Περί ενδυμασίας – μόδας …. την δεκαετία του 1950

Το θέμα που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και θα ασχοληθώ σ΄αυτό το άρθρο είναι το ντύσιμο που κάναμε και πως το αποκτούσαμε τότε…

Πότε ήταν το τότε ; Μα στην δεκαετία του 1950 ,όταν ήμουν παιδί. Βρίσκω πως όσο μεγαλώνω , τόσο γυρίζω στα χρόνια εκείνα.

Βλέποντας λοιπόν τα πολλά ρούχα και παπούτσια που έχουν σήμερα τα παιδιά και οι νέοι, τα ακριβά και επώνυμα, πώς να μη θυμηθώ τα δικά μας.

Το να μας ντύσουν και να μας ποδέσουν ήταν πρόβλημα, ιδιαίτερα για τις μεγάλες οικογένειες , που κατά κανόνα ήταν από τέσσερα παιδιά και πάνω,όμως ο αγώνας γινόταν για την επιβίωση , για ρουχα και παπούτσια λίγα μπορούσαν να διαθέσουν.

Οι μανάδες μας προσπαθούσαν και ύφαιναν, έραβαν, έπλεκαν , μπάλωναν και ότι δεν ερχόταν στους μεγάλους το έκαναν να «έρχεται »στους μικρούς  .

Αν κάποια δεν τα κατάφερνε, μοδίστρες έκαναν μεταποιήσεις στα παλιά και τα έκαναν καινούργια και τσαγκάρηδες έβαζαν φόλες και σόλες στα παπούτσια μας και τα σέρναμε μέχρι να λιώσουν στα πόδια μας.

Θυμάμαι έντονα τον τσαγκάρη τον Μπάρμπα-Λάμπη , που όταν έφτιαχνε σόλες έπαιρνε 20 δραχμές ,ο πατέρας του έκανε παζάρια… ρε Λάμπη πολλά παίρνεις ; απάντηση : μα Γιάννη μου τα κάτω στοιχίζουν ….

Όταν έφτιαχνε φόλες πάλι η ίδια ερώτηση και η ίδια απάντηση ,μα Γιάννη μου τα πάνω στοιχίζουν !

Τα καινούργια ρούχα μας ,ήταν λίγα τα πιο απαραίτητα.

Μας τα έπαιρναν τις μεγάλες γιορτές, παπούτσια είχαμε το Πάσχα και στα πανηγύρια.

Για τις γυμναστικές επιδείξεις αγόραζαν λινά « ελβιέλα » και μ΄αυτά βγάζαμε το καλοκαίρι ,αν και μετά τις εξετάσεις τα πετάγαμε και γυρίζαμε ξυπόλητοι.

Για να είμαι ειλικρινής ,προσωπικά καινούργια ρούχα και παπούτσια αγόρασα μετά το στρατιωτικό, ήμουν « τυχερός » γιατί ήμουν ο μικρότερος από τα τέσσερα αδέλφια.

Δεν αμφιβάλλω ότι και τότε υπήρχαν άνθρωποι με μεγάλη οικονομική άνεση και απολάμβαναν όλα τα αγαθά , αυτοί που γνώρισα όμως εγώ δύσκολα πορεύτηκαν στη ζωή.

Αν τώρα τολμούσαμε να πούμε ότι η σημερινή εποχή είναι καλύτερη, εφόσον είναι το τελευταίο μοντέλο, κάνουμε λάθος, γιατί όλα τα προηγούμενα μοντέλα ,πριν γίνουν παρελθόν, ήσαν και αυτά τελευταία, αλλά και γιατί αυτό το τελευταίο μοντέλο μπορεί να είναι και το χειρότερο.

Εξάλλου αυτό θα μας οδηγούσε στο άτοπο συμπέρασμα ότι όσοι έζησαν πριν από εμάς ήσαν δυστυχισμένοι γιατί δεν είχαν ότι έχουμε εμείς σήμερα.

Σκεφτήκαμε όμως τι δεν έχουμε εμείς σήμερα από εκείνα που είχαν εκείνοι ;

Πάντως εγώ θυμάμαι με νοσταλγία τα χρόνια εκείνα της ηρεμίας ,της απλότητας και της προσπάθειας, δεν ζηλεύω τις νέες γενιές που πιστεύω τα έχουν όλα – και θεωρητικά μπορεί να είναι έτσι – αλλά τελικά δεν έχουν τίποτα αφού μέσα τους υπάρχει άγχος και κυρίως αβεβαιότητα.