↧
1961 Ο σκληρός άντρας
↧
Παλιά Αθήνα...Η γυναικεία αντιζηλία δοσμένη με φιλικό… χιούμορ
↧
↧
Οι... διεθνείς πελάτες των ξενοδοχείων και τα καμώματά τους
Μια περίεργη στατιστική μας έστειλε ο φίλος της ιστοσελίδας μας Β.Κ., αλιευμένη από τα «Αθηναϊκά Νέα» του 1937. Ερωτήθηκαν τα μεγάλα ξενοδοχεία της Αθήνας για τη συμπεριφορά των ξένων πελατών τους και τις ιδιοτροπίες τους. Ιδού λοιπόν και τα σχετικά αποτελέσματα:
«Επί 100 ξένων, οι 14 ζητούν πάντοτε δια ψύλλου πήδημα τον διευθυντήν, 20 ερωτούν αδιακόπως αν ήλθε το ταχυδρομείον, 22 ξεχνούν την βρύσιν του νιπτήρος ανοικτήν, 25 παίρνουν μαζί τους πετσέτες του ξενοδοχείου κατά την αναχώρησιν, 30 μαλώνουν με την γυναίκα των εις το δωμάτιον του ξενοδοχείου, 43 πετούν τα σιγάρα τους εις το ταπέτο, 47 παίρνουν μαζί των κλειδιά του ξενοδοχείου, 61 καθαρίζουν τα υποδήματά των με τις μακρυές κουρτίνες των παραθύρων, 62 παίρνουν μαζί των πλήθος από χαρτοφάκελα του ξενοδοχείου, 68 αφίνουν το ηλεκτρικόν αναμμένο την νύκτα και 80 κτυπούν όλα τα κουμπιά όταν θέλουν την καμαριέρα ή τον γκρούμ ή τον σερβιτόρον».
Ενδιαφέροντα τα στοιχεία, δεν βρίσκετε; Καταρρίπτεται λιγάκι και η κλισέ εντύπωση πως ό,τι κάνουν οι ξένοι είναι πάντα καλά καμωμένο. Άνθρωποι είναι κι αυτοί, με τις αδυναμίες τους.
Ευχαριστούμε τον καλό μας φίλο για τα τόσο ενδιαφέροντα στοιχεία που μας έστειλε.
«Επί 100 ξένων, οι 14 ζητούν πάντοτε δια ψύλλου πήδημα τον διευθυντήν, 20 ερωτούν αδιακόπως αν ήλθε το ταχυδρομείον, 22 ξεχνούν την βρύσιν του νιπτήρος ανοικτήν, 25 παίρνουν μαζί τους πετσέτες του ξενοδοχείου κατά την αναχώρησιν, 30 μαλώνουν με την γυναίκα των εις το δωμάτιον του ξενοδοχείου, 43 πετούν τα σιγάρα τους εις το ταπέτο, 47 παίρνουν μαζί των κλειδιά του ξενοδοχείου, 61 καθαρίζουν τα υποδήματά των με τις μακρυές κουρτίνες των παραθύρων, 62 παίρνουν μαζί των πλήθος από χαρτοφάκελα του ξενοδοχείου, 68 αφίνουν το ηλεκτρικόν αναμμένο την νύκτα και 80 κτυπούν όλα τα κουμπιά όταν θέλουν την καμαριέρα ή τον γκρούμ ή τον σερβιτόρον».
Ενδιαφέροντα τα στοιχεία, δεν βρίσκετε; Καταρρίπτεται λιγάκι και η κλισέ εντύπωση πως ό,τι κάνουν οι ξένοι είναι πάντα καλά καμωμένο. Άνθρωποι είναι κι αυτοί, με τις αδυναμίες τους.
Ευχαριστούμε τον καλό μας φίλο για τα τόσο ενδιαφέροντα στοιχεία που μας έστειλε.
↧
Η Πατησίων και τα Πατήσια ως ο εξοχικός προορισμός της πρωτεύουσας.
Το μικρό χωριουδάκι στα βόρεια των Αθηνών, που πνιγμένο στο πράσινο φιλοξενούσε τις εξορμήσεις των παλιών Αθηναίων.
Ο δρόμος στον οποίο «πήγαινες ίσια» ήταν, φυσικά, η Πατησίων, ένας από τους παλαιότερους και μεγαλύτερους δρόμους της πρωτεύουσας. Από τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗΑς μεταφερθούμε αρκετά χρόνια πίσω. Η Αθήνα δεν ήταν η μεγαλούπολη που είναι σήμερα και οι κάτοικοί της δεν είχαν τη δυνατότητα να αποδρούν συχνά, αφήνοντας πίσω τους το κλεινόν άστυ. Ένα μικρό χωριουδάκι όμως στα βόρεια της πόλης, πνιγμένο στο πράσινο και τα νερά, υπήρξε διαχρονικά ο προορισμός γι'αυτές τις λιγοστές εξορμήσεις των παλιών Αθηναίων. Το όνομα αυτού, Πατήσια. Και από εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, γιατί κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα από πού προήλθε αυτό το όνομα. Κάποιοι λένε ότι είναι παραφθορά του επιρρηματικού τύπου «Βατήσι» από τον αρχαίο ελληνικό Δήμο Βατής, άλλοι ότι προέρχεται από τον Τούρκο αξιωματούχο της οθωμανικής περιόδου ονόματι Πατίς-Αγά ή ότι προέκυψε από τα «πατήχεια» κτήματα, δηλαδή τα κτήματα της οικογένειας Πατήχη. Τέλος, υπάρχει και η θεωρία ότι προήλθε από τη φράση «πάτε ίσια», που δινόταν εν είδει οδηγίας σε όποιον ήθελε να φτάσει στην περιοχή από την Αθήνα. Ο δρόμος στον οποίο «πήγαινες ίσια» ήταν, φυσικά, η Πατησίων, ένας από τους παλαιότερους και μεγαλύτερους δρόμους της πρωτεύουσας. Κατασκευάστηκε το 1841 κατά τη διάρκεια της δημαρχίας Καλλιφρονά και ακολούθησε την αρχαία οδό προς τον Δήμο της Βατής. Αποτέλεσε εξαρχής τον αγαπημένο εξοχικό περίπατο των Αθηναίων, των οποίων η πόλη περιοριζόταν χονδρικά σε αυτό που αποκαλούμε σήμερα «ιστορικό κέντρο». Την τελευταία τριακονταετία του 19ου αιώνα το χωριουδάκι μεγαλώνει –στην απογραφή του 1879 τα Πατήσια μετρούν 847 μόνιμους κατοίκους– και γίνεται ουσιαστικά το πρώτο προάστιο της Αθήνας. Ο περιηγητής Edmont About, που είδε την Αθήνα του 1854, μας λέει για την Πατησίων: «Όταν έχεις διασχίσει όλη την οδό Αιόλου, έχοντας πίσω σου την Ακρόπολη και τους Αέρηδες, βλέπεις μπροστά σου έναν σκονισμένο δρόμο μήκους ενός χιλιομέτρου, που καταλήγει σε ένα μικρό χωριό. Αυτό το χωριό ήταν στην Τουρκοκρατία η έδρα του πασά. Το όνομα "πασάς"ή "πατισάχ"τού έχει μείνει, κάπως παρεφθαρμένο είναι αλήθεια. Οι Αθηναίοι το ονομάζουν "Πατήσια". Ο δρόμος των Πατησίων είναι ο αθηναϊκός ιππόδρομος. Αν έλεγα ότι είναι ένας τόπος ψυχαγωγίας, θα έλεγα ψέματα... Ο δρόμος είναι κακοσυντηρημένος και άσχημα θα κρατούσε τη θέση του ανάμεσα στους δικούς μας, κοινοτικούς δρόμους. Τα δέντρα με τα οποία επεχείρησαν να τον πλαισιώσουν ξεράθηκαν ή ξεραίνονται. Οι τέσσερις ή πέντε ταβέρνες που υψώνονται δεξιά και αριστερά δεν είναι Παρθενώνες. Τα κριθαροχώραφα ή οι ακαλλιέργητες εκτάσεις απ'όπου περνά ο δρόμος δεν κάνουν έναν επίγειο παράδεισο. Ωστόσο, οι περιπατητές που μαζεύονται σ'αυτόν το δρόμο μπορούν να βλέπουν, όταν το επιτρέπει η σκόνη, ένα από τα ωραία πανοράματα του κόσμου. Έχουν μπροστά τους την Πάρνηθα, κομμένη από μια χαίνουσα χαράδρα. Πίσω τους η Αθήνα και η Ακρόπολη. Δεξιά ο Λυκαβηττός. Αριστερά η θάλασσα, τα νησιά και τα βουνά του Μοριά. Ο κομψός κόσμος της Αθήνας έχει για κυριότερη ψυχαγωγία του, χειμώνα-καλοκαίρι, τον περίπατο στην οδό Πατησίων. Φθάνουν εκεί με τα πόδια, με αμάξι και κυρίως με άλογο. Κάθε Έλληνας που βρίσκει να δανεισθεί τριακόσιες δραχμές, βιάζεται να αγοράσει ένα άλογο. Κάθε Έλληνας που έχει τρεις δραχμές, τις διαθέτει νοικιάζοντας ένα άλογο». Λίγα χρόνια μετά, τη δεκαετία του 1880, κάνει την εμφάνισή του το ιππήλατο τραμ, ένα βαγόνι τρένου, δηλαδή, που το έσερναν τρία κακόμοιρα άλογα. Με αυτό τον τρόπο η απόσταση Αθήνα-Πατήσια μειώθηκε στα 45 λεπτά και στοίχιζε μία δεκάρα της δραχμής, την ώρα που το μέσο μεροκάματο τότε ήταν 3 δραχμές περίπου. Εκείνη την εποχή, στο ύψος που αργότερα θα δημιουργούνταν το Πεδίον του Άρεως, συγκεντρώνονταν οι Αθηναίοι δύο φορές την εβδομάδα στις παραστάσεις της μπάντας του στρατού, που έπαιζε πάνω σε μια πολυγωνική εξέδρα – εξού και η κατοπινή ονομασία της συνοικίας του Πολύγωνου. Τότε, στους περιπάτους στην Πατησίων, λέγεται ότι η επιλογή του πεζοδρομίου ενείχε ταξικά κριτήρια: η αριστοκρατία προχωρούσε στα δεξιά και ο υπόλοιπος λαός στα αριστερά. Είτε περπατώντας αριστερά ή δεξιά, είτε παίρνοντας τα πρώτα μέσα μαζικής μεταφοράς της Αθήνας (τα ιππήλατα τραμ), είτε νοικιάζοντας κάποια άμαξα, ο τελικός προορισμός ήταν τα περιβόλια και οι ταβέρνες των Πατησίων. Γράφει η εφημερίδα «Εμπρός» στο φύλλο της Πρωτομαγιάς του 1900, σε άρθρο για τους εορτασμούς των Αθηναίων: «Και πρώτον εις τα Πατήσια, τα πάνδροσα και βαθύσκια και μυριόχρωμα και αρωματισμένα Πατήσια, τα οποία έχουν τα πρωτεία προκειμένου περί Πρωτομαγιάς. Η αγαπημένη εξοχούλα, η δροσόλουστος και χαϊδεμένη, εδέχθη χθες όλας τας Αθήνας σχεδόν (...). Η μακροτάτη και ευρεία και κονιορτοβριθής οδός
(σ.σ. η Πατησίων) είχε πνιγή εις την ανθρωποθάλασσαν». Εκείνη την ημέρα οι Αθηναίοι επέστρεφαν σπίτι με τα στεφάνια τους, τα οποία κρεμούσαν στην εξώπορτα για να τα ρίξουν στη φωτιά στις 23 Ιουνίου, στη γιορτή του Αϊ-Γιάννη του Κλήδονα. Την τελευταία τριακονταετία του 19ου αιώνα το χωριουδάκι μεγαλώνει –στην απογραφή του 1879 τα Πατήσια μετρούν 847 μόνιμους κατοίκους– και γίνεται ουσιαστικά το πρώτο προάστιο της Αθήνας. Ο εξοχικός χαρακτήρας της περιοχής όμως παραμένει για αρκετές δεκαετίες και οι πλούσιοι Αθηναίοι επιλέγουν να φτιάχνουν εκεί τα εξοχικά τους. Κάποια από αυτά στέκουν ακόμα, έχοντας γλιτώσει από τη λαίλαπα της αντιπαροχής, να μας θυμίζουν εκείνη την εποχή.
www.lifo.gr
↧
Εν Αθήναις...στην Αθηνάς
Από παλιά η οδός Αθηνάς ήταν γνωστή όχι μόνον στους Αθηναίους ....
Εύρισκες τα πάντα σε λαϊκές τιμές....μαγκάλια...γκαζιέρες....μπρίκια....κατσαρολικά
φθηνά....ρούχα....παπούτσια....εργαλεία για πάσα χρήση.
Τι έψαχνες και δεν το εύρισκες...
Κοντά στην Βαρβάκειο υπήρχαν και αγρότες....της Αθήνας ... που πουλούσαν
τα προϊόντα τους...
ναι τότε το Μαρούσι και άλλα προάστια είχαν μπαξέδες....
Τα μπακάλικα έγραφαν ΕΔΩΔΙΜΑ-ΑΠΟΙΚΙΑΚΑ ΠΩΛΗΣΗ ΧΟΝΔΡΙΚΗ-ΛΙΑΝΙΚΗ....
σε μικρότερες ταμπέλες διάβαζες ΟΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΣΟΥΛΑ ....όσπρια...ρύζια
Σαπούνι με την οκά.....στο ζύγιζε και στο πούλαγε.....το πράσινο ήταν για όλες τις χρήσεις και για λούσιμο και μπανιάρισμα...στην σκάφη.
Ξεκινούσες με την μάνα από την γειτονιά της Ομόνοιας με τα διχτάκια και πήγαινες για ψώνια.
Η καλύτερή σου....αν περίσσευε και καμμία δραχμή τους λουκουμάδες ή την μπουγάτσα την είχες σίγουρη.
Οι φωνές από τους χασαπάδες της Βαρβακείου σήμα κατατεθέν...
"...εδώ το φρεσκοκαταψυγμένο...."
Ναι....αυτό μπορούσες να αγοράσεις....αρνί ή μοσχάρι αγνώστου ημερομηνίας κατάψυξης.
Ο δρόμος των θαυμάτων.....καροτσάκια με πλανώδιους με γλυφιτζούρια...
"....εδώ το κοκοράκι εδώ το μηλαράκι..."
Δεν ήθελες να τελειώσει η βόλτα στην Αθηνάς....
"....περάστε εδώ παπούτσια για τον μικρό...δεν τρυπάνε...τζάμπα τα δίνουμε...."
Πράγματι ήταν φτηνά....η σόλα από λάστιχο... δεν λύγιζε εύκολα...
Τα διχτάκια γέμιζαν και παίρναμε τον δρόμο της επιστροφής.
Υπήρχαν οι σημερινές εικόνες με τις ιερόδουλες...τους τοξικομανείς....τους επαγγελματίες επαίτες....τα βαποράκια....τα αρπαχτικά ;
Θα έβλεπες κανέναν σακατεμένο από πεταμένα πυρομαχικά που μας άφησαν
κατακτητές και σύμμαχοι να ζητάει βοήθεια....
Άντε και καμμία καλντεριμιτζού έξω από κανένα ξενοδοχείο...
Ας είναι όμως....
Ακόμα και σήμερα η οδός Αθηνάς εξακολουθεί να είναι ένας
αγαπημένος δρόμος.
Πίσω στα παλιά
↧
↧
Υπεγράφη από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η σύμβαση για την πώληση του Ελληνικού σε ιδιωτική εταιρεία !
Και τώρα πίσω στα παλιά....5/6/2012
![]()
Δηλώσεις Τσίπρα,Κορτζίδη για το Ελληνικό
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, ο Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και επικεφαλής του συνδυασμού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, επισκέφτηκε στις 5 Ιουνίου 2012 το Δήμο Ελληνικού-Αργυρούπολης προκειμένου να αναδείξει, μέσα από το θέμα του Ελληνικού, τις προτεραιότητες του συνδυασμού για τα θέματα του περιβάλλοντος.
Ο κ.Τσίπρας συναντήθηκε με το Δήμαρχο Ελληνικού-Αργυρούπολης και έκανε δημόσιες δηλώσεις παρουσία μελών του δημοτικού συμβουλίου, εργαζομένων του Δήμου και πολιτών. Επεσήμανε ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν προβεί το τελευταίο διάστημα σε πολιτικές επιλογές και θεσμικές αλλαγές που όχι απλά υποβαθμίζουν, αλλά καταστρέφουν την ποιότητα του περιβάλλοντος στο όνομα μεγάλων κερδοσκοπικών συμφερόντων. Χαρακτήρισε ψευδές το δίλημμα «ανάπτυξη ή περιβάλλον», τονίζοντας ότι είναι και απαραίτητο και εφικτό η ανάπτυξη της χώρας να κινηθεί πάνω σε φιλοπεριβαλλοντικούς άξονες, με έμφαση στον πρωτογενή τομέα παραγωγής, τις ΑΠΕ και τον εναλλακτικό τουρισμό.
Σε αυτό το πλαίσιο ο κ.Τσίπρας τάχθηκε κατά της εκποίησης του Ελληνικού και των σχετικών διαδικασιών που έχουν δρομολογηθεί από τις μνημονιακές κυβερνήσεις και υποστήριξε τη μετατροπή του χώρου σε ένα πνεύμονα πρασίνου για όλη την Αθήνα με βάση τις προτάσεις του ΕΜΠ. Προϋπόθεση για τη δημιουργία Μητροπολιτικού Πάρκου στο Ελληνικό είναι η συστηματική δράση της τοπικής αυτοδιοίκησης και η δυναμική παρουσία των πολιτών. Επισήμανε άλλωστε ότι η περίπτωση του Ελληνικού είναι ένα ξεχωριστό μοντέλο αυτοδιαχείρισης, με μακριά παράδοση σε σχετικούς αγώνες, που μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για την ανακατάληψη ελεύθερων χώρων και ακτών σε όλη τη χώρα. Τέλος δεσμεύτηκε ότι ο συνδυασμός ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ προτίθεται να καταργήσει το πλέγμα των περιβαλλοντοκτόνων θεσμών των μνημονιακών κυβερνήσεων, μεταξύ των οποίων και του Ν4062/12 για την αξιοποίηση του Ελληνικού, με απαραίτητη προϋπόθεση την ενεργό συμμετοχή των πολιτών.
Στη συνάντηση παραβρέθηκε και η Ελένη Πορτάλιου, επικεφαλής της παράταξης Ανοιχτή Πόλη στο Δήμο Αθηναίων, η οποία τόνισε ότι γύρω από το Ελληνικό έχει συγκροτηθεί τα τελευταία χρόνια ένα παναττικό κίνημα, που μέσα από δεντροφυτεύσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις, έχει δείξει στην πράξη τις δυνατότητες μετατροπής του χώρου σε ένα δημόσιο πάρκο.
Ο Δήμαρχος Ελληνικού-Αργυρούπολης επεσήμανε ότι το ζήτημα του Ελληνικού δεν είναι μόνο τοπικό θέμα. Η μετατροπή της έκτασης σε δημόσιο πάρκο για όλη την Αθήνα αποτελεί προτεραιότητα των δημοτικών αρχών και κατά συνέπεια ως βασικός στόχος τίθεται η αποτροπή του ξεπουλήματος της έκτασης και η ανατροπή της νομοθεσίας για την αποκαλούμενη «αξιοποίηση» του Ελληνικού.
Η συνάντηση έληξε με ερωτήσεις που απεύθυναν οι παρευρισκόμενοι στον κ.Τσίπρα.
↧
Πώς γίνονται τα εγκαίνια ενός Ιερού Ναού και πώς καθαγιάζεται η Αγία Τράπεζα;
Εγκαίνια είναι η τελετή με την οποία καθιερώνεται και καθαγιάζεται ένας ναός και από απλό κτίσμα μεταβάλλεται σε οίκο λατρείας και προσευχής και η τράπεζά του σε ιερό θυσιαστήριο και
Αγία Τράπεζα.
Αγία Τράπεζα.
Άλλωστε η ίδια η λέξη εγκαίνια φανερώνει ότι ένα πράγμα από παλαιό γίνεται καινούργιο και από μη ιερό, άγιο. Η καινούργια αυτή διάσταση όσον αφορά το ναό είναι ολοκάθαρη σ’ όλες τις ευχές και τα τροπάρια της ακολουθίας. Χωρίς εγκαίνια δεν είναι δυνατή η τέλεση κανενός μυστηρίου παρά μόνο με τη χρήση του Αντιμηνσίου, λινού δηλ. υφάσματος, το οποίο μπορεί να αντικαταστήσει την Αγία Τράπεζα μέχρι να γίνουν κανονικά τα εγκαίνια, αφού σ’ αυτό υπάρχουν τμήματα λειψάνων αγίων.
Όσον αφορά την ιστορία των εγκαινίων είναι σημαντικό πως από την Παλαιά ακόμη Διαθήκη γίνεται λόγος γι’ αυτά. Η σκηνή του μαρτυρίου που ήταν αφιερωμένη στη λατρεία του Θεού, είχε
«δικαιώματα λατρείας» όπως μας λέει ο Απ. Παύλος, (εβρ. δ 1), αγιάσθηκε από τον Μωϋσή κατά προτροπή του Θεού με μυσταγωγικές πράξεις· «και λήψη το έλαιον της χρίσεως, και χρίσεις την
σκηνή και πάντα τα εν αυτή, και έσται αγία…» (Έξοδ. 40, 9-11). Το ίδιο έγινε και με το ναό του Σολομώντος. Οι Εβραίοι μάλιστα είχαν και έχουν ακόμη ειδική γιορτή των Εγκαινίων, όπως
λέγεται, στην οποία γιορτάζουν και θυμούνται τα εγκαίνια και την κάθαρση του ναού του Σολομώντος, την οποία έκαμε ο Ιούδας ο Μακκαβαίος το 165 π. Χ. μετά τη βεβήλωσή του από τον
Αντίοχο Δ’ τον Επιφανή. Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι πως η εκκλησία από τη στιγμή που έπαψε να καταφεύγει στις κατακόμβες και να προσφέρει την αναίμακτη θυσία επάνω στους τάφους των μαρτύρων, άρχισε να καθιερώνει ναούς και μάλιστα με μεγαλοπρεπείς τελετές, όπως μας πληροφορεί ο ιστορικός Ευσέβιος. Ήταν πανηγύρι τα εγκαίνια τότε, όπως ακριβώς και σήμερα.
«δικαιώματα λατρείας» όπως μας λέει ο Απ. Παύλος, (εβρ. δ 1), αγιάσθηκε από τον Μωϋσή κατά προτροπή του Θεού με μυσταγωγικές πράξεις· «και λήψη το έλαιον της χρίσεως, και χρίσεις την
σκηνή και πάντα τα εν αυτή, και έσται αγία…» (Έξοδ. 40, 9-11). Το ίδιο έγινε και με το ναό του Σολομώντος. Οι Εβραίοι μάλιστα είχαν και έχουν ακόμη ειδική γιορτή των Εγκαινίων, όπως
λέγεται, στην οποία γιορτάζουν και θυμούνται τα εγκαίνια και την κάθαρση του ναού του Σολομώντος, την οποία έκαμε ο Ιούδας ο Μακκαβαίος το 165 π. Χ. μετά τη βεβήλωσή του από τον
Αντίοχο Δ’ τον Επιφανή. Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι πως η εκκλησία από τη στιγμή που έπαψε να καταφεύγει στις κατακόμβες και να προσφέρει την αναίμακτη θυσία επάνω στους τάφους των μαρτύρων, άρχισε να καθιερώνει ναούς και μάλιστα με μεγαλοπρεπείς τελετές, όπως μας πληροφορεί ο ιστορικός Ευσέβιος. Ήταν πανηγύρι τα εγκαίνια τότε, όπως ακριβώς και σήμερα.
Πνευματικό πανηγύρι που στηρίζεται στην πίστη του λαού, αλλά και τη ζωντανή παράδοση της Εκκλησίας.
Τα εγκαίνια είναι οπωσδήποτε συνδεδεμένα με τη σημασία που δίνει η Εκκλησία στο Ναό ως λειτουργικό χώρο και οίκο προσευχής του λαού αφ’ ενός και αφ’ ετέρου με τη σημασία που δίνει
στον άνθρωπο ως λειτουργικό ον και προσωπικότητα με σκοπό τον αγιασμό και τη θέωση. Γι’ αυτό και στο πανηγύρι των Εγκαινίων καλούμαστε όλοι να συμμετάσχουμε πνευματικά και με πίστη.
«Εν πίστει τα εγκαίνια, επιτελούμε φαιδρώς». Η ιερότητα του πανηγυριού αυτού στηρίζεται στην πίστη μας πως ο Ναός είναι έργο του Χριστού και του Παναγίου Πνεύματος· έργο όλης της
Παναγίας Τριάδος πιστεύουμε, όπως λέει το τροπάριο, πως «τούτον τον οίκον ο Πατήρ ωκοδόμησε· τούτον τον οίκον ο Υιός εστερέωσε· τούτον τον οίκον το Πνεύμα το Άγιον ανεκαίνισε, το φωτίζον, και στηρίζον, και αγιάζον τας ψυχάς ημών» (απόστιχο του Εσπερινού). Ο Ναός είναι ασφαλώς ο οίκος του Θεού, αλλά και το δικό μας σπίτι. Είναι και πρέπει να είναι το κέντρο της ζωής μας κι όχι κάτι το δευτερεύον. Είναι η σκηνή η αληθινή, λιμάνι των χειμαζόμενων, ιατρείο παθών, καταφυγή ασθενών, δαιμόνων φυγαδευτήριο τόπος που ο λαός δοξάζει τον Θεό «ψαλμοίς και ύμνοις και μυστικαίς λειτουργίαις» οι οποίες αναφέρονται και φθάνουν στο νοερό θυσιαστήριο και σε μας κομίζουν την αγαθότητα και τη χάρη του Θεού.
στον άνθρωπο ως λειτουργικό ον και προσωπικότητα με σκοπό τον αγιασμό και τη θέωση. Γι’ αυτό και στο πανηγύρι των Εγκαινίων καλούμαστε όλοι να συμμετάσχουμε πνευματικά και με πίστη.
«Εν πίστει τα εγκαίνια, επιτελούμε φαιδρώς». Η ιερότητα του πανηγυριού αυτού στηρίζεται στην πίστη μας πως ο Ναός είναι έργο του Χριστού και του Παναγίου Πνεύματος· έργο όλης της
Παναγίας Τριάδος πιστεύουμε, όπως λέει το τροπάριο, πως «τούτον τον οίκον ο Πατήρ ωκοδόμησε· τούτον τον οίκον ο Υιός εστερέωσε· τούτον τον οίκον το Πνεύμα το Άγιον ανεκαίνισε, το φωτίζον, και στηρίζον, και αγιάζον τας ψυχάς ημών» (απόστιχο του Εσπερινού). Ο Ναός είναι ασφαλώς ο οίκος του Θεού, αλλά και το δικό μας σπίτι. Είναι και πρέπει να είναι το κέντρο της ζωής μας κι όχι κάτι το δευτερεύον. Είναι η σκηνή η αληθινή, λιμάνι των χειμαζόμενων, ιατρείο παθών, καταφυγή ασθενών, δαιμόνων φυγαδευτήριο τόπος που ο λαός δοξάζει τον Θεό «ψαλμοίς και ύμνοις και μυστικαίς λειτουργίαις» οι οποίες αναφέρονται και φθάνουν στο νοερό θυσιαστήριο και σε μας κομίζουν την αγαθότητα και τη χάρη του Θεού.
Πώς γίνονται τα εγκαίνια του Ιερού Ναού;
Η καθιέρωση του Ναού γίνεται από τον Αρχιερέα, που είναι τύπος του Χριστού, με την εξής σειρά και τάξη, ενώ για την όλη τελετή χρησιμοποιούνται αρκετά υλικά στοιχεία, όπως κερί καθαρό,
μαστίχη, σμύρνα, θυμίαμα, λείψανα μαρτύρων, άγιο μύρο, μαρμαροσάπουνα, ροδόσταμο, κρασί, κατασάρκιο της αγίας Τραπέζης, Αντιμήνσια κ.α.
μαστίχη, σμύρνα, θυμίαμα, λείψανα μαρτύρων, άγιο μύρο, μαρμαροσάπουνα, ροδόσταμο, κρασί, κατασάρκιο της αγίας Τραπέζης, Αντιμήνσια κ.α.
Τα »υλικά» που χρειάζονται για την Ακολουθία των Εγκαινίων
α) Η λιτανεία των Ιερών λειψάνων
Το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας, ο Αρχιερεύς μεταφέρει στον Ι. Ναό που πρόκειται να εγκαινιασθεί τα ιερά λείψανα, τα οποία εναποθέτει σ’ ένα άγιο Δισκάριο, πάνω στην Αγία Τράπεζα.
Το πρωί αφού τελειώσει ο όρθρος, με την ψαλμωδία σχετικών τροπαρίων γίνεται τριπλή περιφορά γύρω από το Ναό. Ο Αρχιερεύς ντυμένος με λευκή στολή, σύμβολο της καθαρότητας και της
αγνότητας, με ιερό δέος φέρει στο κεφάλι του τον ειδικό δίσκο με τα άγια λείψανα σκεπασμένα με το ίδιο κάλυμμα που σκεπάζονται τα θεία δώρα.
Το πρωί αφού τελειώσει ο όρθρος, με την ψαλμωδία σχετικών τροπαρίων γίνεται τριπλή περιφορά γύρω από το Ναό. Ο Αρχιερεύς ντυμένος με λευκή στολή, σύμβολο της καθαρότητας και της
αγνότητας, με ιερό δέος φέρει στο κεφάλι του τον ειδικό δίσκο με τα άγια λείψανα σκεπασμένα με το ίδιο κάλυμμα που σκεπάζονται τα θεία δώρα.
Οι ιερείς κρατούν το Ευαγγέλιο, το σταυρό και εικόνες, οι δε λαϊκοί προπορεύονται με τις λαμπάδες. Σε κάθε στάση διαβάζονται ορισμένα αναγνώσματα από την Καινή Διαθήκη και στη
συνέχεια μπροστά στο Ναό, όπου ήδη έχει τοποθετηθεί ειδικό αναλόγιο γίνεται μία από τις κατανυκτικότερες τελετές της εκκλησίας μας. Η είσοδος δηλαδή πάλι στο Ναό γίνεται με
ιδιόμορφο τρόπο. Οι θύρες είναι κλειστές. Ο Αρχιερεύς προστάζει αυτούς που είναι πίσω από τις πόρτες να τις ανοίξουν στο Βασιλέα της δόξης λέγοντας τα λόγια του Δαυίδ. «Άρατε πύλας οι
άρχοντες ημών…» (Ψαλ. 24ος), και ακούγονται από μέσα τα λόγια που οι άγγελοι έλεγαν αναμεταξύ τους κατά την Ανάληψη του Κυρίου. «Τις εστιν ούτος ο Βασιλεύς της δόξης». Έχουμε
εδώ μίμηση ακριβώς των αγγέλων τη στιγμή της Ανάληψης. Και «οι πύλες ανοίγονται στην πρόκληση των φωνών -τονίζει ο Καβάσιλας- ωσάν να επρόκειτο οι φωνές να εισαγάγουν τον
Χριστόν εις τον Ναόν». Με λαμπρό και πανηγυρικό λοιπόν τρόπο εισοδεύονται τα άγια λείψανα μέχρι το θυσιαστήριο, όπου ο Αρχιερεύς, πάλι, αφού τα βάλει σε ειδική θήκη με εύοσμο
κηρομαστίχη, τα θυμιάζει, τα μυρώνει και τα τοποθετεί στο στυλίσκο που βρίσκεται στο μέσον της Τραπέζης ως το πιο κατάλληλο θεμέλιο. Κανένα άλλο θεμέλιο δεν είναι καλύτερο από τα ιερά
λείψανα. Κι αυτό, όπως λέει ο Καβάσιλας γιατί «κανένα από τα μυστήρια δεν είναι πιο συγγενές προς το Χριστό απ’ ότι οι μάρτυρες. Έχουν τα πάντα κοινά με τον Κύριο δηλ. το σώμα και το
πνεύμα και το σχήμα του θανάτου… Άλλωστε τα οστά αυτά είναι ο αληθινός Ναός και το θυσιαστήριο του Θεού, και ο αχειροποίητος αυτός Ναός είναι η απομίμηση του αληθινού».
συνέχεια μπροστά στο Ναό, όπου ήδη έχει τοποθετηθεί ειδικό αναλόγιο γίνεται μία από τις κατανυκτικότερες τελετές της εκκλησίας μας. Η είσοδος δηλαδή πάλι στο Ναό γίνεται με
ιδιόμορφο τρόπο. Οι θύρες είναι κλειστές. Ο Αρχιερεύς προστάζει αυτούς που είναι πίσω από τις πόρτες να τις ανοίξουν στο Βασιλέα της δόξης λέγοντας τα λόγια του Δαυίδ. «Άρατε πύλας οι
άρχοντες ημών…» (Ψαλ. 24ος), και ακούγονται από μέσα τα λόγια που οι άγγελοι έλεγαν αναμεταξύ τους κατά την Ανάληψη του Κυρίου. «Τις εστιν ούτος ο Βασιλεύς της δόξης». Έχουμε
εδώ μίμηση ακριβώς των αγγέλων τη στιγμή της Ανάληψης. Και «οι πύλες ανοίγονται στην πρόκληση των φωνών -τονίζει ο Καβάσιλας- ωσάν να επρόκειτο οι φωνές να εισαγάγουν τον
Χριστόν εις τον Ναόν». Με λαμπρό και πανηγυρικό λοιπόν τρόπο εισοδεύονται τα άγια λείψανα μέχρι το θυσιαστήριο, όπου ο Αρχιερεύς, πάλι, αφού τα βάλει σε ειδική θήκη με εύοσμο
κηρομαστίχη, τα θυμιάζει, τα μυρώνει και τα τοποθετεί στο στυλίσκο που βρίσκεται στο μέσον της Τραπέζης ως το πιο κατάλληλο θεμέλιο. Κανένα άλλο θεμέλιο δεν είναι καλύτερο από τα ιερά
λείψανα. Κι αυτό, όπως λέει ο Καβάσιλας γιατί «κανένα από τα μυστήρια δεν είναι πιο συγγενές προς το Χριστό απ’ ότι οι μάρτυρες. Έχουν τα πάντα κοινά με τον Κύριο δηλ. το σώμα και το
πνεύμα και το σχήμα του θανάτου… Άλλωστε τα οστά αυτά είναι ο αληθινός Ναός και το θυσιαστήριο του Θεού, και ο αχειροποίητος αυτός Ναός είναι η απομίμηση του αληθινού».
β) Ο καθαρισμός της Αγίας Τραπέζης
Μετά την τοποθέτηση των ιερών λειψάνων στη θέση που προαναφέραμε, ο Αρχιερεύς παίρνει το δοχείο με την κηρομαστίχη και τα αρώματα, που συμβολίζουν τα μύρα με τα οποία ο Ιωσήφ ο από
Αριμαθαίας άλειψε το σώμα του Κυρίου, και τα εκχύνει στην οπή της αγίας Τραπέζης για τη στερέωση του ανεγειρομένου Τάφου. Κατόπιν τοποθετείται η πλάκα στην οπή της αγίας Τραπέζης,
ενώ ψάλλονται δύο ωραίοι ψαλμοί ο 142ος «Υψώσω σε ο Θεός μου, ο Βασιλεύς μου, και ευλογήσω το όνομά σου εις τον αιώνα» σαν ευχαριστία και ανάμνηση των θαυμασίων του Θεού,
και ο 22ος «Κύριος ποιμαίνει, με…», που υμνεί τη φιλανθρωπία του Θεού.
Αριμαθαίας άλειψε το σώμα του Κυρίου, και τα εκχύνει στην οπή της αγίας Τραπέζης για τη στερέωση του ανεγειρομένου Τάφου. Κατόπιν τοποθετείται η πλάκα στην οπή της αγίας Τραπέζης,
ενώ ψάλλονται δύο ωραίοι ψαλμοί ο 142ος «Υψώσω σε ο Θεός μου, ο Βασιλεύς μου, και ευλογήσω το όνομά σου εις τον αιώνα» σαν ευχαριστία και ανάμνηση των θαυμασίων του Θεού,
και ο 22ος «Κύριος ποιμαίνει, με…», που υμνεί τη φιλανθρωπία του Θεού.
Εν, τω μεταξύ ο Αρχιερεύς αφού πάνω από τα αρχιερατικά του άμφια βάλει στο λαιμό του, το λεγόμενο σάβανο, λευκού χρώματος, σύμβολο της σινδόνης με την οποία τυλίχθηκε το άγιο σώμα
του Κυρίου, διαβάζει γονατιστός την ευχή «ο Θεός ο άναρχος και αΐδιος…» με την οποία παρακαλεί τον Θεό να αποστείλει το Πανάγιό του Πνεύμα και να αγιάσει το νέο Ναό. Ακολουθεί η πλύση και ο καθαρισμός της αγίας Τραπέζης με σαπούνι και νερό ζεστό, σύμβολο κι αυτό του Αγίου Πνεύματος του οποίου από δω και πέρα πλέον θα είναι όργανο η αγία Τράπεζα. Η όλη
τελετή θυμίζει βάπτισμα.
του Κυρίου, διαβάζει γονατιστός την ευχή «ο Θεός ο άναρχος και αΐδιος…» με την οποία παρακαλεί τον Θεό να αποστείλει το Πανάγιό του Πνεύμα και να αγιάσει το νέο Ναό. Ακολουθεί η πλύση και ο καθαρισμός της αγίας Τραπέζης με σαπούνι και νερό ζεστό, σύμβολο κι αυτό του Αγίου Πνεύματος του οποίου από δω και πέρα πλέον θα είναι όργανο η αγία Τράπεζα. Η όλη
τελετή θυμίζει βάπτισμα.
Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Η αγία Τράπεζα εικονίζει το Σωτήρα και δέχεται τα του βαπτίσματος όπως Εκείνος. «Είναι δε ανάγκη -τονίζει πάλι ο Καβάσιλας- να γίνει κάποια κάθαρση ενάντια στη
δύναμη του πονηρού, κι όπως ο Αρχιερεύς με προσευχές αποκαθαίρει από κάθε επήρεια των δαιμόνων το ύδωρ με το οποίο βαπτίζει τον άνθρωπο, έτσι και σ’ αυτή την τελετή διαλέγει τις
κατάλληλες προσευχές και με τον ίδιο τρόπο, όπως και πριν, με το νερό αποκλείει το πονηρόν».
δύναμη του πονηρού, κι όπως ο Αρχιερεύς με προσευχές αποκαθαίρει από κάθε επήρεια των δαιμόνων το ύδωρ με το οποίο βαπτίζει τον άνθρωπο, έτσι και σ’ αυτή την τελετή διαλέγει τις
κατάλληλες προσευχές και με τον ίδιο τρόπο, όπως και πριν, με το νερό αποκλείει το πονηρόν».
Μετά την κάθαρση της αγίας Τραπέζης για τους λόγους που αναφέραμε, ραντίζει ο Αρχιερεύς το ιερό θυσιαστήριο με ροδόσταμο, με το οποίο κάνουμε την Τράπεζα να ευωδιάζει και όπως λέει ο
Καβάσιλας, μ’ αυτό δείχνουμε πως «φέραμε όλα όσα είναι απαραίτητα για να συμπληρώσουν την ανθρώπινη ζωή, δηλαδή φέραμε κι από τα αναγκαία κι από τα ευχάριστα κι απ’ αυτά κάναμε τη
θυσία μας». Κατόπιν όπως και μετά το Βάπτισμα ακολουθεί η Χρίση με το άγιο μύρο, το οποίο φέρνει τη χάρη του Θεού στη γη. Το μύρον είναι η δύναμη του θυσιαστηρίου. Δύναμη που
ενεργοποιείται, όπως τονίζει ο Καβάσιλας, με την παρουσία και τη χάρη των ιερών λειψάνων για τα οποία αναφέραμε πριν.
Καβάσιλας, μ’ αυτό δείχνουμε πως «φέραμε όλα όσα είναι απαραίτητα για να συμπληρώσουν την ανθρώπινη ζωή, δηλαδή φέραμε κι από τα αναγκαία κι από τα ευχάριστα κι απ’ αυτά κάναμε τη
θυσία μας». Κατόπιν όπως και μετά το Βάπτισμα ακολουθεί η Χρίση με το άγιο μύρο, το οποίο φέρνει τη χάρη του Θεού στη γη. Το μύρον είναι η δύναμη του θυσιαστηρίου. Δύναμη που
ενεργοποιείται, όπως τονίζει ο Καβάσιλας, με την παρουσία και τη χάρη των ιερών λειψάνων για τα οποία αναφέραμε πριν.
Αφού επλύθη (εβαπτίσθη), εμυρώθη η αγία Τράπεζα, τώρα ήλθε η ώρα να βάλει τα καλά της. Αρχικά στην κάθε μια από τις τέσσερεις της γωνίες τοποθετείται ένα κομμάτι λινό ύφασμα στο
οποίο είναι αγιογραφημένος κι ένας Ευαγγελιστής, επειδή η αγία Τράπεζα εικονίζει όλη την Εκκλησία στη στερέωση της οποίας συνέβαλαν οι Ευαγγελιστές, με τα Ευαγγέλιά τους. Κατόπιν
τυλίγεται σταυροειδώς στην αγία Τράπεζα το πρώτο ένδυμα το λεγόμενο κατασάρκιο, σύμβολο της σινδόνης με την οποία τυλίχθηκε το σώμα του Χριστού. Στη συνέχεια τοποθετείται ο επενδύτης,
οποίο είναι αγιογραφημένος κι ένας Ευαγγελιστής, επειδή η αγία Τράπεζα εικονίζει όλη την Εκκλησία στη στερέωση της οποίας συνέβαλαν οι Ευαγγελιστές, με τα Ευαγγέλιά τους. Κατόπιν
τυλίγεται σταυροειδώς στην αγία Τράπεζα το πρώτο ένδυμα το λεγόμενο κατασάρκιο, σύμβολο της σινδόνης με την οποία τυλίχθηκε το σώμα του Χριστού. Στη συνέχεια τοποθετείται ο επενδύτης,
η αγία ενδυτή η τραπεζόφορον κατά τον Συμεών Θεσσαλονίκης. Είναι το βασικό άμφιο της αγίας Τραπέζης, πολυτελές σύμβολο δόξης κατά τον Συμεών, αφού κατά τον ίδιο η αγία Τράπεζα «τάφος
εστι και θρόνος του Ιησού». Τέλος τοποθετείται το λεγόμενο ειλητό, το οποίο εισήχθη στους βυζαντινούς χρόνους και αργότερα αντικατεστάθη από το γνωστό Αντιμήνσιο. Λέγεται πως το
ειλητό δηλώνει το σουδάριο το οποίο έφερε ο Χριστός στο κεφάλι Του το χρόνο που βρισκόταν στο μνημείο και συμβολίζει την υπέρ ημών νέκρωση και Ανάσταση του Κυρίου. Επάνω σ’ αυτό
τοποθετείται το ιερό Ευαγγέλιο και η τελετή τελειώνει με τη μύρωση και θυμίαση όλου πια του Ναού. Οι ευχές δε που διαβάζονται στο τέλος είναι γεμάτες ευχαριστία στο Θεό και παράκληση να
γεμίζει με δόξα, αγιασμό και χάρη το νέο θυσιαστήριο έτσι ώστε πάνω σ’ αυτό να μεταβάλλεται η αναίμακτη θυσία σε σώμα και αίμα Χριστού και να αγιάζεται ο λαός του Θεού με τη συμμετοχή
του σ’ αυτό το μυστήριο.
εστι και θρόνος του Ιησού». Τέλος τοποθετείται το λεγόμενο ειλητό, το οποίο εισήχθη στους βυζαντινούς χρόνους και αργότερα αντικατεστάθη από το γνωστό Αντιμήνσιο. Λέγεται πως το
ειλητό δηλώνει το σουδάριο το οποίο έφερε ο Χριστός στο κεφάλι Του το χρόνο που βρισκόταν στο μνημείο και συμβολίζει την υπέρ ημών νέκρωση και Ανάσταση του Κυρίου. Επάνω σ’ αυτό
τοποθετείται το ιερό Ευαγγέλιο και η τελετή τελειώνει με τη μύρωση και θυμίαση όλου πια του Ναού. Οι ευχές δε που διαβάζονται στο τέλος είναι γεμάτες ευχαριστία στο Θεό και παράκληση να
γεμίζει με δόξα, αγιασμό και χάρη το νέο θυσιαστήριο έτσι ώστε πάνω σ’ αυτό να μεταβάλλεται η αναίμακτη θυσία σε σώμα και αίμα Χριστού και να αγιάζεται ο λαός του Θεού με τη συμμετοχή
του σ’ αυτό το μυστήριο.
Τελικά δηλαδή ο σκοπός των εγκαινίων δεν είναι μόνο ο αγιασμός του Ναού αλλά και δικός μας με τον πνευματικό αγώνα και την αληθινή ζωή. «Ούτως εγκαινίζεται
ο άνθρωπος· ούτω τιμάται η των
Εγκαινίων ημέρα». Σ’ αυτόν τον αγώνα έχουμε οπωσδήποτε οδηγό το Χριστό. Άλλωστε το λυχνάρι που στο τέλος της ακολουθίας ανάβει ο Αρχιερεύς πάνω στην αγία Τράπεζα συμβολίζει, κατά τον
Καβάσιλα, το δικό Του Φως. «Αυτό το φως μπορεί να ανακαλύψει και να φέρει στο φως τα πάντα, όπως ακριβώς γέμισε τον Άδην το φως, όταν έφθασε εκεί ο Χριστός
Πηγή: Περιοδικό «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός»
Εγκαινίων ημέρα». Σ’ αυτόν τον αγώνα έχουμε οπωσδήποτε οδηγό το Χριστό. Άλλωστε το λυχνάρι που στο τέλος της ακολουθίας ανάβει ο Αρχιερεύς πάνω στην αγία Τράπεζα συμβολίζει, κατά τον
Καβάσιλα, το δικό Του Φως. «Αυτό το φως μπορεί να ανακαλύψει και να φέρει στο φως τα πάντα, όπως ακριβώς γέμισε τον Άδην το φως, όταν έφθασε εκεί ο Χριστός
Πηγή: Περιοδικό «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός»
↧
Ο μυστήριος Σακαφλιάς
Αν δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα για τον χιλιοτραγουδησμένο Σακαφλιά, αυτό οφείλεται στο ότι κανένας μας δεν έψαξε στο Ποινικό Μητρώο. Τα αποσπάσματα ποινικού μητρώου παρέχονται μόνον έπειτα από αίτηση του ενδιαφερομένου καί είναι αυστηρώς προσωπικά. Γιαυτό κανένας δικηγόρος δεν μπορεί να πάρει απόσπασμα ποινικού μητρώου κάποιου αντίδικου. Σημειωτέον πως ο ενδιαφερόμενος μπορεί να λάβει ένα απόσπασμα ποινικού μητρώου με τις σημαντικότερες καταδίκες του, ενώ οι δικαστές εφοδιάζονται με πλήρες ποινικό μητρώο του εκάστοτε κατηγορούμενου.
Οι πληροφορίες των αστυνομικών, που καταθέτουν ως αμάρτυρες, είναι άνευ αξίας. Κι όμως, οι δικαστές -από δουλοπρέπεια έναντι της Αστυνομίας- δέχονται αυτές τις χαφιεδίστικες πληροφορίες. Δεν ξέρουμε ούτε καν τό όνομα του Σακαφλιά, που άλλοι τον λένε Σακαβλιά κι άλλοι Σαρκαφλιά. Στα Ρεμπέτικα εδημοσίευσα λίγα τραγούδια με πρωταγωνιστή τον Σακαφλιά. Φαίνεται πως, τα πρώτα τραγούδια για τον Σακαφλιά ήσανε αδέσποτα μουρμούρικα, πλασμένα από άγνωστους μάγκες. Αργότερα, ορισμένοι επώνυμοι λαϊκοί συνθέτες εκυκλοφόρησαν καναδυό δίσκους με τραγούδια για τον θρυλικό Σακαφλιά. Τα τραγούδια για τον Σακαφλιά θέτουν μια σειρά ερωτήματα: ποιός ήταν ο Σακαφλιάς, ποιός τον σκότωσε; πως τον δολοφόνησε; και γιατί τον σκότωσε, και, πού τον σκότωσε; Στα τραγούδια για τον Σακαφλιά αναφέρονται τα Τρίκαλα και τα Δυο Στενά. Κάποιοι Τρικαλινοί μου είπαν πως, τα Δυο Στενά ήσανε δυο συγκλίνοντα δρομάκια στην Αγία Επίσκεψη των Τρικάλων, κάτω από τό κάστρο. Δεν πολυπίστεψα αυτή την εκδοχή. Όταν βρισκόμουνα στην φυλακή Τρικάλων προσπάθησα να διελευκάνω το μυστήριο του Σακαφλιά. Κοιμόμουνα, τότε, στην πρεσβεία της φυλακής, μαζί με νέους μαγκίτες και και γέρους κατάδικους. Στις 15.10.1969 (σύμφωνα με τις σημειώσεις μου) μίλησα με τον δις-ισοβίτη Σωτήρη Γκόγκο, που το 1924 ήτανε στην ίδια φυλακή. Ο Γκόγκος υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του Σακαβλιά -έτσι τον έλεγε. Ο Γκόγκος μου περιέγραψε τον Σακαφλιά σαν έναν ψηλό, καλοκαμωμένο, περήφανο μάγκα, περίπου τριάντα χρονών. Το '69 ο Γκόγκος ήταν εβδομήντα-εξ ετών. Έβγαζε την δεύτερη ισόβια στολίζοντας και πουλώντας εικόνες αγίων. Ήταν ένας σιχαμερός τύπος, που -περιέργως- έμενε στην πρεσβεία, δηλαδή σε ομαδικό κελί που ανήκε μονοπωλιακώς στα Παιδιά της Φάρας. Εν πάση περιπτώσει, ο Γκόγκος μου αφηγήθηκε ότι αίτια της δολοφονίας του Σακαφλιά ήτανε το βιδάνιο της φυλακής. Βιδάνιο λένε το κατακράτημα ποσοστών που κάνει ο τσιρίμπασης σ’ αυτούς που παίζουν χαρτιά ή μπαρμπούτι, Συνήθως, κάθε φυλακή είχε έναν τσιρίμπαση. Φαίνεται ότι ο Σακαφλιάς σήκωσε κεφάλι, θέλοντας ν'αρπάξει το βιδάνιο. Σε τέτοιες περιπτώσεις οι αντίπαλοι λύνουν τη διαφορά τους με δύο τρόπους: είτε δολοφονούν τον εχθρό τους, χρησιμοποιώντας ως φονιά έναν χάλια-μάγκα, είτε εξαπολύουν εναντίον του μιαν ομάδα από αλάνια που πιάνουν τον επίδοξο τσιρίμπαση και τον καταγαμούν. Θα πρέπει να τονίσω ιδιαιτέρως αυτό πού ήδη είπα: στην τελική μάχη μεταξύ δύο τσιριμπασήδων ξαποστέλνουν ασήμαντους μάγκες, για να ξεφτιλίσουν εντελώς το θύμα της επίθεσης. Γιαυτό την δολοφονία του Σακαφλιά την ανέλαβε ένας ηλικιωμένος αλανόμαγκας, ο Αντωνίτσης. Όσο για την λέξη βιδάνιο (η γκανιότα κ.λπ.) έχει και την σημασία: απόπιομα. Ο Ζάχος παρέχει κάποιαν ευφάνταστη ετυμολογία στη λέξη βιδάνιο. Ας συμβουλευτεί, σχετικώς, τον Μπαμπινιώτη... Ο Αντωνίτσης σκότωσε τον Σακαφλιά με μιαν ουρά τηγανιού. Η ουρά του τηγανιού υπήρξε ένα τρομερό παραδοσιακό όπλο της φυλακής. Έπαιρναν ένα τηγάνι, έκοβαν τα τρία πριτσίνια που στερέωναν την ουρά, καί, μετά ακόνιζαν την ουρά στις πλάκες της φυλακής. Ο Σακαφλιάς έμενε στον θάλαμο 9 (τουτέστιν στην Πρεσβεία). Κάποιος πλησίασε από την αυλή και φώναξε τον Σακαφλιά για να του πει, δήθεν, κάτι. Ο Σακαφλιάς πήγε στο παράθυρο και έσκυψε, γιατί ο τοίχος της πρεσβείας ήτανε πολύ χοντρός και το παράθυρο βρισκότανε σε βαθούλωμα. Τότε πήγε από πίσω του ο Αντωνίτσης και του κάρφωσε την ουρά του τηγανιού στην πλάτη. Η ουρά βγήκε από το στήθος. Ο Αντωνίτσης σκότωσε τον Σακαφλιά με ένα μόνον χτύπημα. Το παράθυρο, όπου έγινε η δολοφονία, το σχεδίασα και το παρουσίασα στα Ρεμπέτικα. Καθώς μου εξήγησαν άλλοι γέροι κατάδικοι, τα Δυο Στενά ήσανε μέσα στη φυλακή Τρικάλων. Έτσι λέγανε δύο στενούς διαδρόμους ανάμεσα στο κυρίως κτίριο και τον ψηλό εξωτερικό τοίχο. Στα Δύο Στενά γινόντουσαν οι εκβιασμοί και τα καθαρίσματα. Οι τραυματισμοί καί οι φόνοι έπαιρναν κι έδιναν. Εκείνη την εποχή, στις σκοπιές φυλάγανε φαντάροι. Οι φύλακες δεν έμπαιναν ποτέ μες στη φυλακή. Μόνον ο επιστάτης έμπαινε στους θαλάμους. Αργότερα διάφοροι Πειραιώτες γεροντόμαγκες μου είπανε ότι, ο Σακαφλιάς ήτο ασίκης, φίλος του ξακουστού νταή Νίκου Σκριβάνου. Ο Αντωνίτσης, γέρος πια, γύρισε στον Πειραιά, περιφρονούμενος από όλους. Αυτοκτόνησε, κάπου ογδόντα χρονώ, πηδώντας μπροστά σ’ ένα τρένο των ΣΠΑΠ. Τα ίδια μου αφηγήθηκε και ο Κώστας Αντωνάκος, ένας κατάδικος μανιάτης χασισέμπορος, γνήσιος γεροντόμαγκας. Ο Αντωνάκος μου τραγούδησε διάφορα παλιά μουρμούρικα του τεκέ. Μάλιστα, ο Αντωνάκος, στις 17.7.1973, μου υπαγόρευσε τους στίχους του Κούνα, μπέμπη, τον κεφτέ σου / να φχαριστηθεί ο τζες σου. Κι αυτός ο Αντωνάκος είχε μιά φωτογραφία του Τσιτσάνη στη Λάρισα. [Αν αναφέρω, σήμερα, ονόματα το κάνω γιατί όλοι αυτοί έχουν πεθάνει προ πολλού].
Ηλίας Πετρόπουλος
Ελευθεροτυπία
↧
27.11.2005 O αργός θάνατος του Σινέ Πατησίων
Παρασκευή, νωρίς το απόγευμα, στην είσοδο του Αελλώ, μία σκηνή που έχω να δω πολλά χρόνια. Μεμονωμένοι θεατές κόβουν το εισιτήριό τους· ούτε ένα ζευγάρι στον ορίζοντα. Ενας εικοσάχρονος χαζεύει το περιοδικό του, μία περιποιημένη κυρία μπαίνει βιαστικά στα ενδότερα του συνοικιακού μίνιπλεξ. Εχουν αφήσει πίσω τους το απογευματινό μούχρωμα της Πατησίων, τις πρώτες χριστουγεννιάτικες βιτρίνες, το πήγαινε έλα των τρόλεϊ.
Δεν φανταζόμουν ότι υπάρχει κόσμος που πηγαίνει σινεμά στις πέντε το απόγευμα. Να μία όψη της αθηναϊκής ζωής που είχα διαγράψει, καταχωρισμένη στις συνήθειες ενός αλλοτινού βίου, πολύ πριν από τα κυλιόμενα ωράρια και τα πριμ παραγωγικότητας. Είμαι αυτόπτης μάρτυρας μιας «επαρχιακής» Αθήνας, όταν ο κόσμος δούλευε μέχρι τις 3 το μεσημέρι, έτρωγε στο οικογενειακό τραπέζι, έριχνε έναν υπνάκο κι αν του έκανε κέφι πεταγόταν ώς το σινεμά της γειτονιάς για να δει τι παίζει. Δεν χρειάζεται παρά να κάνω δύο βήματα, από την Αγίου Μελετίου ώς την πλατεία Αμερικής, για να ξυπνήσω στο 2005. Το Αττικα, αυτή η οικεία μικρογραφία αμερικανικού σινεμά, με υποδέχεται σκοτεινό· η φωταγωγημένη του μαρκίζα δεν άναψε τον Σεπτέμβριο. H εταιρεία διανομής Ama Films αποχώρησε, ύστερα από μία ιδιαίτερα άσχημη σεζόν.
Στην ίδια απόφαση οδηγήθηκε και η Playtime· το περυσινό «πείραμα» με τη νεκρανάσταση του θρυλικού Στούντιο δεν πέτυχε. Από τον Σεπτέμβριο του 2004 έως την περασμένη άνοιξη κόπηκαν όλα κι όλα 10.500 εισιτήρια· όσα κόβει το Village ένα μέτριο Σαββατοκύριακο. Και το Studio Νοvo, όπως είχε μετονομαστεί, έβαλε λουκέτο πρoτού καλά καλά ξεκινήσει η διαγραφόμενη νέα εποχή· και τα φιλόδοξα σχέδια της Playtime για μία δεύτερη αίθουσα έμειναν όπως ήταν φυσικό στα χαρτιά.
Πέρυσι, είχε κλείσει το Ράδιο Σίτι, σήμα κατατεθέν της Πατησίων. Μαζί, κατεδαφίστηκε και το γειτονικό θέατρο Καλουτά· στη θέση τους ανεγείρεται σούπερ μάρκετ «A-B Βασιλόπουλος».
Αττικα, Στούντιο, Ράδιο Σίτι, Αθηνά... Ολα έκλεισαν. Για πολλούς είναι ο επιθανάτιος ρόγχος της μεγαλύτερης κινηματογραφικής πιάτσας που γνώρισε ποτέ η Αθήνα. Και δεν φαίνεται να έχουν άδικο. Από τους 28 κινηματογράφους των αρχών της δεκαετίας του '80 κατρακυλήσαμε φέτος για πρώτη φορά σε μονοψήφιο νούμερο: εννέα επιβιώνουν, εκ των οποίων οι τέσσερις θερινοί. Με εξαίρεση την δυναμική επέκταση του Αελλώ (από το 2000 η μονή αίθουσα απέκτησε τέσσερα αδελφάκια και θερινό στην ταράτσα), η πορεία εμφανίζεται φθίνουσα και μη αναστρέψιμη.
Ο Δημήτρης Στεργιάκης της «Ama Films», που διαχειριζόταν τα τελευταία τρία χρόνια τις δύο αίθουσες του Αττικα στην πλατεία Αμερικής, δεν βλέπει φως από πουθενά: «H Πατησίων έχει πεθάνει», μάς λέει. Για τον ίδιο η μετατροπή του Αελλώ σε μίνιπλεξ υπήρξε καθοριστική και συμπληρώνει: «Τη χαριστική βολή έδωσε ο πολυκινηματογράφος της Ster στην Αχαρνών».
Διαφορετική άποψη εκφράζει η κ. Τσακαλάκη από το Αελλώ. Δεν αρνείται το ειδικό βάρος του μούλτιπλεξ που άνοιξε τα Χριστούγεννα στον Αγιο Ελευθέριο, αλλά αρνείται να υπογράψει το πιστοποιητικό θανάτου ολόκληρης της Πατησίων: «Είναι αλήθεια ότι το Ster προσέλκυσε ένα νεανικότερο κοινό αλλά εμείς, ως Αελλώ, δουλεύουμε ικανοποιητικά στηριζόμενοι σχεδόν αποκλειστικά σε μεγαλύτερες ηλικίες και ανθρώπους της γειτονιάς. Το γεγονός ότι μεγαλώσαμε δεν μας άλλαξε, εξακολουθούμε να είμαστε ένας κινηματογράφος με συνοικιακά χαρακτηριστικά». Πώς εξηγεί, λοιπόν, το κλείσιμο σημαντικών μεμονωμένων αιθουσών; «Νομίζω πως αν δώσεις στον πελάτη αυτό που θέλει, ένα αναβαθμισμένο περιβάλλον με όλες τις σύγχρονες ανέσεις, θα έρθει. Τα στάνταρ άλλαξαν και οφείλουμε να προσαρμοστούμε».
Πληθυσμιακή αλλαγή
Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι παλιοί κινηματογράφοι δεν προχώρησαν σε μεγάλες επενδύσεις. Υπήρξαν σημαντικές βελτιώσεις, όπως στην περίπτωση του Αττικα ή του Ράδιο Σίτι, αλλά όχι στον βαθμό που θα περίμενε ο απαιτητικός θαμώνας των κεντρικών κινηματογράφων.
Δύσκολα, επίσης, μπορείς να μιλήσεις για την αποψίλωση της Πατησίων χωρίς να αναφερθείς στη μεγάλη πληθυσμιακή αλλαγή που συντελέστηκε σε ολόκληρη την περιοχή τη δεκαετία του '90.
H αποχώρηση αστικών στρωμάτων, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '70, προς τα νότια και βόρεια προάστια έλαβε γρήγορα μαζικό χαρακτήρα, ενώ η εγκατάσταση χιλιάδων μεταναστών σε Κυψέλη και Πατήσια διαμόρφωσε ένα πρωτόγνωρο δημογραφικό μωσαϊκό. Το αποτέλεσμα ήταν έως ένα βαθμό αναμενόμενο: οι όλο και λιγότεροι Ελληνες προτιμούσαν τα καλύτερα σινεμά του κέντρου και τα απαστράπτοντα μούλτιπλεξ, ενώ οι όλο και περισσότεροι μετανάστες είχαν διαφορετικές προτεραιότητες από την κινηματογραφική ψυχαγωγία.
«Εμείς έχουμε πολλούς ξένους», σπεύδει να υπογραμμίσει η κ. Τσακαλάκη από το Αελλώ, αλλά προφανώς δεν αρκούν για να συντηρήσουν τους πέντε ή έξι κινηματογράφους της περιοχής. Στους αντίποδες, ο Γιώργος Τζιώτζιος, διευθυντής της εταιρείας διανομής Playtime, χρεώνει την αποτυχία του πειράματος του Στούντιο αποκλειστικά στην πληθυσμιακή αλλοίωση της περιοχής. «Από την Πατησίων και κάτω οι Ελληνες αποτελούν μειοψηφία. Κι οι Ελληνες σπάνια μάς προτιμούσαν, εκτός από παλιούς φανατικούς θαμώνες του Στούντιο. Μην σας φαίνεται παράξενο αλλά σε πολλούς συμπολίτες μας δεν τους αρέσει να βγαίνουν από το σινεμά και να πέφτουν πάνω σε ταβέρνες ή βίνεο κλαμπ με επιγραφές στα ρώσικα και ρουμάνικα».
Σήμερα, ο Γιώργος Τζιώτζιος κάνει μία επανεκτίμηση του όλου εγχειρήματος: «Προχώρησα στην επένδυση του Στούντιο με καθαρά συναισθηματικά κριτήρια. Πίστευα ότι η πρόσφατη κακοδαιμονία του οφειλόταν σε κακή επιλογή ταινιών. Αποδείχθηκε ότι έκανα μέγα λάθος. H περιοχή έπαψε να έχει τα χαρακτηριστικά που επέτρεπαν σε έναν κινηματογράφο σαν το Στούντιο να κόβει, το 1988, 150 χιλιάδες εισιτήρια. Εμείς πέρυσι ιδρώσαμε να ξεπεράσουμε τα 10 χιλιάδες...».
Πολύ κακή χρονιά το 2005
Ολα τα είχαν οι συνοικιακοί κινηματογράφοι, η (πανθομολογούμενη) κρίση τους έλειπε. Υστερα από ένα μέτριο 2004 (ο κ. Στεργιάκης έκανε λόγο για πτώση της τάξης του 50%!), ακολούθησε ένα ακόμα χειρότερο 2005. Ειδικά η σεζόν που άρχισε τον Σεπτέμβριο καταγράφει διαρκή αρνητικά ρεκόρ. Πλησιάζουμε τις γιορτές και μόνο δύο ταινίες έχουν κινηθεί ικανοποιητικά («Το εργοστάσιο σοκολάτας του Τσάρλι» και «O επίμονος κηπουρός»), όταν κατά μέσο όρο βγαίνουν κάθε εβδομάδα έξι - επτά ταινίες. H αγορά αδυνατεί να απορροφήσει την υπερπροσφορά. Πολλές ταινίες «σκοτώνονται» σε μία ή δύο εβδομάδες, ο κόσμος αδυνατεί να παρακολουθήσει τον ιλιγγιώδη ρυθμό των εταιρειών διανομής. Με λίγα λόγια: αν χάσεις μία ταινία την πρώτη ή την δεύτερη εβδομάδα προβολή της, το πιθανότερο είναι να τη χάσεις για πάντα. Οι εταιρείες, όμως, εκτός από τον κακό τους εαυτό, έχουν να αντιμετωπίσουν και εξωτερικούς εχθρούς, όπως την πειρατεία. Θα έχετε προσέξει εδώ και λίγους μήνες πως εκτός από πειρατικά cd προσφέρονται και πειρατικά dvd· συχνά πωλούνται τίτλοι ταινιών που δεν έχουν καν προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες. Επίσης, με τη διάδοση του ευρυζωνικού Ιντερνετ γίνεται ευκολότερο το (παράνομο αλλά εντελώς ανέξοδο) «κατέβασμα» ταινιών από το Διαδίκτυο.
Εως τις αρχές της δεκαετίας του '80 στην ευρύτερη περιοχή της Πατησίων (από το ύψος της Αλεξάνδρας και κάτω) λειτουργούσαν ούτε λίγο ούτε πολύ 28 κινηματογράφοι εκ των οποίων οκτώ αμιγώς θερινοί (Λίντο, Αλφα, Ατενέ, A-B, Στέλλα, Λιλά, Μετροπόλ, Ηλέκτρα).
Τα θερινά σινεμά παρουσιάζουν μεγαλύτερη ανθεκτικότητα καθώς επιβιώνουν ακριβώς τα μισά (Στέλλα, Λιλά, Μετροπόλ, Ηλέκτρα)· η Στέλλα έχει γίνει δημοτικός κινηματογράφος ενώ πρόσφατα αγοράστηκε από τον Δήμο Αθηναίων και το εκτεταμένο οικόπεδο του A-B, όπου διασώζεται η επιβλητική του οθόνη.
Στους χειμερινούς οι απώλειες είναι δραματικές. Από τους 20 κινηματογράφους συνεχίζουν τη λειτουργία τους μόνο οι πέντε: Αελλώ, Αλεξάνδρα, Ιλιον, Τριανόν και Φιλίπ. Φέτος δεν επαναλειτούργησαν το Στούντιο και το Αττικα, ενώ πέρυσι έκλεισαν το εμβληματικό Ράδιο Σίτυ (όπου το 1958, σ'ένα κοσμοϊστορικό γεγονός για τη γειτονιά, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ παρακολούθησε την αθηναϊκή πρεμιέρα της ταινίας «O γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες», μαζί με τον σύζυγο της και παραγωγό Μάικ Τοντ) και το Αθηνά.
Τον χορό της αποψίλωσης είχαν σύρει πολύ νωρίτερα, κυρίως μέσα στη δεκαετία του '80, άλλοι 11 χειμερινοί κινηματογράφοι της περιοχής. Εχουμε και λέμε: Μπρόντγουεϊ, Αντζελα (στην ταράτσα του λειτουργούσε και θερινός), Πιγκάλ, Σελέκτ, Ατθίς, Αλκυονίς, Αλόη, Αμαλία, Αχιλλεύς, Αρμονία, Αττική (μετασκευάστηκε στο θέατρο Χώρα). Οι περισσότεροι λειτουργούσαν σε ισόγειο ή υπόγεια πολυκατοικιών, ελάχιστοι, δηλαδή, λειτουργούσαν σε αυτόνομα κτίρια ή, πολύ περισσότερο, διεκδικούσαν αρχιτεκτονικές δάφνες. Εξαίρεση η μοναδική Αντζελα, με έντονες επιρροές από αρ ντεκό που κατεδαφίστηκε πριν από λίγα χρόνια.
↧
↧
Εν Αθήναις....εικόνες παλιές
Δεν υπήρχαν αποχετεύσεις κεντρικές τότε στην γειτονιά.
Βόθρος στην αυλή που τον άδειαζες όταν γέμιζε.
Χρυσές δουλειές οι βοθρατζήδες και στα φορτηγά τους έγραφαν ονομασίες με μεγάλα γράμματα όπως ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ ΒΟΘΡΩΝ ...."ο φαταούλας"...."
ο αχόρταγος"..."ο ρουφήχτρας"...
ο "άψε σβήσε"...ο "τάκα τάκας".
Βρώμαγε όλη η γειτονιά όταν γινότανε εκκένωση....
Αλλά και αυτοί οι άνθρωποι που τους άδειαζαν έπρεπε να είχαν θάρρος.
Τι να πρωτοθυμηθώ.....ότι τους έβλεπες μετά το άδειασμα να κάθονται έξω στο πεζοδρόμιο να βγάζουν τα γάντια και να τρώνε το κολατσιό τους.
Γινόντουσαν και ψιλοαπάτες στο άδειασμα και οι καυγάδες ήταν συχνοί....
Υπήρχαν και πρόχειρες κατασκευές βόθρων ....
Τους έφιαχναν μόνοι τους οι ιδιοκτήτες σπιτιών με ότι αυτό σήμαινε με αποτέλεσμα να καταρρέουν μετά.
Στην περιοχή μια γυναίκα που έπλενε στην σκάφη πάνω από βόθρο στην αυλή
βρέθηκε να κολυμπάει αλλά ευτυχώς την προλάβανε.
Τα ευτράπελα ήταν μετά όταν ήταν να μεταφερθεί στο νοσοκομείο.
Συνήθως πάνω στο καπάκι του βόθρου στην αυλή έβαζαν μια μεγάλη γλάστρα
με ματζουράνα για να αλλάξουν την εικόνα.
Η μυρουδιά όμως ήταν αισθητή και η μόνη λύση ήταν να την ....αγνοείς.
Προσπαθούσαν όλοι να μη ρίχνουν πολλά νερά στον βόθρο για να μη γεμίζει
αμέσως....έβλεπες λεκάνες με νερό μετά από πλύσιμο πιάτων ή ρούχων
να χύνονται στον δρόμο και οι φασαρίες μεταξύ των γειτόνων να είναι συχνές.
Άσε που υπήρχε και ο πολιτσμάνος που έκανε μηνύσεις....ήταν ένα από τα κυριότερα καθήκοντά του αφού η σοβαρή εγκληματικότητα ήταν άγνωστη τότε.
Πίσω στα παλιά
↧
Τα 3.400 μυστικά του μηχανισμού των Αντικυθήρων
ΕΝΑΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΦΟΡΗΤΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ
Ο υπολογισμός της θέσης των ουράνιων σωμάτων είχε ανέκαθεν ιδιαίτερη σημασία για την οργάνωση της ζωής των ανθρώπων.
↧
Η εικόνα της Παναγίας δακρύζει σε σπίτι Τούρκου
Ένα ζευγάρι Τούρκων έχει στο σπίτι του μια εικόνα της Παναγίας, η οποία άρχισε να δακρύζει. Για θαύμα κάνουν λόγο τόσο οι ίδιοι, όσο και ο τουρκικός τύπος.
Για να ξετυλίξουμε το νήμα της ιστορίας με την εικόνα της Παναγίας που δακρύζει, θα πάρουμε την ιστορία από την αρχή.
Πριν από χρόνια ένα ζευγάρι από την Τουρκία, ο Εσάτ και η Σεβίμ Αλντιντάρογλου από την περιοχή της Αντιοχείας, μετανάστευσε στα προάστια του Παρισιού, όπου βρήκαν δουλειά.
Στο σπίτι αυτό των Αλντιντάρογλου παρατηρείτε συρροή επισκεπτών όχι μόνο από την Γαλλία αλλά και από το εξωτερικό, καθώς πολλοί επισκέπτες έρχονται να δούναι ένα αξιοπερίεργο για αυτούς γεγονός.
Το γεγονός αυτό, το οποίος πρώτος ο τουρκικός τύπος χαρακτήρισε ως θαύμα, είναι πως μια ελληνορθόδοξη βυζαντινή εικόνα της Παναγίας που είχαν βρει στην Αντιόχεια και την οποία είχαν πάρει μαζί τους οι Αλντιντάρογλου αν και μουσουλμάνοι, άρχισε να αναβλύζει δάκρυα από τα μάτια της Παναγίας.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του ζευγαριού την εικόνα αυτή τους την είχε χαρίσει το 2006 ένας ορθόδοξος μοναχός από τον Λίβανο. Από την πρώτη στιγμή που την πήραν αισθάνθηκαν την μεγάλη αγιότητα της και μια πρωτόγνωρη αίσθηση ανάπαυσης στο σπίτι τους.
Όταν μετανάστευσαν στο Παρίσι την πήραν με ευλάβεια μαζί τους και όταν την τοποθέτησαν σε ένα ξεχωριστό μέρος στο νέο τους σπίτι, όπως ομολόγησαν, η εικόνα της Παναγίας άρχισε να δακρύζει. Το νέο μαθεύτηκε γρήγορα ανάμεσα στους Τούρκους αλλά και σε άλλους χριστιανούς.
Το ζευγάρι, μέσω του τουρκικού τύπου (υπάρχει μάλιστα εκτενές δημοσίευμα στην εφημερίδα Hürriyet), ισχυρίζεται ότι η συγκεκριμένη εικόνα της Παναγίας έγινε γρήγορα τόπος προσκυνήματος, καθώς έχει θαυματουργικές ιδιότητες.
Το γεγονός έγινε γρήγορα ευρύτερα γνωστό και επισκέπτες προσκυνητές από την Γερμανία και το Βέλγιο άρχισαν να καταφτάνουν στο σπίτι των Τούρκων για να προσκυνήσουν την ελληνορθόδοξη βυζαντινή εικόνα της Παναγίας.
Ο Εσάτ Αντιντάρογλου διηγείται πως πριν από λίγο καιρό είχε έρθει να προσκυνήσει την εικόνα της Παναγίας μια παντρεμένη γυναίκα που δεν μπορούσε να κάνει παιδί και το είχε μεγάλο καημό γιατί ο γάμος της κινδύνευε με χωρισμό.
Η γυναίκα αυτή γονάτισε και προσευχήθηκε επί αρκετή ώρα κάτω από τη εικόνα της Παναγίας. Μετά από λίγες μέρες η γυναίκα αυτή κατασυγκινημένη τηλεφώνησε τους Αλντiντάρολγου και τους είπε ευτυχισμένη ότι είχε γίνει θαύμα και περίμενε παιδί.
↧
Εν Αθήναις...αγώνες κατς
Ήταν σωματώδης....τα αυτιά του πρησμένα από την πάλη....προς το κοντό
θα έλεγα....
Ζούσε με την μάνα του....την κοιτούσε στα μάτια....φρόντιζε να τα έχει όλα.
Τα παιδιά τον κοιτούσαν με θαυμασμό και όσα δεν τον ήξεραν με φόβο....
Ένας αγαθός γίγαντας ήταν....
Έπαιζε με τα παιδιά...τα έβαζε και κρεμιόντουσαν από τα μπράτσα του.
Έβγαζε τα προς το ζην από την πάλη....
Εκείνα τα χρόνια ήταν της μόδας το κάτς....θέατρο περισσότερο παρά
πραγματικά χτυπήματα.
Το γήπεδο του Παναθηναϊκού στις δόξες του με τους κατσαδόρους-παλαιστές.
Περάσανε και γνωστά ονόματα από αυτό το ρίγκ όπως ο Καμπαφλής...
ο Λαμπράκης...
Ο γίγαντάς μας δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός....τον χρησιμοποιούσαν για δεύτερους
αγώνες....του βάζανε και καμμία μάσκα και τον παρουσιάζανε σαν ξένο...
Μικρό το μεροκάματο και τσοντάριζε από ένα κέντρο διασκέδασης στην Πλάκα....
Πήγαινε τα βράδια με κοστούμι που του είχε δώσει η επιχείρηση και καθότανε
διακριτικά πίσω κοντά στην πόρτα.
Ιδιαίτερες φασαρίες εκείνα τα χρόνια δεν γινόντουσαν ....ούτε μπραβιλίκια
με την σημερινή μορφή υπήρχαν.
Άντε να είχε πιεί κανένας παραπάνω και τράβαγε κανένα τραπεζομάντηλο
με τα ποτήρια για μαγκιά για τα μάτια καμμιάς όμορφης....
Τότε ερχότανε ο γίγαντάς μας για να διορθώσει την κατάσταση.
Στην καλύτερη περίπτωση μόλις τον έβλεπε ο μεθυσμένος συνερχότανε
και στην χειρότερη τον έβγαζε αγκαλιά έξω για να πάρει αέρα.
Δεν χτυπούσε κανένα.....
Και σήμερα υπάρχουν γίγαντες στα Κέντρα αλλά οι καταστάσεις είναι
διαφορετικές.
Πίσω στα παλιά
↧
↧
1963 Ο άντρας της γυναίκας μου
↧
Εγκαίνια στις 2 Ιουλίου για την ανακαινισμένη Μητρόπολη Αθηνών
Με την τοποθέτηση του εξωτερικού φωτισμού ανάδειξης της Μητρόπολης Αθηνών, που αναμένεται να ξεκινήσει την ερχόμενη εβδομάδα, ολοκληρώνεται το έργο της αποκατάστασης του πληγωμένου από τους σεισμούς Καθεδρικού Ναού.
Επτά χρόνια μετά την τελευταία λειτουργία στους χώρους της, η Μητρόπολη θα ανοίξει ξανά τις πύλες της στις 2 Ιουλίου.
Την Πέμπτη, το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων ενέκρινε τη μελέτη για τον εξωτερικό φωτισμό ανάδειξης της Μητρόπολης Αθηνών και του γειτονικού ιερού ναού της Θεοτόκου Γοργοεπηκόου και Αγίου Ελευθερίου, που είναι γνωστός ως «Μικρή Μητρόπολη».
Και οι δύο ναοί σήμερα φωτίζονται μόνο από τον υπάρχοντα δημοτικό φωτισμό, ενώ με την ολοκλήρωση των ηλεκτρομηχανολογικών εργασιών τα φωτιστικά θα αναδεικνύουν όλες τις όψεις των δύο μνημείων.
Οι εργασίες τοποθέτησης του εξωτερικού φωτισμού είναι η τελευταία «εκκρεμότητα» για την ολοκλήρωση του έργου της αποκατάστασης της Μητρόπολης, στατικής ενίσχυσης του κτιρίου και συντήρησης του διακόσμου της.
Παράλληλα, εκτελούνται αυτές τις ημέρες και οι τελευταίες εργασίες καθαρισμού και συμπλήρωσης των δαπέδων στα πεζοδρόμια, προκειμένου να διορθωθούν οι όποιες ζημιές προκλήθηκαν από τις σκαλωσιές.
Όπως εξηγεί ο προϊστάμενος της Τεχνικής Υπηρεσίας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, Θεόδωρος Χαμάλης, ο αγιασμός του αποκατεστημένου ναού θα γίνει στις 2 Ιουλίου. Μία ημέρα μετά θα γίνει και Θεία Λειτουργία, η πρώτη έπειτα από επτά χρόνια «σιωπής».
http://www.tanea.grΟ Ορθόδοξος Καθεδρικός Ναός της Αθήνας, που είναι αφιερωμένος στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, βρίσκεται στην Πλατεία Μητροπόλεως επί της ομώνυμης οδού. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1842 και ολοκληρώθηκε το1862. Ο τύπος του ναού είναι σταυροειδής τρίκλιτη βασιλική με τρούλο.
Το κόστος κατασκευής υπερέβη τον προϋπολογισμό. Η διαφορά καλύφθηκε μερικώς από την πώληση εκκλησιαστικής περιουσίας και από δωρεές, κυρίως του βασιλιά Όθωνα και του ευεργέτη Σίνα που ζούσε στην πρωτεύουσα της Αυστρίας, Βιέννη.
Ο ναός χτίστηκε σε τέσσερις φάσεις. Ο αρχιτέκτονας Θεόφιλος Χάνσεν ετοίμασε τα πρώτα σχέδια, στα οποία βασίστηκε το μέρος του κτηρίου έως το ύψος της πρώτης σειράς των παραθύρων. Έπειτα, το 1843, οι εργασίες διακόπηκαν λόγω οικονομικών προβλημάτων. Τρία χρόνια αργότερα ανέλαβε ο Δημήτριος Ζέζος, εισάγοντας το Ελληνοβυζαντινό στοιχείο. Μετά το θάνατό του το 1857, ο Δήμος Αθηναίων ζήτησε από τον Γάλλο αρχιτέκτοναFrancois Boulanger να συνεχίσει την κατασκευή. Ο Francois Boulanger εργάστηκε μαζί με τον Παναγιώτη Κάλκο, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την εκτέλεση των εργασιών κατασκευής. Υλικό από ερειπωμένες Βυζαντινές εκκλησίες χρησιμοποιήθηκε για το χτίσιμο του καθεδρικού ναού. Οι τοιχογραφίες στο εσωτερικό, που είναι έργα τουΣπυρίδωνα Γιαλλινά και του Alexander Seitz, ακολουθούν τη Βυζαντινή παράδοση, ενώ η διακόσμηση ανήκει στον ζωγράφο Κωνσταντίνο Φανέλλη, από τη Σμύρνη.
Τα γλυπτικά αρχιτεκτονικά στοιχεία, τα κιονόκρανα και ο άμβωνας σχεδιάστηκαν από τον γλύπτη Γεώργιο Φιτάλη. Οι πολυάριθμες στυλιστικές διαφοροποιήσεις κατά την κατασκευή οδήγησαν σε έναν απροσδιόριστο αρχιτεκτονικό χαρακτήρα, που είναι ιδιαίτερα ορατός εάν συγκρίνουμε τον καθεδρικό ναό με τον ναό του Αγίου Ελευθερίου Γοργοεπήκοου, ακριβώς δίπλα. Χαρακτηριστικά, το κάτω τμήμα του κτηρίου, που σχεδιάστηκε από τον Χάνσεν, δείχνει μικρότερο σε σχέση με το υπόλοιπο κτήριο.
Μερικά χρόνια μετά την αποπεράτωσή του απετέλεσε το Μητροπολιτικό ναό της πρωτεύουσας του Ελληνικού κράτους, στην οποία έλαβαν μέρος πολλές σπουδαίες θρησκευτικές τελετές, όπως γάμοι και κηδείες βασιλέων, πρωθυπουργών και σημαινόντων προσώπων. Από το σεισμό του 1999 προκλήθηκαν ζημιές στο εσωτερικό του ναού, οι οποίες έκτοτε περιόρισαν τις λειτουργικές δυνατότητες του ναού. Τα έργα επισκευής συνεχίζονται μέχρι και σήμερα (2016), και σύντομα αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί.Στο εσωτερικό του ναού, σε μαρμάρινη λάρνακα που είναι έργο του Γιαννούλη Χαλεπά, φυλάσσεται το σκήνωμα του εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου Ε', καθώς και της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας.
↧
1955 VESPA ―Αθήνα
Προφυλακτήρες αυτοκινήτου, μεγά-λο κάθισμα σαν τις μοτοσυκλέτες των Αμερικανών στον Πόλεμο και βουητό που ξεσήκωνε τη γειτονιά (από όπου το όνομα Vespa, δηλαδή σφήκα).
 |
↧
Εσύ ξέρεις την ιστορία του Καπνεργοστάσιο στην Λένορμαν;;;
Διασχίζουμε τη Λενορμάν και αναγκαστικά σταματάμε στο κόκκινο φανάρι της διασταύρωσης με την οδό Κρέοντος. Ενα φευγαλέο και αφηρημένο βλέμμα στο ανακαινισμένο κτίριο του Δημόσιου Καπνεργοστασίου. Αφηρημένη ματιά, σίγουρα άγνοιας, για ένα κτίριο που στέκεται σε συνολικό εμβαδόν 9.085 τ.μ., σε ένα τεράστιο οικοδομικό τετράγωνο μεταξύ των οδών Λενορμάν, Αμφιάραου, Λέανδρου και Κρέοντος. Τεράστιο σε διαστάσεις και επιβλητικό. Η ιστορία της κατασκευής του γνωστή. Το 1903 ψηφίστηκε και εγκρίθηκε στη Βουλή των Ελλήνων η ανέγερση του νέου καπνοκοπτήριου στην Αθήνα. Το 1927 αγοράστηκε το οικόπεδο για να χτιστεί το δεύτερο Δημόσιο Καπνοκοπτήριο, όπως το ονόμαζαν, προτού γραφτεί με τεράστια γράμματα στην είσοδο η τελική, σύγχρονη της εποχής του 1930, ονομασία του.
Της Γεωργίας Π. Ξάνθη
ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΠΝΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ
Το 1989, το καπνεργοστάσιο χαρακτηρίστηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο, με απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού. Στο διώροφο με ημιυπόγειο κτίριο, συστεγάστηκαν στα 60 χρόνια λειτουργίας του 25 συνολικά βιομηχανίες. Πρώτη εγκαταστάθηκε η Καπνοβιομηχανία Λέρτα και τελευταία αποχώρησε η Καπνοβιομηχανία Αφοί Κωνσταντίνου (SANTE). Στο ημιυπόγειο τοποθετήθηκαν οι αποθήκες των καπνοβιομηχάνων, στο ισόγειο γινόταν η κατασκευή των τσιγάρων και στον πρώτο όροφο η συσκευασία. Κάθε καπνέμπορος μπορούσε να ενοικιάζει μέχρι δύο αίθουσες για την αποθήκευση των καπνών του. Στους ορόφους υπήρχαν τρεις αίθουσες των 600 τ.μ. η καθεμία, οι οποίες μπορούσαν να ενώνονται σε μια κοινή αίθουσα, ανάλογα με τις ανάγκες.
Πόσα άραγε κρυμμένα μυστικά να βρίσκονται εδώ, πίσω από τη μεγάλη σιδερένια πόρτα, που όμως οδηγεί, μέσω μιας μικρής στοάς, σε αόρατο για τους περαστικούς του πολύβουου δρόμου τζαμωτό στέγαστρο με μεταλλικό σκελετό αίθριο; Οι τοίχοι όμως πολλές φορές αποκτούν μιλιά και λειτουργούν σαν καθημερινή εφημερίδα παλαιότερων χρόνων για τους σημερινούς επισκέπτες. Η ζωή των καπνεργατών στο Δημόσιο Καπνεργοστάσιο της οδού Λενορμάν, τα ατέλειωτα καθημερινά 12ωρα με έναν αυστηρό εργοδότη, ήταν πολύ δύσκολη. Δεν προλαβαίνουν να πάρουν αναπνοή. Από την υπερεντατικοποίηση της δουλειάς έχουν καταντήσει εξαρτήματα των μηχανών. Μόλις πατήσεις στο καπνεργοστάσιο, σου κόβεται η ανάσα, νιώθεις ένα τσούξιμο στον λαιμό, αναπνέεις νικοτίνη, που προέρχεται από την κατεργασία του καπνού. Στο τμήμα της τσιγαροποίησης, ο θόρυβος που κάνουν οι μηχανές ξεπερνά κατά πολύ το επιτρεπόμενο όριο αντοχής. Το χειρότερο τμήμα, από άποψη συνθηκών δουλειάς, είναι η αποθήκη. Βρίσκεται στο υπόγειο του εργοστασίου και είναι «ιδανικός» χώρος για τις εργάτριες που κόβουν τα σχοινιά από τα δέματα του καπνού. Εκεί μαραζώνουν τα κορίτσια· κορίτσια από τον Κολωνό, το Περιστέρι, τα Πετράλωνα, το Μπαρουτάδικο. Αν και η δουλειά τους είναι ιδιαίτερα ανθυγιεινή, δεν έχουν ενταχθεί στα ανθυγιεινά επαγγέλματα. Το κράτος, ο άμεσος εργοδότης, το Δημόσιο, μόνο γάλα μπορεί να προσφέρει. Η φυματίωση είναι η σκληρή αρρώστια που βασανίζει τους εργάτες. Τους βασανίζει και τους πεθαίνει. Το 1934, οι φυματικοί καπνεργάτες της Αθήνας κατέβηκαν σε απεργία πείνας, αφού από το υπουργείο Εργασίας υπήρχε η τέλεια εγκατάλειψη.
Κατά την περίοδο της Κατοχής, οι Γερμανοί κατακτητές χρησιμοποίησαν τους χώρους του κτιρίου. Κάποιοι έλεγαν φυλακές τα μπουντρούμια των υπογείων και άλλες μαρτυρίες αναφέρονται σε κάποια γερμανική υπηρεσία μεταγωγών. Ισως αυτός να είναι και ο λόγος των ζημιών που προκλήθηκαν μετά την αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων κατοχής από τους εξαγριωμένους πολίτες. Στις 4 Ιανουαρίου του 1945, ο Σκόμπι βομβαρδίζει τις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας μέχρι τον Κηφισό. Το 4ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ έδινε μάχη από Λένορμαν, Ευκλείδου, Αίμωνος. Η συνοικία μας δοκιμάστηκε σκληρά - και φυσικά το καπνεργοστάσιο δεν θα γλίτωνε από τις εγγλέζικες βόμβες.
Το 1948 ξεκινάει μια άλλη θλιβερή ιστορία, που «φιλοξενήθηκε» αναγκαστικά στο Κέντρο Περιθάλψεως Προσφύγων Κολοκυνθούς. Από τους στρατώνες του Σταθμού Λαρίσης μεταφέρθηκαν 52 οικογένειες Ελλήνων, άπορες και ανήμπορες. Μεταξύ αυτών και οικογένειες Ελλήνων από τη Ρουμανία και τη Ρωσία. Οι πρόσφυγες Ελληνες πήραν σπίτια στον Καρέα και στο καπνεργοστάσιο παρέμειναν οι άποροι Ελληνες, οι οποίοι δεν είχαν ποτέ σπίτια ή είχαν, αλλά καταστράφηκαν στον πόλεμο. Τα βοηθήματα και τα συσσίτια του Ερυθρού Σταυρού στο στενό του προαύλιο του καπνεργοστασίου, που χωρίζεται με συρματόπλεγμα και που πάνω του τεντώνονται πλυμένα ρούχα, σεντόνια, ένα πλήθος από μωρουδιακά, χωρίς διάκριση, παιδικό παιχνίδι και αρρώστιες, αχώριστα. Ηταν χάος και το χάος οι παλαιοί κάτοικοι το ονόμαζαν Δημόσιο Καπνεργοστάσιο. Πέρα από το συρματόπλεγμα λειτουργεί το καπνεργοστάσιο. Πριν από το συρματόπλεγμα λειτουργεί σκοτάδι ή το Κέντρο Περιθάλψεως Προσφύγων Κολοκυνθούς. Τον Ιανουάριο του 1964 ήλθε και η οριστική απόφαση για την αποχώρηση «εκ του Κέντρου Περιθάλψεως Προσφύγων Κολοκυνθούς και των υπολοίπων φτωχών οικογενειών». Υπήρχε ελπίδα άραγε;
Ναός ανθρώπινων ιστοριών. Ιστορίες που πια κανείς δεν θυμάται ή, αν τις θυμάται, είναι πολύ ηλικιωμένος για να τις διηγηθεί. Ενα κτίριο που δεν θα λυγίσει ποτέ από το βάρος της Ιστορίας αμέτρητων χρόνων και αναμνήσεων.
↧
↧
Εν Αθήναις...Σάββατο νάναι μάστορα
Ημέρα πληρωμής το Σάββατο εκείνα τα χρόνια για τους ανθρώπους του μεροκάματου.
"Σάββατο νάναι μάστορα και ας είν σαράντα μέρες...."λέγανε.
Έβαζε το αφεντικό το χέρι στην τσέπη έβγαζε ένα πάκο χαρτονομίσματα επίτηδες
να τα βλέπει ο εργαζόμενος και να καταλαβαίνει ποιός είναι ο ισχυρός και άρχιζε
να του τα μετράει φτύνοντας κάθε τόσο το δάχτυλο μήπως ξεφύγει κανένα παραπάνω.
Τα έπαιρνε ο εργαζόμενος και του έλεγε "....να είσαι καλά αφεντικό..."
Το απόγευμα γραμμή για ψώνια στα μπακαλομαναβοχασάπικα της γειτονιάς.
Αυτή την φορά άρχοντας ο μεροκαματιάρης....έδινε το τεφτέρι και έλεγε
"....ξώφλησέ το...."
Χαρά ο μπακάλης και από κοντά ο μπακαλόγατος με την βρώμικη ποδιά....
Βάλε σαλάμι....βάλε κεφαλίσιο για μακαρόνια...βάλε φέτα.....βάλε μακαρόνια...
Γέμιζε το δίχτυ αλλά και το τεφτέρι....
Απέναντι ο χασάπης...άλλα χαμόγελα....το ίδιο σκηνικό....
"...βάλε ανάμικτο κυμά...."κοιτούσε η σύζυγος έκανε νόημα να πάρουν ότι κάθε φορά καρακαταψυγμένο....ο αρχηγός της οικογένειας ήθελε έστω μια φορά να μοσχοβολήσουν οι κεφτέδες έστω με λίγο φρέσκο κυμά ανακατεμένο.
Τέλος πέρασμα και από τον ΕΒΓΑΤΖΗ .....τα πιτσιρίκια κολάγανε την μούρη
στην βιτρίνα του ψυγείου με τις πάστες τα γαλακτομπούρικα τα καταϊφια....
Από ένα έκαστος....διαλέχτε....
"....βάλε γωνία μπακλαβά...καταϊφι...σοκολατίνα...."
Μεγάλη ημέρα το Σάββατο....γιορτινή και το βραδάκι σε κάποιο σπίτι θα βρισκόντουσαν με τις κατσαρόλες τους για να ξημερώσει η Κυριακή για την εκκλησία το γήπεδο από το ραδιόφωνο την αλάνα.
Πίσω στα παλιά
↧
Πέθανε ο ηθοποιός Γιάννης Μιχαλόπουλος
O γνωστός και καταξιωμένος ηθοποιός, Γιάννης Μιχαλόπουλος άφησε την τελευταία του πνοή τα ξημερώματα της Παρασκευής στο νοσοκομείο ΚΑΤ όπου νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες.
ΟΓιάννης Μιχαλόπουλος ένας από τους πιο διάσημους έλληνες ηθοποιός γεννήθηκε στην Αθήνα στις 22 Απριλίου 1927.
Στον κινηματογράφο έπαιζε συνήθως δεύτερους ρόλους. Εμφανίστηκε σε πολλές ταινίες, μεταξύ των οποίων: Αχ αυτή η γυναίκα μου, Άνθρωπος για όλες τις δουλειές, και άλλες.
Στην τηλεόραση έπαιξε σε πολλές σειρές, με πιο γνωστή το Ορκιστείτε παρακαλώ, από τις πιο πετυχημένες τηλεοπτικές κωμικές σειρές της δεκαετίας του 1980, όπου πρωταγωνιστούσε ως δικαστής.
Ο Γιάννης Μιχαλόπουλος τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και τελικά πέθανε σήμερα σε ηλικία 89 ετών.
Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο στις 12:00 από το νεκροταφείο Ζωγράφου.
newsit.gr
Πέθανε ο ηθοποιός Γιάννης Μιχαλόπουλος
Πέθανε ο ηθοποιός Γιάννης Μιχαλόπουλος
↧
Ο ΣΥΡΙΖΑ οι συγκεντρώσεις και τι άλλο θα μας κάνουν για να ξυπνήσουμε !
↧