|
↧
Βασίλης Αυλωνίτης....
↧
50 χρόνια «Θύρα 13» - Οινομαγειρείο Το Τριφύλλι
Το γνωστό στέκι φιλάθλων, καλλιτεχνών και διανοούμενων γιορτάζει φέτος το χρυσό ιωβηλαίο του
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 19/12/2012 ΤΟ ΒΗΜΑ
Η είσοδος της αυλής της «Θύρας 13»
Πενήντα χρόνια κλείνει φέτος το μικρό οινομαγειρείο στους Αμπελόκηπους. Πίσω από το ένα πέταλο του γηπέδου της λεωφόρου Αλεξάνδρας, εκεί στο μακρινό 1956, ένα ζευγάρι με δύο μικρά πότε παιδάκια, η κυρία Κούλα, ο κύριος Κώστας, με τον Γιώργο και τη Χρυσούλα αγοράζουν δύο σπιτάκια με κεραμίδια και μία μικρή αυλή.
Η κυρία Κούλα αρχίζει να πουλάει τις Κυριακές σουβλάκια για τους φιλάθλους όταν ο Παναθηναϊκός παίζει στο γήπεδό του, προσπαθώντας να συμπληρώσει το πενιχρό εισόδημα του πατέρα που δούλευε οδηγός σε φορτηγό.
4 φωτογραφίες
Η κυρία Κούλα αρχίζει να πουλάει τις Κυριακές σουβλάκια για τους φιλάθλους όταν ο Παναθηναϊκός παίζει στο γήπεδό του, προσπαθώντας να συμπληρώσει το πενιχρό εισόδημα του πατέρα που δούλευε οδηγός σε φορτηγό.
Από το 1962 στη μικρή αυλή αρχίζει να σερβίρει κολατσιό και κρασάκι στους κατοίκους των Κουντουριώτικων, στους παίκτες και στους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, στους υπαλλήλους της Δημαρχίας και στους επισκέπτες των φυλακών Αβέρωφ.
Τα χρόνια περνούν και το κουτουκάκι των Αμπελοκήπων γίνεται τη δεκαετία του ’70 φοιτητικό στέκι, με το υπέροχο φαί, το καλό κρασί και τις πραγματικά φοιτητικές τιμές.
Το καλοκαίρι η μικρή αυλή και το χειμώνα το ένα από τα δύο σπιτάκια, στο άλλο μένει η οικογένεια, γεμίζουν από κόσμο που στα 10-12 τραπεζάκια τρώει ντολμαδάκια, κεφτεδάκια, συκωτάκια ψιλοκομμένα, μπακαλιάρο σκορδαλιά, σαλάτα, τις περίφημες τηγανιτές πατάτες και το πάντα καλό βαρελίσιο κρασί. Όλα ζεστά και αυθεντικά που τα φτιάχνει και τα τηγανίζει η κυρία Κούλα και τα σερβίρουν ο κύριος Κώστας, ο διανοούμενος ανηψιός Νίκος «Ξανθομπάμπουρας» και ο Γιώργος όταν τελειώνει η βάρδιά του στο ταξί.
Τα χρόνια περνούν και όταν το 1986 φεύγει από τη ζωή ο κύριος Κώστας, ο Γιώργος και αργότερα ο Γιάννης, ο σύζυγος της αδελφής του Χρυσούλας μπαίνουν στη δουλειά και με την καθοδήγηση της κυρίας Κούλας τρέχουν τη «Θύρα».
Το καλοκαίρι του 2011 η κυρία Κούλα πεθαίνει και ο Γιώργος προσπαθεί να ξεπεράσει την απώλεια της μητέρας του δουλεύοντας. Οι φοιτητικές παρέες, οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού αλλά και αυτοί του Ολυμπιακού καθώς και οι οικογένειες από όλη την Αθήνα συνεχίζουν να γεμίζουν τη Θύρα 13, όπως ξέρουν πια όλοι το Οινομαγειρείο. Η παλιά σιδερένια πόρτα της αυλής ανοίγει αυστηρά στις 8:30 κάθε βράδυ εκτός της Κυριακής. Στους δύο έχει προστεθεί πλέον ο ξάδελφος Γιώργος και ο βαπτισιμιός Πέτρος.
Οι τέσσερις άνδρες πιστοί στην παράδοση συνεχίζουν να σερβίρουν τα πέντε πιάτα που έχουν κάνει γνωστό σε όλους τους καλοφαγάδες το «Τριφύλλι».
Και ποιος δεν έχει δοκιμάσει τις περίφημες τηγανητές πατάτες και τα κεφτεδάκια της Θύρας; Διανοούμενοι και ηθοποιοί από την Ελλάδα και την Ευρώπη, η συντακτική ομάδα του περιοδικού ΑΝΤΙ που έτρωγε σε αυτό από τη Μεταπολίτευση έως το κλείσιμό του, λογοτέχνες, σκηνοθέτες, το σύνολο σχεδόν της ντόπιας διανόησης, δημοσιογράφοι και κριτικοί κινηματογράφου και προπάντων οι φοιτητές έχουν να διηγηθούν κάτι από την κυρία Κούλα και τον πάντα πρόσχαρο να εξυπηρετήσει Γιώργο. Ειδικά οι τελευταίοι έχουν να θυμούνται την κυρία Κούλα να τους διώχνει όταν πια η ώρα πλησίαζε μεσάνυχτα.
Πενήντα χρόνια Τριφύλλι. Ένα μαγαζί από τη δεκαετία του ’50. Όταν η Αθήνα ήταν τελείως διαφορετική, όταν στις συνοικίες της πρωτεύουσας έπαιζαν τα παιδιά και στις αυλές ακούγονταν οι συνομιλίες των ενηλίκων και τα τραγούδια του Μίκη, του Μάνου και των μεγάλων του ρεμπέτικου.
↧
↧
Ολοκαύτωμα
23/6/1964
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Φρανκφούρτη, Ιούνιος.
– Εις την δίκην του Αουσβιτς που συνεχίζεται εις Φρανκφούρτην, ένας εκ των μαρτύρων κατέθεσεν ότι ο δόκτωρ Καπέζιους, ιατρός του στρατοπέδου, απεκόμισεν εκ των θαλάμων των αερίων 15 βαλίτζες πλήρεις από χρυσά δόντια που αφήρεσεν από τους θανατωθέντας αιχμαλώτους.
↧
Μάθε παιδί μου γράμματα
Και μετά;
Σύνολο 18 χρόνια. Κάνουμε τους υπολογισμούς 24-18=6
Ότι προλάβεις από ξεγνοιασιά πρόλαβες! Και αυτά τα 6 όμως πόσο γρήγορα περνούν. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ακόμα και τότε κουράζεσαι. Τον 1ο χρόνο κοιμάσαι, τρως, γκρινιάζεις. Τον 2ο ξεκινάς σιγά-σιγά να πατάς στα πόδια σου, πέφτεις και ξανασηκώνεσαι. Βγάζεις και καμιά λεξούλα μετά βασάνων και κόπων. Όταν δε σε καταλαβαίνουν γιατί ακόμα τα λες κάπως περίεργα αρχίζουν τα νεύρα, τα τεντώματα, η υπερένταση. Παρόλο αυτά το ξεπερνάς και φτάνεις στον 3ο σου χρόνο. Τώρα σε ζουλάνε και σε ενοχλούν περισσότερο γιατί είσαι πια γλυκούλης και αρέσει στους άλλους. Το ξεπερνάς γιατί πια τα δώρα έχουν νόημα. Στον 4ο χρόνο τώρα. Ήδη έχει αρχίσει η τράμπα μεταξύ μαμάς-γιαγιάς κ.τ.λ. Και δεν λέω τους αγαπάς πολύ τους παππούδες αλλά δεν ξέρουν να παίζουν ορισμένες φορές, βαριούνται! Τελικά σε καλούν στην κουζίνα να μαγειρέψετε και καλά μαζί. Στην αρχή ενθουσιάζεσαι, αλλά πόσο να μαγειρέψεις πια; Όσο περνάει ο καιρός η τράμπα μεγαλώνει μπορεί δηλαδή να βρεθείς και σε καμιά γειτόνισσα που έχει ένα παιδάκι μεγαλύτερο από εσένα που χαίρεται να σου τραβάει τα μάγουλα. Έρχεται ο 5ος, ο 6ος ο παιδικός σταθμός, τα προ-νήπια, τα νήπια. Δεν σε αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Και μετά το δημοτικό, το γυμνάσιο-λύκειο, το πανεπιστήμιο….
Εκεί λοιπόν που αρχίζεις να ξέρεις τι θες και τι όχι. Τι αγαπάς και τι μισείς… ήρθαν τα 24 και δεν έχεις λεφτά ούτε για καφέ! Ήρθε η ώρα της ανεξαρτησίας αλλά πως;
Σύνολο 18 χρόνια. Κάνουμε τους υπολογισμούς 24-18=6
Ότι προλάβεις από ξεγνοιασιά πρόλαβες! Και αυτά τα 6 όμως πόσο γρήγορα περνούν. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ακόμα και τότε κουράζεσαι. Τον 1ο χρόνο κοιμάσαι, τρως, γκρινιάζεις. Τον 2ο ξεκινάς σιγά-σιγά να πατάς στα πόδια σου, πέφτεις και ξανασηκώνεσαι. Βγάζεις και καμιά λεξούλα μετά βασάνων και κόπων. Όταν δε σε καταλαβαίνουν γιατί ακόμα τα λες κάπως περίεργα αρχίζουν τα νεύρα, τα τεντώματα, η υπερένταση. Παρόλο αυτά το ξεπερνάς και φτάνεις στον 3ο σου χρόνο. Τώρα σε ζουλάνε και σε ενοχλούν περισσότερο γιατί είσαι πια γλυκούλης και αρέσει στους άλλους. Το ξεπερνάς γιατί πια τα δώρα έχουν νόημα. Στον 4ο χρόνο τώρα. Ήδη έχει αρχίσει η τράμπα μεταξύ μαμάς-γιαγιάς κ.τ.λ. Και δεν λέω τους αγαπάς πολύ τους παππούδες αλλά δεν ξέρουν να παίζουν ορισμένες φορές, βαριούνται! Τελικά σε καλούν στην κουζίνα να μαγειρέψετε και καλά μαζί. Στην αρχή ενθουσιάζεσαι, αλλά πόσο να μαγειρέψεις πια; Όσο περνάει ο καιρός η τράμπα μεγαλώνει μπορεί δηλαδή να βρεθείς και σε καμιά γειτόνισσα που έχει ένα παιδάκι μεγαλύτερο από εσένα που χαίρεται να σου τραβάει τα μάγουλα. Έρχεται ο 5ος, ο 6ος ο παιδικός σταθμός, τα προ-νήπια, τα νήπια. Δεν σε αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Και μετά το δημοτικό, το γυμνάσιο-λύκειο, το πανεπιστήμιο….
Εκεί λοιπόν που αρχίζεις να ξέρεις τι θες και τι όχι. Τι αγαπάς και τι μισείς… ήρθαν τα 24 και δεν έχεις λεφτά ούτε για καφέ! Ήρθε η ώρα της ανεξαρτησίας αλλά πως;
↧
Έχει η Αθήνα ομορφιές
Ξεκινώντας για τον όμορφο περίπατο στα γραφικά δρομάκια της Πλάκας θα πούμε δυό λόγια, γενικά για την Αθήνα και ιδιαίτερα για την Πλάκα. Η Αθήνα πρωτοκατοικήθηκε τη νεολιθική εποχή. Τουλάχιστον 3 έως 4 χιλιάδες άνθρωποι είχαν εγκατασταθεί στις Νότιες πλευρές του Λόφου που ονομάστηκε Ακρόπολη και που βρισκόταν στο κέντρο της περιοχής. Η φυσική διάπλαση του τόπου τραβούσε τον κόσμο, αν και ο Λόφος ήταν δύσβατος ,εκτός από τη δυτική πλευρά που υπήρχε κάποια ομαλή άνοδος. Στη ράχη του όμως σχημάτιζε ένα αρκετά αξιόλογο πλάτωμα στο οποίο μπορούσε να γίνει ένας μικρός οικισμός. Αν και υπήρχαν πολλές δυσκολίες, στα 4000-3000 π.χ οι πρώτοι κάτοικοι έστησαν τις κατοικίες τους. Πολύ γρήγορα η πόλη, η Ακρόπολη όπως την έλεγαν, άρχισε να αποκτά σύγχρονη όψη οικισμού και να απλώνεται στους γύρω λόφους, Πνύκας Νυμφών, Μουσείου ή Φιλοπάππου. Αυτό ήταν η αρχή. Στα 1500-1100 π.χ η πόλη με το όνομα Αθήνα είχε πάρει μορφή Μυκηναϊκή. Η Ακρόπολη χρησίμευε μόνο σαν χώρος των ιερών και κατοικία του βασιλιά και της Πολιούχου Αθηνάς από την οποία πήρε το όνομά της. Από τότε η Αθήνα μεταβλήθηκε σε ένα μεγάλο βιοτεχνικό και εμπορικό κέντρο που δημιουργούσε τον κοσμοϊστορικό πολιτισμό. Η λαμπρότητα της διατηρήθηκε πολλούς αιώνες , ακόμα και μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση της. Η παρακμή της άρχισε με τις βαρβαρικές επιδρομές. Η χριστιανική εκκλησία, στους αιώνες που ακολούθησαν, έδωσε μια νέα μορφή στην πόλη που δεν άλλαξε ούτε τον καιρό της φραγκοκρατίας, όσον αφορά την παρακμή της που ολοκληρώθηκε επί Τουρκοκρατίας. Τότε η Αθήνα ονομάστηκε από τους Τούρκους Σεντίνα ή Άττινα και καντήτησε μια μικρή Τουρκόπολη φτωχή και λαμπερή, γεμάτη τζαμιά, εκκλησίες και πολλά τούρκικα κτίρια , δημόσια και κοινωφελή, με πλαίσιο τα ερειπωμένα μνημεία μιας μεγάλης δόξας. Η μικρή εκείνη Τουρκοκρατούμενη πόλη ήταν συγκεντρωμένη γύρω από την Ακρόπολη. Το Κάστρο όπως το έλεγαν. Οι συνοικίες χωρίζονταν στα λεγόμενα «πλατώματα» . Τα πλατώματα ήταν οι σημερινές ενορίες. Το όνομα τους τα πλατώματα το έπαιρναν από τη διαμόρφωσε του εδάφους. Κυριότερη συνοικία της Πλάκας, που ονομάσθηκε έτσι γιατί ήταν επίπεδη σε αντίθεση με τη γειτονική της συνοικία το Ριζόκαστρο , που επειδή βρισκόταν στις ρίζες του Κάστρου ονομάστηκε έτσι. Την Πλάκα αποτελούσαν τα πλατώματα, Μονοκαλούφτη, Ροδακιού, Κωτάκη και Σωτήρας. Τα περισσότερα σπίτια ήταν μικρά, υπήρχαν όμως και αρκετά αρχοντικά. Πολλά από αυτά τα αρχοντικά είχαν μέσα στην αυλή τους ιδιόκτητη εκκλησία. Όταν ελευθερώθηκε από τους Τούρκους η Ελλάδα και η Αθήνα έκανε προσπάθειες να βρει τον παλιό της εαυτό, ήρθε ο Σεπτέμβρης του 1834 που με διάταγμα της αντιβασιλείας ορίσθηκε πρωτεύουσα του ανεξάρτητου πια Ελληνικού κράτους. Η Αθήνα, που ύστερα από έναν επαναστατικό πόλεμο οκτώ χρόνων, ήταν ένας σωρός από ερείπια. Τα όμορφα αρχοντικά είχαν καταστραφεί και σε όλη την έκταση υπήρχαν ελάχιστα σπίτια. Γρήγορα όμως άρχισε η ανοικοδόμηση πάνω στη βασική γραμμή που είχαν χαράξει οι Αρχιτέκτονες Σταμάτης Κιάνδης και Σάουμπερτ, μόνο δυστυχώς, που δεν κρατήθηκαν τα σχέδια τους μέχρι τέλος. Όπως και αν είναι όμως δε παύει να είναι η πανέμορφη Αθήνα, που γοητεύει όλους του ξένους και δικούς μας.
ΠΛΑΚΑ
Συνοικία της Αθήνας, όπου κατά τα πρώτα μετά την απελευθέρωση χρόνια περιοριζόταν η πόλη. Βρίσκεται προς τα Β και Α της Ακρόπολης, στο χώρο που περικλείεται από τις οδούς Αμαλίας, Φιλελλήνων, Μητροπόλεως, Ερμού (προς Μοναστηράκι) και Θησείο. Η Πλάκα οφείλει την ονομασία της στην ομαλότητα του εδάφους της, σε αντίθεση με τις απότομες πλαγιές του Ριζόκαστρου, που βρίσκεται στη ρίζα του κάστρου (του ιερού βράχου της Ακρόπολης). Η Πλάκα, διατηρεί μέχρι σήμερα όλα τα χαρακτηριστικά της παλιάς γειτονιάς της Αθήνας (στενά σοκάκια, μικρές πλατείες, μικρές εκκλησίες, μικρά σπίτια με τζαμαρίες και γρίλιες, πεζούλια με γλάστρες κ.α.), αλλά με την ”εισβολή” του τουρισμού έχασε την ομορφιά και την ηρεμία της. Πολλές ταβέρνες αλλά και πολλά από τα γραφικά σπιτάκια της με τις κάτασπρες αυλές έχουν μετατραπεί σε κοσμικά κέντρα για την ψυχαγωγία των ξένων τουριστών. Έτσι “στης Πλάκας της ανηφοριές που γέρνουν οι κληματαριές” όπως λέει και το τραγούδι, δεν ακούγονται συχνά η λατέρνα, δεν ακούγονται οι κανταδόροι της παλιάς Αθήνας και τα στενά σοκάκια της πλημμυρίζουν από ένα πλήθος επισκεπτών-ντόπιων- και ξένων τουριστών- που ζητάνε περιπέτεια και θέαμα μέσα και έξω από τα κέντρα με μόνιμη συντροφιά το θόρυβο και τους ήχους μοντέρνων ρυθμών. Ακόμα και πατροπαράδοτο καρναβάλι της με τα ανθοστόλιστα άρματα, τους μασκαράδες, το γαϊτανάκι και το “ξυλοπόδαρο” έχει παραχωρήσει τη θέση του σε έξαλλους πανηγυριστές. Από το 1980 ξεκίνησε προσπάθεια να ξαναβρεί η Πλάκα τον παλιό ρυθμό της και να ξαναγίνει η “παλιά γειτονιά” της Αθήνας, που μαζί με τη συνοικία του Ψυρή έδινε ένα ιδιαίτερο χρώμα στην ελληνική πρωτεύουσα.
↧
↧
Εν Αθήναις....στο νεκροταφείο της οδού Σταδίου
Φευγαλέα ματιά έριξα στην Σταδίου εκεί στο παλιό βιβλιοπωλείο του ΠΡΟΜΗΘΕΑ
που φυσικά δεν υπάρχει...στην θέση του ήταν ο ΦΩΚΑΣ ο Θεσσαλονικιός
στην συνέχεια πολυκ/μα όπως και στην Ερμού.
Ούτε και αυτός υπήρχε....μόνο η πινακίδα που έγραφε ότι μεταφέρθηκε στην Ερμού αν και ο σωστός όρος θα ήταν...συμπιέστηκε.
Καταραμένος σήμερα δρόμος που δούλεψα πολλά χρόνια που τον έζησα στις δόξες του τότε με τις τσουχτερές τιμές στις βιτρίνες του που όμως τις χάζευα
και τις ζήλευα.
"Πού δουλεύεις;"
στην Σταδίου έλεγες και καμάρωνες....
Υπέροχες και οι στοές της με εμπορική κίνηση....στοά Νικολούδη....στοά Ορφανίδου η πρώτη γνωστή για τα δερμάτινα είδη τότε και τον Κοκκώνη με τις σημαίες....
η δεύτερη για την πιάτσα των καλλυντικών με πολλά μικρά μαγαζιά
πρίν ακόμα οι ΧΟΝΤΟΙ καταφθάσουν από τα Άγραφα.
Οι θυρωροί των μεγάρων κοστουμαρισμένοι στα θυρωρεία με περισσή ευγένεια
και απαστράπτοντες οι κοινόχρηστοι χώροι.
Μικρά καφενεδάκια στα υπόγεια για την εξυπηρέτηση γραφείων και μαγαζιών
με υπέροχο καφέ στην άμμο.
Σήμερα μουσειακός χώρος όλο αυτό το σκηνικό....βρώμικος....υγιειονομικού
ενδιαφέροντος....χώρος αστέγων....τοξικομανών.
Περνάω στην βόλτα μου πάντα από ένα γνωστό "νεαρός" και αυτός πιτσιρίκος
όπως με λέει φίλος της ιστοσελίδας.....εκεί με τα υλικά ραπτών και μοδιστρών
στην σούδα του στην στοά ανάμεσα σε τόσα κλειστά μαγαζιά και του φωνάζω....
".....όλα καλά;"
"...ζώ μωρέ..."
Να ζείς για καιρό φίλε μου ψιθυρίζω και περνάω μπροστά από το κλειστό
τυροπιτάδικο του ΜΕΡΑΚΛΗ και θυμάμαι τις ουρές και την καυτή μπουγάτσα
με την μπόλικη κανέλα.
πίσω στα παλιά
↧
Σήμερα η ορκομωσία της νέας μεικτής Κυβέρνησης....
.jpg)
Περάστε κόσμε Όλα πουλιούνται,όλα αγοράζονται εδώ Περάστε κόσμε Δεν έχει τίποτα που είναι ακριβό |
↧
«Λαϊκά Υπνωτήρια» για τα «ναυάγια» της ζωής Η δημιουργία ειδικών χώρων το 1937 για τους αστέγους
Εξωτερική άποψη του κτιρίου των Λαϊκών Υπνωτηρίων.
του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.
Τα καταλύματα και η προστασία των αστέγων απασχολεί το ελληνικό κράτος από τη γέννησή του! Όταν η Αθήνα χαρακτηριζόταν Πρωτεύουσα και Βασιλική Καθέδρα, μαζί με τον βασιλιά Όθωνα έφταναν και εκατοντάδες ρακένδυτοι πρόσφυγες αγωνιστές της Επανάστασης αναζητώντας καλύτερη τύχη.
Οι ειδικοί θάλαμοι που είχαν δημιουργηθεί για τους αστέγους παρείχαν αρκετές για την εποχή ανέσεις.
Οι πρόσφυγες
Από τότε και μέχρι τις ημέρες μας, κυρίως σε περιόδους εθνικών και οικονομικών κρίσεων, το ζήτημα έρχεται στην επιφάνεια. Κάθε φορά που ξέσπαγε μια Επανάσταση, όπως της Κρήτης (1866-69), ένας πόλεμος, όπως ο αποκαλούμενος ατυχής του 1897, ή μια καταστροφή, όπως της Μικράς Ασίας (1922), στην Αθήνα έφθαναν χιλιάδες πρόσφυγες δημιουργώντας τεράστια στεγαστικά ζητήματα. Το ίδιο συνέβαινε και κάθε φορά που ξέσπαγε μια μεγάλη οικονομική κρίση, όπως εκείνη στις αρχές της δεκαετίας του 1930.
Τα αποτελέσματά της βίωνε για πολλά χρόνια η Αθήνα, με μεγάλο αριθμό ανθρώπων να βρίσκονται σε κατάσταση ένδειας και να παρασιτούν στην ελληνική πρωτεύουσα. Στη μακρά αυτή πορεία και καταγραφή του προβλήματος και στις προσπάθειες επίλυσής του καταγράφεται ο θεσμός των «Λαϊκών Υπνωτηρίων». Γεννήθηκε στις αρχές του 1937 και υπερείχε κατά πολύ των υποδομών που σήμερα υπάρχουν για τους αστέγους!
Ο θεσμός των «Λαϊκών Υπνωτηρίων» και οι πρώτες εγκαταστάσεις στην Αθήνα
Τι ήταν όμως τα «Λαϊκά Υπνωτήρια»; Αποτελούσαν αυτοτελές κρατικό ίδρυμα, το οποίο υπαγόταν στο υπουργείο Κρατικής Αντιλήψεως, όπως ονομαζόταν τότε το υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Διοικούνταν από Συμβούλιο και εποπτευόταν από το Πατριωτικό Ίδρυμα Κοινωνικής Πρόνοιας και Αντιλήψεως, το γνωστό σε όλους μας ΠΙΚΠΑ. Πρόεδρος του Συμβουλίου ήταν ο καθηγητής της Εγκληματολογίας Κωνσταντίνος Γαρδίκας (1896-1984), αντιπρόεδρος ο καθηγητής Ιατρικής Γεώργιος Φωτεινός (1878-1958), μέλη διακεκριμένοι άνδρες της εποχής, καθώς και ο διοικητής της Δημόσιας Ασφάλειας Παξινός!
Για πρώτη φορά ο θεσμός άρχισε να λειτουργεί στην Αθήνα, όπου και το πρόβλημα ήταν μεγαλύτερο. Για την εγκατάσταση των πρώτων «Λαϊκών Υπνωτηρίων» επιλέχθηκε μια περιοχή στην οποία είχαν εγκατασταθεί πολλές κοινωφελείς χρήσεις: λίγο παραπάνω από τις Φυλακές Αβέρωφ και ακριβώς πίσω από το Αντικαρκινικό Ινστιτούτο, το οποίο τότε ανεγειρόταν, και τις προσφυγικές πολυκατοικίες που είχαν ήδη κτιστεί. Δηλαδή, στο τότε τέρμα των Αμπελοκήπων, σχεδόν απέναντι από το σημερινό γήπεδο του Παναθηναϊκού, σε μια από τις πτέρυγες που χρησιμοποιεί σήμερα το – κατ’ όνομα– Δημοτικό Νοσοκομείο «Η Ελπίς», το οποίο τότε στέγαζε το 6ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο.
Η στέγαση
Σε ένα από τα κτίρια, λοιπόν, του συγκροτήματος στεγαζόταν και το Δημοτικό Μαιευτήριο, το οποίο μετακινήθηκε σε παρακείμενη εγκατάσταση στις αρχές του 1936. Ήταν ένα ημιτριώροφο οίκημα, το οποίο παραχώρησε ο Δήμος Αθηναίων για τη στέγαση των «Λαϊκών Υπνωτηρίων».
Εκεί, λοιπόν, μπορούσαν 200 άστεγοι να βρίσκουν στέγη, τροφή και καθαριότητα. Oι άστεγοι –«αλήται ή άνεργοι», όπως αναφέρονταν στις εφημερίδες– προσέρχονταν τα βράδια, δήλωναν το όνομά τους, έπαιρναν τα απαραίτητα (πετσέτα λουτρού, πέδιλα, πιτζάμες, σαπούνι και αντιφθειρική αλοιφή) και πήγαιναν υποχρεωτικα για μπάνιο. Τα ρούχα τους απολυμαίνονταν σε ειδικούς θαλάμους, ενώ τους παρέχονταν φόρμες για τον ύπνο. Στον πρώτο όροφο έμεναν οι γέροντες και τα παιδιά, στο δεύτερο οι «ώριμοι άνδρες».
Oι θάλαμοι, χωρισμένοι με ξύλινα χωρίσματα, φιλοξενούσαν διακόσια μεταλλικά κρεβάτια ελληνικής κατασκευής και θερμαίνονταν με 18 θερμάστρες. Για τους άτακτους και εκείνους που έχρηζαν ιδιαίτερης προσοχής, υπήρχαν τα «μονωτήρια», τέσσερις ειδικοί και απομονωμένοι θάλαμοι. Εκεί λοιπόν έβγαζαν τη νύχτα τους για να σηκωθούν πρωί-πρωί, να πλυθούν, να πάρουν το πρωινό τους (ρόφημα και 100 δράμια ψωμί) και να ξαναβγούν στους δρόμους της πρωτεύουσας.
Οι χώροι καθημερινά καθαρίζονταν και απολυμαίνονταν από εθελόντριες, ενώ τα Λαϊκά Υπνωτήρια ήταν αποκλειστικά για άνδρες, οι οποίοι φαίνεται ότι τότε είχαν «αποκλειστικά» το προνόμιο να είναι άστεγοι.
Ο σκοπός
Σκοπός του Ιδρύματος ήταν να αποκτήσουν οι συγκεκριμένοι άνδρες –πολλοί από τους οποίους προέρχονταν από την επαρχία– τη διάθεση να βρουν εργασία. Γι’ αυτό και η παραμονή τους στο Υπνωτήριο δεν μπορούσε να παραταθεί πέραν των οκτώ ημερών.
Όσο για εκείνους που προέρχονταν από την επαρχία και δεν μπορούσαν να αποκατασταθούν, τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Διότι ειδικά μέτρα προέβλεπαν την αποστολή στη γενέτειρά τους, «αποσυμφορουμένης κατ’ αυτόν τον τρόπον βαθμηδόν και εν περιορισμένω έστω μέτρω της πρωτευούσης από της πληγής των αλητών», όπως έγραφε η εγκύκλιος του Υπουργείου! Το καθεστώς -δικτατορία Μεταξά- εφάρμοσε με αυστηρότητα το πρόγραμμά του. Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα είναι τα στοιχεία από τις καταγραφές των αστέγων που έκαναν στους δρόμους των Αθηνών και του Πειραιώς υπάλληλοι του Υπουργείου με τη συνοδεία αστυφυλάκων. Σχετικές στατιστικές δημοσιεύτηκαν στον Τύπο της εποχής. Πάντως, όσοι επισκέπτονταν τα «Λαϊκά Υπνωτήρια» έβρισκαν, έστω και προσωρινά, ζέστη και θαλπωρή από τις εθελόντριες, που τους έδειχναν στοργή και εμπιστοσύνη.
Τον πρώτο χρόνο λειτουργίας τους τα «Λαϊκά Υπνωτήρια» των Αθηνών –είχε δημιουργηθεί και Παράρτημα στον Πειραιά– φιλοξένησαν 1.059 αστέγους, εκ των οποίων 321 ήταν ανήλικοι και 196 γέροντες. Εξ αυτών οι μισοί ήταν υγιείς, ενώ 40% έπασχαν από διάφορες ασθένειες και πολλοί παραπέμφθηκαν σε νοσοκομεία. Εκατόν ογδόντα στάλθηκαν πίσω στην επαρχία με έξοδα του Ιδρύματος, 98 βρήκαν εργασία, ενώ 32 στάλθηκαν σε Αναμορφωτικό Σχολείο!
↧
Καφενείο "Βυζάντιο" Κολωνάκι....έχει κατεδαφιστεί.....
↧
↧
Πουλάνε τα πάντα για ρευστό...
Με βιβλία, δίσκους, πιάτα, πίνακες ζωγραφικής, φωτογραφικές μηχανές, τρανζίστορ ακόμη και κιθάρες προσέρχεται ο κόσμος στα 2-3 εναπομείναντα παλαιοπωλεία του Βόλου προκειμένου να εξασφαλίσει λίγα χρήματα για να καλύψει τις ανάγκες του.
«Κουβαλώντας...
ένα παλιό ρολόι με μικρή χρηματική αξία αλλά με μεγάλη συναισθηματική αξία για την ίδια μια κυρία πριν λίγες ημέρες το έφερε, στο παλαιοπωλείο μου, για να αγοράσει όπως είπε γάλα για τα παιδιά της», διηγείται στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ο ιδιοκτήτης του παλαιοπωλείου κοντά στην Πλατεία Ελευθερίας κ. Ε.Κ, επισημαίνοντας ότι πλέον έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος με παρόμοιες ιστορίες, καθώς το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότεροι συμπολίτες καταφεύγουν στην ακραία αυτή λύση, δηλαδή της πώλησης προσωπικών τους αντικειμένων στα παλαιοπωλεία, προκειμένου να εξασφαλίσουν μερικά ευρώ για την κάλυψη των βασικών τους αναγκών.
Στο Βόλο αυτή την στιγμή υπάρχουν περίπου 2-3 παντοπωλεία και όπως αναφέρουν οι ιδιοκτήτες τους, τα βγάζουν δύσκολα περά, μπορεί να έχει αυξηθεί κατακόρυφα η προσέλευση «προμηθευτών», στα παλαιοπωλεία του Βόλου απλών πολιτών που θέλουν να πουλήσουν από φλυτζανάκια του καφέ μέχρι παλιές ραπτομηχανές και γραμμόφωνα αλλά από εκεί και πέρα δεν υπάρχουν αγοραστές.
Έχει αλλάξει το προφίλ των προμηθευτών
«Έχει αλλάξει το προφίλ των προμηθευτών μας, έρχονται άνθρωποι που παλαιότερα θα πετούσαν κάποια πράγματά τους, ενώ τώρα έρχονται να πουλήσουν οτιδήποτε που μπορεί να τους φέρει κάποιο οικονομικό αντίτιμο», τονίζει ο ιδιοκτήτης του Παντοπωλείο Ε.Κ.
Σύμφωνα με τους παλαιοπώλες, όλοι όσοι προσέρχονται στα καταστήματά τους προσπαθούν να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους, χωρίς να αναφέρουν κάτι για την οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει. «Λόγω εμπειρίας» επισημαίνει ο Ε.Κ «ξέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έρχονταν στα παλαιοπωλεία για να πουλήσουν αντικείμενα αλλά για να αγοράσουν, τώρα έρχονται άτομα και μου φέρνουν οτιδήποτε χωράει ο νους».
Αντιστρόφως ανάλογη της προσφοράς, ωστόσο, είναι η ζήτηση για τα μεταχειρισμένα και τα συλλεκτικά αντικείμενα που πωλούνται στα παλαιοπωλεία, τονίζει ο κ. Ε.Κ. «Επτά στους 10 που μπαίνουν στα μαγαζιά μας πλέον έρχονται για να πουλήσουν, όχι για να αγοράσουν κάτι» τονίζει, ο ίδιος, δίνοντας το στίγμα της δύσκολης πραγματικότητας που βιώνουν οι επαγγελματίες και αυτού του κλάδου, και προσθέτει «Οπως είναι φυσικό, πολλά καταστήματα έχουν αναγκαστεί να βάλουν λουκέτο, εγώ διατηρώ το κατάστημα 5 χρόνια και τώρα έχω αρχίσει και δυσκολεύομαι πραγματικά», καταλήγει.
Πωλούν αντικείμενα για να πληρώσουν ρεύμα και νερό
Από την πλευρά του ο κ. Γ.Β διατηρεί παλαιοπωλείο στο Βόλο εδώ και τριάντα χρόνια και όπως επισήμαινε υπάρχουν περιπτώσεις προμηθευτών που πηγαίνουν παλιά αντικείμενα για να συμπληρώσουν το μηνιαίου τους εισόδημα προκειμένου να καταφέρουν να πληρώσουν είτε το ρεύμα είτε το νερό. «Τα πράγματα έχουν αρχίσει να δυσκολεύουν, ακόμα όμως δεν έχουμε δει τα χειρότερα. Αν συνεχιστεί η κρίση, ο κόσμος θα φτάσει στο σημείο να ξεπουλά πολύ πιο σημαντικά και ακριβά αντικείμενα από απλά σερβίτσια και πίνακες»,επισημαίνει ο ίδιος.
Χαρακτηριστικά ο κ. Γ. Β αναφέρει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ «Συνήθως τα περισσότερα αντικείμενα σπάνια κοστίζουν πάνω από 50 ευρώ ωστόσο οι πελάτες υπερεκτιμούν τα αντικείμενα τους, είτε λόγω συναισθηματικής φόρτισης είτε λόγω λανθασμένης αντίληψης περί παλαιότητας».
Φεύγουν από το Βόλο και δίνουν τα παλιά έπιπλα
Όπως αναφέρουν οι ιδιοκτήτες των δύο παλαιοπωλείων τον τελευταίο χρόνο έχουν παρατηρηθεί περιπτώσεις οικογενειών που επιστρέφουν πίσω στα χωριά τους, αφού εκεί έχουν δικά τους σπίτια και δεν έχουν την δυνατότητα να πληρώνουν κάθε μήνα ενοίκια και έτσι δίνουν όσο όσο τα παλιά τους έπιπλα στα παλαιοπωλεία.
Ο κ. Γ. Β επισημαίνει χαρακτηριστικά:«ένα ακόμη «σημείο των καιρών» είναι και η «απόδραση» αρκετών συμπολιτών μας από το Βόλο, οι οποίοι φεύγοντας επιλέγουν να πουλήσουν τα έπιπλα τους από το να τα μεταφέρουν μαζί τους στο νέο τους σπίτι».
Εφημ. Ταχυδρόμος
↧
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΤΕ
.jpg)
↧
Mια πολύ αποκαλυπτική φωτογραφία
Στα μάτια τους βλέπεις αυτά που κανένας βιογράφος δεν θα τολμήσει ποτέ να πεί .
Μια φωτογραφία, πιθανότατα κατα τη διάρκεια της χούντας, που καταδεικνύει τη γλυκειά σχιζοφρένεια της σύγχρονης Ελλάδας.
Φίλοι κι αδέρφια, αυτοί που υποτίθεται τους χώριζαν ωκεανοί γούστου και αγώνων.
Ο Ντουνιάς που επί χούντας τραγουδούσε το "Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν", η Ρένα Βλαχοπούλου, ο διδακτικός κοινωνικός αγωνιστής Γιώργος Νταλάρας, η στάρ αισθησιακών ταινιών Γκιζέλα Ντάλι και ο Σταύρος Παράβας σε πλήρη χίπικη άνθηση.
Στα μάτια τους βλέπεις αυτά που κανένας βιογράφος δεν θα τολμήσει ποτέ να πεί.
Πηγή: www.lifo.gr
Σχόλιο:
Kαλοκαίρι του 1970, στο θέατρο Εθνικού Κήπου παρουσιάζεται το Έρχονται δεν έρχονται των Κώστα Νικολαΐδη-Ηλία Λυμπερόπουλου-Γιώργου Μουζάκη, από τον θίασο Ρένας Βλαχοπούλου, Σταύρου Παράβα, Νινής Τζάνετ με σύμπαρξη Γκιζέλας Ντάλι και χορευτικό Φώτη Μεταξόπουλου-Νάντιας Φοντάνα. Η επιθεώρηση εκείνη σπάει ταμία και ενοχλεί τη χουντική κυβέρνηση (ιδιαίτερα το θρυλικό νούμερο "Ντιρλαντά" που έπαιζε ο Σταύρος Παράβας) η οποία την επόμενη χρονιά δεν επιτρέπει στο κηποθέατρο να λειτουργήσει.
Gerry Vallerio Stergiopoulos
Πηγή: www.lifo.gr
↧
''Αλίκη υπόγραψε, αλλά μην γράψεις 'Με αγάπη' σαν να 'ναι αυτόγραφο!''
Ένα ιστορικό ντοκουμέντο - και η τωρινή ζωή του "Άγγελου" της ταινίας
![]()
Πριν από κάποιο καιρό η Πάολα Ρεβενιώτη ανέβασε στο facebook της ένα τέλειο ντοκουμέντο. "Όταν μαζευαμε υπογραφές για την αποφυλάκιση του Χρίστου Ρούσσου", ήταν ο τίτλος της ανάρτησής της και πριν βάλω το σκαναρισμένο χαρτί με τις υπογραφές ας θυμήσω ποιος ήταν ο Ρούσσος. Ο Χρήστος Ρούσσος σκότωσε τον εραστή του το 1976 επειδή προσπαθούσε να τον εξωθήσει στην πορνεία. Η υπόθεση του 19χρονου τότε ομοφυλόφιλου γέμισε τις σελίδες του Τύπου αλλά και τις κινηματογραφικές αίθουσες το 1982. Η ταινία "ο Άγγελος"
του Γ. Κατακουζηνού έστειλε "αδιάβαστο" το κοινό που παρακολούθησε σοκαρισμένο μια τραγωδία ταμπού για τα ελληνικά δεδομένα της εποχής. Το 1990 ο Χρήστος αποφυλακίζεται με χάρη που υπογράφει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Καραμανλής. Είχε προηγηθεί η επίμονη άρνηση του Χρήστου Σαρτζετάκη, που είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων και εκδηλώσεων συμπαράστασης. Πολιτικοί, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, φοιτητές και πολλοί απλοί πολίτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό υποστήριξαν με θέρμη την απελευθέρωση του Ρούσσου. Μελίνα Μερκούρη, Μάνος Χατζηδάκις, Μιχάλης Ράπτης, Οτέλο ντε Καρβάλιο, Έντουαρτ Κέννεντυ, Ιβ Μοντάν, Ζαν Λουί Τρεντινιάν ήταν μερικοί από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του.
Πριν την αποφυλάκισή του λοιπόν, η Πάολα μαζί με τον Θοδωρή Αντωνόπουλο μάζευαν υπογραφές από διάσημους Έλληνες.
Να μερικές:
![]()
Από τον Φώτη Κουβέλη και τον Μανόλη Αναγνωστάκη, μέχρι τον Γλέζο, τη Λιάνα Κανέλλη - αλλά και τους Σταμάτη Φασουλή / Αλίκη Βουγιουκλάκη / Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Θυμάται μάλιστα κάτι χαριτωμένο η Πάολα σχετικά με την Αλίκη: Όταν έβαζε την υπογραφή της η Βουγιουκλάκη, πετάχτηκε ο Φασουλής που ήταν δίπλα και της είπε: "'Αλίκη, μη γράψεις 'Με αγάπη'!"
![]()
Πού είναι σήμερα ο Χ. Ρούσσος:
Μπορεί ένας άνθρωπος που έφτασε στο έγκλημα κι έκανε 15 χρόνια φυλακή να κερδίσει τον χαμένο χρόνο, να ξανασυναντηθεί με τον εαυτό του και τους άλλους, να γνέψει καταφατικά στην αγάπη; [...] Το 1990 ο Χρήστος αποφυλακίζεται με χάρη που υπογράφει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όταν του διάβασαν τη χάρη, ο Κορυδαλλός "έβραζε". Η μεγάλη εξέγερση του 1990 ήταν σε εξέλιξη. Ο "Άγγελος" αποφάσισε να μην εγκαταλείψει τους συγκρατούμενούς του και παρέμεινε εκεί. Μέχρι να τελειώσει η εξέγερση. Σήμερα ο "έκπτωτος Άγγελος" της δεκαετίας του '80 δείχνει να αναζητά το σωστό. Αν μη τί άλλο έχει επίγνωση του λάθους. Τρία χρόνια τώρα διδάσκει την τέχνη του κοσμήματος σε πρώην χρήστες ναρκωτικών στη μονάδα απεξάρτησης "18 Άνω". -Σου έχουν διδάξει κάτι τα εξαρτημένα παιδιά; «Όλα τα παιδιά ξέρουν την αποτρόπαια πράξη μου. Κι όμως, κανένα δεν ήρθε να μου πει κάτι αρνητικό. Ίσως να είμαι ένα παράδειγμα γι' αυτά τα παιδιά, ότι στις δυσκολίες δεν σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Αγωνιζόμαστε και δεν κολλάμε. Ανεβαίνουμε σκαλοπάτια. Μαζί». -Πώς έζησες το πρώτο διάστημα μετά τη φυλακή; «Τα χρόνια που ήμουν στη φυλακή δεν σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή ότι θα αντιμετωπίσω πρόβλημα στη δουλειά. Είχα μάθει να εργάζομαι από 13 χρονών
Η πρώτη μου απασχόληση μετά την αποφυλάκιση ήταν κοντά σ' έναν πρόεδρο συλλόγου κρατουμένων, τον οποίο κατήγγειλα για διάφορες ατασθαλίες και καταλήξαμε στα δικαστήρια. Σκληρή εμπειρία. Έπειτα, εργάστηκα για περισσότερα από δέκα χρόνια σε διαφημιστικά γραφεία. Μέχρι τη στιγμή που είδα την προκήρυξη για το "18 Άνω". Ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα γινόμουν χωρίς δουλειά. Είχα φτάσει στα όρια της αυτοκτονίας...» -Όταν μας άνοιξες την αυλόπορτα του σπιτιού σου και είδα την αυλή σου μου ήρθε συνειρμικά μια φράση από το βιβλίο σου "Προς σωφρονισμόν": “Στο κελί μου έκλεινα τα μάτια κι έχτιζα το σπίτι μου. Κάτω από τα βλέφαρά μου, η λίμνη γέμιζε νερό και φωλιές πουλιών χτίζονταν στα δέντρα. Μέσα στο κελί μου, τα χρυσόψαρα κολυμπούσαν και το φίδι κοιμόταν ένα χειμώνα". «Είναι ο δικός μου ζωολογικός κήπος, η δική μου "πράσινη φυλακή". Στην αρχή αποφάσισα να ασχοληθώ με τη φύση και τα οικολογικά προβλήματα του Θριασίου πεδίου. Έκανα φασαρίες, μηνύσεις, έγινα κακός με πολύ κόσμο. Συγκρούστηκα για το περιβάλλον. Προσπαθώ να είμαι ενεργός πολίτης για να ομορφύνω την περιοχή μου. Κάποια στιγμή απογοητεύτηκα και άρχισα να κλείνομαι στο σπίτι και να φτιάχνω τείχη γύρω μου, ώστε να μην βλέπω τους άλλους και να μην με βλέπουν οι γύρω μου. Σκέφτηκα πως αν δεν μπορώ να φτιάξω τον περιβάλλοντα κόσμο, τουλάχιστον ας φτιάξω τον δικό μου. Έτσι, δημιούργησα αυτά τα "πράσινα τείχη" που βλέπετε». -Πόσο ανοιχτόμυαλη είναι η σημερινή κοινωνία απέναντι στους gay; «Από το 1976 μέχρι σήμερα, η αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών έφερε και θετικές ανατροπές. Εδώ γίνονται και φεστιβάλ gaypride. Απλώς, ενυπάρχει ακόμα στη νοοτροπία πολλών ανθρώπων αυτό το στίγμα ότι ο gay δεν είναι άντρας. Ας το ξεκαθαρίσουμε. Ο gay είναι άντρας. Δεν υπάρχουν τρία φύλα. Υπάρχουν δύο, αρσενικό και θηλυκό. Απλώς και τα αρσενικά και τα θηλυκά μπορεί να έχουν διαφορετικές σεξουαλικές επιλογές». -Η γραφή σε απελευθέρωσε; «Ανάγκη επιβίωσης ήταν. Ξεκίνησα να γράφω στην απομόνωση. Ποιήματα κυρίως. Είχα την ψευδαίσθηση ότι σε κάποιον μιλούσα. Έπειτα έγραψα για τους βασανισμούς κρατουμένων, για τις συνθήκες στα σωφρονιστικά ιδρύματα. Κάποια από αυτά έγιναν βιβλία.
Όπως και η γραπτή απάντησή μου στην ταινία, στην οποία παραποιήθηκαν ορισμένα γεγονότα, όπως ότι έγινα τραβεστί». -Κατάφερες να κατακτήσεις την ελευθερία που προσδοκούσες; «Ποτέ κανείς δεν είναι τόσο ελεύθερος όσο θέλει. Σε σταματά ένας αστυνομικός στο δρόμο χωρίς λόγο και σου συμπεριφέρεται όπως γουστάρει. Είμαστε μια μεγάλη φυλακή». -Βλέποντας τριγύρω πολλές φωτογραφίες με τον τωρινό σου σύντροφο, μπαίνω στον πειρασμό να ρωτήσω τελικά βρήκες την αγάπη που ήθελες; «Εδώ και 13 χρόνια είμαι με έναν άντρα που είχε την τόλμη να ομολογήσει στη μητέρα του αυτή τη σχέση. Μετά το πρώτο σοκ η μητέρα του του είπε "μικρός είσαι ακόμα, θα φτιάξεις!", λες και είχε… γρίπη. Τώρα πια έχει συνηθίσει και είμαστε μια χαρά. Κάποια στιγμή, οι γονείς των ομοφυλόφιλων πρέπει να αποδεχθούν τα παιδιά τους, να τους δείξουν αγάπη και κατανόηση. Είναι τραγικό να κρύβεις τον εαυτό σου, καταστρέφει ολόκληρη τη ζωή σου».
Πηγή: www.lifo.gr
Πριν από κάποιο καιρό η Πάολα Ρεβενιώτη ανέβασε στο facebook της ένα τέλειο ντοκουμέντο. "Όταν μαζευαμε υπογραφές για την αποφυλάκιση του Χρίστου Ρούσσου", ήταν ο τίτλος της ανάρτησής της και πριν βάλω το σκαναρισμένο χαρτί με τις υπογραφές ας θυμήσω ποιος ήταν ο Ρούσσος. Ο Χρήστος Ρούσσος σκότωσε τον εραστή του το 1976 επειδή προσπαθούσε να τον εξωθήσει στην πορνεία. Η υπόθεση του 19χρονου τότε ομοφυλόφιλου γέμισε τις σελίδες του Τύπου αλλά και τις κινηματογραφικές αίθουσες το 1982. Η ταινία "ο Άγγελος"
του Γ. Κατακουζηνού έστειλε "αδιάβαστο" το κοινό που παρακολούθησε σοκαρισμένο μια τραγωδία ταμπού για τα ελληνικά δεδομένα της εποχής. Το 1990 ο Χρήστος αποφυλακίζεται με χάρη που υπογράφει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Καραμανλής. Είχε προηγηθεί η επίμονη άρνηση του Χρήστου Σαρτζετάκη, που είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων και εκδηλώσεων συμπαράστασης. Πολιτικοί, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, φοιτητές και πολλοί απλοί πολίτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό υποστήριξαν με θέρμη την απελευθέρωση του Ρούσσου. Μελίνα Μερκούρη, Μάνος Χατζηδάκις, Μιχάλης Ράπτης, Οτέλο ντε Καρβάλιο, Έντουαρτ Κέννεντυ, Ιβ Μοντάν, Ζαν Λουί Τρεντινιάν ήταν μερικοί από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του.
Πριν την αποφυλάκισή του λοιπόν, η Πάολα μαζί με τον Θοδωρή Αντωνόπουλο μάζευαν υπογραφές από διάσημους Έλληνες.
Να μερικές:
Από τον Φώτη Κουβέλη και τον Μανόλη Αναγνωστάκη, μέχρι τον Γλέζο, τη Λιάνα Κανέλλη - αλλά και τους Σταμάτη Φασουλή / Αλίκη Βουγιουκλάκη / Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Θυμάται μάλιστα κάτι χαριτωμένο η Πάολα σχετικά με την Αλίκη: Όταν έβαζε την υπογραφή της η Βουγιουκλάκη, πετάχτηκε ο Φασουλής που ήταν δίπλα και της είπε: "'Αλίκη, μη γράψεις 'Με αγάπη'!"
Πού είναι σήμερα ο Χ. Ρούσσος:
Μπορεί ένας άνθρωπος που έφτασε στο έγκλημα κι έκανε 15 χρόνια φυλακή να κερδίσει τον χαμένο χρόνο, να ξανασυναντηθεί με τον εαυτό του και τους άλλους, να γνέψει καταφατικά στην αγάπη; [...] Το 1990 ο Χρήστος αποφυλακίζεται με χάρη που υπογράφει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όταν του διάβασαν τη χάρη, ο Κορυδαλλός "έβραζε". Η μεγάλη εξέγερση του 1990 ήταν σε εξέλιξη. Ο "Άγγελος" αποφάσισε να μην εγκαταλείψει τους συγκρατούμενούς του και παρέμεινε εκεί. Μέχρι να τελειώσει η εξέγερση. Σήμερα ο "έκπτωτος Άγγελος" της δεκαετίας του '80 δείχνει να αναζητά το σωστό. Αν μη τί άλλο έχει επίγνωση του λάθους. Τρία χρόνια τώρα διδάσκει την τέχνη του κοσμήματος σε πρώην χρήστες ναρκωτικών στη μονάδα απεξάρτησης "18 Άνω". -Σου έχουν διδάξει κάτι τα εξαρτημένα παιδιά; «Όλα τα παιδιά ξέρουν την αποτρόπαια πράξη μου. Κι όμως, κανένα δεν ήρθε να μου πει κάτι αρνητικό. Ίσως να είμαι ένα παράδειγμα γι' αυτά τα παιδιά, ότι στις δυσκολίες δεν σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Αγωνιζόμαστε και δεν κολλάμε. Ανεβαίνουμε σκαλοπάτια. Μαζί». -Πώς έζησες το πρώτο διάστημα μετά τη φυλακή; «Τα χρόνια που ήμουν στη φυλακή δεν σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή ότι θα αντιμετωπίσω πρόβλημα στη δουλειά. Είχα μάθει να εργάζομαι από 13 χρονών
Η πρώτη μου απασχόληση μετά την αποφυλάκιση ήταν κοντά σ' έναν πρόεδρο συλλόγου κρατουμένων, τον οποίο κατήγγειλα για διάφορες ατασθαλίες και καταλήξαμε στα δικαστήρια. Σκληρή εμπειρία. Έπειτα, εργάστηκα για περισσότερα από δέκα χρόνια σε διαφημιστικά γραφεία. Μέχρι τη στιγμή που είδα την προκήρυξη για το "18 Άνω". Ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα γινόμουν χωρίς δουλειά. Είχα φτάσει στα όρια της αυτοκτονίας...» -Όταν μας άνοιξες την αυλόπορτα του σπιτιού σου και είδα την αυλή σου μου ήρθε συνειρμικά μια φράση από το βιβλίο σου "Προς σωφρονισμόν": “Στο κελί μου έκλεινα τα μάτια κι έχτιζα το σπίτι μου. Κάτω από τα βλέφαρά μου, η λίμνη γέμιζε νερό και φωλιές πουλιών χτίζονταν στα δέντρα. Μέσα στο κελί μου, τα χρυσόψαρα κολυμπούσαν και το φίδι κοιμόταν ένα χειμώνα". «Είναι ο δικός μου ζωολογικός κήπος, η δική μου "πράσινη φυλακή". Στην αρχή αποφάσισα να ασχοληθώ με τη φύση και τα οικολογικά προβλήματα του Θριασίου πεδίου. Έκανα φασαρίες, μηνύσεις, έγινα κακός με πολύ κόσμο. Συγκρούστηκα για το περιβάλλον. Προσπαθώ να είμαι ενεργός πολίτης για να ομορφύνω την περιοχή μου. Κάποια στιγμή απογοητεύτηκα και άρχισα να κλείνομαι στο σπίτι και να φτιάχνω τείχη γύρω μου, ώστε να μην βλέπω τους άλλους και να μην με βλέπουν οι γύρω μου. Σκέφτηκα πως αν δεν μπορώ να φτιάξω τον περιβάλλοντα κόσμο, τουλάχιστον ας φτιάξω τον δικό μου. Έτσι, δημιούργησα αυτά τα "πράσινα τείχη" που βλέπετε». -Πόσο ανοιχτόμυαλη είναι η σημερινή κοινωνία απέναντι στους gay; «Από το 1976 μέχρι σήμερα, η αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών έφερε και θετικές ανατροπές. Εδώ γίνονται και φεστιβάλ gaypride. Απλώς, ενυπάρχει ακόμα στη νοοτροπία πολλών ανθρώπων αυτό το στίγμα ότι ο gay δεν είναι άντρας. Ας το ξεκαθαρίσουμε. Ο gay είναι άντρας. Δεν υπάρχουν τρία φύλα. Υπάρχουν δύο, αρσενικό και θηλυκό. Απλώς και τα αρσενικά και τα θηλυκά μπορεί να έχουν διαφορετικές σεξουαλικές επιλογές». -Η γραφή σε απελευθέρωσε; «Ανάγκη επιβίωσης ήταν. Ξεκίνησα να γράφω στην απομόνωση. Ποιήματα κυρίως. Είχα την ψευδαίσθηση ότι σε κάποιον μιλούσα. Έπειτα έγραψα για τους βασανισμούς κρατουμένων, για τις συνθήκες στα σωφρονιστικά ιδρύματα. Κάποια από αυτά έγιναν βιβλία.
Όπως και η γραπτή απάντησή μου στην ταινία, στην οποία παραποιήθηκαν ορισμένα γεγονότα, όπως ότι έγινα τραβεστί». -Κατάφερες να κατακτήσεις την ελευθερία που προσδοκούσες; «Ποτέ κανείς δεν είναι τόσο ελεύθερος όσο θέλει. Σε σταματά ένας αστυνομικός στο δρόμο χωρίς λόγο και σου συμπεριφέρεται όπως γουστάρει. Είμαστε μια μεγάλη φυλακή». -Βλέποντας τριγύρω πολλές φωτογραφίες με τον τωρινό σου σύντροφο, μπαίνω στον πειρασμό να ρωτήσω τελικά βρήκες την αγάπη που ήθελες; «Εδώ και 13 χρόνια είμαι με έναν άντρα που είχε την τόλμη να ομολογήσει στη μητέρα του αυτή τη σχέση. Μετά το πρώτο σοκ η μητέρα του του είπε "μικρός είσαι ακόμα, θα φτιάξεις!", λες και είχε… γρίπη. Τώρα πια έχει συνηθίσει και είμαστε μια χαρά. Κάποια στιγμή, οι γονείς των ομοφυλόφιλων πρέπει να αποδεχθούν τα παιδιά τους, να τους δείξουν αγάπη και κατανόηση. Είναι τραγικό να κρύβεις τον εαυτό σου, καταστρέφει ολόκληρη τη ζωή σου».
Πηγή: www.lifo.gr
↧
↧
Στις κατεδαφίσεις είχαμε σουξέ
Εμπορική Τράπεζα... Οικία Φιλελλήνων 25.Κατεδαφίστηκ το 1966 (φ.Παπαδήμος)
↧
Εν Αθήναις.....ραδιόφωνο για πάντα.....
.jpg)
Όσα χρόνια και να περάσουν το ραδιόφωνο θα μένει στις καρδιές των παλιών.
Στο καλύτερο σημείο του σπιτιού το έβλεπες στολισμένο με κεντήματα και το βραδάκι η οικογένεια μαζευότανε κοντά του.
Ωραία προγράμματα με γνωστούς ηθοποιούς σε θεατρικά έργα....σκετσάκια....
Τραγούδια για νέους για γηραλέους για Αθηναίους για επαρχιώτες....
Τα ταλέντα του Γιώργου Οικονομίδη κομφερασιέ της εποχής και εξαιρετικού
ανθρώπου που είχα την τύχη να γνωρίσω παρά τις μπαρούφες που γράφτηκαν
γι αυτόν...από "πατριώτες" του κ@λου.
"Φίλοι μου αγαπημένοι..." με την γνωστή φωνή του και καρφωνόσουνα
να ακούσεις νέες φωνές που αργότερα έγραψαν ιστορία στο Ελληνικό τραγούδι.
Οι αστυνομικές ιστορίες με τον Τζών Γκρήκ και φυσικά Γκρήκ θα τον έλεγαν....
Ωραία ηχητικά εφέ....έτριζε η πόρτα για να μπεί ο δολοφόνος και έπιανες
την καρέκλα από την τρομάρα σου.
Τα ηχητικά εφέ για την εποχή είχαν και αυτά την ιστορία τους.....πρόχειρες
κατασκευές....μια λάμα που χτυπούσαν σε ξύλο....μια πόρτα που έκλεινε
on air και όχι κονσέρβα.....
Το θέατρο της Δευτέρας με πολλούς γνωστούς ηθοποιούς....
Μια κωμική σειρά με τον ηθοποιό Γιάννη Βογιατζή...."...σας χαιρέτισα δεν σας χαιρέτισα..."σε ρόλο χαζούλη.
Τι να θυμηθώ και να μην νοιώσω τυχερός ...που τα άκουσα .
πίσω στα παλιά
↧
Για την τρελή πριμαντόνα των Εξαρχείων
Την έλεγαν Μαρία ή Ελένη- δεν έχει σημασία. Υπήρξε τραγουδίστρια της όπερας.
Ένας ανικανοποίητος έρωτας την έστειλε στο τρελάδικο. Έκτοτε, ποτέ δεν επανήλθε. Κυκλοφορούσε στους δρόμους και έβριζε τους περαστικούς, βρώμικη, παραμελημένη.
Γριά μάγισσα με μια νοσηρή και ταυτόχρονα αρχοντική ομορφιά. Ξεχώριζε απ' όλους τους τρελούς του χωριού. Όχι για το προαναφερθέν κράμα αρρώστιας και ωραιότητας, μα για τον τρόπο που έβριζε τους περαστικούς. Το παραλυμένο μυαλό της δεν είχε σκεπάσει το ταλέντο της. Κι έτσι, η Μαρία ή Ελένη, η Τρελή Πριμαντόνα των Εξαρχείων, άνοιγε το στόμα της και διαολόστελνε με άριες όλους όσοι πίστευε ότι την καταδιώκουν. Μερικοί την προκαλούσαν για να σπάσουν πλάκα. Και σαν κάποιος απ' αυτούς που τη συναντούσε πρώτη φορά τύχαινε να' ναι και λίγο φιλότεχνος, έμενε εμβρόντητος με το μεγαλείο της φωνής της. Δεν είναι πλέον εν ζωή η Μαρία ή Ελένη. Η Τρελή Πριμαντόνα των Εξαρχείων απανθρακώθηκε μέσα στην τρώγλη της χωρίς να μάθει ποτέ κανείς την αιτία. Το μόνο που ειπώθηκε με σιγουριά γι' αυτό το θάνατο στο κέντρο της Αθήνας ήταν πώς ακόμη και την ύστατη στιγμή δεν έβγαζε κραυγές πόνου, αλλά άριες. Είχε ζητήσει να τη θάψουν όποτε πεθάνει μαζί με την Τραβιάτα του Βέρντι από βινύλιο παλιό, σωστή αντίκα. Πηγή: www.lifo.gr
↧
"Άχ ρε πατέρα ...φαγώθηκες να γίνω υπουργός..."
Δύσκολο το έργο του Υπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη....καλείται να κάνει
επιχειρήσεις "σκούπας" στο Δημόσιο.....
↧
↧
Βάλτε ότι τίτλο θέλετε...π.χ. Θεόσταλτος
↧
Οι παλιες γειτονιες
Καλημερα περα για περα Πειρατοκαφενες ανοιγει με αναμνησεις σημερα
Σαλπαρει πισω στον χρονο
To παρων διαβαζεται με την παραπανω μελωδια
H ολη ιστορια με τις παρεες, εφερε στο νου μνημες απο κεινα τα χρονια, που οχι μονο οι παρεες , αλλα και οι γειτονειες ηταν αλλιως.
![images[70].jpg](http://spiti.pblogs.gr/files/30586-images%5B70%5D.jpg "images[70].jpg")
.Η βροχη μου θυμιζει το παλιο σπιτι που σε καθε βροχη το ταβανι ετρεχε και καμια δεκαρια κατασαρολακια καναν τον αποδεκτη αυτης της βροχης .Τοτε νερο δεν ειχε . Νερο περναμε με τα παγουρια απο μια βρυση καπου 600 μετρα μακρια η απο τον νερουλα που ερχοταν τα απογευματα και πουλουσε το νερο.Το νερο που μαζευαν τα κατσαρολακια ομως δεν εκανε για τιποτα ωστοσο η μανα μου ελεγε να το κραταμε .ΣΤη Θεσσαλονικη σε συνοικια εμενα ,αλλα ηταν σαν χωριο. Πεντε δεκα απιτια μαζεμενα καναν την γειτονια, μια γειτονια που ο ενας ηξερε τον αλλον, τον καλημεριζε, ενδιαφεροταν, σε ηξερε και τον ηξερες .Ετρεχε οταν ειχες αναγκη αλλα και οταν δεν ειχες αναγκη. Και πιο κατω αλλη μια γειτονια και ενδιαμεσα αλανες και δρομοι απο χωμα Τι λασπουρια ειχε με την βροχη αλλο πραμα! Η χαρα των νοικοκυρων .
.Εμεις παιδια τοτε τα απογευματα κυριως τα καλοκαιρια με το κομματι ψωμι στο χερι και με λιγο σαλαμι η ζαχαρη, (τι μυρωδια κι αυτη του ψωμιου ακομα τη θυμαμαι, εντονες γευσεις και κεινο το κακαο ,που εφερνε ο γαλατας ολο γλυκα ηταν και με γευση που δεν την ξαναβρηκα)
![images[18].jpg](http://spiti.pblogs.gr/files/30583-images%5B18%5D.jpg "images[18].jpg")
Παιδια τοτε λοιπον, αλωνιζαμε τις αλανες αγορια, κοριτσια ,τρεχαμε παιζαμε πολεμο, το ενα δυο τρια κοκκινο φως , κρυφτο ,και πολλα αλλα ξεχασμενα πια , αλλα και ξυλο .Επεφτε ξυλο μεταξυ μας για οποια διαφωνια μεγαλη προεκυπτε, η ανταγωνισμο ,η γιατι σε κοροιδευαν η τους κοροιδευες. Και την αλλη μερα παλι μαζι μακρινα γελια και τρεξιματα στο κοσμο που ηταν αλλιως γεματος ονειρα και ηταν ολος δικος μας.Και δεν ειχαμε ψυχολογικα προβληματα ,παρα το οτι ο κοσμος μας ηταν απλος και χωρις πολλα.παιχνιδια τυπου Μπαρμπι η Σπαιντερμαν.Οι γονεις μας δεν φοβοντουσαν τα αυτοκινητα ουτε τους αγνωστους αυτα δεν υπηρχαν εκει, ηταν πιο κατω μεσα στην πολη. Ο καθε γονιος προσεχε το παιδι του αλλου. Μαζεμενοι σε παρεες, οι μεγαλοι κατω απο την κληματαρια και το γιασεμι με ενα απλο μεζε οι αντρες και το ουζακι η το κρασι απο το χωριο ( η πολυτελεια ηταν η μπυρα τοτε,) και με τις γυναικες μαζεμενες εκει κοντα να ετοιμαζουν τον μεζε ,να μιλουν ,να γελουν, να κοτσομπολευουν ,να λενε τα καθημερινα τους.η και να κλαιν ακομα γιατι εβγαινε και το παραπονο η η στεναχωρια.Και καμια φορα να μαλωνουν αλλα μετα απο λιγο να ναι παλι μαζι ενωμενες στο κοινο μετεριζι τους.
![images[46].jpg](http://spiti.pblogs.gr/files/30585-images%5B46%5D.jpg "images[46].jpg")
Και καπου εκει κοντα το τραγουδι. Απο ενα παλιο ραδιοφωνο , η πικαπ, να βγαινει η φωνη του Καζαντζιδη, η του Τσιτσανη και να τραγουδαει τους καημους της ξενιτιας η της αγαπης.Απο τοτε μου μεινε εκεινο το τραγουδι του Μ. Θεοδωρακη και που το τραγουδουσε ο Καζαντζιδης και εχει δωσει ομορφια στα σαββατα μου."" Σαββατο βραδυ εμορφο η κι ο χριστος ανεστη/
Οι αντρες γυρνα απο την δουλεια με το βαρυ καημο τους
/ κι ενα τραγουδι του Τσιτσανη παιζει καπου μακρια/
Παει και αποψε το ομορφο το ομορφο το αποβραδο /
απο Δευτερα παλι πικρα και σκοταδι αχ! να ταν η ζωη μας Σαββατοβραδο!
Καθε σπιτι ειχε και απο εναν ξενιτεμενο, αλλα και πολλοι, μολις ειχαν γυρισει απο την![bougevilia_small[1].jpg]( "bougevilia_small[1].jpg")
Γερμανια. Ετσι και οι δικοι μου .Γυρισαν λιγο πριν την δικτατορια το 1967 με τα ονειρα ανεκπληρωτα ακομα και με ενα κουτι που το ελεγαν τηλεοραση. Τοτε δεν υπηρχε σταθμος στην Ελλαδα .Το κουτι που το ελεγαν τηλεοραση ,εκανε χρεη επιπλου. και οι γειτονισες ψαχναν να δουν πως μεσα απο αυτο το κουτι θα μπορουσαν να δουν αυτα που ακουγαν για την τηλεοραση. Οταν εγινε ο πρωτος σταθμος, (εδω ξεκινησε απο θεσσαλονικη ),ολη η γειτονια ειχε μαζευτει στο σπιτι μας, Η Τηλεοραση βγηκε απο το σαλονι και εκατσε καπου αναμεσα στην πορτα της κουζινας και προς την αυλη.Και εμενε εκει ολο το καλοκαιρι.
![bougevilia_small[1].jpg](http://spiti.pblogs.gr/files/30587-bougevilia_small%5B1%5D.jpg "bougevilia_small[1].jpg")
Γερμανια. Ετσι και οι δικοι μου .Γυρισαν λιγο πριν την δικτατορια το 1967 με τα ονειρα ανεκπληρωτα ακομα και με ενα κουτι που το ελεγαν τηλεοραση. Τοτε δεν υπηρχε σταθμος στην Ελλαδα .Το κουτι που το ελεγαν τηλεοραση ,εκανε χρεη επιπλου. και οι γειτονισες ψαχναν να δουν πως μεσα απο αυτο το κουτι θα μπορουσαν να δουν αυτα που ακουγαν για την τηλεοραση. Οταν εγινε ο πρωτος σταθμος, (εδω ξεκινησε απο θεσσαλονικη ),ολη η γειτονια ειχε μαζευτει στο σπιτι μας, Η Τηλεοραση βγηκε απο το σαλονι και εκατσε καπου αναμεσα στην πορτα της κουζινας και προς την αυλη.Και εμενε εκει ολο το καλοκαιρι.Καρεκλες στημενες ,και η γειτονια μαζεμενοι ολοι βλεπαν καθε βραδυ την ΥΕΝΕΔ και αργοτερα την ΕΙΡΤ.Και θαυμαζαν !Το σπιτι μας ηταν το επικεντρο γενικως χειμωνα καλοκαιρι, μεχρι που και καποιος ακομα γειτονας αγορασε τηλεοραση και μετα, καποιος ακομα και μετα κλειστηκαμε ολοι ο καθενας στο σπιτι του και η παλια γειτονια ξεχαστηκε . Την θεση της πηραν ψηλα κλουβια
Τωρα που το σκεφτομαι αν και φτωχα αν και στερημενα ηταν ομορφα χρονια. Χρονια που τα προσωπα και οι οσμες,οι φωνες τα τραγουδια αγγιζαν τον νου και μεναν ..Χρονια που ηξερες οτι δε θα σαι μονος οτι εκει διπλα ειναι καποιος παντα.Και δεν μπορουσες να κρυψεις και τιποτα βεβαια .Η γειτονια και οι ανθρωποι της γειτονιας .Και μεγαλωσαμε μεσα σε αυτες τις οσμες και τις κρυφες απο μας κουβεντες των γυναικων, και μεσα στο βασιλικο ,το γερανι και το ανθισμενο γιασεμι. Και τα βραδια τα αστρα ηταν πολλα και λαμπαν δυνατα και ο ουρανος γεματος με φως και φεγγαρια.
Μακαρι και τα παιδια μου να ζουσαν αυτη την γειτονια και μακαρι να μεναμε σ αυτην την γειτονια καθε φορα που οι τοιχοι ερχονται πανω μας.
Και καπου εκει μακρια να κλαιει ενα τραγουδι του Τσιτσανη.......
Αντε και να πιουμε τον πρωτο καφε της ημερας στον καφενε μας
Μια οσμη απο παλια γειτονια και καλης παρεας πλαναται στον αερα και θαρω πως βγαινει
απο την δικια μας γειτονια εδω αλλα και απο αλλες γειτονιες που δεν τις γνωρισαμε ακομα.
↧
Από το πράσινο σαπούνι στα «πράσινα» απορρυπαντικά
η RΟLCΟ
Η τρίτη γενιά της οικογένειας Σουρουλίδη συνεχίζει μια επιχειρηματική διαδρομή που ξεκίνησε στη Σμύρνη το 1922
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 06/02/2011 ΤΟ ΒΗΜΑ
Ο πρόεδρος της εταιρείας κ. Αθ. Σουρουλίδης φωτογραφίζεται με τα προϊόντα με τα οποία ξαναμπήκε η Rolco στην αγορά και τα οποία ως τότε δεν κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, αλλά ήταν απολύτως συμβατά με το κλίμα της οικολογικής ευαισθησίας που είχε αρχίσει να αναπτύσσεται στην κοινωνία
Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ του 1950 αποτελεί σημείο αναφοράς για όλη τη μεταπολεμική οικονομική εξέλιξη στον ελληνικό χώρο. Και υπό μία έννοια μετά την τραγική περίοδο του πολέμου,
της Κατοχής και του Εμφυλίου, είναι αυτή η περίοδος που πήρε τη «σκυτάλη» απότη δεκαετία του 1930. Πολλές επιχειρηματικές ιστορίες σε «πρώτη ανάγνωση» έλκουν την καταγωγή τους απ΄ αυτή την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, αλλά στο βάθος του
χρόνου η αφετηρία τους βρίσκεται στα πρώτα μεσοπολεμικά χρόνια. Και κυρίως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Οπως συμβαίνει και στην περίπτωση της Rolco. Τυπικώς η εταιρεία απορρυπαντικών - μία από τις δύο ελληνικές παραγωγικές
μονάδες που λειτουργούν σήμερα- έχει ως αφετηρία το 1958, όταν παρήγαγε το πρώτο ελληνικό απορρυπαντικό, που αντικαθιστούσε το πράσινο σαπούνι στην πλύση των ρούχων. Η αφετηρία της όμως βρίσκεται δύο-τρεις δεκαετίες πιο πίσω.
Από τον παππού των πέντε σημερινών αφεντικών της ελληνικής βιομηχανίας, τονΕυστράτιο Σουρουλίδη, που, περιπλανώμενο, πριν από το 1922 η τύχη τον έβγαλε στη Σμύρνη, όπου παντρεύτηκε και βρέθηκε ιδιοκτήτης φαρμακείου στη «μεγάλη πόλη», ξεκινά η ιστορία της Rolco.
Με αυτή του την ιδιότητα απέκτησε σχέσεις με τις γερμανικές φαρμακευτικές εταιρείες Ηoechst και Βayer. Η καταστροφή δεν άργησε να έλθει, και ευρισκόμενος στην Αθήνα επικοινωνεί με μια από αυτές τις εταιρείες. Ετσι μαθαίνει ότι του οφείλουν ένα πιστωτικό υπόλοιπο, διηγείται ο εγγονός του και πρόεδρος σήμερα της εταιρείας κ. Αθ. Σουρουλίδης. Ο Ευστράτιος Σουρουλίδης ζητεί αντί για χρήματα να του στείλουν χημικά προϊόντα, από τα οποία μπορούσε να παρασκευάσει χρώματα. Πράγματι, οι Γερμανοί τού στέλνουν τις πρώτες ύλες και το υπόγειο του σπιτιού γίνεται το εργαστήριο, μια οικιακή χρωματουργία.
Στη συνέχεια με το ποδήλατο γυρνούσε και τα πουλούσε. Ετσι κατορθώνει πολύ αργότερα, το 1948, να δημιουργήσει τη Βιομηχανία Ανιλίνης (Βιανίλ) Χρωματουργία Μοσχάτου ΑΕ.
Το «Ρολ» και ο ανταγωνισμός
Οπως εξηγεί ο κ. Σουρουλίδης, η ανιλίνη είναι κοινό συστατικό στην παραγωγή χρωμάτων και απορρυπαντικών. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1958, οι Εκτωρ και Ιάσων Σουρουλίδης, γιοι του Ευστράτιου, προχωρούν στην παραγωγή του πρώτου απορρυπαντικού, με το οποίο μπορούσε να αντικατασταθεί το πράσινο σαπούνι στην πλύση των ρούχων, το «Ρολ»- απ΄ όπου πήρε και τη σημερινή επωνυμία της η εταιρεία. Ηταν το πρώτο απορρυπαντικό σε μορφή σκόνης, προϊόν αποκλειστικά δικής της έρευνας και παραγωγής. Την ίδια περίοδο η βιομηχανία Βιοχρώμ ΑΕ του Γκέρτσου παρήγαγε το «Νταλ» και σε συμφωνία με την Ρrocter & Gamble άρχισε την παραγωγή του Τide.
Η ανάπτυξη αναγκάζει τους δύο αδελφούς το 1963-64 να μεταφερθούν από το εργοστάσιο της οδού Πειραιώς 32, που ήταν στο Μοσχάτο, στο νέο εργοστάσιο της οδού Αγίας Αννης 111, στην περιοχή του Ρέντη, όπου βρίσκεται και η έδρα της εταιρείας σήμερα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, το 1968, η εταιρεία βγάζει το «Αva», το πρώτο υγρό απορρυπαντικό για πλύσιμο πιάτων, και η παραγωγή της απογειώνεται. Ο κ. Σουρουλίδης σημειώνει ότι «η εταιρεία συνεχώς έβγαζε και κάτι καινούργιο». Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, με μια πρωτοποριακή κίνηση για την εποχή, «ήμασταν η πρώτη εταιρεία στην Ελλάδα που εισήγαγε απορρυπαντικά με πλήρως βιοδιασπώμενα συστατικά, υψηλότερου κόστους αλλά ευεργετικά για το περιβάλλον» προσθέτει ο κ. Σουρουλίδης.
Τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο δύσκολα τη δεκαετία του 1980. Ο ανταγωνισμός γίνεται πιο οξύς. Ωστόσο την ίδια περίοδο αλλάζουν και οι δομές του λιανεμπορίου. Οι πολυεθνικοί όμιλοι που εγκαθίστανται στην ελληνική αγορά έχουν πλέον άλλες σχέσεις με τους πολυεθνικούς ομίλους των καταναλωτικών προϊόντων, πιο προνομιακές. Τα περιθώρια κέρδους περιορίζονται, αλλά η Rolco συνεχίζει να διατηρεί αξιόλογα μερίδια σε όλες σχεδόν τις κατηγορίες προϊόντων που παράγει. Επιλέγει να μειώσει την κερδοφορία της προκειμένου να διατηρήσει αλώβητη την παρουσία της στην αγορά. Και φυσικά γίνεται αποδέκτης αρκετών προτάσεων εξαγοράς. Η τρίτη γενιά της οικογένειας Σουρουλίδη που βρέθηκε πλέον στο τιμόνι της εταιρείας δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση να την πουλήσει. Ωσπου το 2005- ύστερα από συζητήσεις περίπου δύο χρόνων- αποδέχεται την πρόταση της αμερικανικής πολυεθνικής Ρrocter & Gamble να της πουλήσει τα εμπορικά της σήματα και παράλληλα να υπογράψει μια δεκαετή συμφωνία μαζί της για την παραγωγή τους. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως σχεδιάστηκαν. Οπως λέει ο κ. Σουρουλίδης, «δεν βγαίναμε, το κόστος ήταν μεγάλο, η σύμβαση ήταν τελικώς ασύμφορη» . Και τρία χρόνια αργότερα, το 2008, «κοινή συναινέσει» εκδίδεται το «επιχειρηματικό διαζύγιο»- «όλοι χάσαμε» σημειώνει.
Η «ιδιωτική ετικέτα» και το μεγάλο ρίσκο
Εν τω μεταξύ, η εταιρεία είχε αρχίσει την παραγωγή προϊόντων «ιδιωτικής ετικέτας». Το εργοστάσιο ήταν μεγάλης παραγωγικής δυναμικότητας- αποτελεί τη μεγαλύτερη και πιο σύγχρονη παραγωγική μονάδα απορρυπαντικών στην Ελλάδα- «και ευτυχώς, γιατί έτσι καλύπταμε το κόστος λειτουργίας του» συμπληρώνει. «Τότε αποφασίσαμε να πάρουμε ένα μεγάλο ρίσκο».
Και σε έξι μήνες μετά τη διακοπή των σχέσεων με την Ρrocter & Gamble, «τον Ιούνιο του 2008, ανακοινώσαμε στην αγορά ότι ξαναμπαίνουμε» . Ο νέος τύπος των προϊόντων ήταν τα «πράσινα απορρυπαντικά», προϊόντα που ως τότε δεν κυκλοφορούσαν στην ελληνική αγορά, αλλά που ήταν απολύτως συμβατά με το κλίμα της οικολογικής ευαισθησίας που είχε αρχίσει να αναπτύσσεται στην κοινωνία. Ετσι βγήκε η σειρά «Ρlanet», η οποία αρκετούς μήνες αργότερα πιστοποιήθηκε με το διακριτικό «eco label», δηλαδή ότι πρόκειται για «πράσινο» προϊόν.
Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ
1922: Ο παππούς των πέντε ιδιοκτητών παντρεύτηκε στη Σμύρνη και βρέθηκε ιδιοκτήτης φαρμακείου 1948: Δημιουργείται η Βιομηχανία Ανιλίνης (Βιανίλ) Χρωματουργία Μοσχάτου 1958: Παρήγαγε το «Ρολ», το πρώτο ελληνικό απορρυπαντικό που αντικαθιστούσε το πράσινο σαπούνι 1962: Η πρώτη χρονιά οργανωμένης βιομηχανικής παραγωγής και εμπορικής δραστηριότητας 1968: Βγάζει το «Αva», το πρώτο υγρό απορρυπαντικό για πλύσιμο πιάτων 1970: Η πρώτη εταιρεία στην Ελλάδα που εισήγαγε απορρυπαντικά με πλήρως βιοδιασπώμενα συστατικά 1980: Τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα, με αύξηση του ανταγωνισμού και μείωση της κερδοφορίας 2005: Αποδέχεται την πρόταση της αμερικανικής Ρrocter & Gamble να της πουλήσει τα εμπορικά της σήματα 2008: Η εταιρεία ξαναμπαίνει στην αγορά με τα «πράσινα απορρυπαντικά»2010: Απέκτησε το 5% της αγοράς στις κατηγορίες των προϊόντων όπου δραστηριοποιείται
της Κατοχής και του Εμφυλίου, είναι αυτή η περίοδος που πήρε τη «σκυτάλη» απότη δεκαετία του 1930. Πολλές επιχειρηματικές ιστορίες σε «πρώτη ανάγνωση» έλκουν την καταγωγή τους απ΄ αυτή την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, αλλά στο βάθος του
χρόνου η αφετηρία τους βρίσκεται στα πρώτα μεσοπολεμικά χρόνια. Και κυρίως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Οπως συμβαίνει και στην περίπτωση της Rolco. Τυπικώς η εταιρεία απορρυπαντικών - μία από τις δύο ελληνικές παραγωγικές
μονάδες που λειτουργούν σήμερα- έχει ως αφετηρία το 1958, όταν παρήγαγε το πρώτο ελληνικό απορρυπαντικό, που αντικαθιστούσε το πράσινο σαπούνι στην πλύση των ρούχων. Η αφετηρία της όμως βρίσκεται δύο-τρεις δεκαετίες πιο πίσω.
Από τον παππού των πέντε σημερινών αφεντικών της ελληνικής βιομηχανίας, τονΕυστράτιο Σουρουλίδη, που, περιπλανώμενο, πριν από το 1922 η τύχη τον έβγαλε στη Σμύρνη, όπου παντρεύτηκε και βρέθηκε ιδιοκτήτης φαρμακείου στη «μεγάλη πόλη», ξεκινά η ιστορία της Rolco.
Με αυτή του την ιδιότητα απέκτησε σχέσεις με τις γερμανικές φαρμακευτικές εταιρείες Ηoechst και Βayer. Η καταστροφή δεν άργησε να έλθει, και ευρισκόμενος στην Αθήνα επικοινωνεί με μια από αυτές τις εταιρείες. Ετσι μαθαίνει ότι του οφείλουν ένα πιστωτικό υπόλοιπο, διηγείται ο εγγονός του και πρόεδρος σήμερα της εταιρείας κ. Αθ. Σουρουλίδης. Ο Ευστράτιος Σουρουλίδης ζητεί αντί για χρήματα να του στείλουν χημικά προϊόντα, από τα οποία μπορούσε να παρασκευάσει χρώματα. Πράγματι, οι Γερμανοί τού στέλνουν τις πρώτες ύλες και το υπόγειο του σπιτιού γίνεται το εργαστήριο, μια οικιακή χρωματουργία.
Στη συνέχεια με το ποδήλατο γυρνούσε και τα πουλούσε. Ετσι κατορθώνει πολύ αργότερα, το 1948, να δημιουργήσει τη Βιομηχανία Ανιλίνης (Βιανίλ) Χρωματουργία Μοσχάτου ΑΕ.
Το «Ρολ» και ο ανταγωνισμός
Οπως εξηγεί ο κ. Σουρουλίδης, η ανιλίνη είναι κοινό συστατικό στην παραγωγή χρωμάτων και απορρυπαντικών. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1958, οι Εκτωρ και Ιάσων Σουρουλίδης, γιοι του Ευστράτιου, προχωρούν στην παραγωγή του πρώτου απορρυπαντικού, με το οποίο μπορούσε να αντικατασταθεί το πράσινο σαπούνι στην πλύση των ρούχων, το «Ρολ»- απ΄ όπου πήρε και τη σημερινή επωνυμία της η εταιρεία. Ηταν το πρώτο απορρυπαντικό σε μορφή σκόνης, προϊόν αποκλειστικά δικής της έρευνας και παραγωγής. Την ίδια περίοδο η βιομηχανία Βιοχρώμ ΑΕ του Γκέρτσου παρήγαγε το «Νταλ» και σε συμφωνία με την Ρrocter & Gamble άρχισε την παραγωγή του Τide.
Η ανάπτυξη αναγκάζει τους δύο αδελφούς το 1963-64 να μεταφερθούν από το εργοστάσιο της οδού Πειραιώς 32, που ήταν στο Μοσχάτο, στο νέο εργοστάσιο της οδού Αγίας Αννης 111, στην περιοχή του Ρέντη, όπου βρίσκεται και η έδρα της εταιρείας σήμερα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, το 1968, η εταιρεία βγάζει το «Αva», το πρώτο υγρό απορρυπαντικό για πλύσιμο πιάτων, και η παραγωγή της απογειώνεται. Ο κ. Σουρουλίδης σημειώνει ότι «η εταιρεία συνεχώς έβγαζε και κάτι καινούργιο». Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, με μια πρωτοποριακή κίνηση για την εποχή, «ήμασταν η πρώτη εταιρεία στην Ελλάδα που εισήγαγε απορρυπαντικά με πλήρως βιοδιασπώμενα συστατικά, υψηλότερου κόστους αλλά ευεργετικά για το περιβάλλον» προσθέτει ο κ. Σουρουλίδης.
Τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο δύσκολα τη δεκαετία του 1980. Ο ανταγωνισμός γίνεται πιο οξύς. Ωστόσο την ίδια περίοδο αλλάζουν και οι δομές του λιανεμπορίου. Οι πολυεθνικοί όμιλοι που εγκαθίστανται στην ελληνική αγορά έχουν πλέον άλλες σχέσεις με τους πολυεθνικούς ομίλους των καταναλωτικών προϊόντων, πιο προνομιακές. Τα περιθώρια κέρδους περιορίζονται, αλλά η Rolco συνεχίζει να διατηρεί αξιόλογα μερίδια σε όλες σχεδόν τις κατηγορίες προϊόντων που παράγει. Επιλέγει να μειώσει την κερδοφορία της προκειμένου να διατηρήσει αλώβητη την παρουσία της στην αγορά. Και φυσικά γίνεται αποδέκτης αρκετών προτάσεων εξαγοράς. Η τρίτη γενιά της οικογένειας Σουρουλίδη που βρέθηκε πλέον στο τιμόνι της εταιρείας δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση να την πουλήσει. Ωσπου το 2005- ύστερα από συζητήσεις περίπου δύο χρόνων- αποδέχεται την πρόταση της αμερικανικής πολυεθνικής Ρrocter & Gamble να της πουλήσει τα εμπορικά της σήματα και παράλληλα να υπογράψει μια δεκαετή συμφωνία μαζί της για την παραγωγή τους. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως σχεδιάστηκαν. Οπως λέει ο κ. Σουρουλίδης, «δεν βγαίναμε, το κόστος ήταν μεγάλο, η σύμβαση ήταν τελικώς ασύμφορη» . Και τρία χρόνια αργότερα, το 2008, «κοινή συναινέσει» εκδίδεται το «επιχειρηματικό διαζύγιο»- «όλοι χάσαμε» σημειώνει.
Η «ιδιωτική ετικέτα» και το μεγάλο ρίσκο
Εν τω μεταξύ, η εταιρεία είχε αρχίσει την παραγωγή προϊόντων «ιδιωτικής ετικέτας». Το εργοστάσιο ήταν μεγάλης παραγωγικής δυναμικότητας- αποτελεί τη μεγαλύτερη και πιο σύγχρονη παραγωγική μονάδα απορρυπαντικών στην Ελλάδα- «και ευτυχώς, γιατί έτσι καλύπταμε το κόστος λειτουργίας του» συμπληρώνει. «Τότε αποφασίσαμε να πάρουμε ένα μεγάλο ρίσκο».
Και σε έξι μήνες μετά τη διακοπή των σχέσεων με την Ρrocter & Gamble, «τον Ιούνιο του 2008, ανακοινώσαμε στην αγορά ότι ξαναμπαίνουμε» . Ο νέος τύπος των προϊόντων ήταν τα «πράσινα απορρυπαντικά», προϊόντα που ως τότε δεν κυκλοφορούσαν στην ελληνική αγορά, αλλά που ήταν απολύτως συμβατά με το κλίμα της οικολογικής ευαισθησίας που είχε αρχίσει να αναπτύσσεται στην κοινωνία. Ετσι βγήκε η σειρά «Ρlanet», η οποία αρκετούς μήνες αργότερα πιστοποιήθηκε με το διακριτικό «eco label», δηλαδή ότι πρόκειται για «πράσινο» προϊόν.
Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ
1922: Ο παππούς των πέντε ιδιοκτητών παντρεύτηκε στη Σμύρνη και βρέθηκε ιδιοκτήτης φαρμακείου 1948: Δημιουργείται η Βιομηχανία Ανιλίνης (Βιανίλ) Χρωματουργία Μοσχάτου 1958: Παρήγαγε το «Ρολ», το πρώτο ελληνικό απορρυπαντικό που αντικαθιστούσε το πράσινο σαπούνι 1962: Η πρώτη χρονιά οργανωμένης βιομηχανικής παραγωγής και εμπορικής δραστηριότητας 1968: Βγάζει το «Αva», το πρώτο υγρό απορρυπαντικό για πλύσιμο πιάτων 1970: Η πρώτη εταιρεία στην Ελλάδα που εισήγαγε απορρυπαντικά με πλήρως βιοδιασπώμενα συστατικά 1980: Τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα, με αύξηση του ανταγωνισμού και μείωση της κερδοφορίας 2005: Αποδέχεται την πρόταση της αμερικανικής Ρrocter & Gamble να της πουλήσει τα εμπορικά της σήματα 2008: Η εταιρεία ξαναμπαίνει στην αγορά με τα «πράσινα απορρυπαντικά»2010: Απέκτησε το 5% της αγοράς στις κατηγορίες των προϊόντων όπου δραστηριοποιείται
↧