Quantcast
Channel: Πίσω στα παλιά
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live
↧

Εν Αθήναις...κάτω από την Ακρόπολη

May 17, 2013, 12:27 am
$
0
0



Στην οδό Αθηνάς μπήκε αγόρασε μια τυρόπιτα και πρίν προλάβει να φάει μια μπουκιά ένας  του την άρπαξε και άρχισε να τρέχει.
Αν είσαι νέος σου φαίνεται περίεργο ....αν είσαι παλιός γυρίζεις πίσω σε άλλα χρόνια στο μικρό ζαχαροπλαστείο στα Χαυτεία με τους γαβριάδες να κοιτούν τα γλυκά στην βιτρίνα και να τρέχουν τα σάλια τους.
Μόλις έβγαινε κανένας με το γλυκό στο χέρι του το αρπάζανε και τρέχανε να κρυφτούν για να το φάνε.
Η συνέχεια προς Ακρόπολη μεριά και έξω από τoν Αρχαιολογικό Χώρο....
Έχει κίνηση...πολλοί τουρίστες να περιμένουν  και οι δραγουμάνες
(ξεναγοί) να ψάχνουν για πελάτες με τα ταμπελάκια κρεμασμένα στον λαιμό.
Κοράκια σκέτα.....αναζήτηση μεροκάματου....και σκυλοκαβγάς....
Δύο τσακώνονται αλλά γρήγορα συμφωνούν ότι ο χώρος είναι ακατάλληλος.
Στην Πλάκα  θα βρείς και γραφείο κηδειών...από τα παλιά...
Απ΄έξω κάθεται ένας ηλικιωμένος και τηλεφωνεί και εγώ απορώ τι θέλει
την συσκευή αφού φωνάζει και σίγουρα τον ακούει κι έτσι ο συνομιλητής του.
Φαίνεται να είναι ο παλιός ιδιοκτήτης ....δίπλα του κάθεται ο διάδοχος....
"....τι να κάνουμε θα έρθει και η σειρά μας ..." φωνάζει μεταξύ των άλλων
και εγώ τον ζηλεύω που είναι της δουλειάς και θα επιβαρύνει λιγότερο τους
κληρονόμους του.

πίσω στα παλιά

↧
Search

Μια Κυριακή με κρασί, βότκα και ποντιακά εδέσματα στο νεκροταφείο του Ασπροπύργου

May 17, 2013, 1:02 am
$
0
0


Διονύσης Ανεμογιάννης
Ένα αρχαίο έθιμο που αναβιώνουν οι ορθόδοξοι Πόντιοι την Κυριακή του Θωμά έγινε η αφορμή να ζήσουμε μια μοναδική εμπειρία στον Ασπρόπυργο.
Φωτο: Ευτυχία Βλάχου.
Το μήνυμα της Misirlou(ς) έλεγε «SOS, τώρα θυμήθηκα να σου πω ότι την Κυριακή του Θωμά οι Πόντιοι πάνε στα νεκροταφεία και γλέντανε με χορό και φαΐ στους τάφους των συγγενών τους. Τίγκα το νεκροταφείο στον Ασπρόπυργο, αν θέλετε κάντε το θέμα». Και θέλαμε. Κάναμε google, ανοίξαμε χάρτη, μάθαμε από ποια ώρα μαζεύονται το πρωί και την Κυριακή τα χαράματα [στις 9] ξεκινήσαμε για το νεκροταφείο Ασπροπύργου. Με κάπως ανάμικτα συναισθήματα είναι η αλήθεια, γιατί δεν είχαμε ιδέα τι μας περιμένει.

 Η Κυριακή του Θωμά για τους Πόντιους από την πρώην ΕΣΣΔ είναι η Ημέρα Μνήμης των Νεκρών, των δικών τους νεκρών, οπότε συγκεντρώνονται στα νεκροταφεία όλης της χώρας και τους τιμούν τρώγοντας και γλεντώντας. Το αξιοπερίεργο δεν είναι ότι τρώνε, πίνουν και γλεντάνε -και στα δικά μας μνημόσυνα τα φαγητά και τα ποτά ρέουν σε αφθονία-, αυτό που κάνει τα συγκεκριμένα ποντιακά γεύματα ξεχωριστά είναι το γεγονός ότι τα φαγώσιμα και τα ποτά στρώνονται πάνω στους τάφους. Αρκετά μακάβριο όταν το ακούς, αλλά τα σκηνικά και η ατμόσφαιρα την Ημέρα της Μνήμης δεν είναι ακριβώς νεκροταφείου.

Και δεν είναι μόνο το ότι ακούς τριγύρω γέλια και ζωηρές συνομιλίες -και στις κηδείες σε πιάνει νευρικό γέλιο και τρελή διάθεση για καλαμπούρι, αλλά τα χάχανα πνίγονται ενοχικά στον καφέ ή στην ψαρόσουπα-, αυτό που σε παραξενεύει είναι η δεύτερη ιδιομορφία του ποντιακού εθίμου: την Ημέρα Μνήμης των Νεκρών η διάθεση είναι γιορτινή και η χαρά επιβεβλημένη. Είναι σαν ξαφνικά το φαινόμενο της ζωής και του θανάτου να επιστρέφει στις ρίζες του: την φυσική αλληλουχία της ζωής που επιβάλλει τον θρήνο και το γλέντι και θεωρεί την φθορά και τον θάνατο φαινόμενα φυσικά και αναπόφευκτα.
Κυριακή 22 Απριλίου, λοιπόν, στο νεκροταφείο Ασπροπύργου και δέκα η ώρα το πρωί, τα καρό τραπεζομάντιλα είχαν ήδη στηθεί πάνω στα μνήματα. Κόσμος όλων των ηλικιών, ως επί το πλείστον μεσήλικες, πρότειναν τάπερ με πατάτες φούρνου, χοιρινό, ρώσικα αλλαντικά και παστουρμά, πίτες, λαχανικά, κόλλυβα και κόκκινα αυγά που είχαν παραταγμένα ευλαβικά πάνω στα άσπρα και μαύρα μάρμαρα. Δίπλα κόκα κόλες για τα παιδιά, ρώσικες βότκες για τους ενήλικες. Ήπιαμε αρκετά στις πρώτες γυροβολιές μας στα μνήματα και αρχίσαμε να διασκεδάζουμε και εμείς τον θάνατο. «Είναι παράδοση αιώνων, τι να κάνουμε; Μπορεί κάποιος να πει ότι δεν είναι σωστό, όμως είναι έθιμό μας», μας εξομολογείται κάπως διστακτικά μια Μαρία, ενώ ο σύζυγός της της γεμίζει ξανά Stolichnaya. «Παλιότερα γιορτάζαμε μόνο την Ημέρα των Γονέων, που είναι την Τετάρτη, όμως πλέον γιορτάζουμε όλους τους νεκρούς μας, Κυριακή», συνεχίζει και ρίχνει μια γρήγορη ματιά στον αποθανόντα ο οποίος φιλοξενείται σε ένα πρωτότυπο μνήμα με ολόσωμη ζωγραφιά του σε μαύρο μάρμαρο.
Μας εξηγεί επίσης, ότι τα φιλέματα εκτός από προσφορά στους νεκρούς, είναι και συνθήκη φιλανθρωπίας για τους απόρους, μας δείχνει τις τσιγγάνες, που είναι μάλλον οι μόνες που επωφελούνται της δωρεάς και εξηγεί ότι όσο περισσότεροι περάσουν από τον τάφο και κεραστούν, τόσο το καλύτερο για τον μακαρίτη. «Κάνουμε ανάσταση με τους νεκρούς μας, είναι όμορφο να τους περιποιείσαι. Ελπίζω να συνεχίσει και η επόμενη γενιά το έθιμο. Αυτά τα λίγα πράγματα μας δένουν με την καταγωγή μας και ένας ξεριζωμένος λαός όπως εμείς, κάνουμε τα πάντα για να κρατήσουμε αυτή την συνέχεια» καταλήγει, κοιτώντας τον γιο της που ταλαντεύεται ακόμα ανάμεσα στην αποεθιμοποιημένη εποχή μας και την ποντιακή του ταυτότητα.
Το έθιμο έχει ρίζες που φτάνουν αρκετά βαθειά. Το συναντούμε σε αττική λευκή λήκυθο, που χρονολογείται περίπου στο 440 π.Χ. Εκεί, απεικονίζεται μια επίσκεψη σε τάφο (μια γυναίκα καταθέτει στον τάφο νεαρού άνδρα κάνιστρο με προσφορές), μια σκηνή ιδιαίτερα συνηθισμένη σε λευκές ληκύθους, οι οποίες, εκείνη την εποχή, χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά στην ταφική διαδικασία.
Πιο κάτω, ιερείς περιφέρονται από μνήμα σε μνήμα. Τους τραβούν διακριτικά απ’ τα ράσα, τους δίνουν χαρτζιλίκια –υποχρεωτικά-, είναι περιζήτητοι. «Πάτερ, και σε μας»! Φτύνει το αναστάσιμο τροπάριο με ταχύτητα, παραλείπει φράσεις, φτάνει στο πολυπόθητο «αμήν» και πάει παραδίπλα. Αυτό αρκεί, μια προσευχή για την ψυχή του μακαρίτη.
Φεύγοντας, στις 11.30 το πρωί, στο νεκροταφείο γινόταν το αδιαχώρητο. Κόσμος συνωστιζόταν στους διαδρόμους, με τάξη, παρόλη τη στενότητα του χώρου, οικογένειες καθισμένες γύρω από τους τάφους των αγαπημένων που δεν βρίσκονται στη ζωή τσουγκρίζουν ποτήρια με κρασί και εύχονται «καλή Ανάσταση» και «αιωνία η μνήμη», άνθρωποι μόνοι που αλλάζουν τα λουλούδια στα ανθοδοχεία των τάφων και αφήνουν κόκκινα αυγά.
Το παζάρι των τσιγγάνων έξω από το κοιμητήριο που έχει πάρει φωτιά από νωρίς το πρωί συνεχίζει να φλέγεται, λουλούδια πλαστικά και αληθινά [σαν ψεύτικα], κεριά, καρβουνάκια, λιβάνια, καντίλια και θυμιατά όλα σε τιμές «ασυναγώνιστες». Η υπόσχεση της ανάστασης έφτασε στους αποθανόντες και ίσως για κάποιους να είναι πράγματι αυτή, η πιο ελπιδοφόρα υπόσχεση, σε καιρούς προεκλογικού-επιθανάτιου γλεντιού. Εκτός από αυτό είναι και μια καλή ευκαιρία να συναντήσουν συγγενείς και φίλους, να σχολιάσουν την αθλιότητα των πολιτικών και τις εκλογές και να κάνουν σχέδια για το μέλλον. Επειδή η ζωή συνεχίζεται.


 
↧
↧

Αυτό το Μπουρδέλο που γράφει στο κουδούνι "Βουλή" έχει άδεια λειτουργίας;

May 17, 2013, 2:15 am
$
0
0
↧

Θραύση κάνει το shisa στην Αθήνα!!!!

May 17, 2013, 3:39 am
$
0
0

Για τα ναρκωτικά που κάνουν θραύση στην Αθήνα και ιδίως για το shisa, ένα φτηνό ναρκωτικό που «κανείς δεν ξέρει αν ήρθε αυτό πρώτα και μετά η κρίση ή το ανάποδο», γράφει σε άρθρο στην εφημερίδα Guardian η ανταποκρίτρια της Έλενα Σμίθ...

Η δημοσιογράφος αναφέρει ότι το συγκεκριμένο ναρκωτικό που πουλιέται για 2 ευρώ ως «κοκαΐνη των φτωχών» καταδιώκει την Ελλάδα που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της οικονομικής κρίσης και φιλοξενεί την άποψης μιας πρώην εξαρτημένης από την ηρωίνη, της Μαρίας που λέει: «Είναι το χειρότερο. Καίει τα σωθικά, σε κάνει επιθετικό και σε οδηγεί στην τρέλα. Αλλά είναι φτηνό και είναι εύκολο να το πάρει κάποιος.

«Είναι το ναρκωτικό που προτιμούν χιλιάδες άστεγοι Έλληνες και απελπισμένοι, μια παραλλαγή της κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης, που οδηγεί τους χρήστες στην τυφλή βία, και που φτιάχνεται από ουσίες όπως οξέα μπαταρίας, λάδια μηχανής, ακόμη και σαμπουάν. Ακόμη χειρότερα, δεν είναι μόνο εύκολα διαθέσιμο, αλλά και εύκολο να το φτιάξει κάποιος σε μια κοινωνία που παρά τις επίσημες αισιόδοξες προγνώσεις για δημοσιονομική πρόοδο, βλέπει ελάχιστο φως στο τέλος του τούνελ», σημειώνει ακόμη η δημοσιογράφος. «Είναι ένας δολοφόνος. Μπορείς να σκοτώσει χωρίς να καταλάβεις ότι το έχεις κάνει. Και εξαπλώνεται πιο γρήγορα από το θάνατο».

Πολλοί χρήστες έχουν πεθάνει», λέει ένας άλλος τοξικομανής, μιλώντας σε εκτενές ρεπορτάζ του βρετανικού Vice. Για τον Χαράλαμπο Πουλόπουλο, τον επικεφαλής του ΚΕΘΕΑ, το shisha συμβολίζει τη λεηλασία μιας κρίσης που έχει έφερε επίπεδα-ρεκόρ ανέχειας και ανεργίας. «Είναι το ναρκωτικό της λιτότητας» - η καλύτερη απάντηση όμως των εμπόρων που έχουν γίνει όλο και πιο έμπειροι στην παραγωγή συνθετικών ναρκωτικών σχεδιάζοντας τα για εκείνους που δεν μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά πιο ακριβά από τέτοια ναρκωτικά - όπως η ηρωίνη και η κοκαΐνη».

«Η απόγνωση είναι τέτοια που πολλές γυναίκες συμφωνούν να προβούν σε σεξουαλική επαφή χωρίς προφύλαξη, γιατί με αυτόν τον τρόπο θα βγάλουν περισσότερα χρήματα», λέει η Ελένη Μαρίνη ψυχολόγος του ΚΕΘΕΑ. Για να συμπληρώσει ότι «το Shisha έχει συνδεθεί με μια πολύ έντονη σεξουαλική ορμή, αλλά προσβάλλει την ικανότητά να σκεφτείς λογικά και έτσι βλέπουμε πολλές περισσότερες εγκυμοσύνες στις τοξικομανείς που εκπορνεύονται». «Πέρυσι», αναφέρει μάλιστα η ίδια «... δύο τοξικομανείς γέννησαν στους δρόμους της Αθήνας».
«Το γόνιμο έδαφος για το Shisa, αυξάνει τους φόβους ότι η λιτότητα όχι μόνο δεν λειτουργεί, αλλά σκοτώνει κιόλας», καταλήγει ο Guardian.
 PRESS-GR.blogspot.com
↧

Περάστε Κόσμε....θα διασκεδάσετε...θα κρατάτε την κοιλιά σας από τα γέλια!

May 17, 2013, 6:04 am
$
0
0
Νέα ανακοίνωση εξέδωσε πριν από λίγο η Χρυσή Αυγή μετά την δημοσιοποίηση των πρακτικών της Βουλής όπου φαίνεται ότι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Πάντζας φώναξε το «Χάιλ Χίτλερ».

Η ανακοίνωση συνοδεύεται με μια φωτογραφία από παλαιότερη ταινία του κ. Πάντζα.



Ολόκληρη η ανακοίνωση:

«Δημοσιοποιήθηκαν προ ολίγου τα πρακτικά της βουλής, σύμφωνα με τα οποία ο ηθοποιός και συριζαίος βουλευτής Πάντζας φώναξε το "Χάιλ Χίτλερ". Ας ζητήσουν συγγνώμη τώρα οι συκοφάντες και οι απατεώνες που από το πρωί υβρίζουν και προσβάλουν την Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή απαιτεί από τα παπαγαλάκια του συστήματος να ανακαλέσουν άμεσα τις εις βάρος μας συκοφαντίες, ειδάλλως θα υποστούν τις νόμιμες συνέπειες για διασπορά ψευδών ειδήσεων και συκοφαντική δυσφήμηση.

Αμέσως μετά το επίμαχο περιστατικό, ο βουλευτής Ζακύνθου του Σύριζα Κοντονής παρεδέχθη ενώπιον κοινοβουλευτικών συντακτών την γκάφα τους να φωνάξουν "Χάιλ Χίτλερ" μέσα στη βουλή. Το ίδιο δήλωσε και ο έτερος συριζαίος μεγαλοπαράγοντας Βούτσης στους διαδρόμους. Στο 5:25 του επίμαχου βίντεο μάλιστα ακούγεται και γυναικεία φωνή να φωνάζει "Χάιλ Χίτλερ" και ως γνωστόν εκείνη την ώρα δεν υπήρχε γυναίκα βουλευτής στα έδρανα της Χρυσής Αυγής.

Αρχικά οι Συριζαίοι παραδέχθηκαν το ατόπημά τους, όταν όμως τα κανάλια ξεκίνησαν να ρίχνουν τους ποταμούς λάσπης κατά της Χρυσής Αυγής, η Κουμουνδούρου τους έδωσε γραμμή να αρχίσουν τα ψέμματα και τις αθλιότητες. Αυτή είναι η απόλυτη ξεφτίλα των συριζαίων που δεν έχουν το θάρρος να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους. Μια ζωή δειλοί, ψεύτες και συκοφάντες. Τώρα όμως, μέσα από τα πρακτικά της βουλής έλαμψε η αλήθεια».
zougla.gr
↧
↧

ΙΕΡΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ

May 17, 2013, 6:21 am
$
0
0



Για τους χασικλήδες ο τεκές είναι χώρος ιερός και η διαδικασία του καπνίσματος μια κανονική τελετή που οδηγεί στις ποθητές χίμαιρες. Όσοι βρίσκονται εκτός των τειχών, βλέπουν το ιερό σαν κάτι διαβολικό. Στο Φάληρο, πίσω απ’ το Γηροκομείο κοντά στο μνήμα των Αγγλογάλλων ναυτών, βρίσκεται ένα χασισοποτείο. Ένα σκοτεινό τετράγωνο οικοδόμημα με μια αμυδρή λάμψη φωτός που διαφεύγει απ’ τα παράθυρά του, μαζί με τα ντουμάνια…
Το καλοκαίρι του 1911 δημοσιογράφος της εφημερίδας «Εμπρός» κάνει ένα ριψοκίνδυνο οδοιπορικό –που δημοσιεύεται σε συνέχειες– στα άντρα και τα καταγώγια του Πειραιά και στα απρόσιτα σπήλαια της Πειραϊκής, που είχε το αρχηγείο του ο «Νταής των Νταήδων». Σε ένα από τα φύλλα της εφημερίδας, γύρω στη δωδέκατη συνέχεια του οδοιπορικού του, αφηγείται την ιστορία έξι  νεαρών φίλων εκ των οποίων οι τρεις ήταν ασκληπιάδες (δικηγόροι) και ο ένας διάκος (μετέπειτα αρχιμανδρίτης). Η παρέα γλεντούσε σε εξοχική ταβέρνα πίνοντας κρασί και τελώντες εν εκστάσει κατέληξαν στο χασισοποτείο του Φαλήρου.
«Η αυλή όπου τους ωδήγησεν ο καταστηματάρχης με ενδείξεις σεβασμού, ήτο μία μάνδρα σκοτεινή με δύο πεζούλια, αντί καναπέδων και μερικούς ογκώδεις λίθους αντί καθισμάτων. Από την οπισθίαν θύραν εφαίνετο αμυδρώς φωτιζόμενον το εσωτερικόν του χασισοποτείου. Ένας πάγκος μακρύς με ξύλινα θρανία γύρω και με μίαν λάμπα κρεμαστήν εις το μέσον της χαινούσης οροφής του ήσαν τα μόνα του έπιπλα. Οι τοίχοι μαυρισμένοι και γλοιώδεις ανταπεκρίνοντο εις το σύνολον της απαισιότητος. Η οροφή ανοίγουσα χάος καδρονιών απέληγεν εις ένα φεγγίτην όλως ανεπαρκή δια την εξάτμισιν. Γύρω στο τραπέζι πλήθος απαισίων μορφών εκάπνιζεν, ερέμβαζεν ή εκοιμάτο. Μια σιγή θανάτου εκυριαρχούσεν εκεί μέσα διακοπτομένη από το ειονεί υπόκωφον γουργούρισμα των ναργιλέδων και το φύσημα των πηλίνων πιπών! Εις την σκοτεινοτέραν γωνίαν της αυλής εκείνης διεκρίνοντο μόλις δύο θαμώνες οι οποίοι συνεζήτουν μυστηριωδώς καπνίζοντες τας πίπας των και συχνά πυκνά διακοπτόμενοι από παταγώδη γέλοια».
ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΠΗΛΙΕΣ
Οι χασικλήδες θέλαν μόνο την ησυχία τους, να μπορούν να φουμάρουν χωρίς τον κίνδυνο της αστυνομικής εφόδου, γι’ αυτό πολλές φορές παίρνανε τα βουνά για να φουμάρουνε το ναργιλέ σιγά σιγά και ήσυχα, γιαβάσικα όπως λέγανε.
Πηγαίνανε μέσα σε σπηλιές που είχαν ανακαλύψει και τις είχανε μετατρέψει σε κρυψώνες και χώρους συνάντησης. Έκρυβαν το ναργιλέ σ’ ένα σημείο στη σπηλιά και όταν επέστρεφαν τον ξέθαβαν κι άρχιζαν τις «βόλτες».
Οι σπηλιές της Πειραϊκής που, όπως αναφέραμε, γίνονται αντικείμενο ευφάνταστου ρεπορτάζ το 1911, περιβάλλονται από το μύθο τρομερών κακοποιών που έχουν το αρχηγείο τους σε απρόσιτα σπήλαια – δωμάτια και οργανώνουν τα εγκληματικά τους σχέδια πίνοντας το ναργιλέ τους. Οι αλήτες, οι χασισοπότες, οι κακούργοι και οι ληστές του Πειραιά εμπνέονται από τη μαγεία της φύσης και αποφεύγουν τις παγίδες αριστοτεχνικά.
«Εκεί στις ακτές της Πειραϊκής χερσονήσου μαζί με το γεμάτο ιώδιο αεράκι που θωπεύει το πρόσωπο, ταυτόχρονα υψούται μία ελαφρά νεφέλη καπνού, το άρωμα της οποίας προκαλεί την αηδίαν και τον έμετον.
Κάπου εκεί εις ένα σπήλαιον υπό ή υπέρ τους βράχους αναπαύονται οι κυρίαρχοι της μαγικής ακτής καπνίζοντες ηδυπαθώς το τσιμπούκι ή τον ναργιλέν των με το ονειροπλόκον χασίς, ξεκουραζόμενοι από τας ριψοκινδύνους ασχολίας των ή σχεδιάζοντες ίσως τολμηράς επιχειρήσεις. Ακριβώς υπό την λευκάζουσαν λωρίδα του δρόμου και ολίγον κατωτέρω των ερειπίων των μακρών τειχών ευρίσκεται η περιώνυμος και ιστορική σπηλιά, το απάτητον καταφύγιον των λωποδυτών και κακούργων και από ξηράς και δια θαλάσσης. Η σπηλιά αυτή είνε φυσικόν κοίλωμα μεταξύ δύο τεραστίων και αποκρήμνων βράχων εντελώς περίπου απροσπέλαστον δια ξηράς. Πώς όμως κατορθώνουν αυτοί όταν διώκωνται κατά πόδας υπό χωροφυλάκων, να διολισθαίνουν δίκην αιλούρων ή κατσικιών εκεί μέσα αφήνοντες τους χωροφύλακας καθίδρους να αφρίζουν από την λύσσαν των, είνε μυστήριον».
Η ιστορική σπηλιά βρίσκεται λίγο πιο πέρα από την έπαυλη Σκουλούδη, μετά το σταθμό του τραμ. Χρησιμεύει ως ορμητήριο των χασικλήδων και λωποδυτών που λυμαίνονται τον Πειραιά. Σε δυο βήματα μάλιστα απόσταση βρίσκεται ένα ερειπωμένο σπιτάκι, χτισμένο στην πρόσοψη μιας ακατοίκητης μάντρας, το οποίο «οι νυκτερινοί ιππόται της χερσονήσου χρησιμοποιούν όχι τόσον ως κατοικίαν, όσον δια τους κτηνώδεις έρωτάς των. Αλλοίμονον δε εις εκείνον, όστις θα ετόλμα να τους ταράξη τας συχαμεράς στιγμάς…».
Στην κορυφή της Πειραϊκής χερσονήσου διακρίνεται το μεγαλοπρεπές μέγαρο του «αποκρύφου κόσμου του Πειραιώς», μέσα στο οποίο γίνονται οι γενικές συνεδριάσεις των πολυπληθών και πολλές φορές αντίπαλων ομάδων, τα γλέντια τους, τα φαγοπότια ενώ συχνά διαμένουν εκεί μέλη του σκοτεινού συνδέσμου. 
Εκεί πάνω είχε τη σπηλιά του και ο «Νταής των νταήδων» ο αρχηγός των κακοποιών. Έμενε σε μια σπηλιά στον πιο απόκρημνο βράχο, ένα αληθινό δωμάτιο, την πιο απρόσιτη και ενδιαφέρουσα σπηλιά της Πειραϊκής. Ήταν αθέατος, βαρύς κι αμίλητος και κάπνιζε το ναργιλέ του πάντα με συντροφιά της αρεσκείας του κι εκεί σ’ έκείνο το «δωμάτιο» λένε πως έβγαιναν οι διαταγές της τρομοκρατίας των αγαθών πολιτών του Πειραιά. Πιο πέρα ήταν δυο σπηλιές που η είσοδός τους κρυβότανε προς το μέρος της θάλασσας από τεράστιους ογκόλιθους που είχανε κατρακυλήσει μέχρι την ακτή. Εδώ κατέφευγαν οι χασικλήδες τη νύχτα, φουμάροντας ανενόχλητοι το ναργιλέ τους, απολαμβάνοντας τη θαλάσσια αύρα έξω απ’ τις σπηλιές και ετοίμαζαν με αληθινή μυσταγωγία το ναργιλέ και τους λουλάδες με το καλύτερο χασίς της Προύσας.
 
↧

Η Ερμού με τα ιδιαίτερα καταστήματα

May 18, 2013, 12:04 am
$
0
0



Ερμού, η οδός της «τρυφηλής ασωτίας»

Μαζί με την Αιόλου, αποτελούσαν τους κεντρικούς δρόμους της Παλιάς Αθήνας κατά τα πρώτα Οθωνικά χρόνια. Γεμάτη εμπορικά καταστήματα, κυρίως γυναικείων ρούχων, η Ερμού ήταν ανέκαθεν πόλος έλξης του γυναικείου πληθυσμού. Ακόμη και οι Βαυαροί, που δεν άργησαν να γυρίσουν στην πατρίδα τους (1843), την πήραν χαμπάρι και της έδωσαν τοπαρατσούκλι: 
η οδός της «τρυφηλής ασωτίας».

Στο βιβλίο του για την Αθήνα του 1850, ο Μπάμπης Άννινος  θα γράψει σχετικά:

«Η ζωή της πόλεως κατά την ημέραν έσφυζεν ιδίως περί την διασταύρωσιν των δύο κεντρικών οδών Αιόλου και Ερμού. Εις αυτάς προ πάντων ευρίσκοντο τα διάφορα εμπορικά καταστήματα, οπόθεν άρρενες και θήλεις επρομηθεύοντο τα χρειώδη. Αλλά ταύτα δεν ήσαν αποκλειστικώς αποθήκαι υφασμάτων και κοσμημάτων και σκευών και ειδών πολυτελείας.

»Δύναμαι να βεβαιώσω εξ ιδίας αντιλήψεως ότι εις το ανώτερον τμήμα της οδού Ερμού, το από της Καπνικαρέας μέχρι της πλατείας του Συντάγματος, εκεί όπου σήμερον δεσπόζει το κράτος της κομψής αμφιέσεως και όπου το αιωνίως φιλάρεσκον θήλυ πορεύεται εις το καθημερινόν προσκύνημα των ιδιοτροπιών του συρμού (σ.σ. εννοεί της μόδας), υπήρχον ακόμη μέχρι προ πεντήκοντα και έλαττον ίσως ετών μεταξύ άλλων εργαστηρίων και πρατηρίων και δύο τρία παντοπωλεία, εις τα πρόθυρα των οποίων το ρυπαρόν μπακαλόπουλον διελάλει –τι βεβήλωσις αλήθεια! – τις μοσχομυρωδάτες σαρδέλλες!»

Ιδιαίτερα καταστήματα της Ερμού

Ο Άννινος έχει σίγουρα κατά νου το μαγαζί του έντιμου μεγαλομπακάλη της Ερμού, Σταμάτη Κουζουλούδη, που εθεωρείτο «κοσμητής της αγοράς». Σημειώστε, αγαπητοί αναγνώστες, ότι ο χαρακτηρισμός «έντιμος» είχε εκείνη την εποχή μεγαλύτερη σημασία από το «μεγαλομπακάλης»!

Στην Ερμού υπήρχαν τότε δύο ειδών ραφτάδες για τους άνδρες: οι «Ελληνοράφτες» (που ασχολούνταν με τη φουστανέλα) και οι «Φραγκοράφτες» (για «ευρωπαϊκά ενδύματα»). Για τις κυρίες, τα πράγματα ήταν πιο απλά. Όλες πήγαιναν στη Γαλλίδα Λιζιέ, που ίδρυσε πρώτη ευρωπαϊκό ραφείο για γυναικείες τουαλέτες, όπως αποκαλούσαν τότε τα φορέματα!

Ένα άλλο αγαπημένο μαγαζί της Ερμού, εκείνη την εποχή, ήταν του Ροδόλφου Μάιφαρτ. Με τα είδη δώρων που έφερνε απ’όλη την Ευρώπη, στόλιζε τα αριστοκρατικά σπίτια της Παλιάς Αθήνας.

Αντιλαμβάνεσθε, ότι όλο αυτό το συνονθύλευμα καταστημάτων, μικρών ξενοδοχείων και καφενείων, στα οποία αργότερα προστέθηκαν και πολυάριθμα ζαχαροπλαστεία, συγκέντρωνε πολύ κόσμο. Ήδη, στο σημείωμά μας για την πλατεία του Συντάγματος, αναφερθήκαμε εκτενώς για τον Ζαβορίτη και το καφέ-ζαχαροπλαστείο του στις αρχές της Ερμού, και για το απέναντί του, πολυτελές ξενοδοχείο της Αγγλίας.

Μιλώντας για τα ζαχαροπλαστεία της περιόδου 1880-1910 (Belle Époque), να μην λησμονήσουμε ένα πολύ αγαπητό μαγαζί της Ερμού, εκείνο του «Τζίτζικα». Ο λόγος; Ιδιαίτερος! Είχε μεταβληθεί σε αισθηματικό κέντρο των νεαρών! Εδώ φύλαγαν καρτέρι οι νεαροί κομψευόμενοι, άψογα πάντα ντυμένοι και με άνθος στην «κομβιοδόχη», έτοιμοι να φλερτάρουν με τις κυρίες και τις δεσποινίδες που τους ανέβαζαν τους χτύπους της καρδιάς των!

Επειδή, μάλιστα, όσοι ανεβοκατέβαιναν την Ερμού παρακολουθώντας τις κυρίες που σύχναζαν στα εμπορικά είχαν το παρατσούκλι «εργολάβοι», 
το ζαχαροπλαστείο προς «τιμήν τους» ονόμασε ένα γλύκισμά του «εργολάβο»!  Το όνομα διατηρήθηκε και μετά τον πόλεμο του 1940. Μια πάστα του ίδιου ζαχαροπλαστείου, που συνέχισε και αυτή τη νικηφόρα πορεία της και μετά τον πόλεμο, ήταν η «Κοπεγχάγη». Αυτή βγήκε, φυσικά, προς τιμήν της πρωτεύουσας της Δανίας, πατρίδας του Βασιλέως Γεωργίου. 

Κατά τη διάρκεια της Belle Époque άλλαξε η εμπορική σημασία των κεντρικών δρόμων. Η Ερμού με την Σταδίου «συμμάχησαν» και κατέλαβαν την πρώτη θέση, ενώ το «δίδυμο» Αιόλου-Αθηνάς πέρασε στη δεύτερη θέση.
 Η «Εφημερίς» θα γράψει σχετικά το 1891:

«Ούτως αι Αθήναι εις τινά κέντρα αυτής μεταβάλλονται ολίγον εις Μιλάνον και ουχί σπανίως νομίζει τις ότι ευρίσκεται εις γωνίαν τινά παρισινού βουλεβάρτου. Κυρίως η συγκέντρωσις του πλήθους γίνεται εις τας οδούς του Ερμού και του Σταδίου, κατά δεύτερον δε λόγον εις τας οδούς του Αιόλου και της Αθηνάς. Από πολλού αι δύο πρώται αυταί οδοί κυριαρχούσι του αθηναϊκού εμπορίου. Εις αυτάς συνεκεντρώθησαν τα ε-μπορικά των ειδών της πολυτέλειας και των γυναικείων καλλωπισμών, πράγματα ελκύοντα τας κυρίας, 
ως τας χρυσαλίδας ή φλοξ [...]

»Αι οδοί του Αιόλου και της Αθηνάς δεν απέβαλον εισέτι ολοτελώς τον χρωματισμόν εμπορικών οδών ανατολικής πόλεως. Όλα αυτά, τα έξωθεν των θυρών κρεμάμενα αντικείμενα, προδίδουσιν ακόμη τας ανατολικάς συνηθείας των πραγματευτάδων, οίτινες εκθέτουσιν έξωθεν της θύρας των ό,τι εκλεκτόν έχει ένδον το κατάστημά των [...]».

Στις παρόδους της Ερμού λειτουργούσαν μετά το 1900 και πάρα πολλές μικρές βιοτεχνίες ρούχων και καπέλων. Μετά τις 5 το απόγευμα η Ερμού γέμιζε κορτάκηδες και λοιπούς λιμοκοντόρους που δοκίμαζαν την τύχη τους με τις αμέτρητες μοδιστρούλες και καπελούδες, που πλημμύριζαν το δρόμο.

Στο Ελδοράδο των γυναικών

Ας αφιερώσουμε το σημείωμά μας αυτό στις Ατθίδες μας και ας τις παρακολουθήσουμε στα «περάσματά» τους από την Ερμού. Μαζί μας, ο νεαρός τότε ρεπόρτερ Δημήτρης Ψαθάς («Αθηναϊκά Νέα», 1931).

«Ιερά στιγμή. Η κυρία βαδίζει προς τα μαγαζιά. Η οδός Ερμού πρώτα, και κατόπιν όλοι οι άλλοι δρόμοι της οικουμένης. Είνε η οδός που οδηγεί κατ’ευθείαν εις την ευτυχίαν της. Όποιος ομιλήση για την γυναικείαν ψυχολογίαν και τα γούστα, για τας μεγάλας συγκινήσεις του θήλεως χωρίς ν’αναφέρη τα κύματα της μετάξης που είνε επιμελώς τυλιγμένα στα τόπια κι’αραδιασμένα εκεί, εις τα μεγάλα καταστήματα, είνε ασφαλέστατα εις το κεφάλαιον της γνώσεως των γυναικών αστοιχείωτος.

»Μέσα σε μίαν βιτρίνα είνε κλεισμένο το άπαντον των ονείρων της. Ένα κατάστημα της οδού Ερμού αποτελεί το Ελδοράδο της. Καμμία υπερβολή… 
Η γυναίκα εις την θριαμβευτικωτέραν εκδήλωσιν του φύλου της, εις τον έρωτα, υπήρξεν ανέκαθεν άπιστη. Εις το μετάξι όμως, εις την τουαλέττα της, ποτέ. Βάλτε την ανάμεσα εις τον ιδεωδέστερον εραστήν και σε ένα κομψό φουστάνι. Θα διαλέξη χωρίς τον παραμικρότερο δισταγμό το δεύτερον. Βάλτε ακόμη μπροστά της, αν θέλετε, το πολυτιμότερον έντυπον, μνημείον της ανθρωπίνης διανοήσεως και ένα φιγουρίνι. Θ’απλώση το χέρι απ’ευθείας στο δεύτερο.

»Μην αμφιβάλλετε… Προσέξτε αυτό το βλέμμα που έχει καρφωθή εις την βιτρίναν του μεγάλου καταστήματος της οδού Ερμού. Εραστής εις τας πλέον παθητικάς στιγμάς των ερώτων του δεν το εγνώρισε. Η κυρία βαδίζει σιγά και σταματά κατά διαλείμματα, προσέχει, απολαμβάνει τα χρώματα, τις πτυχές, τα παιγνίδια της μετάξης πίσω από το κρύσταλλο της βιτρίνας. Είνε όλη όνειρα, αγάπη, αφοσίωση…
 
***

»Δεν ξέρω πώς ημπορεί να είνε ο παράδεισος των ανδρών. Πάντως
ο παράδεισος των γυναικών, δεν ημπορεί να είνε άλλος από αυτό το μεγάλο κατάστημα, όπου παρελαύνει, από το πρωί μέχρι το βράδυ, όλος ο ωραιόκοσμος της πρωτευούσης. Νεαρά κορίτσια, που εργάζονται ολόκληρον τον μήνα για να εξοικονομήσουν ένα χιλιόδραχμο, νεαρές κυρίες που διεξάγουν ομηρικούς καυγάδες να αποσπάσουν από τα χέρια του συζύγου των μερικά εκατοστάρικα, εύπορες κυρίες που πηδούν με χάρι σουμπρέττας από την λιμουζίνα, αλλά και φτωχούλες νοικοκυρές και κορίτσια του λαού που υποβάλλονται σε χίλιες στερήσεις, και άλλα που ρευστοποιούν ένα μέρος από τα θέλγητρά των για ν’αποκτήσουν τ’απαραίτητα, περνούν όλη την ημέρα με συγκίνησιν εμπρός από τον πάγκον, όπου απλώνεται το κύμα της ευτυχίας.

»Τον βλέπετε αυτόν τον υπάλληλον με τον πήχυν στα χέρια; Είνε ο άγιος Πέτρος με το κλειδί του παραδείσου. Και μετρά, μετρά ο δυστυχής, από όρθρου βαθέος. Κατεβάζει τόπια, ανοίγει, εξυμνεί τας αρετάς του προϊόντος, παλεύει με την πάλην του θήλεως του οποίου το μάτι πλέει μέσα εις αυτό το πέλαγος της χαράς με ηδονήν και προσπαθεί να σταθεροποιήση κάπου την προτίμησίν του. Αλλά το εγχείρημα είνε τόσον δύσκολον. Η στιγμή της εκλογής, της προτιμήσεως, του «κόψε μου έξη πήχες», δεν γνωρίζει οίκτον. Είνε το φινάλε εις ένα γοητευτικόν ρωμάντζο, το οποίον το θηλυκόν εννοεί να το τραβήξη όσο μπορεί περισσότερον.

-Έχετε ζωρζέττες, παρακαλώ;

-Από ζωρζέττες, μαντάμ… όλα τα είδη και όλα τα χρώματα.

»Και αρχίζει το πρώτον μέρος του δράματος. Αι λέξεις «όλα τα είδη και όλα τα χρώματα» πρέπει να μεταβληθούν αμέσως σε πραγματικότητα. Τα ράφια ερημώνονται στο λεπτό κι’ο πάγκος μεταβάλλεται σε βουνό μετάξης.

-Τι λες, Ελενίτσα; Καλό είνε αυτό το γκρενά…

-Ναι, μα κι’αυτό το κίτρινο συνηθίζεται.

-Αχ, γλυκό που είνε αυτό το ροζ!...

»Ο υπάλληλος προσπαθεί να παρέμβη εις αυτήν την σύγχυσιν των προτιμήσεων και να εισηγηθή τα πολύτιμα γούστα του και την πείραν του.

-Να πάρετε απ’αυτό μαντάμ. Ολόκληρο το τόπι το εξηντλήσαμε σε δυο μέρες.

-Αλήθεια; Έχετε δίκηο… Μα εγώ προτιμώ το γκρενά.

»Ξετυλίγονται εκ νέου τα τόπια, μεταφέρονται κοντά στην πόρτα για να φαίνωνται στο φως του ήλιου καλύτερα τα χρώματά των, επακολουθούν νέες συζητήσεις, της οποίες καταβάλλει απεγνωσμένες προσπάθειες να φέρη εις πέρας ο υπάλληλος, χαμένος πίσω από τον πανύψηλον σωρόν, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.

-Πάμε να δούμε και αλλού, Ελενίτσα;

-Πάμε καϋμένη… Ίσως βρούμε καλύτερα.

-Μας συγχωρείτε για την ενόχλησι, κύριε… Άλλη φορά θα ψωνίσουμε 
από δω… αν βρούμε κάτι να μας αρέση.
 
***


»Ποιο όμως είνε αυτό το κάτι που θ’αρέση; Είνε αδύνατον να καθορισθή. 
Διότι το θήλυ που εβγήκε να ψωνίση ενθουσιάζεται από όλα. Και επειδή είνε αδύνατον να τα προμηθευθή όλα, κάνει την βόλτα των καταστημάτων, ψάχνει τα πάντα, εγγίζει τα πάντα, συζητεί για ολόκληρον την παραγωγήν όλων των εργοστασίων του κόσμου, ώσπου να καταλήξη κάπου. Δεν σας συνέβη ποτέ να περνάτε το πρωί από την οδόν Ερμού, να δήτε δυο γυναίκες να μπαίνουν σ’ένα κατάστημα και το μεσημέρι που φεύγετε από την δουλειά σας να της δήτε της ίδιες πάλι να βγαίνουν επί τέλους από κάποιο άλλο με τα πακετάκια υπό μάλης; Είνε συνηθέστατον.
»Η στιγμή της εκλογής είνε πράγματι συγκινητική. Όταν επιστή όμως, αρχίζει το δεύτερον μέρος του δράματος.

-Τι στοιχίζει αυτό το κρεπ-ντε-σιν;

-Εκατό δραχμάς, μαντάμ…

»Τα μάτια της μαντάμ γεμίζουν έκπληξιν και οργήν.

-Εκατό δραχμές; Τι λες, παιδί μου… Τώρα δα στο πλαϊνό, μας το είπαν ογδόντα.

-Δεν είνε της ιδίας ποιότητος, μαντάμ. Τα δικά μας υφάσματα είνε ασυναγώνιστα.

»Αλλά το επιχείρημα δεν συγκινεί.

-Αστειεύεστε; Το κρεπ-ντε-σιν του πλαϊνού καταστήματος ήταν ανωτέρας ποιότητος! Λοιπόν θα μου το δώσετε ογδόντα δραχμές;

-Αδύνατον, κυρία μου! Δεν συμφέρει… Σας βεβαιώ, ότι πουλάμε στο κόστος. Δεν μας μένει τίποτε.

-Καλά τότε. Είμαστε σύμφωνοι. Θα μου το δώσετε με… ενενήντα δραχμές!

»Και κατόπιν πολλών αγώνων, κλείνεται η συμφωνία και δίδεται η εντολή να μετρηθούν έξη πήχες. Την στιγμή δε που ο υπάλληλος ετοιμάζεται να κόψη, γίνεται η τελευταία απόπειρα:

-Πήγαινε λιγάκι παραπέρα το ψαλλίδι, παιδάκι μου!... Δε χάλασε ο κόσμος!...

»Όσοι θέλουν να σπουδάσουν την γυναίκα, ας ανοίξουν ένα εμπορικό στην οδόν Ερμού. Με τον πήχυν εις το χέρι, θα ημπορούν να επιδοθούν εις τας σοφωτέρας των ψυχολογικών μελετών…»

Και επειδή φαντάζομαι ότι οι άρρενες αναγνώστες μειδιούν χαιρέκακα, θα τους πρότεινα ν’ αφήσουν τα γελάκια και να εντρυφήσουν στην εξής σκέψη του Εμμανουήλ Ροΐδη:

«Απαραίτητος όρος αρμονικής συμβιώσεως με γυναίκα φιλάρεσκον είναι ν’αποκρύπτη τις επιμελώς δύο τινά: τα εννέα δέκατα της αγάπης του και το ήμισυ τουλάχιστον της περιουσίας του».

Αν δυσκολεύεσθε να βρείτε το βαθύτερο νόημα της πιο πάνω ρήσης, συνεχίστε διαβάζοντας:

Πόσο στοιχίζει η γοητεία;

«Πόσο στοιχίζει άραγε η γοητεία; Τι να κοστίζη η κομψότης; Με ποιες οικονομικές θυσίες αγοράζεται το «αμπαλάζ» των εμψύχων «ειδών πολυτελείας», που το πέρασμά τους στο δρόμο, προκαλεί ολόκληρη αναστάτωση στα δυστυχή αιμοφόρα αγγεία μας;

»Κανείς οικονομολόγος δεν καταδέχθηκε ν’απασχοληθή ποτέ με τέτοιου είδους ελαφρά προβλήματα. Και μόνον ο μπαμπάς ή ο σύζυγος, ο κατ’ανάγκην «οικονομολόγος» της οικογένειας, απησχολήθη μαζί τους σοβαρά, σοβαρώτατα και επανειλημμένως. Εξενύχτησε επάνω τους με το μολύβι στο χέρι και επήρε θέσιν εξαιρετικού πελάτου του «FABER», του οποίου τα «Νο 2» κατηνάλωνε αφειδώς με τους αιωνίους ανισοσκελίστους προϋπολογισμούς του!...

-Παλτό 4.000… Γάντια 250!... Όχι… Παλτό τρισήμισυ… Γάντια διακόσιες… Όχι, παλτό τρεις! Γάντια εκατόν εβδομήντα πέντε…

-Μα τι λες τώρα, Παντελή; Μ’εκατόν εβδομήντα δραχμές δεν αγοράζεις ούτε πάνινα! Εγώ θέλω γουρουνόδερμα, κατάλαβες;

-Καλά, έστω, γουρουνόδερμα… Λοιπόν, γάντια διακόσιες πενήντα…

-Τι λες καλέ; Τετρακόσιες και βάλε…

-Τι να βάλω; Δεν βγαίνουνε!

»Και επήρχετο η ρήξις. Και επάγωνε η θαλπωρή της οικογενειακής εστίας! Και «ους ο Θεός συνέζευξε»… τους έπαιρνε ο διάολος και τους εσήκωνε!...

»Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους, με την τάξιν και την σχολαστικότητα που απαιτείται δια να εμφανισθή… ένα οικονομικόν άρθρον!
 Τι στοιχίζει η γυναίκα, για να ντυθή, να εμφανισθή, να «αμπαλλάρη» τη γοητεία της, να «τυλίξη την καλλονή της και να… τυλίξη, επίσης, κάποιον που θα πληρώνη τον φόρον του έρωτος; Απ’ευθείας δεν μπορεί ν’απαντήση κανείς. Γιατί υπάρχουν ειδών-ειδών γυναίκες: Υπερπολυτελείας, πολυτελείας, πρώτης ποιότητος, δευτέρας ποιότητος και… φθηνές.

»Δε μας ενδιαφέρουν παρά οι πρώτες κατηγορίες. Κι’αρχίζουμε απ’τη γυναίκα-υπερπολυτελείας, τη σικ κυρία, τη «φίρμα» του κοσμικού ρεπορτάζ. Ψυχρά, ξερά και σοβαρά, θα ομιλήσουν οι Αυτών Εξοχότητες οι κ.κ. Αριθμοί:

Χειμερινή σαιζόν: (μήνες πέντε)

1)Ένα «πτι-γκρι» ή κοντό γούνινο παλτό για βράδυ ή άλλο γουναρικό (σε κάθε σαιζόν κάτι θα χρειάζεται)…                                      50.000
2)Δέκα –τουλάχιστον- ζευγάρια παπούτσια προς 900 δραχμές το ένα, κατά μέσον όρον…                                                                    9.000
3)Τριάντα ζευγάρια κάλτσες προς 350 το ζευγάρι…                             10.500
4)Πέντε ως οχτώ βραδυνές τουαλέττες. Εδώ το ποσόν είνε ανυπολόγιστον.
 Ένα «μοντέλο» κοστίζει από 10.000-30.000. Αν υπολογισθή ότι τα μισά ή τα περισσότερα δεν θα είνε «μοντέλα», πρέπει να ληφθή ως βάσις η τιμή των υφασμάτων για βραδυνή τουαλέττα. Τα εφετεινά –συνδυασμός μαύρου και λαμέ στην υφή ή κόκκινον και λαμέ ή ασπρόμαυρον «γκωφρέ» με λαμέ-, στοιχίζουν 675-750 δραχμές τον πήχυ. Οχτώ πήχες –πρόκειται περί βραδυνού- κάνουν 5.400-6.000. Ραφτικά άλλες 2-2.500= 7.400-8.500. Αν πούμε ότι θα γίνουν πέντε τουαλέττες βραδυνές, εκ των οποίων ένα μοντέλο αξίας 15.000 –μετριώτατοι δηλαδή υπολογισμοί-, έχουμε αμέσως-αμέσως…                                   49.000
5)Δύο φορέματα σπορ από 350 περίπου ο πήχυς, 12 πήχεις, σύνολον δραχμές 4.200 και –ας πούμε- 1.600 ραφτικά…                    5.800
6)Πέντε ως έξη «αμπιγιέ». Από 400-500 ο πήχυς, 18.000 το ύφασμα. Και 6.000 ραφτικά…                                                                          24.000
7)Τέσσερες τσάντες                                                                               6.000
8)Οκτώ καπέλλα, αν υπολογισθούν και ένα ή δύο μοντέλλα…   15.000
9)Γάντια, οχτώ ζευγάρια προς 400-600…                                  4.000
10)Μανικιούρ, πεντικιούρ, μαλλιά…                                         15.000
11)Αρώματα, καλλυντικά…                                                       30.000
12)Κοσμήματα (αλλαγές «δεσίματος», όχι αγορά καινούργιων)…15.000
13)Απρόβλεπτα…                                                                     3.000

ΣΥΝΟΛΟΝ                                                                              236.300

»Αν υποτεθή τώρα, ότι το κοντύλι των γουναρικών θ’αποσβεσθή σε δύο χειμώνες –πράγμα απίθανον, εννοείται-, τότε το ποσόν μειώνεται. Το κόστος, λοιπόν, της γυναικείας κομψότητος για την χειμερινή σαιζόν, κυμαίνεται μεταξύ 230 και 250.000. Η κομψότης, δηλαδή, της υπερπολυτελούς κυρίας, έχει ανάγκην 45-50.000 δραχμών τον μήνα! …Και χωρίς να υπολογισθούν τα «dessus»! Ήτοι, 600.000 το χρόνο που αντιπροσωπεύουν τον τόκο έξη ως επτά εκατομμυρίων! Κατ’αναλογίαν, κοστίζει η απλώς πολυτελής κυρία και η γυναίκα πρώτης ποιότητος.

»Η Γοητεία, λοιπόν, είνε το ακριβώτερο είδος που υπάρχει στον κόσμο! 
Και τι τα θέλετε; …Της αξίζει! Ο ρυθμός της Ζωής γι’αυτήν κινείται κι’αυτήν πλαισιώνει…

»Κάθε είδος, όσο και να είνε «εκλεκτής ποιότητος», έχει ανάγκη εξωραϊσμού καλής εμφανίσεως! Η εντύπωσις, η παρουσίασις, είνε το παν.
 Και στα πούρα και στα μπομπόνια και στη Γυναίκα!...»
 
          («Έθνος», γράφει ο εξαίρετος  Δ.Κ. Ευαγγελίδης,  1937)
↧

Το άδοξο τέλος του Φάρου του Ψυχικού πριν από ογδόντα χρόνια

May 18, 2013, 12:05 am
$
0
0

farospsyxikoyΓράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε την προέλευση του τοπωνυμίου «Φάρος Ψυχικού». Υπήρχε χερσαίος Φάρος στο Ψυχικό; Υπήρχε και ήταν ο περίφημος «σκαρδαμύσσων» φάρος στη συμβολή της λεωφόρου Κηφισιάς με την παλαιά οδό Χαλανδρίου, διαδραματίζοντας το ρόλο του «σιωπηλού αστυφύλακα», δηλαδή του νυκτερινού φανού της τάξης. Η παρουσία του έληξε άδοξα πριν από ογδόντα χρόνια (1933), αφού συνδέθηκε με θανατηφόρο τροχαίο και αποκλήθηκε από την εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» ως «ο φάρος του… θανάτου»!
Ήταν μια τετράγωνη και ψηλή στήλη, στερεωμένη σε τσιμεντένια βάση και επί της οποίας υπήρχαν πληροφορίες για τους οδηγούς και την κατεύθυνση των αυτοκινήτων. Στην κορυφή της υπήρχε φως που αναβόσβηνε, προσδίδοντας στη στήλη την ονομασία «Φάρος» ή «Φανός». Στην έρημη και εντελώς σκοτεινή Κηφισιάς, η παρουσία του δέσποζε και μετατρεπόταν σε κυρίαρχο τοπόσημο, ιδιαίτερα τις νυκτερινές ώρες.
Την τελευταία ημέρα του Μαρτίου 1933 κατέβαινε από το δρόμο του Χαλανδρίου ο 34χρονος εφοπλιστής Αχιλλέας Γ. Μάντακας, με το αυτοκίνητό του μάρκας «Λασάλ», στο οποίο επέβαιναν τρία ακόμη άτομα. Γυρνούσαν από διασκέδαση στην περιοχή της Αγίας Παρασκευής και διατελούσαν σε κατάσταση μέθης.
 Όταν το αυτοκίνητο έφτασε στη διασταύρωση με την λεωφόρο Κηφισιάς, όπου δημιουργούνταν απότομη στροφή, έπεσε πάνω στο Φάρο (φωτο). Ο οδηγός τραυματίστηκε θανάσιμα και εξέπνευσε λίγο αργότερα, ενώ πιο ελαφρά τραυματίστηκαν οι συνεπιβάτες του, μεταξύ των οποίων και ο εξάδελφός του Βασίλειος Στ. Μάντακας. Επιβεβαιώθηκαν έτσι εκείνοι που είχαν προβλέψει πως «ασφαλώς θα τον γκρεμίση κανένα αυτοκίνητο» και μετά το συμβάν δεν τοποθετήθηκε ξανά στην ίδια θέση ο περίφημος «Φάρος του Ψυχικού».
Πεντέμισι μήνες νωρίτερα, στο ιδιόκτητο ξενοδοχείο της οικογένειας «Μέγα Εθνικόν» (συμβολή Πανεπιστημίου και Εμμ. Μπενάκη) είχε αυτοκτονήσει
 ο 42χρονος αδελφός του, επίσης εφοπλιστής Βασίλειος Μάντακας.
↧
Search

Κάποτε στην Αθήνα

May 18, 2013, 12:05 am
$
0
0

Θωμάς Σιταράς

n
«Η παλιά Αθήνα ζει, γλεντά, γεύεται» και «Πόθοι και πάθη στην παλιά Αθήνα» μέσα από αυθεντικές μαρτυρίες, φωτογραφίες, χρονογραφήματα, διαφημίσεις, ανέκδοτα και γελοιογραφίες της περιόδου 1834-1938. Ένας κύκλος έρευνάς του, που ξεκίνησε με τη γαστρονομία, τη διασκέδαση και την καθημερινή ζωή και ολοκληρώνεται με τις σχέσεις των δύο φύλων, τη διαφθορά και τη σεξουαλική επανάσταση. Δύο βιβλία του Θωμά Σιταρά, που εκδόθηκαν από την Ωκεανίδα. Η Α.V. μίλησε μαζί του.
n
Τέσσερα χρόνια αναζητούσε τις πηγές του μέσα σε βιβλιοθήκες για να γράψει, όπως υπογραμμίζει, «μια ωραία ιστορία χωρίς να βασίζεται στην ξερή καταγραφή ημερομηνιών και γεγονότων». Αν και το πρώτο βιβλίο ξεκίνησε ως μια έρευνα των γαστρονομικών συνηθειών των Αθηναίων, κατέληξε να εισχωρεί μέσα στο χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία των κατοίκων της πρωτεύουσας.
«Η λέξη “γεύεται” αναφέρεται στη γεύση της ζωής. 
Στη σημασία που έδιναν οι Αθηναίοι στην ιεροτελεστία του φαγητού. Σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς, που συνδέουν το φαγητό ως ανάγκη διατήρησης στη ζωή και τίποτε παραπάνω, για τον Αθηναίο το φαγητό σημαίνει κοινωνική συνάθροιση. Έτρωγαν μεσημέρι-βράδυ. Μαζευόταν ολόκληρη η οικογένεια. 
Το γεύμα κρατούσε τουλάχιστον δύο ώρες.
Είχαν περιπαικτική διάθεση και τα πάντα τα έλεγαν με στιχάκια. Ακόμα και οι εφημερίδες, στο μεγαλύτερό τους μέρος, ήταν έμμετρες. Βλέπεις, η φωτογραφία ήταν ακριβή. Το λέω κιμπάρικο ανάγνωσμα, γιατί το κιμπάρικο έχει σχέση με την καταγωγή μου. Είμαι από την Κωνσταντινούπολη. Είναι μια όμορφη λέξη. Κιμπάρης είναι ο άνετος, ο large, που λένε σήμερα».
n
Μπελ Επόκ: η σεξουαλική επανάσταση των Ατθιδών
«Ξεφυλλίζοντας εφημερίδες και περιοδικά για τις ανάγκες του πρώτου μου βιβλίου ένιωσα σοκ και δέος για την καταπίεση της γυναίκας (μητέρας και προπάντων κόρης), ακόμη και μέχρι τα τέλη του 19oυ αιώνα. Τι να πρωτοαναφέρω; τη μάχη που έδωσε ο Καποδίστριας για να ανοίξουν οι πόρτες των σχολείων και στα κορίτσια, που τα αμπάρωναν σπίτι μη και τα δει αρσενικό και χάσουν την παρθενιά τους!
Να αναφέρω τις τεχνικές των συνοικεσίων ή ότι αν κάποια κοπέλα «κουνιότανε» την παντρεύανε από τα 14 της μπας και ξεφύγει… Τι θα λέγατε για σκίτσα γυναικών που πλένανε τα πόδια του Αφέντη τους ή δεχόταν το ξύλο που έτρωγαν σαν ένδειξη τρυφερότητας και αγάπης! Και ξαφνικά το τοπίο αλλάζει. Μπαίνουμε στον 20ό αιώνα και ένα κύμα σεξουαλικής επανάστασης πλημμυρίζει την πόλη που όμοιά της δεν είχε φανταστεί ούτε η πιο λάγνα φαντασία.
Οι εφημερίδες γεμίζουν διαφημίσεις προφυλακτικών και αφροδισιολόγων. Το ένα σεξουαλικό σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο. Το κέντρο της Αθήνας και κάποιες «προοδευτικές» συνοικίες γεμίζουν γκαρσονιέρες και... κοριτσιέρες. 
Οι νεαρές Ατθίδες μας αποκαλούνται πλέον Ντεμουαζελίδια και όλο και συχνότερα «Γκαρσονιερογυρίστρες».
Οι μητέρες τους τις αμιλλώνται με επιτυχία! Στην πρωτεύουσα επικρέμαται ένας αχαλίνωτος ηδονισμός που μόνο με εκείνον του Παρισιού μπορεί να συγκριθεί.
 Η πρώτη μου αντίδραση βλέποντας όλα αυτά ήταν έκπληξη, που όλο αυτό τον καιρό κανείς Αθηναιογράφος δεν ασχολήθηκε με το θέμα. Η δεύτερη αντίδραση ήταν να γράψω ένα απολαυστικό λαογράφημα με τη γνώριμη χιουμοριστική διάθεση του πρώτου βιβλίου.
n
Τότε και σήμερα. Ποια η πιο μεγάλη διαφορά;Θα έλεγα ότι το κράτος δεν ήταν τόσο μπάχαλο. Η εγκληματικότητα ήταν μικρότερη και δεν υπήρχε η κοινωνική ασυνδεσία του σήμερα. Σε συνδυασμό με τους πολέμους (εντός κι εκτός) ο αγώνας της επιβίωσης ήταν αγώνας στην κυριολεξία. Και ο κόσμος ήταν ταγμένος στη δημιουργία, στο να βοηθάει ο ένας τον άλλον. Από την άλλη, δεν ξέρω πόσο αμαρτωλή είναι η σύγχρονη Αθήνα. Αν πρέπει όμως να δώσω το «μήλο» της ανωμαλίας σε μία από τις δύο εποχές θα το έδινα αβίαστα στην Παλιά Αθήνα, όχι μόνο για το βάθος και την ποικιλία των σεξουαλικών «παρεκτροπών», όσο περισσότερο για το ότι σου εμφανίζεται αναπάντεχα και κυριολεκτικά δεν πιστεύεις αυτά που διαβάζεις.
n
Πήγαιναν για ψώνια στα Χρόνια του Όθωνα;
Πολύ. Στο ρούχο μονοπωλούσε η Ερμού: η οδός της τρυφηλούς ασωτίας. Ένα παρατσούκλι που μας το κόλλησαν οι Βαυαροί. Γιατί; Δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς γίνεται σε ένα δρόμο γεμάτο ερειπωμένα και γκρεμισμένα κτίρια να κυκλοφορούν κυρίες περιποιημένες στην τρίχα. Τη μόδα την έλεγαν «ο συρμός». Ό,τι ήταν του συρμού ήταν της μόδας. Οι χαμηλές τιμές αποκαλούνταν «δημοκρατικές». Η αγορά δεν ήταν συνυφασμένη με το εμπόριο τροφίμων ή ρούχων.
Τα περισσότερα καταστήματα ήταν ταβέρνες και καφενεία. Τα τρόφιμα δεν ήταν εύκολο εμπόρευμα, καθώς δεν υπήρχαν αποθηκευτικοί χώροι, δεν υπήρχαν ψυγεία. Εάν ο έμπορος δεν έκανε σωστή παραγγελία και δεν πουλούσε το εμπόρευμά του εντός της ημέρας, αυτό κινδύνευε να σαπίσει. Για αυτό έβγαζαν ντελάληδες και οι διαφημίσεις πρόβαλαν το προϊόν της ημέρας. Έπαιζαν κορόνα γράμματα την περιουσία τους και δεν υπήρχαν πολλά μαγαζιά, όπως τα εννοούμε σήμερα. Το αλισβερίσι της αγοράς ήταν κυρίως το φαγητό.
n
Μαζί με τη Γαλλία για νέα μεγαλεία!
Η Ευρώπη είχε άλλη αίγλη, περισσότερο κοινωνική και λιγότερο πολιτική. Το σύνθημα «μαζί με τη Γαλλία για νέα μεγαλεία» ήταν πολύ ρεαλιστικό. Εάν ήθελες να είσαι μέσα στο χώρο της αριστοκρατίας και της αστικής τάξης, έπρεπε να μιλάς ή έστω να καταλαβαίνεις γαλλικά. Στα καφενεία οι μισές εφημερίδες ήταν ελληνικές και οι άλλες μισές γαλλικές. Όλη η μόδα (ανδρική και γυναικεία), αλλά και η διακόσμηση, ήταν κυρίως γαλλική και λιγότερο αυστριακή. Η Γαλλία, η οποία εκπροσωπούσε με τον καλύτερο τρόπο την Ευρώπη, ήταν ένα ιδανικό. Από τη μια είχαμε μια ανατολίτικη επιρροή και από την άλλη βλέπαμε στην Ευρώπη. Ήταν πρότυπο και καλό αντικείμενο αντιγραφής. Σήμερα δεν είναι πρότυπο.
n
Κραχ του ’29. Επτωχεύσαμεν;
Η κρίση τότε δεν έπαιξε το ρόλο που παίζει σήμερα. Σήμερα είναι καταστροφή. Τότε ήταν περισσότερο μια αφορμή να μαζευτεί ο κόσμος και να αντέξει. Έβρισκαν τρόπους να ξεπερνούν τις δυσκολίες. Υπήρχε η στήριξη στην οικογένεια, στην κοινωνική συνοχή. Το «Επτωχεύσαμεν» ήταν περισσότερο δημοσιονομικό φαινόμενο. Ο Αθηναίος είχε τρόπους να αντιμετωπίσει την ακρίβεια, το χωριό ήταν παραγωγικό. Δεν ήταν όπως τώρα. Ερχόταν το λάδι από το χωριό, οι ελιές, το κρέας.
Ούτε η Ευρώπη ήταν τόσο οργανωμένη προκειμένου να επιβάλει κάτι στην Ελλάδα. Είχαν στείλει μια επιτροπή μετά την πτώχευση για να ελέγξει τα δημοσιονομικά της χώρας, αλλά αυτή η επιτροπή είχε περισσότερο χαρακτήρα συμβουλευτικό. Η Ευρώπη είχε μεγαλύτερες έγνοιες από ό,τι τώρα. Είχε διαρκώς πολέμους, το οικονομικό κραχ, είχε τον πόλεμο της Κριμαίας. Υπήρχε ένας αποπροσανατολισμός από την έννοια πτώχευση. Τα δάνεια επενδύονταν. Γίνονταν έργα. Δεν τα έβγαζαν έξω σε τράπεζες. Η χώρα είχε ανάγκη από υποδομή. Όλα γίνονταν για πρώτη φορά. Για παράδειγμα, οι δρόμοι που ασφαλτοστρώθηκαν γύρω στο 1910 άντεξαν 50 χρόνια. Για τα μέσα της εποχής εκείνης αυτό ήταν ένα θαύμα.
n
Εικόνες μέσα από τις σελίδες
Δεξαμενή: Προς το τέλος του 19ου αιώνα ήταν πιο γνωστή από το Κολωνάκι. Σωζόταν από το Αδριάνειο Υδραγωγείο, το οποίο κατέβαινε από τους Αμπελοκήπους, περνούσε από τη Δεξαμενή και κατέληγε στην Αμαλίας. Εκεί ήταν η Πύλη και η πηγή Μπουμπουνίστρα, η οποία οφείλει την ονομασία στο θόρυβο του νερού.
Το βουλεβάριον με τις γαζίες: Σήμερα οδός Πανεπιστημίου. Κάθε τρίτο ή τέταρτο κτίσμα ήταν εργαστήριο μαρμάρου. Το δούλευαν επιτόπου και το χρησιμοποιούσαν για τα σπίτια του Κολωνακίου. Έχοντας τα μαγαζιά τους στην Πανεπιστημίου, γλίτωναν έξοδα στα μεταφορικά.
Η ρομαντική Ομόνοια. Από το 1860 οι ορχήστρες της Φρουράς και του Α΄ Τάγματος παίζουν Βέρντι, Στράους, Ντονιτσέτι και Όφενμπαχ. Οι εφημερίδες προαναγγέλλουν το πρόγραμμα για να ξέρεις τι θα ακούσεις. Τα καφενεία οικειοποιούνται τη δωρεάν ατραξιόν, απλώνουν περισσότερα τραπεζάκια στην πλατεία και νοικιάζουν ακόμα και τις καρέκλες.
n
Οι «πανεριτζήδες». Οι πλανόδιοι βιοπαλαιστές από τα χωριά της επαρχίας. Κατέβαιναν στην πρωτεύουσα, νοίκιαζαν ένα μαγαζί όχι μεγαλύτερο από τέσσερα τετραγωνικά μέτρα. Μέσα στο μαγαζί αυτό κοιμούνταν δέκα-δέκα στριμωγμένοι. Πουλούσαν σαλέπι, κάστανα, στραγάλια, ζαχαρωτά, μελένιο χαλβά.
↧
↧

16 πολύτιμες συμβουλές ζωής... από ένα γέρο αγρότη!

May 18, 2013, 12:06 am
$
0
0

ΔΕΙΤΕ: 16 πολύτιμες συμβουλές ζωής... από ένα γέρο αγρότη!

Πολύτιμες συμβουλές από ένα γέρο αγρότη που φοίτησε στο πανεπιστήμιο της ζωής...

1. Οι φράχτες σας θα πρέπει να είναι υψηλοί για τ' άλογα, στενοί για τα γουρούνια, και ... ανθεκτικοί για τους ταύρους.
2. Κρατήστε σε απόσταση τα κουνάβια και τους τραπεζίτες.
3.Μια αγριομέλισσα είναι πολύ ταχύτερη ακόμα και από ένα τρακτέρ μάρκας John Deere. 4.Συγχωρέστε τους εχθρούς σας. Τσακίζει το μυαλό τους.
5.Ένας αξιόλογος άνθρωπος δεν μπορεί να είναι μνησίκακος.
6.Δεν μπορείτε να αναιρέσετε μια σκληρή λέξη που είπατε σε κάποιον.
7.Όλοι οι δρόμοι έχουν κάποιες λακούβες.
8.Όταν ασχολείσαι με γουρούνια, θα βρωμίσεις και εσύ.
9.Τα καλύτερα διδάγματα μας τα δίνει η ίδια η ζωή, και όχι αυτοί που τα κηρύσσουν.
10.Τα περισσότερα από αυτά για τα οποία ανησυχούμε, δε θα συμβούν ποτέ.
11.Μην κρίνεις τους άλλους από τους συγγενείς τους.
12.Να θυμάστε ότι κάποιες φορές η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση.
13.Ζήστε μια καλή, έντιμη ζωή ... Όταν γεράσετε και κοιτάξετε πίσω, θα την απολαύσετε για μια δεύτερη φορά.
14.Αν αισθανθείτε ότι βρίσκεστε σε μια τρύπα, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε είναι να σταματήσετε να σκάβετε.
15.Αυτός που σας δημιουργεί τα μεγαλύτερα προβλήματα και πρέπει να αντιμετωπίσετε, είναι αυτός που σας κοιτάζει από τον καθρέφτη κάθε πρωί.
16.Μην επιλέξτε να παλέψτε με έναν γέρο. Αν είναι πολύ γέρος για να σας αντιμετωπίσει, απλά θα σας σκοτώσει.


πηγή
↧

Εν Αθήναις....τα ίδια Παντελάκη μου

May 18, 2013, 12:10 am
$
0
0



Μια πρωϊνή βόλτα στην Πλάκα και τα φαγάδικα επί ποδός πολέμου.
Παραλαμβάνουν τρόφιμα....ετοιμάζουν φαγητά.....
Είναι εύκολο να διαπιστώσεις ότι κάτι δεν πάει καλά με τους κανόνες υγιεινής
αφού τα παλιά κτίρια σου επιτρέπουν να βλέπεις.....
Κυρίως αλλοδαποί στην λάντζα και στο χαμαλίκι.....
Τυριά σε τενεκέδες στο πεζοδρόμιο....βούτυρα. κ.λ.π. περιμένουν να τα κατεβάσουν στα υπόγεια απ΄όπου η μυρουδιά αλλά και η "καθαριότητα" σε κάνουν έξαλλο.
Κρέατα χύμα με τις μύγες να τσακώνονται περιμένουν και αυτά στα καρότσια.
Οι κατσαρόλες στην φωτιά.... οι "μάγειροι" τις ανακατεύουν .....το τσιγάρο
στο στόμα και ο φραπές δίπλα..... 
Στην λάντζα άλλοι πλένουν....
Τα ειδικά γάντια για τις κουζίνες προφανώς είναι άγνωστα σε αυτούς τους χώρους.
Θυμήθηκα παλιά την αγορανομία μια υπηρεσία της αστυνομίας που έκανε ελέγχους
στις ταβέρνες μαζί με αστίατρο ο οποίος επιθεωρούσε και αυτός τους χώρους
αλλά και τους εργαζόμενους αν έχουν ειδικό ιατρικό δελτίο για μεταδοτικές
ασθένειες.
Κοίταζε για κομμένα νύχια....δερματικά....
Δεν νομίζω σήμερα να υπάρχει τέτοιο πάθος από τις αρμόδιες υπηρεσίες
γιατί διαφορετικά αυτό το χάλι δεν θα υπήρχε τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό.
Είμαι επίσης σίγουρος ότι και τα ένσημα είναι σπάνιο είδος σε αυτούς τους χώρους.
Όσο για τις άδειες παραμονής και εργασίας των αλλοδαπών
και σε αυτούς τους χώρους.....ψιλά γράμματα.
Αλλά σιωπώ καθ΄ότι έρχεται το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη περί ρατσισμού
και έχω και κλειστοφοβία.

πίσω στα παλιά

↧

Τα 15 πιο γραφικά σοκάκια του κόσμου: Περπατώντας σε πλακόστρωτα δρομάκια κάτω από ανθισμένα μπαλκόνια

May 18, 2013, 12:35 am
$
0
0

Τα 15 πιο γραφικά σοκάκια του κόσμου: Περπατώντας σε πλακώστρωτα δρομάκια κάτω α



Υπάρχουν ορισμένες γειτονιές σε διάφορες πόλεις του κόσμου που παρά την έντονη αστική ανάπτυξη τριγύρω τους κατάφεραν να διατηρήσουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους στο πέρασμα του χρόνου.
Στενά δρομάκια, πολλές φορές πλακόστρωτα, προσόψεις σπιτιών που έμειναν αναλλοίωτες στο πέρασμα των χρόνων και ανθισμένα μπαλκόνια συνθέτουν ένα τοπίο βγαλμένο από άλλη εποχή.
Σε πολλές περιπτώσεις, όπως στο Αλμπερομπέλο της Ιταλίας, παρόμοια σοκάκια συναντάς και σε άλλες περιοχές της πόλης καθώς ολόκληρες έχουν καταφέρει να διατηρήσουν τον ξεχωριστό και ιδιαίτερο χαρακτήρα τους.
Υπάρχουν όμως και «μαγικά» σοκάκια που ξεδιπλώνονται σε μεγαλουπόλεις, όπως αυτά της Πλάκας, ενώ λίγα μέτρα παρακάτω υπάρχουν ψηλά κτίρια, ογκώδεις κατασκευές και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και ουρανοξύστες.
Το Perierga παρουσιάζει τα 15 πιο γραφικά σοκάκια που βρίσκονται σε διάφορες γειτονιές του κόσμου και αποτελούν τη χαρά του τουρίστα και κυρίως του... φωτογράφου.
1. Aντίμπ, Γαλλία
2. Ζερέζ, Ισπανία
3. Ιγκουίσμ, Γαλλία
4. Αλμπερομπέλο, Ιταλία
5. Γκούντα, Τουρκία
6. Βενετία, Ιταλία
7. Ζιβερνύ, Γαλλία
8. Σαν Φρανσίσκο ΗΠΑ
9. Bόννη, Γερμανία
10. Oρβιέτο, Ιταλία
11. Εϊκον, Βοστώνη, ΗΠΑ
12. Φίσκαρκαρντ, Σουηδία
13. Φριγκλιάνα, Ισπανία
14. Kαρταγκάνα, Κολομβία
15. Πλάκα, Αθήνα



πηγή
↧

Όπως παλιά

May 18, 2013, 1:55 am
$
0
0

Μεταξουργείο-Αθήνα  Μάϊος 2013




Αθήνα 1943
↧
↧

Και όμως κατέχει ακόμα βουλευτική έδρα στην Ελληνική Βουλή!

May 18, 2013, 2:04 am
$
0
0


Ανεπιθύμητος ο Γ. Παπανδρέου στο Εδιμβούργο





Συλλογή υπογραφών μέσω ίντερνετ έχει ξεκινήσει η ομάδα Real Democracy Now - Edinburgh, ζητώντας την αφαίρεση του ονόματος του Γ. Παπανδρέου από τη λίστα των ομιλητών σε συνέδριο.

Ανεπιθύμητο χαρακτηρίζει τον Γιώργο Παπανδρέου η ομάδα Real Democracy Now – Edinburgh, με αφορμή την προγραμματισμένη ομιλία του πρώην πρωθυπουργού σε συνέδριο.

Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει προσκληθεί στο συνέδριο TEDGlobal στις 11 Ιουνίου για να μιλήσει για τα “μαθήματα που πήρε από την ελληνική κρίση χρέους”.

Στην ανακοίνωσή της η ομάδα Real Democracy χαρακτηρίζει τον Γ. Παπανδρέου “οργανικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος που είναι υπεύθυνο για την τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα”. Και καταλήγει: “Πρόκειται για προσβολή απέναντι σε αυτούς που πήραν τα «πραγματικά μαθήματα» της κρίσης. Όλους αυτούς που χτυπήθηκαν από την αύξηση της ανεργίας, τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, αυτούς που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν.Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για μια ζωή με αξιοπρέπεια, ενάντια στα μνημόνια και στις κυβερνήσεις που τα υπέβαλαν”. 
NewsIt.gr
↧

Άνω Πετράλωνα

May 18, 2013, 11:09 pm
$
0
0

Η ανάπτυξη της περιοχής είναι αλληλένδετη με δυο μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα: Μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πολλοί κάτοικοι της Ρούμελης, της Γορτυνίας  ή της Κορίνθου σταδιακά εγκαταστάθηκαν στα Πετράλωνα, αναζητώντας  δουλειά στα νταμάρια, στο εργοστάσιο φωταερίου, στα τσαγκάρικα του Μοναστηρακίου, στη Σοκολατοποιΐα του Παυλίδη,
 το Πιλοποιείο του Πουλόπουλου  ή το «Μπισκοτάδικο» Παπαδοπούλου, που από τα τέλη του 19ου αιώνα άρχισαν να λειτουργούν στην ευρύτερη περιοχή. Οι επόμενοι μέτοικοι ήταν οι προσφυγές από την Αττάλεια, που μετά τη μικρασιατική καταστροφή, δημιούργησαν στο κοίλωμα του παλαιού λατομείου του Φιλοπάππου μια παραγκούπολη από λαμαρίνες, ξύλα και χωματόπλιθες. Τους ακολούθησαν και διάφοροι φτωχοί Αθηναίοι από του Ψυρρή ή το Μεταξουργείο οπού έχτισαν τα αυθαίρετα τους στο ίδιο σημείο.
Για αρκετές δεκαετίες, η γνωστή ως «συνοικία των Ονείρων», από την ομώνυμη ταινία 
του Α. Αλεξανδράκη που γυρίστηκε εκεί,  φιλοξένησε 800 οικογένειες, σε συνθήκες απολυτής φτώχειας και αθλιότητας. Μάλιστα η προβολή της  ταινίας κάποτε απαγορευτικέ, αφού έδειχνε την ασχημότερη πλευρά της Ελληνικής πραγματικότητας.
Το τοπίο άρχισε να αλλάζει από το 1956, όταν η Βασίλισσα Φρειδερίκη  παρέδωσε στους πρόσφυγες- για λόγους πολιτικού προσηλυτισμού, εξηγεί η Πετραλωνίσσα αρχιτέκτονας Ρούλη Λυκογιάνη- τα περίφημα «Πέτρινα»: τον πρώτο οργανωμένο οικισμό που δημιουργήθηκε στην πρώην Σχολή Πολέμου του Ναυτικού, κάτω από τον περιφερειακό του Φιλοπάππου. 
 Σε βάθος χρόνου, οι πρόσφυγες στάθηκαν στα πόδια τους. Πολλές γυναίκες εργάστηκαν ως φασονίστριες, κάποιοι  έγιναν εργολάβοι οικοδομών ενώ άλλοι άνοιξαν μαγαζιά, 
όπως τη «Συνοικία των Ονείρων» στην Τρώων.
↧
Search

ΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΤΩΝ ΝΤΑΗΔΩΝ

May 18, 2013, 11:10 pm
$
0
0


Ο καθηγητής της ιατροδικαστικής Γρηγόριος Κάτσας ήτανε μανιώδης συλλέκτης και ερευνητής. Είχε δημιουργήσει μάλιστα μια δική του ιδιαίτερη συλλογή με τα μαχαίρια των νταήδων της Αθήνας και του Πειραιά. Το 1963 περιγράφει στην εφημερίδα «Εμπρός» τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τη φιλοσοφία του νταή:
Ο νταής είχε μια ιδιόρρυθμη περιβολή: σακκάκι μαύρο, χρωματιστό ριγέ παντελόνι τζογέ, πολύ εφαρμοστό και στενό στο κάτω μέρος. Από τη μέση μέχρι ψηλά στο στήθος είχαν τυλιγμένο ένα ζωνάρι της φωτιάς ή γκρενά και μέσα στις πτυχές του (πτυχώσεις του),αναπαυόταν η αμφίστομη μάχαιρα και τα πιστόλια τους μαζί με το ταμπάκο, το τσακμάκι, τα φύλλα του τσιγαρόχαρτου που ήταν πάντα λαθραία και το μαντήλι τους. Οι πιο ασήκιδες έβαζαν το μαντήλι στο μανίκι του αριστερού χεριού και άφηναν τις δυο άκρες του να κρέμονται απ’ έξω. 
Τα παπούτσια τους ήταν στιβάλια με ψηλό τακούνι, στενά και μυτερά πολύ με τη μύτη λίγο ανασηκωμένη. Τα παπούτσια του νταή που είχαν στα πλάγια ένα λάστιχο για να μπαινοβγαίνουνε εύκολα, έπρεπε απαραιτήτως να τρίζουνε. Όσο περισσότερο τρίζανε τόσο πιο λεβέντικο φαινότανε το βάδισμα το νταή. Έτσι ήταν ντυμένοι οι φημισμένοι νταήδες όπως ο Ντουρντής, ο Νικητάς, 
ο Μπατάγιας, ο Σκριβάνος, ο Κουσέτης, ο Νώντας, ο Παρίσης, ο Κεραμάς,
 ο Κωστάκος και οι εκατοντάδες των «Μεγάλων Μαχαιριών». Όταν ο κάθε νταής καθόταν στο καφενείο, έβγαζε το ένα παπούτσι του και τοποθετούσε το γυμνό πόδι του, ορθογώνια πάνω στο γόνατο ή στο μηρό του συνομιλητή του…
Το σακάκι το φορούσαν μόνο με το αριστερό μανίκι κι άφηναν το άλλο ριχτό στον ώμο για να είναι πάντα έτοιμοι να τραβήξουν την κάμα και να υπερασπιστούν την υπόληψη τους.
Στο βάδισμά τους ήταν ιδιόρρυθμοι: βάδιζαν πάντοτε μονόπαντα. Έφτυναν σφυριχτά εκσφενδονίζοντας το σάλιο τους ανάμεσα από τους κοπτήρες. Ήταν ζόρικοι και καταστόλιστοι και έτρεφαν μια ιδιαίτερη αγάπη για τα μαχαίρια τους. Ειδικοί τεχνίτες χάραζαν πάνω στις λάμες τους διάφορα τετράστιχα ή παραστάσεις όπως ένα περιστέρι με κλαδί ελιάς στο ράμφος του, καρδιές λαβωμένες, τα ονόματα αυτών που είχαν σφάξει. «Τα στήθη μου κατάντησαν βασάνων κατοικία, που κατοικούν οι λέοντες και τ’ άγρια θηρία».
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μαχαίρια της εποχής, που αποτέλεσε αποδεικτικό στοιχείο και φυλασσόταν στο εγκληματολογικό μουσείο, είχε χαραγμένα πάνω στη λάμα του τα εξής λόγια:
«Προς τους πάντας. Μη δυνάμενος να εύρω ο ίδιος δίκαιον παρά της ελληνικής δικαιοσύνης ηναγκάσθην να τονίσω το δίκαιον της Παρδάλως ή μαχαίρας.
 Όθεν η ύψιστος αυτή λειτουργός της ανάρθρου δικαιοσύνης ονόματι Παρδάλα έχει από σήμερον τον λόγον προς πάντας τους απειθούντας και απίστους. 
Η λειτουργία αυτής έσεται πάντοτε ειλικρινής και ουδέποτε θέλει λησμονήση τα ιερά καθήκοντα προς απονομήν του δικαίου».
↧

Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά

May 18, 2013, 11:11 pm
$
0
0



Αυτό πίστευαν και οι πρόγονοί μας, γι’ αυτό φρόντισαν από τα πρώτα κιόλας βήματα της Παλιάς Αθήνας μας, να μεταφέρουν τα σκουπίδια μέσα σε κοφίνια τα οποία έφεραν τα συμπαθή, πάντα, γαϊδουράκια. Αργότερα, το έργο το ανέλαβαν ιππήλατα κάρα με την ευθύνη και την επίβλεψη της αστυνομίας.

Βέβαια οι πολίτες είχαν το δικό τους χαβά. Ψιλά σκουπίδια και απόνερα τα έριχναν με γρήγορες ξαφνικές κινήσεις από τις πόρτες ή και τα παράθυρα του σπιτιού τους στο δρόμο. Γι’αυτό και μια χρήσιμη συμβουλή προς τους πεζοπόρους ήταν να βαδίζουν στη μέση του δρόμου για κάθε ενδεχόμενο! 



↧
↧

Σταμάτης Κόκοτας

May 18, 2013, 11:11 pm
$
0
0
Γεννήθηκε στο κέντρο της Αθήνας, ζει στο Φάληρο. Στον πλειστηριασμό των αντικειμένων της Μαρίας Κάλλας που είχε γίνει στο Παρίσι είχαν πουληθεί και 8 δικοί του long play δίσκοι, που της είχε αφιερώσει όταν ήταν φίλοι. 






Γεννήθηκα στο μαιευτήριο «Μαρίκα Ηλιάδη» και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στην οδό Σόλωνος, τότε που μπορούσες ακόμη να τρέξεις με τα ποδηλατάκια στους δρόμους, να παίξεις χωρίς φόβο, να πας ωραίες βόλτες χωρίς όλα αυτά τα αυτοκίνητα στους δρόμους. Ήμασταν μεγάλη οικογένεια -τρία αγόρια, τρία κορίτσια-, ο πατέρας γιατρός, τον οποίο έχασα όσο ήμουν ακόμα μικρό παιδί. Μεγάλωσα σωστά, με πολύ καλούς τρόπους, σε σωστή οικογένεια, με μία χρυσή μάνα. Από τότε που μεγάλωνα μάθαινα από τους γονείς και τα' αδέλφια μου το «σωστό». Αυτό ακολούθησα στην πορεία της ζωής μου.   Με τον Ξαρχάκο είχαμε βρεθεί όλως τυχαίως στο Παρίσι όπου είχα πάει για να σπουδάσω. Τελικά, όμως, με κέρδισε το τραγούδι, όταν πήρα το πρώτο βραβείο σε έναν διαγωνισμό ταλέντων. Χρωστάω πάρα πολλά στον Ξαρχάκο, διότι εκείνος ανακάλυψε τον Κόκοτα, εκείνος με παρουσίασε στο ελληνικό κοινό κι εγώ κατάφερα και στάθηκα. Από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες που γνώρισα ήταν και εκείνη του Νίκου Γκάτσου. Ήμουν από τους πιο αγαπημένους του ερμηνευτές - σε όλες τις φωνοληψίες μου ήταν παρών. Την ευγένεια και τα σοφά του λόγια δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Είχε ολύμπια μόρφωση και ήταν ίσως
 ο πιο μορφωμένος απ' όλους όσους έχω γνωρίσει στη ζωή μου.   Καθένας από τους μεγάλους δημιουργούς που τραγούδησα από το 1966 που ξεκίνησα να γραμμοφονώ -Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Γκάτσος, Ξαρχάκος, Τσιτσάνης, Παπαδόπουλος, Μούτσης, Καλδάρας, Χατζηνάσιος, Σπανός, Ζαμπέτας και πολλοί ακόμα- ήταν εξαιρετικά σημαντικός στην πορεία μου. Κανέναν από αυτούς δεν κακοκάρδισα, με όλους είχα αγαθές σχέσεις και όλοι τους μ' αγαπούσαν. Αν πάτε σήμερα στο σπίτι του Τσιτσάνη, δίπλα στο κρεβάτι του, επάνω στο κομοδίνο, υπάρχει μια φωτογραφία 40x30 μ' εμένα κι εκείνον. Η φωτογραφία αυτή πρέπει να υπάρχει εκεί 30-35 χρόνια. Τόσο πολύ μ αγαπούσε! Ο Ζαμπέτας επίσης τρελαινόταν για μένα. Η ζωή του ολόκληρη ήμουνα.   Η διαφορά μεταξύ της δισκογραφίας του τότε αλλά και της αθηναϊκής νυχτερινής διασκέδασης σε σχέση με σήμερα είναι τεράστια γιατί εκείνα τα χρόνια δεν μπορούσε να τραγουδήσει ο οιοσδήποτε. Έχω ζήσει πολλά στο τραγούδι, τι να πρωτοθυμηθώ; Υπήρχαν σεζόν που ο κόσμος στεκόταν ουρές -300 και 500 μέτρα μέσα στο κρύο- για να μπει στο μαγαζί όπου τραγουδούσα, στο κέντρο της Αθήνας και να ακούσει το «Όνειρο Απατηλό», πολλές φορές τραγουδούσα στην καλοκαιρινή «Νεράιδα» μέχρι τη 1 το μεσημέρι κι έλεγε στους σερβιτόρους ο φίλος μου, ο Αρίστος ο Ωνάσης, «να ετοιμάσετε αυγά για πρωινό κι ό,τι άλλο θέλουν τα παιδιά» ή, κατά τη μία το βράδυ, συγκεντρώνονταν, θυμάμαι, οι βαρκούλες που βρίσκονταν στη θάλασσα, κάτω από τη «Νεράιδα», με τα ουίσκι και τις μπίρες, για να κάνουν κι αυτοί το κέφι τους. Θυμάμαι, ακόμα, σε τουρνέ μου στην Αμερική, που έλεγα το «Γιε μου» και πήγε κάποιος ν' ανάψει το τσιγάρο του -από πόνο, επειδή είχε χάσει το παιδί του- με αποτέλεσμα να πάρουν τα μαλλιά μου φωτιά και ο μπουζουξής να τραβάει το τραπεζομάντιλο για να τη σβήσει.   Κάποτε είχα πει ένα τραγούδι που είχε ερμηνεύσει ένας άλλος καλλιτέχνης κι εκείνος δυσανασχέτησε. Μάλλον τον πείραξε. Αλλά έφτασε η στιγμή που με πήρε τηλέφωνο και μου είπε «μπράβο Σταμάτη, το είπες καλύτερα από μένα». 
Στην πορεία μου, πρέπει να ξέρετε, έχω απορρίψει πάρα πολλά τραγούδια. 
Το τελευταίο καλαθάκι που θα πέρναγε από το τραγούδι ήταν το δικό μου - εκεί είχε σουρωτήρι. Ούτε εταιρεία υπολόγισα ποτέ μου, ούτε γνωριμίες, ούτε τίποτα. Το τραγούδι έπρεπε να κάνει για μένα, να μ' ακουμπήσει, να με «πειράξει» για να το πω. Είμαι ο αυστηρότερος κριτής κι εκτελεστής των τραγουδιών μου.   Κάποια στιγμή, μια πολύ γνωστή εταιρεία ξυριστικών μου είχε κάνει πρόταση να ξυρίσω τις φαβορίτες μου έναντι του ποσού των 50 εκατομμυρίων, προκειμένου να λανσάρει τα ξυραφάκια της. Τους απάντησα να τους δώσω εγώ τα 50 εκατομμύρια που μου έδιναν εκείνοι και να τους πάω στην πλατεία Ομονοίας, τότε που υπήρχε εκεί σιντριβάνι, να τους βάλω μέσα και να τους κάνω μπάνιο. Αλίμονο αν έκανα τέτοιο πράγμα! Είναι θέμα αξιοπρέπειας! Κάποιος θα σκεφτόταν «σιγά, σε έναν χρόνο θα ξαναμεγάλωναν οι φαβορίτες!». Δεν είναι έτσι. Γιατί αύριο θα 'ρθουν και θα σου πουν «βγάλε τώρα και τα ρούχα σου, γιατί τόσο αξίζεις!».   Υπήρξα αδελφικός φίλος με τον Αρίστο τον Ωνάση, φίλος με την Μαρία Κάλλας αλλά και με την κυρία Τζάκι. Έζησα και τις δύο εποχές του Αρίστου πολύ σωστά. Η Μαρία Κάλλας με αγαπούσε πολύ. Μου έλεγε πάντα «τι γλυκά που τραγουδάς!», με αγκάλιαζε, μου έδειχνε τη συμπάθεια που μου είχε. Μάλιστα, στον πλειστηριασμό των αντικειμένων της που είχε γίνει στο Παρίσι είχαν πουληθεί και 8 δικά μου long play, που της τα είχα τότε αφιερώσει.  
 Ο Ωνάσης ήταν πάντα το παλικάρι από το λιμάνι, ο βαρκάρης με το μαντήλι στην κωλότσεπη, η προσωποποίηση της λεβεντιάς, ένας άντρας που ποτέ δεν είχε υπολογίσει τα λεφτά - ποιος ήταν, τι έκανε και τι δεν έκανε. Γινόταν πάντα ό,τι ήθελε η παρέα. Είναι γνωστό ότι την ώρα που τραγουδούσα κι εκείνος καθόταν στο πρώτο τραπέζι απέναντι μου ή ενόσω βρισκόμασταν στον Σκορπιό, σε κάτι λουκούλλεια γεύματα με 50 τραπέζια από κάτω, είχαν υπογραφεί συμβόλαια δισεκατομμυρίων δολαρίων. Πολύ συχνά τραγουδούσα μπροστά σε τουλάχιστον 30-40 καλεσμένους του - βασιλιάδες, πρωθυπουργούς, προέδρους, τραπεζίτες, πολλούς επιχειρηματίες-, όλοι φίλοι του. Χωρίζαμε, για παράδειγμα, στις 7:30 το πρωί, πήγαινα να κοιμηθώ και χτυπούσε το τηλέφωνο μετά από μισή ώρα: «Ξυπνήστε τον, είναι το αυτοκίνητο από κάτω, πρέπει να έρθει γιατί έχουμε καλεσμένους στον Σκορπιό».   Είδα πολλές εικόνες μαζί του, αλλά ο Αρίστος δεν είχε αλλάξει ποτέ - ο ίδιος ήταν πάντα. Μιλούσε, για παράδειγμα, στην κυρία που ήταν στο WC και τη ρώταγε τι κάνουν τα παιδιά της. Θυμάμαι, επίσης, μια φορά που μου είχε χαρίσει αεροπλάνο για να εγκαταλείψω κάποιους αγώνες αυτοκινήτων επειδή φοβόταν μη χτυπήσω. Αλλά εγώ τους αγώνες δεν τους εγκατέλειψα και γύρισα το αεροπλάνο πίσω!   Η πιο δύσκολη στιγμή του Αρίστου ήταν όταν είχε πεθάνει ο Αλέξανδρος. Μ' έπιανε απ' τον ώμο και μου έλεγε «τον έχασα, δυστυχώς, Σταματάκη, τον έχασα!». Εκεί νομίζω είχε ξεκινήσει και η αντίστροφη μέτρηση για τη ζωή του. Τον υπεραγαπούσε! Θυμάμαι, όταν ήμασταν στο «Χριστίνα» και τον μάλωνε, ο Αλέξανδρος πηδούσε μέσα στη θάλασσα για να μην του πετάξει καμιά παντόφλα. Αν αργούσε να βγει στην επιφάνεια, πήγαινε στην πρύμνη, κοίταγε κι έλεγε γεμάτος αγωνία «Βγήκε; Βγήκε;».   Στη ζωή μου γνώρισα πολύ διάσημους ανθρώπους. Θυμάμαι, τώρα, για παράδειγμα, την Μπριζίτ Μπαρντό, τη Ρόμι Σνάιντερ, σπουδαίους συνθέτες και στιχουργούς με τους οποίους συνεργάστηκα. Ο απλός κόσμος, όμως, ήταν πάντοτε «ο δικός μου κόσμος», με λάτρευε και τον λάτρευα. Γιατί, ξέρετε, ο σωστός καλλιτέχνης δεν είναι μόνο στα τραγούδια του - είναι στη συμπεριφορά του, στον τρόπο που μεταχειρίζεται τον συνάνθρωπό του. Ακολουθώ αυτό που μου δίδαξε η οικογένειά μου: αγαπάτε αλλήλους. Ακόμα και εκείνους που δεν μ' αγαπάνε, εγώ τους αγαπώ διπλά.   Έζησα μεγάλους έρωτες, μικρούς έρωτες, έρωτες της μιας βραδιάς. Οι μεγάλοι έρωτες, δυστυχώς, συνήθως δεν κρατάνε πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή, κάτι θα γίνει, κάτι θα βρεθεί, κάποιος θα δυσανασχετήσει, κάπου θα στενοχωρηθείς. Αυτή, όμως, είναι η ζωή. Κι όπως μου έλεγαν κι οι φίλοι μου οι Γάλλοι, «τη ζωή πρέπει να την παίρνεις όπως πάει». Ωστόσο, εκείνο που πρέπει να ξέρει ένας άντρας δεν είναι πόσες γυναίκες θα αγαπήσει αλλά πόσες θα σεβαστεί και πόσες θα προφυλάξει.   Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι. Καθόλου. Η πορεία μου, άλλωστε, αυτό δείχνει. Πολλές φορές τον ξεπέρασα και πλέον δεν με φοβίζει - έχω «πληρωθεί» στη ζωή μου απ' όλας και καθ' όλας τας απόψεις.   Η συνεργασία του Σταμάτη Κόκοτα και του Σταύρου Ξαρχάκου θα συνεχιστεί με εμφανίσεις σε περιοχές της Ελλάδας και του εξωτερικού, ως συνέχεια της «συνάντησής» τους, πριν από λίγους μήνες, στο Μέγαρο ΜουσικήςΑθηνών.
 Πηγή: www.lifo.gr
↧

Εν Αθήναις...η μαγική αυλή

May 18, 2013, 11:14 pm
$
0
0
φωτο ΠΟΥΛΙΔΗ Αρχείο ΕΡΤ

Aς γυρίσουμε πίσω στα παλιά για να θυμηθούμε οι παλιοί και να γνωρίσουν 
οι νεώτεροι .
Είναι στην φωτογραφία ένα από τα σπίτια της Αθήνας που γεννηθήκανε και μεγαλώσανε πολλοί από εμάς.
Πάνω κάτω πόρτες και παράθυρα....
Κάθε δωμάτιο μια πόρτα ένα παράθυρο μια οικογένεια....θα εξαιρέσουμε τον ιδιοκτήτη που αν έμενε εκεί θα είχε κάποιο δωμάτιο παραπάνω.
Βλέπουμε μόνο γυναίκες και μωρά....νέες και ηλικιωμένες....
Οι άντρες είναι στο μεροκάματο και τα μεγαλύτερα παιδιά στο σχολείο ή στο μεροκάματο και αυτά.
Δεν θυμήθηκα ανέργους.....όλοι κάπου δουλεύανε και δεν τους ένοιαζε το είδος της δουλειάς....
δεν υπήρχαν και κουδούνια για να γράψουν με καμάρι ...τραπεζικός-δημόσιος υπάλληλος κ.λ.π.
Μαζί με τα κουδούνια αργότερα ήρθε και το ψώνιο αυτό....
Το μεροκάματο να έβγαινε  για να έχουν "πρόσωπο" στον μπακάλη με το τεφτέρι.
Υπήρχαν παιδιά στην κάμαρα έπρεπε να ζήσουν....
Στην φωτογραφία μας πάλι....
Ρούχα απλωμένα.....δύο πρόχειρες κατασκευές.....η μία είναι η κοινόχρηστη τουαλέτα με τα κομμάτια εφημερίδας (χαρτί υγείας) στην σαρανταπεντάρα πρόκα δίπλα στην αλά Τούρκα λεκάνη και ο τενεκές
με τις τρύπες  και την μουτζούρα για τα χρησιμοποιημένα κώλ-πέϊπερς.
Γιατί μουτζούρα και τρύπες ο τενεκές;
Έκαιγαν σε αυτόν τα χαρτιά σεβόμενοι τον σκουπιδιάρη με το ανοιχτό σκουπιδιάρικο που άδειαζε τα σκουπίδια και τα πάταγε για να χωρέσει περισσότερα.
Η άλλη πρόχειρη κατασκευή ήταν το πλυσταριό αλλά και η κοινόχρηστη αποθήκη.
Προσεχτικά θα δούμε και κανα δυό κλουβάκια....
Ο καρδερίνης όπως τον έλεγαν ήταν καλή συντροφιά και γούρι....
Εύκολα τον έπιαναν στις αλάνες με καπατσέ...
Λίγο καναβουράκι έτρωγε ο φουκαράς αλλά ήταν και το άλλοθι του "μερακλή" για την γλάστρα του την καναβουριά κάτω από το κλουβάκι.
Τσακωμοί στην αυλή γινόντουσαν αλλά το ίδιο βράδυ ξεχνιόντουσαν.
Η λύπη του ενός ήταν λύπη του άλλου....όπως και η χαρά....
Όταν ερχότανε η ημέρα να αλλάξεις  γειτονιά την θυμόσουνα αυτή την αυλή 
για πολλά χρόνια.
Και για ένα περίεργο λόγο σπάνια θα ξαναέβλεπες κάποιον από αυτή.

πίσω στα παλιά



↧

Το υψηλότερο κτίριο της χώρας ως την κατασκευή του Χίλτον υπήρξε το Ηρώδειο

May 18, 2013, 11:16 pm
$
0
0


Στην εποχή του θεωρούνταν κατασκευαστικό θαύμα - Είχε ξύλινη σκεπή χωρίς στηρίγματα
  17/05/2013  ΤΟ ΒΗΜΑ
Το υψηλότερο κτίριο της χώρας ως την κατασκευή του Χίλτον υπήρξε το Ηρώδειο


Πώς θα φαινόταν άραγε σήμερα στο φεστιβαλικό κοινό του Ηρωδείου αν είχε πάνω από το κεφάλι του μια τεράστια στέγη; Δεν μπορεί να πει κανείς 
ότι η παρουσία της θα ήταν ευχάριστη, δεδομένων των κλιματικών συνθηκών του αττικού θέρους, στην αρχαιότητα όμως, όχι απλώς υπήρχε στέγη αλλά είχε αποτελέσει και θαύμα της αρχιτεκτονικής.

Φυσικά ήταν ξύλινη και για την κατασκευή της πρέπει να χρησιμοποιήθηκαν περί τις 3.000 δέντρα, μεγάλα ως επί το πλείστον, όπως κέδροι, κυπαρίσσια και λάρικες, ενώ κατεργασμένη η ξυλεία θα πρέπει να ζύγιζε περί τους 750 - 800 τόνους. Και το σημαντικότερο: Δεν είχε καθόλου ενδιάμεσα στηρίγματα!

Ο καθηγητής Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ κ. Μανόλης Κορρές , ο οποίος έχει μελετήσει διεξοδικά το ζήτημα της στέγης του Ηρωδείου είναι σε θέση να μιλήσει με ακρίβεια (όση επιτρέπει ασφαλώς η απόσταση των 2000 περίπου χρόνων) για το κατασκευαστικό θαύμα, που θεωρείτο στην εποχή του αυτό το οικοδόμημα. Γιατί το Ηρώδειο, δώρο ας μη ξεχνούμε, του Ηρώδη Αττικού στην Αθήνα είχε κερδίσει από την αρχαιότητα τον θαυμασμό των ανθρώπων.

Ο Παυσανίας στα κείμενά του το χαρακτηρίζει ως το αξιολογότερο οικοδόμημα του είδους του ενώ ο Φιλόστρατος αναφέρει: «ανέθηκε δε ο Ηρώδης και το επί Ριγίλλη θέατρον, κέδρου ξυνθείς το όροφον η δε ύλη και εν αγαλματοποιίαις σπουδαία».

«Η στέγη του Ηρωδείου, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, αποτέλεσε παγκόσμιο ρεκόρ μέγιστου ανοίγματος έως και τον 19ο αιώνα! Δύναται μετά πάσης βεβαιότητος να λεχθεί, ότι το Ηρώδειο υπήρξε το υψηλότερο κτίριο της χώρας ως την εποχή της κατασκευής του ξενοδοχείου Χίλτον ενώ την δεύτερη θέση ως τα μέσα του 20ού αιώνα κατείχαν δύο επίσης ρωμαϊκά κτίρια:
 το λεγόμενον Οκτάγωνον κι η λεγόμενη Ροτόντα της Θεσσαλονίκης», όπως αναφέρει ο κ. Κορρές στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Ανθέμιον» της Ενωσης Φίλων Ακροπόλεως, που είναι αφιερωμένο ολόκληρο στον Ηρώδη Αττικό και την εποχή του.

Πώς όμως έγινε δυνατό αυτό το θαύμα; «Η λύση βρίσκεται μάλλον στον τρόπο κατασκευής των ρωμαϊκών γεφυρών και όχι μόνον των ρωμαϊκών στεγών», αναφέρει ο μελετητής, προσθέτοντας ότι σαν παράδειγμα προσφέρεται η γέφυρα του Τραϊανού (105 μ.Χ.) έργο του διάσημου Απολόδωρου από την Δαμασκό.

Τα διάφορα μέρη της στέγης θα πρέπει να ετοιμάζονταν στο έδαφος μπροστά από το κτίριο και την Στοά του Ευμένους, όπου θα πρέπει να συναρμολογούνταν δοκιμαστικά και να διορθώνονταν, σύμφωνα πάντα με την μελέτη του κ. Κορρέ. Στη συνέχεια χαράσσονταν στην επιφάνειά τους τα τεκτονικά σύμβολα ως οδηγοί της τελικής συναρμολόγησης και ακολούθως τα διάφορα μέρη ανεβάζονταν με την βοήθεια γερανών επάνω σε τεράστιο ικρίωμα ύψους 29 μέτρων.
 Εκεί ειδικοί τεχνίτες εκτελούσαν την συναρμολόγηση με τη βοήθεια άλλων μηχανών, που ήταν επίσης εγκατεστημένες σε αυτό το ύψος!

Η κατασκευή της γιγάντιας στέγης πρέπει να διήρκεσε τουλάχιστον τρία χρόνια, χωρίς να υπολογίζεται ο χρόνος για την αναζήτηση της ξυλείας και την ξήρανσή της. Το κτίριο οικοδομήθηκε σε οκτώ το πολύ εννέα χρόνια.

Στην νεότερη εποχή μία επιπλέον απόδειξη της ύπαρξης της στέγης υπήρξε το παχύ στρώμα στάχτης που βρέθηκε από τον Πιττάκη το 1858 κατά τις ανασκαφές για την αποκάλυψη του μνημείου. Θραύσματα από κεράμους, καρβουνιασμένα ξύλα _συχνά ογκώδη_ σιδηρόκαρφα εντυπωσιακού μεγέθους και σιδηρελάσματα ήταν αναμεμειγμένα με την στάχτη. Αποτέλεσμα προφανώς, όπως σημειώνει και ο κ. Κορρές της καταστροφικής μανίας των Ερούλων το 267 μ.Χ. από την οποία δεν γλίτωσε και το Ηρώδειο.
↧
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live
Search
<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>