Quantcast
Channel: Πίσω στα παλιά
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live
↧

Εν Αθήναις...δύσκολα χρόνια

March 27, 2016, 12:41 am
$
0
0

"Μάνα μου είμαι φθισικός, μάνα μου έχω φθίση
φίλα τον άλλο μου αδερφό μάνα να μην κολλήσει

Μάνα μου διώξε τους γιατρούς να μην με τυρρανούνε
αφού δεν είναι ικανοί τον πόνο μου να δούνε

Σ'άραχνιασμένο σπήλαιο θα πάω να κατοικήσω
ωσότου να 'θει η στιγμή μάνα να ξεψυχήσω."

Μετά τον πόλεμο στην Αθήνα οι περισσότερες οικογένειες στις γειτονιές
είχαν πρόβλημα επιβίωσης.
Στις αυλές με τα νοικιασμένα δωμάτια πίσω από την Ομόνοια τα παιδιά
έπαιζαν ανέμελα και οι μανάδες τα κοιτούσαν με αγωνία.
Αδύνατα τα περισσότερα ....φιλάσθενα....
Τα μεροκάματα αν υπήρχαν και αυτά ήταν πενιχρά με αποτέλεσμα
το κρέας να λείπει από αυτές τις οικογένειες και τα παιδιά να μεγαλώνουν
όπως όπως....με σοβαρές ελλείψεις στην διατροφή τους.
Κάποια στιγμή ο γιατρός έδινε εντολή να μεταφερθούν σε πρεβαντόριο....
Κάτι σαν σανατόριο δηλαδή....έστελναν παιδιά με αδενοπάθεια προθάλαμος
της φυματίωσης (φθίσης).
Το μουρουνόλαδο δεν έφτανε από μόνο του.....
Έμεναν κάποιους μήνες με ιατρική παρακολούθηση και καλή διατροφή.
Υπήρχε   εξαιρετικό ιατρικό
προσωπικό αλλά και νοσηλεύτριες που τα παιδιά τις έβλεπαν σαν μητέρες.
Αυτοί οι άξιοι άνθρωποι έσωσαν ζωές.....να είναι καλά εκεί που είναι!!!!

Πίσω στα παλιά
↧
Search

Στα καταγώγια του ρεμπέτικου…

March 28, 2016, 1:02 am
$
0
0

Μια αναδρομή στην ιστορία του τραγουδιού που αποτέλεσε συνώνυμο του μάγκα


Στα καταγώγια του ρεμπέτικου...

Το ρεμπέτικο τραγούδι, που πλέον έχει καταχωριθεί στη συνείδηση του Έλληνα, ανεξαρτήτως τάξης και μόρφωσης, δεν ήταν πάντα δεδομένο ως αυτονόητη ελληνική παράδοση, Χωρίς να αποτελεί πάντα το δημοφιλές αυτό είδος που σήμερα αναγνωρίζουν όλοι, τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας, εναντίον του είχε ξεσπάσει ένας σφοδρός πόλεμος, ο οποίος διήρκεσε σχεδόν έναν ολόκληρο αιώνα…
Γράφει η Νίκη Παπάζογλου
Με διάφορους παράγοντες να συμβάλλουν στη δημιουργία του και στην διαμόρφωση του, όπως τα δημοτικά τραγούδια, η Βυζαντινή και Βαλκανική μουσική, η Τούρκικη και ανατολίτικη μουσική είναι ένα είδος που επηρεάστηκε έντονα και από κοινωνικού περιεχομένου παράγοντες, όπως ο τρόπος ζωής (τεκέδες, φυλακές , παρανομία) και μεγάλα ιστορικά γεγονότα (καταστροφή της Σμύρνης το 22 και το κύμα της προσφυγιάς, η βιομηχανική επανάσταση και η άνοδος -και αργότερα κάθοδος- της αστικής τάξης, οι διάφοροι πόλεμοι -1897, Β'παγκόσμιος, εμφύλιος)…
Οι απαρχές του φαίνεται να συνδέονται με τα τραγούδια των φυλακών στα τέλη του 19ου αιώνα. Ήδη από το 1850, όταν ο Γάλλος ευγενής Αππέρ επισκέφτηκε την Ελλάδα για να μελετήσει το πρόβλημα των οθωνικών φυλακών, αναφέρθηκε στα τραγούδια που ακούγονταν σ'αυτές. Βέβαια ο Αππέρ δεν ήταν ο μόνος, ο Παπαδιαμάντης, ο Δάφνης και ο Καρκαβίτσας, ο οποίος επισκέπτεται το Μοριά το 1890, καταγράφουν στα χειρόγραφά τους αρκετά από αυτά.
Από όταν ιδρύεται το νεοελληνικό κράτος έως περίπου το 1880 στη Αθήνα κυριαρχεί το ιταλικό μελόδραμα, αφού τα «ελληνικά» τραγούδια της εποχής βασίζονταν πάνω σε μελωδίες από τις ιταλικές όπερες. Η πρώτη προσπάθεια για τη δημιουργία ελληνικού τραγουδιού ξεκινάει με την επτανησιακή καντάδα και το αθηναϊκό τραγούδι, με έντονη βέβαια την επίδραση του ιταλικού μελοδράματος.
Την περίοδο εκείνη άλλωστε λειτουργούν στην Αθήνα δύο ειδών καφέ, τα καφέ-σαντούρ μετέπειτα καφέ-αμάν, το πρώτο άνοιξε το 1873, και τα καφέ σαντάντ. Έτσι η Αθήνα χωρίζεται στα δύο. Από τη μία μεριά βρίσκονται οι «εραστές της ασιάτιδος μούσης» και από την άλλη όσοι απορρίπτουν τους αμανέδες θεωρώντας πως δεν έχουν κάτι το ελληνικό και προσκολλούνται στη δύση.
Μετά από δέκα χρόνια κυριαρχίας, τα καφέ αμάν γνωρίζουν πτώση για να επανέλθουν κατά την μικρασιατική καταστροφή μαζί με την οπερέτα που κυριαρχεί επίσης, της οποίας η μουσική είναι ελληνική και δεν έχει καμία σχέση ούτε με την επιθεώρηση ούτε με τα «αμανετζίδικα». Εκείνα τα πρώτα χρόνια της οπερέτας γεννούνται και τα τραγούδια του κρασιού, τα οποία φτάνουν στο ζενίθ τους τη δεκαετία του 1930. Όμως το έδαφος φαίνεται να χάνεται με την εμφάνιση της δισκογραφίας...
Σε όλη αυτή την περίοδ, η ζωή στην Ελλάδα, καθορίζεται από παράγοντες όπως η εσωτερική και η εξωτερική μετανάστευση, ο διπλασιασμός του ελλαδικού εδάφους το 1912 και η Μικρασιατική καταστροφή του 1922.
Όλοι αυτοί οι παράγοντες δημιουργούν κατά ένα τρόπο το κατάλληλο υπόστρωμα για τη δημιουργία των ρεμπέτικων. Τα τραγούδια των προσφύγων, οι οποίοι ήλθαν με την Μικρασιατική Καταστροφή συνδυαζονταισμό με το είδος που είχε αρχίσει να αναπτύσσεται για να μας δώσουν το είδος μουσικής που θα σημαδέψει για τα επόμενα χρόνια τη χώρα.
Ως κατεξοχήν τραγούδια των πόλεων και ιδιαίτερα των λιμανιών,όπως η Σμύρνη, η Πόλη, ο Πειραιάς, η Αλεξάνδρεια, τα ρεμπέτικα, κατά την πρώτη εμφάνισή τους, τραγουδιούνται από ανθρώπους του περιθωρίου και έχουν χαρακτήρα και περιεχόμενο καθαρά κοινωνικό.
Περίοδοι του Ρεμπέτικου
Ο διαχωρισμός που συνηθέστερα γίνεται σ’ αυτό το είδος τραγουδιού με τα έντονα κοινωνικά στοιχεία, ακολουθεί εν μέρει την ιστορία του τόπου και τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν. Έτσι οι περισσότεροι μιλούν για τις τρεις περιόδους του ρεμπέτικου.
Ως το τα τέλη της δεκαετίας του 30.
Στην πρώτη περίοδο, κυριαρχεί το Σμυρναίικο και ανατολίτικο στυλ στο ρεμπέτικο τραγούδι. Η καταστροφή της Σμύρνης και η προσφυγιά από την Μικρά Ασία εμπλουτίζουν το Ελληνικό τραγούδι με αμανέδες και ταξίμια, Σμυρνιές τραγουδίστριες και ανατολίτικα όργανα όπως σάζι, σαντούρι, ούτι, κανονάκι.
Οι στίχοι στα πρώτα ρεμπέτικα μιλούν για παραβατικές πράξεις και για ερωτικές σχέσεις, ενώ το κοινωνικό στοιχείο στην θεματική είναι περιορισμένο.
Στην περίοδο αυτή κυριαρχεί το πειραιώτικο στυλ με κυριότερο εκφραστή τον Μάρκο Βαμβακάρη. Παράλληλα αρχίζουν να γράφουν ρεμπέτικα και οι Σμυρνιοί συνθέτες. Το 1937 πρωτοεμφανίζεται ο Βασίλης Τσιτσάνης ενώ την ίδια περίπου περίοδο εμφανίζεται και ο Μανώλης Χιώτης. Σε εκείνα τα χρόνια όμως είναι που ξεκινά και η λογοκρισία των ρεμπέτικων τραγουδιών, των τραγουδιών αυτών που εκφράζουν τον τρόπο ζωής ενός ολόκληρου κοινωνικού στρώματος. Το 1936 λογοκρίνεται το τραγούδι του Τούντα «Βαρβάρα» ενώ ένα χρόνο αργότερα, το 1937, επιβάλλεται από το καθεστώς Μεταξά γενικευμένη λογοκρισία. Το περιεχόμενο αλλάζει αναγκαστικά. Οι αναφορές στο χασίσι, στους τεκέδες και στους ναργιλέδες πρέπει να εκλείψουν.
1938 εως περίπου το 1950
Στην δεύτερη περίδο, οι μάγκες των μεγάλων αστικών κέντρων έχουν αντικαταστήσει τα ανατολίτικα οργάνα με μπουζούκι, μπαγλαμά και κιθάρα. Η ρεμπέτικη μουσική έχει μετατραπεί σε τρόπο ζωής για τους ανθρώπους του περιθωρίου, της φτώχιας , τους αδικημένους από την κοινωνία, τους ναρκομανείς, τους φυλακισμένους.
Κατά την κατοχή γράφονται τραγούδια τα οποία δεν περνάνε στη δισκογραφία γιατί τα εργοστάσια παραμένουν κλειστά μέχρι το 1946. Την περίοδο αυτή κυριαρχούν ο Βασίλης Τσιτσάνης μαζί με την Μαρίκα Νίνου, ο Μανώλης Χιώτης, ο Γιώργος Μητσάκης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου. Οι πιο παλιοί ρεμπέτες μένουν όμως στο περιθώριο.
Στην κατοχή άλλωστε, πεθαίνουν αρκετοί από τους Σμυρνιούς συνθέτες. Βέβαια κάποιοι άλλοι, εκείνοι του πειραιώτικου, είναι εν ζωή και με δυσκολία προσπαθούν να συντηρηθούν. Όπως αναφέρει ο Μάρκος Βαμβακάρης στην αυτοβιογραφία του«έτρεχα στα νησιά και στα πανηγύρια».
Στην δεκαετία του 1940 εμφανίζεται η Σωτηρία Μπέλλου ενώ στην δεκαετία του 1950 εμφανίζονται δύο πολύ σημαντικοί νέοι τραγουδιστές, ο Στέλιος Καζαντζίδης και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Σταδιακά το ρεμπέτικο βρίσκει απήχηση σε όλο και μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού, επεκτείνεται η θεματολογία του με την εμφάνιση των αρχοντορεμπέτικων και περνά από τα καταγώγια στις οικογενειακές ταβέρνες.
Από το 1950 και έπειτα
Αν και σύμφωνα με πολλούς μουσικούς ερευνητές στα μέσα της δεκαετίας του '50 φαίνεται ο πρόσκαιρος θάνατος του ρεμπέτικου, στη δεκαετία του 1960 πραγματοποιείται η νεκρανάστασή του. Τα άρθρα που γράφονται, οι φιλότιμες προσπάθειες αρκετών φοιτητών, ο κορεσμός του κόσμου από τα ινδικά, η ηχογράφηση του Επιτάφιου του Θεοδωράκη το 1960, έχουν ως αποτέλεσμα οι δισκογραφικές εταιρείες να αρχίσουν να ηχογραφούν εκ νέου ρεμπέτικα, κυρίως μερικά παλιά με τις φωνές του Γρηγόρη Μπιθικώτση και της Σωτηρίας Μπέλλου. Έτσι ρεμπέτες όπως ο Μάρκος και ο Στράτος ξαναβρίσκουν δουλειά στα μαγαζιά. Παράλληλα μέσα από ρεμπέτικες μουσικές βραδιές που διοργανώνονται ο νέος κόσμος, κυρίως φοιτητές, έχει την ευκαιρία να γνωρίσει τους παλιούς ρεμπέτες.
Σε εκείνη την περίοδο, συγκεκριμένα το 1961, ο Χριστιανόπουλος κυκλοφορεί ένα δοκίμιο και διεκδικεί γι'αυτό τον τριπλό τιμητικό τίτλο: της πρώτης ρεμπέτικης βιβλιογραφίας, της πρώτης ανθολογίας ρεμπέτικης στιχουργίας και, ως προς την ανατυπωμένη του μορφή, της πρώτης μονογραφίας επί του αντικειμένου. Επτά χρόνια μετά, το 1968, κυκλοφορεί το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου "Ρεμπέτικα Τραγούδια", το βιβλίο που σύμφωνα με πολλούς, καθιέρωσε τον όρο «ρεμπέτικα» για τα τραγούδια αυτά.
Από τη στιγμή εκείνη αρχίζουν να δισκογραφούν οι περισσότεροι ρεμπέτες, εκδίδονται βιογραφίες (Βαμβακάρης 1973, Ροβερτάκης 1973, Ρούκουνας 1974, Τσιτσάνης 1979, Μουφλουζέλης 1979 κ.λ.π) και εμφανίζονται πολλές ρεμπέτικες κομπανίες. Ταυτόχρονα ιδρύονται κέντρα για την μελέτη του ρεμπέτικου τραγουδιού και οι πανεπιστημιακοί λαογράφοι αρχίζουν να μνημονεύουν το προσφιλές πλέον είδος
Τη δεκαετία του 1980 γυρίζονται ταινίες όπως το «Ρεμπέτικο» του Κ. Φέρρη με τραγούδια των οποίων η θεματολογία και η μουσική προσομοιάζουν σε αυτά των ρεμπέτικων, τηλεοπτικές σειρές όπως το Μινόρε της Αυγής ακόμα και  επιθεωρήσεις όπως το Μινόρε της Αλλαγής.
Πλέον το ρεμπέτικο καταχωρίζεται ως έγκυρο μουσικό είδος σε έγκυρα διεθνή εγχειρίδια μουσικολογίας.
Οι κουτσαβάκηδες, οι μάγκες, οι ρεμπέτες
Τα αρχικά χρόνια η ρεμπέτικη μουσική αποτελεί τρόπο ζωής για τους ανθρώπους του περιθωρίου, της φτώχιας , τους αδικημένους από την κοινωνία, τους ναρκομανείς, τους φυλακισμένους. Μια ομάδα τέτοιων ανθρώπων ήταν και οι κουτσαβάκηδες που έδρασαν στου Ψυρρή από το 1867 έως το 1897 και στη συνέχεια μετονομάστηκαν σε μάγκες.Τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι εκείνα των κατώτερων κοινωνικών ομάδων των μεγάλων αστικών κέντρων και των λιμανιών και εξελίσσονται, παράλληλα με τους ανθρώπους του περιθωρίου στο πλαίσιο της αστικοποίησης που ακολουθεί, και της εισβολής των δυτικών συμφερόντων στον Ελληνικό χώρο.
Ποιος ήταν όμως ο μάγκας ή ο κουτσαβάκης; Στα σημερινά λεξικά ανάμεσα σε άλλους ορισμούς που αποδίδονται στη λέξη συνυπάρχει και ο παλαιότερος, που προσδιορίζει τον τύπο των λαϊκών αστικών στρωμάτων των αρχών του 20ου αιώνα με χαρακτηριστικό ντύσιμο και συμπεριφορά.
Πράγματι η ενδυμασία του κουτσαβάκη ήταν καθορισμένη ειδικά τα πρώτα χρόνια. Το σακάκι ήταν μαύρο, κοντό με αρκετά κουμπιά στα μανίκια. Το παντελόνι , «τρόμπα» ήταν φαρδύ επάνω και στενό στους αστραγάλους, συνήθως τζογέ, σε σχέδιο ριγέ ή καρώ. Τα υποδήματα ήταν πάντα ψιλοτάκουνα, «τριζάτα στιβάλια», - χωρίς κορδόνια, όπου συνήθως είχαν δυο φέτες πετσί βουτηγμένο σε πετρέλαιο ανάμεσα στον πάτο και τη σόλα για να προκαλείται ο απαραίτητος θόρυβος. Την αμφίεση συμπλήρωνε η ρεπούμπλικα, με 2-3 βουλιάγματα, ή το «καβουράκι» με δυο δάχτυλα «χλίψη» ή «θλίψη», όπως ονόμαζαν τη μαύρη περιμετρική ταινία πένθους. Οι δευτεράντζες φορούσαν τραγιάσκα. Απαραίτητο ήταν και το γιλέκο «μεϊντανογέλεκο», με κρυφή τσέπη «γκαρδιακιά» για τη «δίκοπη», το μαχαίρι. Άλλες φορές είχαν και «σίδερο» ή «κούφιο» ή «κουμπούρι».
Οι κουτσαβάκηδες που στη συνέχεια μετονομάζονται σε μάγκες ,βλάμηδες, τσίφτηδες , αλάνια για να ονομαστούν εν τέλει ρεμπέτες, είχαν αναπτύξει ένα δικό του τρόπο ζωής (αργκό, τραγούδια , συνήθειες , ενδιαφέροντα) που δεν συμβάδιζε με τον νέο αστικό πρότυπο, που εισήγαγε η νέα ανερχόμενη αστική τάξη.
Οι ρεμπέτες, ονομασία με καταγωγή από την τούρκικη λέξη «ρεμπετ» που σημαίνει άτακτος, αλανιάρης, χαρακτηρίζονται από το είδος μουσικής που παίζουν στα καταγώγια που συχνάζουν. Άνθρωποι κατατρεγμένοι, με βάσανα και με καημούς, απέχουν από τους ρυθμούς της ζωής της πολιτισμένης κοινωνίας και αναπτύσσουν τις δικές τους συνήθειες που έρχονταν συνήθως σε σύγκρουση με τους νόμους του κράτους.
Κουτσαβάκηδες, μάγκες και ρεμπέτες κατά κανόνα τραγουδούν τα βάσανα και τους καημούς τους. Οι πρώτες μελωδίες, αυτές των φυλακών παίζονται αρχικά με αυτοσχέδια όργανα που μοιάζουν με μικρά μπαγλαμαδάκια και κρύβονται εύκολα και έχουν στίχους πονεμένους, όπως το παλιό μουρμούρικο τραγούδι «Η φυλακή είναι σχολείο».
Τα επόμενα τραγούδια γράφονται από τους μάγκες των τεκέδων, οι οποίοι αυτοοσχεδιάζουν καπνίζοντας χασίς, όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο οποίος στην αυτοβιογραφία του εξηγεί πως άρχισε να παίζει μπουζούκι και να γίνεται γνωστός μέσα σε τεκέδες.
Σε κάθε περίοδο πάντως, οι ρεμπέτες αναπτύσσουν την δική τους κοινωνία μέσα στην κοινωνία. Συγκεκριμένο ντύσιμο, ιδιαίτερη διάλεκτο, αισθηματική πολυτάραχη ζωή. Η μουσική αποτελεί γι αυτούς μέσο έκφρασης των συναισθημάτων τους, τρόπο να μοιραστούν ή και να ξεχάσουν τα προβλήματά τους.
Στα τραγούδια όμως αποτυπώνονται και τα ιδανικά τους. Ιδανικά διαφορετικά από τον λοιπό κόσμο, στα οποία όμως μένουν πάντα πιστοί. Πρωταρχικό ρόλο γι αυτούς παίζει η αξιοπρέπεια και η τιμή. Μετά ακολουθεί η αγάπη προς την γυναίκα και ιδιαίτερα προς την μάνα, η φιλία, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια, στοιχεία που παρά την παρακμή που συνόδευε τον κοινωνικό αποκλεισμό τους, μαρτυρούσε ίσως και την μεγαλοψυχία τους....
↧
↧

Εδώ είναι Τρούμπα...

March 28, 2016, 1:02 am
$
0
0





«Δεν κελαηδάμε στους μπάτσους. Δεν νταραβεριζόμαστε με μπάτσους». Αυτά είναι τα πρώτα που μαθαίνεις αν θέλεις να ζήσεις εδώ και να μην εξαφανιστείς μια μέρα, χωρίς να μάθει κανείς πού χάθηκες, και ισχύουν για όλους, γιατί εκτός από τα κορίτσια, τους αγαπητικούς, τους μαγαζάτορες και τις αρτίστες, που κάνουν όλο το παιχνίδι, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που βγάζει μεροκάματο κοντά τους ή χαζολογάει μόνιμα στα σοκάκια. Είναι κάποιες μούρες που, αν λείψουν για λίγο, κάτι λείπει από το πανηγύρι. Ο Τζίμης ο διερμηνέας, που μιλάει εννιά γλώσσες, έχει κάνει φυλακή σε τρία διαφορετικά κράτη και, άμα αντικρίσει γριά ζητιάνα, κάτι παθαίνει και της δίνει όσα κονόμησε από το τρανσλέισον. Η Πετρούλα ή Πετρωνία, ο ξυπόλυτος παίδαρος, με τσόκαρα χειμώνα καλοκαίρι, που τον έχουν «πριγκίπισσα» τα κορίτσια και τον τρέμουν τα κουτσαβάκια γιατί δεν σηκώνει χαχαχούχα με την πάρτη του, μια δόση σοπάκιασε τρεις μπάτσους μαζί. Ο κοντοπίθαρος Γιατρός ή Κινέζος που έχει το ΣΑΓΚΑΗ, το μικρότερο μπαρ του κόσμου, τέσσερα τετραγωνικά και τρία σκαμπό, έκανε καμιά εικοσαριά χρόνια στην Κίνα, τώρα κάνει πλάκες και το γλεντάει με τα φιλαράκια χωρίς να ξεχνάει την παλιά του δουλειά, πρακτικός γιατρός και σπετσέρης. Ο αλεπουδιάρης πορτιέρης των καμπαρέ Μεσιέ Αντουάν, που οι τσέπες του είναι μαγαζί αμερικάνικο με αυτά που ξαφρίζει από τους μεθυσμένους ναύτες, ο Παυλάρας, ο ξεδοντιασμένος αρχαιότερος μπράβος, που δεν κάνει πια ούτε για μπούγιο, μόνο για θελήματα, η Αθηνά, η πιο γριά και άσημη της πιάτσας, που ορμηνεύει τα αδέσποτα πιτσιρίκια σαν καλή γιαγιά, ο Ρομέλ, που τους πάντες φοβερίζει κι είναι ο μεγαλύτερος χέστης, αλλά έχει το στόμα του ραμμένο για όσα ακούει και βλέπει, ο Αιγύπτιος, αραχτός μονίμως στο πεζοδρόμιο, πάντα με μια εφημερίδα στα χέρια, βαριέται και να ζητιανέψει από τους περαστικούς κάνα φράγκο στο κουτί που έχει πλάι του, ο Μποδοσάκης που έχει τα ωραία του, αλλά, αν του γυρίσει η βίδα, μπορεί να σε τρελάνει με τις δουλειές του, που δεν πάνε καλά, και υπέρτατη όλων η γλυκιά Μαρία με την ανεξήγητη μελαγχολία στο πρόσωπο, σαν τη Βρεφοκρατούσα κρατάει πάντα στην αγκαλιά της τον ταβλά με τα τσιγάρα για τους ξενύχτες, καλοσυνάτη με τις αμαρτίες των άλλων, μπαίνει στα πιο άγρια στέκια, τη σέβονται όλοι, έχει το ελευθέρας παντού, δεν την αγγίζει κανείς και έχουν σταματήσει πυροβολισμοί για να περάσει. Η Αγία της Τρούμπας....

 http://www.mixanitouxronou.gr
↧

Περνούν τα χρόνια κι όλα αλλάζουν όλα...

March 28, 2016, 1:04 am
$
0
0

Νέλλη Παππά: Θυμάστε την Φιφίκα από τον “Μπακαλόγατο”;

10:20 @ 27.03.2016
Νέλλη Παππά: Θυμάστε την Φιφίκα από τον “Μπακαλόγατο”;

Δείτε πως είναι σήμερα και τι λέει για τα γυρίσματα της θρυλικής ελληνικής ταινίας!

Συνέντευξη στην εφημερίδα Espresso παραχώρησε η Νέλλη Παππά. Η γνωστή ηθοποιός που ενσάρκωσε τον ρόλο της Φιφίκας στην ταινία “Της κακομοίρας” ή αλλιώς στον “Μπακαλόγατο”, μίλησε για τα γυρίσματα της ταινίας και τους τότε συμπρωταγωνιστές της. 



Και από τη θρυλική εποχή του Ζήκου;

Το έργο το είχαμε παίξει και στο θέατρο και πήγε πολύ καλά. Στα γυρίσματα άλλος ξάπλωνε, άλλος κάπνιζε ή έτρωγε και, όταν τον φώναζαν, πήγαινε για τη σκηνή του. Κάποια στιγμή ήμουν σε ένα αυτοκίνητο με τον Νίκο Ρίζο και περιμέναμε να μας καλέσουν για να κάνουμε το πλάνο μας. Και μου έλεγε «κοίτα το φεγγάρι, κοίτα τ'αστέρια» για να περάσει η ώρα. Ας πούμε, στη σκηνή που είναι ο Χατζηχρήστος κάτω από το σπίτι μου με το γραμμόφωνο, που παίζει «Το νυφικό σου φόρεμα», δεν ήμουν μαζί του και δεν την είδα «ζωντανά». Τώρα, όμως, που τη βλέπω γελάω! Περιττό να σας πω ότι ακόμη με φωνάζουν «Φιφίκα»!

Πώς ήταν αυτά τα ιερά τέρατα εκτός πλατό και ποιος σας έχει μείνει αξέχαστος;

Ο Κώστας Χατζηχρήστος ήταν ευχάριστος εκτός δουλειάς, γλυκός, σεβόταν, αλλά δεν έκανε όλες αυτές τις τσαχπινιές που έκανε στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Ηταν αυθόρμητος και δεν φαινόταν ποτέ όταν έβαζε δικά του λόγια εκτός κειμένου. Ολοι οι κωμικοί αυτοσχεδίαζαν, στο θέατρο κυρίως.

Στις περισσότερες ταινίες είστε ζευγάρι με τον Νίκο Ρίζο (σ.σ.: «Της κακομοίρας», «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο κοντός»). Κάνατε και παρέα εκτός πλατό;

Ημασταν αγαπημένοι στη δουλειά, αλλά δεν κάναμε παρέα. Ηταν ευγενής τρυφερός και πολύ γλυκός.
http://www.zappit.gr
↧

Το «βαθύ πηγάδι» των Αγίων Θεοδώρων

March 28, 2016, 1:04 am
$
0
0

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

  • Οι Αγιοι Θεόδωροι σε περιβάλλον αισθητικής βαρβαρότητας.
Οι Αγιοι Θεόδωροι σε περιβάλλον αισθητικής βαρβαρότητας.
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Σ​​ε ένα δημοσιογραφικό σημείωμα του 1966 διαβάζω τη δυσφορία για τον χώρο γύρω από το βυζαντινό εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων, στην κάτω πλευρά της Κλαυθμώνος. «Κούκλες, κάλτσες, ανδρικές και γυναικείες, μαντήλια, τάβλια και άλλα πολλά είδη. Δεν εξετάζω αν έχουν οι πωληταί άδεια ή όχι, αλλά το γιατί επιτρέπεται στο κεντρικό αυτό σημείο της πόλεως η εμφάνιση αυτή του ανατολίτικου παζαριού, μπροστά στο ιερό μνημείο της βυζαντινής τέχνης», έγραφε με απόγνωση ο Α. Λ. πριν από 50 έτη.
Τις προάλλες, που κατηφόρισα για να δω πάλι από κοντά αυτό το εκκλησάκι, που χτίστηκε το 1049 με κτήτορα τον Νικόλαο Καλόμαλο κρατικό αξιωματούχο, δεν είδα παρεμπόριο, αλλά θυμήθηκα την γκρίνια του 1966 όταν παρατήρησα τα περίπτερα της οδού Δραγατσανίου. Ηθελα να διαπιστώσω και πάλι την ανάγκη συντήρησης των Αγίων Θεοδώρων, μία από τις οκτώ εκκλησίες που σώζονται, σύμφωνα με τον Ιωάννη Τραυλό, «εις την αρχικήν αυτών μορφήν με μικράς μόνο επισκευάς ή προσθήκας» από την οικοδομική αναγέννηση της Αθήνας από τον 10ο ώς τα μέσα του 12ου αιώνα. Ο Χαράλαμπος Μπούρας, άλλωστε, λέει ότι η ανέγερση των Αγίων Θεοδώρων ήταν «σημαντική επένδυση για τη μεσαιωνική Αθήνα». Με άλλα λόγια, έδειχνε μια αλλαγή στην εξέλιξη της πόλης.
Αυτό που είδα ήταν ο χορταριασμένος τρούλος, τα πρόχειρα κρυμμένα κλιματιστικά, οι απολήξεις εξαερισμού στο παράθυρο που βλέπει τη Δραγατσανίου, άτσαλα στριμωγμένες με χαρτιά, ένα μπάλωμα από την «Ελεύθερη Ωρα» στο παράθυρο δεξιά της εισόδου... Στο εσωτερικό, ο νεότερος διάκοσμος παραμένει καψαλισμένος επί δεκαετίες, εκεί είχε ζωγραφίσει και ο περίφημος αγιογράφος του πρώτου μισού του 20ού αιώνα Αθανάσιος Κανδρής από τη Στεμνίτσα, αλλά αν δει κανείς το δάπεδο αντιλαμβάνεται το μέγεθος της εγκατάλειψης.
Δεν περίμενα κάτι καλύτερο, αλλά ο κύριος λόγος που ξαναπήγα να δω από κοντά τους Αγίους Θεοδώρους ήταν ένα άρθρο που είχε γράψει γύρω στο 1958-60 ο Μανόλης Χατζηδάκης, επίμονος μελετητής της βυζαντινής Αθήνας. Ηθελα να δω με τα δικά του μάτια όσα έλεγε και να αντιπαραθέσω το σήμερα. Καταλάβαινα την απελπισία του Μανόλη Χατζηδάκη όταν μιλούσε για το «βαθύ πηγάδι» μέσα στο οποίο κρύψαμε τους Αγίους Θεοδώρους, καθώς από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 ώς τις αρχές της δεκαετίας του 1960 ανοικοδομήθηκε το αστικό περιβάλλον της Δραγατσανίου, της Αριστείδου, της Ευριπίδου. Καθώς τα νέα, τότε, ψηλά κτίρια σκίαζαν το εκκλησάκι, ο Μανόλης Χατζηδάκης είχε γράψει πως «η εκκλησία η ελληνική είναι κτισμένη με προϋπόθεση τον ήλιο, και για τον εσωτερικό της φωτισμό και για την πλαστική λειτουργία των όγκων της εξωτερικά». Κοιτούσα ολόγυρα τα κτίρια, που επιπλέον είναι κακογερασμένα και αδιάφορα. Ακόμη και η μία γωνία της Σκουλενίου είναι κακοποιημένη και είναι αυτή η γωνία που διακόπτει κάθε προοπτική του ναού από τον απέναντι δρόμο. Βέβαια, δεν έγινε αυτό που φοβόταν ο Μανόλης Χατζηδάκης. Δεν έχασε με τα χρόνια το εκκλησάκι, δεν έμεινε «παλαιικό και ασήμαντο», «σφιγμένο από παντού» από «πανύψηλα εμπορικά οικοδομήματα, λαμπρά και στιλπνά». Απλώς, σήμερα, είναι ολοκάθαρη η αδυναμία να ορίσουμε ένα περιβάλλον για τα μνημεία μας. Αν δει κανείς τις πρώτες φωτογραφίες των Αγίων Θεοδώρων (1842) ή την αποτύπωση του 1890 θα μπορέσει να καταλάβει την ευγενή «ασυμμετρία» αυτού του βυζαντινού λείψανου.
↧
↧

Εν Αθήναις...η δραχμή

March 28, 2016, 1:04 am
$
0
0



Υποτίμηση 1953...
Μετά την Κατοχή τον Εμφύλιο ήρθε και αυτή για να δέσει το γλυκό...
Στην γειτονιά στις αυλές... τι να ξέρουν από αυτά...
"Δηλαδή θα ξαναγίνουν Κατοχικά τα λεφτά μας ;"
Πώς να ξεχάσουν τα εκατομμύρια τα δις τα κουρελόχαρτα δηλαδή
που τα έβλεπαν οι μαυραγορίτες και γελούσαν αν πήγαινε κάποιος να αγοράσει
λίγο λάδι και του ζητούσαν...χλωμή (χρυσή λίρα).
Και έφευγαν με σκυφτό το κεφάλι και προσπαθούσαν να συγκρατηθούν
για μην τον πνίξουν.
Πίσω στην υποτίμηση...
Το 1938 το δολάριο είχε 113 δραχμές ...
Το 1952 έφτασε στις 15.000 δρχ. και ο Μαρκεζίνης σε ένα βράδυ το έφτασε
στις 30.000 δρχ.
Εφημερίδες  γράφουν...."ανταγωνιστικό το περιβάλλον"
"Η Ελλάς η φθηνότερη Χώρα στον κόσμο..."
Κόπηκαν και τα τρία μηδενικά οπότε 30 δραχμές το δολάριο...
-Τι έγινε ρε παιδιά ;
Ρωτούσαν στην γειτονιά...
Απλά ο Μαρκεζίνης ρισκάρισε και πέτυχε...
Η μαύρη αγορά τελείωσε...
Άρχισαν οι επενδύσεις...
-Μωρέ έχουμε δουλειά τώρα !!!!
Αυτό άκουγες...αυτό έβλεπες....
Τσιμπούσια τα βράδια στα σπίτια...
"Τι γλεντάνε απέναντι ;"
"Έπιασε δουλειά...."
Ήταν φυσικό να το γιορτάζουν ...η ανεργία μέχρι τότε είχε φτάσει στα σημερινά επίπεδα.

pisostapalia.blogspot.gr



↧

Το γέλιο κάνει καλό !

March 28, 2016, 1:32 am
$
0
0



Ο υφυπουργός Εξωτερικών κύριος Μάρδας υπογράμμισε  πως «εάν υπάρχουν κάποιοι εξ’ αυτών (πρόσφυγες) που έχουν τη δυνατότητα να επενδύσουν στη χώρα από 250.000 ευρώ θα έχουν ευνοϊκή μεταχείριση παραμονής».

↧

Δίκτυο Sky Italia ...Από Ελλάδα πέρασε και ο Χαλίντ, ο καμικάζι του μετρό στις Βρυξέλλες...

March 28, 2016, 3:45 am
$
0
0



"Στο καφενείον "Η ΕΛΛΑΣ"ο σαλτιπάγκος
πουλά τα νούμερα φτηνά
δραχμή τα ακροβατικά
οι αλυσίδες δωρεάν
το πήδημα θανάτου δυο δραχμές
χωρίς σκοινιά, περάστε κόσμε.

Ασώματος η κεφαλή περάστε κόσμε
τη βρήκανε στην Αφρική
καπνίζει, πίνει και πονά
τρελαίνεται για μουσική
χορεύει με τα μάτια δυο δραχμές
ποιος θα τη δει; Περάστε κόσμε.

Στο καφενείον "Η ΕΛΛΑΣ"οι θεατρίνοι
μ’ ασετυλίνη και κεριά
την Γκόλφω παίζουν στα παιδιά
με φουστανέλες δανεικές
και δάκρυ πληρωμένο δυο αυγά
και τρεις δραχμές, περάστε κόσμε."
↧
Search

Θέλουν να κρυφτούν και η χαρά δεν τους αφήνει....ξεσκεπάζονται σιγά-σιγά !

March 28, 2016, 3:53 am
$
0
0





ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ ΠΓΔΜ

Μπαλαούρας: Το «Μακεδονία» δεν θα το απέρριπτα προσωπικά....

"Για το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ μίλησε σε ραδιοφωνικό σταθμό ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μάκης Μπαλαούρας, που χαρακτήρισε τριτεύων το θέμα ενώ εξέφρασε την ελπίδα να υπάρξει λύση με συμβιβασμό."

↧
↧

Τα κρυφά σύμβολα των χαρτονομισμάτων

March 29, 2016, 1:16 am
$
0
0


Χαρτονομίσματα με τη λέξη "σεξ", λάθος υπογραφές, δαίμονες, 666, μασονικά σύμβολα και αριθμοί των Ιλλουμινάτι... Σύμπτωση ή σκοπιμότητα η επιλογή τους; 
Το βέβαιο είναι ότι η αξία για τους συλλέκτες ανεβαίνει κατακόρυφα



Εκείνοι που χρησιμοποίησαν πρώτοι χαρτονομίσματα ήταν οι Κινέζοι, κατά
 την Δυναστεία των Τανγκ (618-907 μ.Χ.). Χρειάστηκε να περάσουν τουλάχιστον 
500 χρόνια πριν τα υιοθετήσει η Ευρώπη και είναι αλήθεια πως μέχρι να
 φθάσουν στον υπόλοιπο κόσμο η Κίνα ήδη αντιμετώπιζε οικονομική κρίση
Αλήθεια, σας θυμίζει κάτι;

AdTech Ad

Εν πάση περιπτώσει, τα χαρτονομίσματα των οποίων η αρχική χρήση δεν ήταν 
ίδια με εκείνη των μεταλλικών νομισμάτων, αποτελούσαν «υποσχετικές». 
Δηλαδή, ήταν ένα κείμενο που το συνέτασσε ο εκδότης και υποσχόταν την
 καταβολή του αναγραφόμενου ποσού στο πρόσωπο με το οποίο έκανε
 την συναλλαγή. Με την εξέλιξη της διαδικασίας αυτής έπαψαν να αναγράφονται
 τα στοιχεία του δικαιούχου στο κείμενο και στο τέλος δικαιούχος ήταν 
οποιοδήποτε είχε στα χέρια του το συγκεκριμένο χαρτί με το κείμενο. 
Η ανάγκη για ασφάλεια και την αποφυγή παραχάραξης ήταν εκείνη που οδήγησε
 τους εκδότες των χαρτονομισμάτων στην χρήση συμβόλων, ειδικών 
μελανιών, χαρτιών κλπ. Αλλά τα επιλεγμένα κατά καιρούς σχέδια και 
σύμβολα, φανερά ή μη, έχουν μια τεράστια ιστορία από πίσω τους. Τόνοι 
αλλά πόσοι άραγε γνωρίζουν, εκτός από τους παθιασμένους συλλέκτες,
 ότι υπήρχαν χαρτονομίσματα που πάνω τους ήταν κρυμμένη η λέξη 
«σεξ», χαρτονομίσματα με λάθος υπογραφές που αργότερα 
αποσύρθηκαν, χαρτονομίσματα με κρυφά σχέδια της κεφαλής του Διαβόλου,
 τον αριθμό 666 και το σύμβολο της πυρηνικής ενέργειας;
Ο Ινδός Ρετζάν Ράτζακ ερευνητής και ακαδημαϊκός, ο οποίος διευθύνει
 μια επιτυχημένη κατασκευαστική εταιρεία στο Μπανγκαλόρ και παράλληλα 
είναι πρόεδρος της Διεθνούς Κοινωνίας Τραπεζογραμματίων -πρόκειται
 για μη κερδοσκοπικό εκπαιδευτικό οργανισμό με περισσότερα από 2.000
 μέλη σε περισσότερες από 90 χώρες - τονίζει ότι εκτός από την παλαιότητα, 
την καλή κατάσταση και την περιορισμένη κυκλοφορία ενός χαρτονομίσματος,
 η παραξενιά του παίζει πολύ σημαντικό ρόλο για τους συλλέκτες. Με άλλα λόγια, 
τα σύμβολά του. Το χαρτονόμισμα των 50 ρουπιών των Σεϊχελών, που είχε 
κρυφά γραμμένη την λέξη «σεξ» στους φοίνικες που εμφανίζονταν στην πάνω 
δεξιά γωνία του, είναι μια τέτοια περίπτωση. Στην αρχή πίστευαν ότι επρόκειτο
 για εκτυπωτικό λάθος. Όμως, άλλο ένα χαρτονόμισμα -των 10 ρουπιών 
αυτό- που εκδόθηκε την ίδια χρονιά στην Σεϊχέλες, βρέθηκε πως είχε κρυμμένη 
λέξη πάνω στο σχέδιό του. Επρόκειτο για την λέξη «κάθαρμα» (Scum) και 
ήταν κάτω από το πτερύγιο μιας θαλάσσιας χελώνας. Σύμφωνα με φήμες 
που κυκλοφορούν και με λίγες αποδείξεις να τις στηρίζουν, κάποιος που 
υποστήριζε την ανεξαρτησία των Σεϋχελλών από την Βρετανία φαίνεται πως 
επέμεινε στο να μπουν αυτές οι κρυφές λέξεις με σκοπό να έρθει σε δύσκολη 
θέση το στέμμα. Και τα δύο χαρτονομίσματα αποσύρθηκαν το 1976.

Η κεφαλή του Διαβόλου

Ιδιαίτερη ιστορία έχει και το καναδέζικο χαρτονόμισμα των δύο δολαρίων.
Μία από τις εκδόσεις του είχε πάνω της υπογραφή του λάθους αξιωματούχου.
 «Κατά την διάρκεια της διαδικασίας εκτύπωσης κάποια φύλλα χαρτιού 
με την υπογραφή του λάθους αξιωματούχου μπήκαν μέσα και πήραν σειριακό
 αριθμό» αναφέρει Καναδός συλλέκτης σε σχετικό άρθρο του BBC, εξηγώντας 
γιατί έχει μεγάλη αξία το συγκεκριμένο χαρτονόμισμα, το οποίο σημειώνεται
πως πωλήθηκε σε δημοπρασία έναντι 9.333 δολαρίων. Όμως, εκείνο για το
 οποίο έγινε μεγάλη φασαρία όταν εκδόθηκε το 1954, ήταν το χαρτονόμισμα 
των 2 δολαρίων με το πορτραίτο της Βασίλισσας Ελισάβετ.Ένας προσεκτικός  παρατηρητής μπορούσε να δει πάνω στα μαλλιά της Ελισάβετ να σχηματίζεται
 η κεφαλή ενός χαμογελαστού Διαβόλου. Το συγκεκριμένο χαρτονόμισμα
 τυπώθηκε για μόλις ενάμιση χρόνο και λέγεται πως δόθηκε εντολή στους
 καλλιτέχνες του πορτραίτου της Ελισάβετ να κάνουν δυσδιάκριτη την
 εικόνα του Διαβόλου τα μαλλιά της όταν επανεκδόθηκε το 1957.

Σχέδιο ταινίας τρόμου, αρκετά δυσδιάκριτο φυσικά, έχει και το χαρτονόμισμα των 10.000 μάρκων που είχε εκδοθεί στην Γερμανία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και συγκεκριμένα το 1922. Το χαρτονόμισμα είχε πάνω του το «Πορτραίτο ενός Νεαρού Άνδρα» του διάσημου Γερμανού ζωγράφου και θεωρητικού της γερμανικής αναγέννησης, Άλμπρεχτ Ντύρερ. Ένας άγνωστος, ωστόσο, χαράκτης σχεδίασε την εικόνα ενός βαμπίρ με κουκούλα πίσω από τον αριστερό ώμο του άνδρα έτοιμο να του πιει το αίμα, θέλοντας ίσως να κάνει έτσι μια πολιτική δήλωση. Ακόμα και όταν αυτό ανακαλύφθηκε το χαρτονόμισμα, δεν βγήκε από την κυκλοφορία.

Δολάριο και Ιλλουμινάτι

Κατά τον ερευνητή αρθρογράφο και έμπειρο συλλέκτη νομισμάτων Χρήστο Κασταμονίτη που είναι γνώστης των μυστικιστικών συμβόλων, τα σύμβολα που χαράζονται πάνω στα νομίσματα είναι πολύ σημαντικά. Ανέκαθεν ήταν. Όσον αφορά δε, το αμερικανικό χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου, είναι γεμάτο από σύμβολα, κυρίως μασονικά. Σε συνέντευξη που είχε δώσει στον Μηνά Παπαγεωργίου για το περιοδικό «Φαινόμενα», τόνιζε πως ο αριθμός 13 είναι κυρίαρχος σε αυτό το χαρτονόμισμα.
«Παρατηρούμε μια λατινική έκφραση, το «E PLURIBUS UNUM», που σημαίνει «Ένας από Πολλούς» και αποτελείται από 13 γράμματα. Ακριβώς από κάτω βλέπουμε 13 αστέρια για τις 13 αρχικές αποικίες  και πιο κάτω ο «αητός» κρατά 13 βέλη και ένα φυτό με 13 φύλλα και 13 κεράσια. Το 13 είναι σημαντικός αριθμός για τους Ιλλουμινάτι.  Και ερχόμαστε στο πιο σημαντικό για μένα σύμβολο. Αυτό που υπάρχει στο δολάριο δεν είναι αητός. Στην πραγματικότητα πρόκειται για το μυθικό πτηνό Φοίνικα που έχει πολύ μεγάλο μυστικιστικό συμβολισμό και κατέχει σημαντική θέση στον Τεκτονισμό και στα δρώμενα των μυστικιστικών εταιρειών. Τέλος, υπάρχουν πολλές εκτυπώσεις σε πολύ μικρή κλίμακα με στοιχεία που διακρίνονται με δυσκολία, στις οποίες  υπάρχουν μασονικά σύμβολα όπως οι τρεις μικρές πυραμίδες κ.α.». 
Βέβαια, δεν είναι όλα τα σύμβολα κρυφά. Για παράδειγμα, προκαλεί εντύπωση η ύπαρξη του αριθμού 666 ως αρχικού κωδικού στα χαρτονομίσματα του Ισραήλ. Αυτός ο αριθμός υπήρχε, αλλά όχι φανερά, και στο ελληνικό πεντοχίλιαρο με τον Κολοκοτρώνη. Επιτυγχάνονταν με τα τρία μηδενικά κολλημένα ώστε να δημιουργείται ένα 666 στο κέντρο.

Ελληνικά χαρτονομίσματα

Στο χαρτονόμισμα των 500 δραχμών με τον Καποδίστρια, στην άνω δεξιά γωνία σχηματίζεται ένα εξάκτινο αστέρι ενώ κάτω δεξιά υπήρχε ένα κτίριο χωρίς να αναγράφεται η ταυτότητά του.  «Πρόκειται για το θέατρο της Κέρκυρας που καταστράφηκε κατά την διάρκεια του Β’ παγκοσμίου Πολέμου και αποτέλεσε το πρώτο σημείο συνάντησης της στοάς «Ανατολή», της πρώτης μασονικής στοάς της Ελλάδας. Εντύπωση προκαλούσε και το κεντρικό σημείο του χαρτονομίσματος, όπου υπήρχε μια μασονική χειραψία δυο χεριών που περιβάλλονται από ένα ουροβορο όφι – χαρακτηριστικό μασονικό σύμβολο – και όλα αυτά πάνω από ένα βιβλίο όπου πολλοί μελετητές υποστηρίζουν ότι πρόκειται για την «Σολομωνική» υποστηρίζει ο Χρήστος Κασταμονίτης.

Όσο για το ιερό μυθικό πουλί, τον Φοίνικα, που συμβολίζει την αναγέννηση, ήταν επίσης αγαπημένο θέμα για τα ελληνικά χαρτονομίσματα. Χρησιμοποιήθηκε με το τέλος της γερμανικής κατοχής αλλά και από το Απριλιανό καθεστώς. Αναμφισβήτητα, τα σύμβολα των χαρτονομισμάτων και πολύ περισσότερο τα κρυφά, προσφέρονται για ιστορίες και θεωρίες συνομωσίας. Και όσο επίσημες εξηγήσεις δεν υπάρχουν γι'αυτά, τόσο η κουβέντα και το ερώτημα «σύμπτωση ή σκοπιμότητα;» θα συνεχίζεται.
↧

Έγκλημα στο Κολωνάκι

March 29, 2016, 1:17 am
$
0
0

Εγκλήματα που συγκλόνισαν το πανελλήνιο στην «πιο ασφαλή συνοικία της Αθήνας»

image
«Το τηλέφωνο χτύπησε για τρίτη φορά. Ο Καρνέζης άπλωσε, μισοκοιμισμένος ακόμα, το χέρι και σήκωσε το ακουστικό. Ήταν ο Φλωράς. Τι ήθελε ο Φλωράς μέσα στη χειμωνιάτικη νύχτα, μια τέτοια ώρα; Αυτό το τηλεφώνημα και η επίσκεψη που θα ακολουθούσε, ήταν για τον Καρνέζη πολύ δυσάρεστα πράγματα. Δεν δέχεται κανείς με ευχαρίστηση, μέσα στη μέση της νύχτας, το σύζυγο της ερωμένης του».
Το 1953, φόνοι δεν γίνονταν σχεδόν καθόλου στο Κολωνάκι. Ήταν η πιο ασφαλής συνοικία της Αθήνας με ελάχιστη εγκληματικότητα. Στα χρόνια που ακολούθησαν όμως, με την αλλαγή των ανθρώπων που κατοικούσαν εκεί, έγιναν εγκλήματα που συγκλόνισαν το πανελλήνιο. Ας δούμε μερικά από αυτά…
Μοιραίος έρωτας
Τα μεσάνυχτα της 9ης Δεκεμβρίου του 1963 η Ιουλία Συρεγγέλα έπεσε νεκρή από τη σφαίρα του πρώην αγαπημένου της Ρεζά Αμπάς Μυρτολούι. Η δολοφονία έγινε στην είσοδο της πολυκατοικίας στην οδό Κανάρη. Η συντηρητική κοινωνία του ’60 δεν αιφνιδιάστηκε τόσο από την ερωτική τραγωδία όσο με την ταυτότητα των δύο εμπλεκομένων στην υπόθεση. Το θύμα ήταν κόρη γνωστού βιομήχανου των Αθηνών και ο δολοφόνος αξιωματικός της περσικής αεροπορίας. Το ζευγάρι γνωρίστηκε στην Τεχεράνη. Ήταν και οι δυο παντρεμένοι και χώρισαν για να βρεθούν μαζί. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά. Το ζευγάρι ήταν ευτυχισμένο και έκανε σχέδια για γάμο. Λίγους μήνες όμως μετά τη γνωριμία τους, η Τζούλια διαπίστωσε την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του συντρόφου της. Ο Μυρτολούι είχε ξεσπάσματα οργής και απότομες μεταπτώσεις στη διάθεσή του. Ο ψυχίατρος που τον εξέτασε διέγνωσε ότι έπασχε από «αγχώδη αντιδραστική μελαγχολία μετ’ εκρήξεων οργής» και ζήτησε από τη Συρεγγέλα να τον εγκαταλείψει. Το ζευγάρι χώρισε, αλλά αλληλογραφούσαν. Όταν ο Μυρτολούι συνειδητοποίησε ότι δεν θα τον παντρευόταν, γύρισε από την Τεχεράνη στην Αθήνα, περίμενε την Ιουλία έξω από την πολυκατοικία και την πυροβόλησε. Η δίκη ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 1964 μετά από δύο αναβολές. Συνήγορος του δολοφόνου ήταν ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος. Η διαδικασία έμεινε στην ιστορία για το πλήθος των ερωτικών επιστολών που διαβάστηκαν. Η κατάθεση του Μυρτολούι ήταν συγκλονιστική. Η μεταφράστρια έκλαψε όταν ο σμηναγός διηγήθηκε την ιστορία αγάπης τους. «Όταν χωριστήκαμε στο αεροδρόμιο, κράτησε την οδοντόβουρτσά μου για να νιώθει στο στόμα της τη γεύση του δικού μου όσο θα έλειπα. Μου έκαψε το χέρι με τσιγάρο για να τη θυμάμαι. Το έχω ακόμα αυτό το σημάδι». Ο Μυρτολούι αθωώθηκε από το δικαστήριο! Του επιβλήθηκε 7μηνη φυλάκιση για παράνομη οπλοφορία, αλλά αφέθηκε αμέσως ελεύθερος καθώς είχε μείνει ήδη στη φυλακή 10 μήνες. Όταν ανακοινώθηκε η απόφαση το ακροατήριο ξέσπασε σε χειροκροτήματα…
image
Ρεζά Αμπάς Μυρτολούι
image
image
Το έγκλημα της οδού Διδότου
Τα χρόνια περνούσαν, το Κολωνάκι έγινε η πιο σικ περιοχή του κέντρου, πολλοί πλούσιοι, καλλιτέχνες και πολιτικοί έμεναν εκεί. Τη δεκαετία του ’70 δεν έχουμε εγκλήματα σε αυτή την περιοχή. Ίσως έχει ισχυρή αστυνομική παρουσία λόγω και των χουντικών, ίσως οι άνθρωποι δεν αγαπούν πια με πάθος όπως ο Ιρανός σμηναγός. Η χούντα πέφτει, τα πολιτικά πάθη οξύνονται, οι άνθρωποι αλλάζουν και στη δεκαετία του ’80 έχουμε όχι μόνο αύξηση των εγκλημάτων στο Κολωνάκι αλλά και διαφοροποίηση στις αιτίες που τα προκαλούν.
Στις 25 Σεπτεμβρίου του 1984, ο επιχειρηματίας και λογοτέχνης Αθανάσιος Νάσιουτζικ κατηγορήθηκε ότι πήγε στο σπίτι του Γραμματέα της Ένωσης Λογοτεχνών Αθανάσιου Διαμαντόπουλου, στην οδό Διδότου, και τον δολοφόνησε με 97 χτυπήματα από σφυρί. Αν και κανείς δεν τον είδε να μπαίνει ή να βγαίνει από τον τόπο του εγκλήματος, μάρτυρας-κλειδί ήταν η δημοσιογράφος Ευγενία Γονατοπούλου η οποία έμενε στο από κάτω διαμέρισμα και άκουσε κάποιον να φωνάζει «Μη, Θανάση, έλεος, Θανάση τι πας να κάνεις!». Επειδή Θανάση έλεγαν και το θύμα, αρχικά η μάρτυρας θεώρησε ότι ο Διαμαντόπουλος έκανε κακό σε κάποιον και όχι το αντίστροφο. Άκρως επιβαρυντικό ήταν και το γεγονός ότι ο Νάσιουτζικ λίγες μέρες μετά τη δολοφονία αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Επίσης προσπάθησε να κατασκευάσει άλλοθι ζητώντας από τη γραμματέα του να καταθέσει ότι την ώρα του φόνου τής είχε τηλεφωνήσει από το σπίτι του. Η άγρια δολοφονία συντάραξε την ελληνική κοινωνία και έμεινε στα αστυνομικά χρονικά γνωστή ως «Έγκλημα στο Κολωνάκι». Ποια ήταν η αιτία που όπλισε το χέρι του Νάσιουτζικ και τον έσπρωξε να διαπράξει το έγκλημα; Ζήλεια; Ανταγωνισμός; Δοσοληψίες; Κανείς δεν έμαθε ποτέ. Ο Νάσιουτζικ δήλωσε αθώος, την υπεράσπισή του ανέλαβε ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος και άρχισε η δίκη, η οποία με τις απανωτές εφέσεις κράτησε σχεδόν 10 χρόνια. Γνωστοί λογοτέχνες παρουσιάστηκαν ως μάρτυρες, κάποια στιγμή κρίθηκε αθώος λόγω αμφιβολιών, αλλά έπειτα από παρέμβαση του εισαγγελέα η δίκη ξαναέγινε και τελικά με ψήφους 6-1 κρίθηκε ένοχος το 1993 και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 15 ετών. Το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο για ανθρωποκτονία από πρόθεση, που έγινε με τρόπο ιδιαζόντως ειδεχθή. Ο Αθανάσιος Νάσιουτζικ ανέκφραστος άκουσε την απόφαση και δήλωσε στους δημοσιογράφους: «Δέκα χρόνια τώρα φωνάζω ότι είμαι αθώος. Αυτό θα το λέω και από τον τάφο μου ακόμη». Λίγο μετά η σύζυγός του Ζωή αγκάλιασε τον άντρα της και ξέσπασε: «Είναι αθώος! Καταραμένοι! Μας καταστρέψατε την οικογένεια. Θέλω να φύγω, να πάω στην πατρίδα μου, την Ανατολική Θράκη, να μη βλέπω κανέναν σας!» Δυο χρόνια μετά και έχοντας εκτίσει τα 2/5 της ποινής του αποφυλακίστηκε και 10 χρόνια μετά, το 2005, έφυγε από τη ζωή. Ωστόσο η μοίρα συνέχισε να χτυπά αλύπητα την οικογένεια Νάσιουτζικ. Τον Δεκέμβριο του 2008, ο εγγονός του Νίκος Ρωμανός (γιος της δευτερότοκης κόρης του Παυλίνας) γίνεται αυτόπτης μάρτυρας του θανάτου του κολλητού του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από σφαίρα του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Πέντε χρόνια μετά, το 2013, συλλαμβάνεται για τη ληστεία στο Βελβεντό και συμμετοχή στου Πυρήνες της Φωτιάς και είναι μέχρι σήμερα έγκλειστος στις φυλακές Αυλώνα.
image
Αθανάσιος Νάσιουτζικ-Αλέξανδρος Λυκουρέζος
Πολιτικές δολοφονίες
Τα επόμενα χρόνια το Κολωνάκι βάφεται στο αίμα για πολιτικούς πλέον λόγους. Το 1985 ο εκδότης της «Απογευματινής» Νίκος Μομφεράτος δολοφονείται από μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη». Ο Νίκος Μομφεράτος ήταν στενός φίλος και συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες του κεντροδεξιού Τύπου. Είχε σπουδάσει στο London School of Economics και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του είχε εξοριστεί στη Μακρόνησο. Υπήρξε οικονομικός σύμβουλος του Καραμανλή και Υποδιοικητής της Αγροτικής Τράπεζας. Λόγω των στενών δεσμών του με τον Καραμανλή είχε απειληθεί πολλές φορές από τη 17Ν αλλά δεν είχε πάρει μέτρα ασφαλείας. Στις 21 Φεβρουαρίου 1985 δολοφονήθηκε μαζί με τον οδηγό του Παναγιώτη Ρουσέτη στη διασταύρωση των οδών Βουκουρεστίου και Τσακάλωφ. Η μαύρη Μερσεντές ακυβέρνητη σφηνώθηκε στη βιτρίνα του ζαχαροπλαστείου Godiva.
Ακολουθεί η δολοφονία του επιχειρηματία Δημήτρη Αγγελόπουλου ένα χρόνο μετά, το 1986. Ο Δημήτρης Αγγελόπουλος γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Αρκαδίας και κατόρθωσε με τον πατέρα του και τα αδέλφια του να δημιουργήσει τη Χαλυβουργική ΑΕ, που στα επόμενα χρόνια αναπτύχθηκε και αποτέλεσε την πρώτη βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα. Στη δεκαετία του 1980 ήταν ο μεγαλύτερος ιδιώτης παραγωγός χάλυβα παγκοσμίως, η ετήσια παραγωγή της Χαλυβουργικής έφτανε τους 2,5 εκατομμύρια τόνους. Ο Δημήτρης ήταν ο ιθύνων νους της οικογένειας Αγγελόπουλου και υπήρξε στενός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου. Στις 6 Απριλίου του 1986, ενώ περπατούσε στην οδό Κανάρη στο Κολωνάκι, δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση 17Ν. Ειδικότερα, πυροβολήθηκε εν ψυχρώ από έναν ένοπλο (που αργότερα επικηρύχθηκε με 50 εκατομμύρια δραχμές) μπροστά στα μάτια δεκάδων ανθρώπων. Ο δολοφόνος σύμφωνα με τους μάρτυρες ήταν ένας νεαρός που έβγαλε το πιστόλι του από έναν ταξιδιωτικό σάκο, πυροβόλησε πέντε φορές και διέφυγε. Η 17Ν ανακοίνωσε ότι ο Αγγελόπουλος έγινε στόχος επειδή ήταν «τυπικός Έλληνας μεγαλοκαπιταλιστής που έβγαζε λαθραία από τη χώρα τεράστια ποσά για να κάνει επενδύσεις στην Αγγλία». Η αστυνομία διαθέτει τις ομολογίες του Χριστόδουλου Ξηρού και του Βασίλη Τζωρτζάτου οι οποίοι μαζί με τον Δημήτρη Κουφοντίνα, τον Γιάννη Σκανδάλη (!) και τον Πάτροκλο Τσελέντη σχεδίασαν και οργάνωσαν τη δολοφονία.
Άλλο ένα έγκλημα που έγινε στο Κολωνάκι και είχε πολιτικά κίνητρα ήταν η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη στην οδό Ομήρου, στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου είχε το γραφείο του. Ο Παύλος Μπακογιάννης είχε γεννηθεί το 1935 στο χωριό Βελωτά της Ευρυτανίας. Σπούδασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου όπου γνώρισε και παντρεύτηκε την Ντόρα Μπακογιάννη, κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τον Ιούνιο του 1989 εκλέχτηκε βουλευτής της μονοεδρικής περιφέρειας Ευρυτανίας. Ήταν μετριοπαθής πολιτικός και αγωνίστηκε για την εθνική συμφιλίωση. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1989 τρεις ένοπλοι τον πυροβόλησαν με 45άρια πιστόλια και τον τραυμάτισαν θανάσιμα. «Αποφασίσαμε να εκτελέσουμε τον απατεώνα και ληστή του λαού Μπακογιάννη» έλεγε η προκήρυξη που έστειλε στην «Ελευθεροτυπία» η 17Ν. Σήμερα η Αστυνομία διαθέτει την ομολογία του Βασίλη Τζωρτζάτου ο οποίος μαζί με τους Αλέκο Γιωτόπουλο, Δημήτρη Κουφοντίνα, Σάββα Ξηρό και Ηρακλή Κωστάρη εμπλέκονται στο σχεδιασμό και στην εκτέλεση της δολοφονίας.
image
Είσοδος πολυκατοικίας Παύλου Μπακογιάννη
Πάμε πλατεία;
Δέκα χρόνια αργότερα, το Κολωνάκι έχει αναπτυχθεί, η πλατεία αποτελεί πόλο έλξης των νέων μετά τη φράση του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Πάμε πλατεία;» που επαναλάμβανε στους «Δέκα Μικρούς Μήτσους». Μπαρ και καφέ ξεφυτρώνουν παντού, ενώ το βράδυ η Σκουφά και η Σόλωνος μετατρέπονται σε πιάτσες με πόρνες και τραβεστί. Τον Ιανουάριο του 1996 συλλαμβάνεται ο 22χρονος κατά συρροή δολοφόνος Αντώνης Δαγκλής για το φόνο και τον τεμαχισμό τριών ιερόδουλων. Τον πρώτο φόνο είχε διαπράξει το 1992, σε ηλικία 18 χρονών, όταν είχε σκοτώσει και τεμαχίσει με πριόνι και μαχαίρι μια αλλοδαπή ιερόδουλη αγνώστων στοιχείων που είχε ψαρέψει στο Κολωνάκι. Τα μέλη της άτυχης γυναίκας είχαν βρεθεί σε κάδους απορριμμάτων κοντά στην Αγγλική πρεσβεία και στο Πολεμικό Μουσείο. Ο 22χρονος, που ήταν αρραβωνιασμένος, υποστήριξε στην απολογία του ότι «στα θύματά του σκότωνε τη μητέρα του με την οποία διαφωνούσε που εργαζόταν σε νυχτερινό κέντρο». Αυτή τη φορά συνήγορος υπεράσπισης δεν ήταν ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος και έτσι ο Δαγκλής καταδικάστηκε 13 φορές ισόβια. Ο δολοφόνος άκουσε ψύχραιμος την ετυμηγορία των δικαστών. Ένα χρόνο αργότερα βρέθηκε απαγχονισμένος στο κελί 33 του Ψυχιατρείου των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού…
image
Αντώνης Δαγκλής
Ψάχνω για εγκλήματα στο Κολωνάκι στις μέρες μας και δεν βρίσκω κάτι τρανταχτό. Το Κολωνάκι άλλαξε και μαζί του και οι άνθρωποι. Δεν γίνονται πια ερωτικά εγκλήματα ή δολοφονίες με πολιτικά κίνητρα. Τώρα έχουμε βόμβες και εκβιασμούς σε εστιάτορες, καφετέριες και ιδιοκτήτες μπαρ.
Στο «Έγκλημα στο Κολωνάκι» ο Καρνέζης, που βρίσκεται δολοφονημένος, δεν είναι μόνο ζιγκολό πολυτελείας. Έχει και πάρε-δώσε με τον υπόκοσμο της εποχής. Και το μυστικό της λύσης του εγκλήματος εκεί κρύβεται στο βιβλίο, την επιτυχία του όμως τη χρωστάει στο συμβολισμό του τίτλου που ήθελε να πει ότι ακόμα και το πολυτελές Κολωνάκι είχε (και έχει) και τη σκοτεινή του πλευρά.
image
Έτσι ξεκινάει το «Έγκλημα στο Κολωνάκι». Ήταν το πρώτο από τα περίφημα αστυνομικά μυθιστορήματα του Γιάννη Μαρή και το δημοσίευσε το 1953 με το πραγματικό του όνομα, Γιάννης Τσιριμώκος.
↧

Το στρατόπεδο της Ελευσίνας

March 29, 2016, 1:17 am
$
0
0


imagesΤο στρατόπεδο της Ελευσίνας
1825-1828
γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.
Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 
Οι πρώτες αναφορές για την Ελευσίνα τον 18ο αιώνα κάνουν λόγο για μερικές καλύβες και ένα φτωχό πλήθος αγροτών. Ένα μέρος της πεδιάδας ήταν καλλιεργημένο. Αμπελώνες, σιτάρι, ελιές , ήταν όλος και όλος ο κλήρος της περιοχής. Για καιρό η Ελευσίνα και οι γύρω περιοχές ήταν δεσμευμένες απ΄τους Τούρκους αξιωματούχους. Άλλαζαν χέρια με φιρμάνια και εντολές μεταβίβασης, ανάμεσα σε βοεβόδες και αγάδες. Σταδιακά ο πληθυσμός των γύρω περιοχών αυξανόταν σε αντίθεση με την Ελευσίνα που δεν μετέβαλε τον αριθμό των κατοίκων της, ως τη στιγμή που το λιμάνι της αποκτά εμπορικό ενδιαφέρον. Μοναδικό στο βορειοδυτικό Σαρωνικό λειτουργούσε σαν εμπορικό κέντρο αλλά και μεταφορικός σταθμός με διαρκείς φορτώσεις πρώτων υλών. Κάπως έτσι η Ελευσίνα θα μεγαλώσει και θα αποκτήσει το ρόλο ενός κέντρου για την ευρύτερη περιοχή της Αττικής.
Η συνεισφορά της Ελευσίνας στον αγώνα του 1821 περιορίζεται στις επίσημες καταγραφές στο διαμορφωμένο στρατόπεδο της περιοχής το οποίο και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην διατήρηση της ελεύθερης Αθήνας. Πέρα όμως απ΄τα επίσημα, ιστορικά αρχεία ένα πλήθος ανεκδοτολογικών καταχωρήσεων, επιστολών και εκθέσεων, μας επιτρέπει σήμερα να μιλούμε για έναν πιο ενεργό ρόλο των γύρω της Ελευσίνας περιοχών στην προάσπιση σχεδόν ολόκληρη της Πελοπονήσου.Τα Δερβενοχώρια, τα Βίλια αλλά και άλλα χωριά της ορεινής περιοχής προσέφεραν έμψυχο υλικό και αφοσιωμένη εργασία σε όλους τους οργανωτικούς τομείς. Η θέση τους αυτή ήταν άλλωστε και η αιτία της επιστολής με την οποία ζητούσαν απ΄την ελεύθερη Ελλάδα να αναγνωρίσει εμπράκτως τη συμβολή στον αγώνα, ενισχύοντας τη σημασία των όμορρων περιοχών. Το στρατόπεδο θα συγκεντρώσει λίγο πριν το τέλος της πρώτης φάσης του αγώνα έναν ικανό και έμπειρο στράτευμα, καθοδηγούμενο από εμβληματικές προσωπικότητες με προσφορά στις μεγάλες μάχες. Η δύναμη του στρατοπέδου της Ελευσίνας αλλά και η αποφασιστικής σημασίας θέση στην είσοδο της Αττικής ενίσχυσαν την ανάγκη για μια ικανή άμυνα. Έναν στρατό που θα μπορούσε να συνράμει στην Αθήνα αλλά και να εμποδίσει την πρόσβαση στο νότιο τμήμα της χώρας. Παράλληλα η ανάμειξη έγκριτων προσωπικοτήτων από την Ελευσίνα και τις γύρω περιοχές στη Φιλική Εταιρεία επιβεβαιώνουν τους ήδη υπάρχοντες πυρήνες που συντηρούσαν το ενδιαφέρον για την επανάσταση σε περασμένες και πιο δύσκολες περιόδους. Η συνεισφορά τους στην προστασία του πληθυσμού και οι κάπως πιο οργανωμένες δομές της επέτρεψαν στους αγωνιζόμενους να αφοσιωθούν στις πολεμικές επιχειρήσεις. Γυναικόπαιδα απ΄τα Δερβενοχώρια, την Μπίσα και αλλού βρήκαν στην Ελευσίνα αλλά και την Σαλαμίνα καταφύγιο απ΄τις άγριες εχροπραξίες.
Το στρατόπεδο της Ελευσίνας κέρδισε τη σημασία του περί το 1826, όταν και ο Κιουταχής φθάνει σε απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων απ΄την Αθήνα, με πολυάριθμο στρατό και μέσα. Η σωτηρία της πόλης κρεμόταν και πάλι από λεπτομέρειες. Η Ακρόπολη παρέμενε σε ελληνικά χέρια, όμως ήταν άγνωστο μέχρι πότε οι καταπονημένοι Έλληνες θα άντεχαν να πολεμούν. Τότε είναι που δυνάμεις απ΄την Ελευσίνα θα στηρίξουν την υπεράσπιση στέλνοντας ενισχύσεις που τελικά θα κρατήσουν την Αθήνα ανέπαφη. Ο Κριεζώτης και ο Φαβιέρος με μερικές εκατοντάδες ο καθένας θα κρατήσουν την Αθήνα και θα αναπτερώσουν το ηθικό ενός ολόκληρου λαού.Στα 1828 η ιστορία του στρατοπέδου θα κλείσει. Ο αρχηγός Γκόρντον, Σκώτος είναι μία απ΄τις μνημειώδεις μορφές του φιλελληνικού αγώνα. Αργότερα σ΄αυτό το ίδιο στρατόπεδο και τις δυνάμεις του θα στηριχτούν οι χιλιαρχίες του Καποδίστρια, η Πέμπτη και η Έκτη, με παρουσία σε σημαντικές μάχες του απελευθερωτικού αγώνα.
Αθανάσιος Λάσκος, Γκίσα Λάσκου, Γεωργίος Λάσκος, Γιάννης Αδάμης, Αναστάσιος Κοντούλης, Κώτσος Μεθενίτης, Αναγνώστης Στέφας, Γιάννης Ρήγας, Μελέτιος Κανάκης, Κώτζος Σπηλαιώτης, Πάνος Αδάμ, Αλέξης Αδάμ, Μήτρος Αδάμ, Ιωάννης Παγώνης.
Απ΄τα γενικά αρχεία του κράτους της περιόδου Όθωνος. Διά το χαλκούν και το σιδηρούν αριστείου του αγώνος επαρχίος Μεγαρίδος.

↧

Εν Αθήναις...στην μπλέ πολυκατοικία

March 29, 2016, 1:17 am
$
0
0




Αραχώβης και Θεμιστοκλέους.....
Μια ολόκληρη ιστορία.....μια σειρά γνωστών ονομάτων που έζησαν
σε αυτή.....ένας ιστορικός χώρος θα έλεγα που ένωσε τους Έλληνες
εναντίον του Γερμανού κατακτητή που είχε έρθει τότε με όπλα και τάνκς
και όχι με spread όπως σήμερα....
Οικογένειες....Κύρκου....Αντωνόπουλου που ήταν και ο κατασκευαστής 
(κόρη του η Καίτη ηρωϊδα της αντίστασης)....
Γερμανού (με μικρό τον Φρέντυ να τον παίζει ο μεγαλύτερος Λεωνίδας Κύρκος)....
η Σοφία Βέμπο.....ο Τάκης ο Χόρν και άλλοι....έμειναν σε αυτή.
Πρωτοποριακός χώρος διαβίωσης εκείνα τα χρόνια με κήπο στην ταράτσα
για περιπάτους των ενοίκων....λιμνούλα.....
Και όλοι μια οικογένεια.....μια γειτονιά "καθ΄ύψος όπως έλεγαν ....
Ενωμένοι....μαζευόντουσαν κάνανε βεγγέρες...παίζανε και κανένα χαρτάκι....
Ήρθε και ο θρυλικός Τσιγάντες (Μπάρμπας) και εγκατέστησε εκεί την αντιστασιακή
οργάνωση ΜΙΔΑΣ ....
Η μπλέ πολυκατοικία έσωσε ζωές σε Βρετανούς κομμάντος....αντιστασιακούς....
Τους έδιναν στέγη...τροφή....τους έστελναν στην Μέση Ανατολή....
Όλοι μαζί μια γροθιά....αριστεροί....δεξιοί στον κοινό αγώνα.....
Έφυγαν οι Γερμανοί....ήρθαν τα Δεκεμβριανά....χωρίσανε οι Έλληνες.....
Οι ένοικοι όμως της μπλέ πολυκατοικίας έμειναν για πάντα φίλοι.....
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Σήμερα η Ελλάδα είναι και πάλι υπό Κατοχή.



Πίσω στα παλιά
↧
↧

Ρεμπέτες και στέκια των ρεμπέτηδων.

March 30, 2016, 1:43 am
$
0
0

Πολλά έχουν λεχθεί και έχουν γραφτεί για τους διάφορους ρεμπέτες.

Λίκνο των ρεμπέτηδων ήταν η περιοχή του Πειραιά, πρώτα η Δραπετσώνα και μετά 
η Τρούμπα.

Στις περιοχές αυτές γεννήθηκε το ρεμπέτικο τραγούδι γύρω στα 1920.
Απέναντι από τον Άγιο Διονύση είναι η γέφυρα του Ρεμπέτη, η γέφυρα που ενώνει τον Πειραιά 
με τη Δραπετσώνα, που από κάτω περνούσε το τραίνο της Λαρίσης.
Για να γίνει κανείς ρεμπέτης έπρεπε να περάσει τη γέφυρα.
Στη Δραπετσώνα έγιναν μετά το 1922 τα πρώτα μπουζουκτσίδικα που συγκέντρωναν τους
 μάγκες της εποχής. Ο ρεμπέτης Νίκος Μάθεσης ή Τρελάκιας γιος ψαρά από τη 
Σαλαμίνα - αναφέρει σε μια αφήγησή του: « Η Δραπετσώνα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα 
στέκια της μαγκιάς. Στους τεκέδες της και στα Βούρλα σύχναζαν κάθε καρυδιάς καρύδι. 
Στους τεκέδες οι μάγκες κάπνιζαν ναργιλέ».
Στην «Κρεμμυδαρού» ήταν πολλοί τεκέδες όπως του Μίχαλου, του Σάλωνα, του 
Μαρκεζίνη, του Σαραντόπουλου και άλλων.
Πολύ αργότερα, το 1968, έκλεισαν και τα «σπίτια», λιγόστεψαν τα καμπαρέ, όμως η φήμη
κι ο φόβος στην Τρούμπα έμεινε.
Ένας Θεσσαλονικιός, ο Θανάσης Π. που επισκέφθηκε την περιοχή το 1989, όταν 
διορίστηκε δικαστικός αντιπρόσωπος σε εκλογές σημειώνει: «Κάνοντας μια βόλτα πίσω
 από το Πρωτοδικείο στη Σκουζέ, είδα ένα βαμμένο κατακόκκινο μαγαζί. Δεν ήταν αυτό που 
νομίζετε και νόμιζα κι εγώ αρχικά. Ηταν κέντρο διασκέδασης, "οικογενειακό"έγραφε 
μάλιστα !!! Εκεί τραγουδούσε πλέον ο Γιώργος Ζαμπέτας, λίγο πριν πεθάνει, στην 
Τρούμπα. Ηταν μέρα όταν πέρασα απ΄έξω, παρόλα αυτά μ'έπιασε φόβος, καθότι: 
"Πέντε μάγκες στον Περαία....."
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΓΙΟΒΑΝ ΤΣΑΟΥΣ
Στην περιοχή αυτή έδωσε μαθήματα μπουζουκιού ο Γιοβάν Τσαούς ή Γιάννης 
Εϊτζιρίδης - δηλαδή Γιάννης ο Λοχίας, από τον βαθμό με τον οποίο υπηρέτησε
 στον τουρκικό στρατό- (1924-1925 τότε που το μπουζούκι ήταν απαγορευμένο όργανο).
Στην περιοχή αυτή έμαθαν μπουζούκι, έγραψαν, τραγούδησαν ή έσυραν τα βήματά 
τους πολλές φορές οι Ρεγγίνας, Ζυμαρίτης, Μιμίκος Βογιατζής, Σκριβάνος, ο Στέλιος
 Περπινιάδης, ο Γιάννης Γυλιάς, το Αλεκάκι, ο Χαρίλαος Κηρομύτης, ο Νίκος Αϊβαλιώτης,
 ο Γιώργος Μπάτης, ο Γιάννης Παπαιωάννου, ο Κώστας Σκαρβέλης, ο Βασίλης Τσιτσάνης, 
ο Στράτος Παγιουμτζής, ο Μάρκος Βαμβακάρης –που δούλευε σαν εκδοροσφαγέας στο
 γειτονικά σφαγεία – ο Ανέστης Δελιάς, ο Γιάννης Λελάκης, ο Στέλιος Κερομύτης,
ο Ηλ.Ποτοσίδης, ο Απόστολος Χατζηχρήστος, ο Δημ. Γκόγκος (Μπαγιαντέρας), 
ο Παναγιώτης Τούντας, ο Σ. Περιστέρης, ο Μιχάλης Γενίτσαρης, ο Μακαρόνας, 
ο Σοφρωνίου και πολλοί άλλοι.
Οι Στράτος,Μάρκος, Μπάτης, Δελιάς είχαν σκαρώσει την κομπανία "τετράς".
ΜΙΧΑΛΗΣ  ΓΕΝΙΤΣΑΡΗΣ - ΣΤΕΛΙΟΣ  ΚΕΡΟΜΥΤΗΣ
Οι γέννημα- θρέμμα ρεμπέτες του Πειραιά ήταν ο Στέλιος Κερομύτης, ο Δημ. Γκόγκος
 από Ποριώτη πατέρα και ο Μιχάλης Γενίτσαρης.
Ο Μπάτης ήταν από τα Μέθανα και Μάθεσης από τη Σαλαμίνα.
"Πολλοί από όσους προαναφέρθηκαν έμεναν στην «Κρεμμυδαρού», όπως ο Ανέστης
 Δελιάς, ο Απόστολος Χατζηχρήστος και άλλοι..
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΛΑΚΗΣ στην Αυτοβιογραφία του αναφέρει:
«Εκείνη τη χρονιά (1937) άρχισα συνεργασία με το συνθέτη Απόστολο Χατζηχρήστο, 
ο οποίος ήτο και ο πρώτος που συνεργάστηκα. Είχαμε γνωριστεί στη Δραπετσώνα όπου 
κι εκείνος κατοικούσε εκεί από πολλά χρόνια. Έπαιζε μπουζούκι παρέα με τον
 Ηλ. Ποτοσίδη, τον Ανέστο Δελιά και το Μακαρόνα…… Ήταν φτωχό παιδί και εξαιρετικός 
άνθρωπος και συνθέτης. Πολύ σεμνό και πολύ καλό παιδί. Έντιμος, φιλαλήθης 
και κουβαρντάς»…...
Κι ένα κομμάτι από την αυτοβιογραφία του Μάρκου Βαμβακάρη:
«Βέβαια στον κύκλο που γύριζα να πούμε, τον μάγκικο αυτό, στους τεκέδες που πήγαινα,
 ακούγαμε πολλά για διάφορους κουτσαβάκηδες προσωπικότητες... Εκεί, όταν είχα 
γνωρίσει τον Αλέκο τον Σχίζα να πούμε, κάθε μέρα επήγαινα στο σπίτι αυτουνού, 
εκεί στην Κρεμμυδαρού που ήταν το Καστράκι. Πίναμε χασίσι..... Είχε λεφτά αυτός...... 
Επήγαινα και του μάθαινα μπουζούκι και φουμέρναμε κιόλας ε; Αυτός έμενε εκεί 
κάτω στην Κρεμμυδαρού, εδώ στο λιμάνι του Πειραιώς. Και πήγαινα κάθε μέρα στην
 κάμαρά του. Ώσπου τώρα αυτόν τον ζήταγε η Ασφάλεια Αθηνών για κάτι κλοπές που
 γινόντανε. Και ξέρανε αυτοί ότι άλλος δε μπορεί να τις κάνει ειμή αυτός, αλλά δεν 
ξέρανε που βρίσκεται...»
Σχετικά με τα Βούρλα ο Μάρκος Βαμβακάρης αφηγείται:
«…Δεκαεννιά χρονών (το 1924) έγινα αγαπητικός στο μπορντέλο μιας Ειρήνης από 
τη Σύμη. Ήτανε στο δεύτερο διαμέρισμα των Βούρλων, η πρώτη μου ερωτική επαφή. 
Μεγαλύτερη είκοσι εφτά, είκοσι οκτώ χρονών, μου 'δινε και λεφτά και κουστούμια. 
Αγάπησα την άλλη, τη Μανιάτισσα, τη Ζιγκοάλα,(τη γυναίκα που παντρεύτηκε) 
και την απαράτησα…».
Για τη Δραπετσώνα γράφτηκε το τραγούδι... «Αφ ότου εγεννήθηκα». (Το τραγούδι είναι
 στο όνομα του Καρυδάκη, φίλου του Μάρκου αλλά μάλλον είναι δικό του. 
Στίχοι: Γ. Δερέμπεης. Μπουζούκι: Σ. Περιστέρης. Ο Γιώργος Δερέμπεης ήταν
 ο πατέρας της σπουδαίας μουσικού και πιανίστριας Βούλας Δερέμπεη.
Ο Δημήτρης Καρυδάκης ή Καρυδάκιας, βρέθηκε νεκρός-δολοφονημένος-στα χρόνια
 της κατοχής, στη Δραπετσώνα και κανείς δεν έμαθε ποτέ, ποιός και γιατί τον σκότωσε. 
Ανήκε στην παρέα της Πειραιώτικης Κομπανίας, αλλά ήταν "σπιτικό"μπουζούκι και 
απέφευγε τη δημοσιότητα, το πάλκο και τις εταιρείες.
ΣΤΗ 10ΕΤΙΑ ΤΟΥ 40 Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΗΤΑΝ ΑΓΡΙΟΣ
Τότες ο Πειραιάς ήταν πολύ άγριος. Από την μια ο αποκλεισμός, από την άλλη τα πολιτικά
 μας μίση. Οι φόνοι στα Καρβουνιάρικα, Τρούμπα και Τζελέπη ήταν στην ημερησίαν διάταξιν.
 Όσο για ντεκέδες από την Πειραϊκή, Παναγίτσα, Άγιο Νείλο, Άγιο Νικόλαο, 
Γύφτικα, στο Χατζηκυριάκειο, στην Τρούμπα και όσο πιο πέρα πήγαινες,
 Άγιο Διονύση, εκεί φουμάρανε στο δρόμο. Ζάρια μες το δρόμο παίζανε, περνούσε
 ο χωροφύλακας και δεν του έδινε κανείς σημασία, παρά τραβούσανε την δίκοπη 
επιδειχτικά να την δει! Τι να έκανε; Από στρατιώτη αγράμματο βουνήσιο τον ρίξανε 
χωροφύλακα στον Πειραιά μες τα λυσσασμένα τσακάλια. Πρωτοδικείο, Εισαγγελία
 δεν είχε τότε ο Πειραιάς! Από την Αθήνα κατέβαιναν οι νωματαρχέοι νταήδες να επιβάλουν 
την τάξη και να συλλάβουν κανέναν επικίνδυνο καταζητούμενον. Ο Μαρούδας και 
ο Γαλιγάλης, Οι μάγκες είχανε συνθέσει και στίχους για τους μόρτες καταδότες και ας μην
 τους ήξεραν και το τραγουδούσαν παίζοντας το μπουζούκι τους.
Ο Πειραιάς τότε είχε και έφιππη χωροφυλακή. Για τον σκυλόμαγκα ο άγραπτος νόμος είναι
 σκληρός! 
Καφωδεία ο Πειραιάς είχε πολλά γύρω στην Τρούμπα. Απάνω στο πάλκο έπαιζαν
 τσιφτετέλια, ζεϊμπέκικο κ.λ.π. Κάτω στο πάλκο ορχήστρα ευρωπαϊκή, πιάνο, βιολί και τζάζι 
για ταγκό κ.λ.π. Και μπροστά χαμηλά, σχεδόν κάτω ήταν δώδεκα κορίτσια σε παράταξη
 άβαφτες Γερμανίδες που έπαιζαν με την σειρά τους βιολιά. Αυτή την διαρρύθμιση 
είχαν όλα τα καφωδεία της Τρούμπας.
Οι φόνοι εκεί γινόντουσαν συχνότατα
Αφού του έτρωγε τα λεπτά του και τον έκανε στούπα, του έλεγε να την περιμένει 
απέξω! Και η αρτίστα έβγαινε αγκαζέ με τον ντερβίση της, αλλά και ο άλλος ο επαρχιώτης
 άγριος, και το ψυχικό γινότανε.. 
Επίσης και τα παιχνίδια ήταν πάμπολλα (λέσχες).
Μέσα κάθε καρυδιάς καρύδι, μπράβοι, αβανταδόροι, μούτρα, να πουν αμέσως φυλακή 
σε ένα γνέμα!
Φόνοι πιο πολλοί στα παιχνίδια γιατί έχανες τα λεπτά σου, ίσως και ξένα που στα είχαν
 εμπιστευθεί να τους ψωνίσεις κάτι πράγματα.
Και το αίμα ανέβαινε στο κεφάλι και ... όσο για μάγκες, δηλαδή ρεμπέτες, κάθε συνοικία 
είχε τους δικούς της.
Αν ακουγότανε κανένας ρεμπέτης καλός με πράξεις σωστές ρεμπέτικες, δηλαδή 
παλικαρίσιες εξηγήσεις, τότε ακουγότανε και στον Πειραιά, δηλαδή στην καρδιά του Πειραιά.
Στα παιχνίδια που είχαν οι νταήδες ανεγνωρισμένοι...
Έσπαγε τα δεσμά της συνοικίας του και από μαχαλόμαγκας αφανής –ενός μαχαλά -γινότανε 
διεθνής.
Αναγνωριζότανε από όλες τις συνοικίες, αλλά πως;
Έπρεπε με έργα και όχι με λόγια, να μαλώσει, να μαχαιρώσει, να μπιστολίσει, να τραυματίσει 
καλόν νταή ανεγνωρισμένον, ασχέτως εάν δεν πήγε στην φυλακή.
Μηνύσεις δεν γινόντουσαν, θα καθαρίζανε στον δεύτερο γύρο που θα έβγαινε ο χτυπημένος
 απ'το νοσοκομείο...
Η αστυνομία το μάθαινε και ερχότανε να σου πάρει κατάθεση και εσύ τους έλεγες ότι έπεσες 
από ένα μικρό γκρεμό και σου μπήκαν κάτι σίδερα στην κοιλιά... και σου έλεγε μακάρι μόλις
 βγεις να σου μπούνε κι άλλα να ησυχάσουμε από εσάς τα τομάρια...
Αν όμως έκανες μήνυση κατέρρεες αυτομάτως και όλοι οι μάγκες είχαν να κάνουν με σένα 
και να σε ξεφτιλίζουν...
Τέτοια γινόντουσαν που και που, μάλλον από γερασμένους νταήδες και από 
φιγουρατζήδες ρεμπέτες...
Όσο για μπουζούκια, ο Πειραιάς με τους μαγκίτες του, ήτανε ορχήστρα πλήρης.
Μέρα και βράδυ από όπου και να πέρναγες, δηλαδή από καφενείο, άκουγες 
το κελάηδισμα του μπουζουκιού ή του μπαγλαμά και την μυρωδιά της ταλμίρας (χασίς)
 ή από αργιλέ ή από τσιγαριλίκι.
Και αυτός που το έπαιζε δεν ήταν κάνα παιδάκι, ήταν άνθρωπος της τούφας και το είχε 
μάθει στο σχολείο - φυλακή.
Έτσι λεγότανε η φυλακή για να μην καταλαβαίνουν οι ανίδεοι.
Παιδιά κάτω των 20 χρόνων και ανώμαλοι απαγορευότανε η είσοδος δια καρπαζιάς, 
σβουριχτής και κλοτσάς!
Εδώ το νταραβέρι είναι του τάδε και συχνάζει όλο το σκυλολόι».
Όταν δημιουργήθηκαν τα «Βούρλα» στη Δραπετσώνα, το 1875, η περιοχή ήταν ακατοίκητη.
Όμως μετά 60 χρόνια, το 1932, και αφού είχαν έρθει και οι πρόσφυγες από τη 
Μικρά Ασία, ήταν κέντρο πυκνοκατοικημένης περιοχής και οι κάτοικοι δεν 
ανέχονταν πια τα κακόφημα σπίτια.
Γι αυτό και έκαναν συνεχείς διαμαρτυρίες προς την Κυβέρνηση.
Τελικά το 1937 τα κακόφημα σπίτια των Βούρλων διαλύθηκαν και στο χώρο εκείνο 
λειτούργησαν φυλακές.
↧

Η Κασσιανή προστάτιδα στα παραστρατημένα κορίτσια!

March 30, 2016, 1:43 am
$
0
0


Η Τρούμπα, η Γαβριέλα, η Βάγια και η φρεγάτα του υπουργείου εξωτερικών!

 Του Τάσου  Κ. Κοντογιαννίδη   akontogiannidis@yahoo.gr
  Το αρχαιότερο επάγγελμα, λένε, είναι αυτό της ιεροδούλου. Λένε επίσης, ότι η γυναίκα από μόνη της δεν κάνει το πρώτο βήμα. Την προτρέπουν και την καθοδηγούν, ο νταβατζής με την υπόσχεση ότι μόλις εξοικονομήσουν χρήματα θα παντρευτούν,  ή η έμπιστη φίλη που είναι στο κουρμπέτι. Και πάντα υπάρχει το « για λίγο καιρό και μετά το κόβουμε», αλλά δεν κόβεται ποτέ…
Οι ιερόδουλες, παλιά, ήταν πολύ θρήσκες. Σε διπλανό δωμάτιο από εκείνο της … αμαρτίας, είχαν ένα εικόνισμα και ένα καντηλάκι πάντα αναμμένο… Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, μια Μεγάλη Τρίτη, ο συνάδελφος – μακαρίτης σήμερα-  Γιώργος Παπαχριστοφίλου, καθώς γυρίζαμε από το ρεπορτάζ, κοντά στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου, στην Ομόνοια, μου λέει. «Έλα να δεις κάτι, αν είσαι τυχερός και τις πετύχουμε, που θα σου μείνει αξέχαστο».
Μπήκαμε στην εκκλησιά  και  έμεινα κατάπληκτος απο το θέαμα που αντίκριζα. Καμιά σαρανταριά γυναίκες, μικρές και μεγάλες, έψελναν γονατιστές, το τροπάριο της Κασσιανής, με δάκρυα στα μάτια. «Είναι παραστρατημένα κορίτσια» μας είπε ο ιερέας και «ζητούν τη λύτρωση από την προστάτιδα τους την Κασσιανή, την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή!»
Το βασίλειο των οίκων ανοχής ήταν παλιά η Τρούμπα, πριν την εξωραΐσει ο δήμαρχος Πειραιώς Aριστείδης Σκυλίτσης. Είχε έναν κανονισμό: Κοιμόταν την ημέρα και δούλευε τη νύχτα. Την ονομασία Τρούμπα, ( την οδό Νοταρά και τα γύρω στενά) πήρε προπολεμικά από την αντλία, την τρόμπα που βρισκόταν στην παραλία και έπαιρναν νερό τα πλοία. Την περιοχή εξουσίαζε ένας σκληρός του υποκόσμου, άσσος της τράπουλας, ο Κρανιδιώτης. Είχε ένα μεγάλο καφωδείο με δωμάτια και μόλις έπιαναν βαπόρια ξαμολούσε τα κορίτσια του και μάζευαν τους ναυτικούς και τους έγδυναν…
Στην Αθήνα κυριαρχούσε η Γαβριέλα Ουσάκοβα, ξανθιά, ρωσικής καταγωγής, πασίγνωστη ιερόδουλος στη Νεάπολη  Εξαρχείων και η πρώτη  συνδρομήτρια του ΟΤΕ που είχε στη δεκαετία του ’60, αυτόματο τηλεφωνητή. Μόλις έπαιρνες το 360186, άκουγες τη φωνή της, «Είμαι η Γαβριέλα, στην οδό Μάρκου Ευγενικού 14, δίπλα από την κολώνα της ΔΕΗ, η πόρτα με το λαμπάκι. Χτυπήστε και θα σας ανοίξω». Δεν υπήρχε στρατιώτης που να μην ήξερε  το τηλέφωνο. Την Γαβριέλα βρήκαν στραγγαλισμένη στο «σπίτι» της τον Αύγουστο το1991…
Πρέπει να πούμε ότι εκτός από τις «σπιτωμένες»  κι εκείνες του «πεζοδρομίου», υπήρχαν και οι αριστοκράτισσες ιερόδουλες. Θα σας αφηγηθώ μια σκηνή που έτυχε να δω χωρίς να σας αποκαλύψω τον αρχηγό κράτους, διότι δεν υπάρχει στη ζωή και ήταν αξιοσέβαστος και αγαπητός. Μ’ έστειλε η εφημερίδα που εργαζόμουν στη «Μεγάλη Βρετάνια» το καλοκαίρι του 1976 για να διαπιστώσω αν ο υπουργός εξωτερικών Δημ. Μπίτσιος θα επισκεπτόταν  τον ξένο επίσημο, που είχε δει νωρίτερα τον Καραμανλή.  Η επίσκεψη, θα έβγαζε και την  είδηση…
΄Aραξα δίπλα στο ασανσέρ, όπου βρισκόταν  ο πορτιέρης με στολή… ναυάρχου. Απ’ αυτόν έμαθα που βρισκόταν ο ξένος επίσημος. Κάποια στιγμή έρχεται μια πανέμορφη γυναίκα, αεράτη, ψηλή, στο στυλ της Υβόν Σανσόν δίπλα στον Χόρν, σωστή… φρεγάτα, όπως θα έλεγε ο μακαρίτης Μίμης Φωτόπουλος. Χαιρέτησε τον αστυνόμο και τον πορτιέρη, λέγοντας: «  Είμαι από το υπουργείο  των εξωτερικών!» Την οδήγησαν στο ασανσέρ. Εγώ ο αφελής περίμενα  να έρθει ο Μπίτσιος, που δεν επρόκειτο να έρθει, διότι ο υψηλός ξένος είχε… άλλη σύσκεψη που όπως μου είπε αργότερα ο πορτιέρης, ήταν μισθωμένη από το υπουργείο γι αυτές τις δουλειές!..
Η Βάγια και ο ναύτης
Oι Ιερόδουλες όταν ερωτευτούν, ερωτεύονται παράφορα. Στη δεκαετία του ’50, στο κέντρο “Αράχοβα” στην οδό Αθηνάς, γλεντούσε ένας ναύτης με την ιερόδουλο Βάγια. Γνωρίστηκαν και ήταν τρελά ερωτευμένοι. Κάποιος, από άλλη παρέα, την «κοίταξε» και ο ναύτης από τη ζήλεια του έσπασε ένα ποτήρι κι άρχισε να καταβροχθίζει τα γυαλιά. Η  Βάγια αναστατωμένη τον αγκάλιασε  άρχισε να κλαίει και να του λέει ότι τον αγαπά και για να το αποδείξει, έσπασε τα γυαλιά που φορούσε κι άρχισε  να τα καταβροχθίζει. Ακραία απόδειξη του έρωτα της!..
Λεζάντες φωτογραφιών: 1) Η Γαβριέλα δολοφονήθηκε το 1991 αφού έγραψε τον βίο της « είμαι ιερόδουλος διότι εγεννήθην έτσι…»  2) Σύγχρονος οίκος ανοχής  3) Σε τοίχο του κέντρου της Αθήνας « ονειρεύομαι αγάπη, ψάχνω πελάτη»




Μοιράσου το…!

↧
Search

Είχαν ανακαλύψει σημερινές θεραπείες πριν από 4.000 χρόνια!

March 30, 2016, 1:43 am
$
0
0

Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΤΑ ΜΙΝΩΙΚΑ ΚΑΙ ΜΥΚΗΝΑΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Είχαν γιατρούς, είχαν θεραπευτές, είχαν και μάγους. Ολοι τους είχαν λάβει κάποιου είδους εκπαίδευση, για την οποία δεν γνωρίζουμε τίποτα.

  • ΕΘΝΟΣ
  •  27/3/16 

τοιχογραφία από το Ακρωτήρι Θήρας που εικονίζει καθισμένη γυναικεία μορφή. Εχει τραυματιστεί στην πατούσα και από το αίμα που έτρεξε κοκκίνισε ο κρόκος.
τοιχογραφία από το Ακρωτήρι Θήρας που εικονίζει καθισμένη γυναικεία μορφή. Εχει τραυματιστεί στην πατούσα και από το αίμα που έτρεξε κοκκίνισε ο κρόκος.
Γνωρίζουμε όμως πως στον μινωικό και τον μυκηναϊκό κόσμο, δηλαδή στην τρίτη και τη δεύτερη χιλιετία προ Χριστού, στον ελλαδικό χώρο υπήρχαν οργανωμένα συστήματα αντιμετώπισης των ασθενειών αν ήσουν στα ανάκτορα, αλλά υπήρχε μικρότερη οργάνωση αν έμενες στην ύπαιθρο, και ότι βότανα τα οποία και σήμερα χρησιμοποιούμε σαν καρυκεύματα αλλά και σε θεραπευτικά αφεψήματα ή αλοιφές χρησιμοποιούνταν και τότε. Οι κάθε είδους γιατροί, πάντως, ανήκαν σε ελίτ των συγκεκριμένων κοινωνιών.
Επιδημίες, παιδικές ασθένειες, μεταφερόμενες αρρώστιες από τα πληρώματα των εμπορικών καραβιών, όλα αποδεκάτιζαν τους πληθυσμούς της μινωικής Κρήτης και της μυκηναϊκής Ελλάδας. Στο ζήτημα αυτό αναφέρθηκε ο δρ Αντώνιος Βασιλάκης, σε ομιλία του στο σεμινάριο των ξεναγών που έγινε στο Ηράκλειο Κρήτης και είχε τίτλο «Υγεία, Γιατροί και Γιατρικά στον Mινωικό και στον Μυκηναϊκό Κόσμο».
Ο αρχαιολόγος παρουσιάζει στο «Εθνος της Κυριακής» πορίσματα και περιστατικά που σχετίζονται με το θέμα και τα οποία είναι εντυπωσιακά. «Σήμερα», λέει, «είναι γνωστό ότι στο τέλος της εποχής του Χαλκού η πραγματικότητα για όσους ζούσαν έξω από τα ανάκτορα, και ήταν συχνά συγκεντρωμένοι σε μικρά πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα, ήταν πολύ διαφορετική από εκείνη των καλοντυμένων και καλοθρεμμένων μορφών που απεικονίζονται στις τοιχογραφίες στην Κνωσό και αλλού. Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν η Κυδωνία στον 13ο και τον 12ο αι. π.Χ.
Παιδικές αρρώστιες
Στις κοινότητες αυτές η υπερσυγκέντρωση του πληθυσμού, οι συνθήκες υγιεινής και η έλλειψη συχνά κατάλληλου νερού όταν συνδυαστούν με φτωχή, ανισόρροπη και συχνά μόνο εποχική δίαιτα θα μπορούσαν να είχαν επιπτώσεις στον πληθυσμό που θα είχε ασθενή αντίσταση σε επιδημίες, όπως η δυσεντερία, τα σκουλήκια στα έντερα και ο τέτανος.
Ο αρχαιολόγος δρ Αντώνιος Βασιλάκης κατά τις ανασκαφές στον Δήμο Γαζίου Ηρακλείου Κρήτης.
Ο αρχαιολόγος δρ Αντώνιος Βασιλάκης κατά τις ανασκαφές στον Δήμο Γαζίου Ηρακλείου Κρήτης.
Η αντοχή σε αρρώστιες θα μειωνόταν μέχρι εξαφάνισης και οι παιδικές αρρώστιες, όπως η διάρροια, η διφθερίτιδα, ο βήχας και ο κόκκινος πυρετός, θα απέβαιναν συχνά μοιραίες. Από την άλλη μεριά το υπερπόντιο εμπόριο θα είχε εισαγάγει και εξαπλώσει επικίνδυνους μικροοργανισμούς από άλλες χώρες».
Αλλο παράδειγμα που φέρνει είναι ο οικισμός των εργαζομένων κοντά στη μεταλλουργική εγκατάσταση στο Χρυσοκάμινο της Ιεράπετρας, που έδωσε στους επιστήμονες την αρχαιότερη μαρτυρία στην Κρήτη για ύπαρξη φαρμάκων και ιαματικών αλοιφών για αντιμετώπιση δυσμενών συνεπειών στην υγεία. Τα ευρήματα ανήκουν στο 2000 π.Χ.
Η δουλειά ήταν σκληρή «και είχαν πάρει μέτρα για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες από την πολύωρη έκθεση σε σκληρή και επίπονη σωματική εργασία και από την έκθεση σε υψηλές θερμοκρασίες» σημειώνει ο κ. Βασιλάκης.
«Είχαν ανακαλύψει και χρησιμοποιούσαν αντίδοτα και αλοιφές. Τα συμπτώματα και οι ασθένειες ήταν: η δυσπεψία, οι κακώσεις στα χέρια και στα πόδια, η αναπνευστική λοίμωξη, η αγγειοπάθεια, οι νευρικές διαταραχές, οι πονοκέφαλοι, η ξηρότητα λαιμού και η ζάλη. Οι αναλύσεις ιζημάτων σε χονδροειδή μαγειρικά σκεύη εντόπισαν κατάλοιπα από φαρμακευτικά βότανα, φυτικά έλαια και κερί, αναμεμειγμένα με ρητινωμένο κρασί. Αυτό δείχνει ότι έφτιαχναν ρόφημα ως αντίδοτο στα συμπτώματα που αναφέραμε.
Είχαν ανακαλύψει σημερινές θεραπείες πριν από 4.000 χρόνια!
Σε μία περίπτωση ανιχνεύθηκαν ιχνοστοιχεία γάλατος και βουτύρου που πιθανόν χρησίμευαν για την παρασκευή αλοιφών για τα εγκαύματα. Ποια είναι τα φυτικά συστατικά που ανιχνεύθηκαν; Ανηθος, κορίανδρο, κύμινο, μάραθο, λουίζα. Δηλαδή αυτά που μαθαίνουμε αργότερα από τις πινακίδες της Γραμμικής Β».
Τα αρχαιότερα δείγματα χειρουργικού τρυπανισμού έχουν ανακαλυφθεί στο ταφικό σπήλαιο/οστεοφυλάκιο του Αγίου Χαραλάμπους στο Οροπέδιο Λασιθίου και χρονολογείται στα 1850 π.Χ. Τα αμέσως μετά αρχαιότερα δείγματα τρυπανισμού προέρχονται από τον ταφικό Περίβολο Β των Μυκηνών, ενώ τρυπανισμοί υπάρχουν και σε κρανία από το νεκροταφείο των Αρμένων.
Η αρχαιότερη απεικόνιση παθήσεων μελών του σώματος προέρχεται από τα μινωικά ειδώλια και ημίτομα ανδρικά και γυναικεία από ιερά κορυφής της παλαιοανακτορικής περιόδου Τραόσταλο Πετσοφά και Βρύσινα (2000-1700 π.Χ.). Η αρχαιότερη απεικόνιση τραύματος στην εξοχή είναι σε ένα όμορφο κορίτσι (ή θεά κατά μία ερμηνεία) που τραυματίστηκε στο νύχι του ποδιού της που αιμορραγεί, όπως εικονίζεται σε θηραϊκή τοιχογραφία του 17ου αι. π.Χ. Στη νεοανακτορική Φαιστό (1550 π.Χ. περίπου) βρέθηκε πίθος με επιγραφή σε Γραμμική Α, στον οποίο, κατά την ανάγνωση του Γκάρεθ Ουενς, καταγράφεται ένας γιατρός από τη Φαιστό με το όνομα Σίμας.
Πάπυρος σε μινωική γλώσσα
Εργαλείο-τριπτήρας για την παρασκευή φαρμάκων από τον τάφο του γιατρού στο Παλαμήδι Ναυπλίας.
Εργαλείο-τριπτήρας για την παρασκευή φαρμάκων από τον τάφο του γιατρού στο Παλαμήδι Ναυπλίας.
Σε ιατρικό πάπυρο που βρίσκεται στο Λονδίνο και χρονολογείται γύρω στα 1550 π.Χ. καταγράφεται ?στη μινωική γλώσσα? «... ένα καθαρτικό φάρμακο που είναι σαν τα φασόλια από τη χώρα των Keftiu (Κρήτη) ...». «Είναι σοβαρή μαρτυρία για την ανταλλαγή βοτάνων ή και φαρμάκων ανάμεσα στην Κρήτη και την Αίγυπτο, που ήταν τα χρόνια εκείνα η κιβωτός των ιατρικών και φαρμακευτικών γνώσεων» λέει ο συνομιλητής μας. «Η ασθένεια ήταν μια ασιατική παραλλαγή της σχιστοσωμίασης, μιας ασθένειας του αίματος που προκαλείται από παράσιτα».
Σημαντικά είναι και τα γραπτά κατάλοιπα. Ο κ. Βασιλάκης αναφέρει πως σε πινακίδες της Γραμμικής Β από την Πύλο, την Κνωσό και τις Μυκήνες υπάρχει το όνομα i-ja-te ιητήρ (ιατήρ-ιατρός) και καταγραφές βοτάνων και φυτών, πολλά από τα οποία χρησίμευαν ως φάρμακα.
Στον χώρο του Αιγαίου έχουν βεβαιωθεί αρρώστιες που αφήνουν σημάδια στα οστά (ελονοσία, σιδηροπενική αναιμία, πολιομυελίτιδα, φυματίωση, σταφυλόκοκκος, σαλμονέλα, αβιταμίνωση, σκορβούτο, μεταστατικός καρκίνος των οστών, οστεοαρθρίτιδες κ.ά.). Δεν γνωρίζουμε τίποτα για επιδημίες όπως η χολέρα και ο τύφος που συνήθως υπάρχουν σε αστικούς πληθυσμούς με υποβαθμισμένο επίπεδο ζωής. Για τον μέσο όρο ζωής, η εκτίμηση για την Κρήτη είναι ότι μειώθηκε από τα 35 χρόνια της προανακτορικής στα 31 χρόνια της μετανακτορικής περιόδου, αναφέρει ο κ. Βασιλάκης.
ΜΥΚΗΝΕΣ 1550 π.Χ.
Χειρουργός αποκατέστησε τριπλό κάταγμα στο βραχιόνιο
Κρανίο νέου πολεμιστή, 20-30 χρόνων, από τον τάφο Γ'του ταφικού περιβόλου Β'στις Μυκήνες. Στο τραυματισμένο κρανίο έχει γίνει τρυπανισμός σε δύο σημεία και το τραύμα μετά τον τρυπανισμό έχει επουλωθεί.
Κρανίο νέου πολεμιστή, 20-30 χρόνων, από τον τάφο Γ'του ταφικού περιβόλου Β'στις Μυκήνες. Στο τραυματισμένο κρανίο έχει γίνει τρυπανισμός σε δύο σημεία και το τραύμα μετά τον τρυπανισμό έχει επουλωθ
Τα ανάκτορα στην ηπειρωτική Ελλάδα «φαίνεται ότι είχαν τους δικούς τους γιατρούς, που ανήκαν στις οικογένειες των ευγενών που ασχολούνταν με την πρακτική χειρουργική και τη λειτουργική θεραπευτική. Αυτοί ήταν φυσικά εμπειρικοί και οι γνώσεις τους στηρίζονταν στις φυσικές αιτίες, στα τραύματα κυρίως, και γνώριζαν τις πληγές που προκαλούνται από τα όπλα, τα εργαλεία ή τα ατυχήματα και την αντιμετώπισή τους. Οι αιτίες των λιποθυμιών ή της επιληψίας, όμως, μάλλον θα φαίνονταν μυστήριες και θα πίστευαν ότι οι ασθενείς κατέχονταν από πνεύματα ή δαιμόνια».
Η ύπαρξη γιατρού ή χειρουργού στην ανακτορική ελίτ της ηπειρωτικής Ελλάδας τεκμηριώνεται με αρχαιοπαθολογικά ευρήματα. Ενας γυναικείος σκελετός στις Μυκήνες, που χρονολογείται περίπου στα 1550 π.Χ., ανήκε στην άρχουσα τάξη, όπως βεβαιώθηκε από την ποιότητα των κτερισμάτων που τη συνόδευαν. Η γυναίκα είχε ένα τέλεια θεραπευμένο τριπλό κάταγμα στο δεξιό βραχιόνιο, μια περίπτωση που δεν μπορούσε να αποκατασταθεί με φυσικό τρόπο.
Στο Παλαμήδι
Αντίθετα, σε νεκροταφεία της Λέρνας και της Ασίνης τα κατάγματα είχαν αποκατασταθεί «με λαθεμένη επανένωση και φανερή δυσλειτουργία».
Από το Ναύπλιο προέρχονται εκπληκτικά ευρήματα. Στην ανατολική πλαγιά του Παλαμηδίου, όπου εκτεινόταν μεγάλο νεκροταφείο λαξευτών, θαλαμωτών και λακκοειδών τάφων της μυκηναϊκής περιόδου, υπάρχει τάφος με ιατρικά εργαλεία (λαβίδες, μαχαιρίδια, μεγάλη οδοντωτή λαβίδα- διαστολέας, οπείς, τριπτήρες). Είναι εν πολλοίς πανομοιότυπα όχι μόνο με τα ευρισκόμενα στα Ασκληπιεία αλλά και με όσα χρησιμοποιούσαν οι γιατροί εκατό χρόνια πριν.
Τα χειρουργικά εργαλεία του γιατρού από τον τάφο στο Παλαμήδι.
Τα χειρουργικά εργαλεία του γιατρού από τον τάφο στο Παλαμήδι.
«Η ανακάλυψη αυτή έρχεται να βεβαιώσει τον μύθο που θέλει τον Παλαμήδη ήρωα-θεότητα, φημισμένο εφευρέτη, σοφό, γιατρό, αστρονόμο, γραμματικό, φιλόσοφο», τονίζει ο κ. Βασιλάκης. «Ηταν ο βασιλιάς της Ναυπλίας, ο εξυπνότερος των Ελλήνων στον Τρωικό πόλεμο και αυτό επέφερε τον φθόνο του επίσης πολυμήχανου Οδυσσέα και των φίλων του, βασιλιάδων Αγαμέμνονα και Μενέλαου, ώστε τελικά δολοφονήθηκε».
Αντίθετα με όσα μέχρι τώρα είπαμε τόσο για τη μινωική όσο και για τη μυκηναϊκή «ορθολογική» και εμπειρική Ιατρική, είναι πολύ πιθανό να υπήρχαν και οι ιερείς θεραπευτές που εφάρμοζαν μαγικές θεραπείες και που θα εξυπηρετούσαν τόσο τους πλούσιους όσο και τους φτωχούς, με μαγικές φράσεις, ξόρκια κ.ά. Πιθανόν αυτή η ιδιότυπη άσκηση Ιατρικής να ήταν ένα από τα ιερατικά καθήκοντα.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΩΤΤΗ
↧

Εν Αθήναις...για το χαρτζιλίκι

March 30, 2016, 1:43 am
$
0
0




Στις παλιές γειτονιές της Ομόνοιας εκείνα τα χρόνια υπήρχαν αρκετά
καφενεία....
Μαζευόντουσαν για κανένα ταβλάκι ....κανένα χαρτάκι....να διαβάσουν
τζάμπα εφημερίδα....να συναντηθούν οι φίλοι....
Οι πιτσιρικάδες τα απογεύματα πηγαίνανε έξω από τα μαγαζιά αυτά
για να τους δούν οι θαμώνες και να τους φωνάξουν για θέλημα
προκειμένου να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους.
Άντε να ζητήσεις από την μάνα λεφτά για χάπα χούπες (χαρτάκια) ή για βόλους
και γκαζάκια.....
Μετρημένα τα έσοδα και αυτά για τον μπακάλη ...το ενοίκιο κ.λ.π.
Οι  θαρραλέοι άνοιγαν την πόρτα του καφενείου
και ρωτούσαν αν τους χρειάζονται....
"...έλα μέσα...πήγαινε στον ψιλικατζή και πάρε μου ένα πακέτο τσιγάρα
ΣΑΝΤΕ ".
Άλλος πέντε χυμαδάκια (χύμα τσιγάρα)...
Με την επιστροφή και την παράδοση του εμπορεύματος το χαρτζιλικάκι
έπεφτε στην τσέπη.
Θελήματα γινόντουσαν και στα γειτονικά σπίτια ....
"....άντε στον μπακάλη για μια οκά ζάχαρη και γρήγορα για να σοροπιάσω
το γλυκό...."
Και το κυριότερο ήταν η χαρά όταν εξργυρώνανε το χαρτζιλίκι στον ψιλικατζή
και γεμίζανε το πάνινο σακουλάκι που τους είχε ράψει η μάνα 
με γκαζάκια ή όταν συμπληρώνανε τις σειρές από τις χάπα χούπες.

Πίσω στα παλιά
↧
↧

1962 Δουλειές του ποδαριού

March 30, 2016, 6:26 am
↧

Μετά από την χθεσινή συζήτηση στην Βουλή....

March 30, 2016, 7:09 am
$
0
0

...δανείστηκα τους στίχους του ποιητή Φανφάρα ...

"Φαρμάκι έχω στην Ψυχή 
Φέρνει μαυρίλα θολερή 
Στα στήθια μου Νύχτα αξημέρωτη ξανά,
 Με το πιοτό της με κερνά, 
Εβίβα μου, 
Σκοτάδι πίνω για πιοτό,
 Πω πω πω πω πω πω πω πω,
 Ντέφι της λύσσας μου κρατώ,
πωπωπωπω, πωπωπωπω
 και το μυαλό μου είναι θολό,
 πωπωπωπω, πωπωπωπω. "

↧

Στο κουζινάκι της τσατσάς: Δύο ηλικιωμένες κυρίες «υπάλληλοι ιερόδουλων» εξομολογούνται

March 31, 2016, 1:13 am
$
0
0

Στο κουζινάκι της τσατσάς: Δύο ηλικιωμένες κυρίες «υπάλληλοι ιερόδουλων» εξομολογούνται

 Ραντεβού στα σπίτια με τα «κόκκινα φανάρια». Δυο ηλικιωμένες κυρίες «υπάλληλοι ιερόδουλων» στο Μεταξουργείο και στη Φυλής, εξομολογούνται στο μικρό κουζινάκι του οίκου ανοχής.
Αλεξάνδρα Τζαβέλλα

Στο κουζινάκι της τσατσάς: Δύο ηλικιωμένες κυρίες «υπάλληλοι ιερόδουλων» εξομολογούνται

Από το κουζινάκι, ακούγεται το τρίξιμο, δύο φορές. Άλλος ένας πελάτης μπήκε στο παλιό «σπίτι» στο Μεταξουργείο. Στις 17:30 άνοιξε τη λευκή πόρτα αλουμινίου στην είσοδο και στο κλείσιμο στρίμωξε το σφουγγαράκι για τα πιάτα που είναι δεμένο με κορδόνι στο πόμολο. Πατέντα, για να μένει μισάνοιχτη η πόρτα χωρίς να χτυπάει από τον αέρα.

 Η κυρία Ελένη δεν ταράχτηκε. «Έτσι που λες κούκλα μου. Τόσες περικοπές που κάνανε στη σύνταξη, συμφέρει να δουλεύω. Και να βγω, τί θα κάνω; Θα κάθομαι να κλαίω όλη μέρα τους λογαριασμούς; Έρχομαι εδώ και ξεχνιέμαι» λέει και βάζει μια φωνή στο διπλανό δωμάτιο. «Για έλα λίγο». Σε δευτερόλεπτα, διασχίζει το στενό διάδρομο, το αντικείμενο του πόθου. «Για δες την κοπέλα. Αυτή είναι. Τη θέλεις;» ακούγεται η κυρία Ελένη. Δεν επιμένει. Σαν τις πωλήτριες, που είναι τόσο σίγουρες ότι θα αγοράσεις το προϊόν τους, χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια. Αυτή τη φορά έπεσε έξω. Η νεαρή -γύρω στα 25- καλλίγραμμη κοπέλα, βουλγαρικής καταγωγής, επέστρεψε στο δωμάτιο της, κάπως εκνευρισμένη αν κρίνω από το χτύπημα στα τακούνια της. Από πίσω της, σέρνονταν οι παντόφλες της κ. Ελένης. Ο καφές μου, πάνω στο γκαζάκι, είχε αρχίσει να ξεχειλίζει.

«Απαπα! Στο τσακ τον πρόλαβα» λέει μπαίνοντας στην κουζίνα. «Τι έγινε δεν την ήθελε;» ρωτάω. "Δεν του άρεσε"λέει ισιώνοντας το φλοράλ κάλυμμα στο ντιβάνι. «Ωχού!» αναφωνεί καθώς κάθεται και τρίβει τα μπούτια της πάνω από τη μαύρη φούστα. Η κυρία Ελένη, είναι γιαγιά, 75 ετών. «Από ανήλικη στη δουλειά» μου είπε. «Ξεκίνησα με γόβα. Τώρα πέρασα στην παντόφλα» διευκρινίζει. «Ξεκίνησα στα 17. Όχι από δω. Από αλλού. Εδώ ήρθα πριν από 15 χρόνια.». Στα 30 της άλλαξε πόστο. «Όποια θέλει να σταματήσει να το κάνει, σταματάει. Μιλάμε για δω, για τα νόμιμα μπουρδέλα. Τι λες να τις υποχρεώνουμε; Ξέρεις πόσες περιμένουν; Λίστα αναμονής έχω, να σου βγάλω από το συρτάρι.».

Στα 20 της, ήταν όπως λέει «φιρμάτη. Είχα αυτό που λένε σήμερα φαν κλαμπ. Είχαν μάθει από στόμα σε στόμα ότι με την Ελένη βλέπεις αστράκια». «Τί τους κάνατε;» τη ρωτάω. Παύση. Χαμογελάει με νόημα. Φοράει μασέλα, μόνο στη «βιτρίνα» της οδοντοστοιχίας της. Έχει γαλάζια μάτια, μεγάλα σαν αμύγδαλα. Γύρω τους σαν μαχαιριές, οι βαθιές ρυτίδες της. Στα νιάτα της πρέπει να ήταν κούκλα. «Όχι τί. Πώς τους τα έκανα να ρωτάς» μου λέει. «Με αγάπη» συμπληρώνει ψιθυριστά. Ισχυρίζεται ότι δεκαετία του 50 και του 60, «είχαμε πολλούς πρωτοκλασάτους, όχι σαν και τώρα. Τώρα έχουμε την πλέμπα -και τότε βεβαίως είχαμε τον ατημέλητο, τον φτωχό, τον παρατρεχάμενο, δεν ήταν αυτοί όμως ο κανόνας. Τί να θυμηθώ... Είχαμε ουρές τους ναυταίους. Κάτι παλικάρια δίμετρα. Εμείς ήμασταν. Δεν υπήρχαν άλλες. Εμείς στα "σπίτια"εννοώ. Ήταν και δύσκολες οι γυναίκες της εποχής και καιγόταν ο άντρας κι ερχόταν ξεφουντωμένος. Τώρα, όποια θέλουν την έχουν από το πρώτο, άντε από το δεύτερο βράδυ. Παίζει κι αυτό το ρόλο του...». 

Της ζητάω να μου πει ιστορίες από την εποχή των κόκκινων φαναριών. «Τότε σου αναγνώριζαν ότι κάνεις λειτούργημα» λέει. «Ερχόταν ο πατέρας, σου έφερνε το γιο του, σου κλεινε το μάτι, του βαζε δέκα δραχμές στην κωλότσεπη, σου δινε και σένα πέντε χαρτζιλίκι και ήξερες πως έχεις ευθύνη. Ήταν σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο. Εκλεινε η πόρτα κι αρχίζαμε την άλφα βήτα. Κι ερχόταν ο γονιός να το πάρει, μετά από μια ώρα. Υπήρχε μια σχέση εμπιστοσύνης, χωρίς πολλά λόγια.» Σήμερα, συνεχίζει η ίδια, «σχολιαρόπαιδα δεν έρχονται πια. Ποιος θα αφήσει το παιδί του εδώ; Μόνα τους, τα βλέπω καμιά φορά, κοιτάζουν με περιέργεια. Δεκαπεντάρικα και δεκαεφτάρικα, γυρίζουν από το σχολείο, σταματάνε και κοιτάζουν. Μια φορά, έβαλε ένα το κεφάλι μέσα από την πόρτα, φυσικά εγώ τον είδα από την κάμερα που έχω εκεί, "τί κοιτάς βρε μούργο;"του λέω. Μέχρι που να σηκωθώ, είχε φύγει τρέχοντας. Λες και θα του τα κοβα. Αχ και να ξερες, είπα μέσα μου, πόσους έχω στείλει στον παράδεισο.»

Οι πελάτες έχουν μαζευτεί στο σαλονάκι. Είναι νέοι, μάλλον Έλληνες. Εδώ δέχονται και ξένους. «Παλικάρια δεν είναι κι αυτά; Αν δω πως δεν είναι καθαρά, τα στέλνω να μπανιαριστούν. Δε το δίνω το κορίτσι έτσι». Ο ένας από τους πέντε είναι γραβατωμένος. Τους βλέπω από την οθόνη που υπάρχει στην κουζίνα, ενώ περιμένουν στον προθάλαμο. Αυτή η οθόνη και η μικρή τηλεόραση, μάταια προσπαθούν να εκσυγχρονίσουν το κουζινάκι. Ένα μαγνητάκι με τη μορφή της Παναγίας στο ψυγείο, μια πλαστική πιατοθήκη, με ένα ταλαιπωρημένο πυρέξ στον νεροχύτη κι ένας παμπάλαιος φούρνος από κάτω, πλέον vintage κομμάτι που θα τον αγόραζαν με χαρά χιπστερς για το σπίτι τους. 

«Περάστε καλά. Πάρε το χρόνο σου αγόρι μου» λέει σε έναν εύσωμο κύριο, γύρω στα 50 κι εκείνος μπαίνει στο δωμάτιο. Από πίσω ακολουθεί το ημίγυμνο κορίτσι, κρατώντας 10 ευρώ. «Θες κάτι άλλο κοριτσάκι;» μου λέει η κ. Ελένη. «Από τι ώρα είστε εδώ;» ρωτάω. «Από τις 7.30 το πρωί. Έρχομαι να καθαρίσω, να στρώσω, για τους πρωινούς. Το κλείνουμε για δυο ωρίτσες. Στις 9, τ'ανοίγω. Θα βάλω να φτιάξω τον καφέ, θα δω τον Παπαδάκη, θα βάλω στο ραδιόφωνο τον Χατζηνικολάου, να ακούσω τί γράφετε εσείς οι δημοσιογράφοι. Στο μεταξύ έρχεται και κανάς πελάτης. Θα κάνω φαγητό, θα χουν ξεκινήσει και οι ειδήσεις για να αρχίσω τα βρισίδια. Τί άλλο να σου πω; Ενδιάμεσα θα πατήσω και κανά σφουγγάρισμα». Στο σπίτι την περιμένει κάθε απόγευμα ο 8χρονος εγγονός της. «Ξέρει αυτό που πρέπει να ξέρει: ότι η γιαγιά δουλεύει υπάλληλος σε σπίτια. Καθαρίστρια.».

Νωρίτερα στην Φυλής, η κ. Αννα,  μου διηγείται πως αποκάλυψε στην κόρη της, όταν έγινε 14 ετών, ότι εργάζεται σε οίκο ανοχής. «Αφού χάσαμε τον μπαμπά σου, της είπα, κάτι έπρεπε να κάνω να σε μεγαλώσω. Μπήκα με ξανθά και βγήκα με άσπρα» λέει τραβώντας μια τούφα από τα μαλλιά της. «Μεγάλωσα όμως μια κοπέλα. Μια κόρη που τη σπούδασα, την πάντρεψα και έχω και δύο εγγονάκια».

Όταν σπρώξαμε τη γαλάζια πόρτα με την καρδιά, η κ. Άννα, έκανε επίδειξη σε πέντε πελάτες, την ψιλόλιγνη, ξανθιά κοπέλα που φορούσε όλα κι όλα, λίγα στρας στα επίμαχα σημεία και ένα ασημένιο στέμμα στο κεφάλι. Στο γυμνό της σώμα γυρόφερναν φωτορυθμικά. «Greek only» είπε με ύφος αυστηρό η κ. Άννα σε έναν νεαρό μετανάστη μόλις εκείνος εμφανίστηκε στην είσοδο. Δεν βάζω ξένους. «Δε γουστάρω» συνέχισε, απαντώντας στο βλέμμα απορίας μου.

«Αν είχαν γούστο θα κάναν μπουρδελότσαρκα μωρέ;» γύρισε και μου είπε καθώς έφευγαν οι πελάτες. Το ενδεχόμενο να την ακούσουν δε φαινόταν να την απασχολεί. Φωνή τραχιά, σαν να έχει καπνίσει τρία πακέτα άφιλτρα,  βλέμμα αποφασιστικό, φαινεται «μπαρουτοκαπνισμένη». «Ηρθα κοριτσάκι 16 χρονών από την πατρίδα μου, τη Λαμία» λέει. Σήμερα είναι 79 ετών. «Ολες νόμιμες τις έχω. Κι όλες με τις εξετάσεις τους ανά 15ήμερο» τονίζει. «Είχε επηρεάσει τον τζίρο σας η ιστορία με το AIDS;». «Αυτός ο χώρος δεν επηρεάζεται από αυτά. Η κρίση είναι που μας ξέσκισε.».

«Το σπίτι είναι δικό σας;» ρωτάω. «Ναι απ'την πόρτα κι όξω» απαντάει γελώντας. "Εγώ είμαι υπηρετικόν προσωπικόν κοριτσάκι μου. Εγώ δεν εχω σπίτι, μάνα μου, να μείνω. Θα χω μπουρδέλο;». Μια ηλεκτρική σόμπα είχε μετατρέψει την κουζίνα σε φούρνο. Στο τραπέζι, ένα ταψί με μπιφτέκια και πατάτες. Δίπλα της το ημίγυμνο κορίτσι. «Η απόσταση από εκεί ως εδώ είναι μεγάλη. Αλλά και μικρή ταυτόχρονα» είπε κοιτάζοντάς την κοπέλα που διαπληκτιζόταν με κάποιον στο τηλέφωνο, σε μια γλώσσα του ανατολικού μπλοκ.
Τη ρωτάω αν της αρέσει η δουλειά της. «Όχι. Κι όποιον και να ρωτήσεις και σου πει ναι, ψέμματα θα σου πει». «Πόσα βγάζετε;» συνεχίζω. «Τόσα όσα. Λίγα. Από το πρωί ως το βράδυ όμως, ακούω στις τηλεοράσεις εκατομμύρια και εκατομμύρια. Κρίση σου λέει κι ακούς την άλλη κι έχει σαλέ, μαλέ, χαλέ. Κοριτσάκι μου άκου να δεις. Δεν έχει λεφτά ο κόσμος. Ρώτα κι εμάς. Φεύγοντας το βράδυ, βλέπω κόσμο να τρώει από τα σκουπίδια. Περισσεύουν λεφτά για μας νομίζεις; Αυτά κοριτσάκι μου. Ώρα να φύγετε τώρα.». Λίγο πριν φύγω, ρώτησα την κυρία Άννα: «Με τις κοπέλες δένεστε;». «Όχι βέβαια» ήταν η απάντηση. "Γιατί δένονται αυτές με εμάς;»


 http://www.queen.gr
↧
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live
Search
<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>