Quantcast
Channel: Πίσω στα παλιά
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live
↧

Χριστούγεννα στην πεινασμένη Αθήνα

December 9, 2014, 12:25 am
$
0
0

katochi


Tα Χριστούγεννα του 1941 ήταν από τα πιο τραγικά στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία.
 Μια χώρα κατακτημένη. Κάτω από την μπότα της τριπλής κατοχής, γερμανικής, ιταλικής, βουλγαρικής.
 Κι ένας λαός, νικητής μόλις πριν από ένα χρόνο εκεί στα βουνά της Αλβανίας, τώρα ταπεινωμένος και πεινασμένος.
Άνδρες, γυναίκες και παιδιά, κυρίως παιδιά, άφηναν την τελευταία τους πνοή στα πεζοδρόμια της πρωτεύουσας μπροστά στα μάτια των ανήμπορων περαστικών που δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα γιατί κι αυτοί πεινούσαν…

Οι πρώτες ελλείψεις και τα σημάδια της πείνας εμφανίστηκαν αμέσως μετά τη γερμανική εισβολή. Το φθινόπωρο οι περισσότεροι Αθηναίοι και οι κάτοικοι των μεγάλων πόλεων βλέπουν τους μισθούς και τις συντάξεις να εκμηδενίζονται. Οι αρχές Κατοχής απορροφούν μεγάλο μέρος της παραγωγής για τις ανάγκες των στρατευμάτων τους. Χρήματα, τρόφιμα, πρώτες ύλες λεηλατούνται. Ακόμη πολλοί εύποροι αγρότες κρύβουν τη σοδειά τους.
Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και ο κλοιός που έχουν σχηματίσει γύρω από όλη την κατεχόμενη Ευρώπη και την Ελλάδα οι βρετανικές δυνάμεις αποκλείοντας τη μεταφορά κάθε εμπορεύματος. Στις αρχές Νοεμβρίου στην Αθήνα, στις άλλες μεγάλες πόλεις και τα νησιά εμφανίζονται τα πρώτα αποκρουστικά σημάδια της πείνας.
Και το Δεκέμβριο αρχίζει η μεγάλη τραγωδία, αφού μαζί με την πείνα θερίζει και το πρωτοφανές κύμα ψύχους σε μια πρωτεύουσα που δεν έχει τρόπο για να ζεστάνει τους κατοίκους της.
 Εκείνο τον τραγικό χειμώνα του 1941-1942 η Ελλάδα πλήρωσε ακριβά τη ναζιστική κατοχή με χιλιάδες νεκρούς και με μεγάλα θύματα τα μικρά ελληνόπουλα.
«Δεν φαίνεται πουθενά ελπίδα»
 23 Νοεμβρίου 1941: Βλέπομε τα πρώτα οιδήματα πείνης. Ακόμα και τα χόρτα γίνονται δυσεύρετα. Παύουν οι κρατικές διανομές των λίγων τροφίμων με το δελτίο. Ο λαός έχει πέσει σε μαύρη απελπισία. Δεν φαίνεται πουθενά ελπίδα. Μοιρολατρικά περιμένει το χειρότερο.
23 Δεκεμβρίου: Διακόπτεται και η τροχιοδρομική συγκοινωνία.
27 Δεκεμβρίου: Η θερμοκρασία έχει πέσει κάτω από το μηδέν. Παγωμένα τα νερά. Εξαφανίζεται από την αγορά κάθε καύσιμη ύλη. Κι αν βρεις κάτι, δεν έχεις τα μέσα να το μαγειρέψεις.
Λένε ότι οι θάνατοι από πείνα στην Αθήνα περνούν τους χίλιους την ημέρα.
 Το ηθικό του λαού πέφτει συνεχώς.
Παρηγοριά σε τούτη τη θλίψη δίνουν άλλες παράλληλες σημειώσεις στο ημερολόγιο, στην ίδια χρονολογία: «Σήμερα το βράδυ, ήλθε στη γραμματεία της Λογίας(της ιεραποστολικής προσπάθειας του Συλλόγου Απόστολος Παύλος) πολύ ανήσυχη μια επισκέπτρια. Τα τρία παιδάκια ενός γνωστού μας δημοσίου υπαλλήλου έχουν προσβληθεί από αβιταμίνωση και κινδυνεύουν.
 Στο ταμείο και την αποθήκη δεν υπάρχει τίποτα.
Ο εκπρόσωπος της επιτροπής τής είπε τότε με μια αβέβαιη ελπίδα: Ξαναπεράστε αύριο, να ιδούμε τι μπορεί να γίνει.
 Την άλλη μέρα πρωί πρωί μπαίνει στο γραφείο ένας συνταξιούχος ηλικιωμένος στρατηγός.
 Άλλοτε ευτραφής, κολυμπάει στο κοστούμι του, που κρέμεται απάνω του σαν άδειo σακί.
 Ο επισκέπτης ακουμπάει πάνω στο γραφείο δύο σακουλάκια με χωριάτικο τραχανά και χυλοπίτες. Ήταν η «μερίδα της αγάπης» που ξεχώρισε από ένα δώρο που του έστειλε συμπατριώτης και παλιός στρατιώτης του.
 Όταν ξαναήλθε, η επισκέπτρια πήρε χαρούμενη τα σακουλάκια που την περίμεναν για τα τρία παιδιά. Δεν υπήρχε καλύτερο και σπανιότερο φάρμακο για την περίπτωσή τους».
Από το κατοχικό ημερολόγιο Δ.Σ. Σταμάτης, «Χρονικό 1940-1950» 
(στις «Μαρτυρίες 41-44. Η Αθήνα της Κατοχής» τόμος Α).
↧
Search

Article 4

December 9, 2014, 12:25 am
$
0
0
Κατεβείτε σε ένα υπόγειο καταφύγιο του 1930

Κατεβείτε σε ένα υπόγειο καταφύγιο του 1930 

Εξερευνώντας τον υπόγειο Πειραιά - Δείτε το βίντεο και το πλούσιο φωτογραφικό υλικό

Σε παλιές μονοκατοικίες ή πολυκατοικίες, σε σπίτια στον Πειραιά και στα προάστια, στο πολύβουο κέντρο της πρωτεύουσας, καθώς και στους διάφορους λόφους της Αττικής, τα άγνωστα καταφύγια, δημόσια και ιδιωτικά, απομεινάρια μιας άλλης εποχής, παραμένουν ένα κομμάτι της νεότερης Ελλάδας αθέατο για το ευρύ κοινό. Η ιστορία τους ξεκινά τη δεκαετία του ’30, όταν ο πόλεμος είναι προ των πυλών και με ειδικό διάταγμα του Ιωάννη Μεταξά καθίσταται υποχρεωτική η κατασκευή καταφυγίων σε σπίτια και στο εσωτερικό λόφων της Αθήνας.

Ρεπορτάζ: Νίκη ΠαπάζογλουΦωτογραφίες / Βίντεο: Γιάννης Κέμμος

Σε κάθε λόφο και κάτω από σχεδόν κάθε πολυκατοικία της εποχής, χτίζεται και ένας χώρος εξοπλισμένος με κρεβάτια, τουαλέτες, ηλεκτρικό ρεύμα, ώστε να παράσχει στοιχειώδεις συνθήκες φιλοξενίας εφόσον χρειαστεί. Κάποιοι από αυτούς τους χώρους, δεν εξοπλίζονται με τα απαραίτητα για την φιλοξενία, αλλά υπάρχουν και λειτουργούν ως χώροι καταφυγής για την αποφυγή μιας σύντομης απειλής. 



Ένα από τα 800 μεσοπολεμικά καταφύγια που σώζονται μέχρι και σήμερα, βρίσκεται στην Καστέλλα στο λόφο του Προφήτη Ηλία. Με την ομάδα της Αστικής Σπηλαιολογίας και την βοήθεια του κ. Παναγιώτη Δευτεραίου, το newsbeast.gr επισκέφτηκε και κατέγραψε την κατάβαση σε αυτό τον ερημωμένο και σφραγισμένο πλέον χώρο καταφυγής.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Αθήνα βομβαρδίζεται ανηλεώς από τους ναζί αλλά και μετέπειτα από τους «συμμάχους» τα καταφύγια αποδεικνύονται σωτήρια προσφέροντας μιας κάποια προστασία. Την ίδια περίοδο -εκτός από τα καταφύγια αυτά- ανοίγουν τις πόρτες τους, για να προστατεύσουν τους πολίτες από τους βομβαρδισμούς, και πολλά άλλα υπόγεια που προορίζονταν για διαφορετική χρήση. 



Τα χρόνια της Κατοχής αντιαεροπορικά καταφύγια κατασκεύασαν και οι γερμανικές δυνάμεις, με τον πραγματικό αριθμό τους να παραμένει άγνωστος μέχρι και σήμερα. Το 1999 υπολογιζόταν ότι στην Ελλάδα σώζονταν 200 δημόσια καταφύγια. Αντιθέτως με κάποια ιδιωτικά που υπάρχουν ακόμα στη θέση τους συντηρημένα και ετοιμοπόλεμα, τα μεγάλα δημόσια καταφύγια δε διατηρούνται ενεργά μέχρι σήμερα. 

Στα διάφορα «μυστικά» του πειραϊκού αστικού περιβάλλοντος που αφορούν υπόγειους χώρους, για τα οποία οι βιβλιογραφικές ή οι διαδικτυακές αναφορές είναι ελάχιστες, ανήκει και το υπόγειο καταφύγιο του λόφου Προφήτη Ηλία στην Καστέλλα. Σήμερα η πύλη του μοιάζει επτασφράγιστη, στην πραγματικότητα βέβαια μια αρκετά βαριά σιδερένια σκαλωσιά και μια ξύλινη σανίδα είναι αυτά που εμποδίζουν την πρόσβαση σε αυτό.



Κατά την άφιξή μας εκεί, και πριν ανοίξει η «καταπακτή», η αίσθηση ήταν αλλόκοτη. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το καταφύγιο αυτό ανοικτό πριν από αρκετά χρόνια, φιλοξένησε εκτός από ανθρώπους που θέλησαν να γλιτώσουν από τη φρίκη του πολέμου, την αγριότητα του κατακτητή και τους βομβαρδισμούς του εχθρού, και μεταγενέστερους επισκέπτες. 

Αφού μετακινήσαμε τη μεταλλική σχάρα που σκέπαζε το άνοιγμα, αρχίσαμε να εισχωρούμε κάτω από την επιφάνεια. Μπαίνοντας, ώσπου να συναντήσεις τα σκαλοπάτια τα οποία σε κατεβάζουν στους δύο υπόγειους θαλάμους, ένιωθες πως εισέρχεσαι σε ένα χαμηλό σπήλαιο.

Πάμπολλα σκουπίδια - στρώματα, παιδικές μπάλες, πλαστικές σακούλες - ήταν το πρώτο πράγμα που συναντήσαμε από την είσοδό μας μέχρι και τα δεύτερα σκαλοπάτια. Αν και η προσπέλαση του σωρού των σκουπιδιών φάνταζε στην αρχή ένα εγχείρημα αρκετά δύσκολο αφού στην ουσία στένευε ακόμα περισσότερο την ήδη χαμηλοτάβανη είσοδο, δεν ήταν το μόνο που μας δυσκόλεψε. Οι κατσαρίδες που συναντούσες διάσπαρτες στους τοίχους και τα εμφανή σημάδια των τρωκτικών που είχαν περάσει πρόσφατα από εκεί, ήταν μια επιπρόσθετη αιτία δισταγμού. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική - χωρίς εξαερισμό και με τα σκουπίδια να παραμένουν εκεί για δεκαετίες - επέβαλε τη χρήση μάσκας. 



Κατεβαίνοντας τα πρώτα σκαλοπάτια, κατέληγες σε ένα «τρίστρατο». Άλλοτε θα μπορούσες είτε να συνεχίσεις την κατάβαση είτε να ακολουθήσεις τον ανηφορικό διάδρομο ο οποίος οδηγούσε και πάλι επάνω, στην σημερινή πλαϊνή κλεισμένη είσοδο. Συνεχίζοντας δεξιά προχωρήσσαμε ακόμα βαθύτερα για να φτάσουμε στις αίθουσες του καταφυγίου. Μόλις πατήσαμε και το τελευταίο από τα 50 περίπου σκαλιά, βρεθήκαμε μπροστά από τις δυο κύριες αίθουσες του χώρου καταφυγής βάθους 10-12 μέτρων.

Η διάταξη του συγκεκριμένου καταφυγίου, όπως μας ενημέρωσε ο κ. Δευτεραίος, παρουσιαζόταν κάπως διαφορετική από εκείνη των λοιπών καταφυγίων. Έχοντας ακούσει τις παραφιλολογίες για τα δίκτυα στοών καθώς και για επικοινωνία με την παρακείμενη εκκλησία προσπαθήσαμε προχωρώντας να το διερευνήσουμε. Δεν υπήρχε όμως κανένα σημάδι που να αποδεικνύει πως οι στοές αυτές - περιορισμένου μήκους - επικοινωνούν με κάποια άλλη τοποθεσία ή με το πλησιέστερο έτερο καταφύγιο που υπάρχει εκεί.  Όπως άλλωστε μας επιβεβαίωσε και ο κ. Δευτεραίος, λόγω μεγέθους δε θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε «δίκτυο στοών» και είχε ούτε ο ίδιος παρατηρήσει κανένα ίχνος καταπακτής ή εξόδου προς την παρακείμενη εκκλησία.



«Είναι ένα μικρό καταφύγιο, χωρίς ιδιαίτερα μεγάλους χώρους, αφού στην περιοχή της Καστέλλας υπάρχει άλλο ένα, με το οποίο μοιάζουν κατασκευαστικά όχι όμως αρχιτεκτονικά. Το συγκεκριμένο δεν διατηρεί τις εγκαταστάσεις του (υδραυλικά, ηλεκτρικά, κ.λπ.). Σήμερα από τις τέσσερις εξόδους που διέθετε μόνο η μία, αυτή στην κορυφή του λόφου που χρησιμοποιήσαμε για να κατεβούμε είναι ανοιχτή - οι υπόλοιπες τρεις είναι μπαζωμένες και αποκλεισμένες με τσιμέντο. Ως κατασκευή θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε καλοδιατηρημένο εξαιτίας όμως της προσβασιμότητάς του, επειδή παρέμενε για αρκετά χρόνια ανοιχτό, δεν έχει διατηρηθεί καθαρό». 

Τα τοιχώματα των στοών του υγκεκριμένου καταφυγίου είναι λιθόκτιστα και η οροφή τους τοξωτή από μπετόν. 
«Οι υπόγειοι διάδρομοί του που βρίσκονται γύρω στα 10-12 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους δημιουργεί μια απορία: άραγε ποιος ο λόγος να σκάψουν τόσο βαθιά κάτω από τη γη για την κατασκευή του συγκεκριμένου καταφυγίου; Μήπως χρησιμοποίησαν κάποια ήδη υπάρχουσα αρχαία κατασκευή επενδύοντας απλά τις στοές της με πέτρα και μπετόν; Εξ’ άλλου ολόκληρος ο λόφος, αλλά και όλη η περιοχή είναι γεμάτη από ποικίλα αρχαία υπόγεια κοιλώματα» συπμληρώνει ο κ. Δευτεραίος.



Σύμφωνα με το μέλος της Αστικής Σπηλαιολογίας, αν παρατηρήσει κανείς το σχεδιάγραμμα της κάτοψης του εν λόγω χώρου καταφυγής, αναρωτιέται επίσης και για το μεγάλο «κενό» που περικλείουν οι περιμετρικές στοές. «Άξιον απορίας είναι, γιατί ο χώρος αυτός να μην αξιοποιηθεί, αυξάνοντας τον όγκο του καταφυγίου, αν βέβαια η κατασκευή πραγματοποιήθηκε από την αρχή»…

Την ίδια απορία άλλωστε φαίνεται πως είχε και ο σχεδιαστής του πρόχειρου με κιμωλία σχεδιαγράμματος που υπάρχει στο τέλος των τσιμεντένιων σκαλοπατιών το οποίο αποτυπώνει τους χώρους του καταφυγίου. Στο κέντρο του σχεδιαγράμματος αυτού, υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό (?) το οποίο υποδηλώνει τον αποκλεισμένο χώρο που περικλείεται από στοές και στον οποίο δεν παρατηρείται πρόσβαση από πουθενά. 



Οι δύο κεντρικές αίθουσες του καταφίου ενώνονταν μεταξύ τους με περιμετρικές στοές οι οποίες κατέληγαν σε μια άλλη σκάλα των δύο άλλων ανηφορικών διαδρομών που παραμένουν σφραγισμένες σήμερα. Οι δύο παράλληλοι κεντρικοί θάλαμοι μικρής χωριτικότητας είχαν και εκείνοι πλήθος σκουπιδιών ενώ οι τοίχοι πάνω στους οποίους υπήρχαν γκράφιτι μαρτυρούσαν πως οι θάλαμοι δέχονταν μέχρι πρόσφατα επισκέπτες. Στρίβοντας δεξιά, κυκλώνοντας τον απροσπέλαστο (?) χώρο, καταλήξαμε και πάλι στον διάδρομο προς τη σκάλα, την οποία και ανεβήκαμε.

Στη διακλάδωση παρατηρήσαμε για άλλη μια φορά την τρίτη σφραγισμένη έξοδο και συνεχίσαμε τον ανηφορικό δρόμο προς την επιφάνεια. 



Η κατάβαση στο συγκεκριμένο καταφύγιο ανέσυρε αναμνήσεις μιας άλλης εποχής, μιας εποχής που το χώρο ζέσταιναν στοιβαγμένες ανάσες του κόσμου που προσπαθούσε να αποφύγει την επικείμενη απειλή ενώ η αποπνικτική μέχρι και σήμερα ατμόσφαιρα είναι σίγουρο πως ενίσχυε τον φόβο και την φρίκη...



Η αστική σπηλαιολογία έχει μέχρις στιγμής εξερευνήσει πολλούς υπόγειους χώρους της πόλης μας. Αυτή η πρωτότυπη κατηγορία ερευνών που οδηγεί σε αρχαίες υπόγειες στοές και χώρους καταφυγής ανεξερεύνητους μέχρι σήμερα, παρ'όλο που βρίσκονται κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια μας, πραγματοποιείται από τα μέλη της και στη συνέχεια παρουσιάζεται στο ιστολόγιο της μαζί με τις απαραίτητες μελέτες. 

Αν και οι ίδιοι εξερενούν εδώ και αρκετά χρόνια την υπόγεια Αθήνα, η ιδέα για εμάς προέκυψε όταν το φθινόπωρο, το θέμα των καταφυγίων επανήλθε στην επικαιρότηταρότητα με νομοσχέδιο του ΥΠΕΚΑ  που προβλέπει την κατασκευή νέων χώρων για προστασία του πληθυσμού από «πόλεμο, τρομοκρατικές ενέργειες ή ακραία καιρικά φαινόμενα» με βάση τις σύγχρονες ανάγκες.
http://www.newsbeast.gr/
↧
↧

Στη Ζήνωνος

December 9, 2014, 12:25 am
$
0
0




 Η Ζήνωνος. Φωτ. Σπ. Στάβερης.



 Ερημιά στη Ζήνωνος και στις καφετέριες των Ρώσων. Στο παγκάκι της όμορφης ρωσοπόντιας με το κομμένο πόδι που ζητιανεύει κάθε απόγευμα στην αρχή της Ζήνωνος, κάθεται τώρα μια γυναίκα, αρκετά νέα ακόμη, που το σώμα της απορρίπτει το σορτς και τη μπλούζα που φοράει. Με φωνάζει να πάω κοντά της. Ξέρω τι με θέλει. Για να το κάνει πιο ξεκάθαρο, σηκώνει και τη βρώμικη μπλούζα της. 'Ενα βαρύ φορτίο, καλοσχεδιασμένο πάντως, πέφτει πάνω στην κοιλιά της. Μου δείχνει τους εμετούς δίπλα της για να μην τους πατήσω, ίσως να είναι και δικοί της γιατί μυρίζει πολύ οινόπνευμα. Μου κάνει χώρο να καθήσω και μου ξαναβγάζει γεμάτο όλο της το δεξί βυζί για να το εκτιμήσω καλύτερα. Ωραίο, της λέω, είναι. Δεν αρθρώνει, μόνο μουγκρίζει, αλλά το νόημα δεν παρερμηνεύεται. Για να με αποτρέψει να φύγω, μου βάζει και το χέρι της μέσα στο δικό μου. Της το αφήνω, αν κι αυτά τα χοντρουλά και κατάμαυρα δάχτυλα δεν είναι για να τα πιάνεις, κολλάνε κιόλας, μπορεί κι από κάτι μύξες που είδα πριν να γυαλίζουν πάνω στο μπράτσο της. Την εγκαταλείπω γρήγορα, δεν είχα εξ'άλλου και φωτιά ν'ανάψω το τσιγάρο της. Κατεβαίνοντας τέρμα τη Ζήνωνος, στρίβω στη Λεωνίδου. Την ακολουθώ κι έχω βγει σχεδόν στην Ιερά Οδό όταν ακούω ένα δυνατό σφύριγμα πίσω μου. Προσποιούμαι πως δεν με αφορά, αλλά στο δεύτερο θρασύ σφύριγμα στρίβω λίγο το κεφάλι. Αρκετά μέτρα πιο πίσω ένας τύπος βιάζεται να με φτάσει. Είμαστε οι μόνοι σ'αυτό το δρόμο. Συνεχίζω ατάραχος, αλλά η περιέργεια με κάνει να επιβραδύνω. Από το σουλούπι του, περιμένω ότι θα θέλει να μου πασάρει καμιά "μικρή". "Φίλε, να σου πω ;""Πες!"του λέω ξερά, προσπαθώντας να χοντρύνω τη φωνή μου. "Φίλε, μια Ρεμπέτικη Γωνιά εδώ, τη ξέρεις ;""'Οχι, δεν έχω δει τίποτα τέτοιο". "Κάπου εδώ είναι αυτό το μπουρδέλο, αλλά μπορεί να είναι και κλειστό... Εδώ κοντά πρέπει να είναι, αλλά δεν γαμιούνται !"Μετανοιωμένος, του ζητώ συγγνώμη που τον αγνόησα. Εκείνος δεν δίνει σημασία και συνεχίζει να βρίζει, καθώς απομακρύνεται. "Κάπου εδώ είναι το μπουρδέλο, θα δεις που θα είναι κλειστό". "Δεν ξέρω, δεν το'χω δει καθόλου". "Από που είσαι ;"Απάντησα με υπεκφυγή ότι δεν ήταν αυτή η γειτονιά μου, δεν μένω στο Κεραμεικό. Το προσπέρασε κι αυτό, άλλο τον απασχολούσε. "Να το, εδώ είναι, κλειστό το γαμημένο !"Τον βλέπω να στέκεται μπροστά σ'ένα κατάμαυρο ερείπιο με μια σβησμένη ταμπέλα : Αδυναμίες, Music Hall. "Είναι κι ένα άλλο εδώ παρακάτω, αυτό μπορεί να είναι ανοικτό. Από τη φυλακή βγαίνω, τα βλέπεις τα σημάδια ;"Και με όλη τη φούρια της νεοαποκτηθείσας ελευθερίας του φεύγει με μεγάλα βήματα. Θυμήθηκα ποιο εννοούσε, ένα κωλάδικο, και πράγματι τον είδα να στρίβει στη σωστή γωνία. Εγώ το άφησα για άλλη φορά.  




 Τα Μανουσάκια. 
Φωτ. Σπ. Στάβερης. 

Πηγή:www.lifo.gr
↧

Εν Αθήναις....μια αγαπημένη παλιά ανάρτηση

December 9, 2014, 12:25 am
$
0
0

Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Πλάκα......


"Τα τελευταία χρόνια παραμονές Χριστουγέννων δεν ξεχνάω
να περνάω από ένα δρομάκι της Πλάκας όπου ένα στολισμένο
ψεύτικο δεντράκι με παλιά στολίδια φαίνεται από το παράθυρο
με μισοτραβηγμένη την δαντελένια χειροποίητη κουρτίνα.
Κάθομαι και το χαζεύω με το μπαμπάκι στα κλαριά να θυμίζει
το χιόνι.
Γνωρίζω ότι μένει μια ηλικιωμένη .....
Είχα την τύχη να την γνωρίσω πρίν από λίγα χρόνια απ΄έξω
να σκουπίζει το πεζοδρόμιο.
Μου είχε περιγράψει  παλιές εικόνες της Συνοικίας των Θεών
που σήμερα δεν υπάρχουν.
Την είχα ρωτήσει για το στολισμένο δεντράκι.....
Το φύλαγε πολλά χρονιά μαζί με τα στολίδια και μου έδωσε
να καταλάβω ότι αν κάποια χρονιά δεν το δώ Χριστούγεννα
στο παραθύρι θα σημαίνει ότι ή κάτι καλό θα της είχε συμβεί ή κάτι κακό.
Το καλό ότι θα είχε φύγει για το τελευταίο ταξίδι της εύκολα και γρήγορα
και το κακό ότι θα είχε μείνει ανήμπορη στο κρεβάτι κάποιου
νοσοκομείου ή ιδρύματος.
Και εφέτος το είδα!"

Στην μνήμη της..."έφυγε"πρίν από λίγα χρόνια!

πίσω στα παλιά


↧

Αρχίζει το μέτρημα για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας

December 9, 2014, 12:35 am
$
0
0
"10 5 5, 6/2+8
20 φορές το 15, 11+7 18
σύνολο 16, πρέπει να `ναι εντάξει
λες να `χω λάθος, ας τα ξαναδώ..."
↧
↧

Ο ΟRPHEAS....έχει κέφια

December 9, 2014, 12:44 am
$
0
0

Ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις.



Η Δαμανάκη κυβερνητική επιλογή?
Λέτε; Γιατί όχι.

   Μιά ψυχή που είναι να βγει, όσο καθυστερεί τόσο δυσκολεύεται η κατάσταση. «Τί σήμερα, τί αύριο, τί τώρα», το παλιό τραγουδάκι του Τσιτσάνη αποδεικνύει τη διαχρονικότητα και σοφία του. (Όποιος ανατρέξει στους στίχους του θα το καταλάβει!). Η τρόικα έδειξε άλλη μιά φορά την ακατάλυτη ισχύ της και το ποιός έχει το πάνω χέρι σ’ αυτή τη χώρα. Όλοι και όλα... τρέχουν τώρα! 

   Από την μία ο Σαμαράς -με την πλάτη στον τοίχο- παίζει το τελευταίο του χαρτί, δείχνοντας «αντιστασιακή» πυγμή στις σκληρές, αλλά συμφωνημένες απαιτήσεις του μνημονίου. Και είτε του βγαίνει η πασιέντζα -μαζί με τον Πρόεδρο- και με βαθιά ανάσα προχωρεί σε νέες συμφωνίες, ή αφήνει, χαιρέκακα, τον Τσίπρα να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά -αφού ο κόσμος θα την πατήσει και πάλι, φέρνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα- επαφιέμενος σε σύντομη πτώση του.

   Από την άλλη ο Τσίπρας -εφ’ όσον καταφέρει και σχηματίσει κυβέρνηση- θα «πέσει» στα βαθειά από την πρώτη ημέρα και θα νοιώσει στο πετσί του τη διαφορά μεταξύ ανεύθυνης αντιπολίτευσης και υπεύθυνων αποφάσεων. Οι καιροί και οι συγκυρίες δεν επιτρέπουν μαγκιές κι αισιοδοξίες και -πιστεύω- πως τα επιτελεία του ετοιμάζουν ήδη τα «μαξιλαράκια» των δικαιολογιών που θα κάνουν ανώδυνη τη μεγαλόπρεπη «κωλοτούμπα» και υποταγή του στην αδήριτη ανάγκη των δεδομένων και των εταίρων-δανειστών, παρά τις ρητορικές μεγαλοστομίες και υποσχεσιολογίες του χθες. Οι δικαιολογίες και τα επιχειρήματα περί «καμένης γης», περί «πέραν των προσδοκιών» ζημιάς της... συγκυβέρνησης και διάφορα τέτοια τερτίπια, αποτελούν δοκιμασμένη και σίγουρη «πεπατημένη» και θα ακουστούν πάλι, έστω με κάποια άλλη διατύπωση. Εκτός κι αν οι Λαφαζάνηδες με τη Ρόζα… τη ναζιάρα κάνουν την έκπληξη της… μετωπικής, οπότε…δεν θέλω να το σκέπτομαι. 

   Και μιά και ανοίγει η αυλαία της προεδρικής ονοματολογίας, η στήλη -με βάση τη διαίσθηση και κάποιες δυσδιόρατες μικρολεπτομέρειες- ποντάρει πως η κυβερνητική πρόταση θ'ακούει στο όνομα: Μαρία Δαμανάκη.

http://orpheas-orpheas.blogspot.gr/


Σχόλιο:

"Είναι πολλά τα λεφτά Άρη!"

"Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εισπράττει περίπου 360.000 ευρώ. Σύμφωνα με το άρθρο 1 του νόμου 565/18.3.1977 του παρέχεται μηνιαία χορηγία ίση με το τετραπλάσιο της βουλευτικής αποζημίωσης (7.000 ευρώ) ήτοι 28.000 ευρώ, τα οποία περιορίζονται σε περίπου 22.000 ευρώ μετά την παρακράτηση φόρου εισοδήματος 20%. Συμπληρωματικά καταβάλλονται μηνιαία ως έξοδα παράστασης ίσα με το 1/3 της χορηγίας -και μάλιστα χωρίς κρατήσεις ήτοι 9.300 ευρώ, τα οποία μετά τη μείωση του 12% περιορίστηκαν σε περίπου 8.200 ευρώ. Μηνιαίως εισπράττει περίπου 30.000 ευρώ ή κοντά 360.000 ευρώ ετησίως."

http://www.enet.gr
πίσω στα παλιά
↧

Φωτογραφίες της Νέας Υόρκης την δεκαετία του 1950

December 10, 2014, 2:00 am
↧

Μα τι σεβντάς και αυτός!

December 10, 2014, 2:00 am
$
0
0









Εφτασε η Ματίνα φουριόζα. Ολες οι «κοπέλες» στη καθιερωμένη μάζωξη. Καφεδάκι, βουτήματα και καλούδια με σερμπέτια μας καλούσαν προκλητικά.
-Εγώ δεν θα πάρω τίποτα! Ο ζάχαρος μου έχει πάει στην ανηφόρα και πώς να μη πάει δηλαδή με τόσα βάσανα;
Πρώτη σπόντα!
Ευκαιρία να κάνουμε την καθιερωμένη ιατρικά αναφορά.
-Εμένα να δεις το γόνατο μου, με πεθαίνει σας λέω!
- Αμ, εμένα; Η χοληστερίνη μου στα 320! Και να πεις πως τρώω;
 (Εδώ ισχύει το Σούζη τρως!)
-Εγώ πάλι την πίεση, αδύνατον να τη ρυθμίσω! Τρία χάπια την ημέρα και τίποτα!
-Αχ, μακριά από σας, οι πόνοι της πλάτης με έχουν τρελάνει. Τα βράδια βόγγοι
 πόνου και ο αναίσθητος να ροχαλίζει αναίσθητος! Θα πεθάνω και είδηση δε θα με
 πάρει!   

Τελείωσε το ιατρικό ανακοινωθέν.
Ρούφηγμα καφέ και τσιγάρου!
Ατίθασες οι μεγαλοκοπέλες!

Η Ματίνα αναστέναζε, προσπαθώντας να εστιάσουμε στο πρόβλημα της. 
Μας ήταν γνωστό πως έπρεπε να συμπαρασταθούμε στο πρόβλημα της.
 Μπουκώθηκε ένα κρουασάν σοκολάτας και το κατάπιε με βουλιμία!
-Όταν έχω βάσανα τρώω. Μας είπε χτυπώντας το χέρι στο γόνατο.
-Τι έγινε πάλι; Τόλμησε να ρωτήσει η Μαίρη.
-Τι να σας λέω; Από πού ν’αρχίσω;  Ο γάμος πλησιάζει και ακόμα δεν έχουν 
κλείσει τη δεξίωση!
-Την ποια; Μου ξέφυγε.
-Τη δεξίωση καλέ! Μοναχοκόρη την έχω, ο πατέρας της θαλασσοπνίχτηκε τόσα
 χρόνια, να της φτιάξει τη μεζονέτα. Και τι μας λέει η αχάριστη; «Δεν πρόκειται, 
να μείνουμε εδώ!» Ακούς το τέρας; Και γιατί παρακαλώ; Μας δήλωσε πως τα
 οικονομικά τους δεν φτάνουν για τη συντήρηση του σπιτιού!
-Ελα βρε Ματίνα, εκείνοι ξέρουν καλύτερα; Τόλμησε να ξεστομίσει η Νότα.
-Βρε πας καλά; Να μείνουν στο σπίτι του γαμπρού μου, στο Περιστέρι, 
όλο και όλο 90 τετραγωνικά; Και χτισμένο το ’75! Ελεος! Ο πατέρας της να σκάσει! 
Δεν της αντιγυρίζει τις κουβέντες της, αλλά εγώ τα’ ακούω!
Ανάσα…. Ρουφηξιά καφέ και χτύπημα στο γόνατο!

Κοιταζόμαστε πλαγίως… τη γνωρίζουμε καλά και το βλέμμα μας γεμάτο υπονοούμενα συνωμοσίας!
Ακάθεκτη συνεχίζει, έχοντας κοκκινίσει, από την ένταση.
-Εγώ λοιπόν τους είπα πως το τραπέζι της δεξίωσης θα το πλήρωνε ο πατέρας της.
 Εχω βρει ένα χώρο καταπληκτικό, στη Βάρκιζα με πισίνα εσωτερική και το σέρβις εκπληκτικό! Τίποτα παιδί μου το κεφάλι της ξερό! «Ξέχνα το!» μου είπε ορθά – κοφτά!
-Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, έχουμε και ένα κύκλο! Που θα τους πάμε σε
 χασαποταβέρνα; 
   
Η Μαίρη φούντωνε αλλά κρατιόταν!

Η Ματίνα συνεχίζει ακάθεκτη! 
-Εβαλα λυτούς και δεμένους να την πείσουν! Τίποτα! Εχει μουλαρώσει και δεν κάνει
 πίσω! Δεν είναι καιροί για μ%&^^ς η απάντηση της! Τη σπουδάσαμε ψυχολόγο, 
της είχαμε ότι ήθελε, μεταπτυχιακό στο Λονδίνο και αυτή να τα κλωτσάει όλα; 
Λέει πως οι καιροί δεν είναι για πολυτέλειες. Καθημερινά συναντά τη δυστυχία 
και είναι κάθετη στις αποφάσεις της! Αλλά φταίει και το κομμούνι, ο γαμπρός μου!

Η Μαίρη «χτύπησε» βαλβίδα!
--Εδώ ο κόσμος χάνεται και εσύ στην κοσμάρα σου! Αν ανήκαμε στην υψηλή κοινωνία
 να πω, εντάξει! Σε ποιους απευθύνεσαι μανάρα μου; Οι καλεσμένοι σου από που προέρχονται; Από τη συνοικία μας! Αντε και κάποιοι σε μια βαθμίδα πάρα πάνω! 
Οι καιροί των επιδείξεων έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και για να μιλάμε με ανοιχτά 
χαρτιά, μη μας προκαλείς! Μάλλον ζεις αλλού! Ολοι μας έχουμε νοιώσει στο πετσί μας, τη κατάρρευση της αξιοπρέπειας. Μας έχουν χώσει στο πηγάδι και εσύ κολυμπάς 
στα όνειρα του χθες! Ολοι κάναμε ηλιθιότητες, που δεν είχαν καμία ουσία! Επίδειξη, 
βλακείας κάναμε! Αλλά δυστυχώς διαπιστώνω πως οι σκεπτόμενοι σαν εσένα, 
φρενάρουν την όποια προσπάθεια της απαλλαγής του σκότους! Πώς θα τολμήσεις 
να καλέσεις τον αδελφό σου, που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού; Δεν κατάλαβες 
ακόμα, πως η χλίδα ψόφησε! Το μάθημα το πήραμε και πληρώνουμε
 τη μωροφιλοδοξία μας! Ακου σεβντά που έχεις! Κούνα λίγο το κεφάλι σου 
και ίσως ακούσεις τις φωνές των άστεγων, των πεινασμένων, των απελπισμένων! 
Θυμήσου το Γιώργη που αυτοκτόνησε! Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα!

Η Ματίνα έκυψε το κεφάλι. Ότι κατάλαβε-κατάλαβε….
http:giagia-antigonh.blogspot.gr
↧
Search

Οι πόρνες του Πολέμου

December 10, 2014, 2:00 am
$
0
0
ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η συγκλονιστική ιστορία των γυναικών που υπήρξαν σκλάβες του σεξ στα χαρακώματα.


Οι πόρνες του Πολέμου –Η συγκλονιστική ιστορία των γυναικών που υπήρξαν σκλάβες του σεξ στα χαρακώματα [εικόνες]


Ονομάζονται «γυναίκες για ανακούφιση». Πρόκειται για νεαρά κορίτσια από την Κορέα και άλλες χώρες της Ασίας που χρησιμοποιήθηκαν για τις σεξουαλικές ανάγκες των στρατιωτών της Ιαπωνίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Απήχθησαν με τη βία
Τα νεαρά κορίτσια, ανήλικα στην πλειοψηφία τους, απήχθηκαν με τη βία από πολλές χώρες της Ασίας ώστε να «ανακουφίζουν» τους στρατιώτες του ιαπωνικού στρατού. Σήμερα ο όρος «γυναίκες για ανακούφιση» αμφισβητείται από πολλές οργανώσεις οι οποίες αντιπροτείνουν τον ακόμη βαρύτερο όρο «σεξουαλικές σκλάβες».
Η επίσημη εκδοχή του Ιαπωνικού κράτους είναι ότι το 1937 για να σταματήσουν τους χιλιάδες βιασμούς που έκαναν οι στρατιώτες στις χώρες και τα εδάφη που κατελάμβαναν αναγκάστηκαν να βρουν γυναίκες σε μόνιμη βάση για τις ανάγκες του στρατού, κυρίως πόρνες.
Με διαταγή του τότε υπουργού Αμυνας Hajime Sugiyama και του πρίγκηπα Kotohito Kan'in που ήταν θείος του Χιροχίτο ο ιαπωνικός στρατός κατασκεύασε στα κατεχόμενα εδάφη μπορδέλα με την ονομασία «σπίτια ανακούφισης» ή «κέντρα ξεκούρασης». Περίπου 149 τέτοια «σπίτια» υπήρχαν μόνο στην περιοχή της Σαγκάης.
Μπορδέλα στην υπηρεσία του στρατού
Αυτοί οι οίκοι ανοχής διοικούνταν από τον στρατό ή το ναυτικό και είχαν επικεφαλής αξιωματικούς. Κάθε επίσκεψη πληρώνονταν και οι επικεφαλής έπαιρναν και ένα δικό τους μερίδιο από την πληρωμή. Οι πόρνες δεν έπαιρναν μισθό, μόνο χαρτζηλίκι για αλκοόλ και τσιγάρα.
Υπήρχαν ώρες λειτουργίας (από τις 9 το πρωί ως τα μεσάνυχτα καθημερινά), υπήρχαν ρεπό (2 ημέρες το μήνα), απολύμανση των δωματίων, ιατρικές επισκέψεις και περίθαλψη των γυναικών που ασθενούσαν από σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες.
Οι γυναίκες που απασχολούνταν σε αυτά τα σπίτια ήταν συχνά ανήλικα κορίτσια ενώ οι περισσότερες οδηγήθηκαν εκεί με απαγωγή από την στρατιωτική αστυνομία (Kenpeitai), η οποία επέβλεπε και τιμωρούσε όσες προσπαθούσαν να αποδράσουν. Στα επίσημα αρχαία του ιαπωνικού κράτους, αποδεικνύεται ότι υπήρχαν (μεταξύ 1938 και 1945) τουλάχιστον 2.00 σπίτια ανακούφισης καθώς και ένα κέντρο ανακούφισης με 1.000 γυναίκες για έναν στρατό 100.000 ανδρών, τον Απρίλιο του 1939, στο Kwandong στην Κορέα. Σύμφωνα με τον ιστορικό Yoshiaki Yoshimi, οι γυναίκες προέρχονταν από την Ιαπωνία, τις Φιλιππίνες, την Ινδονησία, την Ινδοκίνα, την Βιρμανία, την Σινγκαπούρη, την Κορέα και την Κίνα.
Συνθήκες ζώου για εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες
Σύμφωνα με κάποιες πρώην γυναίκες ανακούφισης οι συνθήκες ζωής έμοιαζαν με σεξουαλική σκλαβιά. Ηταν ιδιοκτησία των "σπιτιών", συχνά τις χτυπούσαν, τις βασάνιζαν ή ακόμη και τις ακρωτηρίαζαν. Ορισμένες τουφεκίζονταν όταν ο στρατιώτης δεν έμεινε ικανοποιημένος από τις υπηρεσίες της. Άλλες που προσπάθησαν να διαφύγουν πυροβολήθηκαν.
Η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια της Ιαπωνίας από ανθρωπιστικές οργανώσεις πολλές δεκαετίες αργότερα. Σύμφωνα με αρχεία που βρέθηκαν στα δικαστήρια του Τόκιο η στρατιωτική αστυνομία είχε απαγάγει τα κορίτσια από την Κίνα, την Ινδοκίνα και την Ινδονησία για να αναγκάσει να περάσουν ιατρική εξέταση και στη συνέχεια να τις κλείσει στα σπίτια ανακούφισης.

Στην μαρτυρία του ένας από τους βετεράνους του πολέμου, οYasuji Kaneko, αφηγήθηκε ότι «οι γυναίκες έκλαιγαν αλλά λίγο μας ένοιαζε αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν. Είμασταν οι στρατιώτες του αυτοκράτορα. Είτε στα μπορδέλα του στρατού ή μέσα στα χωριά εμείς βιάζαμε χωρίς δισταγμό».
Ορισμένοι κινέζοι ερευνητές εκτιμούν ότι περίπου 360.000-410.000 ήταν οι γυναίκες που χρησιμοποιήθηκαν στα στρατόπεδα εκ των οποίων οι 200.000 ήταν Κινέζες και οι 142.000 ήταν από την Ινδονησία.
Η πρώτη μαρτυρία για τα σπίτια ανακούφισης του ιαπωνικού στρατού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε το 1971 από μια Γιαπωνέζα που έγραψε με το ψευδώνυμο Suzuko Shirota. Η μαρτυρία δεν συγκίνησε κανέναν, διεθνώς. Η μαρτυρία έκανε λόγο για την εμπειρία μιας γυναίκας, ορφανής σε ηλικία 14 ετών που πουλήθηκε από τον πατέρα της στα 18 σε έναν ιδιοκτήτη σπιτιού ανακούφισης στην Ταιβάν, για χρήση του ιαπωνικού στρατού του αυτοκράτορα.
Η Ιαπωνία αρνείται την ιστορία
Το 1982 ένας Ιάπωνας ονόματι Yoshida Seiji αφηγείται σε συνέντευξη τι έγινε με τις εν λόγω γυναίκες στον Πόλεμο και γράφει την ιστορία σε ένα βιβλίο με τίτλο Watashi no sensō hanzai (Το δικό μου έγκλημα πολέμου). Αυτό το βιβλίο έκανε γνωστή την υπόθεση.
Ωστόσο, μόνο το 1991 το σκάνδαλο έγινε παγκόσμια γνωστό όταν μια πρώην γυναίκα ανακούφισης έκανε μήνυση στο ιαπωνικό κράτος, η Kim Hak Sun. Από τότε πολλές γυναίκες κατέθεσαν μηνύσεις αλλά και χώρες, όπως η Νότια Κορέα εναντίον της Ιαπωνίας. Από τότε κάθε χρόνο, οι γυναίκες που επέζησαν από τα σπίτια ανακούφισης διαδηλώνουν κάθε χρόνο στη Σεούλ μπροστά στην πρεσβεία της Ιαπωνίας.
Το θέμα έχει πλέον παγκόσμια διάσταση, έφτασε ακόμη και στον ΟΗΕ, αλλά η Ιαπωνία διστάζει να το αναγνωρίσει ως έγκλημα πολέμου και αρνείται ότι εμπλέκεται σε απαγωγές.
↧
↧

Εν Αθήναις...τι πουλάει σήμερα η Αθηνάς

December 10, 2014, 2:07 am
$
0
0



Αντρικά σπορ ρούχα για λεπτούς παχιούς μέτριους σε τιμές χαμηλές
αν και σήμερα ακούγεται περίεργα στους περισσότερους που δεν έχουν.
Προέλευση μην ψάχνεις ...υφάσματα από φτηνά χέρια φιαγμένα κάπου
σε Χώρες που πεινάνε περισσότερο και στην συνέχεια ραμένα εδώ
σε κάποιο υπόγειο από αλλοδαπούς "σκλάβους".
Θα βρείς και εργαλεία ότι ζητήσεις...κράνη για βαρειές δουλειές όπως και γάντια
και κανένα αλυσοπρίονο που θα σου φέρουν "ατελώνιστο"από το υπόγειο
σε καλή τιμή και με αρκετό παζάρι.
Ναυτιλιακά ...σχοινιά...σημαδούρες...προπέλες....
Φυσικά και τρόφιμα...εδώ και χρόνια κρατάει αυτή η ειδική αγορά με τις
χαμηλές τιμές σε κρέατα και ψάρια....μπαχάρια...όσπρια με την σέσουλα....
σαλάμια...τυριά με φέτα βαρελίσια....
Είδη μνημοσύνου....για τάφους κεριά...λιβάνια...καρβουνάκια...καντηλάκια...
Γουδιά για σκορδαλιά....μπλάστρι...κρεμάστρες τοίχου όπως παλιά....
Μπουκάλια μικρά μεγάλα...ντεπόζιτα για λάδι...νταμιτζάνες...τζετζερέδια...
Νέα μόδα της Αθηνάς τα "ότι πάρεις 1 ευρώ"...εργαλεία της πλάκας και άλλα
Κινέζικα....σε κινητά "καταστήματα".
Τα περίπτερα δεν διαφέρουν από τα μικρά μαγαζιά με καπέλα...γυαλιά οράσεως
(σου λέει ο περιπτεράς όπως ο οπτικός τι να πάρεις και μετά από ημέρες
χάνεις και την υπόλοιπη όραση).
Πουλάνε κουκούλες....τσαντάκια μικρά μεγάλα....παπούτσια πάνινα....
για τσιγάρα δεν γνωρίζω μπορεί όμως γιατί στην μόστρα δεν τα βλέπεις.
Η περιοχή έχει τα λαθραία βλέπεις οπότε για νόμιμα δεν υπάρχει πελάτης.
Θα βρείς χρωματοπωλεία....μαγαζιά με ηλεκτρολογικό υλικό....
είδη του φαντάρου....παλιατζίδικα που αγοράζουν και πουλάνε ...
Εκεί αξίζει να κάνεις στάση και να παρακολουθήσεις όταν κανένας φουκαράς
αλλά και κανένα πρεζόνι που πάει με κάποιο αντικείμενο τυλιγμένο σε εφημερίδα.
Αδιαφορεί θανάσιμα ο παλιατζής...ρίχνοντας την τιμή στα τάρταρα.
Τα παραπάνω γίνονται στο φώς της ημέρας ....το βράδυ αλλάζει το έργο
με φωτισμένη την Ακρόπολη....η ανθρώπινη σάρκα σε τιμή ευκαιρίας...
τα ναρκωτικά σε ποικιλίες...
Παραμένει η Αθηνάς όπως παλιά ...ένας δρόμος που εξακολουθεί να δίνει
ψωμί σε αρκετό κόσμο.

πίσω στα παλιά
↧

19 Νοεμβρίου 1950: Ενταφιάζεται στην Αθήνα, ο ποδοσφαιριστής του ΠΑΟ Μίμης Πιερράκος, που είχε σκοτωθεί πριν από δέκα χρόνια, κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου.

December 11, 2014, 12:46 am
$
0
0

Ο Δημήτρης Πιερράκος ήταν συμπαίκτης του Άγγελου Μεσσάρη και των άλλων
μεγάλων ποδοσφαιριστών που κέρδισαν το μοναδικό προπολεμικό πρωτάθλημα
του Παναθηναϊκού το 1930. Έπαιζε έξω αριστερά. Είχε γεννηθεί στο Γύθειο, το 1909.
 αλλά από μικρός ήρθε με την οικογένειά του στην Αθήνα (1912). Ξεκίνησε να παίζει
 μπάλα στην Ένωση Αμπελοκήπων για να τον εντοπίσουν οι υπεύθυνοι των
 «πρασίνων» και να τον πάρουν στην ομάδα τους το 1926 όταν ήταν 17 χρόνων.
 Έπαιξε σε ένα ματς με το Γουδί, αλλά η καθιέρωση άργησε δύο χρόνια, όταν
 ο Μιχάλης Παπαδόπουλος ολοκλήρωσε τη δική του καριέρα. Έπαιξε 4 φορές 
στην εθνική ομάδα (1931-33) και σημείωσε ένα γκολ στη Λεωφόρο κόντρα στη 
Γιουγκοσλαβία.
Δυνατός με θεαματικές ενέργειες δεν άργησε να αποκτήσει φίλους στην ομάδα.
 Ενώ όμως στο γήπεδο έλαμπε το άστρο του στη προσωπική του ζωή βίωσε δύο 
τραγωδίες. Ο αδελφός τουΤάκης ήταν αεροπόρος. Σκοτώθηκε δοκιμάζοντας ένα
αεροπλάνο «Μπρέγκε 14».Το αεροπλάνο υψώθηκε εκατό μέτρα, αλλά τα πηδάλιά 
του δεν λειτούργησαν. Λίγο αργότερα, από το μαράζι, πέθανε κι ο πατέρας του.
 Η μάννα τους έπρεπε τώρα να προσέχει τον Στέφανο που πήγε κι αυτός στην
 αεροπορία, τον Μίμη, τον Γιάννη και τη Μαρία.
Η 28η Οκτωβρίου 1940 βρήκε τον «Μπρακ» να τρέχει στο στρατολογικό γραφείο
 για να καταταχτεί. Εκεί του είπαν ότι μπορούσε να μείνει στα μετόπισθεν επειδή 
ήταν περασμένης κλάσης, αλλά και γνωστός. Με λίγη καλή θέληση και κάποιο μέσο
 θα βρισκόταν η άκρη. Το μέσον υπήρχε, ο αδελφός του, αλλά δεν το συζήτησε. 
Πήγε στο μέτωπο ως ασυρματιστής.
Επειδή ήταν καλογυμνασμένος έπαιρνε τον ασύρματο στη πλάτη και προχωρούσε
 όπως όλος ο στρατός. Στις 18 Νοεμβρίου, το πρωί, έπιασε ένα Ιταλό αεροπόρο 
που είχε πέσει με το αλεξίπτωτό του, αιχμάλωτο και πήρε τα σχετικά «μπράβο» 
από τους ανωτέρους του. Τη μέρα εκείνη η μονάδα του Πιερράκου βρισκόταν στο 
χωριό Διποταμιά. Εκεί κάποια στιγμή άρχισε το Ιταλικό πυροβολικό τις βολές.
 Όλοι έτρεξαν να κρυφτούν. Ο Πιερράκος όμως συνέχισε να γράφει το γράμμα στον 
αδελφό του. Κι εκεί τον βρήκε ένα θραύσμα οβίδας που τον σκότωσε!
Το τελευταίο γράμμα του έδειχνε και τον χαρακτήρα του. Αγνό και γεμάτο αγάπη
 για όλους:
18-11-1940
Αγαπητέ μου αδελφέ Στέφανε,
Σας έστειλα πέντε γράμματα. Δόξα τω Θεώ είμαι καλά.
Στο προηγούμενο γράμμα μου σας έστειλα τη σύστασίς μου, η οποία σήμερα

άλλαξε, μην ανησυχείτε όμως διότι και με την παληά θα το λάβω.
Τώρα η σύστασίς μου είναι: Σ’ Σύνταγμα Βαρέως Πυροβολικού , 2α Μοίρα

διοικήσεως Τ.Τ 212
Μη ξεχάσεις Στέφανε να μου στείλεις ένα πουλόβερ, μερικά ξυραφάκια, τσιγάρα

και λίγο χαρτζιλίκι για κανένα καφεδάκι όταν μπαίνουμε σε κανένα χωριό και

για κονιάκ.
Σήμερα, όπως και κάθε μέρα μας επισκέφθηκαν εχθρικά αεροπλάνα .

Έγινε αερομαχία. Τους ρίξαμε τρία. Το ένα από αντιαεροπορικό πυροβολικό.
Από το ένα αεροπλάνο γλύτωσαν τρεις με αλεξίπτωτο. Τον έναν εξ αυτών τον

έπιασα εγώ. Είχε πέσει 5 χιλιόμετρα μακρυά μας. Αν έβλεπε το τρέξιμό μου

ο Σίμισεκ σίγουρα θα με έβαζε στην εθνική για τα 5.000μ. Τον έφερα στο Διοικητή.

Επήρα το αλεξίπτωτο το οποίο είχε σχισθή από ένα δένδρο και το μοιράσαμε

στους άνδρες για μαντηλάκια. Έχω φυλάξει για τη Μαρία. Έπειτα από τα

σχετικά συγχαρητήρια κάθησα να σας γράψω με ένα φόβο μήπως αυτά που

γράφω δεν εγκριθούν και δεν λάβετε το γράμμα μου, γι’ αυτό περιορίζομαι

και δεν σας γράφω νέα του Μετώπου παρά μόνο πως πάμε Υπερ-Υπέροχα.
Αν δεν είχα έλλειψι νέων σας θα νόμιζα πως βρίσκομαι σε εξοχή. Αυτό όμως

με κάνει να ανησυχώ και να περιμένω με αγωνία γράμμα σας που να μου λες

πως η Μαμά, η Μαρία κι ο Γιάννης είναι τελείως καλά,
Φίλησέ μου τη Μαμά και τη Μαρία, πολλές φορές καθώς και τον Γιάννη,

κι εγώ φιλώ εσένα, αδελφές μου Στέφανε.
ΜΙΜΗΣ
Μαμακούλα μου γειά σου. Είμαι πολύ – πολύ καλά, να είσαι ήσυχη, πες το

και της Μαρίας και δέξου ακόμα ένα φιλί.
ΜΙΜΗΣ
Μαρία μου σε φιλώ και σε παρακαλώ να είσθε τελείως ήσυχοι. Γράψε στη Νίκη,

αν σου είνε εύκολο, όχι όμως καλλιγραφικά.
ΜΙΜΗΣ
Ο αδελφός του κράτησε μυστικό τον θάνατό του από την μάννα τους που πέθανε 
κι αυτή λίγο αργότερα. Το γράμμα που την ενημέρωσε για το θάνατο του Μίμη 
το κράτησε αυτός. Της είπε απλά ότι ήταν αγνοούμενος. Διαβάστε το γράμμα
 που δεν διάβασε ποτέ η μάνα του Πιερράκου:
Σ’ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Β΄ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ
Αρ.Πρωτ. 858
Προς Κυρίαν Πιερράκου
Αθήνα
Κυρία,
Το Σύνταγμα με μεγάλην θλίψην λαμβάνει την τιμήν να σας αναγγείλει ότι

ο προσφιλής υιός σας δεν ζη πλέον.
Φονικόν βλήμα ανάνδρου εχθρού απεστέρησε την οικογένειάν του, το Σύνταγμα,

την Πατρίδα, προσφιλούς και πολυτίμου τέκνου.
Εις τα ψυχάς όλων ημών μένει αλησμόνητον το αγέρωχον παράστημα,

η μεγαλειώδης ψυχραιμία και ο τίμιος ηρωϊσμός του εκλιπόντος υιού σας.
Ήρωες, ωσάν τον Μίμη Πιερράκον δεν αποθνήσκουν, αλλά ζουν εις τα καρδίας

όλων των Ελλήνων και ως λαμπρός φάρος καταυγάζουν την οδόν της Δόξης

και της Νίκης της μεγάλης μας Πατρίδος.
Ο Πανάγαθος Θεός ας απαλύνη την καρδίαν δεινώς τρωθείσης μητρός,

αδελφών και συγγενών και ας ελαφρύνει την γην ήτις τον εδέχθη εις μνήνην

αιωνίαν.
Εν ΤΤ 212 τη 16η Δεκεμβρίου 1940
Ο Διοικητής του Συντάγματος
Ο Στέφανος Πιερράκος λόγω της στρατιωτικής του ιδιότητας είχε ενημερωθεί 
νωρίτερα για τις συνθήκες θανάτου του αδελφού του με το παρακάτω γράμμα:
Εν ΤΤ 212 11-12-1940
Η Σ2 Μοίρα Β.Πυροβολικού
-Περί συνθηκών θανάτου ασυρματιστού Πιερράκου Δημ.
Λαμβάνω την τιμήν ν’ αναφέρω ότι ο ασυρματιστής Πιερράκος Δημ, εφονεύθη

υπό βομβαρδισμού εχθρικής αεροπορίας, υπό τας κάτωθι συνθήκας:
Ο Σταθμός Ασυρμάτου ευρίσκετο προσωρινώς εγκατεστημένος εντός οικίας

του χωρίου Διποταμιά. Την προηγούμενην ημέραν του θανάτου του

ο Σταθμάρχης διετάχθη να μεταφέρη τον Σταθμόν εις χώρον όπισθεν της

Πυροβολαρχίας Λοχ.Τσαταλού, αλλά ούτος δεν εξετέλεσε την διαταγήν και

εκράτησε τον Σταθμόν εις Διποταμιάν μέχρις ώρας 11ης π.μ της άλλης ημέρας

ότε διετάχθη συναγερμός.
Την στιγμήν εκείνην ο Πιερράκος έγραφε επιστολήν εις την μητέρα του και 
παρά

τας ρητάς διαταγάς της Μοίρας περί αποκρύψεως πάντων εις καταφύγια,

ούτος παρέμεινεν γράφων. Πέριξ του χώρου αυτού έπεσαν πέντε βόμβαι.
Όταν μετά το πέρας του συναγερμού οι άλλοι ασυρματισταί εξήλθον του

καταφυγίου, εύρον τον Πιερράκον νεκρόν κτυπηθέντα εις την κεφαλήν από

θραύσματα οβίδος

Η αναζήτηση των οστών
Ο Πιερράκος όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες στρατιώτες θάφτηκε στην Αλβανία.
 Το θέμα απασχολεί ακόμα το υπουργείο Εθνικής Άμυνας που θέλει να ικανοποιήσει 
το αίτημα των συγγενών των νεκρών και να φέρει τα οστά τους στην Ελλάδα.
 Ο Στέφανος Πιερράκος κατάφερε να βρει τα οστά του αδελφού του και τον τόπο
 που είχαν ταφεί. Αρωγός του στη προσπάθεια αυτή ήταν ο άνθρωπος που τον 
έθαψε και προερχόταν από τον χώρο του αθλητισμού κι αυτός. Ήταν ο έφεδρος
 λοχίας, τότε, Χαράλαμπος Παπαδόπουλος που είχε διατελέσει προπολεμικά 
σύμβουλος στον Άρη. Αυτός υπέδειξε τον τόπο, αλλά κι ένα Έλληνα βορειοηπειρώτη
 που είχε βοηθήσει στη ταφή. Ήταν ένα 15χρονο παιδί, από το χωριό που λεγόταν 
Ιωσήφ. Το 1950 λίγο μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου ο Στέφανος Πιερράκος
 κατάφερε να πάει στην Αλβανία και να βρει Ιωσήφ που είχε γίνει στο μεταξύ άνδρας.
 Εκεί βρήκαν τον τάφο του «Μπάρακ». Αναγνώρισε το κρανίο του αφού λίγο πριν 
τον πόλεμο είχε βγάλει κάποια δόντια της κάτω σιαγώνας και μετέφερε τα οστά του
 στην Ελλάδα. Στις 19 Νοεμβρίου 1950 τα οστά τυλίχτηκαν με τη σημαία του
 Παναθηναϊκού και θάφτηκαν στον οικογενειακό τάφο στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.
↧

Ο «ΤΣΟΥΚΛΗΣ» – «Πενία τέχνας κατεργάζεται»!

December 11, 2014, 12:46 am
$
0
0


Ο «ΤΣΟΥΚΛΗΣ»

 
Ο μπάρμπα Τάσος ο «Τσουκλής»   έμενε στη γειτονιά, δηλαδή στην Οδό Ευμολπιδών δίπλα από το σπίτι της κυρά Μαρίκας της Παμφίλου.
Το σπίτι του είχε μια αυλόπορτα μεγάλη ξύλινη και έτσι έμπαζε και τον «αραμπά» και το άλογο μέσα.
Για όσους δεν γνωρίζουν «αραμπάς» είναι ένα κάρο με τέσσερις ρόδες, που το σέρνει ένα άλογο και άλλες φορές δύο. Το άλλο το δεύτερο συνήθως ήταν κάποιο πουλάρι και το ‘βανε έτσι για να μαθαίνει. Δηλαδή το προπονούσε !
Ο μπάρμπα Τάσος έκανε εμπόριο με κάρβουνα.
Αγόραζε κάρβουνα από τα καμίνια και τα πουλούσε σε σπίτια, σε ταβέρνες και σε ψησταριές.
Πάντως έβγαινε το μεροκάματο, αφού είχε και βοηθό τον Μανώλη τον «Σακουλέα», που τον είχαν βαφτίσει έτσι, διότι φόραγε ένα παντελόνι «του συγχωρεμένου», που ήταν δυο φορές σαν τον Μανώλη!
Το άλογο ο μπάρμπα Τάσος το είχε αγοράσει από το γαϊδουροπάζαρο που το είχαν πάρει από το Στρατό. ΄Ηταν δηλαδή «συμμαχικό», αλλά ήταν τυφλό.
Έτσι ο μπάρμπα Τάσος έμαθε με τα γκέμια να το κουμαντάρει.
Και βέβαια είχε μάθει τα κόλπα και στο Μανώλη και στον Ηρακλή το γιό του, που τον βοήθαγε κάπου – κάπου!
Ο μπάρμπα Τάσος ήταν τυφλός από το ένα μάτι, επίσης και φόραγε γυαλιά ηλίου, που το ένα γυαλί του ηλίου κάλυπτε το «χαλασμένο» μάτι, αλλά από το άλλο είχε βγάλει το γυαλί. Κατάλαβες???
Βέβαια και ο Μανώλης με ένα μάτι ήταν και αυτός, αλλά δεν φόραγε γυαλιά και ήταν μια όμορφη γελοιογραφία.
Όταν τελείωνε τη δουλειά ο μπάρμπα Τάσος πέρναγε από την Ιερά Οδό, που ήταν το σανοπωλείο του κυρ Σωτήρη του Βουτυρά, που έμενε στον ίδιο δρόμο και αγόραζε κανα δυο δεμάτια σανό για το άλογο.
Σταμάταγε το άλογο μπροστά στο σανοπωλείο με το χαρακτηριστικό «σσσουυυυ ρεεεε», έδενε τα γκέμια στο κάθισμα και έλεγε στον κυρ Σωτήρη :
 «Σωτήρη βάλε δυο δεμάτια και πιάσε δω» και του έδινε το χρήμα.
Αφού τέλειωνε η διαδικασία φώναζε στον Μανώλη «είσαι πάνω ρε»???
Χαιρέταγε τον κυρ Σωτήρη με τη χαρακτηριστική φωνή του « εϊ βαλά Σωτήροοοο», έλεγε ένα «ντεεεε ρεεε» στο άλογο και ξεκινούσε για να πάει σπίτι να ξεπεζέψει.
Δεν προλάβαινε να πάει δέκα μέτρα ο αραμπάς και ακουγότανε η φωνή του Βουτυρά
«Τάσοοοοοο…… δυο μάτια οι τρεις σας» χαχαχα!
«Αϊ… γ….. ου ρε» έλεγε ο μπάρμπα Τάσος!
Αυτό γινότανε κάθε μέρα.
 Άλλες εποχές, άλλα τα πειράγματα!
Μόλις ο μπάρμπα Τάσος πήγαινε σπίτι, αμέσως έβγαινε ο Μανώλης ο «Σακουλέας», άνοιγε την αυλόπορτα και έμπαινε ο μπάρμπα Τάσος με το άλογο.
Τα υπόλοιπα ήταν ρουτίνα.
Να ποτίσει το άλογο, να του βάλει σανό, να πάρει το μεροκάματο ο Μανώλης, να του πει ο κυρ Τάσος «Το πρωϊ νωρίς ρε, το άκουσες»?
Να απαντήσει ο «Σακουλέας».. «καλά μωρέ»! Και μετά ο μπάρμπα Τάσος να κάθεται να του βάλει η κυρά Λένη ένα κομμάτι ψωμί που λέει ο λόγος να φάει… !
Ο μπάρμπα Τάσος μετά ξάπλωνε λίγο στο κρεβάτι, έτσι με το πουκάμισο και το παντελόνι για να ξεκουραστεί.
Θα μου πείτε έτσι με το πουκάμισο και το παντελόνι?
Αμ τι νομίζετε ότι θα έβαζε μεταξωτές πυτζάμες!
Αφού τα μαλλιά και τα μουστάκια του, τα ρούχα του και τα χέρια του ήτανε μαύρα από το κάρβουνο.
Ξάπλωνε ίσα – ίσα να ρίξει κάνα δυο ροχαλητά για να βραδιάσει και να πάει στην ταβέρνα για κάνα ποτηράκι.
Εκτός από την Πέμπτη που πήγαινε πάντα στον Περδικούρη που έφερνε τα όργανα!
Περδικούρης !!!
Όργανα!!!
Ο Περδικάρης ήταν ένα γεροντοπαλίκαρο από Σαλαμίνα μεριά. Κοντός, καραφλός, αρκετά χοντρός και μόνιμα είχε στο στόμα του ένα πουράκι ή πούρο αναλόγως!
Εκεί στην Ιερά Οδό μεταξύ του Λουκατζίκου τον τεκέ, που παλιότερα ήταν τα μπουζούκια του Βλάχου του Αντώνη το «ΔΑΣΟΣ» και το χρωματοπωλείο του Βαζούρα – που η γυναίκα του κυρ Αλέκου, ήταν αδελφή του Περδικούρη – υπήρχε οΠΕΡΔΙΚΟΥΡΗΣ, που είχε στήσει ένα καρβουνιάρικο, που το βράδυ γινότανε ταβέρνα!
Όμως μπαίνοντας στην ταβέρνα στο δεξί μας χέρι βρίσκουμε το γραφείο του Περδικούρη με ένα μεγάλο πράσινο χρηματοκιβώτιο «ΜΟΣΧΟΥΤΗΣ».
Δίπλα από το γραφείο η κουζίνα, στην αριστερή μεριά τα κάρβουνα και η πλάστιγγα και στη μέση της «αίθουσας» η σόμπα με στοιβαγμένα τα ξύλα δίπλα της.
Από δεξιά ήτανε το «πάλκο» για τα όργανα και στο υπόλοιπο μαγαζί σκόρπια πέντε τραπεζάκια σιδερένια στρογγυλά, βαμμένα πράσινο σκούρο.
Το πάτωμα τσιμέντο!
Όμως γύρω – γύρω υπήρχαν τα βαρέλια.
Τώρα πως τα κατάφερνε χωρίς χημικά κάθε χρόνο να έχει το καλύτερο κρασί της περιοχής… αυτό είναι ένα από «άγραφα» που λένε!!!
Ο Περδικούρης ήτανε και καλός μάγειρας. Να φας δηλαδή «καπαμά» από τον Περδικούρη.. να «γλύφεις τα δάκτυλά σου». Βέβαια και το «ρείκι στο κεραμείδι» ήταν άπιαστο!
Πως τα κατάφερνε και γινότανε τόσο ωραίο.. τι να πω! Θες να ήτανε το σκόρδο , θες το αλάτι, θες ο μαϊντανός, θες το ψήσιμο του Τσιμπούκη του φούρναρη απέναντι????
Πάντως τράβαγε το κρασί του!
΄Ετσι λοιπόν κάθε βράδυ ερχόντουσαν οι φίλοι του Περδικούρη, που δεν ήταν και του πεταματού!
Από τον Ίσαρη που δεν ξέρω πόσα στρέμματα περιβόλια είχε εκεί στον Άγιο Πολύκαρπο και στην Αγίας Άννας μέχρι δικηγόρους με παπιγιόν ως και τον μπάρμπα Τάσο τον «Τσουκλή», ο οποίος ήτανε μόνιμος πελάτης κάθε Πέμπτη που είχε και τα όργανα.
Τα όργανα λοιπόν ήταν μια ορχήστρα, που την έβρισκε πάντα ο Περδικούρης από το καφενείο των μουσικών, που ήταν στην Οδό Αθηνάς!
Όμως τι ορχήστρα είχε???
Όλοι οι μουσικού τυφλοί τις περισσότερες φορές… αλλά πάντα μια ντιζέζ, η οποία ήταν συνήθως μια κοντή, χοντρή με μαύρα μαλλιά «περμανάντ», με βέργες χρυσές στα χέρια και ένα δόντι χρυσό στη μόστρα.
Βέβαια το φουστάνι ταφτάς γυαλιστερός μέχρι τα γόνατα όταν ήταν όρθια, γιατί μόλις καθότανε σηκωνόταν λίγο παραπάνω.
Αυτή η ορχήστρα – τα όργανα ντε – ερχόταν κάθε Πέμπτη!
Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές έρχονταν και καλοί μουσικοί από τον Μόσχο με το σαντούρι του, τονΑραπάκη με το βιολί του, κάποιος με ούτι που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή, την Ρόζα την Εσκενάζυ και ουκ έστι αριθμός πόσοι ακόμη γνωστοί όταν ήταν «ξέμπαρκοι»!
Ο μπάρμπα Τάσος λοιπόν κάθε Πέμπτη πήγαινε από τους πρώτους για να μην πω … πρώτος στου Περδικούρη και έπαιρνε ένα τραπεζάκι ακριβώς μπροστά στην «πίστα» … στο «πάλκο»!
Παράγγελνε για δυο άτομα γιατί έτσι ήταν η συμφωνία με τον Περδικούρη, τον σερβίριζε η «Πουλάδα» ο Βασίλης ο σερβιτόρος – Αρβανίτης – και κάπου – κάπου του έδινε και κάνα φράγκο για «μπερμπουάρ» όπως το έλεγε ο «Τσουκλής», για να ακούσει την «Πουλάδα» να λέει «σιγά ρε μην πέσεις έξω»!!
Όταν λοιπόν ερχόντουσαν οι μουσικοί, που πήγαιναν ο ένας μετά τον άλλο πιασμένοι από το χέρι και με οδηγό την τραγουδίστρια την ντιζέζ, ο μπάρμπα Τάσος όλο χαρούλες ήτανε!
«Καλώς τα παιδιά» και «καλώς την σουλτάνα μας» και άντε πάλι από την αρχή!
«Καλά απόψε θα το κάψουμε» και έστριβε τα μουστάκια του!
Με το καλό λοιπόν άρχιζε η μουσική αφού το μαγαζί γέμιζε.
΄Ετσι κυλούσε η βραδιά, ώσπου η ντιζέζ που ήταν  και «κωλοπετσωμένη»  – τόσα χρόνια στη δουλειά – έπαιρνε το ντέφι και άρχιζε να χορεύει.
Δηλαδή τι να χορεύει …. Κούναγε τον κώλο της και τα βυζιά της που ήταν έτοιμα να βγουν από τις «βυζοθήκες» χαχα!!!
Χαράς ευαγγέλια για τον μπάρμπα Τάσο, που ήταν ξυρισμένος και με καθαρό πουκάμισο και γυαλισμένα παπούτσια.
Βέβαια τα γυαλιά – γυαλιά!!! Χαχα!!!
Όταν τέλειωνε το τραγούδι και το χορό η ντιζέζ, καθόταν στην καρέκλα του πάλκου και έτσι «δήθεν» απρόσεκτα άνοιγε λίγο – λίγο τα πόδια την στον μπάρμπα Τάσο που ήτανε“καρσί” απέναντί της.
Η «μαγική» κίνηση του μπάρμπα Τάσου ήταν να σηκώσει το δεξί μπατζάκι του παντελονιού του, να φανεί το μακρύ σώβρακο με τις ρίγες, που φόραγε, να σηκώσει την καλτσοδέτα, να κατεβάσει την κάλτσα την μακρυά και να βγάλει το «μπαγιόκο» για να το δείξει με νόημα στην ντιζέζ!
Τώρα θα με ρωτήσετε γιατί τόσες κινήσεις για να δείξει τα λεφτά στην τραγουδίστρια?
Δεν μπορούσε να βάλει το χέρι του στην τσέπη να βγάλει τα λεφτά και να τελειώνει η ιστορία?
Εμ … εδώ σε θέλω!!!!
Ξεχνάτε ότι ο μπάρμπα Τάσος είχε 9 παιδιά. Ναι όπως το ακούσατε!
Το ένα του παιδί ήταν η Λούλα, που παντρεύτηκε τον Απόστολο Καλδάρα τον μουσικοσυνθέτη. Τα υπόλοιπα ήταν έξι ακόμα κορίτσια και δυο αγόρια.. ο Γιάννης και ο Ηρακλής!
Όλη αυτή η οικογένεια κοιμόταν σε δυο – τρία δωμάτια!
Όταν έπεφτε για ύπνο ο μπάρμπα Τάσος – τις περισσότερες φορές σουρωμένος – ευκαιρία ήταν να τον «ψειρίσουν» τα παιδιά!
΄Ετσι λοιπόν ο «Τσουκλής» είχε βρει το κόλπο με το σώβρακο και την καλτσοδέτα και την κάλτσα!
Και αφού βέβαια κοιμόταν και με το παντελόνι άντε τώρα να του πάρεις τα λεφτά!!
↧

''Γράψε πού είναι το μαγαζί, μήπως έρθει κανένας. Ελάχιστοι ψωνίζουν πια''

December 11, 2014, 12:46 am
$
0
0
Σε μια πόλη που θέλει να μην έχει μνήμη, το μανάβικο του κυρίου Ιάκωβου παραμένει ίδιο για 70 χρόνια! 
 Ο κύριος Ιάκωβος είναι από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες της αγοράς, αλλά δεν είναι και ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου... 



Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO   Από τον Μ.ΗULOT 

Η οδός Αγίου Δημητρίου στου Ψυρρή είναι ο πρώτος κάθετος δρόμος που βρίσκεις κατεβαίνοντας την Ευριπίδου, με μαγαζιά με πλαστικά λουλούδια, την «ΑΑυλή», το Γαστρονομικό Μουσείο και ένα παλιό καφενείο, από τα λίγα μέρη στην περιοχή που έχουν απομείνει απείραχτα και θυμίζουν παλιά Αθήνα. Απέναντι ακριβώς από το καφενείο και λίγο πριν από το τέλος του δρόμου υπάρχει, εδώ και δεκαετίες, ένα μικροσκοπικό μανάβικο που σπάνια πετυχαίνεις ανοιχτό. Δεν έχει ταμπέλα, δεν έχει κανένα διακριτικό, το προσέχεις μόνο αν είσαι τυχερός και ο κύριος Ιάκωβος έχει απλώσει τους πάγκους με τα φρούτα και τα «ζαρζαβατικά» πάνω στο πεζοδρόμιο. Συνήθως κάνει γύρες στην περιοχή με το «καροτσάκι», έναν κινητό πάγκο που μεταφέρει όλη του την πραμάτεια στην Πειραιώς και στους γύρω δρόμους, και πουλάει φρούτα στους περαστικούς. Ο κύριος Ιάκωβος είναι από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες της αγοράς, αλλά δεν είναι και ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου. Δεν σε αφήνει ποτέ να τον φωτογραφίσεις, δεν μιλάει για τον εαυτό του και ισχυρίζεται ότι δεν θυμάται τίποτε από το παρελθόν. Επίσης, δεν ακούει. Σχεδόν τίποτα. Ο κύριος Ιάκωβος είναι ο πιο παλιός μανάβης της Αθήνας, «ο τελευταίος των Μοϊκανών», όπως τον χαρακτηρίζει μια κυρία που αγοράζει από τον πάγκο του αχλάδια, που επιμένει να ανοίγει το μαγαζί κάθε πρωί και να σπρώχνει το καροτσάκι καρτερικά εδώ και 70 χρόνια. «Μια ζωή» του λέω προσπαθώντας να πιάσω κουβέντα μαζί του, αλλά δεν θέλει πολλά-πολλά. Κάποια φορά, για να του κλέψω μια φωτογραφία, είχα αγοράσει τρεις σακούλες ροδάκινα – γιατί ο κύριος Ιάκωβος είναι πολύ σκληρός διαπραγματευτής.   Είμαι 88 χρονών. Γράψε ότι είναι στην Αγίου Δημητρίου 30 το μαγαζί, μήπως έρθει κανένας. Ελάχιστοι ψωνίζουν πια Το απόγευμα που πήγαμε να τον επισκεφτούμε στο μανάβικο καθόταν καμαρωτός έξω από το μαγαζί και λιαζόταν. Ο καφετζής απέναντι που μας βλέπει να τον πλησιάζουμε με φωτογραφική μας εύχεται καλή τύχη και κουνάει το κεφάλι αποκαρδιωτικά.   Ο κύριος Ιάκωβος είναι ο πιο παλιός μανάβης της Αθήνας, «ο τελευταίος των Μοϊκανών», όπως τον χαρακτηρίζει μια κυρία που αγοράζει από τον πάγκο του αχλάδια, που επιμένει να ανοίγει το μαγαζί κάθε πρωί και να σπρώχνει το καροτσάκι καρτερικά εδώ και 70 χρόνια... 




Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO 

Όταν θέλει, κύριος Ιάκωβος είναι απίστευτα ευγενικός. Μάλλον τον έχουμε πετύχει στις καλές του και δέχεται να ποζάρει και μιλήσει. Δεν ακούει Χριστό. «Δεν θυμάμαι και πολλά τελευταία», μου τονίζει, «έλα να τα πούμε τώρα, γιατί αύριο θα μπω στο νοσοκομείο για τα πόδια μου και δεν ξέρω αν θα ξαναβγώ». Με αφήνει να καθίσω δίπλα του και μονολογεί σχεδόν ψιθυριστά: «Κάποτε υπήρχαν παγάδικα στη γειτονιά, ερχόταν ο κόσμος κι έπαιρνε πάγο, υπήρχαν μαγαζιά, τα μπαλκόνια στα σπίτια είχαν λουλούδια, τώρα έχει γεμίσει ο τόπος φαγάδικα». Ο κύριος Ιάκωβος Βρούσης γεννήθηκε σε νησί. «Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς» μας λέει. «Είμαι 88 χρονών. Γράψε ότι είναι στην Αγίου Δημητρίου 30 το μαγαζί, μήπως έρθει κανένας. Ελάχιστοι ψωνίζουν πια». 




  Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO


 Πόσα χρόνια είστε εδώ; Εβδομήντα χρόνια. Έχετε ζήσει 70 χρόνια στη γειτονιά. Και τι να το κάνω; Κάποτε εδώ είχε σπίτια, τώρα έχει μόνο πολυκατοικίες.    Πού έχετε γεννηθεί; Στις Κυκλάδες, στη Νάξο. Πότε ήρθατε στην Αθήνα; Το 1937. Και πότε ανοίξατε το μαγαζί; Πριν από 70 χρόνια. Ήταν ο πόλεμος με τον Μουσολίνι, με πυροβόλησαν. Το 1938-39 δούλευα σε ένα χυτήριο. Έκανα κι άλλες δουλειές και από το '49 και πέρα είμαι μανάβης. Οικογένεια έχετε; Έχω δυο κορίτσια παντρεμένα κι έχει από ένα παιδί η καθεμία.   Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO Αρνείται να απαντήσει σε άλλες ερωτήσεις. «Πέρασε μια κοπέλα χορεύτρια και με πήρε μια φωτογραφία, αλλά δεν μου την έδωσε ποτέ» μας λέει . «Εσείς θα μου στείλετε μία;». Ο καφετζής απέναντι δεν πιστεύει στα μάτια του. Με ρωτάει «τι του δώσατε για να φωτογραφηθεί; Δεν αφήνει κανέναν να τον βγάλει φωτογραφία. Είναι εδώ από τότε που ήρθα εγώ, στο ίδιο σημείο από το 1956. Πιο πριν ήταν λίγο πιο κάτω. Λέει ότι είναι 88, αλλά τότε γράφονταν όποτε να 'ναι στα δημοτολόγια. Στην πραγματικότητα θα πρέπει να είναι πάνω από 90». Του λέω ότι δεν του δώσαμε τίποτα και του φαίνεται απίστευτο. «Τίποτα; Ε, τότε απόψε ο κόσμος θα χαλάσει!».   Χαιρετώντας τον, ο κύριος Ιάκωβος με βάζει να του υποσχεθώ ότι θα του στείλω τη φωτογραφία. Του το υπόσχομαι και τον ρωτάω γιατί επιμένει τόσο. «Για να έχω μια καλή όταν πεθάνω» λέει...   
Πηγή: www.lifo.gr
↧
↧

Εν Αθήναις....οι ονομαστικές εορτές

December 11, 2014, 12:50 am
$
0
0




Ο Δεκέμβρης έχει κάμποσα ονόματα που γιορτάζουν και παλιά ήταν ένας πονοκέφαλος οι επισκέψεις στους εορτάζοντες.
Σήμερα αυτά δεν ισχύουν...άντε ένα τηλέφωνο στους κοντινούς...ένα μήνυμα και
εις άλλα με υγεία.
Άλλοτε έτρεχες στα ζαχαροπλαστεία και στις κάβες να αγοράσεις τα δέοντα και να
αρχίσεις το σεργιάνι από νωρίς το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ αφήνοντας τελευταία την επίσκεψη στο σπίτι εκείνο που θα είχε και τραπέζι.
Αν και οι περισσότεροι και κάποιον μεζέ στο πόδι θα έβγαζαν ...
¨Καλώς ήλθατε..."
"Πολύχρονος...ήρθαμε νωρίς γιατί έχουμε να πάμε και αλλού..."
Και άρχιζες να εξηγείς το δρομολόγιο...
"....Πλάτωνας...Πειραιάς (Καλλίπολη)....Σεπόλια....Μαρούσι κ.λ.π."
Και έφερνες τον πανικό στους υπόλοιπους....
"...να σας ταρτάρουμε γρήγορα για να προφτάσετε..."
Τι αγωνία και αυτή;




Πρώτα σοκολατάκι τυλιγμένο σε χρωματιστό χρυσόχαρτο....καπάκι λικέρ....
μπακλαβάς πριν σκουπίσεις το στόμα σου και βερμούτ ή κονιάκ με...ξηροί καρποί
όπως έλεγε μια θεία.
"...μην φύγετε....και μια μπουκιά από το αρνί είναι φρέσκο για να πιείτε ένα κρασί
και να στυλωθείτε για τον δρόμο..."
Τότε το φρέσκο ήταν είδηση...
Δεν έφευγες χωρίς μεζέ οπότε φθάνοντας στην τελευταία επίσκεψη ήταν να σε λυπούνται και οι κότες στο κοτέτσι της αυλής του εορτάζοντα που εκείνη την ώρα κοιμόντουσαν αγνοώντας τα επιτραπέζια άσματα ...τα εβίβα και τα τσουγκρίσματα.
Ταλαιπωρία αλλά σου άρεσε και περίμενες αυτές τις ημέρες για να σου αλλάξουν
την καθημερινότητα.
Φυσικά όταν ερχότανε και η δική σου ονομαστική εορτή τα ίδια θα έκανες
και θα είχες ξεχάσει αυτά που εσύ είχες τραβήξει.
Σε διαφορετική περίπτωση θα γινόσουν αντικείμενο δυσμενών σχολίων.
Όμορφα χρόνια!

πίσω στα παλιά
↧

Η παιδεία στα παλιά μαθητικά μας χρόνια!..

December 12, 2014, 1:33 am
$
0
0


Για διάβασμα ηλεκτρικό φως δεν υπήρχε. Μια «τσιμπλόλαμπα», δηλαδή μία λάμπα πετρελαίου, ή ένα λυχνάρι, που έκαιγε με χοιρινό λίπος, ίσα-ίσα που φώτιζε για να διαβάζουμε τα λιγοστά γράμματα, που γράφαμε πάνω στην πλάκα με το κοντύλι! Πολλοί από μας περιμέναμε να βρέξει και να «κατεβάσει» το ποτάμι, ώστε να πάμε στο λείο χώμα, που άφηνε στο πέρασμά του, και πάνω σ’ αυτό να λύνουμε τις
ασκήσεις!
ΕΤΥΧΕ να είμαστε από τους ανθρώπους εκείνους, που έζησαν σχεδόν όλες τις περιόδους των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων στη Χώρα μας. Έξι δεκαετίες (και κάτι … ψιλοκαλόκαιρα) στην πλάτη μας δεν είναι λίγα για να φορτωθεί η μνήμη μας από όλες αυτές τις εκπαιδευτικές περιόδους, που ζήσαμε, αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ενθυμούμαι και την δημόσια και την ιδιωτική παιδεία της δεκαετίας 1950-1960. Τα σχολεία, ιδίως στην επαρχία, ήσαν πρωϊνά και απογευματινά. Με το που φαινότανε να έρχεται η δασκάλα στο χωριό, αμέσως ένας μαθητής, που είχε εντολή από την δασκάλα ή τον δάσκαλο, πήγαινε και χτύπαγε την καμπάνα, ώστε να μαζευτούν τα παιδιά στο σχολείο. Κι όχι μόνο!
Κάθε μαθητής έπρεπε να μεταφέρει υποχρεωτικά και ένα ξύλο (συνήθως κούτσουρο), για να υπάρχει το κατάλληλο υλικό προκειμένου ανάβει η σόμπα και να ζεσταίνεται η αίθουσα. Δεν ήταν και ό,τι το ιδανικό. Αν τα κούτσουρα ήσαν βρεγμένα έβγαζαν πολύ καπνό και «ντουμάνιαζε» μέσα η αίθουσα διδασκαλίας, με αποτέλεσμα τα μάτια όλων των μαθητών να είναι κατακόκκινα από το κλάμα.
Αλλά να ήταν μόνον αυτή η ταλαιπωρία; Είχαμε και την … «αγία ράβδο»! Έπεφτε τόσο πολύ ξύλο στα παιδιά από τους δασκάλους, που ακόμη και σήμερα πολλοί από μας έχουμε διάφορα σημάδια στο σώμα μας!
Μη ρωτάτε για φαγητό!.. Λίγος τραχανάς το πρωί (κι αυτός αν υπήρχε), ενώ η σάκα μας (ένα ταγάρι δηλαδή) συνήθως είχε μέσα και λίγη μπομπότα (είδος άρτου ζυμωμένο με αλεύρι από καλαμπόκι), ενδεχομένως και λίγο τυρί! Ελιές και λάδι ήσαν είδη εν ανεπαρκεία στα ορεινά χωριά μας όπου τα εσπεριδοειδή ήσαν δυσεύρετα. Εάν βλέπαμε ότι κάποια γυναίκα είχε στα χέρια της ένα λεμόνι ή ένα πορτοκάλι σίγουρα επισκεπτόταν κάποιον ασθενή!
Βιβλία δεν υπήρχαν. Για να πάρουμε ένα 12φυλλο τετράδιο περιμέναμε πότε θα … γεννήσει η κότα δυο φορές, ώστε να προμηθευτούμε με τα 2 αυγά το τετράδιο από το «μαγαζί» του χωριού, που ακόμη και σήμερα αναδίδει την ευοσμία από τη μυρουδιά των προς πώληση προϊόντων!
Για διάβασμα ηλεκτρικό φως δεν υπήρχε. Μια «τσιμπλόλαμπα», δηλαδή μία λάμπα πετρελαίου, ή ένα λυχνάρι, που έκαιγε με χοιρινό λίπος, ίσα-ίσα που φώτιζε για να διαβάζουμε τα λιγοστά γράμματα, που γράφαμε πάνω στην πλάκα με το κοντύλι! Πολλοί από μας περιμέναμε να βρέξει και να «κατεβάσει» το ποτάμι, ώστε να πάμε στο λείο χώμα, που άφηνε στο πέρασμά του, και πάνω σ’ αυτό να λύνουμε τις ασκήσεις, που μας έβαζε η δασκάλα!
Όλα αυτά τα θυμήθηκα (με μια συγκίνηση είναι αλήθεια), καθώς είδα στο διαδίκτυο μερικά ενδεικτικά και απολυτήρια των Δημοτικών Σχολείων της εποχής μας. Τότε που θέλαμε να πετάξουν τα παιδικά μας φτερά κι ας ήταν βαριά πληγωμένα!...
Με σεβασμό και τιμή
↧
Search

Η Ερμιόνη του χθες – « Ενθύμια» από ναύτες Ερμιονίτες

December 12, 2014, 1:33 am
$
0
0


  Της Ήρας Φραγκούλη-Βελλέ

 Τιμούμε  φέτος τα 100 χρόνια από τους Βαλκανικούς πολέμους (1912-13) που διπλασίασαν την τότε Ελλάδα και θυμόμαστε τα 90 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922) που μας στέρησε προαιώνιες πατρίδες ελληνισμού. Σ αυτές τις πολεμικές περιπέτειες έλαβαν μέρος όλα τα στρατευμένα παιδιά της Ερμιόνης- πατέρες και παππούδες μας- που υπηρετούσαν στο πεζικό ή το ναυτικό.

« Ενθύμιον Κωνσταντινουπόλεως»
 

Mέσα στο κλίμα ευφορίας που επικρατούσε μετά τη λήξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου (1919) στον οποίο και η χώρα μας βρέθηκε κερδισμένη στο πλευρό των νικητών, τα θωρηκτά μας «Αβέρωφ» και «Κιλκίς» μετέχουν του συμμαχικού στόλου  που κατέλαβε τα Στενά (Βόσπορο, Ελλήσποντο και τη μεταξύ τους Προποντίδα) με πρόσχημα την ελεύθερη ναυσιπλοία. Ναύτες Ερμιονίτες που υπηρετούν στα δυό αυτά πλοία, χαρούμενοι και αισιόδοξοι στέλνουν τις φωτογραφίες τους στους αγαπημένους τους στην Ερμιόνη – ενθύμια που μαρτυρούσαν, χωρίς να το γνωρίζουν οι ίδιοι, σημαντικές ιστορικές στιγμές.

Το φωτογραφείο  «Γιάννη Δ. Κουριώτη – Κωνσταντινούπολις» έχει έτοιμο το μοντάζ της φωτογράφησης. Σε πρώτο πλάνο το σκίτσο της Αγια -Σοφιάς, στο βάθος  αγκυροβολημένο το Ελληνικό θωρηκτό ρίχνει τον προβολέα του και μέσα από το σημαιοστολισμένο σωσίβιο  του «Κιλκίς» ο Κυριάκος Κούνες (νομίζω) ερμιονίτης φίλος του πατέρα μου, που υπηρετούσε σ αυτό.

Την ίδια εποχή και ο Χαράλαμπος Σκούρτης, ναύτης και αυτός  στο «Κιλκίς», στέλλει τη φωτογραφία του ως καλλιτεχνική κάρτα. Την έχει διασώσει η εγγονή του Μαρίκα Κανέλλη- Τουτουντζή, μαζί με την επόμενη: Όλα τα φιλαράκια από την Ερμιόνη, ναυτάκια του «Κιλκίς». Όρθιος στο κέντρο πάλι ο Χαράλαμπος Σκούρτης, καθιστός ο Δημήτρης Νάκος (μάλλον) Αν μπορείτε, αναγνωρίστε τους άλλους δυο.

Ενθύμιον Νικομηδείας 

 Την άνοιξη του 1921 τα θωρηκτά «Αβέρωφ» και «Κιλκίς», στη διάθεση των συμμαχικών δυνάμεων πάντα, βρίσκονται στο λιμάνι της ελληνικής- βυζαντινής πόλης Νικομήδειας, στην Προποντίδα.

Τώρα  όμως ο συσχετισμός των δυνάμεων έχει αλλάξει, από τότε που ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος επανήλθε στην εξουσία με την κυβέρνηση Γούναρη. Οι τότε σύμμαχοι δεν είναι πλέον στο πλευρό μας, ο Κεμάλ έχει οργανώσει την εθνική αντίσταση των Τούρκων, ο ελληνικός στρατός πολεμά  στα βάθη της Μικράς Ασίας  και οι ελληνικοί πληθυσμοί της  αντιμετωπίζουν  στην απειλή των Τούρκων

Ξένοιαστα και χαρούμενα, ανύποπτα για τη συμφορά που θα ακολουθήσει, τα ναυτάκια των ελληνικών πλοίων βγαίνουν έξω και φωτογραφίζονται σε ένα από τα φωτογραφεία  της  πόλης, το οποίο τυπώνει με περηφάνια την κάρτα «ενθύμιον Νικομηδείας έτει 1921» που την κρατά ένα περιστέρι. Πάνω δεξιά ο θείος μου Γιώργος  Γκάτσος, ναύτης του  «Αβέρωφ», κάτω δεξιά ο επίσης θείος μου Παύλος Φραγκούλης  ναύτης του «Κιλκίς». Αν αναγνωρίζετε τους άλλους δυο ερμιονίτες, δώστε μου την πολύτιμη πληροφορία σας.Ο Γιώργος Γκάτσος είχε και μια άλλη ιδέα: Κάλεσε  δίπλα του δυο άγνωστα τουρκάκια; ( ελληνάκια δε μου μοιάζουν!) και «ελάτε να φωτογραφηθούμε μαζί, να σας θυμάμαι». Στην πίσω πλευρά της φωτογραφίας έγραψε « ενθύμιον Νικομηδείας τη   6 Απριλίου 1921»

Η ιστορική συνέχεια:
Τον Ιούνιο του 1921 αιφνιδιαστικά κεμαλικά στρατεύματα επιτίθενται στην πόλη της Νικομήδειας. Οι Ελληνικές πεζικές δυνάμεις είναι αδύναμες να την υπερασπίσουν και το «Κιλκίς»  εμποδίζεται από τα αγγλικά πλοία να χρησιμοποιήσει τα κανόνια του. Προ της ενδεχομένης καταστροφής τελικά  ο κυβερνήτης του Κακουλίδης παίρνει πρωτοβουλία και με ισχυρό κανονιοβολισμό επιτυγχάνει να αποτρέψει  τουλάχιστον τη σφαγή ή την αιχμαλωσία των Ελλήνων κατοίκων. Η Νικομήδεια όμως χάθηκε για πάντα. Οι κάτοικοί της, πρώτοι πρόσφυγες μεταφέρθηκαν στην ελεύθερη πατρίδα. Ένα χρόνο αργότερα θα γενικευθεί η μικρασιατική καταστροφή.
Επίλογος
Η Νικομήδεια είναι σήμερα μια μεγάλη τουρκική πόλη, το Ιζμίτ  στη θάλασσα του Μαρμαρά.
 Οι καταδιωγμένοι κάτοικοί της ίδρυσαν  τη Νέα Νικομήδεια, στον κάμπο της Βέροιας,  που  ακμάζει και τιμά την παλιά πατρίδα.
 Ο Χαράλαμπος Σκούρτης,  ο Παύλος Φραγκούλης και ο Δημήτρης Νάκος έκαναν οικογένεια στην Ερμιόνη και απέκτησαν  παιδιά και εγγόνια.
 Ο Γιώργος Γκάτσος μόλις απολύθηκε από το ναυτικό μετανάστευσε στην Αμερική, χωρίς να επιστρέψει ποτέ στην Ελλάδα.
Για τη  συλλογή του ΙΛΜΕ όπου βρίσκονται οι φωτογραφίες αυτές, τραβηγμένες τις τελευταίες ημέρες της Ελληνικής Κωνσταντινούπολης και της Νικομήδειας, αποτελούν πραγματικά ενθύμια  για τις αξέχαστες πατρίδες  και τους Ερμιονίτες προγόνους μας.
                                                                                                                                                                Ήρα Φραγκούλη-Βελλέ
↧

Εν Αθήναις....όταν υπήρχαν οικοδομές

December 12, 2014, 1:36 am
$
0
0

, 




Οικοδομή...άγνωστη λέξη στις ημέρες μας....
Ποιός χτίζει;
Και όταν φορτηγά έξω από ένα οικόπεδο ξεφορτώνουν υλικά είναι ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ.
Δεκαετία του ΄70  στην Ομόνοια  στην Πλατεία Κοτζιά στα στέκια των οικοδόμων...
Τι ήθελαν οι εργολάβοι;
Τεχνίτη ή εργάτη....μπετατζή...σιδερά...σοβατζή...
Πρωϊ χαράματα και στην Κοτζιά στο καφενείο των μπετατζήδων...
τα μεροκάματα τύπου ταρίφας ....γνωστά και δεν χαλούσαν την πιάτσα ρίχνοντας την τιμή γιατί δουλειά υπήρχε και η αντιπαροχή έπρεπε να προχωρήσει.






Στην πλατεία Ομονοίας οι σοβατζήδες και αυτοί στο δικό τους καφενείο....
ο καφετζής έκανε και χρέη γραμματέα κρατώντας τα τηλέφωνα.
Ο ΕΒΓΑΤΖΗΣ στην γειτονιά κρατούσε το μήνυμα και το έδινε στον πελάτη του τον οικοδόμο...



Γύρω από την Ομόνοια υπήρχαν πολλά καφενεδάκια που είχαν σαν στέκια 
οι οικοδόμοι και φυσικά τα γνώριζαν οι εργολάβοι.
"...θα βρείς τον Γιάννη τον μπετατζή στο τάδε καφενείο..."
ΤΟ ΝΕΟΝ μέσα στην Πλατεία (σημερινό ΒΕΝΕΤΗΣ) ήταν η πιάτσα των τουβλάδων...
Πραγματικοί τεχνίτες....τους παρακολουθούσες με θαυμασμό πώς τοποθετούσαν τα τούβλα ...πώς τα έκοβαν με το μυστρί ...πώς τα ταίριαζαν.
Δίπλα τους ο βοηθός να τους τροφοδοτεί με τούβλα και λάσπη.....
Το καφενείο αυτό ήταν θεόρατο και σε ώρα αιχμής η ατμόσφαιρα από την κάπνα ήταν αποπνυκτική...σκέτη ομίχλη...
Κανένας δεν διαμαρτυρότανε εκτός από τους λαιμούς τους...τσιγαρόβηχας και των γονέων.
Σε εκείνα τα τραπεζάκια γινόντουσαν οι συμφωνίες για τα μεροκάματα.
Σε μερικά καφενεία υπήρχε και χώρος όπου οι οικοδόμοι πελάτες τους
άφηναν τις τσάντες με τα εργαλεία τους.
Υπήρχαν βέβαια και οι φασαρίες όταν έλειπαν τα εργαλεία στην συνέχεια...
Ο καλός οικοδόμος είχε πάντα δουλειά και ήταν γνωστός στην πιάτσα.
Η Πλατεία Κοτζιά ήταν και η πιάτσα των μπογιατζήδων...
Με την μπατανόβουρτσα στο χέρι και τον γκαζοτενεκέ στα πόδια τους
περίμεναν τον πελάτη.
Αυτοί ήταν για φρεσκαρίσματα στα παλιά σπίτια ...
μικρό μεροκάματο και ένα πιάτο φαϊ το μεσημέρι.
Εκεί θα εύρισκες και άλλες ειδικότητες για μερεμέτια...ήταν εύκολο...
αράδειαζαν τα εργαλεία τους κάτω.
Διαρροή ή βούλωμα στις πήλινες σωλήνες του βόθρου...διαρροή νερού
από σωλήνες κ.λ.π.
Αυτές οι εικόνες ανήκουν στο παρελθόν να τις θυμούνται κάποιες ηλικίες.

πίσω στα παλιά




↧
↧

Ντροπή ωρέεεε!!!!!

December 12, 2014, 1:51 am
$
0
0
ΑΡΧΙΣΕ Ο ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΙ

Αυτή η φάτνη «στολίζει» την Ομόνοια από το πρωί! -Θλίψη και ασχήμια 

Αυτή η φάτνη «στολίζει» την Ομόνοια από το πρωί! -Θλίψη και ασχήμια [εικόνες]

Τα πέντε αστέρια που άναψαν πέρυσι στην πλατεία Ομονοίας, δημιουργώντας ένα σκηνικό γιορτής λιτό και συμβολικό, αποσύρθηκαν και από σήμερα το πρωί μια φάτνη βγαλμένη από τα βάθη των δεκαετιών εγκαταστάθηκε στην πλατεία. Που δείχνει πιο θλιμμένη και θλιβερή από ποτέ.
Πλαστικές φιγούρες μάγων, καμήλες, προβατάκια, φοίνικες, κάτι εξαϋλωμένοι άγγελοι, μια φάτνη, χώμα, πριονίδι, ερημιά, ασχήμια. Το σοκ του πρωινού οδηγού ή διαβάτη υπό τη βροχή δεν είναι μικρό και δεν είναι ευχάριστο. Αναζητώντας την ομορφιά σε μια πόλη με πλούτο και εικόνες που μπορεί να σε κάνει να σαστίσεις, έρχεσαι αντιμέτωπος με μια φάτνη πλαστική. Με την ερημιά που ζούμε...
Παρατηρώντας προσεκτικότερα, μπορείς να διαπιστώσεις, ή καλύτερα να θυμηθείς, πως μοιάζει -ίσως θα υπάρχουν και ίδιες φιγούρες- με τη φάτνη που είχε τοποθετηθεί στην Ομόνοια τα Χριστούγεννα του 2011, προκαλώντας τότε ένα κύμα αρνητικών και ειρωνικών σχολίων στα social media. Αν αναλογιστεί κανείς πως τα αστέρια με την επιγραφή «Αθήνα» πέρυσι είχαν προκαλέσει το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή πολλά θετικά σχόλια και χιλιάδες φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναρωτιέσαι τι μπορεί να άλλαξε στο γούστο και στη «ματιά» της δημοτικής αρχής στην πόλη.
Το 2011, μετά τις διαμαρτυρίες, ακολούθησε η φύτευση δεκάδων αλεξανδρινών για να ομορφύνει κάπως η εικόνα -να τραβήξουμε τα ριντό- και ενδεχομένως αυτό να είναι το επόμενο στάδιο στις μεγάλες επιφάνειες ακάλυπτου χώματος που υπάρχει και φέτος στη φάτνη. Ενδεχομένως να γίνει και φέτος, αφού σταματήσουν οι βροχές.
Μια πόλη σε κρίση είναι η Αθήνα, η πρωτεύουσα μιας χώρας που βρίσκεται σε συνεχή οικονομική, πολιτική, κοινωνική, συναισθηματική δίνη. Οι παρεμβάσεις στην πόλη, στην εικόνα της, στην καθημερινότητά μας έχουν φορτίσεις και συμβολισμούς. Δεν της αξίζει η ευτέλεια, δεν της αρμόζει η πολυτέλεια, αλλά η ομορφιά, το μέτρο, η έγνοια. Αρκεί να κοιτάξεις στο βάθος της Αθηνάς τον Παρθενώνα, για να καταλάβεις.
Καλά Χριστούγεννα Αθήνα.


 iefimerida.gr
↧

Λαφαζάνης: Πρώτα ακύρωση του μνημονίου, μετά διαγραφή χρέους...

December 12, 2014, 6:43 am
$
0
0



...και μετά ξύπνησε.
↧

Ρεβεγιόν και άλλα Χριστουγεννιάτικα στην Αθήνα των '60s

December 13, 2014, 12:50 am
$
0
0

Xριστούγεννα 1960 στον Κήπο Μουσείου, με μεγάλα ονόματα της εποχής όπως ο Νίκος Γούναρης και η Μάγια Μελάγια.

Χριστούγεννα 1961.
Πραγματική παρέλαση αστέρων στη "Πεταλούδα".
Γιώργος Μουζάκης,  Ζωζώ Σαπουντζάκη, Τζένη Βάνου, το δίδυμο Σειληνός-Προκοπίου και ο Φώτης Πολυμέρης υπόσχονταν ένα αξέχαστο ρεβεγιόν!

Χριστούγεννα 1962.
Ρεβεγιόν στο Λαγονήσι με το κουϊντέτο του Γιάννη Σακελλαρίδη.

Χριστούγεννα χωρίς δώρα δε γίνεται. Δώρα για μικρούς και μεγάλους σε μεγάλη ποικιλία στα μεγάλα πολυκαταστήματα του κέντρου, όπως το Μινιόν και οι Αφοι Λαμπρόπουλοι.(διαφήμιση από τα Χριστούγεννα το 1961)


Χριστούγεννα στο θέατρο με Καρέζη, Ληναίο, Μπάρκουλη, Καρρά. 1965.


Ευχές από το αγαπημένο ζευγάρι των Ελλήνων στη δεκαετία του '60. Αλίκη Βουγιουκλάκη-Δημήτρης Παπαμιχαήλ & "Το Πιο Λαμπρό Αστέρι", Χριστούγεννα 1967.
↧
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live
Search
<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>