Πίσω στα παλιά

http://53gym-athin.att.sch.gr

Τα Σεπόλια είναι συνοικία της Αθήνας, που ορίζεται από τις γραμμές του τρένου του ΟΣΕ, την Εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας στα βορειοδυτικά και τη συνοικία του Κολωνού στα νότια.

Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και τα πρώτα χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση η περιοχή ήταν γνωστή ως «Μύλοι των Αθηνών» γιατί εκεί άλεθαν το σιτάρι οι Αθηναίοι. Η περιοχή ήταν γεμάτη νερόμυλους και μεγάλα κτήματα.

Το 19ο αιώνα τα Σεπόλια ήταν χωριό της Αττικής, διακριτό γεωγραφικά από την Αθήνα. Το 1879 είχε πληθυσμό 278 κατοίκους.

Στα τέλη του 19ου αιώνα ήταν σημαντικός χώρος καλλιεργειών της αγροτικής παραγωγής της πρωτεύουσας. Το όνομα Σεπόλια βγήκε από τη φράση «έξω από την πόλη», γιατί η περιοχή δεν ήταν στο σχέδιο πόλεως και δεν είχε ασφαλτόστρωση. Καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση και οικιστική εξέλιξη της περιοχής έπαιζε η κατασκευή των σιδηροδρόμων Λαρίσης κ΄ Πελοποννήσου (1882-1892), η κατασκευή των σιδηροδρομικών γραμμών της Αττικής για Λαύριο και Κηφισιά (1885) καθώς και η εγκατάσταση εργοστασίων στην ευρύτερη περιοχή. Η πρώτη ένταξη στο σχέδιο πόλεως έγινε το 1893. Για πολύ καιρό όμως τα Σεπόλια εξακολουθούσαν να είναι σαν χωριό μέσα στην Αθήνα. Είχε πολλά περιβόλια και λαχανόκηπους, καθώς επίσης και πολλά ρέματα και μικρά ποταμάκια που έβγαιναν από τον Κηφισό και τους παραποτάμους του. Ανάμεσα στα περιβόλια υπήρχαν πολλοί ανοιχτοί χώροι που έπαιζαν και αθλούνταν τα παιδιά. Η οδός Δυρραχίου ήταν κεντρικός δρόμος που οδηγούσε στο ποτάμι, τον Κηφισό, και έρχονταν οι Αθηναίοι με άμαξες για περίπατο. Υπήρχαν κέντρα διασκέδασης, όπως αυτό στη γέφυρα Ροσινιόλ και αρκετοί θερινοί κινηματογράφοι.

Στην τοποθεσία που είναι σήμερα χτισμένο το 54ο Γυμνάσιο και Λύκειο Αθηνών ήταν το εργοστάσιο Άτλας, που ξεκίνησε να λειτουργεί το 1920, όταν η περιοχή ήταν σχεδόν ακατοίκητη. Ήταν εργοστάσιο τσιμέντου και δημιουργούσε μεγάλο πρόβλημα ρύπανσης, και οι κάτοικοι δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν, τα σπίτια τους και τα ρούχα τους γέμιζαν σκόνη και σκουριά. Με κινητοποίηση των κατοίκων και του συλλόγου Αναγέννηση το εργοστάσιο τελικά έκλεισε το 1962 και αργότερα κτίστηκε το σχολείο, ένα πάρκο και αθλητικοί χώροι. Υπήρχαν και άλλα εργοστάσια, όπως το Βότρυς και το Κοροπούλη, που ήταν πιο παλιά από τον Άτλαντα. Σήμερα δεν λειτουργούν, έχουν κριθεί διατηρητέα και προτείνεται η διαμόρφωσή τους σε κέντρα πολιτισμού και πρασίνου. Στις γραμμές του τρένου υπήρχε και το εργοστάσιο φαρμάκων Δαμβέργη, που λειτουργούσε και πριν τη γερμανική κατοχή και σήμερα συνεχίζει τη λειτουργία του με την ονομασία ΜΕΝΑΡΙΝΙ. Στην τοποθεσία που είναι σήμερα χτισμένο το 53ο Γυμνάσιο και Λύκειο Αθηνών ήταν ένα άλσος σε μικρογραφία του βασιλικού κήπου στο οποίο μαζί με τον Τρίτωνα, αθλητικό χώρο σήμερα, καλλιεργούσαν λουλούδια. Ανήκε στον Καντόρο, που είχε μεγάλο ανθοπωλείο στο Σύνταγμα. Αυτός μετά από παράκληση των κατοίκων, όταν άρχισε να πυκνοκατοικείται η περιοχή, το παραχώρησε μισοτιμής στον ΟΣΚ για να γίνει σχολείο.

Η περιοχή είχε συγκεντρώσει πολλούς πρόσφυγες μετά τη Μικρασιατική καταστροφή το 1922, που ζούσαν πολλές φορές σε δύσκολες συνθήκες. Στα Σεπόλια άρχισαν να κατοικούν σιγά σιγά άνθρωποι από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, κυρίως από την Πελοπόννησο. Από τις καλύτερες περιοχές της γειτονιάς εθεωρείτο ο Λόφος Σκουζέ, στα όρια με τον Κολωνό, που παλιά ήταν ιδιόκτητος, κλεισμένος γύρω γύρω και δεντροφυτεμένος και ανήκε στον επιφανή Αθηναίο Σκουζέ. Η περιοχή των Σεπολίων δοκιμάστηκε σκληρά από τη γερμανική κατοχή. Στον Άγιο Μελέτιο, από τις παλαιότερες εκκλησίες της περιοχής, υπάρχει μια πλάκα με τα ονόματα των πεσόντων από τους Γερμανούς.Μέχρι τη δεκαετία του '50 η περιοχή επικοινωνούσε με το κέντρο της Αθήνας με άμαξες, με το τραμ 8 και ένα λεωφορείο, τη Σεπολιώτισσα όπως το ονόμαζαν οι παλιοί κάτοικοι.

Από τις δεκαετίες '60 και '70 κατασκευάστηκαν πολυκατοικίες με το σύστημα της αντιπαροχής και έτσι διαμορφώθηκε μια μεγάλη ποικιλία κτιριακού αποθέματος που έφερε πολλούς κατοίκους στην περιοχή. Οι συγκοινωνίες βελτιώθηκαν, οι δρόμοι ασφαλτοστρώθηκαν και από τη δεκαετία του '90 άρχισαν να κατοικούν στην περιοχή και πολλοί οικονομικοί μετανάστες κυρίως από τις βαλκανικές χώρες.

Ηκατασκευή του μετρό των Σεπολίων έδωσε νέες δυνατότητες πρόσβασης στην περιοχή και υπάρχουν αρκετοί που επιλέγουν τη συνοικία αυτή για κατοικία λόγω της εγγύτητάς της με το κέντρο, την ύπαρξη συγκοινωνιών και τη σχετικά χαμηλή αξία της γης σε σχέση με άλλες γειτονιές. Τα προβλήματα της περιοχής βέβαια είναι αρκετά: η έλλειψη πράσινου και αρκετών αθλητικών χώρων, το κυκλοφοριακό πρόβλημα στην οδό Δυρραχίου και τους γύρω δρόμους, η πυκνή δόμηση και οι υψηλές πολυκατοικίες που κατέστρεψαν το φυσικό περιβάλλον και η κατάλληλη αξιοποίηση των χώρων των παλιών εργοστασίων Βότρυς και Κοροπούλη. Μπορούν όμως να λυθούν με τη συνεργασία όλων των κατοίκων και την κατάλληλη μέριμνα από την πλευρά της Πολιτείας.

Συνεχίζουμε το σημείο αναφοράς μας στον Μεγάλο κατάλογο των Ηθοποιών που με τους καλούμενους "ΔΕΥΤΕΡΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ"έδωσαν στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ την ΑΙΓΛΗ και τηνΑΞΙΑ που σήμερα απολαμβάνουμε και συντροφεύει τόσα μα τόσα χρόνια τις ελεύθερες ώρες μας.

Σήμερα προχωράμε στο 4ο ΜΕΡΟΣ της συγκεκριμένης μας παρουσίασης με Ονόματα που παρά το ότι πάντα είχαν δεύτερους ρόλους στον κινηματογράφο, εν τούτοις έλαμψαν με τη διαχρονική τους παρουσία.

Πάμε λοιπόν το ταξίδι μας.....

ΝΙΚΟΣ ΦΕΡΜΑΣ: Η "ΨΥΧΗ ΒΑΘΕΙΑ"του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Μια πραγματικά θρυλική φιγούρα στον Ελληνικό Κινηματογράφο, που για 19 ολάκερα χρόνια έδωσε και την ίδια την ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ του ΚΑΡΔΙΑ.

Κλασικός Ηθοποιός ΔΕΥΤΕΡΩΝ ΡΟΛΩΝ αλλά στην κυριολεξία συναισθηματικά ο ΝΙΚΟΣ ΦΕΡΜΑΣ είναι ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΠΡΩΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ και ΛΑΜΨΗΣ.

Εμβληματική φιγούρα του "ΜΑΓΚΑ"και του "ΜΠΕΣΑΛΗ"τύπου σάρωσε στην κυριολεξία τον Ελληνικό Κινηματογράφο με συμμετοχή σε ....150 ΤΑΙΝΙΕΣ....!!!

Το πραγματικό του όνομα είναι ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΗΑΝΔΡΕΟΥ

Ηθοποιός και αυτός ανέμεσα σε άλλους πολλούς χωρίς"σταριλίκι", χωρίς "φτιασιδώματα" και "δήθεν" δοασυνδέσεις και συμπεριφορές.

Πάνω στις ερμηνείες του ΑΚΟΥΜΠΗΣΕ ΟΛΑΚΕΡΗ η ΕΛΛΑΔΑ στην κυριολεξία.

Γεννήθηκε το 1905 στη ΜΥΤΙΛΗΝΗ και πέθανε στις 14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1972 στην ΑΘΗΝΑ σε Ηλικία μόλις 67 ετών.

Η Μεγάλη του καριέρα ξεκίνησε το 1952 στην ταινία "Ο ΓΡΟΥΣΟΥΖΗΣ" του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΑΒΕΛΛΑ στο ρόλο ενός χαρτοπαίχτη, ρόλο που πραγματικά θα τον επαναλάβει με αξιοζήλευτη επιτυχία και αυθεντικότητα.

Το 1954 έρχεται ίσως η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του όπου για πρώτη φορά ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΙ στην Μεγάλη ταινία τουΓΚΡΕΓΚ ΤΑΛΛΑΣ "ΤΟ ΞΥΠΟΛΗΤΟ ΤΑΓΜΑ".

Για την ταινία αυτή ο Μεγάλος ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΣΙΚΑ, βλέποντας την ταινία το 1955, στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΔΙΜΒΟΥΡΓΟΥ, είπε με κάθε ειλικρίνεια στο ΝΙΚΟ ΦΕΡΜΑ ότι "«Αν είχες γυρίσει αυτή την ταινία προτού γυρίσω εγώ τον Κλέφτη των ποδηλάτων, τότε σήμερα θα ήσουν εσύ ο Ντε Σίκα !!!"

Το να απαριθμήσει κανείς τις συμμετοχές του στις ΤΑΙΝΙΕΣνομίζω θα έπαιρνε σελίδες πολλές.

Που να πρωτοσταθείς ;; που να σταματήσεις και τι να σημειώσεις ;

Σε κάποιες ταινίες με μικρές εμφανίσεις της μιας σκηνής όπως ο αμίμητος μικροπωλητής στην "ΚΑΦΕΤΖΟΥ", σε κάποιες ταινίες απίθανος μικρολοποδύτης όπως ο χαρτοπαίχτης στην"ΧΑΡΤΟΠΑΙΧΤΡΑ", σε ρόλους αληθινού ανθρώπου του μόχθου όπως ο αυθεντικός τεχνίτης στον "ΘΗΣΑΥΡΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΤΗ", στον παραδοσιακό εισπράχτορα στο "ΤΗΣ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑΣ", αλλά να τον θυμηθούμε στον επιβλητικό ρόλο του ΦΑΡΕΑ στη θρυλική "ΛΟΛΑ",στις αμίμητες συμμετοχές του στις κωμωδίες του μεγάλου ΘΑΝΑΣΗ ΒΕΓΓΟΥ, ένας πραγματικός ερμηνευτικός "ποταμός"που πραγματικά ταύτισε τη ζωή του με τον Ελληνικό Κινηματογράφο.

Ας τον απολαύσουμε εδώ σε ένα χαρακτηριστικό του μεγάλο ρόλο στην ταινία του ΝΤΙΝΟΥ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ "ΛΟΛΑ"....

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ: Ένας Ώριμος Κύριος στον Ελληνικό Κινηματογράφο

Γεννήθηκε στην ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ το 1907 και πέθανε στηνΘεσσαλονίκη το 1983 σε Ηλικία 76 ετών

Κλασικός δευτερο-ρολίστας στον Ελληνικό Κινηματογράφο, με επιβλητική φυσιογνωμία και παρουσία σε διάφορους ρόλους, κύρια κωμικούς. Χαρακτηριστική μορφή ώριμου gentleman της σκηνής αστικού κύρια περιβάλλοντος.

Κατάγεται από οικογένεια Ηθοποιών καθώς τόσο ο Παππούς όσο και ο πατέρας του ήταν από τις ιδρυτικές μορφές του Ελληνικού Κινηματογράφου.

Η Κινηματογραφική του μεγάλη καριέρα ξεκινάει πολύ παλιά στα βάθη της Κινηματογραφικής ιστορίας μας το 1929 στην"ΜΠΟΡΑ" του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΖΙΑΔΗ και κρατάει ολάκερα 50 χρόνια μέχρι το 1979 στην ταινία "ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΜΕΛΙΤΟΣ" τουΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ.

Μετρείστε παρακαλώ 117 ταινίες στις οποίες συμμετείχε με δεύτερες εμφανίσεις ανδρικού ρόλου.

Συνεργάστηκε σχεδόν με ολάκερο τον Ελληνικό Κινηματογράφο και με μια πλειάδα μεγάλων Σκηνοθετών

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ: 'Ενας ακόμα αγαπητός άντρικός ώριμος δεύτερος ρόλος στον Ελληνικό Κινηματογράφο

Μια ακόμα αντρική μορφή στην μακρά ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου, που άφησε και αυτός τη δική του εποχή και παρουσία.

1908-1982 (έζησε 74 χρόνια)

Ήταν σύζυγος της επίσης Ηθοποιού ΜΑΡΙΚΑΣ ΚΡΕΒΒΑΤΑ όπως έχουμε ήδη αναφέρει σε προηγούμενη παρουσίασή μας.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ διακρίθηκε στο ΘΕΑΤΡΟ στην αρχή και εκεί ξεκίνησε τη μακρόχρονη καρριέρα του.

Πρωτοεμφανίστηκε το 1925 στο έργο "Ο ΨΥΧΟΠΑΤΕΡΑΣ". Την περίοδο αυτή συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ονόματα του ΘΕΑΤΡΟΥ μας. Το 1947 έκανε ΘΙΑΣΟ δικό του με την σύζυγό του και την ΚΑΛΟΥΤΑ-ΡΕΝΑ ΝΤΟΡ.

Στον ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ξεκινάει την παρουσία του το 1933 με την ταινία "Ο ΚΑΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ".

Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ έρχεται στις δεκαετίες 1950-1960 στη χρυσή εποχή της ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ όπου διακρίνεται σε δεκάδες ταινίες.

Οι ρόλοι που ερμηνεύει είναι πολλών τύπων. Είτε ως κλασικός συντηρητικός μεσήλικας είτε μερικές φορές σαν ο πλούσιος μεγαλοαστός Βιομήχανος.

Με την σύζυγό του ταίριαξαν σε υπέροχα δίδυμα σε αρκετές ταινίες, μάλιστα σε κάποιες από αυτές ήταν εκπληκτικοί οι ....καυγάδες τους, όπως στην ταινία "Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΤΡΕΛΑΘΗΚΕ" ή στην ταινία "ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ 288".

Έπαιξε με μεγάλη επιτυχία δίπλα σε ολάκερο τον Ελληνικό Κινηματογράφο αλλά και τους μεγάλους σκηνοθέτες μας.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τις ερμηνείες του αλήθεια και σε ποιες ταινίες.

"ΜΙΑΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ ΝΙΑΤΑ", "ΜΙΑ ΙΤΑΛΙΔΑ ΑΠ ΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ", "Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΤΡΕΛΑΘΗΚΕ", "ΥΙΕ ΜΟΥ ΥΙΕ ΜΟΥ", "Ο ΓΟΗΣ", "ΤΟ ΞΥΛΟ ΒΓΗΚΕ ΑΠ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ", "ΕΝΑΣ ΗΡΩΣ ΜΕ ΠΑΝΤΟΥΦΛΕΣ", "Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΤΡΑΙΝΟΥ", "ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΕΙ Η ΓΑΤΑ", "ΛΑΘΟΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ", "ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΤΗΣ ΚΑΙ ΕΡΗΜΟΣΠΙΤΗΣ"και τόσες μα τόσες άλλες.

Συγκλονιστικός στην παρουσία του στην ταινία "ΜΙΑ ΤΡΕΛΗ ΣΑΡΑΝΤΑΡΑ" όπου έδωσε πραγματικά ρέστα ερμηνείας....

40 χρόνια διαρκεί η μεγάλη του ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ, συμμετέχοντας σε 47 Κινηματογραφικές ταινίες, με μια ξεχωριστή ερμηνεία σε κάθε μία από αυτές.

ΚΩΣΤΑΣ ΔΟΥΚΑΣ

Παραδοσιακή μορφή στον Ελληνικό Κινηματογράφο είναι μια ακόμα "λαϊκή"φιγούρα της εποχής εκείνης.

Μια φιγούρα που ενσάρκωνε απόλυτα λαικούς "ήρωες" της καθημερινής μας απλής ζωής και της καθημερινής πόρτας της τότε γειτονιάς.

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΔΟΥΚΑΣ (ΑΣΛΑΝΙΔΗΣ) το κανονικό του όνομα, γεννήθηκε στη ΣΜΥΡΝΗ το 1895. Ήταν εκτός από Ηθοποιός και Σεναριογράφος. Σπόυδασε στην Εμπορική σχολή και τα πρώτα του βήματα δεν ήταν στο χώρο του Κινηματογράφου αλλά .....Τραπεζικός.

Τον κέρδισε όμως δίκαια ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ στον οποίο και αφιέρωσε ολόψυχα τη ζωή του.

Το 1925 ξεκινάει η καριέρα του στον ΒΟΥΒΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟμάλιστα στην ιστορική ταινία "ΓΚΟΛΦΩ" του Ελληνικού Κινηματογράφου.

Τελευταία του εμφάνιση το 1965, στην ταινία "Η ΔΕ ΓΥΝΗ ΝΑ ΦΟΒΕΙΤΑΙ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ".

Πέθανε το 1967 σε Ηλικία 72 ετών.

Συμμετείχε σε 29 ταινίες. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει η συμμετοχή του στην θρυλική ταινία "ΤΗΣ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑΣ"παρέα με το ΖΗΚΟ (ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟ), στην ταινία "Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΤΕΡΑΡΧΟΣ", στο "Ο ΓΑΜΠΡΟΣ ΜΟΥ Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ", "ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΑΝΤΙΑ", "ΜΗΝ ΕΙΔΑΤΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΗ"

Ξεχώριζε στις ταινίες με την αξέχαστη στεντόρεια φωνή του.

ΣΜΑΡΩ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ: Μια Μεγάλη Κυρία στον Ελληνικό Κινηματογράφο

Μια ακόμα επιβλητική Κυρία στο χώρο του Ελληνικού Κινηματογράφου, που άφησε και εκείνη με τη σειρά της, τη δική της κληρονομία στο χώρο.

4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1913-7 ΝΟΕΜΒΡΗ 2010 (Έφυγε σε ηλικία 97 ετώνπλήρης ημερών)

Μικρασιάτισσα και η Σμάρω στην καταγωγή. Τελείωσε την Εμπορική σχολή στην Αθήνα και σπούδασε πιάνο. Από μικρή η αγάπη της ήταν το θέατρο, το οποίο ασκούσε σε μικρά παιδιά ερασιτεχνικά. Πέρασε στη Δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, και με δική της δουλειά σχεδόν στα κρυφά απ τους γονείς της χρηματοδοτούσε τις σπουδές της.

Το 1937 αποφοιτεί από τη σχολή και μπαίνει στο Θίασο της ΜΑΡΙΚΑΣ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ. Από το 1952 μπαίνει στην Ομαδα του μεγάλου ΒΑΣΙΛΗ ΛΟΓΟΘΕΤΙΔΗ, ως βασική ΚΑΡΑΤΕΡΙΣΤΑ, και μένει για πάντα κοντά του μέχρι τον θάνατό του το 1960.

Η ΣΜΑΡΩ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ γίνεται γνωστή για τη μεγάλη δουλειά και παρουσία της στο ΘΕΑΤΡΟ περισσότερο παρά στον Κινηματογράφο, τον οποίο όμως δεν σνομπάρισε και τον ΤΙΜΗΣΕ και αυτόν ανάλογα με τις περιορισμένες πλην όμωςΠΟΙΟΤΙΚΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ της σε ΔΕΥΤΕΡΟΥΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ σαν Καρατερίστα.

Συνεργάστηκε με όλα τα ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ: ΛΑΜΠΕΤΗ, ΧΟΡΝ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ, ΦΕΡΤΗΣ, ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΛΗΝΑΙΟΣ, ΓΚΙΩΝΑΚΗΣ, ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ.

Στον Κινηματογράφο μπαίνει το 1951 στην ταινία του ΖΕΡΒΟΥ"ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ".

Έκτοτε συμμετέχει σε 18 Κινηματογραφικές ταινίες, Κωμωδίες ηθών και χαρακτήρων, με τελευταία το 1973 στην ταινία τουΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗ "ΕΙΚΟΣΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΓΩ".

Την έχουμε, στην κυριολεξία απολαύσει σε γνωστές ταινίες όπως οι:

"ΣΑΝΤΑ ΤΣΙΚΙΤΑ", "ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ 30 ΕΤΩΝ", "ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ", "Ο ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΟΥ", "ΜΙΑΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ ΝΙΑΤΑ", "Ο ΤΡΕΛΟΣ ΤΑΧΕΙ ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΑ"

Παντρεύτηκε τον τραγουδιστή Βάσο Σεϊτανίδη (1913-1965) από τον οποίο απέκτησε μια κόρη, τη Λήδα-Ειρήνη (γνωστή ως Λήδα Shantala).

Η Σμάρω Στεφανίδου μαζί με την κόρη της, το φθινόπωρο του 2003 αποπεράτωσαν το "Shantom", Πολυχώρο Πολιτισμού και Τεχνών Σμάρω Στεφανίδου-Λήδα Shantala, στο Χαλάνδρι, που στεγάζει μαθήματα, σεμινάρια (χορού, γιόγκα, πολεμικών τεχνών, θεάτρου, εναλλακτικών θεραπειών κ.ά), και παραστάσεις, αλλά και όλων των ειδών πολυ-πολιτισμικές εκδηλώσεις: ένας πόλος επιμόρφωσης, ψυχαγωγίας, συνάντησης και επικοινωνίας, μέσα σε

ένα πλαίσιο που σέβεται τον άνθρωπο και στοχεύει στην ανάπτυξη του δυναμικού του.

ΝΙΚΗΤΑΣ ΠΛΑΤΗΣ: Μια ακόμα Μορφή στο χώρο του Ελληνικού Κινηματογράφου

Ο ΝΙΚΗΤΑΣ ΠΛΑΤΗΣ υπήρξε μια από τις πλέον "γλυκές" καιανθρώπινες ζεστές παρουσίες ΔΕΥΤΕΡΩΝ ΡΟΛΩΝ στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ, με το δικό του απαράμιλλο χρώμα και στυλ, πότε του σοβαρού ρόλου, πότε του απλού μάγκα, πότε του δύστροπου, ρόλους που εξέφρασε με μοναδική ικανότητα και μαεστρία στην μεγάλη του καριέρα.

Γεννήθηκε στην ΑΜΟΡΓΟ το 1912 και πέθανε στις 14/11/1984 σε ηλικία 72 ετών σχετικά νωρίς.

Μια μεγάλη ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ που ξεκινάει το 1958 στην ταινία σταθμός της εποχής "Ο ΜΙΜΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΙΡΗ" και τελειώνει το 1979, ύστερα από 19 χρόνια στην ταινία "ΜΟΝΑ ΖΥΓΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ".

Πολύ μεγάλη συμμετοχή στον Κινηματογράφο, σε 112 ταινίες (!!!) αλλά στο τέλος και στην Τηλεόραση, όπου έγινε ευρύτατα αγαπητός στον κλασικό "ΜΕΘΟΡΙΑΚΟ ΣΤΑΘΜΟ"όπου και αγαπήθηκε ιδιαίτερα.

Τον συναντάμε σε κάθε λογής ρόλους, που πραγματικά αγαπήθηκαν τόσο για τη σοβαρότητά τους όσο και για το τεράστιο χιούμορ που έβγαζαν.

ΜΑΡΙΑ ΦΩΚΑ: Αγωνίστρια της ΤΕΧΝΗΣ και της ΖΩΗΣ

Γεννημένη το 1916 στο Αργοστόλι, η Μαρία Φωκά σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν» και αποτέλεσε μέχρι το 1948 βασικό στέλεχος του θιάσου του.

Πρωτοεμφανίστηκε το 1944 (περίοδος των Δεκεμβριανών) στο ρόλο της Ασημίνας στη «Στέλλα Βιολάντη» του Γρ. Ξενόπουλου, όπου γνωρίστηκε και με τον μετέπειτα σύζυγό της Λυκούργο Καλλέργη, με τον οποίο απέκτησε την κόρη και με τον οποίο χώρισε αργότερα.

Την περίοδο αυτή, μέλος του ΚΚΕ και της Εθνικής Αντίστασης, συμμετέχει στους αγώνες.

Το 1952, είναι συγκατηγοκατηγορούμενη - με το όνομα Μαρία Καλλέργη, στη δίκη Ν. Μπελογιάννη και το Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών την καταδικάζει αρχικά σε ισόβια κάθειρξη και η ποινή της μειώνεται σε 10 χρόνια κάθειρξη και «αποστέρησις των πολιτικών δικαιωμάτων επί 10ετίαν».

Επανήλθε στη σκηνή τη σεζόν 1958-'59, σε περιοδεία τουΛάμπρου Κωνσταντάρα.

Από το 1961 έως το 1963 συνεργάστηκε με την Ελλη Λαμπέτη («Το θαύμα της Ανι Σάλιβαν», «Η μικρή μας πόλη» κ.ά.), το 1964 με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και στη συνέχεια με την «Ελληνική Λαϊκή Σκηνή» (γριά από τη Μεσίνα στον «Ασυλλόγιστο» του Μολιέρου και Αμάντα στο «Γυάλινο Κόσμο» του Τένεσι Ουίλιαμς).

Το 1966 παίζει στο θίασο της Τζένης Καρέζη. Η συνεργασία τους άρχισε με τη «Βίβα Ασπασία» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με τη Φωκά στο ρόλο της θείας Μαρίας.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1949, στον«Κόκκινο Βράχο» του Γρ. Γρηγορίου.

Η Φιλμογραφία της περιλαμβάνει 31 ταινίες.

Οι πιο γνωστές είναι οι: «Ταξίδι με τον έρωτα», «Οικογένεια Παπαδοπούλου», «Ενας ιππότης για τη Βασούλα», «Ο αήττητος», «Αγάπη μου παλιόγρια», «Δικτάτωρ καλεί Θανάση» "Πεθαίνω κάθε Ξημέρωμα" κ.ά.

Παράλληλα και μέχρι πριν από λίγα χρόνια έπαιξε αξιόλογους ρόλους και σε τηλεοπτικές σειρές: «Η γειτονιά μας», «Μεθοριακός σταθμός», «Η τελευταία νύχτα της γης», «Ο πύργος των Μοσκόφ», «Και οι τέσσερις ήταν υπέροχες», με τελευταία την «Ντόλτσε Βίτα», ενώ είχε εμφανιστεί και στους «Δέκα μικρούς Μήτσους».

Επίσης, η Μαρία Φωκά ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική δραστηριότητα.

Το 1975 υπήρξε αντιπρόεδρος και το 1977 πρόεδρος του ΣΕΗ, σε μια δύσκολη εποχή εργασιακών διεκδικήσεων του κλάδου. Ακόμη διατέλεσε και μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας.

Πέθανε το 2001 σε Ηλικία 85 ετών

http://cinefil.pblogs.gr

Η Πέλεια Τζαρτίλη μας ξεναγεί, με ανέκδοτο υλικό, στον μελωδικό κόσμο του ποιητή της ερωτικής απογοήτευσης, που εξακολουθεί να συγκινεί 64 χρόνια μετά το θάνατό του.

Aρχές Αυγούστου, ο θείος έρχεται στο σπίτι μας. Αυτό το θυμάμαι. Είμαι μικρό παιδί. Βλέπω κι ακούω όλη τη στιχομυθία μεταξύ της μητέρας μου και του Κλέωνα. Η μητέρα μου λεγόταν Βακώ. Του λέει η μητέρα μου:

Κλέων, να σε κεράσω μια βυσσινάδα; Είναι φρεσκοκαμωμένη

Ναι, της λέει εκείνος, να μου την κεράσεις. Σηκώνει το ποτήρι και προσθέτει:

Στην υγειά σου Βακώ, αυτή είναι και η τελευταία που πίνω από τα χέρια σου. Γιατί εγώ θα αυτοκτονήσω. Tου απαντά η μητέρα μου:

Έλα, καημένε Κλέων, για όνομα του Θεού, μια ζωή μας απειλείς με αυτή την αυτοκτονία σου. Και το έφερε βαρέως μετά, γιατί δεν τον πήρε στα σοβαρά τότε.

Αρχές Αυγούστου του 1944 το είπε αυτό. 28 Αυγούστου το είχε κάνει. Εκείνο τον Αύγουστο ο Κλέων επιστρέφει με το ποδήλατο στο σπίτι και κατά λάθος σκουντά έναν Γερμανό στρατιώτη, ο οποίος εκφράζει πάνω του τα πιο βίαια ένστικτά του. Αιμόφυρτος φτάνει στο σπίτι, μπαίνει στο δωμάτιό του και ζητάει ένα χαμομήλι. Το ποτήρι της ευαισθησίας και της περηφάνιας του ξεχειλίζει. Στα κατάλοιπα του χαμομηλιού αυτού εντοπίζεται η υπερβολική δόση από το υπνωτικό βερονάλ. Η προσωπική μαρτυρία της Πέλειας Τζαρτίλη που με μουσειακή φροντίδα διασώζει σήμερα το μοναδικό αρχείο που υπάρχει για τον αγαπημένο της θείο, έναν από τους πιο σπουδαίους συνθέτες, ποιητές, ερμηνευτές και πιανίστες που ανέδειξε στο πρώτο ήμισυ του περασμένου αιώνα αυτός ο τόπος, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Γιατί αν το όνομα Κλέων Τριανταφύλλου δεν λέει κάτι σε πολλούς, τότε σίγουρα το ψευδώνυμό του, Αττίκ, μαρτυρεί πολύ περισσότερα. Ο Αττίκ γεννιέται το 1885 στο Ζαγαζίκ της Αιγύπτου. Ο πατέρας του, Δημήτριος Τριανταφύλλου, βαθύπλουτος βαμβακοπαραγωγός και έμπορος της Αιγύπτου, πεθαίνει μόλις μεταφέρει την οικογένειά του στην Ελλάδα. Από την άλλη, η μητέρα του, η Εριθέλγη, διαθέτει ένα απαράμιλλο πάθος για τις τέχνες και τα γράμματα. Μάλιστα, σε τέτοιο βαθμό που νοικιάζει ολόκληρο σιδηροδρομικό συρμό για την ίδια, τα παιδιά και το υπηρετικό προσωπικό για ένα ταξίδι-αστραπή στο Παρίσι μόνο και μόνο για να μη χάσουν την παράσταση με τον Καρούζο στην Όπερα! Επιπλέον, οι «Μουσικές Ώρες» αποτελούν κάτι σαν θεσμό για την οικογένεια, όταν η μητέρα και τα δύο αγόρια εναλλάξ, κάθονται στο πιάνο, παίζοντας μουσικές για «τέσσερα χέρια» (a quatre mains). Ο Αττίκ μαθαίνει πιάνο και παράλληλα φλάουτο, τελειοποιώντας το στο Ωδείο Αθηνών. Μετά τις νομικές σπουδές στην Αθήνα τα δύο αδέλφια φεύγουν το 1907 για το Παρίσι. Όπου αντί να σπουδάσουν Πολιτικές Επιστήμες -προορίζονταν για μια λαμπρή διπλωματική καριέρα- εγγράφονται στο περίφημο Conservatoire de Paris. Ο Κλέων μαθαίνει αντίστιξη στην τάξη του Penard και μεταξύ των δασκάλων του συγκαταλέγεται και ο Saint-Sans. Γρήγορα γίνεται περιζήτητος συνθέτοντας και παίζοντας στα μεγαλύτερα κέντρα του Παρισιού. Η αναγνώρισή του είναι τέτοια που υπογράφει συμβόλαιο με τον εκδοτικό μουσικό οίκο Editions Universelles ως ένας από τους τέσσερις μόνιμους συνθέτες του. Αφού όμως στο Παρίσι πηγαίνει ως Τριανταφύλλου, πώς μένει στην ιστορία της γαλλικής πρωτεύουσας ως Αττίκ; «Οι Γάλλοι συνάδελφοί του συνήθιζαν να τον πειράζουν. Το «φυλλού» στα Γαλλικά πάει να πει μπαγαπόντης», εξηγεί η ανιψιά του. «Και έλεγε: αυτό πρέπει να το αλλάξω. Το έκοψε και το έκανε «Τριανταφύλλ». Αλλά ήταν μακρόσυρτο. Και σκεφτόταν: κάτι που να θυμίζει και Ελλάδα και να διαβάζεται στα Λατινικά. Έτσι κατέληξε στο Αττίκ. Και από τότε δεν το άλλαξε». Λόγω της ασθένειας της αδερφής του Νόρας πολύ γρήγορα γυρίζει πίσω στην Ελλάδα. Η Αθήνα δεν του κόβει τα φτερά. Αντιθέτως: Εδώ ανακαλύπτει την έφεσή του στο στίχο. «Είχε από μικρός τη φλέβα. Οταν ήταν στο Παρίσι ο στίχος ήταν ως επί το πλείστον Γάλλων ποιητών. Από τη στιγμή που βάζει τα ελληνικά λόγια αποφασίζει και λέει μόνο δικά του. Αποδεικνύει ότι ήταν και ποιητής».

Πόσοι περνούν απελπισμένοι / με βλέμμα σκυθρωπό / γιατί τρελά πίστεψαν οι καημένοι / στη λέξη «σ'αγαπώ»

Tη λέξη αυτή τη μάγισσα / που 'χει ομορφιές πολλές / μ'άρωμα χάνει, / γίνεται πλάνη

Παντρεύεται τρεις φορές. Το μοναδικό παιδί που κάνει, μωρό ακόμη, πεθαίνει. Η πρώτη του γυναίκα, ο μεγάλος του έρωτας, η Μαρί-Ελέν, μη αντέχοντας την απώλεια, έπειτα από λίγους μήνες φεύγει κι εκείνη από τη ζωή. Η σχέση με τη δεύτερη σύζυγό του, ηθοποιό και καλλονή Μαρίκα Φιλιππίδου, θα αποτελέσει ένα από τα πιο θρυλικά ρομάντζα της εποχής. Για εκείνη γράφει το πασίγνωστο «Είδα Μάτια»:

Είδα μάτια πολλά γαλανά / στη ζωή μου / να κοιτούν απαλά / Και ν'ανάβουν την ψυχή μου

Μα τόσο μαγικά να μιλούν πιο γλυκά / Δεν είδα άλλα και τόσο μεγάλα / στο λέω αληθινά.

Μούσα για τον Αττίκ είναι κάθε του έρωτας. Όταν η Μαρίκα Φιλιππίδου «ξεμυαλίζεται» με τον ψηλό ίλαρχο Σταμάτη Μερκούρη (πατέρα της Μελίνας Μερκούρη) και εγκαταλείπει τον Αττίκ, εκείνος βιώνει μία τραγωδία, την οποία μετουσιώνει σε ποίηση και μουσική. Μάλιστα, όταν κάποιο βράδυ η Μαρίκα επισκέπτεται με το δεύτερο σύζυγό της τη Μάντρα, το κοινό αντιλαμβάνεται την παρουσία τους και ζητάει επίμονα και ρυθμικά το «Είδα Μάτια». Ο Αττίκ φεύγει από τη σκηνή και μέσα σε ελάχιστο χρόνο επιστρέφει με ένα τραγούδι-απάντηση, όπου αποτυπώνει τη συναισθηματική του οδύνη. Πρόκειται για το «Ζητάτε να σας πω»:

Ζητάτε να σας πω / τον πρώτο μου σκοπό / τα περασμένα μου γινάτια / ζητάτε «είδα μάτια» / με σκίζετε κομμάτια

«Αυτό ήταν το μυστικό του: Ανθρωπιά, ευγένεια, ευψυχία. Μελωδίες τέλειες. Αρμονίες άψογες και πλούσιες. Στίχοι ποιητικοί, πότε Βερλαίν και Πορφύρας, πότε Σουρής και Ραμπαγάς. Σε ουσία και φόρμα», γράφει το 1986 στο βιβλίο της, με τίτλο μόνο τη λέξη ΑΤΤΙΚ και μάλιστα σε κεφαλαία γράμματα, η Δανάη Στρατηγοπούλου, μούσα του Αττίκ και του Πάμπλο Νερούδα. «Ηταν ολόκληρος κόσμος γεμάτος μουσική ο άνθρωπος αυτός. Ήταν μια πλημμύρα από μελωδίες, μια ανάγκη έκφρασης με τραγούδια, τραγούδια, τραγούδια…».

Σε μια παλιά πληγή / που ακόμη αιμορραγεί / μη μου γυρνάτε το μαχαίρι, / αφού ο καθένας ξέρει, / τι πόνο θα μου φέρει.

«Εμιμείτο πολύ ωραία τι νομίζετε; Τη μύγα. Άκουγε το βουητό το οποίο εμιμείτο θαυμάσια. Του άρεσε από μικρός να χαζεύει στα τζάμια τις μύγες. Πώς ερωτεύονταν, πώς πήγαιναν δυο δυο, πώς μιλούσε μια μύγα στην άλλη», θυμάται η ανιψιά του Πέλεια. Τις πλούσιες καλλιτεχνικές του ιδιότητες και ανησυχίες θα ξετυλίξει το 1930 στην περίφημη Μάντρα. Ένα πρωτοποριακό εγχείρημα με πρωταγωνιστή τον ίδιο στον πολλαπλό ρόλο του πιανίστα, του συνθέτη, του τραγουδιστή, του ηθοποιού, του μίμου, του «κονφερανσιέ». Πλάι του η Κάκια Μένδρη, η Δανάη, η Νινή Ζαχά, ο Μίμης Τραϊφόρος και αργότερα το «παιδί της ψυχής του», όπως ονομάζει τη Λουίζα Ποζέλι. Ο Αττίκ γράφει για τη Μάντρα τον Ιούνιο του 1944: «Τι ήταν η πρώτη Μάντρα; Πολλές σανίδες, λίγη μπογιά και αρκετή πρωτοπορία. Ενα ξύλινο παράπηγμα-σκηνή, ύψους 6-7 μέτρων και δίπλα η αυλόπορτα είσοδος. Στο δρόμο η πρόσοψη παριστάνει ένα φτωχικό διώροφο σπιτάκι με ζωγραφισμένα πορτοπαράθυρα». Αρχικά στην οδό Μεθώνης και αργότερα στην οδό Αχαρνών, «μαντρώνει» τους Αθηναίους, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι νυχτόβιοι της εποχής, συγκεντρώνει τους πιστούς της καλής μουσικής και συγκινεί με τα «οχτάστιχά» του, που αποδεικνύουν τη μανία του για την τέλεια ρίμα και τη μαγική του διάθεση για αυτοσχεδιασμό πάνω στη σκηνή. Ο Αττίκ είναι ο πρώτος που κάνει οne-man-show στην Ελλάδα. Είναι ο εμπνευστής τού -χωρίς ιστορικό προηγούμενο- ταυτόχρονου διπλού σφυρίγματος. Από τα χείλη του ηχεί μια διπλή μελωδία ισάξια με δύο πνευστά μουσικά όργανα. Και φυσικά στη Μάντρα επιστρατεύει το χιούμορ του ως αντίδοτο στην έντονα συναισθηματική του φόρτιση. Τραγουδά λοιπόν για τον «ξακουστό στην πολυφαγία και λαιμαργία» φίλο του:

Δε σου πάει το πάχος Δημητράκη / Κάνε πια και δίαιτα λιγάκι / Πρέπει να αποφεύγεις τα πολλά πιοτά / Σούπες, μακαρόνια και ζαχαρωτά.

Το ίδιο τραγούδι λέει στα δύσκολα και στη μητέρα του. «Οταν ήταν κακόκεφη εκείνος πήγαινε στο πιάνο, της το τραγουδούσε, εκείνη άρχιζε να χαμογελάει και άλλαζε η ατμόσφαιρα», θυμάται η αγαπημένη ανιψιά του, εξηγώντας την παθολογική αγάπη του Αττίκ για τη μητέρα του. Και όταν το 1940 εκείνη πεθαίνει, η δημιουργική του διάθεση πέφτει ξαφνικά στο κενό. Το τελευταίο του τραγούδι με τον εύγλωττο τίτλο «Χωρίς εσένα», αν και πολλοί νομίζουν ότι είναι ερωτικό, αναφέρεται στη μητέρα του. Μάλιστα, το γράφει, παρατηρώντας τη θέση των πουλιών πάνω στα καλώδια του ρεύματος. Φαντάζεται τα καλώδια ως πεντάγραμμο και τα πουλιά ως νότες. Έτσι γράφονται οι πρώτες νότες του «Χωρίς Εσένα». «Είδες που μπορείς να ξανασυνθέσεις;» του λέει ο αδερφός του. «Ναι, αλλά δεν έχω διάθεση, δεν θέλω. Αυτό το έκανα για τη μητέρα», απαντά εκείνος.

Χωρίς εσένα το μυαλό μου αργεί / άλλους κόσμους η ψυχή μου / τραγικά νοσταλγεί / σαν υπνοβάτης μόλις βγούνε τ'αστέρια / όλο απλώνω τα χέρια προς άλλη γη.

Ο θάνατος της μητέρας του, το άσβεστο μίσος του για τους Γερμανούς κατακτητές, το γεγονός ότι δεν προλαβαίνει έγκαιρα να μεσολαβήσει για να σωθούν τα δύο παιδιά συνεργάτη του από τη Μάντρα και οι συνεχείς αιμοδοσίες στον Ερυθρό Σταυρό κλονίζουν τον εύθραυστο χαρακτήρα του. Αν και σε όλη του τη ζωή αστειεύεται απειλώντας με την αυτοκτονία, εκείνο τον Αύγουστο του 1944 σοβαρολογεί και συντάσσει τη διαθήκη του, γνωρίζοντας πως το τέλος δεν αργεί.

Χωρίς εσένα με βαραίνει η ζωή / όσο και να την υμνούνε τα πουλιά το πρωί / κι όταν βραδιάζει το φριχτό μου μαράζι / χρωματίζει μ'ασχήμια ως κι αυτά τα γιασεμιά / στην ερημιά.

Ευφυής και τρυφερός. Αιματηρά γνήσιος και ειλικρινής. Με ακραία μελό λέξεις και ιστορίες. Χωρίς να γίνεται «μελό». Με το σφυγμό να χτυπά δυνατά στο σήμερα. Ακριβώς έτσι, με τα δάχτυλα στο πιάνο και με πεντάλ κάποιον έρωτα στην τσέπη,

ο Αττίκ διαχρονικά αυτοσχεδιάζει, σφυρίζει, τραγουδάει, γελάει, πονάει. Μουσικά ανυπότακτος και τολμηρός. Πάντα πιστός στην αληθινή νότα της ευαισθησίας.

Ως πότε; Όσο ακόμη αντέχουν τα συναισθήματα. Κι όπως εκείνος συνοψίζει:

Έκλαψα για να γράψω / έγραψα για να τραγουδήσω / κι ετραγούδησα για να ζήσω

ΛΕΩΝΙΔΑ ΝΤΙΛΣΙΖΙΑΝ

http://anemourion.blogspot.gr/

Οι στίχοι του «Honeymoon Song»

I never knew that a day like today lay before us
I’ve got the sun in my heart and my heart’s in the sun
Skies are as bright as your eyes
The horizon is open
Love is the ceiling
Feelings are reeling
Free as the air

Forever on and forever
Forever on side by side
Who ever knew that we two could be free as we’d fancy?
Fancy is free
But are we who are bound to each other by love?
To each other by love

Who ever knew that we two could be free as we’d fancy?
Fancy is free
But are we who are bound to each other by love?
To each other by love
To each other by love
To each other by love

Σεπόλια - Η πόλη μας

http://53gym-athin.att.sch.gr

Το 19ο αιώνα τα Σεπόλια ήταν χωριό της Αττικής, διακριτό γεωγραφικά από την Αθήνα. Το 1879 είχε πληθυσμό 278 κατοίκους.

Εν Αθήναις...στην Αχαρνών

1962 Ο Θόδωρος και το δίκαννο

Σε ποια περιοχή της Αθήνας έβοσκαν παλιά κατσίκες και είχε την ονομασία "Κατσικάδα";;;

Μια... Μέλισσα που ταξιδεύει σε 23 χώρες και ξεκίνησε από την... Φάμπρικα Μακαρονιών

ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ Α. ΚΙΚΙΖΑ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΕΚΛΕΚΤΩΝ ΖΥΜΑΡΙΚΩΝ!

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΔΕΥΤΕΡΟΙ ΡΟΛΟΙ σε ΠΡΩΤΟ ΠΛΑΝΟ (Μέρος 4ο)

Εν Αθήναις....βρε πώς αλλάζουν οι καιροί

Ο θείος μου ο Αττίκ

1962 Νόμος 4000

26/05/2012 H κόλαση της δραχμής

Εν Αθήναις...μια γειτονιά μια ιστορία

Είσαι παλιός, γκάγκαρος Αθηναίος;

Πενιά λυπητερή από μπουζούκια

Πέθανε ο κορυφαίος στιχουργός Κώστας Βίρβος

Οι Beatles τραγουδούν Θεοδωράκη

Οι στίχοι του «Honeymoon Song»

Εν Αθήναις...στο καπνεργοστάσιο μια ζωή

Και έγραφε Η ΑΥΓΗ στα ανέμελα ωραία χρόνια της αντιπολίτευσης ...

Ιστορίες του Καραγκιόζη

Ο λουλάς προστέθηκε αργότερα

Γκέλυ Μαυροπούλου

Αναμνήσεις από τον ''Αγνωστο Πόλεμο'' - τόσο διάσημη τότε ώστε: «Μόλις με είδαν, διαλύθηκε η κηδεία»‏

Δ.Κουλιουριάνος, πρώην υπουργός Οικονομικών (1982-83), μιλάει για την υπερχρέωση της Ελλάδας.

Εν Αθήναις.... θυμάσαι ;