↧
1966 Πέντε χιλιάδες ψέμματα
↧
Το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης !
↧
↧
Παλιά Αθήνα...Τενεκεδένια... φωτογραφία
Θέλεις να δεις τι μούτρα έχεις; Και μάλιστα αποτυπωμένα πάνω σε τενεκέ;
Νέες τεχνικές φωτογράφησης σε περιμένουν!
(Ξιφίας 1881)
↧
Γιατί το σπίτι του ζεύγους Κοκοβίκου στην Πλάκα δεν πουλήθηκε ποτέ
Ρεπορτάζ του newsbeast.gr για το διατηρητέο κτίριο που έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία
Στα τελευταία λεπτά της ταινίας του Γιώργου Τζαβέλα, η Μάρω Κοντού (Ελένη) συναντάει το Γιώργο Κωνσταντίνου (Αντώνη) στο υπό κατεδάφιση σπίτι που κάποτε ζούσαν οι δυο τους. Αμφότεροι έχουν πάει να δουν το σπίτι στο οποίο έζησαν 10 χρόνια κοινής ζωής. «Θλιβερό πράγμα το γκρέμισμα», αναφωνεί ο Γιώργος Κωνσταντίνου. «Ναι, πολύ θλιβερό», συμφωνεί μαζί του η Κοντού.
Γράφει ο Γιώργος Λαμπίρης
Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος
Το ζευγάρι έχει χωρίσει λίγο καιρό πριν λόγω… ασυμφωνίας χαρακτήρων και η απόσταση μεταξύ τους είναι περισσότερο από εμφανής. Ωστόσο η κοινή τους διαδρομή φαίνεται πως δεν έχει ολοκληρωθεί. Και οι δύο αρνούνται να παραδεχτούν ευθαρσώς πως η απουσία του άλλου είναι κάτι περισσότερο από αισθητή. Στο τέλος της σκηνής ομολογούν τα αισθήματα που τρέφουν ο ένας για τον άλλον, παραμερίζοντας τον άκρατο εγωισμό τους. Όσο για το σπίτι (τους) στην πραγματικότητα δεν κατεδαφίστηκε ποτέ, σε αντίθεση με το σενάριο της ταινίας…
Αντιθέτως διατηρείται έως και σήμερα. Και νομικά -όπως θα διαβάσετε στη συνέχεια- αλλά και ουσιαστικά. Η θέση του; Εκεί που βρισκόταν ανέκαθεν: επί της οδού Τριπόδων 32 στην Πλάκα.
Το πωλητήριο
Το Σεπτέμβριο του 2014 η είδηση ότι η… οικία Κοκοβίκου στην Πλάκα πωλείται, απασχόλησε κατοίκους, αθηνολάτρες και άλλους φορείς. Τότε ανακοινώθηκε η απόφαση εκποίησης του κτιρίου στο πλαίσιο αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας, μέσω του Ταμείου Αξιοποιήσης Δημόσιας Περιουσίας (ΤΑΙΠΕΔ). Όλοι οι προαναφερόμενοι εναντιώθηκαν με σθένος στο ενδεχόμενο πώλησής του οικήματος σε ιδιώτες.
Το σπίτι του 1800, το οποίο στέγαζε την τουρκική στρατιωτική διοίκηση, πέρα από ιστορική γνώρισε και κινηματογραφική καταξίωση. Εκεί έζησαν τον έρωτά τους η Ελένη και ο Αντώνης. Η… Ελενίτσα και ο Αντωνάκης. Τα δύο πρόσωπα που ενσάρκωσαν οι πρωταγωνιστές Μάρω Κοντού και Γιώργος Κωνσταντίνου στην ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» του Γιώργου Τζαβέλλα.
Ο νόμος
Η Τριπόδων 32 όμως δεν έμεινε απροστάτευτη. Το συγκεκριμένο οίκημα και ο χώρος που το περιβάλλει παρουσιάζουν ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον, δεδομένου η έκταση στο σύνολό της έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο -το 1995- από το τμήμα νεότερων μνημείων της διεύθυνσης πολιτιστικής ανάπτυξης του υπουργείου Πολιτισμού.
Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη απόφαση και με βάση τα όσα ορίζει η ελληνική νομοθεσία, το κτίριο απαγορεύεται να δεχτεί οποιαδήποτε επέμβαση (επισκευές, συντήρηση ή άλλη προσθήκη), χωρίς ο ιδιοκτήτης να ζητήσει άδεια από την εφορεία νεότερων μνημείων.
Σε ό,τι αφορά τα χαρακτηριστικά του ακινήτου:
- Τέθηκε στη διαδικασία του διαγωνισμού προς αξιοποίηση το 2014
- Η τιμή εκκίνησης του ακινήτου είχε οριστεί στα 900.000 ευρώ.
- Ιδιοκτήτης του ακινήτου είναι το υπουργείο Πολιτισμού.
- Τη διαχείριση της πώλησης ανέλαβε το ΤΑΙΠΕΔ
- Τετραγωνικά μέτρα οικοπέδου: 411,37
- Τετραγωνικά μέτρα κτισμάτων: 266,00
- Αποτελεί εξαιρετικό δείγμα αθηναϊκού σπιτιού του 19ου αιώνα με τον περιβάλλοντα χώρο του.
Η διαδρομή και τα αρχαία
Το σπίτι της οδού Τριπόδωνα απαλλοτριώθηκε το 1979 για αρχαιολογικούς σκοπούς.
Το 1997 παραχωρήθηκε η χρήση του στην Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), όπως προκύπτει από την απάντηση της Γενικής Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του υπουργείου Πολιτισμού, σε ερώτημα του newsbeast.gr.
Αναπαλαιώθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του αρχαιολόγου Γ. Καββαδία, ο οποίος σε δημοσίευση με τίτλο: «Ειδήσεις από την οδό Τριπόδων», ανέφερε ότι κατά τη διάρκεια της ανασκαφής του 2000, αποκαλύφθηκε τμήμα της αρχαίας οδού Τριπόδων. Η οδός Τριπόδων κατά την αρχαιότητα είχε μήκος 800 μέτρων και ξεκινούσε -σύμφωνα με τον Παυσανία- από το Πρυτανείο, στην Αγορά, για να καταλήξει στο θέατρο του Διονύσου, χωρητικότητας 17.000 θεατών.
Στη συνέχεια της απάντησης της Εφορείας Αρχαιοτήτων προς το newsbeast.gr, αναφέρεται πάντως ότι στη διάρκεια της ανασκαφής που πραγματοποιήθηκε στο ισόγειο και το εσωτερικό του κτιρίου και ολοκληρώθηκε το 2003, βρέθηκαν:
- Στο εσωτερικό του κτιρίου, τμήμα μνημειώδους αναλημματικού τοίχου ύστερων κλασικών ή ελληνιστικών χρόνων, τμήμα του λεγόμενου «Πεισιστράτιου» αγωγού, τμήματα αποχετευτικών αγωγών κλασικών και υστερορωμαϊκών χρόνων, τμήματα οδοστρωμάτων κλασικών, αρχαίων και γεωμετρικών χρόνων. Επίσης βρέθηκε τμήμα κτιρίου παλαιοχριστιανικών χρόνων και φρέαρ βυζαντινών χρόνων.
- Στον ακάλυπτο χώρο του οικοπέδου βρέθηκε σύστημα αγωγών παλαιοχριστιανικών-υστερορωμαϊκών χρόνων, φρεάτιο βυζαντινών χρόνων καθώς και άλλα αρχαιολογικά ευρήματα.
Είναι χαρακτηριστικό όπως προκύπτει από τα στοιχεία που έχουμε συλλέξει ότι το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) έχει γνωμοδοτήσει υπέρ της διατήρησης και ανάδειξης των αρχαιοτήτων, ενώ σύμφωνα με την Εφορεία Αρχαιοτήτων απομένουν οι εργασίες διαμόρφωσης της αυλής του κτιρίου και η ανασκαφή άσκαφου διαδρόμου που βρίσκεται στο οικόπεδο.
Επομένως όπως γίνεται αντιληπτό, το κτίριο δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να αξιοποιηθεί είτε εμπορικά, είτε με άλλο τρόπο από ιδιώτη.
Το ΤΑΙΠΕΔ και η αξιοποίηση
Για το ζήτημα της αξιοποίησης του κτιρίου επικοινωνήσαμε και με το ΤΑΙΠΕΔ. Η απάντηση που λάβαμε είναι ότι «Δεν υπήρξε ουδέποτε ενδιαφέρον για την αγορά του συγκεκριμένου ακινήτου, το οποίο προσεχώς θα περάσει στη δικαιοδοσία της ΕΤΑΔ. Είναι γεγονός ότι αρχικά υπήρξαν αντιδράσεις ως προς την αξιοποίηση του συγκεκριμένου οικήματος. Ωστόσο δεν υπήρξε ούτε μία προσφορά κατά τη διάρκεια της ηλεκτρονικής δημοπρασίας, καθότι όπως φάνηκε δεν παρουσίαζε κανένα επενδυτικό ενδιαφέρον».
«Η μεταβίβαση στην ΕΤΑΔ θα πραγματοποιηθεί μόλις λειτουργήσει το καινούργιο υπερταμείο αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας. Σε αντίθεση με το οίκημα της Τριπόδων, άλλα ακίνητα τα οποία είχαν ενταχθεί στην ίδια διαδικασία, πωλήθηκαν σε νέους ιδιοκτήτες», σημειώνει το ΤΑΙΠΕΔ.
Είναι γεγονός ότι το καθεστώς αξιοποίησης του σπιτιού που έζησε τη δική του διαδρομή δημοσιότητας μέσα από τη δημοφιλή ελληνική ταινία και όχι μόνο, συνάντησε σοβαρά εμπόδια λόγω αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Είναι χαρακτηριστικό ότι έως και αυτή τη στιγμή η φυσιογνωμία του παρουσιάζει την ίδια ακριβώς εικόνα που είχε το 1965, όταν γυρίστηκε η ταινία, αλλά και νωρίτερα.
Ωστόσο όπως όλα δείχνουν η ανάδειξη του συγκεκριμένου «εξαιρετικού δείγματος αθηναϊκού σπιτιού», όπως το χαρακτηρίζουν οι αρχαιολόγοι, είναι κάτι που θα χρειαστεί αρκετό καιρό ακόμα. Έως τότε αρκούμαστε στην εικόνα του σπιτιού που αποκομίσαμε από τα ασπρόμαυρα πλάνα μιας ελληνικής ταινίας -εσχάτως έγχρωμα λόγω ψηφιακής επεξεργασίας- καθώς εάν περάσετε από την Τριπόδων, αυτό που θα δείτε είναι ένα σπίτι, κρυμμένο πίσω από μεταλλικά καλύμματα, τα οποία… προστατεύουν την πρόσοψη, αλλά και το σύνολο της ιδιοκτησίας από το βλέμμα των περαστικών.
↧
Κάτι ξεχασμένα Ρωμαϊκά ψηφιδωτά στον Εθνικό Κήπο .
Από τον ΜΙΧΑΛΗ ΜΙΧΑΗΛ
Βρίσκονται πίσω από τη Βουλή στο κομμάτι του Εθνικού Κήπου επί της Βασιλίσσης Σοφίας. Δεν ξέρω πόσοι τα έχουν προσέξει, πόσοι έχουν καταφέρει να τα προσέξουν έτσι κρυμμένα που είναι πίσω από τα λευκά κοντέινερ. Με μια πρώτη αφελή ματιά νομίζεις πως είναι μια παλιά πισίνα, μια δεξαμενή με τοίχους στο χρώμα ξεθωριασμένης τερακότα. Αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά θα παρατηρήσεις πως στον πάτο αυτής της “δεξαμενής” υπάρχουν μερικά πολύ όμορφα ψηφιδωτά. Δεν έχω τις γνώσεις να σας πω αν πρόκειται περί αριστουργημάτων, εμένα όλες οι αρχαιότητες μου φαίνονται πανέμορφες, δεν μπορώ να ξεχωρίσω το αριστούργημα από τα υπόλοιπα. Όταν είδα για πρώτη φορά τα ψηφιδωτά της Αμφίπολης δάκρυσα από την ομορφιά τους. Μετά, παρακολουθώντας τις συζητήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατάλαβα πως πολλοί άνθρωποι που εκτιμώ δεν τα θεώρησαν και τόσο μεγάλης σημασίας. Μπορεί να κάνω λάθος λοιπόν κι εδώ, γι’ αυτό και θα περιορίσω το σχόλιό μου στο να πω απλώς πως ασχέτως γνώσεων αυτά τα ψηφιδωτά μου φάνηκαν εκείνο το ζεστό απόγευμα πολύ όμορφα έτσι όπως φωλιάζουν κάτω από τα μεγάλα δέντρα του Κήπου.
![]()
Μεγάλο προνόμιο να περπατάς στον Εθνικό Κήπο της πόλης σου και να βλέπεις να ξεπηδά από το έδαφος ένα ψηφιδωτό μια άλλης εποχής με κισσούς, όμορφα γεωμετρικά σχήματα, πουλάκια κι άλλους φυτικούς διάκοσμους. Κάθομαι ώρα κοντά στο ψηφιδωτό. Ειναι απόγευμα, για κάποιο λόγο μπόρεσα να φύγω νωρίς από τη δουλειά και ευτυχώς, πήρα την απόφαση να διασχίσω τον όμορφο Εθνικό Κήπο, που μπορεί να θέλει πολλές βελτιώσεις αλλά εξακολουθεί να είναι ένα μαγεμένο μέρος, με τα γιγαντιαία γέρικα δέντρα του, τις άναρχες πρασινάδες, τα ρυάκια που τρέχουν, τα κιόσκια με τις πασχαλιές, τις λίμνες με τα ψάρια και τις χελώνες, κάποιες αρχαιότητες που στέκουν μοναχικές στο γκαζόν δίπλα σε Αθηναίους που ξαπλώνουν στον ήλιο, με αυτά εδώ τα ψηφιδωτά που κάποτε στολιζαν μια Ρωμαϊκή βίλα. Ποιος ξέρει τι υπήρχε εδώ, ποια πόδια πατούσαν τις πέτρινες διακοσμήσεις με τους κισσούς! Να ήτανε άραγε αριστοκρατική περιοχή; Μάλλον. Να έμενε κάποιο εξέχον πρόσωπο της εποχής; Κοίτα να δεις. Ήταν και τότε μια περιοχή μιας κάποιας σημασίας, όπως είναι και σήμερα! Γι’ αυτό αγαπώ την αρχαιολογία. Για το ατελείωτο παιχνίδι του σήμερα με το χθες και φυσικά για την ομορφιά, το μέτρο. Τα ψηφιδωτά ανήκαν σε μια βίλα της υστερορωμαϊκής περιόδου που ανακαλύφθηκε στα χρόνια του Όθωνα και χρησιμοποιήθηκε από τη βασιλική οικογένεια ως εξωτερικό αίθριο περιβαλλόμενο από αναρριχώμενα φυτά. Στα ψηφιδωτά δίπλα δεν υπάρχει κάποια σήμανση, δεν μπορεί ο επισκέπτης του κήπου να διαβάσει δέκα πράγματα γι’ αυτά. Στο διαδύκτιο υπάρχουν ελάχιστες πληροφορίες. Μια συνέντευξη στο lifo.gr με την Συντήρητρια Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης Δρ. Στεφανία Χλουβεράκη με ενημερώνει πως γίνονται κάποιες εργασίες για τη αποκατάστασή τους. Τα ψηφιδωτά ανήκαν σε μια βίλα της υστερορωμαϊκής περιόδου που ανακαλύφθηκε στα χρόνια του Όθωνα και χρησιμοποιήθηκε από τη βασιλική οικογένεια ως εξωτερικό αίθριο περιβαλλόμενο από αναρριχώμενα φυτά. Η συνολική του επιφάνεια είναι 400 τετραγωνικά μέτρα.
![]()
Ένα δημοσίευμα του 2013 στην Ελευθεροτυπία με ενημερώνει για κάποια άλλα ψηφιδωτά που βρέθηκαν κοντά στο Ζάππειο και ανήκαν σε ρωμαϊκή βίλα που είχε ανασκαφεί το 1889 και είχε καταχωθεί. Στο δικό μου άπειρο μάτι τα δύο ψηφιδωτά μοιάζουν, εικάζω πως οι δύο βίλες χτίστηκαν περίπου την ίδια εποχή. Στο ίδιο δημοσίευμα διαβάζω την αναφορά της Αρχαιολογικής Εταιρείας την εποχή της πρώτης ανασκαφής που ξεκίνησε στις 8 Ιουνίου του 1889. Η βίλα χαρακτηρίζεται ως ένα «ιδιόσχημο οικοδόμημα» «μέγιστης κατασκευής» που είχε «ερειπωθεί πρόπαλαι». «Ητο δε και εξ αρχής εκτισμένος μετά πολυτελείας μεν και ευπρεπείας επιδεικτικής, έχον το πάλαι εσωτερικώς τους τοίχους πανταχού σχεδόν μαρμαρίναις πλαξίν ενδεδυμένους». Διαβάζω επίσης πως κάτω από τον Εθνικό Κήπο βρίσκεται ένα κομμάτι της Ρωμαικής Αθήνας. “Είχε γυμνάσια, βαλανεία, κρήνες, μεγαλοπρεπείς επαύλεις και έργα κοινής ωφελείας, μη ορατά, αλλά υπαρκτά, κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, τα οποία ήρθαν στο φως με τα έργα του Μετρό της Αθήνας. Είναι ένα κομμάτι της λαμπρής πόλης που έκτισε ο αυτοκράτορας Αδριανός, ο μέγας ευεργέτης αυτής της πόλης που την ξανάχτισε μετά την καταστροφή που επέφερε η επιδρομή του Σύλλα το 86 π.Χ. Η πόλη του Αδριανού είχε μεγαλοπρεπείς ναούς και κτήρια, όπως ο ναός του Ολυμπίου Διός, το Πανελλήνιον, το Πάνθεον, η Βιβλιοθήκη και το Γυμνάσιο. Ας μην λησμονούμε ότι ο Αδριανός ολοκλήρωσε το υδραγωγείο που υδροδοτούσε την Αθήνα έως τον 20ό αιώνα” γράφει η δημοσιογράφος Νίκη Κοντράρου – Ρασσιά.
![]()
Πόσες πόλεις είναι η Αθήνα τελικά; Πόσες ζωές έζησαν εδώ βίους όχι πολύ διαφορετικούς από τους δικούς μας; Με τον ίδιο τρόπο κλαίνε οι άνθρωποι, με τον ίδιο γελούν πάντα. Να μπορούσα να έβλεπα έτσι όπως βολτάρω εγώ τώρα στα δρομάκια του Εθνικού Κήπου τους κατοίκους αυτής της βίλας πώς ζούσαν, να έβλεπα τους τεχνήτες να φτιάχνουν τους κισσούς και τα μαύρα πουλάκια του ψηφιδωτού λίγο πριν το παραδώσουν στος ιδιοκτήτες του. Να ήταν η μόδα της εποχής αυτά τα σχήματα; Και πώς τα παράγγελνε κανείς; Τι έκαναν τα αρχαία ελληνικά αγάλματα τότε; Τα κρατούσαν ή μήπως τους φαινόντουσαν παλιομοδίτικα και τα έκρυβαν όπως κρύβουμε εμείς κάτι παλιά αντικείμενα των περασμένων δεκαετιών επειδή μας φαίνονται παλιακά; Να μπορούσα λοιπόν να άκουγα τις φωνές των ανθρώπων εκείνης της εποχής να μιλούν για τα καθημερινά τους θέματα, να γελουν με ένα αστείο. Αυτό ήθελα, αυτό σκεφτόμουν καθώς έβγαινα πίσω στη ζωή της Αθήνας μας που δυσκολεύεται αλλά νομίζω εξακολουθεί να μας γοητεύει.
Έτσι όπως μόνον αυτή ξέρει.
Πηγή:www.lifo.gr
Βρίσκονται πίσω από τη Βουλή στο κομμάτι του Εθνικού Κήπου επί της Βασιλίσσης Σοφίας. Δεν ξέρω πόσοι τα έχουν προσέξει, πόσοι έχουν καταφέρει να τα προσέξουν έτσι κρυμμένα που είναι πίσω από τα λευκά κοντέινερ. Με μια πρώτη αφελή ματιά νομίζεις πως είναι μια παλιά πισίνα, μια δεξαμενή με τοίχους στο χρώμα ξεθωριασμένης τερακότα. Αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά θα παρατηρήσεις πως στον πάτο αυτής της “δεξαμενής” υπάρχουν μερικά πολύ όμορφα ψηφιδωτά. Δεν έχω τις γνώσεις να σας πω αν πρόκειται περί αριστουργημάτων, εμένα όλες οι αρχαιότητες μου φαίνονται πανέμορφες, δεν μπορώ να ξεχωρίσω το αριστούργημα από τα υπόλοιπα. Όταν είδα για πρώτη φορά τα ψηφιδωτά της Αμφίπολης δάκρυσα από την ομορφιά τους. Μετά, παρακολουθώντας τις συζητήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατάλαβα πως πολλοί άνθρωποι που εκτιμώ δεν τα θεώρησαν και τόσο μεγάλης σημασίας. Μπορεί να κάνω λάθος λοιπόν κι εδώ, γι’ αυτό και θα περιορίσω το σχόλιό μου στο να πω απλώς πως ασχέτως γνώσεων αυτά τα ψηφιδωτά μου φάνηκαν εκείνο το ζεστό απόγευμα πολύ όμορφα έτσι όπως φωλιάζουν κάτω από τα μεγάλα δέντρα του Κήπου.
Μεγάλο προνόμιο να περπατάς στον Εθνικό Κήπο της πόλης σου και να βλέπεις να ξεπηδά από το έδαφος ένα ψηφιδωτό μια άλλης εποχής με κισσούς, όμορφα γεωμετρικά σχήματα, πουλάκια κι άλλους φυτικούς διάκοσμους. Κάθομαι ώρα κοντά στο ψηφιδωτό. Ειναι απόγευμα, για κάποιο λόγο μπόρεσα να φύγω νωρίς από τη δουλειά και ευτυχώς, πήρα την απόφαση να διασχίσω τον όμορφο Εθνικό Κήπο, που μπορεί να θέλει πολλές βελτιώσεις αλλά εξακολουθεί να είναι ένα μαγεμένο μέρος, με τα γιγαντιαία γέρικα δέντρα του, τις άναρχες πρασινάδες, τα ρυάκια που τρέχουν, τα κιόσκια με τις πασχαλιές, τις λίμνες με τα ψάρια και τις χελώνες, κάποιες αρχαιότητες που στέκουν μοναχικές στο γκαζόν δίπλα σε Αθηναίους που ξαπλώνουν στον ήλιο, με αυτά εδώ τα ψηφιδωτά που κάποτε στολιζαν μια Ρωμαϊκή βίλα. Ποιος ξέρει τι υπήρχε εδώ, ποια πόδια πατούσαν τις πέτρινες διακοσμήσεις με τους κισσούς! Να ήτανε άραγε αριστοκρατική περιοχή; Μάλλον. Να έμενε κάποιο εξέχον πρόσωπο της εποχής; Κοίτα να δεις. Ήταν και τότε μια περιοχή μιας κάποιας σημασίας, όπως είναι και σήμερα! Γι’ αυτό αγαπώ την αρχαιολογία. Για το ατελείωτο παιχνίδι του σήμερα με το χθες και φυσικά για την ομορφιά, το μέτρο. Τα ψηφιδωτά ανήκαν σε μια βίλα της υστερορωμαϊκής περιόδου που ανακαλύφθηκε στα χρόνια του Όθωνα και χρησιμοποιήθηκε από τη βασιλική οικογένεια ως εξωτερικό αίθριο περιβαλλόμενο από αναρριχώμενα φυτά. Στα ψηφιδωτά δίπλα δεν υπάρχει κάποια σήμανση, δεν μπορεί ο επισκέπτης του κήπου να διαβάσει δέκα πράγματα γι’ αυτά. Στο διαδύκτιο υπάρχουν ελάχιστες πληροφορίες. Μια συνέντευξη στο lifo.gr με την Συντήρητρια Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης Δρ. Στεφανία Χλουβεράκη με ενημερώνει πως γίνονται κάποιες εργασίες για τη αποκατάστασή τους. Τα ψηφιδωτά ανήκαν σε μια βίλα της υστερορωμαϊκής περιόδου που ανακαλύφθηκε στα χρόνια του Όθωνα και χρησιμοποιήθηκε από τη βασιλική οικογένεια ως εξωτερικό αίθριο περιβαλλόμενο από αναρριχώμενα φυτά. Η συνολική του επιφάνεια είναι 400 τετραγωνικά μέτρα.
Ένα δημοσίευμα του 2013 στην Ελευθεροτυπία με ενημερώνει για κάποια άλλα ψηφιδωτά που βρέθηκαν κοντά στο Ζάππειο και ανήκαν σε ρωμαϊκή βίλα που είχε ανασκαφεί το 1889 και είχε καταχωθεί. Στο δικό μου άπειρο μάτι τα δύο ψηφιδωτά μοιάζουν, εικάζω πως οι δύο βίλες χτίστηκαν περίπου την ίδια εποχή. Στο ίδιο δημοσίευμα διαβάζω την αναφορά της Αρχαιολογικής Εταιρείας την εποχή της πρώτης ανασκαφής που ξεκίνησε στις 8 Ιουνίου του 1889. Η βίλα χαρακτηρίζεται ως ένα «ιδιόσχημο οικοδόμημα» «μέγιστης κατασκευής» που είχε «ερειπωθεί πρόπαλαι». «Ητο δε και εξ αρχής εκτισμένος μετά πολυτελείας μεν και ευπρεπείας επιδεικτικής, έχον το πάλαι εσωτερικώς τους τοίχους πανταχού σχεδόν μαρμαρίναις πλαξίν ενδεδυμένους». Διαβάζω επίσης πως κάτω από τον Εθνικό Κήπο βρίσκεται ένα κομμάτι της Ρωμαικής Αθήνας. “Είχε γυμνάσια, βαλανεία, κρήνες, μεγαλοπρεπείς επαύλεις και έργα κοινής ωφελείας, μη ορατά, αλλά υπαρκτά, κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, τα οποία ήρθαν στο φως με τα έργα του Μετρό της Αθήνας. Είναι ένα κομμάτι της λαμπρής πόλης που έκτισε ο αυτοκράτορας Αδριανός, ο μέγας ευεργέτης αυτής της πόλης που την ξανάχτισε μετά την καταστροφή που επέφερε η επιδρομή του Σύλλα το 86 π.Χ. Η πόλη του Αδριανού είχε μεγαλοπρεπείς ναούς και κτήρια, όπως ο ναός του Ολυμπίου Διός, το Πανελλήνιον, το Πάνθεον, η Βιβλιοθήκη και το Γυμνάσιο. Ας μην λησμονούμε ότι ο Αδριανός ολοκλήρωσε το υδραγωγείο που υδροδοτούσε την Αθήνα έως τον 20ό αιώνα” γράφει η δημοσιογράφος Νίκη Κοντράρου – Ρασσιά.
Πόσες πόλεις είναι η Αθήνα τελικά; Πόσες ζωές έζησαν εδώ βίους όχι πολύ διαφορετικούς από τους δικούς μας; Με τον ίδιο τρόπο κλαίνε οι άνθρωποι, με τον ίδιο γελούν πάντα. Να μπορούσα να έβλεπα έτσι όπως βολτάρω εγώ τώρα στα δρομάκια του Εθνικού Κήπου τους κατοίκους αυτής της βίλας πώς ζούσαν, να έβλεπα τους τεχνήτες να φτιάχνουν τους κισσούς και τα μαύρα πουλάκια του ψηφιδωτού λίγο πριν το παραδώσουν στος ιδιοκτήτες του. Να ήταν η μόδα της εποχής αυτά τα σχήματα; Και πώς τα παράγγελνε κανείς; Τι έκαναν τα αρχαία ελληνικά αγάλματα τότε; Τα κρατούσαν ή μήπως τους φαινόντουσαν παλιομοδίτικα και τα έκρυβαν όπως κρύβουμε εμείς κάτι παλιά αντικείμενα των περασμένων δεκαετιών επειδή μας φαίνονται παλιακά; Να μπορούσα λοιπόν να άκουγα τις φωνές των ανθρώπων εκείνης της εποχής να μιλούν για τα καθημερινά τους θέματα, να γελουν με ένα αστείο. Αυτό ήθελα, αυτό σκεφτόμουν καθώς έβγαινα πίσω στη ζωή της Αθήνας μας που δυσκολεύεται αλλά νομίζω εξακολουθεί να μας γοητεύει.
Έτσι όπως μόνον αυτή ξέρει.
Πηγή:www.lifo.gr
↧
↧
Πουλάνε και τους τάφους οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ ;
Με τροπολογία στη Βουλή
Στο Υπερταμείο και οι Τάφοι των Βενιζέλων!
«Δεν θα επιτρέψουμε να γίνουν εμπόρευμα», λέει ο δήμαρχος Χανίων
Στο νέο υπερ-ταμείο, που θα αξιοποιεί τα ακίνητα του Δημοσίου, περνούν τυπικά και οι Τάφοι των Βενιζέλων, στα Χανιά, έπειτα από την τροπολογία που κατατέθηκε χθες στη Βουλή αναφορικά με τα ακίνητα του Ε.Ο.Τ.Σύμφωνα με τοπικά ΜΜΕ, η παραχώρηση έχει συμφωνηθεί, αλλά δεν έχει γίνει ακόμα η μετεγγραφή του ακινήτου.
Με βάση την τροπολογία που κατέθεσε χθες ο υπουργός Οικονομικών, μεταβιβάζονται στην ΕΤΑΔ (το λεγόμενο Υπερταμείο) και τα τουριστικά ακίνητα, κυριότητας Ε.Ο.Τ. -τα οποία ούτως ή άλλως εκμεταλλεύεται η ΕΤΑΔ ως έχουσα την επικαρπία αυτών έτσι ώστε όλα τα προσφερόμενα προς αξιοποίηση ακίνητα να τελούν υπό ενιαίο καθεστώς.
Ως περιουσία του Ε.Ο.Τ. στα Χανιά ορίζεται η περιοχή των Τάφων των Βενιζέλων καθώς, αν και είχε ανακοινωθεί η παραχώρησή τους στον Δήμο Χανίων, δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα η μετεγγραφή των ακινήτων. Αντίθετα «γλύτωσαν» οι Άγιοι Απόστολοι και η πισίνα του «Ξενία» καθώς, σύμφωνα με τη Δημοτική Αρχή, στις περιπτώσεις αυτές έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία.
Δήμαρχος Χανίων: Οι Τάφοι δεν θα αποτελέσουν «εμπόρευμα» του νέου ταμείου
Πάντως, σε δηλώσεις του στο Flashnews.gr, ο δήμαρχος Χανίων Τάσος Βάμβουκας εμφανίστηκε κατηγορηματικός για το θέμα, λέγοντας χαρακτηριστικά πως οι Τάφοι των Βενιζέλων ανήκουν στο Δήμο Χανίων και δεν μπορεί να αποτελέσουν «εμπόρευμα» του νέου ταμείου.
Σύμφωνα με τον δήμαρχο, για το ιστορικής σημασίας ακίνητο, υπάρχουν πέντε κτηματολογικά αποσπάσματα (ΚΑΕΔ) που παραχωρούν τους Τάφους των Βενιζέλων στο δήμο Χανίων, ενώ παραμένει σε εκκρεμότητα ένα τμήμα που δεν έχει μεταγραφεί. Ίσως αυτό το κομμάτι, λόγω γραφειοκρατικών διαδικασιών, πέρασε στο ΕΤΑΔ κάτι όμως που ο δήμος δεν πρόκειται να επιτρέψει να συμβεί.
Όπως δήλωσε ο δήμαρχος Χανίων: «Σήμερα πήρα την απάντηση ότι υπάρχουν καταγεγραμμένα 5 κτηματολογικά αποσπάσματα (KAEK) που αφορούν το ακίνητο. Υπάρχει εκκρεμότητα σε σχέση με το τοπογραφικό του χώρου και την τακτοποιήση των τοπογραφικών. Πιθανόν να υπάρχει τμήμα που να μην έχει καταγραφεί στο Δήμο Χανίων. Φαίνεται ότι υπάρχει μια παλιά εκκρεμότητα. Προφανώς θα πρόκειται για μια γραφειοκρατική διαδικασία κατά την οποία δεν μπόρεσαν να ξεχωρίσουν κάποια πράγματα και πιθανόν να υπάρχει τμήμα που δεν έχει μεταγραφεί».
Ο κ. Βάμβουκας πρόσθεσε σε όλους τους τόνους ότι δεν υπάρχει περίπτωση ο δήμος να μείνει άπραγος σε μια δυσμενή εξέλιξη για την παραχώρηση του ακινήτου.
«Αν ισχύει η πληροφορία ότι αυτό μεταφέρεται στο ΕΤΑΔ, ο δήμος θα ενεργήσει ώστε αυτό να αποτραπεί. Οι τάφοι των Βενιζέλων δεν μπορούν να είναι εμπόρευμα», κατέληξε.
↧
Εν Αθήναις...παλιές εικόνες του σήμερα
Πολύ υγρασία σε εκείνο το...υπερυψωμένο υπόγειο...πώς να το πείς....
του παλιού νεοκλασικού που μετακομίσαμε για μια ακόμα φορά εκείνα
τα χρόνια.
Είχε μεγαλώσει η οικογένεια και το ένα δωμάτιο δεν έφτανε.
Άλλη γειτονιά όμως...άντε να βρείς νέους φίλους...άντε να προσαρμοστείς
στο νέο σχολείο.
Περνούσε και ένα ρέμα δίπλα από το σπίτι που το ρέμβαζες όταν φούσκωνε
με τα νερά της βροχής....
Αχ φουκαριάρα Αθήνα πόσοι έφαγαν από τα κομμάτια σου....
Την υγρασία την ξαναθυμήθηκα τον τελευταίο χειμώνα λόγω χαμηλής
χρήσης...του καλοριφέρ....για ευνόητους λόγους.
Και γι αυτό γυρίζω πίσω στα μικράτα μου...
Πήγαινε ο βήχας στο υπόγειο σύννεφο ....σταματούσε την άνοιξη.
Και δώστου βεντούζες και είχες την ευαισθησία την μεταπολεμική όπως
η πλειονότητα των παιδιών της αυλής.....κίτρινη μούρη....αδυναμία....
δέκατα και άλλα ωραία λόγω "υγιεινής"διατροφής.
Στάζανε οι τοίχοι...τι να έκανε η μάνα.....η σόμπα του πετρελαίου
με το μπουρί δεν είχε ροδάκια....στην κουζίνα που ήταν μεγάλη την είχαμε
και εκεί τα κάναμε όλα εκτός από τον ύπνο.
Μόλις ερχότανε αυτή η ώρα άρχιζε το μαρτύριο....τρέχα γρήγορα και κουκουλώσου....
πρόσεχε στα πόδια υπάρχει μπουκάλι με ζεστό νερό...τύπου θερμοφόρας....
Όπως έπεφτες έτσι ξύπναγες στο ίδιο πλευρό γιατί φοβόσουνα μην χάσεις
την "ζέστη"αλλά και από το βάρος του παπλώματος και των μπόλικων κουβερτών.
Ο τοίχος ποτάμι και επάνω καρφωμένο ένα κάντρο με κέντημα της μάνας
μούσκεμα κι αυτό.
Η μυρουδιά της μούχλας αλλά και η όψη της ....αξέχαστα.
Όταν κάποτε μου προσέφεραν να φάω λίγο τυρί ροκφόρ....αυτό με την αριστοκρατική "μούχλα"....
χαμογέλασα και αρνήθηκα σκεπτόμενος πόσο χορτάτος ήμουνα από δαύτη.
Η ζωή όμως κάνει κύκλους....οι απατεώνες-δοσίλογοι Πολιτικοί που έχουν
την ευθύνη να με "φροντίζουν" ....δεν με ξέχασαν... τώρα προς το τέλος
φρόντισαν να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια.
Πίσω στα παλιά
↧
1959 Ο θησαυρός του μακαρίτη
↧
Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου !
Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου (29.05.16)
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
↧
↧
Μέχρι πότε θα μας δουλεύουν ;
"Μπορούμε πλέον να σχεδιάσουμε σε ευρύ ορίζοντα και έχουμε μπει σε φάση σχετικής σταθεροποίησης ..."
αναφέρει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης στην Αυγή της Κυριακής.
↧
Μηχανή του Χρόνου: Αυτά είναι τα αρχαία όπλα μαζικής καταστροφής
Η τακτική βιολογικών όπλων που χρησιμοποιούνται σε σύγχρονους πολέμους έχει τις ρίζες της στη νεολιθική εποχή, τότε που τοποθετούσαν μέλισσες στις στοές των εχθρών. Από σφήκες, αρουραίους και πτώματα ζώων στο σήμερα. Διαβάστε το αφιέρωμα
Από τη Mixanitouxronou.gr
Αρουραίοι, σφήκες σε στοές και πτώματα ζώων μέσα σε πηγάδια ήταν μερικά από τα όπλα μαζικής καταστροφής κατά την αρχαιότητα.
Η τακτική βιολογικών όπλων που χρησιμοποιούνται σε σύγχρονους πολέμους έχει τις ρίζες της στη νεολιθική εποχή, τότε που τοποθετούσαν μέλισσες στις στοές των εχθρών.
Αν και δεν γνώριζαν τα βακτήρια, μπορούσαν να κατανοήσουν τα αποτελέσματα που είχαν και δεν άργησαν να τα χρησιμοποιήσουν για την εξόντωση του εχθρού. Συχνά μόλυναν τα πηγάδια ρίχνοντας πτώματα και ακαθαρσίες και χρησιμοποιούσαν αρουραίους, σκορπιούς, σμήνη μελισσών και πεινασμένα θηρία για να εξοντώσουν τους αντιπάλους. Ένα από τα βαριά βιολογικά όπλα των αρχαίων ήταν τα λιμνάζοντα νερά.
Με διάφορα τεχνάσματα οι στρατηγοί ανάγκαζαν τους αντιπάλους τους να παραμένουν για πολύ καιρό σε βαλτώδεις περιοχές, ώστε να κολλήσουν ελονοσία. Αυτή την τακτική ακολούθησε ο στρατηγός των Συρακουσίων Ερμοκράτης στην εκστρατεία των Αθηναίων κατά των Συρακουσών, το 141 πΧ. Ανάγκασε τον Αθηναίο στρατηγό Νικία να μείνει για αρκετό καιρό σε μια υγρή πεδιάδα όπου η ελονοσία θέριζε.
Εξαντλημένοι οι Αθηναίοι από την αρρώστια, ηττήθηκαν και χιλιάδες οδηγήθηκαν ως δούλοι στα ορυχεία των Συρακουσών. Άλλη τακτική ήταν η ανάπτυξη τσιμπουριών σε άρρωστα ζώα με στόχο την εξάπλωσή τους σε κατοικημένες περιοχές πριν τις καταλάβει ο εχθρός. Ακόμα πιο εντυπωσιακά όμως είναι τα χημικά όπλα που χρησιμοποιούσαν. Ιστορικοί θεωρούν ότι ο «εφευρέτης» του χημικού όπλου είναι ο πρώτος κυνηγός που άναψε φωτιά με χλωρά φύλλα στο άνοιγμα μιας σπηλιάς για να αναγκάσει το αγρίμι που κυνηγούσε να βγει έξω.
Η εξέλιξη του όπλου ήρθε όταν οι πολεμιστές άρχισαν να ρίχνουν στη φωτιά κατράμι ή πίσσα, που διέθεταν για την κατασκευή των σπιτιών τους ή την επιδιόρθωση των πλοίων τους. Είχαν όμως ένα σημαντικό πρόβλημα: τον άνεμο που έδιωχνε μακριά τον καπνό και περιόριζε τη ζημιά που ήθελαν να προκαλέσουν στα μάτια και στους πνεύμονες των αντιπάλων τους. Το πρόβλημα λύθηκε από τους Έλληνες που έφτιαξαν τα φλογοβόλα. Αποτελεσματικό όπλο της εποχής ήταν και ο ασβέστης.
Στην πολιορκία της φοινικικής Τύρου από τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα, οι υπερασπιστές της πόλης έριξαν από ψηλά στους στρατιώτες ένα μείγμα άμμου και σβησμένου ασβέστη. Η σκόνη που μπήκε στις πανοπλίες και στα ρούχα προκάλεσε αφόρητους πόνους κυρίως στα μάτια των απροετοίμαστων στρατιωτών. Το φλογοβόλο ήταν ο,τι χρειάζονταν οι στρατηγοί για να ξεπεράσουν το πρόβλημα της ανεξέλεγκτης κατεύθυνσης του αέρα και να πετύχουν τον στόχο τους. Κατά τον Θουκιδίδη, το επινόησαν οι Βοιωτοί.
‘Έφτιαξαν μια μηχανή από κορμό δέντρου, καζάνι, σωλήνα και σιδερένιες πλάκες. Χρησιμοποιώντας αναμμένα κάρβουνα, θειάφι και πίσσα δημιουργούσαν μεγάλες φλόγες και έβαζαν φωτιά στις οχυρώσεις. Σχεδόν την ίδια εποχή άρχισαν να παρασκευάζονται και τα εμπρηστικά μίγματα με πιο γνωστό το υγρό πυρ, που έσωσε πολλές φορές την Κωνσταντινούπολη.
http://news247.gr
↧
Παλιά Αθήνα...Πάμε βόλτα ;
Ο καιρός έφτιαξε πια και η πολιτεία ενθαρρύνει τους κατοίκους να τιμούν τις εξοχές (1939).
↧
90 χρόνια μετά: Αναζήτησε το σπίτι των παππούδων του στη Μ. Ασία - Τι συμβαίνει με τις λίρες;;;
Τα μάτια του ακόμη βουρκώνουν όταν σκέφτεται το λευκό σπίτι κοντά στην εκκλησία, το σπίτι που άφησαν βιαστικά οι παππούδες του κατά την μικρασιατική καταστροφή, εγκαταλείποντας χωρίς να κοιτάξουν πίσω τους τη μόνη πατρίδα που είχαν γνωρίσει, τα Αλάτσατα. Εκ τότε άκουγε ιστορίες που περνούσαν από γενιά σε γενιά, για τα όμορφα τοπία, τις παραδοσιακές γειτονιές, τα σπιτικά των Ελλήνων που πέρασαν στα χέρια Τούρκων. Το σπιτικό των προγόνων του έπρεπε να το γνωρίσει και το έκανε με δυνατά συναισθήματα να τον κατακλύζουν …
Από την πρώτη στιγμή ο Γιάννης Τσιγκένης ,απόγονος μικρασιατών που κατοικούν πλέον στο Ηράκλειο, θέλησε να δει από κοντά το σπίτι όπου έζησαν οι παππούδες του στα Αλάτσατα . Όταν λοιπόν οργανώθηκε η εκδρομή στη γραφική πόλη που απέχει 50χιλιόμετρα από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας, η πρώτη του σκέψη ήταν ότι θα αναζητήσει το σπίτι του παππού του πάση θυσία.
Το σπίτι των παπούδων που βρήκε μετα από 90χρόνια...
Αναζητώντας το σπίτι των προγόνων
Ο κ. Τσιγκένης είχε ακούσει για το σπίτι μόνο από τις περιγραφές και τις διηγήσεις. Χρειάστηκε λοιπόν τη βοήθεια της ξαδέρφης του που το είχε επισκεφτεί με τον αδερφό του παππού του ,να λάβει τηλεφωνικά οδηγίες για να φτάσει κοντά στην εκκλησία και να αναζητήσει το μέρος όπου μεγάλωσαν οι προηγούμενες γενιές, να βρει τις ρίζες του και να μάθει τα πάντα για το παρελθόν του. Όταν τα κατέφερε μάλιστα εξεπλάγην από την εικόνα που αντίκρισε αλλά και τα πρόσωπα που γνώρισε… ήταν σαν να τον γνώριζαν πάντα και να περίμεναν να τον συναντήσουν οι νέοι ένοικοι του σπιτιού.
Με μια αγκαλιά και δάκρυα τον υποδέχτηκε η νέα ένοικος του σπιτιού
Τον υποδέχτηκαν με ανοιχτή αγκαλιά
Μια ηλικιωμένη γυναίκα του άνοιξε την πόρτα και την αγκαλιά της. Το κλίμα ήταν από την αρχή φορτισμένο καθώς κατάλαβε αμέσως ότι κάτι δυνατό συνέδεε τον άγνωστο άνδρα με αυτή τη γη, με την Μικρά Ασία. Η κα Καραντεμίρη με μακρινή καταγωγή από την Καβάλα ήταν πλέον η νέα ένοικος καθώς το σπίτι πέρασε προφανώς από το κράτος στα χέρια της. Δίπλα της ο γιός της που έκανε τη μετάφραση και κερνούσε τον φιλοξενούμενο.
Η οικογένεια Τσιγκένη εγκατέλειψε τα Αλάτσατα αφήνοντας τα πάντα πίσω
Τα άφησαν όλα πίσω… ακόμα και τις λίρες
Όπως περιγράφει ο κ.Τσιγκένης το συναίσθημα ήταν απερίγραπτο, σαν να πέρασε από μπροστά του όλο το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας, να βρήκε τις ρίζες του , να έζησε χαρές και λύπες της οικογένειας στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού αλλά και την πίκρα του ξεριζωμού. Θυμήθηκε τις ιστορίες που είχε ακούσει για το πώς μπροστά στον κίνδυνο της σφαγής , ο παππούς του πήρε τη γιαγιά του και έφυγε βιαστικά αφήνοντας τα πάντα πίσω του. Κατάφερε να πάρει μαζί του ελάχιστα χρυσαφικά, τίποτε άλλο. Ούτε προσωπικά αντικείμενα , ούτε κάτι άλλο που να θυμίζει μια ολόκληρη ζωή που χάθηκε μαζί με το βιαστικό αντίο. Μάλιστα όπως του αφηγήθηκε πολλές φορές η γιαγιά του έθαψαν δύο τενέκες λίρες έξω από το σπίτι και κάτω από μια συκιά. Ακόμα και δεκαετίες μετά συχνά ρωτούσε τα εγγόνια της πότε θα επιστρέψουν στα Αλάτσατα για να βρουν τις λίρες…
'Αφησαν πολλά σημεία του σπιτού απαράλλαχτα
Παρά τα 90 χρόνια δεν άλλαξαν τίποτα
Εκείνο που συγκίνησε τον κ.Τσιγκένη που είναι και πρόεδρος του συλλόγου Αλατσατιανών Ηρακλείου είναι ότι ακόμα και 90 χρόνια μετά δεν είχαν αλλάξει τίποτα μέσα στο σπίτι, σεβόμενοι το γεγονός ότι ανήκε σε μια άλλη οικογένεια, ότι συνδεόταν με μνήμες και δυνατά συναισθήματα. Το ξύλινο ταβάνι , τα μπρούτζινα χερούλια, οι λεπτομέρειες του χώρου θύμιζαν τον αρχικό ιδιοκτήτη…
Ακόμη και οι λεπτομέρειες παρέμειναν ίδιες
Μάλιστα για την κα Καραντεμίρη ήταν σαν να απέκτησε δεύτερο γιο έτσι τον χαρακτήρισε αποχαιρετώντας τον. Κι όταν επισκέφθηκε και πάλι το σπίτι στα Αλάτσατα το 2014 και πάλι τον αγκάλιασε… σαν να αγκάλιαζε μια ολόκληρη χαμένη γενιά, ζωές για τις οποίες σταμάτησε ο χρόνος το 1922 λόγω του ξεριζωμού, αλλά παρότι αναγκάστηκαν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους στην Κρήτη πάντα θα επιστρέφουν στις χαμένες πατρίδες…
↧
↧
Eν Αθήναις...τα παιχνίδια του δρόμου και της αλάνας
Εκείνα τα χρόνια τα παιδιά έπαιζαν με τις γκαζές που τις λέγανε και γιαλένια...με τους βόλους που ήταν χωμάτινοι....αλλά και με τα χαρτάκια ή χαπαχούπες.
Τα αγοράζανε από τα ψιλικατζίδικα τότε που η εικοσάρα ...το πενηνταράκι...
η δραχμούλα είχαν πρόσωπο γιατί είχαν κάποτε ....τα ανταλάσανε λοιπόν μεταξύ τους αλλά και παίζανε με αυτά τον δικό τους παιδικό "τζόγο".
Όχι τίποτα το περίεργο....είχαν αριθμούς και έριχνε ο ένας έριχνε ο άλλος και όποιος είχε ίδιο με το τελευταίο νούμερο τα έπαιρνε όλα.
Έκαναν και ανταλαγές στα διπλά τους...
-Σου δίνω Καρέζη δώσε μου Κακαβά...
Οι ήρωες του Ελληνικού κινηματογράφου κυριαρχούσαν αλλά και οι ποδοσφαιριστές...
-Δώσε μου Νεστορίδη να σου δώσω Σιδέρη...
Αργότερα με τα Κλασσικά τα Εικονογραφημένα βγήκαν και χαπαχούπες με
την Νήσο των Θησαυρών....συμπλήρωνες την σειρά και έπαιρνες δώρο μια δερμάτινη μπάλα....μεγάλη υπόθεση τότε όταν είχες την δυνατότητα να έχεις μόνο το λαστιχένιο τόπι που από τα χτυπήματα γινότανε πεπόνι.
Ήταν δύσκολο όμως να συμπληρώσεις την σειρά γιατί συνήθως έλειπε ένα χαρτάκι.
Η εταιρεία δεν διέθετε πολλές μπάλες ....
Τα γκαζάκια τα έβαζες σε υφασμάτινο σακουλάκι και τα είχες από την άλλη τσέπη
που δεν είχες χαπαχούπες.
Έτσι ήσουν οργανωμένος όταν έβγαινες στον χωματόδρομο για παιχνίδι.
Να μη ξεχάσω και τα τσιγκάκια....τα καπάκια δηλαδή από τα αναψυκτικά
της εποχής ....τις μπύρες....
Ταμ-ταμ....μπυράλ...ΦΙΞ κάνει καλό...ΗΒΗ....και αυτά μέσα στο παιχνίδι.
Τελειώνοντας να θυμηθώ και την ρεφενέ σοκολάτα αμυγδάλου...
βάζαμε όλοι και παίρναμε μια για όλους...ιεροτελεστία η διανομή να μην
κοπεί στραβά και κάποιος αδικηθεί.
Και όμως είμαστε χαρούμενοι τότε!
Μεγάλες χαρές με μικρά μέσα.
Πίσω στα παλιά
↧
1962 Η κυρία του κυρίου
↧
Και το παραμύθι συνεχίζεται....με το νέο φυλλάδιο του ΣΥΡΙΖΑ !
↧
Τα ρόπτρα στον Πειραιά και ο ευρύτερος συμβολισμός τους
Τα ρόπτρα στις εξώπορτες των σπιτιών, κατασκευασμένα από χυτοσίδηρο,
μπρούτζο ή ορύχαλκο, αποτελούσαν κάποτε αναπόσπαστο μέρος τους.
Εκτός από την χρηστική ικανότητα που είχαν να ειδοποιούν με απλό τρόπο
την έλευση ενός επισκέπτη, αποτελούσαν παράλληλα κι έναν σκοπό
θα λέγαμε "μεταφυσικό", που λίγοι σήμερα γνωρίζουν.
Βέβαια είχαν και υποβλητικό χαρακτήρα, καθώς προετοίμαζαν τον επισκέπτη,
του έδιναν δηλαδή ένα προμήνυμα, για το εσωτερικό του σπιτιού
και για τον χαρακτήρα των ανθρώπων που ζούσαν σ΄ αυτό.
Τα σχέδια των ρόπτρων δεν ήταν τυχαία, αλλά προέρχονταν μέσα από
τις λαϊκές αντιλήψεις που διαμορφώθηκαν στο πέρασμα των αιώνων,
που αφορούσαν στην ενθάρρυνση της καλής τύχης, στην αποτροπή
του κακού και στην απομάκρυνση του κακού ματιού και της κακής γλώσσας.
 |
| Από εξώπορτα οικίας στην Νέα Καλλίπολη |
ανεξάρτητα από την αρχική του προέλευση διαδόθηκε και έγινε
γνωστό στην ανατολή ως το λεγόμενο "χέρι της Φατιμά".
Τα παλαιά χρόνια στις εξώπορτες των κατοικιών των μουσουλμάνων
τοποθετούσαν δύο τέτοια ρόπτρα, που παρήγαγαν διαφορετικούς ήχους
μεταξύ τους. Κάθε επισκέπτης αν ήταν άνδρας ή γυναίκα επέλεγε
το αντίστοιχο ρόπτρο. Από τον παραγόμενο ήχο του κτυπήματος, γνώριζε
η γυναίκα εντός του σπιτιού αν ο επισκέπτης ήταν άνδρας ή γυναίκα
προκειμένου να ανοίξει, καθώς δεν επιτρεπτό μια γυναίκα μουσουλμάνα
να ανοίγει την πόρτα του σπιτού σε ξένο άνδρα.
Δεν είναι τυχαίο που η μεγαλύτερη συλλογή ρόπτρων με το "χέρι της
Φατιμά"βρίσκεται μέχρι σήμερα στην Τουρκία. Η παράδοση θέλει
το "χέρι της Φατιμά"να αποτελεί εξέλιξη του χεριού αραβικής προέλευσης
(Ksamsa), που απεικόνιζε ένα ανοικτό δεξί χερί που θεωρείτο αποτρεπτικό
του κακού ματιού. Πριν ακόμα το "χέρι της Φατιμά"γίνει ρόπτρο εξώθυρας,
υπήρχε ζωγραφισμένο με ασβέστη πάνω σε τοίχους οικιών σε Αλγέρι
και Μαρόκο καθώς του απέδιδαν εξαιρετικές ιδιότητες.
Το χέρι ως ρόπτρο πάντως το συναντούμε παράλληλα και στα εβραϊκά
σπίτια ως το "χέρι της Μίριαμ"αδελφή του Μωυσή και του Ααρών, αλλά
και των χριστιανών ως το "χέρι της Μαρίας".
Σε όλες τις περιπτώσεις το χέρι είναι πάντα γυναικείο, γεγονός όχι
μόνο του λεπτεπίλεπτου της κατασκευής αλλά και γιατί σε πολλές
περιπτώσεις φαίνεται να φέρει γυναικείο δακτυλίδι ή βραχιόλι στον
καρπό. Οφείλει να χτυπά πόρτα πάντα ξύλινη και όχι μεταλική καθώς
ο ήχος του χτυπήματος του ξύλου (αν και στην ουσία χτυπά πάνω σε
μεταλική βάση) είναι αποτρεπτικός για τα κακά πνεύματα.
Είναι γνωστή άλλωστε και η φράση "χτύπα ξύλο".
Κάποτε το χέρι δεν χτυπούσε απευθείας με τα δάκτυλα την πόρτα,
αλλά κρατούσε ένα μικρό σφαιρίδιο. Αυτό έλεγαν πως ήταν το χέρι
της Εύας που κρατούσε το μήλο.
 |
| Στον Προφήτη Ηλία |
Εκτός από το "χέρι της Φατιμά"που αποτελεί το πιο διαδεδομένο
ρόπτρο στην Ελλάδα, μεγάλης δημοτικότητας απολάμβανε και
η "κεφαλή του λιονταριού" στο στόμα του οποίου υπάρχει ένας
σιδερένιος αρθρωτός κρίκος που μετακινούμενος χτυπούσε πάνω στην πόρτα.
ειδικά στα χρόνια του χριστιανισμού καθώς αποτελεί σύμβολο
του Αγίου Μάρκου του Ευαγγελιστή. Άλλωστε για τον ίδιο λόγο,
του συμβολισμού του λιονταριού με τον Άγιο Μάρκο, εκλάπηκε και
το λιοντάρι του Πειραιά προκειμένου να μεταφερθεί στην Βενετία,
πόλη στην οποία κυριαρχούν οι απεικονίσεις λιονταριών σχεδόν παντού.
Η λιονταροκεφαλή εκτός του χριστιανικού μηνύματος με το
οποίο ταυτίστηκε στην βενετσιάνικη κουλτούρα, αποτελούσε παράλληλα
και ένα σύμβολο δύναμης και εξουσίας που αποτυπωνόταν όχι μόνο
στα ρόπτρα, αλλά και σε δημόσιες βρύσες, σε αγάλματα ακόμη και
σε τρούλους εκκλησιών.
Αυτό έλκυε την καταγωγή από την αρχαιότητα, καθώς στην Ελλάδα είχε
ευρύ διακοσμητικό χαρακτήρα. Τα περισσότερα δημόσια
κτήρια ή ιδιωτικά μέγαρα που κατασκευάζονταν παλαιότερα, φρόντιζαν
να φέρουν ορατό ή μη, ένα σημείο καλοτυχίας ή αποτροπής του κακού.
 |
| Τα περισσότερα δημόσια κτήρια ή ιδιωτικά μέγαρα που κατασκευάζονταν παλαιότερα, φρόντιζαν να φέρουν ορατό ή μη, ένα σημείο καλοτυχίας ή αποτροπής του κακού. Το συγκεκριμένο βρίσκεται στο Μέγαρο Μεταξά. |
Στην αρχαιότητα επίσης η κεφαλή του λιονταριού είχε ταυτιστεί
με το νερό. Γιαυτό συντριβάνια, υδρορροές και δημόσιες βρύσες
παρείχαν νερό μέσα από το στόμα ενός λιονταριού, συνήθεια που έμεινε
μέχρι και σήμερα.
![]()
 |
| Κεφαλές Λεόντων χρησιμοποιούνται ως υδρορροές στον τρούλο της εκκλησίας του Αγίου Κωνσταντίνου Πειραιώς |
 |
| Η λεοντοκεφαλή από την οποία ανάβλυζε κάποτε νερό στην Πλατεία μπροστά από τον Άγιο Κωνσταντίνο Πειραιώς |
Τοποθετημένο ένα ρόπτρο λεοντοκεφαλή στην εξώθυρα, αποτελούσε
τον "φύλακα"του κτηρίου και των ενοίκων του, φόβιζε το "κακό"και
λειτουργούσε αποτρεπτικά καθώς έπιδείκνυε τον ρωμαλέο χαρακτήρα
των προσώπων που διέμεναν εντός (λεοντόκαρδος χαρακτήρας).
Τα ρόπτρα παίρνουν ζωή, κατά τις παραδόσεις, λίγο πριν το χτύπημα
της πόρτας. Ανάλογα με τις προθέσεις του επισκέπτη ή και του ιδιοκτήτη
ακόμη, έχουν τη δύναμη να ζωντανέψουν στη φαντασία ανάλογα με
τα αισθήματα με τα οποία αποπειράται να εισέλθει ο καθένας.
Διάσημη είναι η σκηνή του Καρόλου Ντίκενς, στο έργο "Christmas Carol"
Διάσημη είναι η σκηνή του Καρόλου Ντίκενς, στο έργο "Christmas Carol"
όταν ο Σκρουτζ επιστρέφει στο σπίτι του γεμάτο θλίψη για τη μοναχική
ζωή του όπου ξαφνικά βλέπει τον πεθαμένο από χρόνια συνεργάτη
του Μάρλεϊ να του μιλά μέσα από το ρόπτρο της εξώθυρας.
Συνεπώς κατά την παράδοση πάντοτε, τα ρόπτρα έλεγχαν τα συναισθήματα
Συνεπώς κατά την παράδοση πάντοτε, τα ρόπτρα έλεγχαν τα συναισθήματα
κάθε εισερχομένου, τον υπέβαλλαν σε ένα ψυχολογικό έλεγχο λίγο
πρίν την είσοδο. Χαρακτηριστική είναι επίσης η σκηνή ατόμων με
αμφιλεγόμενα αισθήματα που μένουν παγωμένοι ή διστακτικοί με το
χέρι απλωμένο να απέχει εκατοστά λίγο πρίν αγγίξουν το ρόπτρο
της πόρτας, αναλογιζόμενοι τι ακριβώς θα πουν και πως θα φερθούν
όταν η θύρα ανοίξει.
Στην δύση κυκλοφόρησαν πολλά άλλα σχέδια για ρόπτρα όπως δράκοι,
 |
| Άλλο ένα ρόπτρο σε οικία στον Προφήτη Ηλία |
Στην δύση κυκλοφόρησαν πολλά άλλα σχέδια για ρόπτρα όπως δράκοι,
μέδουσες, μυθολογικές μορφές αλλά και απλά διακοσμητικά σχέδια
(Γαλλία) τα οποία όμως δεν έτυχαν ανάλογης υποδοχής στην Ελλάδα.
Δυστυχώς από τις εκατοντάδες ρόπτρων που διακοσμούσαν άλλοτε
Δυστυχώς από τις εκατοντάδες ρόπτρων που διακοσμούσαν άλλοτε
τις εξώθυρες των κατοικιών ελάχιστα σώζονται σήμερα.
Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην ανυπαρξία των μονοκατοικιών
αλλά και στη συστηματική αρπαγή τους είτε λόγω της συλλεκτικής
τους αξίας, είτε λόγω της αξίας που μπορεί να έχουν ως μέταλλα.
Δυστυχώς στην σημερινή εποχή της ταχύτητας και της δήθεν
Δυστυχώς στην σημερινή εποχή της ταχύτητας και της δήθεν
απλοποίησης της καθημερινότητας χρηστικά αντικείμενα του παρελθόντος
τέθηκαν στο περιθώριο ως "άχρηστα".
Στο όνομα του εκσυγχρονισμού η ζωή του ανθρώπου απογυμνώθηκε
Στο όνομα του εκσυγχρονισμού η ζωή του ανθρώπου απογυμνώθηκε
από όλα εκείνα τα στοιχεία του πολιτισμού που καθόριζαν σε μεγάλο
βαθμό και την ποιότητα του βίου του.
Του Στέφανου Μίλεση
↧
↧
Παλιές διαφημίσεις με ηθοποιούς .
Οι χαριτωμένες, όμορφες κυρίες και οι αγαπημένοι κύριοι της ελληνικής σκηνής, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης πρωταγωνιστές στην έντυπη, την κινηματογραφική και την τηλεοπτική διαφήμιση.
Η διαφήμιση πήρε σάρκα και οστά από το 1950 και μετά, μέσα από τα έντυπα της εποχής με πρωταγωνιστές τα πολύ αγαπημένα πρόσωπα των καλλιτεχνών της εποχής.
Η διαφήμιση με τη λάμψη του κινηματογράφου .
Ζωή Λάσκαρη.
Νόρα Βαλσάμη
Ντίνα Τριάντη
Η μούσα των «απορρυπαντικών». Οι νοικοκυρές βέβαια έπλεναν στο χέρι και το μήνυμα που ήθελε να περάσει η διαφήμιση ήταν ότι η συγκεκριμένη σκόνη απορρυπαντικού ήταν η πρώτη που πρόσεχε την ομορφιά των χεριών. Η Ντίνα Τριάντη επιστρατεύτηκε ως η γυναίκα που διέθετε τα ωραιότερα χέρια, αφού χρησιμοποιούσε τη συγκεκριμένη μάρκα απορρυπαντικού.
Μαίρη Χρονοπούλου
Γυναικάρα με βιζόν η Μαίρη, πρωταγωνίστρια πολλών μιούζικαλ, πρότυπο κομψότητας επιλέχθηκε να διαφημίσει τότε τις καλύτερες και ονομαστές γούνες της εποχής. Και βέβαια δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τη λίστα η Τζένη Καρέζη και η Αλίκη Βουγιουκλάκη
Τζένη Καρέζη
Αλίκη Βουγιουκλάκη
Η εθνική μας star είχε στο ενεργητικό της τις περισσότερες έντυπες αλλά και τηλεοπτικές ή κινηματογραφικές διαφημίσεις από όλους τους συναδέλφους της. Διαφήμισε γνωστή ελληνική καπνοβιομηχανία τσιγάρων, αλλά και αυτοκίνητα μεγάλης βιομηχανίας που υπάρχει ακόμα και σήμερα.
Επίσης σε διαφημίσεις βρίσκουμε και τους: Ντίνο Ηλιόπουλο να διαφημίζει κοστούμια, τον Γιώργο Πάντζα να διαφημίζει και αυτός μπύρα, τη Βίκυ Βανίτα να διαφημίζει καφέ, την Άννα Φόνσου να διαφημίζει σαμπουάν.
Η διαφήμιση με τη λάμψη του κινηματογράφου .
Ζωή Λάσκαρη.
 |
| Την χρυσή εποχή του κινηματογράφου η κα Λάσκαρη ήταν η ξανθιά κούκλα που έπινε κρασί και διαφήμιζε γνωστή ελληνική φίρμα κρασιών. |
Νόρα Βαλσάμη
 |
| Ένα γλυκό χαμόγελο, δυο καταγάλανα μάτια και μια απαστράπτουσα Νόρα Βαλσάμη διαφημίζει την ελληνική μπύρα της εποχής. |
Ντίνα Τριάντη
 |
Η μούσα των «απορρυπαντικών». Οι νοικοκυρές βέβαια έπλεναν στο χέρι και το μήνυμα που ήθελε να περάσει η διαφήμιση ήταν ότι η συγκεκριμένη σκόνη απορρυπαντικού ήταν η πρώτη που πρόσεχε την ομορφιά των χεριών. Η Ντίνα Τριάντη επιστρατεύτηκε ως η γυναίκα που διέθετε τα ωραιότερα χέρια, αφού χρησιμοποιούσε τη συγκεκριμένη μάρκα απορρυπαντικού.
Μαίρη Χρονοπούλου
 |
Γυναικάρα με βιζόν η Μαίρη, πρωταγωνίστρια πολλών μιούζικαλ, πρότυπο κομψότητας επιλέχθηκε να διαφημίσει τότε τις καλύτερες και ονομαστές γούνες της εποχής. Και βέβαια δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τη λίστα η Τζένη Καρέζη και η Αλίκη Βουγιουκλάκη
Τζένη Καρέζη
 | Η Τζένη Καρέζη, διαφήμισε έπιπλα κουζίνας, εισαγόμενα από γερμανική εταιρία. Η ίδια έλεγε στη διαφήμιση: για μένα ένα καλό έπιπλο είναι έργο τέχνης. |
Αλίκη Βουγιουκλάκη
 |
Η εθνική μας star είχε στο ενεργητικό της τις περισσότερες έντυπες αλλά και τηλεοπτικές ή κινηματογραφικές διαφημίσεις από όλους τους συναδέλφους της. Διαφήμισε γνωστή ελληνική καπνοβιομηχανία τσιγάρων, αλλά και αυτοκίνητα μεγάλης βιομηχανίας που υπάρχει ακόμα και σήμερα.
Επίσης σε διαφημίσεις βρίσκουμε και τους: Ντίνο Ηλιόπουλο να διαφημίζει κοστούμια, τον Γιώργο Πάντζα να διαφημίζει και αυτός μπύρα, τη Βίκυ Βανίτα να διαφημίζει καφέ, την Άννα Φόνσου να διαφημίζει σαμπουάν.
↧
ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ Η ΜΙΑ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΓΟΜΟΛΑΣΤΙΧΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΠΛΕ ;
Μην είστε τόσο σίγουροι
Για χρόνια πιστεύαμε ότι η μπλε άκρη της γομολάστιχας ήταν για να σβήνει τα λάθη που κάναμε όταν γράφαμε με στυλό και άλλη άκρη της, η καφέ, αντίστοιχα χρησιμοποιούταν για τα γραπτά με μολύβι.
Σωστά; Λάθος.
Μα πως, θα διερωτηθεί κάποιος, αφού με αυτόν τον τρόπο τα γράμματα που ήταν γραμμένα με στυλό έσβηναν γρήγορα και καλά.
Ναι, αλλά το χαρτί τριβόταν και γινόταν τραχύ ενώ ορισμένες φορές σχιζόταν κιόλας (αυτά, για όσους θυμούνται πριν από την εμφάνιση του ασβεστόμορφου υγρού, του blanco).
Η σωστή χρήση της γομολάστιχας έχει ως εξής.
Η μπλε άκρη της σίγουρα δεν είναι για να σβήνουμε το στυλό.
Η χρησιμότητά της είναι για να σβήνει τα όποια λάθη από μολύβι που έχουν γίνει όταν γράφουμε επάνω σε σκληρό χαρτί. Αντίθετα η καφέ άκρη χρησιμεύει για να σβήνει μολύβι σε πιο λεπτό τύπο χαρτιού.
ΠΗΓΗ: Αnawkwardindian
http://www.huffingtonpost.gr/
ΠΗΓΗ: Αnawkwardindian
http://www.huffingtonpost.gr/
↧
Εν Αθήναις...με περιορισμένη και ανεμπόδιστη θέα την Ακρόπολη
Κάπου βρήκα το παρακάτω και αφορά
πωλήσεις κατοικιών...
ΜΕ ΘΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
ΠΕΡΙΟΧΗ | ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ | ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΗ ΘΕΑ |
ΤΙΜΗ ΑΠΟ ΕΩΣ | ΤΙΜΗ ΑΠΟ ΕΩΣ | |
ΑΚΡΟΠΟΛΗ | 2.500-4.500 | 7.000-13.000 |
ΠΛΑΚΑ | 2.000-4.000 | 6.000-10.000 |
ΘΗΣΕΙΟ | 2.000-3.000 | 3.000-4.500 |
ΚΟΥΚΑΚΙ | 1.000-2.500 | 4.000-5.000 |
ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ | 800-2.500 | 2.000-3.500 |
ΣΥΝΤΑΓΜΑ | 2.000-3.500 | 5.000-10.000 |
ΚΟΛΩΝΑΚΙ-ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΣ | 2.500-3.000 | 4.000 -9.000 |
ΠΑΓΚΡΑΤΙ | 800-1.800 | 2.000-4.000 |
ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ | 2.300-3.800 | 4.000-6.000 |
ΨΥΡΡΗ | 800-1.800 | 1.800-2.800 Χαμογέλασα και γύρισα πίσω στα παλιά και στην μαγική αυλή σε μια γειτονιά της Αθήνας με το νοικιαζόμενα δωμάτια και την κοινόχρηστη αλα Τούρκα τουαλέτα... Θα καμάρωνε σήμερα η κυρά Σταυρούλα η σπιτονοικοκυρά...θα το έγραφε και στο ενοικιαστήριο "...με θέα την Ακρόπολη ...". Υπήρχε μια μια παλιά σιδερένια σκάλα που οδηγούσε στην ταράτσα όπου άπλωναν τα ρούχα αλλά και κοιμόντουσαν τα βράδυα του καλοκαιριού οι συναυλικοί. Από εκεί είχε....ανεμπόδιστη θέα προς την Ακρόπολη. Φάτσα κάρτα και τρισδιάστατη δηλαδή αλλά πόσο φυσικό μας φαινότανε τότε. Αυτό που απασχολούσε όμως την σπιτονοικοκυρά ήταν ότι η Εφορία Αρχαιοτήτων θα έπαιρνε το σπίτι γιατί τα πίσω ντουβάρια ακουμπούσαν στον Αρχαιολογικό Χώρο. Εκεί που ήταν η αγαπημένη μας αλάνα... "Ρε τι να έχει κάτω από αυτή την κοτρώνα;" "Σπαθιά ρε και ασπίδες..." Η φαντασία μας στα κάγκελα αλλά πάντα σε σχέση με την ιστορία μας. Με τα χρόνια το σπίτι κατεδαφίστηκε αφήνοντας μόνον η μπουλντόζα την ελιά της αυλής.  Διατηρητέα ερείπια κάτω από την Ακρόπολη υπάρχουν και σήμερα σε πλήρη εγκατάλειψη. Τα είχε ο ΤΑΙΠΕΔ προς αξιοποίηση και τώρα το νέο καθεστώς με άγνωστη την τύχη τους. Θα μου πείς εδώ είναι άγνωστη η τύχη των ανθρώπων σήμερα στα κτίρια κόλλησες ; Δεν έχω απάντηση μόνον οργή ! |
Πίσω στα παλιά
↧