Χαρούμενα μαθητικά πρόσωπα εν ώρα... μπιζ σε ελληνικό σχολείο λίγο μετά τον Πόλεμο, απαθανατισμένα από τον διεισδυτικό φακό του Δημήτρη Χαρισιάδη....
↧
Μπίιιιιιζ!!!!!
↧
Εν Αθήναις....το μενού της εποχής
Άντε να του πάρεις την κατσαρόλα από το χέρι....μπόμπιρας στην Αθήνα του ΄50.
Τον καταλαβαίνω απόλυτα τον συνάδελφο....
Από φαγητό δεν πετούσες τίποτα....ούτε ψίχουλο...το γυάλιζες το πιάτο.
Η κατσαρόλα θα είχε υπολείματα φαγητού και την πήρε...να την γυαλίσει.
Όσο για το ψωμί έτρωγες και την τελευταία μπουκιά...
"Είναι αμαρτία να πετάς το σώμα του Χριστούλη..." έλεγε η μάνα και όχι μόνο
δεν το πέταγες αλλά μάζευες και τα ψίχουλα και έτρωγες.
Να θυμηθούμε λίγο το μενού της εποχής....
Μακαρονάδα με σάλτσα μπελτέ και ίχνη από τριμμένο κεφαλοτύρι...σπανίως.
Σουπίτσα από κόκκαλο (δωρεά του χασάπη) με την αγορά μισής οκάς κατεψυγμένου κυμά.
Βούταγες παπάρες...είχε και πατάτες μέσα.....
Η πατάτα αυτή η φίλη μας....βραστή...τηγανιτή....γιαχνί...στο φούρνο
την Κυριακή με τον κατεψυγμένο Γκοτζίλα....
Κεφτέδες με 3/4 ψωμί μπαγιάτικο...μπόλικο κρεμμύδι ...και το μισό της μισής οκάς κυμά....
Φασολάδα (αυτή την φχαριστιόσουνα) με τζούρα λάδι από πάνω για να σε πιάσει
ελιές....κρεμμύδι...και ρέγγα καψαλισμένη στην γκαζιέρα.
Φακές για να πάρεις "σίδερο" έλεγε η μάνα....και ξύνιζες την μούρη γιατί δεν σου αρέσανε αλλά....
Το δεκατιανό στο σχολείο τυρί από τα γνωστά τσίγκινα κουτιά των συμμάχων μας
Αμερικανών που είχαν σήμα δύο χέρια να χαιρετιούνται το δικό μας και το δικό τους.
Μύριζε το άτιμο κάπως αλλά το έτρωγες με την φέτα ψωμί από το καρβέλι
του φούρνου του Στρατού.
Το απογευματινό πρίν από την αλάνα....ψωμί βρεμένο με ζάχαρη....με πελτέ....
με λάδι....σπανίως με βούτυρο Κερκύρας και μαρμελάδα...
Ζωή και κότα δηλαδή αλλά δεν στενοχωριόσουνα όλοι τα ίδια τρώγανε
στην γειτονιά.
Τώρα αν τύχαινε να πάς επίσκεψη σε κάποιο σπίτι εκτός γειτονιάς συνήθως
νονάς που είχε τον τρόπο της και έκανε πολλές αγαθοεργίες όπως βαφτίσια
εκεί ξέφευγες και ήσουνα έτοιμος να εκθέσεις την μάνα που σε συνόδευε
αν και σε είχε ψάλλει προκαταβολικά.
Έφερνε δίσκους η οικιακή βοηθός και πώς να κρατηθείς....
Η νονά διασκέδαζε το θέαμα η μάνα ήταν λίγο πρίν το εγκεφαλικό
που τότε το λέγανε...ταμπλά ή ξαφνικό.
"Φάε αγόρι μου ότι θέλεις...αλλά θα πάρεις και μαζί σου..."
Έτσι ηρεμούσες κάπως......
Σήμερα βλέπω τις εκπομπές μαγειρικής στα κανάλια...και γελάω.
πίσω στα παλιά
↧
↧
Λύθηκε το πρόβλημα των τεμπέληδων του Δημοσίου....
.....όποιος καρφώνει συνάδελφό του θα παίρνει bonus......
Kαταργούνται οι προϊστάμενοι των τμημάτων;
↧
Στης Αθήνας τις γωνιές.....
↧
Οταν οι Αθηναίοι πήγαιναν εκδρομή στα Πατήσια
Τα άδεια μαγαζιά της Πατησίων μετατρέπονται σε ανοιχτές γκαλερί και μας ταξιδεύουν στο παρελθόν
28/01/2013 ΤΑ ΝΕΑ
Πριν από δύο αιώνες η οδός Πατησίων ήταν ο δρόμος που ένωνε την πόλη των Αθηνών με την εξοχή. Το χωριουδάκι Πατήσια ήταν ο τόπος αναψυχής των Αθηναίων, λόγω των μεγάλων κήπων και της δροσιάς που προσέφεραν.
Στις αρχές του 20ού αιώνα το τμήμα της κεντρικής οδικής αρτηρίας που έτεμνε την πόλη είχε έντονη κοινωνική ζωή.
Κατά μήκος της υπήρχαν καφενεία, γαλακτοπωλεία, ζαχαροπλαστεία, μπιραρίες, εστιατόρια, μεγάλα ξενοδοχεία, αρχοντικά και βίλες, εκπαιδευτήρια, ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα που προσέδιδαν λάμψη στην οδό Πατησίων.
Αυτή η εικόνα έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τη σημερινή όψη που έχει αποκτήσει ο δρόμος. Κτίρια χωρίς αισθητική, κλειστά, παραδομένα στη φθοροποιό δύναμη του χρόνου, εμπορικά που κάποτε έκαναν χρυσές δουλειές τώρα ρημάζουν και στέκουν με σκονισμένες βιτρίνες, ρολά κατεβασμένα και λουκέτα.
Η όψη εγκατάλειψης που έχει πλέον η Πατησίων - ταυτισμένη με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με συγκεντρώσεις κομμάτων, πορείες και αναταραχές - δεν θυμίζει κάτι από την αίγλη των αλλοτινών εποχών.
ΤΟ ΟΝΟΜΑ. Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία. Το τοπωνύμιο Πατήσια προήλθε, κατά τον ερευνητή και ιστοριοδίφη Δημήτρη Καμπούρογλου, από το βυζαντινό «Παραδείσια». Η σχετική αφθονία νερού που υπήρχε στην περιοχή λόγω των ρεμάτων που κατέβαιναν από τον Υμηττό έκανε το μέρος ιδανικό για την ανάπτυξη παραδεισένιων κήπων. Η παραφθορά του πιθανόν οφείλεται στους Τούρκους που δεν μπορούσαν να προφέρουν την ονομασία κι έτσι τα Παραδείσια μετατράπηκαν σε Πατήσια.
Μια άλλη εκδοχή θέλει την ονομασία να προέρχεται από κτηματία της περιοχής. Αρχικά τα Πατήσια είχαν μικρότερη έκταση από τη σημερινή. Πράγμα που ενισχύει την άποψη ότι προήλθαν από τον ιδιοκτήτη των εκεί κτημάτων, την οικογένεια Πατίχα ή τον Τούρκο Πατίς Αγά.
Περισσότερο πιθανή θεωρείται η άποψη του αρχιτέκτονα, πολεοδόμου και ιστορικού Κωνσταντίνου Μπίρη: ότι το τοπωνύμιο προέκυψε από το όνομα του αρχαίου δήμου Βατή και συγκεκριμένα από τον επιρρηματικό τύπο Βατήσι.
Η θέση του αρχαίου δήμου τοποθετείται στην περιοχή των σημερινών Πατησίων. Επιγραφή με το όνομα Βατή έχει βρεθεί κοντά στην Ομόνοια. Η λέξη Βατή συγγενεύει με το βατός, ότι η περιοχή ήταν δηλαδή κατάλληλη για διάβαση.
Κάτι τέτοιο μπορεί να δικαιολογηθεί λόγω της ύπαρξης αρχαίας οδού στην περιοχή. Ετσι μάλλον το Βατήσι με τις γλωσσικές παραφθορές των χρόνων έγινε Πατήσια.
Η Πατησίων χαράχτηκε το 1908 με την πρώτη επίσημη διαίρεση της Αθήνας.
Η χάραξή της βασίστηκε στη μελέτη του νομομηχανικού Αθανασίου Γεωργιάδη για να συνδέσει τα Πατήσια με το κέντρο της πόλης, την Πλατεία Ομονοίας. Αποτελεί διοικητικό όριο μεταξύ διαφόρων συνοικιών του Δήμου Αθηναίων, ανάμεσά τους και Ανω και Κάτω Πατήσια, Κυψέλη, Σεπόλια.
↧
↧
«Πώς σκότωσα τον Χρήστο Λαδά»
3/11/2007
Εξι δεκαετίες μετά την πράξη, ο Ε. Μουτσογιάννης, τότε μέλος της ΟΠΛΑ, που δολοφόνησε τον υπ. Δικαιοσύνης, μιλάει στην «Κ» για την επίθεση
Συνέντευξη στον Στεφανο Χελιδονη
Με τον Εμφύλιο Πόλεμο να μαίνεται, το κράτος ενέτεινε τους ρυθμούς θανατικής καταδίκης από τα στρατοδικεία μελών και στελεχών του ΚΚΕ και οδήγησε χιλιάδες οπαδούς του στις φυλακές και στα στρατόπεδα. Υπεύθυνος για το κλίμα των μαζικών εκτελέσεων καταδικασμένων μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας θεωρήθηκε ο Χρήστος Λαδάς, υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης συνασπισμού Σοφούλη - Τσαλδάρη. Οι κομμουνιστές (παρ’ όλο που επίσημα ουδέποτε το παραδέχθηκαν) πέρασαν στην αντεπίθεση, στέλνοντας τον Ευστράτιο Μουτσογιάννη, μέλος της ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών) να σκοτώσει τον υπουργό. Πρωτομαγιά του 1948, πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, ο Μουτσογιάννης, μεταμφιεσμένος ως σμηνίτης, έριξε μια χειροβομβίδα στο πίσω κρύσταλλο της μαύρης κυβερνητικής Μπιούικ που θα μετέφερε τον Λαδά από τον ναό του Αγίου Γεωργίου της πλατείας Καρύτση (ή Καρύκη) στο υπουργείο του. Η ισχυρή έκρηξη τραυμάτισε βαριά τον Λαδά, ο οποίος θα ξεψυχούσε δεκατρείς ώρες αργότερα στον Ερυθρό Σταυρό. Η μικρή κόρη του Λαδά, η Ηλέκτρα, είδε την επίθεση από τον εξώστη του σπιτιού της οικογένειας και, κραυγάζοντας γοερά «Τον μπαμπάκα μου... τον χρυσό μου τον μπαμπά», παραλίγο να πέσει στο κενό, αλλά τη συγκράτησε η υπηρέτρια. Ο σοφέρ, Σταύρος Μενουδάκης και ο ακόλουθος του υπουργού, Σπύρος Αγγέλου, βγήκαν να κυνηγήσουν τον Μουτσογιάννη. Ο δράστης, που δέχτηκε σφαίρες στην πλάτη, πέταξε δεύτερη χειροβομβίδα, η οποία δεν εξερράγη, και μία τρίτη που εξερράγη, σκοτώνοντας τον αστυφύλακα Αθανάσιο Πινακούλια. Στη συνέχεια, ο Μουτσογιάννης μεταφέρθηκε στον Σταθμό Α΄ Βοηθειών και μετά στο Ιπποκράτειο. Εκεί, ο προϊστάμενος της Υπηρεσίας Διώξεως Κομμουνισμού, Ιωάννης Κροντήρης, μεταμφιεσμένος ως γιατρός, επιχείρησε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του, ώστε να του αποσπάσει πληροφορίες. Ενώ αρχικά ο Μουτσογιάννης απέφυγε να ομολογήσει το παραμικρό, έπειτα από ένα εικοσιτετράωρο αποφάσισε να συνεργαστεί πλήρως με τις αρχές. Στις 17 Ιουνίου ξεκίνησε η δίκη, η οποία κατέληξε με οκτώ καταδίκες σε θάνατο. Τελικά εκτελέστηκαν έξι, οι Βασ. Ζάννος, Ορ. Μακρίδης, Εμμ. Σαρανταρίδης, Κ. Χατζηκίδης, Κ. Πολατίδης και Χαρ. Ψωμιάδης, ενώ ο ίδιος ο Μουτσογιάννης και ο άμεσος συνεργός του στην επίθεση, Διονύσιος Καμπανίδης, καταδικάστηκαν σε ισόβια δεσμά, ως ανταπόδοση για τη στάση που κράτησαν κατά την ανάκριση και τη δίκη τους. Ακολούθησαν σκληρά αντίποινα όταν καθήκοντα υπουργού Δικαιοσύνης ανέλαβε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Κωνσταντίνος Ρέντης. Μόνο την τρίτη μέρα του Πάσχα εκτελέστηκαν 154 καταδικασμένοι από Κακουργιοδικεία. Οι εκτελέσεις τελικά μετριάστηκαν έπειτα από διεθνή κατακραυγή. Ο Εμφύλιος έληξε, ο Μουτσογιάννης πέρασε δεκαέξι χρόνια στη φυλακή (όπου ασπάστηκε τη διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά) και σήμερα, ογδόντα ενός ετών πλέον και παντρεμένος στην Πετρούπολη, μιλάει στην «Κ» για την Πρωτομαγιά του 1948, η οποία σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή.
Χρονικό μιας καθοριστικής πολιτικής δολοφονίας
Οι συνεργοί. Ηταν πρωτομαγιά του ’48. Τρεις μέρες πρωτύτερα, ο «διαφωτιστής» μού ανήγγειλε το γεγονός. Ο «διαφωτιστής» ήταν ένας «Λεωνίδας» με το παρατσούκλι, γιατί δεν τους ξέραμε. Ηταν το κλειστό, αυστηρό σύστημα της παρανόμου οργανώσεως του ΚΚ. Και μετά τρεις μέρες ήρθε η Πρωτομαγιά, και απ’ τη δική μας τριάδα πήγαμε μόνο εγώ κι ο Καμπανίδης. Ο Ψωμιάδης βγήκε γιατί ήτανε εντολή να είναι κάπου αλλού. Ο «Λεωνίδας» μου είπε θα είναι και άλλες τριάδες, από τις ανατολικές συνοικίες, το Παγκράτι και τον Βύρωνα, οι οποίοι θα φυλάγανε και θα ρίχνανε χειροβομβίδες, ώστε να επέλθει τέτοια τρομοκράτηση για να φύγουμε κιόλας. Μόλις πήγαμε εκεί, έπρεπε ούτε δεξιά ούτε αριστερά να κοιτάω, παρά να πίνω τον καφέ μου στο καφενεδάκι που ήτανε στη γωνία απέναντι από τον «Παρνασσό» (σ.σ. φιλολογικός σύλλογος). Τώρα, ήτανε αυτοί εκεί, δεν ήτανε; Δεν ξέρω. Αποδείχθηκε ότι ήτανε ψευδοϋπόσχεση. Με τον Καμπανίδη είχαμε δώσει ραντεβού και ξεκινήσαμε κατά τις οκτώ η ώρα. Μπήκαμε σε λεωφορείο στη λεωφόρο Συγγρού κι από ’κει κατεβήκαμε στη Σίνα. Ο Καμπανίδης βρισκόταν δίπλα μου, απέναντι απ’ την εκκλησία. Ο ρόλος του ήταν να φυλάει τις πλάτες μου· απ’ την ώρα που θα βλέπανε εμένα επί του πεζοδρομίου και θα μου φώναζε ο αρχιφύλακας του Λαδά, αυτός να τον πυροβολούσε στην πλάτη. Ομως δεν έκανε τίποτα. Εφυγε. Μόλις είδε την κούρσα του υπουργού – γιατί η οικία του υπουργού ήταν ακριβώς δίπλα από την πίσω μεριά του Αγίου Γεωργίου Καρύτση, του ναού – αυτός τα ’χασε, τρομοκρατήθηκε, και δεν είχε την τόλμη να καθήσει στη θέση του. Ο Καμπανίδης, ο οποίος ήτανε δίπλα μου δεκαπέντε μέτρα, μ’ εγκατέλειψε· μπήκε μέσα σ’ ένα γαλακτοπωλείο. Κι έδωσα μόνος μου μάχη με τη φρουρά του υπουργού.
Η δολοφονία. Οπως καθόμουνα στο καφενεδάκι και έπινα τον καφέ, δεξιά μου έβλεπα την είσοδο της εκκλησίας, και σε κάποια στιγμή, οκτώμισι η ώρα περίπου με εννιά παρά, εμφανίστηκε η κούρσα. Η κούρσα δεν είχε μέσα τίποτα, αλλά πεζοί ο Λαδάς με την κόρη του και με τη γυναίκα του ήρθανε και μπήκανε μέσα στο ναό. Μετ’ ολίγον βγήκανε, και μόλις είδα ότι είχε μαζί του και το κορίτσι του και τη γυναίκα του, δαγκώθηκα. «Οχι» λέω, «δεν μπορώ να κάνω ένα τέτοιο πράγμα», γιατί άμα θα ξεκίναγε και έμπαινε μέσα και η κόρη του –εννέα ετών, η Ηλέκτρα– δεν θα το ’κανα το έγκλημα, θα ’φευγα, ή μπορεί να πέταγα τη χειροβομβίδα έξω από τη λιμουζίνα, καθώς έτρεχε να φύγει. Δεν μπορούσα να φονευθεί και η κορούλα του. Αλλά είδα ότι μπήκε μόνο ο Λαδάς μέσα και η κορούλα του με τη γυναίκα του τον χαιρετήσανε και φύγανε να πάνε τριάντα μέτρα από πίσω να μπούνε στο σπίτι τους. Την ώρα που ξεκίνησε η Μπούικ, πέρασε από μπροστά μου. Εγώ έκανα δήθεν να την προσπεράσω, αλλά δήθεν σταμάτησα για να περάσει και, καθώς με προσπέρασε, επιτέθηκα στο πίσω κρύσταλλο και έπεσε μέσα η χειροβομβίδα, δίπλα απ’ τον Λαδά. Μόλις ο σωματοφύλακας και ο σωφέρ είδανε ότι έγινε επίθεση, καρφώσανε τη λιμουζίνα επί τόπου και πεταχτήκανε έξω με τα όπλα. Ο Λαδάς, όμως, κοίταζε δεξιά, αριστερά να δει τι συμβαίνει στη θέση του. Η έκρηξη και το σταμάτημα της λιμουζίνας έγιναν σχεδόν ταυτοχρόνως γιατί άμα ένας περιμένει να φτάσει συνοδεία, ανοίξει τη χειροβομβίδα και την πετάξει, θα μετρήσει ένα-δύο-τρία-τέσσερα-πέντε-έξι-επτά-οκτώ-μπουμ!
Η καταδίωξη. Ο Αγγέλου, ο αστυφύλακας με βλέπει ν’ απομακρύνομαι και τότε μου λέει «Σταμάτα! Στοπ! Αλτ!». Φύσαγε αέρας, μου πήρε το καπέλο και το ’ριξε μπροστά του. Αν θα καθόμουνα να πάρω το καπέλο, θα ήμαστε τετ-α-τετ ένα μέτρο, οπότε αδιαφόρησα κι έτρεξα να μπω μέσα στο στενάκι Αγίου Γεωργίου Καρύτση. Εκείνη τη στιγμή άρπαξα μια σφαίρα στην πλάτη, δίπλα στη σπονδυλική στήλη. Παρακάτω βγήκε ο Αγγέλου, πετάω δεύτερη χειροβομβίδα, δεν τη βλέπει και συνεχίζει να με πυροβολεί, κι άρπαξα άλλες δυο-τρεις σφαίρες, οπότε έπεσα κάτω. Μαζεύτηκαν κάπου δέκα αστυφύλακες, με σηκώσανε και με πηγαίνανε, και ’γω βάζω το χέρι μου στο μπουφάν και τραβάω την τρίτη χειροβομβίδα. Και τότε φωνάζουνε μεταξύ τους «χειροβομβίδα κρατάει» κι αμέσως πέσανε κάτω. Ενας εκ των τεσσάρων που με πηγαίνανε, με πυροβόλησε εξ επαφής αριστερά στα πλευρά μου, η σφαίρα βγήκε από το στομάχι μου και εξερράγη η χειροβομβίδα δίπλα μου έναν πήχυ. Η τρίτη χειροβομβίδα φόνευσε τον αστυφύλακα που με πυροβόλησε και τραυμάτισε τρεις. Οταν με πήγανε στο Ιπποκράτειο, μου κάνανε επέμβαση και μου βγάλανε τη σφαίρα. Μεσα στο ταξί ένας αστυφύλακας πήγε να με εκτελέσει. Αυτός πιθανόν να ήταν βαλτός. Εδειξε αγανάκτηση και οργή που με έβλεπε να έχω ανοιχτά τα μάτια μου και τράβηξε το περίστροφό του να με πυροβολήσει, αλλά οι άλλοι του πιάσανε το χέρι και χτύπησε τον ουρανό του αυτοκινήτου η σφαίρα. Μετά, κάνανε τη σκέψη οι αστυφύλακες ότι ήτανε βαλτός από το ΚΚ. Φορούσε, δηλαδή, ρούχα αστυνομικού. Μετά εξαφανίστηκε. Δεν το έβαζε κανένας στο μυαλό του εκείνη τη στιγμή.
Οι αποκαλύψεις. Με πήγανε στο Πρώτων Βοηθειών, από ’κει με αρπάξανε πάλι, με πήρανε στο Ιπποκράτειο. Εκεί, με εγχείρησε ο Αλεβιζάτος, και, ως εκ θαύματος, σώθηκα. Στο Ιπποκράτειο με πλησίασε ένας γιατρός. Από την εφημερίδα γράφανε σαχλαμάρες, ότι δήθεν μου είχε αποσπάσει την εμπιστοσύνη και προσπαθούσε να μου εκμαιεύσει λέξεις, αλλά εγώ τον είχα καταλάβει από την ίδια στιγμή όταν ξύπνησα έπειτα από έντεκα ώρες. Οταν άρχισα να μιλάω, έκανα αποκαλύψεις, αλλά ήτανε όλες φανταστικές· ονόματα, ραντεβού, όλα φανταστικά. Ομως όταν απείλησε ο Μανδραπήλιας, ο εισαγγελέας, μαζί με τον Κακίση τον ανακριτή, ότι θα έβαζε στο κατηγορητήριο αθώα μέλη της οικογένειάς μου, συγκλονίστηκα, δεν μπόρεσα να κρατηθώ άλλο και τους είπα «σβήστε τα όλα, είναι ψέματα, θα σας πω την αλήθεια». Τότε, τα στρατοδικεία μπορούσαν να εκτελέσουν ανθρώπους από μια πενταμελή οικογένεια, δύο και τρία μέλη. Και πάλι ήταν τυχεροί οι κομμουνιστές που δεν άνοιξα το στόμα μου να πω πράγματα πολλά. Μπορούσα να κάνω πολλές αποκαλύψεις. Είχα τη δυνατότητα, όμως, να ελιχθώ, επειδή είχα επικαλεστεί το ανώνυμο των ανταρτών. Κανένας δεν γνώριζε στις τριάδες που ανήκα. Είχανε φέρει δύο από άλλες συνοικίες, και δεν ήξερα πώς λέγονται, ποιοι είναι. Περιορίστηκα μονάχα σε τρία στελέχη από πάνω μου. Ο Μακρίδης και ένας άλλος, ο Βασίλης από τα νέα σφαγεία, βρήκε ευκαιρία και τους έβαλε η Ασφάλεια στο κατηγορητήριο γιατί κυνηγούσε εκείνους του ΔΕΚΕ (σ.σ. Διεθνιστικό Επαναστατικό Κόμμα Ελλάδας) από χρόνια. Εγώ έδωσα τον Ψωμιάδη, τον Χατζηκίδη και τον Καμπανίδη. Με εγκατέλειψαν, κι εγώ τους αποκάλυψα. Ο Ψωμιάδης και ο Χατζηκίδης μου είχανε δώσει όπλα. Ο Καμπανίδης έκανε με τη σειρά του κι αυτός αποκαλύψεις και μπήκε κι ο Πολατίδης με τις καταθέσεις του. Τελικά, η Ασφάλεια εξετέλεσε έξι.
Η ζωή μετά. Από ’κει κι έπειτα, δικάστηκα, και στις φυλακές της Αιγίνης περίμενα την εκτέλεση, αλλά αυτοί με χρησιμοποιούσαν σε όσους συλλαμβάνανε, να μαρτυρήσουν για να σωθούν «όπως σώθηκε κι ο Μουτσογιάννης». Τότε μπορούσα να κάνω αποκαλύψεις και να είχα και πρόωρη έξοδο από τις φυλακές. Ο Ρακιντζής ήτανε ο Αρχηγός της Αστυνομίας, αλλά και κομμουνιστοφάγος. Οταν μερικά στελέχη που συνεργάζονταν με την Ασφάλεια, του είπανε: «Δεν βγάζεις το Στράτο έξω; Καλό παιδί είναι, ειλικρινής στη μεταμέλειά του», έδωσε μια γροθιά στο τραπέζι και λέει: «Οσο εγώ θα είμαι πρόεδρος του νόμου 257 περί απολύσεως καταδίκων από τις φυλακές, ουδέποτε θα βγει ο Μουτσογιάννης». Και πέθανε για να βγω. Αλλιώς, δεν θα ’βγαινα. Αφού οι φυλακές, πριν να βγω εγώ, έξι χρόνια ήταν ανοιχτές. Είχαν βγει δεκαπέντε χιλιάδες. Κι όταν είδα ότι ήρθε το ’64 και ξανακάνω αίτηση αποφυλακίσεως και ήρθε απορριπτέα, κάνω αναφορά στον υπουργό Δικαιοσύνης και του λέω: «Εάν δεν απολυθώ μέσα σε δέκα μέρες, θα φωνάξω τον δικηγόρο μου και θα δημιουργήσω θέμα απολύσεως καταδίκων» γιατί είχαν απολυθεί με πέντε φόνους, με δέκα φόνους άνθρωποι της Αριστεράς. Εγώ έμενα μέσα γιατί ήταν υπουργός το θύμα. Μετά το υπόμνημα στον υπουργό, ήρθε η αποφυλάκισή μου σε επτά μέρες. Ομως, στη συνέχεια, τέσσερις φορές με απέλυσαν λόγω της ιδιότητός μου ως δολοφόνου του υπουργού. Τελικά, σε ηλικία πενήντα ετών, με πήρε ο Λαμπρόπουλος. Εζησα έντεκα χρόνια στα καταστήματα «Αδερφοί Λαμπρόπουλοι» –ήμουν θυρωρός στον Κολυνό– τι ωραία πράγματα. Ηταν η μόνη ανάπαυση της ζωής μου, γιατί από μικρό παιδάκι ζούσα στο άγχος. Να ’μαστε καλά.
Πριν από την Πρωτομαγιά. Ηρθε το ’48 και ο Δημοκρατικός Στρατός έστειλε εντολή στον Πλουμπίδη, ο οποίος είχε το κλιμάκιο της Αθήνας, να εκτελεστεί ο Λαδάς το γρηγορότερο. Με την υπογραφή του, είχε εκτελέσει ο παλιάνθρωπος εννιακόσιους και είχε κάνει δηλώσεις επίσημες σε έναν από το υπουργείο Εξωτερικών της Αμερικής, ότι θα εκτελούσε άλλους δυόμισι χιλιάδες κομμουνιστές. Και πρόλαβε ο Μάρκος (σ.σ. Βαφειάδης) κι έστειλε εντολή στον Πλουμπίδη και στον Αναστασιάδη. Στη σύσκεψη που κάνανε τα μέλη του κόμματος για να οργανώσουν την εκτέλεση μετείχε κι ένας Καλλιθεάτης που με γνώριζε, ο Ψωμιάδης, ο οποίος με θυμήθηκε ως καταλληλότερο για να φονεύσω τον υπουργό. Τις χειροβομβίδες τις είχα στο σπίτι μου, απ’ το κόμμα. Μου είχανε εμπιστευθεί και το βιβλιάριο προγραφών, δηλαδή όσοι επρόκειτο να εκτελεστούν από την ΟΠΛΑ. Ομως εδώ συνέβη και κάτι άλλο. Εγώ είχα ένα 38άρι Σμιθ. Aυτό, δυο μέρες πριν πάμε να χτυπήσουμε τον Λαδά, μου το πήρανε, με την υπόσχεση ότι σε δύο μέρες ακριβώς θα μου το ξαναδίνανε. Δήθεν ότι θα πηγαίνανε κάπου να χτυπήσουν ένα νταμάρι για να πάρουν από ’κει δυναμίτες, με τη βία. Και δυστυχώς δεν μου το δώσανε. Αυτό είναι επιλήψιμο γιατί εγώ πήγα δίχως περίστροφο, στηριζόμενος σε εκείνους οι οποίοι θα με προστατεύανε. Πήγα μόνο με χειροβομβίδες. Εάν είχα το περίστροφό μου, θα σωζόμουνα. Ισως επειδή είχα γίνει γνώστης σοβαρού μυστικού του ΚΚ, να με εξοντώνανε μετά. Αυτοί θεωρούσαν ότι η δολοφονία ήταν πολιτική, ενός αντιπάλου ηγέτη, που, κατά τα θέσμια, δεν είναι ορθό. Ολα αυτά ήτανε αυστηρά να μη διαδοθούν, να μην ακουστούν.
Τα αντίποινα. Ο Ρέντης, εξοργισμένος όπως ήταν, έδωσε εντολές να εκτελεσθούν κάπου εκατόν πενήντα, για τους οποίους εγώ δεν φταίω. Φταίει η δεξιά παράταξη και το κόμμα, που αυτοί γνώριζαν οπωσδήποτε ότι θα γινόντουσαν τέτοια φοβερά αντίποινα. Εγώ δεν μπορούσα να συλλάβω την έκταση των αντιποίνων. Αλλά οι ομαδικές εκτελέσεις έδωσαν αφορμή στους δημοκράτες, στις δημοκρατικές εφημερίδες της Ευρώπης να ξεσηκώσουν συλλαλητήρια και να σταματήσουν οι εκτελέσεις στην Ελλάδα. Δεν σταμάτησαν, αλλά μετριάστηκαν. Ενώ στέλνανε κάθε μήνα πενήντα εκτελέσεις, στέλνανε μετά επτά-οκτώ μόνο. Κι αυτό γινόταν όλο το ’48. Το ’49 τερματίστηκε ο ανταρτοπόλεμος, και είχανε μείνει δύο χιλιάδες διακόσιοι περίπου θανατοποινίτες, οι οποίοι εσώθησαν ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπό. Η Σοβιετική Ενωση έστειλε τελεσίγραφο «αξιώ να σταματήσουν οι εκτελέσεις στην Ελλάδα αγωνιστών του λαού». Είχαν εκτεθεί πολύ.
Οι ευθύνες. Για τους ανθρώπους της άκρας δεξιάς, είμαι βέβαια δολοφόνος. Για τους κεντρώους και τους αριστερούς, είμαι ο εκτελεστής της εντολής από τον Μάρκο να φονευθεί ο υπουργός της Δικαιοσύνης. Ο Μάρκος διεβίβασε στην Αθήνα, στο κλιμάκιο του Πλουμπίδη την εντολή. Οι κομμουνιστές, η ηγεσία η σημερινή, κι εκείνη του Φλωράκη, αρνούνται ότι ήταν η εκτέλεση εντολή του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το αρνούνται γιατί, επειδή πήρανε τη βουλευτική ιδιότητα, σου λέει «να μην έχουμε τέτοιο στίγμα», ότι εκτέλεσαν αντίπαλο πολιτικό ηγέτη. Τα φορτώσανε όλα στον Πλουμπίδη και αναιρέσανε την ευθύνη ότι οφείλετο στους ίδιους η δολοφονία του Λαδά. Αλλοι, όμως, το λένε καθαρά, ότι ήταν επαναστατική πράξη πρώτου μεγέθους η εκτέλεση του υπουργού της Δικαιοσύνης. Ο Λαδάς δεν δολοφονήθηκε, εκτελέστηκε. Εγώ δεν ήμουν ο δολοφόνος. Ημουν εκτελεστής εντολής του Δημοκρατικού Στρατού του βουνού, αντάρτης πόλεως. Κατά συνέπεια, δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν για μένα τον όρο «δολοφόνο» ή «δολοφονία». Τώρα δεν νιώθω τίποτα. Ούτε ότι έκανα ανδραγάθημα, κατά τους κομμουνιστές, ούτε τίποτα. Μακάρι να μην ήμουνα εγώ, αλλά αυτά είναι εκ των υστέρων σκέψεις που ανένηψα για να γίνω άνθρωπος φιλελευθέρων αρχών, και να ζήσω σύμφωνα με τον χριστιανικό λόγο. Δεν θεωρώ ότι μετάνιωσα. Αφού ήμουν απατημένος, παιδάκι. Σαν Χριστιανός, ναι. Σαν Χριστιανός δεν θα το ’θελα ουδέποτε. Δηλαδή, δεν είναι μόνο ο φόνος του υπουργού, είναι κι άλλοι φόνοι, αλλά σε πιστολίδι, όχι σε εκτέλεση. Τριάντα οκτώ χρονών βγήκα από τις φυλακές. Μπήκα είκοσι δύο και βγήκα τριάντα οκτώ. Και όταν ακολούθησα το ΕΑΜ ήμουν δεκαεπτά, δεν ήμουν είκοσι δύο, όπως όταν σκότωσα τον υπουργό. Ενας δεκαεπταετής είχε πηγαία αισθήματα. Είχε πιστέψει ακραδάντως ότι ακολουθούσε έναν αγώνα φυσιολογικότατο για την εποχή.
Ευστράτιος Μουτσογιάννης
Ο Μουτσογιάννης, παιδί φτωχής οικογένειας, με άλλα τέσσερα αδέλφια, εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ το 1943 και κατά τη διάρκεια της Κατοχής υπηρέτησε στον ΕΛΑΣ της Αθήνας. Το Σεπτέμβριο του 1944 μετατάχθηκε στην ΟΠΛΑ, ως μέλος της οποίας πολέμησε στα Δεκεμβριανά. Μετά τη Βάρκιζα έγινε δόκιμο μέλος του ΚΚΕ. Τον Ιούνιο του 1947 εκτοπίστηκε στην Ικαρία, απ’ όπου επανήλθε τον Οκτώβριο με τα «μέτρα ειρηνεύσεως». Τον Ιανουάριο του 1948 επανασυνδέθηκε με ένα κλιμάκιο της «στενής αυτοάμυνας», δηλαδή του ένοπλου μηχανισμού του ΔΣΕ στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Χρήστος Λαδάς (1891-1948)
Νομικός και πολιτικός, γεννημένος στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου, υπερασπιζόμενος μάλιστα και τα διωκόμενα στελέχη του ΚΚΕ τον Αύγουστο του 1925 και το Φεβρουάριο του 1926, που κατηγορούνταν τότε για έσχατη προδοσία εξαιτίας της θέσης του κόμματος για αυτονόμηση της Μακεδονίας. Εντάχθηκε στο κόμμα των Φιλελευθέρων, με το οποίο εκλέχθηκε επανειλημμένα βουλευτής από το 1926 μέχρι το 1936. Διετέλεσε υφυπουργός Συγκοινωνιών στην κυβέρνηση Βενιζέλου (1930-1932) και εξελέγη και πάλι βουλευτής στις πρώτες εκλογές μετά την απελευθέρωση το 1946, αναλαμβάνοντας το υπουργείο Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη το 1947. Από την κρίσιμη αυτή θέση ο Λαδάς πρωταγωνίστησε στη θέσπιση μέτρων που απέβλεπαν στην ισχυροποίηση του κρατικού μηχανισμού κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, όπως τη μαζική στέρηση ιθαγένειας, τις συλλήψεις και εκτελέσεις των υποστηρικτών του Δημοκρατικού Στρατού. Ο Χρήστος Λαδάς δολοφονήθηκε με χειροβομβίδα το Μ. Σάββατο, Πρωτομαγιά του 1948, από το μέλος της ΟΠΛΑ και του ΚΚΕ Ευστράτιο Μουτσογιάννη, έξω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην πλατεία Καρύτση στην Αθήνα. Ο Μουτσογιάννης καταδικάστηκε σε ισόβια και αποφυλακίστηκε το 1964.
ΠΗΓΕΣ: Εγκυκλοπαίδεια ΠΑΠΥΡΟΣ LAROUSSE BRITANNICA, ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΤΟΜΗ
kathimerini.gr
kathimerini.gr
↧
Η δίωξη του ναργιλέ και οι επώνυμοι θιασώτες του
Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.«Αδικαιολόγητον και μυστηριώδες μέτρον» χαρακτήριζαν οι εφημερίδες την απόφαση της Αστυνομίας να καταδιώξει το ναργιλέ και να απαγορεύσει την εμφάνισή του από τις πόλεις και τα προάστιά τους. Αυτό συνέβη πριν από ογδόντα χρόνια, χωρίς προηγούμενη ενημέρωση από την Αστυνομία που έθεσε υπό διωγμόν τον ναργιλέ, ο οποίος για πολλούς αιώνες χρησιμοποιήθηκε στα καφενεία και στα πεζοδρόμια. Μέχρι το 1931 κανείς δεν τον είχε θίξει και αρκούσε μια αυγουστιάτικη αστυνομική διάταξη που απαγόρευε στους υπεύθυνους των καφενείων και των υπόλοιπων δημόσιων κέντρων να χορηγούν στους πελάτες τους ναργιλέ.
Στην ελληνική πρωτεύουσα ήταν ένα από τα συνήθη θεάματά της. Παντού, ραχάτικα καπνίζονταν οι ναργιλέδες. Σε πλατείες όπως του Συντάγματος, του Μοναστηρακίου, του Κάνιγγος, αλλά και στην άπλα του Ζαππείου μπορούσε κανείς να τραβήξει ένα «γιαβάσικο». Αλλά το κέντρο του ναργιλέ ήταν
η Ομόνοια. Γι’ αυτό και η αστυνομική διάταξη φρόντιζε να απαγορεύσει τη χρήση του όχι μόνο στα μαγαζιά και στα πεζοδρόμια της πλατείας, αλλά και σε ικανή ακτίνα των γύρω δρόμων, όπως οι οδοί Σταδίου, Πανεπιστημίου, Πατησίων,
3η Σεπτεμβρίου, Αγίου Κωνσταντίνου, Πειραιώς και Αθηνάς.
Όποιος ήθελε πλέον να απολαύσει τον ναργιλέ του έπρεπε να… ξενιτευτεί στην Αλυσσίδα, την Καλλιθέα ή το Χαλάνδρι. «Δεν μπορούμε να καταλάβουμε διατί καταδιώκεται ο ναργιλές», έγραφε ο Κώστας Αθάνατος, υποστηρίζοντας πως δεν ήταν «απρεπής και αντιαισθητικός». Εξάλλου, τη χρήση του θεωρούσαν «ωραία και μεγαλοπρεπή» καλλιτέχνες και διανοούμενοι, με πρώτους και καλύτερους τον ζωγράφο και ακαδημαϊκό Γεώργιο Ιακωβίδη (1853-1932) και τον αντιπρόεδρο της Βουλής Μιχάλη Αργυρόπουλο (1862-1949). Ο τελευταίος ήταν γνωστός με το ψευδώνυμο Ρήγας Ραγιάς, με το οποίο έγραφε άρθρα και υπέγραφε τα μεταφράσεις του.
↧
Ένας πεζόδρομος οδηγεί στα μυστικά της Αρχαίας Αθήνας!
Η Αθήνα είναι, ίσως, η πιο εμβληματική πρωτεύουσα του κόσμου. Η ιστορία της ξετυλίγεται γύρω από την Άορνο Πέτρα της Ακρόπολης και ξεχύνεται σε γειτονιές και αστικά δίκτυα σαν ένα ορμητικό ποτάμι αιώνων, χρωμάτων και ανθρώπων.
Η γοητεία της Αθήνας είναι ακριβώς αυτή η πολυμορφία της, σμιλεμένη μέσα στο πέρασμα των χρόνων!
![enas_pezodromos_odigei_sta_mustika_tis_arxaias_a8inas-2.jpg]( "enas_pezodromos_odigei_sta_mustika_tis_arxaias_a8inas-2")
Το παλιό όνειρο πραγματοποιείται
Το 1833 οι αρχιτέκτονες Κλεάνθης και Σάουμπερτ οραματίστηκαν έναν περίπατο που θα ένωνε τους αρχαιολογικούς χώρους της πόλης. Ήθελαν να προσφέρουν στον διαβάτη ένα πανόραμα της αρχαίας Αθήνας και, γιατί όχι, την αίσθηση πως ο χρόνος έχει σταματήσει στον χρυσό αιώνα.
Το όνειρο των δύο πρωτοπόρων αρχιτεκτόνων είναι πια πραγματικότητα.
Το παλιό όνειρο πραγματοποιείται
Το 1833 οι αρχιτέκτονες Κλεάνθης και Σάουμπερτ οραματίστηκαν έναν περίπατο που θα ένωνε τους αρχαιολογικούς χώρους της πόλης. Ήθελαν να προσφέρουν στον διαβάτη ένα πανόραμα της αρχαίας Αθήνας και, γιατί όχι, την αίσθηση πως ο χρόνος έχει σταματήσει στον χρυσό αιώνα.
Το όνειρο των δύο πρωτοπόρων αρχιτεκτόνων είναι πια πραγματικότητα.
Ο ενιαίος πεζόδρομος των οδών Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Αποστόλου Παύλου και Ερμού αποτελεί τη σημαντικότερη παρέμβαση στο αστικό σώμα της Αθήνας, με μεγάλο πολιτιστικό αντίκτυπο. Η αρχαία Αθήνα προβάλλει σε όλο της το μεγαλείο και εισέρχεται με σφρίγος στην τρίτη χιλιετία μ.Χ. επόχής.
![enas_pezodromos_odigei_sta_mustika_tis_arxaias_a8inas-3.jpg]( "enas_pezodromos_odigei_sta_mustika_tis_arxaias_a8inas-3")
Η Αθήνα προβάλλει στη δόξα της
Ας ξεκινήσουμε τη περιήγησή μας στα περίπου 7.000 στρέμματα οικουμενικής ιστορίας. Η Ακρόπολη αποτελεί αναμφίβολα την κορωνίδα αυτής της πραγματικότητας και διεμβολίζει τους αιώνες με την ομορφιά της. Στα νοτιοδυτικά της, με θέα μέχρι τη Σαλαμίνα, βρίσκεται ο λόφος της Πνύκας, ή των Νυμφών. Στην αρχαιότητα ολόκληρος ο λόφος ήταν ένα ιερό αφιερωμένο στο Δία. Οι βωμοί που υπάρχουν εδώ τον αναφέρουν ως Αγοραίο, αλλά και ως Ύψιστο. Εδώ επίσης βρίσκονται τα θεμέλια του ηλιοσκοπίου του Μέτωνα. Και βέβαια υπάρχει το Αστεροσκοπείο Αθηνών, ένα μοναδικής ομορφιάς κτίσμα που ολοκληρώθηκε το 1890 για να ατενίζει και να καταγράφει τα ουράνια φαινόμενα.
![enas_pezodromos_odigei_sta_mustika_tis_arxaias_a8inas-4.jpg]( "enas_pezodromos_odigei_sta_mustika_tis_arxaias_a8inas-4")
Ανάμεσα στο λόφο των Νυμφών και το λόφο των Μουσών, του Φιλοπάππου δηλαδή, στην αρχαιότητα υπήρξε μια από τις πλέον πολυάνθρωπες συνοικήσεις των Αθηνών, η Κοίλη. Ο λόφος του Φιλοπάππου με το γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη και τα πέτρινα δρομάκια του Πικιώνη αποτελεί ένα καταφύγιο μέσα στην καρδιά της πόλης.
![enas_pezodromos_odigei_sta_mustika_tis_arxaias_a8inas-5.jpg]( "enas_pezodromos_odigei_sta_mustika_tis_arxaias_a8inas-5")
Η Αρχαία Αγορά κείται στα βορειοδυτικά της Ακρόπολης. Υπάρχουν ευρήματα που πιστοποιούν εδώ την ανθρώπινη παρουσία και δράση ήδη από το 3500 π.Χ.. Η χρήση του χώρου δεν διεκόπη ποτέ, φτάνοντας βέβαια στους κλασικούς χρόνους στην ακμή που εκφράστηκε με οικοδομήματα όπως ο Ναός του Ηφαίστου. Το να βρεθεί κάποιος στην καρδιά της Αγοράς και να αντικρύσει την Ακρόπολη καταμεσής από την Οδό των Παναθηναίων, αποτελεί ένα όνειρο ζωής. Το Θέατρο του Διονύσου, το γιγαντιαίο αυτό για την εποχή του αρχιτεκτόνημα, θεμελιώθηκε από το γένος των Πεισιστρατιδών τον 6ο αιώνα π.Χ. Με χωρητικότητα δεκαπέντε χιλιάδων θεατών αποτέλεσε το κλέος του αθηναϊκού λαού που, με παραστάτη το άγαλμα του Διονύσου, παρακολουθούσε από τις κερκίδες τις σπουδαίες παραστάσεις και τις μυσταγωγικές θυσίες.
Ο Κεραμεικός, που υπήρξε ο ιερός τόπος ταφής των αρχαίων Αθηναίων, η Βιβλιοθήκη του Αδριανού και το Ολυμπιείο, ο λαμπρός αυτός ναός του Δία,
Η Αθήνα προβάλλει στη δόξα της
Ας ξεκινήσουμε τη περιήγησή μας στα περίπου 7.000 στρέμματα οικουμενικής ιστορίας. Η Ακρόπολη αποτελεί αναμφίβολα την κορωνίδα αυτής της πραγματικότητας και διεμβολίζει τους αιώνες με την ομορφιά της. Στα νοτιοδυτικά της, με θέα μέχρι τη Σαλαμίνα, βρίσκεται ο λόφος της Πνύκας, ή των Νυμφών. Στην αρχαιότητα ολόκληρος ο λόφος ήταν ένα ιερό αφιερωμένο στο Δία. Οι βωμοί που υπάρχουν εδώ τον αναφέρουν ως Αγοραίο, αλλά και ως Ύψιστο. Εδώ επίσης βρίσκονται τα θεμέλια του ηλιοσκοπίου του Μέτωνα. Και βέβαια υπάρχει το Αστεροσκοπείο Αθηνών, ένα μοναδικής ομορφιάς κτίσμα που ολοκληρώθηκε το 1890 για να ατενίζει και να καταγράφει τα ουράνια φαινόμενα.
Ανάμεσα στο λόφο των Νυμφών και το λόφο των Μουσών, του Φιλοπάππου δηλαδή, στην αρχαιότητα υπήρξε μια από τις πλέον πολυάνθρωπες συνοικήσεις των Αθηνών, η Κοίλη. Ο λόφος του Φιλοπάππου με το γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη και τα πέτρινα δρομάκια του Πικιώνη αποτελεί ένα καταφύγιο μέσα στην καρδιά της πόλης.
Η Αρχαία Αγορά κείται στα βορειοδυτικά της Ακρόπολης. Υπάρχουν ευρήματα που πιστοποιούν εδώ την ανθρώπινη παρουσία και δράση ήδη από το 3500 π.Χ.. Η χρήση του χώρου δεν διεκόπη ποτέ, φτάνοντας βέβαια στους κλασικούς χρόνους στην ακμή που εκφράστηκε με οικοδομήματα όπως ο Ναός του Ηφαίστου. Το να βρεθεί κάποιος στην καρδιά της Αγοράς και να αντικρύσει την Ακρόπολη καταμεσής από την Οδό των Παναθηναίων, αποτελεί ένα όνειρο ζωής. Το Θέατρο του Διονύσου, το γιγαντιαίο αυτό για την εποχή του αρχιτεκτόνημα, θεμελιώθηκε από το γένος των Πεισιστρατιδών τον 6ο αιώνα π.Χ. Με χωρητικότητα δεκαπέντε χιλιάδων θεατών αποτέλεσε το κλέος του αθηναϊκού λαού που, με παραστάτη το άγαλμα του Διονύσου, παρακολουθούσε από τις κερκίδες τις σπουδαίες παραστάσεις και τις μυσταγωγικές θυσίες.
Ο Κεραμεικός, που υπήρξε ο ιερός τόπος ταφής των αρχαίων Αθηναίων, η Βιβλιοθήκη του Αδριανού και το Ολυμπιείο, ο λαμπρός αυτός ναός του Δία,
ο οποίος, σύμφωνα με το Βιτρούβιο, χτίστηκε από τον ίδιο τον Δευκαλίωνα, βρίσκονται επίσης μέσα σε αυτό το θαυμαστό πανόραμα που ολοκληρώνεται με το Μουσείο Ακρόπολης. Όλοι αυτοί οι αρχαιολογικοί θησαυροί είναι πια ενωμένοι σε έναν περίπατο. Όποιος τον απολαμβάνει, πρέπει να φέρνει λίγο στον νου του και όσους ποθούν να τον κάνουν και δεν έχουν μπορέσει ακόμα να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους.
↧
Μπομπότα – το ψωμί των φτωχών..
| ||
Η μπομπότα ήταν το ψωμί των φτωχών, ήδη από το 1930 και κατά τη διάρκεια της κατοχής στην Ελλάδα όταν το αλεύρι από σιτάρι δεν υπήρχε ενώ το αλεύρι καλαμποκιού ήταν άφθονο. Έτσι, τα περισσότερα νοικοκυριά χρησιμοποιούσαν το καλαμποκάλευρο για να φτιάξουν ψωμί αλλά και πίτες και κάποια "γλυκά" της εποχής, για να καλύψουν τις διατροφικές τους ανάγκες.↧
↧
Εν Αθήναις....τα πάντα για το μεροκάματο
Έπρεπε να ζήσουν και στα χρόνια μετά τον εμφύλιο ....
Τα παπούτσια τα αφήνανε στο σπίτι...για να μην τα χαλάσουν.....
ο έφηβος πίσω που δεν πέταξε ακόμα τα κοντά παντελόνια φοράει άρβυλα...ενθύμιον Κατοχής.... υπήρχαν κι άλλα ενθύμια ... πιστόλια
και παίζανε κλέφτες και αστυνόμους τα παιδιά και ήταν βαριά τα άτιμα...κάτι Ιταλικά με κόκκορα που για να πατήσεις την σκανδάλη φυσικά και με τα δύο χέρια ήταν υπόθεση.
"Κάτσε να δω μην έχει καμμία σφαίρα μέσα..." έλεγε ο σπιτονοικύρης
στην αυλή...."...μετά στην θέση τους..." συμπλήρωνε και εννοούσε
το κοινόχρηστο πλυσταριό από σανίδες....εκεί που βάζανε τις σκάφες
τους τρίφτες και το καζάνι για να βράζουν νερό....
Είπαμε και με τέτοια παίζανε τότε....άλλος φορούσε κράνος με φτερό
Ιταλικό ή Γερμανικό λάφυρα και αυτά....
Οι εργαζόμενοι της φωτογραφίας είναι νερουλάδες....πουλούσανε νερό με το ποτήρι....
Δεν υπήρχαν εμφιαλωμένα...διψούσες σταμάταγες και έπινες ένα νερό δροσερό
από την στάμνα.
Άλλοι πιτσιρικάδες πουλούσανε τσιγάρα χυμαδάκια με τον ταβλά....μια κούτα μεγάλη κατοστάρα με στούκας όπως τα λέγανε αφού έκανες κεφάλι με τις πρώτες ρουφηξιές.
Άσε που ο καπνός παραήτανε ακατέργαστος...σαν μαρούλι αποξηραμένο έμοιαζε.
Το κούρεμά τους γουλί....η ψείρα δεν έφυγε μαζί με τους Γερμανούς δυστυχώς
και τα προληπτικά μέτρα απαραίτητα ....
Και όλοι χαμογελαστοί ....νειάτα βλέπεις και το κυριότερο ένοιωθαν ότι δεν ήταν μειονότητα στην βιοπάλη.
πίσω στα παλιά
↧
Oι κατακόμβες του Παρισιού, η ανθρώπινη φρίκη που έγινε το μεγαλύτερο αξιοθέατο
![Oι κατακόμβες του Παρισιού, η ανθρώπινη φρίκη που έγινε το μεγαλύτερο αξιοθέατο [εικόνες+βίντεο]](http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/imagecache/node_image660/paris660_0.png)
Οι κατακόμβες του Παρισιού είναι μια σειρά από υπόγειες σήραγγες σαν λαβύρινθος κάτω από την πόλη. Οι τοίχοι αυτών των σηράγγων καλύπτονται από τα οστά των νεκρών του Παρισιού. Άνοιξε στα τέλη του 18ου αιώνα, το υπόγειο νεκροταφείο έγινε τουριστικό αξιοθέατο σε μικρή κλίμακα από τις αρχές του 19ου αιώνα και έχει ανοίξει για το κοινό σε τακτική βάση από το 1867.
Η ιστορία των κατακομβών ξεκινά με την άνθηση του πληθυσμού του Παρισιού. Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι πλημμύρισαν την πυκνοκατοικημένη πόλη, άρχισαν να υπάρχουν σοβαρά προβλήματα με τον υπερπληθυσμό των νεκροταφείων. Γύρω από το 12ο αιώνα, το πρόβλημα αυτό έγινε περισσότερο πιο σοβαρό. Οι πλούσιοι μπορούσαν να αντέξουν ακόμη να θάβουν τους δικούς τους σε ακριβά νεκροταφεία , αλλά τα σώματα των φτωχών είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους και ως λύση δημιουργήθηκαν νεκροταφεία για τους φτωχούς. Οι φτωχοί θάφτηκαν σε σάκους και τα πτώματα ρίχνονταν σε έναν μαζικό τάφο.
Ωστόσο, από τον 17ο αιώνα, ακόμη και στους μαζικούς τάφους των άστεγων υπήρχε πρόβλημα χωρητικότητας και οι συνθήκες υγιεινής γινόταν αφόρητες. Τα οστά των ηλικιωμένων νεκρών που είχαν εκταφεί μαζεύτηκαν σε σωρούς για να δημιουργηθεί χώρος για νέα πτώματα, έτσι ώστε τα νεκροταφεία φτωχών να μην είναι φορτωμένα με άταφα λείψανα των νεκρών.
Ο Alexandre Lenoir είχε πρώτος την ιδέα να χρησιμοποιούνται οι κενές υπόγειες σήραγγες στα περίχωρα της πρωτεύουσας ως οστεοφυλάκιο. Ο διάδοχός του, Thiroux de Crosne, διάλεξε ένα μέρος για την εκταφή και μεταφορά όλων των νεκρών του Παρισιού »ο υπόγειος ενταφιασμός ξεκίνησε το 1786. Στην αρχή οι κατακόμβες ήταν απλώς ένα μέρος για να τοποθετούνται τα οστά των νεκρών. Κατόπιν ο Louis-Etienne de Héricart Thury ανέλαβε την ευθύνη για το οστεοφυλάκιο όπου έγινε ένα έργο τέχνης. Έχουν τοποθετηθεί εκ νέου τα κρανία και τα οστά έτσι ώστε να δημιουργούν συμβολισμούς εντός της σήραγγας και προστίθεται επίσης παλιές διακοσμήσεις στο υπόγειο του νεκροτομείου για να το μετατρέψει σε αυτό που βλέπουμε σήμερα στις κατακόμβες.
Εδώ μπορείτε να δείτε τα οστά του 5-6.000.000 Παριζιάνων, ορισμένοι από τους οποίους έζησαν εκατοντάδες χρόνια πριν, να ανυψώνονται σε διακοσμητικές λεπτομέρειες. Η περιοδεία είναι γενικά χωρίς οδηγό και διαρκεί περίπου 45 λεπτά.
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
Η ιστορία των κατακομβών ξεκινά με την άνθηση του πληθυσμού του Παρισιού. Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι πλημμύρισαν την πυκνοκατοικημένη πόλη, άρχισαν να υπάρχουν σοβαρά προβλήματα με τον υπερπληθυσμό των νεκροταφείων. Γύρω από το 12ο αιώνα, το πρόβλημα αυτό έγινε περισσότερο πιο σοβαρό. Οι πλούσιοι μπορούσαν να αντέξουν ακόμη να θάβουν τους δικούς τους σε ακριβά νεκροταφεία , αλλά τα σώματα των φτωχών είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους και ως λύση δημιουργήθηκαν νεκροταφεία για τους φτωχούς. Οι φτωχοί θάφτηκαν σε σάκους και τα πτώματα ρίχνονταν σε έναν μαζικό τάφο.
Ωστόσο, από τον 17ο αιώνα, ακόμη και στους μαζικούς τάφους των άστεγων υπήρχε πρόβλημα χωρητικότητας και οι συνθήκες υγιεινής γινόταν αφόρητες. Τα οστά των ηλικιωμένων νεκρών που είχαν εκταφεί μαζεύτηκαν σε σωρούς για να δημιουργηθεί χώρος για νέα πτώματα, έτσι ώστε τα νεκροταφεία φτωχών να μην είναι φορτωμένα με άταφα λείψανα των νεκρών.
Ο Alexandre Lenoir είχε πρώτος την ιδέα να χρησιμοποιούνται οι κενές υπόγειες σήραγγες στα περίχωρα της πρωτεύουσας ως οστεοφυλάκιο. Ο διάδοχός του, Thiroux de Crosne, διάλεξε ένα μέρος για την εκταφή και μεταφορά όλων των νεκρών του Παρισιού »ο υπόγειος ενταφιασμός ξεκίνησε το 1786. Στην αρχή οι κατακόμβες ήταν απλώς ένα μέρος για να τοποθετούνται τα οστά των νεκρών. Κατόπιν ο Louis-Etienne de Héricart Thury ανέλαβε την ευθύνη για το οστεοφυλάκιο όπου έγινε ένα έργο τέχνης. Έχουν τοποθετηθεί εκ νέου τα κρανία και τα οστά έτσι ώστε να δημιουργούν συμβολισμούς εντός της σήραγγας και προστίθεται επίσης παλιές διακοσμήσεις στο υπόγειο του νεκροτομείου για να το μετατρέψει σε αυτό που βλέπουμε σήμερα στις κατακόμβες.
Εδώ μπορείτε να δείτε τα οστά του 5-6.000.000 Παριζιάνων, ορισμένοι από τους οποίους έζησαν εκατοντάδες χρόνια πριν, να ανυψώνονται σε διακοσμητικές λεπτομέρειες. Η περιοδεία είναι γενικά χωρίς οδηγό και διαρκεί περίπου 45 λεπτά.
πηγή
↧
«Αθηναϊκή Δημοκρατία»
Μύθοι και πραγματικότητες
Ζώντες στην εποχή του λαϊκισμού, του τσαρούχειου «ό,τι δηλώσεις είσαι» (αν και αμφισβητείται η πατρότητα του γνωμικού) και της καπηλείας των πάντων, ένας πεπλανημένος όρος που κυριαρχεί και κατακρεουργείται, ερμηνευόμενος κατά το δοκούν, είναι η πολύπαθη «Δημοκρατία». Όταν μάλιστα γίνει και καμιά περισπούδαστη αναφορά στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία, τότε γελά κι ο κάθε πικραμένος. Αρκεί βέβαια να ξέρει από Ιστορία. (Εννοείται όχι μελετώντας το «δόγμα Ρεπούση», ή τις θεωρίες του «τσαχπίνη» πολυπηδηχταρά της ελληνικής Βουλής).
Όπως είναι και φυσικό και λογικό, ένα πολίτευμα, οπουδήποτε στη Γη, δεν είναι δυνατόν να παραμένει αταλάντευτα σταθερό γιά πάρα πολλά χρόνια, αλλά να εξελίσσεται αναλόγως των εκάστοτε συνθηκών. Ισχυρές προσωπικότητες και αντίστοιχα ισχυρές ανθρώπινες φιλοδοξίες διαμορφώνουν καταστάσεις, ανταγωνισμούς, πολέμους και καθορίζουν τη μοίρα των απλών ανθρώπων, οι οποίοι τελικά, απλά ακολουθούν αγεληδόν. Είτε διαμαρτυρόμενοι, (π.χ. «αγανακτισμένοι», κίνημα του «δεν πληρώνω»), είτε χειροκροτώντας ενθουσιωδώς, (π.χ. «μαζί σου Αντρέα, γιά μιά Ελλάδα νέα»!). Όλοι αφελείς και πρόβατα επί σφαγήν στο βωμό των ισχυρών, που ούτως ή άλλως, τους ρυμουλκούν και εκμεταλλεύονται.
Όπως είναι και φυσικό και λογικό, ένα πολίτευμα, οπουδήποτε στη Γη, δεν είναι δυνατόν να παραμένει αταλάντευτα σταθερό γιά πάρα πολλά χρόνια, αλλά να εξελίσσεται αναλόγως των εκάστοτε συνθηκών. Ισχυρές προσωπικότητες και αντίστοιχα ισχυρές ανθρώπινες φιλοδοξίες διαμορφώνουν καταστάσεις, ανταγωνισμούς, πολέμους και καθορίζουν τη μοίρα των απλών ανθρώπων, οι οποίοι τελικά, απλά ακολουθούν αγεληδόν. Είτε διαμαρτυρόμενοι, (π.χ. «αγανακτισμένοι», κίνημα του «δεν πληρώνω»), είτε χειροκροτώντας ενθουσιωδώς, (π.χ. «μαζί σου Αντρέα, γιά μιά Ελλάδα νέα»!). Όλοι αφελείς και πρόβατα επί σφαγήν στο βωμό των ισχυρών, που ούτως ή άλλως, τους ρυμουλκούν και εκμεταλλεύονται.
Ανατρέχοντας στον Πλάτωνα, (παλιό μου γείτονα!), θα δούμε πως αυτός στην ιδανική του Πολιτεία, προσδιορίζει και ιδανικό αριθμό πολιτών. Με επιχείρημα πως αυτοί θα πρέπει να γνωρίζονται μεταξύ τους, εκτιμά τον κατάλληλο αριθμό στους 5.000 κατοίκους. Εννοείται πως στον αριθμό, όπως και όσους αναφερθούν περαιτέρω, δεν περιλαμβάνονταν ούτε οι γυναίκες, ούτε τα παιδιά! Και το γεγονός ας εκληφθεί ως ένα πρώτο, αλλά πολύ χαρακτηριστικό δείγμα «δημοκρατικότητος».
Κατά την περίοδο της ακμής των Αθηνών, τον περίφημο «χρυσό αιώνα του Περικλέους», η πόλη είχε γιγαντωθεί και αριθμούσε περίπου 40.000 πολίτες. Δηλαδή ελεύθερους ανθρώπους με πλήρη πολιτικά δικαιώματα, κυρίως στο «εκλέγειν» και «εκλέγεσθαι». Αυτοί διοικούσαν και αυτοί «κουμαντάριζαν» την πόλη-κράτος των Αθηνών. Πέραν τον αναλογούντων σ’ αυτούς γυναικόπαιδων, με την καταμέτρηση των οποίων ουδείς ασχολείτο σοβαρά, υπήρχαν ακόμη και 20.000 μέτοικοι, δηλαδή Έλληνες μεν, αλλά προερχόμενοι από άλλη ελληνική πόλη, οι οποίοι επέλεγαν να κατοικήσουν και εργαστούν στην Αθήνα και άγνωστος αριθμός δούλων. Ο αριθμός τους εκτιμάται σε αρκετά πάνω από 100.000 άτομα.
Θεωρώντας αυτούς τους αριθμούς ως, κατά προσέγγιση ακριβείς, έχουμε μιά δημοκρατία του 25% των κατοίκων της και αν υπολογίσουμε και τις γυναίκες, (τα παιδιά, φυσικά, δεν ψηφίζουν, τότε μιλάμε γιά δημοκρατία του 10-15% και, βεβαίως ως έννοια, γιά δημοκρατία της πλάκας!
Γιά πληρέστερη εικόνα και κατανόηση του τρόπου λειτουργίας των Αθηνών εκείνη την εποχή, πρώτα-πρώτα, ας γνωρίσουμε την κάθε κοινωνική ομάδα.
- Αθηναίοι πολίτες: Ως Αθηναίοι πολίτες λογίζονταν άνδρες που είχαν συμπληρώσει 18 χρόνια ζωής και είχαν προγόνους τριών, τουλάχιστον, γενεών Αθηναίους. Όλοι αυτοί απολάμβαναν ίσα δικαιώματα πολίτη και αναλάμβαναν ίσες υποχρεώσεις συμμετοχής σε υπηρεσίες της πόλεως. Αυτό ήταν υποχρεωτικό γιά όλους και η συγκεκριμένη επιλογή γιά υπηρεσία, γινόταν καθημερινά διά κληρώσεως στην Εκκλησία του Δήμου. Αυτού του είδους η συμμετοχή στα κοινά περιποιούσε τιμή σε κάθε πολίτη και η αποχή αποτελούσε ένδειξη κραυγαλέας ανικανότητας, σωματικής ή πνευματικής, η οποία επέβαλλε και τους όρους «ιδιώτης» και «ιδιωτεύω». Δηλαδή άχρηστος, δηλαδή βλάκας! Κατά περίεργο τρόπο, οι Άγγλοι χρησιμοποιούν τον όρο με την αρχαία της σημασία, (idiot = ηλίθιος), ενώ εμείς όχι. Απλά καλούμε «ιδιώτη» όποιον δεν ασχολείται με το δημόσιο. Δηλαδή το τελείως αντίθετο της αγγλικής ερμηνείας, αφού γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ΄60, όποιος, π.χ. μηχανικός, πήγαινε να γίνει δημόσιος υπάλληλος και να παίρνει τρείς κι εξήντα, (ενώ μπορούσε να κάνει καριέρα ως ιδιώτης), ήταν σαφώς ηλίθιος!
Αυτό το σύστημα της ουσιαστικής ολιγαρχίας συσσώρευε, με την πάροδο του χρόνου, τον πλούτο στα χέρια των περισσοτέρων Αθηναίων πολιτών, οι οποίοι απαξιούσαν εντελώς να ασχοληθούν με κάθε χειρωνακτική εργασία, (έστω και καλλιτεχνικής φύσεως), ακόμη και με τη διαχείριση της περιουσίας τους. Όλες οι δουλειές που απαιτούσαν κόπο και μόχθο, όπως π.χ. η καλλιέργεια της γης, αποτελούσαν υποτιμητική απασχόληση! Έτσι τα καθήκοντα αυτά τα ανέθεταν, επί πληρωμή, είτε σε έμπιστους μέτοικους, είτε σε έμπιστους «θήτες». Θήτες ονόμαζαν τους φτωχότερους Αθηναίους πολίτες οι οποίοι, ισότιμοι μεν, κέρδιζαν όμως το ψωμί τους με το μεροκάματο και τον ιδρώτα του προσώπου τους! Επειδή, λόγω της διά κληρώσεως υποχρέωσης των θητών σε δημόσια απασχόληση, έχαναν ημερομίσθια, η Εκκλησία του Δήμου είχε θεσπίσει σχετικές αποζημιώσεις γι’ αυτούς όταν, απέχοντας από τις δουλειές τους, εκτελούσαν δημόσια διατεταγμένη υπηρεσία.
Με τον τρόπο αυτό, οι πλούσιοι Αθηναίοι διαθέτοντας πολύ ελεύθερο χρόνο ασχολούνταν με τα συμπόσια, τη φιλοσοφία, την πολιτική και, βεβαίως, το…. πήδημα! (Παντοιοτρόπως, κι ας προσπαθούν κάποιοι να εξιδανικεύσουν καταστάσεις. Κι εμείς ερωτευτήκαμε -την αρχαιότητα- αλλά δεν τρελαθήκαμε τόσο, ώστε να παραβλέπουμε και τις πομπές της!). Φορολογικά και γιά την αντιμετώπιση των κρατικών εξόδων, το κοινωνικό αθηναϊκό κράτος προέβλεπε ισόποση καταβολή φόρου εκ μέρους όλων των πολιτών του! Η διαφορά της οικονομικής κατάστασης των Αθηναίων «εξαργυρωνόταν» με την ανάληψη «χορηγιών». Ένας πολύ ωραίος όρος που επαναφέρθηκε τα τελευταία χρόνια γιά να βαφτίσει κομψά τους διαφημιζόμενους! «Τω καιρώ εκείνω», κάθε Αθηναίος πολίτης, ανάλογα με την οικονομική του κατάσταση, αναλάμβανε την χρηματοδότηση κάποιου έργου. Ειδικά σε περιόδους πολεμικού συναγερμού, οι οικονομικά λιγότερο ισχυροί συντηρούσαν στρατιωτικά σώματα και άλογα, ενώ οι πλουσιότεροι κι επιφανέστεροι πλήρωναν την κατασκευή πολεμικού πλοίου ή πλοίων, (τριήρεις), και μετείχαν στον πόλεμο ως καπετάνιοι τους. Αυτοί αποκαλούνταν «τριηράρχες». (Εδώ σημειώνεται η σύμπτωση να υπηρετούν και σήμερα οι γόνοι των λεγόμενων «καλών οικογενειών» στο Ναυτικό!). Αυτή η οικονομική επιβάρυνση των πλουσίων Αθηναίων, (γαιοκτήμονες, κατά κανόνα), κατά περίεργο γιά τα σημερινά δεδομένα, αναλαμβανόταν με μεγάλη προθυμία από τους «έχοντας και κατέχοντας», διότι αποτελούσε μεγάλη τιμή γιά τον χορηγό. Ας μην ξεχνάμε πως η κοινωνία, όπως και να το κάνουμε, ήταν μικρή και τα νέα έτρεχαν με ταχύτητα. (Αν και σχετικά άσχετο, παραθέτω εδώ την πρώτη κουβέντα που άλλαζαν μεταξύ τους οι προσερχόμενοι στην Αγορά, πολίτες: «Έχεις τι καινόν»; Κουτσομπολιό, δηλαδή! ).
Στους πολέμους, κατά κανόνα, μετείχαν όλοι οι ελεύθεροι Αθηναίοι, κυρίως ως βαθμοφόροι ή κωπηλάτες στις τριήρεις. (Το όνομα τους δόθηκε από τις τρεις σειρές κουπιών που διέθεταν). Κατ’ εξαίρεση οι μέτοικοι μπορούσαν να συμμετάσχουν μόνο ως οπλίτες και οι δούλοι μόνο… ως υπηρετικό προσωπικό, (π.χ. βαστάζοι, ιπποκόμοι, κ.λπ.), φέροντας ελαφρύ οπλισμό, όπως λ. χ. σφεντόνες! Έτσι ας μην φανεί παράξενο πως, π.χ. ο Σωκράτης πολέμησε, κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, σε τρεις μάχες, (Από το 424 έως το 422 π. Χ., σε Ποτίδαια, Δήλιον Βοιωτίας και Αμφίπολη) και ο Αισχύλος στη μάχη του Μαραθώνος, 490 π. Χ.)
Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης ήταν η περίπτωση των θητών. Τηρουμένων των αναλογιών με τα σημερινά δεδομένα, αυτοί αποτελούσαν την… σνομπαρία της Αθήνας, ή μάλλον της «Πόλεως των Αθηνών», όπως αυτάρεσκα αποκαλούσαν οι Αθηναίοι την πόλη τους. Οι θήτες, αν και οικονομικά σκέτοι «λιγούρηδες» ήθελαν, φερόμενοι υπεροπτικά, να δείξουν κι αυτοί ότι κάτι… είναι! Έτσι, συχνότατα, πήγαιναν κωπηλάτες στις τριήρεις προκειμένου να προβάλλουν και αναδείξουν την ιδιότητα του ελεύθερου πολίτη! Οι Αθηναίοι, απόλυτα και σε βαθμό αλαζονείας υπερήφανοι γιά την καταγωγή και την οργάνωση της κοινωνίας και του κράτους τους, συμμετείχαν στην διοίκησή του με τρόπον που, μοιραία, δεν αποφεύγονταν και τα κακά συνεπακόλουθα της Δημοκρατίας. Όπως υπέρμετροι εγωισμοί, φιλαυτίες, δημαγωγίες, αυταρχισμοί και εκτροπές.
Ο βασικός αναδιοργανωτής και αναμορφωτής του αθηναϊκού πολιτεύματος, ο Κλεισθένης, (570 – 507 π. Χ), έκανε ό, τι μπορούσε, όμως η ανθρώπινη φύση δεν νικιέται με τίποτα!Μέσα στα λαμβανόμενα μέτρα γιά την εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος ήταν η απόλυτη τήρηση των Νόμων, στον σεβασμό των οποίων υπόκεινταν απαξάπαντες. Οι αυστηρότατες ποινές που επιβάλλονταν, πέραν του δημόσιου ψόγου και της ατίμωσης του παραβάτη, υπήρξαν οι καλύτεροι εγγυητές αυτής της τήρησης. Πλην της εσχάτης των ποινών, της θανατικής, υπήρχε η άρση των δικαιωμάτων του πολίτη, η κατάσχεση της περιουσίας του και η εξορία. Η τελευταία λεγόταν «εξοστρακισμός», από τον τρόπο που λαμβανόταν η απόφαση. Στην Εκκλησία του Δήμου, (στην Ολομέλεια, ας πούμε, της Εθνοσυνέλευσης), χάραζες το όνομα του πολίτη που ήθελες να εξορισθεί σε ένα όστρακο και το έριχνες στην κάλπη. Αν συγκεντρώνονταν πάνω από 6.000 όστρακα με το όνομά σου γραμμένο, υποχρεωνόσουν να εγκαταλείψεις τα όρια της πόλης γιά 10 χρόνια.
(συνεχίζεται).
Σημείωση: Το ιστορικό περιεχόμενο του κειμένου, (και στο σύνολο και στις λεπτομέρειές του), είναι απόλυτα ακριβές, ελεγμένο και διασταυρωμένο. Η απόδοση της αφήγησης, μόνο, γίνεται σε σύγχρονη μορφή και με γλώσσα ελεύθερη. (Ας πούμε κατά τρόπον αριστοφανικό). Ελπίζω να προλάβω την ολοκλήρωση του θέματος, πριν η γνωστή ιστορική … αιθαλομίχλη χτυπήσει και πάλι, εκτοξεύοντας τις απίθανες… ρεπουσιώδεις ανατρεπτικές απόψεις που κάνουν την ιστορική αλήθεια σκ… και σαν τα μούτρα της!
↧
Αισιόδοξος δηλώνει και πάλι ο Σαμαράς ....
«Η Ελλάδα σταθεροποιείται και η θέση μας θωρακίζεται»
Και ο Λαός απαντάει....
"Αυτά που λες εγώ τ’ ακούω βερεσέ
Τα παραμύθια σου τ’ ανθίστηκα πια τώρα...."
Σε ελεύθερη μετάφραση το όνειρό του ήταν να γίνει Πρωθυπουργός
και πούλησε τις ιδέες του ...τα Ζάππεια και άλλα φούμαρα και μεταξωτές
κορδέλες......
↧
↧
Ο αμαρτωλός Πειραιάς
Υπάρχει λιμάνι στο κόσμο που να μην έχει τις αμαρτωλές γωνιές του; Έτσι και ο Πειραιάς μας δεν πήγαινε πίσω στα, κατά τα άλλα, νοικοκυρεμένα χρόνια της Παλιάς μας Αθήνας. Πρώτη μεγάλη αμαρτία κρυμμένη κάπου στη Δραπετσώνα: τα «Βούρλα». Μπροστά τους, το «Γκαζοχώρι» της Αθήνας έμοιαζε παιδικός σταθμός. Ολόκληρο τάγμα χωροφυλάκων το φύλαγε όλη μέρα και πάλι δεν έφτανε. Κάποια περίοδο μάλιστα την τάξη είχε αναλάβει ο στρατός!
Ας επιχειρήσουμε μια νοερή επίσκεψη για να πάρουμε εικόνα, μέσα από το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου «Το μπουρδέλο» και κυρίως, από σχετικό ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στη «Χρεωκοπία» το 1933.
«Όλες οι μεγαλουπόλεις του κόσμου, Λόντρα, Παρίσι, Βερολίνο, Νέα Υόρκη, Ρώμη, έχουν τις πόρνες των. Εφόσον το χρήμα θα κυριαρχή πάνω στη γη και θα προμηθεύη τις απολαύσεις των ανθρώπων, η γυναίκα θα εξακολουθή να πουλά το κορμί της και ο άντρας να το αγοράζη.
![]()
-Πόσα, κυρά μου;
-Τόσο, αγόρι μου…
-Δεν κάνει λιγώτερο;
-Δε συμφέρει. Εγώ είμαι κόμματος. Κύτταξέ με. Και γερή. Κύτταξέ με. Και τεχνίτρα…
Όπως δηλαδή ο ψιλικατζής, ο πλανόδιος πραμματευτής διαλαλεί στις ρούγες και στα σοκκάκια το εμπόρευμά του, έτσι και η κοινή γυναίκα είναι υποχρεωμένη να διαφημίζη το σώμα της. Κατάπτωσις του σημερινού πολιτισμού…
Η εταίρα δεν ήτο ποτέ περιωρισμένη σε συνοικίες θλιβερές. Μόνο εδώ, στην τόσο –αλλοίμονο!- καθυστερημένη, σε τέτοια ζητήματα, Ελλάδα, μόνο εδώ και στην Αραπιά, μπορείς να συναντήσης αυτό το αίσχος της συγκεντρωμένης πορνουπόλεως…».
![]()
Τι έβλεπε κανείς στα Παλαιά Βούρλα;
«Και τι δεν έβλεπε; Ο νους του ανθρώπου σταματά εμπρός στο αίσχος του αποτροπαίου θεάματος. Ένας ακάθαρτος και στενόμακρος δρόμος γιομάτος βούρκο, καββαλίνα και κόπρισμα. Αριστερά και δεξιά, σ’όλο το μάκρος του, τα χαμόσπιτα των πορνών, οικτρά, ξεθέμελα, σαράβαλα, με τα λαγόνια ξεγοφιασμένα σαν τα καπούλια των βουρλιώτισσων γυναικών.
Εκεί, στις καρέκλες, μέσα στο δρόμο, μέσα στο δύσοσμο τέλμα του δρόμου, ανάμεσα στα σκουλήκια και στα σκουπίδια, καθόντουσαν οι ιέρειες της πρόστυχης ηδονής. Οι ιερόδουλες.
Κρέατα παχειά, γιομάτα ξύγκια, ιδρωμένα, φουσκωμένα, μαραμένα, με τα στίγματα της διαφθοράς και της αρρώστειας στα πρισμένα τους μούτρα. Σώματα πλαδαρά, άτονα, ψόφια, μαστοί υπερμεγέθεις, που έπεφταν σαν πρισγούλια γιγάντια προς τις δίπλες της κοιλιάς.
Οι περισσότερες ήσαν μεθυσμένες. Μεθυσμένες από ούζο ή από μαυράκι –αδιάφορο-, μεθυσμένες από πρέζα ή από ένεσι –αδιάφορο-. Σκνίπα.
Και τραγουδούσαν μαστουρωμένες, ταλατεύοντας το κεφάλι τους δεξιά-αριστερά, χωρίς ντροπή, δείχνοντας τις γυμνές τους περιφέρειες, τα σβέρκα τους, τα στήθια τους και τους μηρούς τους:
«Από κάτω απ’τη μολόχα
το κρεββάτι μου εγώ τόχα…»
ή στον ίδιο ηλίθιο ήχο:
«Πιάσε μου το στηθάκι μου
να γιάνη το μεράκι μου…»
Ας επιχειρήσουμε μια νοερή επίσκεψη για να πάρουμε εικόνα, μέσα από το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου «Το μπουρδέλο» και κυρίως, από σχετικό ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στη «Χρεωκοπία» το 1933.
«Όλες οι μεγαλουπόλεις του κόσμου, Λόντρα, Παρίσι, Βερολίνο, Νέα Υόρκη, Ρώμη, έχουν τις πόρνες των. Εφόσον το χρήμα θα κυριαρχή πάνω στη γη και θα προμηθεύη τις απολαύσεις των ανθρώπων, η γυναίκα θα εξακολουθή να πουλά το κορμί της και ο άντρας να το αγοράζη.
-Πόσα, κυρά μου;
-Τόσο, αγόρι μου…
-Δεν κάνει λιγώτερο;
-Δε συμφέρει. Εγώ είμαι κόμματος. Κύτταξέ με. Και γερή. Κύτταξέ με. Και τεχνίτρα…
Όπως δηλαδή ο ψιλικατζής, ο πλανόδιος πραμματευτής διαλαλεί στις ρούγες και στα σοκκάκια το εμπόρευμά του, έτσι και η κοινή γυναίκα είναι υποχρεωμένη να διαφημίζη το σώμα της. Κατάπτωσις του σημερινού πολιτισμού…
Η εταίρα δεν ήτο ποτέ περιωρισμένη σε συνοικίες θλιβερές. Μόνο εδώ, στην τόσο –αλλοίμονο!- καθυστερημένη, σε τέτοια ζητήματα, Ελλάδα, μόνο εδώ και στην Αραπιά, μπορείς να συναντήσης αυτό το αίσχος της συγκεντρωμένης πορνουπόλεως…».
Τι έβλεπε κανείς στα Παλαιά Βούρλα;
«Και τι δεν έβλεπε; Ο νους του ανθρώπου σταματά εμπρός στο αίσχος του αποτροπαίου θεάματος. Ένας ακάθαρτος και στενόμακρος δρόμος γιομάτος βούρκο, καββαλίνα και κόπρισμα. Αριστερά και δεξιά, σ’όλο το μάκρος του, τα χαμόσπιτα των πορνών, οικτρά, ξεθέμελα, σαράβαλα, με τα λαγόνια ξεγοφιασμένα σαν τα καπούλια των βουρλιώτισσων γυναικών.
Εκεί, στις καρέκλες, μέσα στο δρόμο, μέσα στο δύσοσμο τέλμα του δρόμου, ανάμεσα στα σκουλήκια και στα σκουπίδια, καθόντουσαν οι ιέρειες της πρόστυχης ηδονής. Οι ιερόδουλες.
Κρέατα παχειά, γιομάτα ξύγκια, ιδρωμένα, φουσκωμένα, μαραμένα, με τα στίγματα της διαφθοράς και της αρρώστειας στα πρισμένα τους μούτρα. Σώματα πλαδαρά, άτονα, ψόφια, μαστοί υπερμεγέθεις, που έπεφταν σαν πρισγούλια γιγάντια προς τις δίπλες της κοιλιάς.
Οι περισσότερες ήσαν μεθυσμένες. Μεθυσμένες από ούζο ή από μαυράκι –αδιάφορο-, μεθυσμένες από πρέζα ή από ένεσι –αδιάφορο-. Σκνίπα.
Και τραγουδούσαν μαστουρωμένες, ταλατεύοντας το κεφάλι τους δεξιά-αριστερά, χωρίς ντροπή, δείχνοντας τις γυμνές τους περιφέρειες, τα σβέρκα τους, τα στήθια τους και τους μηρούς τους:
«Από κάτω απ’τη μολόχα
το κρεββάτι μου εγώ τόχα…»
ή στον ίδιο ηλίθιο ήχο:
«Πιάσε μου το στηθάκι μου
να γιάνη το μεράκι μου…»
Και οι «πελάτες», όλα τα εκβράσματα και τα περιτρίμματα των διεθνών λιμανιών, όλη η λάσπη των κοινωνιών και η κοπριά του υπόκοσμου, επερνούσε για να τις «ψουνίση».
Και η ακατανόμαστος αγοραπωλησία του χαλασμένου εκείνου γυναικείου κρεοπωλείου, άρχιζε:
-Μωρή γκιόσα, πόσο;
-Δέκα δραχμές!
Και η αντίπραξις της άλλης.
-Εγώ με πέντε. Πάμε!
Και επήγαιναν να βγάλουν τα μάτια των, κάτω από τα βλέμματα των άμοιρων περιοίκων.»
Στα καφέ-μπαρ του Πειραιά μ’αυτούς που ξενυχτούν
Πάμε τώρα κάτω στο λιμάνι, εκεί στη περιοχή της οδού Φίλωνος, πιο γνωστή σαν «Τρούμπα». Τ’όνομά της το πήρε μετά το ’22, όταν οι πρόσφυγες αποκαλούσαν μια τρόμπα νερού που εξυπηρετούσε τις ανάγκες των πλοίων στην ακτή Μιαούλη, «τρούμπα»!
Η ξενάγησή μας είναι βασισμένη σε ρεπορτάζ των εφημερίδων «Ακρόπολις» (1929) και «Αθηναϊκή» (1935):
«Μόλις τα μεγάλα ξένα καράβια αράξουν στο λιμάνι του Πειραιά, ξεμπουκάρουν τα πληρώματα, με κατεύθυνση τα λαϊκά κέντρα. Εκεί θα βρουν κρασί και γυναίκες, θα ικανοποιήσουν δηλαδή το διπλό πάθος των θαλασσοδαρμένων ναυτικών. Αυτόκλητοι και απρόσκλητοι οδηγοί –τύποι που έφαγαν την ξενητειά και τη ζωή με το κουτάλι, και που ξέπεσαν ναυαγισμένοι στο λιμάνι -, προθυμοποιούνται να τους οδηγήσουν στα λαϊκά καμπαρέ, στις υπόγειες τρώγλες, όπου ένα μπουζούκι και ένα παράτονο βιολί διασκεδάζουν τους «θαμώνας».
Τα λαϊκά καμπαρέ, είχαν άλλοτε κίνησι και τζίρο μεγάλο. Το χρήμα κυκλοφορούσε από τους θαμώνας στα «κορίτσια», και από τα «κορίτσια» περνούσε στην πιάτσα. Από την εποχή όμως που η μάζα των ανέργων και των πεινασμένων επήρε τρομακτική έκτασι, από την εποχή που το χρήμα άρχισε να γίνεται λιγοστό και μετρημένο, τα λαϊκά καφωδεία περνούν μέρες μαύρης κρίσεως. Ελάχιστοι οι θαμώνες. Δυσπραγία και ακεφιά. Αν καμμιά φορά ξεπέσουν τίποτα παραλήδες από επαρχίες, κάτι γίνεται. Οι «αρτίστες» απλώνουν τα θέλγητρά των εμπρός εις την έκθαμβον επαρχίαν, και η επαρχία καταβάλλει τον φόρον της βλακείας στον πατρόνο του «μαγαζιού».
-Γκαρσόν! Τον λογαριασμό.
-2.000 κύριοι.
-Γιατί;
-Τέσσαρες μπουκάλες σαμπάνια, δύο χιλιάδες δραχμές…
Και η ακατανόμαστος αγοραπωλησία του χαλασμένου εκείνου γυναικείου κρεοπωλείου, άρχιζε:
-Μωρή γκιόσα, πόσο;
-Δέκα δραχμές!
Και η αντίπραξις της άλλης.
-Εγώ με πέντε. Πάμε!
Και επήγαιναν να βγάλουν τα μάτια των, κάτω από τα βλέμματα των άμοιρων περιοίκων.»
Στα καφέ-μπαρ του Πειραιά μ’αυτούς που ξενυχτούν
Πάμε τώρα κάτω στο λιμάνι, εκεί στη περιοχή της οδού Φίλωνος, πιο γνωστή σαν «Τρούμπα». Τ’όνομά της το πήρε μετά το ’22, όταν οι πρόσφυγες αποκαλούσαν μια τρόμπα νερού που εξυπηρετούσε τις ανάγκες των πλοίων στην ακτή Μιαούλη, «τρούμπα»!
Η ξενάγησή μας είναι βασισμένη σε ρεπορτάζ των εφημερίδων «Ακρόπολις» (1929) και «Αθηναϊκή» (1935):
«Μόλις τα μεγάλα ξένα καράβια αράξουν στο λιμάνι του Πειραιά, ξεμπουκάρουν τα πληρώματα, με κατεύθυνση τα λαϊκά κέντρα. Εκεί θα βρουν κρασί και γυναίκες, θα ικανοποιήσουν δηλαδή το διπλό πάθος των θαλασσοδαρμένων ναυτικών. Αυτόκλητοι και απρόσκλητοι οδηγοί –τύποι που έφαγαν την ξενητειά και τη ζωή με το κουτάλι, και που ξέπεσαν ναυαγισμένοι στο λιμάνι -, προθυμοποιούνται να τους οδηγήσουν στα λαϊκά καμπαρέ, στις υπόγειες τρώγλες, όπου ένα μπουζούκι και ένα παράτονο βιολί διασκεδάζουν τους «θαμώνας».
Τα λαϊκά καμπαρέ, είχαν άλλοτε κίνησι και τζίρο μεγάλο. Το χρήμα κυκλοφορούσε από τους θαμώνας στα «κορίτσια», και από τα «κορίτσια» περνούσε στην πιάτσα. Από την εποχή όμως που η μάζα των ανέργων και των πεινασμένων επήρε τρομακτική έκτασι, από την εποχή που το χρήμα άρχισε να γίνεται λιγοστό και μετρημένο, τα λαϊκά καφωδεία περνούν μέρες μαύρης κρίσεως. Ελάχιστοι οι θαμώνες. Δυσπραγία και ακεφιά. Αν καμμιά φορά ξεπέσουν τίποτα παραλήδες από επαρχίες, κάτι γίνεται. Οι «αρτίστες» απλώνουν τα θέλγητρά των εμπρός εις την έκθαμβον επαρχίαν, και η επαρχία καταβάλλει τον φόρον της βλακείας στον πατρόνο του «μαγαζιού».
-Γκαρσόν! Τον λογαριασμό.
-2.000 κύριοι.
-Γιατί;
-Τέσσαρες μπουκάλες σαμπάνια, δύο χιλιάδες δραχμές…
-Προς Θεού! διαμαρτύρεται εντόνως η επαρχία. Προς Θεού! Κάθε μπουκάλι ένα πεντακοσάρικο στοιχίζει;
-Εδώ είνε καμπαρέ, κύριος.
Και η επαρχία εκούσα-ακούσα πληρώνει καμπαρέ, όψιν σαρκός ημιγύμνου, νερωμένο κρασί της Βουργουνδίας του… Μενιδίου, μουσικήν βιεννέζικην από την… Πετρομαγούλα, όλα μαζί σούμα: 2.000.
Η επαρχία σώζει κάποτε-κάποτε το λαϊκόν καφωδείον. Βγάζει δηλαδή τα έξοδα του ηλεκτρικού, της «περεσίας» και αφίνει ένα μικρό κέρδος στον μαγαζάτορα. Τα «κορίτσια» εξοικονομούν όπως-όπως την κατάστασι, προσφέροντας τα θέλγητρά των σε παραλήδες θαμώνες.
***
Για το λαϊκό καμπαρέ, όμως, «ημέρα δόξης και καλλιτεχνικού θριάμβου» είνε εκείνη, κατά την οποία ξεμπουκάρουν τα ξένα πληρώματα, διψασμένα από κρασί και από γυναίκα. Τότε όλα μπαίνουν σε κίνησι και όλοι παίρνουν ενδιαφέρον. Ταμπέλλες με ελληνογαλλικά ορνιθοσκαλίσματα κρεμούνται στις μετώπες των καφωδείων και κράχτες γαλλομαθείς και αγγλομαθείς τοποθετούνται στις πόρτες:
Αλό! Ντιντόν, μεσιέ! Πασσέ μεσιέ! Βιενισί μεσιέ! Αλό Ντιντόν!
Και οι «μεσιέ» εισορμούν αγεληδόν, δίνοντας αμέσως τον τόνο ζωηρής κινήσεως στα καμπαρέ. Όλη τη νύχτα το… συνάλλαγμα κυκλοφορεί ευρέως. Οι «μουζικάντες» ξελαρυγγίζονται. Οι «αρτίστες» εξαντλούν όλα τους τα κόλπα. Ο «χορός της κοιλιάς» είνε η κορωνίς του καλλιτεχνικού των θριάμβου. Εις τα διαλείμματα του… «ορέου προγραμάτου», μισόγυμνες, προκλητικές, με τα μάτια δήθεν φλογισμένα από το λικέρ-Ούλεν, διπλαρώνουν με τρόπο τους μεθυσμένους ναύτες, τους ερεθίζουν, τους προκαλούν, τους βάζουν στα αίματα και τους… λεηλατούν.
Και τι λεηλασία! Της χειρότερης… μορφής. Ένα ποτηράκι λικέρ, συγκερασμένον με καθαρότατον ύδωρ της λίμνης του Μαραθώνος, πληρώνεται προς δραχμάς ογδόντα, ακατέβατες. Ένας καφές… εξαργυρώνεται με σαράντα δραχμές. Η ταρίφα είνε ξεκομμένη. Το κατάστημα «πλερώνει» φόρο για έκτακτα έσοδα.
Όταν το πρωί διαλυθούν οι ατμοί του μεθυσιού και το φως της ημέρας εισορμήση από τα ανοιχτά παράθυρα, οι ναύτες συνέρχονται, ελέγχουν τους «πρόσθετους» λογαριασμούς και… αρνούνται να τους πληρώσουν. Το γκαρσόνι αναφέρεται στον μαγαζάτορα και ο τελευταίος, αφού ματαίως εξαντλήση τα… φιλόξενά του αισθήματα και τα αποθέματα της ευγενείας του, τους δίνει να καταλάβουν, με μια γροθιά στο τραπέζι, ότι «θα τον πληρώσουν» οπωσδήποτε και συνεπώς δεν ωφελεί εις τίποτε η άρνησίς των. Η γροθιά στο τραπέζι είνε, συνήθως, το σύνθημα του… αλληλοσπαραγμού. Ποτήρια, καράφες και καθίσματα εκσφενδονίζονται, διαγράφοντα επικίνδυνα ημικύκλια. Το μαγαζί αναστατώνεται. Ναύτες και γκαρσόνια κυλιούνται στο πάτωμα με ανοιγμένες τις μύτες. Τέλος, σπεύδει η εξουσία και ο… ελληνογαλλικός πόλεμος τερματίζεται».
Αλλά ο αμαρτωλός Πειραιάς δεν τελειώνει τόσο εύκολα, γι’αυτό και θα επανέλθουμε…
-Εδώ είνε καμπαρέ, κύριος.
Και η επαρχία εκούσα-ακούσα πληρώνει καμπαρέ, όψιν σαρκός ημιγύμνου, νερωμένο κρασί της Βουργουνδίας του… Μενιδίου, μουσικήν βιεννέζικην από την… Πετρομαγούλα, όλα μαζί σούμα: 2.000.
Η επαρχία σώζει κάποτε-κάποτε το λαϊκόν καφωδείον. Βγάζει δηλαδή τα έξοδα του ηλεκτρικού, της «περεσίας» και αφίνει ένα μικρό κέρδος στον μαγαζάτορα. Τα «κορίτσια» εξοικονομούν όπως-όπως την κατάστασι, προσφέροντας τα θέλγητρά των σε παραλήδες θαμώνες.
***
Για το λαϊκό καμπαρέ, όμως, «ημέρα δόξης και καλλιτεχνικού θριάμβου» είνε εκείνη, κατά την οποία ξεμπουκάρουν τα ξένα πληρώματα, διψασμένα από κρασί και από γυναίκα. Τότε όλα μπαίνουν σε κίνησι και όλοι παίρνουν ενδιαφέρον. Ταμπέλλες με ελληνογαλλικά ορνιθοσκαλίσματα κρεμούνται στις μετώπες των καφωδείων και κράχτες γαλλομαθείς και αγγλομαθείς τοποθετούνται στις πόρτες:
Αλό! Ντιντόν, μεσιέ! Πασσέ μεσιέ! Βιενισί μεσιέ! Αλό Ντιντόν!
Και οι «μεσιέ» εισορμούν αγεληδόν, δίνοντας αμέσως τον τόνο ζωηρής κινήσεως στα καμπαρέ. Όλη τη νύχτα το… συνάλλαγμα κυκλοφορεί ευρέως. Οι «μουζικάντες» ξελαρυγγίζονται. Οι «αρτίστες» εξαντλούν όλα τους τα κόλπα. Ο «χορός της κοιλιάς» είνε η κορωνίς του καλλιτεχνικού των θριάμβου. Εις τα διαλείμματα του… «ορέου προγραμάτου», μισόγυμνες, προκλητικές, με τα μάτια δήθεν φλογισμένα από το λικέρ-Ούλεν, διπλαρώνουν με τρόπο τους μεθυσμένους ναύτες, τους ερεθίζουν, τους προκαλούν, τους βάζουν στα αίματα και τους… λεηλατούν.
Και τι λεηλασία! Της χειρότερης… μορφής. Ένα ποτηράκι λικέρ, συγκερασμένον με καθαρότατον ύδωρ της λίμνης του Μαραθώνος, πληρώνεται προς δραχμάς ογδόντα, ακατέβατες. Ένας καφές… εξαργυρώνεται με σαράντα δραχμές. Η ταρίφα είνε ξεκομμένη. Το κατάστημα «πλερώνει» φόρο για έκτακτα έσοδα.
Όταν το πρωί διαλυθούν οι ατμοί του μεθυσιού και το φως της ημέρας εισορμήση από τα ανοιχτά παράθυρα, οι ναύτες συνέρχονται, ελέγχουν τους «πρόσθετους» λογαριασμούς και… αρνούνται να τους πληρώσουν. Το γκαρσόνι αναφέρεται στον μαγαζάτορα και ο τελευταίος, αφού ματαίως εξαντλήση τα… φιλόξενά του αισθήματα και τα αποθέματα της ευγενείας του, τους δίνει να καταλάβουν, με μια γροθιά στο τραπέζι, ότι «θα τον πληρώσουν» οπωσδήποτε και συνεπώς δεν ωφελεί εις τίποτε η άρνησίς των. Η γροθιά στο τραπέζι είνε, συνήθως, το σύνθημα του… αλληλοσπαραγμού. Ποτήρια, καράφες και καθίσματα εκσφενδονίζονται, διαγράφοντα επικίνδυνα ημικύκλια. Το μαγαζί αναστατώνεται. Ναύτες και γκαρσόνια κυλιούνται στο πάτωμα με ανοιγμένες τις μύτες. Τέλος, σπεύδει η εξουσία και ο… ελληνογαλλικός πόλεμος τερματίζεται».
Αλλά ο αμαρτωλός Πειραιάς δεν τελειώνει τόσο εύκολα, γι’αυτό και θα επανέλθουμε…
↧
Ριάλτο (Κυψέλη)
 |
Πηγή: περιοδικό για τη Κυψέλη. |
 |
Ημερ. λήψης: 24/05/2010 |
 |
Ημερ. λήψης: 24/05/2010 |
 |
Πηγή: Ελληνικός κινηματογράφος |
 |
Πηγή: βιβλίο για τη Κυψέλη |
 |
ΤΟ ΠΙΟ ΛΑΜΠΡΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ 1968 Εξω από το σινεμά ΡΙΑΛΤΟ, Κυψέλη. |
 |
ΤΟ ΠΙΟ ΛΑΜΠΡΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ 1968 Μέσα στο σινεμά ΡΙΑΛΤΟ, Κυψέλη |
 |
Add caption |
 |
Ημερ. λήψης: 20/08/2008 |
 |
Κυψέλης 54, Χειμερινό & Θερινό. Ξεκίνησε μόνο ως θερινό και λειτούργησε το 1935 - 1964. Με θεωρεία. Το μεικτό λειτούργησε από το 1964 - 1990. Θέσεις 950 με εξώστη. Τώρα είναι το θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης από 1991 ως σήμερα. ΡΙΑΛΤΟ, Κυψέλη (Β & Α) Στη θέση του ομώνυμου θερινού, πολύ μοντέρνος (για την εποχή του) και καλοφτιαγμένος, ξεχώριζε από το πλήθος. Διέθετε εξώστη και, αν και στο ισόγειο πολυκατοικίας, λειτουργούσε και το καλοκαίρι με πλευρικά ανοίγματα. Μετατράπηκε σε θέατρο (Νέο Ριάλτο και στη συνέχεια Αλέκος Αλεξανδράκης) με μείωση του χώρου της πλατείας για επέκταση της σκηνής. (Μάνος) |
↧
Αθήνα 2013 και έχει ο Θεός!
↧
Ντίνος Ηλιόπουλος
Αν είχαμε Θρησκευτικά…
Απ’ τη μια μεριά, λοιπόν, η είσοδος των ναζί στην Αθήνα, με κείνες τις πράσινες μοτοσικλετοκίνητες στολές, ενός πράσινου που έγερνε προς το ηπατικό, που προς τιμή της Πατησίων και της όλης διαδρομής, μόνο θεόκλειστα παντζούρια τους υποδέχτηκαν.
Συνηθισμένοι, καλομαθημένοι οι Γερμανοί να τους υποδέχονται στις άλλες χώρες με λουλούδια, θα αισθάνθηκαν σαν στο προσκήνιο ενός θεάτρου, που ένας αφηρημένος αρχιτέκτονας θα ‘χε βάλει τα καθίσματα της πλατείας ανάποδα, πλάτη στη σκηνή.
Κι απ’ την άλλη μεριά η μεγάλη Νηστεία του αιώνα, οι νηστικές ταξιαρχίες των Ελλήνων με τα γόνατα να παίζουν καστανιέτες από το κρύο και την αφαγία, να τρέχουν μ’ ένα άδειο τενεκεδάκι από κουάκερ, για να το γεμίσουν με οτιδήποτε τσίμα – τσίμα τρωγόταν. Ενώ οι άλλοι μισοί στα μπλόκα, στις φυλακές και στα στρατόπεδα περίμεναν στην γκαρνταρόμπα να ξεκρεμάσουν τα φωτοστέφανά τους.
Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα, ο Σαραντίδης ιδρύει την πρώτη ιδιωτική θεατρική Σχολή. Ως τότε μόνο του Εθνικού υπήρχε και αργότερα έγιναν και των Κουν, Κοτοπούλη, Ροντήρη, Μπαστιά.
Απ’ τους 150 που παρουσιαζόμαστε με πολλή υπομονή, μας ξεσκονίζει δεκαεννέα.
Καθηγητές μας -που για να τους αποκτήσει μια Σχολή σήμερα τόσους μαζεμένους σπουδαίους, είναι όνειρο άπιαστο- Γιώργος Βακαλό, Θρ. Καστανάκης, Μ. Καραγάτσης, Γιάννης Σιδέρης, Γ. Θεοτοκάς, Γιώργος Σεβαστίκογλου, Ραλού Μάνου. Αν είχαμε Θρησκευτικά, θα είχαμε το Θεό.
Συνηθισμένοι, καλομαθημένοι οι Γερμανοί να τους υποδέχονται στις άλλες χώρες με λουλούδια, θα αισθάνθηκαν σαν στο προσκήνιο ενός θεάτρου, που ένας αφηρημένος αρχιτέκτονας θα ‘χε βάλει τα καθίσματα της πλατείας ανάποδα, πλάτη στη σκηνή.
Κι απ’ την άλλη μεριά η μεγάλη Νηστεία του αιώνα, οι νηστικές ταξιαρχίες των Ελλήνων με τα γόνατα να παίζουν καστανιέτες από το κρύο και την αφαγία, να τρέχουν μ’ ένα άδειο τενεκεδάκι από κουάκερ, για να το γεμίσουν με οτιδήποτε τσίμα – τσίμα τρωγόταν. Ενώ οι άλλοι μισοί στα μπλόκα, στις φυλακές και στα στρατόπεδα περίμεναν στην γκαρνταρόμπα να ξεκρεμάσουν τα φωτοστέφανά τους.
Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα, ο Σαραντίδης ιδρύει την πρώτη ιδιωτική θεατρική Σχολή. Ως τότε μόνο του Εθνικού υπήρχε και αργότερα έγιναν και των Κουν, Κοτοπούλη, Ροντήρη, Μπαστιά.
Απ’ τους 150 που παρουσιαζόμαστε με πολλή υπομονή, μας ξεσκονίζει δεκαεννέα.
Καθηγητές μας -που για να τους αποκτήσει μια Σχολή σήμερα τόσους μαζεμένους σπουδαίους, είναι όνειρο άπιαστο- Γιώργος Βακαλό, Θρ. Καστανάκης, Μ. Καραγάτσης, Γιάννης Σιδέρης, Γ. Θεοτοκάς, Γιώργος Σεβαστίκογλου, Ραλού Μάνου. Αν είχαμε Θρησκευτικά, θα είχαμε το Θεό.
ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ “ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΝΤΙΝΟΣ”
Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ
Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ
Για ένα λεπτό λευτερώθηκε η Ελλάδα
Στην κηδεία του μεγάλου μας Παλαμά όλος ο εξασθενημένος λαός, σαν πείσμα της αλύγιστης συνείδησης, κάτι σαν αυτό της δικτατορίας με το Γέρο της Δημοκρατίας. Όλοι οι θεατρικοί σπουδαστές ρίχνουμε από ένα μπουκετάκι βιολέτες. Ο Γερμανός Διοικητής της Αθήνας καταθέτει ένα στεφάνι: “Deutschland zu Palamas”.
Ο λογοτέχνης Κατσίμπαλης και ο συγγραφέας Δ. Γιαννουκάκης αρχίζουν να ψελλίζουν τον Εθνικό μας Ύμνο. Ακουλουθούμε όλοι βροντόφωνα. Αναταραχή στους γύρω μισθοφόρους ντυμένους ανίερα τσολιάδες. Ο Γερμανός τούς σταμάτησε με μια διαταγή του χεριού και στέκεται κι αυτός προσοχή.
Για ένα λεπτό λευτερώθηκε η Ελλάδα.
Ο λογοτέχνης Κατσίμπαλης και ο συγγραφέας Δ. Γιαννουκάκης αρχίζουν να ψελλίζουν τον Εθνικό μας Ύμνο. Ακουλουθούμε όλοι βροντόφωνα. Αναταραχή στους γύρω μισθοφόρους ντυμένους ανίερα τσολιάδες. Ο Γερμανός τούς σταμάτησε με μια διαταγή του χεριού και στέκεται κι αυτός προσοχή.
Για ένα λεπτό λευτερώθηκε η Ελλάδα.
ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ “ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΝΤΙΝΟΣ”
Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ
Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος μαθητής στο Saint – Charles της Μασσαλίας στα 1926
από το βιβλίο “ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΝΤΙΝΟΣ”
Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ
Το επάγγελμα του ηθοποιού
Ενώ οι άλλοι αφήνουν τα παιγνίδια, για να πάνε να δουλέψουν, αυτός αφήνει τις δουλειές του για να πάει να παίξει.
ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ “ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΝΤΙΝΟΣ”
Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ
Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ
Ο πρώτος τραγουδιστής του Χατζιδάκι
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος συμμετείχε το 1945 στην παράσταση “Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα”.
Στο “Πένθος” εγώ είχα ένα ρολάκι όπου τραγουδούσα τέσσερις στίχους του νεαρού Μάνου Χατζιδάκι που ντεμπουτάριζε τότε. Καμαρώνω, λοιπόν, για την τιμή που είμαι ο πρώτος του τραγουδιστής. Και ο μόνος που δεν του εμπιστεύτηκε τίποτ’ άλλο.
ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ “ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΝΤΙΝΟΣ”
Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ
Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ
Παίζοντας τένις
από το βιβλίο “ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΝΤΙΝΟΣ”
Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ
Κ. Χατζηχρήστος και Ν. Ηλιόπουλος σε μια σκηνή από την κωμωδία “Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες”, 1960 (Σκην.: Α. Σακελλάριος, Σενάριο: Α. Σακελλάριος – Χ. Γιαννακόπουλος)
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος θυμάται τα γυρίσματα μιας σκηνής από την απολαυστική κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου “Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες”
Στο Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες” ο Χατζηχρήστος κι εγώ σε μια σκηνή πρέπει να πηδήξουμε απ’ το παράθυρο, για να το σκάσουμε από έναν υποτιθέμενο φονιά. Σκηνοθετεί ο συγγραφέας Αλέκος Σακελλάριος και μας δείχνει στην Μπουμπουλίνας ένα παράθυρο στο 2ο πάτωμα. “Από κει”, μας λέει. “Είστε;” Βέβαια οι πυροσβέστες από κάτω θα ήταν με τεντωμένο πανί. “Εντάξει”, του λέμε, “είμαστε”. Ανεβαίνουμε. Ένας πυροβέστης μας λέει: “Δεν είναι τίποτα. Να έτσι”. Και μας κάνει επίδειξη πώς να πέσουμε τεχνικά. Πηδάει και ακούμε ένα μπαμ κι ένα ωχ, αφού δεν κράταγαν αρκετά τεντωμένο το πανί οι συνάδελφοί του. “Ποιος θα πηδήσει πρώτος;” φωνάζει από κάτω ο Σακελλάριος. “Εγώ”, του φωνάζω, για να πάρω γρήγορα την κρυάδα. Ανεβαίνω στο περβάζι. “Έτοιμος;” φωνάζει ο οπερατέρ μας, ο άσος Ντίντης Καρύδης – Φουξ.
Βλέπω το χάος, τα πόδια μου τρέμουν. Γυρίζω στον Χατζηχρήστο: “Μωρέ Κώστα, φοβάμαι”, του λέω. Ο Κώστας κοιτάζει κάτω, βλέπει που όλο το Πολυτεχνείο είχε μαζευτεί να δει και μου λέει: “Τώρα εκτεθήκαμε, πέθανε! “Και πηδάω κι ακολουθεί κι εκείνος. Η σκηνή είχε πετύχει.
Βλέπω το χάος, τα πόδια μου τρέμουν. Γυρίζω στον Χατζηχρήστο: “Μωρέ Κώστα, φοβάμαι”, του λέω. Ο Κώστας κοιτάζει κάτω, βλέπει που όλο το Πολυτεχνείο είχε μαζευτεί να δει και μου λέει: “Τώρα εκτεθήκαμε, πέθανε! “Και πηδάω κι ακολουθεί κι εκείνος. Η σκηνή είχε πετύχει.
ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ “ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΝΤΙΝΟΣ”
Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ
Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ
Καλή σας μέρα να περνάτε καλά
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη ….Κ.Κ.-
↧
↧
Το Μανδρόσκυλον και ο τηγανητός Παστουρμάς...
Οδηγίες ασφαλείας από το εκπαιδευτικό εγχειρίδιο με τίτλο «Αστυνομία Πόλεων» του 1949
Το εξώφυλλο της δεύτερης έκδοσης του βιβλίου (η πρώτη έκδοση τυπώθηκε το 1949)
Το εκπαιδευτικό εγχειρίδιο «Αστυνομία Πόλεων» του Αστυνομικού Διευθυντού Α' Νικολάου Κατραμπάσα, εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1949 και πρέπει να έγινε ανάρπαστο μεταξύ των ενστόλων της τότε Αστυνομίας Πόλεων. Το '50 το εγχειρίδιο ξανατυπώθηκε σε δεύτερη έκδοση.
7 φωτογραφίες
Στις κιτρινισμένες σελίδες του υπάρχουν αρκετά στοιχεία που βοηθούν τον ιστορικό μελετητή να κατανοήσει καλύτερα τις συνθήκες ζωής και τις μικρολεπτομέριες την καθημερινότητας μιάς εποχής δύσκολης για τη χώρα (στο τέλος του Εμφυλίου). Αλλά και να... γελάσει με την καρδιά του.
Το βιβλιαράκι μπορεί να διαβαστεί και ως διασκεδαστικό «αστυνομικό ρεπορτάζ» της εποχής, αφού ο συγγραφέας ξεκινά με βασικές πληροφορίες ασφαλείας και νομοθετικού πλαισίου και έπειτα χτίζει το εκπαιδευτικό υλικό πάνω σε πραγματικά περιστατικά εκείνων των ετών.
Για παράδειγμα, στο κεφάλαιο της προστασίας από κλοπές και διαρρήξεις, μαθαίνουμε για την αξία του... Μανδρότοιχου (με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα, όπως γράφουν τα ουσιαστικά τους οι Γερμανοί - τακτική που ακολουθείται σε όλο τοι εγχειρίδιο) ως βασικού μέτρου προστασίας από τους κλέφτες: «Ο Μανδρότοιχος μάλιστα υφίσταται ακόμα και σήμερον τόσον εις τας πόλεις, εις απομακρυσμένας του Κέντρου Οικίας, όσον και εις την ύπαιθρον γενικώτερον, ενισχυμένος μάλιστα πολλάκις και με Μανδρόσκυλον» (sic).
Τα σημάδια στις πόρτες
Ο «αστυνομικός της γειτονιάς» πάντως, που έγιναν προσπάθειες να αναβιωθεί πρόσφατα, τότε ήταν η κύρια (αν και όχι η πιο φιλική) μέθοδος αστυνόμευσης. Ετσι κάθε αστυφύλακας, σύμφωνα με τον συγγραφέα, θα έπρεπε να γνωρίζει τα καταστήματα και τα σπίτια της περιοχής του, ώστε όταν περιπολεί να μπορεί να αναγνωρίζει αμέσως ύποπτα πρόσωπα και δραστηριότητες, ενώ βάζοντας ο ίδιος κρυφά σημάδια σε κλειστές πόρτες και παράθυρα, να μπορει να αντιλαμβάνεται εάν κάποιος μπήκε ή βγήκε από κάποιο κλειστό κατάστημα!
Ιδιαίτερη βαρύτητα δινόταν και τότε στην πρόληψη των δυστυχημάτων, τροχαίων αλλά και κάθε άλλου είδους, αφού ο συγγραφέας την ορίζει ως τη δεύτερη σημαντική δράση της Αστυνομίας μαζί με την πρόληψη των αδικημάτων, τονίζοντας ότι «η Αστυνομία οφείλει να ενδιαφέρεται ζωηρώς και δια τα δυστυχήματα και να επιμελήται δια την πρόληψη αυτών εξ ίσου, όσον επιμελείται και ενδιαφέρεται δια τα αδικήματα».
Διδάσκοντας τον σωστό τρόπο δράσης σε διάφορα περιστατικά ο συγγραφέας επικαλείται μεταξύ άλλων και την ακόλουθη ιστορία από το αστυνομικό δελτίο του 1940 με πρωταγωνιστές έναν γεωργό και έναν θυρωρό ξενοδοχείου. «Ο Γ.Π. διαμένων εις το Ξενοδοχείον Δ. κατήλθεν εκ του δωματίου του και ιδών τον θυρωρόν του ξενοδοχείου τηγανίζοντα Παστουρμάν δια να φάγη, όλως αιφνιδίως και άνευ ουδεμιάς αφορμής επετέθη κατ' αυτού, ήρπασε το Τηγάνι, το εξφενδόνισεν εναντίον του και ακολούθως τον εκτύπησεν δια της ράβδου του εις την κεφαλήν».
Εντόσθια στο τηγάνι
Ο θυρωρός προσπάθησε να φύγει, όμως ο δράστης «εξαγωγών σουγιάν, του επετέθη εκ δευτέρου και τον ετραυμάτισεν εισ την χείρα». Την ίδια τύχη είχε και ο αστυφύλακας που εκλήθη, και μόνο με την βοήθεια αρκετών περαστικών ο δράστης αφοπλίστηκε και συνελήφθη.
Τι είχε συμβεί; «Εκ της ανακρίσεως διαπιστώθη ότι ο ανωτέρω γεωργός, πάσχων εκ μανίας καταδιώξεως, είχεν εγκαταλείψει προ ημερών το Χωρίον του και είχεν έλθει ενταύθα, προς αναζήτηση του εξαφανισθέντος υιού του, εγκατασταθείς εις το ανωτέρω Ξενοδοχείον. Όταν δε είδε τον θυρωρόν του Ξενοδοχείου να τηγανίζη τον Παστουρμάν, εφαντάσθη, ότι ούτος είχε σφάξει τον υιόν του και ετηγάνιζε τα εντόσθιά του».
Τέλος, στα κεφάλαια που αναφέρονται στην ιστορία και τον θεσμό της Αστυνομίας Πόλεων, υπάρχουν και πληροφορίες σχετικά με την καταγωγή της ΑΠ (από τη Μητροπολιτική Αστυνομία του Λονδίνου) - παρότι η ελληνική απόδοση δεν απέφυγε τον... πομπώδη πλεονασμό. Και για κατακλείδα η επισήμανση του συγγραφέα:«Αλλοίμονον εις τους Πολίτας, την Δημοσίαν Ασφάλειαν, το Κράτος και αυτά τα Πολιτικά Κόμματα, εάν η Αστυνομία καταστή κομματική». Εκείνη την εποχή!
(σημ.: σε όλα τα αποσπάσματα έχει διατηρηθεί η ορθογραφία και η σύνταξη του πρωτοτύπου)
↧
Εν Αθήναις....πάμε ΜΙΝΙΟΝ
Μέχρι πούλμαν της εποχής έβαζε για τα παιδάκια ο αείμνηστος Γεωργακάς
δηλαδή το ΜΙΝΙΟΝ....τα ψυχαγωγούσε τους μοίραζε δώρα....
Και εκείνα όταν άκουγαν από τους γονείς πάμε βόλτα στο ΜΙΝΙΟΝ ήταν
η καλύτερή τους....
Άσε που όταν έβαλε και τις κυλιόμενες σκάλες ....χαμός...γέλια...χαρές.
Ήταν όμως και για τους μεγάλους αυτό το ιστορικό μαγαζί...
Συνηθισμένοι στα μικρά μαγαζιά οι Αθηναίοι όταν είδαν αυτό το μεγαθήριο
για την εποχή το τίμησαν δεόντως.
Έξυπνος ο επιχειρηματίας....προσιτές τιμές και κυρίως δώρα με τις αγορές.
Έπαιρνε και διατακτικές από τους δημόσιους υπάλληλους.
Είχαν συνεταιρισμούς αυτοί και έπαιρναν την διατακτική κάτι σαν επιταγή
και ψώνιζαν μετρητοίς αλλά εξωφλούσαν με δόσεις στο σωματείο τους.
Για τις γιορτές δεν συζητάμε....το ΜΙΝΙΟΝ φωταγωγημένο και οι βιτρίνες
βγαλμένες σαν από παραμύθια.
Τα παιδιά δεν ξεκόλαγαν από αυτές.....
Με τα χρόνια ο συνδικαλισμός έκανε το θάμα του....
Άρχισαν οι απεργίες ....ο κατήφορος προ των πυλών....
Οι προμηθευτές ήταν ανοιχτοί.....πάλευε ο Γεωργακάς....έγιναν συνεταιρισμοί....
Το τέλος ερχότανε.....αναρχικοί είπαν.....το έκαναν στάχτι μαζί με άλλα μαγαζιά.
Θα έμενε όμως ανοιχτό....ανέπαφο στις καρδιές όλων όσων μεγάλωσαν
και με αυτό.
πίσω στα παλιά
↧
Περιήγηση στην Ακρόπολη από κάθε γωνιά του κόσμου μέσω του υπολογιστή
Είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα μνημεία παγκοσμίως.
Δεν έχουν όλοι όμως την ευκαιρία να πατήσουν στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Κάτι που δεν είναι απαραίτητο πλέον, καθώς μέσω του υπολογιστή θα μπορεί κανείς να «περπατήσει» ανάμεσα στα μνημεία της ακόμη κι αν βρίσκεται στο πιο απομακρυσμένο σημείο του πλανήτη. Όλα αυτά χάρη στο Ψηφιακό Αποθετήριο Εκπαιδευτικού περιεχομένου που θα «φέρει» πιο κοντά την Ακρόπολη στους πολίτες όλου του κόσμου και βέβαια θα βοηθήσει τους Ελληνες να τη γνωρίσουν καλύτερα.
Το Ψηφιακό Αποθετήριο (http://repository.acropolis-education.gr) υλοποιήθηκε από το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης (ΕΚΤ) για την Υπηρεσία Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης και περιλαμβάνει πλούσιο ψηφιακό υλικό για την αναστήλωση και συντήρηση των μνημείων της Ακρόπολης. Ακόμη σε αυτό ο επισκέπτης μπορεί να βρει φωτογραφίες, ταινίες, δημοσιεύσεις, έντυπα,ακόμη και ψηφιακά παιχνίδια που σχετίζονται με τον ιερό βράχο. Παράλληλα θα μπορεί κανείς να ξεναγηθεί στα Προπύλαια, το Ναό της Αθηνάς Νίκης, το Ερέχθειο ή τον Παρθενώνα.
Ήδη από τη συνεργασία μεταξύ του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης και της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης είχε προκύψει η ψηφιακή εφαρμογή για τη Ζωφόρο του Παρθενώνα (http://www.parthenonfrieze.gr) και το Μουσείο της Ακρόπολης (http://www.acropolis-athena.gr).
Δεν έχουν όλοι όμως την ευκαιρία να πατήσουν στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Κάτι που δεν είναι απαραίτητο πλέον, καθώς μέσω του υπολογιστή θα μπορεί κανείς να «περπατήσει» ανάμεσα στα μνημεία της ακόμη κι αν βρίσκεται στο πιο απομακρυσμένο σημείο του πλανήτη. Όλα αυτά χάρη στο Ψηφιακό Αποθετήριο Εκπαιδευτικού περιεχομένου που θα «φέρει» πιο κοντά την Ακρόπολη στους πολίτες όλου του κόσμου και βέβαια θα βοηθήσει τους Ελληνες να τη γνωρίσουν καλύτερα.
Το Ψηφιακό Αποθετήριο (http://repository.acropolis-education.gr) υλοποιήθηκε από το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης (ΕΚΤ) για την Υπηρεσία Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης και περιλαμβάνει πλούσιο ψηφιακό υλικό για την αναστήλωση και συντήρηση των μνημείων της Ακρόπολης. Ακόμη σε αυτό ο επισκέπτης μπορεί να βρει φωτογραφίες, ταινίες, δημοσιεύσεις, έντυπα,ακόμη και ψηφιακά παιχνίδια που σχετίζονται με τον ιερό βράχο. Παράλληλα θα μπορεί κανείς να ξεναγηθεί στα Προπύλαια, το Ναό της Αθηνάς Νίκης, το Ερέχθειο ή τον Παρθενώνα.
Ήδη από τη συνεργασία μεταξύ του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης και της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης είχε προκύψει η ψηφιακή εφαρμογή για τη Ζωφόρο του Παρθενώνα (http://www.parthenonfrieze.gr) και το Μουσείο της Ακρόπολης (http://www.acropolis-athena.gr).
↧