...θα είναι η τελευταία ;
...θα είναι η τελευταία ;
↧
ΕΚΤΑΚΤΗ συνάντηση Τρόϊκας Κυβέρνησης αύριο στο Παρίσι....
...θα είναι η τελευταία ;
↧
ΒΙΒΛΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ
χ.χ. Χ. Αλεξοπούλου, Καινή Διαθήκη, Για την Δ΄ τάξη του δημοτικού σχολείο, Αθήνα, Λουκοπούλου
↧
↧
Το «Εδιμβούργο» της οδού Πειραιώς
Πειραιώς και Μενάνδρου. Οικία Τσοποτού. Κατεδαφίστηκε το 1964.
Πολλές φορές παρατηρώ τα κάποτε «νέα» κτίρια που αντικατέστησαν τα ιστορικά κτίσματα του 19ου αιώνα. Και κάθε φορά που περνάω από την οδό Πειραιώς, αναζητώ τη γωνία με την οδό Μενάνδρου.
Η Πειραιώς σε όλο το τμήμα της προς την Ομόνοια έχει μια σύμμειξη των ελάχιστων παλαιών κτισμάτων που της έδιναν την αστική φυσιογνωμία της και των κτιρίων της περιόδου 1960-1980 που εκβαρβάρισαν (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) το ύφος του δρόμου. Τις προάλλες που παρατηρούσα ένα νεοκλασικό σπίτι με ρόδινο χρώμα απέναντι από την πλατεία Κουμουνδούρου, με ανοιγμένη τη στέγη και επί της ουσίας καρατομημένο, το σκέφτηκα σαν κατοικία στον πρώτο όροφο, με μαγαζιά κάτω (αλλά μπορεί και όχι). Τα χρόνια που θα χτίστηκε αυτό το σπίτι που έβλεπα αντίκρυ μου, ο άξονας της οδού Πειραιώς ήταν μια περιοχή για να μένεις. Είχε σπίτια.
Η αστική γεωγραφία της Αθήνας έχει πάντα ενδιαφέρον, και είναι ωραίο να σκέφτεται κανείς τις αλλαγές. Τα χρόνια που δεν είχε χτιστεί καλά το Κολωνάκι ή η Πατησίων, πολλές αστικές οικογένειες έμεναν στην Πειραιώς και στις παρόδους, στις οδούς Σωκράτους, Βούλγαρη, Αγησιλάου... Ετσι, απέκτησε τόσο όμορφα σπίτια η πλατεία Κουμουνδούρου και μέσα σε αυτό το κλίμα γεννήθηκε, γύρω στο 1870, ένα από τα πιο όμορφα και παράξενα σπίτια της περιοχής, η οικία Τσοποτού, στη γωνία με τη Μενάνδρου (αρχικά ως κατοικία του γιατρού Ιωάννου). Το σπίτι που αντέγραφε το Μνημείο του Λυσικράτη. Εβλεπα το κτίριο που έχει πάρει εδώ και χρόνια τη θέση του, άχαρο και ογκώδες, χωρίς να μπορεί ποτέ να αποκτήσει πατίνα.
Είχε πέσει στα χέρια μου ένα δημοσίευμα που υπέγραφε η Μαρία Καραβία το 1964, όταν είχε αρχίσει η κατεδάφιση αυτού του σπιτιού. Είχε περιέλθει σε ερειπώδη κατάσταση και ήδη γύρω είχαν χτιστεί ψηλά κτίρια. Δεν υπήρχε εκείνη την εποχή η σκέψη (ή η τεχνογνωσία) επισκευής και αποκατάστασης μικρών ιδιωτικών κατοικιών του 19ου αιώνα, οπότε το τέλος ήταν λίγο-πολύ αναπόφευκτο. Το σπίτι απλώς χάθηκε.
Ηταν το μοναδικό ίσως που αντέγραφε τόσο γοητευτικά το χορηγικό μνημείο του Λυσικράτη, με τις κορινθιακές κολόνες στο περιστύλιό του. Στο νεοκλασικό Εδιμβούργο, που πήρε όχι αδίκως τον τίτλο της Αθήνας του Βορρά, υπάρχουν δύο θαυμάσιες απομιμήσεις του μνημείου του Λυσικράτη, το μνημείο Dugald Stewart, έμβλημα της πόλης από τον λόφο Calton (σχεδιασμένο από τον William Henry Playfair), και το ταφικό μνημείο του ποιητή Ρόμπερτ Μπερνς (σχεδιασμένο από τον Τόμας Χάμιλτον). Αίφνης, είδα αυτή τη ρομαντική οδό της φαντασίας που για κάποια χρόνια συνέδεε τη Σκωτία με την οδό Πειραιώς, μέσα από μια θερμή κοιλότητα ακαδημαϊσμού και μορφοκρατίας, αλλά και τρυφερής αναπόλησης με γνήσια ανάγκη ομορφιάς.
Την οικία Τσοποτού δεν ξέρουμε ποιος την έχτισε. Ισως και κάποιος ταλαντούχος εμπειρικός, αν και στα χρόνια του δογματισμού του Μοντέρνου Κινήματος, το σπίτι αυτό είχε κατηγορηθεί για κακοτεχνία, μεγαλοϊδεατισμό και υπερβολή. Από τότε που γκρεμίστηκε, όμως, πήρε τη θέση του σε ένα ουτοπικό πάνθεον της Αθήνας. Ζωγραφισμένο από τον Τσαρούχη και τον Τέτση, φωτογραφημένο από τον Στέλιο Σκοπελίτη, το σπίτι αυτό με το κοκκινωπό του χρώμα έχει αφήσει τη σκιά του.
Η Πειραιώς σε όλο το τμήμα της προς την Ομόνοια έχει μια σύμμειξη των ελάχιστων παλαιών κτισμάτων που της έδιναν την αστική φυσιογνωμία της και των κτιρίων της περιόδου 1960-1980 που εκβαρβάρισαν (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) το ύφος του δρόμου. Τις προάλλες που παρατηρούσα ένα νεοκλασικό σπίτι με ρόδινο χρώμα απέναντι από την πλατεία Κουμουνδούρου, με ανοιγμένη τη στέγη και επί της ουσίας καρατομημένο, το σκέφτηκα σαν κατοικία στον πρώτο όροφο, με μαγαζιά κάτω (αλλά μπορεί και όχι). Τα χρόνια που θα χτίστηκε αυτό το σπίτι που έβλεπα αντίκρυ μου, ο άξονας της οδού Πειραιώς ήταν μια περιοχή για να μένεις. Είχε σπίτια.
Η αστική γεωγραφία της Αθήνας έχει πάντα ενδιαφέρον, και είναι ωραίο να σκέφτεται κανείς τις αλλαγές. Τα χρόνια που δεν είχε χτιστεί καλά το Κολωνάκι ή η Πατησίων, πολλές αστικές οικογένειες έμεναν στην Πειραιώς και στις παρόδους, στις οδούς Σωκράτους, Βούλγαρη, Αγησιλάου... Ετσι, απέκτησε τόσο όμορφα σπίτια η πλατεία Κουμουνδούρου και μέσα σε αυτό το κλίμα γεννήθηκε, γύρω στο 1870, ένα από τα πιο όμορφα και παράξενα σπίτια της περιοχής, η οικία Τσοποτού, στη γωνία με τη Μενάνδρου (αρχικά ως κατοικία του γιατρού Ιωάννου). Το σπίτι που αντέγραφε το Μνημείο του Λυσικράτη. Εβλεπα το κτίριο που έχει πάρει εδώ και χρόνια τη θέση του, άχαρο και ογκώδες, χωρίς να μπορεί ποτέ να αποκτήσει πατίνα.
Είχε πέσει στα χέρια μου ένα δημοσίευμα που υπέγραφε η Μαρία Καραβία το 1964, όταν είχε αρχίσει η κατεδάφιση αυτού του σπιτιού. Είχε περιέλθει σε ερειπώδη κατάσταση και ήδη γύρω είχαν χτιστεί ψηλά κτίρια. Δεν υπήρχε εκείνη την εποχή η σκέψη (ή η τεχνογνωσία) επισκευής και αποκατάστασης μικρών ιδιωτικών κατοικιών του 19ου αιώνα, οπότε το τέλος ήταν λίγο-πολύ αναπόφευκτο. Το σπίτι απλώς χάθηκε.
Ηταν το μοναδικό ίσως που αντέγραφε τόσο γοητευτικά το χορηγικό μνημείο του Λυσικράτη, με τις κορινθιακές κολόνες στο περιστύλιό του. Στο νεοκλασικό Εδιμβούργο, που πήρε όχι αδίκως τον τίτλο της Αθήνας του Βορρά, υπάρχουν δύο θαυμάσιες απομιμήσεις του μνημείου του Λυσικράτη, το μνημείο Dugald Stewart, έμβλημα της πόλης από τον λόφο Calton (σχεδιασμένο από τον William Henry Playfair), και το ταφικό μνημείο του ποιητή Ρόμπερτ Μπερνς (σχεδιασμένο από τον Τόμας Χάμιλτον). Αίφνης, είδα αυτή τη ρομαντική οδό της φαντασίας που για κάποια χρόνια συνέδεε τη Σκωτία με την οδό Πειραιώς, μέσα από μια θερμή κοιλότητα ακαδημαϊσμού και μορφοκρατίας, αλλά και τρυφερής αναπόλησης με γνήσια ανάγκη ομορφιάς.
Την οικία Τσοποτού δεν ξέρουμε ποιος την έχτισε. Ισως και κάποιος ταλαντούχος εμπειρικός, αν και στα χρόνια του δογματισμού του Μοντέρνου Κινήματος, το σπίτι αυτό είχε κατηγορηθεί για κακοτεχνία, μεγαλοϊδεατισμό και υπερβολή. Από τότε που γκρεμίστηκε, όμως, πήρε τη θέση του σε ένα ουτοπικό πάνθεον της Αθήνας. Ζωγραφισμένο από τον Τσαρούχη και τον Τέτση, φωτογραφημένο από τον Στέλιο Σκοπελίτη, το σπίτι αυτό με το κοκκινωπό του χρώμα έχει αφήσει τη σκιά του.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
↧
Αρχελάου και Αρριανού γωνία
Το Παγκράτι κάνει come back. Το έμαθες;
Μια στραβοτιμονιά στη Σπύρου Μερκούρη και το πλάνο μου γέμισε ελιές και αστικές κατοικίες. Σε μια αγγελία γράφει «ήσυχος δρόμος με πρασιά». Είμαι στο κέντρο; Ναι. Η Αθήνα έχει ακόμα γειτονιές; Ναι. Οδός Αρχελάου: αστική, old fashioned, ζωντανή. Λήψη πρώτη: Ανοιχτά παράθυρα με απλωμένα σεντόνια. Σπίτια που μυρίζουν γεμιστά, βουαλάζ κουρτίνες που πηγαινοέρχονται απ’ τον αέρα. Λήψη δεύτερη: Γλυκομίλητη πωλήτρια με σκυλάκι κανίς καλημερίζει τους πρωινούς πελάτες. Λήψη τρίτη: Δυο παππούδες παίζουν τάβλι με τραγιάσκες και πίπα, πιο κλισέ από πίνακα του Βαν Γκογκ, αλλά, είναι αλήθεια, η τέχνη αντιγράφει τη ζωή.
Ο άγραφος νόμος της Αρχελάου λέει ότι για κάθε βιτρίνα που ασβεστώνεται, ένα μπαράκι ανοίγει. «Δεν έχει βάφλα, κρέπα, λουκουμά, αλλά όλη η νεολαία είναι εδώ» λέει ο Διονύσης Μέρμηγκας για τη γειτονιά του που γεμίζει σιγά-σιγά μπαράκια και βραδινούς επισκέπτες. «Εύχομαι να μην είναι πυροτέχνημα. Κανείς δεν πίστευε ότι αυτή η περιοχή θα γινόταν στέκι. Πρώτος άνοιξε καφέ ο Μένιος με το “Τρίγωνο” και τον κοροϊδεύαμε. Ποιος θα το πίστευε». Το «Καφεποτείον-Τρίγωνο» δεν αδειάζει ποτέ και ο Μένιος Στεργίου το έχει επιβεβαιώσει παλιότερα στην A.V.: «Στην αρχή δουλέψαμε με κόσμο από την περιοχή, τώρα από παντού. Μας αρέσει εδώ γιατί συχνάζει εκλεπτυσμένος κόσμος – η κληρονομιά του Χατζηδάκι…».
Τα ραντεβού κλείνονται στο αρτίστικο all day «Small 8» με τις ροκ/swing μουσικές, στο «Musique Café and More» με τα αυθεντικά ναξιώτικα, στο «Μαύρο Πρόβατο» που τρως χουνκιάρ μπεγεντί και μιλφέιγ με κρεμ πατισερί… Κάτι άλλο; «Εκλεκτά Κρέατα ο Αντώνης». Μη ζητήσετε κιμά, προσοχή λερώνει. Βάφεται και γίνεται σούπερ ντούπερ μπαράκι. Θα κρατήσουν τα τσιγκέλια και ανοίγοντας την πόρτα του ψυγείου, θα μπαίνεις στην τουαλέτα. Και πριν πας σπίτι δες μια ωραία έκθεση στην γκαλερί Planet Spen του Στέλιου Πενταρβάνη. Σωστό καλλιτεχνικό στέκι.
Μιλώντας για στέκια, ποιος δεν θυμάται την ψαροταβέρνα «Ο άνθρωπος»; Μια μονοκατοικία παλιάς κοπής απ’ όπου πέρασαν ο Χατζηδάκις, ο Ξαρχάκος και όλοι οι παλιοί Έλληνες πολιτικοί. Σήμερα είναι μια μοντέρνα πολυκατοικία. Αυτά κι άλλα πολλά μου είπε η κ. Κουριδάκου, κάτοικος «Βατραχονησίου» από το 1963. «Περιοχή Βατραχονησίου, γράφανε τα παλιά συμβόλαια. Κάτω από την Αρχελάου και τη Βασιλέως Κωνσταντίνου, στο τρίγωνο που σχηματίζεται, περνάει ένα ποτάμι που χύνεται στον Ιλισσό. Το Παγκράτι παλιά ήταν μέχρι το σιντριβάνι, στην Υμηττού, απέναντι από το σινεμά Παλλάς. Οι παλιοί ξέρουν. Τώρα και η Γούβα και ο Άγ. Αρτέμιος λέγονται Παγκράτι». Η Αρχελάου συγκέντρωνε πάντα επιστήμονες και καλλιτέχνες, λένε οι κάτοικοι.
Τσικουδιά Κρήτης χύμα, αραβική πίτα και φαλάφελ 2 ευρώ, σουβλάκια Piggypopoulo, Στεγνοκαθαριστήρια ΤΟ ΦΙΝΟ, Ταχ Ριρ-συνταγές της καρδιάς. Ας μιλήσουμε για μόδα. Στάση στην μπουτίκ της Ελευθερίας Δομένικου «Hallelujah», στον αριθμό 32. Λονδρέζικο στιλ, ψαγμένα ρούχα, χειροποίητα κοσμήματα από ανεξάρτητους σχεδιαστές κι άλλα πολλά. Ενώ το «Juju de Kokimo» στο 20 είναι μια μποέμικη φωλιά με κιμονό, ρούχα με ίσιες γραμμές και περίτεχνα οριγκάμι, όλα φτιαγμένα από τις αδερφές Τζο και Πατρίτσια Μπάμπαρη, «που ήταν από μανάβικο μέχρι βουλκανιζατέρ», μπαίνει στη συζήτηση η κ. Άννα Χρονοπούλου, ιδιοκτήτρια του διπλανού στεγνοκαθαριστηρίου. Η δική της ιστορία στη γειτονιά ξεκινάει κάπου στο ’70, όταν άνοιξε το «Φίνο» και πέρασε από την πρέσα της τα πουκάμισα των πιο γνωστών ανθρώπων της εποχής. «Ξέχασε ένα πουκάμισό του εδώ ο Μάνος Χατζηδάκις και το έχω φυλάξει. Ερχόταν πολύ συχνά. Πολύ καλός άνθρωπος. Τέτοιοι άνθρωποι δεν ξαναγεννιούνται».
Στρίβοντας στην Αρριανού, σταματάμε στο «Boxes ’n Foxes» της πρώην στιλίστριας Χαράς Κονταξάκη, που ξεκίνησε να φτιάχνει αρτίστικα πολύχρωμα κουτιά από τις ταπετσαρίες που τις έμεναν από τις φωτογραφίσεις μόδας. Τώρα έχει έναν πανέμορφο πολυχώρο που βρίσκεις ύφασμα, ταπετσαρία, ρούχο, τέχνη και σύντομα τη δικιά του λίστα κρασιών. Για το φούρνο «Αργυρώ γλυκό ψωμί» σας έχουμε ξαναγράψει. Σπιτικά γλυκά, νοστιμότατο ψωμί και αρτοσκευάσματα. Τώρα η συμπαθέστατη Αργυρώ Ζανιώτη άνοιξε ακριβώς δίπλα μια μικρή μπουτίκ με επώνυμα second hand ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ. «Η κρίση μάς προσγείωσε, φαίνεται. Η μόδα του second hand αρχίζει να μπαίνει και στη δική μας λογική» εξηγεί. Ό,τι δεν φόραγαν πια οι πιστοί shoppers φίλοι της που δούλευαν στη μόδα δεν πάει χαμένο, βρίσκεις καταπληκτικά κομμάτια σε καταπληκτικές τιμές.
Λήψη τέταρτη: Βράδυ. Ο ανήσυχος σκηνοθέτης Βασίλης Μαυρογεωργίου και η ομάδα του έχουν μαζέψει όλους τους θεατρόφιλους Αθηναίους στο Scrow και τους δείχνουν εναλλακτικά μονόπρακτα πλάτη στο βράχο του Άλσους. Η παράσταση αρχίζει. Παρακαλώ, απενεργοποιήστε τα κινητά σας.
Φωτό: Καρολίνα Νιαμονιτάκη
↧
Εν Αθήναις.....αχ αυτοί οι κουραμπιέδες
Θέλουμε ένα μήνα θα μου πείς για τα Χριστούγεννα ...
Διάθεση δεν υπάρχει με όλα αυτά που συμβαίνουν αλλά και με το θολό τοπίο της πολιτικής.
Απειλές από του δανειστές σε μια Κυβέρνηση που δεν φαίνεται να στέκεται στα πόδια της και μια αξιωματική αντιπολίτευση που φαίνεται να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει.
Δυστυχώς φοβάμαι ότι το Νομισματοκοπείο του Χολαργού θα αρχίσει να λαδώνει
τις μηχανές του.
Προσπαθώντας να βρώ λίγη καλή διάθεση κοίταξα την παραπάνω φωτογραφία
από τα παλιά....σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας στο πεζοδρόμιο οι κουραμπιέδες
με 80 δραχμές την οκά.
Αρκετές ημέρες πρίν από τις γιορτές βλέπαμε τέτοιες εικόνες που σου άλλαζαν
την διάθεση.
Στις μαγικές αυλές στις γειτονιές της Αθήνας τώρα...
Είχαν αρχίσει οι νοικοκυρές τις συννενοήσεις μεταξύ τους για τις συνταγές
και την συνεταιρική εργασία.
Τα παιδιά περίμεναν πώς και πώς ....
Το μυστικό ήταν το φρέσκο βούτυρο και το αγόραζαν από εκεί που είχαν εμπιστοσύνη.
Πήγαιναν με το άδειο βάζο που ζύγιζε το απόβαρο ο μπακάλης και στη συνέχεια
το γέμιζε.
Δεν άντεχαν για πολύ στην πιατέλα οι κουραμπιέδες και η άχνη ζάχαρη υπήρχε
παντού στο σπίτι με την μάνα να φωνάζει.
Ο κουραμπιές μαζί με τον καφέ το απόγευμα στην σύναξη των γυναικών για να πούνε την γνώμη τους και να διαλέξουν την καλύτερη συνταγή για τις παραμονές
των εορτών.
Τα παιδιά δεν καταλάβαιναν την διαφορά ...σκούπιζαν με το μανίκι το στόμα
από την ζάχαρη για να μην φωνάζουν οι μανάδες.
Και οι ηλικιωμένοι δεν πήγαιναν πίσω...."...γλυκάθηκε η καρδιά μου ..."έλεγαν
τρώγοντας λίγο-λίγο τον κουραμπιέ σαν να μην ήθελαν να τελειώσει ποτέ.
πίσω στα παλιά
↧
↧
Κώτσοι, κοτσάνες κι αλογοουρές
«Ίδε... ο άνθρωπος»
 |
| Καμαρώστε το μέλλον... του τόπου |
Όλοι καμαρώσαμε χθες τα εκλεκτά μέλη της… «πανεπιστημιακής κοινότητος». Την πνευματική ελίτ της αύριον, η οποία θα οδηγήσει τη χώρα σ’ ένα καλύτερο μέλλον -κατά τα απαράγραπτα πεπρωμένα της φυλής και άλλα μπλα-μπλα-μπλά- να ασχημονούν στα πρυτανικά γραφεία του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και πέραν από την εντελώς αλήτικη ενέργεια του αδειάσματος σκουπιδιών πάνω στο γραφείο, περισσότερο εντυπωσίασε η εκφορά λόγου του επικεφαλής κάφρου με την αλογοουρίτσα. Ασύντακτες, άναρθρες κραυγές και απίθανη λεξιπενία για υποτιθένο φοιτητή, με την επιχειρηματολογία να περιστρέφεται γύρω από δυό-τρεις λέξεις. Οι δύο ήταν «σχολές του», την άλλη δεν την θυμάμαι. Και από κοντά δυο κοντοστούπες μαινάδες να τσιρίζουν υστερικά και ακατάληπτα. Μία αθλιότητα που ξεπερνά κάθε προηγούμενο ρεκόρ και με σαφή συμβολικό χαρακτήρα. Τα «δώρα» που προσκόμισαν στις πρυτανικές αρχές έχουν πολλαπλή έννοια. Εκφράζουν την ποιότητα της ψυχής των δωροδοτών, την αγωγή που παίρνουν από τα σπίτια τους, τη σημασία που αποδίδουν στα πτυχία τους, την προσφορά στην κοινωνία, όταν και αν τα αποκτήσουν και βγουν -πάνοπλοι- στην αγορά εργασίας, και τελικά το προς τα πού κατευθύεται
ο τόπος.
Κατόπιν αυτής της κορύφωσης του ανατριχιαστικού πανεπιστημιακού δράματος, με το αηδές μίγμα θρασύτητος, αμορφωσιάς και αναισχυντίας, δεν θα πρέπει να ξενίζουν οι εκτοξευόμενες συστηματικές «κοτσάνες» από τις αυθεντίες των καναλιών, που ήδη γαλουχήθηκαν και σταδιοδρομούν μέσα σε κάτι -επί χρόνια- ανάλογο πνευματικό κλίμα. Έτσι προχθές, μαρκουτσοφόρος στο ΣΚΑΙ περιέγραφε -έμπλεος συγκίνησης- τη σκηνή στο μπαρ του Μικρολίμανου με τον Αλβανό μακελάρη και τους θαμώνες να τρέχουν… «αλλοπρόσαλλοι»(!) να σωθούν. Εννοώντας προφανώς «αλλόφρονες».
Ωσαύτως, ο «μέγας» κοτσαναδώρος της πρωινής ΝΕΡΙΤ «χτυπά» συνεχώς και κατά ριπάς. Προχθές, με την κουβέντα να γίνεται γιά το «ζατρίκιον» που παίζεται μεταξύ τρόικα και κυβέρνησης, διευκρίνισε βαθυστόχαστα -και μάλιστα δις- πως «ζατρίκιο» είναι το… τάβλι! Και σήμερα, με αναφορά στη συνάντηση των Παρισίων και την αναφορά κάποιου στο υπέροχο ρομαντικό φιλμ «Ραντεβού στο Παρίσι», έσπευσε να προσθέσει διευκρινιστικά, πως το φιλμ αυτό έκανε πλούσιο τον Μπερτολούτσι γιά την περίφημη σκηνή του Μάρλον Μπράντο με το… βούτυρο! Κάτι, βέβαια, που συνέβη με άλλο φιλμ. Το «Τανγκό στο Παρίσι». Έτσι η τηλετύφλωση, απότοκο του μορφωτικού επιπέδου που γιά χρόνια καλλιέργησαν τύποι σαν τον αλογοουράκια -τάχα- φοιτητή, περισσότερο μας διαφωτίζει με την καράφλα των διαφόρων «μεγά»..λων, παρά με τα λεγόμενά τους.
Όσο γιά τους «κώτσους» του τίτλου, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη.
↧
Ο Κυρ σχολιάζει
↧
Τα παιδιά της Κατοχής
Στους σαράντα δύο μήνες της κατοχής, οι εμπειρίες των ανθρώπων υπήρξαν έντονες, οριακές, σε τρόπο που θυμίζουν αρχαία τραγωδία. Η αίσθηση του χρόνου έχει ανατραπεί. Κι ενώ η ιστορία κυλούσε γρήγορα, η ζωή των ανθρώπων κυλούσε αβέβαια και βασανιστικά. Πόσες φορές δεν ακούσαμε τους μεγαλύτερους να επικαλούνται και να ανακαλούν στη μνήμη τους τον καιρό της κατοχής. Με τρόπους απλούς, όπως οι γιαγιάδες που μιλούν στα εγγόνια τους, οι γενιές που έζησαν εκείνα τα χρόνια, διεκδίκησαν την καταγραφή της εμπειρίας τους στη συλλογική μνήμη: « Στην κατοχή εμείς παιδάκι μου…» Μια γιαγιά, η κυρία ΄Αννα Σαρρή, έζησε τα τρυφερά χρόνια της παιδικής ηλικίας στην Κατοχική Αθήνα. Πιο συγκεκριμένα στον Πειραιά, όπου ζούσε με την οικογένειά της πριν έρθει -μικρή κοπέλα ακόμη- να εγκατασταθεί στην Ρόδο , μοιράζεται μαζί μας θήμησες από εκείνη την σκοτεινή περίοδο. Ιστορίες, που αντικατέστησαν πολλές φορές τα παραμύθια που έλεγε στα τρία της αγόρια και στα οκτώ εγγόνια της. Ιστορίες μέσα από τα μάτια ενός παιδιού της κατοχής.
Κυρία ΄Αννα, η κατοχή σας βρήκε στην ηλικία των 11 ετών. Αλήθεια, ποια είναι τα συναισθήματα ενός παιδιού που ζει αυτή την περίοδο; Ποιο θυμόσαστε να κυριαρχεί;
Φόβος…
Τι είχατε καταλάβει ότι συμβαίνει;
Ακούγαμε για πόλεμο. Δεν ξέραμε τι ήταν. Το μόνο που είχαμε καταλάβει, ήταν, ότι δεν θα είχαμε να φάμε.
Πως θυμόσαστε τις παιδικές σας παρέες; Παίζατε;
Όχι, δεν παίζαμε. Την θέση της παιδικής ανεμελιάς και του παιχνιδιού, είχε πάρει η στενοχώρια. Κανένα παιδί δεν έβλεπες χαμογελαστό. Την θέση των παιχνιδιών, είχαν πάρει κουβέντες για τον πόλεμο, για το τι θα φάμε. Αυτά λέγαμε όταν μαζευόμασταν στην πλατεϊτσα που παλιά γέμιζε από χαρούμενες παιδικές φωνές και παιχνίδια.
Για την πείνα έχουμε ακούσει πολλά. Πως την αντιμετώπιζε ένα παιδί; Ποια είναι η δική σας εμπειρία;
Πηγαίναμε στο φούρνο, μέχρι να εξαλειφθεί τελείως το ψωμί και παίρναμε τα δράμια που μας αναλογούσαν. Που να χορτάσουμε οκτώ παιδιά... Το ψωμί, το τρώγαμε κρατώντας τη χούφτα μας κάτω από στόμα για να μη χάσουμε κανένα ψίχουλο. Όταν δεν βρίσκαμε πια ψωμί τρώγαμε μπομπότα.
΄Οσο περνούσε ο καιρός η πείνα έσφιγγε. Τρώγαμε χόρτα που μαζεύαμε από τα χωράφια γύρω απ’ το σπίτι. Μαζεύαμε κι εμείς τα μικρά. Πεινασμένα και παγωμένα από το κρύο μαζεύαμε ότι βρίσκαμε, προκειμένου να γεμίσει γρήγορα το καλάθι και να γυρίσουμε σπίτι. Θυμάμαι τη μάνα μας να κλαίει. Και προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους να πουλήσουμε οτιδήποτε προκειμένου να φέρουμε λίγα λεφτά για φαγητό.
Θυμάμαι, κάποτε στο Κερατσίνι, είχε βγει στη θάλασσα πετρέλαιο. Πηγαίναμε με τον αδελφό μου και μαζεύαμε πετρέλαιο σε ένα τενεκεδάκι. Μετά το πουλάγαμε. Εκεί κοντά ήταν η Ηλεκτρική. Πηγαίναμε και μαζεύαμε όσα κάρβουνα έπεφταν από το βαγονάκι που τα μετέφερε και τα πηγαίναμε στη μάνα μας . ΄Οταν ήμασταν έξω, πάντα κοιτάγαμε χάμω. Ψάχναμε. Κι ότι βρίσκαμε το μοιραζόμασταν. Βρίσκαμε για παράδειγμα ένα πεταμένο τσαμπί σταφύλι που να είχαν ξεχαστεί πάνω λίγες ρόγες. Τις μοιραζόμασταν.
Περνούσα μια μέρα από μια μάντρα που πετούσαν σκουπίδια. Είδα ένα πιάτο αναποδογυρισμένο. Είχε λίγο πλιγούρι. Το πήρα για να το πάω σπίτι. Αλλά πεινούσα τόσο πολύ που το έφαγα μέχρι να φτάσω. Μια μέρα στον ηλεκτρικό, ένας Γερμανός, έδινε φασόλια σε ένα παιδί. ΄Ηθελα κι εγώ, αλλά δεν είχα που να τα βάλω. Βρήκα χάμω ένα πακέτο από τσιγάρα. Μου έβαλε εκεί λίγα. Ο πατέρας μου από πείνα πέθανε. Εκείνη την ημέρα, δεν ξέρω πως έτυχε να έχουμε βρει πατάτες για φαγητό. Αργότερα, ο μικρός μου αδελφός έλεγε: « Θυμάμαι πότε πέθανε ο μπαμπάς. Την ημέρα που είχαμε πατάτες να φάμε» . Φαντάσου… Πως θυμόμαστε ημερομηνίες για κάποιο σημαντικό γεγονός; Τότε θυμόμασταν, τις ημέρες που είχαμε να φάμε...
Η φωνή της κυρίας ‘ Αννας σπάει. Δακρυσμένη συνεχίζει:
Η χειρότερη εικόνα μου, είναι το καροτσάκι με τους πεθαμένους που τους πηγαίνανε στο νεκροταφείο της Ανάστασης. Θυμάμαι τα πόδια τους που ήταν πρησμένα. Θυμάμαι, τους ανθρώπους που γυρνούσαν στο δρόμο και φώναζαν δυνατά « Πεινάωωω, πεινάωωω»
Η κυρία ‘ Αννα κλαίει. Αλλάζω κουβέντα.
Πείτε μου για τους σαλταδόρους
΄Ηταν συνήθως νέοι. Αλλά δεν ήταν μόνο οι σαλταδόροι που πήδαγαν στα γερμανικά καμιόνια για να κλέψουν τους Γερμανούς. ‘ Ηταν πολλοί που κρατούσαν ένα ξυράφι πάνω τους και μ’ αυτό, σκίζανε το τσουβαλάκι που κρατούσες και βουτούσαν ότι έπεφτε κάτω. Αν τους έδινες όμως λίγο απ’ αυτό που κρατούσες την γλύτωνες. Από τους σαλταδόρους δεν γλύτωνε κανένας. Πιο πολύ π’ όλους τους φοβόντουσαν οι μαυραγορίτες. Γι’ αυτό και πάνω τους κρατούσαν μόνο δείγματα από ότι πούλαγαν. Είχαν για παράδειγμα σ’ ένα κουτάκι δείγματα από φασόλια. Κι αν είχες λεφτά παράγγελνες από ποια ήθελες.
Για τους καταδότες; Τι ξέρατε τα παιδιά γι’ αυτούς;
Στη γειτονιά μας είχαμε κάποιον, πιο κάτω από το σπίτι μας που ερχόταν εκεί που καθόμασταν τα παιδιά και ρωτούσε « Ο μπαμπάς σου που είναι; Στο ΕΑΜ ή στον ΕΛΑΣ;» Πονηρεμένα εμείς δεν του απαντούσαμε. Τους βλέπαμε στα μπλόκα. Όταν ακούγαμε πιστολιά ήταν μπλόκο. Τρέχαμε να δούμε. Πρώτη και καλύτερη εγώ σαν περίεργη που ήμουν. Τους βλέπαμε που φορούσαν μια σακούλα στο κεφάλι με δυο τρύπες στα μάτια. ‘ Εδειχναν με το χέρι κάποιον και τον έπιαναν οι Γερμανοί.
Πως βλέπατε τους Γερμανούς; Τι αισθανόσασταν γι’ αυτούς;
Φοβόμασταν πολύ. Πολλά βράδια ακούγαμε αρβύλες στο δρόμο. Ξυπνάγαμε και η μάνα μου έκρυβε τα μεγαλύτερα αγόρια κάτω από το κρεβάτι. ΄Υστερα, έβαζε εμάς τα κορίτσια και καθόμασταν πάνω. Μια νύχτα μπήκε μέσα στο σπίτι μεθυσμένος ένας Γερμανός. ‘ Εψαξε τα συρτάρια. Βρήκε ένα πορτοφόλι που είχε μέσα φωτογραφίες. Είδε ότι δεν υπήρχε τίποτε για να πάρει και έφυγε. Αλλά η τρομάρα έμεινε.
Ποιο είναι εκείνο το γεγονός που σαν παραμύθι έχετε διηγηθεί στα παιδιά σας;
Την μάχη της Ηλεκτρικής. Η ΠΑΟΥΕΡ όπως την λέγαμε τότε, έδινε ηλεκτρική ενέργεια στην Αθήνα, στον Πειραιά, στην Αττική. ΄Ηταν η τελευταία μάχη πριν φύγουν οι Γερμανοί. Ηταν πρωί. Είχε ακουστεί ο θόρυβος από την ανατίναξη των δεξαμενών τηςSHELL. Tα παιδικά μας μάτια είδαν τα καζάνια, όπως λέγαμε τις δεξαμενές, να παίρνουν φωτιά και φλεγόμενες να καίνε ότι υπήρχε εκεί. Είχα βγει έξω και είδα ένα αυτοκίνητο γεμάτο Γερμανούς . Πηγαίνανε για την Πάουερ. Οι ΕΛΑΣίτες, ήταν ήδη πάνω στο φουγάρο της ηλεκτρικής και τους περίμεναν. Με χωνιά, καλούσαν τον κόσμο να απομακρυνθεί. Εμείς εκεί. ΄Ολα τα παιδιά, ακούνητα καθόμασταν και βλέπαμε, από απόσταση ασφαλείας μεν, αλλά σε μέρος που μας επέτρεπε να βλέπουμε ότι γινόταν. Δώσανε όπλα στους εργάτες κι ανοίξανε πυρ με τους Γερμανούς. Kροτάλιζαν τα όπλα. Μας κούφαιναν.Οι χειροβομβίδες έπεφταν σύννεφο. Σκοτωθήκανε 17 ΄Ελληνες και πολλοί Γερμανοί. Τους βλέπαμε που τους είχαν ξαπλωμένους χάμω. Είδαμε και τους Γερμανούς αιχμαλώτους που τους έπαιρναν. Φοβισμένοι οι κακόμοιροι, με σκυμμένο κεφάλι ( η κυρία ΄Αννα κάνει έναν μορφασμό λύπης…) Θυμάμαι το τραγούδι που τραγουδούσαν οι Ελασίτες μετά την μάχη. «επέσατε θύματα αδέλφια εσείς, επέσατε θύματα, σε άνιση Πάλη κι Αγώνα, λευτεριά …» δεν το θυμάμαι καλά...
Κυρία 'Αννα, είπατε «οι κακόμοιροι» για τους Γερμανούς. Τους λυπηθήκατε;
Ε… ναι, άνθρωποι ήταν κι αυτοί…
( Ακούγοντας αυτό, σταμάτησα προς στιγμήν, για να σκεφτώ, εάν είναι αυτό που λέμε μεγαλείο ψυχής, άνθρωπιά…)
Πως θυμάστε την ημέρα της απελευθέρωσης;
Χτύπαγαν οι καμπάνες. Όλοι είχαμε βγει στο δρόμο. Εκείνο που θυμάμαι, είναι πως έτρεξαν πάρα πολλοί στο «Σαπουνάδικο». Εργοστάσιο που έφτιαχνε σαπούνια ήταν, αλλά οι Γερμανοί το είχαν κάνει αποθήκες. ΄Ετρεξαν, να πάρουν ότι βρουν από τρόφιμα. Είχα πάει κι εγώ. Αλλά ήμουν άτυχη. Δεν βρήκα τρόφιμα αλλά πήρα έναν… άξονα. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως μικρό κοριτσάκι το έφερα αυτό σπίτι. Ακόμη υπάρχει. Ενθύμιο…
Κυρία 'Αννα, πόλεμο σήμερα δεν έχουμε. Αλλά έχουμε πολλούς ανθρώπους πια που πεινάνε. Τι σκέπτεστε γι’ αυτό;
Βλέπω στην τηλεόραση τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια και θυμάμαι την ημέρα που βρήκα στα σκουπίδια μια μπουκιά πλιγούρι.
Για να φτάσεις στα σκουπίδια προκειμένου να βρεις κάτι να φας πεινάς πολύ. Αβάσταχτα πολύ.
Η κυρία 'Αννα δακρύζει πάλι…
↧
Τρέξτε να προλάβετε!
Κηδείες σε προσφορές και με δόσεις λόγω κρίσης!
Την ώρα που η ελληνική κοινωνία βουλιάζει ολοένα και περισσότερο από τις επιπτώσεις της ύφεσης, οι οικογένειες αδυνατούν να αντεπεξέλθουν ακόμα και στα βασικά. Έτσι, πολλά γραφεία τελετών, λαμβάνοντας υπόψη τη δεινή οικονομική κατάσταση των Ελλήνων, προχωρούν σε εκπτώσεις και διευκολύνσεις στα έξοδα κηδείας.
Όπως αναφέρει 0 Ελεύθερος Τύπος, οι εργολάβοι καταφεύγουν σε εκπτωτικά πακέτα, αναλαμβάνοντας τελετές ακόμη και με δόσεις των 50 ευρώ το μήνα, την ώρα που η τιμή μιας «οικονομικής» κηδείας έχει πέσει από τα 2.000 στα 900- 1200 ευρώ το μήνα.
«Κρατάμε τεφτέρια και δίνουμε βερεσέ. Δυστυχώς, υπάρχουν άτομα που δίνουν μία προκαταβολή και ύστερα πληρώνουν με δόσεις ακόμη και 50 ευρώ το μήνα. Όταν κάποιος είναι άνεργος ένα-δύο χρόνια, πέθανε ο πατέρας του και δεν έχει να πληρώσει, δεν μπορώ να του να περάσει έξω από το γραφείο», λέει στην εφημερίδα ο Κώστας Σιάτρας, ιδιοκτήτης γραφείου τελετών.
Οι περισσότεροι εργολάβοι έχουν διαμορφώσει ιδιαίτερα πακέτα προσφορών, δίνοντας δώρο τον καφέ της παρηγοριάς ή το στολισμό για την τελετή.
«Αναγνωρίσουμε τη δύσκολη οικονομική πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι μας και διαθέτουμε μια πολύ προσιτή προσφορά για την τέλεση μιας απλής και αξιοπρεπούς κηδείας που θα αποδίδει τον πρέποντα σεβασμό στον εκλιπόντα», προσθέτει ο κ. Σιάτρας.
Αυξάνονται οι αποτεφρώσεις
Παράλληλα, οι αποτεφρώσεις στη χώρα μας παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια άνοδο της τάξεως του 10-15% . Κάθε έτος αποτεφρώνονται στη Βουλγαρία οι σοροί περισσοτέρων από 1.000 Ελλήνων, τη στιγμή που η Εκκλησία της Ελλάδος λέει «όχι» στην καύση νεκρών και αφορίζει όσους την επιλέγουν.
Σύμφωνα, μάλιστα, με τους επαγγελματίες του χώρου, ο αριθμός αυτός θα τριπλασιαστεί, αν ανεγερθεί αποτεφρωτήριο στην Ελλάδα, γεγονός που θα μειώσει στο μισό το κόστος της διαδικασίας.
Σήμερα το κόστος της αποτέφρωσης κυμαίνεται από 1.900 έως 3.000 ευρώ.
↧
↧
Μία ημέρα στα Πατήσια, το 1935
Σ'ένα συρτάρι αστικής μνήμης επιζούν τα χάρτινα τεκμήρια των Αθηναίων που είχαν την ευγενή πρόθεση να κερδίσουν μεταθανάτια ζωή. Τους συναντώ στις δημοπρασίες του ebay και ξέρω ότι με λίγα ευρώ μπορώ να αγοράσω ένα «στιγμιότυπο» του 1930, εκείνο ακριβώς που είχαν ποτίσει με την υγρασία τους εκατοντάδες δάχτυλα συγγενών και φίλων σε βεγγέρες, σε άλμπουμ, σε κουτιά παπουτσιών ή ζαχαροπλαστείων, σε οικογενειακές αναπολήσεις ή σε ζελατίνες πορτοφολιών.
Στα Πατήσια, στη Βούλα, στου Φιλοπάππου, στη Νέα Σμύρνη, στο Φάληρο, στο Χαλάνδρι, σε τόπους ημι-εξοχικούς με χέρσες εκτάσεις και μικρά κτίσματα, με αγρούς και σπίτια που θα μας άρεσαν σήμερα, με ξερά οικόπεδα, μοναχικά δέντρα και χαμόσπιτα ή καλύβες, με λασπόνερα και δίπλα επαύλεις χωρίς θέρμανση, με σκύλους που γαυγίζουν από μακριά και βαρύ άρωμα της νοτισμένης γης, φωτογραφίζονταν οι Αθηναίοι όταν με λεωφορεία ή με τα πόδια έβγαιναν λίγο έξω από το κέντρο. Στέκομαι στις οικογενειακές συνθέσεις, που συνήθως έχουν την αρχιτεκτονική μιας συμπαγούς ιεραρχίας, στα ζευγάρια φίλων με κιθάρες, φυσαρμόνικα και μαλλιά που ανεμίζουν, στις μοναχικές πόζες που κάποιο άλλο χέρι σκηνοθέτησε πάνω σε βράχους, ξύλινες καρέκλες ή πεζούλες... Είναι μία ανθολογία περασμένων ζωών και κυρίως βλεμμάτων, μία βεντάλια από όλες τις πιθανές γλώσσες του σώματος, που μας άφησαν οι Αθηναίοι που χάρηκαν αυτήν την πόλη και τις εξοχές της πριν, πολλοί από εμάς, έρθουμε στη ζωή και πάρουμε το χρίσμα του κατοίκου αυτού του σημείου της γης.
Καθώς κοιτώ τη φωτογραφία από τα Πατήσια, τραβηγμένη την άνοιξη του 1935, πατέρας, μητέρα και μικρό κορίτσι, προσπαθώ να τους φανταστώ. Πιθανόν να έμεναν στον άξονα της Πατησίων, ίσως και πιο μακριά. Η φωτογραφία τους θα τραβήχτηκε από κάποιον υπαίθριο φωτογράφο που σου έδινε τις «καρτ ποστάλ» ως ενθύμιον της ημέρας. Ισως να είχαν πάει σε κάποια ταβέρνα ή σε ζαχαροπλαστείο, ή απλώς να δουν συγγενείς ή φίλους εκεί κοντά. Ο άντρας μπορεί να είχε γεννηθεί το 1890 ή το 1895, και πιθανόν να είχε πολεμήσει το 1912-13 στον Α΄ Παγκόσμιο και στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Ισως να ανήκε σε εκείνη την άτυχη γενιά που πολέμησε δέκα χρόνια. Ισως μία πάθηση ή μία ελαττωματική όραση να τον είχε απαλλάξει, αλλά ο ίδιος είναι με τα δικά μας μάτια ένα υλικό ιστορίας που προκαλεί δέος. Η γυναίκα, μάλλον νεώτερη, ας πούμε ότι είχε γεννηθεί το 1900 ή το 1905. Αν ήταν Αθηναία, θα είχε μεγαλώσει κοντά στο Μουσείο ή στο Θησείο ή στο Κουκάκι ή στη Μιχαήλ Βόδα. Θα ήταν κοντά στα 20 όταν έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή και θα πήγαινε, ίσως, στο Αττικόν ή σε άλλους κινηματογράφους να δει τις βωβές ταινίες της εποχής. Το κοριτσάκι θα μπήκε στην εφηβεία του στη διάρκεια της Κατοχής που θα ακολουθούσε και αργότερα, αν ευτύχησε να μεγαλώσει, θα έλεγε ιστορίες από εκείνα τα χρόνια.
Και οι τρεις μας είναι προσφιλείς καθώς αγγίζουν μία περιοχή που καταλαβαίνουμε και μας συγκινεί. Είναι λίγο-πολύ δικοί μας συγγενείς. Το μικρό κορίτσι μπορεί να είναι εν ζωή και να μεγάλωσε μαζί με την Αθήνα που θα άλλαζε δραματικά μετά τον πόλεμο. Σήμερα, η φωτογραφία από εκείνη τη μέρα στα Πατήσια γίνεται υπόμνηση αθανασίας και επιβεβαίωση θνητότητας. Η Αθήνα μας εμπεριέχει όλους.
Στα Πατήσια, στη Βούλα, στου Φιλοπάππου, στη Νέα Σμύρνη, στο Φάληρο, στο Χαλάνδρι, σε τόπους ημι-εξοχικούς με χέρσες εκτάσεις και μικρά κτίσματα, με αγρούς και σπίτια που θα μας άρεσαν σήμερα, με ξερά οικόπεδα, μοναχικά δέντρα και χαμόσπιτα ή καλύβες, με λασπόνερα και δίπλα επαύλεις χωρίς θέρμανση, με σκύλους που γαυγίζουν από μακριά και βαρύ άρωμα της νοτισμένης γης, φωτογραφίζονταν οι Αθηναίοι όταν με λεωφορεία ή με τα πόδια έβγαιναν λίγο έξω από το κέντρο. Στέκομαι στις οικογενειακές συνθέσεις, που συνήθως έχουν την αρχιτεκτονική μιας συμπαγούς ιεραρχίας, στα ζευγάρια φίλων με κιθάρες, φυσαρμόνικα και μαλλιά που ανεμίζουν, στις μοναχικές πόζες που κάποιο άλλο χέρι σκηνοθέτησε πάνω σε βράχους, ξύλινες καρέκλες ή πεζούλες... Είναι μία ανθολογία περασμένων ζωών και κυρίως βλεμμάτων, μία βεντάλια από όλες τις πιθανές γλώσσες του σώματος, που μας άφησαν οι Αθηναίοι που χάρηκαν αυτήν την πόλη και τις εξοχές της πριν, πολλοί από εμάς, έρθουμε στη ζωή και πάρουμε το χρίσμα του κατοίκου αυτού του σημείου της γης.
Καθώς κοιτώ τη φωτογραφία από τα Πατήσια, τραβηγμένη την άνοιξη του 1935, πατέρας, μητέρα και μικρό κορίτσι, προσπαθώ να τους φανταστώ. Πιθανόν να έμεναν στον άξονα της Πατησίων, ίσως και πιο μακριά. Η φωτογραφία τους θα τραβήχτηκε από κάποιον υπαίθριο φωτογράφο που σου έδινε τις «καρτ ποστάλ» ως ενθύμιον της ημέρας. Ισως να είχαν πάει σε κάποια ταβέρνα ή σε ζαχαροπλαστείο, ή απλώς να δουν συγγενείς ή φίλους εκεί κοντά. Ο άντρας μπορεί να είχε γεννηθεί το 1890 ή το 1895, και πιθανόν να είχε πολεμήσει το 1912-13 στον Α΄ Παγκόσμιο και στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Ισως να ανήκε σε εκείνη την άτυχη γενιά που πολέμησε δέκα χρόνια. Ισως μία πάθηση ή μία ελαττωματική όραση να τον είχε απαλλάξει, αλλά ο ίδιος είναι με τα δικά μας μάτια ένα υλικό ιστορίας που προκαλεί δέος. Η γυναίκα, μάλλον νεώτερη, ας πούμε ότι είχε γεννηθεί το 1900 ή το 1905. Αν ήταν Αθηναία, θα είχε μεγαλώσει κοντά στο Μουσείο ή στο Θησείο ή στο Κουκάκι ή στη Μιχαήλ Βόδα. Θα ήταν κοντά στα 20 όταν έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή και θα πήγαινε, ίσως, στο Αττικόν ή σε άλλους κινηματογράφους να δει τις βωβές ταινίες της εποχής. Το κοριτσάκι θα μπήκε στην εφηβεία του στη διάρκεια της Κατοχής που θα ακολουθούσε και αργότερα, αν ευτύχησε να μεγαλώσει, θα έλεγε ιστορίες από εκείνα τα χρόνια.
Και οι τρεις μας είναι προσφιλείς καθώς αγγίζουν μία περιοχή που καταλαβαίνουμε και μας συγκινεί. Είναι λίγο-πολύ δικοί μας συγγενείς. Το μικρό κορίτσι μπορεί να είναι εν ζωή και να μεγάλωσε μαζί με την Αθήνα που θα άλλαζε δραματικά μετά τον πόλεμο. Σήμερα, η φωτογραφία από εκείνη τη μέρα στα Πατήσια γίνεται υπόμνηση αθανασίας και επιβεβαίωση θνητότητας. Η Αθήνα μας εμπεριέχει όλους.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
↧
Εν Αθήναις....αχ και να έπιανα το Συντακτών
Τέτοιες ημέρες άκουγες του λαχειοπώλες στους δρόμους της Αθήνας να διαλαλούν
την πραμάτεια τους.
"...πάρτε διαμερίσματα..."
"...κυκλοφόρησε το Συντακτώωων κληρώνει σπίτια...."
Το όνειρο κάθε φουκαρά ήταν το δικό του κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του εκείνα τα χρόνια και αγόραζε το λαχείο και το έβαζε δίπλα στα εικονίσματα να βοηθήσει
η Παναγία.
Να φύγει από το νοίκι να πάει στο διαμέρισμα που το έβλεπε σαν παλάτι.
Στην αρχή το Συντακτών μοίραζε διαμερίσματα και κάποτε κλήρωσε και μια ολόκληρη πολυκατοικία.
" 16 διαμερίσματα...43 δωμάτια....3 καταστήματα...."
Και άκουγες τους λογαριασμούς που έκαναν όταν μαζευόντουσαν στην γειτονιά
Σαββατόβραδα πίνοντας την ρετσίνα τους....
"....σκέψου ...θα μείνω στο ένα διαμέρισμα...θα δώσω από ένα στα παιδιά και θα νοικιάσω τα υπόλοιπα..."
"...άντε εβίβα και καλά κέρδη..."και γέλια.
Μια από αυτές τις πολυκατοικίες ήταν στην πλατεία Αμερικής με μεγάλες
διαφημιστικές ταμπέλες και όποιος περνούσε από εκεί έβγαζε και ένα αναστεναγμό.
Χρυσές δουλειές οι πλανόδιοι λαχειοπώλες ...οι περαστικοί έβαζαν τα παιδιά τους
να τραβήξουν τον τυχερό λαχνό από το κοντάρι.
Άλλοι δεν πίστευαν ότι τα διαμερίσματα τα έπαιρναν οι τυχεροί ...ήταν όμως
η αλήθεια και το διαπιστώσαμε στην οικογένεια όταν ένας κοντινός συγγενής
κέρδισε ένα στην Κυψέλη.
Και η σχετική διαφήμιση....
«Τὸ περίφημον αυτὸ διαμέρισμα, περιλαμβάνει: πέντε κύρια δωμάτια, προχώλλ, χωλλ, μεγάλην κουζίναν, οφφίς, δωμάτιον υπηρεσίας, με ιδιαίτερον WC, πλήρες λουτρόν, ευρύχωρους διαδρόμους κλπ. Η κατασκευή του είναι εκ των πολυτελεστέρων. Τα πατώματα του δρύινα. Εξυπηρετείται με κεντρικήν θέρμανσιν και ασανσέρ. Είναι ένα από τα ωραιότερα σπίτια που δίνει εφέτος εις τους τυχερούς του το Λαχείον Συντακτών».
Ήταν φυσικό να παρελάσουν όλοι από εκεί να το δούν και να συγχαρούν τον τυχερό.
Η Κυψέλη τότε είχε την αίγλη της....
Το Συντακτών όπως και τα άλλα λαχεία μοίραζε και μετρητά και το αμορτί
όπως έλεγαν...τα τελευταίο νούμερο του πρώτου αριθμού σου έδινε πίσω τα λεφτά σου.
Κλήρωνε και αυτοκίνητα αλλά δεν ήταν η πρώτη ευχή όσων είχαν αγοράσει
λαχείο...είχε έξοδα αυτό το εργαλείο και δεν ήταν πρώτης ανάγκης.
"...δεν βαριέσε του χρόνου θα είμαστε εμείς οι τυχεροί...."
συνηθισμένη κουβέντα την επομένη της κλήρωσης.
πίσω στα παλιά
↧
Οι ημέρες είναι...γκαστρωμένες!
Με αφορμή ένα μήνυμα από τον φίλο τον Τάκη τον Αμπελοκηπιώτη για τα τεκτενόμενα στην πολιτική και το πέρα δώθε στην Κουμουνδούρου αδέσποτων βουλευτών αλλά και από κοπάδια του απάντησα ότι οι ημέρες που περνάμε είναι πονηρές και...γκαστρωμένες.
Τα διαπραγματευτικά παιχνίδια τελειώνουν ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ στο σιτι του Λονδίνου
κάνει εντατικά μαθήματα μνημονιακής προσαρμογής.
Ο Θεός μαζί μας!
↧
Μπήκαμε σε προεκλογική περίοδο...άντε καλό βόλι!!!!!!
Καμμένος: Πρόσφεραν τρια εκατ. σε βουλευτή των ΑΝΕΛ
Ο Πάνος Καμμένος κατήγγειλε ότι το περιστατικό συνέβη πριν από τρεις μήνες. Η βουλευτής των ΑΝΕΛ είπε ότι η πρόταση έγινε σε εκείνη....http://www.thetoc.gr
↧
↧
Θέατρο και Πολιτική...δρόμοι παράλληλοι
26/11/1965 πρίν από 49 χρόνια
ΕΙΣΑΚΤΕΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΝΟΜΙΚΗΝ ΑΘΗΝΩΝ:
Καραϊτίδης Δημ., Αλαβάνος Κων., Τέντες Ι., Ρουμελιώτης Π., Μεταξάς – Μαριάτος Περ., Πολύδωρας Βύρων,Βαγενά Αννα, Μπατή Ολγα, Θωμόπουλος Αρ., Λαϊνά Μαρία, Πατίλης Ι., Γιανναδάκης Νικ., Παπαστράτης Προκ., Μαρκογιαννάκης Χρ.,Δανδουλάκη Αικατερίνη, Θεοδωρόπουλος Ι., Σοφιανός Κ., Κωνσταντόπουλος Ν., Βουλγαράκης Γ., Παπαληγούρας Αν., Κοντογιώργης Γ. […].
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
↧
Άρχισαν τα όργανα σήκω από την θέση σου χόρεψε ζεϊμπέκικο λύγισε την μέση σου...όοοοπα!
Capital: «Όλοι όσοι βγήκαν από τη συνάντηση με Σταθάκη - Μηλιό, θέλουν να πουλήσουν τα πάντα στην Ελλάδα»
Τι αναφέρει σε εμπιστευτικό email που έστειλε σε τράπεζες και επενδυτές στην Αθήνα το μεγαλοστέλεχος της Capital κ. Joerg Sponer
Ιδιαίτερα αρνητικός έως “σοκαρισμένος” εμφανίζεται ο εκπρόσωπος του μεγάλου επενδυτικού οίκου Capital που διαχειρίζεται πάνω από 1,3 τρισ. δολάρια παγκοσμίως, από την παρουσίαση των οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε στο Λονδίνο, από τους κ.κ. Γιώργο Σταθάκη και Γιάννη Μηλιό.
Στο συνοπτικό report που έστειλε μετά το πέρας της ενημέρωσης αναφέρει με γλαφυρό τρόπο πως οι παρόντες εκπρόσωποι των funds αποκόμισαν την εντύπωση πως πρέπει να πουλήσουν τα πάντα στην Ελλάδα! Κι αυτό γιατί κατά τη γνώμη του κ. Sponer, το πρόγραμμα τους είναι χειρότερο και από, εκείνο των κομμουνιστών!
Μοιράζεται μάλιστα με τους μετόχους και τους επενδυτές του Capital και την εκτίμηση του μετά από όσα άκουσε πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ πετύχει στις εκλογές την απόλυτη πλειοψηφία. Θα επαναληφθεί το σενάριο της Κύπρου, πιστεύει, με μαζική φυγή καταθέσεων, ενώ οι επιχειρήσεις θα μεταφέρουν ό,τι μπορούν στο εξωτερικό και θα υπάρξει απόλυτος τερματισμός ξένων επενδύσεων!
→ Συγκεκριμένα στο εμπιστευτικό email (δείτε το email ΕΔΩ) του ο κ. Sponer αναφέρει:
“Ήμουν στη συνάντηση με τον Σταθάκη (15 επενδυτές) και σε μια χωριστή συνάντηση με τον κ. Γιάννη Μηλιό, επικεφαλής οικονομικό σύμβουλο (20 επενδυτές)
- Όλοι όσοι βγήκαν από τη συνάντηση θέλουν να πουλήσουν τα πάντα στην Ελλάδα
- Το πρόγραμμα (σ.σ. που μας παρουσίασαν) είναι χειρότερο κι από εκείνο των κομμουνιστών (τουλάχιστον εκείνοι είχαν ένα σχέδιο που το 'χαν σκεφτεί καλά προηγουμένως) – αυτό εδώ θα φέρει το απόλυτο χάος.
- περιμένω ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ πετύχει ποσοστό 36,5%, δηλαδή απόλυτη πλειοψηφία δεδομένων των +50 εδρών, θα δούμε να επαναλαμβάνεται το σενάριο της Κύπρου – μαζική φυγή καταθέσεων, οι επιχειρήσεις να μεταφέρουν ό,τι μπορούν στο εξωτερικό, ενώ θα σημειωθεί και απόλυτος τερματισμός ξένων επενδύσεων.
-Υπάρχουν σκέψεις ότι ο Σαμαράς δεν θα καταφέρει να πετύχει να συγκεντρώσει πάνω από 174 βουλευτές για την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας τον Μάρτιο – υπάρχουν δηλώσεις από πολλά μέλη του Κοινοβουλίου ότι δεν θα ακολουθήσουν τον Σαμαρά.
- Το πρόγραμμα (σ.σ. που μας παρουσίασαν) είναι χειρότερο κι από εκείνο των κομμουνιστών (τουλάχιστον εκείνοι είχαν ένα σχέδιο που το 'χαν σκεφτεί καλά προηγουμένως) – αυτό εδώ θα φέρει το απόλυτο χάος.
- περιμένω ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ πετύχει ποσοστό 36,5%, δηλαδή απόλυτη πλειοψηφία δεδομένων των +50 εδρών, θα δούμε να επαναλαμβάνεται το σενάριο της Κύπρου – μαζική φυγή καταθέσεων, οι επιχειρήσεις να μεταφέρουν ό,τι μπορούν στο εξωτερικό, ενώ θα σημειωθεί και απόλυτος τερματισμός ξένων επενδύσεων.
-Υπάρχουν σκέψεις ότι ο Σαμαράς δεν θα καταφέρει να πετύχει να συγκεντρώσει πάνω από 174 βουλευτές για την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας τον Μάρτιο – υπάρχουν δηλώσεις από πολλά μέλη του Κοινοβουλίου ότι δεν θα ακολουθήσουν τον Σαμαρά.
Εάν δεν ήταν τόσο σοβαροί την ώρα που συνομιλούσαν (οι κκ Μηλιός, Σταθάκης), θα νόμιζα ότι βρισκόμουν σε φαρσοκωμωδία στο θέατρο.
- “Αισθανόμαστε πιο κοντά στο Podemos και στο γερμανικό “die Linke”, αν και εκείνοι είναι υπέρ το δέον φιλελεύθεροι”
- Θα τερματίσουμε τη λιτότητα – είπαμε στον κόσμο που βγαίνει στους δρόμους να σταματήσει να κάνει διαμαρτυρίες, γιατί θα αναλάβουμε (σσ την εξουσία) και θα τους φροντίσουμε
- 5 θεμέλιοι λίθοι του προγράμματός τους:
- Θα τερματίσουμε τη λιτότητα – είπαμε στον κόσμο που βγαίνει στους δρόμους να σταματήσει να κάνει διαμαρτυρίες, γιατί θα αναλάβουμε (σσ την εξουσία) και θα τους φροντίσουμε
- 5 θεμέλιοι λίθοι του προγράμματός τους:
- να σταματήσει η ανθρωπιστική κρίση παρέχοντας δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα, φαγητό, στέγη, υγειονομική περίθαλψη σε όσους έχουν ανάγκη
- η αύξηση μισθών για όλους με κατώτατο μηνιαίο μισθό τα 750 ευρώ, επιστροφή στους 14 μισθούς και 750 ευρώ x 13 μήνες για τους συνταξιούχους. Η πρόσληψη πολλών χιλιάδων υπαλλήλων σε κυβερνητικές θέσεις (σσ Δημόσιο)
- Πρωτογενές πλεόνασμα 1% με πάταξη της παραοικονομίας (δεν θα αποτελεί κίνητρο, γιατί οι φτωχοί θα έχουν τον βασικό μισθό των 750 ευρώ το μήνα (αστειεύονται...)) - δεν θα υπάρχουν φόροι στα ακίνητα (κόστος 2 δισ. ευρώ), περικοπή όλων των φόρων κατά 20%, εκτός των υψηλών εισοδημάτων (κόστος 2 δισ. ευρώ), όλα θα πληρωθούν από τα 70 δισ. των απλήρωτων φόρων. Αναμένουν ότι η αύξηση του ΑΕΠ στη μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ εποχή θα απογειωθεί πάνω από 3-5%, καθώς οι ΜμΕ θα μπορούν να επενδύουν με κάθε εμπιστοσύνη (εδώ γελάμε δυνατά...). Αναμένουν επίσης (σσ στον ΣΥΡΙΖΑ) ότι θα έρθει κύμα ξένων επενδύσεων
- Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους
- Η ΕΚΤ θα αγοράσει ολόκληρο το ελληνικό χρέος για 60 χρόνια ( 70 δισ. ευρώ) και θα απολέσει κάθε τόκο (η Γερμανία κατάφερε να της γίνει το 1952 62% κούρεμα χρέους, άρα και η Ελλάδα μπορεί να πετύχει κι αυτή κούρεμα).
- Ανέφερα πως η Γερμανία εκείνη την περίοδο έκανε και τεράστιες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, αλλά και οι 2 τους είπαν ότι εδώ έγιναν ήδη υπερβολικά πολλές μεταρρυθμίσεις.
- Η αναλογία ελληνικού χρέους προς ΑΕΠ θα πάει στο 20% έως το 2080 (χα χαχ χα – φοβερό αστείο)
- Περαιτέρω αύξηση των επιδοτήσεων από τις Βρυξέλλες κατά 5 δισ.
- Κανένας στις Βρυξέλλες δεν θα έχει κέρδος αν η Ελλάδα αποχωρήσει από το ευρώ, γιατί έχουν μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους, αλλά ο Τσίπρας έκανε λάθος που συμφώνησε με τη Μέρκελ ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στο Ευρώ
- Μορατόριουμ στο ιδιωτικό χρέος, με μάξιμουμ εξυπηρέτηση του 20% εξ αυτού όταν το το διαθέσιμο εισόδημα είναι μεγαλύτερο από 750 ευρώ το μήνα.
- Η δημιουργία γραφείων πιστωτικής ανάλυσης που θα διαμεσολαβεί μεταξύ των τραπεζών και των δανειζομένων – και θα αποφασίζει ποιος θα πληρώνει, τι θα πληρώνει και τι θα “κουρεύεται”
- Το ΤΧΣ θα ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες με 3 δισ. (τον πρώτο χρόνο θα χαθούν τα παραπάνω), τον δεύτερο χρόνο θα ανακτηθούν (το είπαν και οι δυο τους αυτό, σοβαρά), καθώς το ελληνικό ΑΕΠ θα δει μεγάλη αύξηση και θα γίνει εισροή επενδύσεων.
- Οι τράπεζες είναι πολύ δυνατές, οι δανειολήπτες πολύ ανίσχυροι – αυτό θα αντιστραφεί
- Θα γίνει αλλαγή 100% στο διοικητικό σχήμα των τριών μεγάλων συστημικών τραπεζών – πλην της Eurobank που η πλειοψηφία του κράτους στο μετοχικό σχήμα δεν υφίσταται πλέον.
- Θα υπάρξει εντολή ώστε η δικαστική εξουσία να γίνει πιο παραγωγική”
Και καταλήγει ο κ. Sponer:
“Δεν θα μπορούσα να τα επινοήσω όλα αυτά, ακόμα κι αν το 'θελα”
“Δεν θα μπορούσα να τα επινοήσω όλα αυτά, ακόμα κι αν το 'θελα”
Ποιος είναι ο Joerg Sponer
Ο Joerg Sponer είχε επισκεφθεί την Ελλάδα την περυσινή χρονιά και συνάντηθηκε και με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, με την ιδιότητα του εκπροσώπου της Capital Group Companies, του παγκόσμιο αμερικανικού κολοσσού που διαχειρίζεται ένα θηριώδες χαρτοφυλάκιο άνω του 1,3 τρισ. δολαρίων.
Η Capital Group Companies έχει εμπειρία άνω των 50 ετών στις επενδύσεις και υπηρεσίες σε Βόρεια Αμερική, Ευρώπη, Ασία και Αυστραλία. Επίσης, το αμερικανικό fund έχει κατά περιόδους παρουσία σε πολλές μετοχές του ελληνικού Χρηματιστηρίου εκτός τραπεζών και παρακολουθεί τίτλους, όπως Tέρνα Eνεργειακή, EXAE, EYAΘ κ.λπ.
Ο κ. Joerg Sponer εδρεύει στη Βρετανία και το 2011 μπήκε στη λίστα με τα «TopGun Επενδυτικά Μυαλά» για την Ευρώπη, όπως αναδείχθηκαν από αναλυτές για λογαριασμό της Brendan Wood International.
Πατήστε επάνω στη φωτογραφία για μεγέθυνση
![]()
http://www.protothema.gr
↧
"Ηρωες"ρεμπέτες της Κατοχής
 Εβδομήντα ένα χρόνια συμπληρώνονται φέτος, από τις μεγάλες στιγμές του λαούμας, που μέσα στο μαύρο σκοτάδι της Κατοχής, και αφού προηγουμένως είχε δώσειμια πρώτη απάντηση στους φασίστες εισβολείς, αλλά και στους ντόπιους θαυμαστές τους, που απλώς ήθελαν μια τουφεκιά για την τιμή των όπλων, ξεσηκώθηκε σαν έναςάνθρωπος στην πάλη για την εθνική και κοινωνική του απελευθέρωση.Οι μεγάλες στιγμές ενός λαού που πάλεψε μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες. Μέσα σε συνθήκες καταχνιάς, πείνας και κατατρεγμού. Πολλοί έφυγαν μέσα σε κείνες τις συνθήκες και ανάμεσά τους κάποιοι πού ήταν στηρίγματα αυτού του λαού, καθώς με τα τραγούδια τους, με την μουσική τους, με την φωνή τους, εξέφραζαν τις πίκρες και τα βάσανα του. Σε αυτούς τους ανθρώπους, τους συνθέτες, μουσικούς και τραγουδιστές που έφυγαν μέσα στην Κατοχή θα αναφερθούμε σε αυτό το σημείωμα. Υπηρέτησαν όλοι τους το ρεμπέτικο τραγούδι, πλην του Αττίκ, ο οποίος "έφυγε" τον Αύγουστο του 1944 παίρνοντας υπερβολική ποσότητα "βερονάλ"βαθύτατα προσβεβλημένος, καθώς ένας ναζί τον είχε σπρώξει στον δρόμο. Η Κατοχή προσέβαλε ως τα βάθη της ψυχής του τον μεγάλο καλλιτέχνη. Μέσα στο 1941 έφυγε από την ζωή ο Ανέστος Δελιάς, ή Ανεστάκι, ή Αρτέμης: Ο Δελιάς γεννήθηκε στην Σμύρνη το 1912. Ήταν πολύ αγαπητός. Στην ζωή του μοιραίο ρόλο έπαιξε μια πόρνη, η οποία τον έριξε στην πρέζα. Ο Δελιάς έφυγε μόνος και το άψυχο σώμα του βρέθηκε σε ένα καροτσάκι στο Βαρβάκειο το 1941. Ο Παναγιώτης Τούντας δικαίως ονομάστηκε ο "ευφυής μάστορας της προσφυγιάς", καθώς ήταν όχι μόνο ο διασημότερος συνθέτης της Σμυρναϊκής Σχολής, αλλά επιπλέον ανήκει στην ομάδα των Μικρασιατών μουσικών που μετά την καταστροφή του 1922, διαμόρφωσαν το ρεμπέτικο τραγούδι στην Ελλάδα. Ένας άλλος καλλιτέχνης που έφυγε μέσα στην Κατοχή, ήταν ο Γιάννης Εϊτσιρείσης, ή Εϊζερίδης, ή Ιντζιρίδης, ή Γιοβάν Τσαούς. Από τους καλύτερους μουσικούς. Οταν έπαιζε, ο Μάρκος Βαμβακάρης ακουμπούσε το μπουζούκι του δίπλα και καθόταν να τον ακούσει. "Παίξε ρε Γιοβάνη"τούλεγε ο Μάρκος, "να χαρείς τα παιδιά σου". Ο Γιοβάν Τσαούς πέθανε τον Οκτώβριο του 1942 από δηλητηρίαση. Έφαγε τηγανόψωμο που έφτιαξε με χαλασμένο αλεύρι που είχε πάρει από κάποιο βομβαρδισμένο πλοίο στο λιμάνι του Πειραιά. Λίγες ώρες αργότερα από την ίδια αιτία πέθανε και η γυναίκα του, η οποία έχει γράψει σχεδόν όλους τους στίχους των τραγουδιών του. Ο Γιώργος Κάβουρας αποτελεί αναμφισβήτητα μια από τις πιο συγκλονιστικές φωνές του ρεμπέτικου τραγουδιού. Έζησε μόνο 36 χρόνια για να μας χαρίσει 70 μόνο ανεπανάληπτες ερμηνείες. Ήταν γνώστης διαφόρων μουσικών οργάνων, σαντούρι, βιολί, κιθάρα, αλλά τελικά με την παρέμβαση του Στελλάκη Περπινιάδη, που ήταν και φίλοι, αποφασίζει να ασχοληθεί με το τραγούδι. Μετά το '40 η κατάσταση αλλάζει, ο Γιώργος Κάβουρας κυνηγιέται από τους Ιταλούς (είχε Ιταλική υπηκοότητα μέχρι το 1936) και περνά στιγμές αγωνίας κρυμμένος και φοβισμένος για την οικογένειά του και για το ίδιο. Το τέλος έρχεται σύμφωνα με τα λεγόμενα της αδελφής του στις 20 Φεβρουαρίου 1943. Δούλευε στο μαγαζί του Στελλάκη στο Χαϊδάρι και λιποθύμησε την ώρα που τραγουδούσε. Στο νοσοκομείο της Νίκαιας που τον πήγαν , το οποίο είχαν αναλάβει οι Γερμανοί-Ιταλοί, κανείς δεν έδωσε σημασία και έτσι μετά από έξι μέρες το "αηδόνι"του ρεμπέτικου ξεψύχησε από το εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε πάθει. Στο νοσοκομείο τον μετέφερε ο Γιάννης Αγορόπουλος ή Χατζής που εκείνη την εποχή δούλευε μαζί του. Στα χέρια του Χατζή έγινε τραγουδιστής ο Κάβουρας, ενώ ο Χατζής του συμπαραστάθηκε ως την τελευταία του στιγμή. Σμυρνιός ήταν και ο Βαγγέλης Παπάζογλου. Ηταν εξαιρετικός μουσικός και ήταν καθιερωμένος στην Σμύρνη πριν το 1922. Πάνω σε αυτόν και τον Παναγιώτη Τούντα που και αυτός πέθανε μέσα στην Κατοχή στηρίχθηκε το λαϊκό μας τραγούδι πριν να μπει το μπουζούκι. Ο Παπάζογλου αρνήθηκε να δίνει τραγούδια του στην δισκογραφία γιατί δεν ήθελε να του τα ελέγχουν οι επιτροπές του Μεταξά. Μέχρι τον πόλεμο του '40 ζούσε κάνοντας περιοδείες στην επαρχία και συχνά έβγαινε στη γύρα βγάζοντας πιατάκι. Επίσης υπάρχει μαρτυρία από τον Γρηγόρη Ασίκη, ότι λίγο πριν πεθάνει ο Παπάζογλου πήγε στην οδό Αθηνάς 33, στο στέκι των μουσικών και μοίρασε σε συναδέλφους του παρτιτούρες πολλών ανέκδοτων τραγουδιών του. Τα ανέκδοτα αυτά τραγούδια είναι περίπου 100. Ο γιός του Βαγγέλη, Γιώργης μετά από 25 ετών προσπάθειες κατάφερε να μαζέψει 70 περίπου, ενώ βοήθησε πολύ και ο συνθέτης Κώστας Γιαννίδης στον οποίο ο Βαγγέλης Παπάζογλου είχε εμπιστευθεί παρτιτούρες τραγουδιών. Ο Γιώργης Παπάζογλου για την συμμετοχή του στους αγώνες κατά των κατακτητών "τιμήθηκε"δεόντως με φυλακές και εξορίες από το ελληνικό κράτος. Σμυρνιός ήταν ο Δημήτρης Μπαρούσης, ή Μπαρούς, ή Λορέντζος πού ήρθε στην Ελλάδα μετά το 1922. 'Ηταν επί πολλά χρόνια σύμβουλος του Σωματείου λαϊκών μουσικών. Ο Δημήτρης Μπαρούσης χάρισε το καλό του βιολί στον Μιχάλη Γενίτσαρη. "Έφυγε"το 1944. Τα "τσακίσματα"και οι "κυματισμοί"της φωνής του χάρισαν στον Αντώνη Διαμαντίδη, το ψευδώνυμο "Νταλγκάς". Ήταν ένας από τους τραγουδιστές που άφησαν εποχή. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1892 και από 16 χρονών ασχολιόταν με το ούτι. Αν και ήταν το ελαφρό τραγούδι που κατά κύριο λόγο "σήκωσε"το βάρος του πολέμου του '40, εντούτοις ο πόλεμος αυτός αποτυπώθηκε και στο ρεμπέτικο τραγούδι. Σε αυτό το δεύτερο όμως, αποτυπώθηκε με πολύ ενάργεια η φοβερή εμπειρία της Κατοχής αλλά και οι λαϊκοί αγώνες. Η μαύρη πείνα που θέριζε τα λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα τα παιδιά, ο αγώνας του λαού μας για επιβίωση, τα θαρραλέα παιδιά που έγιναν από την ανάγκη σαλταδόροι τραγουδήθηκαν από το ρεμπέτικο τραγούδι. Επίσης, οι ρεμπέτες επηρεάστηκαν και από τον οργανωμένο αγώνα του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ, τραγούδησαν τον αντάρτικο αγώνα, ιδιαίτερα ο Μπαγιαντέρας, μίλησαν μέσα από τα τραγούδια τους για τις λαϊκές γειτονιές της Κατοχής τα μπλόκα και τους αγωνιστές. Από τις φοβερές συνθήκες της περιόδου της Κατοχής έχασαν την ζωή τους και σπουδαίοι δημιουργοί του λαϊκού μας τραγουδιού, όμως, έφθασαν ως εμάς τα τραγούδια τους από τους πατέρες μας που πάντα κουβαλούσαν μέσα τους το παιδί που υπήρξαν στην Κατοχή, το κορίτσι που δεν πρόφτασαν να φιλήσουν, τον αγιάτρευτο καημό της λαχανίδας, τον φόβο της συσκότισης, τον φίλο που "έφυγε" πολεμώντας στο βουνό, και τις αγωνίες και τους αγώνες της συνοικίας. |
↧
Πώς σώθηκαν Νίκη της Σαμοθράκης και Αφροδίτη της Μήλου από τους Ναζί
Πώς ο επικεφαλής του Μουσείου του Λούβρου έκρυψε την Αφροδίτη της Μήλου, τη Νίκη της Σαμοθράκης, τη Μόνα Λίζα μόλις δέκα ημέρες πριν ξεσπάσει ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος.
Το γαλλικό ντοκιμαντέρ, αφηγητής στο οποίο είναι ο γάλλος ηθοποιόςΜατιού Αμαλρίκ, διεκδικούν και τα βρετανικά κανάλια (τα οποία σύμφωνα με τον Guardian, οφείλουν να κινηθούν γρήγορα, μια και το εξαιρετικό όσο και άγνωστο αυτό υλικό έχει ήδη πωληθεί σε πολλές χώρες στον κόσμο).
Ο Ζοζάρ έκρυψε τη Μόνα Λίζα, τη Νίκη της Σαμοθράκης, τηνΑφροδίτη της Μήλου και τα άλλα αριστουργήματα του Λούβρου μόλις δέκα ημέρες πριν ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Ουδείς του ζήτησε να το κάνει, απλά το έκανε, με τη βοήθεια εκατοντάδων υπαλλήλων οι οποίοι σκορπίστηκαν στη συνέχεια σε όλη τη Γαλλία: Εντεκα πύργοι και αβαεία στην κεντρική και νότια Γαλλία, ιδιαίτερα το Σαμπόρ, ήταν οι μυστικοί χώροι φύλαξης των έργων.
Η συνεργάτις του Ζοζάρ, Ροζ Βαλάντ -την οποία ερμήνευσε ηΚέιτ Μπλάνσετ στην ταινία τουΤζορτζ Κλούνεϊ «The Monuments Men» (Μνημείων Ανδρες)- κατέγραψε μυστικά κάθε έναν από τους πίνακες που έκλεψαν οι Ναζί και βοήθησε στον επαναπατρισμό 45.000 έργων τέχνης μετά το 1945.
Η Ροζ «πήρε» το μερίδιο που της αναλογούσε στην Ιστορία, η δράση του Ζοζάρ ξεχάστηκε.
Ζοζάρ και Χίτλερ
Το 1938 ο Ζοζάρ είχε αναλάβει τον επαναπατρισμό της συλλογής τουΜουσείο Πράδο πίσω στη Μαδρίτη από την Ελβετία -η επιχείρηση είχε σκοπό να διασώσει τα έργα από τον καταστροφικό ισπανικό εμφύλιο.
Ο Ζοζάρ δεν πίστεψε στιγμή ότι, μία μετριοπαθής τακτική απέναντι στον Χίτλερ θα είχε αποτέλεσμα, έτσι ετοιμάστηκε για τα χειρότερα.
Στις 25 Αυγούστου 1939, κλείνει το Λούβρο για τρεις μέρες. Η επίσημη ανακοίνωση κάνει λόγο για «επισκευές».
Τρεις ημέρες και τρεις νύχτες
Επί τρεις μέρες και νύχτες, οι εκατοντάδες εργαζόμενοι του Μουσείου, αλλά και φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών, συσκευάζουν τους θησαυρούς σε μεγάλα ξύλινα κιβώτια.
Τα αριστουργήματα χωρίζονται ανά κατηγορία: Ένας κίτρινος κύκλος για τα τεράστιας αξίας, πράσινος για τα σημαντικά έργα και κόκκινος για τους θησαυρούς της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Το κιβώτιο που περιείχε τη Μόνα Λίζα «σημαδεύτηκε» με τρεις κόκκινους κύκλους...
Αυτοκίνητα, ταξί, φορτηγά που μέχρι πρότινος μετέφεραν τα σκηνικά της Κομεντί Φρανσέζ - μέχρι και ανοιχτά, στα οποία χρησιμοποιήθηκαν τεράστιες κουβέρτες για να κρύβουν το φορτίο-ακόμη και ασθενοφόρα, επιστρατεύονται για τη μεταφορά των θησαυρών.
Σε κάποιες περιπτώσεις οι οδηγοί ακολουθούν ειδικές διαδρομές για να μην «τραυματιστούν» (από δέντρα και γέφυρες) τα έργα μεγάλων διαστάσεων.
Ένα κομβόι 203 οχημάτων αναλαμβάνει να ταξιδέψει το πολύτιμο φορτίο: 1862 ξύλινα κιβώτια σε όλη τη χώρα.
Η Νίκη της Σαμοθράκης είναι το τελευταίο έργο που φυγαδεύεται, την ημέρα της εισβολής των Γερμανών στην Πολωνία.
Με την κατάρρευση της Γαλλίας, ο Ζοζάρ περιμένει τον κατακτητή να του χτυπήσει την πόρτα.
Ο κατακτητής στην πόρτα του...
Στις 16 Αυγούστου 1940, ο Φραντς Βολφ Μέτερνιχ, στον οποίον ο Χίτλερ είχε αναθέσει την ευθύνη και επίβλεψη των γαλλικών συλλογών έργων τέχνης, φτάνει στο Λούβρο.
Ο Ζοζάρ γράφει στο ημερολόγιο του ότι, ο Μέτερνιχ είναι σχεδόν ανακουφισμένος καθώς αντικρίζει το Μουσείο άδειο.
Όπως και άλλοι γερμανοί αριστοκράτες δεν υπήρξε μέλος του ναζιστικού κόμματος και στον βαθμό που αυτό ήταν δυνατόν, βοήθησε τον Ζοζάρ να γλιτώσει τα έργα από τα «νύχτα» του Χέρμαν Γκέρινγκ, του Τζόζεφ Γκέμπελς και του Γιόαχιμ φον Ρίμπεντροπ (υπουργού Εξωτερικών του Τρίτου Ράιχ)
Βεβαίως, ο Ζοζάρ έχει δύο μέτωπα ανοιχτά: Τους Ναζί αλλά και τηνκυβέρνηση του Βισί.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Ζοζάρ φρόντιζε για τη συχνή μετακίνηση των σπουδαίων έργων, όπως η Μόνα Λίζα, που «ταξίδευε» από πύργο σε πύργο. Μέχρι και ... θερμάστρες έστελνε, όπως και μετρητές υγρασίας για τα ευαίσθητα στις αλλαγές του περιβάλλοντος έργα.
Με την απόβαση της Νορμανδίας και την απελευθέρωση του Παρισιού, η ζωή άρχισε να βρίσκει τον ρυθμό της.
Αργά αλλά σταθερά, τα έργα επέστρεψαν στα μουσεία, όλα σε άριστη κατάσταση -μηδενός εξαιρουμένου.
Με το τέλος του πολέμου, μία από τις πρώτες κινήσεις του σπουδαίου Ζακ Ζοζάρ ήταν να ζητήσει από τον Ντε Γκολ, να απονείμει το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής στον Μέτερνιχ...
↧
↧
Aπό το 1974 γνώριζαν για τον τύμβο της Αμφίπολης
Xρήστος Μαζάνης
Eφημερίδα «Μακεδονία», 18 Ιουλίου 1974. Στη σελίδα 4 υπάρχει ένα άρθρο με τίτλο «Οι ανασκαφές την Αμφίπολη έφεραν στο φως πολλά και αξιόλογα ευρήματα».
![]()
Μέσα στο άρθρο γίνεται λόγος για έναν μεγάλο τύμβο, ο οποίος βρίσκεται στη θέση «Καστάλ». Σύμφωνα με το δημοσίευμα ο τύμβος δεν είχε αποκαλυφθεί ακόμη αλλά ήταν αντικείμενο εντατικής έρευνας από τον αείμνηστο αρχαιολόγο Δημήτρη Λαζαρίδη.
![]()
Το 1981 σε άλλο δημοσίευμα με τίτλο «Το μυστικό του τύμβου» γίνεται λόγος για έναν τύμβο διαμέτρου 173 μέτρων και ύψους 23 μέτρων
![]()
zougla.gr
Eφημερίδα «Μακεδονία», 18 Ιουλίου 1974. Στη σελίδα 4 υπάρχει ένα άρθρο με τίτλο «Οι ανασκαφές την Αμφίπολη έφεραν στο φως πολλά και αξιόλογα ευρήματα».
Μέσα στο άρθρο γίνεται λόγος για έναν μεγάλο τύμβο, ο οποίος βρίσκεται στη θέση «Καστάλ». Σύμφωνα με το δημοσίευμα ο τύμβος δεν είχε αποκαλυφθεί ακόμη αλλά ήταν αντικείμενο εντατικής έρευνας από τον αείμνηστο αρχαιολόγο Δημήτρη Λαζαρίδη.
Το 1981 σε άλλο δημοσίευμα με τίτλο «Το μυστικό του τύμβου» γίνεται λόγος για έναν τύμβο διαμέτρου 173 μέτρων και ύψους 23 μέτρων
zougla.gr
↧
Αθήνα 1929. Ο σωφέρ ενός Αθηναϊκού ταξί αφηγείται.
«Είναι η ώρα 9 το πρωί. Μόλις έχω βγάλει το αμάξι μου από το γκαράζ. Προχωρώ σιγά-σιγά επί της οδού Πατησίων. Από μια πάροδο εμφανίζεται βιαστικός, ένας νεαρός αψόγης εμφανίσης.
-Σωφέρ στάσου!
-Σωφέρ στάσου!
Φρενάρω και σταματώ. Ο νεαρός ρίχνεται στο ταξί και δίνει την διαταγή.
-Γρήγορα στην Ομόνοια.
«Πατάω βενζίνα». Συγχρόνως όμως μέσα στο καθρεπτάκι που έχω στερεωμένο πλάι στο παρ-μπριζ, ακριβώς απάνω από το βολάν περιεργάζομαι τον πρώτο πελάτη.
Είναι ο νεαρός υπάλληλος τραπεζιτικού η ιδιωτικού γραφείου η της μεγάλης ξένης επιχειρήσεως ο οποίος έχει ξενυχτίσει ποιος ξέρει σε ποιο ντάνσιγκ η σε πιο φιλικό σπίτι παίζοντας ποκεράκι. Επωφελείται των λίγων στιγμών του ταξειδιού του για να φτιάξη την γραβάτα του και να προετοιμάση την δικαιολογία που θα πή στον προϊστάμενο του για την καθυστέρησι.
Το αυτοκίνητο πέρασε την Ομόνοια και έχει μπη σ’ άλλη κεντρική οδό. Ο υπάλληλος όμως δεν πρέπει να φθάση έως την πόρτα της Τραπέζης η του γραφείου με ταξί. Ποιος ξέρει, καμμιά ανεπιθύμητος συνάντησις προϊσταμένου του κατά την στιγμήν της εξόδου του από το ταξί, μπορεί να γεννήση την εντύπωσι ανέτου οικονομικής ζωής, πράγμα το οποίον είναι δυνατόν να συντελέση εις την ματαίωσι της αναμενομένης αυξήσεως. Εφ’ ό και η διαταγή:
-Στρίψε εδώ στην πάροδο αριστερά και στάσου. Πόσα γράφει το ρολόι σου;
-Δεκατρείς δραχμές κύριε.
-Να’ πάρε δεκαπέντε.
Λίγα μέτρα παρά πέρα ένας χονδρός ξουρισμένος καλοντυμένος κύριος φωνάζει:
-Ταξί! Ταξί!
Φρενάρω. Λόγω όμως της κεκτημένης ταχύτητας, σταματώ δύο βήματα παρά κάτω. Ο χονδρός κύριος φαίνεται θυμωμένος γι’ αυτό. Παρ’ όλα ταύτα πλησιάζει και μπαίνει μέσα.
-Στον Βοτανικό σε παρακαλώ και όσο μπορείς πιο γρήγορα!
Υπακούω και εξετάζω συγχρόνως τον νέο πελάτη. Είναι κι’ αυτός βιαστικός, ακόμα πιο βιαστικός από τον προηγούμενο. Αυτός όμως ίσως νάχη περισσότερο δίκηο. Είναι ο επιχειρηματίας που έχει κάποιο εργοστάσιο, κάποια επιχείρησι σ’ ένα απομακρυσμένο σημείο της πρωτευούσης και βιάζεται για να δώση εντολή στους υφισταμένους του. Καθ’ όλο το ταξείδι καμμιά κουβέντα. Είναι απορροφημένος σε υπολογισμούς και σκέψεις. Ο λογαριασμός του ταξί πληρώνεται με την επί πλέον στερεότυπη και μετρημένη δραχμή του νοικοκύρη εργοστασιάρχη για πουρμπουάρ.
~
Η ώρα είναι τώρα 12 ½ και το ταξί μου διευθύνεται προς την οδόν Ερμού. Είναι η ώρα της γυναικείας πελατείας, της πολυτιμωτέρας και πλέον ανοιχτόχερας πελατείας. Η κομψή κυρία δεν αργεί να φανή. Γούνινο παλτό, μακιγιαρισμένο προσωπάκι, κομψό ποδαράκι, συνοδεύεται από μια άλλη αιθέρια υπαρξούλα. Είναι η κυρίες που επιστρέφουν από τα ψώνια. Έχουν τσακιστεί κυριολεκτικά από το πρωί. Μα έχουν επιτύχει στις αγορές.
-Σωφέρ, στην οδό Πατησίων!
Υπακούω μετά μειδιάματος. Κοντά στο Μουσείο νέα διαταγή:
-Στάσου εδώ δεξιά! Στο πεζοδρόμιο!
Η κυρίες μπαίνουν σ’ ένα φιλικό σπίτι για «μια στιγμή». Όταν βγουν, έχουν περάσει τρία τέταρτα της ώρας.
-Σωφέρ, συνέχισε! Ολόισια!
Υπακούω. Το ρολόι τώρα γράφει 52 δραχμές! Με το πλούσιο πουρμπουάρ ο λογαριασμός θα φθάση ασφαλώς το εβδομηνταπεντάρι. Αλλά δεν βαρυέσαι! Τι σημαίνει! Μήπως αυτές θα πληρώσουν;
~
Δύο παρά τέταρτο η ώρα. Ένας όμιλος από τρείς μεσήλικες σταματά το ταξί εις την οδό Κοραή. Η λιακάδα είναι προκλητική. Η συντροφιά φαίνεται ευχαριστημένη. Ο περισσότερο γελαστός από τους άλλους δίνει την διαταγή.
-Σωφέρ, τράβα στο Παληό Φάληρο.
Και συνεχίζει αποτεινόμενος προς τους άλλους:
-Εγώ βρε παιδιά, θα σας κάμω σήμερα το τραπέζι. Η δουλειά εκείνη τελείωσε! Επομένως θα την γλεντήσουμε!
Είναι ο εργαζόμενος στο χρηματιστήριο εργένης, του οποίου το πρωινό πήγε καλά και θέλει να γλεντήση στο εξοχικό εστιατόριο του Παληού Φαλήρου με τους φίλους του. Υπολογίζω: Το γεύμα έχει εξασφαλισθεί και μάλιστα στην εξοχή. Και ο λογαριασμός θα περάση το ενάμιση εκατοστάρικο. Έτσι και γίνεται.
~
Ώρα 5 ½ απογευματινή. Μια δεσποινιδούλα –ψηλή, ξανθή, μυρωδάτη με σφιχτοδεμένο σωματάκι και βάδισμα πυργοδεσποίνης- με σταματά εκεί κοντά στην οδό Πειραιώς.
-Σωφέρ, πήγαινε σε παρακαλώ στους «Αμπασσαντέρ». Και πούσαι, πρόσεχε πολύ τις λακκούβες.
Συμμορφώνομαι. Πρόκειται περί σνόμπ ατθιδούλας, η οποία εννοεί να πάη στο κοσμικό κέντρο εντελώς ατσαλάκωτη.
~
Έξω έχει πια νυχτώσει. Ανάβω τη μικρή πλαφονιερίτσα του ταξί. Η ώρα είναι η πιο αχάριστη. Απραξία μέχρι της 8 περίπου, οπότε αρχίζει η μεγάλη δουλειά, έξοδος κινηματογράφων, κοσμικών κέντρων κλπ.
Στης 8 ½ στον πιο ρωμαντικό δρομάκο της Αθήνας, στον δρόμο των ερωτευμένων, την οδό Ηρώδου του Αττικού, ένας συνοδός του ετέρου ημίσεως σταματά το ταξί. Τοποθετεί την μικρούλα του μέσα, παίρνει θέσι δίπλα της κοντά-κοντά και μου δίνει διαταγή να… σβυστή η πλαφονιέρα. Είναι το ερωτευμένο ζευγαράκι –του φοιτητού με την ραφτρούλα- που επιστρέφει από το ραντεβού του με αυτοκίνητο στο συνοικιακό δρομάκι που κάθεται εκείνη. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Γυρνώ διά το πλέον ασκανδάλιστον και το προδοτικό καθρεπτάκι, το επάνω, κάτω.
~
Στης 9 ½ κοντά στην Πλάκα, μια παρέα από τέσσερις νεαρούς που μόλις έχουν βγή από την συνοικιακή ταβερνούλα με το λάγνο κοκκινέλι, σταματά το ταξί. Οι νεαροί μπαίνουν μέσα με τραγούδια και φωνές. Είναι φοιτηταί, υπαλληλίσκοι κλπ που τώχουν τσούξει λιγάκι για να ξεχάσουν ο καθένας τα βάσανά του. Η διαταγή είναι κάπως ακαθόριστη.
-Σωφέρ! Τράβα αδελφέ μου να κάνουμε τσάρκα στην Αθήνα!
Ξεκινούν αλλά αμέσως εκδηλώνεται διαφωνία. Τα δυό μεθυσμενάκια θέλουν να πάη το ταξί από την οδό Φιλελλήνων. Ο τρίτος θέλει να εμφανισθούν στην οδό Σταδίου. Ο τέταρτος δεν έχει γνώμη. Κάθεται συλλογισμένος.
Υπολογίζω ότι το κέρδος από την κούρσα θα είναι αρνητικόν. Και βρίσκω την σωτηρία μου προφασιζόμενος έλλειψιν βενζίνης.
Η δικαιολογία πιάνει και οι νεαροί κατεβαίνουν αφού προηγουμένως με πληρώσουν πλουσιοπάροχα. Ένα τάλληρο πουρμπουάρ, έτσι για να πιώ ένα κρασί στην υγειά τους.
~
Η ώρα είναι πια 11 ½ . Τα ταξί περιμένουν αράδα έξω από τα θέατρα και τους κινηματογράφους. Αναμένω τον νυκτερινό πλούσιο πελάτη που θα κάμη το γλεντάκι του στο κοσμικό παραλιακό κέντρο με την υπό απόκτησιν φιλεναδούλα του, την κομψή κοκοττίτσα. Και το ζεύγος δεν αργεί να εμφανισθή. Αυτός ψηλός με μαύρο σταυρωτό παλτό, με γιακά από αστραχάν, το μεταξωτό κας-κολ, χρηματιστής, τραπεζίτης, μεγαλοεπιχειρηματίας. Το ζευγαράκι θα καταφύγη στην αρχή στο κοσμικό κέντρο, όπου θ’ ανοιγή η απαραίτητη «πομμερύ». Θα επακολουθήση χορουδάκι, ενώ εγώ θα περιμένω έξω από το κέντρο μέχρι των πρώτων πρωινών ωρών, δια να οδηγήσω το ζευγαράκι είτε σε καμμιά μακρυνή «αίθουσα δι’ οικογενείας» είτε στην γκαρσονιέρα του συνοδού.
Κ’ έτσι τελειώνει η ημέρα μου»
(Βασισμένο σε σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας «Εβδομάς»).
-Γρήγορα στην Ομόνοια.
«Πατάω βενζίνα». Συγχρόνως όμως μέσα στο καθρεπτάκι που έχω στερεωμένο πλάι στο παρ-μπριζ, ακριβώς απάνω από το βολάν περιεργάζομαι τον πρώτο πελάτη.
Είναι ο νεαρός υπάλληλος τραπεζιτικού η ιδιωτικού γραφείου η της μεγάλης ξένης επιχειρήσεως ο οποίος έχει ξενυχτίσει ποιος ξέρει σε ποιο ντάνσιγκ η σε πιο φιλικό σπίτι παίζοντας ποκεράκι. Επωφελείται των λίγων στιγμών του ταξειδιού του για να φτιάξη την γραβάτα του και να προετοιμάση την δικαιολογία που θα πή στον προϊστάμενο του για την καθυστέρησι.
Το αυτοκίνητο πέρασε την Ομόνοια και έχει μπη σ’ άλλη κεντρική οδό. Ο υπάλληλος όμως δεν πρέπει να φθάση έως την πόρτα της Τραπέζης η του γραφείου με ταξί. Ποιος ξέρει, καμμιά ανεπιθύμητος συνάντησις προϊσταμένου του κατά την στιγμήν της εξόδου του από το ταξί, μπορεί να γεννήση την εντύπωσι ανέτου οικονομικής ζωής, πράγμα το οποίον είναι δυνατόν να συντελέση εις την ματαίωσι της αναμενομένης αυξήσεως. Εφ’ ό και η διαταγή:
-Στρίψε εδώ στην πάροδο αριστερά και στάσου. Πόσα γράφει το ρολόι σου;
-Δεκατρείς δραχμές κύριε.
-Να’ πάρε δεκαπέντε.
Λίγα μέτρα παρά πέρα ένας χονδρός ξουρισμένος καλοντυμένος κύριος φωνάζει:
-Ταξί! Ταξί!
Φρενάρω. Λόγω όμως της κεκτημένης ταχύτητας, σταματώ δύο βήματα παρά κάτω. Ο χονδρός κύριος φαίνεται θυμωμένος γι’ αυτό. Παρ’ όλα ταύτα πλησιάζει και μπαίνει μέσα.
-Στον Βοτανικό σε παρακαλώ και όσο μπορείς πιο γρήγορα!
Υπακούω και εξετάζω συγχρόνως τον νέο πελάτη. Είναι κι’ αυτός βιαστικός, ακόμα πιο βιαστικός από τον προηγούμενο. Αυτός όμως ίσως νάχη περισσότερο δίκηο. Είναι ο επιχειρηματίας που έχει κάποιο εργοστάσιο, κάποια επιχείρησι σ’ ένα απομακρυσμένο σημείο της πρωτευούσης και βιάζεται για να δώση εντολή στους υφισταμένους του. Καθ’ όλο το ταξείδι καμμιά κουβέντα. Είναι απορροφημένος σε υπολογισμούς και σκέψεις. Ο λογαριασμός του ταξί πληρώνεται με την επί πλέον στερεότυπη και μετρημένη δραχμή του νοικοκύρη εργοστασιάρχη για πουρμπουάρ.
~
Η ώρα είναι τώρα 12 ½ και το ταξί μου διευθύνεται προς την οδόν Ερμού. Είναι η ώρα της γυναικείας πελατείας, της πολυτιμωτέρας και πλέον ανοιχτόχερας πελατείας. Η κομψή κυρία δεν αργεί να φανή. Γούνινο παλτό, μακιγιαρισμένο προσωπάκι, κομψό ποδαράκι, συνοδεύεται από μια άλλη αιθέρια υπαρξούλα. Είναι η κυρίες που επιστρέφουν από τα ψώνια. Έχουν τσακιστεί κυριολεκτικά από το πρωί. Μα έχουν επιτύχει στις αγορές.
-Σωφέρ, στην οδό Πατησίων!
Υπακούω μετά μειδιάματος. Κοντά στο Μουσείο νέα διαταγή:
-Στάσου εδώ δεξιά! Στο πεζοδρόμιο!
Η κυρίες μπαίνουν σ’ ένα φιλικό σπίτι για «μια στιγμή». Όταν βγουν, έχουν περάσει τρία τέταρτα της ώρας.
-Σωφέρ, συνέχισε! Ολόισια!
Υπακούω. Το ρολόι τώρα γράφει 52 δραχμές! Με το πλούσιο πουρμπουάρ ο λογαριασμός θα φθάση ασφαλώς το εβδομηνταπεντάρι. Αλλά δεν βαρυέσαι! Τι σημαίνει! Μήπως αυτές θα πληρώσουν;
~
Δύο παρά τέταρτο η ώρα. Ένας όμιλος από τρείς μεσήλικες σταματά το ταξί εις την οδό Κοραή. Η λιακάδα είναι προκλητική. Η συντροφιά φαίνεται ευχαριστημένη. Ο περισσότερο γελαστός από τους άλλους δίνει την διαταγή.
-Σωφέρ, τράβα στο Παληό Φάληρο.
Και συνεχίζει αποτεινόμενος προς τους άλλους:
-Εγώ βρε παιδιά, θα σας κάμω σήμερα το τραπέζι. Η δουλειά εκείνη τελείωσε! Επομένως θα την γλεντήσουμε!
Είναι ο εργαζόμενος στο χρηματιστήριο εργένης, του οποίου το πρωινό πήγε καλά και θέλει να γλεντήση στο εξοχικό εστιατόριο του Παληού Φαλήρου με τους φίλους του. Υπολογίζω: Το γεύμα έχει εξασφαλισθεί και μάλιστα στην εξοχή. Και ο λογαριασμός θα περάση το ενάμιση εκατοστάρικο. Έτσι και γίνεται.
~
Ώρα 5 ½ απογευματινή. Μια δεσποινιδούλα –ψηλή, ξανθή, μυρωδάτη με σφιχτοδεμένο σωματάκι και βάδισμα πυργοδεσποίνης- με σταματά εκεί κοντά στην οδό Πειραιώς.
-Σωφέρ, πήγαινε σε παρακαλώ στους «Αμπασσαντέρ». Και πούσαι, πρόσεχε πολύ τις λακκούβες.
Συμμορφώνομαι. Πρόκειται περί σνόμπ ατθιδούλας, η οποία εννοεί να πάη στο κοσμικό κέντρο εντελώς ατσαλάκωτη.
~
Έξω έχει πια νυχτώσει. Ανάβω τη μικρή πλαφονιερίτσα του ταξί. Η ώρα είναι η πιο αχάριστη. Απραξία μέχρι της 8 περίπου, οπότε αρχίζει η μεγάλη δουλειά, έξοδος κινηματογράφων, κοσμικών κέντρων κλπ.
Στης 8 ½ στον πιο ρωμαντικό δρομάκο της Αθήνας, στον δρόμο των ερωτευμένων, την οδό Ηρώδου του Αττικού, ένας συνοδός του ετέρου ημίσεως σταματά το ταξί. Τοποθετεί την μικρούλα του μέσα, παίρνει θέσι δίπλα της κοντά-κοντά και μου δίνει διαταγή να… σβυστή η πλαφονιέρα. Είναι το ερωτευμένο ζευγαράκι –του φοιτητού με την ραφτρούλα- που επιστρέφει από το ραντεβού του με αυτοκίνητο στο συνοικιακό δρομάκι που κάθεται εκείνη. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Γυρνώ διά το πλέον ασκανδάλιστον και το προδοτικό καθρεπτάκι, το επάνω, κάτω.
~
Στης 9 ½ κοντά στην Πλάκα, μια παρέα από τέσσερις νεαρούς που μόλις έχουν βγή από την συνοικιακή ταβερνούλα με το λάγνο κοκκινέλι, σταματά το ταξί. Οι νεαροί μπαίνουν μέσα με τραγούδια και φωνές. Είναι φοιτηταί, υπαλληλίσκοι κλπ που τώχουν τσούξει λιγάκι για να ξεχάσουν ο καθένας τα βάσανά του. Η διαταγή είναι κάπως ακαθόριστη.
-Σωφέρ! Τράβα αδελφέ μου να κάνουμε τσάρκα στην Αθήνα!
Ξεκινούν αλλά αμέσως εκδηλώνεται διαφωνία. Τα δυό μεθυσμενάκια θέλουν να πάη το ταξί από την οδό Φιλελλήνων. Ο τρίτος θέλει να εμφανισθούν στην οδό Σταδίου. Ο τέταρτος δεν έχει γνώμη. Κάθεται συλλογισμένος.
Υπολογίζω ότι το κέρδος από την κούρσα θα είναι αρνητικόν. Και βρίσκω την σωτηρία μου προφασιζόμενος έλλειψιν βενζίνης.
Η δικαιολογία πιάνει και οι νεαροί κατεβαίνουν αφού προηγουμένως με πληρώσουν πλουσιοπάροχα. Ένα τάλληρο πουρμπουάρ, έτσι για να πιώ ένα κρασί στην υγειά τους.
~
Η ώρα είναι πια 11 ½ . Τα ταξί περιμένουν αράδα έξω από τα θέατρα και τους κινηματογράφους. Αναμένω τον νυκτερινό πλούσιο πελάτη που θα κάμη το γλεντάκι του στο κοσμικό παραλιακό κέντρο με την υπό απόκτησιν φιλεναδούλα του, την κομψή κοκοττίτσα. Και το ζεύγος δεν αργεί να εμφανισθή. Αυτός ψηλός με μαύρο σταυρωτό παλτό, με γιακά από αστραχάν, το μεταξωτό κας-κολ, χρηματιστής, τραπεζίτης, μεγαλοεπιχειρηματίας. Το ζευγαράκι θα καταφύγη στην αρχή στο κοσμικό κέντρο, όπου θ’ ανοιγή η απαραίτητη «πομμερύ». Θα επακολουθήση χορουδάκι, ενώ εγώ θα περιμένω έξω από το κέντρο μέχρι των πρώτων πρωινών ωρών, δια να οδηγήσω το ζευγαράκι είτε σε καμμιά μακρυνή «αίθουσα δι’ οικογενείας» είτε στην γκαρσονιέρα του συνοδού.
Κ’ έτσι τελειώνει η ημέρα μου»
(Βασισμένο σε σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας «Εβδομάς»).
↧
Εν Αθήναις....ένα διαφορετικό εμπόριο
Υπήρχε ένα μικρό μαγαζάκι κάποτε στην Σταδίου πουλούσε προϊόντα ομορφιάς
όπως έλεγε και έβλεπες στα μικρά ράφια να υπάρχουν αραία αραία για να φαίνονται
καμμιά πεντακοσαρέα.
Άλλα χρόνια τότε στο εμπόριο με τα λαθραία να έρχονται από τον Περαία σε τσουβάλια και να πηγαίνουν στα υπόγεια των μεγάρων του Κέντρου όπου ήταν μικρά καφενεδάκια με καβάτζες (αποθήκες).
Νοίκιαζαν αυτούς τους χώρους οι κοντραμπατζήδες της αγοράς και είχαν την "βιτρίνα" τους στους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους.
Μεροκάματο έβγαζαν και φυσικά δεν πουλούσαν ουσίες...οινοπνεύματα ναι.
Τι εύρισκε εκεί ο μερακλής πελάτης και ειδικά όταν πλησίαζαν γιορτές;
Τράπουλες Αμερικάνικες...αυτές είχαν μεγάλη κίνηση του τύπου δώσε και μένα
μπάρμπα....είχαν ποιότητα και ο πελάτης έπαιρνε και την δωρεάν οδηγία...να την πουδράρει πρίν από την χρήση για να φεύγουν τα φύλλα.
Επίσης είχαν και εγγύηση ότι δεν μπορούσε να γίνει..."καραγκιόζης"όπως αυτή του
Ελληνικού Μονοπωλίου....
Ρε τι άκουγες και μάθαινες και ήσουνα δεν ήσουνα δεκαπέντε αλλά η δουλειά-δουλειά.
Δούλευες σε κοντινό μαγαζί παραπλήσιο με το παραπάνω και πηγαινοερχόσουνα
για να εξυπηρετήσεις τον πελάτη.
Σε άφηνε στο πόστο του ο κοντραμπατζής για λίγο και κατέβαινε στην καβάτζα
του μεγάρου για να έρθει με την παραγγελία τυλιγμένη στην εφημερίδα.
Κάποτε επάνω στην βιασύνη έφυγε και ένα ουϊσκυ...γλίστρησε το άτιμο
και μύρισε όλη η Πεσμαζόγλου.
Τέτοιες ημέρες κίνηση είχαν και οι κολώνιες ή καλύτερα τα αρώματα...
Στα σπάργανα οι εισαγωγικές εταιρείες οπότε το κοντραμπάτο ανθούσε...
Έβγαζαν τα έξοδά τους οι ναυτικοί όταν ξεμπάρκαραν στον Πειραιά όπου τους
περίμεναν οι "πελάτες"τους.
Στο τσουβάλι η πραμάτεια και φυσικά η πληρωμή ατάκα και επιτόπου.
Έκανε εφόδους κατά καιρούς το τελωνείο στην περιοχή αλλά οι υπάλληλοι
ήταν πλέον αναγνωρίσημοι και το "σύρμα"καλά κρατούσε.
Φυσικά και τα ατελώνιστα όπως τα έλεγαν στην γλώσσα τους δεν ήταν
και οι μεγάλες ποσότητες....ναυτικοί σάκκοι τα έφερναν και όχι κοντέϊνερς.
Άλλα χρόνια.....
πίσω στα παλιά
↧