"...σηκωθείτε μας πήρε ο ήλιος..."
Κυριακή πρωϊ και έπρεπε να μαζέψουμε τα τσιμπράγκαλα για να πάμε να φάμε
το μεσημέρι σε κάποιο φιλικό σπίτι.
Δεν θυμάμαι Κυριακές να τρώγαμε μόνοι μας....πηγαίναμε ερχόντουσαν και τούμπαλιν.
Σύμφωνα με τα κρατούντα της εποχής και των ισχνών βαλαντίων έπαιρνες
αναμάσχαλα τις κατσαρόλες και πήγαινες να φάς παρέα.
Ρεφενέ το κρασί ...
Κάθε Κυριακή έμοιαζε με γιορτή...
Όλοι οικονομικά έβραζαν στο ίδιο καζάνι και προσπαθούσαν να περνούν όσο καλύτερα μπορούσαν.
Λεωφορείο λοιπόν τις τσάντες στα χέρια με την μάνα να φωνάζει προσοχή να μην υπάρξει ατύχημα στην κατσαρόλα με τα σουτζουκάκια.
Και δεύτερο λεωφορείο για κάποια συνοικία της Αθήνας με μικρά σπιτάκια
διάσπαρτα και με την συγκοινωνία να περνάει κάποιες φορές την ημέρα.
Το νερό με το νερουλάδικο ...η τουαλέτα στην αυλή με μεντεσέδες η παράτερη πόρτα.
Ιδιόκτητο όμως με αίμα χτισμένο και κυνηγητό από την αστυνομία καθ΄ότι αυθαίρετο.
Προλάβαινες να ρίξεις την πλάκα...το έσωζες...κάπως έτσι...
Κοτέτσι ...κότες σαν χωριό μου φαινότανε και καμαρώναμε τρομάρα μας
που μας έβλεπαν γκάγκαρους Αθηναίους.
Παραβλέπαμε το δωμάτιο που μέναμε στην αυλή των θαυμάτων...με τα πόδια
πηγαίναμε στην Ομόνοια όμως...κάναμε χάζι όποτε θέλαμε στις βιτρίνες του
Λαμπρόπουλου...του ΜΙΝΙΟΝ...είχαμε σινεμά...τι λές τώρα.
Τρώγαμε λέγαμε και κανένα τραγούδι και ρωτούσαμε πότε περνάει
λεωφορείο στο περίπου και νάσου όλοι στην στάση για την επιστροφή.
Αρκετή ώρα και περισσότερη υπομονή...
Σκοτείνιαζε όταν φτάναμε στην γειτονιά εξαντλημένοι αλλά και συννεφιασμένοι
για την Δευτέρα που ερχότανε.
Το τραγούδι της εποχής σου ερχότανε στο στόμα...
"...Κυριακή γιορτή και σχόλη νάταν η βδομάδα όλη κι η Δευτέρα νάταν μόνο
κανά δυό φορές τον χρόνο..."
Δεν ήταν όμως...
πίσω στα παλιά