Και μετά τη ζειμπεκιά;

March 25, 2013, 1:30 am

≪ Previous: Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ - 25η ΜΑΡΤΙΟΥ

Παρά να ακούω καλαμαράν δημοσιογράφον να μιλά για την Κύπρον, καλλύττερα να ακούω αππωμένην κοπελλούαν να τσακρά πίσσαν μες το στόμαν

της ή Ομονοιάτην να κλάννει.

Τηλεόρασην τζιαι ράδιον να ακούω δεν βάλλω, με Ελβετικά, με Κυπριακά. Έτσι τζιαι αλλιώς άμαν γινεί κάτι το σημαντικόν, κάποιος θα μου το πει. Έμαθα ότι εχτυπηθήκαν οι πύργοι του Τρέιντ Σέντερ στην Νέαν Υόρκην πριν να χτυπηθεί

ο δεύτερος τζιαι μάλιστα τον δεύτερον έφτασα να τον δω σε απ΄ευθείας μετάδοσην. Έμαθα για το κούρεμαν που εσσυφφώνησεν ο Αναστασιάδης σε χρόνον αστραπήν. Έκοψα τυχαία σε σπίτιν κυπραίικον σε Ευρωπαϊκήν πρωτεύουσαν τζιαι είπαν μου τα ούλλα που πρώτον σιέριν τζιαι μάλιστα που πηγές πληροφόρησης πριν να περάσουν που τα μέσα. Άμαν έσιει κάτι σημαντικόν θα μου το πούσιν, τζιαι άμαν θέλω να μάθω παραπάνω θα πάω να ρωτήσω τζιειαμαί που πρέπει χωρίς να υποστώ την κακομεταχείρησην που κάμνουν τα μέσα στον κόσμον που θέλει να σκέφτεται.

Όντας σε σπίτιν ξένον, είσιεν τηλεόρασην τζιαι εσαυλαρίζαν κάτι καλαμαράες στην ΕΡΤ για την Κύπρον. Άκουσα τους τζιαι άντεξα τους 35 δευτερόλεπτα, πριν να την κλείσω. «Τώρα που έκαμε την ζειμπεκιά της η Κυπριακή βουλή, ποιος θα διαχειριστεί την συνέχεια» εφώναζεν με τον στόμφον του παντογνώστη εμπειρογνώμονα ένας οικονομολογίσκος, ποτζιείνους που τα ξέρουν ούλλα.

Ποιάν ζειμπεκκιάν βρέ κουρούπεττε! Μα για ποιούς νομίζεις ότι μιλάς; Μα νομίζεις ότι η κυπριακή βουλή εν ο Τσοχατζόπουλλος που χορεύκει βαρετά για να του πισκαλίζουν τα αντράκια της οντζιάς που ξηκοκκαλίζουν τον δημόσιον πλούτον μαζίν του στην Ελλάδαν, οξά ο πους εν ο Γιωργάκης που θέλει να δείξει ότι κάτι έπιασεν τζιαι που τον «λεβέντην παπάν του»;. Νομίζεις ότι ο κόσμος που συνάεται έξω που την βουλήν της Κύπρου εν το ΚΚΕ, οξά πους εν το ΠΑΜΕ που εκάμαν πάνω που 30 παναπεργείες τζιαι ούτε τα εκνίσαν, με της τρόϊκας με του Ελληνικού διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που εψήφισεν τα νομοσχέδια με τα μνημόνια εν μία νυχτί;

Στην Κύπρον αγαπητέ Ελλαδίτη, η ζεϊπεκκιά εν υπάρχει. Υπάρχει ο ζειπέκκικος, αλλά εν δευτερεύοντας χορός. Στην Κύπρον χορεύκουμεν καρτζιλαμάν, γεναίτζιες τζιαι αδρώποι, τζιαι συρτόν, αζιζιέν ή πολίτικον, ή ψιντρήν βασιλιτζιάν.

Όταν κατεβαίννουν σσιλιάες Κυπραίοι ομπρος που την βουλήν, η φωνή τους βαρεί διαφορετικά στα φκιά του βουλευτή, στα φκιά του συστήματος.

Ο πολιτικός ηξέρει τους ούλλους έναν-έναν, έστω τζιαι αν εν που μιαν κατ΄ευθείας πελατειακήν σχέσην. Ξέρει τους όμως, τζιαι εν τούτον που μετρά, τζιαι καταλάβει τι θέλουν να του πουν.

Ο Κυπραίος χορεύκει πρώτα καρτζιλαμάν, τζιαι ύστερα συρτόν για να πάρει τον πιο δυνάμενον του τζιειαμαί που θέλει, ώς που φτάννει η δύναμη του, η δύναμη των επιχειρημάτων του, τζιαι άμαν του τελειώσει η δύναμη, ως τζιει που τον πέρνει η πονηρκά του, η παραποθκιά του. Τζιαι ακόμα τζιαι αν η δύναμη του, ή η πονηρκά του δεν του φτάννει τζιαι σσιύφκει, σσιύφκει όι σαν τον δούλον, αλλά σαν το αγρίμιν που τσουλλώννει τζιαι καρτερά την ώραν να γελάσει του δυνάστη του να του διαφύγει.

Καρτζιλαμάν ο λαός, συρτόν οι πολιτικοί. Ο κάθένας ότι μπρόρει για να σωθεί ότι μπορεί να σωθεί που τα δόγκια τους καρχαρίες που εκάμαν πάνω στην χώραν. Άκου τζιει ζειπεκκιαν η βουλη! Έσιει τζιαιρούς να χορέψει βουλή τζιαι λαός για τον ίδιον σκοπόν.

Στο συλλογικόν υποσυνείδητον του Κυπραίου, κύριε Ελλαδίτη δημοσιογράφε που τα ξέρεις ούλλα, ο αντίπαλος είναι πάντα δυσανάλογα υπερδύναμος . Μια τέθκοια πάλη θέλει την ταχτικήν της, πράμαν που δεν εν μες την κουλτούραν σου, είτε εθνικιστής είσαι, είτε κουμμουνιστής, είτε κουλτουριάρης. Τζιαι μπορεί να σσιυλλοτρωούμαστιν σαν λαός, όταν μουντάρει τον τόπον ο δυσανάλογα μεγαλύττερος αντίπαλος, ξηάννουμεν τα σσιυλλοφαΐματα τζιαι γινισκούμαστιν μονόουλοι, γιατί μόνος του κανένας δεν τα φκάλλει πέρα άμαν ο τόπος εν μιτσής, τζιαι ο αντίπαλος τέρας. Όταν εγίνην η εισβολή, οι αριστεροί επολεμίσαν τζιαι εσκοτωθήκαν δίπλα-δίπλα με τους πραξικοπηματίες. Τους λοαρκασμούς μας εκανονίσαμεν τους ύστερα.

Όταν πάει άθρωπος τζιαι πέρνει μιαν τσένταν με πεντέμισι σσιλιάες € στο ταμείον αλληλεγγύης για να σωθεί ο τόπος, χωρίς να καταλάβει ότι θέλει 1.8 εκατομύρια οικογένειες να πάρουν τόσα λευτά η καθεμιά για να φκεί η σούμα των 10 δίς, πως το εξηγά ο καλαμαράς δημοσιογράφος που δεν έζησεν πραξικόπημαν, πόλεμον τζιαι εισβολήν;

Οι γέροι μου εδουλέψαν σαν τους σσιύλλους μιαν ζωήν τζιαι πριν τζιαι ύστερα που τον πόλεμον. Ο γέρος μου άφηκεν τουλάχιστον πέντε με δέκα χρόνια που την ζωήν του μες τα εργοτάξια να φακκά κομπρέσιον ή να οδηγά σιοίρον τζιαι να κουντά χώματα για έναν μεροκάματον. Η μάνα μου άφηκεν άλλα τόσα μες την αυλατζιάν των πατατών ή έφκα τζιαι κατεύα πας τες σκάλες των ξενοδοχείων να τες σφουγκαρίζει τζιαι να καθαρίζει 13 δωμάτια την ημέραν. Εσυνάξαν καμιάν εικοσαρκάν σσιυλλιάες ευρώ τόσους γρόνους δουλειάν (ο γέρος εδούλευκεν ως τα 70 του). Με 700€ σύνταξην τζιαι με φουαρταλλίτικες συνήθειες της νιότης τους, τα μισά εξόθκιασεν τα σαν συμπλήρωμαν της σύνταξης. «Τί θα τα κάμουμεν, Εν να τα πάρω μαζίν μου; Εμείναν μου άτε-άτε αλλο 5 γρόνοι…»

Ετηλεφώνησα τους σήμμερα να δω πως πάσιν με την κατάστασην τζιαι εγύρεψα να πω πους τελικά εγλυτώσαν την που εν εκουρέψαν τζιαι το πουντζίν τους.

- «Μα τζιαι να μεν πιάσιν που μας, εν να πάμεν να τραβήσουμεν μόλις αννοίξουν οι τράπεζες να δώκουμεν εις το ταμείον αλληλεγγύης που μόνοι μας. Εν να πάμεν ούλλοι, τζιαι εν να δώκουν τζιαι οι Κυπραίοι του εξωτερικού! Εν να αφήκουμεν τον τόπον να παττήσει;»

- «Μα παπά ξέρεις πόσα εκατομύρια Κυπραίους έπρεπεν να έσιει να πάρουν τες οικονομίες τους για να φκάλετε όσα ζητά η Τρόικα;»

- «Εμείς εν να τα πάρουμεν τζιαι όσα τζιαι να ναι, κάτι είναι για το κράτος…»

Έκλεισα το τηλέφωνον τζιαι εσφίχτηκα να μεν γεμώσουν τα μμάθκια μου.

Έκατσα τζιαι γω ξαγρυπνίαν να προσεύχουμαι στον θεόν που δεν πιστεύκω, πέρκι καταφέρει να φκει πουπάνω ο πρόεδρος που επίσης δεν πιστεύκω τζιαι πετύχει ότι καλλύττερον ημπορέσει. Τζιείνου έτυχεν. Αύριον εν να ξημερώσει νέα μέρα τζιαι αν ηξηπνήσουμεν παραπάνω υπόδουλοι στους συνέταιρους μας, εν να θέλει να δουλέψουμεν τόσον παραπάνω για να τους ηξηφορτωθούμεν.

Ο καθένας με τον τρόπον του.

… Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι

δε μτριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη

κι αν μικρός είναι ο τόπος και το θέλει και μπορεί

τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει

χίλια χρόνια αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι

Θεοδόσης Πιερίδης

Aceras Anthropophorum

↧

Ο φόνος που μας δίχασε

March 26, 2013, 1:31 am

≫ Next: Η καθημερινή ζωή στην Αρχαία Αθήνα

≪ Previous: Και μετά τη ζειμπεκιά;

100 χρόνια από τη δολοφονία του Γεωργίου Α' στη Θεσσαλονίκη

Τέτοιες ημέρες, πριν από ακριβώς εκατό χρόνια, δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄. Ηταν 5 Μαρτίου 1913, σύμφωνα με το τότε ισχύον ιουλιανό ημερολόγιο, θα ήταν 18 Μαρτίου αν ίσχυε το σημερινό.

Ο Γεώργιος Α΄ δεν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο. Ηταν ο δεύτερος βασιλιάς της Ελλάδας μετά τον Οθωνα και ο ιδρυτής της δυναστείας των Γλύξμπουργκ. Ηταν επίσης ο μακροβιότερος έλληνας βασιλιάς - φέτος συμπληρώνονται επίσης 150 χρόνια από την ενθρόνισή του και την εγκατάσταση του βασιλικού του οίκου στην Ελλάδα.

Η δολοφονία του είχε σημαντικές συνέπειες. Πραγματοποιήθηκε μέσα στη δίνη των Βαλκανικών Πολέμων, έπαιξε ρόλο στη μάχη αναδιανομής των οθωμανικών εδαφών και λόγω του χαρακτήρα του διαδόχου του, του γιου του Κωνσταντίνου, έσπρωξε την Ελλάδα στον εθνικό διχασμό. Το ποιος σκότωσε τον Γεώργιο Α΄ είναι γνωστό. Ηταν ο Αλέξανδρος Σχινάς. Το γιατί όμως τον δολοφόνησε, αποτελεί μέχρι σήμερα ένα ανοιχτό ερώτημα.

Ο ιστορικός Γ. Θ. Μαυρογορδάτος, στην «Ιστορία του Νέου Ελληνισμού» που είχαν εκδώσει «ΤΑ ΝΕΑ» και τα Ελληνικά Γράμματα υπό τη διεύθυνση του ιστορικού Βασίλη Παναγιωτόπουλου, επιλέγει αφαιρετικά μια κατασταλαγμένη από τον χρόνο επιστημονική διατύπωση: «Στις 5 Μαρτίου 1913 δολοφονήθηκε ο Γεώργιος Α΄ στη Θεσσαλονίκη, όπου είχε εγκατασταθεί από τις 29 Οκτωβρίου 1912 για να ενσαρκώνει την οριστική ελληνική κυριαρχία. Η περίεργη αυτοκτονία του δολοφόνου μετά τη σύλληψή του άφησε να αιωρούνται υποψίες (που ουδέποτε επαληθεύθηκαν) ότι υπήρξε "ξένος δάκτυλος", αφού η Γερμανία είχε να ωφεληθεί από την άνοδο του Κωνσταντίνου στον θρόνο. Στις 8 Μαρτίου 1913 ορκίστηκε βασιλιάς ο Κωνσταντίνος Α΄».

Αν όμως ο ιστορικός οφείλει να παρουσιάσει στοιχεία και να αποφύγει την ακατάσχετη σεναριολογία, επιλέγοντας απλώς να καταθέσει το μόνο αντικειμενικό δεδομένο στην περίσταση («η Γερμανία είχε να ωφεληθεί»), ο πεζογράφος δεν έχει κανένα λόγο να μην παίξει με όλα τα πιθανά σενάρια που στοίχειωσαν την κοινωνία και τον Τύπο της εποχής.

Και το κάνει κυριολεκτικά και αριστοτεχνικά: η Αρίστη Προυσσιώτη, στο βιβλίο της που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μελάνι με τον εύγλωττο τίτλο «Οι δολοφονίες του βασιλέως Γεωργίου Α΄», το οποίο θα συζητηθεί τόσο για το περιεχόμενο όσο και για τη δομή του, παίζει - θα πούμε αμέσως μετά, πώς - με τα τέσσερα βασικά σενάρια που συζητήθηκαν εκείνη την εποχή, έχοντας πρώτα αποδελτιώσει κάθε πιθανό δημοσίευμα που αναφερόταν στο γεγονός.

Το πρώτο σενάριο ήταν ότι πίσω από τον Σχινά βρισκόταν η Βουλγαρία, που διεκδικούσε ακόμη τη Θεσσαλονίκη. Το δεύτερο σενάριο ήταν ότι από πίσω κρυβόταν η Αυστρία, που επίσης επιθυμούσε να πάρει τη Θεσσαλονίκη. Το τρίτο ότι πίσω από το φονικό ήταν η Γερμανία, αφού ο Γεώργιος θεωρούνταν αγγλόφιλος ενώ ο γιος του Κωνσταντίνος, που θα τον διαδεχόταν, στο παρά πέντε μάλιστα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, θεωρούνταν γερμανόφιλος.

Το τέταρτο σενάριο, το πιο πιπεράτο, ήθελε αναμεμειγμένη στον φόνο τη σύζυγο του Κωνσταντίνου, Σοφία. Ο λόγος; Πέρα από το προφανές, ότι θα ήθελε να γίνει βασίλισσα και να φύγει από την εξουσία ο πεθερός, χάριν του συζύγου της, υπήρχε κάτι ακόμη που τη συνδέει με το τρίτο σενάριο: ήταν αδελφή του Κάιζερ, του Γουλιέλμου Β΄ της Γερμανίας…

Σκοτεινοί έρωτες, παράξενοι θάνατοι

Οσο σκαλίζει κανείς τη δολοφονία του Γεωργίου Α' τόσο πιο μυστηριώδης φαίνεται. Ηταν απόγευμα, γύρω στις 5, της Τρίτης 5 Μαρτίου 1913. Ο βασιλιάς που είχε κατανοήσει τη σημασία της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, ήταν εγκατεστημένος εκεί και επέστρεφε στα ανάκτορα από έναν απογευματινό περίπατο. Τον ακολουθούσαν δύο κρήτες χωροφύλακες, σωματοφύλακές του, 5-6 στρατιώτες και γύρω στους 15 πολίτες που τους άρεσε να συνοδεύουν εξ αποστάσεως το σημαίνον αυτό πρόσωπο στον περίπατό του. Ενας από αυτούς, ο Αλέξανδρος Σχινάς, πλησίασε, έβγαλε ένα παλιό μαυροβουνιώτικο πιστόλι, τον σημάδεψε και τον πυροβόλησε. Ολα έγιναν μπροστά από ένα κτίριο που φρουρούσαν βούλγαροι στρατιώτες, οι οποίοι έκαναν σαν να μην είδαν τίποτα.
Ο Σχινάς ήταν αλλοπρόσαλλος. «Ηταν ρακένδυτος. Την ώρα της σύλληψής του μάλιστα φαινόταν αξιολύπητος. Μια μαδημένη φυσιογνωμία, χτισμένη μέσα σ' ένα παλιό σταχτί παλτό με ραβδώσεις μολυβδόχρους. Τα μπλε του ρούχα, παλιά, καταλερωμένα. Τα αυτιά του, όχι αυτιά αλλά δύο μεγάλα σαρκώματα», έγραφε τότε η «Ακρόπολις» και μεταφέρει η Αρίστη Προυσσιώτη.
Ακόμα και η καταγωγή του ήταν ασαφής. Το πιθανότερο, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1870 από πατέρα παντοπώλη από το Λιτόχωρο που άλλοτε λεγόταν Φλόκας. Η μητέρα του ήταν μάλλον Βουλγάρα από τις Σέρρες. Η εμφάνισή του δεν συμβάδιζε με το μορφωτικό του επίπεδο. Είχε κάνει σπουδές Ιατρικής στο Καποδιστριακό της Αθήνας (είχε και θείο γιατρό), για τις οποίες ήταν περήφανος. Μιλούσε καλά την καθαρεύουσα, η σκέψη του ήταν διαυγής, ήξερε γαλλικά. Είχε ταξιδέψει αρκετά και στο εξωτερικό. Με τι λεφτά άραγε; Είχε πάντως μανία καταδιώξεως, νόμιζε ότι τον κυνηγούσαν να τον σκοτώσουν. Και ήταν ομοφυλόφιλος, που είχε συνάψει σχέσεις με άνδρες από ποικίλες κοινωνικές τάξεις, τους οποίους ενδεχομένως εκβίαζε για να βγάζει τα προς το ζην. Για τον ίδιο λόγο είχε κάνει μικροαπάτες και χαρτόπαιζε.
Δήλωνε σοσιαλιστής και διεθνιστής. Μια τουρκική εφημερίδα έγραψε ότι ήταν και κομιτατζής, γνωστός ως Αλέξιος Κνιάζωφ, καταδικασθείς ερήμην εις θάνατον το 1902 από το Κακουργιοδικείο Μοναστηρίου.
Στις ανακρίσεις έδειχνε ευφυΐα και θόλωνε τα νερά. Εφαγε πολύ ξύλο και στην πορεία αράδιαζε διάφορα ονόματα εραστών του. Κάποια στιγμή ειπώθηκε ότι το όπλο τού το έδωσε βούλγαρος αξιωματικός. Μετά όμως ισχυρίστηκε ότι είχε συνάψει ερωτική σχέση και με τον υπασπιστή του βασιλιά, αντισυνταγματάρχη Ιωάννη Φραγκούδη!
Η Γερμανία τότε είχε θέσει σε εφαρμογή σχέδιο διείσδυσης στην Ανατολή. Σκοπός, η μείωση των ερεισμάτων της Αγγλίας στο Σουέζ και στην Ινδία. Η αγγλόφιλη Ελλάδα ήταν ένα μικρό εμπόδιο. Ο Κάιζερ περνούσε στον γαμπρό του Κωνσταντίνο την ιδέα ότι με την απομάκρυνση του Σουλτάνου, θα μπορούσε να διεκδικηθεί από αυτόν ο τίτλος του αυτοκράτορα του Βυζαντίου!
Ο Σχινάς που κατά κάποιο τρόπο υπερηφανευόταν για τη δολοφονία, η οποία θα του χάριζε μια θέση στην Ιστορία, δήλωσε ότι θα πει την αλήθεια μόνο στη βασίλισσα Ολγα, χήρα πλέον του Γεωργίου. Εκείνη πήγε να τον βρει στη φυλακή. Ο Σχινάς της είπε, θολώνοντας ακόμα περισσότερο τα νερά, ότι ιθύνων νους της δολοφονίας ήταν ο ίδιος ο... Γεώργιος!
Αυτό όμως δεν φάνταζε εντελώς απίθανο. Υπήρχε υπόνοια ότι ακόμη μία απόπειρα εναντίον του, μετά την ήττα του 1897, υπήρξε σκηνοθετημένη για να τον καταστήσει συμπαθή στον λαό. Θα μπορούσε να έχει σκηνοθετηθεί και εδώ μια αποτυχημένη απόπειρα, δηλαδή το χέρι του Σχινά θα μπορούσε πράγματι να το έχει οπλίσει ο υπασπιστής Φραγκούδης, με τη διαφορά ότι η βολή, κατά λάθος ή όχι, βρήκε τον στόχο που δεν έπρεπε να βρει. Ο λόγος μιας αποτυχημένης απόπειρας θα ήταν να κατηγορηθεί γι' αυτήν η Γερμανία και ο Κωνσταντίνος να απαγκιστρωθεί από τον μέντορα πεθερό του.
Η αλήθεια δεν θα μαθευτεί ποτέ, όπως φαίνεται. Ο Σχινάς, σε μια στιγμή που βρέθηκε μόνος στο ανακριτικό γραφείο, πήδησε από το παράθυρο και σκοτώθηκε. Τι λόγο είχε να αυτοκτονήσει πριν από τη δίκη που θα διαφήμιζε ακόμη περισσότερο το έγκλημα για το οποίο επαιρόταν; αναρωτήθηκε σε άρθρο του ο Ιωάννης Κονδυλάκης. Εξού και κάποιοι πιστεύουν ότι δεν αυτοκτόνησε, αλλά εκπαραθυρώθηκε. Αν ενεργούσε για λογαριασμό της Βουλγαρίας, αυτό έπρεπε να κουκουλωθεί για να μην ξαναγίνει πόλεμος. Ακόμα περισσότερο, αν ήταν γερμανικός δάκτυλος ή συνωμοσία του παλατιού.
Το άλλο πρόσωπο-κλειδί, ο Φραγκούδης, που θα μπορούσε να ενεργεί για λογαριασμό του Γεωργίου αλλά και της Σοφίας, είχε επίσης περίεργο τέλος. Τον είχαν στείλει στις ΗΠΑ για λόγους... ασφαλείας. Στις 20 Οκτωβρίου 1916, οι «New York Times» έγραψαν: «Ο Ι. Φραγκούδης, πρώην υπασπιστής του βασιλιά της Ελλάδας, σκοτώθηκε σήμερα στο Στάτεν Αϊλαντ από καλώδιο υψηλής τάσης. Διέσχιζε μια λεωφόρο με φίλο του όταν σκόνταψε σε πεσμένο καλώδιο, μπερδεύτηκε σε αυτό και πέθανε από ηλεκτροπληξία πριν προλάβει να τον ελευθερώσει ο φίλος του».

πηγή

↧

Η καθημερινή ζωή στην Αρχαία Αθήνα

March 26, 2013, 1:31 am

≫ Next: Μήλον της έριδος η έπαυλης Καζούλη

≪ Previous: Ο φόνος που μας δίχασε

Μια Ημέρα Από Τη Ζωή Ενός Αθηναίου

Στην Αθήνα η μέρα αρχίζει όπως στη φύση, με την ανατολή του ήλιου. Στον Αθηναίο δεν άρεσε η τεμπελιά. Πλούσιος ή φτωχός, σηκωνόταν μόλις φώτιζε η μέρα. Αλλιώς ούτε ήταν δυνατό. Η ζωή της Αθήνας ήταν έτσι ρυθμισμένη, που εκείνος που θα επέτρεπε στον εαυτό του να τεμπελιάσει τις πρώτες ώρες της μέρας δεν θάβρισκε κανέναν στο σπίτι.

Όταν ο Ιπποκράτης ήθελε να περάσει από τον Σωκράτη να τον πάρει για να κάνουν μαζί μια επίσκεψη στον Πρωταγόρα, που είχε έρθει στην Αθήνα, πήγε στον Σωκράτη πριν από την ανατολή του ήλιου, κι όπως λέει ο Πλάτωνας "έκανε μεγάλη φασαρία χτυπώντας τη θύρα με ένα ραβδί".

Ο Σωκράτης κοιμόταν. Ο Ιπποκράτης τον σήκωσε απ' το κρεβάτι και επέμεινε να πάνε χωρίς καθυστέρηση. Αλλά ο φιλόσοφος του απάντησε: "Όχι, είναι πολύ νωρίς. Να πάμε όταν φέξει".

Μόλις φάνηκαν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του Καλλία, όπου είχε καταλύσει ο Πρωταγόρας. Όταν όμως έφτασαν εκεί, βρήκαν το σπίτι γεμάτο καλεσμένους. Ο Πρωταγόρας έκανε περίπατο στη στοά μαζί με τον Καλλία και τους ακολουθούσε μια ομάδα ξένων, που είχαν έρθει από άλλες πόλεις, ακολουθώντας τα ίχνη του Πρωταγόρα. Στην άλλη άκρη της στοάς ένας άλλος σοφιστής, ο Πρόδικος, ήταν ακόμα ξαπλωμένος και σκεπασμένος με την κουβέρτα στο δωμάτιο, που είχε μετατραπεί σε κοιτώνα εξαιτίας των πολλών καλεσμένων, και συζητούσε κι αυτός για κάτι, αλλά ο Σωκράτης δεν κατάφερε να μάθει για ποιο πράγμα γινόταν λόγος γιατί ο Πρόδικος μιλούσε πάρα πολύ σιγανά.

Έτσι, λοιπόν, ο Αθηναίος έκανε τις επισκέψεις του την αυγή. Η πρωινή προετοιμασία των Αθηναίων δεν ήταν και τόσο πολύπλοκη. 'Έπλεναν μονάχα το πρόσωπο και τα χέρια, έπειτα ντύνονταν και έβγαιναν.

Ενδυμασία

Συνήθως πιστεύουν ότι οι Έλληνες ντύνονταν στα λευκά, αλλά αυτή η γνώμη είναι λαθεμένη. Το πλήθος στην Αθήνα παρουσίαζε μια εικόνα πολύ γραφική, που δεν έμοιαζε καθόλου με μια μονότονη πομπή λευκών μορφών. Η ενδυμασία ήταν κατασκευασμένη από υφάσματα με ζωηρά χρώματα, κάποτε μάλιστα από πολλά χρώματα (ειδικότερα η ενδυμασία των νέων) : πορφυρό, κόκκινο, πράσινο και γαλάζιο.

Στους άντρες δεν άρεσε το κίτρινο χρώμα, το θεωρούσαν καλό μόνο για τις γυναίκες. Τα λευκά ενδύματα στολίζονταν με μια λωρίδα χρωματιστή. Το κύριο αντικείμενο της αντρικής ενδυμασίας ήταν ο χιτώνας, που τον φορούσαν κατάσαρκα. Ο χιτώνας δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα κομμάτι πανί, με τρύπες για τα χέρια, που το έπιαναν στον έναν ώμο με πόρπη. Το μήκος του χιτώνα ποίκιλλε ανάλογα με την εποχή. Στην αρχή ήταν πολύ μακρύς, μα αργότερα άρχισαν να τον σφίγγουν στη μέση με ένα κορδόνι και έτσι έφτανε ως τα γόνατα. Κάποτε στο χιτώνα έβαζαν και μανίκια. Οι χιτώνες, που προορίζονταν για τους υπηρέτες, τους βιοτέχνες, τους στρατιώτες και τους δούλους είχαν μια τρύπα, μονάχα για το αριστερό χέρι, ο δεξιός ώμος έμενε ακάλυπτος. Πάνω από το χιτώνα οι Αθηναίοι φορούσαν ένα είδος μανδύα ή πελερίνα που το έλεγαν ιμάτιο. Τη μια άκρη του ιματίου την έσφιγγαν στο στήθος κάτω από την αριστερή μασχάλη, ενώ το υπόλοιπο το έριχναν στην πλάτη, πάνω από τον αριστερό ώμο, περνώντας το κάτω ή πάνω από το δεξί χέρι και ξαναπερνώντας το πάνω από τον αριστερό ώμο έτσι που η άλλη άκρη να κρέμεται στην πλάτη.

Ένα ιμάτιο για να θεωρείται σεμνό έπρεπε να καλύπτει τα γόνατα, αλλά να μη φτάνει ως τους αστράγαλους. Υπήρχε και ένας κοντός μανδύας, πιασμένος με μια πόρπη κάτω απ' το λαιμό και αφημένος να πέφτει ελεύθερα πάνω απ' τους ώμους και τις πλάτες. Αυτή η πελερίνα ονομαζόταν χλαμύδα και τη φορούσαν στον πόλεμο, στο κυνήγι και στα ταξίδια. Στην Αθήνα η χλαμύδα ήταν το συνηθισμένο ένδυμα της νεολαίας.

Το κεφάλι έμενε ακάλυπτο. Οι Έλληνες φορούσαν κάλυμμα μόνο όταν έβγαιναν έξω απ' την πόλη για να προστατεύουν το κεφάλι τους από τη ζέστη και τη Βροχή. Στους δρόμους της Αθήνας μπορούσε να συναντήσει κανείς με κάλυμμα μόνο ταξιδιώτες ή ανάπηρους. Κανένας δεν μπορούσε να φαντασθεί τον Πλάτωνα ή τον Δημοσθένη να διασχίζει την Αγορά με κάλυμμα στο κεφάλι. Υπήρχαν ορισμένα είδη καλύμματος λευκά ή καφέ. ο πίλος ήταν ένα είδος καλύμματος από πίλημα με πολύ μικρούς γύρους ή και χωρίς γύρους και ο πέτασος ένα αληθινό καπέλο από πίλημα, ίσιο στην κορυφή, με μια κορδελίτσα. Η κορδελίτσα είχε σκοπό να σφίγγει καλά τον πέτασο κάτω από το σαγόνι ή να τον κρατάει όταν τον έβγαζαν και τον έριχναν πίσω στις πλάτες. Η κυνή ήταν ένα κάλυμμα χωρίς γύρους, δηλαδή ένας απλός στρογγυλός σκούφος, από δέρμα σκυλιού.

Κόμη

Οι Έλληνες είχαν πυκνά μαλλιά. Δεν έκοβαν τα μαλλιά τους πολύ κοντά. τα έκοβαν έτσι που να καλύπτουν το κεφάλι, αλλά να μη φτάνουν ως τους ώμους. Μερικοί κομψευόμενοι νεανίες, σαν τον Αλκιβιάδη π.χ., είχανε μακριούς Βοστρύχους χτενισμένους με φροντίδα. Οι αθλητές, αντίθετα, έκοβαν τα μαλλιά τους πολύ κοντά. Εκτός απ' τους κομψευόμενους νέους, Βοστρύχους άφηναν και οι φιλόσοφοι, αυτό ήταν άλλωστε το διακριτικό τους γνώρισμα.

Υποδήματα

Στα πόδια οι Έλληνες φορούσαν σανδάλια, που τα 'δεναν με δερμάτινους ιμάντες, αλλά υπήρχαν κι άλλοι τύποι υποδημάτων, όπως μπότες, άρβυλα και σκαρπίνια. Τα υποδήματα τα κατασκεύαζαν από δέρμα λευκό, μαύρο ή ερυθρό και συχνά ήταν πολύ κομψά, κυρίως αυτά που φορούσε ο Αθηναίος όταν πήγαινε επίσκεψη ή ήταν καλεσμένος σε τραπέζι. Ακριβώς η υπόδηση ήταν το αντικείμενο όπου εκδηλωνόταν η φαντασία των κομψών Αθηναίων. Μας είναι γνωστοί μερικοί τύποι υποδημάτων που συνδέονται με το όνομα ορισμένων προσώπων. ΟΙ Αθηναίοι είχαν να λένε για τα "υποδήματα του Αλκιβιάδη", και για τα "άρβυλα του Ιπποκράτη". Γενικά τα υποδήματα γίνονταν από δέρμα, αλλά κάποτε τα έφτιαχναν κι από πίλημα, όπως τα καλύμματα της κεφαλής. Μερικοί κομψευόμενοι στόλιζαν τα υποδήματά τους με χρυσό και ασήμι. Τα μαύρα υποδήματα τα στίλβωναν με σφουγγάρι.

Σχετικά με το στίλβωμα των υποδημάτων έφτασε ως εμάς το εξής διασκεδαστικό ανέκδοτο: ένας Αθηναίος συναντήθηκε στο δρόμο με έναν γνωστό του και παρατήρησε ότι τα υποδήματά του ήταν θαυμάσια στιλβωμένα. Απ' αυτό έβγαλε το συμπέρασμα ότι ο φίλος του περνάει οικονομικές δυσκολίες και ήταν υποχρεωμένος να λουστρίζει μόνος του τα υποδήματά του, γιατί ένας δούλος δεν θα του τα λούστριζε ποτέ τόσο καλά.

Στο σπίτι οι Αθηναίοι πάντα γυρνούσαν ξυπόλητοι. Οι δρόμοι όμως είχαν τέτοιες βρωμιές, που ήταν απόλυτη ανάγκη να προφυλάγει κανένας τα πόδια του. Άλλωστε αυτό ήταν και ζήτημα διάθεσης και συνήθειας. Οι ψημένοι άνθρωποι της παλιάς σχολής, όπως ο Σωκράτης ή ο Φωκίωνας, γυρνούσαν ξυπόλητοι και στους δρόμους. Ο Σωκράτης δεν φορούσε υποδήματα ούτε το χειμώνα. Η περιβολή των Αθηναίων συμπληρωνόταν με ένα δαχτυλίδι κι ένα ραβδί. Τα δαχτυλίδια με γλυφές χρησιμοποιούνταν και σαν κόσμημα και σαν σφραγίδα. Μερικοί φορούσαν μάλιστα πολλά δαχτυλίδια. Το ραβδί ήταν ένα εξάρτημα απόλυτα υποχρεωτικό, η τελευταία λέξη της κομψότητας, για να εκφραστούμε έτσι, που ολοκλήρωνε την εμφάνιση του Αθηναίου. Ούτε περνούσε από το μυαλό ενός σεβαστού πολίτη να βγει στο δρόμο χωρίς ραβδί. Έτσι ο Αθηναίος ήταν έτοιμος να βγει. Δεν του έμενε παρά το πρόγευμα. Το φαγητό τού έτρωγε πολύ λίγο χρόνο. Μερικά κομματάκια ψωμί βουτηγμένα σε κρασί, αυτό ήταν όλο κι όλο το πρωινό του φαγητό. Οποιαδήποτε κι αν ήταν τα ελαττώματά του, η λαιμαργία δεν περιλαμβανόταν σ' αυτά. Ύστερα απ' αυτό το πρόγευμα, ο Αθηναίος έβγαινε στην πόλη. Τον ακολουθούσαν δύο δούλοι: αυτοί θα μετέφεραν τα ψώνια ή θα πήγαιναν κάποια είδηση στο σπίτι ή σε κάποιον φίλο. Αν δεν ήταν πολύ πλούσιος, τον ακολουθούσε ένας δούλος. Κι αν δεν είχε τη δυνατότητα να διατηρεί έστω κι έναν δούλο, θα συμφωνούσε έναν αχθοφόρο στην αγορά, όπου πρώτα - πρώτα θα κατευθυνθεί.

Συμπεριφορά

Οι Αθηναίοι ήταν πολύ απαιτητικοί στα ζητήματα της καλής συμπεριφοράς. Δεν τους άρεσαν οι νευρικοί ή οι βιαστικοί και δεν υπέφεραν την υπεροψία. Την έπαρση, το αλαζονικό περπάτημα, οι Αθηναίοι τα κατέκριναν. μα δεν επαινούσαν και το βιαστικό περπάτημα. Δεν θεωρούνταν αξιοπρεπές για έναν άντρα να ρίχνει το βλέμμα του παντού, όπως δεν θεωρούνταν ωραίο να βαδίζει κανείς με τα μάτια χαμηλωμένα στη γη και με ύφος λυπημένο. Συνεπώς, είναι άπρεπο να βαδίζεις γρήγορα και να μιλάς δυνατά. Κατά τον Αριστοτέλη, ένας που σέβεται τον εαυτό του κινείται ήσυχα, μιλάει σιγανά κι ήρεμα. Ο Θεόφραστος χαρακτηρίζει έτσι τον ανάγωγο.

πηγή

↧

Μήλον της έριδος η έπαυλης Καζούλη

March 26, 2013, 1:31 am

≫ Next: Διάλειμμα για διαφημίσεις

≪ Previous: Η καθημερινή ζωή στην Αρχαία Αθήνα

Μαίνεται η μάχη για τη διεκδίκηση της περίφημης ιστορικής έπαυλης Καζούλη μεταξύ του δήμου Κηφισιάς και του υπουργείου Περιβάλλοντος.

Μετά την απόφαση του υπουργού Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής Ευάγγελου Λιβιεράτου, η οποία δημοσιεύτηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 2013 και δίνει τη δυνατότητα και σε Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης να αποκτήσουν διατηρητέα κτίρια που έχουν ιδιαίτερη πολεοδομική και ιστορική σημασία, μέσω του χρηματοδοτικού προγράμματος του «Πράσινου Ταμείου», το δημοτικό συμβούλιο του δήμου Κηφισιάς υπερψήφισε την πρόταση του δημάρχου Νίκου Γ. Χιωτάκη να αγοραστεί και να αποκατασταθεί η έπαυλη με χρηματοδότηση από το «Πράσινο Ταμείο».

Η απόκτηση της επιβλητικής βίλας, που σήμερα στεγάζει το Εθνικό Κέντρο Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης, είναι πάγιο αίτημα του δήμου Κηφισιάς, καθώς το ιστορικό κτίριο βρίσκεται ακριβώς στην είσοδο της πόλης των βορείων προαστίων.

«Κανονικά η βίλα θα έπρεπε να αποδοθεί στην κυριότητα του δήμου μας χωρίς χρήματα. Ωστόσο, επειδή βιώνουμε μια ομολογουμένως δύσκολη εποχή και καταλαβαίνουμε τη δυσχερή οικονομική θέση στην οποία βρίσκεται το κράτος, δεν θέλουμε να είμαστε εκτός εποχής και για τον λόγο αυτό αποφασίσαμε να καταθέσουμε πρόταση για την απόκτηση της βίλας» εξηγεί στην «Espresso» ο δήμαρχος της πόλης Νίκος Χιωτάκης, που συνεχίζει μιλώντας για τα σχέδια αξιοποίησης της βίλας Καζούλη: «Η βίλα πρέπει δικαιωματικά να περάσει στα χέρια του δήμου Κηφισιάς, αφού αποτελεί μέρος της ιστορίας της πόλης μας και είναι το πιο εμβληματικό κτίριο της περιοχής, που μάλιστα βρίσκεται στην είσοδο της Κηφισιάς. Επιπλέον ο δήμος μας έχει τη δυνατότητα να τη συντηρήσει χωρίς να χρειαστεί να ζητήσει καμία απολύτως βοήθεια από το κράτος, πλην της παραχώρησης ή της αγοράς, ενώ πριν από περίπου δέκα χρόνια το κτίριο αναστηλώθηκε και οι εσωτερικοί του χώροι είναι σε καλή κατάσταση. Το πλάνο που έχουμε στα χέρια μας είναι να χρησιμοποιήσουμε τον χώρο για πολιτιστικές χρήσεις. Αυτή τη στιγμή στη βίλα στεγάζονται γραφεία του Εθνικού Κέντρου Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης του υπουργείου Περιβάλλοντος. Στόχος μας είναι η βίλα να αποκτήσει ξανά τη χαμένη αίγλη της».

Η επιβλητική έπαυλη Καζούλη χτίστηκε το 1902 από τον Ελληνα επιχειρηματία της Αιγύπτου Νικόλαο Καζούλη. Ηταν η εποχή που η ελληνική κοινότητα της Αιγύπτου μεγαλουργούσε και αρκετοί επιχειρηματίες αλλά και εύποροι έμποροι που έμεναν μακριά από την πατρίδα έφτιαχναν τις εξοχικές τους κατοικίες στην Ελλάδα. Ετσι και ο Νικόλαος Καζούλης, αφού επέλεξε τα βόρεια προάστια της Αθήνας, που φυσικά τότε δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τη σημερινή εικόνα, μιας και τα σπίτια στην ευρύτερη περιοχή ήταν πραγματικά μετρημένα στα δάχτυλα, προχώρησε στην αγορά ενός κατάφυτου κτήματος συνολικής έκτασης 47.000 τετραγωνικών μέτρων, που βρισκόταν σε πολύ προνομιακό σημείο, ακριβώς στην είσοδο της Κηφισιάς.
πηγή

↧

Διάλειμμα για διαφημίσεις

March 26, 2013, 1:31 am

≫ Next: Εν Αθήναις....μπακαλιάρο με σκορδαλιά

≪ Previous: Μήλον της έριδος η έπαυλης Καζούλη

Όταν η διαφήμιση στην Ελλάδα είχε λάμψη κινηματογράφου…

ΑΑ

Έντυπες διαφημίσεις της Αλίκης…

↧

Εν Αθήναις....μπακαλιάρο με σκορδαλιά

March 26, 2013, 1:33 am

≫ Next: O Aλκίνοος Ιωαννίδης γράφει .....

≪ Previous: Διάλειμμα για διαφημίσεις

Την 25η Μαρτίου οι γκαζιέρες ήταν όλες αναμένες στην γειτονιά
και ο μπακαλιάρος
κουρκουτιασμένος τσιτσιριζότανε στο τηγανόλαδο που δεν πετιότανε ποτέ.
Οι σκορδαλιές έτοιμες με μπόλικο σκόρδο που σου ερχότανε δάκρυ....
Το μεσημέρι οι κυρίες της αυλής έστρωναν το μεγάλο τραπέζι της σπιτονοικοκυράς για να μαζευτούν οι συγκάτοικοι να φάνε όλοι μαζί.
Μαρουλάκια και κρεμμυδάκια από τον κήπο και κρασί από τον καρβουνιάρη
άλφα πράμα...όπως έλεγε ο ειδικός της παρέας.
Στο σαλόνι που είχε στρωθεί το τραπέζι σε περίοπτο θέση κάδρο με αγωνιστή
του ΄21 δίπλα στην φωτογραφία του γκάγκαρου παππού με το τσιγκελωτό μουστάκι.
Στις ανθοστήλες βάζα με ζουμπούλια....
Έλα εις υγείαν και Χρόνια Πολλά...." και ανάβανε τα πηρούνια....το ραδιόφωνο
με ηρωϊκά επίκαιρα τραγούδια για να αρχίσουν αργότερα
τα επιτραπέζια....
Το γλυκό μετά το φαϊ ήταν συνήθως συμιγδαλένιος χαλβάς που φτούραγε
και δεν κόστιζε πολύ αλλά και του μπακάλη που προτιμούσουν όσοι έπιναν
κρασί.
Ήταν πασπαλισμένος με κανέλα και με λίγο λεμόνι.
Στην αλάνα το απόγευμα τα παιδιά έπαιζαν και μιλούσαν με ενθουσιασμό
για την πρωϊνή στρατιωτική παρέλαση που είχαν πάει να δούν με τα απαραίτητα
σημαιάκια.

Πίσω στα παλιά

↧

O Aλκίνοος Ιωαννίδης γράφει .....

March 26, 2013, 2:00 am

≫ Next: Κατούρησε το MEGA βουλευτής της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ...

≪ Previous: Εν Αθήναις....μπακαλιάρο με σκορδαλιά

"Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα.
Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε,
όπως νομίσαμε πως μας ανήκει.
Και φοβόμαστε.
Είναι ανθρώπινο.
Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε;
Ότι θα πεινάσουμε;
Πεινάσαμε και παλιότερα.
Ότι θα κρυώσουμε;
Κρυώσαμε χρόνια.
Ότι θα μείνουμε μόνοι;
Πάντα μόνοι ήμασταν.
Ότι θα πονέσουμε;
Από πόνο άλλο τίποτε...
Ότι θα μας κατακτήσουν;
Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε."
ΝΕΑ

↧

Κατούρησε το MEGA βουλευτής της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ...

March 26, 2013, 7:03 am

≫ Next: ο Δημος και η Ευχαρις

≪ Previous: O Aλκίνοος Ιωαννίδης γράφει .....

....και ταραμοσαλάτισαν τις τζαμαρίες οπαδοί του κόμματος
λόγω της προβολής Τουρκικού σήριαλ την ημέρα της Εθνικής Επετείου.
Οι πληροφορίες θέλουν τον βουλευτή να έχει πιεί αρκετές μπύρες
προκειμένου να έχει άφθονη διούρηση.

↧

ο Δημος και η Ευχαρις

March 27, 2013, 12:37 am

≫ Next: Ρόδα, τσόντα και κουφέτα

≪ Previous: Κατούρησε το MEGA βουλευτής της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ...

Δεν υπαρχουν πια, δεν αφησαν απογονους, υπηρξαν μια τρικυμισμενη εποχη και μετα πεταξαν στους ουρανους.

Δεν ξερω πως αισθανονται οι μεγαλοι ανθρωποι οταν κοντευει να τελειωσει η ζωη τους και ξερουν πως μετα απο αυτους δεν υπαρχει καποιος να συνεχισει σ’ αυτη την προσκαιρη ζωη, ουτε παιδια ουτε ανηψια ουτε αλλος μακρυνος απογονος. Μπορει να μη τους πειραζει, να μη το σκεφτονται. Μπορει κιολας να ειναι ευτυχεις. Ο Δημος και η Ευχαριτσα παντα χαμογελουσαν και ειχαν μια καρδια (η μαλλον δυο καρδιες) απο χρυσαφι,

1922. Η θεια Μαριανθη χανει τον αντρα της στην καταστροφη της Σμυρνης, Φτανει στην Ελλαδα με την Ευχαρι μικρο κοριτσι και βρισκεται να μενει στη Νεα Φιλαδελφεια σε μια αυλη. Η θεια η Μαριανθη δεν ξερω αν ηταν πραγματικα θεια του παπου μου, ομως εται την φωναζε. Το σπιτι της δεν ηταν μακρυα απο απο την πλατεια επι της λεωφορου Δεκελειας οπου βρισκοταν παλια (η ακομα και σημερα) το ζαχαροπλαστειο του Κανακη. Οταν αρχισα να πηγαινω με τον παπου επισκεψη στη θεια Μαριανθη, η Ευχαρις ειχε ηδη μεγαλωσει και ειχε παντρευτει τον Δημο που μπηκε σωγαμπρος στην αυλη του προσφυγικου.

Ο Δημος ηταν Αιγυπτιωτης, μιλουσε δυο τρεις γλωσσες και ηταν και λογιστης. Εκεινη την εποχη τα προσοντα αυτα σου εξασφαλιζαν καλη δουλεια. Ο Δημος εργαζοταν σαν λογιστης στις επιχειρησεις του εκπτωτου Σαουδαραβα ηγεμονα Ιμπν Σαουντ οταν μετα την εκθρονιση του απο τον αδελφο του εγκατασταθηκε στο Καβουρι κι εζησε ως το τελος του. Σιγουρα εχετε δει στις παλιες Ελληνικες ταινιες παρωδιες με τον Ιμπν Σαουντ (Κ. Βουτσας) να μοιραζει χρυσα ρολογια. Εκει λοιπον εργαζοταν ο Δημος. Μεγαλη τυχη για την Ευχαρις που ηταν (απο οτι φαινόταν) αφρατο και ομορφο κοριτσι μα δεν ειχε που την κεφαλην κλιναι.

Ενας μικρος μισθος λογιστη συντηρουσε τις δυο γυναικες και το φτωχο προσφυγικο. Σαν να το βλεπω μπροστα μου, Μια αυλη μπροστα, ενας μικρος τσιμεντενιος διαδρομος σε εφερνε στο σπιτι που ειχε, μια μεγαλη κουζινα, μια σαλοτραπεζαρια κι ενα υπνοδωματιο. Η θεια η Μαριανθη, γριουλα πια οταν την γνωρισα, κοιμοταν στη σαλοτραπεζαρια.

Κι εμεις στην σαλοτραπεζαρια καθομασταν οταν πηγαιναμε με τον παπου και μας εβγαζαν γλυκο του κουταλιου και κρυο νερακι. Η Ευχαρις παντα ελεγε οτι εχει πολλες δουλειες και δεν αδειασε στην ζωη της να κανει ουτε ενα παιδι. Δε ξερω γιατι μας το ελεγε, ισως να ηταν και καποιος καημος! Της Ευχαρης της ελειπαν και μερικα δοντια, αλλα οπως ελεγε δεν αδειαζε να παει στον οδοντιατρο. Στα δωδεκα μου απο τις τελευταιες φορες που τους ειδα καταλαβα οτι ο παπους τους βοηθουσε οικονομικα. Το κανει για την ψυχη της μανας του ειπε η μαμα.

Η Ευχαρις εφιαχνε καθε μερα φρεσκια κομποστα αχλαδι για να τρωει η μαμα της που ειχε καποιο προβλημα. Θυμαμαι μετα τα γλυκα εφερνε το αχλαδι στη μαμα της κι ελεγε παντα ” το αχλαδακι της μαμας” . Η εκφραση ακομα και σημερα μου ερχεται στο νου οταν τρωω αχλαδι. Την φροντιζε σαν τα ματια της η Ευχαρις την θεια την Μαριανθη.

Συνηθως (η επισκεψεις γινοντουσαν Κυριακη) μετα την επισκεψη ο Δημος μας κερνουσε παγωτο καϊμακι στου Κανακη. Η Ευχαρις σπανια ερχοταν για να μην αφησει μονη τη μαμα.

Στα δεκατεσσερα μου εφυγε ο παπους και οι επισκεψεις στη Νεα Φιλαδελφεια σταματησαν. Δεν ξερω τι εγινε μετα. Πως εφυγε η θεια η Μαριανθη, πως γερασαν ο Δημος και η Ευχαρις. Που πηγαν οταν εφυγαν απο το προσφυγικο.

Λιγες μερες πριν τον γαμο μου, καποιος υπαλληλος μεταφορικης εταιρειας μου εφερε στο σπιτι ενα πανακριβο χειροποιητο χαλι, δωρο απο τον Δημο και την Ευχαρι (σε προχωρημενες ηλικιες πια). Δεν ειχε διευθυνση, τηλεφωνο, μονο τα ονοματα τους. Κι ενα σημειωμα που ελεγε: Στο αγαπημενο μας Δεσποινακι, Δημος και Ευχαρις. Ηταν ενα δωρο αναπαντεχο, δωρο αγαπης, μεγαλης αγαπης. Μπορει να το εκαναν για την ψυχη του παπου. Μπορει να το εκαναν γιατι με αγαπουσαν σα παιδι τους.

Μια εβδομαδα μετα το γαμο εφυγα για το Οχαϊο για μεταπτυχιακες σπουδες. Αν εμενα θα ειχα καιρο να τους βρω.

Ο Δημος και η Ευχαρις εφυγαν κι αυτοι συντομα στο αιωνιο ταξιδι τους και δεν αφησαν πισω ουτε παιδι, ουτε σκυλι, ουτε γατι.

Ας πουμε οτι αφησαν εμενα, γιατι με αγαπουσαν πραγματικα, και παντα θα τους θυμαμαι εκει στο προσφυγικο με τα τεραστια χαμογελα, τα τραταρισματα στη σαλοτραπεζαρια που μυριζε περιεργα μια μουχλα, και το “αχλαδακι της μαμας”.

Σας φιλω γλυκα!

πηγή

↧

Ρόδα, τσόντα και κουφέτα

March 27, 2013, 12:38 am

≫ Next: Όποιος πιεί νερό από τον Κορυδαλλό

≪ Previous: ο Δημος και η Ευχαρις

Εδώ και 40 χρόνια ο Όμηρος Ευστρατιάδης έχει γυρίσει πάνω από 100 ταινίες.

Από βοηθός στα γυρίσματα των ταινιών του Τζαβέλα και του Αλέκου Σακελάριου, τα ερωτικά φιλμ των ’70, μέχρι το Χρυσό Κουφέτο και το Ζετέμ, ο έρωτας στη δουλειά του τον ακολουθεί με οποιονδήποτε τρόπο.

Μας διηγήθηκε ιστορίες του ελληνικού σινεμά με πολλή αγάπη, ενθουσιασμό αλλά και συγκίνηση και βούρκωσε αρκετές φορές σε μια συνέντευξη που κατέληξε στην τηλεόραση και στην ελληνική πραγματικότητα που έχει γίνει πολύ δύσκολη για όλους.

Φωτο: Axis Ataxis

Γεννήθηκα στον Πειραιά. Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς στην εκδοτική εταιρεία Ίκαρος στην οδό Βουλής 4, ήμουν ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Οι καλύτερές μου μέρες ήταν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, επειδή μας έδινε λεφτά ο Πατσιφάς και πηγαίναμε και τρώγαμε σε εστιατόριο. Μας άρεσε πολύ που τρώγαμε έξω. Ήταν μεγάλη ιστορία τότε το να τρως έξω.

Στην οδό Βουλής 4, κάθε μεσημέρι μαζευόταν όλη η διανόηση της Ελλάδας, από τον Σεφέρη μέχρι τον Ελύτη, τον Τσάτσο, τον Καραγάτση, τον Χατζιδάκι, τον Σπύρο Βασιλείου, τον Τσαρούχη, τη Μελίνα. Όλη αυτή η διανόηση, όλοι αυτοί οι άνθρωποι βγήκαν μετά τον πόλεμο. Από το ΄74 και μετά ποιος βγήκε; Μετά τη Χούντα δεν βγήκε απολύτως τίποτα, ούτε ένας που να μείνει στην ιστορία.

Μεγάλωσα στο Μεταξουργείο. Η περιοχή ήταν γεμάτη σινεμά. Τότε, όλη η συμμορία σκαρφαλώναμε τη μάντρα του κινηματογράφου και παρακολουθούσαμε ταινίες, από καουμπόικα μέχρι ελληνικές ταινίες. Το σπίτι μου ήταν κοντά στη Φίνος Φιλμ που ήταν στο Σταθμό Λαρίσης, στην οδό Χίου, και πήγαινα κάπου-κάπου και χάζευα τα γυρίσματα. Ο πατέρας μου είχε ένα ψαράδικο στην οδό Λέκκα. Η πολυκατοικία ήταν του Γιώργου Τζαβέλα του σκηνοθέτη και στον τελευταίο όροφο ήταν τα γραφεία του. Έβλεπα τον Τζαβέλα που ερχόταν στον πατέρα μου για να πάρει ψάρια και μια μέρα του είπα «κ. Τζαβέλα θέλω να έρθω να δω πώς γίνεται ένα γύρισμα», έτσι με πήρε μαζί του στο «Μεθύστακα». Δεν θέλει και πολύ να εμβολιαστείς με τον κινηματογράφο. Είναι μεταδοτική αρρώστια. Έκανα τότε διάφορες δουλειές επειδή ήταν δύσκολα τα χρόνια, αλλά υπήρχε μια αισιοδοξία για αναδημιουργία μετά τον πόλεμο. Παλέψαμε, αγωνιστήκαμε, δουλεύαμε μέρα-νύχτα. Θυμάμαι τότε, συγχρόνως, δούλευα στον Ίκαρο, πήγαινα νυκτερινό γυμνάσιο στον Κολωνό και παράλληλα στη σχολή Σταυράκου για να γίνω σκηνοθέτης. Κατόρθωσα και μπήκα στον Φίνο, δούλεψα στα εμφανιστήρια, τύπωνα φωτογραφίες και έγινα τρίτος βοηθός μεγάλων σκηνοθετών, όπως ήταν ο Σακελάριος και ο Τζαβέλας. Κατάφερα να μπω στο χώρο αυτό και να μείνω μέχρι σήμερα. Ευτυχώς για μένα, επειδή πολλοί από τους συναδέλφους δεν άντεξαν, έφυγαν επειδή ο κινηματογράφος πέρασε από πολλά δύσκολα στάδια. Εξαφανιζόταν και επανερχόταν.

Όταν βγήκε η τηλεόραση τη δεκαετία του ’60, ο κινηματογράφος είχε βουλιάξει. Δεν πήγαινε κανένας. Όλες οι αίθουσες έγιναν σουπερμάρκετ και σκυλάδικα, η Ρίτα στην οδό Αχαρνών έγινε σκυλάδικο, το Γωγώ πιο πάνω έγινε σουπερμάρκετ Carrefour. Από το ’77- 78 άρχισαν να γίνονται πάλι κάποια εισιτήρια στις ελληνικές ταινίες. Έβγαλε μια ταινία ο Βέγγος, το «Θανάση σφίξε πάλι το ζωνάρι σου» και άρχισε να κινείται πάλι το πράγμα, να πηγαίνει ο κόσμος στις αίθουσες. Τότε έκανα κι εγώ την πρώτη μου κωμωδία με το Μουστάκα, τον «Παρθενοκυνηγό», το 1978.

Η πρώτη ταινία που έκανα ήταν το «Κάθε λιμάνι και καημός», το 1964. Είχε βγει το ομώνυμο τραγούδι τότε του Πυθαγόρα με τον Κατσαρό που είχε κάνει μεγάλη επιτυχία κι ο Πυθαγόρας έκανε ένα σενάριο με τον τίτλο αυτό. Ήταν η εποχή των μελό. Στην ταινία σκηνοθετούσε ο Πυθαγόρας και έπαιζε κιόλας, μαζί με την Γκέλυ Μαυρόπουλου. Στην αρχή ήμουν βοηθός. Στο τέλος, όταν τελείωσε η ταινία, ο Πυθαγόρας είπε στον Ανδρέα Αναστασάτο που ήταν παραγωγός ότι «την ταινία δεν την έκανα εγώ. Δεν έχω ιδέα από σκηνοθεσία. Την ταινία την έκανε ο Όμηρος». Και έτσι έγινα σκηνοθέτης. Οφείλω την πρώτη μου ταινία στον συχωρεμένο Πυθαγόρα, τον στιχουργό. Κάναμε κι άλλη μια ταινία μαζί, το «Θύελλα σε παιδική καρδιά», με δικό του σενάριο και πρωταγωνίστρια την Άντζελα Ζήλεια. Μέχρι σήμερα έχω κάνει 109 ταινίες. Πάρα πολλές. Άλλες καλές, άλλες κακές. Αρπαχτές.

Όταν βγήκε η βιντεοκασέτα διέλυσε τα πάντα. Μια ταινία γινόταν σε μια βδομάδα αρπαχτά και κορόιδευαν τον κόσμο. Τον έκαναν να βλέπει σαβούρες. Έκανα πολύ λίγες βιντεοκασέτες και μόνο σκηνοθεσία. Έπρεπε να επιβιώσω. Δεν έκανα παραγωγή, επειδή φοβόμουν ότι θα φάω φέσι με τις επιταγές και δεν θα μπορούσα να πληρώσω τον κόσμο. Δεν μου άρεσε να χρωστάω. Έκανα μια κωμωδία για πλάκα που την έλεγαν «Ήταν άξιος» με τον Γκουσγκούνη –«το πουλί του λαού» τον έλεγαν τότε- και αυτή η ταινία έγινε καλτ και την συζητάνε τώρα συνέχεια, ενώ μια ταινία που μου άρεσε προσωπικά πολύ, το «Επάγγελμα Γυναίκα» δεν συζητήθηκε καθόλου.

Οι ερωτικές έγιναν κυρίως τη δεκαετία του ‘70. Ξεκίνησαν από το ’68, τότε που ο κινηματογράφος είχε πάλι αρχίσει να πέφτει. Συνεργαζόμουν με έναν παραγωγό, τον Γρηγόρη Δημητρόπουλο, ο οποίος ήταν πολύ μορφωμένο άτομο και είχε την δυνατότητα να πουλήσει στο εξωτερικό. Έλεγε, θυμάμαι, «ο κινηματογράφος εδώ δεν πάει, οπότε θα πουλήσουμε την ταινία έξω, αλλά δεν θέλουμε θέματα ελληνικά, κωμωδιούλες που θα απευθύνονται στην Ελλάδα. Θέλουμε διεθνή θέματα, για να πάνε σε όλο τον κόσμο και να τα προβάλλουμε παράλληλα και στην Ελλάδα». Ξεκίνησα τότε να κάνω μια ταινία στον Πόρο με την Δώρα Σιτζάνη και τον Γιώργο Εμιρζά τον σκηνοθέτη, το «Ερωτικό ξύπνημα». Όταν την πούλησα στον Τεγόπουλο, άλλαξε τον τίτλο σε «Ανήλικες Αμαρτωλές». Μετά έκανα στην Μύκονο το «Όσο υπάρχει αγάπη» με την Γκιζέλα Ντάλη και τον Ρουμπάνη, κι αυτή ασπρόμαυρη. Η πρώτη έγχρωμη που έκανα ήταν «Η Πρόκληση» με τις Φόνσου, Ανουσάκη, Ναθαναήλ και τον Udo Kier. Είχα φέρει τον Udo Kier από τη Γερμανία. Ένα πολύ ωραίο παιδί. Αυτός έκανε καριέρα μετά στο εξωτερικό και ταινίες όπως το Frankenstein Junior, την Ιστορία της Ο, μια μεγάλη ταινία. Ήταν πολύ καλός ηθοποιός και πολύ καλός συνεργάτης. Αγαπούσε τη δουλειά του. Ακολούθησαν τα: «Αδιέξοδο», πάλι με τον Udo Kier στη Μονεμβασιά -, «Πιο θερμή από τον ήλιο», «Τα Διαμάντια στο γυμνό κορμί της». Έκανα συνολικά 18 ερωτικές ταινίες. Υπάρχει αυτή η μυθολογία ότι είναι πορνό επειδή βγάζαμε το στήθος της Φόνσου έξω. Η αλήθεια είναι ότι όταν πουλούσαμε τις ταινίες στο εξωτερικό, σε όλα τα μέρη της γης, οι ταινίες μεταγλωττιζόταν. Όταν τις πουλάγαμε στη Γερμανία, οι Γερμανοί έπρεπε να κάνουν μεταγλώττιση στα γερμανικά και τους στέλναμε double negative για να κάνουν το δικό τους μοντάζ. Στο δικό τους μοντάζ, έβλεπαν τη Φόνσου ή το Νομικό που φιλιόντουσαν και έπαιρναν από ένα ράφι ένα κομμάτι με άσχετες ερωτικές σκηνές μόνο με κάτω άκρα και τα κολλούσαν εμβόλιμα μέσα στην ταινία. Τα τύπωναν και έβγαινε πορνό. Δεν έχει κάνει πορνό η Άννα η φουκαριάρα, τίποτα. Δεν έχει κάνει έρωτα σε ταινία, δεν έδειξε τα γεννητικά της όργανα, ούτε κανείς από τους Έλληνες έχει κάνει τέτοια πράγματα. Οι Γερμανοί, τα κοτσάρανε στο μοντάζ: φιλιά πάνω, κάτω πηδήματα και βγήκε αυτή η βρώμα ότι οι ταινίες είναι πορνό, ενώ δεν είχαν καμία σχέση.

Για 6 χρόνια την περίοδο της Χούντας από το 1968 μέχρι το 1974, οι ταινίες αυτές υποβάλλονταν σε λογοκρισία. Πήγαιναν στην οδό Ζαλοκώστα που ήταν τότε το Γραφείο Τύπου και έκαναν προβολή της ταινίας μπροστά σε μια επιτροπή, την πετσοκόβανε και παίζονταν στις αίθουσες, ακατάλληλη, αλλά με άδεια. Δεν είχαν ποτέ κανένα πρόβλημα. Απλώς φαινόταν το στήθος της Άννας, που τότε βεβαίων ήταν κάτι. Δεν μπορούσαν να κάνουν έρωτα με τα παντελόνια! Οι κινηματογράφοι που έπαιζαν ερωτικές ταινίες ήταν συγκεκριμένοι, η Λίνα, το Αττικόν στο Περιστέρι, το Εσπέρια, το Εύα στο Παγκράτι. Τι ήταν η τσόντα; Οι αιθουσάρχες των συγκεκριμένων κινηματογράφων, είχαν βρει κομμάτια πορνογραφικών σκηνών από ξένες ταινίες και όταν έπαιζε μια ταινία – και δικιά μου ακόμη - έβαζαν μέσα κι ένα κομμάτι τσόντα. Κι από εκεί βγήκε η τσόντα και γινόταν χαμός με αυτές τις ταινίες. Συνήθιζαν να κρύβουν το κομμάτι της τσόντας πίσω από τους πίνακες του ρεύματος για να μην τα βρει η αστυνομία.

Στην τηλεόραση έκανα πολλές δουλειές. Είχα πάρει μεγάλη χαρά όταν έκανα το Χρυσό Κουφέτο με την Αννίτα και ήρθαν από το CNN για να το κάνουν θέμα 8 λεπτών στο World Report σαν μια ακόμη προσφορά της τηλεόρασης. Ξεκίνησε τον Ιούνιο του 95 από το ΤV Μακεδονία και έγινε αρχικά εκεί επειδή όταν το πήγα στα μεγάλα κανάλια μου είπαν ότι δεν ήταν στις προδιαγραφές τους η Αννίτα, ήθελαν να μου βάλλουν μια άλλη παρουσιάστρια. Δεν ήθελα όμως να κάνω μια εκπομπή με μια ακόμη παρουσιάστρια χαμογελαστή και ξανθιά. Ήθελα μια γυναίκα που να έχει άποψη και να μην το παίζει. Ήταν μια μεγάλη επιτυχία το Χρυσό Κουφέτο, έκανε 52% τηλεθέαση. Παντρέψαμε 40 ζευγάρια από το ’95 μέχρι το ’98. Δεν ξέρω πόσοι αντέξανε και πόσοι διαλύσανε. Αυτή τη στιγμή υπάρχει φοβερή μοναξιά και απομόνωση των ανθρώπων από αυτό το ελεεινό διαδίκτυο που ναι, μεν είναι πρόοδος και προσφέρει και πολλά θετικά, αλλά προσφέρει και το χειρότερο την απομόνωση των ανθρώπων επειδή ο κόσμος πια δεν μιλάει. Είναι αποβλακωμένος μπροστά από ένα γυαλί. Μπαίνεις σε μια τεράστια αίθουσα και όλοι είναι μπροστά από μια οθόνη και δεν σε κοιτάνε καθόλου. Εγώ αρνούμαι να το μάθω. Δεν θέλω, έχω μια άρνηση. Τώρα, αν κάνω πάλι το Χρυσό Κουφέτο θα έχει τετραπλή επιτυχία. Δεν ήταν μόνο που παντρεύαμε τον κόσμο, ήταν όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι, τα ταλέντα που βγάζαμε. Αυτοί ερχόντουσαν από μόνοι τους. Μας βρίσκανε και ικανοποιούσαμε την επιτυχία τους. Κάποια στιγμή στο New Channel μου είπε η Αννίτα, «Βαρέθηκα να δείχνουμε τα ίδια πρόσωπα συνέχεια, τι να κάνουμε;» και μια μέρα είπα στο πλατό στον σκηνογράφο να μου κάνει δυο ράφια να κάτσουνε πάνω. Και μπαίνει η Αννίτα εκείνη τη μέρα και βλέπει στα ράφια καθισμένα καμιά δεκαριά ανθρωπάκια. «Μου λέει τι είναι αυτό;» Ξεμείνανε στο ράφι της είπα και πρέπει να τους δώσουμε!» Η Αννίτα δεν ήξερε ποτέ τι θα αντιμετωπίσει στο πλατό. Δεν της λέγαμε ποτέ τίποτα επειδή θέλαμε να τα αντιμετωπίζει όπως ο θεατής.

Είχε τελειώσει γαλλική φιλολογία και μου τη γνώρισε ένα φίλος μου και κάναμε παρέα. Μ’ άρεσε ο τρόπος της, ήταν αυθόρμητη και είχε ένα δικό της στυλ που μίλαγε και που αντιμετώπιζε τον κόσμο και τις καταστάσεις και το κυριότερο είχε μυαλό. Της είχα πει «ρε, Ανιτάκι, είσαι να κάνουμε μια εκπομπή στην τηλεόραση;» Και μου λέει «τι εκπομπή;» και το σκέφτεται και έρχεται μετά και μου λέει «δεν παντρεύουμε τον κόσμο;» Δικιά της ιδέα ήταν. Στην αρχή το λέγαμε « Αρχή διά ζωήν» Και όταν το λέγαμε γρήγορα και μαζεμένα ακουγότανε «Αρχίδια ζωή». «Εντάξει», είπα «δεν νομίζω να περάσει έτσι, πρέπει να το αλλάξουμε». Και το είπαμε «Χρυσό Κουφέτο» και έφτασε εκεί που έφτασε.

Τι δίνει δύναμη σε ένα άνθρωπο; Να είναι υγιής και να έχει χρήμα. Χωρίς να είσαι υγιής δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Δυστυχώς, εμένα η ιστορία του Alter μου στοίχισε πολύ. Ήταν καταστροφή για πολλά παιδιά, 600-700 οικογένειες έμειναν χωρίς δουλειά. Έφαγαν πολλά λεφτά και δεν ξέρω αν φταίει μόνο ο Κώστας Γιαννίκος που είναι τώρα φυλακή. Συνεργάστηκα μαζί του 13 χρόνια και ήταν άψογη η συνεργασία μας, ασχέτως αν χάσαμε πολλά χρήματα.

Η ζωή δεν σε μαθαίνει ποτέ τίποτα. Είσαι σε μια συνεχή πάλη και άμυνα και δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει. Το θέμα είναι να είμαστε αισιόδοξοι.Είμαστε στην ωραιότερη χώρα της γης και την κυβερνούν οι χειρότεροι άνθρωποι του κόσμου.

Με πληγώνει να βλέπω τη νεολαία να τρυπιέται απέναντι από το γραφείο μου. Αυτές οι ενέσεις είναι ό,τι χειρότερο. Είναι μια θλιβερή εικόνα που δεν μπορώ να την αποδεχτώ. Και εγώ ήμουνα νέος. Δεν είχαμε τέτοια πράγματα την εποχή που ήμουν έφηβος. Άστεγους να ψάχνουν τα σκουπίδια ή αλλοδαπούς με καρότσια για να επιβιώσουν. Η γενιά του πολυτεχνείου κατέληξε την Ελλάδα σε αυτό το χάλι και είναι μόνο ένας μέσα στην φυλακή, οι άλλοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο κόσμος οδηγείται στο να ψηφίσει φασίστες, επειδή θεωρεί ότι είναι τραμπούκοι και οι μόνοι που θα μπορέσουν να πάνε φυλακή τους κλέφτες. Άκουσα δίπλα μου ένα γεροντάκι σε ένα καφενείο να λέει «Τι φοβούνται; Τη Χρυσή Αυγή; Αυτούς θα ψηφίσω, ό,τι φοβούνται». Σκέφτηκα να πάω με τον Καμμένο αλλά μετά το μετάνιωσα, δεν ήθελα να μπλεχτώ με τη βρωμιά και τη δυσωδία. Με φώναξε, αλλά δεν ήθελα να πάω. Θα πήγαινα για να βάλω φυλακή τους κλέφτες, μόνο γι’ αυτό. Αυτό θα φώναζα συνέχεια.

πηγή

↧

Όποιος πιεί νερό από τον Κορυδαλλό

March 27, 2013, 12:38 am

≫ Next: Φάρσα Τρικαλινού σε καταθέτες της Τράπεζας Κύπρου

≪ Previous: Ρόδα, τσόντα και κουφέτα

|Share on facebook Share on myspace Share on googleShare on twitter

“Οι χειρότερες πράξεις, σαν τα φαρμακερά χόρτα, φυτρώνουν κι ανθίζουν στο μολυσμένο αέρα της φυλακής. Ό,τι καλό είναι μες στον άνθρωπο, εξαντλείται και μαραίνεται εκεί μέσα. Η αγωνία κρατά τα κλειδιά κι η απελπισία είναι φύλακας”. Oscar Wilde

Γνώρισα τον Μιχάλη σε μια παρέα φίλων. Φυσικά τότε δεν ήξερα πως είχε πιει νερό από τον Κορυδαλλό. Ούτε που είχα ξανακούσει αυτήν τη φράση. Μου συστήθηκε με την επαγγελματική του ιδιότητα. Ταλαντούχος δημιουργός, ανερχόμενος στο χώρο του, με έργα γεμάτα ευαισθησία. Μαθαίνοντας έπειτα ότι αυτός ο άνθρωπος είχε κάνει φυλακή, ξαφνιάστηκα… Και πιο πολύ ξαφνιάστηκα, με το πώς κατάφερε να υπερπηδήσει ένα τόσο σκληρό παρελθόν που κανονικά είχε όλες τις προϋποθέσεις για να τον ρουφήξει στον πάτο. Μετά τη φυλακή συνήθως σειρά έχει το περιθώριο. Ο Μιχάλης όμως δεν άφησε στιγμή να πάει χαμένη. Άρπαξε τη ζωή απ' τα μαλλιά κι εκείνη του έκλεισε το μάτι. Αυτή είναι η ιστορία του.

"Όταν μπήκα μέσα την πρώτη φορά, ήμουν 23 χρονών. Σκληρή κι άγρια εφηβεία, γέννημα λαϊκής δυτικής συνοικίας. Γκράφιτι, χιπ χοπ, μαγκιά, ναρκωτικά. Ξεκίνησα με χασίς και τα Σαββατοκύριακα όλο το βδομαδιάτικο στην κόκα. Έβλεπα έναν πρεζάκια από τη γειτονιά μου στο δρόμο και τον κορόιδευα. Πρέζα. ...από τις πρώτες μέρες της χρήσης κολλάς, νομίζεις ότι τα πόδια σου δεν πατάνε στη γη κι οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου είναι αδιάφορο, περνάς σε άλλη διάσταση. Ο καλύτερος μου φίλος είχε γίνει ο πρεζάκιας που κορόιδευα κάποτε, οι φλέβες από τα χέρια είχανε χαθεί κι έτσι κάθε μέρα έκανα χρήση μπροστά στον καθρέφτη ώστε να μπορώ να βρω τις φλέβες του λαιμού μου. Έπινα για να δουλέψω και δούλευα για να πίνω…ώσπου τα λεφτά δεν φτάνανε και ξεκίνησα τις μαλακίες. Χρυσαφικά από το σπίτι, τις κάρτες της αδελφής μου, δανεικά από όλον τον κόσμο. Δεν γεννήθηκα κλέφτης και ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η διαδικασία, κι όμως το έκανα καθημερινά…η ανάγκη πάνω από την λογική και καταδίκη μου, η «Φέρμα», αλλιώς εν ψυχρώ ληστεία στο δρόμο. Ξυλίκι και κλέψιμο. Κινητά, πορτοφόλια, μηχανάκια.
Ο Κορυδαλλός είναι η φυλακή των φυλακών. Σκληροί εγκληματίες κι η πτέρυγα Δ η χειρότερη. Κορυδαλλός. Κελί Δ68. Δεν έχεις ιδέα πως είναι. Όταν κλείνει η πόρτα, δεν έχεις ιδέα τι σε περιμένει. Ήταν Πρωταπριλιά… Σαν ψέμα. Χτυπημένος, με σπασμένα μούτρα από το ξύλο που μου είχαν ρίξει οι μπάτσοι. Στο κελί που πριν ήταν κρατούμενος ο Πάσαρης. Παρέα μου τρεις Ρουμάνοι κι ένας Έλληνας. Μου κόπηκε η μαγκιά. Κατουρήθηκα επάνω μου.
Φόβος κι ένα αφόρητο βουητό, μια συνεχής οχλαγωγία. Το κουδούνι που χτυπάει όταν ανοίγει η φυλακή ακόμα σφυρίζει στ’ αυτιά μου. Τις πρώτες μέρες ήμουν στα στερητικά μου, από τη χρήση της ηρωίνης. Κρύωνα συνέχεια κι έκανα εμετούς. Τα κόκαλα μου νόμιζα ότι τρυπούσαν το σώμα μου για να βγούνε έξω. Δεν μπορούσα να πάω ούτε στην τουαλέτα κι αρκετές φορές τα έκανα επάνω μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ και μέσα στη νύχτα ούρλιαζα από τον πόνο Έβλεπα ανθρώπους και τρόμαζα. Βρήκα ναρκωτικά στην φυλακή αλλά έπινα μυτιές γιατί φοβόμουνα τη σύριγγα. Χρήση στη φυλακή κάνουν με μια σύριγγα από το '98. Με μια όλοι…
Υπάρχουν κανόνες στη φυλακή. Τους μαθαίνεις γρήγορα θες δε θες. Δεν ρωτάς τον άλλον γιατί είναι μέσα, δεν κοιτάς στα μάτια, δεν μιλάς άσχημα. Δεν λες «ρε». Προτεραιότητα έχει ο παλιός. Όταν πηγαίνεις σε άλλο κελί χτυπάς την πόρτα και μπαίνεις αφού σου πούνε αυτοί. Αν κάποιος κρατούμενος έχει γυρίσει από δίκη κι έχει ακούσει γερή καμπάνα δεν κάνει τίποτα για αρκετό καιρό. Αν είναι από το κελί σου πηγαίνεις και του φέρνεις το φαγητό του. Γενικά προσέχεις με ποιον μιλάς και τι λες. Είσαι ένας αριθμός κι η απόλαυση σου είναι το κρεβάτι, το ποτήρι και το πιάτο. Τα ιερά σου αντικείμενα. Το κελί είναι σπίτι. Τα 'χεις καλά με τους συγκρατούμενους σου. Ένα μήλο αν έχεις, το κόβεις στα 4. Έξω απ' το κελί είσαι προσεκτικός. Παίζει σεβασμός. Αργότερα, στη Χίο, είδα πως λειτουργεί το σύστημα των αξιών. Ένας παιδόφιλος επιχείρησε να κρεμαστεί. Όταν το μετάνιωσε και φώναξε σε βοήθεια, μαζεύτηκαν γύρω του 5-6 και τον τραβήξανε απ' τα πόδια για να τελειώνει πιο γρήγορα... Στην φυλακή πληρώνονται όλα…Αν ήσουν καλός στην πιάτσα δεν θα έχεις πρόβλημα, αν ήσουν λαμόγιο κι έκανες πουστιές στον κόσμο...θα περάσεις χειρότερα κι από την κόλαση.
Υπάρχουν ομάδες που κάνουν κουμάντο. Στον Κορυδαλλό οι Αλβανοί έχουν τα ναρκωτικά κι οι Ρουμάνοι είναι οι τοκογλύφοι. Οι Έλληνες είναι «Ταξί»: Πρεζάκια, χρεωμένοι με χαρακιές στα μούτρα. Στη φυλακή οι συναλλαγές γίνονται με τσιγάρα και τηλεκάρτες. Όλα έχουν δεκαπλάσια αξία απ’ όσο έξω. Αν μια μυτιά πρέζα έξω έχει 15€, μέσα έχει 150! Το χρέος όμως, είναι τέλος. Είσαι τελειωμένος. Σε χαρακώνουν. Σε σκοτώνουν. Και μετά δεν είδε κανείς και δεν άκουσε τίποτα. Άρα, δεν χρεώνεσαι. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι είναι μέσα στο κόλπο. Κάποιοι διακινούν. Είναι ωμή η φυλακή. Ακόμη κι αν κάποιος «καρφώσει» κάτι, μαθαίνεται αμέσως και μετά τέλος. Και σε άλλη φυλακή να πάει, υπάρχει αλληλογραφία ανάμεσα στις φυλακές κι ο τύπος είναι καμένο χαρτί. Εγώ τα είχα καλά με όλους. Υπήρχαν πολλοί κρατούμενοι που γνώριζα από την πιάτσα αλλά κι από την γειτονιά μου. Άνθρωποι παλιοί στη φυλακή και με μεγάλες ποινές στις πλάτες τους, έτσι συμπεριφερόμουνα κι εγώ με σεβασμό για να μην τους ντροπιάζω. Αρκετές φορές που ξέμενα από τσιγάρα ή από τηλεκάρτες μπαίνανε εγγυητές στον τοκογλύφο κι έπαιρνα ότι γουστέρα. Βέβαια μετά τα γυρνούσα πίσω διπλά. Ο κόσμος νομίζει ότι οι φυλακές είναι σαν το “Prison break” που οι παλιοί βιάζουν τον καινούργιο και κάτι τέτοια καραγκιοζιλίκια. Αν πειράξεις συγκρατούμενο σου σεξουαλικά είσαι τελειωμένη υπόθεση. Ποιο εντάξει είναι να πας στην τουαλέτα του κελιού σου και να τον παίξεις παρά να κάνεις τέτοια κίνηση. Είναι από τα πράγματα που δεν συγχωριούνται στην φυλακή εκτός κι αν είσαι αποφασισμένος να πεθάνεις, γιατί εκεί τελειώνει το συγκεκριμένο επεισόδιο. Κάθε πρωί ξυπνάς από τον θόρυβο του τεράστιου κλειδιού που κάνει ο υπάλληλος που ανοίγει την πόρτα για να κάνει καταμέτρηση. Τρομαχτικός ήχος λες και σου ξεκλειδώνει την ψυχή για λίγες ώρες κι έπειτα στην ξανακλειδωνει. Όταν ανοίξει το προαύλιο άλλοι κάνουν γυμναστική, άλλοι περπατάνε σε κυκλική τροχιά κι άλλοι μαλώνουνε για την σειρά στο τηλέφωνο. Το τηλέφωνο είναι «μπανανόφλουδα» γίνονται πολλές φασαρίες εκεί οι περισσότερες είναι στημένες για χτυπήσουνε κάποιον που έχουν προηγούμενα. Εγώ είχα το νου μου γενικότερα, μου άρεσε το ποδόσφαιρο, έπαιζα πολλά χρόνια σε ερασιτεχνικό σωματείο και ήμουν αρκετά καλός. Εκεί όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά οι παίχτες κι οι κανονισμοί του παιχνιδιού είναι λες και δίνεις αγώνα για τη ζωή σου. Η «μπάλα» της φυλακής. Δεν υπάρχει φάουλ και δεν υπάρχει περίπτωση να μπει ποτέ γκολ. Το τέρμα 1Χ1 με τερματοφύλακα. Καταλαβαίνεις… Όλοι χαζεύουν το ματς και κρατούμενοι και υπάλληλοι. Μετά το τέλος καταλαβαίνεις ότι κάποιοι ποντάρανε στην πλάτη σου.
Σε αυτοσχέδιο αποστακτήριο, μέσα σ’ ένα κουβά σφουγγαρίσματος, ο Ρουμάνος συγκρατούμενός μου έφτιαχνε τσίπουρο από τις φλοίδες των φρούτων. Το τσίπουρο της Φυλάκας. Με αυτό έβγαζε λεφτά και πλήρωνε τον δικηγόρο του. Ξεχνιόμασταν σε μια γλυκιά ζαλάδα μ’ αυτό το τσίπουρο κι οι φύλακες έκαναν τα στραβά μάτια…Τηλεόραση και ραδιόφωνο στα ΑΜ. Ρεμπέτικο. Η μουσική μέσα είναι μόνο ρεμπέτικο. Δεν ακούς τίποτε άλλο. Ο αντίπαλος είναι το ρολόι. Χάνεις μέρες, μήνες, χρόνια. Μια φορά τον μήνα περνάει κοινωνική λειτουργός. Μια για πεντακόσια άτομα. Οι περισσότεροι πάνε για να χαζέψουν, να μιλήσουν με μια γυναίκα. Και στα προγράμματα απεξάρτησης οι περισσότεροι πάνε για να περάσει η ώρα. Δυο ώρες το πρωί και δυο ώρες το απόγευμα.
Χαίρεσαι τις γιορτές. Τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, το Πάσχα. Να βλέπεις τα πυροτεχνήματα και την μπάντα του Δήμου να παίζει τα Κάλαντα. Το χειροκρότημα κρατάει 15 λεπτά. Επειδή κανονικά δεν ακούγεται τίποτα ούτε παλαμάκι, ούτε γέλιο, το χειροκρότημα είναι μια ανάγκη να γίνει λίγο θόρυβος, λίγο σούσουρο, να ακουστεί κάτι.
Είχα χρόνο να σκεφτώ. Όταν είσαι μέσα, ξεσκαρτάρεις ανθρώπους. Σε ξεχνάνε... Βλέπεις ποιοι μετράνε σαν φίλοι και ποιοι όχι. Αναθεωρείς πολλά. Μετά από κάποιο διάστημα ερχότανε η μάνα μου επισκεπτήριο, δύσκολη στιγμή, πίσω από ένα τζάμι να με κοιτάει απογοητευμένη δίχως να μου μιλάει. Αρκετές φορές έφευγε, άλλες φορές σήκωνε το τηλέφωνο και μου μιλούσε κι εγώ της έλεγα ότι τα πράγματα μέσα στην φυλακή είναι ήρεμα, δεν γίνονται φασαρίες, δεν έχει πρέζα… Αυτή όμως γνώριζε. Μετά έφυγα. Με στείλανε στη Χίο. Εκεί ήταν πιο χαλαρά τα πράγματα. 80 Έλληνες, 20 παλαιστίνιοι και 20 Τούρκοι δουλέμποροι. Κρατούσαμε τη φυλακή, είναι από τις λίγες φυλακές που το κουμάντο το έχουν Έλληνες, γνώριζα τα πάντα ποιος που και γιατί, κάθε μέρα μαστούρες αφού ο γιατρός σου έδινε χάπια με την χούφτα, αρκεί να του έλεγες ότι δεν είσαι καλά κι ότι είσαι λίγο αγχωμένος. Πολύ φάρμακο στην Χίο. Θυμάμαι μια εποχή που είχαμε μια υποχρέωση σε κάτι Χιώτες, πετάξαμε ένα μπαλάκι του τένις έξω από την φυλακή και το πήραν αυτοί γιατί ήταν χαρμάνια. Μέσα στο μπαλάκι είχαμε βάλει 40 χάπια. Πολύ φάρμακο στη Χίο. Και να οι ύπνοι και τα βαριά ηρεμιστικά. Ένα σκηνικό με τη μάνα μου στο τηλέφωνο «ποιος είσαι; Είχα ένα γιο αλλά πέθανε στη φυλακή από ναρκωτικά» μου είπε και πάγωσα. Μου έφυγε το τηλέφωνο από το χέρι, έτρεξα στο κρεβάτι μου έβαλα το κεφάλι μου κάτω από το μαξιλάρι κι έκλαψα. Το πήρα απόφαση. Τα 'κοψα μαχαίρι…
Όπως είχε πει κι ο μπάρμπα-Γιακουμής: «όποιος πιει νερό απ τον Κορυδαλλό ξαναεπιστρέφει». Έτσι κάπως γύρισα κι εγώ, στην ίδια πτέρυγα αλλά σε άλλο κελί αυτήν τη φορά στο Δ80, ξεκίνησα και το πρόγραμμα απεξάρτησης του 18 άνω μέχρι που πήρα το αποφυλακιστήριο. Συνέχισα το πρόγραμμα κι έξω το οποίο κι ολοκλήρωσα! Όταν θες να προχωρήσεις, σπας τους δεσμούς. Όποια συναισθηματική ταύτιση κι αν έχεις με το συγκάτοικο σου, δεν γυρνάς το βλέμμα πίσω… Πριν ένα χρόνο στο κελί Δ80 ξέσπασε φωτιά και κάηκαν 4 άνθρωποι".

Μιχάλης

πηγή

↧

Φάρσα Τρικαλινού σε καταθέτες της Τράπεζας Κύπρου

March 27, 2013, 12:38 am

≫ Next: Εν Αθήναις....παγκόσμια ημέρα για το χτικιό

≪ Previous: Όποιος πιεί νερό από τον Κορυδαλλό

Αρθρογράφος: Ελισάβετ Παπανικολάου

Φάρσα Τρικαλινού σε καταθέτες της Τράπεζας Κύπρου

Την ώρα που πλησίασαν τηλεοπτικοί σταθμοί στο υποκατάστημα της Τράπεζας Κύπρου, άρχισαν να …σκορπίζουν όσοι βρισκόταν μπροστά στην κλειστή Τράπεζα και στο ΑΤΜ.

Όπως κατέγραψε το trikalanews.gr η Τράπεζα είχε θυροκολλήσει ανακοίνωση ότι σήμερα είναι «αργία» των Κυπριακών Τραπεζών με απόφαση των Κυπριακών Αρχών, ενώ το ΑΤΜ δεν λειτουργούσε.

Την ώρα που καταγράφονταν από τα τηλεοπτικά συνεργεία απλώς μια κλειστή Τράπεζα, οδηγός του Αστικού ΚΤΕΛ Τρικάλων, πλησίασε το ΑΤΜ και χωρίς να γίνει αντιληπτός, έβγαλε από την τσέπη του κολλαριστά κατοστάρικα , δίνοντας την εντύπωση ότι πραγματοποίησε ανάληψη.

Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται…

Οι …ακροβολισμένοι καταθέτες όρμησαν στο ΑΤΜ πιστεύοντας ότι δίνει χρήματα, με τον …φαρσέρ να απομακρύνεται γελώντας και τα τηλεοπτικά συνεργεία να παίρνουν τα τηλεοπτικά πλάνα που χρειαζόταν και τις σχετικές δηλώσεις…

ΠΗΓΗ

↧

Εν Αθήναις....παγκόσμια ημέρα για το χτικιό

March 27, 2013, 12:41 am

≫ Next: Ένα το χελιδόνι και η Άνοιξη ακριβή!

≪ Previous: Φάρσα Τρικαλινού σε καταθέτες της Τράπεζας Κύπρου

Γιορτάσαμε προχθές την ημέρα που ανακαλύφθηκε ο βάκιλος του Κόχ
της φυματίωσης...
το χτικιό δηλαδή γιατί έτσι το ξέραμε.
Εκείνα τα χρόνια στην γειτονιά ήταν κάτι το συνηθισμένο....
"...αδύνατο το βλέπω το παιδί..έχε το νού σου...."
έλεγαν μεταξύ τους οι γειτόνισες.
Και πώς να έχουν τον νού τους....γνωστό το φάρμακο...φαϊ καλό χρειαζότανε
το μπακανιάρικο....κρέας δηλαδή...συκώτι...
Δεν ήταν εύκολο τότε...μετα βίας την μία Κυριακή κεφτέδες με ίχνη κατεψυγμένου
κυμά που ήταν οικονομικός και την δεύτερη λίγο κατεψυγμένο στον φούρνο
που δεν φαινότανε από τις πατάτες που το είχαν κατατροπώσει.
Οι μανάδες γνωρίζανε απ΄έξω και ανακατωτά τα συμπτώματα του προχτικιού
της αδενοπάθειας δηλαδή και του χτικιού... της φυματίωσης....
Πρησμένοι αδένες ....τα κόκκαλα να μετριώνται δια γυμνού οφθαλμού....
να κόβονται τα γόνατα στο περπάτημα.....
Και αρχίζανε οι στρεπτομικίνες και οι πενικιλίνες αλλά και οι "εξοχές"
στα πρεβαντόρια κοντά στα πεύκα.
Αν δεν υπήρχε θέση τότε έστειναν μια σκηνή στην Πεντέλη στο δάσος
...χρειαζότανε καθαρός αέρας.
Οι προχωρημένες καταστάσεις ήταν το χειρότερο...
Ματωμένα μαντήλια στις τσέπες μετά από βήχα ένδειξη για να μαζέψεις
την παλιά σου βαλίτσα και να πάς στην Σωτηρία.
Όσο για τα νεκροταφεία ....πολύ δουλειά....
"...πέθανε ο τάδε...."
"....από τι;"
"....από τι άλλο..."
Αυτά άκουγες....
Σήμερα όχι ότι ξενοιάσαμε από αυτό....πίσω από την Ομόνοια ο βάκιλος
παίζει ανενόχλητος στα λαϊκά υπνωτήρια και στα πεζοδρόμια...
Μιλάει πολλές γλώσσες.

Πίσω στα παλιά

↧

Ένα το χελιδόνι και η Άνοιξη ακριβή!

March 27, 2013, 1:17 am

≫ Next: 7/4/2012 Πού κρύβουν τα λεφτά τους οι Ελληνες

≪ Previous: Εν Αθήναις....παγκόσμια ημέρα για το χτικιό

Λυκόφως

Τελικά όντως τούντην άνοιξη την επληρώσαμε ακριβά. Τωρά να πω καλά να πάθουμε, άξιζε μας, άξιζε μόνο σε μερικούς; Όπως και να έχει η κατάσταση, ότι έγινε έγινε, μόνοι μας τα εδημιουργήσαμε τούτα ούλα.

Πάντα επίστεφκα ότι η ανθρώπινη απληστία δεν είχε όρια. Και για μια ακόμα φορά, αυτό επαληθεύετε. Ευθύνες πολλές. Αυτοί που θα τις αναλάβουν, λίγοι. Εγωισμός, ουφ, ακόμα πιο πολύς. Γενικώς, ένα μάτσο χάλια είμαστε.

Κι' όμως, μες το χάος και την αναπουμπούλα, ο κόσμος (θα ήθελα να πιστεύω) έρχεται πιο κοντά.

Μετά από πολύ τζιαιρό, χτες, εσυναντήθηκα με το ξαδερφάκι μου (το υποκοριστικό γιατί εν ο πιο μικρός εκ των 6 πρώτων ανηψιών στην οικία που ζούμε). Μιας τζιαι ήταν ωραία η 25η Μαρτίου, είπαμε να πάμε να περπατήσουμε στην θάλασσα. Τζιαι κατά το απογευματάκι, είπαμε να πάμε παρεούδα τζιαι για καφεδάκι, με τα τελευταία μηδαμινά λεφτουδάκια που μας είχαν μείνει.

Υπήρχαν στιγμές που αισθανόμουν σα να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα. Με τη συγκεκριμένη παρέα, εγνωριστήκαμε πριν 4 χρόνια περίπου. Τα πράγματα αλλάξαν. Υπήρξαν περιπλοκές, ρομάντζα, νεκατώματα, τζιαι τωρά είμαστε σε μια φάση αναδιοργάνωσης. Προσπαθούμε τζιαι εμείς, όπως την οικονομία του κράτους, να συνέλθουμε, τζιαι να βαδίσουμε μαζί προς ένα καλύτερο (θέλω να ελπίζω) αύριο. Εγελάσαμε όπως παλιά, εκουτσομπολέψαμε καμπόσο, αφεθήκαμε έστω και για λίγο στα παλιά γνώριμα λημέρια. Ένιωσα πολλά νοσταλγικά εχτές. Αλλά άρεσε μου!

Εν λογικό ο χρόνος να πάρει κάποια πράγματα μαζί του. Μπορεί να είναι φίλοι, ή εραστές, ή δουλειές...αλλά νομίζω εν ούλα θέμα αναγέννησης στην τελική.

Μπορεί να είμαι παράξενη τζιαι αλλόκοτη για τα δεδομένα της νήσου. Αλλά πάντα επίστεφκα στηνΑναγέννηση. Είμαι τούντης ιδεολογίας. Να αναγεννιέσαι, ότι κακό ή ότι καλό τζι' αν έρτει, πάντα να έχεις μιαν Αναγέννηση. Να μπορείς να κάμνεις συνέχει re-invent yourself.

Ακόμα τα δύσκολα εν ήρταν, το ξέρω, τζιαι μιλώντας με τα ξαδέλφια μου στην Αθήνα, που εδώ και 3 χρόνια περνούν τις ίδιες (για να μη πω και χειρότερες) καταστάσεις, μου λένε απλά να συνεχίσω να ζω. Με αναπροσαρμογή φυσικά, αλλά πάντα πρέπει να συνεχίζω. Νομίζω τούτο πρέπει να κάμουνε. Αναπροσαρμογή και τα κεφάλια μέσα.

Πολλά ιδεαλιστικά τζιαι όμορφα, αλλά σε δυσμενής καταστάσεις ο άνθρωπος πρέπει πάντα να συνεχίσει να ζει, με οποιονδήποτε τρόπο.

Ας ελπίσουμε το μέλλον θα είναι ηλιόλουστο, αν και για να είναι θα πρέπει να κοπιάσουμε, αλλά είπε το τζιαι ο Θεοδωράκης άλλωστε...

Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

Κάτι ήξερε όταν έγραφε τούντους στίχους.

Υ.Γ. Εν τζιαι τα γενέθλια του σήμερα του Θεοδωράκη. Αυτός είναι άνθρωπος παράδειγμα.

↧

7/4/2012 Πού κρύβουν τα λεφτά τους οι Ελληνες

March 27, 2013, 3:20 am

≫ Next: Μια θρυλική συνοικία, μια καταραμένη ταινία

≪ Previous: Ένα το χελιδόνι και η Άνοιξη ακριβή!

Καταθέσεις στο εξωτερικό

Κύπρος, Αγγλία και Γερμανία είναι πλέον οι top προορισμοί

Επιμέλεια: Γιώργος Κανελλόπουλος | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 07/04/2012 ΤΑ ΝΕΑ

Φουντώνει η μάχη των κρυφών καταθέσεων με ολοένα και περισσότερες κυβερνήσεις ανά τον κόσμο να επιδιώκουν εντοπισμό και φορολόγηση αδήλωτων κεφαλαίων που έχουν βρει – μέχρι σήμερα – ασφαλές καταφύγιο σε φορολογικούς και τραπεζικούς παραδείσους.

Τα σκήπτρα της Ελβετίας, μετά τις επιχειρούμενες συμφωνίες αποκάλυψης και φορολόγησης κρυφών καταθέσεων από τις κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, της Γερμανίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Αυστρίας και της Ελλάδας, φαίνεται να κερδίζουν ολοένα και περισσότερο η Σιγκαπούρη και το Χονγκ Κονγκ που εξακολουθούν να προσφέρουν τραπεζική εχεμύθεια. Σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, από το 2008 μέχρι σήμερα, διάφορες χώρες έχουν καταφέρει να εισπράξουν πρόσθετους φόρους 18,7 δισ. δολαρίων από περισσότερους από 100.000 φορολογουμένους οι οποίοι είχαν κρυμμένα λεφτά σε φορολογικούς παραδείσους. Η μάχη εντείνεται τις τελευταίες ημέρες, με τη Γερμανία να επανέρχεται στο προσκήνιο, ενώ έντονο είναι και το ελληνικό ενδιαφέρον. Η προκαταρκτική συμφωνία που επετεύχθη με τις ελβετικές Αρχές για φορολόγηση των αδήλωτων καταθέσεων γερμανών πολιτών με συντελεστές που αγγίζουν ακόμα και το 50% και αντάλλαγμα τη διατήρηση του τραπεζικού απορρήτου προσκρούει στις αντιδράσεις της γερμανικής αντιπολίτευσης. «Η συμφωνία είναι το πλυντήριο που θα ξεπλύνει τις ελβετικές τράπεζες από τη συνέργεια σε φοροδιαφυγή» τονίζει ο πρόεδρος του SPD Ζίγκμαρ Γκάμπριελ βάζοντας και τον φορολογικό παράδεισο των Αλπεων στην προεκλογική αρένα. Οι καταθέσεις Ελλήνων στην Ελβετία παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο και στην ελληνική προεκλογική σκηνή καθώς το υπουργείο Οικονομικών επιδιώκει συμφωνία πριν από τις εκλογές για τη φορολόγηση των αδήλωτων – ελληνικής προέλευσης – καταθέσεων στη χώρα αυτή. Τραπεζικές πηγές πάντως αναφέρουν ότι κατά τη μεγάλη φυγή κεφαλαίων της τελευταίας διετίας, οι Ελληνες προτίμησαν Κύπρο, Αγγλία και Γερμανία.

Κύπρος, Αγγλία και Γερμανία είναι, κατά σειράν, οι χώρες στις οποίες προτίμησαν κατά κόρον να στείλουν τα χρήματά τους οι έλληνες καταθέτες την τελευταία διετία. Συνολικά, τα σύνορα της χώρας πέρασαν περίπου 20 δισ. ευρώ από τις αρχές του 2010 μέχρι και σήμερα, το ένα τρίτο δηλαδή από τη συνολική μείωση κατά 60 δισ. ευρώ που υπέστησαν οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες το διάστημα αυτό. Ειδικότερα, πρωταθλήτρια ως προς τους δημοφιλείς προορισμούς «εξαγωγής» χρημάτων την τελευταία διετία αναδεικνύεται με διαφορά η Κύπρος καθώς εκεί έχει καταλήξει περίπου το 40% των κεφαλαίων που έφυγαν προς το εξωτερικό από τις ελληνικές τράπεζες.

Σε απόλυτα ποσά, περίπου 7,5 δισ. ευρώ πέρασαν από την Ελλάδα στην Κύπρο, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από τα επίσημα στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου. Με βάση αυτά, στο τέλος του 2009, οι συνολικές καταθέσεις αλλοδαπών (εντός και εκτός ευρωζώνης) στα κυπριακά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα ανέρχονταν στα 17 δισ. ευρώ. Αντίστοιχα, στο τέλος του 2010 το ποσό είχε εκτιναχθεί στα 24,5 δισ. ευρώ, από τα οποία η μερίδα του λέοντος προήλθε από την Ελλάδα.

Θα πρέπει να σημειωθεί όμως ότι η τάση φυγής προς την Κύπρο σταμάτησε ουσιαστικά το 2010 καθώς το 2011 και ειδικά φέτος η Κύπρος δεν θεωρείται τόσο ασφαλής επενδυτική επιλογή. Πάντως, τα χρήματα αυτά όχι μόνο δεν επέστρεψαν στην Ελλάδα αλλά κάποια από αυτά έφυγαν για άλλους, πιο ασφαλείς προορισμούς.

Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκεται και η Αγγλία, στην οποία εκπατρίσθηκαν περισσότερα από 6,5 δισ. ευρώ - ή πάνω από το 30% του συνόλου. Οπως αναφέρουν τραπεζίτες πάντως, σημαντικά ποσά από αυτά που πήγαν στην Αγγλία δεν βρίσκονται πλέον στους τραπεζικούς λογαριασμούς καθώς επενδύθηκαν στη χώρα αυτή, κυρίως για αγορές ακινήτων.

Εκτός από τους ιδιώτες, και πολλές επιχειρήσεις, ειδικά εμπορικές και ναυτιλιακές, έβγαλαν χρήματα στο Λονδίνο, είτε για να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις τους που είχαν ανάγκη από μετρητά λόγω της κρίσης είτε για ασφάλεια.

Στην τρίτη θέση η Γερμανία. Στην τρίτη θέση των δημοφιλών προορισμών, έχοντας δεχθεί περί τα 4 δισ. ευρώ από έλληνες καταθέτες βρίσκεται η Γερμανία. Οπως αναφέρουν τραπεζικά στελέχη, η ασφάλεια που προσφέρει η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης αλλά και το γεγονός ότι πολλοί Ελληνες έχουν συγγενείς στη Γερμανία διευκόλυναν τη μεταφορά. Επιπλέον, ένα σημαντικό τμήμα από τα χρήματα αυτά μετατράπηκε σε ομόλογα του γερμανικού Δημοσίου, τα οποία αυτή τη στιγμή αποτελούν από τα πιο ισχυρά επενδυτικά «χαρτιά» όχι μόνο στην ευρωζώνη αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Μόνο 10% στην Ελβετία. Τέλος, και σε πείσμα των εικασιών και της φημολογίας, στην Ελβετία πήγε «μόνο» το περίπου 10% των καταθέσεων που έφυγαν την τελευταία διετία από τις ελληνικές τράπεζες, δηλαδή περίπου 2 δισ. ευρώ.

Και αυτό, σύμφωνα με τους τραπεζίτες, έγινε για δύο λόγους: ο πρώτος έχει να κάνει με τα συμβολικά, συχνά μηδενικά, επιτόκια που δίνουν οι ελβετικές τράπεζες και λειτουργούν ως αντικίνητρο. Ο βασικότερος όμως είναι ότι οι μεγάλες ελβετικές τράπεζες ασχολούνται ουσιαστικά με μεγάλες καταθέσεις, θέτοντας συχνά όρια της τάξης των 200.000 ή των 500.000 ευρώ και αυστηρούς όρους για μικρότερα ποσά. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι στην Ελβετία δεν υπάρχουν δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ από έλληνες καταθέτες. Πρόκειται όμως για χρήματα που βρίσκονται εκεί πριν από την κρίση, από μεγάλες εταιρείες ή πολύ πλούσιους ιδιώτες.

Τα ποσά αυτά για τα οποία δεν υπάρχει σαφής εκτίμηση είναι το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης που αναμένεται αρχίσει εκ νέου μετά το Πάσχα μεταξύ της ελληνικής και της κυβέρνησης της Ελβετίας με στόχο να υπογραφεί συμφωνία φορολόγησής τους. Πάντως, όπως αποκάλυψαν χθες «ΤΑ ΝΕΑ», οι Ελληνες φοβούμενοι ότι θα φορολογηθούν σηκώνουν τις καταθέσεις τους και από την Ελβετία προτιμώντας άλλους προορισμούς.

↧

Μια θρυλική συνοικία, μια καταραμένη ταινία

March 28, 2013, 2:38 am

≫ Next: Μπισκότα Παπαδοπούλου

≪ Previous: 7/4/2012 Πού κρύβουν τα λεφτά τους οι Ελληνες

Γυρίσματα κάτω από αντίξοες συνθήκες, πολιτικές διώξεις, λογοκρισία...

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 05/06/2011 ΤΟ ΒΗΜΑ

Μια θρυλική συνοικία, μια καταραμένη ταινία

«Αυτή η ταινία δεν με αφορά, δεν με αντιπροσωπεύει.

Για μένα τελείωσε στη λογοκρισία της». Είναι σχεδόν τραγική ειρωνεία που ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής μιας ταινίας τόσο σημαντικής για την Ιστορία της χώρας μας όσο η «Συνοικία το Ονειρο» (1961) αναφερόταν σε αυτήν πάντοτε με λύπη. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης δεν ξέφυγε ποτέ από τη μαύρη σκιά της «σφαγής» που ακολούθησε τη δημιουργία της δεύτερης και τελευταίας ταινίας που σκηνοθέτησε. Μιας ταινίας που εφέτος κλείνει μισό αιώνα από τη δημιουργία της και επαναπροβάλλεται αποκλειστικά στον Ζέφυρο.

Σε μια εποχή όπου η Ακροδεξιά έκανε πάρτι στην Ελλάδα, η «Συνοικία το Ονειρο» λογοκρίθηκε έχοντας προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων επειδή « δυσφημούσε την εικόνα της ευημερούσας Ελλάδας ». Τι ήταν όμως αυτό που είχε προκαλέσει το μένος του κράτους και των αρχών; Ηταν η «ενοχλητική» εικόνα μιας φτωχογειτονιάς της Αθήνας, του Ασύρματου. Μιας παραγκούπολης ανάμεσα στον λόφο του Φιλοπάππου και τα Ανω Πετράλωνα. Το κέντρο του κόσμου για τους κατοίκους της, οι οποίοι με κάθε τρόπο προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φτώχεια και την ανέχεια, χωρίς ωστόσο να χάσουν την αξιοπρέπειά τους.

Ανάμεσά τους ο Ρίκος (Αλεξανδράκης), πρώην κατάδικος, νυν μικροκομπιναδόρος, αλλά με καλή καρδιά. Η αγαπημένη του Στεφανία ( Αλίκη Γεωργούλη ), που φλερτάρει με πλούσιους και με την ιδέα να ξεφύγει μια και καλή από τη φτωχογειτονιά. Ο ασκητικός «Νεκροθάφτης» ( Μάνος Κατράκης ), που σέρνεται ενώ προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον εφιαλτικό, όπου ακούς μωρά να κλαίνε και επιθετικές γυναίκες να φωνάζουν. Μια τουαλέτα και ένα τηλέφωνο υπάρχουν για ολόκληρη την περιοχή. Νερό, στου διαόλου τη μάνα... Ο ιταλικός νεορεαλισμός του Ντε Σίκα και του Ροσελίνι ενσωματωμένος στην ελληνική πραγματικότητα της αυγής της δεκαετίας του ΄60.

Αναζητώντας τον Ασύρματο

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Αλέκος Αλεξανδράκης και η τότε σύντροφός του Αλίκη Γεωργούλη αναζητούσαν μια φτωχή περιοχή για τα γυρίσματα της ταινίας τους. Δεν γνώριζαν τον Ασύρματο, μια συνοικία που ονομαζόταν έτσι επειδή εκεί ήταν τοποθετημένος ο ασύρματος των Γερμανών επί Κατοχής. Κάποιος είπε στον Αλεξανδράκη να δει την περιοχή. Το έκανε και είδε στις παράγκες, τις φτιαγμένες από κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες, το ιδανικό σκηνικό του. Θα μπορούσες να πεις ότι βρήκε το ντεκόρ της ταινίας... στο πιάτο. Το ίδιο συνέβη και με τους κομπάρσους. Οι ίδιοι οι ντόπιοι κάτοικοι της περιοχής, αυτοί που διέμεναν στις παράγκες, έπαιξαν στη «Συνοικία».

«Μας έφεραν κοντά,πάνω απ΄ όλα, τα κοινά ιδανικά μας,οι κοινοί στόχοι, η πίστη του ενός στον άλλον και πρωταρχικά η συναίσθηση πως έχουμε όλοι μας την υποχρέωση να προσφέρουμε κάτι ουσιαστικό στην ελληνική κινηματογραφία ξεκόβοντας πια από τις ανούσιες υπηρεσίες που της προσφέραμε οι περισσότεροί μας από πολλά χρόνια» αναφέρει η Αλίκη Γεωργούλη σε κείμενό της δημοσιευμένο στο περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» της εποχής (1961).

Καθώς οι βασικές προϋποθέσεις για τη δημιουργία μιας ταινίας δεν έπαψαν ποτέ να είναι το κεφάλαιο, το θέμα και το έμψυχο υλικό, οι σεναριογράφοι Κώστας Κοτζιάς και Τάσος Λειβαδίτης άφησαν για τέσσερις μήνες κάθε άλλη δουλειά τους, ο Αλεξανδράκης σταμάτησε τις ως τότε επικερδείς κινηματογραφικές εμφανίσεις του, ο Τάσος Ζωγράφοςάρχισε να προετοιμάζει τα ντεκόρ. Οσο για τη Γεωργούλη, παράλληλα με τους ρόλους της πρωταγωνίστριας και της διευθύντριας παραγωγής, ανέλαβε και καθήκοντα φροντιστή. «Είχα βγάλει έναν κατάλογο από πάρα πολλά μεταχειρισμένα και φθαρμένα ρούχα, σκεύη και έπιπλα που ήταν αδύνατον να βρεθούν αλλού εκτός από τα ίδια τα σπίτια τουσυνοικισμού » έγραφε η ηθοποιός στην «Ε.Τ.». « Η ποδιά με τα 100 μπαλώματα πάνω στα 100 άλλα μπαλώματα που φορά η Σαπφώ Νοταρά αποτελούσε το αναγκαίο υλικό για να δοθεί ο επιζητούμενος ρεαλισμός ».

Η απογοήτευση και ο θρύλος

Τα όσα συνέβησαν μετά τα γυρίσματα άνοιξαν μια πληγή που δεν θε ραπεύτηκε ποτέ- απόδειξη τα λεγόμενα του ίδιου του Αλέκου Αλεξανδράκη όποτε τον ρωτούσαν για την ταινία. Τις φράσεις στην εισαγωγή αυτού του κειμένου τις είχε πει στον δημοσιογράφοΧρήστο Βασιλόπουλο με αφορμή τη μονογραφία του για τον ηθοποιό στην τηλεοπτική εκπομπή «Η μηχανή του χρόνου». Το φιλμ προβλήθηκε κατακρεουργημένο- και προφανώς ποτέ δεν τον εξέφρασε πλήρως.

Σε συνέντευξή του στα «Νέα» ο Αλέκος Αλεξανδράκης είχε πει ότι χάρη στην προσωπική παρέμβαση της Ελένης Βλάχου στον Κωνσταντίνο Καραμανλή η ταινία μπόρεσε τελικά να παιχτεί, έστω και πετσοκομμένη. Οσο για τις σκηνές που κόπηκαν, κάηκαν στην πυρά! Και πάλι όμως, η πρώτη προβολή του «Συνοικία το Ονειρο» έγινε μέσα σε επεισόδια, καθώς η αστυνομία αποπειράθηκε να εμποδίσει την είσοδο του κοινού στον κινηματογράφο και η παρακολούθησή της ουσιαστικά κατέληξε να είναι πράξη αντίστασης.

« Τι πράγματα είναι αυτά που δείχνετε;» είχε ρωτήσει τον Αλέκο Αλεξανδράκη αστυνομικός διευθυντής που σταμάτησε την προβολή της ταινίας. «Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πεινασμένοι ούτε τρελοί που να κυκλοφορούν ελεύθεροι.Κάνετε κομμουνιστικήπροπαγάνδα ». Επίσης η «Συνοικία» δεν προβλήθηκε σε επαρχιακές πόλεις- ειδικά στις «εθνικά ευαίσθητες περιοχές» εκδόθηκε αυστηρή διαταγή απαγόρευσης.

Σε εμένα προσωπικά ο Αλεξανδράκης είχε αναφερθεί λέγοντας απλώς ότι «έγινε με πολλούς αγώνες,με πολλά κυνηγητά και τελικά με πολλά χρέη». Οντως, η «Συνοικία το Ονειρο», μετά την προβολή της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και παρά την εύνοια της κριτικής, κατέληξε σε τρομερή αποτυχία. Κατά ένα μέρος συνέβαλε και αυτό στον θρύλο που δημιουργήθηκε γύρω της, θρύλος ο οποίος διατηρείται ακόμη και σήμερα αλώβητος.

Εκτός όμως από το ίδιο το θέμα της ταινίας, εκτός από το κυνηγητό που της ασκήθηκε από τη Δεξιά, για τη μυθοποίηση της «Συνοικίας» έπαιξαν ρόλο και άλλα πράγματα. Το τραγούδι που ερμήνευε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» σε στίχους του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, έγινε «ύμνος» της φτωχολογιάς και αποτελεί μια από τις σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Τέλος, υπήρξε και το μυστηριώδες παρασκήνιο γύρω από τον Αλεξανδράκη και τη Γεωργούλη: το φιλμ σήμανε την οικονομική καταστροφή τους αλλά και το τέλος της σχέσης τους. Από τότε, μόνο δυσάρεστες θα ήταν οι αναμνήσεις και των δύο για τη «Συνοικία το Ονειρο».

ΔΥΟ ΝΤΟΠΙΟΙ,ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΩΝ ΓΥΡΙΣΜΑΤΩΝ,ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ

Η Φωτεινή του μπίλι-μπομ

Γέννημα θρέμμα των Ανω Πετραλώνων και ένας από τους πιο ηλικιωμένους σήμερα κατοίκους της περιοχής,ο κ.Παναγιώτηςθυμάται πολύ καλά τα γυρίσματα της ταινίας στο τέρμα της οδού Υπερίωνος: «Ακριβώς δίπλα στα σκαλάκια που οδηγούσαν στο βουνό βρισκόταν το σπίτι του αδελφού μου.Στο αριστερό σου χέρι βρισκόταν ο συνοικισμός,που ήταν το φόντο της ταινίας.Πολλοί κάτοικοι της περιοχής βοήθησαν στα γυρίσματα παραχωρώντας τα σπίτια τους.Ο πατέρας της Φωτεινής που τραγουδάει στο μαγαζί του Βασίλη το “Βρέχει στη φτωχογειτονιά” πουλούσε μαστίχα μπίλι-μπίλι-μπομ.Τη λέγαμε “η Φωτεινή,του μπίλι-μπομ η κόρη”».

«Σεισμός» για τον Γρηγόρη

Παιδάκι δώδεκα χρόνων την εποχή της ταινίας,ο κ.Μανώλης δεν θα ξεχάσει ποτέ την εμπειρία της σκηνής στο νυχτερινό κέντρο,τότε που όλη η γειτονιά της πλατείας Μερκούρη βρέθηκε στο πόδι για να παρακολουθήσει τα γυρίσματα.Η άφιξη του Γρηγόρη Μπιθικώτση βρήκε τον Μανώλη στην απέναντι μονοκατοικία της ταβέρνας στην Καλλισθένους,όπου μαζί με την παρέα του είχε κατασκηνώσει στην ταράτσα προσπαθώντας να διακρίνει μέσα από τις γρίλιες τι διαδραματιζόταν μέσα.Ο κ.Μανώλης θυμάται σαν να ήταν χθες τη φωνή τρόμου της γιαγιάς του,η οποία φοβόταν ότι από την πολυκοσμία «θα κατέβαινε το ταβάνι».

Ο «Βασίλης» της «Φτωχογειτονιάς»

Η ταβέρνα όπου έγιναν τα γυρίσματα της σκηνής του Γρηγόρη Μπιθικώτση (επάνω), με τον Αλέκο Αλεξανδράκη να χορεύει χασαποσέρβικο φωνάζοντας «άτιμε ντουνιά!»,υπάρχει ως σήμερα, αλλά με διαφορετική ονομασία. Λέγεται «Της κακομοίρας» (δεξιά), ενώ κατά την περίοδο εποχή των γυρισμάτων της «Συνοικίας» ήταν απλώς «Ο Βασίλης», από το όνομα του πρώην ποδοσφαιριστή κ. Βασίλη Δεδιώτη ο οποίος είχε τη διαχείρισή της. Τα χρώματα στην αφήγηση του κ. Δεδιώτη είναι πολύ έντονα καθώς θυμάται τον Αλέκο και την Αλίκη, «τα καλύτερα παιδιά στον κόσμο», να ξενυχτούν στο μαγαζί του, που ήταν ένα από τα στέκια της παραγωγής. «Το συνεργείο έπαιζε κουμ-καν και η ατμόσφαιρα ήταν πάντα χαρωπή» θυμάται ο κ. Δεδιώτης για τον «Βασίλη»- τη δημοφιλέστατη ταβέρνα για γυρίσματα ταινιών εκείνης της εποχής, με τον ίδιο τον εστιάτορα να εμφανίζεται σε ρόλους κομπάρσων.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΛΙΚΗ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗ

«Ο Αλέκος Αλεξανδράκης δεν μιλούσε ποτέ για τη Γεωργούλη, όπως και η Γεωργούλη δεν μιλούσε ποτέ για τον Αλεξανδράκη» λέει ο φωτογράφος κ.Γιώργος Καλφομανώλης (κάτω δεξιά,στην είσοδο του κινηματογράφου Ζέφυρος), γιoς της Αλίκης Γεωργούλη (επάνω δεξιά,όπως εμφανιζόταν στη «Συνοικία το Ονειρο») από τον δεύτερο γάμο της και σήμερα κάτοχος των δικαιωμάτων της ταινίας.«Αυτό που ξέρω είναι ότι η μητέρα μου και ο Αλεξανδράκης δεν είχαν παρτίδες μετά τον χωρισμό τους». Μάλιστα,στις δυο-τρεις φορές που ο Καλφομανώλης έτυχε να φωτογραφίσει τον Αλεξανδράκη,όποτε του είχε αναφέρει ότι είναι γιος της Γεωργούλη,η αντίδραση του ηθοποιού «δεν ήταν ενθουσιώδης.Νομίζω ότι είχαν μια πολύ μεγάλη διαμάχη ως προς το θέμα της παραγωγής της ταινίας»λέει.«Διότι ο Αλεξανδράκης ως σκηνοθέτης ήθελε να εμφανίζεται και ως παραγωγός, ενώ στην ουσία αυτή η δουλειά έγινε από τη Γεωργούλη.Η αριστερή που έβαλε τον Αλεξανδράκη σε αυτή την υπόθεση ήταν η μητέρα μου.Εκείνη είχε τις γνωριμίες με τον Κατράκη και τον Θεοδωράκη.

Και νομίζω ότι αυτό ήταν που τους διέλυσε».

↧

Μπισκότα Παπαδοπούλου

March 28, 2013, 2:38 am

≫ Next: ΗΤΑΝ Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ...

≪ Previous: Μια θρυλική συνοικία, μια καταραμένη ταινία

Μια συγκλονιστική πορεία ενός αιώνα, από την Κωνσταντινούπολη

μέχρι την κορυφή της ελληνικής αγοράς.

Η συναρπαστική ιστορία των μπισκότων Παπαδοπούλου έχει σαν αφετηρία της την μαγευτική Κωνσταντινούπολη, σε μια εποχή που η παρουσία του Ελληνισμού στις αλησμόνητες πατρίδες υπήρξε έντονη και πληθωρική.

Ήταν το 1916, όταν η Οθωμανική αυτοκρατορία είχε πάρει οριστική κατεύθυνση προς την διάλυση και την αποσύνθεση με την επικράτηση των νεότουρκων, οι οποίοι με κάλπικες υποσχέσεις περί «ισότητας» και «δικαιοσύνης» είχαν καταφέρει να αποκτήσουν τον έλεγχο της εξουσίας, σέρνοντας την Τουρκία στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό των Γερμανών με αποκλειστικό στόχο να υπηρετήσουν την «ιδέα» του παντουρκισμού.

Ο πολυπληθής ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης αισθανόταν την εφιαλτική ανάσα των νεότουρκων που ήδη έκαναν, ψυχρά και μεθοδικά, μερικές από τις πιο φρικιαστικές σφαγές στην ιστορία της ανθρωπότητας εναντίον του Ελληνισμού στον Πόντο, στα Μικρασιατικά παράλια, στην ανατολική Θράκη και των Αρμενίων στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Παρ΄ όλα αυτά, ο ελληνισμός της Πόλης συνέχιζε την πληθωρική και δημιουργική του δραστηριότητα παραδίδοντας μαθήματα εργατικότητας, ικανότητας, ευφυΐας και προόδου.

Ανάμεσα στα χιλιάδες παραδείγματα των σημαντικών προσωπικοτήτων του ελληνισμού των αλησμόνητων πατρίδων που μπόλιασαν την σύγχρονη Ελλάδα με το γόνιμο και δημιουργικό τους πνεύμα, είναι χωρίς αμφιβολία και η οικογένεια Παπαδοπούλου: Η πανέξυπνη, δραστήρια και ικανότατη Μαρία Παπαδοπούλου, στην προσπάθεια της να συνεισφέρει στον αναιμικό οικογενειακό προϋπολογισμό, αποφάσισε να διαθέσει προς τα έξω την «δική της» συνταγή για τα μοναδικά και πεντανόστιμα μπισκότα που έφτιαχνε για τα παιδιά της.

Βλέποντας πολύ μακρύτερα απ΄ ότι θα περίμενε κανείς από μια γυναίκα της εποχής εκείνης, η Μαρία Παπαδοπούλου όχι μόνο έδωσε ένα όνομα (εμπορική επωνυμία) στα μπισκότα της, αλλά τα σφράγιζε κιόλας με την ξύλινη σφραγίδα (σήμα) που ετοίμασε ο σύζυγός της Γιάννης Παπαδόπουλος που ήταν ξυλουργός. Το όνομα που έδωσε στα μπισκότα που έφτιαχνε η Μαρία Παπαδοπούλου, εκφράζοντας την έντονη Γαλλική επιρροή στην κοσμοπολίτικη Κωνσταντινούπολη, ήταν Πτι-Μπέρ (Petit-Beurre).

Το «δίκτυο διανομής» στο ξεκίνημα του εγχειρήματος είχε τρία βασικά στελέχη: Τον Νίκο, τον Ευάγγελο και τον Θεόφιλο, δηλαδή τα τρία παιδιά της οικογένειας, τα οποία πουλούσαν τα νόστιμα και γευστικά μπισκότα της μητέρας τους μέσα σε κασελάκια στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Η οικογενειακή επιχείρησε άρχισε σταδιακά να αποκτά πολλούς και φανατικούς φίλους αλλά η πρώτη περίοδος των μπισκότων Πτι-Μπέρ τερματίστηκε άδοξα και απότομα:

Το 1922 η Μικρασιατική καταστροφή οδήγησε τον ελληνισμό των αλησμόνητων πατρίδων στον μαρασμό, στον ξεριζωμό ή στον θάνατο. Στρατιές ολόκληρες ανθρώπων εγκατέλειψαν με κάθε τρόπο την πατρίδα των προγόνων τους, τα σπίτια και το βιος τους. Ανάμεσα τους η Μαρία Παπαδοπούλου, μόνη χωρίς τον σύντροφό της, αλλά με την ευθύνη των τριών παιδιών της.

Στριμωγμένοι σ΄ ένα πλοίο, με μόνο «όπλο» την ατσάλινη θέληση για δημιουργία πάνω στα ερείπια που άφηναν πίσω τους, έφθασαν στον Πειραιά καθ΄ οδό προς το Γαλλικό λιμάνι της Μασσαλίας όπου κατέφευγαν πολλοί από αυτούς που εγκατέλειπαν ξεριζωμένοι τον τόπο που τους γέννησε.

Όταν όμως από ένα τυχαίο περιστατικό στο λιμάνι του Πειραιά η Μαρία Παπαδοπούλου έμαθε πως το μπισκότο ήταν άγνωστο ακόμα στον Πειραιά, άλλαξε αμέσως την απόφασή της και αποφάσισε να παραμείνει στην Ελλάδα.

Στα πρώτα δύσκολα χρόνια, η οικογενειακή επιχείρηση της Κωνσταντινούπολης στήθηκε χωρίς καθυστέρηση, για μια ακόμα φορά, σε προσφυγική πολυκατοικία κοντά στον Λυκαβητό.

Η Μαρία Παπαδοπούλου έφτιαχνε με την ίδια απαράμιλλη τέχνη της τα Πτι-Μπέρ και το «δίκτυο διανομής» έπιασε αμέσως δουλειά και τα πουλούσε. Η συνέχεια μοιάζει με ένα όνειρο στο οποίο επιβραβεύονται διαχρονικές αξίες όπως η ικανότητα, η θέληση, η εργατικότητα, η συνέπεια στην ποιότητα κ.α.

Μετά από δώδεκα χρόνια σκληρής δουλειάς, η μοίρα επέλεξε τον Ευάγγελο Παπαδόπουλο για να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος της ανάπτυξης της οικογενειακής επιχείρησης. Και τα πήγε περίφημα: Το 1935 η οικογένεια απέκτησε το πρώτο της εργοστάσιο στα Πετράλωνα, αρχίζοντας την διεύρυνση των προϊόντων που διέθετε στην Ελληνική αγορά η οποία έδειξε αμέσως την εκτίμηση της στα προϊόντα της οικογένειας Παπαδοπούλου.

Η πετυχημένη όμως πορεία της οικογενειακής επιχείρησης ανακόπηκε απότομα για μια ακόμα φορά: Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, κατοχή, εμφύλιος. Δύσκολες εποχές, δύσκολοι καιροί με το εργοστάσιο να λειτουργεί υποτυπωδώς για να μην μετατραπεί σε στοιχειωμένο ερείπιο.

Μετά την απελευθέρωση και τον αδελφοκτόνο εμφύλιο, η δεκαετία του 1950 ανοίγει νέες προοπτικές, με νέες συνθήκες που ευνοούν την εργατικότητα και την δημιουργικότητα της οικογένειας Παπαδοπούλου.

Το 1955 ένα νέο εργοστάσιο στην οδό Πέτρου Ράλλη (όπου παραμένει μέχρι σήμερα η έδρα της εταιρίας) φιλοξενεί πλέον όλες τις παλιές και τις νέες επιχειρηματικές ιδέες της οικογένειας. Τα μπισκότα Παπαδοπούλου καθιερώνονται οριστικά στην συνείδηση των καταναλωτών που τα προσφέρουν με την προτίμηση τους, μονοπωλιακή θέση στην ελληνική αγορά.

Το 1974 η ολοένα και μεγαλύτερη ζήτηση των προϊόντων Παπαδοπούλου, οδηγεί στην απόφαση λειτουργίας ενός δεύτερου εργοστασίου στην Θεσσαλονίκη και το 1971 η εταιρία (από Ομόρρυθμος) μετατρέπεται σε Ανώνυμη Εταιρία.

Από την επόμενη γενιά της οικογένειας του Ευάγγελου Παπαδόπουλου και σε ένα από τα τέσσερα παιδιά του (Ιωάννα, Αλεξάνδρα, Αλέξανδρος και Ανδρέας) άρχισαν να διακρίνονται τα πιο σημαντικά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γιαγιάς τουςΜαρίας: Εργατικότητα, αποφασιστικότητα, επιμονή και προσήλωση στις αξίες της οικογένειας που έφθασαν από την Κωνσταντινούπολη και αναπτύχτηκαν στην Ελλάδα. Ο λόγος για την Ιωάννα Παπαδοπούλου που σπούδασε χημικός αλλά από το 1974, σε πολύ μικρή ηλικία, άρχισε να ασχολείται με την οικογενειακή επιχείρηση αφιερώνοντας πολύ χρόνο σε αυτήν.

Η συνεχής ανάπτυξη της εταιρίας οδήγησε στην δημιουργία νέων προϊόντων, στην καλύτερη οργάνωση της εξαγωγικής δραστηριότητας και επέβαλλε την δημιουργία ενός ακόμα νέου εργοστασίου που λειτούργησε το 1984 στον Βόλο όπου γίνεται η αποκλειστική παραγωγή του Caprice. Η μεγάλη επιτυχία και στους νέους τομείς δραστηριότητας κατέστησαν αναγκαίο και ένα τέταρτο εργοστάσιο το οποίο δημιουργήθηκε το 1990 στα Οινόφυτα, ανοίγοντας στην εταιρία νέους τομείς δραστηριότητας όπως Φρυγανιές, παξιμάδια, κ.α.

Η δεκαετία του 1990 υπήρξε μια περίοδος κατά την οποία πολλές Ελληνικές επιχειρήσεις έγιναν στόχος εξαγοράς από ξένες πολυεθνικές και η μεγάλη ανάπτυξη της εταιρίας Παπαδοπούλου, δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από την προσοχή τους. Έτσι ο Γαλλικός κολοσσός Danone πολιορκεί τον Ευάγγελο Παπαδόπουλο και καταφέρνει το 1991 να αποσπάσει, ένα χρόνο πριν από τον θάνατό του (1992), ποσοστό 10% της εταιρίας.

Μετά τον θάνατο του πατέρα της, την διεύθυνση της επιχείρησης ανέλαβε η Ιωάννα Παπαδοπούλου, η οποία ήδη εργαζόταν σκληρά, για δύο περίπου δεκαετίες, στην οικογενειακή επιχείρηση από τα χαράματα μέχρι αργά τις βραδινές ώρες συνεχίζοντας στην πράξη την οικογενειακή παράδοση και την πιστή τήρηση των αρχών που την καθιέρωσαν. Το 1995 η Danone, μέσω θυγατρικών της, «έπεισε» ορισμένα από τα μέλη της οικογένειας Παπαδοπούλου να της παραχωρήσουν τα μερίδια τους, αλλά ηΙωάννα Παπαδοπούλου δεν είχε καμιά απολύτως διάθεση να πουλήσει την οικογενειακή επιχείρηση.

Όταν η «πίεση» των Γάλλων αυξήθηκε, τον Οκτώβριο του 1995, η Ιωάννα Παπαδοπούλου (τότε κατείχε το 50% των μετοχών της εταιρίας), σύμφωνα με την υπ΄ αριθμ. 29/1996 απόφαση της ολομέλειας της Επιτροπής Ανταγωνισμού, υπέγραψε με τις θυγατρικές της Danone δύο συμβάσεις:

Σύμφωνα με την πρώτη σύμβαση η «κα Ιωάννα Παπαδοπούλου - Αργυροπούλου, θα πωλήσει και μεταβιβάσει στην «GENERAL BISCUITS S.A.» η οποία είναι ήδη κάτοχος του 30% των μετά ψήφου μετοχών της ιδίας εταιρίας, ποσοστό 10% των μετοχών της εταιρίας αυτής, ενώ παραλλήλως, με βάση άλλη συμφωνία, έχει δικαίωμα προαιρέσεως και υποχρέωση αγοράς, εντός περιόδου τριών (3) ετών, των μετοχών του τρίτου μετόχου της εν λόγω εταιρίας, που είναι η Ιρλανδική εταιρία «DARLYA LTD», η οποία κατέχει το 20% των μετοχών αυτής, αναβιβάζοντας ούτω το ποσοστό συμμετοχής της στο 60% του συνολικού αριθμού των μετά ψήφου μετοχών της εταιρίας».

Σύμφωνα με την δεύτερη σύμβαση (υπογράφηκε μεταξύ των παραπάνω τριών μετόχων) «αυτή ρυθμίζει τις σχέσεις τους και τον τρόπο διοικήσεως της εταιρίας «Ε.Ι. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Α.Ε.» και διασφαλίζει τα δικαιώματα της πωλήτριας Ιωάννας Παπαδοπούλου - Αργυροπούλου, όταν μετά τη μεταβίβαση θα καταστεί μέτοχος μειοψηφίας ιδία με την υποχρέωση διορισμού αυτής ή του από την ιδία οριζομένου ενηλίκου τέκνου της ως Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου της εταιρίας, την σύνθεση του Διοικητικού Συμβουλίου και τον τρόπο λήψεως αποφάσεων επί σοβαρών θεμάτων».

Η συνέχεια αποτελεί ένα ακόμα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία της εταιρίας. Η «σύγκρουση» με ένα κολοσσό του μεγέθους τηςDanone (το 2010 είχε κύκλο εργασιών 17 δις Ευρώ έναντι 14,9 δις Ευρώ του 2009) δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολη υπόθεση.

Αλλά η Ιωάννα Παπαδοπούλου είχε πάρει τις αποφάσεις της και δεν δίστασε να δώσει την δική της μάχη σε κάθε επίπεδο – προσωπικό ή δικαστικό. Η αμφίρροπη μάχη κράτησε πολλά χρόνια. Μέχρι την τελική δικαίωση που ήλθε το έτος 2008: Στην αρχή της ετήσιας οικονομικής έκθεσης της χρήσης 1/1 έως 31/12/2008 αναφέρονται τα «σημαντικά γεγονότα» που έλαβαν χώρα το έτος 2008 και οδήγησαν στην πλήρη απόκτηση του ελέγχου της οικογενειακής επιχείρησης από την Ιωάννα Παπαδοπούλου, ενώ στην ενότητα Γενικές Πληροφορίες αναφέρεται ότι «Στις 31 Δεκεμβρίου 2008 η κ.α Ιωάννα Παπαδοπούλου συμμετείχε άμεσα στο μετοχικό κεφάλαιο της Εταιρίας κατά 100%».

Ένα επίτευγμα που κρύβει μια έντονη προσωπικότητα με θέληση και αποφασιστικότητα. Στοιχεία που δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό της Ιωάννας Παπαδοπούλου σαν την «σιδηρά κυρία» της ελληνικής βιομηχανίας – άλλωστε η «Ε.Ι.Παπαδόπουλος Α.Ε.» αποτελεί την μεγαλύτερη ελληνική βιομηχανία που διευθύνεται από γυναίκα!

Η εντυπωσιακή εικόνα που παρουσιάζει η «Ε.Ι.Παπαδόπουλος Α.Ε.» σήμερα, το έτος 2011, συνοψίζεται ως εξής:

Ο Κύκλος εργασιών του τελευταίου δημοσιευμένου ισολογισμού της έτους 2009 ήταν 117 εκ. Ευρώ, ενώ τα κέρδη ανήλθαν σε14,1 εκ. Ευρώ (για το 2010 αναμένεται βελτίωση), με μερίδιο αγοράς περίπου της τάξεως του 70% στο μπισκότο και σημαντική θέση στα αρτοσκευάσματα (Φρυγανιές, Παξιμάδια, Κριτσίνια, Krispies)

Χίλιοι περίπου εργαζόμενοι με μορφωμένα στελέχη (απόφοιτοι ΑΕΙ/ΤΕΙ, κάτοχοι Masters ελληνικών ή ξένων πανεπιστημίων) και πληθωρική κοινωνική προσφορά που περιλαμβάνει (α) μόνιμη χορηγία παιδικού μουσείου, (β) καλλιέργεια οικολογικής συνείδησης με την επί δύο δεκαετίες χορηγία του Aττικού Ζωολογικού Πάρκου (Oρνιθολογικό Πάρκο) των Σπάτων, (γ)δημιουργία παιδότοπων σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας (Έδεσσα, Ιωνία Θεσσαλονίκης, Κάτω Νευροκόπι, Μονεμβασία, Νέα Ιωνία Μαγνησίας, Οινόφυτα, Σύμη, Δήμος Ταύρου κ.α.), (δ) ανθρωπιστική βοήθεια με διάφορες δωρεές ή χορηγίες ή άλλες δραστηριότητες (στον Σύλλογο Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια, στην Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Παίδων, στο Σωματείο Σώστε τα Παιδιά, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα “Mistral” Νέων, στην Επιτραπέζια αντισφαίριση του Δήμου Ταύρου, στο Σπάρταθλο, στα Special Olympics, στην Χ.Α.Ν.Θ.) καθώς και σε εκπαιδευτικά προγράμματα (υποτροφίες, παιδιατρικά συνέδρια, ημερίδες Διατροφολόγων-Διαιτολόγων, πολιτιστικές χορηγίες, γιορτές σε Νοσοκομεία Παίδων κ.α.)

Τέσσερα εργοστάσια – όλα πιστοποιημένα κατά το διεθνές Σύστημα Διαχείρισης Ποιότητας ISO 9001:2008 καθώς και για την Ασφάλεια Τροφίμων κατά το πρότυπο ISO 22000:2005 - με τεχνολογικό εξοπλισμό που «εφοδιάζεται» συνεχώς με κάθε νέα εξέλιξη της σύγχρονης τεχνολογίας.

Εξαιρετική ποικιλία προϊόντων με δεκάδες βραβεύσεις σε ελληνικές και διεθνείς εκθέσεις (συμπεριλαμβανομένου τουSuperbrand το 2009-2010) και εμπορικές επωνυμίες που καθιερώθηκαν στην ελληνική –και όχι μόνο- αγορά όπως Μιράντα, Cream Crackers, Γεμιστά, Caprice, Cookies, Butter Cookies, Nutri Cookies, Capriccio, Πολυδημητριακά, Digestive, Mascot, Marie, Rondo, Βουτήματα, Mama’s, Butter Cookies, Choco, Dolcini, Κανέλας, Speculoos, Cheese Crackers, Pick Crackers, Batonettes, Κρακεράκια, Twist, Φρυγανιές, Krispies, Μεσόγειος Γεύς, Κριτσίνια και φυσικά, η «ναυαρχίδα» της εταιρίας, τα μπισκότα ΠΤΙ-ΜΠΕΡ .

Εξαγωγές σε πέντε ηπείρους και περισσότερες από 30 χώρες του κόσμου οι οποίες απορροφούν το 10% περίπου της ετήσιας παραγωγής.

Οι διαχρονικές αρχές της συγκλονιστικής πορείας ενός αιώνα παραμένουν ζωντανές και στις μέρες μας: Ποιότητα, καινοτομία, σεβασμός και φροντίδα για τον καταναλωτή, κοινωνική προσφορά – όλες οι αξίες που περιλαμβάνονται νοερά στην ξύλινη σφραγίδα των μπισκότων Παπαδοπούλου που πρώτος έφτιαξε το 1916 στην Κωνταντινούπολη ο Γιάννης Παπαδόπουλος.

Ευχόμαστε ολόψυχα και η επόμενη, τέταρτη γενιά της οικογένειας να συνεχίσει αταλάντευτη την πορεία που χάραξαν οι προηγούμενες γενιές της προσφέροντας απλόχερα στους εργαζόμενους στην επιχείρηση και στους φανατικούς φίλους – καταναλωτές των προϊόντων της, όλα τα «αγαθά» της συγκλονιστικής πορείας της.

Επιλέγοντας με επιμονή, σαν επαγγελματίες ή καταναλωτές, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, τα προϊόντα που μας προσφέρει η ιστορική αυτή ελληνική βιομηχανία - ένα από τα λιγοστά διαμάντια που μας απέμειναν, της δίνουμε «ψήφο εμπιστοσύνης» που την αξίζει και με το παραπάνω!

πηγή

↧

ΗΤΑΝ Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ...

March 28, 2013, 2:38 am

≫ Next: Οι έλληνες «κόκκινοι» μετανάστες στις ΗΠΑ

≪ Previous: Μπισκότα Παπαδοπούλου

Του Δημήτρη Πετρόπουλου:

Ήταν η γειτονιά μας εκείνα τα χρόνια, ο κόσμος μας όλος!

Εκείνα τα χρόνια, μιλάμε για την δεκαετία του 1950, όταν λέγαμε ‘’ η Γειτονιά μας’’, δεν εννοούσαμε μόνο τον τόπο, αλλά και τη μάζωξη των γειτόνων, είχε δηλαδή και κοινωνική έννοια. Στην αγορά ήταν τα καταστήματα, τα καφενεία,

ο κόσμος που πέρναγε, αλλά πίσω από τα χτήρια της αγοράς σχηματίζονταν οι κοινωνικές γειτονιές. Το μέρος της συγκέντρωσης ήταν ένα διαλεγμένο μέρος που έπρεπε να έχει απλοχωριά και να είναι προφυλαγμένο από τον αέρα.

Τ’ απογεύματα, από τον Μάη μέχρι πέρα τον Σεμπτέβρη, σχεδόν καθημερινά,

οι γυναίκες που δεν μπορούσαν βέβαια να πάνε στό καφενείο, μαζεύονταν εκεί. Μία έφερνε την κοντή καρεκλίτσα της, άλλη έφερνε σκαμνάκι ή καμιά φορά μερικές κάθονταν και επάνω σε επίπεδες πέτρες που με τον καιρό είχαν αποθέσει εκεί.
Γεμάτο γειτονιές το χωριό μας, στου Μούστα , στο Σπανοχώρι, στου Τσαούση , στην Αλλαγή.
Ά ν πέρναγες από ξένη γειτονιά, όλοι σε χαιρετούσαν και μόλις προσπέρναγες, τα βλέμματα σε ακολουθούσαν μέχρι να χαθείς στη στροφή του δρόμου,και ακολουθούσε το σχετικό κουτσομπολιό. Έτσι και είχες και κανά μικρό κουσουράκι... κάηκες.
Όλες οι γειτονιές του χωριού μου, λίγο πολύ ήταν όμοιες, μα εγώ θα σας μιλήσω ειδικά για την δική μου γειτονιά όπως την θυμάμαι.

Μπροστά στην αγορά, ήταν το καφενείο του Μητσιάκου και απέναντι ακριβώς ήταν παλιότερα το φαρμακείο του Μήτρου του Ντόγκα που αργότερα έγινε μπακάλικο του Παν Κοντογιαννόπουλου. Αριστερά ήταν ο φούρνος του Ρήγα και δεξιά το καπνοπωλείο του Χρ. Δημόπουλου. Τίς Κυριακές το καφενείο γέμιζε κόσμο με τις καρέκλες να απλώνονται σε αρκετό μήκος του δρόμου. Εκείνες τις Κυριακές, παρά τη φτώχεια που τυραννούσε σχεδόν όλο τον κόσμο, οι άνθρωποι φορούσαν το καλό τους κοστούμι, γραβάτα και οι ηλικιωμένοι την ρεμπούπληκα. Έπιναν τον καφέ τους έπαιζαν την πρέφα τους ,πειραζόντουσαν μιλούσαν ένιωθες πως η Κυριακή ήταν μια ξεχωριστή ημέρα.
Και πίσω από την αγορά η γειτονιά μας.
Οι γείτονές μου ήταν ωραίοι άνθρωποι, οικογενειάρχες, δεν θυμάμαι σοβαρές διχόνοιες μεταξύ τους. Όλοι πάσχιζαν να αναθρέψουν τα παιδιά τους έντιμα εκείνα τα δύσκολα χρόνια που και το ψωμί ακόμη δεν ήταν δεδομένο ότι θα υπάρχει στο τραπέζι...
Οι γυναίκες, νοικοκυρές στο σπίτι και δουλεύτρες στα χτήματα, φορτωμένες τις έγνοιες των παιδιών . Σον έκοβαν ψωμί για το παιδί τους πάντα μου έδιναν και εμένα μια φέτα με λάδι. Γιαυτό τις ένιωθα όλες τους μάνες μου, μέχρι σήμερα τις θυμάμαι με συγκίνηση.
Εκεί στη καθημερινή συγκέντρωση, πάντα βρισκόταν θέμα για συζήτηση. Πότε κάποιο κουτσομπολιό , πότε τα καθημερινά βάσανα η ακόμη καμιά φορά τραγούδι η παραμύθι, η αίνιγμα. Μιάς και μου δόθηκε η ευκαιρία θα σας πω ένα αίνιγμα που άκουσα από τη μάνα μου μια φορά εκει στή γειτονιά και που και εκείνη το θυμόταν από τη γιαγιά της.
‘’Χίλιοι ,μύριοι επήγαιναν – ένας τούς απάντησε – το όνομα τούς άλλαξε – και πίσω τούς εγύρισε.’’ Τί είναι;
Τόσο μου είχε αρέσει από το ωραίο μέτρο στήν απαγγελία του, όσο και από την ευρηματικότητα του που το θυμάμαι ακόμη.
Σήμερα δέν θέλω να σας κουράσω με σοβαρά η δυσάρεστα, μα να θυμηθώ κάποια ευτράπελα που άκουγες από εκείνες τίς κατά κανόνα αγράμματες μα τόσο γλυκές γυναίκες.
Που λέτε, η πρώτη και καλλίτερη στην παρέα τους η θεία μου η Χρυσούλα. Είχε γεννηθεί στό Λουτρό το 1896 δηλαδή ήταν το 1955 περίπου 59 χρόνων και είχε πάει μέχρι την Δευτέρα του Δημοτικού. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ήταν πολυ βαρήκοη και αυτό το κουσουράκι της τήν έκανε πολύ ευχάριστη γιά μάς τα παιδιά που γελάγαμε με εκείνα που απαντούσε αλλά και εκείνη όταν καταλάβαινε τη γκάφα της γελούσε ανοιχτόκαρδα.
Μια φορά, το Υπουργείο Γεωργίας προκειμένου να βελτιώσει τη ράτσα στις κατσίκες, έφερε μερικές από την Ελβετία ράτσας Zaanen – αυτές οι λευκές που υπάρχουν και σήμερα στα μέρη μας. Στήν Μερόπη έφεραν τρείς καί τίς έδωσαν σε τρία σπίτια. Μία από αυτές πήρε και η θεία Χρυσούλα και από εκείνη τη στιγμή, νόμιζε ότι όλος ο κόσμος ασχολείται με την κατσίκα της. Μία ημέρα ένας χωριανός μας ήλθε και ζητούσε τόν θείο μου τόν Ηλία. Μπήκε στήν άκρη της αυλής και ρωτάει από μακρυά τη βαρύκοη θεία.
-Χρυσούλα, πού είναι ο Μαστρολιάς;
-Γέννησε, απαντάει η θεία που νόμισε ότι τη ρώτησε γιά την κατσίκα της.
- Ο Μαστρολιάς πού είναι; επανέλαβε ο άλλος γελώντας
- Δύο μωρέ έκανε, να τόοοσα
- Βρέ εσύ ο Μαστρολιάς πού είναι;
- A, από γάλα ένα σωρό και τα μαστάρια τα έχει συνέχεια γιομάτα. Ο άλλος βλέποντας πως δέν μπορεί να συνενοηθεί με την θεία, πλησίασε κοντά της και τήν ρώτησε πού είναι ο Ηλίας.
Τότε η αγαθή θεία κατάλαβε τί του απαντούσε και ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια μα περισσότερα ήταν τα γέλια που κάναμε εμείς τα παιδιά που βέβαια το διαδόσαμε σε όλες τίς γειτόνησες.
Απέναντι από το σπίτι μας καθόταν η Ρουμπίνη με τον άντρα της τόν Μήτσο, έναν εργατικό και σοβαρό άνθρωπο και παρά το ότι δεν είχε πάει σχολείο, κουβέντιαζε όμορφα.
Η Ρουμπίνη που και εκείνη δέν γνώριζε γράμματα ήταν πολύ περήφανη γιατί είχε δουλέψει στου Κριμπά το σπίτι. Ένα απόγευμα καθόταν η Χρυσούλα στην γειτονιά με άλλες γυναίκες, ήρθε και η Ρουμπίνη όχι και πολύ ορεξάτη.
-Μωρή, πήγες στό γιατρό, τι σου είπε τι σου βρήκε; ρώτησε η Χρυσούλα.
- Άστα, εμένα μου βρήκε απόσταση και στό Μήτσο μου συνεργία.
- Τί λές μωρή καλιακούδα, αυτές είναι βαρειές αρρώστειες τί θα κάμεις τώρα;
- Σιγά μωρή που είναι βαρειές αρρώστειες, ένα χαπάκι τόσο δά μας έδωσε

ο γιατρός.
-Ρουμπίνη, τα χαπάκια τόσα δα είναι δεν είναι σάν καρβέλια της είπε η μάνα μου.
- Άσε με μωρή και σύ τί ξέρεις από αρρώστειες... μετά από λίγη ώρα πέρασε

ο άντρας της ο Μήτσος και κάποια τόν ρώτησε τί τους βρήκε ο γιατρός.
-Η Ρουμπίνη έχει υπόταση και εγώ έχω ισχιαλγία, αλλά αντιμετωπίζουνται μας είπε ο γιατρός. Τι ωραίοι διάλογοι από αυτές τις γυναίκες.....
. Όμως η θεία έκανε τα νοιστιμότερα κεφτεδάκια του κόσμου. Έβαζε κιμά από μοσχάρι και μπουτάκι αρνί, τα έκοβε με το μπαλνταδάκι, όχι σε μηχανή, έβαζε μυρωδικά αλλά σημασία έχει, οτι το αποτέλεσμα ήταν τα ονομαστά κεφτεδάκια της θείας που εγώ πήγαινα και της τα έκλεβα. Το καταλάβαινε, έκανε πως θύμωνε αλλά μετά γελούσε και νομίζω ότι το διασκέδαζε γιατί και ο γυιός της όταν ήταν μικρός , της τα έκλεβε.
Θα συνεχίσω με τα αστεία από την θειά Χρυσούλα γιατί με αυτή είχαμε τα ωραιότερα.
Η θεία , είχε βάλει σε ένα ταψύ πίτουρα, λιοκόκκι, ξερά ψωμιά και τα είχε βρέξει με νερό να φάνε τα κοτόπουλα. Εγώ, χωρίς να με ιδει, πήγα και έριξα ένα μεγάλο ποτήρι κρασι στό ταψί, έφαγαν τα κοτόπουλα και μετά από λίγο άρχισαν να περπατάνε με στραβό το λαιμό, σκουντουφλούσαν και έπεφταν κάτω.
-Κακό που έπαθα άρχισε να τσιρίζει η θεία Χρυσούλα. Έπεσε αρρώστεια στα πουλιά, δεν θα μου μείνει κανένα. Να προλάβω να σφάξω μερικά. Εγώ βλέποντας ότι σοβαρεύουν τα πράγματα , είπα της μάνας μου τί είχα κάνει. Ημάνα μου και θύμωσε μα και γέλαγε . της λέει, μη τα σφάζεις ακόμα ,είναι μιά απαλή αρρώστεια που θα τούς περάσει γρήγορα. Λές; αναρωτήθηκε η Χρυσούλα και δεν τα έσφαξε. Μετά μερικές ημέρες της είπα τι είχα κάνει και γέλαγε όπως πάντα ανοιχτόκαρδα.
Μα πάλι θα σοβαρέψω κι ας υποσχέθηκα ότι τούτο το κειμενάκι θα είναι μόνο εύθυμο. Με τριγυρίζουν οι αναμνήσεις για κείνα που ζησαμε εκεί και πέρασαν και χάθηκαν και δεν μπορούμε να τα ξαναζωντανέψουμε, παρά μόνο στην θύμησή μας.
Πολλές φορές λέμε τί ωραία ήταν εκείνα τα χρόνια και τα αναπολούμε με νοσταλγία...
Μα αν είμαστε ψύχραιμοι, δεν ήταν καθόλου καλά. Φτώχεια, σχετική πείνα, ξυπόλυτα παιδιά, γονείς ταλαιπωρημένοι που δέν είχαν το χρόνο να ασχοληθούν μα τα παιδιά τους και η έγνοια τους ήταν να βρούν το απαραίτητο ψωμί...
Ο πόλεμος, οι πολιτικές καταστάσεις μετά τόν εμφύλιο δύσκολες. Τα καλλίτερά μας χρόνια τα περάσαμε κάτω απ’ τίς λόγχες των φρουρών..
Σήμερα τα αναπολούμε με νοσταλγία, μα πιστεύω πως δεν είναι τα χρόνια που νοσταλγούμε αλλά το γεγονός ότι τότε δεν είχαμε αθροιτικά, δεν είχαμε πίεση ούτε πρεσβυωπία και τα βάσανα τα είχαν οι γονείς μας που τώρα μας λείπουν... Το απλό παιχνίδι γιά το παιδί ήταν αρκετή διασκέδαση και μάλιστα όταν στό ένα χέρι μπορούσε να κρατάει ένα κουμούτσι ψωμί. Ηταν και οι άνθρωποι γύρω μας.
Πώς μπορώ να ξεχάσω τίς απόκριες ,στίς γειτονιές που ανάβαμε το ντιλιβάνι και όλοι, μικροί μεγάλοι χόρευαν με τραγούδια που έλεγαν με το στόμα, βλεπεις τότε δέν είχαμε ούτε ραδιόφωνα ούτε στερεοφωνικά. Παίζαμε την Αμπάριζα, τον κλίτσικα – έτσι λέγαμε το ξυλίκι- την καραβάνα, έπαιζαν τα κορίτσια με το πάνινο τόπι και τις πάνινες κούκλες.
Πώς να ξεχάσω εκείνες τίς γυναίκες με το κεφολομάντηλο στά μαλλιά να ιδιάζουν το νήμα γιά τον αργαλειό , να γνέθουν με τή ρόκα τους τό μαλλί η το λινάρι η καμμιά φορά να φτάνουν στό σπίτι τους με μιά ζαλιά ξύλα από το βουνό κατάκοπες, γιά να συνεχίσουν με το μαγείρεμα η το ζύμωμα;
Ξεχνιέται η γιαγιά με τα ροζιασμένα χέρια, που μπορούσαν όμως να χαιδεύν τόσο γλυκά ενω μας έλεγε παραμύθια;
Κι οι πατεράδες που γυρνούσαν το σούρουπο με αργα βήματα, σκαφτιάδες η ζευγολάτες χωρίς ωράριο, Ήλιο με Ηλιο που λέγανε με μόνο φαγητό μιά ρεγγα στό λάδι και ένα μπουκάλι κρασί...
Φίλοι μου, δεν ήταν ωραία εκείνα τα χρόνια , μα ήταν ωραίοι οι δικοί μας άνθρωποι που τώρα δεν τούς έχουμε αλλά πάντα θα μας λείπουν...
Ηταν η γειτονιά μας ο κόσμος μας, εκεί νιώθαμε ασφάλεια και σιγουριά εκεί τα γειτονάκια ήταν αδέρφια, και σύντροφοι στό παιχνίδι – μέ τα παιδιά από άλλες γειτονιέςς κάναμε πετροπόλεμο- εκεί νιώσαμε το ξεκίνημα της ζωής μας.
Οπως Τα χελωνάκια που γεννιούνται στήν αμμουδια της θάλασας, και διασχίζουν μιά απόσταση 10 μέτρων γιά να μπούν στό νερό,και τα αρπαχτικά πουλιά τα αφανίζουν, ένα στα είκοσι γλυτώνει.- Γιατί δεν τα παίρνετε στα χέρια σας εσείς να τα ρίξετε στή θάλασσα ; ρωτήσαμε τόν επιστήμονα ζωολογίας.-Η διαδρομή αυτή που κάνουν τα χελωνάκια, μας είπε , καταγράφεται στόν εγκέφαλό τους και έτσι όταν ενηλικιωθούν θα επιστρέψουν εκεί που γεννήθηκαν γιά να αναπαραχθούν, αλλιώς θα χαθούν γιά πάντα.
Ο σολωμός, μετά από χρόνια περιπλάνησης στίς θάλασσες, επιστρέφει στό ποτάμι που γεννήθηκε για να αναπαραχθει και να πεθάνει.
Τα πρώτα βήματα, οι πρώτες παραστάσεις, όπως και σε πολλά είδη του ζωικού βασιλείου, έτσι και στόν άνθρωπο, καταγράφονται ανεξήτηλα στόν εγκέφαλό του, δεν ξεχνιούνται ποτε΄. Πέντε δεκαετίες λείπω από το χωριό μου και τη γειτονιά μου, μα κάθε όνειρο που βλέπω, πάντα συμβαίνει ΕΚΕΙ, εκεί που γεννήθηκα και μεγάλωσα... εκεί που γαληνεύω...
Σε όλους σχεδόν συμβαίνει αυτό .Άς κοιτάξουμε γύρω μας, πόσοι και πόσοι, ξενιτεύτηκαν, έκαναν οικογένειες μακρυά, αλλά ζούν και ονειρεύονται την επιστροφή στό σπιτάκι και στη γειτονιά τους.
Σήμερα σχεδόν δεν υπάρχουν γειτονιές σαν αυτές που γνωρίσαμε εμείς,

Τί θα καταγράψουν τα νέα παιδιά που θα γεννηθούν; Άς ελπίσουμε ότι η φύση θα κάνει καλά τη δουλειά της και δεν θα τα αφήσει με μηδενικές αναμνήσεις, δεν θα τα αφήσει να χαθούν...

Πηγή ΗΤΑΝ Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ... | ΜΕΡΟΠΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

↧

Οι έλληνες «κόκκινοι» μετανάστες στις ΗΠΑ

March 28, 2013, 2:39 am

≫ Next: Οδός Γ΄Σ/βρίου κάπου στο 1900

≪ Previous: ΗΤΑΝ Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ...

Το ντοκυμαντέρ «Ταξισυνειδησία» φέρνει στο φως άγνωστες πτυχές της πολιτικής δράσης Ελλήνων στις Ηνωμένες Πολιτείες στο πρώτο μισό του περασμένου αιώνα

Οι έλληνες «κόκκινοι» μετανάστες στις ΗΠΑ

Ελληνες αντιφασίστες στο εσωτερικό της εργατικής συνδικαλιστικής λέσχης «Σπάρτακος» στη Νέα Υόρκη

Τι θα κάνουμε βρε φίλοι στην κατάσταση αυτή/

Που χαμένοι πάμε όλοι εδώ στην Αμερική/

Μια που φτώχεια έχει πέσει και δεν βρίσκουμε δουλειά/

Και τα έξοδα δεν βγαίνουν και τραβούμε συμφορά/

Με τα μούτρα κρεμασμένα, με τις τσέπες αδειανές/

Περπατούμε μες στους δρόμους, Χούβερ τι μας έκανες…

Στίχοι από το τραγούδι «Με τις τσέπες αδειανές». Γράφτηκε από τον Γιώργο Κατσαρό-Θεολογίτη στην Αμερική της οικονομικής ύφεσης του 1929. Ακούγεται στο ντοκυμαντέρ «Ταξισυνειδησία» που σκηνοθέτησε ο Κώστας Βάκκας, το οποίο μας θυμίζει ότι στο πρώτο μισό του περασμένου αιώνα εκατοντάδες έλληνες μετανάστες πάλεψαν για το δίκιο του εργάτη σε κάθε γωνιά της Αμερικής.

Πολλοί από αυτούς απελάθηκαν και αρκετοί σκοτώθηκαν στον βωμό της ταξικής συνείδησης. Πρώτο και ίσως πιο τρανταχτό παράδειγμα όλων είναι εκείνο του Λούις Τίκας, επικεφαλής των παράνομων συνδικάτων που βρίσκονταν ακόμη στα σπάργανα την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα. Ο Τίκας σκοτώθηκε στις απεργίες των ορυχείων του Κολοράντο το 1914 και έγινε αμέσως λαϊκός ήρωας. Αργότερα γράφτηκε ακόμη και τραγούδι γι' αυτόν. Δεν ήταν βεβαίως ο μόνος Ελληνας που έχασε τη ζωή του. Ονόματα όπως Στιβ Κατόβης και Νικ Κουντουράκης είναι ρανίδες στον ωκεανό του ελληνικού αίματος που χύθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο σπόρος για τη δημιουργία της «Ταξισυνειδησίας», που προβλήθηκε στο τελευταίο φεστιβάλ ντοκυμαντέρ Εικόνες του 21ου Αιώνα στη Θεσσαλονίκη, βρίσκεται σε μια παρέα ελλήνων φοιτητών της Νέας Υόρκης η οποία την εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα δρούσε οργανωμένα εναντίον της. Αργότερα, όταν η παρέα διαλύθηκε, κάποια από τα μέλη της ίδρυσαν τη μη κερδοσκοπική εταιρεία «Αποστόλης Μπερδεμπές», εις μνήμην ενός από τους συντρόφους της παρέας ο οποίος είχε πια πεθάνει.

Αυτή η εταιρεία βρίσκεται πίσω από την παραγωγή της «Ταξισυνειδησίας». Οταν αποφασίστηκε η δημιουργία ενός ντοκυμαντέρ για τους αντιχουντικούς αγώνες των Ελλήνων της Αμερικής, ο Κώστας Βάκκας, που δεν είχε καμία σχέση με εκείνη την παρέα (ο ίδιος σπούδασε στο Λονδίνο), κλήθηκε να το σκηνοθετήσει. Την ίδια περίοδο παρακολούθησε μια εκδήλωση για τη μετανάστευση στην Αθήνα όπου ο Κωστής Καρπόζηλος μιλούσε για τη μετανάστευση στην Αμερική. Λόγω της αριστερής σκοπιάς του, αλλά κυρίως της εξειδίκευσής του σε θέματα μετανάστευσης, ο κ. Καρπόζηλος κρίθηκε ιδανικός ερευνητής του ντοκυμαντέρ, του οποίου τα κείμενα έγραψε ο ίδιος. Ιστορικός στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, ο κ. Καρπόζηλος έχει ασχοληθεί συστηματικά με ζητήματα μεταναστευτικού ριζοσπαστισμού, αλλά και με τους κοινωνικοπολιτικούς μετασχηματισμούς στα χρόνια της οικονομικής ύφεσης του 1929 στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σπάνιο υλικό και μαρτυρίες

Οπως μας είπε ο Κ. Βάκκας, βασικός στόχος της έρευνας ήταν η ανεύρεση αρχειακού οπτικού υλικού από τους λαϊκούς αγώνες των Ελλήνων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το υλικό βρέθηκε ύστερα από επίπονη έρευνα. Χάρη στην ευρηματικότητα του Βάκκα αλλά και του μοντέρ Νώντα Σκαρπέλη, εμπλουτίστηκε με αποσπάσματα συνεντεύξεων από ελληνικής καταγωγής Αμερικανούς που έχουν προσωπικές εμπειρίες και γνώσεις επί του θέματος. Ανάμεσά τους ο Νταν Γεωργάκας, ο Κώστας Στεργίου, ο Κώστας Λέκκας και ο Ερικ Πούλος, ο πατέρας του οποίου, ο Τζον Πούλος, ήταν στέλεχος του Τροτσκιστικού Κόμματος στην Αμερική και η σύζυγός του και μητέρα του Ερικ ήταν η ιδιαιτέρα γραμματέας του Λέοντος Τρότσκι. Η παραγωγή βρήκε επίσης ηχητικό υλικό με μαρτυρίες ελλήνων συνδικαλιστών στις ΗΠΑ που δεν ζουν πλέον, όπως ο Νικ Πάπας, ο οποίος μιλά για τη δράση του ελληνικού στοιχείου στον ισπανικό εμφύλιο με την ταξιαρχία Λίνκολν, στην οποία ανήκε ο αδελφός του. Είναι απίστευτο πόσοι Ελληνες πολέμησαν στην Ισπανία με την ταξιαρχία Λίνκολν σε μια περίοδο όπου ο πόλεμος κατά του φασισμού ήταν κοινή υπόθεση όλων, ανεξαρτήτως πολιτικής θέσης τους. Μάικ Πάπας, Τζέιμς Δήμας, Εμμανουήλ Αρκάς, Τζον Ντρέικ, Νίκος Κουρκαιώτης, Πέτρος Γεωργαλάς - η λίστα ατελείωτη...

«Οι στρατευμένοι με το κομμουνιστικό κίνημα στην Αμερική της δεκαετίας του 1920 ήταν πολύ υπερήφανοι για την επιλογή τους» αναφέρει ο κ. Καρπόζηλος. «Ηταν συνειδητοποιημένοι εργάτες που μπόρεσαν να αποτινάξουν τον όγκο των συναισθημάτων και των αγκυλώσεων της Εκκλησίας, του αστικού Τύπου και της κοινωνίας». Στον λόγο της αμερικανικής Αριστεράς αναπτύχθηκε ένα συνεχές δίπολο ανάμεσα στο αίσθημα και στη συνείδηση. Τα αισθήματα και ο κόσμος της θρησκείας και του πατριωτισμού που εκμεταλλεύονταν τον εργάτη από τη μία και ο κόσμος της αποκάλυψης της ταξικής συνείδησης από την άλλη. Από εκεί άλλωστε προέρχεται ο όρος «Ταξισυνειδησία». Το σύνθημα του εργατικού βιβλιοπωλείου ήταν «διάβασε σήμερα, κυβέρνησε αύριο».

Δεν είναι ευρέως γνωστό ότι χιλιάδες Ελληνες της Αμερικής είχαν απελαθεί εν μιά νυκτί ανάμεσα στο 1919 και στο 1921. Τυπογραφεία και λέσχες λεηλατήθηκαν, ενώ άνθρωποι εκτελέστηκαν, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την περιβόητη εκτέλεση των ιταλών συνδικαλιστών Σάκο και Βανζέτι τον Αύγουστο του 1927. Ενας από τους επικεφαλής των συνδικάτων που έλαβαν μέρος στις διαδηλώσεις του Σικάγου εκείνη την εποχή ήταν οΝικήτας Καλαφατάς με το παρατσούκλι «Κόκκινος». Τη δεκαετία του 1920 ο Πάνος Χαρισιάδης ήταν ένας από τους εκπροσώπους της νέας γενιάς των Ελλήνων της Αμερικής οι οποίοι συντάχθηκαν στις οργανώσεις κομμουνιστικού προσανατολισμού νιώθοντας μεγαλύτερη άνεση με την αμερικανική τους ιδιότητα.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 ο Χαρισιάδης είχε πια αναρριχηθεί στα συνδικαλιστικά κλιμάκια και είχε αλλάξει το επώνυμό του σε «Χάρισον» ώστε να είναι πιο οικείος με τους Αμερικανούς.

Ωστόσο την εποχή του μακαρθισμού ο Χαρισιάδης απελάθη από τις ΗΠΑ και κατέληξε στην Πολωνία, όπου πέρασε όλη του τη ζωή. Το ίδιο συνέβη με τον Γιάννη Μπαχάραπου μιλάει στο ντοκυμαντέρ. Το μόνο μάλιστα που κατάφερε η υπεράσπισή του ήταν να μη σταλεί πίσω στην Ελλάδα ώστε να μην καταλήξει στη Γυάρο. Δεν τον δέχθηκε καμία χώρα της Ευρώπης πέρα από τη Δανία, από την οποία πέρασε transit για την Πολωνία.

Ο ρόλος του Τύπου
Τεράστιο ενδιαφέρον στην «Ταξισυνειδησία» = παρουσιάζει επίσης το ζήτημα του ελληνικού εργατικού Τύπου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ως το 1925 το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αμερικής δεν είχε αγγλόφωνη έκδοση. Ωστόσο ήδη από το 1917 είχε κυκλοφορήσει η «Οργάνωσις», η πρώτη ελληνόγλωσση σοσιαλιστική εφημερίδα, η οποία εκδόθηκε από τα ελληνικά μέλη του Εργατικού Κόμματος. Την ίδια χρονιά στη Νέα Υόρκη ιδρύθηκε η Ελληνική Σοσιαλιστική Ενωση του Συνδικάτου του Σοσιαλιστικού Κόμματος Αμερικής και τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε η «Φωνή του Εργάτου», έκδοση της ελληνικής ομοσπονδίας του Εργατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Αμερικής που αναπλήρωσε τη μεγάλη έλλειψη που ως τότε υπήρχε. Το «Ελεύθερον Βήμα» και ο «Εθνικός Κήρυξ» είναι άλλα χαρακτηριστικά έντυπα των Ελλήνων της Αμερικής, όπου έγινε και η πρώτη ελληνική μετάφραση του «Κράτος και Επανάσταση» του Λένιν. Ελληνοαμερικανοί εργάτες την εξέδωσαν το 1920 στη Νέα Υόρκη και επί πολλά χρόνια αυτή η έκδοση κυκλοφορούσε και στην Ελλάδα. Η ταινία επισημαίνει επίσης ότι όταν ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος οι Ελληνες της Αμερικής υποστήριξαν το ΕΑΜ, αφού χτυπούσε τον φασισμό που ήταν εχθρός και των Αμερικανών. Ωστόσο η λανθασμένη απόφαση της αυτοδιάλυσης του αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε συνέπεια να ανδρωθεί το αντικομμουνιστικό κίνημα με ηγέτη τον γερουσιαστή Τζόζεφ Μακ Κάρθι και όλα όσα ακολούθησαν κατά της δημοκρατίας.

πηγή

↧

Οδός Γ΄Σ/βρίου κάπου στο 1900

March 28, 2013, 2:39 am

≫ Next: Εν Αθήναις....ο περιπτεράς της Ομόνοιας

≪ Previous: Οι έλληνες «κόκκινοι» μετανάστες στις ΗΠΑ

↧