Quantcast
Channel: Πίσω στα παλιά
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live

Eίναι του γιατρού ή του Εισαγγελέα ; Σίγουρα όμως είναι έμμισθος σύμβουλος ...του Τσίπρα !

$
0
0


Θύελλα στο διαδίκτυο: Ο Καρανίκας προτείνει τη θεραπεία καρκίνου με κάνναβη

Ο σύμβουλος Νίκος Καρανίκας, όχι μόνο πίστεψε μια είδηση που υποστηρίζει ότι καρκινοπαθής «θεραπεύτηκε πίνοντας λάδι κάνναβης» αλλά την προώθησε κιόλας.
thuella-sto-diadiktuo-o-karanikas-proteinei-ti-therapeia-karkinou-me-kannabi

Σάλο έχει προκαλέσει για ακόμα μια φορά με μια ανάρτησή του στο Facebook ο σύμβουλος του πρωθυπουργού, Νίκος Καρανίκας. Πριν από λίγες ώρες, ανέβασε στο προφίλ του στο facebook ένα άρθρο hoax για τον καρκίνο και οι χρήστες δεν έχουν σταματήσει να σχολιάζουν αρνητικά.
Οταν ο ειδικός σύμβουλος στο γραφείο Στρατηγικού Σχεδιασμού της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού, Νίκος Καρανίκας, όχι μόνο πιστεύει μια είδηση που υποστηρίζει ότι καρκινοπαθής «θεραπεύτηκε πίνοντας λάδι κάνναβης», αλλά την προωθεί στον λογαριασμό του στα social media, αυτό είναι επικίνδυνο.
Πόσο μάλλον αφού ο άνθρωπος αυτός όχι μόνο δεν θεραπεύτηκε, αλλά η κατάσταση της υγείας του έχει επιδεινωθεί.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα ellinikahoaxes.gr πρόκειται για ψευδή είδηση, μάλιστα ο ίδιος ο David Hibbitt με αναρτήσεις του στο facebook ενημερώνει για τη νέα του περιπέτεια με τον καρκίνο, ζητώντας ταυτόχρονα να συνεχιστούν οι δωρεές προς τη κοινότητα που έχει ιδρύσει για την ανακούφιση των καρκινοπαθών.


Οσο για τα σχόλια στο ποστ του Καρανίκα στο facebook; Ρίξτε μια ματιά παρακάτω:





Εκείνος, επέλεξε να απαντήσει λακωνικά στα δεκάδες αρνητικά σχόλια χαρακτηρίζοντάς τα κατινιές:


http://www.thetoc.gr



Η Μπέμπα Μπλανς αποκαλύπτει: Σκέφτηκα να αυτοκτονήσω- Πήρα τηλέφωνο στο Δαφνί

$
0
0

Το ότι σκέφτηκε να βάλει τέλος στη ζωή της, αλλά και ότι τηλεφώνησε στο Δαφνί ζητώντας να νοσηλευτεί, εξομολογείται Ελληνίδα τραγουδίστρια, μιλώντας για τις στιγμές μοναξιάς που βίωσε και την οδήγησαν στην κατάθλιψη.
«Σκέφτηκα να αυτοκτονήσω. Είμαι και νιώθω εντελώς μόνη. Κανένας συγγενής, κανένας φίλος. Όλοι οι άντρες με έβλεπαν σαν ένα κομμάτι κρέας, για να περάσουν καλά μαζί μου. Ακόμα και οι σύζυγοί μου», λέει, στην εφημερίδα «Freddo», η Μπέμπα Μπλανς.

Η τραγουδίστρια, που έγινε γνωστή τη δεκαετία του '70 ερμηνεύοντας τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα και χαρακτηρίστηκε «Ελληνίδα Μπριζίτ Μπαρντό», πάλεψε προ ετών με τον καρκίνο στο έντερο, ενώ παραδέχεται ότι βίωσε κατάθλιψη.

«Έφτασα στο σημείο να πάρω τηλέφωνο μέχρι και στο Δαφνί για να νοσηλευτώ. Για να με βοηθήσουν να ξεπεράσω την κατάθλιψη. Έκανα πολλά λάθη, τα οποία τα χρεώνω στον εαυτό μου και μόνο. Τώρα που ξεπέρασα τον καρκίνο, θέλω να βγω να τραγουδήσω και πάλι. Νιώθω δυνατή, νιώθω έτοιμη για μία νέα αρχή» σημείωσε.
Σε παλιότερη συνέντευξη της είχε δηλώσει...
Αρρώστησα κι έπαθα βαριά κατάθλιψη ύστερα από πολλές πίκρες κι απογοητεύσεις. Η μελαγχολία είναι το μοναδικό συναίσθημα που έχω πλέον και το μοναστήρι είναι το μοναδικό μου καταφύγιο. Παρακαλώ το Θεό να με βοηθάει να αντιστέκομαι ακόμη για να παραμείνω ζωντανή».

Η Μπέμπα Μπλανς ξεχώρισε πριν καλά καλά ενηλικιωθεί και έγινε μία από τις «μούσες» του Γιώργου Ζαμπέτα, κάνοντας σουξέ σε χρόνο ρεκόρ. Αγαπημένη ερμηνεύτρια του Γιώργου Μητσάκη, του Απόστολου Καλδάρα και του Δημήτρη Πουλικάκου ξεμυάλισε ερωτικά τον Κότζακ, Τέλυ Σαβάλας όταν τον γνώρισε στη Νέα Υόρκη, στη «Σπηλιά», στο ελληνικό μαγαζί όπου τραγουδούσε και ζάλιζε με τη σέξι κι εκκεντρική εμφάνισή της πάνω στις μεγάλες αθηναϊκές πίστες τους θαυμαστές μεγαλοβιομήχανους και μεγαλοεπιχειρηματίες που γέμιζαν τα χέρια της με πανάκριβα κοσμήματα και έπιναν σαμπάνια στο όνομά της.

Παντρεύτηκε τρεις φορές με εκατομμυριούχους κάνοντας πολλές να τη ζηλεύουν για την τύχη της. Από τον τρίτο σύζυγό της, τον Παύλο Κωνσταντόπουλο, ο οποίος ήταν πάμπλουτος και «ο βασιλιάς των τζουκ μποξ» ήταν εκείνος που τα έφερε και στην Ελλάδα απέκτησε μια κόρη.
Από τη Ρηγίλλης στην «κρυψώνα» της Κυψέλης 
Πικραμένη από όλους και από όλα, κρυβόταν για πολλά χρόνια μέσα σε ένα στενό χώρο στην Κυψέλη πληρώνοντας το ενοίκιο από τα πενιχρό εισόδημά της και κλείνοντας «σε ένα βαθύ συρτάρι» ολόκληρη την προηγούμενη λαμπερή ζωή της. «Έκλαιγα τρία χρόνια μέχρι να συνηθίσω αυτή την αλλαγή», λέει περιγράφοντας τις καινούργιες συνθήκες και το χώρο όπου θα έμενε στο μέλλον, ιδιαίτερα όταν το προηγούμενο ήταν ένα πολυτελές σπίτι στη Ρηγίλλης. Μέχρι τώρα αρνιόταν επίμονα να δώσει συνέντευξη στους δημοσιογράφους.

«Δεν ήθελα επαφές με κανέναν», μου το ξέκοψε. Σήμερα σπάει τη σιωπή της και θέλοντας να βγάλει προς τα έξω τις «σκιές» της δέχτηκε να μας μιλήσει για τα μυστικά της ζωής της που τα αποκαλύπτει για πρώτη φορά. «Έχασα 10 σπίτια στο Χρηματιστήριο όπως κι επιχειρήσεις απέναντι από το σπίτι του Κωνσταντίνου Καραμανλή», αποκάλυψε. «Ο κόσμος τελείωσε όταν καταστράφηκα από το Χρηματιστήριο. Πήγαινα να πάρω λίγα λεφτά, όσα είχαν απομείνει, και οι σύμβουλοι μου λέγανε να μην τα πάρω γιατί τώρα θα γίνει το μεγάλο μπαμ!. Τους έλεγα φαλιρίζω, εγώ το βλέπω!, αλλά δεν με αφήνανε μέχρι που τα έχασα όλα. Τι μου κάνανε! Όταν έπεσα κάτω, τότε μου δώσανε πολλές μαχαιριές πισώπλατες. Όλοι ήταν πολύ σκληροί, ενώ εγώ όταν είχα λεφτά τους βοηθούσα όλους. Ούτε καν με ρώτησαν αν έχω να φάω. Εξαφανίστηκαν όλοι».
http://www.eirinika.gr

Παγωτά Χαραμή

Γειτονιές απο τον ελληνικό κινηματογράφο

$
0
0


Η Τζ. Καρέζη και η Μ. Χρονοπούλου στο σινεμά ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ, Πλάκα.

47ΕΚΦ. 10 μέρες στο Παρίσι 1962
Ο Γ. Γκιωνάκης και η Α. Μαντζουράνη στο σινεμά REX, Πανεπιστημίου.

Ο Νίκος Σταυρίδης περιμένει έξω απο το σινεμά ΠΙΓΚΑΛ.

Ο Μίμης Φωτόπουλος στη Πανεπιστημίου, ενώ πίσω
φαίνεται το γνωστό Cafe Piccadilly.

Η Αννα Φόνσου στη οδό Μπουμπουλίνας & Μετσόβου,
αριστερά είναι η εκκλησία του Αγ. Βασιλείου.

Ο Θ. Βέγγος έξω από το σινεμά ΤΡΙΑΝΟΝ στην οδό Κορδιγκτώνος.

Ο Δημ. Παπαμιχαήλ και η Κάκια Αναλυτή μπρος από το σινεμά ΡΟΥΑΓΙΑΛ.

Η Εφη Οικονόμου στη λεωφ. Αλεξάνδρας. Πάνω αριστερά
φαίνεται το σινεμά ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ, τέρμα Χαρ. Τρικούπη.

Στο πάνω αριστερά φαίνεται το σινεμά ΑΡΖΕΝΤΙΝΑ,
δίπλα στο γήπεδο του Παναθηναικού.

Ο κινηματογράφος ΟΡΦΕΥΣ, Αγ. Ιωάννης Βουλιαγμένης.

Η Μάρθα Βούρτση στη Λεωφ. Συγγρού, στάση Αγ. Σώστης.

Γωνία Λεωφ. Συγγρού & Ευαγγελιστρίας, Αγ. Σώστης.

36ΕΚΦ. Ο τελευταίος πειρασμός 1964
Ο Τίτος Βανδής και πίσω το σινεμά ΑΛΣΟΣ, Παγκρατίου.

Ο Τίτος Βανδής στο θέατρο Άλσος Παγκρατίου.

Ο Βαγ. Πρωτοπάπας βγαίνει απο το παλιό γνωστό ζαχαροπλαστείο Ζαβορίτης.

Ο Βασ. Λογοθετίδης και Βαγ. Πρωτόπαπας πηγαίνουν
στο γνωστό παλιό ζαχαροπλαστείο Ρωσσικόν, Σταδίου.

31ΕΚΦ. Το σπίτι των ανέμων 1966 
Ο Γιώργος Καμπανέλλης συνεχίζει και βλέπουμε το
κτήριο που βρισκόταν πριν κτιστεί το Intercontinental hotel.


30ΕΚΦ. Το σπίτι των ανέμων 1966 
Ο Γιώργος Καμπανέλλης οδηγεί το αυτοκίνητο μπροστά από 
τον κινηματογράφο ΑΚΤΙΣ στη γέφυρα της Λεωφ. Συγγρού.




Ο Θ. Βέγγος στην οδό Κοιμήσεως Θεοτόκου στο Μαρούσι
Ο Ν. Σταυρίδης στη Λεωφ. Αλεξάνδρας, αριστερά
φαίνεται ο κινηματογράφος ΓΡΑΝΑΔΑ.

Η οδός Σπετσών στην Κυψέλη.

26ΕΚΦ. Ο Θείος της Βιολέττας 1957
Οι Μιχάλης Μπούχλης και Βασίλης Μεσολογγίτης
στην οδό Μάρκου Μουσούρου στη περιοχή Μετς.

Ο Θ. Βέγγος στο σινεμά PLAZA στον Ερυθρό Σταυρό.

Η Κ. Λαμπροπούλου μπροστά απο τον κινηματογράφο
ΣΠΛΕΝΤΙΤ στο Πασαλιμάνι.


23ΕΚΦ. 7 μέρες ψέματα 1963
Ο Ν. Σταυρίδης και ο Ν. Ρίζος περιμένουν το λεωφορείο
μπροστά από την εκκλησία της Αγ. Φωτεινής.

Ο Θ. Βέγγος κάνει αφισοκόλληση στη οδό Δημ. Ράλλη
& Καυτατζόγλου στα κάτω Πατήσια.

Το περιπολικό περνάει κατω απο τη γέφυρα Καλλιρόης -
Λεωφ. Συγγρού, μπροστά απο τον κινηματογράφο ΑΚΤΙΣ.

Είναι η πλατεία Πλυτά, πίσω απο την εκκλησία τουΑγ. Αρτεμίου στην 
οδό Φιλολάου (ανακάλυψη του Γιώργου Μαστροσταμάτη)

Η κλασική σκηνή με Μελίνα Μερκούρη και Γιώργο
Φούντα στο τέρμα της Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια.

















Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και ο Ζανίνο στο ζαχαροπλαστείο
του Παπασπύρου στον Αγιο Σώστη, Λεωφ. Συγγρού.

















 Η Αννα Φόνσου στην Ανθούπολη (ανακάλυψη του Νίκου Θεοδοσίου)

















Ο Μίμης Φωτόπουλος στη πιάτσα των ταξί στον Αγιο Γεώργιο στην
Κυψέλη.















 

Ο Γ. Πάντζας και η Ελ. Προκοπίου είναι στην
οδό Υμηττού στο Παγκράτι λίγο πριν την εκκλησία του Προφ. Ηλία.
Είναι η ίδια πολυκατοικία που γυρίστηκε "Ο Παπατρέχας"με τον Θ. Βέγγο.















 

Η Ελλη Φωτίου στη Πλάκα
Ο Θ. Βέγγος οδηγεί το εκπαιδευτικό αυτοκίνητο στην οδό Αισχύλου στο
Περιστέρι (ανακάλυψη του Νίκου Θεοδοσίου)

http://cinemahellas2.blogspot.gr

Εν Αθήναις...καλοκαιρινές διακοπές

$
0
0


Όταν έκλειναν τα σχολεία το καλοκαίρι στην γειτονιά πίσω από την Ομόνοια
εκείνα τα χρόνια τα περισσότερα παιδιά  δεν πήγαιναν διακοπές....
Προσπαθούσαν να βγάλουν χαρτζιλίκι...αμολιόντουσαν στον μπακάλη....
στον κουρέα....στον καρβουνιάρη που πούλαγε και κρασί και δήλωναν
παρόντες για θελήματα.
Το απόγευμα ήταν δικό τους για την αλάνα για τον χωματόδρομο
για την βόλτα τα μεγαλύτερα προς τα θερινά σινεμά για να δούν τι παίζουν
αν και περνούσε η παλιά κάντιλακ με την ντουντούκα και ενημέρωνε.....
"Σήμερα στον κινηματογράφο (τάδε) κωμωδία ....γέλιο μέχρι δακρύων με τον
Νίκο Ρίζο...τον Νίκο Σταυρίδη...."
Δεν ερήμωνε η γειτονιά το καλοκαιράκι ....από το απόγευμα και μετά
μετακόμιζε  στο πεζοδρόμιο με σκαμνιά....καρέκλες ....τραπεζάκια...
Μια γιορτή.....τα παιδιά να παίζουν ....οι γυναίκες να πλέκουν...να κεντούν...
να κουτσομπολεύουν....οι άντρες να γυρίζουν από την δουλειά να τρώνε
και να πηγαίνουν στο καφενείο με τα τσίγκινα τραπεζάκια στον δρόμο
και ο μικρός να καταβρέχει με το ποτιστήρι τον χωματόδρομο.
Όχι απαραίτητα αλλά καμμιά Κυριακή πήγαιναν και για καμμιά
βουτιά στο Φάληρο...το μαύρισμα δεν απασχολούσε τότε τον κοσμάκη.....
ούτε για το πού θα πάνε διακοπές.
Όλα αυτά συνέβαιναν με φόντο την Ακρόπολη....

Πίσω στα παλιά



1953 Το σωφεράκι

Γιατί φυτεύουν κυπαρίσσια στα νεκροταφεία;

$
0
0

Έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι τα μόνα δένδρα που υπάρχουν στα κοιμητήρια είναι τα κυπαρίσσια; Αναρωτηθήκατε ποτέ τον λόγο; Η λαϊκή παράδοση έχει και για αυτό απαντήσεις.

Σύμφωνα με την παράδοση τα κυπαρίσσια προέρχονται από έναν πολύ όμορφο νέο, τον Κυπάρισσο από την Κέα. Ήταν γιος του Τήλεφου και εγγονός του Ηρακλή. Ο Κυπάρισσος είχε στη συντροφιά του ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι. Κάποια ημέρα, όμως, του καλοκαιριού καθώς το ελάφι κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο, ο Κυπάρισσος το σκότωσε άθελά του με ένα ακόντιο. Τότε η απόγνωση και η απελπισία τον οδήγησαν στην επιθυμία να βάλει τέλος στη ζωή του. Ζήτησε από τον ουρανό τη χάρη να κυλούν τα δάκρυά του αιώνια. Οι θεοί ακούγοντας τις κραυγές του και την επιθυμάι του τον μετέτρεψαν σε κυπαρίσσι, το δέντρο της θλίψης. Από τότε το κυπαρίσσι θεωρείται σαν πένθιμο δέντρο και φυτεύεται μέχρι σήμερα στα νεκροταφεία.
Υπάρχει, βέβαια, και μία ακόμη θεωρία, σύμφωνα με την οποία τα κυπαρίσσια φυτεύονται στα κοιμητήρια, για να αποδίδουν φόρο τιμής στους νεκρούς. Αυτή η θεωρία στηρίζεται σε κάποια σημεία. Αρχικά, οι κορυφές τους κλίνουν προς τα κάτω αποδίδοντας έτσι σεβασμό προς τους κεκοιμημένους. Πρόκειται για ένα δέντρο το οποίο δεν έχει καρπούς δείχνοντας έτσι την έλλειψη ζωής στον χώρο. Το χρώμα του κυπαρισσιού είναι σκούρο, για να ταιριάζει με την θλίψη και το άρωμά του μένει χαραγμένο στη μνήμη μας, όπως μένουν οι άνθρωποι που φεύγουν. Εξάλλου, λόγω της μορφής του, υπάρχει και η εικασία ότι συνδέει τη γη με τον ουρανό και βοηθά τις ψυχές να ανέβουν στον ουρανό.Στη Δημητσάνα υπάρχει το περίφημο κυπαρίσσι που φύτεψε ο Θ. Κολοκοτρώνης στη μνήμη του αδελφού του, Γιάννου, που σκοτώθηκε στην περιοχή.
Πέρα από όλα αυτά βέβαια, τα Κυπαρίσσια είναι δέντρα που φτάνουν σε ύψος τα 30 μέτρα και έχουν σχήμα οβελίσκου. Λίγα είναι τα θαμνώδη είδη που είναι αυτοφυή άγριων βραχωδών περιοχών με απλωμένα κλαδιά που δεν ξεπερνούν σε ύψος τα 7 μέτρα. Είναι σημαντικό, επίσης, ότι οι ρίζες δεν απλώνονται, ώστε να δημιουργούν προβλήματα στα μνήματα.
Ο φλοιός του δέντρου χωρίζεται σε λωρίδες που αποχωρίζονται και πέφτουν. Τα φύλλα του είναι απλωτά βελονοειδή και σε μεγαλύτερη ηλικία αποκτούν λέπια. Οι κώνοι του κυπαρισσιού έχουν σχήμα σφαιρικό και φέρουν ζεύγη ξυλωδών λεπιών που βγαίνουν από τον άξονα του κάθε κώνου. Τα κυπαρίσσια ευδοκιμούν στις εύκρατες ζώνες του βόρειου ημισφαίριου και χρησιμοποιούνται για διακοσμητικούς σκοπούς και για την παραγωγή ξυλείας.

Σινε ΛΙΛΑ


Πίσω στα παλιά: Πώς ήταν το σχολείο το '40

$
0
0
16 19:11


Με οδηγό τον φωτογραφικό φακό του LIFE, οι ΕΙΚΟΝΕΣ μπαίνουν στις τάξεις με τους πρώτους μαθητές της μεταπολεμικής Ελλάδας. Αυτής του εμφυλίου, της βοήθειας της «Ούντρα», των εθελοντών δασκάλων και των γκρεμισμένων σχολείων.
Της Ελλάδας που τα παιδιά των «πλουσίων» δεν ξεχώριζαν στην τάξη από το τι μάρκα παπούτσια φορούσαν, αλλά από το ότι φορούσαν.

ethnos.gr ΚΩΣΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Tο φθινόπωρο του ‘40 ήταν συνώνυμο με τη βαρυχειμωνιά των ελληνικών σχολείων. Οι Γερμανοί έκαναν επίταξη σε 8.345 σχολεία για τις ανάγκες τους, ενώ στα λιγοστά που έμειναν ελεύθερα η σχολική χρονιά δεν κράτησε πάνω από τρεις μήνες. Την επόμενη χρονιά η κατάσταση ήταν ακόμη χειρότερη. Το σχολικό «έτος» 1941-42 διήρκεσε 20 ημέρες.
Η λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μπορεί να σήμαινε για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης την επιστροφή στους κανονικούς ρυθμούς? για την Ελλάδα, όμως, η κατάσταση παρέμεινε ίδια λόγω του ξεσπάσματος του Εμφυλίου. Περίπου 1.700 σχολεία θα καταστραφούν, ενώ πολλά παιδιά θα στρατολογηθούν.
Ο αστικός κρατικός μηχανισμός ήταν ανύπαρκτος. Στις πρωτοβουλίες για την ανασύνταξή του, ενεργό ρόλο είχαν πλέον οι Αγγλοι σύμμαχοι. Για το εκπαιδευτικό σύστημα που θα έπρεπε να ακολουθηθεί, ο ΜακΜίλαν (υπουργός για θέματα Μεσογείου της κυβέρνησης Τσόρτσιλ και μετέπειτα πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας) είχε συμβουλεύσει τον Πλαστήρα τον Μάρτιο του 1945 να επιλέξει η χώρα μας «τον δρόμο της καμήλας», δηλαδή να πηγαίνει σταθερά ευθεία, χωρίς να παρεκκλίνει ούτε προς τα δεξιά ούτε προς τα αριστερά. Με δύο λόγια, να μην επιτρέψει πολιτικές σκοπιμότητες να εισέλθουν στον χώρο του σχολείου.
Επιστροφή στα θρανία
Σε επίπεδο πραγματικότητας, η κατάσταση ήταν κωμικοτραγική. Ελλείψει Δημοσίου δεν υπήρχαν μισθοί για να πληρωθούν δάσκαλοι. Την πρωτοβουλία για τη λειτουργία των πρώτων σχολείων την πήραν συνταξιούχοι και αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι έναντι ενός πιάτου φαγητού από γονείς αναλάμβαναν να μάθουν γράμματα τα παιδιά (σ.σ. ο αναλφαβητισμός κινούνταν στα επίπεδα του 50%), τα οποία είχαν να πάνε σχολείο πριν από την Κατοχή.
Επιστροφή στα θρανία
Τους χειμερινούς μήνες, οι μαθητές υποχρεούνταν να φέρουν μαζί με το τετράδιό τους ?βιβλία δεν είχαν τυπωθεί λόγω έλλειψης υποδομών? και ένα κούτσουρο για τη σόμπα ή και το φαγητό του δασκάλου αν ήταν η σειρά της οικογένειάς τους να φροντίσει για τη σίτισή του. Τα παιδιά των πιο φτωχών οικογενειών θα έτρωγαν στο σχολείο από τη βοήθεια της UNNRA (ή Ούντρα για τους πολλούς), της Οργάνωσης Βοήθειας και Αποκατάστασης των Ηνωμένων Εθνών.
Επιστροφή στα θρανία
Οι άτακτοι μαθητές υποχρεώνονταν να πάνε ώς το δέντρο της αυλής για να κόψουν τη βίτσα, το κλαδί του δέντρου που χρησιμοποιούνταν για την τιμωρία τους, ενώ οι ακόμη πιο «θορυβώδεις» έμεναν για αρκετές ώρες μόνοι τους στο σχολείο μετά το τελευταίο κουδούνι. Η σύγκριση με το σήμερα φαντάζει σαν να υπάρχει χάσμα αιώνων, αν και η εποχή δεν είναι και τόσο μακρινή. Κάποιοι στην οικογένειά μας την έχουν ζήσει και μας την αφηγούνται· σαν παραμύθι ή έναν εφιάλτη που είχε, τελικά, αίσιο τέλος.

Εν Αθήναις...παλιές ιστορίες

$
0
0



Ως  αγαπητικό τον ήξερε τότε η γειτονιά....είχε σπιτώσει και μια και ζούσαν
σε κάμαρα κάποιας αυλής.
Όταν έβγαινε στην βόλτα τα πρωϊνά ο λεβέντης φορούσε πάντα κοστούμι
και ήταν κόντρα ξυρισμένος.
Μοίραζε χαμόγελα και καλημέρες αλλά η σπιτονοικοκυρά του είχε φροντίσει
να ενημερώσει τους γείτονες τι κουμάσι ήταν.
Η σύντροφός του έφευγε το πρωϊ και ερχότανε το βράδυ....σε εργοστάσιο
έλεγε ότι δούλευε αλλά το νύχι και το ντύσιμο άλλα έλεγαν.
Πλήρωνε το νοίκι του αλλά οι καβγάδες ήταν συχνοί και τα χαστούκια
αργά το βράδυ ακουγόντουσαν μέσα στην ησυχία
όταν δεν έφερνε σωστά τα "μεροκάματα" .....
Φοβόντουσαν και να του μιλήσουν.....η αστυνομία ήθελε επώνυμη καταγγελία
και ποιός να ήθελε να μπλέξει.
Τα πιτσιρίκια στον δρόμο έτρεχαν κοντά του γιατί μοίραζε χαρτζιλίκι....
Και που φωνάζανε οι μανάδες ποιός τις άκουγε....
Κάποτε βρήκε τον μάστορά του...
Έκανε κάτι ημέρες να βγεί από την κάμαρα....τον είχαν μαυρίσει στο ξύλο
τζογαδόροι σε ένα υπόγειο στο Μεταξουργείο...έκλεβε στα ζάρια.
Γρήγορα εγκατέλειψε την γειτονιά παίρνοντας φυσικά μαζί του 
και την δυστυχισμένη.

Πίσω στα παλιά


Η πραγματική αξία της ζωής

$
0
0

Τα... "πουλαίν"μου, επτά ημέρες μετά.


  Προ εβδομάδος είχαμε βρει στα σκουπίδια δύο μωρά περιστεράκια. Σε σχετική ανάρτηση περιέγραψα το μικρό ιστορικό της υπόθεσης. Τώρα με πολλή υπερηφάνεια παρουσιάζω τους καρπούς μιάς επίπονης προσπάθειας γιά την επιβίωσή τους. Ήδη άρχισαν να τρων σπόρους μόνα τους.   Θεώρησα το γεγονός σπουδαιότερο γιά εμφάνιση και σχολιασμό, από τα όσα κωμικοτραγικά δρώμενα της εποχής βλέπουν ανερυθρίαστα τα φώτα της δημοσιότητος σήμερα. Όπως, π.χ.  τον κλαυσίγελο του μπούφου χοντρομπαλά της Εθνικής μας Ψευτοάμυνας.


1958 Η κυρά μας η μαμή

Η Aθήνα της δεκαετίας του '80

$
0
0

Πολλές φορές (το τελευταίο διάστημα, ίσως, με μεγαλύτερη ένταση) "χανόμαστε"μέσα σε φωτογραφίες της παλιάς Αθήνας. Δεκάδες φωτογραφίες από την Αθήνα του παρελθόντος κυκλοφορούν πλέον στο διαδίκτυο. Ενίοτε χαζεύουμε και "νοσταλγούμε"εικόνες από εποχές που ούτε καν έχουμε ζήσει! Κάποιοι ενδεχομένως να έχουν ζήσει και να θυμούνται την Αθήνα της δεκαετίας του '50 ή του '60. Εποχές που διατηρούσαν ακόμα το χρώμα μιας "άλλης"πόλης.
Υπάρχουν όμως και αυτοί (μέσα σε αυτούς και εγώ) που μεγάλωσαν και έζησαν στην Αθήνα του '70 & του '80. Σε όσες και όσους είναι σήμερα γύρω στα 40 με 50, εκεί βρίσκονται οι πραγματικές αναμνήσεις και η αληθινή νοσταλγία. Και αυτή η νοσταλγία, φυσικά περιλαμβάνει και την πόλη που μεγαλώσαμε .
Θα πει κάποιος ότι ειδικά η Αθήνα των '80s, παρά το γεγονός ότι μας χωρίζουν πλέον περίπου 25 χρόνια και άνω από τότε, δεν έχει να επιδείξει κάτι το σημαντικά "διαφορετικό"σε σχέση με σήμερα. Βέβαια, σε πρώτη ανάγνωση, η Αθήνα του '80 μέσα από απλές εικόνες, έχει πολλά κοινά με την Αθήνα στην οποία ζούμε. Το αστικό περιβάλλον άλλωστε είχε πλέον διαμορφωθεί (ήδη και πριν τη δεκαετία του '80) και σε αρκετές περιπτώσεις, το  Αθηναϊκό τοπίο, μοιάζει γνώριμο τότε και τώρα.  Και όμως οι ουσιαστικές διαφορές είναι τεράστιες.
Η Αθήνα της δεκαετίας του '80, απλά συμβάδιζε με το όλο κλίμα αυτής της τόσο αμφιλεγόμενης δεκαετίας. Η στασιμότητα στην εξέλιξη της πόλης και η διόγκωση χρόνιων προβλημάτων είναι τα χαρακτηριστικά της περιόδου αυτής. Έπρεπε να έρθει η δεκαετία του '90 για να γίνουν αποφασιστικά βήματα για τη βελτίωση της πόλης σε αισθητικό αλλά και χρηστικό επίπεδο.
Όλα αυτά βέβαια είναι διαπιστώσεις εκ των υστέρων. Το νεαρό της ηλικίας εκείνη την εποχή φυσικά και δεν επέτρεπε τέτοιες αναλύσεις. Όμως εκείνη η "γκρίζα"από το νέφος και "παρωχημένη"Αθήνα είναι η Αθήνα στην οποία μεγαλώσαμε και γι'αυτό θα έχει πάντα μια θέση στη καρδιά μας, με όλα τα αρνητικά της. Ας "ταξιδέψουμε"λοιπόν σε εκείνη την εποχή....

Η Αθήνα από τον Λυκαβηττό το καλοκαίρι του 1980. Πολλές οι ομοιότητες, αρκετές οι διαφορές.

Παρέλαση στο Σύνταγμα το 1982. Το υπό κατασκευή κτίριο είναι το μετέπειτα ξενοδοχείο "Αστήρ Παλλάς" (1983) των Ι. Βικέλα, Εμμ. Βουρέκα, Κ. Δεκαβάλλα και Σ. Μολφέση.

Ομόνοια 1982. Εκείνη τη χρονιά αρχίζουν να κυκλοφορούν τα κίτρινα ταξί, ενώ καθιερώνεται ως μόνιμο μέτρο ο δακτύλιος στα πλαίσια καταπολέμησης του νέφους. Μεσοπρόθεσμα, αποδείχθηκε ανεπαρκές το μέτρο. 

Οδός Σταδίου 1982.

Mοναστηράκι in the 80s. Αν κρίνουμε από τα προεκλογικά πανό που "κοσμούν"τη πόλη, πρόκειται  για τη περίοδο των ευρωεκλογών του 1984 ή για τη περίοδο πριν τις βουλευτικές εκλογές του 1985. 

Όταν το αεροδρόμιο ήταν στο Ελληνικό. Καλοκαίρι 1984.

Καλλιμάρμαρο 1986.

Κολοκοτρώνη και Σταδίου, 1986.

Μοναστηράκι 1986, πολύ πριν αποκτήσει τη σημερινή της μορφή. Μικροπωλητές, πεζοί και αυτοκίνητα σε μια εικόνα που, ευτυχώς, αποτελεί παρελθόν.

Πλατεία Συντάγματος, Ιούλιος 1980. Η Ερμού είναι ακόμα δρόμος (θα πεζοδρομηθεί πολύ αργότερα), ενώ οι επιγραφές και οι διαφημιστικές ταμπέλες κυριαρχούν στα κτίρια. 

Άποψη των Αμπελοκήπων, με θέα προς τα βόρεια προάστια, το 1989. Διακρίνεται η Λ. Κηφισίας, λίγο πριν την Αγ. Τριάδα, ενώ δεξιά φαίνεται και το, επί πολλά χρόνια, ημιτελές κτίριο του Ερυθρού Σταυρού. Τελικά κατεδαφίστηκε με εντυπωσιακό τρόπο το 1996 (και μάλιστα σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση). 

Οδός Αθηνάς 1987. Χάος από τα παρκαρισμένα μηχανάκια, ενώ η Ακρόπολη διακρίνεται στο βάθος ολίγον θολά. 

Καλοκαίρι 1980. Πριν επικρατήσει η λογική των πεζοδρομήσεων στη πράξη και εφαρμοστούν τα έργα για την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων. 

Πειραιάς 1980. Ο Πύργος του Πειραιά έχει ολοκληρωθεί, αλλά δεν έχει μπει ακόμα η εξωτερική επένδυση του κτιρίου. Αυτό θα γίνει το 1983, όμως ως σήμερα ο 84 μέτρων  πύργος παραμένει άδειος! 

Πατησίων, δεκαετία '80.

Billy.
(Photos- αρχείο Billy Files)

Βρέθηκε ο τάφος του Αριστοτέλη στα αρχαία Στάγειρα!

$
0
0

Στο Παγκόσμιο Συνέδριο για τον Αριστοτέλη στην Θεσσαλονίκη ανακοινώνεται σήμερα το οριστικό συμπέρασμα για το σημείο όπου βρίσκεται ο τάφος του αρχαίου φιλοσόφου.
Βρέθηκε ο τάφος του Αριστοτέλη στα αρχαία Στάγειρα!


Στην ανακοίνωση του σημείου όπου βρίσκεται ο τάφος του Αριστοτέλη προχωρά σήμερα, μεσημέρι Πέμπτης, ο αρχαιολόγος κ. Κώστας Σισμανίδης, που εργάζεται στα ανασκαφικά έργα των Σταγείρων εδώ και 25 χρόνια.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 είχε επισημάνει τις «υποψίες» του για το ταφικό μνημείο ο αρχαιολόγος, που σήμερα, στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Συνδερίου για τον Αριστοτέλη, θα πραγματοποιήσει ομιλία, παρουσιάζοντας τα ευρήματα της έρευνάς του.

Σύμφωνα με όσα δήλωσε ο ίδιος στον ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9.84 πριν την ομιλία του, ο τάφος βρίσκεται στο πρανές του βόρειου λόφου στα αρχαία Στάγειρα, μαζί με ένα ηρώο που δημιουργήθηκε προς τιμήν του. 

Όπως σημειώνει, στην περιοχή των αρχαίων Σταγείρων δεσπόζουν δύο λόφοι και έχουν ανασκαφεί αρχαία αγορά, ναός του Διός Σωτήρος και της Αθηνάς, και στην ίδια ευθεία, το ταφικό μνημείο του Αριστοτέλη. 

«Είναι ένα ιδιαίτερο κτίσμα αψιδωτό, πεταλόσχημο με νοητές διαστάσεις τετραγώνου 10 επι 10. Υπάρχει ένα ψηφιδωτό δάπεδο, μια εξαιρετική μαρμαροαπόθεση και στο κέντρο, σε μια κενή επιφάνεια, πρέπει να ήταν στημένος βωμός, όπου έχουμε βρει στάχτες. Εάν συνδυάσουμε τα ευρήματα με τις αρχαίες πηγές για τον τάφο του Αριστοτέλη, τότε δεν έχουμε καμία αμφιβολία»,λέει ο κ. Σισμανίδης, υπογραμμίζοντας ότι για το εύρημα αυτό είναι ασύμβατη η όποια άλλη χρήση. 

Ο διδάκτορας κλασικής αρχαιολογίας, κ. Σισμανίδης, που υπήρξε επικεφαλής της ΙΣΤ’ Εφορείας Αρχαιοτήτων, ετοιμάζει τρεις τόμους με παρουσίαση των ευρημάτων του αρχαιολογικού χώρου. Το Παγκόσμιο Συνέδριο για τον κορυφαίο φιλόσοφο, στο πλαίσιο του οποίου θα γίνει η ανακοίνωση, γίνεται με αφορμή τα 2400 χρόνια από την γέννησή του, με εκδηλώσεις στην Θεσσαλονίκη, τα Στάγειρα, όπου γεννήθηκε και την Μίεζα, όπου δίδαξε τον Μέγα Αλέξανδρο.

Σχετικά με τον αρχαιολογικό χώρο των Αρχαίων Σταγείρων, αναφέρεται στην ιστοσελίδα του δήμου Αριστοτέλη στην Χαλκιδική: «Οι πρώτες ανασκαφικές επεμβάσεις στον αρχαιολογικό χώρο των Aρχαίων Σταγείρων ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και συνεχίστηκαν μέχρι τις μέρες μας φέρνοντας στο φως σημαντικότατα ευρήματα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το σχετικά πρόσφατο πρόγραμμα αναστήλωσης υπό την εποπτεία της ΙΣΤ'Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, το οποίο με την ολοκλήρωσή του θα προσφέρει πρόσβαση στους επισκέπτες του αρχαιολογικού χώρου σε τμήμα του τείχους που περιλαμβάνει κυκλικό πύργο και τον μεγάλο τετράγωνο πύργο. Στα Αρχαία Στάγειρα συστηματικές ανασκαφές, διαμορφώσεις και αναστηλώσεις έγιναν από τη ΙΣΤ'Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων μεταξύ 1990-2000, με διευθύνοντα τον αρχαιολόγο Κ. Σισμανίδη -ενώ οι πρώτες ανασκαφικές προσπάθειες ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 από τον Φ. Πέτσα. Ευρήματα από τις ανασκαφές θα δείτε στο αρχαιολογικό μουσείο του Πολυγύρου». 


Πηγή: Αθήνα 984 http://www.athina984.gr/

Ιστορίες από την Παλιά Αθήνα: 5.000 αυτοκίνητα στην Αθήνα! Βοήθεια…

$
0
0

Ιστορίες από την Παλιά Αθήνα: 5.000 αυτοκίνητα στην Αθήνα! Βοήθεια…


Ο Γάλλος αρχαιολόγος και λογοτέχνης Edmond About, γράφει το 1853 σχετικά με τις άμαξες: “Οι άμαξες δεν σπανίζουν στην Αθήνα και βρίσκεις άφθονες για την πόλη και για την ύπαιθρο. Τίποτα δεν είναι πιο άχαρο απ’αυτά τα κακομοίρικα αμάξια της Αθήνας, τα μισοδιαλυμένα, κακοσυντηρημένα και ακάθαρτα. Σπάνια έχουν τζάμια και δεν ξαίρω αν έχουν πάντοτε τέσσερες ρόδες”
Μια από τις πιο επίπονες φροντίδες και έγνοιες των προγόνων μας τις δεκαετίες του 1830-1840 ήταν και η καθημερινή μετακίνηση. Για να κατανοήσουμε καλύτερα το χαώδες περιβάλλον, μέσα στο οποίο καλούνταν να αναπτυχθεί η συγκοινωνία, τουλάχιστον στα πρώτα οθωνικά χρόνια, ιδού 2 μαρτυρίες της εποχής:
“Αι καταπεσούσαι οικίαι είχον αποφράξει τας οδούς και επάνω από τα ερείπια, αποτελούντα αλλού μεν σωρούς λίθων και αλλού μικρούς γηλόφους, είχον σχηματιστεί μονοπάτια, τα οποία οι διαβάται διήρχοντο πηδώντες και τοποθετούντες σημεία δια να δυνηθούν να εύρουν, κατά την επιστροφήν των εις την κατοικίαν των”. (Δημήτρης Καμπούρογλου)
“Κυρίαι, διπλωμάται και στρατιωτικοί εν μεγάλη στολή, επορεύοντο πεζοί, πηδώντες από λίθου εις λίθον και φέροντες έκαστος ανά χείρας φανάριον ίνα μη καταπέσωσιν εις τους αναρίθμητους λάκκους, οίτινες εμποδίζουσιν την κυκλοφορία και ένθα κατασκευάζουσιν άσβεστον…”. (Βλαδίμηρος Νταβίντοφ)
Γαϊδουράκια, άλογα και “γκαμήλες” (!) λοιπόν  ήταν τα πρώτα μεταφορικά μέσα σε μια Αθήνα όλο κακοτράχαλους, χωμάτινους δρόμους γεμάτους σκόνη, οι οποίοι με τα απόνερα και τις βροχές γινόντουσαν λασπότοποι.
Το 1833 ο Άγγλος ναύαρχος Malloy που έχτιζε τη βίλα του στα Πατήσια, έφερε τα πρώτα δύο κάρα για τη μεταφορά των υλικών, και οι Αθηναίοι παρακολουθούσαν με θαυμασμό τα πήγαιν’ έλα τους. Λίγο αργότερα προστέθηκαν μεγαλόπρεπα αμάξια λαντό, που τα έσερναν 2 άλογα. Οι Αθηναίοι τους κόλλησαν το παρατσούκλι “οι Βικτώριες”, ενώ τα μόνιππα, σαν πιο φτηνά μέσα, τα αποκαλούσαν απαξιωτικά “Μαρίκες”. Ήδη το 1840 κυκλοφορούσαν 40 άμαξες.
Ο Γάλλος αρχαιολόγος και λογοτέχνης Edmond About, γράφει το 1853 σχετικά με τις άμαξες: “Οι άμαξες δεν σπανίζουν στην Αθήνα και βρίσκεις άφθονες για την πόλη και για την ύπαιθρο. Τίποτα δεν είναι πιο άχαρο απ’αυτά τα κακομοίρικα αμάξια της Αθήνας, τα μισοδιαλυμένα, κακοσυντηρημένα και ακάθαρτα. Σπάνια έχουν τζάμια και δεν ξαίρω αν έχουν πάντοτε τέσσερες ρόδες.
Τα βρίσκεις συγκεντρωμένα όλα σε μια λασπερή πλατεία που λέγεται Πλατεία των Αμαξών. Δεν είναι εύκολο να διαλέξεις αμάξι, τόσο πολύ σε τραβολογούνε και σε πολιορκούν οι αμαξάδες. Παζαρεύεις το αγώγι με αυτούς τους κυρίους: η αστυνομία δεν έχει ορίσει τιμολόγιο. Πας στον Πειραιά με μιάμιση δραχμή, ή με εξήντα δραχμές, κατά την περίσταση. Για ένα χορό στον Πειραιά είδα να νοικιάζονται οι άμαξες με εξήντα δραχμές οκτώ μέρες πρωτύτερα. Την ορισμένη μέρα υπήρχαν αμάξια να διαλέξεις για 2 δραχμές.
Τα αγώγια ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, όπως αλλού τα δημόσια έσοδα, χωρίς κανένας να ξαίρει πάντα το γιατί”.

Το 1836 άρχισε και η πρώτη ιππήλατος λεωφορειακή γραμμή με τα πολυφορεία ή παμφορεία, όπως τα αποκαλούσαν. Αυτά κουβαλούσαν εκτός από επιβάτες και δέματα “αντί λογικού ναύλου διδόμενου εις τον οδηγόν”. Η αφετηρία τους ήταν στη γωνία Ερμού και Αιόλου. Ο κόσμος αποκαλούσε την πιάτσα τους “στις καρότσες”. Διαμορφώθηκε επίσης και υπηρεσία με ιππήλατα ταξί, που οι Αθηναίοι ονόμαζαν “Βιζαβί”, αφού οι επιβάτες τους καθόντουσαν αντικριστά. Τα ταξί αυτά έκαναν πιάτσα σε νευραλγικά σημεία της Αθήνας.
Βέβαια ο πολύς κόσμος προτιμούσε για λόγους οικονομίας την “αποστολική” πεζοπορία, πράγμα που εξασφάλιζε εκτός της οικονομίας και ωραία (αδύνατη) εμφάνιση!
Να σημειώσουμε τέλος  ότι τον Ιανουάριο του 1837 εκδόθηκε και το πρώτο τροχαίο διάταγμα “προς αποφυγήν συγκρούσεων ως εκ της καθ’ οδόν συναπαντήσεως των αμαξών, εφίππων κλπ. και δια να καταστή ούτως η διάβαση εύκολος και ακίνδυνος”!!!
Ας αφήσουμε όμως τα χρόνια του Όθωνα και ας μεταφερθούμε 80-90 χρόνια μετά. Είμαστε στο Mεσοπόλεμο, συγκεκριμένα στο 1922 και ο ρεπόρτερ της «Εφημερίδας» τραβά τα μαλλιά του, εξ’ ου και ο τίτλος του σημερινού μας σημειώματος…
«Χθες πάλιν, τρεις άνθρωποι εκινδύνευσαν να γίνουν εγγλέζικο μπιφτέκι μεταξύ δύο αυτοκινήτων διασταυρουμένων και ετέρων δύο, τα οποία ηκολούθουν ως είδος εφεδρείας του θανάτου. Οι άνθρωποι εσώθησαν, διότι φαίνεται ότι συμβαίνουν και εις τους καιρούς μας θαύματα. Παρόμοια θαύματα ακροβατικά συμβαίνουν πολλάκις της ημέρας ανά τη πόλιν, κατά τα οποία διαβάτες, ευρεθέντες αίφνης μεταξύ δύο εξ αυτών των θηρίων που εξαπέλυσεν εις την ζωήν ο πολιτισμός, κατορθώνουν να περνούν δια μέσου των όπως η Αργώ δια των συμπληγάδων.
Οι Αθηναίοι φαίνεται ότι εξεγυμνάσθησαν εις αυτό το αγώνισμα της σωτηρίας δια μέσου των αυτοκινήτων, όπως εξεγυμνάσθησαν εις την αντοχήν απέναντι της αισχροκέρδειας και απέναντι πολλών άλλων θηρίων, γεννημάτων του αιώνος τούτου της ακαθέκτου προόδου.
Αλλά το κακό προχωρεί. Τα αυτοκίνητα πληθύνονται όπως οι ιχθείς που ηυλόγησεν ο κύριος μετά την επί του όρους ομιλίαν. Βαδίζουν ήδη προς τον αριθμόν των πέντε χιλιάδων. Αναμένονται και άλλα, τα οποία δεν θα σταλούν βεβαίως ν’ ανέλθουν εις τον Υμηττόν, αλλά θα κυκλοφορούν εντός της πόλεως.
Τι θα κάμωμεν λοιπόν; Δεν θα έχομεν τίποτε άλλο στον νου μας, παρά πώς να σωζόμεθα από τ’ αυτοκίνητα. Αλλ’ αυτό πλέον καταντά επάγγελμα. Δεν είνε ζωή. Δεν μπορεί να κάμη πλέον κανείς τίποτε άλλο, παρά να προφυλάσεται από τ’ αυτοκίνητα.
Και τι ζητείτε από την αστυνομίαν; θα ειπήτε.
Ζητούμεν να επιβλέπη αυστηρότατα εις την εκτέλεσιν της διαταγής της περί της ταχύτητος των αυτοκινήτων. Αυτό είνε το κλειδί της ασφαλείας του κόσμου. Όταν το αυτοκίνητο κινείται βραδέως κατορθώνει και να σταματά και τότε οι κίνδυνοι και τα δυστυχήματα θα μειωθούν εις το ελάχιστον.
Γνωρίζω ότι η επιβολή της περί ηλαττωμένης ταχύτητος διαταγής είνε ηράκλειος άθλος δια τη αστυνομίαν. Οι σωφέρ και οι περισσότεροι ιδιοκτήται, δεν τα θέλουν παρά δια την ταχύτητα. Η γενική τάσις της εποχής να φθάση κανείς εις το τέρμα το ταχύτερον και αντί πάσης θυσίας… των άλλων, εκδηλούται περισσότερο εις την λειτουργίαν των αυτοκινήτων.
Μου έλεγε ένας πρώην περιβολάρης των Σεπολίων, ιδιοκτήτης ήδη μεγαλοπρεπούς Καντιλάκ:
-Τι να το κάνης τ’αυτοκίνητο χωρίς την ταχύτην; Προσβέλνεις και το φιλότιμο του σωφέρ να του λες να πηγαίνη σιγά και να τον προσπερνάη το ιποδήλατο με το αλάνι. Νομίζω;
Συνεννοηθήτε μαζύ του».
Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)

Εν Αθήναις...στο Μεταξουργείο

$
0
0


Το Μεταξουργείο σήμερα ελάχιστα θυμίζει την παλιά γνωστή γειτονιά
της Αθήνας με πολλούς επώνυμους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εκεί.
Τα περισσότερα νεοκλασικά που δεν έπεσαν ακόμα έχουν αγοραστεί
για να αναπαλαιωθούν.
Τα θέατρα ΠΕΡΟΚΕ και ΒΕΜΠΟ κρατάνε Θερμοπύλες ακόμα σε πείσμα
των καιρών.
Οι ακαλέσθητες πολυκατοικίες που υπάρχουν με τα γνωστά προβλήματα
όπως και η ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα της περιοχής σε διώχνουν
γρήγορα.
Υπάρχουν ακόμα κάποιοι παλιοί κάτοικοι ηλικιωμένοι που τους 
συναντάς σε κανένα καφενείο συνήθως πρωϊνές ώρες.
Αναπολούν το παλιό Μεταξουργείο και λένε διάφορες ιστορίες.
Προσπαθούν ευγενικά να αποφύγουν σημερινές διαφορές για πολλούς
λόγους.
Και έχουν δίκιο....

Πίσω στα παλιά


Η επιθυμία για εκδίκηση του ηττημένου του Εμφυλίου με λίγες λέξεις από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ μας φέρνει πίσω στα παλιά !

$
0
0






                                            







Η υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας 12/2/1945




Γράφει στην σημερινή "ΑΥΓΗ"ο  Γιώργος Κυρίτσης....
"«Αν πρέπει να κρατήσουμε μια ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας μέσα από τα μάτια του αστικού στρατοπέδου, ας το κάνουμε μέσα από τα λόγια του προέδρου της ΝΔ και όχι των απελπισμένων σπιν του: 
«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει έναν ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων». 
Γι'αυτό ακριβώς ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο, για να μετακυλήσει όσο μπορεί τα βάρη στους μενουμευρωπαίους, και αυτό ακριβώς κάνει» .

1958 Μια ζωή την έχουμε

"Δεν μας τρομάζουν..."

$
0
0




«Δεν μας τρομάζουντα 99 χρόνια διάρκειας του ταμείου Αποκρατικοποιήσεων. 
Εδώ η Ελλάδα ήταν υπό τουρκική σκλαβιά για 400 χρόνια και άντεξε. Έχουμε ως λαός μεγάλες αντοχές» ανέφερε η βουλευτής Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ Άννα Βαγενά, μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό της Ζακύνθου «Στίγμα 97,6».






"Δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτρα
δεν μας τρομάζει εμάς πληθωρισμός
δεν μας τρομάξανε τόσα και τόσα
θα μας τρομάξει τώρα ο καπιταλισμός..."


Λουκιανός Κηλαηδόνης

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν στην Αθήνα

Viewing all 12885 articles
Browse latest View live


<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>