Δεξιά ενθουσιασμένος ο ανιστόρητος Υφυπουργός
για το κατόρθωμά του!
ΝΤΡΟΠΗΗΗΗΗΗ!
Σμύρνη...καταστροφή...μερικά από τα θύματα του σφαγέα Κεμάλ Ατατούρκ!
Σμύρνη...καταστροφή...μερικά από τα θύματα του σφαγέα Κεμάλ Ατατούρκ!
↧
Το δεξί χέρι του Σαμαρά ο Υφυπουργός Εξωτερικών Γεροντόπουλος εγκαινίασε το Μουσείο του σφαγέα των παππούδων μου στην Θεσ/νίκη!
Σμύρνη...καταστροφή...μερικά από τα θύματα του σφαγέα Κεμάλ Ατατούρκ!
↧
Συνεχίζει το ΣΔΟΕ τον έλεγχο στα συμβόλαια των τραγουδιστών...έστω και αργά!
Αποκλειστική φωτογραφία συμβολαίου γνωστού καλλιτέχνη!
↧
↧
ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΥΛΟ: Σαμαράς προς τον Ελληνικό Λαό "...υπομονή και σύντομα θα..."
....η συνέχεια στην φωτογραφία.....
↧
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και είδα τον Γιάννη Καραμπεσίνη
Ο άνθρωπος που πάντρεψε το τσιφτετέλι με τη μελαγχολία Έλεγα θα' χω ένα διαμέρισμα- κέντρο διερχομένων, όπως το ονειρευόμουν από τα 15 μου. Τίποτα! Κανείς δε με καταδέχεται, μέχρι κι η Λιάνα που φέρνει το ρεύμα, πετάει το χαρτί κάτω απ' την πόρτα και δε χτυπάει καν το κουδούνι. Έλεγα θα' χω το πικ-απ μου, τα βινύλια και τα cd μου και θ' ακούω όλη μέρα μουσική στο τέρμα! Τίποτα! Εκτός από ακροάσεις λόγω επαγγέλματος, παίρνω νευρωτικές τζούρες από δεκάδες στοιβαγμένα cd κι ύστερα τα καταχωνιάζω σε μια βιβλιοθήκη.
Έλεγα, τι καλά που θα' χω ταξινομημένα κατά όνομα συγγραφέα τα βιβλία μου και θα ανατρέχω σ' αυτά, όποτε θελήσω, με μεγάλη ευκολία! Τίποτα! Ότι βγαίνει δεν ξαναμπαίνει εκεί που πρέπει, μετατρέποντας μοιραία τον προσωπικό μου χώρο σε κάτι μεταξύ φοιτητικού δωματίου, γιάφκας και σαλόνι ξεπεσμένου καλλιτέχνη που ζει με τα φαντάσματα του παρελθόντος του. Κι ας είναι 39 ετών... Σήμερα, κάθισα λίγο παραπέρα απ' το γραφείο μου, σε μια γωνιά του δωματίου, κοιτάχτηκα σ' έναν καθρέφτη που έχω και μού θύμισα τον μπουζουξή Γιάννη Καραμπεσίνη. Τον είχα επισκεφτεί το 2008, τέτοιες μέρες, για ένα γύρισμα στο σπίτι του στην Κυψέλη. Μας είχε υποδεχθεί χαμογελαστός και ευγενέστατος, ντυμένος σα να βγήκε από ελληνική ταινία της Finos του ΄70. Παντελόνι καμπάνα, λευκό πουκάμισο με λαχούρια, μαλλί βαμμένο και με μπριγιαντίνη, σκαρπίνι παπούτσι. Μας πρόσφερε κομμάτια σοκολάτας μέσα σ' ένα γυάλινο μπολ, που φαινόταν ότι την είχε σπάσει άτσαλα με τα χέρια του. Φυστίκια, επίσης και ουίσκι, μέρα μεσημέρι, από ένα κολονάτο μπουκάλι που αμφιβάλλω αν θα υπάρχει πια στο εμπόριο. Πίσω του, στο σύνθετο που έπιανε έναν ολόκληρο τοίχο, είχε ακουμπισμένα τα μπουζούκια του, έναν ψευδο- ενισχυτή, ένα παλιό διπλό κασετόφωνο, ατακτοποίητα βινύλια, ελάχιστα cd και κουτιά με μαγνητοταινίες αλλοτινών καιρών. Μου έκανε εντύπωση το μεγάλο χαλί που βρισκόταν στο κέντρο του σαλονιού, το οποίο σε συνδυασμό με την ταπετσαρία και τα έπιπλα, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως το αρτιότερο ντεκόρ ταινίας εποχής. Το χαλί ήταν γεμάτο, μα γεμάτο τελείως όμως, από φλούδια φυστικιών, λες και στην καλύτερη των περιπτώσεων κανείς δεν ήξερε τι σήμαινε τασάκι ή στη χειρότερη δεν είχε το ελάχιστο ψυχικό σθένος να φέρει ένα από την κουζίνα. Άρχισα τότε να βολτάρω μέσα στο σαλόνι, παρατηρώντας τις φωτογραφίες. Παντού φωτογραφίες! Ο Καραμπεσίνης με τον Τσιτσάνη, ο Καραμπεσίνης με τη Νίνου, με τη Δούκισσα, σε κέντρα των Αθηνών και της Αστόρια, ασπρόμαυρες αναδρομές στις δεκαετίες του 1950 και του ΄60, αλλού έγχρωμες με τον Καραμπεσίνη αγκαλιά με τον Βοσκόπουλο και τον Διονυσίου. Επίτηδες, επισκέφτηκα την τουαλέτα του. Μπροστά από τον καθρέφτη, διέκρινα μια τεράστια επιχρυσωμένη οδοντόβουρτσα που πιο πολύ έμοιαζε με χειρουργικό εργαλείο και μερικά χρωματιστά πορτραίτα γυναικών του ΄60 κολλημένα στο καζανάκι. Ο άνθρωπος αυτός με συγκίνησε πολύ! Έβλεπα τον Μπαλαχούτη τον δημοσιογράφο να ρουφάει κυριολεκτικά κάθε αναφορά του σε μυθικά ονόματα του λαϊκού τραγουδιού, εμένα όμως μου ανέβαζαν κόμπο στο λαιμό φράσεις του όπως Είμαι καλά, βγαίνω έξω κάθε βράδυ, τη γλεντάω τη ζωή μου ακόμα...
Ο σημαντικός αυτός συνθέτης και οργανοπαίχτης, που μια φορά κι έναν καιρό χάλαγε κόσμο με τις πενιές του, προσπαθούσε σήμερα να μας περιγράψει έναν αξιοζήλευτο βίο ανδρός της ηλικίας του. Έδειχνε να τον ενδιαφέρει πιο πολύ αυτό παρά οι απαριθμήσεις των σουξέ του, τύπου Εσένα δεν σου άξιζε αγάπη και Πήραν τα στήθια μου φωτιά. Δεν έμοιαζε αφελής, απ' τους καλλιτέχνες εκείνους που σημείωσαν κάποτε επιτυχία κι όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, δοθείσης ευκαιρίας, εξακολουθούν να μιλούν γι' αυτήν. Ο Καραμπεσίνης ήταν σα να ασφυκτιούσε μεσ' στο ίδιο του το διαμέρισμα, σα να φοβόταν ότι οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες γύρω του θα ζωντανέψουν κι ότι θα τον επισκεφθούν με άγνωστο σκοπό τα πνεύματα του Τσιτσάνη, της Νίνου, του Διονυσίου και των άλλων νεκρών συναδέλφων του. Σα να ζητούσε βοήθεια από ένα τσούρμο ''κουλτουριαραίους'', ενδιαφερόμενους και περίεργους, εμάς δηλαδή, που μπήκαν στον ονειρικό κόσμο του και διασάλευσαν την έννομη τάξη του ογδονταετούς εγκεφάλου του. Και μόνο γι' αυτό, κατοχυρώθηκε μέσα μου, όχι τόσο ως σπουδαίος λαϊκός καλλιτέχνης- που σίγουρα ήταν- όσο σαν μια ευαίσθητη και ολότελα ερημική ψυχή. Λίγες μέρες αργότερα που εκλήθη να δώσει συνέντευξη για την ίδια σειρά και ο Γιώργος Χρονάς, άκουσα τον ποιητή να χαρακτηρίζει τενεκέδες ξεγάνωτους αυτούς που παρόπλισαν έναν λαϊκό δημιουργό του διαμετρήματος του Γιάννη Καραμπεσίνη. Τώρα που μένω μόνος, λοιπόν, συνειδητοποιώ κι εγώ το μέγεθος της μοναχικότητας μου. Σας αφήνω με ένα ντοκουμέντο από τη Χρυσή εποχή του Γιάννη Καραμπεσίνη με τη Δούκισσα, ασπρόμαυρο, σαν από ταινία χαμένη στο χωροχρόνο. Ο Γιάννης Καραμπεσίνης έφυγε από τη ζωή στις 15 Φεβρουαρίου του 2011 από έμφραγμα ή από μελαγχολία, είπαν οι θεράποντες γιατροί του.
Πηγή: www.lifo.gr
↧
Απαγόρευση βοσκής στην Αθήνα του 1842
Γράφει ο Ελευθέριος Γ. ΣκιαδάςΆλλες ήταν οι έγνοιες του Δημάρχου στην Αθήνα του 1842 με τις λίγες χιλιάδες κατοίκους της.
Οι ποιμένες περνούσαν τα ζωντανά τους μέσα από την πόλη καταστρέφοντας ακόμη και τα μικρά περιβόλια που διατηρούσαν οι κάτοικοί της. Η μεγαλύτερη όμως καταστροφή γινόταν στον Ελαιώνα των Αθηνών, τον οποίο η Πολιτεία προσπαθούσε να επαναφέρει στην προ της Επανάστασης κατάστασή του φυτεύοντας εκατοντάδες νέες ρίζες ελιές. Ατελείωτες ήταν, τέλος, οι καταστροφές σε περιοχές όπως στου Ρέντη, στο Μοσχάτο και στα μποστάνια τους.
Οπότε ο Ανάργυρος Πετράκης, ο Δήμαρχος της πρωτεύουσας, εξέδωσε «ειδοποίηση» δίνοντας διαταγή να διαβάζεται στις εκκλησίες τις Κυριακές και «εις τας πλατείας διά τυμπανοκρουσίας προς γνώσιν απάντων». Όπως δήλωνε, επιθυμούσε να προφυλάξει τις ιδιοκτησίες των πολιτών από τις βλάβες που προξενούσαν «τα ποίμνια και τα άλλα ζώα παντός είδους, τα οποία ως εκ της κακοηθείας των ποιμένων και βουκόλων απελαυνόμενα καταστρέφουν τα καλλιεργημένα κτήματα».
Οπότε ο Ανάργυρος Πετράκης, ο Δήμαρχος της πρωτεύουσας, εξέδωσε «ειδοποίηση» δίνοντας διαταγή να διαβάζεται στις εκκλησίες τις Κυριακές και «εις τας πλατείας διά τυμπανοκρουσίας προς γνώσιν απάντων». Όπως δήλωνε, επιθυμούσε να προφυλάξει τις ιδιοκτησίες των πολιτών από τις βλάβες που προξενούσαν «τα ποίμνια και τα άλλα ζώα παντός είδους, τα οποία ως εκ της κακοηθείας των ποιμένων και βουκόλων απελαυνόμενα καταστρέφουν τα καλλιεργημένα κτήματα».
Η ειδοποίηση ήταν σαφής: «Απαγορεύομεν εις πάντα έχοντα ποίμνιον προβάτων ή αγέλη βοών και λοιπών παντός είδους ζώων να επελαύνη αυτά εντός της περιοχής των Αθηνών και του ελαιώνος καθ’ όλην αυτού την περιφέρειαν», έγραφε ο «φετφάς» του Πετράκη, που παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Όπως η εξαίρεση που γινόταν «επί του παρόντος» επιτρέποντας «να βόσκωσι τα εργατικά ζώα των Πλακιωτών»!
Πού λοιπόν μπορούσαν να βόσκουν τα ζωντανά; Ορίσθηκε η τεράστια περιοχή από το Φάληρο μέχρι τη Βάρη και μόνον στα ακαλλιέργητα τμήματά της. Το θέμα αφορούσε ιδιαίτερα τους «κατωμερίτες» της πόλης, δηλαδή εκείνους που διατηρούσαν πανέμορφα περιβόλια στη δυτική ζώνη, κυρίως στις περιοχές που συνόρευαν με τον Κηφισό ποταμό. Η δική τους αγροτική παραγωγή πληττόταν από τα ζωντανά των βοσκών που κατέβαιναν και από άλλες επαρχίες για να ξεχειμωνιάσουν στις περιοχές της Αττικής.
↧
↧
Δεν έχει τον Θεό του αλλά σέβεται την θρησκεία !
Ήμαρτον Παναγία μου!
Αλέξης Τσίπρας 19/7/2011 στην Νάξο
«Η σχέση μου με την Εκκλησία είναι πολύ καλή και θα έλεγα ότι στηρίζεται στην ντομπροσύνη, εάν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη. Είμαι άθεος και δεν πιστεύω, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σέβομαι τη θρησκεία και κυρίως τους κληρικούς που δίνουν μάχη καθημερινά, ειδικά στην επαρχία διατελώντας ένα πολύ δύσκολο έργο. Σέβομαι τους παπάδες και το κοινωνικό τους έργο. Σε κάθε περιοχή, χωριό, που πηγαίνω συνομιλώ μαζί τους και ανταλλάσουμε απόψεις. Με τον αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο οι σχέσεις μου είναι πολύ καλές και έχουμε σε πολύ υψηλό επίπεδο συζητήσεις για όλα τα θέματα. Εκτιμώ και σέβομαι τα πιστεύω τους αλλά έχω την δική μου κοσμοθεωρία και δεν μου αρέσει να κρυβόμαστε».
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ¨"ΚΥΚΛΑΔΙΚΗ"
↧
Eν Αθήναις....όταν ο Μίκης είχε απαγορευτικό
Σαν αστεία έβλεπες κάποια πράγματα στα χρόνια της Εθνοσωτηρίου-Χούντας-Επανάστασης διαλέγεις και παίρνεις.
Ο Παπαδόπουλος στα πράγματα μετά του Μακαρέζου και Παττακού.
Είχαν και αυτοί όμως συγγενείς...φυσικό ήταν.
Οι συγγενείς είχαν και φίλους από πρίν...κολλητούς.
Δεν ήταν απαραίτητο να συμφωνούσαν με όλα αυτά που έγιναν.
Ένα βράδυ σε ένα ταβερνάκι μια παρέα διασκέδαζε υπό τους ήχους τραγουδιών
του Μίκη.
Υπήρχαν κάποιοι παλαβοί στην τότε Υπηρεσία Πληροφοριών των γνωστών
Μάλλιου και Μπάμπαλη που κυνηγούσαν και αυτούς που έβαζαν αλλά και άκουγαν τέτοια τραγούδια.
Κομμουνιστές έλεγαν και τους τσουβαλιάζανε στην Ασφάλεια.
Στην παρέα ήταν και μια στενή συγγενής ενός από τους παραπάνω αναφερθέντες.
Όλη η ταβέρνα τραγουδούσε Μίκη και φυσικά και η κοπέλα.
Κατέφθασαν τα συμβατικά αυτοκίνητα και μπούκαραν τα παιδιά της Πληροφοριών
να πιάσουν τους σαμποτέρ...τους αντάρτες.
Ο ταβερνιάρης του θανάτου...έτρεμε....
Η κοπέλα της παρέας πλησίασε τον επικεφαλής και κάτι του είπε
δείχνοντας και την ταυτότητά της που είχε το ίδιο επώνυμο με έναν από τους
τρείς παραπάνω.
Κλαρίνο ο δικός σου!
Έφυγαν όπως ήρθαν....ο ταβερνιάρης κέρασε όλα τα τραπέζια
αλλά ο Μίκης εσίγησε.
πίσω στα παλιά
↧
Έκοψε με τα δόντια την μύτη της πεθεράς και το δάχτυλο της κουνιάδας!
15/8/1964
Κατεδικάσθη εις 7 μηνών φυλάκισιν η […] ετών 37, κάτοικος Νέων Σφαγείων, διότι κατά την διάρκειαν λογομαχίας της με την πενθεράν και την γυναικαδελφήν της απέκοψε διά των οδόντων της το πτερύγιον της ρινός της πρώτης και την τελευταίαν φάλαγγα δακτύλου της δευτέρας.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
↧
Και λαγός της Κυβέρνησης να είναι πάλι με τίποτα δεν τρώγεται...ούτε στιφάδο!
↧
↧
Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου!
Ο Γ. Στουρνάρας ζητά την παραίτηση του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ, Στέλιου Σταυρίδη Το υπουργείο Οικονομικών δεν αναφέρθηκε σε περαιτέρω λεπτομέρειες!!!
Και η αιτία....Πήγαινε προς Κεφαλονιά μεριά ο Σταυρίδης και για να μην ξυπνήσει χαράματα
του είπε ο Μελισσανίδης..."...ρε συ έλα να σε πετάξω με το λίαρ τζετ...από εκεί
θα περάσω...προς Γαλλία πάω...θα βάλω και καύσιμα..."
Ο Μελισσανίδης πήρε προχθές τον ΟΠΑΠ μέσω ΤΑΙ ΠΕΔ....
Αφέλεια...μπορεί..αλλά μέσα σε όλα αυτά που μας συμβαίνουν
και είμαστε τρελαμένοι άντε να σκεφτείς ψύχραιμα.
Φυσικά η πώληση του ΟΠΑΠ είχε ξεκινήσει πρίν από τον Σταυρίδη.
Δεν πειράζει ο πρώην πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ έχει δική του δουλειά
και δεν θα μείνει άνεργος.
Οι πισίνες του να είναι καλά!
πίσω στα παλιά
=============================================
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ Οι πισίνες δεν ξέρουν από κρίση
Το 2009 κατασκευάστηκαν 1.300-1.400, ενώ το πρώτο εξάμηνο της εφετινής χρονιάς κατασκευάστηκαν περίπου 700 πισίνες, δηλαδή 10% περισσότερες από ό,τι το αντίστοιχο εξάμηνο πέρυσι
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 14/08/2010
Μέσα στην κρίση οι Ελληνες εξακολουθούν να φτιάχνουν πισίνες! Οχι βέβαια με τους ρυθμούς που μας είχαν συνηθίσει παλαιότερα ούτε με το ίδιο κόστος, αφού τα παζάρια είναι πολύ σκληρά και μια μέση πισίνα των 30 τ.μ., που κοστίζει περίπου 20.000 ευρώ, τώρα με την κρίση μπορεί να κατασκευαστεί με 12.000-15.000 ευρώ.
Σήμερα στη χώρα μας υπολογίζεται ότι υπάρχουν περισσότερες από 120.000 πισίνες, μικρές, μεσαίες των 60 τ.μ. ή και μεγάλες των 150 τ.μ. σε πολυκατοικίες, μονοκατοικίες, επαύλεις ή ξενοδοχεία. Οι περισσότερες από αυτές κατασκευάστηκαν τη χρυσή περίοδο 1995-2007 όπου ορισμένοι συμπολίτες μας έφτασαν να θεωρούν την πισίνα απαραίτητο οικιακό εξάρτημα, όπως το ψυγείο ή η τηλεόραση.
Χρυσή χρονιά για τις πισίνες θεωρείται το 2005, οπότε κατασκευάστηκαν περίπου 6.000 πισίνες μέσα στο δωδεκάμηνο. Το 2008 όμως, όταν ξεκίνησε η κρίση, κατασκευάστηκαν 2.000 «κομμάτια». Το 2009 κατασκευάστηκαν 1.300-1.400, αφού πολλές έμειναν ημιτελείς, ενώ στο πρώτο εξάμηνο της εφετινής χρονιάς (ω της εκπλήξεως) κατασκευάστηκαν περίπου 700 πισίνες, δηλαδή 10% περισσότερες από ό,τι στο εξάμηνο της περυσινής χρονιάς που ήταν το χειρότερο της τελευταίας δεκαπενταετίας.
«Η κατασκευή μιας πισίνας εξαρτάται και από ψυχολογικούς λόγους, αφού το κόστος της δεν είναι ιδιαίτερα υψηλό, είναι περίπου όσο και ενός αυτοκινήτου μεσαίου κυβισμού» λέει ο κ. Στέλιος Σταυρίδης (σκίτσο), πρόεδρος της εταιρείας Ρiscines ideales, που είναι η πιο μεγάλη στον κλάδο και βραβεύεται κάθε χρόνο με το έπαθλο του καλύτερου εργασιακού περιβάλλοντος. Ο ίδιος διευκρινίζει ότι κατασκευάζει μόνο νόμιμες πισίνες, δηλαδή αυτές που έχουν πολεοδομική άδεια, και δεν ανακατεύεται με τις χιλιάδες παράνομες που υπάρχουν. Το κλειδί για να καταλάβει κανείς αν μια πισίνα είναι νόμιμη ή όχι είναι η παραλαβή του μπετόν που πρέπει να γίνει μέρα μεσημέρι με όλα τα παραστατικά και όχι...τα μαύρα μεσάνυχτα. Οσο για αυτές που έχουν χτιστεί χωρίς άδεια, μια και το τεκμήριο πισίνας δεν είναι υψηλό ( 6.000 ευρώ για 60 τ.μ.), ο κ. Σταυρίδης εκφράζει την άποψη ότι με ένα πρόστιμο της τάξεως των 150 ευρώ ανά τ.μ. θα μπορούσε να τακτοποιηθεί και να κερδίσει αρκετά εκατομμύρια και το Ελληνικό Δημόσιο.
Πώς ξεκίνησε η «φάμπρικα»
Το φθινόπωρο του 1992 στον προθάλαμο του πολυτελέστατου γραφείου του προέδρου της ΑΓΕΤ Ηρακλής γινόταν πανδαιμόνιο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε πουλήσει τον Ηρακλή στην ιταλική Καλτσεστρούτσι και ο ισχυρός άνδρας των γειτόνων, ο παλαίμαχος συνδικαλιστής και μετέπειτα μάνατζερ των εργοδοτών του Τζ. Παντσαβόλτα, επέλεγε τους στενούς συνεργάτες του. Εξω από το γραφείο του εκείνη την ημέρα περίμενε το «φαβορί» για να αναλάβει τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου ή του γενικού διευθυντή. Ηταν οκ. Στέλιος Σταυρίδης, ο οποίος είχε «τρέξει» τον Ηρακλή για λογαριασμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, θεωρούνταν επιτυχημένος στο πόστο του και είχε άριστες σχέσεις με τους Ιταλούς.
Οταν όμως μπήκε στο γραφείο του κ. Παντσαβόλτα με τις βαριές κουρτίνες, τα σκουρόχρωμα έπιπλα από καρυδιά και τη φωτεινή θέα στον μεγάλο κήπο του κτιρίου της Λυκόβρυσης, τον περίμενε μια άνευ προηγουμένου ψυχρολουσία. Χωρίς περιστροφές, ο ιταλός μάνατζερσυνδικαλιστής τού ανακοίνωσε ότι δεν θα συνεργαστούν αφού τις καίριες θέσεις στον όμιλο θα καταλάμβαναν τεχνοκράτες που θα μετακόμιζαν κατευθείαν από το Μιλάνο στην Αθήνα.
Ο κ. Σταυρίδης, που θεωρούσε σχεδόν δεδομένη την τοποθέτησή του, έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Εμεινε χωρίς δουλειά, αναζήτησε φίλους και γνωστούς επιχειρηματίες για να δουλέψει μαζί τους, αλλά βρήκε πόρτες κλειστές. Ανθρωποι με τους οποίους συνέτρωγε συχνά, άνθρωποι με τους οποίους είχε κάνει διακοπές μαζί και του δήλωναν ότι θα του συμπαρασταθούν στο δύσκολο έργο του στον Ηρακλή όταν θα αναλάμβανε, τώρα δεν... έβγαιναν καν στο τηλέφωνο!
Πάνω στην απογοήτευσή του συνάντησε έναν παλιό φίλο από το Πολυτεχνείο ο οποίος μόλις είχε έρθει από το Παρίσι. «Γιατί δεν ασχολείσαι με τις πισίνες; Στη Γαλλία τους έχει πιάσει όλους τρέλα. Φτιάχνουν πισίνες στους κήπους τους, στις ταράτσες τους, στα ξενοδοχεία τους, ακόμη και μέσα σε παλιούς στάβλους». Ηταν το σινιάλο μέσα στην απογοήτευση. Ο κ. Σταυρίδης το αποφάσισε και μέσα σε δύο μήνες ίδρυσε την εταιρεία Ρiscines Ιdeales. Το ξεκίνημα της εταιρείας ήταν... κολοσσιαίο: ένα δυάρι για έδρα, ένας αυτόματος τηλεφωνητής, μια γραμματέας, ένα fax και ένας συνεταίρος για να παίρνει μέτρα και να αναθέτει τις εργολαβίες. Ελληνικά φαινόμενα, δηλαδή, αλλά με αισιοδοξία για το μέλλον, η οποία δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος.
Δυσκολίες στην αρχή
![]()
Κάθε αρχή και δύσκολη, λοιπόν. Το ίδιο συνέβη και με τον κ. Σταυρίδη, ο οποίος το 1994 κατασκεύασε μόλις 15 πισίνες σε όλη τη χώρα, την επόμενη χρονιά 130 και έφτασε το 2007 να κατασκευάσει περίπου 1.000 και το 2008 να φτάσει τις 1.200.«Καθόλου άσχημα, αν σκεφτεί κανείς ότι μία στις τρεις καινούργιες επιχειρήσεις κλείνουν στην Ελλάδα μέσα σε έναν χρόνο και τέσσερις στις πέντε κλείνουν μέσα σε μία τετραετία» λέει ο ίδιος.
Εν τω μεταξύ όμως, και παρά την κρίση, ο κ. Σταυρίδης πρόλαβε να αναδείξει την εταιρεία του και το 2009 για τρίτη συνεχόμενη χρονιά την καλύτερη από άποψη εργασιακού περιβάλλοντος στην Ελλάδα και την τέταρτη καλύτερη στην Ευρώπη με βάση τα βραβεία του οργανισμού Βest Work Ρlace Εurope. Το βραβείο στηρίζεται σε υπόδειγμα που επινόησαν δύο αμερικανοί δημοσιογράφοι πριν από περίπου 15 χρόνια και περιλαμβάνει 54 ερωτήσεις σε στελέχη επιχειρήσεων τα οποία απαντούν ανωνύμως.
Οι παράμετροι που υπολογίζονται είναι ο σεβασμός, η δικαιοσύνη, η συντροφικότητα, η προσωπική αξιοπρέπεια και η αξιοπιστία μέσα στην επιχείρηση. Αυτό το τελευταίο, δηλαδή η αξιοπιστία μιας επιχείρησης, φαίνεται ότι είναι και το πιο σημαντικό, όπως θα δούμε αμέσως.
Η Ειρήνη Παπά και η «θεατρική πισίνα»
Πριν από τρία-τέσσερα χρόνια η κορυφαία ελληνίδα ηθοποιός Ειρήνη Παπά απευθύνθηκε στον κ. Σταυρίδη και του ζήτησε να φτιάξει στο εξοχικό της στην Ανδρο μια πρωτότυπη πισίνα που θα ήταν ένα πραγματικό έργο τέχνης. Η επιθυμία της ήταν η πισίνα να θυμίζει θεατρική σκηνή, προφανώς αρχαίου θεάτρου. Ηταν μια πραγματική πρόκληση για τον κ. Σταυρίδη, αφού είναι φανερό ότι μια τέτοια κατασκευή στον κήπο του εξοχικού της Ειρήνης Παπά θα έκανε τον γύρο του κόσμου σε γνωστά περιοδικά και θα προσέφερε στην Ρiscines Ιdeales άφθονη δωρεάν διαφήμιση.
Ο κ. Σταυρίδης το μελέτησε, το μέτρησε, και τελικά διαπίστωσε ότι τεχνικά μια τέτοια κατασκευή στον συγκεκριμένο χώρο είχε τεράστιες πιθανότητες τεχνικής αποτυχίας. Με παρρησία λοιπόν ομολόγησε στην κυρία Παπά ότι δεν μπορεί να αναλάβει το έργο διότι δεν είναι σίγουρος 100% για την επιτυχία του και μάλιστα χαρακτηριστικά σχολίασε: «Αν σας φτιάξω τέτοια πισίνα, κινδυνεύω να γίνω εγώ ο ίδιος θέατρο!».Ο κ. Σταυρίδης υπενθυμίζει κάτι που δεν έχει γίνει ιδιαίτερα αντιληπτό: «Τα επόμενα 15χρόνια η Ανατολική Μεσόγειος θα γίνει ένας από τους τρεις μεγαλύτερους τουριστικούςπροορισμούς στον κόσμο, αφού θα επενδυθούν περίπου 4 τρισ. ευρώ σε χώρες όπως ηΕλλάδα αλλά και σε γύρω χώρες που έχουν αεροπορική απόσταση από την Αθήνα έως τρειςώρες».Ως το μεγάλο τουριστικό «μπουμ» πάντως η ελληνική αγορά, όπου λειτουργούν περισσότερες από 120.000 πισίνες, εκ των οποίων το 40% είναι παράνομες, περιμένει την ανάκαμψη. Στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης γίνονται και εισαγωγές προκατασκευασμένων κατασκευών χαμηλού κόστους, περίπου 6.000 ευρώ, που χρησιμοποιούνται κυρίως σε σπίτια της επαρχίας. Μόδα έχει γίνει και το λεγόμενο swimming spa, δηλαδή ένα μεγάλο υδρομασάζ που χρησιμοποιείται και μέσα σε σπίτια ή σε δωμάτια ξενοδοχείων, δεν χρειάζεται άδεια και κοστίζει από 15.000 έως 60.000 ευρώ τον χρόνο.
Πέρα από τους αριθμούς, ο κ. Σταυρίδης δηλώνει ότι υπολογίζει κυρίως στην ανθρώπινη εμπιστοσύνη και στον σεβασμό των υπαλλήλων και των συνεργατών του.
Σήμερα στη χώρα μας υπολογίζεται ότι υπάρχουν περισσότερες από 120.000 πισίνες, μικρές, μεσαίες των 60 τ.μ. ή και μεγάλες των 150 τ.μ. σε πολυκατοικίες, μονοκατοικίες, επαύλεις ή ξενοδοχεία. Οι περισσότερες από αυτές κατασκευάστηκαν τη χρυσή περίοδο 1995-2007 όπου ορισμένοι συμπολίτες μας έφτασαν να θεωρούν την πισίνα απαραίτητο οικιακό εξάρτημα, όπως το ψυγείο ή η τηλεόραση.
Χρυσή χρονιά για τις πισίνες θεωρείται το 2005, οπότε κατασκευάστηκαν περίπου 6.000 πισίνες μέσα στο δωδεκάμηνο. Το 2008 όμως, όταν ξεκίνησε η κρίση, κατασκευάστηκαν 2.000 «κομμάτια». Το 2009 κατασκευάστηκαν 1.300-1.400, αφού πολλές έμειναν ημιτελείς, ενώ στο πρώτο εξάμηνο της εφετινής χρονιάς (ω της εκπλήξεως) κατασκευάστηκαν περίπου 700 πισίνες, δηλαδή 10% περισσότερες από ό,τι στο εξάμηνο της περυσινής χρονιάς που ήταν το χειρότερο της τελευταίας δεκαπενταετίας.
«Η κατασκευή μιας πισίνας εξαρτάται και από ψυχολογικούς λόγους, αφού το κόστος της δεν είναι ιδιαίτερα υψηλό, είναι περίπου όσο και ενός αυτοκινήτου μεσαίου κυβισμού» λέει ο κ. Στέλιος Σταυρίδης (σκίτσο), πρόεδρος της εταιρείας Ρiscines ideales, που είναι η πιο μεγάλη στον κλάδο και βραβεύεται κάθε χρόνο με το έπαθλο του καλύτερου εργασιακού περιβάλλοντος. Ο ίδιος διευκρινίζει ότι κατασκευάζει μόνο νόμιμες πισίνες, δηλαδή αυτές που έχουν πολεοδομική άδεια, και δεν ανακατεύεται με τις χιλιάδες παράνομες που υπάρχουν. Το κλειδί για να καταλάβει κανείς αν μια πισίνα είναι νόμιμη ή όχι είναι η παραλαβή του μπετόν που πρέπει να γίνει μέρα μεσημέρι με όλα τα παραστατικά και όχι...τα μαύρα μεσάνυχτα. Οσο για αυτές που έχουν χτιστεί χωρίς άδεια, μια και το τεκμήριο πισίνας δεν είναι υψηλό ( 6.000 ευρώ για 60 τ.μ.), ο κ. Σταυρίδης εκφράζει την άποψη ότι με ένα πρόστιμο της τάξεως των 150 ευρώ ανά τ.μ. θα μπορούσε να τακτοποιηθεί και να κερδίσει αρκετά εκατομμύρια και το Ελληνικό Δημόσιο.
Πώς ξεκίνησε η «φάμπρικα»
Το φθινόπωρο του 1992 στον προθάλαμο του πολυτελέστατου γραφείου του προέδρου της ΑΓΕΤ Ηρακλής γινόταν πανδαιμόνιο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε πουλήσει τον Ηρακλή στην ιταλική Καλτσεστρούτσι και ο ισχυρός άνδρας των γειτόνων, ο παλαίμαχος συνδικαλιστής και μετέπειτα μάνατζερ των εργοδοτών του Τζ. Παντσαβόλτα, επέλεγε τους στενούς συνεργάτες του. Εξω από το γραφείο του εκείνη την ημέρα περίμενε το «φαβορί» για να αναλάβει τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου ή του γενικού διευθυντή. Ηταν οκ. Στέλιος Σταυρίδης, ο οποίος είχε «τρέξει» τον Ηρακλή για λογαριασμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, θεωρούνταν επιτυχημένος στο πόστο του και είχε άριστες σχέσεις με τους Ιταλούς.
Οταν όμως μπήκε στο γραφείο του κ. Παντσαβόλτα με τις βαριές κουρτίνες, τα σκουρόχρωμα έπιπλα από καρυδιά και τη φωτεινή θέα στον μεγάλο κήπο του κτιρίου της Λυκόβρυσης, τον περίμενε μια άνευ προηγουμένου ψυχρολουσία. Χωρίς περιστροφές, ο ιταλός μάνατζερσυνδικαλιστής τού ανακοίνωσε ότι δεν θα συνεργαστούν αφού τις καίριες θέσεις στον όμιλο θα καταλάμβαναν τεχνοκράτες που θα μετακόμιζαν κατευθείαν από το Μιλάνο στην Αθήνα.
Ο κ. Σταυρίδης, που θεωρούσε σχεδόν δεδομένη την τοποθέτησή του, έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Εμεινε χωρίς δουλειά, αναζήτησε φίλους και γνωστούς επιχειρηματίες για να δουλέψει μαζί τους, αλλά βρήκε πόρτες κλειστές. Ανθρωποι με τους οποίους συνέτρωγε συχνά, άνθρωποι με τους οποίους είχε κάνει διακοπές μαζί και του δήλωναν ότι θα του συμπαρασταθούν στο δύσκολο έργο του στον Ηρακλή όταν θα αναλάμβανε, τώρα δεν... έβγαιναν καν στο τηλέφωνο!
Πάνω στην απογοήτευσή του συνάντησε έναν παλιό φίλο από το Πολυτεχνείο ο οποίος μόλις είχε έρθει από το Παρίσι. «Γιατί δεν ασχολείσαι με τις πισίνες; Στη Γαλλία τους έχει πιάσει όλους τρέλα. Φτιάχνουν πισίνες στους κήπους τους, στις ταράτσες τους, στα ξενοδοχεία τους, ακόμη και μέσα σε παλιούς στάβλους». Ηταν το σινιάλο μέσα στην απογοήτευση. Ο κ. Σταυρίδης το αποφάσισε και μέσα σε δύο μήνες ίδρυσε την εταιρεία Ρiscines Ιdeales. Το ξεκίνημα της εταιρείας ήταν... κολοσσιαίο: ένα δυάρι για έδρα, ένας αυτόματος τηλεφωνητής, μια γραμματέας, ένα fax και ένας συνεταίρος για να παίρνει μέτρα και να αναθέτει τις εργολαβίες. Ελληνικά φαινόμενα, δηλαδή, αλλά με αισιοδοξία για το μέλλον, η οποία δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος.
Δυσκολίες στην αρχή
Εν τω μεταξύ όμως, και παρά την κρίση, ο κ. Σταυρίδης πρόλαβε να αναδείξει την εταιρεία του και το 2009 για τρίτη συνεχόμενη χρονιά την καλύτερη από άποψη εργασιακού περιβάλλοντος στην Ελλάδα και την τέταρτη καλύτερη στην Ευρώπη με βάση τα βραβεία του οργανισμού Βest Work Ρlace Εurope. Το βραβείο στηρίζεται σε υπόδειγμα που επινόησαν δύο αμερικανοί δημοσιογράφοι πριν από περίπου 15 χρόνια και περιλαμβάνει 54 ερωτήσεις σε στελέχη επιχειρήσεων τα οποία απαντούν ανωνύμως.
Οι παράμετροι που υπολογίζονται είναι ο σεβασμός, η δικαιοσύνη, η συντροφικότητα, η προσωπική αξιοπρέπεια και η αξιοπιστία μέσα στην επιχείρηση. Αυτό το τελευταίο, δηλαδή η αξιοπιστία μιας επιχείρησης, φαίνεται ότι είναι και το πιο σημαντικό, όπως θα δούμε αμέσως.
Η Ειρήνη Παπά και η «θεατρική πισίνα»
Πριν από τρία-τέσσερα χρόνια η κορυφαία ελληνίδα ηθοποιός Ειρήνη Παπά απευθύνθηκε στον κ. Σταυρίδη και του ζήτησε να φτιάξει στο εξοχικό της στην Ανδρο μια πρωτότυπη πισίνα που θα ήταν ένα πραγματικό έργο τέχνης. Η επιθυμία της ήταν η πισίνα να θυμίζει θεατρική σκηνή, προφανώς αρχαίου θεάτρου. Ηταν μια πραγματική πρόκληση για τον κ. Σταυρίδη, αφού είναι φανερό ότι μια τέτοια κατασκευή στον κήπο του εξοχικού της Ειρήνης Παπά θα έκανε τον γύρο του κόσμου σε γνωστά περιοδικά και θα προσέφερε στην Ρiscines Ιdeales άφθονη δωρεάν διαφήμιση.
Ο κ. Σταυρίδης το μελέτησε, το μέτρησε, και τελικά διαπίστωσε ότι τεχνικά μια τέτοια κατασκευή στον συγκεκριμένο χώρο είχε τεράστιες πιθανότητες τεχνικής αποτυχίας. Με παρρησία λοιπόν ομολόγησε στην κυρία Παπά ότι δεν μπορεί να αναλάβει το έργο διότι δεν είναι σίγουρος 100% για την επιτυχία του και μάλιστα χαρακτηριστικά σχολίασε: «Αν σας φτιάξω τέτοια πισίνα, κινδυνεύω να γίνω εγώ ο ίδιος θέατρο!».Ο κ. Σταυρίδης υπενθυμίζει κάτι που δεν έχει γίνει ιδιαίτερα αντιληπτό: «Τα επόμενα 15χρόνια η Ανατολική Μεσόγειος θα γίνει ένας από τους τρεις μεγαλύτερους τουριστικούςπροορισμούς στον κόσμο, αφού θα επενδυθούν περίπου 4 τρισ. ευρώ σε χώρες όπως ηΕλλάδα αλλά και σε γύρω χώρες που έχουν αεροπορική απόσταση από την Αθήνα έως τρειςώρες».Ως το μεγάλο τουριστικό «μπουμ» πάντως η ελληνική αγορά, όπου λειτουργούν περισσότερες από 120.000 πισίνες, εκ των οποίων το 40% είναι παράνομες, περιμένει την ανάκαμψη. Στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης γίνονται και εισαγωγές προκατασκευασμένων κατασκευών χαμηλού κόστους, περίπου 6.000 ευρώ, που χρησιμοποιούνται κυρίως σε σπίτια της επαρχίας. Μόδα έχει γίνει και το λεγόμενο swimming spa, δηλαδή ένα μεγάλο υδρομασάζ που χρησιμοποιείται και μέσα σε σπίτια ή σε δωμάτια ξενοδοχείων, δεν χρειάζεται άδεια και κοστίζει από 15.000 έως 60.000 ευρώ τον χρόνο.
Πέρα από τους αριθμούς, ο κ. Σταυρίδης δηλώνει ότι υπολογίζει κυρίως στην ανθρώπινη εμπιστοσύνη και στον σεβασμό των υπαλλήλων και των συνεργατών του.
==============================================================
| Δημήτρης Μελισσανίδης - Aegean Oil | ||||
| ||||
↧
Παραπονιόταν και τον έβαλαν να καθαρίσει τους δρόμους!
Γράφει ο Ελευθέριος Γ. ΣκιαδάςΕίχε την ατυχή ιδέα να στείλει επιστολή σε εφημερίδα ο γηγενής Αθηναίος Γκίκας Μπινιάρης,
το 1836, διαμαρτυρόμενος διότι η Δημοτική Αρχή αμελούσε και δεν φρόντιζε τη γειτονιά του. Προέβαινε δε και σε απευθείας καταγγελία στο πρόσωπο του δημάρχου Αθηναίων Ανάργυρου Πετράκη, διότι φρόντιζε να λάμπει η περιοχή όπου βρισκόταν το σπίτι του, αλλά και άλλες γειτονιές όπου κατοικούσαν πολιτικοί φίλοι του. Διαμένοντας στην απόμερη τότε γειτονιά των Αγίων Ασωμάτων παραπονιόταν ότι «αι ακαθαρσίαι εμφωλεύουν εις τα μέρη μας και καμμία φροντίς δεν λαμβάνεται» και πως ο δήμαρχος «αφού ετιμήθη με των συμπολιτών του τας ψήφους, μήτε επάτησεν εις τα μέρη μας». Έκανε όμως και άλλες καταγγελίες ο άμοιρος Αθηναίος για ανέγερση σπιτιών χωρίς άδεια δείχνοντας ευθέως τον Αστυνόμο αλλά και τον Δήμαρχο.
Όχι μόνον δεν είδε καθαριότητα στη γειτονιά του, αλλά μπήκε σε αφάνταστες περιπέτειες.
Όχι μόνον δεν είδε καθαριότητα στη γειτονιά του, αλλά μπήκε σε αφάνταστες περιπέτειες.
«Ο υπαστυνόμος Μ. Χαλκοκονδύλης επιστατών προχθές εις την κάθαρσιν των δρόμων,
μ’ έκραξε και μ’ επροσκάλεσε να καθαρίσω τον δρόμον», έγραφε με παράπονο λίγες ημέρες αργότερα, αποκαλύπτοντας ότι μόλις αρνήθηκε, ο υπαστυνόμος τον έριξε στη φυλακή.
Ως αιτιολογία χρησιμοποίησε μία πρόβλεψη του Νόμου που επέβαλε την αναγκαστική εργασία σε κοινωφελείς δραστηριότητες. Ο υπαστυνόμος –προφανώς εκτελώντας εντολές– ήθελε σώνει και καλά να καθαρίσει ο Μπινιάρης τους δρόμους για τους οποίους παραπονιόταν δημοσίως.
Η αντίδραση ήταν σφοδρή και σφοδρά τα πυρά που εξαπέλυσαν πολίτες και Τύπος. Περισσότερο διότι τα καμώματα της Αστυνομίας θύμιζαν τους ζαπίτες, δηλαδή τους Τούρκους που εκτελούσαν χρέη αστυνόμων στα χρόνια της σκλαβιάς. «Οι αστυνομικοί υπάλληλοι, κάθε στιγμήν ευρισκόμενοι εις συνάφειαν με τους πολίτας, έχουν χρέος να τους σέβονται», έγραφε
Η αντίδραση ήταν σφοδρή και σφοδρά τα πυρά που εξαπέλυσαν πολίτες και Τύπος. Περισσότερο διότι τα καμώματα της Αστυνομίας θύμιζαν τους ζαπίτες, δηλαδή τους Τούρκους που εκτελούσαν χρέη αστυνόμων στα χρόνια της σκλαβιάς. «Οι αστυνομικοί υπάλληλοι, κάθε στιγμήν ευρισκόμενοι εις συνάφειαν με τους πολίτας, έχουν χρέος να τους σέβονται», έγραφε
ο Κ. Σακελλαρόπουλος, σχολιάζοντας τα παθήματα του Μπινιάρη, ο οποίος μάλλον δεν θα διαμαρτυρήθηκε ξανά για την κατάσταση των δρόμων.
↧
Οταν οι Ελληνες κομμουνιστές πήραν την εξουσία...
Στη Σοβιετική Ενωση του Μεσοπολέμου και μέχρι το 1937, η κοινότητα των Ελλήνων κομμουνιστών κατέλαβε θέσεις-κλειδιά του κοινωνικού οικοδομήματος που έχτιζε η ΕΣΣΔ και βασιζόταν στην εκπροσώπηση των εθνοτήτωνΕνα από τα πιο άγνωστα θέματα της νεοελληνικής ιστοριογραφίας, αλλά και του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, υπήρξε η δράση των ελληνικών κομμουνιστικών οργανώσεων στη Σοβιετική Ενωση μέχρι το '37.![Ο Γιάννης Πασαλίδης με τη σύζυγό του και το γιο του Αριστοτέλη, στο Σοχούμι]()
Ο Γιάννης Πασαλίδης με τη σύζυγό του και το γιο του Αριστοτέλη, στο ΣοχούμιΣτην ΕΣΣΔ είχαν παραμείνει δεκάδες χιλιάδες Ελληνες μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την πλήρη επικράτηση των μπολσεβίκων στη Ρωσία. Από νωρίς είχε διαμορφωθεί μια νέα ελληνική μπολσεβικική ηγεσία, η οποία προσπάθησε με κάθε τρόπο να αναπτύξει πολιτισμικά και πολιτικά τις ελληνικές κοινότητες.Διαμορφώθηκε έτσι ένας σημαντικός και πολυάνθρωπος σοβιετικός ελληνισμός, πλήρως αυτονομημένος από την Ελλάδα και σε σύγκρουση με το ιδεολόγημα της «μητέρας-πατρίδας». Ο ελληνισμός αυτός συγκροτήθηκε σε ένα ιδιαίτερο ελληνικό κέντρο, απέκτησε εσωτερική ζωή και ενδιαφέρουσες δομές, υπήρξε το καταφύγιο και το αποκούμπι των κυνηγημένων αριστερών από την «αστική Ελλάδα», συνομίλησε ισότιμα με το σοβιετικό περιβάλλον, υλοποίησε τις πλέον προχωρημένες ιδέες του ελληνικού δημοτικισμού. Τη σοβιετική κυριαρχία επί των πολυάνθρωπων ελληνικών κοινοτήτων εξασφάλιζαν οι ελληνικές κομματικές οργανώσεις, οι οποίες με αυτόν τον τρόπο ασκούσαν την εξουσία και υλοποιούσαν και τις πιο τολμηρές πολιτιστικές μεταρρυθμίσεις (όπως η καθιέρωση της δημοτικής και του 20γράμματου αλφάβητου)...Πάνω από 300.000 ΕλληνεςΟι Ελληνες που παρέμειναν στη Σοβιετική Ενωση αποτελούσαν μία από τις 160 περίπου εθνικές ομάδες που συγκροτούσαν το πολυεθνικό μόρφωμα. Ανήκαν σε διάφορες εθνικοτοπικές ομάδες, όπως Πόντιοι και ελλαδικοί μετανάστες από τον 18ο και 19ο αιώνα, Μαριουπολίτες, πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ φυγάδες από την Ελλάδα λόγω των αντικομμουνιστικών διώξεων.Ο ακριβής τους αριθμός είναι δύσκολο να υπολογιστεί. Πρέπει να κυμαίνονταν μεταξύ 300.000 έως 440.000 ατόμων, από τους οποίους το 80% ήταν αγρότες και το ένα τρίτο περίπου είχε την ελληνική υπηκοότητα. Σε αυτούς εντάχθηκαν και αρκετοί κομμουνιστές φυγάδες από την Ελλάδα.Τα θέματα αυτά παρέμειναν άγνωστη σελίδα της Νεοελληνικής Ιστορίας, αφενός γιατί οι πρωταγωνιστές -παρ' ότι πιστοί στο κόμμα και στις νέες αξίες που κυριάρχησαν- έπεσαν θύματα της αντιμειονοτικής-ρατσιστικής πολιτικής του σταλινισμού και, αφετέρου, γιατί η ελλαδική ιστοριογραφία υπήρξε βαθύτατα εσωστρεφής. Υπάρχει βέβαια και άλλος ένας λόγος, που σχετίζεται με τον τρόπο λειτουργίας των σύγχρονων κρατών και των τρόπων που διαμορφώνονται οι κυρίαρχες ιδεολογίες. Από τη στιγμή που τα σύγχρονα σύνορα χαράχτηκαν όταν οι πολυεθνικές αυτοκρατορίες παραχώρησαν μέσα από βασανιστικές διεργασίες τη θέση τους στα εθνικά κράτη, συνηθίσαμε να θεωρούμε ότι το άπαν βρίσκεται εντός των συνόρων. Τα ελλαδικά όρια όπως τελικά διαμορφώθηκαν με την τραγωδία του '22 επεκτάθηκαν και στον τρόπο αντίληψης της σύγχρονης Ιστορίας. Ο τρόπος αυτός επεκτάθηκε και στη θεώρηση της ιστορίας της ελληνικής Αριστεράς. Μιας Αριστεράς τόσο πολύμορφης και πολυδιάστατης όσο και ο παλιός οικουμενικός κόσμος πριν αυτός περιοριστεί από τα σύνορα και τις νόρμες του εθνικού κράτους. Μόνο μία από τις πολλές εκδοχές έγινε κυρίαρχη, γιατί επιβίωσε του αδυσώπητου ιστορικού χρόνου. Η Αριστερά των Ελλήνων στη Σμύρνη, στην Τραπεζούντα, στην Κωσταντινούπολη, στην Οδησσό και στο Σοχούμι εξαφανίστηκε εντελώς από το πεδίο, ακόμα και αυτό των ιστορικών. Και όμως! Κάποιες απ' αυτές τις εκδοχές, ίσως και να ήταν σπουδαιότερες στο χρόνο τους από αυτήν που τελικά επέζησε.Στη Σοβιετική Ενωση του Μεσοπολέμου, οι Ελληνες κομμουνιστές πήραν και άσκησαν την εξουσία για μια ολόκληρη εικοσαετία. Η εθνική πολιτική που ακολουθήθηκε στη Σοβιετική Ενωση ευνοούσε την πολιτική εκπροσώπηση των διαφόρων εθνών που συναπάρτιζαν το σοβιετικό κοινωνικό οικοδόμημα. Ετσι, την εξουσία επί των πολυάνθρωπων ελληνικών κοινοτήτων της ΕΣΣΔ ασκούσαν οι ελληνικές κομματικές οργανώσεις, που ήταν βεβαίως ενταγμένες στο αντίστοιχο κόμμα. Με μια έννοια, οι Ελληνες κομμουνιστές πήραν και άσκησαν όντως εξουσία, διαμόρφωσαν τις κοινωνικές δομές, επηρέασαν τις πολιτιστικές κατευθύνσεις, διαμόρφωσαν μια παράδοξη σοβιετική Ελλάδα στα μαυροθαλασσίτικα παράλια, με ξεκάθαρη πολιτισμική ταυτότητα, σε απόλυτη σύγκρουση με την αστική Ελλάδα των Βαλκανίων. Αναλυτική αναφορά στο θέμα αυτό, απ' όπου και δανειστήκαμε τον τίτλο του σημερινού αφιερώματος, υπάρχει στο υπό έκδοση τεύχος του περιοδικού «Μαρξιστική Σκέψη».Η ελληνική κοινωνία της Σοβιετικής Ενωσης, μετά την αναχώρηση την περίοδο 1919-1922 για την Ελλάδα ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού της, βρέθηκε απογυμνωμένη από την παραδοσιακή πνευματική και πολιτική ηγεσία της. Η νέα ελίτ των διανοουμένων που δημιουργήθηκε στις μετεπαναστατικές συνθήκες, προσπάθησε να συνδυάσει την αναγκαιότητα για «μόρφωση του λαού» με την ιδεολογία που κυριαρχούσε τότε. Η διανόηση αυτή είχε ως αφετηρία της τους Γεώργιο Σκληρό, Γιάννη Πασαλίδη, Γιώργο Φωτιάδη, Γιάγκο Κανονίδη, Βλαδίμηρο Τριανταφύλλοφ, Νικόλαο Αναστασιάδη, Ωρίωνα Αλεξάκη. Εγινε μια αξιόλογη προσπάθεια να διατυπωθεί μια μπολσεβικική ερμηνεία των ελληνικών πολιτιστικών και πολιτικών πραγμάτων.Ηδη από την εποχή της Οκτωβριανής Επανάστασης (Οκτώβριος 1917) είχε παρατηρηθεί η δράση ελληνικών επαναστατικών οργανώσεων και φιλομπολσεβικικών πυρήνων σε όλες τις περιοχές που κατοικούσε η ελληνική κοινότητα. Βέβαια, στο χώρο της Υπερκαυκασίας -κυρίως στη Γεωργία- η πλειονότητα των Ελλήνων επαναστατών θα εκφραστεί μέσα από το σοσιαλεπαναστατικό ή το μενσεβικικό κίνημα. Θεωρείται ότι ειδικά στο χώρο του Καρς η πλειονότητα των Ελλήνων δασκάλων ήταν ενταγμένοι στους σοσιαλεπαναστάτες.Η περίοδος που ακολούθησε έπειτα από την πλήρη επικράτηση των μπολσεβίκων χαρακτηρίστηκε από την προσπάθεια των Ελλήνων διανοουμένων για τη συγκρότηση μιας ελληνικής σοβιετικής εκπαίδευσης και ενός, ανεξάρτητου από την Ελλάδα, ελληνικού σοβιετικού πολιτισμού. Αρχικά το επίκεντρο της όλης προσπάθειας βρισκόταν στη νότια Ρωσία, στην κοιλάδα του Κουμπάν, στην περιοχή της πόλης Κρασνοντάρ. Το εγχείρημα αυτό αναπτύχθηκε στο πλαίσιο της εθνικής πολιτικής του νέου συστήματος και της οργάνωσης των Ελλήνων σε ιδιαίτερα τμήματα μέσα στο κόμμα.Σημαντικά κέντρα των Ελλήνων βρίσκονταν στην περιοχή του Κουμπάν, γύρω από την κωμόπολη Κρίμσκαγια και στην περιοχή της Μαριούπολης. 20.000 Ελληνες κατοικούσαν και στην Κριμαία, στις πόλεις Γιάλτα, Σεβαστούπολη, Ευπατόρια, Συμφερούπολη και Κερτς, καθώς και στις περιφέρειες των πόλεων αυτών. Στον Καύκασο τα σημαντικά κέντρα των Ελλήνων βρίσκονταν στην κεντρική Γεωργία, στην Αμπχαζία και στην περιοχή του Μπατούμι. Σε 90 χωριά και πόλεις της περιοχής της Γεωργίας και της Αμπχαζίας υπήρχαν Ελληνες, ενώ λίγο νοτιότερα, στην Ατζαρία, οι Ελληνες κατοικούσαν σε 11 χωριά και πόλεις. Τα ελληνικά χωριά γιόρταζαν με μεγαλοπρέπεια τις μεγάλες σοβιετικές επετείους, όπως την Ημέρα της Επανάστασης, την Πρωτομαγιά κ.λπ. και τις διάφορες σοβιετικές γιορτές, όπως η Ημέρα της Γυναίκας, η Ημέρα του Σοβιετικού Στρατού κ.λπ. Κατά τη διάρκεια των επίσημων τελετών, όπως ο γιορτασμός της Πρωτομαγιάς, οι Ελληνες της περιοχής συμμετείχαν στις παρελάσεις ως εθνική ομάδα, με τις δικές τους σημαίες.
«Επώνυμα»» κολχόζΣτις περιοχές των Ελλήνων τα κολχόζ που δημιουργούνται μετά την αναγκαστική κολεκτιβοποίηση (1928) παίρνουν ελληνικά ονόματα, δανεισμένα από την ιστορία του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Τέτοια ονόματα είναι: «Νίκη», «Εμπρός», «Ριζοσπάστης», «Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας», «Νίκος Ζαχαριάδης», «Ενωση», «Παράδειγμα», «8ο κομματικό συνέδριο», «Εμπρός στο σοσιαλισμό», «Μπολσεβίκος», «Κόκκινος Στρατός», «Καρλ Λίμπκνεχτ», «Ελληνας», «Κόκκινη Σημαία», «Κόκκινο Παρχάρι», «Αστρο», «Λένιν», «Στάλιν», «Δωδεκάχρονα του Κόκκινου Στρατού» κ.λπ. Δημιουργούνται επίσης αμιγείς ελληνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις αρτοποιών, τσαγκάρηδων, επιπλοποιών, καθώς και ενώσεις καταναλωτών.Η υιοθέτηση από τη σοβιετική ηγεσία άλλων προσανατολισμών στο εθνικό ζήτημα, κατά την περίοδο της πλήρους κυριαρχίας της σταλινικής της εκδοχής, οδήγησε το 1937 στην ακύρωση όλης της προηγούμενης δημιουργικής περιόδου, με την εξόντωση της ελληνικής ηγεσίας, την απαγόρευση της ελληνικής παιδείας, την κατάργηση των αυτόνομων ελληνικών περιοχών και, τέλος, με τη μαζική, βίαιη μετακίνηση μεγάλου μέρους του ελληνικού πληθυσμού στην Κεντρική Ασία και στη Σιβηρία. Οι διώξεις αυτές κατά περιοχές συνδυάστηκαν με την εθνική ομογενοποίηση που προωθούσαν οι τοπικές σταλινικές ηγεσίες. Οι Ελληνες, μεγάλο μέρος των οποίων ήταν πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, αντιμετωπίστηκαν σκληρά. Θεωρήθηκαν συλλήβδην «εχθροί του λαού» και δυνάμει «πράκτορες της καπιταλιστικής Ελλάδας». Τα ελληνικά σχολεία έκλεισαν, τα τυπογραφεία καταστράφηκαν, οι Αυτόνομες Ελληνικές Περιοχές καταργήθηκαν. Η φυσική ηγεσία των Ελλήνων -και μαζί τους και τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ που είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ μετά την ψήφιση του Ιδιωνύμου (1928)- εξοντώθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας.
Στη Σοβιετική Ενωση του Μεσοπολέμου και μέχρι το 1937, η κοινότητα των Ελλήνων κομμουνιστών κατέλαβε θέσεις-κλειδιά του κοινωνικού οικοδομήματος που έχτιζε η ΕΣΣΔ και βασιζόταν στην εκπροσώπηση των εθνοτήτων
Ενα από τα πιο άγνωστα θέματα της νεοελληνικής ιστοριογραφίας, αλλά και του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, υπήρξε η δράση των ελληνικών κομμουνιστικών οργανώσεων στη Σοβιετική Ενωση μέχρι το '37.
Ο Γιάννης Πασαλίδης με τη σύζυγό του και το γιο του Αριστοτέλη, στο ΣοχούμιΣτην ΕΣΣΔ είχαν παραμείνει δεκάδες χιλιάδες Ελληνες μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την πλήρη επικράτηση των μπολσεβίκων στη Ρωσία. Από νωρίς είχε διαμορφωθεί μια νέα ελληνική μπολσεβικική ηγεσία, η οποία προσπάθησε με κάθε τρόπο να αναπτύξει πολιτισμικά και πολιτικά τις ελληνικές κοινότητες.Διαμορφώθηκε έτσι ένας σημαντικός και πολυάνθρωπος σοβιετικός ελληνισμός, πλήρως αυτονομημένος από την Ελλάδα και σε σύγκρουση με το ιδεολόγημα της «μητέρας-πατρίδας». Ο ελληνισμός αυτός συγκροτήθηκε σε ένα ιδιαίτερο ελληνικό κέντρο, απέκτησε εσωτερική ζωή και ενδιαφέρουσες δομές, υπήρξε το καταφύγιο και το αποκούμπι των κυνηγημένων αριστερών από την «αστική Ελλάδα», συνομίλησε ισότιμα με το σοβιετικό περιβάλλον, υλοποίησε τις πλέον προχωρημένες ιδέες του ελληνικού δημοτικισμού. Τη σοβιετική κυριαρχία επί των πολυάνθρωπων ελληνικών κοινοτήτων εξασφάλιζαν οι ελληνικές κομματικές οργανώσεις, οι οποίες με αυτόν τον τρόπο ασκούσαν την εξουσία και υλοποιούσαν και τις πιο τολμηρές πολιτιστικές μεταρρυθμίσεις (όπως η καθιέρωση της δημοτικής και του 20γράμματου αλφάβητου)...
Πάνω από 300.000 Ελληνες
Οι Ελληνες που παρέμειναν στη Σοβιετική Ενωση αποτελούσαν μία από τις 160 περίπου εθνικές ομάδες που συγκροτούσαν το πολυεθνικό μόρφωμα. Ανήκαν σε διάφορες εθνικοτοπικές ομάδες, όπως Πόντιοι και ελλαδικοί μετανάστες από τον 18ο και 19ο αιώνα, Μαριουπολίτες, πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ φυγάδες από την Ελλάδα λόγω των αντικομμουνιστικών διώξεων.
Ο ακριβής τους αριθμός είναι δύσκολο να υπολογιστεί. Πρέπει να κυμαίνονταν μεταξύ 300.000 έως 440.000 ατόμων, από τους οποίους το 80% ήταν αγρότες και το ένα τρίτο περίπου είχε την ελληνική υπηκοότητα. Σε αυτούς εντάχθηκαν και αρκετοί κομμουνιστές φυγάδες από την Ελλάδα.
Τα θέματα αυτά παρέμειναν άγνωστη σελίδα της Νεοελληνικής Ιστορίας, αφενός γιατί οι πρωταγωνιστές -παρ' ότι πιστοί στο κόμμα και στις νέες αξίες που κυριάρχησαν- έπεσαν θύματα της αντιμειονοτικής-ρατσιστικής πολιτικής του σταλινισμού και, αφετέρου, γιατί η ελλαδική ιστοριογραφία υπήρξε βαθύτατα εσωστρεφής. Υπάρχει βέβαια και άλλος ένας λόγος, που σχετίζεται με τον τρόπο λειτουργίας των σύγχρονων κρατών και των τρόπων που διαμορφώνονται οι κυρίαρχες ιδεολογίες. Από τη στιγμή που τα σύγχρονα σύνορα χαράχτηκαν όταν οι πολυεθνικές αυτοκρατορίες παραχώρησαν μέσα από βασανιστικές διεργασίες τη θέση τους στα εθνικά κράτη, συνηθίσαμε να θεωρούμε ότι το άπαν βρίσκεται εντός των συνόρων. Τα ελλαδικά όρια όπως τελικά διαμορφώθηκαν με την τραγωδία του '22 επεκτάθηκαν και στον τρόπο αντίληψης της σύγχρονης Ιστορίας. Ο τρόπος αυτός επεκτάθηκε και στη θεώρηση της ιστορίας της ελληνικής Αριστεράς. Μιας Αριστεράς τόσο πολύμορφης και πολυδιάστατης όσο και ο παλιός οικουμενικός κόσμος πριν αυτός περιοριστεί από τα σύνορα και τις νόρμες του εθνικού κράτους. Μόνο μία από τις πολλές εκδοχές έγινε κυρίαρχη, γιατί επιβίωσε του αδυσώπητου ιστορικού χρόνου. Η Αριστερά των Ελλήνων στη Σμύρνη, στην Τραπεζούντα, στην Κωσταντινούπολη, στην Οδησσό και στο Σοχούμι εξαφανίστηκε εντελώς από το πεδίο, ακόμα και αυτό των ιστορικών. Και όμως! Κάποιες απ' αυτές τις εκδοχές, ίσως και να ήταν σπουδαιότερες στο χρόνο τους από αυτήν που τελικά επέζησε.
Στη Σοβιετική Ενωση του Μεσοπολέμου, οι Ελληνες κομμουνιστές πήραν και άσκησαν την εξουσία για μια ολόκληρη εικοσαετία. Η εθνική πολιτική που ακολουθήθηκε στη Σοβιετική Ενωση ευνοούσε την πολιτική εκπροσώπηση των διαφόρων εθνών που συναπάρτιζαν το σοβιετικό κοινωνικό οικοδόμημα. Ετσι, την εξουσία επί των πολυάνθρωπων ελληνικών κοινοτήτων της ΕΣΣΔ ασκούσαν οι ελληνικές κομματικές οργανώσεις, που ήταν βεβαίως ενταγμένες στο αντίστοιχο κόμμα. Με μια έννοια, οι Ελληνες κομμουνιστές πήραν και άσκησαν όντως εξουσία, διαμόρφωσαν τις κοινωνικές δομές, επηρέασαν τις πολιτιστικές κατευθύνσεις, διαμόρφωσαν μια παράδοξη σοβιετική Ελλάδα στα μαυροθαλασσίτικα παράλια, με ξεκάθαρη πολιτισμική ταυτότητα, σε απόλυτη σύγκρουση με την αστική Ελλάδα των Βαλκανίων. Αναλυτική αναφορά στο θέμα αυτό, απ' όπου και δανειστήκαμε τον τίτλο του σημερινού αφιερώματος, υπάρχει στο υπό έκδοση τεύχος του περιοδικού «Μαρξιστική Σκέψη».
Η ελληνική κοινωνία της Σοβιετικής Ενωσης, μετά την αναχώρηση την περίοδο 1919-1922 για την Ελλάδα ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού της, βρέθηκε απογυμνωμένη από την παραδοσιακή πνευματική και πολιτική ηγεσία της. Η νέα ελίτ των διανοουμένων που δημιουργήθηκε στις μετεπαναστατικές συνθήκες, προσπάθησε να συνδυάσει την αναγκαιότητα για «μόρφωση του λαού» με την ιδεολογία που κυριαρχούσε τότε. Η διανόηση αυτή είχε ως αφετηρία της τους Γεώργιο Σκληρό, Γιάννη Πασαλίδη, Γιώργο Φωτιάδη, Γιάγκο Κανονίδη, Βλαδίμηρο Τριανταφύλλοφ, Νικόλαο Αναστασιάδη, Ωρίωνα Αλεξάκη. Εγινε μια αξιόλογη προσπάθεια να διατυπωθεί μια μπολσεβικική ερμηνεία των ελληνικών πολιτιστικών και πολιτικών πραγμάτων.
Ηδη από την εποχή της Οκτωβριανής Επανάστασης (Οκτώβριος 1917) είχε παρατηρηθεί η δράση ελληνικών επαναστατικών οργανώσεων και φιλομπολσεβικικών πυρήνων σε όλες τις περιοχές που κατοικούσε η ελληνική κοινότητα. Βέβαια, στο χώρο της Υπερκαυκασίας -κυρίως στη Γεωργία- η πλειονότητα των Ελλήνων επαναστατών θα εκφραστεί μέσα από το σοσιαλεπαναστατικό ή το μενσεβικικό κίνημα. Θεωρείται ότι ειδικά στο χώρο του Καρς η πλειονότητα των Ελλήνων δασκάλων ήταν ενταγμένοι στους σοσιαλεπαναστάτες.
Η περίοδος που ακολούθησε έπειτα από την πλήρη επικράτηση των μπολσεβίκων χαρακτηρίστηκε από την προσπάθεια των Ελλήνων διανοουμένων για τη συγκρότηση μιας ελληνικής σοβιετικής εκπαίδευσης και ενός, ανεξάρτητου από την Ελλάδα, ελληνικού σοβιετικού πολιτισμού. Αρχικά το επίκεντρο της όλης προσπάθειας βρισκόταν στη νότια Ρωσία, στην κοιλάδα του Κουμπάν, στην περιοχή της πόλης Κρασνοντάρ. Το εγχείρημα αυτό αναπτύχθηκε στο πλαίσιο της εθνικής πολιτικής του νέου συστήματος και της οργάνωσης των Ελλήνων σε ιδιαίτερα τμήματα μέσα στο κόμμα.
Σημαντικά κέντρα των Ελλήνων βρίσκονταν στην περιοχή του Κουμπάν, γύρω από την κωμόπολη Κρίμσκαγια και στην περιοχή της Μαριούπολης. 20.000 Ελληνες κατοικούσαν και στην Κριμαία, στις πόλεις Γιάλτα, Σεβαστούπολη, Ευπατόρια, Συμφερούπολη και Κερτς, καθώς και στις περιφέρειες των πόλεων αυτών. Στον Καύκασο τα σημαντικά κέντρα των Ελλήνων βρίσκονταν στην κεντρική Γεωργία, στην Αμπχαζία και στην περιοχή του Μπατούμι. Σε 90 χωριά και πόλεις της περιοχής της Γεωργίας και της Αμπχαζίας υπήρχαν Ελληνες, ενώ λίγο νοτιότερα, στην Ατζαρία, οι Ελληνες κατοικούσαν σε 11 χωριά και πόλεις. Τα ελληνικά χωριά γιόρταζαν με μεγαλοπρέπεια τις μεγάλες σοβιετικές επετείους, όπως την Ημέρα της Επανάστασης, την Πρωτομαγιά κ.λπ. και τις διάφορες σοβιετικές γιορτές, όπως η Ημέρα της Γυναίκας, η Ημέρα του Σοβιετικού Στρατού κ.λπ. Κατά τη διάρκεια των επίσημων τελετών, όπως ο γιορτασμός της Πρωτομαγιάς, οι Ελληνες της περιοχής συμμετείχαν στις παρελάσεις ως εθνική ομάδα, με τις δικές τους σημαίες.
«Επώνυμα»» κολχόζ
Στις περιοχές των Ελλήνων τα κολχόζ που δημιουργούνται μετά την αναγκαστική κολεκτιβοποίηση (1928) παίρνουν ελληνικά ονόματα, δανεισμένα από την ιστορία του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Τέτοια ονόματα είναι: «Νίκη», «Εμπρός», «Ριζοσπάστης», «Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας», «Νίκος Ζαχαριάδης», «Ενωση», «Παράδειγμα», «8ο κομματικό συνέδριο», «Εμπρός στο σοσιαλισμό», «Μπολσεβίκος», «Κόκκινος Στρατός», «Καρλ Λίμπκνεχτ», «Ελληνας», «Κόκκινη Σημαία», «Κόκκινο Παρχάρι», «Αστρο», «Λένιν», «Στάλιν», «Δωδεκάχρονα του Κόκκινου Στρατού» κ.λπ. Δημιουργούνται επίσης αμιγείς ελληνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις αρτοποιών, τσαγκάρηδων, επιπλοποιών, καθώς και ενώσεις καταναλωτών.
Η υιοθέτηση από τη σοβιετική ηγεσία άλλων προσανατολισμών στο εθνικό ζήτημα, κατά την περίοδο της πλήρους κυριαρχίας της σταλινικής της εκδοχής, οδήγησε το 1937 στην ακύρωση όλης της προηγούμενης δημιουργικής περιόδου, με την εξόντωση της ελληνικής ηγεσίας, την απαγόρευση της ελληνικής παιδείας, την κατάργηση των αυτόνομων ελληνικών περιοχών και, τέλος, με τη μαζική, βίαιη μετακίνηση μεγάλου μέρους του ελληνικού πληθυσμού στην Κεντρική Ασία και στη Σιβηρία. Οι διώξεις αυτές κατά περιοχές συνδυάστηκαν με την εθνική ομογενοποίηση που προωθούσαν οι τοπικές σταλινικές ηγεσίες. Οι Ελληνες, μεγάλο μέρος των οποίων ήταν πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, αντιμετωπίστηκαν σκληρά. Θεωρήθηκαν συλλήβδην «εχθροί του λαού» και δυνάμει «πράκτορες της καπιταλιστικής Ελλάδας». Τα ελληνικά σχολεία έκλεισαν, τα τυπογραφεία καταστράφηκαν, οι Αυτόνομες Ελληνικές Περιοχές καταργήθηκαν. Η φυσική ηγεσία των Ελλήνων -και μαζί τους και τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ που είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ μετά την ψήφιση του Ιδιωνύμου (1928)- εξοντώθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας.
↧
«Προσλαμβάνω μόνο ξένους. Οι Ιταλοί δεν κάνουν τριπλές βάρδιες»
«Όταν έρχεται κάποιος στη συνέντευξη με τη μαμά του, όταν κάποιος άλλος στο τηλέφωνο σου λέει ότι τον ενδιαφέρει η θέση, αλλά μόνο έπειτα από τρεις μήνες, γιατί πρώτα πρέπει να μελετήσει για να πάρει το δίπλωμα οδήγησης, πώς να το σχολιάσεις;», διερωτάται ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου πλαστικών Arredo Plast Spa, του πρώτου προμηθευτή πλαστικού των καταστημάτων ΙΚΕΑ στην Ευρώπη.
Ο Τζοβάνι Παγκότο, μιλώντας στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera, εκφράζει την απογοήτευσή του για τους νέους Ιταλούς που αναζητούν εργασία.
Αποκαλύπτει ότι την ώρα που η εταιρία του σημειώνει σημαντική άνοδο, το 90% των υπαλλήλων είναι ξένοι, εκ των οποίων πολλοί μετανάστες, καθώς μόνο εκείνοι δέχονται να κάνουν τριπλές βάρδιες.
«Στα 16 μου πήγαινα στο εργοστάσιο της Zanussi με το ποδήλατο και δούλευα. Στα 27 μου είχα γίνει υπεύθυνος για 1.000 εργάτες. Ας τολμήσει κανείς να πει στους νέους Ιταλούς να δουλέψουν το Σάββατο ή την Κυριακή μία φορά το μήνα... Καταλαβαίνω ότι οι βάρδιες είναι θυσία, όμως, οι μηχανές δε μπορούν να σταματήσουν», δηλώνει ο Παγκότο απογοητευμένος για τη νεολαία.
Όλα αυτά την ώρα που η ανεργία των νέων στην Ιταλία ξεπερνά το 39%, ενώ το γενικό ποσοστό ανεργίας φτάνει το 12,1%.
Όσο για την τάση των Ιταλών να εγκαταλείπουν την χώρα για να βρουν την τύχη τους στο εξωτερικό, ο Παγκότο έχει πολλά παραδείγματα να μοιραστεί.
«Πριν λίγες ημέρες επικοινωνήσαμε με έναν πτυχιούχο Μηχανικό Αεροδιαστημικής. Μας είπε ότι ενδιαφέρεται να εργαστεί μαζί μας μόνο αν τον στείλουμε στο εξωτερικό (σε κάποιο παράρτημα). Του απάντησα πως ήθελα λίγες ημέρες να το σκεφτώ, αλλά όταν του τηλεφώνησα για να του πω ότι θα τον έστελνα στην έδρα μας στον Καναδά, μου είπε ότι είχε ήδη βρει εργασία στη Γερμανία. Αυτά τα παιδιά δε θέλουν με τίποτα να παραμείνουν την Ιταλία», συμπλήρωσε με μία δόση πίκρας ο ιδιοκτήτης του Arredo Plast Spa.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
↧
↧
Οι τουρίστες επιστρέφουν στο κέντρο της Αθήνας
|
↧
Εν Αθήναις....λίγο πρίν τον Σεπτέμβρη
Κόντευε ο Σεπτέμβρης για να ανοίξουν τα σχολεία...οι περισσότεροι της αλάνας
κάπου δουλεύαμε.
Μα στον κουρέα βούρτσα....μπακαλόγατοι για ντελίβερι της εποχής....
βοηθοί στο μοίρασμα του πάγου κάποιοι σε στιλβωλτήριο στην Ομόνοια...πρώτη βούρτσα δηλαδή.
Άλλοι σε μαγαζιά εποχιακοί ....του τύπου "...μικρέ πάρε αυτό το πακέτο
και πήγαινέ το στην Πανεπιστημίου στον τάδε δικηγόρο...." μια από τις δουλειές που έκανα που είχε και extra bonus.
Κυριακή όμως να ήταν μάστορα και ας ήταν 40 ημέρες...το Σάββατο δεν ήταν αργία.
Πρωϊ λοιπόν στην αυλή με τα καλυτερότερα και γραμμή για εκκλησία....
'Εξω στον δρόμο συνωστισμός από γειτόνισες που πήγαιναν τα ταψιά στον φούρνο.
Το θρυλικό πατάτες με κρέας....
Αρνί είχε μέσα με μισό τσουβάλι πατάτες για να φτουράει....και για να μην παρεξηγηθούμε το αρνί συνήθως ήταν αλλοδαπό από την μακρινή Ν.Ζηλανδία μεγαλύτερο από εσένα στην ηλικία και την κατάψυξη μαζί.
Μωρέ το κατάπινες δεν το μάσαγες.
Το χαρτζιλίκι λοιπόν από την καλοκαιρινή δουλειά πήγαινε για το σχολείο
που θα άρχιζε.
Αγόραζες τα περισσότερα βιβλία και για να είμαστε ειλικρινείς σου έδινε
και κάποια το παιδί της γειτόνισας που ήταν μεγαλύτερό σου.
Τα μοίραζε και αυτή δίκαια στην γειτονιά.
Τώρα αν ήθελες κανένα βοήθημα ευτυχώς υπήρχαν στην Ασκληπιού
τα παραγκάκια με τα μεταχειρισμένα.
Και πούλαγες και αγόραζες...μωρέ σώσανε κοσμάκη αυτά.
Άνοιγες λοιπόν την Φυσική του Μάζη και έβλεπες ζωγραφισμένη
μια καρδούλα με αρχικά.
Δεν ξέρω ...δύσκολα περνάγαμε αλλά είμαστε ευτυχισμένοι.
πίσω στα παλιά
↧
Με χαμόγελο...η σημερινή πραγματικότητα
Σε ένα δημοτικό σχολείο κάπου στην Αθήνα, την πρώτη μέρα της νέας
σχολικής χρονιάς η δασκάλα παίρνει παρουσίες...
- Μεχμέτ Αλί Αρκαντάν;
- Παρών.
- Μουχτάρ Αλ Σαρουί ;
- Παρών.
- Γιόν Κιμ Λι Γκόνγκ ;
- Παρών.
- Σουλειμάν Αλή Ζαουάχρι ;
- Παρών.
- Χατζή Λαζά Ρουμίχ Αλής;
Τίποτα...ησυχία
- Χατζή Λαζά Ρουμίχ Αλής; επαναλαμβάνει η δασκάλα...
Πάλι τίποτα.
Εκεί που ετοιμάζεται να σημειώσει απουσία η δασκάλα, ένα παιδάκι
δειλά-δειλά σηκώνει το χέρι του από την τελευταία σειρά και λέει...
- Κυρία, μάλλον εγώ είμαι αυτός, αλλά το όνομά μου δεν διαβάζεται έτσι...
Χατζηλαζάρου Μιχάλη με λένε...
- Χατζή Λαζά Ρουμίχ Αλής; επαναλαμβάνει η δασκάλα...
Πάλι τίποτα.
Εκεί που ετοιμάζεται να σημειώσει απουσία η δασκάλα, ένα παιδάκι
δειλά-δειλά σηκώνει το χέρι του από την τελευταία σειρά και λέει...
- Κυρία, μάλλον εγώ είμαι αυτός, αλλά το όνομά μου δεν διαβάζεται έτσι...
Χατζηλαζάρου Μιχάλη με λένε...
Από τον Τάκη εξ Αμπέλων Κήπων
↧
Δικαιώνεται ο Σαμαράς... σε ανάκαμψη η Χώρα!!!!!!!!
ΜΟΝΤΕΛΑ ΜΕ ΧΡΥΣΟ BODY PAINTING ΣΕΡΒΙΡΑΝ ΣΑΜΠΑΝΙΕΣ στο Νammos
στην Μύκονο
↧
↧
Τι απέγιναν οι ήρωες της βιντεοκασέτας
Φράντζες, λασπωτήρες, κιθάρες, αντριλίκι και ντισκομπάλες ανέδειξαν τις βιντεοκασέτες στην απόλυτη σπιτική διασκέδαση της δεκαετίας του ΄80. Ο Alpha έκανε την αρχή προβάλλοντας τα απογεύματα βιντεοταινίες και ακολούθησε φέτος ο ΑΝΤ1.
Ξαφνικά, η μικρή οθόνη γέμισε μηχανάκια, γόηδες και φανελάκια με τιράντες, ενώ χάρισε στα κανάλια αξιοσημείωτη τηλεθέαση. Τι απέγιναν, όμως, οι πρωταγωνιστές της χρυσής εκείνης εποχής;
Κάντε κλικ στις εικόνες για μεγέθυνση:
Πηγή: ΕΛ.ΤΥΠΟΣ
↧
Χάντρες φορτωμένες αναμνήσεις
Χάντρες φορτωμένες αναμνήσεις
Με αδιευκρίνιστη καταγωγή αλλά χριστιανικό όνομα, το κομπολόι
έχει σταθεί για αιώνες πιστός σύντροφος του ανθρώπου
Οι χριστιανοί άγγιζαν απαλά έναν έναν τους κόμπους λέγοντας προσευχές, οι μουσουλμάνοι στριφογύριζαν τα εντυπωσιακά κομπολόγια τους με μαεστρία επιδεικνύοντας τη θέση τους στην ιεραρχία, οι μάγκες χτύπαγαν με δύναμη τις χάντρες για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, ενώ οι εραστές του καλού κομπολογιού τις χαϊδεύουν τελετουργικά απολαμβάνοντας την αφή, τον ήχο και τη μυρωδιά του πολύτιμου υλικού τους. Το κομπολόι έχει μεγάλο παρελθόν.
Οι συλλέκτες και δημιουργοί κομπολογιών Κωσταντής Παπουτσόγλου και Σπύρος Παπαδάκης μας ταξιδεύουν στο 500 π.Χ. όπου σύμφωνα με την παράδοση κάπου στη Βόρεια Ινδία, οι Βουδιστές μοναχοί πέρασαν 108 χάντρες σε ένα σχοινί για να μετρούν τις προσευχές τους.
«Η ιστορία λέει ότι μετά την Ινδία εξαπλώθηκε στην υπόλοιπη Ασία, στη Μέση Ανατολή και μετά ήρθε στην Ευρώπη.» Σύμφωνα με άλλες πηγές ένα αντίστοιχο «κομπολόι» χρησιμοποιούσαν και οι αρχαίοι Ελληνες κυρίως κατά τη διάρκεια των Ελευσίνιων Μυστηρίων. Μέχρι τη σύγχρονη Ελλάδα έφθασε το κομπολόι που κατασκεύαζαν οι μοναχοί στο Αγιον Ορος με 33 μάλλινους κόμπους για να μετρούν τις προσευχές τους. Τα ελληνικά κομπολόγια σήμερα αποτελούνται από 17 μέχρι 33 χάντρες, πάντα μονές στον αριθμό. Ο μονός αριθμός των χαντρών έχει να κάνει με την αισθητική, την ισορροπία και το παίξιμο του κομπολογιού.
Το κομπολόι των ισλαμιστών [Ισλαμικό προσευχητάρι] αποτελείται από 99 χάντρες, που λόγω όγκου έγιναν 33 για να μετρούν επί 3 φορές τις 99 ιδιότητες του Αλλάχ. Το κομπολόι των καθολικών [ροζάριο] αποτελείται από 50 χάντρες χωρισμένες ανά 10 και 5 στην κορυφή για να μετρούν τις προσευχές τους.
Το ελληνικό του όνομα, κομπολόι, αποκαλύπτει και τον λόγο της ύπαρξής του. Προκύπτει από τις λέξεις «κόμπο» και «λέγει» επειδή σε κάθε κόμπο, σε κάθε χάντρα λέμε μια ευχή. Ακόμα κι αν το άγγιγμά του δεν ακολουθούν προσευχές, είναι πλέον βέβαιο ότι ηρεμεί το πνεύμα, βοηθάει στην απομάκρυνση του άγχους, μας δίνει χρόνο για σκέψη, αποτρέπει τις κακές συνήθειες (τσιγάρο, ονυχοφαγία) αποτελεί κόσμημα αλλά και φυλαχτό και φυσικά κειμήλιο όταν είναι κληρονομιά από αγαπημένο πρόσωπο.
Τώρα πια όπως μας λέει ο Κώσταντής Παπουτσόγλου το κεχριμπαρένιο κομπολόι πρέπει πάντα να είναι δεμένο με νήμα, για να μη φθείρονται οι χάντρες, και διακοσμημένο με εξαρτήματα και στολίδια από ασήμι η και χρυσό. Παλαιότερα το παίξιμο του κομπολογιού ήταν αντρικό προνόμιο. Σήμερα οι γυναίκες το αγοράζουν ακόμα και σαν αξεσουάρ, ενώ πολλές φορές το φορούν κολιέ.
Κι αν αυτό που σας ανησυχεί είναι η τιμή του, ο Σπύρος Παπαδάκης μας καθησυχάζει: «Το καλό κεχριμπαρένιο κομπολόι δεν είναι ακριβή συνήθεια δεδομένου ότι μας προσφέρει θετική ενέργεια, ηρεμία και γαλήνη. Η τελική τιμή έχει σχέση με τον όγκο, το χρώμα, τον ήχο, την αφή και τα εξαρτήματα κατασκευής του. Μπορεί κάποιος να αγοράσει ένα ωραίο κομπολόι από κεχριμπάρι με ασημένια εξαρτήματα και από 45 ευρώ».
ΚΕΧΡΙΜΠΑΡΙ
Το πολύτιμο απολιθωμένο ρετσίνι
Το πολύτιμο απολιθωμένο ρετσίνι
Η λέξη ηλεκτρισμός προέρχεται από το «ήλεκτρον» δηλαδή το κεχριμπάρι. Ο Θαλής κι ο Αριστοτέλης θεωρούσαν το κεχριμπάρι έμψυχο επειδή ηλεκτριζόταν με την τριβή κι είχε την ιδιότητα να έλκει μικρά αντικείμενα
Το κεχριμπάρι ή ήλεκτρο είναι ορυκτή ρητίνη που σχηματίστηκε από την απολίθωση διάφορων ρητινοφόρων δέντρων σε παλιότερες εποχές. Γι αυτό και μέσα της έχει κλείσει όλη τη ζωή ενός δέντρου. Φύλλα, χώμα ακόμα κι έντομα φυλακίζονται στην κολλώδη ρητίνη των δέντρων και μένουν για πάντα «στολίδια» του κεχριμπαριού και μάρτυρες του τόπου και του χρόνου. Το νεότερο κεχριμπάρι είναι ηλικίας 20 εκατομμυρίων χρόνων και το παλαιότερο περίπου 70 εκατομμυρίων χρόνων.
Η παλέτα των χρωμάτων του περιλαμβάνει από ανοιχτό κρεμ, χρυσοκίτρινο, κροκί, καφέ, κονιάκ και πολύ σπάνια μπλε, πράσινο, κόκκινο και μαύρο. Μπορεί να είναι διάφανο αλλά και αδιαφανή. Τα περισσότερα κεχριμπάρια περιέχουν εγκλείσματα. Φυσαλίδες, κλαράκια, φυλλαράκια, ζωύφια αλλά ακόμα και υπολείμματα ορυκτών. Δυστυχώς συχνά τα κομπολόγια που ονομάζονται «κεχριμπαρένια» δεν είναι αληθινά. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή κι εμπιστοσύνη στον πωλητή για να αποκτήσετε το ιδανικό για σας κομπολόι με χάντρες από κεχριμπάρι. Είναι σχεδόν αδύνατο να διακρίνετε μόνοι σας αν το κεχριμπάρι σας είναι ατόφιο. Σήμερα τα περισσότερα κεχριμπάρια προέρχονται από τις ακτές της Βαλτικής θάλασσας.
Τα παλιά κεχριμπαρένια κομπολόγια που συναντάμε στις Αραβικές Χώρες είναι κατασκευασμένα από Βασιλικό κεχριμπάρι που το αγόραζαν από τις χώρες της Βαλτικής και με προσμείξεις άλλων υλικών κατασκεύαζαν κομπολόγια προσευχής τα περίφημα Καχραμάν που έχουν το χρώμα του κρόκου. Σύμφωνα με την παράδοση, ένας Αιγύπτιος με το όνομα Φατουράν, ανάμειξε λεπτή σκόνη κεχριμπαριού με λιβάνι, μαστίχα, βακελίτη και νέφτι για να φτιάξει ένα πιο ανθεκτικό υλικό που πήρε και το όνομά του. Καχραμάν και Φατουράν παλαιά έχουν μόνο συλλέκτες.
ΤΟ ΜΠΕΓΛΕΡΙ
Γρήγορα ο αρχικός χαρακτήρας του κομπολογιού άλλαξε. Ο θρησκευτικός του χαρακτήρας μετατράπηκε αρχικά σε σύμβολο πλούτου κι εξουσίας. Από τα ακριβά σαλόνια όμως, το κομπολόι κατέβηκε και στα σκοτεινά σοκάκια κι έγινε απαραίτητο αξεσουάρ κάθε «μάγκα» που ήθελε να κάνει αισθητή την παρουσία του από μακριά. Από τις 33 χάντρες έμεινα μόλις 16 ή και λιγότερες, η φούντα και ο παπάς αφαιρέθηκαν και η μικρή γιρλάντα που στριφογύριζε στον αέρα και μπαινόβγαινε ρυθμικά ανάμεσα από τα δάκτυλα ονομάστηκε μπεγλέρι. Στη δεκαετία του 80, το μπεγλέρι έμεινε μόλις με 2 χάντρες δεμένες στις άκρες ενός μικρού σχοινιού, ώστε να «παίζεται» με ευκολία ανάμεσα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Γρήγορα ο αρχικός χαρακτήρας του κομπολογιού άλλαξε. Ο θρησκευτικός του χαρακτήρας μετατράπηκε αρχικά σε σύμβολο πλούτου κι εξουσίας. Από τα ακριβά σαλόνια όμως, το κομπολόι κατέβηκε και στα σκοτεινά σοκάκια κι έγινε απαραίτητο αξεσουάρ κάθε «μάγκα» που ήθελε να κάνει αισθητή την παρουσία του από μακριά. Από τις 33 χάντρες έμεινα μόλις 16 ή και λιγότερες, η φούντα και ο παπάς αφαιρέθηκαν και η μικρή γιρλάντα που στριφογύριζε στον αέρα και μπαινόβγαινε ρυθμικά ανάμεσα από τα δάκτυλα ονομάστηκε μπεγλέρι. Στη δεκαετία του 80, το μπεγλέρι έμεινε μόλις με 2 χάντρες δεμένες στις άκρες ενός μικρού σχοινιού, ώστε να «παίζεται» με ευκολία ανάμεσα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
ΤΑΝΙΑ ΜΑΡΚΟΥΤΣΑ
↧
H συναρπαστική ιστορία του ρεμπέτη Γιώργου Κατσαρού.
↧