Πίσω στα παλιά

Ευαγγελία Αναστασάκη

Τα διαφημιστικά γραφεία από τη δεκαετία του ’50 δεν υπάρχουν πια, εκτός από ελάχιστα, όπως ο Λεούσης. Τα περισσότερα, όπως η Γκρέκα, η Άλμα, ο Μίνως, η Ίρις, η Ηχώ, η Γνώμη, η ΑΔΕΛ κ.λπ. είτε απορροφήθηκαν από άλλες εταιρίες, είτε χάθηκαν στην “αλλαγή” της νέας εποχής. Το ίδιο συνέβη και με αρκετά από τα προϊόντα που διαφημίζονται μέσα στο λεύκωμα. Όμως οι παλαιότεροι σίγουρα θα τα θυμηθείτε, ενώ οι νεότεροι θα δείτε από πού ξεκίνησαν κάποια άλλα που αντέχουν μέχρι σήμερα.

1. Πολύ πριν γίνει άνθος αραβοσίτου

Η εταιρία θρεπτικών προϊόντων Γιώτης ιδρύθηκε το 1930 στην Αθήνα και μεγάλωσε (συνεχίζοντας μέχρι σήμερα) αμέτρητες γενιές από μπέμπηδες και μπέμπες. Το άνθος ορύζης υπήρξε η πρώτη βρεφική τροφή που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα. Αργότερα ήρθε το άνθος αραβοσίτου, οι φρουτόκρεμες κλπ κλπ. Βέβαια, η διαφήμιση παραείναι μαύρη για να απευθύνεται σε μαμάδες και να αναφέρεται σε βρέφη, δεν νομίζετε; (1955)

2. Τότε που ξεκινούσε να πετάει

Τον Ιούλιο του 1956 ο Αριστοτέλης Ωνάσης αγόρασε τις εθνικές αερογραμμές από το ελληνικό κράτος και τις μετονόμασε σε Ολυμπιακή Αεροπορία. Εδώ, η διαφήμιση είναι από τον Μάιο του 1956, έναν χρόνο πριν ξεκινήσει η επίσημη λειτουργία του φορέα υπό τον νέο ιδιοκτήτη και ενώ ο μεγιστάνας βρισκόταν ακόμα σε διαπραγματεύσεις με την ελληνική κυβέρνηση. Πάνω στο σχέδιο αποτυπώνονται η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και η Ρόδος. (1956)

3. Πριν τα ψυγεία και τις κουζίνες

Μικρασιάτες πρόσφυγες ίδρυσαν την ΙΖΟΛΑ το 1930, ξεκινώντας αρχικά να κατασκευάζουν μονωτικούς σωλήνες, σιδηροσωλήνες, εμαγιέ και είδη υγιεινής! Από τη δεκαετία του ’50 έκαναν την εμφάνισή τους οι κουζίνες και τα ψυγεία που έγιναν σήμα κατατεθέν της εταιρείας, η οποία γέμισε με τα προϊόντα της τα ελληνικά νοικοκυριά. Το 1977 συγχωνεύθηκε με την Εσκιμό για να αντιμετωπίσει τον ξένο ανταγωνισμό, όμως έκλεισε οριστικά το 1991. (1950)

4. Η ΕΒΓΑ της γειτονιάς

Η Ελληνική Βιομηχανία Γάλακτος ιδρύθηκε το 1934 από δυο πλούσιους ομογενείς, τους αδερφούς Σουραπά, παράγοντας παστεριωμένο γάλα, γιαούρτι σε κεσεδάκια, βούτυρο σε πακέτο και τυποποιημένο παγωτό (έχοντας την ευρεσιτεχνία για το παγωτό ξυλάκι). Στη δεκαετία του ’50 εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα με τη μορφή γαλακτοπωλείων και μικρών ζαχαροπλαστείων που έμειναν γνωστά ως “η ΕΒΓΑ της γειτονιάς” μέχρι το τέλος των 80ties, όταν πήρε τη σκυτάλη η ΔΕΛΤΑ. (1955)

5. Οι χρυσές σταγόνες της Mobil

Η εταιρία Standard Oil Company εγκαταστάθηκε το 1914 στον Πειραιά και το 1955 μετονομάστηκε σε Mobil Oil Hellas, με δραστηριότητες στην παραγωγή, αποθήκευση και διακίνηση λιπαντικών. Το διαφημιζόμενο εδώ “λάδι των τεσσάρων εποχών”, έχει δοκιμαστεί σε συνολική απόσταση που αντιστοιχεί σε 80 φορές τον γύρο της Γης!!! Η εταιρία συνεχίζει να υφίσταται μέχρι και σήμερα. (1956)

6. Πυραυλοκίνητο ρολόι

Αν μη τι άλλο, ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο τότε διαφημιστής για να προωθήσει το προϊόν, είναι εξόχως ευφάνταστος! Τα ρολόγια ή αν προτιμάτε, τα αυτόματα χρονόμετρα της ελβετικής εταιρίας Zenith συγκρίνονται με τους πύραυλους της αεροπορίας!!! Απογειώθηκε από μόνη της η διαφήμιση του προϊόντος με τα 685 πρώτα βραβεία ακρίβειας! (1958)

7. Μπύρα είναι μόνο μια

Η ζυθοποιία FIX ιδρύθυκε το 1864 στην Αθήνα από τον Βαυαρό Γιόχαν Καρλ Φιξ και για έναν περίπου αιώνα διατήρησε μονοπωλιακή θέση στην αγορά, ως επίσημος προμηθευτής της βασιλικής αυλής στην Ελλάδα. Με την είσοδο ξένων ανταγωνιστών στο εμπόριο, η ΦΙΞ χρεοκόπησε και έκλεισε το 1983. Το παλιό ιστορικό της εργοστάσιο στη λεωφόρο Συγγρού, στεγάζει σήμερα το εθνικό μουσείο σύγχρονης τέχνης. Η εταιρία επανιδρύθηκε το 2009, ανήκει πλέον στην Ολυμπιακή Ζυθοποιία και παράγεται και εμφιαλώνεται στην Εύβοια. (1955)

8. Το “ρατσιστικό” Κάμελ

Το Camel αποτελεί εδώ και 80 χρόνια συνώνυμο της περιποίησης των παπουτσιών. Η εταιρία ιδρύθηκε τη δεκαετία του ’30 και υφίσταται μέχρι και σήμερα. Ο διαφημιστής της εποχής βέβαια, δεν διέθετε αντιρατσιστικές ευαισθησίες, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε από την ατάκα που βάζει στο στόμα του ενός μαύρου: “Δώσε μας αυτό που ασπρίζει και θα σε λύσουμε”! Όμως ανέλαβε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους η ρετσίνα ΒΕΟ. Τι εννοώ; Διαβάστε την επόμενη διαφήμιση και θα καταλάβετε! (1952)

9. Η “αντιρατσιστική” ρετσίνα

Εδώ προφανώς ο λευκός δεν έδωσε στους μαύρους αυτό που ασπρίζει και εκείνοι αποφάσισαν να τον κάνουν ψητό! Η ρετσίνα ΒΕΟ που αποζητά η κυρία που γυρίζει τη σούβλα, ήταν ένα από τα προϊόντα της ΒΟΤΡΥΣ, δηλαδή της Ελληνικής Εταιρίας Οίνων και Οινοπνευμάτων που ιδρύθηκε το 1906. Η ΕΕΟΟ ασχολήθηκε με το ζήτημα της διάθεσης και εκμετάλλευσης της σταφίδας, εκσυγχρόνισε το μεγάλο αποσταγματοποιείο στα Σεπόλια και κατασκεύασε φημισμένα κρασιά και κονιάκ. (1958)

10. Μίνιμαλ Παπαστράτος

Οι Αφοί Παπαστράτου ξεκίνησαν την ενασχόλησή τους με το εμπόριο καπνού στις αρχές του 20ου αιώνα. Το 1926 χτίστηκαν μεγάλες αποθήκες καπνού στο Αγρίνιο και στη συνέχεια η επιχείρηση επεκτάθηκε με νέες αποθήκες και εργοστάσια στον Πειραιά. Η “Παπαστράτος” έγινε η μεγαλύτερη βιομηχανία τσιγάρων στην Ελλάδα, κάνοντας γνωστό τον καπνό του Αγρινίου σε όλο τον κόσμο. Η εταιρία εξαγοράστηκε το 2003 από την Philip Morris και συνεχίζει την δραστηριότητά της μέχρι και σήμερα. (1950)

11. Ταβέρνα με κοσμικές τουαλέτες

Η περίφημη ταβέρνα στα επίσης περίφημα Αστέρια της Γκυφάδας, τα οποία τη δεκαετία του ’50 παρομοιάζονταν με την γαλλική Ριβιέρα και αποτελούσαν προορισμό όλης της κοσμικής Αθήνας, την ημέρα για μπάνιο και απεριτίφ και το βράδυ για φαγητό, βαριετέ και χορό. Η πλάκα είναι ότι όλο αυτό περιγράφεται ως ταβέρνα. Ποιος άραγε από τους σημερινούς επιχειρηματίες θα είχε τα άντερα να λειτουργήσει ένα τέτοιο μαγαζί με τέτοια ονομασία; (1955)

12. Γάλακτος ή με αμύγδαλα;

Η ΙΟΝ, μια αμιγώς ελληνική εταιρία από τότε που ιδρύθηκε μέχρι και σήμερα, ξεκίνησε το 1930 από το ιστορικό κτίριο της Πειραιώς, στο οποίο συνεχίζει να στεγάζεται και είναι μια από τις σημαντικότερες βιομηχανίες σοκολατοειδών και ζαχαρωδών στη χώρα. Η ΙΟΝ έχει βγάλει στην αγορά αμέτρητα προϊόντα που κατέκτησαν τους καταναλωτές, ανάμεσά τους η σοκολάτα γάλακτος, οι γκοφρέτες Σαφάρι και Σοκοφρέτα, οι σοκολάτες Break, η σοκολάτα Serano, οι καραμέλες ΝΑΣΚΟ, πάνω απ’ όλα όμως η “ναυαρχίδα” της εταιρίας, η διαχρονική σοκολάτα αμυγδάλου. (1958)

13. Γκάζι από την BP

Η Supergas ήταν μια ελληνική εταιρία διάθεσης υγραερίου, η οποία εξαγοράστηκε το 1951 από την τότε νεοϊδρυθείσα ελληνική ΒΡ (British Petroleum). Η Supergas συνέχισε τη δραστηριότητά της για αρκετά χρόνια, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να συναγωνιστεί την ανταγωνίστρια Πετρογκάζ (1953), που τελικά αρκετά γρήγορα εδραιώθηκε ως η πρώτη μακράν δύναμη στην ελληνική αγορά του γκαζιού στις επερχόμενες δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80. (1955)

14. Βασιλικό υπερωκεάνιο

Το υπερωκεάνιο “SS Malolo” ναυπηγήθηκε το 1926 στις ΗΠΑ, εκτελώντας δρομολόγια από το Σαν Φρανσίσκο στην Χονολουλού. Το 1948 το απέκτησε ο Ευγένιος Ευγενίδης, ιδιοκτήτης της Εθνικής Ελληνικής Γραμμής Αμερικής και από το 1954 μετονομάστηκε σε “Βασίλισσα Φρειδερίκη” και δρομολογήθηκε στη γραμμή Πειραιάς – Νέα Υόρκη, με ενδιάμεσους σταθμούς την Νάπολη, το Παλέρμο και το Χάλιφαξ. Το πλοίο πραγματοποιούσε εννέα με έντεκα κυκλικά υπερατλαντικά ταξίδια το χρόνο. (1956)

15. Τα Κονστελέισονς της TWA

Το Constellation της Lockheed υπήρξε ένα αεροσκάφος που κατασκευάστηκε αρχικά το 1943 ως μεταγωγικό για τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και αμέσως μετά τη λήξη του, χρησιμοποιήθηκε ως επιβατικό. Η πρώτη υπερατλαντική πτήση του ελικοφόρου αεροπλάνου έγινε τον Φεβρουάριο του 1946 από τη Νέα Υόρκη στο Παρίσι. Πολλές αεροπορικές εταιρίες προμηθεύτηκαν Constellations, ανάμεσά τους και η TWA, που συνέδεσε την Αθήνα με την Νέα Υόρκη και το Σικάγο. Το συγκεκριμένο αεροσκάφος υπήρξε το πρώτο με συμπίεση καμπίνας, προσφέροντας έτσι ασφαλές και άνετο περιβάλλον στους επιβάτες κατά τη διάρκεια της πτήσης. (1955)

16. Το πολυκατάστημα της νιότης μας

Ο Γιάννης Γεωργακάς ξεκίνησε το Μινιόν από ένα περίπτερο και το έφτασε μέσα στη δεκαετία του ’50 σε ένα σύγχρονο πολυκατάστημα, το οποίο εξελίχθηκε στο ενδέκατο μεγαλύτερο της Ευρώπης, με πωλήσεις που άγγιζαν το ένα δις δραχμές, με 120.000 διαφορετικά προϊόντα και 1000 υπαλλήλους στο εξαώροφο κτίριο της οδού Πατησίων. Το Μινιόν καθιέρωσε τις ετήσιες εκπτώσεις, τις καθορισμένες τιμές, τις κυλιόμενες σκάλες, την χρήση Η/Υ, τον κλιματισμό εντός του κτιρίου και τη λίστα γάμου! Όλα τελείωσαν μετά τον εμπρησμό του 1980, που το κατέστρεψε ολοσχερώς. Κάποιες προσπάθειες να ξαναλειτουργήσει, δεν καρποφόρησαν και σήμερα είναι μια μακρινή ανάμνηση για τους μεγαλύτερους που έζησαν εκεί μαγικές στιγμές ως παιδιά και όχι μόνο. (1950)

17. Το θαυματουργό Έϊτζαξ!

Τα καθαριστικά προϊόντα Ajax βγήκαν για πρώτη φορά στην αγορά το 1947 από την αμερικανική πολυεθνική Colgate – Palmolive. Στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’50 ήρθαν και στην Ελλάδα, με την επική ονομασία της εποχής, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και στην διαφήμιση, Έϊτζαξ!!! Χρειάστηκε να περάσουν πάντως κάποια χρόνια, μέχρι να γίνει δημοφιλές στη χώρα μας, ειδικότερα από το 1965 και μετά, με τον Άζαξ άσπρο σίφουνα! (1958)

18. Τα μπομπινόφωνα της Grundig

Η γερμανική Grundig ιδρύθηκε το 1930 στη Νυρεμβέργη από τον Μαξ Γκρούντιχ, παράγοντας κυρίως ηλεκτρικά είδη και οικιακές ηλεκτρικές συσκευές. Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 ήρθαν και εδώ, εντυπωσιάζοντας με τα μπομπινόφωνα (ή μαγνητόφωνα) και τα ηλεκτρόφωνα (ή πικάπ). Όπως βλέπετε, η τιμή του φορητού μπομπινόφωνου, που παρουσιάζεται ως σημερινό επίτευγμα και αυριανή πρόοδος (!), είναι ένα πεντοχίλιαρο, τελείως διαφορετικό φυσικά από εκείνα που προλάβαμε εμείς. (1958)

19. Τα γερμανικά ραδιόφωνα και ηλεκτρόφωνα

Συνεχίζουμε με τα ηλεκτρικά είδη και δυο ακόμα γερμανικές εταιρίες. Πρώτα η Wega, που ιδρύθηκε το 1923 στην Στουτγκάρδη και έφτιαξε το όνομά της με τα καταπληκτικά ραδιόφωνα που έβγαλε στην αγορά και μετά η Dual, που ξεκίνησε το 1907 στον Μέλανα Δρυμό, κατασκευάζοντας γραμμόφωνα και ρολόγια, για να κάνει όμως την μεγαλύτερη επιτυχία της με τα πρωτοποριακά πικάπ από το τέλος της δεκαετίας του ’40. Την αντιπροσωπεία και των δυο εταιριών, όπως βλέπουμε στο κάτω μέρος της διαφήμισης, είχε το πολυκατάστημα των αδελφών Λαμπρόπουλων (που ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα από το 1901). (1957)

20. Σλιπ και αθλητικά φανελάκια

Η Ατθίς ξεκίνησε το 1937 με μια πλεκτομηχανή σε ένα υπόγειο της Αθήνας και δυο χρόνια αργότερα είχε εξελιχθεί σε πλεκτοβιομηχανία. Μετά τον πόλεμο, η εταιρία μεγάλωσε και έγινε ξακουστή ως η πρώτη που έφερε το 1950 στην Ελλάδα τα αντρικά σλιπ. Το προϊόν γνώρισε τεράστια επιτυχία και σε συνδυασμό με τα επίσης κλασικά “αθλητικά φανελάκια”, κέρδισε για δεκαετίες μια από τις πρώτες θέσεις στην επιλογή των ανδρών στα εσώρουχα. (1959)

21. Το μυστήριο του Γκαρντόλ

Το 1870 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά η οδοντόκρεμα Colgate και το 1893 έκανε την εμφάνισή της η πρώτη συσκευασία σε σωληνάριο. Το 1928 η εταιρία εξαγοράστηκε από την Palmolive και από το ξεκίνημα του ’50, η οδοντόπαστα έφτασε και στην Ελλάδα. Η μαγεία της διαφήμισης έγκειται στο συστατικό Γκαρντόλ, για το οποίο κανείς δεν ενημερώνει τον καταναλωτή περί τίνος πρόκειται, πέρα από ένα αόριστο “η αόρατος ασπίς των δοντιών σας”! (1958)

22. Το επίσης μυστήριο του 07

Το Rol λανσαρίστηκε το 1956 ως το πρωτοποριακό απορρυπαντικό για το πλύσιμο των ρούχων και των πιάτων. Η εταιρία ονομαζόταν Rolco και είχε ιδρυθεί το 1948 στο Μοσχάτο ως η πρώτη παραγωγική μονάδα χρωμάτων και απορρυπαντικών με την επωνυμία “Βιανίλ Χρωματουργεία”. Το Rol έφερε επανάσταση στα νοικοκυριά και για πολλά χρόνια έγινε η νούμερο ένα επιλογή των Ελληνίδων. Το 1968 ακολούθησε ένα ακόμα προϊόν θρύλος από την εταιρία, το περίφημο AVA, προπομπός του οποίου ήταν το εδώ διαφημιζόμενο Rol με 07 για το πλύσιμο των πιάτων. Με ένα ακόμα μυστήριο συστατικό, αφού και πάλι δεν μαθαίνουμε τί είναι το 07, πέρα από το επίσης αόριστο “αόρατο γάντι για την προστασία των χεριών”! (1959)

23. Η πανέτοιμη μαγιονέζα

Άλλο ένα προϊόν θρύλος, αν και η μουστάρδα της ΕΚΜΑ είναι πολύ πιο γνωστή από τη μαγιονέζα. Όπως βλέπετε σε αυτή τη διαφήμιση, αυτό που μετράει είναι ότι μπορείτε να την έχετε έτοιμη μέσα από το βαζάκι (αν και αυτό που κρατάει η κοπέλα είναι συσκευασία γειτονιάς), κάτι πρωτόγνωρο για την ελληνική αγορά της εποχής! (1950)

24. Αλλάζοντας τα φώτα μας

Εδώ δεν χρειάζονται ιδιαίτερα σχόλια. Η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού ιδρύθηκε το 1950, εθνικοποιώντας την παραγωγή και διανομή της ηλεκτρικής ενέργειας, ενώ παράλληλα θεωρήθηκε πλέον υπηρεσία κοινής ωφέλειας, φροντίζοντας να μας αλλάξει τα φώτα για τα επόμενα 66 χρόνια και έχει ο Θεός. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι πέρα από το ΔΕΗ, δεν αναφέρεται τίποτα άλλο στη διαφήμιση. Δωρικό, απειλητικό, σαφέστατο. (1958)

πηγή: oneman.gr

http://perierga.gr

Η Άλωση της Βασιλεύουσας, η παρακμή , η πολιορκία, η κατάκτησή της και οι θρύλοι για τον μαρμαρωμένο βασιλιά,
το χρονικό του τέλους της Αυτοκρατορίας

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς

Ενας από τους πιο δημοφιλείς θρύλους αφορά τον τελευταίο αυτοκράτορα, το πτώμα του οποίου δεν βρέθηκε με αποτέλεσμα να καλλιεργηθεί ο μύθος που λέει πως μαρμάρωσε εκεί που περίμενε μέσα στο ναό της Αγίας Σοφίας, μη αντέχοντας να την παραδώσει σε χέρια μουσουλμάνων.

Σύμφωνα με τον θρύλο, Άγγελος Κυρίου τον έκρυψε και τον μαρμάρωσε μέχρι τη στιγμή που η Πόλη θα είναι και πάλι ελεύθερη...

Ο παπάς της Αγίας Σοφίας

Αντίστοιχης λογικής είναι και ο θρύλος για τον παπά της Αγίας Σοφίας, που λέει ότι όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην εκκλησία, διέκοψε τη λειτουργία και κρύφτηκε πίσω από μια πόρτα που υπήρχε πίσω από το ιερό. Οι Τούρκοι τον είδαν να μπαίνει, όμως έκπληκτοι διαπίστωσαν πως η πόρτα είχε γίνει τοίχος, το οποίο όσο κι αν προσπάθησαν δεν κατάφεραν να γκρεμίσουν. Κι εδώ ο θρύλος καταλήγει ότι όταν η Αγία Σοφία ξαναγίνει ελληνική εκκλησία, τότε ο παπάς θα βγει από το ιερό και θα ολοκληρώσει τη λειτουργία του.

Τα ψάρια του καλόγερου

Εδώ ο θρύλος αναφέρεται σε κάτι ψάρια που ένας καλόγερος τηγάνιζε δίπλα σε ένα ποτάμι τη στιγμή που έφτασε το μήνυμα της Αλωσης. Τότε, ο θρύλος λέει πως τα μισοτηγανισμένα ψάρια πήδηξαν από το τηγάνι και ξαναβρέθηκαν στο ποτάμι από όπου -κατά τον θρύλο πάντα- θα ξαναβγούν όταν η Πόλη ξαναγίνει χριστιανική...

Αντίστοιχος είναι και ο θρύλος για το ποτάμι που σταμάτησε να κυλάει, εκεί που πότιζαν τα πρόβατά τους κάποιοι βοσκοί, μόλις διαδόθηκε το νέο της άλωσης.

Η πάντα γαλήνια θάλασσα του Μαρμαρά

Ενας από τους πιο γοητευτικούς θρύλους είναι αυτός που αφορά τηνΑγία Τράπεζα της Αγιάς Σοφιάς, που ήταν κατασκευασμένη από χρυσό. Σύμφωνα με την παράδοση, ο αυτοκράτορας διέταξε να τη μεταφέρουν μαζί με όλα τα κειμήλια μακριά από την Πόλη για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Μόνο που το καράβι που τη μετέφερε βυθίστηκε στα νερά του Βοσπόρου στην περιοχή του Μαρμαρά, που έκτοτε παραμένουν πάντοτε ήρεμα και γαλήνια, ασχέτως με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή.

http://www.thetoc.gr

Τι μπορεί να υπάρχει σε τόσο μεγάλο ύψος που δεν μπορούμε να δούμε με γυμνό μάτι;

Ο λάτρης της Αθήνας και εξαιρετικός φωτογράφος Σταύρος Αποστόλου, ανέβασε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook, μία σειρά από φωτογραφίες της Αγίας Ειρήνης στην οδό Αιόλου στο κέντρο της Αθήνας.

Οι φωτογραφίες απεικονίζουν μια φωλιά που έχτισαν τα χελιδόνια στην οροφή της εκκλησίας, αλλά και τα μωρά τους, τα οποία εμφανίζονται με ανοιχτά στόματα, περιμένοντας να έρθει το delivery της μαμάς.

Δείτε τις υπέροχες εικόνες

**5 υπέροχοι τύποι απολαμβάνουν την παιδική τους ηλικία**

**Οι τρεις λίγο αργότερα θα διαμαρτυρηθούν. Έντονα.**

**Αλλά όλα καλά. Η μαμά φροντίζει για όλους.**

**Το συγκεκριμένο κομμάτι στην οροφή της εκκλησίας είναι ένας τέλειος έναστρος ουρανός.**

http://www.womantoc.gr

Συνέντευξή του Σταύρου Ξενίδη σε τοπική εφημερίδα της Νέας Φιλαδέλφειας τον Σεπτέμβριο του 1988

Κύριε Ξενίδη, ο πατέρας σας ήταν γνωστός γιατρός, με μεγάλη πελατεία. Πώς αντιμετώπισε το γεγονός, ότι ο μονάκριβος γιος του έγινε ηθοποιός, «αρτίστας»;

Όπως μάλλον θα το αντιμετώπιζα κι εγώ, αν είχα ένα παιδί και μου έλεγε ότι θα γίνει ηθοποιός. Απογοητεύτηκε πολύ. Ο πατέρας έβαζε πάνω από όλα τη λογική και η λογική λέει ότι ένας ηθοποιός έχει πιθανότητες 50-50%, να πεινάσει. Γιατί ποτέ δεν ξέρει τι του ξημερώνει η επόμενη μέρα, αν θα βρει δουλειά, αν θα πάει καλά η παράσταση, τι θα κάνει την επόμενη σαιζόν... Είναι ένα "τσιγγάνικο επάγγελμα». Και καθώς πέθανε νωρίς, το 1947, δεν είχε την ευκαιρία ούτε να με δει να παίζω. Η μητέρα μου, με τα χρόνια, και αφού πρόλαβε την εξέλιξη μου στο επάγγελμα, κάπως συνήθισε στην ιδέα.

Τι θυμάστε από την «παλιά Φιλαδέλφεια», στον καιρό της κατοχής;

Ευτυχώς, επειδή είμαστε πολύ ενωμένοι οι γείτονες, η κατοχή δεν στιγμάτισε την περιοχή. Εννοώ ότι δεν είχαμε έντονα κρούσματα από προδότες ή μαυραγορίτες ολκής. Μέχρι ακόμα και το '50, είμασταν οι «Ποδονιφτιώτες», ξεκομμένοι από την Αθήνα. Είχαμε ένα είδος «ρατσισμού». Είμασταν όλοι, ίδια φυλή. Ίσως είμαστε και τυχεροί, γιατί δεν είχαμε μπλόκα ή επιδρομές. Μόνο στο τέρμα της Χαλκηδόνας, στους στρατώνες, ήταν οι τσολιάδες, οι εθνοφρουροί, οι οποίοι ήταν όργανα της τάξης και φιλικά διακείμενοι στους ξένους. Μετά πήγαν ορισμένοι και εγκαταστάθηκαν στου Σπαθάρη, αλλά δε δημιουργούσαν προβλήματα. Πεινάσαμε, όπως όλος ο κόσμος, αλλά -όπως είπα και πριν- κρατήσαμε την αξιοπρέπεια μας, δεν υπήρχαν μεγάλες πηγές μαύρης αγοράς. 'Ισως γιατί οι κάτοικοι της Φιλαδέλφειας, ήταν στην πλειοψηφία τους ήσυχοι άνθρωποι, υπάλληλοι που δεν είχαν ιδέα από εμπόριο.

Είπατε, ότι και η σχολή του ΚΟΥΝ, ήταν σε κατάσταση κατοχής, όταν φοιτούσατε εκεί. Ti εννοείτε;

Δεν γινόντουσαν κι εκεί κανονικά μαθήματα. Δάσκαλος μου, ήταν θυμάμαι ο Βασίλης ο Διαμαντόπουλος, που είχε τελειώσει 2 χρόνια πριν από μένα και κάναμε μαζί υποκριτική. Δεν είχαμε τότε θεωρητικά μαθήματα, και όποτε καταφέρναμε να μαζευτούμε και να κάνουμε μάθημα, ρίχναμε όλο το βάρος στην υποκριτική. Μία σχολή ηθοποιίας, δεν μπορούσε να έχει συγκεκριμένη διδακτέα ύλη. Ηταν περισσότερο εμπειρική δουλειά. Γι αυτό και μαθητές που είχαν μόλις αποφοιτήσει, γίνονταν καθηγητές στους άλλους, ανεξάρτητα με τα χρόνια που ήταν στο επάγγελμα και τις ικανότητες τους. Γιατί μετάδιδαν εμπειρίες και πρακτικές. Σήμερα είναι πια ανώτατη εκπαίδευση. 'Ενας σύγχρονος ηθοποιός, πρέπει να έχει γενικότερη μόρφωση, γιατί είναι υποχρεωμένος να κάνει μία γενικότερη θεώρηση του ρόλου του, μέσα στο χώρο και το χρόνο που εκτυλίσσεται το έργο, όπου παίζει. Και αυτό χρειάζεται γνώσεις.

Πότε εμφανιστήκατε για πρώτη φορά στο θέατρο;

Τον Οκτώβρη του 1944, με το Θέατρο Τέχνης. Ανεβάσαμε στο Βρεττάνια, το «Στο Βυθό» του Μαξίμ Γκόρκι. Ηταν μια πλειάδα ηθοποιών. Ανάμεσα τους ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ο Λυκούργος Καλλέργης, ο Δημήτρης Νικολαϊδης, ο Γιάννης ο Γκιωνάκης... Το έργο πήγε πολύ καλά -ήταν και η εποχή κατάλληλη για Γκόρκι- αλλά ήρθε ο Δεκέμβρης του '44 και έκλεισαν τα θέατρα. Θυμάμαι, τότε στη Ν.Φιλαδέλφεια, είχε έρθει από τα βουνά, ο Βασίλης ο Ρώτας, για να κάνει τις «Δημόσιες Σχέσεις» του ΕΛΑΣ. Μας ξεσήκωσε λοιπόν, τους Φιλαδελφειώτες, να κάνουμε μία παράσταση, το Ρήγα Βελεστινλή. Κάναμε 2-3 συναντήσεις, αλλά δεν προλάβαμε τελικά να παίξουμε το έργο. 'Ηταν όλα σε αναβρασμό, εκείνο το χρόνο. Αφού τελείωσαν τα Δεκεμβριανά, άρχιζαν να γίνονται προσπάθειες να ξανασυγκροτηθεί το Θέατρο Τέχνης του Κουν. Αλλά το καλοκαίρι του '45, που κάναμε τουρνέ στη Θεσσαλονίκη, διαλύθηκε ο θίασος. Ηταν περίεργη η κατάσταση στην Ελλάδα, ακαταστάλακτη, έκρυθμη. Γενικά το θέατρο, και ειδικώτερα το Θέατρο Τέχνης, που ήταν πειραματικό, δεν μπορούσε να σταθεί εκείνες τις μέρες. Υπήρχαν προβλήματα ζωτικής ανάγκης, για τους Ελληνες. Το Θέατρο Τέχνης, έφερνε και μία ιδιαίτερη «κουλτούρα», έψαχνε να βρει το δρόμο του, αναζητούσε. Ουσιαστικά, από το '60 και μετά, μπορεί κανείς να πει, ότι έγινε «για τον πολύ κόσμο»...

Πότε πήγατε στο στρατό;

Τον Απρίλιο του 46 και -δυστυχώς- χρειάστηκαν κοντά 4 χρόνια για να απολυθώ. Γιατί όταν ησύχασαν τα πράγματα, απέλυαν σταδιακά τους στρατιώτες, για να μη δημιουργηθεί κοινωνικό πρόβλημα. Εγώ ήμουνα από τους τελευταίους, γιατί σαν αποθηκάριος έπρεπε να παραδώσω..

Στο θέατρο του Μουσούρη, πότε πήγατε;

Βγαίνοντας από το στρατό, το 1950, πήγα στο θίασο του Μουσούρη, όπου κι έμεινα μέχρι το 1976 που πέθανε. 'Ηταν και η πιο ευτυχισμένη -θεατρικά- περίοδος της ζωής μου, η επαφή μου με το Μουσούρη. Αισθανόμουν ότι πραγματικά «λειτουργούσα», ότι προσέφερα κάτι ουσιαστικό στον κόσμο και ταυτόχρονα ότι έπαιρνα πολλά από την τέχνη μου. Με βοήθησε να ξεδιπλωθώ, σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός, να αναγνωρίσω τον εαυτό μου, τα καλά και τα κακά σημεία μου. Πράγματα ακαθόριστα μέσα μου, πήραν μια συγκεκριμένη μορφή. Πιστεύω ότι έγινα καλύτερος σαν άνθωπος, αυτά τα χρόνια της δημιουργίας. Τα καλοκαίρια, που έπαιζα καμιά φορά σε άλλους θιάσους, γιατί ο δικός μας έκλεινε, αισθανόμουνα σαν το ψάρι έξω από το νερό. Στεναχωριόμουν βλέποντας την τσαπατσουλιά και την προχειρότητα και περίμενα σαν το διψασμένο που φτάνει στην όαση, να έρθει ο Οκτώβρης και να καναδουλέψω με τον Μουσούρη.

Τι διαφορά είχε το θέατρο του Μουσούρη, από τα άλλα;

Ο Μουσούρης ήταν ένας πραγματικός θεατράνθρωπος. Όταν πήγα στο θέατρο του, μόλις είχε γυρίσει από την Αμερική, όπου είχε μείνει για 3 χρόνια, και ήταν πλέον κατασταλαγμένος. Είχε περάσει από το στάδιο του ανθρώπου που κάνει «υποκρισία», σε αυτό του ανθρώπου που κάνει παράσταση. Γι'αυτό και δεν τον ενδιέφεραν πλέον οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι, αλλά το να είναι η παράσταση στο σύνολο της, πετυχημένη. Ήταν και πρωτοπόρος, σε πολλά τεχνικά μέσα. Έφερε το πρώτο μαγνητόφωνο στο θέατρο, εγκατέστησε το αληθοφανές σκηνικό και όχι πλέον τους ζωγραφισμένους πάνινους τοίχους. Ξεκαθάρισε τι ήθελε, το θέατρο του, δεν αρκούνταν στο βόλεμα, ούτε στην πολλή κουλτούρα. Τα είχε όλα μελετημένα από την αρχή, δεν άφηνε τίποτα στη τύχη. Έκανε σύγχρονο θέατρο, γι αυτό λέω και ότι ήταν πρωτοπόρος.

Πάρα πολλοί, σας θυμούνται έντονα από το ρόλο του «ΠΟΕΤΑ», στη ραδιοφωνική εκπομπή του Κ.Πρετεντέρη «Ο θυρωρός».

Είναι φυσικό... Είχε γίνει τόσο αγαπητή αυτή η εκπομπή, που ο κόσμος κανόνιζε έτσι τα ραντεβού του, ώστε να μπορεί, την ώρα του «Θυρωρού», να βρίσκεται στο σπίτι του, για να παρακολουθήσει το πρόγραμμα. Προσπαθούσαν να μην χάσουν ούτε ένα επεισόδιο, παρόλο που ουσιαστικά δε θα είχε καμία σημασία για τη συνέχεια, γιατί τα επεισόδια ήταν αυτοτελή. Ήταν άλλη εποχή τότε. Πηγαίναμε όλοι με μεγάλο κέφι στο γύρισμα και ο Πρετεντέρης, αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος, παρακολουθώντας κάθε φορά την ηχογράφηση του επεισοδίου σαν υπνωτισμένος, έβλεπε τα λάθη του και μας έφερνε την άλλη φορά καλύτερο σενάριο, κάθε φορά και πιο βελτιωμένο. Ήταν όμορφη, πραγματικά, δουλειά, που τη θυμούνται όλοι...

Σήμερα, ύστερα από 44 χρόνια στο «σανίδι», τι πιστεύετε για το θέατρο;

Κατ'αρχάς, το θέατρο έχει μια περίεργη ευαισθησία. Είναι δύσκολο να φτιάξεις μόνος σου μία παράσταση, όπου θα κινηθείς όπως εσύ κρίνεις καλύτερα, γιατί μια εμπορική αποτυχία θα σε κατεβάσει στα τάρταρα, ενώ μια εμπορική επιτυχία, δε θα σε ανεβάσει στα ουράνια. Η θεατρική παράσταση, σαν είδος επιχείρησης, είναι κάτι πολύ εύθραστο. Επηρεάζεται, από το κρύο, τη ζέστη, το ποδόσφαιρο, μια επιδημία... Το θέατρο έχει χάσει το τελετουργικό του μέρος. Κάποτε ο θεατής, έπρεπε να γυρίσει από τη δουλειά του, να έχει κλείσει θέσεις από την προηγούμενη μέρα, να πλυθεί, να ντυθεί καλά, για να πάει στο θέατρο. Σήμερα, βλέπω πολλούς ανθρώπους, που αντί να μπούνε σε μία ταβέρνα ή σε ένα μπαρ που είχε πολύ κόσμο, έρχονται συμπτωματικά στο θέατρο. Βέβαια δεν είναι μόνο ο θεατής, έχουν και οι ίδιες οι παραστάσεις αμβλύνει την κατάσταση. Η παράσταση είναι το προϊόν. Ας πούμε λοιπόν ότι είναι ένα γλυκό. Επειδή δεν τραβιέται από τον πελάτη το γλυκό, θα πρέπει ο κατασκευαστής να το παραγεμίσει με ζάχαρη; Κάπως έτσι γίνεται σήμερα, με τις βωμολοχίες, σε μία παράσταση. Και η Επίδαυρος, έχει γίνει Ταραντέλλα. Το θέατρο της Επιδαύρου, στην εποχή του, λειτουργούσε με κόσμο που ξεκινούσε από όλα τα μέρη της Ελλάδας, με κάρα, και πήγαινε να λειτουργηθεί. Ήταν παιδεία το θέατρο, θρησκεία. Αντικαθρέφτιζε όλη την εποχή. Σήμερα, γίνονται εξωφρενικές παραστάσεις, στις οποίες ο κόσμος πάει, για να συνδυάσει την εκδρομή και το μπάνιο του, με μία παράσταση στην Επίδαυρο. Τους βλέπεις να έρχονται να δουν Ευριπίδη, Αριστοφάνη, Αισχύλο, φορώντας μαγιώ και μασώντας πασατέμπο. Και οι δημιουργοί της παράστασης, φαίνεται ότι αγνοούν, ότι αν σε μια παράσταση φαίνονται οι «ραφές» και ακόμα χειρότερα τα «στριφώματα», τότε καλύτερα να μην την κάνουν ποτέ. Τα τελευταία χρόνια, όποτε μπορώ, δεν παίζω πια στο θέατρο. Τελευταία φορά, έπαιξα με τον Κούρκουλο, το «Ψηλά από τη Γέφυρα» του Μύλλερ.

Για την τηλεόραση, πώς τα βλέπετε τα πράγματα;

Η τηλεόραση είναι δίκοπο μαχαίρι. Γιατί όταν παίζεται ένα σήριαλ, μπορεί να έρθει ο θεατής και στο θέατρο, για να σε δει από κοντά. Μόλις όμως τελειώσει το σήριαλ, σε ξεχνάει. Πάντως, προσωπικά αγαπώ πολύ τη δουλειά στην τηλεόραση, γιατί είναι η συνισταμένη της ευαισθησίας του κινηματογράφου, με την άπλα, το «ξεδίπλωμα» του θεάτρου. Στον κινηματογράφο, πάνω που αρχίζεις να «ζεσταίνεσαι», συνέχεια κόβεται η συγκεκριμένη σκηνή γυρίσματος. Στο θέατρο πάλι, ιδιαίτερα όταν είναι μεγάλο το κοινό, αναγκάζεται συχνά ο ηθοποιός να αλλοιώσει την ερμηνεία του και να φανεί υπερβολικός στους θεατές που κάθονται μπροστά, προκειμένου να περάσει τα μυνήματα σε αυτούς των τελευταίων σειρών. Ενώ στην τηλεόραση, ο φακός σε ακολουθεί, υπάρχουν πολλές κάμερες, που πιάνουν ακόμα και το πέταγμα του ματιού σου. Εκεί μπορείς πραγματικά να επικοινωνήσεις με το θεατή, χωρίς να αλλοιώσεις την ηθοποιία σου.

Ετοιμάζετε κάποια σειρά για το χειμώνα...

Μαζί με τον Σμαραγδή, γυρίζουμε τα τελευταία επεισόδια της σειράς «Σιγά, η πατρίδα κοιμάται». Είναι αυτοτελή επεισόδια, με χρονολογικό πλαίσιο την πενταετία '50-'55 και έχει κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο. Ετοιμάζω κι ένα επεισόδιο που απευθύνεται στην τρίτη ηλικία. Είναι ένας ηλικιωμένος συνταξιούχος, που μην αντέχοντας τη μοναξιά του, προσπαθεί να κρεμαστεί. Ολο και κάτι γίνεται όμως, και αναβάλεται η μεγάλη στιγμή, είτε γιατί έρχεται ο γείτονας, η σπιτονοικυρά κλπ. Τελικά, εμφανίζεται η κόρη του, με το εγγονάκι, η οποία (κόρη) είναι πάλι έγκυος και χρειάζεται κάποιον για να φυλάει το καινούργιο μωρό, επειδή η ίδια δουλεύει. Ζητάει λοιπόν από τον πατέρα της, να έρθει να μείνει μαζί τους. Και ο φίλος μας, εμφανίζεται στο τέλος του έργου, φρεσκοξυρισμένος, περιποιημένος, καλοντυμένος και χοροπηδηχτός. Επί τη ευκαιρία, πιστεύω ότι θα έπρεπε η Ελληνική Τηλεόραση, όπως έχει την παιδική ζώνη, να έχει και μία ζώνη, τουλάχιστο 3 φορές τη βδομάδα από 1-2 ώρες, για την τρίτη ηλικία. Εκπομπές, που να απευθύνονται συγκεκριμένα και αποκλειστικά, στους ανθρώπους που βρίσκονται στη δύση της ζωής τους. Επίσης, ετοιμάζομαι να γυρίσω ένα έργο στον κινηματογράφο, όπου χρειάζεται να έχω μούσι, γι αυτό και με βλέπετε αξύριστο. Τα γένεια μου βρίσκονται τώρα στη χειρότερη φάση τους...(γελάει). Ταυτόχρονα, θα παίξω και σε μία ταινία μικρού μήκους, κάποιου φίλου, νέου σκηνοθέτη.

Κύριε Ξενίδη, μιλείστε μας λίγο για την προσωπική σας ζωή.

Είμαι παντρεμένος με την ηθοποιό Μαργαρίτα Λαμπρινού.

Είναι νομίζω στο Εθνικό, αυτή την εποχή η σύζυγος σας. Πείτε μας πότε παντρευτήκατε;

Αα!!, αφήστε τα. Η ιστορία μας μοιάζει με παραμύθι. Με τη Μαργαρίτα παντρευτήκαμε το 1955 για πρώτη φορά, χωρίσαμε το 1956 και ξανασμίξαμε στο δεύτερο γάμο μας, το 1976, την εποχή που έφυγα από τη Φιλαδέλφεια και πήγα στο Φάληρο, που έμενε η γυναίκα μου. Το σπίτι στην Φιλαδέλφεια, είχε αρχίσει να ερειπώνεται και δυστυχώς δεν ήταν όλο δικό μου, ώστε να μπορέσω να κάνω μία ουσιαστική επιδιόρθωση. Γι'αυτό έφυγα από τη Φιλαδέλφεια, όπου έρχομαι όμως σχεδόν κάθε βδομάδα, γιατί το πατρικό μου το χρησιμοποιώ σαν εργαστήρι, που έχω τα πράγματα μου, από την μακρόχρονη υπηρεσία μου στο θέατρο. Η αλήθεια είναι, ότι λόγω του θεατρικού κυκλώματος, δεν είχα και πολλές επαφές με τους παλιούς μου φίλους, γιατί το ωράριο της δουλειάς μου, ήταν περίεργο.

Πώς αισθάνεστε, όταν ο κόσμος σας σταματάει στο δρόμο, για να σας μιλήσει, μπερδεύοντας σας, συχνά, με το πρόσωπο του ρόλου που παίζετε εκείνη την εποχή;

Εξαρτάται πάντα, από την συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, και από την συμπεριφορά του συγκεκριμένου ανθρώπου. Τα παιδιά, είναι πάντα συγκινητικά και χαριτωμένα, ενώ οι μεγάλοι μπορεί καμιά φορά να γίνουν ενοχλητικοί. Αλλά σπάνια. Συνήθως, είναι μεγάλη χαρά, το να έχεις τη δυνατότητα να βλέπεις την αγάπη του κόσμου από κοντά, να μπορείς να την γευτείς, να τη ζήσεις. Είναι η δυνατότητα να βλέπεις την αγάπη του κόσμου από κοντά, να μπορείς να την γευτείς, να τη ζήσεις. Είναι η αναγνώριση των προσπαθειών σου. Ενα χαρακτηριστικό περιστατικό, συνέβη μία μέρα σε ένα φανάρι, όταν ο οδηγός του διπλανού αυτοκινήτου, μπερδεύοντας τη φυσιογνωμία μου και μη μπορώντας εκείνη την ώρα να θυμηθεί ότι με είχε στην τηλεόραση και όχι στο σπίτι του κουμπάρου του, παρεξηγήθηκε γιατί δεν του μίλαγα...

Βιογραφικό

Ο Σταύρος Ξενίδης, γεννήθηκε το 1924 στην Κωνσταντινούπολη, από όπου «περνούσαν» οι γονείς του, για να έρθουν στην Ελλάδα. Ο πατέρας του είχε γεννηθεί στην Αγκυρα και ήταν γιατρός, γυναικολόγος-παθολόγος. Η μητέρα του είχε γεννηθεί στην Καισαρεία. Ο Σραύρος, ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας Ξενίδη, στο οποίο οι γονείς του είχαν στηρίξει όλα τους τα όνειρα τους. Εκείνος όμως, είχε ήδη από πολύ μικρός, το σαράκι του ηθοποιού... Τα πρώτα 2-3 χρόνια στην Ελλάδα, τα πέρασαν κάπου στην Αχαρνών και στο Κουκάκι, μέχρι το 1927, που εγκαταστάθηκαν στη Νέα Φιλαδέλφεια.

«Δεν βρεθήκαμε συμπτωματικά εδώ. Στη Φιλαδέλφεια ήρθαμε κατ'επιλογή του πατέρα μου. Υπήρχαν πολλοί αναπτυσσόμενοι προσφυγικοί συνοικισμοί, όπως η Νέα Σμύρνη, οι οποίοι όμως οικοπεδοποιήθηκαν και γι αυτό δεν είχαν ένα ενιαίο σχέδιο πόλης. Ενώ η Φιλαδέλφεια ρυμοτομήθηκε και κτίστηκε από το Κράτος, βάσει ενός κυκλικού σχεδίου, με κέντρο την πλατεία Πατριάρχου. Αργότερα, επειδή υπήρχε εκείνο το πλάτωμα, έγινε και η παραλληλόγραμη πλατεία Κωνσταντινουπόλεως. Μάλιστα, τα σπίτια είχαν όλα παρόμοια σχέδια, κλασσικά θα μπορούσα να πω. Μέχρι το '50, συνηθίζαμε να λέμε, ότι το σπίτι σου είναι χτισμένο σε σχήμα Ρ, Π, Υ... Πολλοί συγγενείς μας, τότε μας έλεγαν ότι πήγαμε στην άκρη του Θεού, σε λίγα χρόνια όμως, μετάνοιωσαν που δεν είχαν ακολουθήσει το παράδειγμα μας, γιατί η Φιλαδέλφεια έγινε πολύ όμορφη. Και πολύ διαφορετική, βέβαια, από τη Φιλαδέλφεια του σήμερα. Ίσως για τους νέους, να φαίνεται απίστευτο, το ότι η Πόλη μας υπήρξε κάτι το ξεχωριστό...». Το δικό του πατρικό, ήταν -και είναι, αλλά σε κακή κατάσταση- στην οδό Κορδελιού 10, διαγώνια από το σχολείο του Σπαθάρη, όπου πήγε και ο ίδιος όλες τις τάξεις του δημοτικού. «Το σχολείο του Σπαθάρη, ήταν ένα όμορφο μεγάλο σπίτι, με μορφή λυόμενου, με βάσεις που εξείχαν από την επιφάνεια του εδάφους και μεγάλη αυλή. Θυμάμαι ότι είμασταν πολλά παιδιά εκεί» μας λέει σήμερα... Γυμνάσιο, ο Σταύρος Ξενίδης πήγε τις πρώτες 4 τάξεις στη ΛΕΟΝΤΕΙΟ ΣΧΟΛΗ. Το 1940, όταν θα πήγαινε 5η Γυμνασίου, ήρθε η Κατοχή. «Σχολειό, έγινε τότε το Ηρώδειο. Ο κινηματογράφος, εκτός από την πλατεία, είχε και δύο μεγάλους εξώστες, από τους οποίους ο πάνω, μετατράπηκε σε αίθουσες, και μας χρησίμευσε σα στέγη, για να τελειώσουμε το Γυμνάσιο. Κι ενώ έχω πολλές αναμνήσεις από τη Λεόντειο και τα μαθήματα που κάναμε εκεί, αντίθετα από τις δύο τελευταίες τάξεις, δε θυμάμαι τίποτα. Σπάνια κάναμε μάθημα, και αυτό ήταν ... «ο Θεός να το κάνει μάθημα». Ίσα-ίσα, που μας έδωσαν ένα απολυτήριο, «για τους τύπους». Πόλεμος βλέπεις, κατοχή, πείνα-.» Τελείωνοντας το σχολείο, ο Σταύρος Ξενίδης δούλεψε για ένα χρόνο σαν εμποροϋπάλληλος. Όμως, κάτι τον έδιωχνε. Δεν μπορώ να θυμηθώ τί αισθανόμουνα εκείνη την εποχή» ομολογεί. 'Ισως να ισχύει τελικά, αυτό που λένε, ότι «τον ηθοποιό ή τον έχεις μέσα στο αίμα σου, ή όχι». Πάντως, σίγουρα δεν είχα ώθηση από τους γονείς μου...» προσθέτει. 'Ετσι, ο Σταύρος Ξενίδης, μπήκε στη σχολή του ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ, που ήταν και αυτή όμως σε κατάσταση «κατοχής», χωρίς να το ξέρουν οι γονείς του. Και κάποια στιγμή -ήταν Αύγουστος του 1944- βρίσκεται με μία άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος του ηθοποιού, στα χέρια. Και από εκείνο το σημείο, αρχίζει η πραγματική ιστορία του Ηθοποιού Σταύρου Ξενίδη.

http://anemourion.blogspot.gr/

Ο Σταύρος Ξενίδης "έφυγε"το 2008.

Πώς πρέπει να πταρνίζεσθε-Υγιεινά παραγγέλματα

Διαφημίσεις της δεκαετίας του ’50!

Εν Αθήναις...παλιές αταξίες

1961 Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο Κοντός

Ο «πόλεμος του Θρόνου» στον Αθω

Αι αντιπειθαρχικαί υπογεγραμμέναι… (στρατιωτικές αναμνήσεις στην Παλιά Αθήνα)

Ισραήλ: Ρωμαϊκό ναυάγιο 1.600 ετών ανακαλύφθηκε στο αρχαίο λιμάνι της Καισάρειας

Eν Αθήναις...ο ψιλάς

1960 Τα κίτρινα γάντια

29/5/1453 "Εάλω η Πόλις"

Σαν σήμερα έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης,ιστορία & θρύλοι

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς

Ο παπάς της Αγίας Σοφίας

Τα ψάρια του καλόγερου

Η πάντα γαλήνια θάλασσα του Μαρμαρά

Το κτήριο αίνιγμα της Ακαδημίας 58 Α, στην Αθήνα και η ιστορία που το συνοδεύει

Πως λεγόταν η Αθήνα πριν ονομαστεί… Αθήνα;

Μια διαφορετική αγγελία... τουλάχιστον ειλικρινής

Εν Αθήναις...η μπακαλοταβέρνα

1957 Δελησταύρου και υιός

"Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς! "

Πέθανε ο Burt Kwouk, ο εξπέρ των πολεμικών τεχνών στις ταινίες 'Ροζ Πάνθηρας'

Η οροφή της εκκλησίας Αγ. Ειρήνη στην Αιόλου κρύβει ένα εκπληκτικό μυστικό

Τι μπορεί να υπάρχει σε τόσο μεγάλο ύψος που δεν μπορούμε να δούμε με γυμνό μάτι;

Συνέντευξη του Σταύρου Ξενίδη

Εν Αθήναις...ένα καφεδάκι