον 1.000 τέτοιου είδους αντικείμενα είχαν γίνει στόχος κλεφτών στο νεκροταφείο Ζωγράφου τους τελευταίους μήνες, ενώ είχαν κλέψει και το παγκάρι του ναού.
Έτσι λοιπόν περιπολικό κινείται ανάμεσα στα μνήματα στην πιο ιδιόμορφη ίσως επιχείρηση «αστυνόμευσης». Μάλιστα προ μερικών ημερών με τη συνεργασία της ομάδας ΔΙΑΣ συνελήφθησαν τρία άτομα που είχαν εισβάλει στο κοιμητήριο σε βραδινές ώρες. Ας σημειωθεί ότι παρόμοια κρούσματα επιθέσεων έχουν σημειωθεί και σε άλλα νεκροταφεία της Αττικής, όπως στου Παπάγου, στον Χολαργό, στην Αγία Παρασκευή κι αλλού.
↧
Βενιζέλος...."το ΠΑΣΟΚ δεν θα είναι τσόντα κανενός..."
Στη φωτογραφία ο θρυλικός Γκουσγκούνης παλιός πρωταγωνιστής
Ελληνικής τσόντας......
↧
Μια εικόνα που σοκάρει στην καρδιά της πρωτεύουσας
↧
↧
Ο Σκορπιός του Ωνάση
Τρίτη 11 Αυγούστου 2009 Ελευθεροτυπία
Αλληλοδιαψεύδονται Μανθεάκης-Λυμπερόπουλος
για πώληση «Σκορπιού»
Σε σταυρόλεξο εξελίσσονται οι φήμες για την πώληση του θρυλικού Σκορπιού, νησιού του Αριστοτέλη Ωνάση.
Ο γνωστός ρεπόρτερ-συγγραφέας της οικογένειας Ωνάση, Δημήτρης Λυμπερόπουλος, με δηλώσεις του διαψεύδει κατηγορηματικά την πώληση του Σκορπιού. Πάντα κατά τον ίδιο, «η σχετική φημολογία και τα δημοσιεύματα έχουν κάνει την Αθηνά Ωνάση έξαλλη».
Ο κ. Λυμπερόπουλος δήλωσε ότι χθες «στις 1.10 μ.μ. εξουσιοδοτήθηκε τηλεφωνικά από τον κ. Κωνσταντίνο Κοτρωνάκη, πρόξενο της Ελλάδας στη Βραζιλία, οικογενειακό φίλο και κουμπάρο της Αθηνάς και του Αλβάρο Μιράντα, ότι το νησί δεν πουλιέται διότι η εγγονή του Ωνάση σέβεται τη μνήμη του παππού της. Ο κ. Κοτρωνάκης παρουσίασε την Αθηνά αγανακτισμένη, διότι κάθε καλοκαίρι τα διεθνή ΜΜΕ επαναφέρουν το θέμα της πώλησης του Σκορπιού, ενώ γι' αυτήν δεν υπάρχει... θέμα. «Μπορεί να μην πηγαίνω στο νησί του παππού μου, αλλά συχνά φυλλομετράω τα άλμπουμ της μητέρας μου και προσπαθώ να ταξιδέψω σε μια εποχή που έχει τη σφραγίδα του αλλά δεν την έζησα, αφού κάποιοι με εμπόδισαν να τη μάθω», τονίζει ο κ. Λυμπερόπουλος για την Αθηνά με έμφαση.
Από την άλλη, ο εκπρόσωπος Τύπου του Τιερί Ρουσέλ, Αλέξης Μανθεάκης, διαψεύδει τον συγγραφέα. Επικαλείται και αυτός τον κ. Κοτρωνάκη και αμφισβητεί πως η Αθηνά έχει κάνει δηλώσεις περί του θέματος, αιτιολογώντας πως είναι λιγομίλητη σε όποια πώληση προβαίνει.
Ο Σκορπιός αγοράστηκε το 1963 έναντι 3 εκατ. δραχμών. Σήμερα, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της «Sunday Express», το διάσημο ιδιωτικό νησί φέρεται να βρίσκεται πολύ κοντά στο να αλλάξει ιδιοκτησία για κάτι περισσότερο από 120 εκατ. ευρώ. Τον Μάρτιο του '75 το νησί πέρασε στα χέρια της Χριστίνας και στη συνέχεια στην Αθηνά. Στο ελληνικό Δημόσιο έχουν καταβληθεί άνω των 30 εκατ. δολαρίων για φόρους κληρονομιάς που διατηρούν «καθαρούς» τίτλους ιδιοκτησίας.
Σημείο σύγκλισης των κ. Λυμπερόπουλου και Μανθεάκη είναι ότι η Αθηνά πιθανώς στο προσεχές διάστημα να επισκεφθεί τον Σκορπιό.
================================
![]()
![Με leasing πουλήθηκε ο Σκορπιός]( "Με leasing πουλήθηκε ο Σκορπιός")
Κλείνει για τον Σκορπιό το κεφάλαιο, που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με την οικογένεια Ωνάση. Το θρυλικό νησί, που γνώρισε στιγμές λάμψης, δόξας, αλλά και μελαγχολίας και θρήνου, ανάλογα με τα κεφάλαια της πολυτάραχης ζωής τού Αριστοτέλη Ωνάση και των μελών της οικογένειάς του, περνά σε ξένα χέρια και μάλιστα, σ΄εκείνα Ρώσου δισεκατομμυριούχου.
O Ρώσος μεγιστάνας Ντιμίτρι Ριμπολόβλεφ, ιδιοκτήτης της βιομηχανίας λιπασμάτων Uralkali και της ποδοσφαιρικής ομάδας της Μονακό, είναι ο καινούργιος ιδιοκτήτης του Σκορπιού. Σύμφωνα με πληροφορίες το τίμημα της αγοράς του νησιού υπολογίζεται σε πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια. Σημειωτέoν ότι σύμφωνα με το περιοδικό Forbes η περιουσία του Ριμπολόβλεφ υπολογίζεται στα 10 δις δολάρια ενώ φέρεται να είναι κάτοχος ποσοστού της τάξης του 10% στην Τράπεζα Κύπρου. Επίσης, είναι ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ομάδας του Μονακό και συνιδρυτής της ρωσικής κρατικής βιομηχανίας λιπασμάτων Uralkali.
Οπως μετέδωσε χθες το Reuters ο ρώσος μεγιστάνας αγόρασε τον Σκορπιό για να τον χαρίσει στην 24χρονη κόρη του Εκατερίνα. Εκατερίνα που τον θέλει, όχι μόνο για λόγους αναψυχής, αλλά και για επιχειρηματικούς.
Την αγορά έκανε η ίδια από την 28χρονη εγγονή του Ωνάση, Αθηνά, όπως μετέδωσε το ειδησεογραφικό πρακτορείο. Σύμφωνα με το Ρόιτερς, η κόρη του μεγιστάνα αγόρασε κι ένα μικρό γειτονικό νησί, το νησάκι "Σπάρτη".
Ο δήμαρχος του γειτονικού Μεγανησίου, Ευστάθιος Ζαβιτσάνος, ο οποίος είναι διοικητικά υπεύθυνος για τον Σκορπιό, δήλωσε ότι η συμφωνία θα είναι μάλλον μία μακροχρόνια ενοικίαση καθώς, σύμφωνα με δικηγόρους, η διαθήκη του Αριστοτέλη Ωνάση ανέφερε ότι ο Σκορπιός δεν μπορεί να πουληθεί, ούτε να φύγει από τα χέρια της οικογένειας, σύμφωνα με το Ρόιτερς.
Σημειώνει πάντως, ότι «δεν παρατηρείται κάποια ιδιαίτερη κινητικότητα στην περιοχή, δεν έχει αλλάξει κάτι. Επιπλέον, καθημερινά μεταβαίνουν στο νησί τα μέλη του προσωπικού, που έχει αναλάβει τη φροντίδα όλα τα τελευταία χρόνια».
Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης -γράφει το Ρόιτερς- έχουν δημοσιεύσει ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ότι ο δισεκατομμυριούχος συνιδρυτής της Μάικροσοφτ, Μπιλ Γκέιτς, και η τραγουδίστρια της ποπ, Μαντόνα, είχαν χωρίς επιτυχία προσπαθήσει να αγοράσουν τον Σκορπιό.
Σημειώνεται ότι η Αθηνά, το εναπομείναν μέλος της οικογένειας του Έλληνα κροίσου, επισκέφθηκε για πρώτη φορά το νησί του παππού της το 1998 κι έκτοτε βρέθηκε εκεί άλλες μία ή δύο φορές. Ουδέποτε όμως εξέφρασε, τουλάχιστον ανοικτά, την επιθυμία να «ζωντανέψει» το νησί.
Ο Σκορπιός ανήκει στο σύμπλεγμα των Τηλεβοΐδων νήσων και στο σύμπλεγμα των Πριγκηπονήσων. Βόρεια του Σκορπιού βρίσκεται η νησίδα Σκορπίδι και ανήκει διοικητικά στο δήμο Μεγανησίου. To 1963 πωλήθηκε στον Έλληνα εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση. Στη νησίδα αυτή, όπου υφίστανται σήμερα λίγα οικήματα, βρίσκονται οι τάφοι του Αριστοτέλη Ωνάση, του γιου του Αλέξανδρου και της κόρης του Χριστίνας. Για πολλά χρόνια στον όρμο του Σκορπιού ελλιμενιζόταν η θαλαμηγός "Χριστίνα", η μετέπειτα "Αργώ".
Ο Ωνάσης κατάφερε να εξασφαλίσει μια ζωή στον Σκορπιό μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα και τα φώτα της δημοσιότητας. Αρχικά, η πρώτη γυναίκα με την οποία περνούσε τα καλοκαίρια του στο νησί ήταν η Μαρία Κάλλας. Εκείνη ονειρεύτηκε να μείνει για πάντα στον Σκορπιό με τον αγαπημένο της, αλλά ο «Αρης» της είχε άλλα σχέδια, αφού διατηρούσε δεσμό με την Τζάκι Κένεντι. Στις 20 Οκτωβρίου του 1968 η Τζάκι και Αριστοτέλης Ωνάσης ανταλλάσσουν όρκους αιώνιας πίστης στο εκκλησάκι του Σκορπιού.
Η αίγλη του πλούτου όμως και η παραμυθένια ζωή τους δεν κράτησαν για πολύ. Ο τραγικός θάνατος του Αλέξανδρου το 1973 άλλαξε τα πάντα. Τα όμορφα χρώματα του Σκορπιού και όλων των τόπων του κόσμου δεν υπήρχαν πια για εκείνον, όλα γύρω του έμοιαζαν ζοφερά. Δεν μπόρεσε να αντέξει τον θάνατο του γιου του, υπέφερε από μελαγχολία και δύο χρόνια αργότερα πέθανε από πνευμονία στο παρισινό προάστιο Νεϊγί Σιρ Σεν.
Μετά τον θάνατο του Αριστοτέλη Ωνάση το νησί περνά στην ιδιοκτησία της μητέρας της Αθηνάς Ωνάση, Χριστίνας. Μέσα σε διάστημα τριών ετών έχασε τον αδερφό της, τη μητέρα της (Τίνα Λιβανού) και τον πατέρα της. Ωστόσο κατάφερε να μαζέψει τα συντρίμμια της και τη δεκαετία του ’80 να φέρει ξανά τη λάμψη και τη ζωή στον Σκορπιό, διοργανώνοντας πάρτι με καλεσμένους από όλον τον κόσμο.
Το 1985 η γέννηση της Αθηνάς σηματοδοτεί γι’ αυτή μία νέα αρχή στη ζωή της, που της δίνει ξανά πνοή ευτυχίας και της απαλύνει τον πόνο από τον χαμό της οικογένειάς της. Η ίδια όμως δεν θα έβλεπε την κόρη της να μεγαλώνει, αφού τρία χρόνια αργότερα άφησε την τελευταία της πνοή, από πνευμονικό οίδημα όπως ανακοινώθηκε. Ετσι, το 1988 στα χώματα του Σκορπιού θα γινόταν και η ταφή της Χριστίνας, που θα αποτελούσε ουσιαστικά και το τέλος της δυναστείας Ωνάση. Εκτοτε, το νησί της χλιδής του Ιονίου, που άλλοτε έσφυζε από ζωή, γέλια και πολυτέλεια, μετετράπη σε ένα οικογενειακό νεκροταφείο μιας δυναστείας, που παρά τα πλούτη της οι χαρές της ζωής ήταν λίγες και μετρημένες...
ΚΕΡΔΟΣ
14/4/2013
Με leasing πουλήθηκε ο Σκορπιός
Κλείνει για τον Σκορπιό το κεφάλαιο, που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με την οικογένεια Ωνάση. Το θρυλικό νησί, που γνώρισε στιγμές λάμψης, δόξας, αλλά και μελαγχολίας και θρήνου, ανάλογα με τα κεφάλαια της πολυτάραχης ζωής τού Αριστοτέλη Ωνάση και των μελών της οικογένειάς του, περνά σε ξένα χέρια και μάλιστα, σ΄εκείνα Ρώσου δισεκατομμυριούχου.
O Ρώσος μεγιστάνας Ντιμίτρι Ριμπολόβλεφ, ιδιοκτήτης της βιομηχανίας λιπασμάτων Uralkali και της ποδοσφαιρικής ομάδας της Μονακό, είναι ο καινούργιος ιδιοκτήτης του Σκορπιού. Σύμφωνα με πληροφορίες το τίμημα της αγοράς του νησιού υπολογίζεται σε πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια. Σημειωτέoν ότι σύμφωνα με το περιοδικό Forbes η περιουσία του Ριμπολόβλεφ υπολογίζεται στα 10 δις δολάρια ενώ φέρεται να είναι κάτοχος ποσοστού της τάξης του 10% στην Τράπεζα Κύπρου. Επίσης, είναι ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ομάδας του Μονακό και συνιδρυτής της ρωσικής κρατικής βιομηχανίας λιπασμάτων Uralkali.
Οπως μετέδωσε χθες το Reuters ο ρώσος μεγιστάνας αγόρασε τον Σκορπιό για να τον χαρίσει στην 24χρονη κόρη του Εκατερίνα. Εκατερίνα που τον θέλει, όχι μόνο για λόγους αναψυχής, αλλά και για επιχειρηματικούς.
Την αγορά έκανε η ίδια από την 28χρονη εγγονή του Ωνάση, Αθηνά, όπως μετέδωσε το ειδησεογραφικό πρακτορείο. Σύμφωνα με το Ρόιτερς, η κόρη του μεγιστάνα αγόρασε κι ένα μικρό γειτονικό νησί, το νησάκι "Σπάρτη".
Ο δήμαρχος του γειτονικού Μεγανησίου, Ευστάθιος Ζαβιτσάνος, ο οποίος είναι διοικητικά υπεύθυνος για τον Σκορπιό, δήλωσε ότι η συμφωνία θα είναι μάλλον μία μακροχρόνια ενοικίαση καθώς, σύμφωνα με δικηγόρους, η διαθήκη του Αριστοτέλη Ωνάση ανέφερε ότι ο Σκορπιός δεν μπορεί να πουληθεί, ούτε να φύγει από τα χέρια της οικογένειας, σύμφωνα με το Ρόιτερς.
Σημειώνει πάντως, ότι «δεν παρατηρείται κάποια ιδιαίτερη κινητικότητα στην περιοχή, δεν έχει αλλάξει κάτι. Επιπλέον, καθημερινά μεταβαίνουν στο νησί τα μέλη του προσωπικού, που έχει αναλάβει τη φροντίδα όλα τα τελευταία χρόνια».
Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης -γράφει το Ρόιτερς- έχουν δημοσιεύσει ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ότι ο δισεκατομμυριούχος συνιδρυτής της Μάικροσοφτ, Μπιλ Γκέιτς, και η τραγουδίστρια της ποπ, Μαντόνα, είχαν χωρίς επιτυχία προσπαθήσει να αγοράσουν τον Σκορπιό.
Σημειώνεται ότι η Αθηνά, το εναπομείναν μέλος της οικογένειας του Έλληνα κροίσου, επισκέφθηκε για πρώτη φορά το νησί του παππού της το 1998 κι έκτοτε βρέθηκε εκεί άλλες μία ή δύο φορές. Ουδέποτε όμως εξέφρασε, τουλάχιστον ανοικτά, την επιθυμία να «ζωντανέψει» το νησί.
Ο Σκορπιός ανήκει στο σύμπλεγμα των Τηλεβοΐδων νήσων και στο σύμπλεγμα των Πριγκηπονήσων. Βόρεια του Σκορπιού βρίσκεται η νησίδα Σκορπίδι και ανήκει διοικητικά στο δήμο Μεγανησίου. To 1963 πωλήθηκε στον Έλληνα εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση. Στη νησίδα αυτή, όπου υφίστανται σήμερα λίγα οικήματα, βρίσκονται οι τάφοι του Αριστοτέλη Ωνάση, του γιου του Αλέξανδρου και της κόρης του Χριστίνας. Για πολλά χρόνια στον όρμο του Σκορπιού ελλιμενιζόταν η θαλαμηγός "Χριστίνα", η μετέπειτα "Αργώ".
Ο Ωνάσης κατάφερε να εξασφαλίσει μια ζωή στον Σκορπιό μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα και τα φώτα της δημοσιότητας. Αρχικά, η πρώτη γυναίκα με την οποία περνούσε τα καλοκαίρια του στο νησί ήταν η Μαρία Κάλλας. Εκείνη ονειρεύτηκε να μείνει για πάντα στον Σκορπιό με τον αγαπημένο της, αλλά ο «Αρης» της είχε άλλα σχέδια, αφού διατηρούσε δεσμό με την Τζάκι Κένεντι. Στις 20 Οκτωβρίου του 1968 η Τζάκι και Αριστοτέλης Ωνάσης ανταλλάσσουν όρκους αιώνιας πίστης στο εκκλησάκι του Σκορπιού.
Η αίγλη του πλούτου όμως και η παραμυθένια ζωή τους δεν κράτησαν για πολύ. Ο τραγικός θάνατος του Αλέξανδρου το 1973 άλλαξε τα πάντα. Τα όμορφα χρώματα του Σκορπιού και όλων των τόπων του κόσμου δεν υπήρχαν πια για εκείνον, όλα γύρω του έμοιαζαν ζοφερά. Δεν μπόρεσε να αντέξει τον θάνατο του γιου του, υπέφερε από μελαγχολία και δύο χρόνια αργότερα πέθανε από πνευμονία στο παρισινό προάστιο Νεϊγί Σιρ Σεν.
Μετά τον θάνατο του Αριστοτέλη Ωνάση το νησί περνά στην ιδιοκτησία της μητέρας της Αθηνάς Ωνάση, Χριστίνας. Μέσα σε διάστημα τριών ετών έχασε τον αδερφό της, τη μητέρα της (Τίνα Λιβανού) και τον πατέρα της. Ωστόσο κατάφερε να μαζέψει τα συντρίμμια της και τη δεκαετία του ’80 να φέρει ξανά τη λάμψη και τη ζωή στον Σκορπιό, διοργανώνοντας πάρτι με καλεσμένους από όλον τον κόσμο.
Το 1985 η γέννηση της Αθηνάς σηματοδοτεί γι’ αυτή μία νέα αρχή στη ζωή της, που της δίνει ξανά πνοή ευτυχίας και της απαλύνει τον πόνο από τον χαμό της οικογένειάς της. Η ίδια όμως δεν θα έβλεπε την κόρη της να μεγαλώνει, αφού τρία χρόνια αργότερα άφησε την τελευταία της πνοή, από πνευμονικό οίδημα όπως ανακοινώθηκε. Ετσι, το 1988 στα χώματα του Σκορπιού θα γινόταν και η ταφή της Χριστίνας, που θα αποτελούσε ουσιαστικά και το τέλος της δυναστείας Ωνάση. Εκτοτε, το νησί της χλιδής του Ιονίου, που άλλοτε έσφυζε από ζωή, γέλια και πολυτέλεια, μετετράπη σε ένα οικογενειακό νεκροταφείο μιας δυναστείας, που παρά τα πλούτη της οι χαρές της ζωής ήταν λίγες και μετρημένες...
ΚΕΡΔΟΣ
↧
Ραντεβού στον Μπακάκο....
Πλατεία Ομονοίας 1910-20.....στο βάθος το φαρμακείο ΜΠΑΚΑΚΟΥ
γνωστό στο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ για τα ραντεβού......
Οι διαβάτες άρρενες άπαντες με καπέλα καθ΄ότι ασεβής ο ξεσκέπαστος.....
↧
Αν εγκαταλείψω το "σανίδι" θα σβύσω...
Συνέντευξή του Σταύρου Ξενίδη σε τοπική εφημερίδα της Νέας Φιλαδέλφειας τον Σεπτέμβριο του 1988
Κύριε Ξενίδη, ο πατέρας σας ήταν γνωστός γιατρός, με μεγάλη πελατεία. Πώς αντιμετώπισε το γεγονός, ότι ο μονάκριβος γιος του έγινε ηθοποιός, «αρτίστας»;Όπως μάλλον θα το αντιμετώπιζα κι εγώ, αν είχα ένα παιδί και μου έλεγε ότι θα γίνει ηθοποιός. Απογοητεύτηκε πολύ. Ο πατέρας έβαζε πάνω από όλα τη λογική και η λογική λέει ότι ένας ηθοποιός έχει πιθανότητες 50-50%, να πεινάσει. Γιατί ποτέ δεν ξέρει τι του ξημερώνει η επόμενη μέρα, αν θα βρει δουλειά, αν θα πάει καλά η παράσταση, τι θα κάνει την επόμενη σαιζόν... Είναι ένα "τσιγγάνικο επάγγελμα». Και καθώς πέθανε νωρίς, το 1947, δεν είχε την ευκαιρία ούτε να με δει να παίζω. Η μητέρα μου, με τα χρόνια, και αφού πρόλαβε την εξέλιξη μου στο επάγγελμα, κάπως συνήθισε στην ιδέα.
![]()
Τι θυμάστε από την «παλιά Φιλαδέλφεια», στον καιρό της κατοχής;Ευτυχώς, επειδή είμαστε πολύ ενωμένοι οι γείτονες, η κατοχή δεν στιγμάτισε την περιοχή. Εννοώ ότι δεν είχαμε έντονα κρούσματα από προδότες ή μαυραγορίτες ολκής. Μέχρι ακόμα και το '50, είμασταν οι «Ποδονιφτιώτες», ξεκομμένοι από την Αθήνα. Είχαμε ένα είδος «ρατσισμού». Είμασταν όλοι, ίδια φυλή. Ίσως είμαστε και τυχεροί, γιατί δεν είχαμε μπλόκα ή επιδρομές. Μόνο στο τέρμα της Χαλκηδόνας, στους στρατώνες, ήταν οι τσολιάδες, οι εθνοφρουροί, οι οποίοι ήταν όργανα της τάξης και φιλικά διακείμενοι στους ξένους. Μετά πήγαν ορισμένοι και εγκαταστάθηκαν στου Σπαθάρη, αλλά δε δημιουργούσαν προβλήματα. Πεινάσαμε, όπως όλος ο κόσμος, αλλά -όπως είπα και πριν- κρατήσαμε την αξιοπρέπεια μας, δεν υπήρχαν μεγάλες πηγές μαύρης αγοράς. 'Ισως γιατί οι κάτοικοι της Φιλαδέλφειας, ήταν στην πλειοψηφία τους ήσυχοι άνθρωποι, υπάλληλοι που δεν είχαν ιδέα από εμπόριο.
![]()
Είπατε, ότι και η σχολή του ΚΟΥΝ, ήταν σε κατάσταση κατοχής, όταν φοιτούσατε εκεί. Ti εννοείτε;Δεν γινόντουσαν κι εκεί κανονικά μαθήματα. Δάσκαλος μου, ήταν θυμάμαι ο Βασίλης ο Διαμαντόπουλος, που είχε τελειώσει 2 χρόνια πριν από μένα και κάναμε μαζί υποκριτική. Δεν είχαμε τότε θεωρητικά μαθήματα, και όποτε καταφέρναμε να μαζευτούμε και να κάνουμε μάθημα, ρίχναμε όλο το βάρος στην υποκριτική. Μία σχολή ηθοποιίας, δεν μπορούσε να έχει συγκεκριμένη διδακτέα ύλη. Ηταν περισσότερο εμπειρική δουλειά. Γι αυτό και μαθητές που είχαν μόλις αποφοιτήσει, γίνονταν καθηγητές στους άλλους, ανεξάρτητα με τα χρόνια που ήταν στο επάγγελμα και τις ικανότητες τους. Γιατί μετάδιδαν εμπειρίες και πρακτικές. Σήμερα είναι πια ανώτατη εκπαίδευση. 'Ενας σύγχρονος ηθοποιός, πρέπει να έχει γενικότερη μόρφωση, γιατί είναι υποχρεωμένος να κάνει μία γενικότερη θεώρηση του ρόλου του, μέσα στο χώρο και το χρόνο που εκτυλίσσεται το έργο, όπου παίζει. Και αυτό χρειάζεται γνώσεις.
![]()
Πότε εμφανιστήκατε για πρώτη φορά στο θέατρο;Τον Οκτώβρη του 1944, με το Θέατρο Τέχνης. Ανεβάσαμε στο Βρεττάνια, το «Στο Βυθό» του Μαξίμ Γκόρκι. Ηταν μια πλειάδα ηθοποιών. Ανάμεσα τους ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ο Λυκούργος Καλλέργης, ο Δημήτρης Νικολαϊδης, ο Γιάννης ο Γκιωνάκης... Το έργο πήγε πολύ καλά -ήταν και η εποχή κατάλληλη για Γκόρκι- αλλά ήρθε ο Δεκέμβρης του '44 και έκλεισαν τα θέατρα. Θυμάμαι, τότε στη Ν.Φιλαδέλφεια, είχε έρθει από τα βουνά, ο Βασίλης ο Ρώτας, για να κάνει τις «Δημόσιες Σχέσεις» του ΕΛΑΣ. Μας ξεσήκωσε λοιπόν, τους Φιλαδελφειώτες, να κάνουμε μία παράσταση, το Ρήγα Βελεστινλή. Κάναμε 2-3 συναντήσεις, αλλά δεν προλάβαμε τελικά να παίξουμε το έργο. 'Ηταν όλα σε αναβρασμό, εκείνο το χρόνο. Αφού τελείωσαν τα Δεκεμβριανά, άρχιζαν να γίνονται προσπάθειες να ξανασυγκροτηθεί το Θέατρο Τέχνης του Κουν. Αλλά το καλοκαίρι του '45, που κάναμε τουρνέ στη Θεσσαλονίκη, διαλύθηκε ο θίασος. Ηταν περίεργη η κατάσταση στην Ελλάδα, ακαταστάλακτη, έκρυθμη. Γενικά το θέατρο, και ειδικώτερα το Θέατρο Τέχνης, που ήταν πειραματικό, δεν μπορούσε να σταθεί εκείνες τις μέρες. Υπήρχαν προβλήματα ζωτικής ανάγκης, για τους Ελληνες. Το Θέατρο Τέχνης, έφερνε και μία ιδιαίτερη «κουλτούρα», έψαχνε να βρει το δρόμο του, αναζητούσε. Ουσιαστικά, από το '60 και μετά, μπορεί κανείς να πει, ότι έγινε «για τον πολύ κόσμο»...
![]()
Πότε πήγατε στο στρατό;Τον Απρίλιο του 46 και -δυστυχώς- χρειάστηκαν κοντά 4 χρόνια για να απολυθώ. Γιατί όταν ησύχασαν τα πράγματα, απέλυαν σταδιακά τους στρατιώτες, για να μη δημιουργηθεί κοινωνικό πρόβλημα. Εγώ ήμουνα από τους τελευταίους, γιατί σαν αποθηκάριος έπρεπε να παραδώσω..
Στο θέατρο του Μουσούρη, πότε πήγατε;Βγαίνοντας από το στρατό, το 1950, πήγα στο θίασο του Μουσούρη, όπου κι έμεινα μέχρι το 1976 που πέθανε. 'Ηταν και η πιο ευτυχισμένη -θεατρικά- περίοδος της ζωής μου, η επαφή μου με το Μουσούρη. Αισθανόμουν ότι πραγματικά «λειτουργούσα», ότι προσέφερα κάτι ουσιαστικό στον κόσμο και ταυτόχρονα ότι έπαιρνα πολλά από την τέχνη μου. Με βοήθησε να ξεδιπλωθώ, σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός, να αναγνωρίσω τον εαυτό μου, τα καλά και τα κακά σημεία μου. Πράγματα ακαθόριστα μέσα μου, πήραν μια συγκεκριμένη μορφή. Πιστεύω ότι έγινα καλύτερος σαν άνθωπος, αυτά τα χρόνια της δημιουργίας. Τα καλοκαίρια, που έπαιζα καμιά φορά σε άλλους θιάσους, γιατί ο δικός μας έκλεινε, αισθανόμουνα σαν το ψάρι έξω από το νερό. Στεναχωριόμουν βλέποντας την τσαπατσουλιά και την προχειρότητα και περίμενα σαν το διψασμένο που φτάνει στην όαση, να έρθει ο Οκτώβρης και να καναδουλέψω με τον Μουσούρη.
![]()
Τι διαφορά είχε το θέατρο του Μουσούρη, από τα άλλα;Ο Μουσούρης ήταν ένας πραγματικός θεατράνθρωπος. Όταν πήγα στο θέατρο του, μόλις είχε γυρίσει από την Αμερική, όπου είχε μείνει για 3 χρόνια, και ήταν πλέον κατασταλαγμένος. Είχε περάσει από το στάδιο του ανθρώπου που κάνει «υποκρισία», σε αυτό του ανθρώπου που κάνει παράσταση. Γι' αυτό και δεν τον ενδιέφεραν πλέον οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι, αλλά το να είναι η παράσταση στο σύνολο της, πετυχημένη. Ήταν και πρωτοπόρος, σε πολλά τεχνικά μέσα. Έφερε το πρώτο μαγνητόφωνο στο θέατρο, εγκατέστησε το αληθοφανές σκηνικό και όχι πλέον τους ζωγραφισμένους πάνινους τοίχους. Ξεκαθάρισε τι ήθελε, το θέατρο του, δεν αρκούνταν στο βόλεμα, ούτε στην πολλή κουλτούρα. Τα είχε όλα μελετημένα από την αρχή, δεν άφηνε τίποτα στη τύχη. Έκανε σύγχρονο θέατρο, γι αυτό λέω και ότι ήταν πρωτοπόρος.
![]()
Πάρα πολλοί, σας θυ
μούνται έντονα από το ρόλο
του «ΠΟΕΤΑ», στη ραδιοφω
νική εκπομπή του Κ.Πρετεν
τέρη «Ο θυρωρός».Είναι φυσικό... Είχε γίνει
τόσο αγαπητή αυτή η εκπομπή, που ο κόσμος κανόνιζε έ
τσι τα ραντεβού του, ώστε να
μπορεί, την ώρα του «Θυρω
ρού», να βρίσκεται στο σπίτι
του, για να παρακολουθήσει
το πρόγραμμα. Προσπαθού
σαν να μην χάσουν ούτε ένα
επεισόδιο, παρόλο που ου
σιαστικά δε θα είχε καμία σημασία για τη συνέχεια, γιατί τα επεισόδια ήταν αυτοτελή. Ήταν άλλη εποχή τότε. Πηγαίναμε όλοι με μεγάλο κέφι στο γύρισμα και ο Πρετεντέρης, αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος, παρακολουθώντας κάθε φορά την ηχογράφηση του επεισοδίου σαν υπνωτισμένος, έβλεπε τα λάθη του και μας έφερνε την άλλη φορά καλύτερο σενάριο, κάθε φορά και πιο βελτιωμένο. Ήταν όμορφη, πραγματικά, δουλειά, που τη θυμούνται όλοι...
![]()
Σήμερα, ύστερα από 44 χρόνια στο «σανίδι», τι πιστεύετε για το θέατρο;Κατ' αρχάς, το θέατρο έχει μια περίεργη ευαισθησία. Είναι δύσκολο να φτιάξεις μόνος σου μία παράσταση, όπου θα κινηθείς όπως εσύ κρίνεις καλύτερα, γιατί μια εμπορική αποτυχία θα σε κατεβάσει στα τάρταρα, ενώ μια εμπορική επιτυχία, δε θα σε ανεβάσει στα ουράνια. Η θεατρική παράσταση, σαν είδος επιχείρησης, είναι κάτι πολύ εύθραστο. Επηρεάζεται, από το κρύο, τη ζέστη, το ποδόσφαιρο, μια επιδημία... Το θέατρο έχει χάσει το τελετουργικό του μέρος. Κάποτε ο θεατής, έπρεπε να γυρίσει από τη δουλειά του, να έχει κλείσει θέσεις από την προηγούμενη μέρα, να πλυθεί, να ντυθεί καλά, για να πάει στο θέατρο. Σήμερα, βλέπω πολλούς ανθρώπους, που αντί να μπούνε σε μία ταβέρνα ή σε ένα μπαρ που είχε πολύ κόσμο, έρχονται συμπτωματικά στο θέατρο. Βέβαια δεν είναι μόνο ο θεατής, έχουν και οι ίδιες οι παραστάσεις αμβλύνει την κατάσταση. Η παράσταση είναι το προϊόν. Ας πούμε λοιπόν ότι είναι ένα γλυκό. Επειδή δεν τραβιέται από τον πελάτη το γλυκό, θα πρέπει ο κατασκευαστής να το παραγεμίσει με ζάχαρη; Κάπως έτσι γίνεται σήμερα, με τις βωμολοχίες, σε μία παράσταση. Και η Επίδαυρος, έχει γίνει Ταραντέλλα. Το θέατρο της Επιδαύρου, στην εποχή του, λειτουργούσε με κόσμο που ξεκινούσε από όλα τα μέρη της Ελλάδας, με κάρα, και πήγαινε να λειτουργηθεί. Ήταν παιδεία το θέατρο, θρησκεία. Αντικαθρέφτιζε όλη την εποχή. Σήμερα, γίνονται εξωφρενικές παραστάσεις, στις οποίες ο κόσμος πάει, για να συνδυάσει την εκδρομή και το μπάνιο του, με μία παράσταση στην Επίδαυρο. Τους βλέπεις να έρχονται να δουν Ευριπίδη, Αριστοφάνη, Αισχύλο, φορώντας μαγιώ και μασώντας πασατέμπο. Και οι δημιουργοί της παράστασης, φαίνεται ότι αγνοούν, ότι αν σε μια παράσταση φαίνονται οι «ραφές» και ακόμα χειρότερα τα «στριφώματα», τότε καλύτερα να μην την κάνουν ποτέ. Τα τελευταία χρόνια, όποτε μπορώ, δεν παίζω πια στο θέατρο. Τελευταία φορά, έπαιξα με τον Κούρκουλο, το «Ψηλά από τη Γέφυρα» του Μύλλερ.
![]()
Για την τηλεόραση, πώς τα βλέπετε τα πράγματα;Η τηλεόραση είναι δίκοπο μαχαίρι. Γιατί όταν παίζεται ένα σήριαλ, μπορεί να έρθει ο θεατής και στο θέατρο, για να σε δει από κοντά. Μόλις όμως τελειώσει το σήριαλ, σε ξεχνάει. Πάντως, προσωπικά αγαπώ πολύ τη δουλειά στην τηλεόραση, γιατί είναι η συνισταμένη της ευαισθησίας του κινηματογράφου, με την άπλα, το «ξεδίπλωμα» του θεάτρου. Στον κινηματογράφο, πάνω που αρχίζεις να «ζεσταίνεσαι», συνέχεια κόβεται η συγκεκριμένη σκηνή γυρίσματος. Στο θέατρο πάλι, ιδιαίτερα όταν είναι μεγάλο το κοινό, αναγκάζεται συχνά ο ηθοποιός να αλλοιώσει την ερμηνεία του και να φανεί υπερβολικός στους θεατές που κάθονται μπροστά, προκειμένου να περάσει τα μυνήματα σε αυτούς των τελευταίων σειρών. Ενώ στην τηλεόραση, ο φακός σε ακολουθεί, υπάρχουν πολλές κάμερες, που πιάνουν ακόμα και το πέταγμα του ματιού σου. Εκεί μπορείς πραγματικά να επικοινωνήσεις με το θεατή, χωρίς να αλλοιώσεις την ηθοποιία σου.
![]()
Ετοιμάζετε κάποια σειρά για το χειμώνα...Μαζί με τον Σμαραγδή, γυρίζουμε τα τελευταία επεισόδια της σειράς «Σιγά, η πατρίδα κοιμάται». Είναι αυτοτελή επεισόδια, με χρονολογικό πλαίσιο την πενταετία '50-'55 και έχει κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο. Ετοιμάζω κι ένα επεισόδιο που απευθύνεται στην τρίτη ηλικία. Είναι ένας ηλικιωμένος συνταξιούχος, που μην αντέχοντας τη μοναξιά του, προσπαθεί να κρεμαστεί. Ολο και κάτι γίνεται όμως, και αναβάλεται η μεγάλη στιγμή, είτε γιατί έρχεται ο γείτονας, η σπιτονοικυρά κλπ. Τελικά, εμφανίζεται η κόρη του, με το εγγονάκι, η οποία (κόρη) είναι πάλι έγκυος και χρειάζεται κάποιον για να φυλάει το καινούργιο μωρό, επειδή η ίδια δουλεύει. Ζητάει λοιπόν από τον πατέρα της, να έρθει να μείνει μαζί τους. Και ο φίλος μας, εμφανίζεται στο τέλος του έργου, φρεσκοξυρισμένος, περιποιημένος, καλοντυμένος και χοροπηδηχτός. Επί τη ευκαιρία, πιστεύω ότι θα έπρεπε η Ελληνική Τηλεόραση, όπως έχει την παιδική ζώνη, να έχει και μία ζώνη, τουλάχιστο 3 φορές τη βδομάδα από 1-2 ώρες, για την τρίτη ηλικία. Εκπομπές, που να απευθύνονται συγκεκριμένα και αποκλειστικά, στους ανθρώπους που βρίσκονται στη δύση της ζωής τους. Επίσης, ετοιμάζομαι να γυρίσω ένα έργο στον κινηματογράφο, όπου χρειάζεται να έχω μούσι, γι αυτό και με βλέπετε αξύριστο. Τα γένεια μου βρίσκονται τώρα στη χειρότερη φάση τους...(γελάει). Ταυτόχρονα, θα παίξω και σε μία ταινία μικρού μήκους, κάποιου φίλου, νέου σκηνοθέτη.
Κύριε Ξενίδη, μιλείστε μας λίγο για την προσωπική σας ζωή.Είμαι παντρεμένος με την ηθοποιό Μαργαρίτα Λαμπρινού.
![]()
Είναι νομίζω στο Εθνικό, αυτή την εποχή η σύζυγος σας. Πείτε μας πότε παντρευτήκατε;Αα!!, αφήστε τα. Η ιστορία μας μοιάζει με παραμύθι. Με τη Μαργαρίτα παντρευτήκαμε το 1955 για πρώτη φορά, χωρίσαμε το 1956 και ξανασμίξαμε στο δεύτερο γάμο μας, το 1976, την εποχή που έφυγα από τη Φιλαδέλφεια και πήγα στο Φάληρο, που έμενε η γυναίκα μου. Το σπίτι στην Φιλαδέλφεια, είχε αρχίσει να ερειπώνεται και δυστυχώς δεν ήταν όλο δικό μου, ώστε να μπορέσω να κάνω μία ουσιαστική επιδιόρθωση. Γι' αυτό έφυγα από τη Φιλαδέλφεια, όπου έρχομαι όμως σχεδόν κάθε βδομάδα, γιατί το πατρικό μου το χρησιμοποιώ σαν εργαστήρι, που έχω τα πράγματα μου, από την μακρόχρονη υπηρεσία μου στο θέατρο. Η αλήθεια είναι, ότι λόγω του θεατρικού κυκλώματος, δεν είχα και πολλές επαφές με τους παλιούς μου φίλους, γιατί το ωράριο της δουλειάς μου, ήταν περίεργο.
Πώς αισθάνεστε, όταν ο κόσμος σας σταματάει στο δρόμο, για να σας μιλήσει, μπερδεύοντας σας, συχνά, με το πρόσωπο του ρόλου που παίζετε εκείνη την εποχή;Εξαρτάται πάντα, από την συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, και από την συμπεριφορά του συγκεκριμένου ανθρώπου. Τα παιδιά, είναι πάντα συγκινητικά και χαριτωμένα, ενώ οι μεγάλοι μπορεί καμιά φορά να γίνουν ενοχλητικοί. Αλλά σπάνια. Συνήθως, είναι μεγάλη χαρά, το να έχεις τη δυνατότητα να βλέπεις την αγάπη του κόσμου από κοντά, να μπορείς να την γευτείς, να τη ζήσεις. Είναι η δυνατότητα να βλέπεις την αγάπη του κόσμου από κοντά, να μπορείς να την γευτείς, να τη ζήσεις. Είναι η αναγνώριση των προσπαθειών σου. Ενα χαρακτηριστικό περιστατικό, συνέβη μία μέρα σε ένα φανάρι, όταν ο οδηγός του διπλανού αυτοκινήτου, μπερδεύοντας τη φυσιογνωμία μου και μη μπορώντας εκείνη την ώρα να θυμηθεί ότι με είχε στην τηλεόραση και όχι στο σπίτι του κουμπάρου του, παρεξηγήθηκε γιατί δεν του μίλαγα...
![]()
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΟ Σταύρος Ξενίδης, γεννήθηκε το 1924 στην Κωνσταντινούπολη, από όπου «περνούσαν» οι γονείς του, για να έρθουν στην Ελλάδα. Ο πατέρας του είχε γεννηθεί στην Αγκυρα και ήταν γιατρός, γυναικολόγος-παθολόγος. Η μητέρα του είχε γεννηθεί στην Καισαρεία. Ο Σραύρος, ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας Ξενίδη, στο οποίο οι γονείς του είχαν στηρίξει όλα τους τα όνειρα τους. Εκείνος όμως, είχε ήδη από πολύ μικρός, το σαράκι του ηθοποιού... Τα πρώτα 2-3 χρόνια στην Ελλάδα, τα πέρασαν κάπου στην Αχαρνών και στο Κουκάκι, μέχρι το 1927, που εγκαταστάθηκαν στη Νέα Φιλαδέλφεια. «Δεν βρεθήκαμε συμπτωματικά εδώ. Στη Φιλαδέλφεια ήρθαμε κατ' επιλογή του πατέρα μου. Υπήρχαν πολλοί αναπτυσσόμενοι προσφυγικοί συνοικισμοί, όπως η Νέα Σμύρνη, οι οποίοι όμως οικοπεδοποιήθηκαν και γι αυτό δεν είχαν ένα ενιαίο σχέδιο πόλης. Ενώ η Φιλαδέλφεια ρυμοτομήθηκε και κτίστηκε από το Κράτος, βάσει ενός κυκλικού σχεδίου, με κέντρο την πλατεία Πατριάρχου. Αργότερα, επειδή υπήρχε εκείνο το πλάτωμα, έγινε και η παραλληλόγραμη πλατεία Κωνσταντινουπόλεως. Μάλιστα, τα σπίτια είχαν όλα παρόμοια σχέδια, κλασσικά θα μπορούσα να πω. Μέχρι το '50, συνηθίζαμε να λέμε, ότι το σπίτι σου είναι χτισμένο σε σχήμα Ρ, Π, Υ... Πολλοί συγγενείς μας, τότε μας έλεγαν ότι πήγαμε στην άκρη του Θεού, σε λίγα χρόνια όμως, μετάνοιωσαν που δεν είχαν ακολουθήσει το παράδειγμα μας, γιατί η Φιλαδέλφεια έγινε πολύ όμορφη. Και πολύ διαφορετική, βέβαια, από τη Φιλαδέλφεια του σήμερα. Ίσως για τους νέους, να φαίνεται απίστευτο, το ότι η Πόλη μας υπήρξε κάτι το ξεχωριστό...». Το δικό του πατρικό, ήταν -και είναι, αλλά σε κακή κατάσταση- στην οδό Κορδελιού 10, διαγώνια από το σχολείο του Σπαθάρη, όπου πήγε και ο ίδιος όλες τις τάξεις του δημοτικού. «Το σχολείο του Σπαθάρη, ήταν ένα όμορφο μεγάλο σπίτι, με μορφή λυόμενου, με βάσεις που εξείχαν από την επιφάνεια του εδάφους και μεγάλη αυλή. Θυμάμαι ότι είμασταν πολλά παιδιά εκεί» μας λέει σήμερα... Γυμνάσιο, ο Σταύρος Ξενίδης πήγε τις πρώτες 4 τάξεις στη ΛΕΟΝΤΕΙΟ ΣΧΟΛΗ. Το 1940, όταν θα πήγαινε 5η Γυμνασίου, ήρθε η Κατοχή. «Σχολειό, έγινε τότε το Ηρώδειο. Ο κινηματογράφος, εκτός από την πλατεία, είχε και δύο μεγάλους εξώστες, από τους οποίους ο πάνω, μετατράπηκε σε αίθουσες, και μας χρησίμευσε σα στέγη, για να τελειώσουμε το Γυμνάσιο. Κι ενώ έχω πολλές αναμνήσεις από τη Λεόντειο και τα μαθήματα που κάναμε εκεί, αντίθετα από τις δύο τελευταίες τάξεις, δε θυμάμαι τίποτα. Σπάνια κάναμε μάθημα, και αυτό ήταν ... «ο Θεός να το κάνει μάθημα». Ίσα-ίσα, που μας έδωσαν ένα απολυτήριο, «για τους τύπους». Πόλεμος βλέπεις, κατοχή, πείνα-.» Τελείωνοντας το σχολείο, ο Σταύρος Ξενίδης δούλεψε για ένα χρόνο σαν εμποροϋπάλληλος. Όμως, κάτι τον έδιωχνε. Δεν μπορώ να θυμηθώ τί αισθανόμουνα εκείνη την εποχή» ομολογεί. 'Ισως να ισχύει τελικά, αυτό που λένε, ότι «τον ηθοποιό ή τον έχεις μέσα στο αίμα σου, ή όχι». Πάντως, σίγουρα δεν είχα ώθηση από τους γονείς μου...» προσθέτει. 'Ετσι, ο Σταύρος Ξενίδης, μπήκε στη σχολή του ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ, που ήταν και αυτή όμως σε κατάσταση «κατοχής», χωρίς να το ξέρουν οι γονείς του. Και κάποια στιγμή -ήταν Αύγουστος του 1944- βρίσκεται με μία άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος του ηθοποιού, στα χέρια. Και από εκείνο το σημείο, αρχίζει η πραγματική ιστορία του Ηθοποιού Σταύρου Ξενίδη.
Σχόλιο:
Τα τελευταία του χρόνια τα έζησε με την σύντροφό του Μαργαρίτα Λαμπρινού
στο Γηροκομείο Αθηνών.
"Έφυγε" στις 2/11/2008.
Συνέντευξή του Σταύρου Ξενίδη σε τοπική εφημερίδα
της Νέας Φιλαδέλφειας τον Σεπτέμβριο του 1988
Κύριε Ξενίδη, ο πατέρας σας ήταν γνωστός γιατρός, με μεγάλη πελατεία.
Πώς αντιμετώπισε το γεγονός, ότι ο μονάκριβος
γιος του έγινε ηθοποιός, «αρτίστας»;
Όπως μάλλον θα το αντιμετώπιζα κι εγώ, αν είχα ένα παιδί και μου έλεγε ότι θα γίνει ηθοποιός. Απογοητεύτηκε πολύ. Ο πατέρας έβαζε πάνω από όλα τη λογική και η λογική λέει ότι ένας ηθοποιός έχει πιθανότητες 50-50%, να πεινάσει. Γιατί ποτέ δεν ξέρει τι του ξημερώνει η επόμενη μέρα, αν θα βρει δουλειά, αν θα πάει καλά η παράσταση, τι θα κάνει την επόμενη σαιζόν... Είναι ένα "τσιγγάνικο επάγγελμα». Και καθώς πέθανε νωρίς, το 1947, δεν είχε την ευκαιρία ούτε να με δει να παίζω. Η μητέρα μου, με τα χρόνια, και αφού πρόλαβε την εξέλιξη μου στο επάγγελμα, κάπως συνήθισε στην ιδέα.
 |
Τι θυμάστε από την «παλιά Φιλαδέλφεια», στον καιρό της κατοχής;
Ευτυχώς, επειδή είμαστε πολύ ενωμένοι οι γείτονες, η κατοχή δεν στιγμάτισε την περιοχή. Εννοώ ότι δεν είχαμε έντονα κρούσματα από προδότες ή μαυραγορίτες ολκής. Μέχρι ακόμα και το '50, είμασταν οι «Ποδονιφτιώτες», ξεκομμένοι από την Αθήνα. Είχαμε ένα είδος «ρατσισμού». Είμασταν όλοι, ίδια φυλή. Ίσως είμαστε και τυχεροί, γιατί δεν είχαμε μπλόκα ή επιδρομές. Μόνο στο τέρμα της Χαλκηδόνας, στους στρατώνες, ήταν οι τσολιάδες, οι εθνοφρουροί, οι οποίοι ήταν όργανα της τάξης και φιλικά διακείμενοι στους ξένους. Μετά πήγαν ορισμένοι και εγκαταστάθηκαν στου Σπαθάρη, αλλά δε δημιουργούσαν προβλήματα. Πεινάσαμε, όπως όλος ο κόσμος, αλλά -όπως είπα και πριν- κρατήσαμε την αξιοπρέπεια μας, δεν υπήρχαν μεγάλες πηγές μαύρης αγοράς. 'Ισως γιατί οι κάτοικοι της Φιλαδέλφειας, ήταν στην πλειοψηφία τους ήσυχοι άνθρωποι, υπάλληλοι που δεν είχαν ιδέα από εμπόριο.
 |
Είπατε, ότι και η σχολή του ΚΟΥΝ, ήταν σε κατάσταση κατοχής, όταν φοιτούσατε εκεί. Ti εννοείτε;
Δεν γινόντουσαν κι εκεί κανονικά μαθήματα. Δάσκαλος μου, ήταν θυμάμαι ο Βασίλης ο Διαμαντόπουλος, που είχε τελειώσει 2 χρόνια πριν από μένα και κάναμε μαζί υποκριτική. Δεν είχαμε τότε θεωρητικά μαθήματα, και όποτε καταφέρναμε να μαζευτούμε και να κάνουμε μάθημα, ρίχναμε όλο το βάρος στην υποκριτική. Μία σχολή ηθοποιίας, δεν μπορούσε να έχει συγκεκριμένη διδακτέα ύλη. Ηταν περισσότερο εμπειρική δουλειά. Γι αυτό και μαθητές που είχαν μόλις αποφοιτήσει, γίνονταν καθηγητές στους άλλους, ανεξάρτητα με τα χρόνια που ήταν στο επάγγελμα και τις ικανότητες τους. Γιατί μετάδιδαν εμπειρίες και πρακτικές. Σήμερα είναι πια ανώτατη εκπαίδευση. 'Ενας σύγχρονος ηθοποιός, πρέπει να έχει γενικότερη μόρφωση, γιατί είναι υποχρεωμένος να κάνει μία γενικότερη θεώρηση του ρόλου του, μέσα στο χώρο και το χρόνο που εκτυλίσσεται το έργο, όπου παίζει. Και αυτό χρειάζεται γνώσεις.
 |
Πότε εμφανιστήκατε για πρώτη φορά στο θέατρο;
Τον Οκτώβρη του 1944, με το Θέατρο Τέχνης. Ανεβάσαμε στο Βρεττάνια, το «Στο Βυθό» του Μαξίμ Γκόρκι. Ηταν μια πλειάδα ηθοποιών. Ανάμεσα τους ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ο Λυκούργος Καλλέργης, ο Δημήτρης Νικολαϊδης, ο Γιάννης ο Γκιωνάκης... Το έργο πήγε πολύ καλά -ήταν και η εποχή κατάλληλη για Γκόρκι- αλλά ήρθε ο Δεκέμβρης του '44 και έκλεισαν τα θέατρα. Θυμάμαι, τότε στη Ν.Φιλαδέλφεια, είχε έρθει από τα βουνά, ο Βασίλης ο Ρώτας, για να κάνει τις «Δημόσιες Σχέσεις» του ΕΛΑΣ. Μας ξεσήκωσε λοιπόν, τους Φιλαδελφειώτες, να κάνουμε μία παράσταση, το Ρήγα Βελεστινλή. Κάναμε 2-3 συναντήσεις, αλλά δεν προλάβαμε τελικά να παίξουμε το έργο. 'Ηταν όλα σε αναβρασμό, εκείνο το χρόνο. Αφού τελείωσαν τα Δεκεμβριανά, άρχιζαν να γίνονται προσπάθειες να ξανασυγκροτηθεί το Θέατρο Τέχνης του Κουν. Αλλά το καλοκαίρι του '45, που κάναμε τουρνέ στη Θεσσαλονίκη, διαλύθηκε ο θίασος. Ηταν περίεργη η κατάσταση στην Ελλάδα, ακαταστάλακτη, έκρυθμη. Γενικά το θέατρο, και ειδικώτερα το Θέατρο Τέχνης, που ήταν πειραματικό, δεν μπορούσε να σταθεί εκείνες τις μέρες. Υπήρχαν προβλήματα ζωτικής ανάγκης, για τους Ελληνες. Το Θέατρο Τέχνης, έφερνε και μία ιδιαίτερη «κουλτούρα», έψαχνε να βρει το δρόμο του, αναζητούσε. Ουσιαστικά, από το '60 και μετά, μπορεί κανείς να πει, ότι έγινε «για τον πολύ κόσμο»...
 |
Πότε πήγατε στο στρατό;
Τον Απρίλιο του 46 και -δυστυχώς- χρειάστηκαν κοντά 4 χρόνια για να απολυθώ. Γιατί όταν ησύχασαν τα πράγματα, απέλυαν σταδιακά τους στρατιώτες, για να μη δημιουργηθεί κοινωνικό πρόβλημα. Εγώ ήμουνα από τους τελευταίους, γιατί σαν αποθηκάριος έπρεπε να παραδώσω..
Στο θέατρο του Μουσούρη, πότε πήγατε;
Βγαίνοντας από το στρατό, το 1950, πήγα στο θίασο του Μουσούρη, όπου κι έμεινα μέχρι το 1976 που πέθανε. 'Ηταν και η πιο ευτυχισμένη -θεατρικά- περίοδος της ζωής μου, η επαφή μου με το Μουσούρη. Αισθανόμουν ότι πραγματικά «λειτουργούσα», ότι προσέφερα κάτι ουσιαστικό στον κόσμο και ταυτόχρονα ότι έπαιρνα πολλά από την τέχνη μου. Με βοήθησε να ξεδιπλωθώ, σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός, να αναγνωρίσω τον εαυτό μου, τα καλά και τα κακά σημεία μου. Πράγματα ακαθόριστα μέσα μου, πήραν μια συγκεκριμένη μορφή. Πιστεύω ότι έγινα καλύτερος σαν άνθωπος, αυτά τα χρόνια της δημιουργίας. Τα καλοκαίρια, που έπαιζα καμιά φορά σε άλλους θιάσους, γιατί ο δικός μας έκλεινε, αισθανόμουνα σαν το ψάρι έξω από το νερό. Στεναχωριόμουν βλέποντας την τσαπατσουλιά και την προχειρότητα και περίμενα σαν το διψασμένο που φτάνει στην όαση, να έρθει ο Οκτώβρης και να καναδουλέψω με τον Μουσούρη.
 |
Τι διαφορά είχε το θέατρο του Μουσούρη, από τα άλλα;
Ο Μουσούρης ήταν ένας πραγματικός θεατράνθρωπος. Όταν πήγα στο θέατρο του, μόλις είχε γυρίσει από την Αμερική, όπου είχε μείνει για 3 χρόνια, και ήταν πλέον κατασταλαγμένος. Είχε περάσει από το στάδιο του ανθρώπου που κάνει «υποκρισία», σε αυτό του ανθρώπου που κάνει παράσταση. Γι' αυτό και δεν τον ενδιέφεραν πλέον οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι, αλλά το να είναι η παράσταση στο σύνολο της, πετυχημένη. Ήταν και πρωτοπόρος, σε πολλά τεχνικά μέσα. Έφερε το πρώτο μαγνητόφωνο στο θέατρο, εγκατέστησε το αληθοφανές σκηνικό και όχι πλέον τους ζωγραφισμένους πάνινους τοίχους. Ξεκαθάρισε τι ήθελε, το θέατρο του, δεν αρκούνταν στο βόλεμα, ούτε στην πολλή κουλτούρα. Τα είχε όλα μελετημένα από την αρχή, δεν άφηνε τίποτα στη τύχη. Έκανε σύγχρονο θέατρο, γι αυτό λέω και ότι ήταν πρωτοπόρος.
 |
Πάρα πολλοί, σας θυ
μούνται έντονα από το ρόλο
του «ΠΟΕΤΑ», στη ραδιοφω
νική εκπομπή του Κ.Πρετεν
τέρη «Ο θυρωρός».
Είναι φυσικό... Είχε γίνει τόσο αγαπητή αυτή η εκπομπή, που ο κόσμος κανόνιζε έ τσι τα ραντεβού του, ώστε να μπορεί, την ώρα του «Θυρω ρού», να βρίσκεται στο σπίτι του, για να παρακολουθήσει το πρόγραμμα. Προσπαθού σαν να μην χάσουν ούτε ένα επεισόδιο, παρόλο που ου σιαστικά δε θα είχε καμία σημασία για τη συνέχεια, γιατί τα επεισόδια ήταν αυτοτελή. Ήταν άλλη εποχή τότε. Πηγαίναμε όλοι με μεγάλο κέφι στο γύρισμα και ο Πρετεντέρης, αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος, παρακολουθώντας κάθε φορά την ηχογράφηση του επεισοδίου σαν υπνωτισμένος, έβλεπε τα λάθη του και μας έφερνε την άλλη φορά καλύτερο σενάριο, κάθε φορά και πιο βελτιωμένο. Ήταν όμορφη, πραγματικά, δουλειά, που τη θυμούνται όλοι...
 |
Σήμερα, ύστερα από 44 χρόνια στο «σανίδι», τι πιστεύετε για το θέατρο;
Κατ' αρχάς, το θέατρο έχει μια περίεργη ευαισθησία. Είναι δύσκολο να φτιάξεις μόνος σου μία παράσταση, όπου θα κινηθείς όπως εσύ κρίνεις καλύτερα, γιατί μια εμπορική αποτυχία θα σε κατεβάσει στα τάρταρα, ενώ μια εμπορική επιτυχία, δε θα σε ανεβάσει στα ουράνια. Η θεατρική παράσταση, σαν είδος επιχείρησης, είναι κάτι πολύ εύθραστο. Επηρεάζεται, από το κρύο, τη ζέστη, το ποδόσφαιρο, μια επιδημία... Το θέατρο έχει χάσει το τελετουργικό του μέρος. Κάποτε ο θεατής, έπρεπε να γυρίσει από τη δουλειά του, να έχει κλείσει θέσεις από την προηγούμενη μέρα, να πλυθεί, να ντυθεί καλά, για να πάει στο θέατρο. Σήμερα, βλέπω πολλούς ανθρώπους, που αντί να μπούνε σε μία ταβέρνα ή σε ένα μπαρ που είχε πολύ κόσμο, έρχονται συμπτωματικά στο θέατρο. Βέβαια δεν είναι μόνο ο θεατής, έχουν και οι ίδιες οι παραστάσεις αμβλύνει την κατάσταση. Η παράσταση είναι το προϊόν. Ας πούμε λοιπόν ότι είναι ένα γλυκό. Επειδή δεν τραβιέται από τον πελάτη το γλυκό, θα πρέπει ο κατασκευαστής να το παραγεμίσει με ζάχαρη; Κάπως έτσι γίνεται σήμερα, με τις βωμολοχίες, σε μία παράσταση. Και η Επίδαυρος, έχει γίνει Ταραντέλλα. Το θέατρο της Επιδαύρου, στην εποχή του, λειτουργούσε με κόσμο που ξεκινούσε από όλα τα μέρη της Ελλάδας, με κάρα, και πήγαινε να λειτουργηθεί. Ήταν παιδεία το θέατρο, θρησκεία. Αντικαθρέφτιζε όλη την εποχή. Σήμερα, γίνονται εξωφρενικές παραστάσεις, στις οποίες ο κόσμος πάει, για να συνδυάσει την εκδρομή και το μπάνιο του, με μία παράσταση στην Επίδαυρο. Τους βλέπεις να έρχονται να δουν Ευριπίδη, Αριστοφάνη, Αισχύλο, φορώντας μαγιώ και μασώντας πασατέμπο. Και οι δημιουργοί της παράστασης, φαίνεται ότι αγνοούν, ότι αν σε μια παράσταση φαίνονται οι «ραφές» και ακόμα χειρότερα τα «στριφώματα», τότε καλύτερα να μην την κάνουν ποτέ. Τα τελευταία χρόνια, όποτε μπορώ, δεν παίζω πια στο θέατρο. Τελευταία φορά, έπαιξα με τον Κούρκουλο, το «Ψηλά από τη Γέφυρα» του Μύλλερ.
 |
Για την τηλεόραση, πώς τα βλέπετε τα πράγματα;
Η τηλεόραση είναι δίκοπο μαχαίρι. Γιατί όταν παίζεται ένα σήριαλ, μπορεί να έρθει ο θεατής και στο θέατρο, για να σε δει από κοντά. Μόλις όμως τελειώσει το σήριαλ, σε ξεχνάει. Πάντως, προσωπικά αγαπώ πολύ τη δουλειά στην τηλεόραση, γιατί είναι η συνισταμένη της ευαισθησίας του κινηματογράφου, με την άπλα, το «ξεδίπλωμα» του θεάτρου. Στον κινηματογράφο, πάνω που αρχίζεις να «ζεσταίνεσαι», συνέχεια κόβεται η συγκεκριμένη σκηνή γυρίσματος. Στο θέατρο πάλι, ιδιαίτερα όταν είναι μεγάλο το κοινό, αναγκάζεται συχνά ο ηθοποιός να αλλοιώσει την ερμηνεία του και να φανεί υπερβολικός στους θεατές που κάθονται μπροστά, προκειμένου να περάσει τα μυνήματα σε αυτούς των τελευταίων σειρών. Ενώ στην τηλεόραση, ο φακός σε ακολουθεί, υπάρχουν πολλές κάμερες, που πιάνουν ακόμα και το πέταγμα του ματιού σου. Εκεί μπορείς πραγματικά να επικοινωνήσεις με το θεατή, χωρίς να αλλοιώσεις την ηθοποιία σου.
 |
Ετοιμάζετε κάποια σειρά για το χειμώνα...
Μαζί με τον Σμαραγδή, γυρίζουμε τα τελευταία επεισόδια της σειράς «Σιγά, η πατρίδα κοιμάται». Είναι αυτοτελή επεισόδια, με χρονολογικό πλαίσιο την πενταετία '50-'55 και έχει κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο. Ετοιμάζω κι ένα επεισόδιο που απευθύνεται στην τρίτη ηλικία. Είναι ένας ηλικιωμένος συνταξιούχος, που μην αντέχοντας τη μοναξιά του, προσπαθεί να κρεμαστεί. Ολο και κάτι γίνεται όμως, και αναβάλεται η μεγάλη στιγμή, είτε γιατί έρχεται ο γείτονας, η σπιτονοικυρά κλπ. Τελικά, εμφανίζεται η κόρη του, με το εγγονάκι, η οποία (κόρη) είναι πάλι έγκυος και χρειάζεται κάποιον για να φυλάει το καινούργιο μωρό, επειδή η ίδια δουλεύει. Ζητάει λοιπόν από τον πατέρα της, να έρθει να μείνει μαζί τους. Και ο φίλος μας, εμφανίζεται στο τέλος του έργου, φρεσκοξυρισμένος, περιποιημένος, καλοντυμένος και χοροπηδηχτός. Επί τη ευκαιρία, πιστεύω ότι θα έπρεπε η Ελληνική Τηλεόραση, όπως έχει την παιδική ζώνη, να έχει και μία ζώνη, τουλάχιστο 3 φορές τη βδομάδα από 1-2 ώρες, για την τρίτη ηλικία. Εκπομπές, που να απευθύνονται συγκεκριμένα και αποκλειστικά, στους ανθρώπους που βρίσκονται στη δύση της ζωής τους. Επίσης, ετοιμάζομαι να γυρίσω ένα έργο στον κινηματογράφο, όπου χρειάζεται να έχω μούσι, γι αυτό και με βλέπετε αξύριστο. Τα γένεια μου βρίσκονται τώρα στη χειρότερη φάση τους...(γελάει). Ταυτόχρονα, θα παίξω και σε μία ταινία μικρού μήκους, κάποιου φίλου, νέου σκηνοθέτη.
Κύριε Ξενίδη, μιλείστε μας λίγο για την προσωπική σας ζωή.
Είμαι παντρεμένος με την ηθοποιό Μαργαρίτα Λαμπρινού.
 |
Είναι νομίζω στο Εθνικό, αυτή την εποχή η σύζυγος σας. Πείτε μας πότε παντρευτήκατε;
Αα!!, αφήστε τα. Η ιστορία μας μοιάζει με παραμύθι. Με τη Μαργαρίτα παντρευτήκαμε το 1955 για πρώτη φορά, χωρίσαμε το 1956 και ξανασμίξαμε στο δεύτερο γάμο μας, το 1976, την εποχή που έφυγα από τη Φιλαδέλφεια και πήγα στο Φάληρο, που έμενε η γυναίκα μου. Το σπίτι στην Φιλαδέλφεια, είχε αρχίσει να ερειπώνεται και δυστυχώς δεν ήταν όλο δικό μου, ώστε να μπορέσω να κάνω μία ουσιαστική επιδιόρθωση. Γι' αυτό έφυγα από τη Φιλαδέλφεια, όπου έρχομαι όμως σχεδόν κάθε βδομάδα, γιατί το πατρικό μου το χρησιμοποιώ σαν εργαστήρι, που έχω τα πράγματα μου, από την μακρόχρονη υπηρεσία μου στο θέατρο. Η αλήθεια είναι, ότι λόγω του θεατρικού κυκλώματος, δεν είχα και πολλές επαφές με τους παλιούς μου φίλους, γιατί το ωράριο της δουλειάς μου, ήταν περίεργο.
Πώς αισθάνεστε, όταν ο κόσμος σας σταματάει στο δρόμο, για να σας μιλήσει, μπερδεύοντας σας, συχνά, με το πρόσωπο του ρόλου που παίζετε εκείνη την εποχή;
Εξαρτάται πάντα, από την συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, και από την συμπεριφορά του συγκεκριμένου ανθρώπου. Τα παιδιά, είναι πάντα συγκινητικά και χαριτωμένα, ενώ οι μεγάλοι μπορεί καμιά φορά να γίνουν ενοχλητικοί. Αλλά σπάνια. Συνήθως, είναι μεγάλη χαρά, το να έχεις τη δυνατότητα να βλέπεις την αγάπη του κόσμου από κοντά, να μπορείς να την γευτείς, να τη ζήσεις. Είναι η δυνατότητα να βλέπεις την αγάπη του κόσμου από κοντά, να μπορείς να την γευτείς, να τη ζήσεις. Είναι η αναγνώριση των προσπαθειών σου. Ενα χαρακτηριστικό περιστατικό, συνέβη μία μέρα σε ένα φανάρι, όταν ο οδηγός του διπλανού αυτοκινήτου, μπερδεύοντας τη φυσιογνωμία μου και μη μπορώντας εκείνη την ώρα να θυμηθεί ότι με είχε στην τηλεόραση και όχι στο σπίτι του κουμπάρου του, παρεξηγήθηκε γιατί δεν του μίλαγα...
 |
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Σταύρος Ξενίδης, γεννήθηκε το 1924 στην Κωνσταντινούπολη, από όπου «περνούσαν» οι γονείς του, για να έρθουν στην Ελλάδα. Ο πατέρας του είχε γεννηθεί στην Αγκυρα και ήταν γιατρός, γυναικολόγος-παθολόγος. Η μητέρα του είχε γεννηθεί στην Καισαρεία. Ο Σραύρος, ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας Ξενίδη, στο οποίο οι γονείς του είχαν στηρίξει όλα τους τα όνειρα τους. Εκείνος όμως, είχε ήδη από πολύ μικρός, το σαράκι του ηθοποιού... Τα πρώτα 2-3 χρόνια στην Ελλάδα, τα πέρασαν κάπου στην Αχαρνών και στο Κουκάκι, μέχρι το 1927, που εγκαταστάθηκαν στη Νέα Φιλαδέλφεια. «Δεν βρεθήκαμε συμπτωματικά εδώ. Στη Φιλαδέλφεια ήρθαμε κατ' επιλογή του πατέρα μου. Υπήρχαν πολλοί αναπτυσσόμενοι προσφυγικοί συνοικισμοί, όπως η Νέα Σμύρνη, οι οποίοι όμως οικοπεδοποιήθηκαν και γι αυτό δεν είχαν ένα ενιαίο σχέδιο πόλης. Ενώ η Φιλαδέλφεια ρυμοτομήθηκε και κτίστηκε από το Κράτος, βάσει ενός κυκλικού σχεδίου, με κέντρο την πλατεία Πατριάρχου. Αργότερα, επειδή υπήρχε εκείνο το πλάτωμα, έγινε και η παραλληλόγραμη πλατεία Κωνσταντινουπόλεως. Μάλιστα, τα σπίτια είχαν όλα παρόμοια σχέδια, κλασσικά θα μπορούσα να πω. Μέχρι το '50, συνηθίζαμε να λέμε, ότι το σπίτι σου είναι χτισμένο σε σχήμα Ρ, Π, Υ... Πολλοί συγγενείς μας, τότε μας έλεγαν ότι πήγαμε στην άκρη του Θεού, σε λίγα χρόνια όμως, μετάνοιωσαν που δεν είχαν ακολουθήσει το παράδειγμα μας, γιατί η Φιλαδέλφεια έγινε πολύ όμορφη. Και πολύ διαφορετική, βέβαια, από τη Φιλαδέλφεια του σήμερα. Ίσως για τους νέους, να φαίνεται απίστευτο, το ότι η Πόλη μας υπήρξε κάτι το ξεχωριστό...». Το δικό του πατρικό, ήταν -και είναι, αλλά σε κακή κατάσταση- στην οδό Κορδελιού 10, διαγώνια από το σχολείο του Σπαθάρη, όπου πήγε και ο ίδιος όλες τις τάξεις του δημοτικού. «Το σχολείο του Σπαθάρη, ήταν ένα όμορφο μεγάλο σπίτι, με μορφή λυόμενου, με βάσεις που εξείχαν από την επιφάνεια του εδάφους και μεγάλη αυλή. Θυμάμαι ότι είμασταν πολλά παιδιά εκεί» μας λέει σήμερα... Γυμνάσιο, ο Σταύρος Ξενίδης πήγε τις πρώτες 4 τάξεις στη ΛΕΟΝΤΕΙΟ ΣΧΟΛΗ. Το 1940, όταν θα πήγαινε 5η Γυμνασίου, ήρθε η Κατοχή. «Σχολειό, έγινε τότε το Ηρώδειο. Ο κινηματογράφος, εκτός από την πλατεία, είχε και δύο μεγάλους εξώστες, από τους οποίους ο πάνω, μετατράπηκε σε αίθουσες, και μας χρησίμευσε σα στέγη, για να τελειώσουμε το Γυμνάσιο. Κι ενώ έχω πολλές αναμνήσεις από τη Λεόντειο και τα μαθήματα που κάναμε εκεί, αντίθετα από τις δύο τελευταίες τάξεις, δε θυμάμαι τίποτα. Σπάνια κάναμε μάθημα, και αυτό ήταν ... «ο Θεός να το κάνει μάθημα». Ίσα-ίσα, που μας έδωσαν ένα απολυτήριο, «για τους τύπους». Πόλεμος βλέπεις, κατοχή, πείνα-.» Τελείωνοντας το σχολείο, ο Σταύρος Ξενίδης δούλεψε για ένα χρόνο σαν εμποροϋπάλληλος. Όμως, κάτι τον έδιωχνε. Δεν μπορώ να θυμηθώ τί αισθανόμουνα εκείνη την εποχή» ομολογεί. 'Ισως να ισχύει τελικά, αυτό που λένε, ότι «τον ηθοποιό ή τον έχεις μέσα στο αίμα σου, ή όχι». Πάντως, σίγουρα δεν είχα ώθηση από τους γονείς μου...» προσθέτει. 'Ετσι, ο Σταύρος Ξενίδης, μπήκε στη σχολή του ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ, που ήταν και αυτή όμως σε κατάσταση «κατοχής», χωρίς να το ξέρουν οι γονείς του. Και κάποια στιγμή -ήταν Αύγουστος του 1944- βρίσκεται με μία άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος του ηθοποιού, στα χέρια. Και από εκείνο το σημείο, αρχίζει η πραγματική ιστορία του Ηθοποιού Σταύρου Ξενίδη.
Σχόλιο:
στο Γηροκομείο Αθηνών.
"Έφυγε" στις 2/11/2008.
↧
29 Μαϊου 1453-η Πόλις εάλω
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μόνο κατ' όνομα υπήρχε τις παραμονές της Άλωσης. Ήταν περιορισμένη, κυρίως, στην περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη και σε κάποιες σκόρπιες περιοχές, όπως το Δεσποτάτο του Μυστρά. Οι θρησκευτικές έριδες, οι εμφύλιες διαμάχες, οι σταυροφορίες, η επικράτηση του φεουδαρχισμού και η εμφάνιση πολλών και επικίνδυνων εχθρών στα σύνορά της είχαν καταστήσει την πάλαι ποτέ Αυτοκρατορία ένα «φάντασμα» του ένδοξου παρελθόντος της.
Το Βυζάντιο σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του με την οθωμανική λαίλαπα προ των πυλών του, δεν μπορούσε να ελπίζει παρά μόνο στη βοήθεια της καθολικής Ευρώπης, η οποία όμως ήταν μισητή στους κατοίκους της Κωνσταντινούλης. Η ύπαρξη «Ενωτικών» και «Ανθενωτικών» δίχαζε τους Βυζαντινούς. Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια, στέλνοντας πρεσβεία στον πάπα Νικόλαο Ε' για να ζητήσει βοήθεια. Ο Πάπας έβαλε και πάλι ως όρο την Ένωση των Εκκλησιών, αλλά αποδέχθηκε το αίτημα του αυτοκράτορα να στείλει στην Κωνσταντινούπολη ιερείς, προκειμένου να πείσουν τον λαό για την αναγκαιότητα της Ένωσης.
Οι απεσταλμένοι του Πάπα, καρδινάλιος Ισίδωρος και ο αρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης Λεονάρδος, λειτούργησαν στην Αγία Σοφία, προκαλώντας την αντίδραση του κόσμου, που ξεχύθηκε στους δρόμους και γέμισε τις εκκλησίες, όπου λειτουργούσαν οι ανθενωτικοί με επικεφαλής τον μετέπειτα πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν «Την γαρ Λατίνων ούτε βοήθειαν ούτε την ένωσιν χρήζομεν. Απέστω αφ' ημών η των αζύμων λατρεία».
Το μίσος για τους Λατίνους δεν απέρρεε μόνο από δογματικούς λόγους. Η λαϊκή ψυχή δεν είχε ξεχάσει τη βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Σταυροφόροι στην Πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, ενώ αντιδρούσε στην οικονομική διείσδυση της Βενετίας και της Γένουας, που είχε φέρει στα πρόθυρα εξαθλίωσης τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας, αλλά και στην καταπίεση των ορθοδόξων στις περιοχές, όπου κυριαρχούσαν οι καθολικοί.
Αντίθετα, οι Οθωμανοί φαίνεται ότι συμπεριφέρονταν καλύτερα προς τους χριστιανούς. Πολλοί χριστιανοί είχαν υψηλές θέσεις στην οθωμανική διοίκηση, ακόμη και στο στράτευμα, ενώ κυριαρχούσαν στο εμπόριο. Οι χωρικοί πλήρωναν λιγότερους φόρους και ζούσαν με ασφάλεια. Έτσι, στην Κωνσταντινούπολη είχε σχηματισθεί μία μερίδα που διέκειτο ευνοϊκά προς τους Οθωμανούς. Την παράταξη αυτή εξέφραζε ο Λουκάς Νοταράς με τη φράση «Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν».
Από τις αρχές του 1453 ο Μωάμεθ προετοιμαζόταν για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Με έδρα την Ανδριανούπολη συγκρότησε στρατό 150.000 ανδρών και ναυτικό 400 πλοίων. Ξεχώριζε το πυροβολικό του, που ήταν ό,τι πιο σύγχρονο για εκείνη την εποχή και ιδιαίτερα το τεράστιο πολιορκητικό κανόνι, που είχαν φτιάξει Σάξωνες τεχνίτες. Στις 7 Απριλίου, ο σουλτάνος έστησε τη σκηνή του μπροστά από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού και κήρυξε επίσημα την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.
Ο αγώνας ήταν άνισος για τους Βυζαντινούς, που είχαν να αντιπαρατάξουν μόλις 7.000 άνδρες, οι 2000 από τους οποίους μισθοφόροι, κυρίως Ενετοί και Γενουάτες, ενώ στην Πόλη είχαν απομείνει περίπου 50.000 κάτοικοι με προβλήματα επισιτισμού. Η Βασιλεύουσα περιβαλλόταν από ξηράς με διπλό τείχος και τάφρο. Το τείχος αυτό, που επί 1000 χρόνια είχε βοηθήσει την Κωνσταντινούπολη να αποκρούσει νικηφόρα όλες τις επιθέσεις των εχθρών της, τώρα ήταν έρμαιο του πυροβολικού του σουλτάνου, που από τις 12 Απριλίουάρχισε καθημερινούς κανονιοβολισμούς.
Οι Τούρκοι προσπάθησαν πολλές φορές να σπάσουν την αλυσίδα που έφραζε τον Κεράτιο κόλπο και προστάτευε την ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Στις 20 Απριλίου ένας στολίσκος με εφόδια υπό τον πλοίαρχο Φλαντανελλά κατορθώνει να διασπάσει τον τουρκικό κλοιό μετά από φοβερή ναυμαχία και να εισέλθει στον Κεράτιο, αναπτερώνοντας τις ελπίδες των πολιορκούμενων.
Ο Μωάμεθ κατάλαβε αμέσως ότι μόνο το πυροβολικό του δεν έφθανε για την εκπόρθηση της Πόλης, εφόσον παρέμεινε απρόσβλητος ο Κεράτιος. Με τη βοήθεια ενός ιταλού μηχανικού κατασκεύασε δίολκο και τη νύχτα της 21ης προς την 22α Απριλίου, 70 περίπου πλοία σύρθηκαν από τον Βόσπορο προς τον Κεράτιο. Η κατάσταση για τους πολιορκούμενους έγινε πλέον απελπιστική, καθώς έπρεπε να αποσπάσουν δυνάμεις από τα τείχη για να προστατεύσουν την Πόλη από την πλευρά του Κεράτιου, όπου δεν υπήρχαν τείχη.
Η τελική έφοδος των Οθωμανών έγινε το πρωί της 29ης Μαΐου 1453. Κατά χιλιάδες οι στρατιώτες του Μωάμεθ εφόρμησαν στη σχεδόν ανυπεράσπιστη πόλη και την κατέλαβαν μέσα σε λίγες ώρες. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που νωρίτερα απέκρουσε με υπερηφάνεια τις προτάσεις συνθηκολόγησης του Μωάμεθ, έπεσε ηρωικά μαχόμενος. Αφού έσφαξαν τους υπερασπιστές της Πόλης, οι Οθωμανοί Τούρκοι προέβησαν σε εκτεταμένες λεηλασίες και εξανδραποδισμούς. Το βράδυ, ο Μωάμεθ ο Πορθητής εισήλθε πανηγυρικά στην Αγία Σοφία και προσευχήθηκε στον Αλλάχ «αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης», όπως αναφέρουν οι χρονικογράφοι της εποχής.
Το Βυζάντιο σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του με την οθωμανική λαίλαπα προ των πυλών του, δεν μπορούσε να ελπίζει παρά μόνο στη βοήθεια της καθολικής Ευρώπης, η οποία όμως ήταν μισητή στους κατοίκους της Κωνσταντινούλης. Η ύπαρξη «Ενωτικών» και «Ανθενωτικών» δίχαζε τους Βυζαντινούς. Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια, στέλνοντας πρεσβεία στον πάπα Νικόλαο Ε' για να ζητήσει βοήθεια. Ο Πάπας έβαλε και πάλι ως όρο την Ένωση των Εκκλησιών, αλλά αποδέχθηκε το αίτημα του αυτοκράτορα να στείλει στην Κωνσταντινούπολη ιερείς, προκειμένου να πείσουν τον λαό για την αναγκαιότητα της Ένωσης.
Οι απεσταλμένοι του Πάπα, καρδινάλιος Ισίδωρος και ο αρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης Λεονάρδος, λειτούργησαν στην Αγία Σοφία, προκαλώντας την αντίδραση του κόσμου, που ξεχύθηκε στους δρόμους και γέμισε τις εκκλησίες, όπου λειτουργούσαν οι ανθενωτικοί με επικεφαλής τον μετέπειτα πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν «Την γαρ Λατίνων ούτε βοήθειαν ούτε την ένωσιν χρήζομεν. Απέστω αφ' ημών η των αζύμων λατρεία».
Το μίσος για τους Λατίνους δεν απέρρεε μόνο από δογματικούς λόγους. Η λαϊκή ψυχή δεν είχε ξεχάσει τη βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Σταυροφόροι στην Πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, ενώ αντιδρούσε στην οικονομική διείσδυση της Βενετίας και της Γένουας, που είχε φέρει στα πρόθυρα εξαθλίωσης τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας, αλλά και στην καταπίεση των ορθοδόξων στις περιοχές, όπου κυριαρχούσαν οι καθολικοί.
Αντίθετα, οι Οθωμανοί φαίνεται ότι συμπεριφέρονταν καλύτερα προς τους χριστιανούς. Πολλοί χριστιανοί είχαν υψηλές θέσεις στην οθωμανική διοίκηση, ακόμη και στο στράτευμα, ενώ κυριαρχούσαν στο εμπόριο. Οι χωρικοί πλήρωναν λιγότερους φόρους και ζούσαν με ασφάλεια. Έτσι, στην Κωνσταντινούπολη είχε σχηματισθεί μία μερίδα που διέκειτο ευνοϊκά προς τους Οθωμανούς. Την παράταξη αυτή εξέφραζε ο Λουκάς Νοταράς με τη φράση «Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν».
Από τις αρχές του 1453 ο Μωάμεθ προετοιμαζόταν για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Με έδρα την Ανδριανούπολη συγκρότησε στρατό 150.000 ανδρών και ναυτικό 400 πλοίων. Ξεχώριζε το πυροβολικό του, που ήταν ό,τι πιο σύγχρονο για εκείνη την εποχή και ιδιαίτερα το τεράστιο πολιορκητικό κανόνι, που είχαν φτιάξει Σάξωνες τεχνίτες. Στις 7 Απριλίου, ο σουλτάνος έστησε τη σκηνή του μπροστά από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού και κήρυξε επίσημα την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.
Ο αγώνας ήταν άνισος για τους Βυζαντινούς, που είχαν να αντιπαρατάξουν μόλις 7.000 άνδρες, οι 2000 από τους οποίους μισθοφόροι, κυρίως Ενετοί και Γενουάτες, ενώ στην Πόλη είχαν απομείνει περίπου 50.000 κάτοικοι με προβλήματα επισιτισμού. Η Βασιλεύουσα περιβαλλόταν από ξηράς με διπλό τείχος και τάφρο. Το τείχος αυτό, που επί 1000 χρόνια είχε βοηθήσει την Κωνσταντινούπολη να αποκρούσει νικηφόρα όλες τις επιθέσεις των εχθρών της, τώρα ήταν έρμαιο του πυροβολικού του σουλτάνου, που από τις 12 Απριλίουάρχισε καθημερινούς κανονιοβολισμούς.
Οι Τούρκοι προσπάθησαν πολλές φορές να σπάσουν την αλυσίδα που έφραζε τον Κεράτιο κόλπο και προστάτευε την ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Στις 20 Απριλίου ένας στολίσκος με εφόδια υπό τον πλοίαρχο Φλαντανελλά κατορθώνει να διασπάσει τον τουρκικό κλοιό μετά από φοβερή ναυμαχία και να εισέλθει στον Κεράτιο, αναπτερώνοντας τις ελπίδες των πολιορκούμενων.
Ο Μωάμεθ κατάλαβε αμέσως ότι μόνο το πυροβολικό του δεν έφθανε για την εκπόρθηση της Πόλης, εφόσον παρέμεινε απρόσβλητος ο Κεράτιος. Με τη βοήθεια ενός ιταλού μηχανικού κατασκεύασε δίολκο και τη νύχτα της 21ης προς την 22α Απριλίου, 70 περίπου πλοία σύρθηκαν από τον Βόσπορο προς τον Κεράτιο. Η κατάσταση για τους πολιορκούμενους έγινε πλέον απελπιστική, καθώς έπρεπε να αποσπάσουν δυνάμεις από τα τείχη για να προστατεύσουν την Πόλη από την πλευρά του Κεράτιου, όπου δεν υπήρχαν τείχη.
Η τελική έφοδος των Οθωμανών έγινε το πρωί της 29ης Μαΐου 1453. Κατά χιλιάδες οι στρατιώτες του Μωάμεθ εφόρμησαν στη σχεδόν ανυπεράσπιστη πόλη και την κατέλαβαν μέσα σε λίγες ώρες. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που νωρίτερα απέκρουσε με υπερηφάνεια τις προτάσεις συνθηκολόγησης του Μωάμεθ, έπεσε ηρωικά μαχόμενος. Αφού έσφαξαν τους υπερασπιστές της Πόλης, οι Οθωμανοί Τούρκοι προέβησαν σε εκτεταμένες λεηλασίες και εξανδραποδισμούς. Το βράδυ, ο Μωάμεθ ο Πορθητής εισήλθε πανηγυρικά στην Αγία Σοφία και προσευχήθηκε στον Αλλάχ «αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης», όπως αναφέρουν οι χρονικογράφοι της εποχής.
πηγή
↧
↧
"Έφυγε" ο Φώτης Πολυμέρης
Ο Φώτης Πολυμέρης είναι Έλληνας τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός.
το πραγματικό του όνομα
είναι Φώτιος Παλημέρης. Έγραψε τους στίχους και τη μουσικη σε πάνω απο
\100 τραγούδια.
Το 1935 έβγαλε τον πρώτο του δίσκο αφού πρώτα νίκησε σε διαγωνισμούς
τραγουδιού της εποχής.
Έκανε μεγάλη καριέρα ηχογραφώντας πάνω από 200 τραγούδια και είναι
απο τους μεγαλύτερους
τραγουδιστές του ελαφρού τραγουδιού. Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους
δημιουργούς και τραγουδιστές
της εποχής του καθώς και με ρεμπέτες όπως τους Τσιτσάνη, Μητσάκη,
Παπαιωάννου, Βαμβακάρη και άλλους.
Τραγούδια του ακούστηκαν σε ταινίες του ελληνικού σινεμά , όπως
Ένας χαρούμενος αλήτης
(ταινία Έλα στο θείο 1950), Άστα τα μαλλάκια σου (ταινία Εκείνες
που δεν πρέπει ν' αγαπούν 1951),
Θα γυρίσει κι ο τροχός (ταινία Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν 1951).
Το 2004 έγραψε και την αυτοβιογραφία του.
Επιτυχίες του
|
|
↧
ΚΥΨΕΛΗ Τα σύμβολα!
«Δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει παρόμοια γειτονιά στην Αθήνα». Έτσι λένε οι φανατικοί Κυψελιώτες, που γνωρίζουν κάθε γωνιά και κάθε κτίριο με νόημα σε αυτό το παράξενο μέρος που όλο αλλάζει και όλο μένει ίδιο.
ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΩΛΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Ο Άλκης Γιαννακάς θεωρείται δικαίως το απόλυτο σύμβολο της Κυψέλης ως ρεμάλι της Φωκίωνος και εικονογράφησε υπέροχα τον αλήτικο χαρακτήρα αυτής της συνοικίας Κυψέλη προήλθε από το Γυψέλη (είναι η μία θεωρία), εξαιτίας των αρπακτικών πτηνών που μετεωρίζονταν πάνω από τα Τουρκοβούνια. Δημιουργείται όταν η Αθήνα επεκτείνεται και αρχίζει να αποκτά τη μορφή της πόλης. Συγκεντρώνεται εκεί μεγάλος αριθμός αστικού πληθυσμού και αποτέλεσμα είναι η έντονη ζωή και η δημιουργία ενός ισχυρού νεανικού και πνευματικού κέ- ντρου. Γίνεται η γειτονιά του Γκάτσου, του Σαχτούρη, του ιστορικού καφενείου Ηραίον των Εγγονόπουλου, Ελύτη, Σαραντάρη και Εμπειρίκου. Εκεί έμεινε ο Χειμωνάς με την Αναγνωστάκη, εκεί ζουν τώρα ο Μένης Κουμανταρέας και η Κική Δημουλά. Η Φωκίωνος Νέγρη Χτίστηκε πάνω στα ίχνη ενός ρέματος. Πήρε το όνομά της από τον μεταλλειολόγο, πολιτικό και πρώτο πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών Φωκίωνα Νέγρη. Τις δεκαετίες ‘50, ‘60 και ‘70 τα πράγματα ήταν σφιχτά. Στην οικογένεια και μέσα στο σπίτι δεν επιτρεπόντουσαν και πολλά. Έτσι τα ζαχαροπλαστεία δεν γίνονταν μόνο στέκια αλλά δεύτερα σπίτια για τη νεολαία. Η γενιά του 114 και του Πολυτεχνείου ασφυκτιά από την κοινωνική και οικογενειακή καταπίεση και ξεδίνει στο δασωμένο πεζόδρομο της Φωκίωνος Νέγρη. Μη φανταστείτε όμως τίποτε επαναστατικά Εξάρχεια ή το τότε πνευματώδες και ελιτίστικο Κολωνάκι, αφού στην Κυψέλη το γκλάμουρ περίσσευε. Ποδοσφαιριστές της εποχής (Λουκανίδης, Αντωνιάδης, Δομάζος κ.ά.) μοιράζονταν το χρόνο τους με τις τραγουδίστριες (Μαρινέλλα, Μοσχολιού κ.ά.) την ώρα που περνούσαν μπροστά τους διάσημοι ηθοποιοί του κινηματογράφου και του θεάτρου. Το ξακουστό και ανεπανάληπτο «Κορίτσια, ο Μπάρκουλης» φημολογείται ότι πρωτoειπώθηκε σε κάποια πάροδο της Φωκίωνος. Τα τετράγωνα του Floca, της Θράκας και του Select μέχρι τη Δημοτική Αγορά ήταν η αρχή και το τέλος της αίγλης της. Πιο πάνω οικογενειοκρατία και ξερό ψωμί. Το Select φημιζόταν για τρία πράγματα: για το Σικάγο του, τα «σελεκτόσημα» και το κόκκινο τηλέφωνο στο περίπτερο απέναντι. Το ανυπέρβλητης ποιότητας παγωτό ζαχάρωνε τους αραχτούς επί ώρες θαμώνες, τους οποίους, αν τους ρωτήσεις, ακόμα και τώρα, τι δουλειά έκαναν, θα σου απαντήσουν ότι «συγκέντρωναν σελεκτόσημα με ώρες παραμονής στο Select.» Τώρα, όσον αφορά το τηλέφωνο απέναντι, είναι γνωστή η ιστορία πως κοριτσόπουλα και αγορίνες, μη έχοντας τηλέφωνο στο σπίτι, πόσω μάλλον κινητό, έβρισκαν πρόφαση ότι, τάχα μου, «έχω ένα σημαντικό τηλεφώνημα να κάνω για να μάθω κάτι για τα μαθήματα», με αποτέλεσμα να κάθονται με τις ώρες στην υποτιθέμενη «συναδελφική» ουρά, περιμένοντας το ακουστικό, ενώ παράλληλα «έπαιρναν μάτι» το τι γινόταν στον πεζόδρομο. Ο Φλόκας αντίθετα είχε καταπληκτικό προφιτερόλ, δύσκολα άφηναν σε άλλους τις θέσεις τους οι «καρεκλοκένταυροι» και ήταν πιο βαθύ άντρο του star system. Η νύχτα είχε την «κουρτίνα» της. Το Quinta του Μουτσάτσου και το Γόης και Μάγκας ήταν από τα πρώτα νυχτερινά κέντρα και συγκέντρωνε όλη την αφρόκρεμα της εποχής. Από εκεί ξεκίνησε και η μεγάλη φίρμα της πίστας, ο Τόλης Βοσκόπουλος. Ακόμα, στο μπουζουξίδικο Η Νύχτα της Αθήνας έγινε το διάσημο φονικό με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κοεμτζή (αργότερα και ταινία Η παραγγελιά) και στο Igloo στην Αγ. Μελετίου ναι μεν εμφανίσθηκαν αργότερα τα Παιδιά της Αφροδίτης, οι Βαγγέλης Παπαθανασίου και Ντέμης Ρούσος, αλλά πρεμιέρα έκαναν και τα πρώτα go go girls. Οι «σκληροί» και οι διανοούμενοι σύχναζαν στο διαχρονικό Au revoir, επί της Πατησίων, με τη διακόσμηση του Προβελέγγιου και τα υφαντά αμπαζούρ της Λορεντζάτου. Το ντύσιμο των γυναικών της περιοχής επιμελούνταν το Sotris, πριν πάει στην Τσακάλωφ, το Darling και ο Λεπουραίος στην Πατησίων, ενώ των ανδρών ο Καρούζος και ο Σαράφης. Τα ρεμάλια της Φωκίωνος Νέγρη Το Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη είναι μια ταινία του 1965 που έχει μείνει γνωστή ως όνομα, αλλά λίγοι θυμούνται την υπόθεση. Ο Αλέκος (Α. Γιαννακάς), ένας πρώην πυγμάχος, χαρτοπαίκτης και πρωτοπαλίκαρο του υποκόσμου, εκμεταλλεύεται ερωτικά και χρηματικά τη νέα, αγνή και πάμπλουτη Μαίρη (Α. Λαδικού), αδιαφορώντας για τον πόνο που της επιφέρει. Η στάση του αυτή προκαλεί την ερωμένη του, στριπτιζέζ σε καμπαρέ Θάλεια (Ζ. Αποστόλου), που αποφασίζει να τον εκδικηθεί. Αμ δε που θα προλάβει, αφού την προφταίνει η μάνα του, που θέλει μια και καλή να ξεπαστρέψει το μίασμα που έφερε στον κόσμο. Ταινία σοκ για την εποχή, αλλά τα αληθινά ρεμάλια δεν είχαν την ίδια μοίρα. Σύχναζαν στα παλαιά σφαιριστήρια, τα ουφάδικα του '80 και σημερινά ίντερνετ καφέ. Δυο ήταν αυτά· η Ρεγγίνα, όπου ξημεροβραδιαζόντουσαν οι έφηβοι παίζοντας ποδοσφαιράκι και μπιλιάρδο, και το Wembley, φόβος και τρόμος για τις μανάδες των αρρένων του 15ου Γυμνασίου, αφού πίστευαν πως είναι η υπόγα του διαβόλου και σπρώχνει τους γιόκες τους στο μαθησιακό, βιοτικό και ερωτικό (!) κατήφορο. Αντίθετα, οι κορασίδες του 6ου Γυμνασίου Θηλέων (στην Οδό Επτανήσου, γκρεμισμένο πια) κατέβαιναν για να «παίξουν» με τους συνομήλικους σε αισθησιακές συναντήσεις στου Ακτύπη (το πούλησε και από κει ξεκίνησε αλυσίδα γνωστού fast food), για τυρόπιτες που ετοιμάζονταν επί τόπου και για ένα βλέφαρο στο σένιο γιο του αφεντικού. Τα Σινεμά Εκτός από τα πολλά θέατρα, η Κυψέλη είχε και έχει ακόμα πολλά σινεμά. Από τότε στη θέση τους έχουν παραμείνει το Αελλώ (έχει μετατραπεί σε multiplex), το Αλεξάνδρα, το Τριανόν και το Φιλίπ. Χαμόγελα φέρνει στη μνήμη των Κυψελιωτών η ανάμνηση του Νέγκρο. Εκεί πρωτοπαίχτηκαν πορνό ταινίες με τη μορφή της τσόντας. Τα αρσενικά μαζεύονταν περιμένοντας πότε θα διακοπεί η ταινία για να προβληθούν στην οθόνη οι επίμαχες σκηνές. Χαρακτηριστικό είναι πως κατά την περίοδο της χούντας συνέρρεαν πλήθη στο συγκεκριμένο κινηματογράφο για να παρακολουθήσουν ερωτικές ταινίες. Πράξη που θεωρήθηκε τύπος αντίστασης, ιδιαίτερα αν περιμένεις και τους πρωταγωνιστές (π.χ. Γκουσγκούνη) με λαμπάδες στα χέρια. Η πλατεία του Αγίου Γεωργίου Δεν είναι και καμιά πλατεία με προϊστορία στον αιώνα τον άπαντα. Η ομώνυμη εκκλησία της, όμως, είναι ξεχωριστή, καθώς είναι αγιογραφημένη από τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής (Φ. Κόντογλου, Πελεκάσης, Ι. Τερεζής, Σ. Παπανικολάου, Δ. Σεντουκάς κ.ά.). Σημείο προσκυνήματος είναι και τα σουβλάκια του Αγ. Γεωργίου ή αλλιώς Διόνυσος. Το κοντοσούβλι και τα ψητά του έχουν αξία διαταξική. Ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, ο Φλωράκης, ολόκληρη η οικογένεια των Μικρούτσικων, ο Λευτέρης Βογιατζής, οι κατά καιρούς συνεργάτες του και άλλος κόσμος έχουν ανταμωθεί εκεί ανάμεσα στην πίτα και το τζατζίκι. Αυτό που δεν ξέρουν πολλοί είναι πως και τα παγωτά Δωδώνη ξεκίνησαν από την πλατεία αυτή, όταν μια οικογένεια Ηπειρωτών εγκατέστησε εκεί το γαλακτοπωλείο τους και παράλληλα έφτιαχνε φρέσκο παγωτό, που η φήμη του εξαπλώθηκε γρήγορα, πολύ προτού γίνει η σημερινή αλυσίδα. Η αναρχία και τα «Goody's» Η κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη 37 στην Πλατεία Αμερικής συμπληρώνει φέτος 19 χρόνια ζωής. Στο παλιό νεοκλασικό, η επιγραφή της κατάληψης συμβολίζει την απειθαρχία στους νόμους και θεσμούς του κράτους, την ουτοπική αντίληψη μιας άλλης κοινωνίας αλλά και τους αγώνες ενάντια στο αστυνομικό κατεστημένο και στις φασιστικές οργανώσεις που ουκ ολίγες φορές έχουν διαπράξει επιθέσεις στο χώρο της κατάληψης. Είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς, η Λέλας Καραγιάννη είναι ένα σήμα κατατεθέν του σύγχρονου προβληματισμού διατηρώντας παράλληλα ένα ισχυρό καλλιτεχνικό πνεύμα με την ίδρυση θεατρικής ομάδας και τις ειδικές προβολές καλού σινεμά. Η παρέα του Τσιφόρου, του Πρετεντέρη, του Αυλωνίτη και του Σταυρίδη του Select συναντά εκεί την επαναστατική μετεμψύχωσή της. Το μόνο που ξέρω καλά από όλα τα παραπάνω είναι η ταβέρνα του Φυτά στην οδό Αληθείας με τη σχετική κληματαριά, ανήκουστα παϊδάκια και το καλοσχηματισμένο μουστάκι της μαγείρισσας που μου χάραξε υποσυνείδητα τη νηπιακή μου ηλικία. Μετά ήρθε το πρώτο «Goody's» που άνοιξε στη Φωκίωνος τη δεκαετία του '90. Η επανάσταση του fast food, το υπερβολικό κέτσαπ στην πατάτα, η μετατόπιση του αστικού κέντρου, οι μετανάστες και άλλα πολλά και χιλιοειπωμένα είναι οι αιτίες της μετάλλαξης και όχι του μαρασμού της Κυψέλης. Μπορεί να μην είναι πια το κέντρο του life style, αλλά είναι της πολυπολιτισμικότητας, πυκνό μελίσσι αυτής της νέας μεγαλούπολης που λέγεται Αθήνα!
Πηγή: www.lifo.gr
↧
Εν Αθήναις....ακόμα ένα ποτηράκι
Μια από τις ανηφοριές της Πλάκας με τις κληματαριές να γέρνουν....
τα ταβερνάκια της...οι πελάτες τους
στον ωραίο αυτό πίνακα του Σαββάκη.
Όταν σουρούπωνε έπερναν τον ανήφορο οι Αθηναίοι για να πιούνε μια ρετσίνα
με τους φίλους τους.
Δύο ελιές....λίγο χαλβά του μπακάλη ....δύο σαρδέλες και η ξανθιά θεά στα ποτήρια από την μισή
και εβίβα και μακριά από κάθε άδικο και από κακιά γυναίκα.
Οι πολιτικές συζητήσεις...τα οικογενειακά....η καθημερινότητα....στο τσίγκινο
τραπεζάκι.
Η μισή (οκά) διαδεχότανε την άλλη και τα προβλήματα λυνόντουσαν εύκολα.
Πίσω στο σπίτι τους περίμενε μετά η κρεβατομουρμούρα αλλά είχαν συνηθίσει.
"...σιγά ρε γυναίκα ένα ποτηράκι ήπια..."
Το πρωϊ η ζωή συνεχιζότανε....μεροκάματο....
Ο λατερνατζής συμπλήρωνε το κάδρο στην κρασοκατάνυξη ....έβγαζε και αυτός
κάτι και έπινε και την ρετσίνα του.
Ακόμα και σήμερα αυτές οι ανηφοριές της Συνοικίας των Θεών κρατάνε
την ομορφιά τους .
Θα δείς ηλικιωμένους να βγαίνουν από παλιά σπίτια και αν τύχει να μιλήσεις
μαζί τους δεν θα χάσεις.
Θα θυμηθούν ότι παιδιά έπαιζαν στην περιοχή....έβλεπαν τους μεγαλύτερους
έξω από τα καπηλειά .....τους ταβερνιάρηδες με τις άσπρες ποδιές....τους κανταδόρους....
Και θα κλείσουν την κουβέντα ευχαριστημένοι για την γειτονιά που γεννηθήκανε....ζήσανε.... και από αυτή θα φύγουνε.
Ήταν τυχεροί που περάσανε την ζωή τους κυριολεκτικά κάτω από την Ακρόπολη
και που χάριν σε αυτήν η γειτονιά τους διατηρήθηκε τόσα χρόνια σχεδόν αναλλοίωτη.
πίσω στα παλιά
↧
Το τελευταίο τραγούδι της κυρίας Καίτης ...Σιγόντο στη Μαρίζα Κωχ
Η φωτογραφία είναι από τον Φεβρουάριο του 2010 μεσ' στο νοσοκομείο Γεννηματάς. Η Μαρίζα Κωχ κρατά το χέρι της κυρίας Καίτης, 87 ετών με προχωρημένο όγκο στο παχύ έντερο. Εκείνη τη μέρα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ μου, η Κωχ μπήκε στο θάλαμο, φώναξε ''Νοσηλεία, τέλος!'' και άρχισε να τραγουδάει α καπέλα. Σε λιγότερο από 10 λεπτά μαζεύτηκαν απ' έξω παππούδες και γιαγιάδες με ορούς και σωληνάκια. Όταν ύστερα έσκυψε πάνω από την ετοιμοθάνατη κυρία Καίτη και άρχισε να της τραγουδάει το ''Σ'τό'πα και σ'το ξαναλέω'', συνέβη το εξής: Η ηλικιωμένη γυναίκα ενώ ήταν τελείως ξαπλωμένη, έκανε νόημα στη νοσοκόμα να της σηκώσει τα μαξιλάρια. Άνοιξε τα μάτια της, κοίταξε κατάματα τη Μαρίζα Κωχ, χαμογέλασε και ύστερα ανασύνταξε όσες δυνάμεις της είχαν απομείνει και ξεκίνησε κι αυτή το τραγούδι... Η Κωχ της έσφιξε το χέρι και το ντουέτο τους άρχισε να φέρνει δάκρυα στα μάτια όλων μας. Πρώτος απ' όλους ο κύριος Κώστας, ο επί 65 χρόνια σύντροφος της κυρίας Καίτης, βγήκε απ'το δωμάτιο με λυγμούς. Τον ακολούθησα. ''Από τότε που αρραβωνιαστήκαμε'' μου είπε ''είχε όνειρο να γίνει τραγουδίστρια''...Και μετά: ''Σας ευχαριστώ γι' αυτή την αναλαμπή που της χαρίσατε''... Η κυρία Καίτη έσβησε μια εβδομάδα μετά, πλήρης ημερών. ''Το καημένο...'' ήταν τα λόγια της Κωχ στο άκουσμα της είδησης. Από τότε, ακόμη κι έξω απ' το συγκεκριμένο νοσοκομείο να περάσω, μού'ρχεται αυτή η εικόνα, η φωτογραφία του post και γίνομαι κουρέλι. Ωστόσο, εξυπακούεται πως νιώθω τυχερός που έζησα μια τέτοια στιγμή, την ''αναλαμπή'' που είπε ο κύριος Κώστας, λίγο πριν η αγαπημένη του εγκαταλείψει τα εγκόσμια.
Πηγή: www.lifo.gr
↧
↧
Για την Ελληνική Βουλή πότε θα οριστεί επιθεωρητής;
↧
Θα μένει περισσότερο στην Ελλάδα.....για το καλό μας!
Όοοοπα λεβέντη μας!
↧
Η γειτονιά των χρωμάτων…
Περιδιαβένοντας την περιοχή Bo Kaap στο Κέιπ Τάουν συναντά πολύχρωμα σπίτια, βαμμένα στις αποχρώσεις του μπλε, του κόκκινου, του κίτρινου, κ.λπ..
Πρόκειται για μια προσπάθεια των κατοίκων να ξεφύγουν από το μουντό γκρι χρώμα του τσιμέντου!
zougla.gr
↧