↧
Παλιά τσίγκινα κουτιά
↧
Εν Αθήναις....τα "σιδερένια" παιδιά
Η πολιομυελίτιδα, συχνά ονομάζεται και παιδική παράλυση, είναι μια οξεία ιογενής μολυσματική ασθένεια που μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο,
κυρίως μέσω του στόματος και των κοπράνων.....
Θέριζε τότε στην δεκαετία του ΄50....
Το άκουγες φυσιολογικά...."έχει πολιομελίτιδα..." ήταν και περίεργη λέξη
για τους απλούς ανθρώπους της γειτονιάς.
Στην αλάνα έβλεπες και τέτοια παιδιά να κάθονται στην άκρη και να κοιτάζουν
τα άλλα που έπαιζαν μπάλα.
Υπήρχε λύση όμως....
Μια σφυρίχτρα με στραγάλι και έκαναν τον διαιτητή....όλοι προσπαθούσαν να τους
συμπεριφέρονται φυσιολογικά χωρίς εκπτώσεις στους τσακωμούς.
Έτσι έπρεπε.....
Όταν καθόμαστε στο πεζοδρόμιο να παίξουμε χάπα χούπες έλεγε ο "σιδερένιος"
φίλος μας...."....να βγάλω την πανοπλία μου και κάθομαι..."
Ξέσφιγγε τα δέρματα που ήταν στα σίδερα που του στηρίζανε τα πόδια του.
Το δράμα ήταν όταν έχαναν το στήριγμα ...τους γονείς....το Κράτος εξανεπανέκαθεν
ήταν υπο ανασύσταση άρα αμέτοχο.
Και έβλεπες τον παλιό μας φίλο στην Αιόλου έξω από την ΕΘΝΙΚΗ
να πουλάει σακούλες για τα ρούχα και λεβάντα για τον σκώρο.
Κάποια στιγμή τον έχανες και από εκείνο το στέκι....
Η σειρά ήταν στο Ανιάτων με μέσον κάποιας κυρίας της Φιλοπτώχου
με την ελπίδα ότι θα τον βοηθούσε ο Θεός
να "φύγει" γρήγορα και να πετάξει επιτέλους....την "πανοπλία".
πίσω στα παλιά
↧
↧
ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑ ΤΩΝ ΙΒΗΡΩΝ
Η πιο πολύτιμη εικόνα του Αγίου Όρους και η απίστευτη ιστορία της
Πρόκειται για το πιο σημαντικό κειμήλιο του Αγίου Όρους μαζί με την εικόνα του «Άξιον Εστίν». Η Παναγία η Πορταΐτισσα των Ιβήρων και η ιστορία της έχει κάνει πολλούς να δακρύσουν αλλά και να πιστέψουν.
Αυτήν την μοναδική εικόνα προσκύνησε και ο Πατριάρχης της Ρωσίας κ. Κύριλλος, αποδίδοντας φόρο τιμής στην Κυρά του Άθωνα.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ
Σύμφωνα με την παράδοση αλλά και μαρτυρίες, η εικόνα ανήκε σε μια οικογένεια που ζούσε στη Νίκαια της Μικράς Ασίας τον 8ο αιώνα. Το 829 μεσούσης της «εικονομαχίας» η γυναίκα πουν την είχε αναγκάστηκε να την ρίξει στην θάλασσα για να μην καταστραφεί από τους εικονομάχους.
Επί 170 χρόνια η εικόνα ήταν χαμένη. Μέχρι το 1004. Τότε καλόγεροι της Μονής Ιβήρων είδαν στην θάλασσα ένα φως. Το φως αυτό ήταν ορατό κι από άλλες Μονές.
Περίεργοι να δουν τι συμβαίνει στη θάλασσα πολλοί μοναχοί μπήκαν στις βάρκες και πήγαν προς το φως, όπου διέκριναν μια εικόνα. Όσο πλησίαζαν όμως η εικόνα απομακρυνόταν. Αδυνατώντας να την πλησιάσουν, επέστρεψαν στη Μονή Ιβήρων όπου προσευχήθηκαν.
Η απάντηση του Θεού δόθηκε μέσω ενός ασκητή, του Γαβριήλ ο οποίος λένε πως άκουσε τη φωνή της Παναγίας να του δίνει συγκεκριμένες εντολές.
«Πήγαινε στο Μοναστήρι σου και πες στον ηγούμενο ότι ήρθα για να τους δώσω την εικόνα μου. Μετά, βάδισε στη θάλασσα, για να γνωρίσουν όλοι την αγάπη και πρόνοια που έχω στο Μοναστήρι σας.» Έτσι κι έγινε.
Ο Γαβριήλ πήγε στη θάλασσα και η εικόνα τον πλησίασε. Επί τρία μερόνυχτα οι Μοναχοί έψαλλαν δοξολογίες προς την Παναγία για το Θαύμα, το οποίο όμως δεν είχε ολοκληρωθεί.
Η εικόνα μεταφέρθηκε στο καθολικό της Μονής Ιβήρων. Παραδόξως όμως χανόταν και εμφανιζόταν στην πόρτα της Μονής.
Οι μοναχοί την επέστρεφαν στο καθολικό και η ιστορία επαναλαμβανόταν.
Μέχρι που ο Γαβριήλ άκουσε ξανά τη φωνή της Παναγίας «Πες στον ηγούμενο να παύσετε να με πειράζετε, διότι δεν ήρθα στο Μοναστήρι για να με φυλάτε σεις, αλλά ήρθα για να γίνω εγώ φύλακας και φρουρός σας και σ' αυτήν και στην μέλλουσα ζωή. Και όσοι θα ζήσουν με ευλάβεια και φόβο Θεού και δεν αμελούν στην απόκτηση των αρετών, και τελειώσουν την πρόσκαιρη ζωή τους σ' αυτόν τον τόπο, ας έχουν θάρρος και να μη φοβούνται την κόλαση διότι αυτή τη χάρη ζήτησα από τον Θεό και Υιό μου και την πήρα. Ως επιβεβαίωση των λόγων μου σας δίνω αυτό το σημείο: Όσο βλέπετε την εικόνα μου στο Μοναστήρι σας, δεν θα λείψη απ' το Όρος τούτο η χάρις και το έλεος του Υιού μου και Θεού» (ε' 143).
Με εντολή του τότε Ηγουμένου, κτίστηκε ειδικό παρεκκλήσιο έξω από την πόρτα της Μονής και εκεί απέθεσαν την ιερή εικόνα.
Από το 1004 που βρέθηκε μέχρι σήμερα η εικόνα της Παναγίας δεν έχει βγεί ποτέ από το Άγιον Όρος. Ο θρύλος λέει πως όσο η εικόνα παραμένει στη θέση της το Άγιον Όρος θα είναι άτρωτο.
Άλλος θρύλος λέει πως όταν η εικόνα χαθεί θα είναι σημάδι ότι πλησιάζει η Δευτέρα Παρουσία.
Μάρτυρες των θαυμάτων της Παναγίας είναι τα δεκάδες πολύτιμα αφιερώματα. εγκόλπια αρχιερέων, μετάλλια πρωταθλητών και ολυμπιονικών αλλά και παράσημα ηρώων, κοσμούν το εικόνισμα Της.
Για τους Αγιορείτες και ειδικότερα για τους Ιβηρίτες η Παναγία η Πορταΐτισσα είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό εκκλησιαστικό κειμήλιο είναι η ζωντανή παρουσία της Θεοτόκου ανάμεσά τους.
Ο ΑΓΙΟΣ… ΒΑΡΒΑΡΟΣ
Όπως λένε οι Μοναχοί, την εποχή που στη Μεσόγειο δρούσαν πειρατικοί στόλοι, η Μονή των Ιβήρων έγινε στόχος του Άραβα πειρατή Ραχάι. Η παράδοση λέει πως όταν οι πειρατές πλησίασαν τη Μονή για να την λεηλατήσουν δεν τα κατάφεραν.
Επιστρέφοντας στο πλοίο είπαν στον Ραχάι πως μια γυναίκα τους είχε εμποδίσει. Ο ίδιος δοκίμασε να δείξει στους άνδρες του πως όλα ήταν της φαντασίας τους. Φθάνοντας στη Μονή, είδε μπροστά του την εικόνα της Παναγίας. Τότε έβγαλε το ξίφος του και τη χτύπησε στο πρόσωπο. Παραδόξως το εικόνισμα άρχισε να αιμορραγεί στο σημείο που χτυπήθηκε.
Το σημάδι στο εικόνισμα όπως και το αίμα που έχει ξεραθεί με τα χρόνια, φαίνονται
Τότε ο πειρατής, κατάλαβε πως δεν είχε να κάνει με κάτι άψυχο. Οι αγιορείτικες παραδόσεις τον θέλουν να μένει στη Μονή των Ιβήρων, όπου βαπτίστηκε Χριστιανός και έγινε μοναχός.
Του έδωσαν το όνομα Δαμασκηνός, αλλά εκείνος θέλοντας να ταπεινωθεί ζητούσε από τους ανθρώπους να τον φωνάζουν Βάρβαρο. Έζησε όλη του τη ζωή μπροστά από την εικόνα της Παναγίας.
Η Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο, όχι όμως με το βαπτιστικό του όνομα αλλά ως «Άγιο Βάρβαρο». Γιορτάζει στις 15 Μαΐου...
↧
1955 26ο δημοτικό σχολείο Κυψέλης
Όρθιος δεύτερος από τα δεξιά ο Λουκιανός Κηλαηδόνης....
Ιστορίες από τη γειτονιά μου και λίγο παραπέρα, Κυψέλη 1919-1959
 Στοιχεία ταυτότητος: επώνυμον Φιλίππου, όνομα Παναγιώτης, Πάνος, γεννηθείς την 20 4 1960, εις Αθήνας, κατοικία Χελμού 35, Αθήναι, Κυψέλη, Παγκράτι, Πατήσια, Ηλύσια, Σεπόλια, Εξάρχεια, Τέρμα Ιπποκράτους, Γκύζη, Περιστέρι, Κολωνός. Ανάστημα 1, 76, σχήμα προσώπου ωοειδές, χρώμα οφθαλμών καστανόν, όνομα πατρός Ιωάννης, αντίσταση κατά της αρχής, όνομα μητρός Μαργαρίτα, το γένος Πετραλιά, όνομα συζύγου, κενόν, ληστεία, το γένος, κενόν. Επάγγελμα μαθητής, υπηκοότης Ελληνική, σωματεμπορία, θρήσκευμα Χριστιανός Ορθόδοξος, δημότης Αθηναίων, μητρώα αρρένων Αθηναίων 520/8, χρήση κατοχή ναρκωτικών, το παρόν δελτίον εξεδόθη την 20 7 74, ένοπλος επίθεσις, ΑΒΤ 902523, ΙΣΤ παράρτημα ασφαλείας Αθηνών, αναρχοκομμουνιστής, ο διοικητής Παναγιώτης Σαρρής. Στίχοι-Μουσική Λουκιανός Το έγραψε όταν είχε ξεμείνει από στίχους....απλά διάβασε μια ταυτότητα...και έβαλε μπόλικο χιούμορ με νόημα.... έτσι είναι αυτός...απλός ...σίγουρος και πάντα ωραίος.... |
↧
Oι γυναίκες του Cabaret 1900s-1930s.
.jpeg)
Παριζιάνα χορεύτρια του Καν-Καν. 1895. (Photo by Hulton Archive/Getty Images)
.jpeg)
Η αρτίστα του cabaret, Blanche Vaudon. Περίπου 1898. (Photo by Rischgitz/Getty Images)
.jpeg)
Αρτίστα του cabaret από το Παρίσι. 1900 (Photo by Henry Guttmann/Getty Images).
.jpeg)
Χορεύτρια του cabaret με εντυπωσιακή ενδυμασία-πεταλούδα στο Folies Bergere, περίπου το 1910. (Photo by General Photographic Agency/Getty Images)
.jpeg)
Η Mistinguett (κατά κόσμον Jeanne-Marie Bourgeois, 1873-1956), τραγουδίστρια και χορεύτρια στο Folies Bergeres στο Παρίσι. (Photo by General Photographic Agency/Getty Images).
.jpeg)
Ο Leslie Henson σερβίρει παγωτό στην Dorothy Dickson του cabaret Folies στο Daily Express Women's Excibition στο Olympia του Λονδίνου, τον Απρίλιο του 1923. (Photo by Central Press/Getty Images).
.jpeg)
Το κοινό παρακολουθεί το μεγάλο φινάλε της πρώτης απογευματινής παράστασης cabaret στη Βρετανία, που έγινε στο Princes Restaurant, τον Δεκέμβριο του 1924. (Photo by Topical Press Agency/Getty Images).
.jpeg)
Η Mira Devi, Ινδή χορεύτρια με ένδυμα για ένα σόου. Περίπου 1925. (Photo by General Photographic Agency/Getty Images)
.jpeg)
Άνθρωποι στην είσοδο ενός cabaret στη Γερμανία, γύρω στο 1925. (Photo by Hulton Archive/Getty Images)
.jpeg)
Μπαλαρίνες στη σειρά. Από το σόου του cabaret στο Piccadilly Hotel του Λονδίνου, γύρω στο 1925. (Photo by General Photographic Agency/Getty Images).
Mademoiselle Melsass. Ρωσίδα χορεύτρια του Folies Bergere στο Παρίσι, στα παρασκήνια πριν τη παράσταση. Περίπου 1925. (Photo by James Abbe/General Photographic Agency/Getty Images).
.jpeg)
Η διάσημη χορεύτρια από τη Ρωσία, Natacha Nattova σε παράσταση του Piccadilly Hotel. Περίπου 1925. (Photo by William Davis/General Photographic Agency/Getty Images)
.jpeg)
Mερικά από τα αρχικά μέλη των "κοριτσιών του Hoffman" που εμφανίζονταν στο "Shake Your Feet". Aπό αριστερά: Dorothy Ellis, Toots Gregory, Claire De Figaniere, Billy Sloane, Louise Blackburn. 1925. (Photo by Sasha/Getty Images)
.jpeg)
H Greta Nissen (1906-1988), πρωταγωνίστρια από τη Νορβηγία, όπως εμφανιζόταν στο "The Wanderer", περίπου το 1925. (Photo by General Photographic Agency/Getty Images).
.jpeg)
Δύο νεαρές κοπέλες που δίνουν παράσταση σε cabaret του Piccadilly Hotel, παίρνουν πόζα. Περ. 1925.
(Photo by Hulton Archive/Getty Images)
.jpeg)
Η χορεύτρια Edmonde Guydens που χόρευε στο Moulin Rouge του Παρισιού, με στολή φτιαγμένη από δαντέλα. 3 Φεβρουαρίου 1926. (Photo by Rahma/Topical Press Agency/Getty Images)
.jpeg)
Φαγητό και cabaret σόου, στη σάλα του Palm Beach Cafe στον Τάμεση. 12 Ιουνίου 1926. (Photo by E. Bacon/Topical Press Agency/Getty Images)
.jpeg)
Η καλλιτέχνης του cabaret, τραγουδίστρια και ηθοποιός Frances Day με ανάλογη περιβολή και φόντο σκηνικό με ζωγραφισμένους παπαγάλους. 20 Οκτωβρίου 1926. (Photo by Sasha/Getty Images).
.jpeg)
Χορεύτριες του θιάσου στο Blue Train cabaret ετοιμάζονται για παράσταση στο Prince of Whales Theatre στο Λονδίνο. 7 Ιουνίου 1927. (Photo by Sasha/Getty Images).
.jpeg)
Χορεύτριες του cabaret στο Prince of Whales Theatre. 7 Ιουνίου 1927. (Photo by Sasha/Getty Images).
.jpeg)
Tα κορίτσια του Hoffman που εμφανίζονταν στη παράσταση "Shake Your Feet" στο London Hippodrome, εδώ εμφανίζονται να έχουν πάθει ναυτία. 10 Ιουνίου 1927. (Photo by Sasha/Getty Images).
.jpeg)
Ο κ. Andre Charlot κάνει πρόβες στις χορεύτριες για το κομμάτι του cabaret του Grand Ball στο Royal Opera House. Tα έσοδα θα πήγαιναν στο βρεφοκομείο του οποίου πρόεδρος ήταν η Πριγκίπισσα Mary. 18 Νοεμβρίου 1929. (Photo by Topical Press Agency/Getty Images).
.jpeg)
Η Ρωσοαμερικανίδα χορεύτρια του μπαλέτου και του cabaret Kyra Alanova, που εμφανίστηκε στην επιθεώρηση "Wake Up And Dream" στο Pavillion Theatre. 21 Αυγούστου 1929. (Photo by Sasha/Getty Images).
.jpeg)
Καν-Καν cabaret στο Piccadilly Hotel (Λονδίνο), γύρω στο 1930. (Photo by Henry Guttmann/Getty Images).
.jpeg)
Η αρτίστα του cabaret Mary Barbour υποδύεται το Πνεύμα της Πρωτοχρονιάς στο Grosvenor House στο Λονδίνο, γύρω στο 1930. (Photo by Hulton Archive/Getty Images)
.jpeg)
Μέλη του θιάσου του Empire Cabaret, που εμφανίστηκαν στη παράσταση "Grosvenor Gambols" στο Grosvenor House του Λονδίνου. Περίπου 1930. (Photo by William Davis/General Photographic Agency/Getty Images).
.jpeg)
Δύο χορεύτριες του Καν-Καν, γύρω στο 1930. (Photo by General Photographic Agency/Getty Images).
.jpeg)
Ο πιανίστας Jack Harris και η χορεύτρια Vera σε πρόβα για το Dressmaker's Charity Ball. 22 Μαΐου 1930. (Photo by S. R. Gaiger/Topical Press Agency/Getty Images)
(μεταφρ.-απόδοση: Billy)
↧
↧
“Καλά τα πας κύριε Γιώργο μου!”
↧
Ένα φιλάκι....
Ένα φιλάκι είναι λίγο, πολύ λίγο,
δύο φιλάκια είναι λίγα, τι να πω,
τρία φιλάκια είναι λίγο, πολύ λίγο,
δώσε μου τέσσερα αν θες να σ’ αγαπώ
Δώσ’ μου πολλά φιλιά, αμέτρητα, τρελά
κι εγώ βασίλισσα θα σ’ έχω στη καρδιά μου,
μη τσιγγουνεύεσαι, πάντα να σκέφτεσαι
πως τα φιλιά είν’ η καλύτερη δουλειά.
Ίκαρος
↧
Άλλαξε κάτι μετά από 13 χρόνια;
ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ
Τα γκέτο της Αθήνας
Οι γειτονιές της πιο άγριας νύχτας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 13/02/2000 ΤΟ ΒΗΜΑ
Σε αυτά τα μέρη της πόλης δεν θα είστε ευπρόσδεκτοι εκτός κι αν σας ξέρουν οι ντόπιοι. Σε μερικά από αυτά μπορεί και να μη θελήσετε ποτέ να πάτε όπως στις παραγκουπόλεις της Νίκαιας και του Ζεφυρίου. Σε άλλα μάλλον κάποια φορά θα επιχειρήσετε να «σπάσετε» το γκέτο της κλειστής αλλά υψηλής κοινωνίας, όπως το Κολωνάκι, η Φιλοθέη, η Βουλιαγμένη... Και στις δύο περιπτώσεις μη βαυκαλίζεσθε: οι ιδιωτικές πόλεις της Αθήνας δύσκολα θα ανοίξουν τις πύλες τους. Είστε έτοιμοι να δοκιμάσετε;
Τις νύχτες, όταν οι στάσεις της Κουμουνδούρου αδειάζουν, οι σκιές της πλατείας εμφανίζονται: ανήλικοι, από το Γκάζι και το Μεταξουργείο, οι πιο πολλοί αλλοδαποί, αλλά όχι όλοι. Στην περαντζάδα της πλατείας τα αυτοκίνητα δεν είναι απλώς περαστικά. Τα φώτα αναβοσβήνουν, μια μικρή στάση, και οι νεαροί περνούν την πόρτα τους να πουλήσουν για μερικά χιλιάρικα το κορμί τους. Στην πλατεία Βάθης, ίδια εικόνα. Μία και μόνη η διαφορά: εκεί, αντί ανηλίκων, εκπορνεύονται γυναίκες. Δεν μένουν στο πεζοδρόμιο για πολλή ώρα «τα ξενοδοχεία εδώ» λένε οι περίοικοι «κάνουν χρυσές δουλειές»... Οπως και τα «βαποράκια». Στην οδό Μάρνη το εμπόριο ναρκωτικών ανθεί. Και αν πιο κάτω, στην Ομόνοια, οι έλεγχοι της Αστυνομίας έδιωξαν πρόσκαιρα τους πωλητές της νύχτας, η «επιχείρηση» δεν σταμάτησε απλώς μεταφέρθηκε πιο ψηλά, προς τη Σταδίου, και πιο χαμηλά, στο τρίγωνο που ορίζει η Αθηνάς με την Αγίου Κωνσταντίνου, η μία πλευρά του οποίου φθάνει ως το Μεταξουργείο... Στη Γερανίου, στη Ζήνωνος, στη Λυκούργου και στη στοά του Εφετείου η νύχτα παραμένει πιο άγρια από οπουδήποτε αλλού. Οι νυχτερινοί διαβάτες εξέλιπαν γιατί το να πετύχεις παράνομες συναλλαγές περνώντας δεν είναι εξαίρεση, είναι κανόνας. Οι αστυνομικοί του Τμήματος Ομονοίας σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Δεν έχουν άδικο τα στατιστικά στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Κατά μέσον όρο κάθε μήνα έχουν 20 ληστείες, 10 συμπλοκές με μαχαιρώματα, 350 κλοπές και αρπαγές τσαντών...
Οι φοβισμένοι περίοικοι κοιτούν τους ξένους με μισό μάτι για τους αλλοδαπούς της περιοχής η εύρεση στέγης αποτελεί ιδιαιτέρως κοπιαστικό έργο. Οι περισσότεροι Αλβανοί είναι σχεδόν αδύνατον να βρουν σπίτι το τηλέφωνο οι ιδιοκτήτες, με το που ακούνε σπασμένα ελληνικά, τους το κλείνουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Και έτσι πλείστοι εξ αυτών διαμένουν στα νοτιοανατολικά προάστια, σε τρώγλες, σε καθεστώς ημιπαρανομίας. Αλλά και οι υπόλοιποι αλλοδαποί δεν περνούν καλύτερες ημέρες. Στα πέριξ της Ομόνοιας, της Πατησίων, του Μεταξουργείου τους αντιμετωπίζουν ως χρυσοφόρες όρνιθες: ξέρουν πόσο δύσκολο είναι γι' αυτούς να βρουν στέγη και τους χρεώνουν το νοίκι «με το κεφάλι». Και έτσι ένα υπόγειο 50 τετραγωνικών, που μοιράζονται έξι άτομα, μπορεί να φθάνει και τις 180.000 δρχ. τον μήνα γιατί κάθε «κεφάλι» πληρώνει 30.000 δρχ...
Η Ομόνοια το πρωί λιγότερο θυμίζει γκέτο και περισσότερο το κέντρο της Βαβυλωνίας γιατί, αν οι Αλβανοί που έχουν κάνει στέκια τα παρακείμενα καφενεία και μαζεύονται τα πρωινά εκεί για να ξεκινήσουν τις δουλειές τους είναι η πιο πολυπληθής ομάδα, αυτό δεν σημαίνει πως είναι και η μόνη. Στην περιοχή μεταξύ πλατείας Βάθης και Αχαρνών, π.χ., μένουν ουκ ολίγοι Πολωνοί. Και πίσω από την Αθηνάς, στο ύψος της Λαχαναγοράς, υπάρχει ακόμη και συνοικία... Μπαγκλαντεσιανών η οποία διαθέτει από μίνι μάρκετ, καφετέρια και τουριστικό γραφείο ως γραφείο πολιτιστικού συλλόγου στην οδό Σοφοκλέους και τζαμί στην οδό Αισχύλου 27...
Η «έρημη» χώρα
Η «έρημη» χώρα
Μα πού πήγαν όλοι; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα όσων διασχίζουν τη Φιλοθέη οποιαδήποτε ώρα του 24ώρου. Μια πόλη μέσα στην πόλη περιχαρακωμένη από αόρατα τείχη και απρόθυμη να δεχτεί περαστικούς. Οταν πριν από μερικά χρόνια η λεωφόρος Κηφισιάς μετατράπηκε σε έναν δρόμο ακινητοποιημένων αυτοκινήτων, πολλοί προσπάθησαν να θυμηθούν από πού τους είχε βγάλει ο «διαβασμένος» ταξιτζής για να βρουν μια εναλλακτική λύση πρόσβασης στο κέντρο. Αυτό είχε αποτέλεσμα το νέο να διαδοθεί από στόμα σε στόμα (επειδή έχουμε το κακό συνήθειο να κοκορευόμαστε στους γύρω μας, για λύσεις που θα έπρεπε να μένουν μεταξύ μας) και η «έρημη» πόλη γέμισε από ντεσιμπέλ και καυσαέρια. Η παραδείσια ηρεμία διαταράχτηκε και η πόλη αποφάσισε να αντιδράσει. Η ούτως ή άλλως δύσκολη διέλευση, λόγω της δαιδαλώδους διαδρομής που έπρεπε κάποιος να ακολουθήσει, έγινε ακόμη δυσκολότερη με δρόμους που έκλεισαν λόγω έργων και εκατοντάδες σαμαράκια που «φύτρωσαν» παντού. Η αντίδραση φαίνεται να έχει θετικά αποτελέσματα και η κίνηση έχει μειωθεί, χωρίς όμως να επιστρέψει στα, προ ετών, επίπεδα.
Συνήθως στους δρόμους της Φιλοθέης βλέπεις αυτοκίνητα, ακριβά αυτοκίνητα με έμφαση στα 4Χ4 και τους οδηγούς τους να μιλάνε στο κινητό. Αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά, συχνά θα αναγνωρίσεις άτομα που εμφανίζονται στην τηλεόραση εξάγοντας το συμπέρασμα ότι είναι όλοι φυσιολάτρες αφού συνήθως οδηγούν αυτοκίνητα off road, πάντοτε όμως καλογυαλισμένα και χωρίς ίχνος λάσπης ή σκόνης. Ισως είναι απαραίτητα για να σκαρφαλώνουν τα κατσάβραχα της πόλης σύνορα με Γαλάτσι και να βγουν από τα τείχη.
Η έλλειψη κάθε είδους καταστημάτων, οι θαυμάσιες μονοκατοικίες με κήπους, οι άνετοι δρόμοι, το ρέμα, οι λόφοι, η παιδική χαρά του Πικιώνη, τα δασύλλια και η αραιή κυκλοφορία κάνουν την περιοχή ιδανική για βόλτες.
Οι περισσότεροι όμως προτιμούν να οδηγούν ή να κρύβονται (;) και έτσι απομένουν οι οικιακές βοηθοί, οι κηπουροί, τα παιδιά των παντός είδους delivery, οι Φιλιππινέζοι που βγάζουν τα σκυλιά των κυρίων τους βόλτα, οι νταντάδες που κάθονται στα παγκάκια με τα μικρά παιδιά των μονίμως απασχολημένων γονέων που μιλάνε στο κινητό και δεν έχουν χρόνο να τα πάνε οι ίδιοι. Ετσι ο ανυποψίαστος επισκέπτης μπορεί κάλλιστα να θεωρήσει ότι στο ακριβό αυτό προάστιο κατοικούν αόρατοι οδηγοί, φτωχοί Φιλλιπινέζοι και δυτικοευρωπαίες νταντάδες.
Στους κήπους και στις βεράντες δεν εμφανίζεται ποτέ κανείς, εκτός και αν γίνεται κάποιο πάρτι, οι εμφανείς πισίνες είναι πάντοτε άδειες και η ησυχία σχεδόν απόλυτη. Η αίσθηση είναι ότι όλοι οι άλλοι κάτι ξέρουν και την έχουν κοπανήσει, ενώ εσύ έχεις μείνει μόνος στη φωλιά του λύκου.
Σημεία αναφοράς είναι τα περίπτερα (μερικά διανυκτερεύουν), το βιντεοκλάμπ και ο καλοκαιρινός κινηματογράφος Φιλοθέη που είναι κάθε βράδυ γεμάτος και αποτελεί τη μόνη απόδειξη ότι η περιοχή κατοικείται κανονικά.
Κάτω στον Πειραιά...
Κάτω στον Πειραιά...
Η σημειολογία του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου συνοδεύει αναπόφευκτα την παρθενική βόλτα στα προάστια των ναυπηγείων. Το deja-vu είναι μια πραγματικότητα, ακόμη και αν έχεις γεννηθεί στην Κηφισιά και μέχρι πρότινος πίστευες ότι οι συνοικίες της Αθήνας εξαντλούνται στο τρίγωνο «Βόρεια προάστια - Κολωνάκι - παραλιακή»: «Για δες, έχουν διατηρήσει το σκηνικό από τις "Διπλοπενιές" ίδιο και απαράλλαχτο, στη μνήμη της Αλίκης. Ναι, οι ταπεινές γειτονιές του Πειραιά και των περιχώρων υπάρχουν ακόμηχρυσό μου. Είναι κάτι μικρά σπιτάκια, χαμηλά, σαν ψεύτικα τι να σου πω, αφού να φανταστείς δεν έχουν ούτε θέση για πάρκινγκ. Και κάτι δρομάκια στενά, που δεν χωράει να περάσει το τζιπ. Επίτηδες το έχουν κάνει, μάλλον για να μην έχουν ηχορύπανση, ξέρεις,όπως στο Νέο Ψυχικό, που το έχουν κάνει όλο πεζόδρομο και σαμαράκια. Και καλά, δεν μου λες κάτι άλλο, όλοι αυτοί που πήγαν και έχτισαν πάνω στον λόφο δεν ήξεραν ότι θα γίνουν τα διυλιστήρια από κάτω και θα τους καταστρέψουν τη θέα; Τους εξαπάτησε ο μεσίτης φαίνεται. Δηλαδή κρίμα οι άνθρωποι, και εκείνη η μυρωδιά του πετρελαίου, α πα πα». Σε περίπτωση τέτοιας ή παρόμοιας αντίδρασης το παρόν κομμάτι δεν σας αφορά, παρά μόνον ίσως για γενικότερους επιμορφωτικούς λόγους. Ανήκετε σε άλλη κατηγορία (βλέπε κομμάτι για Φιλοθέη).
Το κλισέ θέλει τη «φτωχολογιά» να διαθέτει φιλότιμο, καλή καρδιά, εντιμότητα, εργατικότητα και τσαμπουκά. Η αλήθεια δεν απέχει και πολύ από την προαναφερθείσα παραδοσιακή κατηγοριοποίηση. Η μη μεταβολή του αρχιτεκτονικού και πολεοδομικού τοπίου κάνουν εκ των πραγμάτων τη μικρή και «κλειστή» γειτονιά ζεστή και ανθρώπινη. Αυτές οι πόρτες ανοίγουν χωρίς δισταγμό στο κάλεσμα ενός ξένου για βοήθεια ή απλώς για ένα ποτήρι νερό. Οι νοικοκυρές θεωρούν ντροπή το να μη φροντίσουν για τη γιαγιά που μένει μοναχή της στο γωνιακό ετοιμόρροπο σπίτι ή για την περίθαλψη του αναξιοπαθούντα που θα βρεθεί στην αυλή τους. Οι άνδρες είναι σε θέση να αποδείξουν ότι φέρουν επάξια τη φήμη του προστάτη των αδικημένων, τιμωρώντας παραδειγματικά εκείνον που θα προσβάλλει ή θα πειράξει πρόσωπα και πράγματα του οικείου περιβάλλοντος (μη φανταστείτε τίποτε ανατριχιαστικό, μιλάμε απλώς για έναν εκφοβισμό που λαμβάνει χώρο ιδιαιτέρως ή το πολύ, αν κριθεί απαραίτητο, ένα μαυρισμένο μάτι και καμιά σπασμένη μύτη).
Στάση Σίδερα στα Διυλιστήρια. Τελικά ίσως είχε δίκιο η γιαγιά μου που έλεγε ότι «όλα απ' τη ζωή είναι βγαλμένα», όταν την κορόιδευα που έκλαιγε με Ξανθόπουλο και Βούρτση τα Σαββατοκύριακα, επί κρατικής TV. Στον λόφο με τα αυθαίρετα ο χρόνος έχει σταματήσει σε καρέ ελληνικής ταινίας: ασβεστωμένη αυλή, γλάστρα με πιατάκι και βασιλικό, μπουγάδα, τσιμεντένιο οδόστρωμα (αυτό άλλαξε, παλιά ήταν σκέτο χώμα). Νομίζεις ότι τώρα όπου να 'ναι θα βγει έξω ο Κούρκουλος, θα βάλει την «πλάκα» να παίζει στο γραμμόφωνο («Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» το κλασικό σάουντρακ της περήφανης δυστυχίας) και θα χορέψει συντετριμμένος τον χορό της μαγκιάς υπό το βλέμμα των γειτόνων.
Ο «εισβολέας» ξεχωρίζει αμέσως: δεν έχει λόγο να βρίσκεται εκεί, εκτός από περιέργεια. Δεν υπάρχουν βιτρίνες για να χαζέψει ούτε δρόμοι που να προσφέρονται για ανέμελους περιπάτους. Οι ανηφόρες και οι κατηφόρες έχουν κλίσεις ιλιγγιώδεις. Αποκλείεται επίσης να βρίσκεται εκεί επειδή έχει χαθεί. Στον λόφο ή που θα μένεις ή που θα ανέβεις σκόπιμα. Αυτή η σκοπιμότης μπορεί να γεννά διάφορες ανησυχητικές σκέψεις στους περίοικους. Οτι μπορεί να είσαι του ΥΠΕΧΩΔΕ, που ύστερα από κάτι δεκαετίες θυμήθηκε τις άδειες, ή αγγελιοφόρος δυσάρεστων μαντάτων για προσφιλές πρόσωπο (επίσης κλισέ ελληνικής ταινίας). Τις πρωινές ώρες στο σκηνικό κυριαρχούν οι θηλυκοί εκπρόσωποι της οικογένειας: η σύζυγος, μάνα ή γιαγιά. Το πρόγραμμα έχει ως εξής: τακτοποίηση σπιτιού, ελληνικός καφές στα γρήγορα με τη γειτόνισσα, προετοιμασία φαγητού. Οι άνδρες λείπουν στη δουλειά. Οι νεαροί γόνοι των οικογενειών λείπουν, επίσης, γιατί «τα παιδιά σήμερα πρέπει να σπουδάσουν και να γίνουν κάποιοι στη ζωή τους».
Στα Ταμπούρια, τα στενά γύρω από την Κωνσταντινουπόλεως δεν γνωρίζουν τη σημασία της πολεοδομίας. Το αυτοκίνητο χωράει μετά βίας να περάσει από τον παράδρομο που χωρίζει κατά μήκος τις αυλές. Ολα είναι εκθαμβωτικά άσπρα. Εκτός από τα μπλε ή πράσινα βαμμένα κάγκελα. Η νοικοκυροσύνη έχει χρώμα λευκό και μυρίζει γιασεμί. «Καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία». Ανθρωποι που είναι γείτονες 50 χρόνια και βάλε, που οι σοβάδες των σπιτιών τους δεν κατάφεραν να κρύψουν τα μυστικά τους, που ξέρουν ο ένας τη ζωή του άλλου τόσο καλά σαν να ήταν η δική τους. Εκεί, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ κουτσομπολιού και ειλικρινούς ενδιαφέροντος για τα επεισόδια που διαδραματίζονται πίσω από τη διπλανή πόρτα είναι δυσδιάκριτη. Συνήθως συνυπάρχουν ή εναλλάσσονται, με τελικό θριαμβευτή όμως πάντα την ανθρωπιά. Η είδηση ενός ενδοοικογενειακού καβγά, μιας μοιχείας, ενός απαγορευμένου πάθους ή μιας εγκατάλειψης συζυγικής στέγης (το διαζύγιο «κοινή συναινέσει» είναι έννοια άγνωστη, και εξάλλου τα λεφτά δεν περισσεύουν για δικηγόρο) πέφτει ως κεραυνός εν αιθρία στα κεφάλια όλης της γειτονιάς. Η προσωπική υπόθεση αποκτά διαστάσεις εθνικού ζητήματος για το οποίο όλοι έχουν άποψη. Η λύση του δράματος φέρνει την κάθαρση και η γειτονιά δείχνει συμπαράσταση στο θύμα της ιστορίας, ακόμη και αν δεν συμφωνεί ηθικά με τις επιλογές του. Χρόνια τώρα αυτός ο μικρόκοσμος αναπνέει τον ίδιο αέρα, πάσχει με τα βάσανα του διπλανού και καμαρώνει για τις χαρές του (ακόμη και αν προηγουμένως είχε λιγάκι φθονήσει το καινούργιο αυτοκίνητο του γιου τής απέναντι «που μεγαλοπιάνεται τώρα που μένει στον Πειραιά» ή τον τυχερό γάμο της κόρης του κυρ Θανάση που «κοίτα να δεις πού το πέτυχε τέτοιο παιδί και με καλή δουλειά και τη βλέπεις τώρα κυρία, ενώ πριν δεν είχε να βάλει ένα ρούχο πάνω της»).
Τρίτη στάση προς αναζήτηση μικροσκοπικών πόλεων του Πειραιά: Προσφυγικά Νίκαιας. Δεκαπέντε οικοδομικά τετράγωνα που είχαν χτιστεί πρόχειρα και γρήγορα για να γίνουν η μικρή κοινωνία κάποιων. Οι νέοι ένοικοί τους κάνουν σήμερα παρέα στα φαντάσματα των μικρασιατών προσφύγων που τα πρωτοκατοίκησαν το 1920. Ογδόντα χρόνια τώρα τα πλινθόκτιστα διώροφα με τα κεραμίδια και τα ξύλινα μπαλκόνια ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο τοπίο. Οπως όλες οι προσφυγικές γειτονιές, ήταν προορισμένη ήδη από τα θεμέλιά της να γίνει γκέτο. Τότε ήταν οι ξεριζωμένοι της Ιωνίας, θύματα ενός πολέμου που δεν έπρεπε να γίνει, που ήρθαν και στοιβάχτηκαν στα δωματιάκια της Νίκαιας. Τώρα είναι Αλβανοί, Πακιστανοί και Ρωσοπόντιοι που μόνο εκεί βρίσκουν το νοίκι υποφερτό για την τσέπη τους. Ομοιόμορφα σπίτια, ομοιόμορφες ζωές. Οπως και τότε.
Οι εξόριστοι της κεντρικής πλατείας
Οι εξόριστοι της κεντρικής πλατείας
Τα 3.000 καθίσματα της πλατείας Εξαρχείων: κάτι σαν το νησί των λωτοφάγων για τις αιώνιες Ερινύες των συνταξιούχων φοιτητών. Είναι η πλατεία που «δουλεύει» πιο πολύ απ' όλες λένε οι καταστηματάρχες. Ιδίως τις ημέρες που τα «τραπεζάκια έξω» τα λούζει ο ήλιος και τις νύχτες που η επομένη τους τυγχάνει αργία...
Αν παλαιότερα τα Εξάρχεια γεννούσαν την επόμενη αθηναϊκή μόδα, μετά την εκτόξευση απείρων μολότοφ και το πέρας αναπλάσεων ων ουκ έστιν αριθμός, κατέστησαν πλατεία κοσμική για τους μη κοσμικούς. Διότι ακόμη τα ίχνη παλαιότερων εποχών παραμένουν ανεξίτηλα. Ουδείς επιθυμεί εδώ να φωτογραφηθεί. Ακόμη και οι πλέον αναγνωρίσιμοι της περιοχής είναι της σχολής «χαμηλού προφίλ», ασχέτως αν προέρχονται από τον συγγραφικό, τον ποδοσφαιρικό ή τον πολιτικό χώρο. Μυστηριωδώς η λέξη «δημοσιογράφος» μοιάζει ακόμη να παραμένει εξόριστη από το εξαρχιώτικο λεξικό.
Σταθερή πλειονότητα, οι φοιτητές παντός τύπου (αλλά κυρίως προελεύσεως Πολυτεχνείου, λόγω γειτνίασης), οι «κομπιουτεράδες» που αφικνούνται σκαστοί από τα μαγαζιά και οι... κομπιουτερόφιλοι που τιμούν την πλατεία μετά την αναζήτηση του PC των ονείρων τους αλλά και οι νοσταλγοί της παλαιάς σχολής που σαρκάζουν δεικτικά τους υπολοίπους: «Τα πιτσιρίκια; Μόλις πιάσουν δουλειά θα μεταναστεύσουν στο Κολωνάκι» λέει ο κύριος Γιώργος «είκοσι χρόνια εδώ, παιδί μου, άρα κάτι ξέρω...». Αναλόγως του μαγαζιού και η πελατεία του: οι της «Μαρωνίτας» σπανίως συχνάζουν στην «Οστρια» και τούμπαλιν· οι του «Διπλό» δε άντε να πάνε ως το «Καλλιδρόμιο» για τάβλι αλλά ως το «Αμα Λάχει» δύσκολα θα φθάσουν...
Αλλά αυτή είναι μονάχα η μία όψη των Εξαρχείων. Την άλλη τη ζουν καθημερινά οι αστυνομικοί του τμήματος της οδού Καλλιδρομίου. Δυστυχώς γι' αυτούς τα Εξάρχεια, παραδοσιακό στέκι των αναρχικών επί δεκαετίες, συνεχίζουν να σταδιοδρομούν στους πίνακες με τα στατιστικά στοιχεία της Ασφάλειας Αττικής ως περιοχή υψηλής εγκληματικότητας. Την ποικιλία εγκλημάτων τους δε θα τη... ζήλευε και η περιοχή Ομονοίας... Κλοπές, διαρρήξεις, ληστείες, αρπαγές τσαντών, πορνεία, εμπορεία και χρήση ναρκωτικών... Προ καιρού ο διοικητής του παρακείμενου αστυνομικού τμήματος επεχείρησε σε έναν χάρτη της περιοχής να βάλει με μαρκαδόρο σημάδια για το πού διαπράττεται συχνότερα το κάθε αδίκημα. Αποτέλεσμα; Το 90% του χάρτη καλύφθηκε από μελάνι!
Ο Πρωθυπουργός του διπλανού τραπεζιού
Ο Πρωθυπουργός του διπλανού τραπεζιού
Οταν προ ημερών ο ολλανδός πρωθυπουργός κ. Βιμ Κοκ ήρθε στην Ελλάδα, ο κ. Κώστας Σημίτης σκέφθηκε να τον πάει για καφέ στα μέρη του, στην πλατεία Κολωνακίου. Ηταν μεσημέρι, τρεις η ώρα, και η πλατεία ασφυκτικά γεμάτη κάθε κοστούμι και καπουτσίνο... Κι όμως όταν οι δύο άνδρες κάθησαν στο «DaCapo» κανένα κεφάλι δεν γύρισε να κοιτάξει, ουδείς ασχολήθηκε με τον Πρωθυπουργό του διπλανού τραπεζιού. Περιέργως δεν συνέβη το ίδιο και με τον φωτογράφο που τον ακολουθούσε. Πλείστοι ή, για την ακρίβεια, πλείστες εκ των καθημένων χαμογέλασαν σε αυτόν πλατιά αποβλέπουσες προφανώς στη δημοσίευση του χαρωπού ενσταντανέ τους στο φύλλο της επόμενης ημέρας... Φως φανάρι: οι μεσημεριανοί θαμώνες της πλατείας βαθιά μέσα τους πιστεύουν ότι σε κανέναν άλλον δεν αξίζει η τιμή που θα έπρεπε ο φακός να αποτίσει σε εκείνους... Οπως ακριβώς και οι πωλήτριες των μαγαζιών της πλατείας μοιάζουν να μην πιστεύουν ότι μπορεί σε κάποια από τις πελάτισσες να αξίζει να φορέσει το σινιέ συνολάκι, να αλειφθεί με την πανάκριβη κρέμα ή να δοκιμάσει τα απαστράπτοντα πατούμενα που εκείνη αξιώθηκε να πουλάει... Εξ ου και υιοθετούν το γνωστό, από την είσοδο του καταστήματος ήδη αναγνωρίσιμο, ύφος μπλαζέ...
Αλλά οι πωλητές, όπως και οι θαμώνες της πλατείας, είναι απλώς οι περαστικοί του Κολωνακίου ακόμη και αν εργάζονται στα πέριξ ή αφιερώνουν κάθε ημέρα ώρες ολόκληρες στο «προσκύνημα» του καφέ... Διότι οι μόνιμοι «κάτοικοι πλατείας» είναι άμα τη εμφανίσει αναγνωρίσιμοι. Στο Κολωνάκι, φέρ' ειπείν, οι Φιλιππινέζες δεν βγάζουν τους σκύλους των αφεντικών τους βόλτα. Σε αυτό το καθήκον αποδύονται τα ίδια τα αφεντικά, καθ' ότι η μετά τετραπόδου βόλτα επιβεβαιώνει στους διερχομένους πως πράγματι ο κάτοχος του σκύλου είναι και κάτοικος της περιοχής. Και αν οι θεμελιωτές του «γκέτο» Κολωνακίου είναι παραδοσιακοί κάτοικοι, πεντηκονταετείς και πάνω, οι οποίοι γκρινιάζουν για την επικείμενη δημιουργία υπόγειου γκαράζ που «θα μας καταστρέψει την πλατεία μας» και καθημερινά ψωνίζουν από το σουπερμάρκετ σακούλες με στάρι για να γεμίζουν τις ταΐστρες των περιστεριών της πλατείας, υπάρχουν και οι νεότεροι μιμητές τους... Αλλά εκείνους μπορεί κανείς να τους δει μονάχα νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ: εργαζόμενοι γαρ, τρέχουν όλη ημέρα αλλόφρονες. Βλέπετε, στα τέλη του μήνα οφείλουν να αντεπεξέλθουν σε ενοίκιο με ατελείωτα μηδενικά για το διαμέρισμά τους ακόμη και αν το τελευταίο τυγχάνει ένα στριμωγμένο δυάρι του οποίου το κατώφλι, αν βρισκόταν οπουδήποτε αλλού, ούτε για επίσκεψη δεν θα περνούσαν...
Η αστική «ζούγκλα» των πλουσίων
Η αστική «ζούγκλα» των πλουσίων
Αν η νότια Αθήνα δεν είχε αναπτυχθεί τόσο άναρχα, η Βουλιαγμένη θα ήταν η νόρμα και όχι η εξαίρεση. Ωστόσο, επειδή η ιδεολογία της αντιπαροχής και του στοιβάγματος και η πραγματικότητα του τσιμέντου και της πολυκατοικίας επικράτησαν κατά μήκος των ακτών του Σαρωνικού, σε κάθε περιοχή όπου έχει μείνει λίγος χώρος για πεύκα και φραγκοσυκιές οι τιμές των ακινήτων εκτοξεύονται στα ύψη. Συνεπώς οι περιοχές αυτές μετατρέπονται σε «γκέτο πλουσίων», ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά «γκέτο χλωρίδας». Επειδή όμως ο συνδυασμός χλωρίδας και θέας στη θάλασσα σπανίζει, πληρώνεται αδρά.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει στη Βουλιαγμένη αλλά με ορισμένες εξαιρέσεις, διότι υπάρχουν δύο τουλάχιστον Βουλιαγμένες (υπάρχει και μία τρίτη, αυτή όμως ανήκει στις ορδές των καλοκαιρινών εκδρομέων που την επισκέπτονται για μπάνιο στη θάλασσα ή για βραδινή έξοδο). Μάλλον η πιο ακριβή και αναμφίβολα η πιο ειδυλλιακή περιοχή της Βουλιαγμένης είναι το Καβούρι, μια μικρή χερσόνησος που χαρακτηρίζεται από το εξής σπανιότατο για τα δεδομένα της Αττικής ιδίωμα: αποπνέει μια αίσθηση αστικής ευταξίας εν μέσω «άγριας» φύσης (ενώ ο κανόνας είναι το αντίθετο: μια αίσθηση φυσικής ευταξίας δηλαδή παρτέρια και γλάστρες εν μέσω αστικής ζούγκλας).
Εν αντιθέσει με άλλες περιοχές της Αθήνας, οι οποίες λόγω μικρότερης απόστασης από το κέντρο «ανακαλύφθηκαν» πολύ νωρίς από τη μεγαλοαστική τάξη, η Βουλιαγμένη είναι σχετικά πρόσφατη ανακάλυψη, όπως αποδεικνύει η σύγχρονη αρχιτεκτονική της: λείπουν παντελώς τα νεοκλασικά και τον ρόλο της υπενθύμισης περασμένων εποχών παίζουν ορισμένα κτίρια με την τσιμεντένια αισθητική των δεκαετιών του '60 και του '70. Περαιτέρω απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι υπάρχει ένα κομμάτι της που παλαιότερα ονομαζόταν «Κουκουέδικα», επειδή εκεί κρύβονταν αριστεροί κατά τον Εμφύλιο. Σήμερα η περιοχή, για να τιμηθεί ίσως το προλεταριακό παρελθόν της, έχει πλέον μετονομασθεί «Συνοικισμός Υπαλλήλων υπουργείου Εμπορίου».
Οπως κάθε άλλη όψιμα ανακαλυφθείσα ακριβή περιοχή της Αττικής, η Βουλιαγμένη διαθέτει αρκετούς κατοίκους που πλούτισαν με τον εξής θαυμαστό τρόπο: δεν έκαναν απολύτως τίποτε, αλλά είχαν την τύχη να δουν το χωράφι στο οποίο ήταν κτισμένη η «καλύβα» τους να μετατρέπεται χάρη στους νόμους της αγοράς και της ζήτησης σε πανάκριβο οικόπεδο. Υπ' αυτή την έννοια η Βουλιαγμένη είναι ένα «γκέτο πλουσίων», εφόσον τόσο οι παλαιοί κάτοικοί της όσο και οι πιο πρόσφατοι είτε διαθέτουν τα χρήματα στο πορτοφόλι τους είτε ζουν επάνω σε αυτά.
Η σημειολογία της πολυτέλειας είναι ιδιαιτέρως εμφανής στο Καβούρι. Κατ' αρχάς τα ονόματα των οδών (Αρμονίας, Αύρας, Αυγής και η πολύ ταιριαστή πλατεία Αίγλης) υπονοούν μια μπουρζουάδικη νωχέλεια ποιος θα ονόμαζε τον δρόμο όπου κατοικεί Αρμονίας αν τον απασχολούσαν δεκάδες καθημερινά προβλήματα; Οι οδοί δεν βαπτίζονται συνήθως κατ' ευφημισμόν. Επειτα υπάρχει έντονη και η αίσθηση της ιδιωτικότητας και, ως γνωστόν, τα χρήματα σήμερα αγοράζουν πρωτίστως ιδιωτικότητα. Αν παλαιότερα πολυτελής ήταν η κατοικία που υψωνόταν επιδεικτικά υψηλότερα από τις διπλανές, σήμερα πολυτελής είναι εκείνη που κρύβεται μυστικοπαθώς πίσω από εξίσου επιδεικτικά υψηλούς τοίχους. Ωστόσο στο Καβούρι δεν ισχύει το αξίωμα ότι όσο υψηλότερη η μάντρα τόσο πολυτελέστερη η κατοικία. Διότι υπάρχει ένα πολύ πιο εύκολα ελέγξιμο αξίωμα: όσο μεγαλύτερο το οικόπεδο τόσο πλουσιότερος ο ιδιοκτήτης του. Σε μια περιοχή όπου το τετραγωνικό μέτρο ξεπερνά κατά πολύ το 1 εκατ. δραχμές, υπάρχουν ουκ ολίγες κατοικίες περιτριγυρισμένες από μεγάλους κήπους.
Το επάγγελμα που έχει την τιμητική του στο Καβούρι είναι του εφοπλιστή όπως δείχνει η συγκέντρωση εφοπλιστικών εταιρειών. Οι παλαιότεροι κάτοικοι της Βουλιαγμένης τονίζουν ότι υπερτερεί το επάγγελμα του «νεόπλουτου». Πάντως σε καμία περίπτωση δεν επικρατούν, όπως άλλοτε, οι ψαράδες. Ισως τελικά να επικρατεί το επάγγελμα της οικιακής βοηθού, με δεύτερο εκείνο του κηπουρού.
Πώς περνούν τις ώρες τους όσοι δηλώνουν μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής; Αν δεν απατούν τα φαινόμενα, οι επιλογές είναι γοητευτικές: κάνουν μπάνιο στην πισίνα (συγκρότημα κατοικιών χωρίς πισίνα στο Καβούρι είναι σαν πολυκατοικία χωρίς φωταγωγό στον Δήμο Αθηναίων ανύπαρκτο είδος), βγάζουν βόλτα το σκυλάκι τους, παίζουν τένις στις δημοτικές αθλητικές εγκαταστάσεις με το σκυλάκι να κοιτάζει με ζήλια το μπαλάκι, παρακολουθούν δορυφορική τηλεόραση (τα «πιάτα» επάνω στα σπίτια συναγωνίζονται σε αριθμό τα πιάτα οικιακής χρήσης).
Αυτή είναι η «πρώτη» Βουλιαγμένη. Υπάρχει όμως και η «δεύτερη»: σε μια άκρη στο Καβούρι, μέσα στα πεύκα και δίπλα στη θάλασσα, βρίσκεται μια αναπάντεχη συνοικία από καλύβες. Αποκλειστικά «φυσικές», από πολυκαιρισμένο ξύλο, το στυλ τους μπορεί να μοιάζει φτωχικό σε σύγκριση με τις παράπλευρες βίλες αλλά είναι οπωσδήποτε στυλ.
Την πιο ηλιόλουστη από τις πρόσφατες αλκυονίδες ημέρες φάνταζαν ειδυλλιακές, με τις βεράντες τους που βλέπουν στη θάλασσα (και ας έχουν ορισμένες ψυγεία, τα οποία προφανώς δεν χωράνε μέσα), με τις κλεισμένες πρόχειρα με λουκέτο πόρτες τους, ακόμη και με τα απροσδόκητα γκραφίτι τους («Make Love Not War» αντί του κοινότοπου «Θύρα 7», αν και το πρώτο είναι κάτι που μάλλον το γράφεις μόνος σου στους τοίχους του σπιτιού σου ενώ το δεύτερο κάτι που το γράφουν άλλοι).
Οι καλύβες ανήκουν στην Εκκλησία και ενοικιάζονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα κατόπιν δημοπρασίας που διοργανώνεται μέσω του γειτονικού ορφανοτροφείου που επίσης ανήκει στην Εκκλησία. Οι δημοπρασίες, για όσες καλύβες είναι ξενοίκιαστες, ανακοινώνονται την άνοιξη και τα ενοίκια μπορεί να φθάσουν ως και 1-1,2 εκατ. δραχμές τον χρόνο. Το ποσό αυτό δίνει δικαίωμα χρήσης της καλύβας από τον Απρίλιο ως τον Οκτώβριο (παρ' ότι είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι θα διαμαρτυρηθεί κάποιος αν οι ενοικιαστές τους τις χρησιμοποιήσουν και στη διάρκεια του χειμώνα) και καλύπτει το ηλεκτρικό και το νερό. Οι ανέσεις τους είναι υποτυπώδεις (έχουν τουαλέτα αλλά το ντους είναι μάλλον υπόθεση μιας βρύσης και ενός λάστιχου), την τοποθεσία όμως στην οποία βρίσκονται είναι δύσκολο να την ανταγωνιστεί άλλη περιοχή της Αττικής.
Ποιος κατοικεί σε αυτές; Προφανώς όποιος επιθυμεί να παραθερίζει στο Καβούρι πληρώνοντας ενοίκιο 100.000 δραχμές τον μήνα χωρίς κοινόχρηστα και λογαριασμούς. Είναι πολλοί αυτοί που το επιθυμούν; Αναμφίβολα. Αλλά το επιτυγχάνουν λίγοι. Μήπως η Βουλιαγμένη εκτός από «γκέτο πλουσίων» διαθέτει και ένα «γκέτο πανέξυπνων»;
Η ζωή μέσα στα τείχη
Η ζωή μέσα στα τείχη
Και εδώ η πόλη προστατεύεται από αόρατα τείχη, έχει όμως πιο πολλές κερκόπορτες και μπάζει από τη νοτιοδυτική πλευρά που πλησιάζει επικίνδυνα στην Κηφισιάς, στην Κατεχάκη και στους Αμπελόκηπους. Την ημέρα η κίνηση είναι πιο ζωντανή λόγω των ιδιωτικών σχολείων, του κολεγίου, των πρεσβειών σήμα κατατεθέν της περιοχής και της εμπορικής πιάτσας που έχει δημιουργηθεί στον Φάρο. Στα βάθη όμως της πόλης τα πράγματα αλλάζουν και η φύση ησυχάζει. Η περιοχή θυμίζει έντονα τη γείτονα Φιλοθέη, υπερτερεί όμως σε ωραία κτίσματα και έχει ελαφρώς περισσότερα σαμαράκια ακόμη και στις πλατείες. Επίσης έχει πιο πολλούς ιδιωτικούς αστυνομικούς, λαϊκή αγορά και μερικές φορές παιδιά που παίζουν ή κάνουν ποδήλατο. Προσφάτως ο δήμος απέκτησε και ραδιοφωνικό σταθμό, ενώ το περίφημο Blue Bell, τόπος συνάντησης των playboy's και όχι μόνο της περιοχής στο παρελθόν, δεν υπάρχει πια. Η μονοδρόμηση κάθε οδού, και άλλες δυσκολίες, κάνουν εξαιρετικά δύσκολη τη διέλευση των οδηγών που δεν ξέρουν τα κατατόπια και έτσι διασφαλίζεται και εδώ η πολυπόθητη ηρεμία που γίνεται πιο εμφανής τις νύχτες. Φιλοθέη και Παλαιό Ψυχικό είναι από τις πιο ακριβές περιοχές της Αττικής όσον αφορά τα ενοίκια, ενώ οι τιμές που αφορούν την αγορά ακινήτων φαίνονται για πολλούς απλώς απίστευτες.
Ο αμερικανικός Νότος της... Αττικής
Ο αμερικανικός Νότος της... Αττικής
Πού είναι αυτό; Η βασική ερώτηση των περισσοτέρων κάθε φορά που κάποιο γεγονός αστυνομικού δελτίου φέρνει την περιοχή στην επιφάνεια. Σχεδόν κανείς δεν ξέρει ποια κατεύθυνση να πάρει αν χρειασθεί να πάει προς το Ζεφύρι, εκτός βέβαια από αυτούς που πηγαίνουν συχνά για να κάνουν τα ψώνια τους σε αυτό το ιδιότυπο shopping που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή.
Θυμίζει αρκετά πόλη του αμερικανικού Νότου που έχει αναπτυχθεί γύρω από τις γραμμές του τρένου. Από τη μια πλευρά των γραμμών ζουν οι «λευκοί» οι παλαιοί - μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής και από την άλλη οι «μαύροι» οι τσιγγάνοι δηλαδή που έχουν μετοικήσει εκεί. Ασυνήθιστα οικοδομικά υλικά έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή πρόχειρων σπιτιών ή καλύτερα παραγκών που με το ζόρι χωράνε τη δύσκολη ζωή των ρομ όπως είναι η πολιτικά ορθή ονομασία τους αν και οι περισσότεροι συνεχίζουν να τους αποκαλούν «γύφτους» όπως έκαναν οι λευκοί με τους νέγρους, και πολλοί το κάνουν ακόμη.
Η περιοχή των ρομ λοιπόν είναι ένα πραγματικό γκέτο. Μια πόλη στην άκρη της πόλης με διαχωριστικό τις γραμμές του τρένου και για να επιστρέψουμε πάλι στον αμερικανικό Νότο, κάτι ανάλογο δηλαδή με τις γραμμές που χάραζαν στους δρόμους οι λευκοί για να περνάνε οι μαύροι από τη μία πλευρά και οι ίδιοι από την άλλη.
Συνθήκες ζωής που είναι απίστευτες για την Αθήνα του μετρό και της ΟΝΕ, άνθρωποι και ποντίκια ανακατεμένοι, και το κυριότερο: χωρίς προοπτική. Δεν είναι λίγοι αυτοί που προσπαθούν να επιβιώσουν πουλώντας εποχικά προϊόντα, πλαστικές καρέκλες ή κοπριά, φορτωμένα σε ταλαιπωρημένα «Ντάτσουν» έτοιμα να διαλυθούν ανά πάσα στιγμή. Πολλοί όμως είναι και αυτοί που δεν αντέχουν άλλο την ανέχεια, την περιθωριοποίηση και τη μίζερη ζωή. Γνωρίζουν καλά ότι όλα τα δεδομένα είναι εναντίον τους, ότι το μόνο δεδομένο που έχουν είναι το: χωρίς προοπτική, και ότι ο ποιο γρήγορος και ίσως ο μόνος τρόπος για να βγάλουν λεφτά είναι η παρανομία. Οταν πρωτοάρχισαν οι «εισαγωγές» φούντας από την Αλβανία, και μάλιστα σε απίστευτες ποσότητες και εξευτελιστικές τιμές, πολλοί είδαν την ευκαιρία. Σίγουρα και άνετα λεφτά και μάλιστα όχι τριγυρνώντας από πόρτα σε πόρτα. Οι Αλβανοί έφερναν το προϊόν αλλά δεν είχαν τον τρόπο να το διαθέσουν στην αγορά, έτσι οι τσιγγάνοι ανέλαβαν τη λιανική πώληση. Το Ζεφύρι γέμισε «λευκούς» κάθε ηλικίας και οικονομικής-κοινωνικής τάξης. Από 15χρονα με παπιά ως αγχωμένους πλούσιους με πολυτελή 4Χ4 που ήθελαν λίγη φούντα για να ριλαξάρουν. Επιτέλους εύκολο χρήμα και δουλειά στο σπίτι. Η ιδιότυπη κατάσταση του Ζεφυρίου πρόσφερε την απαραίτητη ασυλία και προστασία, αφού μόλις περάσει ξένος τα σύνορα αμέσως πέφτει «σύρμα» και οι αποδείξεις εξαφανίζονται. Πόσο μάλλον όταν πλησιάζει η Αστυνομία. Τα ανέμελα πιτσιρίκια που παίζουν στους χωματόδρομους είναι οι καλύτεροι τσιλιαδόροι. Τίποτε ασυνήθιστο δεν περνάει απαρατήρητο. Κανείς δεν μπορεί να εισβάλλει κρυφά.
Τα εύκολα λεφτά έκαναν πολλούς να θέλουν να διευρύνουν τις δουλειές και την πελατεία, εμπορευόμενοι περισσότερα προϊόντα. Σιγά σιγά άρχισαν με τα «σκληρά» ναρκωτικά και λίγο αργότερα με τα όπλα. Οι έμποροι της περιοχής οργανώθηκαν και με σήματα μορς. Εγχρωμα μαντήλια έξω από τα παράθυρα σημαίνουν κάτι, οι τσιλιαδόροι δουλεύουν επί 24ώρου βάσεως, η πόλη χωρίστηκε σε τετράγωνα για να υπάρχει εξειδίκευση των διαθέσιμων προϊόντων. Τα πολλά λεφτά που ήρθαν ξαφνικά δημιούργησαν εκρηκτικές κοινωνικές ανισότητες στο γκέτο και όσοι προσπαθούν να σταθούν μακριά απ' αυτά το μόνο που συνεχίζουν να βλέπουν είναι το: χωρίς προοπτική. Οσο για τους Αθηναίους, τώρα ξέρουμε γιατί μερικοί ξέρουν να σε πάνε στο Ζεφύρι ακόμη και με κλειστά μάτια.
↧
Εν Αθήναις....και περπατώ και προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν κάποτε
Είναι μια συνήθεια που δεν κόβεται το περπάτημα στο Καρακέντρο της Αθήνας.....
Από τους ίδιους δρόμους...τα στενά....
Λουκέτα....κλειστά...έρημα...θα είναι Κυριακή σκέπτομαι....μα όχι μόνο καθημερινές είναι οι βόλτες μου....
Έξω από το παλιό ΑΤΕΝΕ της Σταδίου.....μαυσωλείο....κόσμος μπαινόβγαινε κάποτε...
"ζητούνται..." στις βιτρίνες του κάποτε....διάλεγες υπήρχαν και δίπλα και απέναντι κι άλλες πινακίδες....
Πρίν από την Ομόνοια ο ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ τον είχαν κάψει....δούλευε κάποιος
νεαρός εκεί....εξαιρετικός πωλητής σε κοστούμια.....πώς τα έφερε η μοίρα
και τον ξαναείδα να τον κρατάει ...να τον σέρνει η γυναίκα του....εγκεφαλικό
βλέπεις.
Τέλος πάντων...προχώρησα....
Έστριψα αριστερά στην Αιόλου....προχώρησα προς τον ΚΡΙΝΟ το λουκουματζίδικο και νάσου ο Αντρέας ....με το "φτερού" που τον φώναζαν κάποτε δεν θύμωνε....
Με σορτσάκι ο δικός σου και φανελάκι μαυρισμένος με χρόνια κι αυτός στην πλάτη έφιαχνε το εμπόρευμα...τα φτερά....με αυτά έζησε και ζεί....
"Καλημέρα Αντρέα....ζέστη σήμερα...."
"Πού είσαι παλληκάρι μου;"
"Ναι ρε Αντρέα η γοργόνα μου λείπει...."
Γέλια.....
"Αντρέα ερήμωσε η γειτονιά....θυμάσε κάποτε ...."
"Όχι μελαγχολίες αγάπη μου....μόνο αυτό μας έλειπε τώρα....φτεράαααα..."
Και ξεκίνησε για το μεροκάματο....
Έστριψα προς την Παναγιά την Ρόμβη....στον ομώνυμο δρομάκο που
σε βγάζει στην Ερμού....
Ναι είχε πολλούς τουρίστες ....φωτογράφιζαν την Καπνικαρέα
και την απαραίτητη πινακίδα...."ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ"
και στα Αγγλικά.
πίσω στα παλιά
↧
↧
ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Τον Ιανουάριο του 1928 η Νταγκ φιλμ (DAG)των αδελφών Γαζιάδη γύρισε την «¨Ερως και κύματα» και στην συνέχεια έφτιαξαν τις ταινίες «Λιμάνι των δακρύων» και «Αστέρω». Σεναριογράφος στο πρώτο ήταν ο Ορέστης Λάσκος που συμμετείχε σαν ηθοποιός και στο δεύτερο ο Παύλος Νιρβάνας και πρωταγωνιστούσαν οι Κ. Μουσούρης, Αλίκη Θεοδωρίδου, Δ Τσακίρης και ο Βεάκης. Τα έργα αυτά είχαν μια επιτυχημένη πορεία, ενώ στην συνέχεια γυρίστηκαν ταινείες ιστορικού περιεχομένου όπως «Λάβαρον του 21» για να στηριχθεί το πατριωτικό φρόνημα. Ο κριτικός με το ψευδώνυμο ΡΟ-ΜΑ έγραψε «Καλύτερα να στερούμεθα αιωνίως παραγωγής παρά να έχομεν παρόμοιαν…» ποιος ήταν ο ΡΟ-ΜΑ; Μα ο Σπύρος Μαρκεζίνης.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Σκηνή από το έργο η "Γκόλφω" του 1915 , πρώτη μεγάλου μήκους ταινία βασισμένη στο βουκολικό ειδύλλιο του Περεσιάδη.
Ο σκηνοθέτης Καμινάκης από την Θεσσαλονίκη γύρισε τον «Οδυσσέα Ανδρούτσου» που ήταν κακαογυρισμένη και δεν δέχτηκε κανένας κεντρικός κινηματογράφος να την παίξει.
Αυτή που όμως προκάλεσε γέλιο ήταν η δραματική ταινία του Μανδρά η «Μαρία Πενταγιώτισσα» που προσπάθησε να ζωντανέψει την εποχή του Όθωνα, ενώ στο βάθος του φιλμ φαινόταν τραμ και αυτοκίνητα της τότε εποχής, η σύζυγος του Μανδρά, Φρίντα Πουπελίνα (που ήταν φοβερά άσκημη ) έπαιζε την Πενταγιώτισσα και γοήτευε τον Βεάκη (στο ρόλο του ληστή Λαμάρα), ο δε Μανδράς ήταν ο πλέον κωμικός στον ρόλο του γερό Γαβριήλ………..τελικά στις ταινίες του Μανδρά έσπαγαν ταμείο, διότι ο κόσμος πήγαινε να διασκεδάσει με τις κακοτεχνίες του! Πχ στο «κινηματογραφικό Αστήρ» διαβάζουμε «Ο Μάγος των Αθηνών, ταινία βωβή, εκμετάλλευση Μανδρά, προεβλήθη εις το Σπλέντιτ Πρόκειται περί μιας ταινίας μερικών χιλιάδων μέτρων μήκους, δια την οποίαν εκ σεβασμού προς το αναγνωστικόν μας κοινόν και δι αυτήν την αξιοπιστίαν του φύλλου μας , δεν πρέπει ν ασχοληθώμεν περισσότερον». Είχε όντως πλάκα ο Μανδράς να φανταστείς ότι η ταινία προβλήθηκε σαν έγχρωμη και απλά είχαν χρωματίσει με πινελάκια κάποια καρρέ και η μεγέθυνση στην οθόνη έκανε την υπόθεση κωμική, η γυναίκα του χόρευε ημίγυμνη ανατολίτικους χορούς με φίδια που τα έφερνε στο στόμα της (τα φίδια φαινόντουσαν καθαρά ότι ήταν ξύλινα) και ο γερό Μανδράς στον ρόλο παλληκαράκι σαν σείχης στην έρημο και κάπου φαινόταν μια διαφημιστική επιγραφή «Ψαθάκια Αριανούτσου» ….
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το Πάνθεον ιδρύθηκε από τον Αλκιβιάδη Τριανταφύλλουπου ήρθε από την Αμερική, όπου έζησε αρκετά χρόνια και έφερε στην Αθήνα πράγματα που εφαρμόζονταν ήδη εκεί. Είναι ο πρώτος που πλαισίωσε τις κινηματογραφικές προβολές με συναυλίες, τα περιβόητα «cine – concerts”, που άφησαν εποχή. Είναι ο πρώτος, επίσης, που ξεκίνησε τη διακόσμηση της εισόδου του κινηματογράφου με πολυτελέστατα ντεκόρ, ανάλογα με το θέμα της ταινίας.
Την περίοδο 1929-30 βγήκαν δέκα ταινίες, αλλά είναι η χρονιά που εμφανίζεται ο ομιλών κινηματογράφος. Η Νταγκ φιλμ παρουσιάζει την «Μπόρα» σε σενάριο Νιρβάνα (ένας πολεμιστής του Σαγγαρίου επιστρέφει και παντρεύεται την γυναίκα του συμπολεμιστή του που θεωρείται αγνοούμενος, όταν επιστρέφει ο αγνοούμενος αποσύρεται για να μη χαλάση την ζωή της γυναίκας του πριν γίνει αντιληπτός) πρωταγωνίστησαν οι Ερμόνδος Φυρστ, Περικλής Χριστοφορίδης. Τους «απάχηδες των Αθηνών» οπερέττα του Πρινέα που θεωρήθηκε « η πρώτη ηχητική και άδουσα ελληνική ταινία» στην πραγματικότητα ήταν βουβή πρωταγωνίστησαν οι Μαίρη Σαγιάνου – Κατσέλη και ο Πέτρος Επιτροπάκης. Μια άλλη η δραματική ταινία της Μαίρης Σαγιάνου – Κατσέλη με τον Λάσκο ήταν «Μακριά από τον κόσμο».
Το καλοκαίρι του 1930 έγιναν πειράματα κατασκευής ελληνικών μηχανημάτων φωνοληψίας από τον Μαυρίκιο Νόβακ που παρουσίασε δύο δοκίμια «Ο κατάδικος» και «Η καμαριέρα και ο μανάβης».
Την περίοδο 1930-31 βγήκαν έξη ταινίες το «Φίλησέ με Μαρίτσα» της Νταγκ φιλμ μια οπερέττα θεωρήθηκε η καλύτερη απ όλες. Αλλά και η «Δάφνις και Χλώη»του Ορέστη Λάσκου ήταν σταθμός για τον ελληνικό κινηματογράφο.
Στην Πάτρα έχουμε τους αδελφούς Διρμίκη που γύρισαν το φιλμ «Κάιν και Άβελ».
Πάντως ο Ε Βενιζέλος ενίσχυσε την εγχώρια παραγωγή ταινιών με τον Ν 5240/32 άρθρο 20 και μείωσε τον φόρο δημοσίων θεαμάτων που ήταν 30% σε 10% για τις ελληνικές ταινίες, ο Βενιζέλος το έκανε αυτό για να βοηθήσει τις ελληνικές ταινίες που απολειπόντουσαν των ομιλούντων ξένων.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Μια ακόμα ταινία του Μανδρά, το θέμα σείχιδες, η έρημος έχει αντικατασταθεί με καταπράσινο ντεκόρ....
Η δεύτερη ομιλούσα ελληνική ταινία ήταν «Αυτή είναι η ζωή» που ντουμπλαρίστηκε στην Αμερική. Η «Ολύμπια φιλμ» του Π Δαδηρά γυρίζει βωβό το φιλμ «Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» και πάει στο Βερολίνο στα στούντιο Λουγκνόζεν για να κάνει ντουμπλάζ, ε το φιλμ αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση στους Έλληνες.
Ομοίως και η «Ντίνδριτς φιλμ» φτιάχνει την «Ελληνική ραψωδία» που την ντουμπλάρει στο Βερολίνο με σύστημα Βίταφον (πάνω σε δίσκους όχι επί της ταινίας).
Τώρα έχουμε και άλλες φίρμες που στοχεύουν την Ελληνική αγορά όπως«Φύζιο φιλμ», την «Αρτίστικ φιλμ». Το 1933 η Νταγκ φιλμ αναγγέλλει την ίδρυση στούντιο αλλά στούντιο δεν γίνεται. Και να φανταστείς ότι η Τουρκία έχει αποκτήσει, με ενίσχυση του Κεμάλ, στούντιο με σύγχρονα γερμανικά μηχανήματα και εκεί πάνε να γυρίσουν τις ταινίες τους οι Έλληνες. Έτσι «ο κακός δρόμος» που έπαιζαν η Κυβέλη και η Κοτοπούλη γυρίστηκε σε στούντιο της Κωνσταντινούπολης με τούρκο σκηνοθέτη και η ταινία απέτυχε, στην συνέχεια είχαμε ελληνοτουρκική συμπαραγωγή «Στα κύματα του Βοσπόρου», με το «σας ζητούν στο τηλέφωνο» κλείνει η «τουρκική περίοδος» και αρχίζει η «Αιγυπτιακή» με έξη ταινίες σε στούντιο του Καίρου, οι παραγωγές αυτές ήταν μετριότατες.
Στην Ελλάδα περιοριζόμαστε σε επίκαιρα με οπερατέρ τουςΜεγαλοοικονόμου, Μεραβίδη, Δριμαρόπουλο, Χεπ, Γαζιάδη, Κουρμπέτηκλπ δηλαδή η Ελληνική παραγωγή σταμάτησε το 1932 με την ταινία «Έξω φτώχεια» του Γαζιάδη. Στις παραμονές του πολέμουάρχισε να φαίνεται οΦιλοποίμην Φίνος που φτιάχνει τα «Ελληνικά Κινηματογραφικά Στούντιο» και με συνεργασία την «Σκούρας φιλμ»φτιάχνει το «Τραγούδι του χωρισμού» με τον Λ Κωνσταντάρα και Λήδα Μιράντα, ο Φιλοποίμην Φίνος έφτιαξε φωνοληπτικά μηχανήματα, ο άνθρωπος αυτός υπήρξε ο πρωτοπόρος του Ελληνικού κινηματογράφου, ο πόλεμος του 40 διακόπτει την κινηματογραφική δραστηριότητα, και όλοι ασχολούνται με επίκαιρα του αλβανικού μετώπου και τα μετόπισθεν. Στην προπολεμική περίοδο παίχτηκε η τελευταία ταινία «Νύχτα χωρίς ξημέρωμα» του Α Παπαδαντωνάκη ο οποίος ήταν ένα είδος Μανδρά του ομιλούντος.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ταινία με βουκολική πλοκή.
Στην περίοδο από το 1903 μέχρι το 1940 γυρίστηκαν μόλις 40 ταινίες με θλιβερή πορεία και στο σύνολό τους πουλήθηκαν σαν άχρηστο υλικό σε εργοστάσιο τσατσάρων για να λιωθούν στα καζάνια του και αυτό αποτελεί τεράστια ζημιά για την ιστορία του Ελληνικού κινηματογράφου, έτσι χάθηκε η ταινία «¨Ερως και κύματα» και άλλες ταινίες.
↧
Τι να κάνει ο άνθρωπος...δεν έβγαινε οικονομικά και....
...έκανε το σπίτι του μπουρδέλο!
Στη σύλληψη 57χρονου, που είχε μετατρέψει το διαμέρισμά του σε οίκο ανοχής, προχώρησαν χθες αστυνομικοί του τμήματος Καταπολέμησης Εμπορίας Ανθρώπων της Υποδιεύθυνσης Αντιμετώπισης Οργανωμένου Εγκλήματος και Εμπορίας Ανθρώπων της Διεύθυνσης Ασφάλειας Θεσσαλονίκης.
Από την αστυνομική έρευνα διαπιστώθηκε ότι στο διαμέρισμα, στο κέντρο της πόλης, λειτουργούσε παράνομος οίκος ανοχής, στον οποίο εκδίδονταν επ’ αμοιβή τρεις Ελληνίδες 37, 33 και 40 ετών και μία 39χρονη αλλοδαπή και ότι υπήρχε ειδική τηλεφωνική σύνδεση για τα ραντεβού.
Από την προανάκριση προέκυψε ότι ο 57χρονος ιδιοκτήτης παραχώρησε το διαμέρισμα για να χρησιμοποιηθεί ως οίκος ανοχής, παρόλο που δεν πληροί τις προβλεπόμενες προϋποθέσεις, διευκολύνοντας με τον τρόπο αυτό κατ’ επάγγελμα την ασέλγεια μεταξύ άλλων.
Οι αστυνομικοί βρήκαν και κατέσχεσαν χρηματικό ποσό 1.630 ευρώ, προερχόμενο από την παράνομη δραστηριότητα, σημειωματάριο με αναγραφόμενες ημερομηνίες και γυναικεία ονόματα, απόδειξη ταμειακής μηχανής και ένα κινητό τηλέφωνο.
Σε βάρος των τεσσάρων γυναικών βεβαιώθηκαν πταισματικές παραβάσεις, επειδή εκδίδονταν χωρίς να υποβάλλονται στους προβλεπόμενους εργαστηριακούς και κλινικούς ελέγχους και χωρίς να έχουν την σχετική άδεια από την αρμόδια Αρχή.
Ο συλληφθείς, με τη δικογραφία για «διευκόλυνση ακολασίας άλλων» που σχηματίστηκε σε βάρος του, θα οδηγηθεί στον εισαγγελέα Πλημμελειοδικών.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
.
.
↧
Πάμε για Μπαιν-Μιξτ στο Πασαλιμάνι
Γράφει ο Στέφανος Μίλεσης
Το 1840 στον Πειραιά δόθηκε στον κόσμο για χρήση πλήρως οργανωμένη παραλία κολύμβησης (πλαζ) στο Πασαλιμάνι. Αυτή η οργανωμένη παραλία αποτελεί στην ουσία πρωτιά για ολόκληρη την ελλάδαστον τομέα των οργανωμένων θαλασσίων λουτρών. Λίγα μόλις χρόνια μετά την σύσταση του ελληνικού κράτους το 1838 και συγκεκριμένα στις 19 Μαρτίου το Δημοτικό συμβούλιο Πειραιά με την Πράξη υπ΄ αριθμ. 34 αποφασίζει την ανέγερση λουτρικών παραπηγμάτων. Στις 10 Απριλίου του 1840 με την πράξη υπ΄ αριθμ. 69 αποφασίζει την σύσταση ενός δημοτικού καφενείου στα Λουτρά ενώ στις 18 Μαίου του ίδιου έτους αποφασίζει την κατασκευή - επισκευή δρόμων που οδηγούν στα λουτρά (πράξη Δ.Σ. 80 / 5ης Ιουλίου 1840).
Ο Δήμαρχος Σερφιώτης κάνει την αρχή:
Στον πειραιά του 1840 κατοικούν μόνο 200 οικογένειες και δήμαρχος της πόλης είναι ο Υδραίος Κυριάκος Σερφιώτης (1835-1841) ενώ η σχεδίασή τους προβλέπονταν από το πρώτο ρυμοτομικό σχέδιο που συνετάχθη, από την πρώτη μέρα δηλαδή που ανακηρύχθηκε ο Πειραιάς Δήμος.
Μάλιστα το μέρος που επιλέγει για τα λουτρά δεν ήταν το καταλληλότερο αφού και η θάλασσα λασπώδης στο σημείο εκείνο (καθαρή μεν αλλά ο τύπος λάσπης του πυθμένα δεν ήταν ο κατάλληλος) και το βασικότερο κριτήριο επιλογής ήταν το σημείο, που ήταν κεντρικό και προσιτό για όλους τους διαμένοντας στον πειραιά.
 |
| Σε αυτή την καρτ-ποστάλ του Ρωμαίδη του 1890 έχει γίνει μεγένθυση εντός κύκλου η εξέδρα με τις καμπίνες που υπήρχαν ακόμα τότε στο Πασαλιμάνι λίγο πριν την μεταφορά τους στον όρμο της φρεαττύδας. Οι εξέδρες αυτές λειτούργησαν από το 1840 έως και το 1870 (φωτο www.delcampe.net). |
 |
| Λεπτομέρεια από κάρτα εποχής στην οποία φαίνονται τα Λουτρά στο Πασαλιμάνι |
 |
| Κάτοψη γυναικείων καμπινών λουτρών πασαλιμανίου |
Τα μπάνια είναι μάλλον η πρόφαση για μάτι:
Κατασκευάζονται οι πρώτες καμπίνες (16 στον αριθμό συν 4 αμέσως μετά) και η εγκατάσταση αμέσως ενοικιάζεται σε ιδιώτη για την εκμετάλλευσή της. Όμως στις 16 Ιουνίου του 1841 ο Δήμαρχος προβαίνει σε μια παράξενη ανακοίνωση. Δίνει εντολή να μην περνά κανένας διαμέσου της άμμου (της παραλίας) τοποθετώντας φράχτη από ξύλινους στήλους για την περιστολή της κακοήθειας μετά από διαπίστωση και καταγγελίες προς τον Δήμο ότι κάποιοι μεταβαίνουν στην παραλία δήθεν για μπάνιο ενώ μετακινούνται προς την περιοχή που λούονται οι γυναίκες προξενόντας δυσαρέσκεια (διακήρυξη δημάρχου 390.314 της 16 Ιουνίου 1841).
Έτσι μετά από τέτοιου είδους περιστατικά η χρήση της παραλίας θεωρείται τολμηρή απόφαση για τις γυναίκες και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι τα ανδρικά αποδυτήρια συντηρούνται διαρκώς λόγω της υψηλής χρήσης τους ενώ τα γυναικεία είναι σχεδόν αχρησιμοποίητα.
Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς έγινε η τρικυμία αυτή η οποία κατέστρεψε σχεδόν ολόκληρη την εγκατάσταση, από τα πρακτικά του Δήμου φαίνεται ότι στις 5 Μαρτίου του 1842 ανατέθηκε η μελέτη σε Δημοτικό Μηχανικό, να συντάξει σχέδια και προϋπολογισμό δαπάνης για την επισκευή των καμπινών που καταστράφηκαν λόγω ισχυρής θαλασσοταραχής.
Αρχικά τα μπάνια μόνο του λαού δεν είναι:
 |
| Κάτοψη παραπηγμάτων λουτρών στο Πασαλιμάνι (1850) |
Η ανακατασκευή του 1842 λόγω καταστροφής τους:
Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς έγινε η τρικυμία αυτή η οποία κατέστρεψε σχεδόν ολόκληρη την εγκατάσταση, από τα πρακτικά του Δήμου φαίνεται ότι στις 5 Μαρτίου του 1842 ανατέθηκε η μελέτη σε Δημοτικό Μηχανικό, να συντάξει σχέδια και προϋπολογισμό δαπάνης για την επισκευή των καμπινών που καταστράφηκαν λόγω ισχυρής θαλασσοταραχής.
Αρχικά τα μπάνια μόνο του λαού δεν είναι:
Ο Δημοσιογράφος του Έθνους Κατσιμάρδος αναφέρει ότι τα κόμιστρα της εποχής για μετάβαση των Αθηναίων στην πλαζ του Πειραιά, καθορίζονται με αστυνομική διάταξη για αποφυγή κεδροσκοπίας και ήταν περίπου τα εξής:
- 4,5 δραχμές το μέγιστο κόμιστρο εάν νοίκιαζες όλη την άμαξα
- 0,50-1 δρχ. για να κλείσεις μία θέση σε άμαξα μαζί με άλλους.
- 8-9 δραχμές για να κλείσεις μόνος σου την άμαξα μετ΄ επιστροφής.
Συνεπώς ο εύπορος Αθηναίος μπορούσε να προσεγγίσει για μπάνιο στον Πειραιά αφού είτε θα έπρεπε να διαθέτεις ιδιωτική άμαξα ή να πληρώσεις ένα αξιοσέβαστο ποσό, δεδομένου ότι ένας καφές τότε κόστιζε 10 λεπτά.
![]()
Η νέα μόδα του θαλάσσιου λουτρού στο Πασαλιμάνι έχει ταράξει τόσο τους κοσμικούς κύκλους που φτάνουν κάποιοι στο σημείο να αναγγέλουν το πότε θα πάνε για μπάνιο και το πότε ανεχώρησαν εκ της παραλίας. Διαβάζουμε πιο πάνω το άρθρο.
Οδηγίες χρήσεως:
"το θέρος είναι η ώρα του έτους καθ΄ ην ο Πειραιεύς και πολυπληθέστερος και ζωηρότερος είναι, σωρηδόν κατερχομένων των Αθηναίων χάριν των θαλασσίων λουτρών...." αναφέρει ο Οδηγός του 1860 που εκδόθηκε από τον Δήμο και την Νομαρχία Αθηνών. Ήταν η εποχή που η Αθήνα είχε 40.000 κατοίκους και ο Πειραιάς 5.500 και εθεωρείτο προάστιο παραθεριστικό. Το μπάνιο ήταν πλέον μόδα αν και χρειάζονταν οδηγίες προπαρασκευής για να το κάνεις. Οι οδηγίες χρήσεως ήταν τόσο συχνές που τις συναντά κανείς όχι μόνο στις εφημερίδες αλλά και στους Οδηγούς Πόλεων.
Τότε που γράφονταν τα άρθρα αυτά όπως του Οδηγού του 1860, ονόμαζαν Μουνυχία το Πασαλιμάνι ενώ η πραγματική Μουνυχία που ονομάζουμε εμείς σήμερα Μικρολίμανο (ή Τουρκολίμανο) το ονόμαζαν Φανάρι (Μεσαιωνικό όνομα) ή και Φάληρο καμιά φορά συγκαταλέγοντας το Μικρολίμανο στο σημερινό Νέο Φάληρο.
Την εποχή εκείνη ακόμα και τον Λόφο του Προφήτη Ηλία (σημερινή ονομασία) τον έλεγαν Φαληρικό λόφο γιατί κοιτούσε προς Φάληρο.
Έτσι σε άρθρο του "Νέαι Αθήναι" διαβάζουμε "Ο περίπατος της Τερψιθέας είναι μαγευτικός, διότι εκείθεν ο οφθαλμός επιβλέπει και τους δύο λιμένας, τον κυρίως λεγόμενον του Πειραιώς και τον της Μουνυχίας, όπου υπάρχουσι και τα λεγόμενα λουτρά".
Πραγματικά από την πλατεία τερψιθέας μπορεί κάποιος να δει και τον εμπορικό λιμένα και το Πασαλιμάνι που αναφέρεται εδώ ως Μουνυχία (λανθασμένα όπως είπαμε). Αργότερα και τα δύο θα μετονομαστούν και το μεν πασαλιμάνι θα λέγεται λιμήν Ζέας από το 1920 περίπου ενώ το δε Τουρκολίμανο δεν θα ονομαστεί ποτέ Μουνυχία γιατί το καθεστώς της επταετίας το έκρινε ως μη χριστιανικό και προτίμησε το "Μικρολίμανο". Σχετική παλαιότερη εγγραφή για το λάθος αυτό μπορείτε να διαβάσετε στην ανάρτηση"Ονόματα οδών, Πλατειών Πειραιά".
Τα λουτρά του Πασαλιμανιού αναφέρονται επίσης και από την Πηνελόπη Δέλτα το 1878 (σχετική εγγραφή εδώ) η οποία μας δίνει επιπρόσθετα και την πληροφορία ότι ανάμεσα στους λουόμενους κυκλοφορούσαν πωλητές κολοκυθών τις οποίες νοίκιαζε κάποιος έναντι αμοιβής για χρήση σωσιβίου και για να μπορούν να ανοίγονται στα βαθιά.
Ο Άγγλος Πίκερινγκ αναλαμβάνει να προβεί στην κατασκευή του σιδηροδρόμου Αθήνας - Πειραιά (Σ.Α.Π.). Η σύμβαση κατασκευής του δίνει το δικαίωμα να κατασκευάσει επίσης στον όρμο του Νέου Φαλήρου εγκαταστάσεις θαλασσίων λουτρών. Ο Δήμος Πειραιώς στις 9 Μαρτίου του 1869 αντιδρά και ζητά την απαγόρευση της εγκατάστασης λουτρών στο Φάληρο προβλέποντας την ανακοπή της κίνησης των Αθηναίων προς Πειραιά (Πράξη Δ.Σ. 288) αλλά μάλλον κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, είναι ανίκανος να σταματήσει το έργο.
Ποιος Αθηναίος δεν επιθυμεί να κατεβαίνει με φτηνό κόμιστρο σιδηροδρόμου στην παραλία (Φαλήρου) για μπάνιο αντί 9 δραχμών που κόστιζε όπως προαναφέραμε η μετάβαση στο Πασαλιμάνι; Όλη η οικογένεια μπαίνει πλέον στον Σ.Α.Π. και κατεβαίνει στο φάληρο.
Μέχρι το 1888 (εντός 18 ετών από την έναρξη λειτουργίας της παραλίας φαλήρου) το Πασαλιμάνι όχι μόνο έχει εγκαταλειφθεί τελείως αλλά και η εφημερίδα "Μην Χάνεσαι" του Γαβριηλίδη αναφέρει ότι''ενώ στην πόλη του πειραιά συναντά κανείς παντού πρόοδον, όταν όμως φθάση εις την Μουνυχίαν θα ιδής γηρατειά. Με όσα παλατάκια κι αν την στολίζουν.... δεν δύναται ν΄ αναλάβη την ζωήν, ην είχε προ δέκα ετών και την οποία αφήρησε το Φάληρον με τα πολλά θέλγητρά του (βλέπε παλαιότερο αφιέρωμα στην χρυσή εποχή του Φαλήρου)".
Από το 1870 που άρχιζε η πλαζ στο Πασαλιμάνι να πεθαίνει οι μεν Αθηναίοι κατέβαιναν φάληρο, οι πειραιώτες απλά μετακινήθηκαν στην φραττύδα στα λουτρά του Κράκαρη, όταν η φρεαττύδα αποτελούσε έναν όμορφο και γραφικό κολπίσκο, πριν να τσιμεντοποιηθεί από την επταετία και γίνει η σημερινή Μαρίνα.
Η Σταματίνα Μαλικούτη μας περιγράφει επακριβώς σήμερα για τις καμπίνες του Πασαλιμανίου
Μπάνιο με αναγγελία στις εφημερίδες:
Οδηγίες χρήσεως:
"το θέρος είναι η ώρα του έτους καθ΄ ην ο Πειραιεύς και πολυπληθέστερος και ζωηρότερος είναι, σωρηδόν κατερχομένων των Αθηναίων χάριν των θαλασσίων λουτρών...." αναφέρει ο Οδηγός του 1860 που εκδόθηκε από τον Δήμο και την Νομαρχία Αθηνών. Ήταν η εποχή που η Αθήνα είχε 40.000 κατοίκους και ο Πειραιάς 5.500 και εθεωρείτο προάστιο παραθεριστικό. Το μπάνιο ήταν πλέον μόδα αν και χρειάζονταν οδηγίες προπαρασκευής για να το κάνεις. Οι οδηγίες χρήσεως ήταν τόσο συχνές που τις συναντά κανείς όχι μόνο στις εφημερίδες αλλά και στους Οδηγούς Πόλεων.
 |
| Από εφημερίδα του 1900 που δίνει οδηγίες θαλάσσιου λουτρού στους αναγνώστες |
Η πλαζ ήταν σωστή αλλά το όνομα ήταν λάθος:
Τότε που γράφονταν τα άρθρα αυτά όπως του Οδηγού του 1860, ονόμαζαν Μουνυχία το Πασαλιμάνι ενώ η πραγματική Μουνυχία που ονομάζουμε εμείς σήμερα Μικρολίμανο (ή Τουρκολίμανο) το ονόμαζαν Φανάρι (Μεσαιωνικό όνομα) ή και Φάληρο καμιά φορά συγκαταλέγοντας το Μικρολίμανο στο σημερινό Νέο Φάληρο.
Την εποχή εκείνη ακόμα και τον Λόφο του Προφήτη Ηλία (σημερινή ονομασία) τον έλεγαν Φαληρικό λόφο γιατί κοιτούσε προς Φάληρο.
Έτσι σε άρθρο του "Νέαι Αθήναι" διαβάζουμε "Ο περίπατος της Τερψιθέας είναι μαγευτικός, διότι εκείθεν ο οφθαλμός επιβλέπει και τους δύο λιμένας, τον κυρίως λεγόμενον του Πειραιώς και τον της Μουνυχίας, όπου υπάρχουσι και τα λεγόμενα λουτρά".
Πραγματικά από την πλατεία τερψιθέας μπορεί κάποιος να δει και τον εμπορικό λιμένα και το Πασαλιμάνι που αναφέρεται εδώ ως Μουνυχία (λανθασμένα όπως είπαμε). Αργότερα και τα δύο θα μετονομαστούν και το μεν πασαλιμάνι θα λέγεται λιμήν Ζέας από το 1920 περίπου ενώ το δε Τουρκολίμανο δεν θα ονομαστεί ποτέ Μουνυχία γιατί το καθεστώς της επταετίας το έκρινε ως μη χριστιανικό και προτίμησε το "Μικρολίμανο". Σχετική παλαιότερη εγγραφή για το λάθος αυτό μπορείτε να διαβάσετε στην ανάρτηση"Ονόματα οδών, Πλατειών Πειραιά".
Τα λουτρά του Πασαλιμανιού αναφέρονται επίσης και από την Πηνελόπη Δέλτα το 1878 (σχετική εγγραφή εδώ) η οποία μας δίνει επιπρόσθετα και την πληροφορία ότι ανάμεσα στους λουόμενους κυκλοφορούσαν πωλητές κολοκυθών τις οποίες νοίκιαζε κάποιος έναντι αμοιβής για χρήση σωσιβίου και για να μπορούν να ανοίγονται στα βαθιά.
 |
| Κάτοψη αποχωρητήριων προς χρήση λουομένων λουτρών πασαλιμανίου. Η θέση τους προσδιορίζεται στην Πλατεία Λουτρών σημερινή Πλατεία Κανάρη |
Από το 1870 η πλαζ στο Πασαλιμάνι σβήνει:
Στο Φάληρο τα μπάνια γίνονται του Λαού πλέον:
Μέχρι το 1888 (εντός 18 ετών από την έναρξη λειτουργίας της παραλίας φαλήρου) το Πασαλιμάνι όχι μόνο έχει εγκαταλειφθεί τελείως αλλά και η εφημερίδα "Μην Χάνεσαι" του Γαβριηλίδη αναφέρει ότι''ενώ στην πόλη του πειραιά συναντά κανείς παντού πρόοδον, όταν όμως φθάση εις την Μουνυχίαν θα ιδής γηρατειά. Με όσα παλατάκια κι αν την στολίζουν.... δεν δύναται ν΄ αναλάβη την ζωήν, ην είχε προ δέκα ετών και την οποία αφήρησε το Φάληρον με τα πολλά θέλγητρά του (βλέπε παλαιότερο αφιέρωμα στην χρυσή εποχή του Φαλήρου)".
 |
| Στο Φάληρο με τα πολλά θέλγητρά του πλέον πάνε οι Αθηναίοι για μπάνιο |
 |
| Η φωτογραφία είναι από τα Λουτρά του φαλήρου. Ανάλογη κατασκευή των καμπινών που στηρίζονταν σε πασάλους στην θάλασσα ήταν και του Πασαλιμανίου. |
Οι Αθηναίοι στο Φάληρο, οι Πειραιώτες στου Κράκαρη:
 |
| Τα παραπήγματα σε σχέδια του Δήμου όπως κατασκευάστηκαν. Αριστερά στην μικρή λίστα παρατίθεται ο αριθμός και το είδος των παραπηγμάτων που θα κατασκευάζονταν |
Το ιστορικό των καμπινών:
Η Σταματίνα Μαλικούτη μας περιγράφει επακριβώς σήμερα για τις καμπίνες του Πασαλιμανίου
- 1840: 16 καμπίνες λαδί χρώματος, ξυλοκατασκευές που στηρίζονται επί ξύλινης πλατφόρμας - εξέδρας που απέχει 40 εκατοστά πάνω από την θάλασσα με ξύλινους πασσάλους, που το άκρο της καταλήγει σε σκάλα. Σχεδόν αμέσως μετά κατασκευάζονται επιπρόσθετα άλλες 4 και φτάνουν συνολικά τις 20.
- 1850: κατασκευάζονται άλλες δέκα ανδρικές καμπίνες και 20 γυναικείες
- 1853: οι ξύλινες κολώνες της εξέδρας γίνονται τσιμεντένιες
- 1861: άλλες 20 καμπίνες προστίθονται
- 1868: νέες καμπίνες για άνδρες γίνονται και 100 ξύλινοι πάσσαλοι γίνονται σιδερένιοι
- 1869: 38 καμπίνες για γυναίκες προστίθονται
- 1870: αποφασίζεται να γίνει ανακατασκευή όλης της εγκατάστασης από πέτρα (για να γλιτώσουν την φθορά της θάλασσας πάνω στο ξύλο) αλλά η κατασκευή θαλάσσιων λουτρών στο Φάληρο θα σταματήσει την ανακατασκευή τους στο πασαλιμάνι
Αργότερα όταν τα λουτρά του Πασαλιμανίου θα ερημώσουν από πλευράς κολύμβησης θα αποφασιστεί η μεταφορά τους στην Φρεαττύδα.
Η πλατεία Δημοτικών Λουτρών:
Από τα σχέδια χάραξης του χωματόδρομου για την πρόσβαση λουόμενων στην πλαζ πασαλιμανίου αναφέρεται και η ύπαρξη πλατείας η οποία αρχικά λέγονταν Πλατεία Δημοτικών Λουτρών που είναι η σημερινή πλατεία Κανάρη.
Το 1920 αποφασίζονται τα "Μεικτά μπάνια" (Μπαιν-Μιξτ)
Η αφορμήν δια να ξανανιώσουν οι γέροι....
Η άρση της απαγόρευσης του μεικτού μπάνιου το 1920 πέρασε από πολλά στάδια. Ήδη από το 1917 το"Έθνος" έγραφε καταγγέλοντας στην ουσία την ηθική της εποχής: " Η ηθική και πάλι να προστατεύσει τα δικαιώματά της κατά μήκος της Φαληρικής ακτής. Τα υπαίθρια λουτρά απηγορεύθησαν ήδη αυστηρώς και οι φύλακες των λουτρών και της Δημοσίας Αιδούς διετάχθησαν να καταγγέλουν πάντα ή πάσαν υπερβαίνοντα τα κεκανονισμένα όρια...."
Σε μια παλαιότερη ανάρτηση για τις αναμνήσεις του Χρήστου Πανάγου φαίνεται επίσης το τι επικρατούσε τότε:
"Και μετά φαντάζεστε την διαφορά; Να φεύγεις από του Κράκαρη στην φρεαττύδα, όπου κολυμπούσα σχεδόν μόνος μου με τους φίλους μου ή και μερικά ακόμη παιδιά της περιοχής, να φεύγεις λοιπόν από του Κράκαρη και βρίσκεσαι στα λουτρά του Φαλήρου. Στα λουτρά του Φαλήρου κολυμπούσαν και γυναίκες και κυρίως μερικές από τις ωραιότερες γυναίκες της εποχής μου. Μπορεί τα λουτρά ανδρών και γυναικών να ήταν ξεχωριστά, τις γυναίκες όμως τις αισθανόσουν δίπλα σου. Μπορεί να μην μπορούσες να τις ακουμπήσεις, να μην μπορούσες να τους μιλήσεις, αλλά ήταν εκεί....
Στα μπάνια του φαλήρου υπήρχε κι ένας ναύτης, συνήθως μυστακοφόρος, με μια βάρκα, επιφορτισμένος να επιτηρεί την τάξη και να αποτρέπει την οποιαδήποτε επικοινωνία μεταξύ ανδρών και γυναικών..."
Το μεικτό μπάνιο πλέον θα ονομάζεται "Μπαιν Μιξτ" και θα αποτελέσει για πολλά χρόνια τη νέα μόδα.
Το μεικτό μπάνιο πλέον θα ονομάζεται "Μπαιν Μιξτ" και θα αποτελέσει για πολλά χρόνια τη νέα μόδα.
 | ||
| Η φωτογραφία είναι του 1955 και στο Πασαλιμάνι οι Ναυτοπρόσκοποι συνεχίζουν να κολυμπούν μπροστά από την σημερινή εφορεία προσκόπων πειραιά δίπλα στον ερασιτέχνη Ολυμπιακό |
 |
| Σε αυτή την φωτογραφία ναυτοπροσκόπων πειραιά πάλι του 1955 φαίνεται η παραλία που υπήρχε πριν την τσιμεντοποίηση της Μαρίνας |
↧
Δείτε το Θησείο του 1918 να είναι βοσκότοπος για αγελάδες!
Το πολυσύχναστο σήμερα Θησείο, δε θυμίζει σε τίποτα την εικόνα του έναν αιώνα πριν! Υπήρχαν ακόμα κοπάδια στο κέντρο της Αθήνας που οι ποιμένες τα έβοσκαν ακόμα και μέσα στον αρχαιολογικό χώρο... Η φωτογραφία είναι από το αρχείο Ιστορία Εικονογραφημένη.
↧
↧
Το παλιό μπαούλο της γιαγιάς Λισάβ
Στην πραγματικότητα δεν είχε και κάτι δικό της να βάλει …ποτέ δεν ήθελε να έχει εξάλλου κάτι. Ότι αληθινά αγάπησε και ήταν κομμάτι της ψυχής της το άφησε στην Πατρίδα. Έξι παιδιά χαμένα. Πως να χωρέσει ο πόνος της σε ένα μπαούλο; Μετά στην Ελλάδα της έμεινε ο παππούς. Όταν πέθανε κι αυτός εξαφάνισε οτιδήποτε υλικό την έδενε μαζί του και με τη γη που τη γέννησε.
Και μετά χάθηκε σε έναν κόσμο όπου εκεί πότε δε σταμάτησε ο χρόνος γι αυτήν και η ζωή της συνέχισε κανονικά στο σπίτι της στο Σιόν στην Αργυρούπολη του Πόντου. Με αυτήν, την μικρότερη από τις νύφες, την πιο όμορφη και προκομμένη φυσικά. Με τον παππού νέο αλλά πολύ μεγαλύτερο της να την αγαπά πολύ και να ανέχεται στωικά τις ανυπόφορες ζήλειες της. Με την αναμονή του από τα πολυήμερα ταξίδια του στην Τραπεζούντα για τις δουλειές του και το «βγάλσιμο» της ψυχής του μετά γιατί την άφηνε μόνη να τη βασανίζουν οι ..άλλες (που ποιος τόλμαγε να βασανίσει τον κέρβερο ολόκληρης της περιοχής Αργυρουπόλεως, μην πω και Τραπεζούντος, αλλά άιντε..). Με το μεγάλωμα των μικρών που ποτέ δεν έφτασαν στην Ελλάδα. Με τα ανακατώματα των συννυφάδων μεταξύ τους. Με τον πεθερό της να ξυπνά χάραμα να φύγει στη δουλειά κι αυτή να μαζεύει με τις χούφτες τις λίρες που έπεφταν στο κρεβάτι από τις τσέπες του και να τις αποθηκεύει στο μυστικό τους μέρος γιατί σε αυτήν την πιο τίμια όλων είχε μόνον εμπιστοσύνη ο πεθερός.
Χανόμουν κι εγώ μαζί της στον κόσμο της μα σαν φτάναμε στις λίρες ξυπνούσα κι έτρεχα στο μπαούλο. Φύλλο και φτερό το έκαμα και πίστευα εκεί κρύβει η γιαγιά το θησαυρό του πεθερού της. Με το παιδικό μυαλό μου χαιρόμουν τη στιγμή που θα έβρισκα το χρυσάφι και θα αγόραζα όλο το παγωτό από όλα τα ζαχαροπλαστεία και θα έκανα τρελές βούτες ολόκληρη μέσα σε αυτό! Και φυσικά δεν θα έδινα ούτε μισό κουταλάκι σε κανέναν! Ούτε και στη γιαγιά! Αυτή ήταν άρρωστη έξαλλου. Να της ανέβαζα αναιτίως το σάκχαρο;
Θυμάμαι πως συχνά πυκνά με καπάκωνε και το καπάκι από το μπαούλο και πατούσα τα κλάματα από το φόβο μου. Το να σκεφτώ να το σηκώσω να βγω ούτε λόγος. Έπρεπε οπωσδήποτε να με σώσουν για να μου αποδείξουν ότι ήμουν το κέντρο του σύμπαντος τους! Είδε και αποείδε η μάνα μου με τη ζαβομάρα μου δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα και μια μέρα που κοπάνησε το καπάκι το κεφάλι μου κι έμπηξα τα κλάματα με τράβηξε έξω από το μαλλί, με έδειξε το σχεδόν άδειο μπαούλο και πρώτη φορά μου είπε σοβαρά ανακατεύοντας τα κουτιά από τις κονσέρβες: «Εδώ μέσα η γιαγιά δεν κρύβει λίρες. Εδώ κρύβει την πραγματικότητα της γιατί δεν αντέχει να τη ζει».
Ζαβό ξεζαβό μια χαρά τα κατάλαβα όλα τούτα , όπως κατάλαβα πως η γιαγιά μισοέχασε το μυαλό της και ζούσε μαζί μας παρά μόνον ελάχιστα ως σώμα. Ο νους ή καρδιά και ψυχή της δεν έφυγαν ποτέ από τον τόπο της. Δεν είχε ανάγκη από ένα μπαούλο για να χωρέσει όλα όσα ζούσε σαν αλήθεια της. Το χε όμως ανάγκη για να χωρέσει ότι η φύση ορίζει ως απτό.
Σήμερα το μπαούλο της το πήρα στο σπίτι μου εγώ. Στη αρχή σκέφτηκα να βάζω μέσα ότι είχα από την οικογένεια μας. Μετά το καλοσκέφτηκα και είδα πως αυτό θα ταν πολύ τετριμμένο κι έξω από όλα όσα έζησα με τη γιαγιά μου. Το άφησα κι εγώ λοιπόν αδειανό. Όσο έχω το μυαλό μου μια χαρά κάμει και για τραπεζάκι του καφέ, μα άμα το χάσω να χω χώρο να απλώσω κάπου την ύπαρξη μου.
stalastinmnimi
↧
Αξιολογήσεις δημοσίων υπαλλήλων πριν από 180 χρόνια, μετατάξεις και άρση της μονιμότητας από τον Ελ. Βενιζέλο που την καθιέρωσε!
του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά
Όταν κάποτε θα γραφτεί με αντικειμενικότητα και μεράκι η ιστορία των «δημοσίων υπηρετών», όπως αποκαλούσαν τους δημοσίους υπαλλήλους στα χρόνια του Όθωνα, θα αποτελέσει το πιο σπαρταριστό ανάγνωσμα όλων των εποχών. Πώς να περιγραφεί το γεγονός ότι από τις πρώτες ημέρες που άρχισε τη λειτουργία του το ελληνικό κράτος υπό τις οδηγίες της βαυαρικής αντιβασιλείας γίνεται προσπάθεια να αξιολογούνται αντικειμενικά οι δημόσιοι υπάλληλοι και 180 χρόνια αργότερα ακόμη δεν τα έχουμε καταφέρει; Ή πώς να παρουσιαστεί η πολιτεία αλλά και τα καμώματα του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος, αφού φρόντισε να κατοχυρώσει συνταγματικά τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, λίγα χρόνια αργότερα ο ίδιος υπέγραψε Νομοθετικό Διάταγμα για την –επιλεκτική– άρση της; Αλλά και η προϊστορία του μέτρου των μετατάξεων παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ιστορίες δημοσιοϋπαλληλικής τρέλας, με γραφικότητες, πολιτικά τερτίπια και εκλογικά παιχνίδια.
Ο Κόμης Άρμανσμπεργκ
Η «ποιότης των δημοσίων υπηρετών»
Ένα από τα πρώτα διατάγματα που έσπευδε να υπογράψει –πριν 180 χρόνια- η Αντιβασιλεία του Όθωνα, υπό την Προεδρία του Κόμητα Άρμανσμπεργκ και με τη συμμετοχή του περίφημου νομομαθούς Μάουρερ, αφορούσε την καθιέρωση βιβλίων μέσω των οποίων θα γινόταν ταυτοχρόνως ετήσια απογραφή και αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Η Αντιβασιλεία ζήτησε απ’ όλους τους κλάδους της δημόσιας υπηρεσίας να τηρούν βιβλία μέσω των οποίων η Κυβέρνηση θα γνώριζε, ανά πάσα στιγμή, την προσωπική κατάσταση κάθε υπαλλήλου. Για τις γνώσεις, τις ικανότητες και τις εκδουλεύσεις τους.
Οι υπάλληλοι ανάλογα με την απόδοσή τους κατατάσσονταν σε τέσσερις κατηγορίες οι οποίες ήταν: «εξαίρετος», «καλή», «μετρία» ή «κακή». Στην πρώτη κατηγορία εντάσσονταν οι υπάλληλοι που ήταν επιμελείς και δραστήριοι, με ιδιαίτερο πνεύμα και γνώσεις ή χειρίζονταν τα υπηρεσιακά θέματα με επιδεξιότητα. Στη δεύτερη κατηγορία, «καλή», χαρακτηριζόταν η απόδοση ενός υπαλλήλου όταν επαρκούσε για τις απαιτήσεις της υπηρεσίας και «μετρία» αν η επιμέλεια, η δραστηριότητα, το πνεύμα, οι γνώσεις και η επιδεξιότητα του υπαλλήλου «ευαρεστώσι μεν κατά πολλά, κατά πολλά δε ου»! Στην τελευταία κατηγορία, την «κακή», υπαγόταν κάποιος υπάλληλος «αν δεν επαρκή παντελώς εις τας απαιτήσεις της υπηρεσίας».
Οι πρώτες καταχωρήσεις ήταν εξαντλητικές, οι λεπτομέρειες που καταγράφονταν αφορούσαν την εργασία αλλά και την προσωπική και οικογενειακή ζωή των δημοσίων υπαλλήλων, καθώς και την κοινωνικο-οικονομική τους κατάσταση. Με το πέρασμα του χρόνου οι απαιτήσεις αμβλύνθηκαν, η νομοθεσία τροποποιήθηκε μέχρι που φτάσαμε στα «φύλλα ποιότητος» που συντάσσονταν σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες τα τελευταία χρόνια.
Οι πρώτες καταχωρήσεις ήταν εξαντλητικές, οι λεπτομέρειες που καταγράφονταν αφορούσαν την εργασία αλλά και την προσωπική και οικογενειακή ζωή των δημοσίων υπαλλήλων, καθώς και την κοινωνικο-οικονομική τους κατάσταση. Με το πέρασμα του χρόνου οι απαιτήσεις αμβλύνθηκαν, η νομοθεσία τροποποιήθηκε μέχρι που φτάσαμε στα «φύλλα ποιότητος» που συντάσσονταν σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες τα τελευταία χρόνια.
Κωνσταντίνος Ζαβιτσάνος (1879 -1951)
Τα …τερτίπια του Βενιζέλου
Είναι γνωστό πως η πρώτη συνταγματική κατοχύρωση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων οφείλεται στον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος τη συμπεριέλαβε στη συνταγματική αναθεώρηση του 1911. Σκοπός υποτίθεται ότι ήταν η εξασφάλιση της απρόσκοπτης εργασίας τους και η πάταξη του πελατειακού συστήματος. Παρά το γεγονός ότι υπήρξαν αντιδράσεις εκ μέρους των βενιζελικών πως θα μονιμοποιούνταν «τα δημιουργήματα του παρελθόντος» ή άλλων πως δεν έπρεπε να επιβραβευθούν δημόσιοι υπάλληλοι που εργάζονταν μόλις δύο ώρες και φέρονταν με απαράδεκτο τρόπο στους πολίτες, όλοι συμφώνησαν στην ανάγκη να νομοθετηθεί το μέτρο. Εντυπωσιακή ήταν μάλιστα η υποδοχή του από τους κύριους εκπροσώπους του πελατειακού συστήματος στη Βουλή των Ελλήνων.
Αλλά δεν άργησε να έρθει ο εθνικός διχασμός κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αποτέλεσε την αφορμή για να αρθεί, επιλεκτικά, η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Εντυπωσιάζει δε το γεγονός πως τις περιπτώσεις άρσης της μονιμότητας έκανε η κυβέρνηση εκείνου που την καθιέρωσε, δηλαδή του Ελευθερίου Βενιζέλου! Το Νομοθετικό Διάταγμα «Περί αναστολής πάσης διατάξεως περί μονιμότητος των δημοσίων λειτουργών και υπηρετών παντός κλάδου» υπέγραψαν ο Βασιλιάς Αλέξανδρος, ο Πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος και σπουδαίοι παράγοντες της πολιτικής ζωής του τόπου όπως ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης, ο Νικόλαος Πολίτης, ο Λεωνίδας Εμπειρίκος κ.ά.
Αλλά δεν άργησε να έρθει ο εθνικός διχασμός κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αποτέλεσε την αφορμή για να αρθεί, επιλεκτικά, η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Εντυπωσιάζει δε το γεγονός πως τις περιπτώσεις άρσης της μονιμότητας έκανε η κυβέρνηση εκείνου που την καθιέρωσε, δηλαδή του Ελευθερίου Βενιζέλου! Το Νομοθετικό Διάταγμα «Περί αναστολής πάσης διατάξεως περί μονιμότητος των δημοσίων λειτουργών και υπηρετών παντός κλάδου» υπέγραψαν ο Βασιλιάς Αλέξανδρος, ο Πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος και σπουδαίοι παράγοντες της πολιτικής ζωής του τόπου όπως ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης, ο Νικόλαος Πολίτης, ο Λεωνίδας Εμπειρίκος κ.ά.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος με τον υπουργό Αλέξανδρο Ζάννα
Ουσιαστικά εκμεταλλεύθηκαν τις έκτακτες συνθήκες που επικρατούσαν για να διώξουν επιλεκτικά τους αντιπάλους τους. Δηλαδή να κάνουν ό,τι ισχυρίζονταν πως προσπαθούσαν να αποφύγουν όταν έκαναν την συνταγματική ρύθμιση για τη μονιμότητα! Όποιος Υπουργός επιθυμούσε να διορίσει κάποιον δικό του αρκούσε να υπογράψει ένα Διάταγμα διώχνοντας από τη θέση του εκείνον που υπηρετούσε. Ένα από τα γνωστά θύματα αυτής της ρύθμισης υπήρξε και ο γνωστός Αθηναιογράφος Δημήτριος Καμπούρογλους, ο οποίος υπηρετούσε επί 25ετία στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Απολύθηκε το 1917 προκειμένου να τοποθετήσει στη θέση του ένας υπουργός τον γόνο πανίσχυρης οικογένειας των Αθηνών.
Το στρατιωτικό μέτροτων μετατάξεων
Αλλά και οι μετατάξεις, οι οποίες βρίσκονται στην επικαιρότητα αυτή την εποχή, δεν είναι μέτρο που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια. Η τελευταία πανίσχυρη κυβέρνηση (1928-1932) του Ελευθερίου Βενιζέλου ήταν επίσης εκείνη που εισήγαγε σε ευρεία κλίμακα και για λόγους οικονομίας λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης τον περίφημο θεσμό των μετατάξεων που εφαρμόζεται στις ημέρες μας. Μόνον που τότε αφορούσε μόνον μετατάξεις από τη Χωροφυλακή στην Αστυνομία και από ένα σώμα στρατού σε άλλο. Προκειμένου να ελεγχθούν οι προσφυγικοί συνοικισμοί στην Αττική και λόγω αδυναμίας προσλήψεως αστυνομικών ο Υπουργός Εσωτερικών Κωνσταντίνος Ζαβιτσιάνος (1879-1951) μετακίνησε άνδρες από την Χωροφυλακή στην ουσιαστικά νεοσύστατη (1925) Αστυνομία Πόλεων. Υπήρξε ο πρωτεργάτης της θέσπισης του περίφημου ιδιώνυμου για την προστασία του «κοινωνικού καθεστώτος».
Φανατικός υποστηρικτής του μέτρου υπήρξε και ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο δευτερότοκος γιος του Πρωθυπουργού, ο οποίος εκείνη την εποχή υπηρετούσε ως στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στο Παρίσι. Αντιγράφοντας όσα ίσχυαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως στη Γαλλία, η ελληνική κυβέρνηση σε περίοδο οικονομικής κρίσης αποφάσιζε το 1930 να μετατάξει ανώτερους αξιωματικούς του στρατού από τα άλλα Σώματα στην Αεροπορία.
Φανατικός υποστηρικτής του μέτρου υπήρξε και ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο δευτερότοκος γιος του Πρωθυπουργού, ο οποίος εκείνη την εποχή υπηρετούσε ως στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στο Παρίσι. Αντιγράφοντας όσα ίσχυαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως στη Γαλλία, η ελληνική κυβέρνηση σε περίοδο οικονομικής κρίσης αποφάσιζε το 1930 να μετατάξει ανώτερους αξιωματικούς του στρατού από τα άλλα Σώματα στην Αεροπορία.
Το αρχικό νομοσχέδιο έφερε την υπογραφή του πρώτου (1930) Υπουργού Αεροπορίας Αλέξανδρου Ζάννα, ο οποίος αναγκάσθηκε να το αποσύρει μετά τις σφοδρές αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν και τις πληροφορίες πως αν τολμούσε να το εισαγάγει στη Βουλή θα ξεσπούσε στρατιωτικό κίνημα!
Αργότερα ωστόσο ο Αλ. Ζάννας ψήφισε ιδιαίτερο νόμο με τον οποίο απέφυγε τη γενική εφαρμογή του μέτρου και περιορίστηκε στην μετάταξη έξι αξιωματικών από το Ναυτικό στην Αεροπορία εγκαινιάζοντας έτσι το νέο μέτρο. Από τότε το μέτρο επεκτάθηκε, αφορώντας πάντα μετατάξεις αξιωματικών άλλων σωμάτων στην Αεροπορία και κατοχυρώθηκε με νόμο το καλοκαίρι του 1931 έχοντας ως χαρακτηριστικά στοιχεία αφενός την εθελούσια συμμετοχή των αξιωματικών στη διαδικασία και αφετέρου την παροχή κινήτρων. Παρά τις προσπάθειες που καταβλήθηκαν εκείνη την εποχή, απέτυχε η επέκταση του μέτρου των μετατάξεων γενικότερα στο δημόσιο τομέα.↧
Εν Αθήναις...το πατίνι
Έπαιρνες ξύλα οικοδομής κανένα γυαλόχαρτο για τις σκλήθρες ....ρουλεμάν
από μηχανουργείο παλιά...έκανες και κανένα θέλημα για το τζάμπα....τέσσερεις
βιδωτές υποδοχές και μια στραβωμένη μπετόβεργα.
Σε βοηθούσαν οι γείτονες για όλα αυτά.....
Έτοιμο το όχημα και δώστου πάνω κάτω στα πεζοδρόμια αλλά και στην άσφαλτο
με τα αυτοκίνητα (που ήταν λίγα) να σου κορνάρουν....βέβαια την φάπα δεν την γλύτωνες αν το μάθαινε η μάνα από την γειτόνισα που σε είχε δεί στον δρόμο.
Το καλοκαίρι αναστενάζανε στην γειτονιά από τον θόρυβο ....
Υπήρχαν και τα αγοραστά πατίνια....του κουτιού...του μαγαζιού με ωραία
χρώματα και με ρόδες δηλαδή και για τον χωματόδρομο.....ακριβά για το
κουτί της ΦΥΤΙΝΗΣ δηλαδή το οικογενειακό ταμείο που υπήρχε στην εταζέρα.
Ποιός να το κλέψει...και άντε και το έκανε ακόμα θα βλαστήμαγε.
Να μην ξεχάσω και τους αγώνες με τα πατίνια...ποιός θα βγεί πρώτος....
πάντα κέρδιζε ο ξυπόλητος της παρέας....σκληρό καρύδι και οι πατούσες του
σαν σόλες....ποτέ δεν είχαν ματώσει.
Τον πειράζαμε και αυτός γέλαγε και στο δίτερμα ακόμα ξυπόλητος.
πίσω στα παλιά
↧
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!!
↧
↧
Ωραίο δώρο του έκανε!
ΒΕΤΕΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΒΙΕΤΝΑΜ
Βρήκε το χαμένο... χέρι του πενήντα χρόνια μετά
Δεν πίστευε στα μάτια του ο 73χρονος Βιετναμέζος, βετεράνος του πολέμου, όταν είδε μπροστά του τα οστά του κομμένου χεριού του, το οποίο είχε ακροτηριάσει αμερικανός γιατρός πριν από 47 χρόνια προκειμένου να του σώσει τη ζωή.
Ο Αμερικανός γιατρός Σαμ Άξελραντ, επιστρέφοντας το 1966 από το Βιετνάμ όπου είχε υπηρετήσει στον πόλεμο, είχε πάρει μαζί του τα οστά του δεξιού χεριού του βιετναμέζου στρατιώτη.
Επί χρόνια τα διατηρούσε σε έναν σάκο, μέσα στη ντουλάπα του σπιτιού του στο Τέξας, μαζί με άλλα ενθύμια από τον πόλεμο, όμως για δεκαετίες δεν είχε ανοίξει τον σάκο, καθώς δεν ήθελε να θυμάται την εποχή του πολέμου.
Επί χρόνια τα διατηρούσε σε έναν σάκο, μέσα στη ντουλάπα του σπιτιού του στο Τέξας, μαζί με άλλα ενθύμια από τον πόλεμο, όμως για δεκαετίες δεν είχε ανοίξει τον σάκο, καθώς δεν ήθελε να θυμάται την εποχή του πολέμου.
Πρόσφατα, όμως, αποφάσισε να ταξιδέψει στο Βιετνάμ και να συναντήσει τον 73χρονο Βιετναμέζο Νγκγιέν Κουάνγκ Χουνγκ, ο οποίος είχε τραυματιστεί στο χέρι στη διάρκεια του πολέμου και για να σωθεί έπρεπε να ακρωτηριαστεί.
Οι δύο άνδρες συναντήθηκαν στο σπίτι του Χουνγκ στο κεντρικό Βιετνάμ. Ο Χουνγκ δήλωσε έκπληκτος για το «δώρο» που του προσέφερε ο Άξελραντ. «Είμαι πολύ χαρούμενος που τον ξανασυνάντησα και που έχω και πάλι ένα μέρος του σώματός μου» είπε ο Χουνγκ στο Associated Press.
«Τα οστά του χεριού μου είναι η απόδειξη της συνεισφοράς μου στον πόλεμο. Θα τα κρατήσω σπίτι μου», δήλωσε συγκινημένος προσθέτοντας ότι τα οστά αυτά μπορεί να τον βοηθήσουν να διεκδικήσει μια σύνταξη βετεράνου, καθώς ο στρατός είχε χάσει το φάκελό του και μέχρι τώρα δεν μπορούσε να την πάρει.
«Τα οστά του χεριού μου είναι η απόδειξη της συνεισφοράς μου στον πόλεμο. Θα τα κρατήσω σπίτι μου», δήλωσε συγκινημένος προσθέτοντας ότι τα οστά αυτά μπορεί να τον βοηθήσουν να διεκδικήσει μια σύνταξη βετεράνου, καθώς ο στρατός είχε χάσει το φάκελό του και μέχρι τώρα δεν μπορούσε να την πάρει.
Πηγή: BBC
ΕΘΝΟΣ
↧
Όταν τα μπάνια του λαού γίνονταν στο Πασαλιμάνι
Τμηματική αναδημοσίευση από το σάιτ της Ημερησίας:
Πού έκαναν τα μπάνια τους οι νεοέλληνες και ειδικά οι κάτοικοι της Aττικής το 19ο αιώνα; H εύκολη απάντηση είναι στα Φάληρα. Mόνο που η παραλία εκεί έγινε προσβάσιμη και διαμορφώθηκε γύρω στο 1870. Πού, λοιπόν, ήταν τα «θαλάσσια λουτρά» νωρίτερα κι αμέσως μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους; Bρίσκονταν στην καρδιά του Πειραιά. Στο Πασαλιμάνι !
Ώσπου να γίνει βούρκος, οπότε μεταφέρθηκαν στις φαληρικές ακτές. Mέχρι να επεκταθεί και ως εκεί ο βούρκος... Στο Πασαλιμάνι (Zέα), λοιπόν, εμφανίστηκαν τα πρώτα οργανωμένα θαλάσσια λουτρά στο νεοελληνικό κράτος.. Eκεί συγκροτήθηκε η πρώτη ελληνική «πλαζ» γύρω το 1840. Στην πόλη κατοικούσαν τότε περίπου 200 οικογένειες και δήμαρχος ήταν ο Yδραίος Kυριάκος Σερφιώτης (πρώτος δήμαρχος τα χρόνια 1835-1841).
Λουτρά
H ανέγερση λουτρών προβλεπόταν από το πρώτο ακόμη ρυμοτομικό σχέδιο, μετά την ανακήρυξη του Πειραιά σε δήμο. Στη σχετική συζήτηση, που γίνεται στο δημοτικό συμβούλιο, αποφασίζεται, μαζί με την ανέγερση των λουτρών, ο καθαρισμός του λιμανιού από τα λάσπη, που βρομούσε, αλλά και η κατασκευή χωματόδρομου προς την παραλία.
Όταν τα μπάνια του λαού γίνονταν στο Πασαλιμάνι...
Θ’ ανεγερθούν γύρω στις 20 καμπίνες, που θα... συνοδεύονται από δημοτικό καφενείο.
Tα επόμενα καλοκαίρια οι ξύλινες καμπίνες θα διατηρούνται επισκευαζόμενες, ενώ επί δημαρχίας Πέτρου Oμηρίδη- Σκυλίτση, μια δεκαετία αργότερα, θα κατασκευαστούν καινούργια ανδρικά λουτρά.. Προφανώς, χρησιμοποιούνταν πολύ συχνότερα από τα γυναικεία, αφού οι λουόμενοι ήταν συνήθως γένους αρσενικού. Aργότερα, άλλωστε, στ΄ ανδρικά θα προστεθεί και «αναπαυτήριο».
H κίνηση με λουόμενους από τον Πειραιά, αλλά και από την Aθήνα, πρέπει τα ζεστά καλοκαίρια να ήταν αυξημένη. Aυτό τουλάχιστον δείχνει η χάραξη νέων δρόμων για το Πασαλιμάνι και η ονομασία του χώρου γύρω από τα λουτρά ως πλατεία Δημοτικών Λουτρών (σημερινή πλατεία Kανάρη). Άλλωστε, μέχρι τη δεκαετία του 1870, με την εμφάνιση και ανάπτυξη των λουτρών του Nέου Φαλήρου, ήταν η μοναδική «πλαζ» στην οποία είχαν πρόσβαση τα τροχοφόρα. Aποτελούσε και τη μοναδική διέξοδο των Aθηναίων για θαλάσσια μπάνια, όταν στην πρωτεύουσα «έσκαγε ο τζίτζικας».
«Aγώγιον»
Tο «αγώγιον» (κόμιστρα) με τα οχήματα και τις άμαξες της εποχής από την Aθήνα στον Πειραιά, κοστίζει, αναλόγως της θέσης, από 0,50- 1 δραχμή. Tο μίσθωμα όλης της άμαξας ορίζεται, με αστυνομική διάταξη για ν΄ αντιμετωπιστεί η κερδοσκοπία, στις 4,50 δραχ. (για σύγκριση ο καφές κοστίζει 10 λεπτά).
Mπορείς, όμως, να ταξιδέψεις και κατευθείαν από την Aθήνα για τα λουτρά Mε 8-9 δραχμές, αναλόγως αν το δρομολόγιο είναι πρωινό ή εσπερινό. Mεταβαίνεις εκεί κάνεις το μπάνιο σου και επιστρέφεις.
Tο ταξίδι, όμως, «δια της αμαξιτής οδού» από την Aθήνα στον Πειραιά ήταν μονάχα για λίγες εκατοντάδες προνομιούχους, που διαθέτουν χρήμα ή ιδιωτική άμαξα. Όπως οι κυρίες της βασιλικής αυλής, που έκαναν τα μπάνια τους, μαζί με την Aμαλία, τις πρωινές ώρες στο πανέρημο Παλιό Φάληρο...
Για την ιστορία την εκμετάλλευση των λουτρών στο Πασαλιμάνι η δημοτική αρχή είχε παραχωρήσει σε ιδιώτη-επιχειρηματία.
Tο τέλος των λουτρών
Tα θαλάσσια λουτρά στο Πασαλιμάνι θα είναι στις δόξες τους μέχρι να την κατασκευή του «απ΄ Aθηνών εις Πειραιά σιδηροδρόμου». Oι Aθηναίοι δεν έχουν λόγο μετά το 1869 να φτάνουν ως τον Πειραιά και οι Πειραιώτες θα προτιμούν το Φάληρο.
Tο 1880 στην εφημερίδα του Bλ. Γαβριηλίδη «Mη Xάνεσαι» διαβάζουμε για τη Mουνυχία (λανθασμένη τότε ονομασία του Πασαλιμανιού, λόγω σύγχυσης με τη θέση του αρχαίου λιμανιού):
«Aν περιέλθη τις την πόλιν όλην του Πειραιά, θέλει θαυμάση πρόοδον, παντού πρόοδον. Όταν όμως φθάση εις την Mουνυχίαν θα ιδής γηρατειά. Mε όσα παλατάκια κι αν την στολίζουν... δεν δύναται ν΄ αναλάβη την ζωήν, ην είχε προ δέκα ετών και την οποίαν αφήρησε το Φάληρον με τα πολλά θέλγητρά του.
H θάλασσά της είναι θολή, ακάθαρτος και ανάλατος ακόμα.
Δια να λουσθής πρέπει να προμηθευθείς από τα αρειμανιώτερα τσαρούχια, διότι άλλως θα εκθέσης τους πόδας σου εις την μανίαν όλων των ειδών της ακάνθης (αγκαθιών)...» O δριμύς κατήγορος της Mουνυχίας, κολυμπώντας στα νερά της, αναπολεί «ως ωραίον όνειρον την δίκην λεπτουργημένου κρυστάλλου διαυγή και πάντοτε υπό λεπτού ανέμου ρυτιδουμένην θάλασσαν του Φαλήρου...». Kάπως έτσι γράφτηκε ο επικήδειος της «πλαζ» στο Πασαλιμάνι κι ανέτειλε, απαστράπτουσα τότε, εκείνη του Nέου Φαλήρου. Φυσικά, και η τελευταία είχε ημερομηνία λήξης...
Πού έκαναν τα μπάνια τους οι νεοέλληνες και ειδικά οι κάτοικοι της Aττικής το 19ο αιώνα; H εύκολη απάντηση είναι στα Φάληρα. Mόνο που η παραλία εκεί έγινε προσβάσιμη και διαμορφώθηκε γύρω στο 1870. Πού, λοιπόν, ήταν τα «θαλάσσια λουτρά» νωρίτερα κι αμέσως μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους; Bρίσκονταν στην καρδιά του Πειραιά. Στο Πασαλιμάνι !
Ώσπου να γίνει βούρκος, οπότε μεταφέρθηκαν στις φαληρικές ακτές. Mέχρι να επεκταθεί και ως εκεί ο βούρκος... Στο Πασαλιμάνι (Zέα), λοιπόν, εμφανίστηκαν τα πρώτα οργανωμένα θαλάσσια λουτρά στο νεοελληνικό κράτος.. Eκεί συγκροτήθηκε η πρώτη ελληνική «πλαζ» γύρω το 1840. Στην πόλη κατοικούσαν τότε περίπου 200 οικογένειες και δήμαρχος ήταν ο Yδραίος Kυριάκος Σερφιώτης (πρώτος δήμαρχος τα χρόνια 1835-1841).
Λουτρά
H ανέγερση λουτρών προβλεπόταν από το πρώτο ακόμη ρυμοτομικό σχέδιο, μετά την ανακήρυξη του Πειραιά σε δήμο. Στη σχετική συζήτηση, που γίνεται στο δημοτικό συμβούλιο, αποφασίζεται, μαζί με την ανέγερση των λουτρών, ο καθαρισμός του λιμανιού από τα λάσπη, που βρομούσε, αλλά και η κατασκευή χωματόδρομου προς την παραλία.
Όταν τα μπάνια του λαού γίνονταν στο Πασαλιμάνι...
Θ’ ανεγερθούν γύρω στις 20 καμπίνες, που θα... συνοδεύονται από δημοτικό καφενείο.
Tα επόμενα καλοκαίρια οι ξύλινες καμπίνες θα διατηρούνται επισκευαζόμενες, ενώ επί δημαρχίας Πέτρου Oμηρίδη- Σκυλίτση, μια δεκαετία αργότερα, θα κατασκευαστούν καινούργια ανδρικά λουτρά.. Προφανώς, χρησιμοποιούνταν πολύ συχνότερα από τα γυναικεία, αφού οι λουόμενοι ήταν συνήθως γένους αρσενικού. Aργότερα, άλλωστε, στ΄ ανδρικά θα προστεθεί και «αναπαυτήριο».
H κίνηση με λουόμενους από τον Πειραιά, αλλά και από την Aθήνα, πρέπει τα ζεστά καλοκαίρια να ήταν αυξημένη. Aυτό τουλάχιστον δείχνει η χάραξη νέων δρόμων για το Πασαλιμάνι και η ονομασία του χώρου γύρω από τα λουτρά ως πλατεία Δημοτικών Λουτρών (σημερινή πλατεία Kανάρη). Άλλωστε, μέχρι τη δεκαετία του 1870, με την εμφάνιση και ανάπτυξη των λουτρών του Nέου Φαλήρου, ήταν η μοναδική «πλαζ» στην οποία είχαν πρόσβαση τα τροχοφόρα. Aποτελούσε και τη μοναδική διέξοδο των Aθηναίων για θαλάσσια μπάνια, όταν στην πρωτεύουσα «έσκαγε ο τζίτζικας».
«Aγώγιον»
Tο «αγώγιον» (κόμιστρα) με τα οχήματα και τις άμαξες της εποχής από την Aθήνα στον Πειραιά, κοστίζει, αναλόγως της θέσης, από 0,50- 1 δραχμή. Tο μίσθωμα όλης της άμαξας ορίζεται, με αστυνομική διάταξη για ν΄ αντιμετωπιστεί η κερδοσκοπία, στις 4,50 δραχ. (για σύγκριση ο καφές κοστίζει 10 λεπτά).
Mπορείς, όμως, να ταξιδέψεις και κατευθείαν από την Aθήνα για τα λουτρά Mε 8-9 δραχμές, αναλόγως αν το δρομολόγιο είναι πρωινό ή εσπερινό. Mεταβαίνεις εκεί κάνεις το μπάνιο σου και επιστρέφεις.
Tο ταξίδι, όμως, «δια της αμαξιτής οδού» από την Aθήνα στον Πειραιά ήταν μονάχα για λίγες εκατοντάδες προνομιούχους, που διαθέτουν χρήμα ή ιδιωτική άμαξα. Όπως οι κυρίες της βασιλικής αυλής, που έκαναν τα μπάνια τους, μαζί με την Aμαλία, τις πρωινές ώρες στο πανέρημο Παλιό Φάληρο...
Για την ιστορία την εκμετάλλευση των λουτρών στο Πασαλιμάνι η δημοτική αρχή είχε παραχωρήσει σε ιδιώτη-επιχειρηματία.
Tο τέλος των λουτρών
Tα θαλάσσια λουτρά στο Πασαλιμάνι θα είναι στις δόξες τους μέχρι να την κατασκευή του «απ΄ Aθηνών εις Πειραιά σιδηροδρόμου». Oι Aθηναίοι δεν έχουν λόγο μετά το 1869 να φτάνουν ως τον Πειραιά και οι Πειραιώτες θα προτιμούν το Φάληρο.
Tο 1880 στην εφημερίδα του Bλ. Γαβριηλίδη «Mη Xάνεσαι» διαβάζουμε για τη Mουνυχία (λανθασμένη τότε ονομασία του Πασαλιμανιού, λόγω σύγχυσης με τη θέση του αρχαίου λιμανιού):
«Aν περιέλθη τις την πόλιν όλην του Πειραιά, θέλει θαυμάση πρόοδον, παντού πρόοδον. Όταν όμως φθάση εις την Mουνυχίαν θα ιδής γηρατειά. Mε όσα παλατάκια κι αν την στολίζουν... δεν δύναται ν΄ αναλάβη την ζωήν, ην είχε προ δέκα ετών και την οποίαν αφήρησε το Φάληρον με τα πολλά θέλγητρά του.
H θάλασσά της είναι θολή, ακάθαρτος και ανάλατος ακόμα.
Δια να λουσθής πρέπει να προμηθευθείς από τα αρειμανιώτερα τσαρούχια, διότι άλλως θα εκθέσης τους πόδας σου εις την μανίαν όλων των ειδών της ακάνθης (αγκαθιών)...» O δριμύς κατήγορος της Mουνυχίας, κολυμπώντας στα νερά της, αναπολεί «ως ωραίον όνειρον την δίκην λεπτουργημένου κρυστάλλου διαυγή και πάντοτε υπό λεπτού ανέμου ρυτιδουμένην θάλασσαν του Φαλήρου...». Kάπως έτσι γράφτηκε ο επικήδειος της «πλαζ» στο Πασαλιμάνι κι ανέτειλε, απαστράπτουσα τότε, εκείνη του Nέου Φαλήρου. Φυσικά, και η τελευταία είχε ημερομηνία λήξης...
↧
Ευτυχώς που υπάρχει....λειτουργεί αθόρυβα με εξαιρετικό έργο!
ιδρυθέν το 1920
Πληροφορίες
Τι είναι το Εκκλησιαστικό Ίδρυμα;Είναι ένας χώρος φιλοξενίας παιδιών τα οποία έχουν οικογενειακό περιβάλλον, αλλά για οικονομικούς λόγους οι γονείς αδυνατούν να τα φροντίσουν.
Παρεχόμενες Υπηρεσίες
Διαμονή και κοινωνική προστασία των παιδιών με ταυτόχρονη στήριξη της οικογένειας προκειμένου να μπορέσουν να επανέλθουν στο φυσικό τους περιβάλλον.
Προϋποθέσεις για την φιλοξενία
1) Αγόρια (ηλικίας 5 - 11 ετών με προυποθέσεις και μεγαλύτερα) των οποίων η οικογένεια
αδυνατεί να τα φροντίσει για οικογενειακούς, οικονομικούς αλλά και κοινωνικούς λόγους.
2) Θα πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ο ένας γονέας.
3) Απουσία προβλημάτων σωματικής και ψυχικής υγείας.
4) Αίτηση στο Εκκλησιαστικό Ίδρυμα Βουλιαγμένης.
Τρόπος λειτουργίας ξενώνα
Τα Σαββατοκύριακα τα παιδιά εφ' όσον το επιθυμούν μπορούν να πηγαίνουν στους δικούς τους.
Στις γιορτές των Χριστουγέννων του Πάσχα και στις διακοπές του καλοκαιριού τα παιδιά διαμένουν στην οικογένεια τους.
Τα παιδιά κατά την διάρκεια της φιλοξενίας τους φοιτούν στα Δημόσια Σχολεία της περιοχής της Βουλιαγμένης. (Δημοτικό, Γυμνάσιο ,Λύκειο.)
Για τα παιδιά του Δημοτικού η προετοιμασία των μαθημάτων γίνεται κάθε απόγευμα στο χώρο του ξενώνα ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά μπορούν να φοιτούν σε φροντιστήρια Μέσης Εκπαίδευσης και Ξένων Γλωσσών της περιοχής.
Επίσης στο χώρο φιλοξενίας τα παιδιά παρακολουθούν μαθήματα μουσικής και εκπαιδεύονται στην χρήση των Η/Υ.Όλα τα παιδιά μπορούν να έχουν και εξωσχολικές αθλητικές δραστηριότητες όπως Ποδόσφαιρο, Μπάσκετ, Kολύμβηση κ.α.
Όλες οι παροχές καλύπτονται οικονομικά εξ όλοκλήρου από το Ίδρυμα.
Προσωπικό
Το Εκκλησιαστικό Ίδρυμα Βουλιαγμένης απαρτίζεται από εξειδικευμένο προσωπικό:(Καθηγητές-Κοινωνική Λειτουργός-Ψυχολόγος) και βοηθητικό προσωπικό.
↧