↧
1958 H κυρά μας η μαμή
↧
Ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Δραγασάκης...
...μιλώντας στο συνέδριο Banking Forum, το πρωί της Παρασκευής, είπε πως «μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προοδευτικές δυνάμεις» μπορούν να πάνε μπροστά τη χώρα, αλλά «για να υλοποιηθεί το σχέδιό μας, θέλουμε οκτώ με δέκα χρόνια (...) και θα προσπαθήσουμε να έχουμε πάντα την εμπιστοσύνη των Ελλήνων».
↧
↧
Οι μυστικοί κώδικες της οδού Σατωβριάνδου
Τμήμα της οδού Σατωβριάνδου, κάτω από την Ομόνοια.
Επέστρεφα από την οδό Μαιζώνος στη συνοικία του Αγίου Παύλου, που είναι όμορη με το Μεταξουργείο. Είχα μόλις επισκεφθεί ένα ωραίο παλιό σπίτι, πλήρως ανακαινισμένο εσωτερικά, που στεγάζει πλέον το Κέντρο Μελετών «Μάρκος Δραγούμης». Απέναντι ήταν το σχολείο της γειτονιάς, με τον γνωστό μελισσοβόμβο των διαλειμμάτων. Λίγο λίγο οδηγήθηκα να δω με άλλο μάτι αυτήν την αντικειμενικά τραυματισμένη περιοχή, με το βλέμμα μου σκαλωμένο σε λεπτομέρειες που μαρτυρούσαν εγκατάλειψη και συρρίκνωση, όπως ξεχαρβαλωμένες πινακίδες φθηνών ξενοδοχείων σε νεοκλασικά σπίτια ή αυλές χτισμένες με τσιμεντόλιθους. Παρ’ όλα αυτά το βλέμμα μου ήταν ανανεωμένο. Αναζητούσε διαφορετική ανάγνωση.
Γι’ αυτό, καθώς είχα προσπεράσει τις οδούς με τα ατμοσφαιρικά ονόματα, τη Φαβιέρου, τη Μάγερ, τη Βίκτωρος Ουγκώ ή την Ακομινάτου, βαθιά μέσα στο υπογάστριο της πλατείας Βάθης, σήκωσα το βλέμμα εκεί που η υποτιμημένη οδός Καρόλου ξανοίγεται προς τα πάνω, ως οδός Σατωβριάνδου. Είναι εκείνο το τρίστρατο με τη Μάρνη, ένα σταυροδρόμι που είναι σαν να έχει μονίμως μια θλιμμένη ατμόσφαιρα, με τα φαιόγκριζα εξαώροφα του 1960 ανακατεμένα με ό,τι έχει φτιάξει με την πάροδο του χρόνου η περιοχή, σαν ακανόνιστος βυθός αστικού ωκεανού. Παρ’ όλα αυτά προσπερνούσα αυτήν την αστική θλίψη, γιατί ίσως για πρώτη φορά είδα με αυτόν τον τρόπο την οδό Σατωβριάνδου.
Ηταν μια μέρα σκοτεινή, και ίσως η απουσία του αττικού ήλιου να ταίριαζε περισσότερο στα πρώτα μεσοπολεμικά κτίρια του δρόμου, που είδα στην αριστερή πλευρά του δρόμου, πριν φτάσω ακόμη στην οδό Κουμουνδούρου. Κοιτούσα τα αστικά μέτωπα της Σατωβριάνδου, από κάτω έως πάνω από το Εθνικό, και έβλεπα μία πυκνή παραλλαγή αρχιτεκτονικών τύπων από τον μεσοαστικό κλασικισμό του 1880 έως τα πειράματα του 1920, τον συμπαγή μοντερνισμό του 1930 και τη χρηστική αρχιτεκτονική του 1960. Ηταν μία βεντάλια διαδρομών, παλαιών αστών, εμπόρων και μικροεπαγγελματιών. Αστικές κατοικίες, με μικρομάγαζα, πορνεία, φούρνους και γραφεία, γκαράζ και φαρμακεία, όλα μαζί μία σφαίρα κοινωνικής ζύμωσης. Αυτό που έβλεπα, βέβαια, ήταν τα υπολείμματα αυτής της παλιάς ζωής, που ξεφτισμένη πια έχει υποχωρήσει, αφήνοντας σκιές. Η «Επτάνησος», το παλιό ξενοδοχείο, σε κτίριο του 1925, περίπου, κλειστό και έρημο, με την πρόσοψη πρασινισμένη από την υγρασία. Είδα αστικά βρύα στη σκοτεινή επιδερμίδα της «Επτανήσου» και θυμήθηκα όλα τα παλιά ξενοδοχεία της εποχής, τα οποία σαν θραύσματα μιας ζωής που σαν να μην υπήρχε ποτέ υπερίπτανται του σημερινού τοπίου. Οπως το παλιό ξενοδοχείο «Ευρώπη», που σε ξεχασμένες διαφημίσεις καυχιέται για το «τρέχον ύδωρ» και «τας λογικάς τιμάς». Η ομορφιά της περιοχής ήταν η μείξη και η συνύπαρξη. Οι πρώτες μοντέρνες πολυκατοικίες, όπως αυτή στη Σατωβριάνδου 50, πλησίον του Εθνικού Θεάτρου, με την ωραία αρ ντεκό εξώθυρα ή οι άλλες διάσπαρτες στη γειτονιά, θυμίζουν απαρχαιωμένους πυργίσκους ενός γηρασμένου μοντερνισμού.
Ανηφορίζοντας, είδα το «Αγγέλων Βήμα», στο όμορφο νεοκλασικό σπίτι που έχει διασώσει, και ολόγυρα η νέα γειτονιά που εξυπηρετεί τις καινούργιες ανάγκες. Αλλά η Σατωβριάνδου έχει υλικό. Εχει ομορφιά κρυμμένη, νανουρισμένη πίσω από μεμβράνες που την κρατούν σε διαρκές ημίφως. Αντίστοιχα και η Βερανζέρου. Τρέχουν μαζί σε παράλληλες αστικές ράγες.
http://www.kathimerini.gr↧
Γεώργιος Μουρούζης: Ο Πόντιος λαϊκός ήρωας της παλιάς Αθήνας
![Γεώργιος Μουρούζης: Ο Πόντιος λαϊκός ήρωας της παλιάς Αθήνας]( "Γεώργιος Μουρούζης: Ο Πόντιος λαϊκός ήρωας της παλιάς Αθήνας")
Ο Γεώργιος Μουρούζης με στολή Γάλλου λοχαγού στον πόλεμο της Δαχομέης, όπου ανδραγάθησε
Ο Γεώργιος Μουρούζης ήταν πριν από 120 χρόνια ένας λαϊκός ήρωας στην Αθήνα, που τον λάτρευαν και τον θαύμαζαν όλοι για την παλικαριά του.
Ήταν εγγονός του θρυλικού Κωνσταντίνου Μουρούζη, ποντιακής καταγωγής, ο οποίος απαγχονίστηκε στις 24 Μαρτίου 1821 στην Κωνσταντινούπολη κατ’ εντολή του Σουλτάνου, δύο εβδομάδες πριν από τον απαγχονισμό του πατριάρχη Γρηγόριου Ε΄. Η χήρα του Ραλλού, θυγατέρα του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, έγκυος τότε, πήρε τα παιδιά της Ζωή και Δημήτριο και κατέφυγε στην Οδησσό. Λίγους μήνες μετά, στις 10/8/1821, γέννησε κι έδωσε στο νεογέννητο το όνομα του συζύγου της. Ο Κωνσταντίνος, που κατετάγη στο Βασιλικό Ναυτικό, διετέλεσε υπασπιστής του Βασιλιά Γεωργίου Α΄, νυμφεύθηκε την Ελένη, θυγατέρα του Μανιάτη Μαυρομιχάλη και απέκτησαν την Πρωτοχρονιά του 1863 τον πρίγκιπα Γεώργιο Μουρούζη.
Ο παππούς του Κωνσταντίνος Μουρούζης, διερμηνέας στην Υψηλή Πύλη, που αποκεφαλίστηκε
από τον σουλτάνο στις 21/3 (4/4) 1821
Ο Γεώργιος σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Βρυξελλών. Εκεί, μια εφημερίδα σε άρθρο της λοιδορούσε τους Έλληνες στρατιώτες κι εκείνος οργισμένος κάλεσε τον εκδότη να ανασκευάσει, διαφορετικά θα μονομαχούσαν. Την επομένη η εφημερίδα ανασκεύασε...
Φιλελεύθερος στις ιδέες, ανήσυχο πνεύμα, τολμηρός, ριψοκίνδυνος, ανδρείος (με πολλούς τίτλους γενναιότητας) και λάτρης της περιπέτειας ήταν ο Γεώργιος Μουρούζης. Κατετάγη στον ελληνικό στρατό ως αξιωματικός του Ιππικού και πολέμησε ηρωικά στον πόλεμο του 1897 κερδίζοντας την εκτίμηση και το θαυμασμό των ανωτέρων του.
Ο Μουρούζης ήταν σπουδαίος ιππέας και υπερπηδούσε τάφρους και μεγάλα χαντάκια. Κάποτε στα Πατήσια, όπου έμενε, «έστησε» έναν μανάβη με το γαϊδουράκι του και πτερνίζοντας το άλογό του, τους υπερπήδησε!
Μετά έβγαλε από την τσέπη του ένα εκατοντάδραχμο και το έδωσε στον τρομαγμένο μανάβη: «Πάρ’ το να πιεις κρασάκι για να περάσει ο τρόμος που πήρες», του είπε.
Ο ίλαρχος Μουρούζης παραιτήθηκε στις 6/4/1901 από το στράτευμα, έχοντας διαφορές για λόγους τιμής με τον ίλαρχο Πάλλη. Ένα βράδυ ο Πάλλης μαζί με τον πρίγκιπα Νικόλαο μετέβησαν για να δειπνήσουν σε ξενοδοχείο της Κηφισιάς, όπου λίγο μετά εμφανίστηκε ο Μουρούζης που μόλις τον είδε θόλωσε το μυαλό του, όρμησε και τον άρπαξε από το λαιμό. Μπροστά στον κίνδυνο να τον πνίξει, επενέβη ο Νικόλαος και του κατάφερε ισχυρό χτύπημα με το μπαστούνι στο κεφάλι για να τον απελευθερώσει. Το μπαστούνι έσπασε στα δύο και ο Μουρούζης, μισοζαλισμένος, άφησε τον Πάλλη· γυρνώντας, στάθηκε προσοχή μπροστά στον πρίγκιπα επειδή τον σεβόταν, υποκλίθηκε και αποχώρησε.
Το γεγονός αναφέρθηκε στο υπουργείο Στρατιωτικών και ο υπουργός Τσαμαδός διέταξε να συλληφθεί ο Μουρούζης. Επειδή δεν τον έβρισκαν, κινητοποιήθηκε μια Μεραρχία και όλη η αστυνομική δύναμη προκειμένου να τον βρουν, αλλά εκείνος σαν φαντομάς εξαφανιζόταν. Τον αναζητούσαν στην Κηφισιά κι εκείνος βρισκόταν στο Σύνταγμα. Τον έψαχναν στα Πατήσια κι εκείνος περιφερόταν έξω από το... Φρουραρχείο!
Τελικά, παραπλανώντας τους πάντες, και με μάρτυρες τους βουλευτές Γ. Αναστασόπουλο και Ιωάννη Ράλλη (πατέρα του Γεωργίου Ράλλη), μονομάχησε με τον Πάλλη στους Τράχωνες, κοντά στο Χασάνι, και τον τραυμάτισε στο μηρό. Κατόπιν παρουσιάστηκε στο Φρουραρχείο, φυλακίστηκε για ένα δεκαήμερο και μετά έφυγε στο εξωτερικό.
Η μονομαχία Μουρούζη-Πάλλη σε γκραβούρα της εποχής
Στις 4/11/1901 βρέθηκε στο Τράνσβααλ, όπου ο στρατηγός Δέβετ του ανέθεσε τη διοίκηση σώματος των Μπόερς. Πολέμησε σε Μαδαγασκάρη και Δαχομέη, όπου ανδραγάθησε, και στις 30/5/1903, ευρισκόμενος στο Παρίσι, χαστούκισε τον βασιλιά της Σερβίας Καραγεώργεβιτς, γιατί καθώς έτρωγε στο εστιατόριο ξενοδοχείου τον λοιδόρησε.
Τον Αύγουστο του 1905 κατατάχθηκε στον ρωσικό στρατό και απεστάλη επικεφαλής ίλης Κοζάκων στη Μουντζουρία, όπου κατατρόπωσε τον εχθρό αλλά τραυματίστηκε.
Οι ηρωισμοί και το τέλος του Μουρούζη
Στις 5/2/1907 η μητέρα του Ελένη (έμενε στην οδό Φειδίου 9) λαμβάνει επείγον τηλεγράφημα: «Δυστύχημα εκ πιστολίου, κατάστασις απελπιστική, έλθετε παραχρήμα». Ο Γεώργιος Μουρούζης είχε πληγωθεί σοβαρά σε μονομαχία. Η μητέρα μετέβη στο Παρίσι και μετέφερε τη σορό του. Στις 20/2/1907 ο Γεώργιος Μουρούζης ετάφη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
Διαφήμιση των ανδραγαθιών του Μουρούζη
Στην Αθήνα ο Τύπος δημοσίευε ανδραγαθίες του και ο εκδοτικός οίκος Στεφάνου κυκλοφορούσε σε φυλλάδια αναγνώσματα: Ο Μουρούζης πολεμιστής, μονομάχος, βασιλεύς των αγρίων, γλεντζές, οι έρωτες του…
Κάποιος ονόμασε τότε το καφεστιατόριο του στην οδό Αθηνάς «Ο Μουρούζης», με πελάτες μόνο... λεβέντες, ενώ σήμερα ταβέρνα με το όνομα «Μουρούζης» υπάρχει στα Καλύβια Αττικής.
Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης
http://www.pontos-news.gr↧
ΦΑΣΚΕΛΟΚΟΥΚΟΥΛΩΣ'ΤΑ !
Που είχαμε μείνει ? ... α ναι, στη χαριτωμένη... Αυτή η μούτζα, ενίοτε έρχεται αυθόρμητα και κολλάει με το γέλιο... λες, ας πούμε, ένα ωραίο ανέκδοτο κι η παρέα, όχι μόνο ξεκαρδίζεται στα γέλια, αλλά σε επιβραβεύει από πάνω και με το παράσημο της ανοιχτής παλάμης... να μη σε ματιάσουνε, που λένε ! Άμα το φάσκελο είναι χαριτωμένο, δε σηκώνει παρεξήγηση... νομίζω? Να, πάρτε για παράδειγμα τη Βουγιουκλάκη στο "Δόλωμα" (του Αλέκου Σακελλάριου, πέντε αστεράκια !) που της δείχνει ο μετρ (Δημήτρης Νικολαήδης), πως να περπατάει χαριτωμένα "κι όχι σα μαούνα στα ρηχά". Ε, το όλο θέαμα δεν οφείλει να έχει μια εξίσου χαριτωμένη ανταπόκριση ?
Άλλοτε πάλι, πρόκειται για απλή παρεξήγηση... είσαι, ας πούμε, η Μάρω Κοντού στη "Σοφερίνα" -του Γιώργου Ρούσσου και του Αλέκου Σακελλάριου, να μην τα ξαναλέμε, μια μούτζα αστεράκια !- κι έχεις πάρει τ'αμάξι της φίλης σου, για παράνομο ραντεβουδάκι "μ'έναν παίδαρο". Τρέχεις του σκοτωμού κι ένας τροχονόμος σου κάνει σήμα να σταματήσεις "με ανοιχτές τις δαχτυλάρες του... και τα λοιπά και τα λοιπά". Εσύ δεν το πιάνεις... νομίζεις ότι σε φασκελώνει και του ανταποδίδεις τα εύσημα... "απλούστατον !"Κι εντάξει, να το δεχτώ ότι το όργανον εκνευρίστηκε... "Που ακούστηκε, ερίτιμος κυρία και να ρίχνει τέτοιες μούτζες ξεγυρισμένες... πεντάλφες βασιλικές !". Δε μπορείτε να τα βρείτε 'κει χάμω σαν άνθρωποι, να πάει στο καλό να πάει ? Τι δηλαδή, πρέπει ντε και καλά να σου χώσει μήνυση ? Είναι τώρα λόγος αυτός για να σε τραβολογάνε στα δικαστήρια ? Τι θέλουνε δηλαδή, αναπαράσταση ?
Ως επί το πλείστον, όπως προείπαμε, η μούτζα είναι μια έκφραση αγανάκτησης και μια κυρία, αν δε μπορεί να την αποφύγει, τουλάχιστον οφείλει ν'αγανακτεί χαριτωμένα! Όπως η Ρένα Βλαχοπούλου στο "Φωνάζει ο κλέφτης"του Δημήτρη Ψαθά (...σκηνοθεσία Γιάννης Δαλανίδης, πέντε αστεράκια !). Κυρία, θα μου πεις... και τι κυρία !!!... ερίτιμος κι αυτή... σύζυγος στρατηγού, θα σου πω. Αλλά, βρε παιδί μου, εκτός του ότι είσαι ο αξιολάτρευτος Ντίνος Ηλιόπουλος, είσαι κι ένα βήμα πριν τα ισόβια.... κι έρχεται η κυρία και σου προτείνει, εμπιστευτικά, στ'αυτί, να σε βοηθήσει να το σκάσεις... κι εσύ γυρίζεις και το φωνάζεις μέσα στο αστυνομικό τμήμα ? Τη θες, για δεν τη θες τη μούτζα σου ?... όχι πες...
Στη "χαριτωμένη"εντάσσεται και η μούτζα χαιρετισμός... πως λέμε "Χαίρε Κεχαριτωμένη !" (... σε καλό μου, πολύ το μελετάω το Ευαγγέλιο και δεν κάνει, είναι και σαρακοστή). Ε, άμα έχεις τα θάρρητα -καθότι αφεντικό κι όχι "ο απουδιευθυντής του καταστημάτου" - μπορείς, έτσι για το καλωσόρισμα, βρε αδερφέ, να προϋπαντήσεις το Ζήκο με το λεγόμενο καπακωτό φάσκελο, που κάνει και σαματά... από την πρώτη σκηνή της ταινίας, μάλιστα. Έτσι, για να ψυλλιαζόμαστε κι εμείς οι θεατές, τι θα επακολουθήσει... "Της κακομοίρας !" (του Ντίνου Κατσουρίδη, με Χατζηχρήστο, Κώστα Δούκα, Μαρίκα Νέζερ, Νίκο Ρίζο κ.α.)
Πάμετε τώρα στη θαυματουργή... μεγάλ'η χάρη της ! Αυτή εκτοξεύεται συνήθως προς ηλεκτρικές ή άλλες συσκευές που δεν λειτουργούν και μας γλυτώνει από τα σούρτα φέρτα στους μαστόρους και τα έξοδα των επισκευών. Ας πούμε, δε λειτουργεί η τηλεόραση ?... της δίνουμε μια μούτζα κι ως εκ θαύματος, αμέσως στις οθόνες μας ο Αυτιάς (...τώρα, γιατί να το πάθουμε εμείς αυτό, θα σας γελάσω). Το τηλέφωνο "δεν κάνει ούτε του-του ούτε μου-μου" ? ... ε, οπωσδήποτε θα "θέλει τη μούτζα του". Μην την τσιγκουνευτείτε και σας εγγυώμαι πως εντός δευτερολέπτου θ'ακούσετε το πολυπόθητο ντριιιιιιν !!! Πάντως, ο Κωνσταντάρας που έκανε το ίδιο στη "Χαρτοπαίχτρα" (...πάλι του Ψαθά, σε σκηνοθεσία Δαλιανίδη, πέντε αστεράκια) έχει να το λέει...
Ακολουθεί μια πολύ διαδεδομένη μούτζα... η ζωγραφιστή, κυρίως σε μπλουζάκια και άλλα αξεσουάρ ένδυσης. Και μη νομίσετε πως πρόκειται για καινούριο φρούτο, όοοοοχι... από τη δεκαετία του '50 ήταν της μόδας, καθώς φαίνεται. Ένα μόνο με προβληματίζει... ότι οι συγκεκριμένες εστάλησαν ως δώρο εξ Αμερικής... "θα τα 'κλεψε τα σχέδια η Ιntelligent Service", εν προκειμένω το FBI...
Τέλος, για επιδόρπιο, σας έχω κάτι ελαφρύ, με λίγα λιπαρά και ακόμα λιγότερα δάχτυλα... μόνον δυο. Είναι η μούτζα η σεμνή και μετρημένη... η χαμηλοβλεπούσα !
Δεν έχετε παρά να διαλέξετε... την προτιμάτε απ'τα χεράκια του Βαγγέλη Πρωτόππαπα (...από την ταινία "Ένα βότσαλο στη λίμνη"του Αλέκου Σακελλάριου, όπως και η προηγούμενη)...
Ή απ'τα χεράκια του Βασίλη Λογοθετίδη (... από την ταινία "Ο ζηλιαρόγατος"του Γιώργου Τζαβέλλα, βασισμένη στο θεατρικό έργο του Γιώργου Ρούσσου "Ο εραστής έρχεται" )...
- "Σιωπηλός ένοχος", Όρσον Ουέλς
- Όρσε... Ουέλς !!!
Όσο για το δεύτερο συνθετικό του τίτλου της δημοσίευσης, δηλαδή την κουκούλα, το αφήνω στα άξια χεράκια της αγαπητήςΠεντανόστιμης... την έχει "μαγειρέψει"και "σερβίρει"ποικιλοτρόπως !!!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Οι φωτογραφίες προέρχονται από το προσωπικό μου αρχείο. Με κλικ πάνω στην εικόνα, μπορείτε να τις δείτε σε μεγέθυνση, να τις αποθηκεύσετε και να τις χρησιμοποιήσετε, κατά το δοκούν.
http://sendec.blogspot.gr↧
↧
Εν Αθήναις...απλές χαρές
Θυμήθηκα χρόνια πίσω ότι στην Αθήνα η διασκέδαση
μπορούσε να ξεκινήσει από το τίποτα.
Γύριζαν απόγευμα από την δουλειά οι μεγάλοι στην γειτονιά
και έβλεπαν τα παιδιά να παίζουν ανέμελα στο δρόμο
και τις γυναίκες να κάθονται στα σκαλάκια και να κουτσομπολεύουν.
Έπαιρναν μέρος και αυτοί στην κουβέντα για να μάθουν τα νέα
της ημέρας.
Σύντομα η παρέα μεγάλωνε και δεν αργούσε να στηθεί το τσιμπούσι.
Σπαστά τραπεζάκια....σκαμνιά....καρέκλες και ποικιλία από κατσαρόλες.
Απέναντι και ο καρβουνιάρης με την ρετσίνα.....
Όταν τα χασμουρητά γινόντουσαν επιδημία πηγαίνανε για ύπνο.
Τα ξυπνητήρια με τον θανατηφόρο ήχο κουρντιζόντουσαν
για να βαρέσουν ξημέρωμα.
Πίσω στα παλιά
↧
Εγώ είμαι ο Νικολάκης, έβαλα τηλέφωνον!!!
Όταν στις αρχές του 20ου αιώνα οι συνδρομητές του τηλεφώνου στο δίκτυο Αθηνών, Πειραιώς και Νέου Φαλήρου δεν ξεπερνούσαν τους 400
Το 1902 οι συνδρομητές του τηλεφώνου στο δίκτυο Αθηνών, Πειραιώς και Νέου Φαλήρου δεν ξεπερνούσαν τους 400! Όλες οι συνδέσεις περνούσαν μέσα από το κέντρο όπου ειδική ομάδα εκπαιδευμένων τηλεφωνητριών διεκπεραίωνε με πολύ κόπο και αρκετά μπλεξίματα τις «γραμμές».
Πάρτε γεύση από το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Χρόνος» 1905 :
-Μα αφού ομιλείτε.
-Τίποτε άλλο δεν πρέπει να μάθω;
-Να το ξεσκονίζετε.
-Το τηλέφωνον;
-(Φωνή στενοχώριας) Και το τηλέφωνον.
-Παρακαλώ, έχω φόβον από τους κεραυνούς;
-Εν καιρώ θυέλλης να βάζετε τον διακοπτήρα.
-Εκείνο το τσιμπιδάκι;
-Μάλιστα.
-Λαμπρά. Με τας Πάτρας παρακαλώ ημπορώ να συγκοινωνήσω;
-Όχι, αν δεν πληρώσετε ιδιαιτέρως μίαν δραχμήν.
-Μία δραχμή δι'όλίγας λέξεις! Α, είνε φοβερόν.
-Τίποτε άλλο θέλετε;
-Δόστε μου παρακαλώ το 999.
-Λάβετε.
-Ευχαριστώ. Κρρρ...
-Κρρρ...
-Κρρρ... Ποίος;
-Σεις ποιος είσθε.
-Εγώ είμαι! Σεις ποίος;
-Εγώ.
-Α, μα αυτό είνε πάρα πολύ! Συ είσαι Δημητράκη ή κανείς άλλος;
-Εδώ κύριε είνε το Χημείον.
-Α μα έγινε λάθος, διάβολε. Κλείστε τη γραμμή. Κρρ-κρρ-κρρ...
-Κρρ-κρ-κρ
-Λαμπρά. Ε λοιπόν Δημητράκη!
-Εδώ είναι το Χημείον.
-Πάλι το Χημείον! Κρρ-κρρ-κρρ. Κέντρον.
-Εδώ Κέντρον.
-Δόστε μου το 999, σας είπα, δεν μπορεί να συνεννοηθή κανείς;
-Λάβετε.
-Δημητράκη;
-Ποιος είνε;
-Εγώ και σεις;
-Εγώ.
-Ποιος;
-Ο υπηρέτης του κ.Δημητράκη. Να φωνάξω τον κύριον;
-Μάλιστα.
-Ορίστε.
-Δημητράκη;
-Ποιος;
-Εγώ, ο Νικολάκης.
-Μπα, έβαλες τηλέφωνο! Ω δυστυχία. Τι θέλεις;
-Έλα βρε αδερφέ, έχω καιρό να σε ιδώ...
(Αρχίζει μια ακατάσχετη φλυαρία για όλα τα "νέα"του προηγούμενου μηνός:)
... ενθυμούμαι καυμένε Δημητράκη μίαν σκηνήν από το ρωσικόν δράμα "το κράτος του Ζόφου", άκουσε να σου την πω.
-Την σκηνήν;
-Όχι καλλίτερα να ακούσης την δευτέραν πράξιν. (διηγείται τηλεφωνικώς την δευτέραν πράξιν). Πως σου φαίνεται; (βαθειά σιωπή) Ε Δημητράκη; (Ουδεμία απάντησις) Είσαι εδώ; (σιγή) Μα τι διάβολο, έκοψαν την γραμμή; Κρρ... Κρρ... Κέντρον;
-Γββγρρβγββββ...
-Ποιος ομιλεί.
-Γβββγρρρβγββ...
-Μα κέντρον, που είσαι κέντρον;
-Βγαυγαββγγββ... φέρε το τυρί... αύριο θα σε ιδώ... εις το Σύντ... βγβγγ...
-Διάβολε... άλλοι μιλούν. Ατέλεια του μηχανήματος. Ας ξανακτυπήσω. Κρρρ... Κέντρον!
-Ποιος είνε;
-Εγώ το 3403.
-Ακούστε κύριε, 3403 είνε ο αριθμός σας, όχι όμως και οι υπάλληλοι του τηλεφώνου δια να προφθάσουν να σας υπηρετούν.
-Έτσι ε! Μα αφού έχω επειγούσας υποθέσεις! Τι, θα χάσω τα συμφέροντά μου δι'έλλειψιν επαρκούς υπηρεσίας; Ας πληρώση το κράτος. Ορίστε. Δόστε μου αυτό που ζητώ.
-Τον ίδιο αριθμό θέλετε; Μα δεν σας διακόψαμεν εμείς. Ο κύριος εις τον οποίον ωμιλούσατε έφυγε μόνος του όταν αρχίσατε να του διηγήσθε το δράμα.
-Πως; Ώστε ακούγατε και σεις;
-Βέβαια.
-Μα αυτό είνε αδιακρισία.
-Δεν είνε ιδική μας αδιακρισία, είνε του κράτους.
-Έστω, του κράτους! Είνε αδιάκριτον! Εγώ ξεύρετε δεν λογαριάζω κανένα. Λέγω τας γνώμας μου ελευθέρως. Πάντοτε ήμην ειλικρινής.
-Λοιπόν τι θέλετε τώρα;
-Δόστε μου το 888.
-Λάβετε.
-(Κρρρ κτλ.) Γιωργάκη.
-Ε;
-Εγώ είμαι ο Νικολάκης. Έβαλα τηλέφωνον.
-Έβαλες τηλέφωνον! Ω συμφορά...».
Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)
Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com
Πειραιώς και Νέου Φαλήρου δεν ξεπερνούσαν τους 400
Το 1902 οι συνδρομητές του τηλεφώνου στο δίκτυο Αθηνών, Πειραιώς και Νέου
Φαλήρου δεν
ξεπερνούσαν τους 400! Όλες οι συνδέσεις περνούσαν μέσα από το κέντρο όπου
ειδική ομάδα εκπαιδευμένων
τηλεφωνητριών διεκπεραίωνε με πολύ κόπο και αρκετά μπλεξίματα τις «γραμμές».
πηγή: anatakti.gr
↧
Ένας πολύ συνηθισμένος καβγάς
Οι Παλιοί Αθηναίοι ήταν ιδιαίτερα περίεργοι. Με το παραμικρό έτρεχαν μη και χάσουν το «θέαμα». Κάποιοι εκμεταλλεύονταν όλη αυτή την αναστάτωση και το… έσκαγαν από καφενεία και ταβέρνες χωρίς να πληρώσουν.
Η σκηνή σ’ένα εξοχικό καφενείο του Χαλανδρίου:
«Ένας από τη συντροφιά εσηκώθηκε έξαφνα και ετοιμάσθηκε να τρέξη.
-Τι είνε; Τι τρέχει; Ερώτησαν οι άλλοι.
-Καυγάς, είπεν ο πρώτος. Και εξηφανίσθη.
-Καυγάς, επανέλαβαν από τα άλλα τραπέζια.
Και εν ακαρεί, όλοι σχεδόν οι θαμώνες του εξοχικού καφενείου ευρέθησαν όρθιοι. Μια αστυνομική σφυρίκτρα έδωσε το σύνθημα του συναγερμού και της τρεχάλας. Και δια μιάς όλα τα τραπέζια και οι καρέκλες εγκαταλείφθησαν, όλοι δε οι θαμώνες άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος της συμπλοκής. Δύο-τρεις μόνον, οι ολιγώτερον περίεργοι έμειναν εις τα θέσεις των.
-Κάθισε βρε αδελφέ, δεν είνε τίποτε.
Αλλά ποιος να καθήση. Μερικοί μάλιστα για να μη χάσουν την ατραξιόν που τους προσεφέρετο έτσι απροόπτως, ανέτρεψαν στη βία τους τις καρέκλες και τα τραπέζια.
Ύστερα από λίγο επέστρεψε ο πρώτος κάθιδρος και ασθμαίνων.
-Τι ήταν λοιπόν;
-Ωχ αδελφέ, τίποτε. Κάποιος έδειρε ένα φυστικά.
Αλλ’ έξαφνα επενέβη το γκαρσόνι:
-Δεν συνέβη τίποτε; Τι λέτε κύριοι πως δεν συνέβη. Από ένα τραπέζι μου σκάσανε 15 δραχμές.
Και επρόσθεσε με έναν βαθύν στεναγμόν:
-Ακούς δεν συνέβη τίποτε!
Μετ’ ολίγον εθεάθη άλλο γκαρσόνι να ψάχνη. Έψαχνε να εύρη 8 δραχμές για δύο καφέδες.
Η σκηνή που περιέγραψα είνε από τις συνιθισμένες, αλλά και από τις πιο θλιβερές για τα γκαρσόνια. Μια ανάλογη σκηνή ενέπνευσε κάποτε στο Σουρή αυτούς τους στίχους:
Περνά το πυροβολικό
Απ’ τα Χαυτεία, τι κακό!
Κι’ από ανάμικτες φωνές
Βουίζει ένας καφενές
Όλοι φωνάζουν να, να,
Το πυροβολικό περνά.
Κι’ όλοι πετιούνται με ορμή
Και σχηματίζουν μια γραμμή
Να ιδούν το θέαμα αυτό
Αλλά κανόνι δυνατό
Ένοιωσε απ’ όλους μοναχός
Ο καφεπώλης ο φτωχός
Όσοι εβγήκαν πεταχτά
Να ιδούν του Κρούπ τα τρανταχτά
Για τον καφέ τον πρωινό
Δεν του επλήρωσαν λιανά!
Η σκηνή σ’ένα εξοχικό καφενείο του Χαλανδρίου:
«Ένας από τη συντροφιά εσηκώθηκε έξαφνα και ετοιμάσθηκε να τρέξη.
-Τι είνε; Τι τρέχει; Ερώτησαν οι άλλοι.
-Καυγάς, είπεν ο πρώτος. Και εξηφανίσθη.
-Καυγάς, επανέλαβαν από τα άλλα τραπέζια.
Και εν ακαρεί, όλοι σχεδόν οι θαμώνες του εξοχικού καφενείου ευρέθησαν όρθιοι. Μια αστυνομική σφυρίκτρα έδωσε το σύνθημα του συναγερμού και της τρεχάλας. Και δια μιάς όλα τα τραπέζια και οι καρέκλες εγκαταλείφθησαν, όλοι δε οι θαμώνες άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος της συμπλοκής. Δύο-τρεις μόνον, οι ολιγώτερον περίεργοι έμειναν εις τα θέσεις των.
-Κάθισε βρε αδελφέ, δεν είνε τίποτε.
Αλλά ποιος να καθήση. Μερικοί μάλιστα για να μη χάσουν την ατραξιόν που τους προσεφέρετο έτσι απροόπτως, ανέτρεψαν στη βία τους τις καρέκλες και τα τραπέζια.
Ύστερα από λίγο επέστρεψε ο πρώτος κάθιδρος και ασθμαίνων.
-Τι ήταν λοιπόν;
-Ωχ αδελφέ, τίποτε. Κάποιος έδειρε ένα φυστικά.
Αλλ’ έξαφνα επενέβη το γκαρσόνι:
-Δεν συνέβη τίποτε; Τι λέτε κύριοι πως δεν συνέβη. Από ένα τραπέζι μου σκάσανε 15 δραχμές.
Και επρόσθεσε με έναν βαθύν στεναγμόν:
-Ακούς δεν συνέβη τίποτε!
Μετ’ ολίγον εθεάθη άλλο γκαρσόνι να ψάχνη. Έψαχνε να εύρη 8 δραχμές για δύο καφέδες.
Η σκηνή που περιέγραψα είνε από τις συνιθισμένες, αλλά και από τις πιο θλιβερές για τα γκαρσόνια. Μια ανάλογη σκηνή ενέπνευσε κάποτε στο Σουρή αυτούς τους στίχους:
Περνά το πυροβολικό
Απ’ τα Χαυτεία, τι κακό!
Κι’ από ανάμικτες φωνές
Βουίζει ένας καφενές
Όλοι φωνάζουν να, να,
Το πυροβολικό περνά.
Κι’ όλοι πετιούνται με ορμή
Και σχηματίζουν μια γραμμή
Να ιδούν το θέαμα αυτό
Αλλά κανόνι δυνατό
Ένοιωσε απ’ όλους μοναχός
Ο καφεπώλης ο φτωχός
Όσοι εβγήκαν πεταχτά
Να ιδούν του Κρούπ τα τρανταχτά
Για τον καφέ τον πρωινό
Δεν του επλήρωσαν λιανά!
Αλλά, όπως βλέπετε αυτές οι καταστροφές δεν συμβαίνουν μόνον όταν περνά το πυροβολικό. Συμβαίνουν και όταν εμφανίζεται η ασήμαντος αφορμή. Και η ασήμαντος αφορμή είνε εμφάνισις συχνοτέρα του πυροβολικού. Και τα γκαρσόνια τρέμουν την εμφάνισίν της.
Υποθέσατε ότι δύο Έλληνες αστειεύονται και ότι υψώνουν τας ράβδους.
-Άθλιε!
-Δολοφόνε!
Τρέχουν αμέσως όλοι οι στυφύλακες και όλοι οι θαμώνες του καφενείου. Και όλοι αυτοί επιστρέφουν σε λίγο ευθυμότατοι για να διηγηθούν το πάθημά τους. Ένας μόνον δεν γελά: ο σερβιτόρος. Μόνον αυτός θα εξακολουθή να υποστηρίζη μέχρι βαθείας νυκτός ότι το επεισόδιον ήτο αιματηρότατον…
Κάποτε ηκούσθη και ένας τρομερός κρότος. Όλοι έτρεξαν να ιδούν τι συμβαίνει. Ένας μόνον έμεινε στη θέσι του. Αυτός ηρκέσθη να ζητήση πληροφορίας από το γκαρσόνι που μετέφερε ένα απλήρωτο δίσκον.
-Τι τρέχει Γιάννη; Τι κρότος ήταν αυτός;
-Μα δεν λογάριασα ακόμα κ. Κώστα… Θα λογαριάσω και θα σας πώ… ».
ΕΘΝΟΣ, 1939, Τίμος Μωραϊτίνης
Υποθέσατε ότι δύο Έλληνες αστειεύονται και ότι υψώνουν τας ράβδους.
-Άθλιε!
-Δολοφόνε!
Τρέχουν αμέσως όλοι οι στυφύλακες και όλοι οι θαμώνες του καφενείου. Και όλοι αυτοί επιστρέφουν σε λίγο ευθυμότατοι για να διηγηθούν το πάθημά τους. Ένας μόνον δεν γελά: ο σερβιτόρος. Μόνον αυτός θα εξακολουθή να υποστηρίζη μέχρι βαθείας νυκτός ότι το επεισόδιον ήτο αιματηρότατον…
Κάποτε ηκούσθη και ένας τρομερός κρότος. Όλοι έτρεξαν να ιδούν τι συμβαίνει. Ένας μόνον έμεινε στη θέσι του. Αυτός ηρκέσθη να ζητήση πληροφορίας από το γκαρσόνι που μετέφερε ένα απλήρωτο δίσκον.
-Τι τρέχει Γιάννη; Τι κρότος ήταν αυτός;
-Μα δεν λογάριασα ακόμα κ. Κώστα… Θα λογαριάσω και θα σας πώ… ».
ΕΘΝΟΣ, 1939, Τίμος Μωραϊτίνης
↧
Διαφήμιση αεροπορικής εταιρείας (1962).
↧
↧
Tο παλαιότερο σπίτι στην Αθήνα γίνεται Μουσείο
Το πανέμορφο αρχοντικό των Μπενιζέλων, στο 96 της οδού Αδριανού στην Πλάκα, αποκτά και πάλι ζωή, μετά από χρόνια σιωπής. Το εντυπωσιακό αρχοντικό, που είναι το παλαιότερο σωζόμενο σπίτι της Αθήνας, ανήκε στην αριστοκρατική οικογένεια του Αθηναίου άρχοντα Άγγελου Μπενιζέλου, η οποία ήλκε την καταγωγή της από βυζαντινό οίκο. Ο Άγγελος Μπενιζέλος γεννήθηκε περί το 1490 και ήταν πατέρας της Ρεγούλας ή Ρηγούλας Μπενιζέλου, μετέπειτα γνωστής ως μοναχή και αγία Φιλοθέη (1522 - 1589).
Το Συμβούλιο Μουσείων ενέκρινε ομόφωνα τη μουσειολογική και μουσειογραφική μελέτη του κτηρίου - Μουσείου της οικίας Μπενιζέλων, του αρχοντικού της οδού Αδριανού 96 στην Πλάκα, η οποία είναι η παλαιότερη σωζόμενη οικία της Αθήνας.
Μοναδικό δείγμα αρχοντικής κατοικίας των μεταβυζαντινών χρόνωνΤο αρχοντικό αποτελεί χαρακτηρισμένο ιστορικό διατηρητέο μνημείο και μοναδικό σωζόμενο δείγμα αρχοντικής κατοικίας των μεταβυζαντινών χρόνων για την περιοχή της Αθήνας. Η κύρια φάση του ανήκει στα τέλη του 17ου με αρχές του 18ου αιώνα και η παλαιότερη στον 16ο - 17ο αιώνα.
Επεμβάσεις δέχτηκε τους δύο προηγούμενους αιώνες, ενώ τα έτη 2008-2010 έγιναν εργασίες αποκατάστασης και ανασκαφές στην αυλή και το ισόγειο του κτηρίου, που έφεραν στο φως τμήμα του υστερορωμαϊκού τείχους της Αθήνας στη βόρεια πλευρά της αυλής.
Τα σχέδια για το μουσείο
Η οικία Μπενιζέλων, όταν θα αποδοθεί στο κοινό, θα αποτελεί η ίδια Μουσείο του εαυτού της. Στόχοι είναι ο επισκέπτης να μπορεί να περιδιαβαίνει τους εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους του κτηρίου στη βάση μιας βιωματικής εμπειρίας, όπως προέκυψε και από την παρουσίαση των δύο μελετών, ενώ οι παρεχόμενες πληροφορίες, μέσω σημάνσεων, εποπτικού υλικού και διακριτικών ψηφιακών διαδραστικών «εκθεμάτων», να γίνονται κατανοητές από όλες τις ηλικίες.
Οι δύο θεματικοί άξονες, γύρω από τις οποίες περιστρέφονται οι μελέτες, έχουν σκοπό να αναδειχθεί ένα μνημείο που θα αναφέρεται τόσο στην ιστορία της πρωτεύουσας όσο και στο μοναδικό δείγμα κτηρίου της οθωμανικής περιόδου.
Χάρτες και παλιές γκραβούρες, όπως η λιθογραφία που απεικονίζει πανομοιότυπο δωμάτιο αθηναϊκού σπιτιού και η οποία θα προβάλλεται σε ένα μεγάλο σύγχρονο κάδρο με φόντο τον πραγματικό χώρο, θα ενισχύουν την πληροφορία που θα παίρνει ο επισκέπτης, ο οποίος θα παροτρύνεται να παραμείνει στον κάθε χώρο είτε παρακολουθώντας βίντεο και διαδραστικές ψηφιακές εφαρμογές είτε ξεφυλλίζοντας βιβλία είτε παίζοντας στην αυλή μεσαιωνικά παιχνίδια.
Στο ισόγειο θα αναπτύσσεται μια τρισδιάστατη προβολή για τις μεταγενέστερες οικοδομικές φάσεις, αλλά και τα ίχνη του σπιτιού του 16ου αιώνα, όπως η εσοχή του παλιού τζακιού ή τα υπολείμματα του ληνού και των πιθαριών, μάρτυρες της οικοτεχνίας της εποχής. Από την «αφήγηση» δεν θα μπορούσε να λείπει και η ιστορία της Οσίας Φιλοθέης (κατά κόσμον Παρασκευή Μπενιζέλου), η οποία γεννήθηκε και έζησε στο σπίτι του 16ου αιώνα, πυρήνες του οποίου «κρύβονται» σήμερα κάτω από την κατασκευή του 18ου αιώνα.
Δυνατότητα φιλοξενίας εκδηλώσεων
Η κεντρική αυλή θα περιλαμβάνει ένα μικρό υπαίθριο αναψυκτήριο κάτω από τα δέντρα, με σκοπό ο επισκέπτης να μπορεί να ξεκουράζεται, κυρίως όμως να «ενσωματώνεται» στην εποχή που καλείται να γνωρίσει μέσα από μεσαιωνικά επιτραπέζια παιχνίδια. Στην ίδια αυλή θα είναι ορατό το τμήμα του υστερορωμαϊκού τείχους που βρέθηκε στις ανασκαφές, ενώ η πίσω αυλή με τη μαγευτική θέα στις παρυφές της Ακρόπολης δίνει τη δυνατότητα φιλοξενίας πολλαπλών εκδηλώσεων.
↧
Εν Αθήναις...άλλα χρόνια
φωτο αρχείο της ΕΡΤ
Ταβέρνα στο Κέντρο της Αθήνας την δεκαετία του ΄50 δείχνει η φωτογραφία.
Από τους θαμώνες αυτούς ποιός θα μπορούσε να φανταστεί πώς
θα καταντούσε σήμερα η περιοχή τους.
Εξέλιξη θα πούν κάποιοι ....σημεία των καιρών κάποιοι άλλοι.
Στις παλιές ταβέρνες το πρώτο που φρόντιζες να γνωρίζεις
πρίν πας ήταν αν το γιοματάρι (ρετσίνα) είχε καθαρίσει μέσα στο βαρέλι
από το βοριαδάκι.
Το σώσμα (προς το τέλος το βαρέλι) έκανε μπάμ.....
Η μυρουδιά της ρετσίνας ....η μισή οκά...το κατρούτσο στην αρχή
για να το δοκιμάσεις...η λαδόκολα και τελευταίος ο μεζές
ολοκλήρωναν την μαγική εικόνα.
Τα οικονομικά περιορισμένα και η σαρδέλα η ρέγκα η θρούμπα
η φάβα και το στουμπισμένο κρεμμύδι ήταν στην πρώτη γραμμή.
Η κιθαρίτσα κρεμασμένη στον τοίχο δίπλα στα βαρέλια...
Έφευγε από το καρφί της από τον πελάτη που ήξερε να παίζει
και το τραγούδι άρχιζε.
Μετά όλοι ρεφενέ πληρωμή στον κάπελα (ταβερνιάρη)
και γραμμή περπατητό για το σπίτι σιγοτραγουδώντας.
Άνοιγε κανένα παράθυρο καμμιά φορά...
"Ρε σείς κοιμόμαστε...δεν έχετε ρολόϊ;"
↧
Αντίο καρδιά μου!
Δεν μπορεί ψέμματα είναι!
Πλάκα μας κάνεις για να γελάσουμε!
Να τώρα θα σου πετάξω το μπαλάκι και θα τρέξεις να το φέρεις!
Θα κάτσουμε μαζί να φάμε όπως κάθε βράδυ, έτσι δεν είναι;
Θα ξαπλώσουμε δίπλα-δίπλα, το καλοκαίρι θα πάμε στην Αίγινα να παίξεις στα χώματα!
Σ΄αγαπώ μ΄ακούς!!!
Καλό σου ταξίδι αγαπημένη μου!
↧
Για το Μουσείο της Ακρόπολης....
Η δημοφιλής ιστοσελίδα τέχνης «The Art Newspaper» αποκάλυψε τις 100 πιο δημοφιλείς εκθέσεις τέχνης και μουσεία για το 2015, λαμβάνοντας υπόψη τον αριθμό των επισκεπτών τους. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, το μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι ήταν το πιο δημοφιλές μουσείο τέχνης του 2015, με περίπου 8,6 εκατομμύρια επισκέπτες να έχουν περάσει τις πύλες του.
Η πρώτη δεκάδα της λίστας συμπληρώνεται από τα πιο διάσημα μουσεία των μεγάλων πόλεων, όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον.
Στη σκιά της πυραμίδας του Λούβρου βρίσκεται το Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, με 6,8 εκατομμύρια επισκέπτες.
Ακολουθεί το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης στη Νέα Υόρκη με περίπου 6,5 εκατομμύρια επισκέπτες (είναι το μοναδικό μουσείο της Νέας Υόρκης στη λίστα), τα Μουσεία του Βατικανού είναι τέταρτα με περίπου 6 εκατομμύρια επισκέπτες, ενώ η Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου κλείνει την πρώτη πεντάδα με 5,9 εκατ.
Η ιστοσελίδα αναφέρει ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι έχουν απέτρεψαν κάποιους ανθρώπους από το να επισκεφτούν τα μουσεία της πόλης του φωτός το 2015, ωστόσο αυτό δεν ήταν αρκετό για να στερήσει την πρωτιά από το Λούβρο.
Το Μουσείο της Ακρόπολης, καταλαμβάνει την 59η θέση, με 1.443.330 επισκέπτες.
Σημειώνεται ότι το 2014, το μουσείο της Ακρόπολης είχε καταλάβει την 41η θέση με 1.377.405 επισκέπτες.
Δείτε παρακάτω τα μουσεία που συμπληρώνουν την πρώτη δεκάδα.
1. Λούβρο - Παρίσι
2. Βρετανικό Μουσείο - Λονδίνο
3. Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης - Νέα Υόρκη
4. Μουσεία του Βατικανού
5. Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου
6. Εθνικό μουσείο παλατιών στη Ταϊπέι, Ταϊβάν
7. Tate Modern, Λονδίνο
8. Εθνική Πινακοθήκη, Ουάσιγκτον
9. Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία
10. Musee d'Orsay, Παρίσι
ΤΗΕ ΤΟC
↧
↧
Tα συντριβάνια της Ομονοίας
Στα τέλη του 1956 ξεκίνησαν τα έργα για την αναμόρφωση της πλατείας Ομονοίας. Το 1959 έχει πάρει πλέον τη νέα της μορφή, που θα αποτελέσει το trademark
της μεταπολεμικής Αθήνας.
Το υδάτινο στοιχείο χαρακτήριζε την εικόνα της νέας Ομόνοιας.
Στις 19 Μαρτίου 1959 έγιναν οι πρώτες δοκιμές λειτουργίας στα συντριβάνια της πλατείας. Πολύς κόσμος είχε μαζευτεί να παρακολουθήσει το γεγονός.
Το πιο πάνω δημοσίευμα είναι από την εφημερίδα "Ελευθερία"της 20ης Μαρτίου 1956.
Η πλατεία Ομονοίας με τα συντριβάνια της, το 1959
(photo Δημήτρης Χαρισιάδης)
Billy.
↧
27 σπάνιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τον εμφύλιο
Ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος συνέβηκε μεταξύ Μαρτίου 1946 - Αυγούστου 1949 μεταξύ του Κυβερνητικού Στρατού (που υποστηριζόταν από το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες) και του Δημοκρατικού Στρατού (αντάρτικες δυνάμεις κάτω από τον έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος και με υποστήριξη από την ΕΣΣΔ, τη Βουλγαρία, τη Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία). Είχε ως αποτέλεσμα την ήττα των κομμουνιστών ανταρτών.
Ήταν το αποτέλεσμα ενός εξαιρετικά πολωμένου αγώνα μεταξύ αριστερών και δεξιών, που ξεκίνησε το 1943 με στόχο το κενό εξουσίας που άφησε πίσω της η γερμανο-ιταλική κατοχή κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Μία από τις πρώτες συγκρούσεις του Ψυχρού Πολέμου, σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, αντιπροσωπεύει το πρώτο παράδειγμα της μεταπολεμικής της Βόρειας Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής συμμετέχοντας στην εσωτερική πολιτική μιας ξένης χώρας.
(Φωτογραφία από Keystone / Getty Images). 1944
νεοσύλλεκτοι εκπαιδεύονται από έναν βρετανό εκπαιδευτή . (Φωτογραφία από Keystone Χαρακτηριστικά / Getty Images). 1947
(Φωτογραφία από Keystone Χαρακτηριστικά / Getty Images). 1947
στρατιώτες του Τακτικού Στρατού ψάχνουν ένα αντρόγυνο αγροτών για όπλα (Φωτογραφία από Haywood Magee / Εικόνα Δημοσίευση / Getty Images). Οκτώβριο 1947
Ένας εξαντλημένος αντάρτης παραδίνεται στον ελληνικό στρατό κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. (Φωτογραφία από Bert Hardy / Getty Images). 1948
Αξιωματικοί σχεδιάζουν επίθεση, ενώ ένας παπάς πίνει καφέ. Κάθε ταξιαρχία είχε κι έναν παπά που ταξίδευε μαζί τους. (Φωτογραφία από τον Federico Patellani / Getty Images). 1947
μουλάρι που μετέφερε πυρομαχικά κοντά στο χωρίο Παπάδες στην Εύβοια κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. (Φωτογραφία από Bert Hardy / Getty Images). 1948
φρουρά στο Καρπενήσι
με το πολυβόλο σ επιφυλακή (Φωτογραφία από Bert Hardy / Εικόνα Δημοσίευση / Getty Images). 22 του Μάη 1948
Ο Έλληνας διοικητής, Στρατηγός Βαντζής, με τον Αμερικάνο Στρατηγό Βαν Φλητ και τον Βρετανό υποστράτηγο Ντάουν Το ενδιαφέρον των δυτικών δυνάμεων είχε κυρίως να κάνει με την πρόληψη των κομμουνιστικών δυνάμεων της Αλβανίας, της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας από το να αποκτήσουν ένα “φρούριο” στην Ελλάδα. (Φωτογραφία από Bert Hardy / Εικόνα Δημοσίευση / Getty Images). 22 του Μάη 1948
Μια γυναίκα ελέγχετε για την απαγόρευση της κυκλοφορίας το βράδυ (Φωτογραφία από Bert Hardy / Εικόνα Δημοσίευση / Getty Images). 22 του Μάη 1948
Μια γριά γυναίκα παίρνει ότι πιο πολύτιμο έχει στην κατοχή της, ένα μοσχάρι που το φορτώνει στο γάιδαρο και φεύγει μακριά από τη ζώνη της μάχης κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. (Φωτογραφία από Bert Hardy / Εικόνα Δημοσίευση / Getty Images). 22 του Μάη 1948
τα κυβερνητικά στρατεύματα είχαν εντολές να σταματούν να ταξιδεύουν και να ενισχύσουν τη θέση τους κατά τη διάρκεια της νύχτας, όταν ο στρατός των ανταρτών ήταν πιθανό να επιτεθεί Η τελευταία μεταφορά της νύχτας σ ένα μοναχικό ορεινό δρόμο. (Φωτογραφία από Bert Hardy / Εικόνα Δημοσίευση / Getty Images). 22 του Μάη 1948
(Φωτογραφία από Bert Hardy / Εικόνα Δημοσίευση / Getty Images). 22 του Μάη 1948
(Φωτογραφία από Bert Hardy / Εικόνα Δημοσίευση / Getty Images). 22 του Μάη 1948
(Φωτογραφία από Bert Hardy / Εικόνα Δημοσίευση / Getty Images). 22 του Μάη 1948
φόρτωση ενός τραυματία με φορείο σε ένα φορτηγό κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. (Φωτογραφία από Bert Hardy / Εικόνα Δημοσίευση / Getty Images). 22 του Μάη 1948
ανοίγοντας πυρ εναντίον ανταρτών κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. (Φωτογραφία από Bert Hardy / Εικόνα Δημοσίευση / Getty Images). 22 του Μάη 1948
Πολιτοφύλακας στη Γουμένισσα, μετά από μια επιδρομή ανταρτών. (Φωτογραφία από Haywood Magee / Εικόνα Δημοσίευση / Getty Images). Αύγουστος 1947
στρατός σε κατεχόμενο έδαφος ανταρτών στη Δράμα (Φωτογραφία από Bert Hardy / Εικόνα Δημοσίευση / Getty Images). 22 του Μάη 1948
προσφυγόπουλα σε ένα βρώμικο υπόγειο του Πειραιά κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. (Φωτογραφία από Haywood Magee / Εικόνα Δημοσίευση / Getty Images). 1, Νοέμβρη, 1947
φρουρός σε επιφυλακή στον Λυκαβηττό με θέα την πόλη της Αθήνας. Ο στρατός είχε επιφορτιστεί να φρουρεί την πόλη απέναντι από πιθανές επιθέσεις ανταρτών αλεξιπτωτιστών. (Φωτογραφία από τον Chris Ware / Keystone / Getty Images). 1947
Στρατός κοντά στο Καρπενήσι, εξοπλισμένοι με βρετανικά μπερέ και αμερικανική τζάκετ. (Φωτογραφία από Bert Hardy / Εικόνα Δημοσίευση / Getty Images). 22 του Μάη 1948α
Ο Ελληνικός Εμφύλιος θεωρείται διεθνώς ως η πρώτη πράξη του ψυχρού πόλεμου στη μεταπολεμική ιστορία και ήταν η πολεμική σύγκρουση με τις μεγαλύτερες απώλειες που γνώρισε η χώρα από το 1830 έως σήμερα.
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com
↧
Εν Αθήναις..."...τα τσαγκαράδικα...."
Δεν είναι πολλά τα χρόνια που υπήρχαν τσαγκαράδικα διάσπαρτα
στην Αθήνα.
Ακόμα και στο Κολωνάκι πρίν έρθουν τα GUCCI και τα PRADA.
Καλοσυνάτοι μαστόροι του δέρματος με τα ξυλόκαρφα, τα καρφιά,
τα ειδικά σφυριά, τα σουβλιά, τη φαλτσέτα, το κερί για κέρωμα της
σόλας γύρω-γύρω και του τακουνιού.
Δεν τα πετάγανε γρήγορα τα παπούτσια τους ούτε οι Κολωνακιώτες.
Σήμερα υπάρχουν εξευγενισμένα τσαγκαράδικα στην Αθήνα που δουλεύουν
κυρίως με τα καινούργια παπούτσια των γυναικών που από
την μία πόρτα της Ιπποκράτους τα αγοράζουν και από την άλλη
περνάνε στην επόμενη που είναι το τακούνι express για να πετάξουν
τα ψεύτικα τακούνια και να βάλουν καλύτερα.
Η αίγλη όμως του τσαγκαράδικου με την μυρουδιά της φρέσκιας
σόλας που έβαζαν οι έχοντες χάθηκε.
Οι μη έχοντες (που ήταν οι πολλοί) έβαζαν μεταχειρισμένη...
σε καλή κατάσταση ή μπάλωμα και μπροστά και πίσω πέταλο
για να μη χαλάνε εύκολα
στον χωματόδρομο, αν και στο πλακόστρωτο με την βροχή
έτρωγες και καμμιά γλίστρα.
Σε όσους θέλουν να γνωρίσουν ή να θυμηθούν την μυρουδιά
του γνήσιου δέρματος, να θαυμάσουν τα υπέροχα δερμάτινα
και γιατί όχι και να αγοράσουν (το καρατσεκάρισα δεν σφάζουν
όπως στο Κολωνάκι που πουλάνε τα ίδια με...άλλες ετικέττες)
για τους ίδιους, τις ίδιες ή για τα έτερά τους ήμισυ....δεν έχουν
παρά να επισκεφτούν την πηγή του γνήσιου δέρματος
που είναι η οδός Μιαούλη....στου Ψυρρή.
Αξίζει τον κόπο μια βόλτα με λιακάδα και θέα τι άλλο....την Ακρόπολη!
Συγγνώμη αλλά σήμερα με ξαναέπιασε ...το ρομαντικό μου!
Πίσω στα παλιά
↧
ΠΕΤΑΕΙ, ΠΕΤΑΕΙ Η ΓΑΤΑ...
Μια «συνάντηση κορυφής» που έγινε τυχαία προ καιρού στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», και πέρασε τότε απαρατήρητη, αξίζει ίσως τώρα να καταγραφεί.
Στο κέντρο της αίθουσας VIP του αεροδρομίου καθόταν ένα πρόσωπο πολύ γνωστό σήμερα, που διάβαζε τις εφημερίδες της ημέρας.
Κάποια στιγμή εμφανίζεται στην είσοδο της αιθούσης ένα άλλο πρόσωπο, πολύ γνωστό εδώ και δεκαετίες.
Ο νεοφερμένος παρατηρεί τον χώρο από τη μια άκρη στην άλλη. Εν συνεχεία, κρατώντας το μπαστούνι του στο χέρι, διασχίζει την αίθουσα, άγνωστος(;) μεταξύ αγνώστων(;), πλησιάζει τον αναγνώστη των εφημερίδων και τον χαιρετά...
Εκείνος επιστρέφει αδιάφορα τον χαιρετισμό και συνεχίζει την ανάγνωση των εφημερίδων του. Ξαφνικά, φαίνεται να αναγνωρίζει τον άνθρωπο που τον πλησίασε, σηκώνεται εν σπουδή από την πολυθρόνα του και του λέει:
- Με συγχωρείτε, δεν σας αναγνώρισα.
- Δεν πειράζει...
[«Το Βήμα» δεν κρυφακούει ιδιωτικές συνομιλίες, ακόμη και όταν πρόκειται για τυχαίο γεγονός, διότι φυσικά δεν είχαν ραντεβού στο αεροδρόμιο ο νεοεκλεγμένος τότε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ. Τσίπρας με τον πρώην βασιλέα Κωνσταντίνο.
Για την εκτίμηση της συνομιλίας, σημειώνεται ότι η συζήτηση ήταν αφιερωμένη στο μεγαλύτερο μέρος της στα ψέματα που λέγονται στους προεκλογικούς αγώνες.]
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 10/04/2016 ΤΟ ΒΗΜΑ
↧
↧
ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Τα λατομεία και ο Ακτίτης Λίθος
Ακτίτης Πειραϊκός Λίθος - Τα λατομεία της Πειραϊκής
![]()
![]()
"Διαθέτω 60 εργάτες εξόρυξης...σε όποια ποσότητα αγκωναριών θέλετε και σε όποιες διαστάσεις..."
ΠΗΓΗ: http://pireorama.blogspot.gr/2012/10/blog-post_20.html
Του Στέφανου Μίλεση
Η γνωστή μας Πειραϊκή (χερσόνησος) τόσο κατά την αρχαιότητα όσο και λίγο παλαιότερα στις μέρες μας ονομάζονταν Ακτή. Ήταν ονομαστή για τα Λατομεία της, από τα οποία έβγαζαν το περίφημο Ακτίτη Λίθο, λευκόφαιου χρώματος, που σημαίνει λίθος εκ της Ακτής. Στην ουσία πρόκειται περί ενός είδους ασβεστόλιθου που οι ειδικοί τον ονομάζουν Μαργαϊκό Ασβεστόλιθο.
Πολλά έργα της αρχαίας εποχής είχαν οικοδομηθεί με τον λίθο αυτό μεταξύ άλλων και το αρχαίο τείχος του Πειραιά αλλά και διάσπαρτα μνημεία σε όλη την Αττική.
Τα αγκωνάρια του Πειραιά:
Με την ίδρυση του Δήμου Πειραιά και μετέπειτα οι πειραιώτες τα αποκαλούσαν τα "αγκωνάρια του Πειραιά". Ήταν γνωστά δε τα Λατομεία της Πειραϊκής που λειτουργούσαν μέχρι και την δεκαετία του '50 κατατρώγοντας στην ουσία τον περίφημο αυτό λίθο και χρησιμοποιώντας τον για οιανδήποτε κατασκευή στο όνομα του κέρδους. Τα ανοίγματα των λατομείων αυτών χρησιμοποιήθηκαν ευρέως από το 1900 ώς σημεία που μαζεύονταν άτομα φυγόδικα, δραπέτες, ύποπτης ηθικής και κρύβονταν εντός αυτών, ενώ λίγο αργότερα στα ίδια σημεία γίνονταν ευρέως χρήση ναρκωτικών ουσιών. Ήταν πολύ επικίνδυνο να διασχίσει κάποιος την Ακτή από την Έπαυλη του Σκουλούδη και μετά (σημερινό Νοσοκομείο Μεταξά) χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την ζωή του εξαιτίας των ατόμων αυτών.
Η ενοικίαση της Πειραϊκής:
Η τακτική που ακολουθούσε ο Δήμος ήταν απλή. Χώριζε όλο το μήκος της Πειραϊκής Χερσονήσου σε ζώνες με αριθμούς και την νοίκιαζε σε ιδιώτες με σκοπό την εξόρυξη. Για να καταλάβουμε τον συστηματικό βαθμό καταστροφής των αρχαίων τειχών που υπάρχουν κατά μήκος της ακτής αρκεί να σκεφτούμε ότι η ακτή ήταν χωρισμένη σε 150 ζώνες που τα ονόμαζαν "οικόπεδα". Κάθε ζώνη (οικόπεδο) ήταν και ένα λατομείο. Υπήρχαν λατομεία που απασχολούσαν μέχρι και 60 εργάτες έκαστο. Συχνά οι ενοικιαστές ιδιώτες έμπαιναν ο ένας στην ζώνη ενοικίασης του άλλου και η προσφυγή στα δικαστήρια ήταν δεδομένη.
 |
| Η Πειραϊκή σε ζώνες προς ενοικίαση από το Δημόσιο προς ιδιώτες. Περισσότερες από 150 ζώνες (δηλαδή Λατομεία) κατέστρεφαν συστηματικά και για χρόνια τα αρχαία που βρίσκονται κατά μήκος της ακτής |
Η εξόρυξη γίνονταν με φουρνέλα, ενώ από την ανυπαρξία εποπτικού ελέγχου πολλά αρχαία καταστρέφονταν, διαμελίζονταν προκειμένου να χρησιμοποιηθεί σε οικοδομές.
"Διαθέτω 60 εργάτες εξόρυξης...σε όποια ποσότητα αγκωναριών θέλετε και σε όποιες διαστάσεις..."
Και φτάνουμε στο 1913 όπου η κατάσταση ήταν πλέον ανεξέλεκτη. Όποιος ήθελε, και διέθετε φουρνέλο μπορούσε να εξάγει Πειραϊκό Πέτρωμα. Η ασυδοσία ήταν τέτοια που όταν δεν έβρισκαν λίθους στην Ακτή, έβγαιναν και πάνω στον δρόμο ακόμα και στα λιγοστά σπίτια που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται. Προσέξτε την ανακοίνωση της Χωροφυλακής. Κάνει λόγο για παράνομες λατομήσεις οδών και μόνο. Τα υπόλοιπα επιτρέπονται....
 |
| Οι αστυνομικοί προσποιούνται αδυναμία διακρίσεως των δρόμων από τα οικόπεδα |
Η καταστροφή αυτή συνεχίζονταν αδιάκοπα μέχρι και την δεκαετία του '60, όταν επιτέλους έγινε αντιληπτό ότι η ιστορία μετατρέπονταν σε υλικό οικοδομών.
Και στην αρχαιότητα βεβαίως υπήρχαν λατομεία στην περιοχή. Από τα λατομεία αυτά όμως προέκυψαν πολλά από τα μνημεία που προκαλούν παγκόσμιο θαυμασμό μέχρι σήμερα, ενώ ο ακτίτης λίθος χρησιμοποιήθηκε από τον Κόνωνα για την επανοχύρωση του Πειραιά (394 π.Χ.) έπειτα από την καταστροφή του παλαιότερου Θεμιστόκλειου τείχους.
Από την σελίδα του δημοσιογράφου και ερευνητή Κουτουζή (http://www.koutouzis.gr/periigites.htm) βρίσκουμε την αναφορά του περιηγητού Ντότγουελ ο οποίος αναφέρει για την Πειραϊκή:
«Όρατά είναι ακόμη πάνω στη χερσόνησο τα αρχαία λατομεία.Μερικά υπόγεια δωμάτια είναι λαξευμένα στο βράχο. Προς το παρόν αποτελούν καταφύγιο των ζώων, πού άλλοιώτικα, σ'αύτή τη γυμνή περιοχή, τη δίχως ίχνος σκιάς, θα ήταν εκτεθειμένα στην καυτή ατμόσφαιρα του καλοκαιριού.
Τα λατομεία αυτά μοιάζουν σα μικρογραφία αν θελήσεις να τα συγκρίνεις με τα θαυμάσια λατομεία των Συρακουσών. Φαίνεται, σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, ότι στον Πελοποννησιακό πόλεμο χρησιμοποιήθηκαν σα φυλακές γιά τα πληρώματα τεσσάρων πλοίων των Συρακουσίων, πού είχε συλλάβει ό θρασύλλος - ανταποδίδοντας έτσι τη φυλάκιση των Αθηναίων στα λατομεία των Συρακουσών».
 |
| Αρχαίο Λατομείο στον Πειραιά (φωτογραφία από ΚΣΤ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων) |
Η κατάσταση μετά την δεκαετία του '60:
Και αν τα λατομεία τελικά σταμάτησαν να εγκληματούν την ιστορία, η κατάσταση δεν βελτιώθηκε γιατί αμέσως με το κλείσιμο, η λεηλασία συνεχίστηκε με την διαταγή επιχωμάτωσης (μπαζώματος δηλαδή) για εξεύρεση χώρων αναψυχής.
Το 1968 ακολούθησε νέο μπάζωμα από τον Δήμο Πειραιά για την βελτίωση της παραλιακής λεωφόρου ενώ νέα μπαζώματα, ιδιωτικά αυτή την φορά για την κατασκευή βάσεων τραπεζοκαθισμάτων, τεντών και αλουμινοκατασκευών προς τέρψη των θαμώνων τοπικών ουζοκατασκευασμάτων και φρέσκων κατεψυγμένων θαλασσινών.
Μόλις το 1982 όλη η Ακτή από τον παραλιακό δρόμο μέχρι την θάλασσα χαρακτηρίστηκε μνημείο ιστορικό αλλά ακόμα και με την απόφαση αυτή τα μαγαζιά που βρίσκονταν πάνω από τον δρόμο συνέχιζαν να μετατρέπονται σε παραλιακά με την τοποθέτηση τραπεζιών στην έναντι της παραλίας πλευρά.
Ο Ακτίτης Λίθος σήμερα - η χρήση του - η ανεύρεσή του:
 |
| Θέατρο Διονύσου σε φωτογραφία του 1897 από την Γερμανική Αρχαιολογική Σχολή |
Ο χρόνος δεν εξαιρεί φυσικά ούτε τις θαυμάσιες αρχαίες κατασκευές, ειδικά όταν αυτές καταπονούνται για λόγους τουριστικούς, περιβαντολογικούς ή λειτουργικούς όπως είναι τα αρχαία θέατρα που μέχρι σήμερα λειτουργούν ανεβάζοντας παραστάσεις. Πολλά πετρώματα των κατασκευών αυτών πρέπει να αντικατασταθούν και φυσικά για την αντικατάσταση απαιτείται ο περίφημος Ακτίτης πειραϊκός λίθος.Από που όμως σήμερα εξάγεται;
Από πληροφορία που μου έδωσε ο ερευνητής Δημοσθένης Μπούκης, εξάγεται από ένα μικρό λατομείο που βρίσκεται στον προαύλιο χώρο του "Χατζηκυριάκειου Ορφανοτροφείου".
Ο Λίθος αυτός είναι προσφορά του ιδρύματος για να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες που προκύπτουν όπως η συντήρηση του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού και του Διονυσιακού αρχαίου θεάτρου. Φυσικά εξάγεται σε πολύ μικρή ποσότητα και γιαυτό τον λόγο στην περίπτωση του Θεάτρου του Διονύσου επειδή οι απαιτήσει σε πέτρα είναι τεράστιες θα χρησιμοποιηθεί και άλλου είδους πέτρωμα. Ηδυνατότητα εξαγωγής Ακτίτη λίθου από το οικόπεδο του Χατζηκυριάκειου Ιδρύματος φυσικά είναι περιορισμένη και δεν καλύπτει τις ανάγκες αναστήλωσης των αρχαίων μνημείων.
↧
Η αριστοκρατία της Αθήνας ζούσε δίπλα σε στάβλους και αγροικίες...
Ο Pascal Sébah αποτυπώνει με τον φακό του μια «άγνωστη» Αθήνα του 1870 με αγροικίες, στάβλους και μαντρότοιχους.
Το Κολωνάκι είναι ακομα χωμάτινο και κάνει τα πρώτα του βήματα με φόντο τον Βασιλικό Κήπο, ενώ σπουδαίοι αρχιτέκτονες οικοδομούν σημαντικά κτήρια που θα κατεδαφίσουν οι «συνάδελφοί » τους τις δεκαετίες 50΄ και 60΄.
Είναι η περίοδος που το σχέδιο πόλης είναι ακόμη φιλόδοξο και οι αρχικοί εμπνευστές του, Κλεάνθης και Σάουμπερτ, άφησαν το στίγμα τους. Είχαν υποστηρίξει τον νεοκλασικισμό ως αρχιτεκτονική γραμμή με σεβασμό στο ιστορικό παρελθόν της πόλης.
Γρήγορα όμως και αυτοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα συμφέροντα των μεγαλοκτηματιών που ήθελαν να έχουν λόγο σε όλα.
Οι περισσότεροι ήταν πλούσιοι Έλληνες του εξωτερικού που αγόρασαν πάμφθηνα οικόπεδα από τους Οθωμανούς και ήθελαν να τα αξιοποιήσουν.
Το Κολωνάκι είναι ακομα χωμάτινο και κάνει τα πρώτα του βήματα με φόντο τον Βασιλικό Κήπο, ενώ σπουδαίοι αρχιτέκτονες οικοδομούν σημαντικά κτήρια που θα κατεδαφίσουν οι «συνάδελφοί » τους τις δεκαετίες 50΄ και 60΄.
Είναι η περίοδος που το σχέδιο πόλης είναι ακόμη φιλόδοξο και οι αρχικοί εμπνευστές του, Κλεάνθης και Σάουμπερτ, άφησαν το στίγμα τους. Είχαν υποστηρίξει τον νεοκλασικισμό ως αρχιτεκτονική γραμμή με σεβασμό στο ιστορικό παρελθόν της πόλης.
Γρήγορα όμως και αυτοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα συμφέροντα των μεγαλοκτηματιών που ήθελαν να έχουν λόγο σε όλα.
Οι περισσότεροι ήταν πλούσιοι Έλληνες του εξωτερικού που αγόρασαν πάμφθηνα οικόπεδα από τους Οθωμανούς και ήθελαν να τα αξιοποιήσουν.
Κουμπαίοι.Οι λήσταρχοι που απήγαγαν βουλευτές στη «Μηχανή του Χρόνου»…Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/koumpei-listarchi-pou-apigagan-vouleftes-sti-michani-tou-chronou/
Παρά τις πιέσεις και τις γκρίνιες η νέα Αθήνα χτίστηκε σταδιακά με σεβασμό στο περιβάλλον και απέκτησε σημαντικά κτίρια και δημόσιους χώρους. Σημαντικοί αρχιτέκτονες μετείχαν του οικοδομικού οργασμού της δεκαετίας του 1870, δηλαδή την περίοδο διακυβέρνησης από τον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο και αργότερα από τον Χαρίλαο Τρικούπη. Τότε υπήρξε ένας υψηλού επιπέδου συναγωνισμός για την ανέγερση εντυπωσιακών κτιρίων.
Λεπτομέρεια της αρχικής λήψης: το Μέγαρο Χαροκόπου φωτογραφημένο από τον Λυκαβηττό. Πρόκειται για την μοναδική απεικόνιση του αρχικού πυρήνα του κτηρίου. Σήμερα στη θέση του βρίσκεται το Μουσείο Μπενάκη Βασ. Σοφίας 17 & Κουμπάρη 1
Μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Αθήνα διατήρησε τον χαρακτήρα της και σε πολλές περιοχές είχε έναν ευρωπαϊκό αέρα και γοητεία.
Η πρωτεύουσα «γλύτωσε» ακόμα και στη γερμανική κατοχή, αφού δεν βομβαρδίστηκε, αντιθέτως αρκετά κτίρια υπέστησαν καταστροφές ή ισοπεδώθηκαν στην εμφύλια σύγκρουση στα Δεκεμβριανά του 44.
Η πρωτεύουσα «γλύτωσε» ακόμα και στη γερμανική κατοχή, αφού δεν βομβαρδίστηκε, αντιθέτως αρκετά κτίρια υπέστησαν καταστροφές ή ισοπεδώθηκαν στην εμφύλια σύγκρουση στα Δεκεμβριανά του 44.
H Λεωφόρος Κηφισιάς φωτογραφημένη μεταξύ 1925 & 1935. Σπάνια λήψη με όλα τα κτήρια που υπήρχαν σε αυτά τα οικοδομικά τετράγωνα με πρόσοψη στην σημερινή Βασ. Σοφίας. Το πρώτο σπίτι αριστερά: η οικία ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΖΟΥΛΗ, Βασ. Σοφίας 19 & Κουμπάρη. Το κατεδάφισαν. (Πηγή: Η ΑΘΗΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ)
Μετά ήρθαν μηχανικοί, εργολάβοι και φυσικά πολιτικοί. Όταν στήθηκε το «εκτελεστικό απόσπασμα», ισοπεδώθηκε ότι κλασικό και με κεραμίδια. Ένα ήταν το κριτήριο. Το ύψος των κτηρίων. Έτσι»έσπρωξαν» το νέο σχέδιο με τις πολυκατοικίες.
Το επιχείρημα ήταν ότι η «πόλη ασφυκτιά» και χρειάζονται κατοικίες για όλους που έρχονται στη πόλη για να δουλέψουν.
Για όλα έφταιγαν οι δήθεν απαιτητικοί ψηφοφόροι που ζητούσαν φθηνή στέγη για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Τη λύση έδωσε η γνωστή αντιπαροχή.
Το επιχείρημα ήταν ότι η «πόλη ασφυκτιά» και χρειάζονται κατοικίες για όλους που έρχονται στη πόλη για να δουλέψουν.
Για όλα έφταιγαν οι δήθεν απαιτητικοί ψηφοφόροι που ζητούσαν φθηνή στέγη για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Τη λύση έδωσε η γνωστή αντιπαροχή.
Έτσι χάθηκε η πόλη, έτσι έφυγε το τραμ, έτσι καταλήφθηκαν οι δημόσιοι χώροι και μας έμειναν τα φωτογραφικά ντοκουμέντα.
Διώροφο αρχοντικό με αετωματική επίστεψη. Λεωφ. Βασ. Σοφίας 29. Αθήνα 1896. Το κατεδάφισαν και αυτό. (Πηγή: Η Αθήνα μέσα στο Χρόνο)
Προσεχώς στην τηλεοπτική «Μηχανή του Χρόνου» θα παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ για πρώτα βήματα της Αθήνας, τότε που ήταν ένα μεγάλο χωριό.
Χρίστος Βασιλόπουλος
Πηγή φωτογραφίας
Τεκμηρίωση: Θεόδωρος Μεταλληνός & Ιωάννης Ιων Οικονομάκης
Τεκμηρίωση: Θεόδωρος Μεταλληνός & Ιωάννης Ιων Οικονομάκης
↧
Στα τέλη του 19ου αιώνα, διέσχιζαν το λεκανοπέδιο 700 χείμαρροι, ποτάμια και ρυάκια.
Η οδός Σταδίου ήταν ποτάμι και μπαζώθηκε μαζί με τον αρχαίο Ιλισό, Ηριδανό και Κυκλοβόρο. Από τότε συνέχεια «βουλιάζουμε»…
«Η καταιγίδα ήταν τόσο έντονη, που φούσκωσε το ποτάμι. Η γέφυρα παρασύρθηκε, με αποτέλεσμα η Αθήνα να κοπεί στα δύο». Η είδηση διαδόθηκε από στόμα σε στόμα σπέρνοντας τον φόβο στους κατοίκους της πόλης. Πότε και που συνέβη αυτό; Tο 1852, στην Αθήνα. Ποιο ήταν το ποτάμι που φούσκωσε; Η σημερινή οδός Σταδίου… Μάλιστα, στο ύψος του Αρσακείου υπήρχε και μία γέφυρα και η νεροποντή την παρέσυρε με αποτέλεσμα να κοπεί η Αθήνα στα δύο.
![]()
Ιλισός μπροστά από το Στάδιο, εκεί όπου υπήρχε κάποτε το στρογγυλό κτίριο του Πανοράματος Θών. Φωτογράφος Οδυσσέας Φωκάς, περίπου 1900, αρχείο Εθνικής Πινακοθήκης- Μουσείου Α. Σούτζου.
Τα ποτάμια εξακολουθούν να ρέουν κάτω από τους δρόμους της Αθήνας. Σε πολλά κτίρια κατά μήκος του δρόμου αντλούνται και σήμερα νερά, με υδραυλικά συστήματα, ενώ γεωτρήσεις του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών) απέδειξαν ότι οι περισσότεροι δρόμοι της Αθήνας κρύβουν ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι. Ο Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κυκλόβορος, το Λυκόρεμα, ο Βουρλοπόταμος, ο Βοϊδοπνίχτης, ο Αλασσώνας είναι μερικά από αυτά. Σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, τα ανοιχτά ρέματα το 1945, είχαν μήκος 1.280 χιλιόμετρα και σήμερα, μόλις, 434 χιλιόμετρα, μειώθηκαν, δηλαδή, σε ποσοστό 66,4%. Όπως, δε, προκύπτει από μελέτη του ΙΓΜΕ, πριν από μερικά χρόνια, το 80% των νερών της βροχής το απορροφούσε το έδαφος και μόλις το 20% έπεφτε στην θάλασσα, σήμερα το ποσοστό αυτό έχει αλλάξει δραματικά. Αθήνα, 1937, κάλυψη Ιλισού.
![]()
Ο Διοικητής Πρωτευούσης (επί δικτατορίας Μεταξά) Κωνσταντίνος Κοτζιάς επισκέπτεται τα έργα της κάλυψης Ιλισού.
Στις αρχές του 20ου αιώνα ολόκληρη η περιοχή μεταξύ Ιλισού και Υμηττού είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε φυτευτεί. Στη δεκαετία του ’50 ολοκληρώθηκε η κάλυψη της κοίτης του ποταμού και τη θέση του ποταμού πήραν οι οδοί Μιχαλακοπούλου, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Καλλιρόης. Το έργο είχε ξεκινήσει το 1939 και το θεμελίωσε ο Μεταξάς με τη χαρακτηριστική φράση :
«Θάπτομεν τον Ιλισόν».
Πηγή: Η Αθήνα μέσα στο χρόνο...Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/sta-teli-tou-19ou-eona-dieschizan-to-lekanopedio-700-chimarri-potamia-ke-riakia-i-odos-stadiou-itan-potami-ke-bazothike-mazi-me-ton-archeo-iliso-iridano-ke-kiklovoro-apo-tote-sinechia-vouliazou/
«Η καταιγίδα ήταν τόσο έντονη, που φούσκωσε το ποτάμι. Η γέφυρα παρασύρθηκε, με αποτέλεσμα η Αθήνα να κοπεί στα δύο». Η είδηση διαδόθηκε από στόμα σε στόμα σπέρνοντας τον φόβο στους κατοίκους της πόλης. Πότε και που συνέβη αυτό; Tο 1852, στην Αθήνα. Ποιο ήταν το ποτάμι που φούσκωσε; Η σημερινή οδός Σταδίου… Μάλιστα, στο ύψος του Αρσακείου υπήρχε και μία γέφυρα και η νεροποντή την παρέσυρε με αποτέλεσμα να κοπεί η Αθήνα στα δύο.
Ιλισός μπροστά από το Στάδιο, εκεί όπου υπήρχε κάποτε το στρογγυλό κτίριο του Πανοράματος Θών. Φωτογράφος Οδυσσέας Φωκάς, περίπου 1900, αρχείο Εθνικής Πινακοθήκης- Μουσείου Α. Σούτζου.
Τα ποτάμια εξακολουθούν να ρέουν κάτω από τους δρόμους της Αθήνας. Σε πολλά κτίρια κατά μήκος του δρόμου αντλούνται και σήμερα νερά, με υδραυλικά συστήματα, ενώ γεωτρήσεις του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών) απέδειξαν ότι οι περισσότεροι δρόμοι της Αθήνας κρύβουν ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι. Ο Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κυκλόβορος, το Λυκόρεμα, ο Βουρλοπόταμος, ο Βοϊδοπνίχτης, ο Αλασσώνας είναι μερικά από αυτά. Σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, τα ανοιχτά ρέματα το 1945, είχαν μήκος 1.280 χιλιόμετρα και σήμερα, μόλις, 434 χιλιόμετρα, μειώθηκαν, δηλαδή, σε ποσοστό 66,4%. Όπως, δε, προκύπτει από μελέτη του ΙΓΜΕ, πριν από μερικά χρόνια, το 80% των νερών της βροχής το απορροφούσε το έδαφος και μόλις το 20% έπεφτε στην θάλασσα, σήμερα το ποσοστό αυτό έχει αλλάξει δραματικά. Αθήνα, 1937, κάλυψη Ιλισού.
Ο Διοικητής Πρωτευούσης (επί δικτατορίας Μεταξά) Κωνσταντίνος Κοτζιάς επισκέπτεται τα έργα της κάλυψης Ιλισού.
Στις αρχές του 20ου αιώνα ολόκληρη η περιοχή μεταξύ Ιλισού και Υμηττού είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε φυτευτεί. Στη δεκαετία του ’50 ολοκληρώθηκε η κάλυψη της κοίτης του ποταμού και τη θέση του ποταμού πήραν οι οδοί Μιχαλακοπούλου, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Καλλιρόης. Το έργο είχε ξεκινήσει το 1939 και το θεμελίωσε ο Μεταξάς με τη χαρακτηριστική φράση :
«Θάπτομεν τον Ιλισόν».
Πηγή: Η Αθήνα μέσα στο χρόνο...Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/sta-teli-tou-19ou-eona-dieschizan-to-lekanopedio-700-chimarri-potamia-ke-riakia-i-odos-stadiou-itan-potami-ke-bazothike-mazi-me-ton-archeo-iliso-iridano-ke-kiklovoro-apo-tote-sinechia-vouliazou/
↧