Η πλατεία Εξαρχείων, η καφετέρια ΤSAF και το άγαλμα των Τριών Ερώτων
(στο κέντρο), το 1974
photo by Jeff Schaper
↧
H Πλατεία Εξαρχείων 41 χρόνια πριν
↧
Ιστορία Ραδιοφώνου...
Τo 1926, μέσα στον χώρο της ΔΕΘ, o Χρίστος Τσιγγιρίδης στήνει τον πομπό του.
Τον λειτουργεί μόνον κατά την διάρκεια της ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο. Ο Πρώτος Ραδιοφωνικός Σταθμός της Ελλάδας, των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης είναι πλέον γεγονός. Ο σταθμός του είχε πομπό ισχύος αρχικά 400W και στη συνέχεια 4,5 KW (κιλοβάτ) και εξέπεμπε σε συχνότητα μεσαίων κυμάτων (218,5 kHz), με κεραία ύψους 45 μέτρων. (Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 20).
Ο Χρίστος Τσιγγιρίδης αρχικά πουλάει μεγάφωνα και ενισχυτές στην πρώτη Διεθνή Έκθεση ως αντιπρόσωπος της Γερμανικής εταιρίας SIEMENS-HALSKE.
Ας σημειωθεί ότι το αντικείμενο ήταν άγνωστο τότε στην Ελλάδα. Οι μεγαφωνικές του εγκαταστάσεις και ειδικά τα μεγάφωνά του είχαν χαρακτηρισθεί ως "κλαπατσίμπαλα"και προκαλούσαν δέος και θαυμασμό. Πόσο μάλλον ο ένας και μοναδικός ραδιοφωνικός δέκτης που στήθηκε απ΄ αυτόν στην πλατεία της Έκθεσης.
Τα μεγάφωνά του διαφήμιζαν τους εκθέτες και έπαιζαν μουσική. Ο όρος μεγάφωνο ήταν τότε αδόκιμος. Έτσι, μετάφρασε τον Αγγλικό όρο Loudspeaker στην κυριολεξία, που είναι "ΜΕΓΑΣ ΛΕΚΤΗΣ "
Ξεκινάει τη λειτουργία του την 25η Μαρτίου του 1926, οπότε και είχε μόνο δύο ακροατές. Ο ένας ήταν στην περιοχή της πλατείας Ιπποδρομίου και ο άλλος σε ένα αγγλικό καράβι στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Ας μη ξεχνούμε ότι ένας ραδιοφωνικός δέκτης την εποχή εκείνη κόστιζε όσο μια μικρή περιουσία, όμως πολύ σύντομα οι δέκτες χιλιαπλασιάστηκαν.
Ας μη ξεχνούμε ότι ένας ραδιοφωνικός δέκτης την εποχή εκείνη κόστιζε όσο μια μικρή περιουσία, όμως πολύ σύντομα οι δέκτες χιλιαπλασιάστηκαν.
(δεξιά φωτ. ο Τσιγγιρίδης μπροστά στα μηχανήματά του)
Η αυστηρή νομοθεσία για τις ραδιοφωνικές εκπομπές υπήρχε ήδη και έτσι για αρκετά χρόνια η λειτουργία του πομπού επιτρεπόταν μόνον κατά την διάρκεια της ΔΕΘ. Οι προσπάθειες του Τσιγγιρίδη να πάρει άδεια διαρκούς λειτουργίας ήταν συνεχείς. Όμως, για πολλά χρόνια παρέμειναν άκαρπες.
Ο Τσιγγιρίδης λειτουργούσε τον πομπό του με προσωπικές θυσίες. Είχε θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία του οράματος. Από τον Σταθμό του Τσιγγιρίδη πέρασαν ουκ ολίγοι καλλιτέχνες. Το γραμμόφωνο μόλις είχε γίνει ηλεκτρικό, οι δίσκοι λιγοστοί κι ακόμη φτωχότερη η Ελληνική δισκογραφία. Ούτε το μαγνητόφωνο είχε έλθει στο προσκήνιο ακόμη.
Έτσι, το μουσικό πρόγραμμα αποτελούνταν από ζωντανές εκτελέσεις κομματιών από τραγουδιστές και οργανοπαίχτες, μέσα στο στούντιο καθώς και ειδήσεις, συνεντεύξεις, διαλέξεις από καθηγητές και περιστασιακά σχόλια από τον ίδιο τον Τσιγγιρίδη. Σε αυτό το πρώτο στάδιο, χρηματοδοτούσε τις λειτουργίες του σταθμού από τις δικές του οικονομίες, και χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να αρχίσει να έχει κέρδη από τον αυξανόμενο αριθμό των διαφημίσεων. Βασικοί συνεργάτες του Τσιγγιρίδη στη δεκαετία του '30 υπήρξαν οι: Μ. Γροσομανίδης, Νίκος Καρμίρης, Α. Στρατίδης, Τραϊανού, Κοσμάς Τσαντσάνογλου κ.α.
Η ιστορία του ραδιοφώνουΣτην Ελλάδα, όπως συνέβη και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, η ραδιοφωνία ξεκίνησε δειλά την δεκαετία του 20΄.Την εποχή που στην χώρα μας ακόμη πειραματιζόμασταν στις ΗΠΑ υπήρχαν περισσότεροι από 500 σταθμοί. Την 1η Μαρτίου 1922, όταν η Ελλάδα είχε εμπλακεί στη μικρασιατική εκστρατεία, ο Κώστας Πετρόπουλος, καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, επέδειξε ένα ολοκληρωμένο σύστημα ραδιοφωνικής λήψης στην Εταιρεία Φυσικών Επιστημών.
Ένα χρόνο αργότερα, το πρώτο πείραμα ραδιοφωνικής μετάδοσης στην Ελλάδα έγινε στον σταθμό Βοτανικού της Διεύθυνσης Ραδιοηλεκτρικής Υπηρεσίας Ναυτικού (ΔΡΥΝ) στην Αθήνα, χρησιμοποιώντας έναν πομπό 200 Βατ. Αυτά τα πρώτα πειράματα διήρκεσαν μόνο μερικές εβδομάδες και έγιναν με μηχανήματα κατασκευασμένα από τη σουηδική εταιρεία.
Swensa Radio Aktiebolaget («Ραδιοφωνία», 1956, σελ. 572).
Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο χρόνων, έγιναν κι άλλες πειραματικές μεταδόσεις στην Αθήνα, στη σχολή Μεγαρέως, που ήταν η πρώτη σχολή στην Ελλάδα που προσέφερε σπουδές ραδιοφώνου και ηλεκτρονικών. Αυτές οι εκπομπές γίνονταν από ερασιτέχνες που ίδρυσαν την Ένωση Ελλήνων Ερασιτεχνών Ασυρμάτου. Οι εκπομπές διαφημίστηκαν στις εφημερίδες με αποτέλεσμα διάφοροι ν’ αρχίσουν να φτιάχνουν μόνοι τους ή να αγοράζουν δέκτες για να τις ακούν ή για να «πιάνουν» ξένους σταθμούς.
Το Υπουργείο Ναυτικών, το οποίο ήταν αρμόδιο για την ραδιοφωνία μεταξύ 1921 και 1926, παραχωρούσε άδειες λήψης έναντι 500 δραχμών. Η εγκατάσταση εξωτερικής κεραίας απαγορευόταν, και επιτρεπόταν μόνο μια εσωτερική κεραία σε κάθε σπίτι. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση ήθελε να αποθαρρύνει την εξάπλωση της ραδιοφωνίας, μέχρις ότου αποκτήσει ολοκληρωτικό έλεγχο πάνω της. Επιπλέον, στη Βόρεια Ελλάδα δεν επιτρεπόταν η κατοχή δεκτών μέχρι το 1928.
(«Ραδιοφωνία», 1956, σελ. 572).
Το 1926, στο Υπουργείο Συγκοινωνίας, αρμόδιο για τα Ταχυδρομεία, τον Τηλέγραφο και την τηλεφωνία, ιδρύθηκε ειδική Ράδιο-ηλεκτρική Υπηρεσία για να αναλάβει τον έλεγχο των ραδιοφωνικών εκπομπών. Το Υπουργείο πραγματοποίησε αργότερα περιοδικές μεταδόσεις από τον Πειραιά για το Λιμενικό Σώμα και μετέδιδε εκκλησιαστικές λειτουργίες για τους ασθενείς νοσοκομείων
(Emery, 1969, 572).
(Emery, 1969, 572).
Ο πρώτος σταθμός που μετέδωσε κανονικά προγράμματα (όπως γράφαμε στο ξεκίνημα του άρθρου), ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη το 1926 από τον Χρήστο Τσιγγιρίδη, ο οποίος είχε ζήσει στη Γερμανία αρκετά χρόνια και είχε σπουδάσει ηλεκτρονική στο Πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης. Γυρίζοντας στην Ελλάδα, ο Τσιγγιρίδης είχε φέρει μαζί του όλα τα αναγκαία εξαρτήματα που χρειάζονταν για να φτιάξει πομπό. Λειτούργησε τον σταθμό του από στούντιο που έχτισε στον χώρο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης.
Το 1929 η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου άρχισε να κάνει κάποιες προσπάθειες για να αναπτυχθεί η ραδιοφωνία. Ξεκίνησε τις διαδικασίες με το να ζητήσει προσφορές για την εγκατάσταση πομπού που θα εξυπηρετούσε ολόκληρη τη χώρα. Η χαμηλότερη προσφορά προήλθε από κάποιον Ηρακλή Δημητριάδη, που πρότεινε να αναλάβει την εγκατάσταση και λειτουργία πομπού Marconi ισχύος 12 KW (κιλοβάτ) και να χρεώνει κάθε ιδιοκτήτη ραδιοφωνικού δέκτη 1 δραχμή την ημέρα. Αυτή η συμφωνία κατέρρευσε αργότερα, λόγω διαφωνιών μεταξύ του Δημητριάδη και της κυβέρνησης. Μια παρόμοια συμφωνία έγινε το 1930 με τον Εμμανουήλ Μάρκογλου η οποία αργότερα ακυρώθηκε από την κυβέρνηση.
(Χατζηδούλης, 1988, Μάιος 27).
(Χατζηδούλης, 1988, Μάιος 27).
Παρ’ όλα αυτά, συνεχίστηκαν να γίνονται για μερικά ακόμα χρόνια πειραματικές μεταδόσεις από τον Όμιλο Φίλων Ασύρματου που ιδρύθηκε το 1927 (Τριανταφυλλόπουλος, 1987). Ο Όμιλος οργάνωσε σεμινάριο για την τεχνολογία του ραδιοφώνου το 1930 που περιελάμβανε και τη ραδιοφωνική εκπομπή της εναρκτήριας ομιλίας που απηύθυνε στο σεμινάριο ο υπουργός Συγκοινωνίας (Χατζηδούλης, 1988, 1η Ιουλίου). Υπήρχαν μόνο μερικοί χιλιάδες ραδιοφωνικοί δέκτες στην Ελλάδα την εποχή εκείνη, που συντονίζονταν στους παραπάνω σταθμούς και στα προγράμματα στην ελληνική γλώσσα που εκπέμπονταν από την Ιταλία. Το κόστος ενός δέκτη ήταν περίπου 8.000 δραχμές, απαγορευτικό για τον μέσο πολίτη.
(Χατζηδούλης, 1988, 23 Μαΐου).
(Χατζηδούλης, 1988, 23 Μαΐου).
Το 1936 η δικτατορία του Ι. Μεταξά αποφάσισε να δημιουργήσει κρατικό ραδιοφωνικό σύστημα. Για τον Μεταξά, η ίδρυση ελληνικού ραδιοφωνικού δικτύου δεν ήταν μόνο ζήτημα εθνικής υπερηφάνειας, αλλά και μέσο για την «εκπαίδευση» της ελληνικής κοινωνίας. Η έντονη συμπάθειά του για το γερμανικό «Τρίτο Ράιχ» είχε ως αποτέλεσμα σημαντική γερμανική διείσδυση στην ελληνική οικονομία. Στο πλαίσιο αυτής της διείσδυσης, το 1936 η κυβέρνηση υπέγραψε συμβόλαιο με τη γερμανική εταιρεία Telefunken για την κατασκευή ενός πομπού μεσαίων κυμάτων ισχύος 100 W (Watt, βατ) στη Θεσσαλονίκη, ενός πομπού βραχέων κυμάτων 5 kW στην Κέρκυρα, και ενός πομπού επίσης βραχέων ισχύος 20 kW στην Αθήνα. Το συμβόλαιο γρήγορα ακυρώθηκε, αλλά αντικαταστάθηκε από ένα νέο συμβόλαιο με το οποίο η Telefunken θα εγκαθιστούσε πομπό μεσαίων κυμάτων ισχύος 15 kW στα Λιόσια.
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 18).
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 18).
Στις 25 Μαρτίου 1938, η Ελλάδα ήταν μια από τις τελευταίες ευρωπαϊκές χώρες που απέκτησε εθνικό ραδιοφωνικό σταθμό με τον βασιλιά Γεώργιο Β΄ να τον εγκαινιάζει (εκφωνώντας μέσω του σταθμού το διάγγελμα για την εθνική γιορτή). Κανονικό πρόγραμα, με μουσική από τη συμφωνική ορχήστρα του σταθμού, χορωδία, ειδήσεις, και κλασική μουσική, άρχισε να μεταδίδεται στις 21 Μαΐου 1938.
(Χατζηδούλης, 1988, 21 Μαΐου).
(Χατζηδούλης, 1988, 21 Μαΐου).
Το 1938 η κυβέρνηση ίδρυσε την Υπηρεσία Ραδιοφωνικών Εκπομπών που ανέλαβε την ευθύνη λειτουργία του σταθμού, η οποία ανήκε στο υπουργείο Τύπου και Τουρισμού. Όμως ο έλεγχος γενικά των τηλεπικοινωνιών ήταν υπό την ευθύνη του υπουργείου Συγκοινωνιών.
Μερικούς μήνες αργότερα, ένα άλλο συμβόλαιο υπογράφηκε με την Telefunken για να αυξηθεί η ισχύς του εθνικού σταθμού από 15 σε 70 kW, αλλά η ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας ανέβαλε το σχέδιο. Κατά τη διάρκεια των πρώτων σταδίων του πολέμου, οι δύο υπάρχοντες σταθμοί (Αθηνών-Θεσσαλονίκης) μετέφεραν νέα από το μέτωπο και προσπαθούσαν να ανεβάσουν το ηθικό των στρατιωτών και του λαού.
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 21).
Κατοχή
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής (1941-1944), δεν υπήρξε καμιά επέκταση του δικτύου. Οι δυνάμεις κατοχής διέλυσαν το υπουργείο Τύπου και Τουρισμού και ίδρυσαν την Ανώνυμη Ελληνική Ραδιοφωνική Εταιρεία (ΑΕΡΕ) που ανέλαβε τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις. Την ίδια περίοδο η Υπηρεσία Λογοκρισίας, με έδρα τη γερμανική πρεσβεία, επέβλεπε τις ειδικές προπαγανδιστικές εκπομπές.(«Ραδιοφωνία», 1956, σελ. 572).
Οι δυνάμεις κατοχής υποχρέωσαν επιπλέον όλους τους ιδιοκτήτες ραδιοφώνων μέσα και γύρω από την Αθήνα να δηλώσουν τις συσκευές τους. Οι συσκευές «σφραγίστηκαν» με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να πιάνουν μόνο τον εθνικό σταθμό των Αθηνών –τον οποίο οι γερμανικές δυνάμεις έλεγχαν. Αλλά ραδιοφωνικές συσκευές υπήρχαν σε όλη τη χώρα και επανειλλημένα εκδόθηκαν διαταγές να παραδωθούν τα ραδιόφωνα, επί ποινή ισόβιας φυλάκισης ή και ακόμη και θανάτου.
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 22).
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 22).
Ο ραδιοσταθμός Τσιγγιρίδη παρενέβαλε σκοπίμως από τις αρχές του Δευτέρου Παγκοσμίου τον προπαγανδιστικό φασιστικό ραδιοφωνικό σταθμό του Μπάρι. Από το ραδιοσταθμό Θεσσαλονίκης ενημερώθηκαν επίσης οι Θεσσαλονικείς την εισβολή των Ιταλών, καθώς το σήμα του ραδιοσταθμού Αθηνών δεν έφτανε στη Θεσσαλονίκη. Κατά τη γερμανική κατοχή ο πομπός κατασχέθηκε και ο Τσιγγιρίδης φυλακίστηκε. Οι Γερμανοί στρατιωτικοί πίστευαν ότι θα μπορούσαν να λειτουργήσουν τον πομπό μόνοι τους. όμως αυτό στάθηκε αδύνατο, έτσι την επόμενη κι όλας ημέρα τον αποφυλάκισαν για μπορέσουν να κάνουν την προπαγάνδα τους.
Στόχος των Γερμανών ήταν να απομονωθούν οι Έλληνες από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά πολλοί κράτησαν τα ραδιόφωνά τους κρυμμένα –μερικοί έφθασαν να τα θάψουν στην αυλή τους– και πολλοί συχνά άκουγαν την ελληνική εκπομπή του BBC «Εδώ Λονδίνο».
Οι δέκτες είχαν σφραγιστεί από τους κατακτητές κι έτσι ο Τσιγγιρίδης άκουγε το BBC στον δικό του δέκτη (τον οποίο οι Γερμανοί είχαν αφήσει ασφράγιστο για να μπορούν να αναμεταδίδουν διάφορους γερμανικούς σταθμούς) και μετέφερε τα νέα στους γύρω, όταν πήγαινε στο καφενείο. Μάλιστα μια φορά κινδύνεψε να τον πιάσουν επ΄ αυτοφώρω, όμως χάρις στην ετοιμότητά του, πρόλαβε και γύρισε το καντράν σε γερμανικό σταθμό.
Οι Γερμανοί ήθελαν να χρησιμοποιήσουν του δύο ελληνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς για προπαγάνδα και για να ψυχαγωγήσουν τις στρατιωτικές δυνάμεις τους. Τους ήταν πολύ εύκολο να χειριστούν τον γερμανικής κατασκευής σταθμό της Αθήνας, αλλά ο σταθμός του Τσιγγιρίδη στη Θεσσαλονίκη είχε κατασκευαστεί από τον ίδιο τον Τσιγγιρίδη και έμοιαζε «πραγματικό χάος» .
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 27).
Οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να καλέσουν τον Τσιγγιρίδη να θέσει σε λειτουργία τον σταθμό. Ο Τσιγγιρίδης σαμποτάριζε συνέχεια τις γερμανικές μεταδόσεις προσποιούμενος βλάβες στα μηχανήματα και συχνά κλείνοντας τον σταθμό επειδή, υποτίθεται, χρειαζόταν επισκευές. Οι Γερμανοί φυλάκισαν τον Τσιγγιρίδη και προσπάθησαν να δουλέψουν στον σταθμό μόνοι τους. Ανίκανοι να το πετύχουν, έφεραν ξανά πίσω τον Τσιγγιρίδη, τοποθέτησαν κι έναν από τους μηχανικούς τους μαζί του για να μάθει να χειρίζεται τον σταθμό, κι επίσης κατέγραφαν κάθε κίνησή του μέσα στο σταθμό. Γνωρίζοντάς το, ο Τσιγγιρίδης συνέχεια έκανε άσχετες συνδέσεις, και οι Γερμανοί ποτέ δεν κατάφεραν να κάνουν τον σταθμό να λειτουργήσει. Τελικά, επέτρεψαν στον Τσιγγιρίδη να διοικεί τον σταθμό αν και συνέχισε να τον κλείνει για «απαραίτητες επισκευές». Οι γερμανικές δυνάμεις τελικά κατασκεύασαν δικό τους στθαμό 20 kW στη Θεσσαλονίκη.
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 25).
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 25).
Αποχωρώντας από την Ελλάδα στις 12 Οκτωβρίου 1944, οι γερμανικές δυνάμεις προσπάθησαν να καταστρέψουν τον εθνικό σταθμό με ωρολογιακές βόμβες, αλλά τα σχέδιά τους ανακαλύφθηκαν από τους τεχνικούς ραδιοφώνου και την ελληνική αντίσταση, και οι βόμβες εν μέρει εξουδετερώθηκαν πριν εκραγούν. Στις 20 Οκτωβρίου, δύο μέρες μετά την επιστροφή της ελληνικής κυβέρνησης από την εξορία, ο σταθμός ξανάρχισε να εκπέμπει κανονικά.
(«Ραδιοφωνία», 1956, σελ. 572).
(«Ραδιοφωνία», 1956, σελ. 572).
Οι Γερμανοί όμως προξένησαν εξαιρετικά μεγάλες ζημιές στον σταθμό του Τσιγγιρίδη, και πήραν μαζί τους τα μηχανήματα του δικού τους σταθμού. Ο σταθμός του Τσιγγιρίδη ξαναβγήκε «στον αέρα» τον Σεπτέμβριο του 1945. (Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 26).
Μετά την απελευθέρωση
Mετά την απελευθέρωση ο πομπός αγοράσθηκε από τον Μάρκο Βαφειάδη και λειτούργησε για λίγο υπέρ αυτού, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Το 1945 επιστρέφει στα χέρια του ιδιοκτήτη του και ξαναρχίζει τις εκπομπές. Για περίπου ένα χρόνο ο πομπός πήρε προσωρινή άδεια συνεχούς λειτουργίας.
Το 1947 αγοράζει τον πομπό Τσιγγιρίδη το ΕΙΡ, που είχε ξεκινήσει εκπομπές το 1938. Καταργεί τα μηχανήματά του, και εγκαθιστά στον ίδιο χώρο νέο, ισχυρότερο πομπό, με στούντιο στο Σπίτι του Στρατιώτη, δίπλα από το στρατιωτικό θέατρο, στην θέση του υπό ανέγερση δημαρχιακού μεγάρου μπροστά από το 3ο Σώμα Στρατού. Ο Τσιγγιρίδης παραμένει άεργος μετά την αναγκαστική εξαγορά των μηχανημάτων του, καθώς το κρατικό ίδρυμα αποφασίζει να μην αξιοποιήσει την τεχνογνωσία και την εμπειρία του. Τελικά πεθαίνει την ίδια χρονιά και κηδεύεται με τιμές που ποτέ δεν γνώρισε εν ζωή.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 ο εθνικός ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών λειτουργούσε υπό καθεστώς λογοκρισίας και εξέπεμπε κυρίως τα βράδια. Το πρόγραμμά του περιελάμβανε ειδήσεις, παιδικές εκπομπές, κλασική και σύγχρονη ελληνική και ξένη μουσική, εκκλησιαστικές λειτουργίες, καθώς και εκπαιδευτικά προγράμματα που απευθύνονταν σε γυναίκες, αγρότες και άλλες κοινωνικές ομάδες. (Κωτσάκη, 1988).
Μετά τον πόλεμο
Στο πλαίσιο της γενικότερης μεταπολεμικής ανασυγκρότησης της χώρας, η ελληνική κυβέρνηση το 1945 αποφάσισε να αναδιοργανώσει και να αναπτύξει τη ραδιοφωνία. Με τον νόμο 1755/1945 ιδρύθηκε το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) που το διοικούσε συμβούλιο διορισμένο από την κυβέρνηση και υπαγόταν στο Υπουργείο Προεδρίας. Το ΕΙΡ ανέλαβε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της ΑΕΡΕ και είχε το μονοπώλιο των ραδιοφωνικών εκπομπών στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα υπήρχε ένας μόνο ραδιοφωνικός σταθμός με κανονικά προγράμματα που ανήκε στο κράτος και ο σταθμός που ανήκε στον Τσιγγιρίδη. Το ΕΙΡ δοκίμασε να πιέσει τον Τσιγγιρίδη να εκπέμπει με το εθνικό σήμα, και όταν αρνήθηκε του έκλεισαν το σταθμό.
(«Ραδιοφωνικός Σταθμος», 1945).
(«Ραδιοφωνικός Σταθμος», 1945).
Φαίνεται ότι η κυβέρνηση ήθελε ολοκληρωτικό έλεγχο αυτού του σημαντικού εργαλείου γιατί θα μπορούσε να παίξει ρόλο στην έκβαση του εμφύλιου πολέμου.
Το ΕΙΡ τότε προχώρησε στην δημιουργία δικού του σταθμού στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος ολοκληρώθηκε το 1947. Ο σταθμός είχε πολύ μικρή ισχύ, και το σήμα του λαμβανόταν μόνο μέσα και γύρω από τη Θεσσαλονίκη. Έτσι, το 1947, όταν ο Τσιγγιρίδης πέθανε, το ΕΙΡ διέθετε δυο μόνο σταθμούς στην Ελλάδα, με τρία στούντιο στο Ζάππειο, φτωχά εξοπλισμένα με πεπαλαιωμένα μηχανήματα. Επειδή οι σταθμοί δεν είχαν έσοδα από διαφημίσεις, το ΕΙΡ εχρηματοδοτείτο από την εισφορά που πλήρωναν οι κάτοχοι ραδιοφώνων, που υπολογίζονται σε 40.000 περίπου.
(Unesco, 1947, σελ. 123).
Το ΕΙΡ τότε προχώρησε στην δημιουργία δικού του σταθμού στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος ολοκληρώθηκε το 1947. Ο σταθμός είχε πολύ μικρή ισχύ, και το σήμα του λαμβανόταν μόνο μέσα και γύρω από τη Θεσσαλονίκη. Έτσι, το 1947, όταν ο Τσιγγιρίδης πέθανε, το ΕΙΡ διέθετε δυο μόνο σταθμούς στην Ελλάδα, με τρία στούντιο στο Ζάππειο, φτωχά εξοπλισμένα με πεπαλαιωμένα μηχανήματα. Επειδή οι σταθμοί δεν είχαν έσοδα από διαφημίσεις, το ΕΙΡ εχρηματοδοτείτο από την εισφορά που πλήρωναν οι κάτοχοι ραδιοφώνων, που υπολογίζονται σε 40.000 περίπου.
(Unesco, 1947, σελ. 123).
Το 1948, καθώς η οικονομική κατάσταση βελτιωνόταν, ένας πομπός βραχέων κυμάτων 7,5 kW εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και έγινε εισαγωγή μηχανημάτων λήψης και ανταλλακτικών αξίας 50.000 δολλαρίων. (Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 29).
Στα τέλη της δεκαετίας του 1940 η δημιουργία ραδιοφωνικών σταθμών άρχισε να επιταχύνεται. Σταθμοί κατασκευάστηκαν όχι μόνο από το ΕΙΡ αλλά επίσης και από ιδιωτικά συμφέροντα και από τις ένοπλες δυνάμεις. Ο σταθμός των ενόπλων δυνάμεων άρχισε σαν πειραματικός σταθμός από στρατιώτες για τη δική τους διασκέδαση κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου.
(McDonald, 1983, σελ. 164).
Άλλοι σταθμοί των ενόπλων δυνάμεων κατασκευάστηκαν με τη βοήθεια του Αμερικανικού Πενταγώνου το 1949, όταν με τον νόμο 968/1949 ιδρύθηκε ο Κεντρικός Ραδιοφωνικός Σταθμός Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδος (που ονομαζόταν στην τρέχουσα «το Ενόπλων Δυνάμεων» ή απλώς «το Ενόπλων», κατ’ αναλογίαν προς «το ΕΙΡ»). Μέχρι το τέλος του 1949 λειτουργούσαν πέντε αντίστοιχοι στρατιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, υπό τον έλεγχο της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού.
(McDonald, 1983, σελ. 164).
(McDonald, 1983, σελ. 164).
Οι σταθμοί των ενόπλων δυνάμεων ιδρύθηκαν για να «διαφωτίσουν» κατοίκους της Βόρειας Ελλάδας για τους κινδύνους του κομμουνισμού κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εμφύλια αντιπαράθεση, βοήθησαν την ελληνικη κυβέρνηση κατασκευάζοντας δυο ραδιοφωνικούς σταθμούς που εξέπεμπαν προγράμματα της Φωνής της Αμερικής (VOA) μέρος της ημέρας και προγράμματα της ελληνικής κυβέρνησης το υπόλοιπο της ημέρας.
(«Νέο Ραδιόφωνο των ΗΠΑ», 1949).
(«Νέο Ραδιόφωνο των ΗΠΑ», 1949).
Αυτοί οι σταθμοί παρέμειναν και επεκτάθηκαν ακόμη και όταν πια άμεσος (κομμουνιστικός) κίνδυνος δεν υπήρχε. Το 1951 ο νόμος 1663/1951 νομιμοποίησε τη λειτουργία των σταθμών των Ενόπλων Δυνάμεων.
Οι εκπομπές των στρατιωτικών σταθμών απευθύνονταν όχι μόνο προς τις ένοπλες δυνάμεις αλλά και προς το γενικό κοινό. Τα προγράμματά τους χρηματοδοτούνταν από στρατιωτικά κονδύλια (τον προϋπολογισμό του ΥΕΘΑ) και από διαφημιστικά έσοδα. Η ενίσχυση των δραστηριοτήτων των στρατιωτικών ραδιοσταθμών από τις Ηνωμένες Πολιτείες επεκτάθηκε περαιτέρω με τη δωρεά δεκτών σε χωριά, έτσι ώστε οι χωρικοί «να εφοδιαστούν με επιχειρήματα για να αντιμετωπίσουν τη στατιαστική προπαγάνδα των κομμουνιστών πρακτόρων και, στις περιοχές κοντά στα βόρεια σύνορα, να αντικρούσουν τις πληροφορίες που στέλνει πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα το ελεγχόμενο από τους σοβιετικούς ραδιόφωνο».
(Sadgwich, 1953).
Οι εκπομπές των στρατιωτικών σταθμών απευθύνονταν όχι μόνο προς τις ένοπλες δυνάμεις αλλά και προς το γενικό κοινό. Τα προγράμματά τους χρηματοδοτούνταν από στρατιωτικά κονδύλια (τον προϋπολογισμό του ΥΕΘΑ) και από διαφημιστικά έσοδα. Η ενίσχυση των δραστηριοτήτων των στρατιωτικών ραδιοσταθμών από τις Ηνωμένες Πολιτείες επεκτάθηκε περαιτέρω με τη δωρεά δεκτών σε χωριά, έτσι ώστε οι χωρικοί «να εφοδιαστούν με επιχειρήματα για να αντιμετωπίσουν τη στατιαστική προπαγάνδα των κομμουνιστών πρακτόρων και, στις περιοχές κοντά στα βόρεια σύνορα, να αντικρούσουν τις πληροφορίες που στέλνει πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα το ελεγχόμενο από τους σοβιετικούς ραδιόφωνο».
(Sadgwich, 1953).
Επειδή οι σταθμοί των ενόπλων δυνάμεων διεύρυναν τη δημοτικότητά τους, το ΕΙΡ ίδρυσε νέα υπηρεσία το 1952, το Δεύτερο Πρόγραμμα, για να μεταδίδει εκπομπές παρόμοιες μ’ αυτές των σταθμών των ενόπλων δυνάμεων. Το Δεύτερο Πρόγραμμα μετέδιδε διαφημίσεις και προγράμματα με δημοφιλή μουσική –σε αντίθεση με τον πιο σοβαρό προσανατολισμό του Πρώτου Προγράμματος, το οποίο μετέδιδε ειδήσεις, πληροφορίες, εκπαιδευτικά και καλλιτεχνικά προγράμματα, αλλά όχι διαφημίσεις. Έτσι ή αλλιώς, όλοι οι σταθμοί από το 1946 έως το 1953, είτε στρατιωτικοί είτε πολιτικοί, λειτουργούσαν υπό καθεστώς αυστηρής προληπτικής λογοκρισίας, που τον ασκούσε η κυβέρνηση βάσει του νόμου 818/1946.
(McDonald, 1983, σελ. 162).
(McDonald, 1983, σελ. 162).
Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, άρχισαν να εμφανίζονται ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί. Ο πρώτος τέτοιος σταθμός βγήκε στον αέρα το 1950 και λειτουργούσε στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Αυτός ο σταθμός δεν έζησε πολύ, αλλά άλλοι ιδιωτικοί σταθμοί ιδρύθηκαν το 1952. Το ΕΙΡ δεν ενθάρρυνε τη δημιουργία τέτοιων σταθμών, αλλά και δεν προσπάθησε να τους σταματήσει, προφανώς γιατί οι περισσότεροι από αυτούς είχαν μικρή ισχύ και ήσαν μακριά από την Αθήνα. Αυτοί οι σταθμοί χρηματοδοτούνταν από διαφημίσεις.
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 39).
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 39).
Μετά την ψήφιση του συντάγματος του 1952, το κοινοβούλιο ψήφισε και τον νόμο 2312/1953, με τον οποίο το ΕΙΡ απόκτησε εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας, παραχωρώντας του ξανά το μονοπώλιο των ραδιοφωνικών εκπομπών, αν και οι σταθμοί των Ενόπλων Δυνάμεων δεν επηρεάζονταν. Ενώ τα προγράμματα και η λειτουργία της ήταν κάτω από τον έλεγχο του Υπουργού Προεδρίας Κυβερνήσεως, και οι τεχνικές λειτουργίες κάτω από τον έλεγχο του Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνικων, το ΕΙΡ, ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, ήταν διοικητικά και οικονομικά αυτόνομο. Αυτό το μοντέλο παρέμεινε σε λειτουργία για μερικά χρόνια, και μερικά από αυτό στοιχεία παραμένουν και σήμερα.
Το άρθρο 2 του νέου νόμου έδωσε στο ΕΙΡ το δικαίωμα να διατηρήσει και να εκμεταλλευτεί όλα τα τεχνικά μέσα για εκπομπή προγραμμάτων στο εσωτερικό και εξωτερικό. Το άρθρο 3 προέβλεπε τη δημιουργία εννεαμελούς Δ.Σ. Στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου περιλαμβάνονταν δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιώτες που διορίζονταν από τον υπουργό Προεδρίας. Ο γενικός διευθυντής του ΕΙΡ διοριζόταν από το υπουργικό συμβούλιο με εισήγηση του υπουργού Προεδρίας. Μεταξύ του 1945 και 1965 υπήρξαν 22 γενικοί διευθυντές στο ΕΙΡ.
(McDonald, 1983, σελ. 162).
Το άρθρο 2 του νέου νόμου έδωσε στο ΕΙΡ το δικαίωμα να διατηρήσει και να εκμεταλλευτεί όλα τα τεχνικά μέσα για εκπομπή προγραμμάτων στο εσωτερικό και εξωτερικό. Το άρθρο 3 προέβλεπε τη δημιουργία εννεαμελούς Δ.Σ. Στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου περιλαμβάνονταν δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιώτες που διορίζονταν από τον υπουργό Προεδρίας. Ο γενικός διευθυντής του ΕΙΡ διοριζόταν από το υπουργικό συμβούλιο με εισήγηση του υπουργού Προεδρίας. Μεταξύ του 1945 και 1965 υπήρξαν 22 γενικοί διευθυντές στο ΕΙΡ.
(McDonald, 1983, σελ. 162).
Τον Σεπτέμβριο του 1954 ιδρύθηκε το Τρίτο Πρόγραμμα του ΕΙΡ, με πρότυπο το Τρίτο πρόγραμμα του BBC, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στην κλασική μουσική αλλά λειτουργώντας μόνο λίγες ώρες κάθε μέρα. Η πολιτική σταθερότητα και η οικονομική ανάκαμψη της δεκαετίας του 1950 και των αρχών της δεκαετίας του 1960, που επέτρεψε στην Ελλάδα να αναπτυχθεί οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά, έδωσε επίσης τη δυνατότητα να αυξηθεί και ο αριθμός των ραδιοφωνικών σταθμών. Μέχρι το 1961 υπήρχαν πέντε ιδιωτικοί και δώδεκα σταθμοί του ΕΙΡ. υπήρχαν επίσης και δώδεκα ραδιοφωνικοί σταθμοί των ενόπλων δυνάμεων, που λειτουργούσαν κυρίως στην Βόρειο Ελλάδα. Οι σταθμοί των Ενόπλων, είχαν μικρότερη ισχύ και κάλυπταν πολύ λιγότερη έκταση απ’ ότι οι εθνικοί σταθμοί.
Ο Χρίστος Τσιγγιρίδης στο εργαστήριο του Πολυτεχνείου, τέταρτος από αριστερά
↧
↧
Βόλτα στη Στάνη της Ομόνοιας με γεύσεις παιδικές!
Από το 1936 με ρυζόγαλο, κρέμα, λουκουμάδες
Το μαγαζί Στέκι του Αυλωνίτη, της Βασιλειάδου και του Χατζηχρήστου, το παραδοσιακό αυτό γαλακτοπωλείο έχει ιστορία από το 1931.
Θα τη βρείτε ανοιχτή από τις 06.00 κάθε πρωί έως τις 23.00. Αν είστε τυχεροί θα ακούσετε και λεπτομέρειες για την παρασκευή των γλυκών από τον Θανάση Καραγεώργο, που μαζί με τον θείο του Γιάννη, αποτελούν τους συνεχιστές της οικογενειακής επιχείρησης.
Τι ψωνίζουμε Καθίστε να ξαποστάσετε στη «Στάνη» και βουτήξτε μέσα σε λουκουμάδες με μέλι, σ’ ένα ποτήρι με ανθόγαλα ή σ’ ένα γιαούρτι με μέλι.
Κι αν είναι πρωί προτιμήστε ζεστό γάλα που συνοδεύεται από ζεστό φρατζολάκι με βούτυρο και μέλι. Μη φύγετε χωρίς ρυζόγαλο, κρέμα και οπωσδήποτε παραδοσιακό πραγματικά χειροποίητο γιαούρτι φτιαγμένο με γάλα από πρόβατα ελληνικής ράτσας και 7% λιπαρά.
Ρίξτε και ένα βλέφαρο στα γλυκά ταψιού -γαλακτομπούρεκο, μπακλαβά, καταΐφι, καρυδόπιτα και ραβανί που φτιάχνονται με τον ίδιο τρόπο από το 1931.
Πηγή: glykesistories.gr
↧
Εν Αθήναις....Κυριακή στο γήπεδο
Καθ΄ότι ο παππούς και η γιαγιά Μικρασιάτες και με παράγκα δίπλα στην Ριζούπολη
και ο ΑΠΟΛΛΩΝ και η ΑΕΚ με τα γήπεδά τους κοντά τι άλλο θα μπορούσες
να υποστηρίζεις.
Διάλεγες....ΑΕΚΤΖΗΣ ή ΑΠΟΛΛΩΝΙΣΤΗΣ και οι δύο ομάδες με ρίζες Μικρασιάτικες.
Στην Ριζούπολη το γήπεδο του ΑΠΟΛΛΩΝΑ στα Ν.Φιλαδέλφεια της ΑΕΚ...
Με τα πόδια πήγαινες περνώντας και εσύ μαζί με τους άλλους στην φωτογραφία
το ρέμα του Ποδονίφτη γεμίζοντας σκόνη.
Οι πολλοί έφταναν εκεί με τον ηλεκτρικό με τα ξύλινα βαγόνια και κατέβαιναν
στον Περισσό.
Μέχρι το γήπεδο περνούσες από Μικρασιάτικα μικρά σπιτάκια εξελιγμένες παράγκες με τα χρόνια ασπρισμένα.
Καθόντουσαν απ΄έξω στο πεζοδρόμιο και ευχόντουσαν την νίκη....
Το δύσκολο ήταν σε αγώνα ΑΕΚ-ΑΠΟΛΛΩΝ ....όποιο δάχτυλο να τρύπαγες
το ίδιο θα πονούσες.
Για να φτάσεις στο γήπεδο της ΑΕΚ μετά το ρέμα περνούσες από μονοπάτια
που δεν χρειαζότανε να γνωρίζεις απλά ακολουθούσες τους πολλούς.
Όταν έβρεχε το ρέμα του Ποδονίφτη είχε θέμα και φυσικά την λάσπη
δεν την γλύτωνες.
Με τον βροχερό καιρό έκαναν χρυσές δουλειές οι μικροπωλητές
με τις νάϋλον σακούλες για τα κοστούμια.
Άνοιγες μια τρύπα και την φόραγες από το κεφάλι και γλύτωνες
τα πολλά.
Στο ημίχρονο ο τσακατσούκας με τον πασατέμπο είχε σουξέ
και τον έτρωγες με μανία και αγωνία για το γκόλ.
Στον ΑΠΟΛΛΩΝΑ ήταν ήρεμα τα πράγματα γιατί είχε λίγους οπαδούς
Ιεχωβάδες τους έλεγαν περιπεχτικά γιατί το γήπεδο η διοίκηση της ομάδας
το νοίκιαζε στους Ιεχωβάδες για να κάνουν τα βαφτίσια στις μικρές
στέρνες που έβαζαν στο κέντρο στην σέντρα.
Ήθελε λεφτά η ομάδα και δεν είχε έσοδα.
Οι φίλαθλοι στα γήπεδα είχαν μαζί και το τρανζίστορ για να παρακολουθούν
και τα άλλα μάτς οπότε έβλεπες κάποιον να πετάγεται άσχετα όρθιος
και να φωνάζει γκόλ...που είχε μπεί σε άλλον αγώνα.
πίσω στα παλιά
↧
Πρώτη ημέρα του χρηματιστηρίου άνοιγμα με απώλειες 22,87 %
↧
↧
1962 H Kυρία του Κυρίου
↧
Τρίτη, 12 Ιουνίου 2012
Η… κατοχική δραχμή θα μας γυρίσει 70 χρόνια πίσω!
επαναστατικά τσιτάτα του Αλέξη Τσίπρα και κάποιων νεοφώτιστων οικονομικών
αναλυτών, οι οποίοι πασχίζουν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι δραχμή δεν...
σημαίνει καταστροφή. Εκπρόσωποι της παραγωγικής οικονομίας, οικονομολόγοι
σημαίνει καταστροφή. Εκπρόσωποι της παραγωγικής οικονομίας, οικονομολόγοι
και επαγγελματίες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, αρνούμενοι να παίξουν
το ρόλο του πειραματόζωου! Τι λένε οι ειδικοί; Μία τυρόπιτα θα κοστίζει 3.000
δραχμούλες και ένα πακέτο μακαρόνια 1.500 δραχμές! Ένα λίτρο βενζίνης θα
φθάσει το χιλιάρικο, τα ράφια θα μένουν άδεια λόγω της αδυναμίας εισαγωγών
και η αξία των ακινήτων θα υποστεί απίστευτη καθίζηση. Η δραχμή θα υποτιμηθεί
περίπου κατά 60% και το κομπόδεμα στις τράπεζες επί της ουσίας θα εξαϋλωθεί!
Όσοι αποπληρώνουν δάνεια θα διαπιστώσουν ότι οι δόσεις θα τριπλασιαστούν
και οι έχοντες θα παλεύουν να βγάλουν τα ευρώ τους στο εξωτερικό, με
αποτέλεσμα να γονατίσει όχι μονάχα το τραπεζικό σύστημα αλλά και ολόκληρη
η οικονομία. Η επιστροφή στη δραχμή θα μας κάνει να ζήσουμε σκηνές
πρωτόγνωρες για τις σημερινές γενιές. Θα σημάνει το τέλος της καθημερινότητάς
μας, όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Οι κερδοσκόποι θα στήσουν χορό.
Κρέας… με το κιάλι, χωριάτικη με… πεντοχίλιαρο
Άδεια πιάτα και χωριάτικη σαλάτα του… πεντοχίλιαρου θα σερβίρουν στους
Κρέας… με το κιάλι, χωριάτικη με… πεντοχίλιαρο
Άδεια πιάτα και χωριάτικη σαλάτα του… πεντοχίλιαρου θα σερβίρουν στους
τολμηρούς πελάτες οι εστιάτορες, σε περίπτωση που η Ελλάδα γυρίσει στη δραχμή,
αφού δεν θα έχουν ούτε… μακαρόνια να μαγειρέψουν.
Χαρακτηριστικά είναι όσα λέει στο «Καρφί» ο πρόεδρος της Πανελλήνιας
Χαρακτηριστικά είναι όσα λέει στο «Καρφί» ο πρόεδρος της Πανελλήνιας
Ομοσπονδίας Εστιατορικών και Συναφών Επαγγελμάτων Γιώργος Καββαθάς:
«Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα βγούμε από την Ευρώπη, γιατί θα είναι τραγικό
για την εθνική οικονομία, τα νοικοκυριά και τη χώρα. Εκτός από την εκτόξευση
των τιμών των αγαθών και το γεγονός ότι ακόμα και μια χωριάτικη σαλάτα θα
είναι απλησίαστη, στον κλάδο της εστίασης θα αντιμετωπίσουμε σοβαρά
προβλήματα επάρκειας. Όταν το 90% του μοσχαρίσιου κρέατος και το 70%
του χοιρινού που σερβίρουμε είναι εισαγόμενο, είναι ευνόητο ότι δεν θα έχουμε
πρώτες ύλες να μαγειρέψουμε, και οι μπριζόλες θα καταντήσουν είδος προς
εξαφάνιση! Ήδη σήμερα υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις σε διάφορα είδη
παντοπωλείου που είναι εισαγόμενα, όπως για παράδειγμα σε σάλτσες.
Τα ράφια των σούπερ μάρκετ –που το 75% των προϊόντων που φιλοξενούν
είναι εισαγωγής– έχουν αδειάσει από πολλά είδη, μιας και υπάρχει αδυναμία
εισαγωγών. Αυτό συμβαίνει επειδή οι εταιρείες ζητούν εξόφληση πριν φορτώσουν
τα εμπορεύματα. Όμως σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την Ε.Ε., ακόμα
και τα εισαγόμενα προϊόντα που θα έρθουν τελικά στη χώρα μας θα έχουν
δυσθεώρητο κόστος, αφού οι πέντε-έξι πολυεθνικές που τα εισάγουν θα μας
τα πουλάνε χρυσάφι. Ας ευχηθούμε να μην επιστρέψουμε στη δραχμή γιατί
οι ζωές μας θα αλλάξουν δραματικά…».
Ένα προϊόν ανά ράφι!
Μαγαζιά με άδεια ράφια και μια απομονωμένη Ελλάδα σε «τιμωρία» θα φέρει
Ένα προϊόν ανά ράφι!
Μαγαζιά με άδεια ράφια και μια απομονωμένη Ελλάδα σε «τιμωρία» θα φέρει
στη χώρα μας μια ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή, σύμφωνα με τον πρόεδρο
της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου, Βασίλη Κορκίδη: «Η δραχμή
σημαίνει αποκλεισμό της ελληνικής αγοράς από τις διεθνείς αγορές και μια τιμωρία
για τη χώρα και τους πολίτες της. Πρόκειται για ένα εφιαλτικό σενάριο, το οποίο
θα πρέπει να το αναλύσουμε καλά στο μυαλό μας, όχι μόνο ως άνθρωποι της
αγοράς, αλλά και ως καταναλωτές, ως εργαζόμενοι, ως άνεργοι. Ένα τέτοιο σενάριο
σημαίνει πως οι εισαγωγές των 54 δισ. ευρώ που γίνονται το χρόνο για το 80%
των καταναλωτικών αναγκών σε καύσιμα, φάρμακα, είδη πρώτης ανάγκης και
τρόφιμα, δεν θα μπορούν να πραγματοποιηθούν. Τα ράφια των καταστημάτων
θα αδειάσουν και θα ζήσουμε σκηνές Ρουμανίας, όπου ένα προϊόν είναι εδώ και
ένα άλλο προϊόν στην άλλη άκρη του ραφιού… Κανείς καταναλωτής δεν μπαίνει
σε τέτοια μαγαζιά και κανείς έμπορος δεν διατηρεί ένα μαγαζί που δεν μπορεί να
εφοδιάσει. Οι 68.000 επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο από πέρυσι το Μάρτιο,
θα γίνουν ακόμα περισσότερες. Την ίδια στιγμή οι οφειλές που μπορεί να έχει μια
ελληνική επιχείρηση σε οίκο του εξωτερικού θα τριπλασιαστούν και θα πρέπει να
τριπλασιάσει τον τζίρο της για να μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της.
Το δίλημμα “ευρώ ή δραχμή” δεν θα πρέπει να υφίσταται. Κανείς πολιτικός να
μην κάνει το έγκλημα να διχάσει το λαό. Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη οικονομικά
και γεωπολιτικά και θα πρέπει να παραμείνει εκεί. Θα ήταν τεράστιο λάθος,
τώρα που η Ευρώπη αλλάζει, εμείς να φύγουμε».
Κραχ… στους τέσσερις τροχούς
Καταστροφικές θα είναι οι συνέπειες της επιστροφής μας στη δραχμή και για
Κραχ… στους τέσσερις τροχούς
Καταστροφικές θα είναι οι συνέπειες της επιστροφής μας στη δραχμή και για
τον ήδη αποδεκατισμένο κλάδο της εμπορίας αυτοκινήτων. Ο πρόεδρος των
Εμπόρων – Εισαγωγέων Αυτοκινήτων Ελλάδας, Απόστολος Πετιμεζάς, τονίζει
στο «Καρφί»: «Για εμάς η επιστροφή στη δραχμή θα είναι η απόλυτη καταστροφή.
Ήδη η κρίση μάς έχει ξεπαστρέψει. Από τα 6.000 μαγαζιά που υπήρχαν το 2008
έχουν μείνει μόλις 3.000 – και αυτά παλεύουν να επιβιώσουν. Αν σήμερα ένα
αυτοκίνητο έχει ένα ευρώ, αύριο, αν γυρίσουμε στη δραχμή, δεν θα έχει 340
δραχμές, αλλά 1.000. Θα είναι δηλαδή απλησίαστο. Εκτός αυτού, δεν θα γίνονται
εισαγωγές, γιατί τα αυτοκίνητα θα είναι πανάκριβα και ο κόσμος δεν θα μπορεί
να τα αγοράσει. Το μόνο καλό –αν μπορεί κανείς να δει και ένα καλό μέσα στην
καταστροφή– είναι ότι, επειδή δεν θα γίνονται εισαγωγές, ίσως να έχει κάποια
ζήτηση η ελληνική αγορά».
Δυσάρεστες συνέπειες και στον τουρισμό
Ολέθρια για τον τουρισμό θα είναι μια ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή,
Δυσάρεστες συνέπειες και στον τουρισμό
Ολέθρια για τον τουρισμό θα είναι μια ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή,
σύμφωνα με τον πρόεδρο του Συνδέσμου των εν Ελλάδι
Τουριστικών & Ταξιδιωτικών Γραφείων (HATTA), Γεώργιο Τελώνη.
«Αν και κάποιοι μπορεί να λένε ότι ο τουρισμός –επειδή μπορεί να πληρώνεται
σε συνάλλαγμα– ίσως γίνει πιο ανταγωνιστικός, εμείς διαφωνούμε με αυτή την
άποψη. Οι επιπτώσεις μιας τέτοιας εξέλιξης στο μέλλον θα είναι καταστροφικές
και θα δημιουργηθεί μια τριτοκοσμική κατάσταση. Η δυστυχία που θα επικρατήσει
θα είναι τέτοια, που δεν είναι δυνατόν να ευνοηθεί ο τουρισμός. Όταν ο άλλος
πεινάει, όταν τα πάντα είναι πανάκριβα, δεν μπορούμε να μιλάμε για
τουρισμό ή καλοκαιρινές διακοπές…».
Τα ακίνητα θα χάσουν πλήρως την αξία τους
Τον κίνδυνο να πάμε σε καταστάσεις κατοχής, όπου τα περιουσιακά στοιχεία
Τα ακίνητα θα χάσουν πλήρως την αξία τους
Τον κίνδυνο να πάμε σε καταστάσεις κατοχής, όπου τα περιουσιακά στοιχεία
ξεπουλιόντουσαν χωρίς να έχουν καμία αξία, επισημαίνει στο «Καρφί» ο πρόεδρος
της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Ακινήτων Στράτος Παραδιάς:
«Η επιστροφή στη δραχμή θα σήμαινε καταρχήν έναν τεράστιο κίνδυνο
όχι μόνο για τις αποταμιεύσεις του κάθε ιδιοκτήτη αλλά και για την αξία της
υπάρχουσας ακίνητης περιουσίας. Σε μια τέτοια περίπτωση οι τιμές των ακινήτων
δεν θα έπεφταν κατά 10-20%, αλλά κατά 90%, ίσως και περισσότερο. Γιατί,
στην περίπτωση που γυρίσουμε στη δραχμή, η ακίνητη περιουσία θα χάσει
κάθε αξία, θα είναι ένα αγαθό που δεν θα το θέλει κανείς, μιας και οι φόροι
θα είναι τόσο μεγάλοι που κανείς δεν θα μπορεί να τους πληρώσει. Αν κάποιος
έχει ανάγκη και θέλει να εκποιήσει ένα περιουσιακό του στοιχείο, δεν θα υπάρχει
δυνατότητα, γιατί δεν θα μπορεί να βρει αγοραστή. Η αγορά θα παγώσει.
Δεν θα κινείται τίποτα. Ο κόσμος θα ψάχνει στα ράφια των σούπερ μάρκετ
να βρει είδη πρώτης ανάγκης, δεν θα ενδιαφέρεται να αγοράσει σπίτι…
Θα κυριαρχήσει η λογική ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Η αισχροκέρδεια θα γονατίσει το λαό
«Το σενάριο της δραχμής είναι το πιο επαχθές σενάριο για τη χώρα. Από την
Η αισχροκέρδεια θα γονατίσει το λαό
«Το σενάριο της δραχμής είναι το πιο επαχθές σενάριο για τη χώρα. Από την
πρώτη μέρα δεν θα βρίσκουμε εισαγόμενα προϊόντα στα ράφια» επισημαίνει
στο «Κ» ο Γιάννης Τσαμουργκέλης, καθηγητής Διεθνούς Οικονομικής στο
Πανεπιστήμιο Αιγαίου. «Και αυτό γιατί δεν θα δίνονται εγγυητικές επιστολές
των τραπεζών στους εισαγωγείς. Προβλήματα θα υπάρξουν και σε ελληνικά
προϊόντα που παράγονται με βάση τα εισαγόμενα, ενώ ακόμη μεγαλύτερο
θα είναι το πρόβλημα με το πετρέλαιο. Περιορισμένη ποσότητα και μικρή
ποικιλία θα είναι το επόμενο στάδιο. Ο προμηθευτής θα περιμένει να το πουλήσει
όσο υψηλότερα γίνεται, αφού τα προϊόντα θα είναι περιζήτητα. Όσο θα υποτιμάται
η δραχμή, τόσο τα εισαγόμενα θα αυξάνονται. Για να μπορέσει η κυβέρνηση
να τα βγάλει πέρα, θα τυπώνει χρήμα. Ο κόσμος θα το παίρνει και θα αγοράζει
σε ακόμη μεγαλύτερες τιμές».
Στα 2,30 ευρώ η αξία του καυσίμου!
«Το βέβαιο είναι ότι, αν γίνει κάτι τέτοιο, η τιμή του πετρελαίου θα είναι υψηλότερη
Στα 2,30 ευρώ η αξία του καυσίμου!
«Το βέβαιο είναι ότι, αν γίνει κάτι τέτοιο, η τιμή του πετρελαίου θα είναι υψηλότερη
από τη σημερινή» μας λέει και ο Χαράλαμπος Μαυράκης, πρόεδρος της
Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πρατηριούχων Εμπόρων Καυσίμων. Και συνεχίζει:
«Αν δεν υπάρξει ένας εξορθολογισμός με την λογική της μείωσης των ειδικών
φόρων, τότε δεν θα αγοράζει κανένας καύσιμα. Η αξία του καυσίμου, αν
παραμείνει η ίδια φορολογία, θα φτάσει στα 2,30 ευρώ! Εκτιμώ όμως ότι δεν
θα πραγματοποιηθεί αυτό το σενάριο. Γιατί, αν γίνει, θα εξαθλιωθούν οι
καταναλωτές, θα πέσει η αγοραστική δύναμη και πολλές επιχειρήσεις δεν θα
αντέξουν. Όσες μείνουν καθετοποιημένες κάτω από ομίλους, θα αναγκαστούν
να αναπροσαρμόσουν τις τιμές στη νέα αγοραστική δύναμη των καταναλωτών.
Η ανεργία θα είναι τέτοια που δεν θα αντέξουμε και θα φάμε ο ένας τον άλλον.
Πιστεύω όμως ότι είμαστε στο καλύτερο οικόπεδο του πλανήτη και θα βρούμε
την άκρη μας…».
Ψυχραιμία…
«Αν γίνει κάτι τέτοιο, δεν θα πρέπει να χάσουμε την ψυχραιμία μας. Θα είναι
Ψυχραιμία…
«Αν γίνει κάτι τέτοιο, δεν θα πρέπει να χάσουμε την ψυχραιμία μας. Θα είναι
ένα αναγκαίο κακό που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε» λέει στο «Καρφί»
ο πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής, Κωνσταντίνος Λουράντος.
Και συνεχίζει: «Αν γυρίσουμε στη δραχμή και με δεδομένο ότι τα εισαγόμενα
φάρμακα θα είναι πανάκριβα, θα πρέπει να δώσουμε έμφαση στην ελληνική
φαρμακοβιομηχανία, η οποία είναι ικανή να σηκώσει το βάρος της φαρμακευτικής
περίθαλψης των πολιτών έστω και με δικά της φάρμακα, αντίγραφα, άριστης
ποιότητας όπως πάντα. Πριν από 20 χρόνια εξάλλου το 60% των φαρμάκων
παράγονταν εδώ, ενώ τώρα δεν παράγεται ούτε το 10%. Θα πρέπει λοιπόν
να τα παραγάγουμε ξανά. Απ’ όλα μπορούμε να φτιάξουμε. Και γάζες
και σύριγγες. Ξέρετε ότι πριν έξι-επτά χρόνια είχαμε ολόκληρο εργοστάσιο
που έφτιαχνε σύριγγες, αλλά έκλεισε; Θα πρέπει να μη μας πιάσει πανικός
↧
Ανέμελα χρόνια....σημερινών υπουργών
↧
Σε καλό δρόμο βρίσκεται η αποκατάσταση των «Αέρηδων»
ΤΡΕΙΣ ΝΕΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ ΕΓΚΡΙΘΗΚΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΣ
Είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της Αθήνας, ορόσημο για
την πόλη. Το Ωρολόγιο του Ανδρονίκου Κυρρήστου
(οι γνωστοί "Αέρηδες") που δεσπόζει στη Ρωμαϊκή Αγορά,
είναι κτίσμα μοναδικό.
Κατασκευασμένο μεταξύ 2ου και 1ου αι. π. Χ., είναι εξ ολοκλήρου από μάρμαρο,
με κάτοψη μορφής κανονικού οκταγώνου, που στην αρχαιότητα λειτούργησε ως ηλιακό
και υδραυλικό ρολόι, πιθανόν κι ως πλανητάριο. Είναι πολλά τα στοιχεία που
εντυπωσιάζουν στους «Αέρηδες»: Η κωνική στέγη, η οποία αποτελείται από 24 μαρμάρινες
πλάκες που συγκλίνουν σε «κλειδί» κυκλικής διατομής, ο γλυπτός διάκοσμος
της ζωφόρου με την αναπαράσταση των οκτώ ανέμων, η σίμη με τις
λεοντοκεφαλές - υδρορροές και το μαρμάρινο δάπεδο, με τις διαμορφώσεις
που εξυπηρετούσαν το μηχανισμό του υδραυλικού ρολογιού.
Σκεπασμένο σήμερα με σκαλωσιές και δίχτυ ασφαλείας, στο μνημείο εκτελούνται
εργασίες αποκατάστασης. Ήδη από τον Νοέμβριο του 2011, οπότε το Κεντρικό
Αρχαιολογικό Συμβούλιο έδωσε τη συγκατάθεσή του σε σχετική μελέτη, είχε συζητηθεί
η κατάστασή του: Προβλήματα στατικά, ρωγμές, ανοίγματα στους αρμούς, απολαξεύσεις,
μαύρες κρούστες, απώλειες χρωμάτων και επιχρισμάτων. Από τότε το μνημείο
συντηρείται και όπως όλα δείχνουν ως το τέλος του χρόνου οι εργασίες θα έχουν
ολοκληρωθεί. Το θέμα απασχόλησε το ΚΑΣ και στην πρόσφατη συνεδρίασή του,
όπου συζητήθηκαν, παίρνοντας το «πράσινο φως», τρεις πολύ σημαντικές μελέτες.
Η πρώτη αφορά τη στατική μελέτη του μνημείου, η οποία χαρακτηρίστηκε άρτια
από τα μέλη του Συμβουλίου. Οι άλλες δύο επικεντρώνονταν στην αποκατάσταση
της απορροής των ομβρίων υδάτων στη στέγη, στη διαμόρφωση εξωτερικής διαδρομής
επισκεπτών και επισκεπτών ΑμεΑ, καθώς και στην τοποθέτηση εσωτερικού διαδρόμου
που θα επιτρέπει την πρόσβαση στο μνημείο. Ως προς τα όμβρια προτάθηκε η χρήση
φύλλων μολύβδου και η δημιουργία «αυλακιών» που θα οδηγούν τα νερά της βροχής
προς τις αρχαίες υδρορροές, μια λύση αναστρέψιμη που δίνει λύση στο πρόβλημα.
Επίσης, συζητήθηκε το θέμα της αλλαγής των θυρών που τοποθετήθηκαν
τη δεκαετία του '30, πρόταση ωστόσο που δεν επιλέχθηκε καθώς, όπως τονίστηκε,
πρόκειται για έργο που περικλείει μαστοριά και μια χαμένη σήμερα τεχνική,
γι'αυτό προτάθηκε η συντήρησή τους.
www.iefimerida.gr
↧
↧
Υπάρχει και αυτή η ζωή
ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΣE ΣΤΡΙΤΠΙΤΖΑΔΙΚΑ & Η ΤΡΕΛΗ ΝΥΧΤΑ ΣΕ HOTEL
«Πόσο κάνει το παγωτό; 1 ευρώ;
Πάρε 100 και κράτα τα ρέστα» -
Ο σεΐχης που τρέλανε την Αθήνα με τα πουρμπουάρ του
Ξέφρενη διασκέδαση, live sex shows σε στριπτιτζάδικο και το χρήμα
να ρέει άφθονο ήταν το καθημερινό μενού ενός σεΐχη από το Αμπου
Ντάμπι.
Σύμφωνα με την Espresso, ο 50χρονος έφτασε στην Αθήνα με το προσωπικό του
λίαρ τζετ.
Από το «Ελ. Βενιζέλος» τον παρέλαβε ένας ιδιαίτερα ευγενής, γλωσσομαθής και
σοβαρός σωφέρ.
Η λιμουζίνα κατευθύνθηκε προς τα νότια προάστια και στην προεδρική σουίτα
υπερπολυτελούς ξενοδοχείου, όπου κόστιζε 18.000 ευρώ το βράδυ. Ο σεΐχης
προτιμούσε να απολαμβάνει τα γεύματά του στην εσωτερική πισίνα, με τους
σερβιτόρους της βάρδιας
να «τρελαίνονται» εξαιτίας των παχυλών τιπς, που λάμβαναν.
Οι βόλτες του στο κέντρο μπορεί να ήταν ελάχιστες, ωστόσο σίγουρο είναι πως
θα τους
μείνει αξέχαστος σε σερβιτόρος και μαγαζάτορες, που προσέφεραν τις υπηρεσίες
τους.
Απολάμβανε τον παγωμένο του νες καφε και ποτέ δεν κοίταζε τον λογαριασμό.
Με απόλυτη φυσικότητα άφηνε χαρτονομίσματα των 50 ή 100 ευρώ.
Μάλιστα, όπως αναφέρει η εφημερίδα, για ένα παγωτό μηχανής του 1 ευρώ έδωσε
100 ευρώ και ζήτησε από τον πωλητή να κρατήσει τα ρέστα.
Οι βραδυνές του συνήθεις, ωστόσο, ήταν λίγο πιο ιδιαίτερες. Λίγο μετά τις 2:00
τα ξημερώματα, ο σεΐχης επιβιβαζόταν στην μαύρη του λιμουζίνα και κατευθυνόταν
σε στριπτιτζάδικο γνωστής λεωφόρου.
Απολαμβάνοντας το πανάκριβο ουίσκι του έβλεπε αιθέριες παρουσίες να λικνίζονται
γυμνές
δίπλα του και να πιάνουν τα χαρτονομίσματα που πετούσε!
Οταν βαριόταν, σύμφωνα με την Espresso, με ένα νεύμα ο μετρ τον πήγαινε στα
ενδότερα
και στο live sex show, όπου μπορούσε να συμμετάσχει αν το επιθυμούσε.
Την τελευταία του βραδιά στην Αθήνα ο 50χρονος ήθελε κάτι παραπάνω.
«Επισκέφθηκε ξενοδοχείο στα βόρεια προάστια, όπου στην πίσω πόρτα τον
περίμενε
ένας νεαρός άνδρας που τον οδήγησε -μαζί με τον οδηγό- στις σουίτες που
μοιάζουν
με σπηλιές, εξοπλισμένες με τζακούζι και χαμάμ, τρεχούμενα νερά και δροσερά
κορίτσια.
Από εκεί βγήκε στις 9.00 το πρωί και το απόγευμα της ίδιας ημέρας πέταξε για
την πατρίδα του. Το πουρμπουάρ που άφησε στον 40χρονο σοφέρ ήταν κάτι
περισσότερο από 1.000 ευρώ», αναφέρει η Espresso.
www.iefimerida.gr
↧
Εν Αθήναις...για ψώνια στην γειτονιά
Δεκαετίες ΄50 ΄60 στις γειτονιές της Αθήνας ...
Η αγορά ήταν μαζεμένη κατά κάποιον τρόπο...
Ο μπακάλης...βιζαβί και απεναντίας όπως θυμάμε... ο χασάπης στην γωνία φάτσα
ο φούρναρης...δίπλα ο μανάβης....
Μικρή βόλτα για ψώνια με το διχτάκι στο ένα χέρι για να τα μεταφέρεις
και στο άλλο...τα τεφτέρια.
Δεν χρειαζόντουσαν τότε τον Βαρουφάκη για να σπαζοκεφαλιάζει για νέο νόμισμα
ούτε να ετοιμάζει...υποσχετικές IOU όπως τις λέμε στην γλώσσα μας για να κάνουμε
τα αλισβερίσια μας.
Απλά τα πράγματα αρχίζοντας από τον μπακάλη που χαμογελούσε όταν σε έβλεπε
σκουπίζοντας τα χέρια του από τις ρέγγες που έπιανε πάνω στην λερή μπλούζα του.
Ήσουνα καλοπληρωτής βλέπεις κάθε 15 και πρώτη του μήνα καθ΄ότι ο πατέρας
κρατιότανε από το Δημόσιο τύπου 3 και εξήντα.
Έβαζε ημερομηνία και έγραφε στο τεφτέρι την ημερομηνία και δίπλα
"...εξόφλισις"...όλα τα φωνήεντα ήταν ίδια γι αυτόν.
Και διάβαζες το χαρτάκι της παραγγελίας....
"Μου είπε η μάνα μου να βάλεις ..."
Και έβαζε και ζύγιζε και έλεγε μόλις τύλιγε ..."100 δράμια βαριά-βαριά".
Τσιφούτης ήταν ποτέ δεν ήταν βαρειά...το κασέρι η φέτα που σου έβαζε και τσόντα
τρίμα..."εγώ τι να το κάνω ...και εγώ το πληρώνω..."
Δεν μίλαγες ένεκα το τεφτέρι βλέπεις που άντε να βρείς τον άλλο μπακάλη
στην κάτω γειτονιά και φτού από την αρχή.
Την πρόσθεση την έκανε σε χρόνο ρεκόρ και πρίν προλάβεις να επαληθεύσεις
είχε βγάλει από το αυτί το μελανί μολύβι το έφτυνε για να γράφει ανεξίτηλα
στο τεφτέρι.
Σημείωνε το νέο ποσόν και άντε στο καλό.
Στον χασάπη ήταν απλά τα πράγματα...
Βάλε μισή οκά κυμά κατεψυγμένο εμπλουτισμένο με λίπος από τον προηγούμενο
πελάτη που είχε πάρει το μοσχαρίσιο φρέσκο και το ήθελε καθαρό.
Το λίπος ήταν ..."υγεία"για τα μπακανιάρικα παιδιά μετά τον Εμφύλιο.
Κανένα δράμι βάρος να πάρουν και το πώς δεν είχε σημασία.
Απέναντι στον φούρνο έπαιρνες την οκαδιάρικη καυτή φρατζόλα δεμένη
σε σπάγγο για να την κρατάς.
Στο σπίτι σου έκοβαν την κουμούτσα και έβαζαν μέσα το τρίμμα από την φέτα που είχες ψωνίσει.
↧
Πυρετώδεις οι προσπάθειες της Κυβέρνησης για να κλείσει με λιγότερα μέτρα η συμφωνία!
↧
Περί σύκων ο λόγος
4/8/1966
Τα πρώτα βασιλικά σύκα -θαυμάσια εις την εμφάνισιν- παρουσιάσθησαν εις την αγοράν και τα φρουτοπωλεία.
Είναι όμως ακόμη αλμυρώτατα εις την τιμήν.
Πωλούνται προς 19,90 δρχ. το κιλόν.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
4/8/2015
Τα πρώτα σύκα (τέως βασιλικά) παρουσιάσθησαν εις την λαϊκήν...
Πωλούνται προς 5,50 ευρώ το κιλόν...
Τουτέστιν 1874 δρχ.
πίσω στα παλιά
↧
↧
29/7/1966
Πλήθος ποδοσφαιροφίλων και μη συνωστίζεται καθημερινώς εις καταστήματα που διαθέτουν συσκευάς τηλεοράσεως και παρακολουθεί τους αγώνας του 8ου παγκοσμίου ποδοσφαιρικού κυπέλλου.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
↧
Τρεις πλατείες των Αθηνών αλλάζουν χαρακτήρα
Ξεπερνάει το ένα εκατομμύριο ευρώ το κόστος που έχει πληρώσει ο Ελληνας φορολογούμενος την τελευταία τετραετία για τη συντήρηση και την επισκευή των κεντρικών πλατειών της Αθήνας. Μόνο το 2011, την περίοδο των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα, δόθηκαν 712.000 ευρώ.
Οι πλατείες σε μια πόλη είναι το «ξέφωτο» στο οποίο ο οδοιπόρος σταματά. Είναι ο τόπος όπου στήνονται μνημεία και οι πολίτες μαζεύονται να συζητήσουν, ν’ αποφασίσουν ή να περάσουν τη μοναξιά τους συντροφικά. «Πηγαίνω στο κέντρο μιας πόλης σημαίνει συναντώ την κοινωνική αλήθεια», έλεγε ο Γάλλος φιλόσοφος Ρολάν Μπαρτ. Καθώς η Ελλάδα διανύει μια μακρά περίοδο οξείας, πολύπλευρης κρίσης, στις πλατείες της πρωτεύουσάς της γράφονται κάποιες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας: από τα γεγονότα του 2008, στους «Αγανακτισμένους» το 2011, στις τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2012 μέχρι το πρόσφατο δημοψήφισμα με τους υποστηρικτές του «Μένουμε Ευρώπη» και του «Οχι». Οι πλατείες της Αθήνας έχουν βιώσει έντονα τις επιπτώσεις της κρίσης. Από τη μια «πληρώνοντας» μεγάλο κόστος λόγω καταστροφών κατά τη διάρκεια επεισοδίων, από την άλλη, βλέποντας τα χαρακτηριστικά τους να μεταβάλλονται. Στη θέση του ιστορικού φαρμακείου του Μπακάκου στην πλατεία Ομονοίας, υπάρχει ένας μοντέρνος φούρνος. Στο Κολωνάκι, τα Σάββατα βρίσκεις πλέον θέση σε καφέ. Στο Σύνταγμα, οι τουρίστες φωτογραφίζουν τους εύζωνες και χαζεύουν τις στρατιές των ξένων δημοσιογράφων που «καλύπτουν» την Ελλάδα...
Ειδικότερα, το κόστος που έχει πληρώσει ο Ελληνας φορολογούμενος για τη συντήρηση και την επισκευή των κεντρικών πλατειών της Αθήνας περνάει το ένα εκατομμύριο ευρώ στη διάρκεια της τελευταίας τετραετίας. Μόνο το 2011, την περίοδο των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα, δόθηκαν 712.000 ευρώ. Χωρίς να συνυπολογίζονται οι επισκευές των μαρμάρων ύστερα από πορείες και τα όσα δόθηκαν από ιδιωτικές χορηγίες.
Μια πολιτική πλατεία
Στο Σύνταγμα, άλλωστε, «χτυπάει» η καρδιά της Αθήνας, μετά και την υποβάθμιση της Ομόνοιας. Η απόφαση για τη δημιουργία της πλατείας Συντάγματος ελήφθη δύο αιώνες πριν – τότε ακόμη που το τραμ με τα άλογα αποτελούσε το βασικό μέσο μεταφοράς για τους Αθηναίους, η πλατεία ήταν γεμάτη από τραπεζάκια και καρέκλες από τα γύρω καφεζαχαροπλαστεία και γνώριζε την πρώτη άνθησή της. Η πλατεία Συντάγματος είναι το κέντρο της πολιτικής ζωής της πρωτεύουσας. Εδώ γίνονται οι παρελάσεις, εδώ καταλήγουν οι διαμαρτυρίες. «Γύρω από την πλατεία εκτείνεται η Πλάκα, μία από τις παλαιότερες αθηναϊκές συνοικίες, που μέχρι και σήμερα διατηρεί την αίγλη μια άλλης εποχής παρότι ούτε αυτή μπόρεσε να ξεφύγει από τη φθορά που προκαλεί ο χρόνος. Τα πλακιώτικα σοκάκια, τα πελώρια νεοκλασικά κτίρια κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης δημιουργούν μαγευτική ατμόσφαιρα», λέει στην «Κ» καταστηματάρχης της οδού Βουλής, που διαπιστώνει μια βελτίωση του εμπορικού κλίματος στη γύρω περιοχή, παρά τις πολλές διαδηλώσεις. «Το Σύνταγμα είναι μια κυρίως πολιτική πλατεία. Αντίθετα, η Ομόνοια έχει τα τελευταία χρόνια υποβαθμιστεί ενώ ήταν η καρδιά του αθηναϊκού εμπορίου», σημειώνει, μιλώντας στην «Κ», η αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας των Πόλεων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ευγενία Μπουρνόβα.
Η εμπορική συνοικία της Ομόνοιας βρίσκεται στο κεντρικότερο σημείο της Αθήνας. «Κάποτε η πλατεία αποτελούσε σύμβολο για τους Αθηναίους, όμως η σημερινή της εικόνα προκαλεί θλίψη. Η περιοχή κινδυνεύει να μετατραπεί σε γκέτο, την ώρα που αναπτύσσεται κάθε είδους παράνομο εμπόριο. Σήμερα η Ομόνοια θεωρείται επικίνδυνη και ανασφαλής περιοχή, με τους κατοίκους να αναγκάζονται να μετακομίζουν. Οι καθημερινές εικόνες που θα αντικρίσει ένας περαστικός είναι εξαντλημένοι τοξικομανείς και οικογένειες μεταναστών που κατασκηνώνουν πάνω στη πλατεία», λέει στην «Κ» ιδιοκτήτης καταστήματος κινητής τηλεφωνίας στην Ομόνοια.
Λουκέτο σε καταστήματα
Η άλλη πλευρά του νομίσματος των πλατειών του κέντρου της Αθήνας «εκπροσωπείται» από την πλατεία Κολωνακίου. Βέβαια, δεν έμεινε αλώβητη από την κρίση. Ενδεικτικά, στο Κολωνάκι σχεδόν το 30% των επαγγελματικών στεγών είναι κλειστό. Το ποσοστό αυτό είναι αξιοσημείωτο, με δεδομένο ότι η εμπορική αγορά του Κολωνακίου είναι από τις πιο ακριβές της Αθήνας, και απευθύνεται σε μεσαίες και ανώτερες εισοδηματικές κατηγορίες. «Η πλατεία έχει απολέσει την αίγλη που είχε κάποτε. Το σιντριβάνι χάθηκε. Τα σκόρπια παγκάκια, φυτεμένα στο μπετόν, κοιτάζουν σε διάφορες κατευθύνσεις, με λιγοστούς περιοίκους να κάθονται», τονίζει στην «Κ» ο Ισίδωρος Σ., ιδιοκτήτης διαμερίσματος στην οδό Σκουφά. Ανέκαθεν η εμπορική δραστηριότητα του Κολωνακίου συγκεντρωνόταν γύρω από την πλατεία και αναπτυσσόταν στις οδούς Σκουφά, Κανάρη και στο κομμάτι της Σόλωνος από τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας μέχρι την οδό Βουκουρεστίου. Με την κρίση, αρκετά καταστήματα ένδυσης και υπόδησης έκλεισαν, αρχικά στη Σόλωνος και στη συνέχεια και στις άλλες πολυσύχναστες οδούς. Τη θέση τους έχουν πάρει πλέον είδη παραδοσιακών μαγαζιών που είχαν μειωθεί παλαιότερα, όπως μανάβικα, μπακάλικα, φούρνοι και διάφορα άλλα καταστήματα εστίασης, μας διηγείται
Ειδικότερα, το κόστος που έχει πληρώσει ο Ελληνας φορολογούμενος για τη συντήρηση και την επισκευή των κεντρικών πλατειών της Αθήνας περνάει το ένα εκατομμύριο ευρώ στη διάρκεια της τελευταίας τετραετίας. Μόνο το 2011, την περίοδο των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα, δόθηκαν 712.000 ευρώ. Χωρίς να συνυπολογίζονται οι επισκευές των μαρμάρων ύστερα από πορείες και τα όσα δόθηκαν από ιδιωτικές χορηγίες.
Μια πολιτική πλατεία
Στο Σύνταγμα, άλλωστε, «χτυπάει» η καρδιά της Αθήνας, μετά και την υποβάθμιση της Ομόνοιας. Η απόφαση για τη δημιουργία της πλατείας Συντάγματος ελήφθη δύο αιώνες πριν – τότε ακόμη που το τραμ με τα άλογα αποτελούσε το βασικό μέσο μεταφοράς για τους Αθηναίους, η πλατεία ήταν γεμάτη από τραπεζάκια και καρέκλες από τα γύρω καφεζαχαροπλαστεία και γνώριζε την πρώτη άνθησή της. Η πλατεία Συντάγματος είναι το κέντρο της πολιτικής ζωής της πρωτεύουσας. Εδώ γίνονται οι παρελάσεις, εδώ καταλήγουν οι διαμαρτυρίες. «Γύρω από την πλατεία εκτείνεται η Πλάκα, μία από τις παλαιότερες αθηναϊκές συνοικίες, που μέχρι και σήμερα διατηρεί την αίγλη μια άλλης εποχής παρότι ούτε αυτή μπόρεσε να ξεφύγει από τη φθορά που προκαλεί ο χρόνος. Τα πλακιώτικα σοκάκια, τα πελώρια νεοκλασικά κτίρια κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης δημιουργούν μαγευτική ατμόσφαιρα», λέει στην «Κ» καταστηματάρχης της οδού Βουλής, που διαπιστώνει μια βελτίωση του εμπορικού κλίματος στη γύρω περιοχή, παρά τις πολλές διαδηλώσεις. «Το Σύνταγμα είναι μια κυρίως πολιτική πλατεία. Αντίθετα, η Ομόνοια έχει τα τελευταία χρόνια υποβαθμιστεί ενώ ήταν η καρδιά του αθηναϊκού εμπορίου», σημειώνει, μιλώντας στην «Κ», η αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας των Πόλεων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ευγενία Μπουρνόβα.
Η εμπορική συνοικία της Ομόνοιας βρίσκεται στο κεντρικότερο σημείο της Αθήνας. «Κάποτε η πλατεία αποτελούσε σύμβολο για τους Αθηναίους, όμως η σημερινή της εικόνα προκαλεί θλίψη. Η περιοχή κινδυνεύει να μετατραπεί σε γκέτο, την ώρα που αναπτύσσεται κάθε είδους παράνομο εμπόριο. Σήμερα η Ομόνοια θεωρείται επικίνδυνη και ανασφαλής περιοχή, με τους κατοίκους να αναγκάζονται να μετακομίζουν. Οι καθημερινές εικόνες που θα αντικρίσει ένας περαστικός είναι εξαντλημένοι τοξικομανείς και οικογένειες μεταναστών που κατασκηνώνουν πάνω στη πλατεία», λέει στην «Κ» ιδιοκτήτης καταστήματος κινητής τηλεφωνίας στην Ομόνοια.
Λουκέτο σε καταστήματα
Η άλλη πλευρά του νομίσματος των πλατειών του κέντρου της Αθήνας «εκπροσωπείται» από την πλατεία Κολωνακίου. Βέβαια, δεν έμεινε αλώβητη από την κρίση. Ενδεικτικά, στο Κολωνάκι σχεδόν το 30% των επαγγελματικών στεγών είναι κλειστό. Το ποσοστό αυτό είναι αξιοσημείωτο, με δεδομένο ότι η εμπορική αγορά του Κολωνακίου είναι από τις πιο ακριβές της Αθήνας, και απευθύνεται σε μεσαίες και ανώτερες εισοδηματικές κατηγορίες. «Η πλατεία έχει απολέσει την αίγλη που είχε κάποτε. Το σιντριβάνι χάθηκε. Τα σκόρπια παγκάκια, φυτεμένα στο μπετόν, κοιτάζουν σε διάφορες κατευθύνσεις, με λιγοστούς περιοίκους να κάθονται», τονίζει στην «Κ» ο Ισίδωρος Σ., ιδιοκτήτης διαμερίσματος στην οδό Σκουφά. Ανέκαθεν η εμπορική δραστηριότητα του Κολωνακίου συγκεντρωνόταν γύρω από την πλατεία και αναπτυσσόταν στις οδούς Σκουφά, Κανάρη και στο κομμάτι της Σόλωνος από τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας μέχρι την οδό Βουκουρεστίου. Με την κρίση, αρκετά καταστήματα ένδυσης και υπόδησης έκλεισαν, αρχικά στη Σόλωνος και στη συνέχεια και στις άλλες πολυσύχναστες οδούς. Τη θέση τους έχουν πάρει πλέον είδη παραδοσιακών μαγαζιών που είχαν μειωθεί παλαιότερα, όπως μανάβικα, μπακάλικα, φούρνοι και διάφορα άλλα καταστήματα εστίασης, μας διηγείται
η 80χρονη Μαρία Τ., κάτοικος στην οδό Ξενοκράτους.
Και ο κ. Ισίδωρος συμπληρώνει: «Τα στέκια καφέ που άλλοτε αποτελούσαν πόλο έλξης για όλους τους κατοίκους του λεκανοπεδίου, σήμερα δεν βρίθουν όλες τις ώρες από κόσμο. Μάλιστα, οι κάτοικοι βρίσκουν θέσεις τα Σάββατα να παρκάρουν. Οχι όπως παλιά, που στο Κολωνάκι γινόταν “επιδρομή” από κατοίκους άλλων προαστίων».
↧
Ενα βλεμμα
Το καλοκαίρι το αισθάνεσαι στο σώμα· το μυρίζεις. Αναδίδεται ορμητικά μέσ'απ'την αισθαντική μνήμη, υλικό, σωματικό, κυρίαρχο.
Το καλοκαίρι μυρίζει κολόνια, τη μία και μοναδική κολόνια, με το μπουκέτο εσπεριδοειδών, το μπουκέτο μεσογειακού περιβολιού, ανοίγει τα ρουθούνια, εισβάλλει στον οσφρητικό εγκέφαλο και τον ημερώνει, λεμονανθοί, περγαμόντο, κίτρο, φράπα, νεράντζι, πορτοκαλανθοί· η κολόνια που τρίβουν τους ασθενείς και τους υπερήλικους στους καρπούς χέρια και στα στήθια, να τους δροσίσουν· η κολόνια που μοσχοβολούν οι καλοντυμένες κυρίες στους εσπερινούς, ιδρωμένες κυρίες που αερίζονται με βεντάλιες και φορούν στο πέτο του κεντητού πουκάμισου κόσμημα από γιασεμί ή γαρδένια, μείξη δροσιάς και μέθης· η κολόνια καθαρίζει το εικόνισμα του εορτάζοντος αγίου στον Μέγα Εσπερινό, δροσίζει το γυαλί από τα φιλήματα, το άρωμά της ανακατεύεται με το άρωμα ανθόνερου της Μεγάλης Αρτοκλασίας, ανακατεύεται με ήχους, καμπανίσματα, χαιρετούρες, παιδικά παιχνίδια, το φως του δειλινού που γέρνει στα ιώδη, σε αστικούς ναούς λαμπρούς και εξωκλήσια ξασπρισμένα, με σημαιάκια στο προαύλιο και ποδιές κεντητές μέσα, με άρτο γλυκανισάτο στο πάλλευκο μαντίλι· αυτό το φως κι αυτή η μυρωδιά είναι το καλοκαίρι.
(Εau de Cologne, Υδωρ Κολωνίας, κατά τη φαρμακοποιία Δαμβέργη: Αιθερίου ελαίου κίτρου του περγαμηνού 10 μέρη, αιθερίου ελαίου φλοιών κίτρων 10 μέρη, αιθερίου ελαίου φλοιών χρυσομήλων 10 μέρη, αιθερίου ελαίου ανθέων πορτοκαλέας 12 μέρη, αιθερίου ελαίου τιφύου 2 μέρη, οινοπνεύματος 90% 1.000 μέρη. Παρεσκευάσθη το πρώτον υπό Ιωάννου Μαρία Φαρίνα εν Κολωνία τω 1709, κατόπιν υπό την επωνυμίαν «4711», εν Ελλάδι υπό του οίκου Μενούνου ως Κολώνια Εσπερίδων, μεταγενεστέρα η Μυρτώ-Λεμόνι του Οίκου Μαρινόπουλου.)
Του Νικου Γ. Ξυδακη
↧
Εν Αθήναις...στης Πλάκας τις ανηφοριές
Δρομάκι της Πλάκας το 1920 σε ώρα κυκλοφοριακής αιχμής.
Πίσω από τις ξύλινες μεγάλες πόρτες ήταν οι αυλές αλλά και πάρκινγκ
της εποχής για άμαξες...κάρα...άλογα...
Λίγες τέτοιες αυλές υπάρχουν ακόμα και αν είσαι τυχερός βρίσκεις
τον κληρονόμο παρακάτω που έχει τουριστικό και σου ανοίγει
και τις βλέπεις.
Είμαι ένας από τους τυχερούς.
Καμαράκια ερημωμένα με σκάλες επικίνδυνες ....κάποια πολύ παλιά
σκοροφαγωμένα έπιπλα.
Περιμένουν τον μουστερή (πελάτη) που θα δώσει τα περισσότερα
για το παλιό κτίσμα και να έχει κι άλλα πολλά για να το αναπαλαιώσει.
Πάντοτε υπάρχουν οι μουστερήδες και σιγά-σιγά χάνονται τα παλιά.
Οι αυλές θα βρεθούν με ψηλές απόρθητες μάντρες και συστήματα
ασφαλείας τριγύρω ενώ η μυρουδιά του χλωρίου της μικροπισίνας
θα έχει αντικαταστήσει αυτή του γιασεμιού.
Δεν γνωρίζω αν στα χαρτιά αυτές οι πισινίτσες γράφονται
ως τζακούζι ή κάπως έτσι...για ξεκάρφωμα.
Κάποια οικόπεδα (υπάρχουν και τέτοια) έχουν γίνει πάρκινκγ για αυτοκίνητα
όμως και όχι για άμαξες.
Το γκράφιτι των ανεγκέφαλων καλά κρατεί στους τοίχους...
Υπάρχουν ακόμα κάποια παλιά πατζούρια που ανοίγουν το πρωϊ
από ηλικιωμένους που εξακολουθούν να κρατάνε Θερμοπύλες
αλλά και πού να πάνε...
Εκεί γεννήθηκαν εκεί μεγάλωσαν από εκεί θέλουν να τους πάρουν
για την τελευταία κατοικία τους αναγκαστικά.
Μια καλημέρα...ένα χαμόγελο μια κλεφτή ματιά μέσα στο ταβάνι με τα γύψινα
με τις απλίκες με τις ανθοστήλες.
Τουρίστες βγάζουν φωτογραφίες τα σπίτια...γυρίζουν και πρός τον Ιερό Βράχο
και για κάποιο λόγο μιλάνε χαμηλόφωνα....
και εγώ από μέσα μου....
"Στης Πλάκας τις ανηφοριές, που γέρνουν οι κληματαριές
πίσω στα παλιά
↧
↧
ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 1956
(Εργασία της μαθήτριας Βάνας Μάινα)
Ήταν ένα συνηθισμένο πρωινό στη Σαντορίνη. Το ημερολόγιο έγραφε 9 Ιουλίου του 1956 και οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού, είχαν ξυπνήσει από τα χαράματα γιατί τους περίμενε μια ακόμα δύσκολη μέρα. Τις μέρες εκείνες τελείωναν το μάζεμα της τομάτας και όλοι έφευγαν από τα σπίτια τους με το πρώτο φως της ημέρας για να μπορέσουν να δουλέψουν στον κάμπο, προτού τους χτυπήσει ο καυτός ήλιος του καλοκαιριού. Στις 5:12 το πρωί συνέβη το κακό. Η γη άρχισε να χορεύει με τρελό ρυθμό και οι κάτοικοι τρομοκρατήθηκαν. Οι περισσότεροι ήταν στα χωράφια, αλλά στα σπίτια, είχαν μείνει οι ηλικιωμένοι και τα πολύ μικρά παιδιά με τις μητέρες τους.
Σε κάποια χωριά, όπως η Μέσα Γωνιά, το Μεγαλοχώρι, η Μεσαριά και τα Φηρά, η καταστροφή ήταν τεράστια. Πολλά σπίτια, έπεσαν καταπλακώνοντας όσους υπήρχαν μέσα και οι τρομαγμένοι αγρότες έτρεχαν προς τα εκεί προσπαθώντας να σώσουν τους ανήμπορούς γέροντες, τα βρέφη και τις νεαρές μητέρες που είχαν μείνει για να τους φροντίζουν. Ο φόβος είχε κυριέψει τις καρδιές όλων, καμπαναριά των εκκλησιών είχαν καταρρεύσει με τρομερό κρότο και οι φωνές πόνου και απελπισίας υψώνονταν από παντού. Ο απολογισμός ήταν τραγικός. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, είχαν χάσει τη ζωή τους 48 άνθρωποι και στη Μεσαριά τα τέσσερα ανήλικα παιδιά της οικογένειας Τομάζου, είχαν αφήσει την τελευταία τους πνοή κάτω από τα ερείπια. Σύμφωνα με τις πρώτες επίσημες ανακοινώσεις υπήρχαν επίσης 15 βαριά τραυματίες και 50 ελαφρύτερα, ενώ οι υλικές καταστροφές ήταν ανυπολόγιστες.
Καταστροφικό όμως ήταν αποτέλεσμα του σεισμού στην Ανάφη, όπου κατέρρευσε ή έπαθε ζημιές το 80% των σπιτιών και το 90% των εκκλησιών, ενώ το παλιρροιακό κύμα (τσουνάμι) χτύπησε με ορμή το λιμάνι των Καταπόλων στην Αμοργό, βυθίζοντας πάρα πολλές βάρκες και καΐκια.
Παγκόσμιο σοκ από τον όλεθρο![ΣΕΙΣΜΟΣ 1956]()
Η είδηση της καταστροφής, άφησε άφωνη την Ελλάδα. Τα ραδιόφωνα μετέδιδαν συνεχώς ειδήσεις και εκκλήσεις για βοήθεια και οι εφημερίδες μιλούσαν για μια τεραστίων διαστάσεων τραγωδία. «Η Σαντορίνη, το στολίδι των Κυκλάδων, κείται εις σωρόν ερειπίων παρουσιάζουσα όψιν Νεκροπόλεως» γράφει ο πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας «Σαντορίνη, 5 Αυγούστου 1956, ενώ το θέμα προκαλεί μεγάλη διεθνή συγκίνηση.
Χαρακτηριστικό του μεγάλου ενδιαφέροντος είναι το γεγονός πως ο τότε βασιλιάς Παύλος και η Βασίλισσα Φρειδερίκη, έφτασαν μέσα σε λίγες ώρες στο νησί για να δουν από κοντά τα σημάδια της τεράστιας καταστροφής και να εμψυχώσουν τους κατοίκους. Ταυτόχρονα, ο Ερυθρός Σταυρός άρχισε να συγκεντρώνει φάρμακα, τρόφιμα και εφόδια που έφταναν στη Σαντορίνη με πλοία του Πολεμικού Ναυτικού, ενώ όσα πολεμικά σκάφη των ΗΠΑ και της Αγγλίας βρίσκονταν στη Μεσόγειο, τέθηκαν σε ετοιμότητα για να βοηθήσουν αν χρειαστεί..
Αλλά και οι ξένες εφημερίδες είχαν συνεχείς ανταποκρίσεις, δημοσιεύοντας πολλές συγκλονιστικές περιγραφές και εντυπωσιακές φωτογραφίες που αποτύπωναν το μέγεθος της τραγωδίας.
Όπως έλεγαν οι επιστήμονες της εποχής, το μέγεθος του σεισμού αντιστοιχούσε με την έκρηξη από 10.000 βόμβες και για πολλές μέρες οι στρατιώτες προσπαθούσαν να βρουν επιζώντες κάτω από τα ερείπια. δύσκολες ώρες μετά το σεισμό.![Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΧΑΛΑΣΜΟΥ]()
Μετά το αρχικό σοκ και το θρήνο, άρχισαν τα πρακτικά προβλήματα των κατοίκων. Τα περισσότερα σπίτια είχαν καταστραφεί και παρότι ήταν καλοκαίρι, έπρεπε όλος αυτός ο κόσμος να βρει στέγη και παράλληλα να οργανωθούν συσσίτια και υπαίθρια νοσοκομεία. Ο Ερυθρός Σταυρός, έστελνε συνεχώς τρόφιμα και φαρμακευτικό υλικό. Οι Σαντορινιοί της Αθήνας, έκαναν εράνους ενώ πολλοί ακόμα έλληνες και ξένοι πρόσφεραν χρήματα και εφόδια. Με τη βοήθεια των στρατιωτών που είχαν φτάσει, στήθηκαν τα πρώτα αντίσκηνα και άρχισε να οργανώνεται η ζωή στο κατεστραμμένο νησί.
Η ελληνική κυβέρνηση έστειλε στο νησί όλα τα ελαφρά σκάφη του στόλου και λίγες μέρες αργότερα ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, έφτανε στην Περίσα με αντιτορπιλικό. Περιοδεύοντας στο τοπίο του χαλασμού, υποσχέθηκε στους κατοίκους, ότι θα τους δοθεί κάθε δυνατή βοήθεια και ότι θα δοθεί άμεσα εντολή για ανοικοδόμηση.
Την ανοικοδόμηση του νησιού ανέλαβε ο νεαρός Αρχιτέκτονας Κωνσταντίνος Δεκαβάλλας, με τη βοήθεια της στρατιωτικής ΜΟΜΑ (Μικτές Ομάδες Μηχανημάτων Ανασυγκρότησης). Μια από τις πρώτες αποφάσεις, ήταν να «μετακομίσει» το χωριό της Μέσα Γωνιάς στην περιοχή που είναι σήμερα: το Καμάρι. Φτιάχτηκαν αμέσως θολωτά σπίτια, στάβλοι, δημόσια κτίρια και σχολεία και μέσα σε τέσσερα χρόνια, η Σαντορίνη, είχε αλλάξει μορφή, χωρίς όμως να εξαφανιστούν ποτέ τα σημάδια της καταστροφής από τις καρδιές και τη μνήμη των ανθρώπων.
Οι κοινωνικές συνέπειες του σεισμού![1956_02]()
Ο σεισμός των 7,8 Ρίχτερ, δεν ήταν απλά μια απίστευτη τραγωδία που βύθισε στο πένθος την Ελλάδα. Ήταν μαζί και ένα γεγονός που κυριολεκτικά ερήμωσε τη Σαντορίνη. Κατατρομαγμένοι οι κάτοικοι του νησιού, άρχισαν να μεταναστεύουν μαζικά στην Αθήνα και πολλοί από αυτούς, ξεπούλησαν όσο-όσο τις περιουσίες τους. Η καλλιέργεια της τομάτας και της φάβας, σχεδόν εγκαταλείφθηκαν ενώ η παραγωγή κρασιού που κάποτε ήταν το καμάρι του νησιού, μειώθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μόνο όταν ξεκίνησε ο τουρισμός, άρχισαν σιγά-σιγά να επιστρέφουν οι Σαντορινιοί και πολλοί από αυτούς να επισκευάζουν τα σπίτια τους που παρέμεναν ερειπωμένα από εκείνο το τρομερό πρωινό της 9ης Ιουλίου 1956. Οι μνήμες πάντως του σεισμού, είναι ακόμα και σήμερα ζωντανές και οι κάτοικοι του Καμαριού, διοργανώνουν κάθε χρόνο μια εκδήλωση που γίνεται κάτω από το μικρό ναό του Αγίου Παγκρατίου, ο οποίος χτίστηκε σε ανάμνηση εκείνης της φοβερής μέρας.
Ο λόγος που διάλεξα αυτό το ιστορικό θέμα, είναι επειδή κατάγομαι από το Καμάρι, όπου οι μνήμες του σεισμού είναι ανεξίτηλες στις καρδιές των κατοίκων. Ακόμα και το ίδιο το χωριό, είναι αποτέλεσμα αυτής της μεγάλης καταστροφής, επειδή δημιουργήθηκε αμέσως μετά, όταν οι παλιοί κάτοικοι αποφάσισαν να φύγουν από το κατεστραμμένο χωριό της Μέσα Γωνιάς και να φτιάξουν τα σπίτια τους κοντά στη θάλασσα. Κάθε χρόνο, οι παππούδες και οι γιαγιάδες του χωριού, θυμούνται με φρίκη, εκείνη τη μέρα που βύθισε στο πένθος ολόκληρο το νησί και άλλαξε την ιστορία του.
Ευχαριστίες
Θέλω να ευχαριστήσω πολύ τον κ. Δημήτρη Πράσσο, δημοσιογράφο στο κανάλι ΖΕΥΣ, το Ραδιοσταθμό Τοπ Μέλοντι 104.9 fm και την εφημερίδα «Θηραϊκά Νέα». Η βοήθειά του ήταν πολύτιμη, γιατί μου έδωσε πληροφορίες, υλικό και φωτογραφίες και με βοήθησε στη δημιουργία αυτής τις εργασίες, δίνοντάς μου και συμβουλές για το πώς παρουσιάζουμε ένα θέμα.
Ευχαριστώ τον ιδρυτή του «Λαογραφικού Μουσείου -Εμμανουήλ Λιγνός» για το καταπληκτικό υλικό που βρήκαμε ψάχνοντας στοιχεία και ελπίζω να δοθεί σύντομα η ευκαιρία, όλη η τάξη μας να επισκεφτεί το πολύ ενδιαφέρον Μουσείο του.
Επίσης το κανάλι ΖΕΥΣ ΤV, για το υλικό από τις εκπομπές του που χρησιμοποίησα στην εργασία μου.
Ευχαριστώ την καθηγήτριά μου κ. Διονυσία Μαργαρίτη που μας έδωσε την ευκαιρία να γράψουμε για το νησί μας και την ιστορία του.
Θέλω τέλος να ευχηθώ κανένας από εμάς, να μη ζήσει τέτοιες φρικτές στιγμές στη ζωή του.
↧
Επιτέλους και κάτι όμορφο στο Κέντρο της Αθήνας !
ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ
Σκαλωσιές και μπετονιέρες στη Μητροπόλεως -Το παλιό κτίριο του υπουργείου Παιδείας γίνεται ξενοδοχείο
![Σκαλωσιές και μπετονιέρες στη Μητροπόλεως -Το παλιό κτίριο του υπουργείου Παιδείας γίνεται ξενοδοχείο [εικόνες]](http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/styles/708x320/public/yp-paideias-ktirio-708.jpg?itok=Cj9VSn6N)
Ενα από τα πιο γνωστά κτίρια-«φαντάσματα» του κέντρου της
Αθήνας, αυτό του παλαιού υπουργείου Παιδείας στην οδό
Μητροπόλεως, πρόκειται να αποκτήσει και πάλι ζωή.
Πριν από λίγες ημέρες ξεκίνησε η μετατροπή του σε ξενοδοχείο πολυτελείας,
φροντίζοντας μάλιστα και για την εξωτερική αισθητική αναβάθμισή του.
Το κτίριο παραμένει κενό από το 2007 και χρειάστηκαν 10 διαγωνισμοί από την πλευρά
της Εκκλησίας για να βρεθεί αξιόπιστος ανάδοχος.
Το κτίριο του υπουργείου Παιδείας ανεγέρθηκε το 1959 από την Εκκλησία της Ελλάδος
σε οικόπεδο που ανήκε στη Μονή Πεντέλης. Τη μελέτη υπέγραψε ο γνωστός αρχιτέκτονας
Πάτροκλος Καραντινός. Να σημειωθεί ότι στο ισόγειο, σχεδόν καλυμμένο από το κτίριο,
βρίσκεται το εκκλησάκι της Αγίας Δύναμης.
Το κτίριο μισθώθηκε για 35 έτη (με option για επιπλέον 15) στην εταιρεία Ηλέκτρα
Μητρόπολης ΑΞΤΕ, μια εταιρεία του ξενοδοχειακού ομίλου του Γεράσιμου Φωκά,
έναντι 700.000 ευρώ ετησίως, και η επένδυση υπολογίζεται στα 15 εκατ. ευρώ,
δημιουργώντας περί τις 200 μόνιμες θέσεις εργασίας (σημειώνεται ότι ο συγκεκριμένος
επιχειρηματίας διαχειρίζεται εδώ και δεκαετίες το ξενοδοχείο «Ηλέκτρα» στην οδό Ερμού,
επίσης ιδιοκτησίας της Εκκλησίας).
Πώς θα μοιάζει το νέο ξενοδοχείο
Σύμφωνα με την απόφαση του ΚΕΣΥΠΟΘΑ, στο υπόγειο του κτιρίου θα δημιουργηθεί
χώρος αναζωογόνησης με πισίνα, με παράλληλη ανάδειξη των αρχαιοτήτων.
Στο ισόγειο τοποθετούνται οι λειτουργίες της υποδοχής, εστίασης και αναψυχής,
με τη δημιουργία διαμπερών χώρων που θα συνδέονται οπτικά με τους πέριξ δρόμους.
Στον εσωτερικό ακάλυπτο του κτιρίου θα δημιουργηθεί ένας χώρος τέχνης, ορατός
από όλους τους ορόφους. Τέλος, από τη στάθμη του 6ου ορόφου και πάνω οι εξώστες
θα φυτευτούν, ενώ στον 9ο όροφο, πέραν των δωματίων, θα υπάρχει εστιατόριο.
Στο δώμα θα δημιουργηθούν χώροι αναψυχής και εστίασης και ανοιχτή πισίνα.
Νεοκλασικά στοιχεία
Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ανακαίνισης, πάντως, είναι η εξωτερική αναβάθμιση
του κτιρίου. Θα γίνει προσπάθεια με την προσθήκη νεοκλασικών στοιχείων να βελτιωθεί
αισθητικά η μορφή του.
↧
Το ήξερες; Γιατί όταν μιλάμε στα σκυλάκια γυρίζουν πλάγια το κεφάλι τους;
Σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει ότι ορισμένες φορές όταν μιλάτε σε κάποιον σκύλοεκείνος γέρνει το κεφάλι του πλάγια, μια κίνηση που κάνει τους τετράποδους φίλους να μοιάζουν γλυκύτατοι και αστείοι. Αναρωτηθήκατε όμως ποτέ για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό; Σύμφωνα με τον Stanley Core, καθηγητή Ψυχολογίας και συγγραφέα πολλών βιβλίων που αφορούν στη συμπεριφορά των σκύλων, αυτή η χαριτωμένη κίνηση του κεφαλιού δεν σχετίζεται με την ακοή τους, όπως μπορεί να υποθέτετε οι περισσότεροι, αλλά με την όρασή τους.
Όπως αναφέρει ο Coren, τα σκυλιά παρατηρούν τις κινήσεις των ανθρώπων στην προσπάθειά τους να αντιληφθούν τι θέλουν εκείνοι να τους πουν και μιας και η μουσούδα τους αποτελεί εμπόδιο, γυρνούν τα κεφάλια τους στο πλάι, ώστε να μπορέσουν να αποκωδικοποιήσουν καλύτερα το μήνυμα που οι άνθρωποι τους στέλνουν. Προσπαθούν να έχουν μια καλύτερη θέαση των κινήσεων των χεριών καθώς και των εκφράσεων του προσώπου. Οπότε η κίνηση αυτή δεν έχει να κάνει με την ακοή τους, ότι δηλαδή παραξενεύονται με κάτι που μόλις άκουσαν αλλά με την όρασή τους που θέλουν να είναι καλύτερη και κατ΄επέκταση να κατανοήσουν καλύτερα τα ανθρώπινα μηνύματα.
↧