Πίσω στην δεκαετία του ΄70 όπως ζούσαμε τότε

 Όσοι είστε  πάνω από 40 ετών θα θυμάστε από την παιδική σας ηλικία, εκεί μετά το 75, όπου δεν υπήρχαν τηλέφωνα σε πολλά σπίτια, και αναγκάζονταν οι γονείς μας να περιμένουν τις ουρές για ένα τηλέφωνο. Θα  θυμούνται οι παλιότεροι, ότι τότε πολλά σπίτια δεν είχαν ρεύμα, και τα πράγματα πάγωνα με το ψυγείο πάγου. Θα θυμούνται ότι…τότε δεν υπήρχε η έννοια του εξοχικού, ή των διακοπών σε πεντάστερα ξενοδοχεία.


Θα θυμούνται ότι  πολλά σπίτια δεν είχαν νερό πόσιμο, και κάθε εβδομάδα γέμιζε την δεξαμενή ο νερουλάς. Θα θυμούνται  την κόρνα του γαλατά, που περνούσε από την γειτονιά και άφηνε τα γάλατα.  Όλα αυτά άλλαξαν σιγά σιγά από την δεκαετία του 80 και μετά. Για πολλούς  ήταν και η ταφόπλακα του ελληνικού δημοσίου. Αρχίσαμε να αποκτούμε εξοχικά, έγχρωμες  τηλεοράσεις και βίντεο, αρχίσαμε να θέλουμε να αγοράζουμε όλο και περισσότερα ζευγάρι παπούτσια, να αποκτούμε με δάνειο το καινούργιο μας ΙΧ, και να βάζουμε σε δάνειο την ζωή μας για να αποκτήσουμε ένα κεραμίδι.


Άλλωστε για αυτό, φρόντιζαν να μας «βομβαρδίζουν» με τις κατάλληλες διαφημίσεις.  Τα λούσα την δεκαετία του 70 και του 80 δεν τα είχαμε, βολευόμασταν με σαπουνάκι  λουξ, άντε το πολύ με κολόνια Μυρτώ. 

Τα αρώματα και τα Armani δεν τα γνωρίζαμε…

Τότε δεν είχαμε τα κινητά, τα ipad και τα smartphone. Βολευόμασταν με το ατάρι, άντε το πολύ με το σουμπούτεο. Τώρα δανειζόμαστε χρόνο για να μιλάμε, δανειζόμαστε για να βγούμε, δανειζόμαστε για να φάμε.....

Τι  συνέβη λοιπόν σαράντα χρόνια μετά; Έρχεται το κράτος και ζητά πίσω όλα αυτά που απέκτησες.  Ο ισχυρισμός είναι απλός, ότι έχει μου ανήκει, καθώς εγώ – το κράτος δηλαδή-  δανείστηκα για να σε πληρώνω ώστε να αποκτήσει και δεύτερο αυτοκίνητο, για να πάρεις και εξοχικό στη Λούτσα και να κάνεις διακοπές σε πολυτελή ξενοδοχεία. 

Ό,τι απόκτησε με κόπο και ιδρώτα τώρα το παίρνουν πίσω. Θα τους αφήσουμε;