Quantcast
Channel: Πίσω στα παλιά
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live

Εν Αθήναις...εικόνες της Κατοχής

$
0
0
Φωτογραφικό Αρχείο Εθνικού Ιστορικού Μουσείου.

Σεπτέμβριος 1943 οι Ιταλοί εγκαταλείπουν την Αθήνα αφοπλισμένοι
από τους Γερμανούς συμμάχους τους.
Με τα καρότσια κουβαλάνε τα μπογαλάκια τους κάποιοι φουκαράδες
Έλληνες που προσπαθούσαν να επιβιώσουν.
Με τα ίδια καρότσια μαζεύανε και αυτούς που πέθαιναν από την πείνα
στους δρόμους της Αθήνας.
Αρκετοί Ιταλοί άφηναν τα όπλα τους ή καλύτερα τα έκαναν δώρο
σε Αθηναίους με την ελπίδα να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον
των Γερμανών.
Μια περίεργη κατάσταση...
Φυσικά και χρησιμοποιήθηκαν πολλά από αυτά από τις ομάδες αντίστασης
και αργότερα έμειναν ως κειμήλια σε σπίτια.
Μετά τον εμφύλιο τα έβλεπες σε σπίτια της γειτονιάς όχι ιδιαίτερα
φυλαγμένα.
Είχαν προστεθεί και Γερμανικά κράνη και ξιφολόγχες ....
Εντύπωση έκαναν τα κράνη που είχαν τρύπα από σφαίρα.
Αργότερα τα λάφυρα πολέμου που βρισκόντουσαν σε διάφορες
γωνιές των σπιτιών βρέθηκαν στο Μοναστηράκι στα παλαιοπωλεία.
Για τους Ιταλούς άκουγες στην γειτονιά καλύτερα λόγια λες και είχαν έρθει
για τουρισμό στην Ελλάδα.
Αρκετούς από αυτούς βοήθησαν και τους έκρυψαν στα σπίτια τους
για να μην συλληφθούν από τους Γερμανούς όταν έσπασε η συνεργασία τους.
Έτσι είναι ο Έλληνας δεν αλλάζει με τίποτα.

πίσω στα παλιά



Συνεχίζει τις οδηγίες προς ναυτιλομένους ...

$
0
0
"Τώρα, συμφωνία κ τα "μπάνια του λαού".
Μετά, έναρξη εφαρμογής, απομείωση του χρέους,συνέδριο
του "κοινωνικού"ΣΥΡΙΖΑ κ αν χρειαστεί, εκλογές."
===============================================
...και εν τω μεταξύ


ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΚΟ ΤΟΥ SLIM AARONS

$
0
0

 Ο μεγάλος Αμερικανός φωτογράφος απεικόνισε μια μαγική, chic εποχή της Ελλάδας με πρωταγωνιστές  τη Μελίνα, τον Μίκη Θεοδωράκη, την Ντίντι Σερπιέρη, τον αυλάρχη Λεβίδη, τον Ντίμη Κρίτσα, αλλά και τη roof top πισίνα της οικογένειας Κανελοπούλου.  Ο Aarons υπήρξε ο αγαπημένος φωτογράφος της αμερικανικής society και του διεθνούς jet set απιεκονίζοντας τους πρωταγωνιστές του στα πιο κοσμποπολίτικα και πολυτελή locations, από το Eden Roc μέχρι το Palm Beach. Είχε επισκεφθεί την Ελλάδα το 1961, την είχε αγαπήσει και είχε καταφέρει να συλλάβει στο φακό του τη γοητεία μιας εποχής πιο ανέμελης και πιο αυθεντικής.

download
 O Slim Aarons καθισμένος σε μια καρέκλα του Σαρίδη με φόντο την Ακρόπολη το 1961.

Undercurrent aaronspenthousepool1961 l (1)
 Στη rooftop πισίνα της οικογένειας Κανελοπούλου. Μία από τις πιο διάσημες φωτογραφίες του Aarons.

Slim-Aarons Jean-Serpieris
 Η Ντίντι Σερπιέρη, grand dame των Αθηνών, με φορεσιά Αμαλίας στο πύργο της βασίλισσας, που ανήκε στην οικογένειά της.

melina mercouri 3165250

Η Μελίνα στην Πλάκα. «Το παιδάκι πρέπει να είναι στη φωτογραφία;», είχε ρωτήσει τον Aaarons, γνωρίζοντας ότι τα παιδιά κλέβουν την παράσταση.

photo (5)
Ο αυλάρχης Δημήτρης Λεβίδης με τη σύζυγό του στο σπίτι τους στην Παλλήνη. 


dimitris-kritsas
Ο Ντίμης Κρίτσας με μοντέλα που φορούν τις δημιουργίες του στο Σούνιο.


Slim-Aarons-8 2877071k
Τίνα Λιβανού και Αλέξανδρος Ωνάσης.

50981677

Μίκης Θεοδωράκης και Γιώργος Ζαμπέτας στην Πλάκα.



Μιχάλης Αργυρόπουλος 
 http://www.elenasdiary.com

Το παράξενο σαλόνι του Σουρή

$
0
0

Μετέχοντας σε πνευματιστική εκδήλωση του Σουρή. Στον τοίχο πίσω είναι
 αναρτημένες φωτογραφίες
 προσώπων που δεν βρίσκονται εν ζωή, με τους οποίους ο κύκλος
 προσπαθούσε
να έρθει σε επαφή! 



Προς τα τέλη του 1890 ξεκίνησε -άγνωστο πως- ένα νέο ρεύμα, μια 
τάση που ήθελε αρκετούς λογοτέχνες να ασχολούνται με τα πνευματιστικά
 φαινόμενα. 

Διακεκριμμένοι ποιητές και συγγραφείς της εποχής, ανάμεσά τους πολλοί 
Πειραιώτες, συγκεντρώνονταν σε ένα σπίτι και προσπαθούσαν να 
επικοινωνήσουν μεταφυσικά με λογοτέχνες μιας άλλης εποχής που δεν
 βρίσκονταν φυσικά εν ζωή. Αρχικά τέτοιες συγκεντρώσεις σε 
πρώιμο στάδιο καταγράφηκαν στηνΦρεαττύδα. Διάσημες όμως τότε
 έγιναν οι πνευματιστικές συγκεντρώσεις στο σπίτι που μόλις είχε αγοράσει
 ο Σουρής στο Νέο Φάληρο.

Οικία Γεωργίου Σουρή

Επί την οδού Ζαΐμη στο Νέο Φάληρο (σημερινός αριθμός 18)

Αξίζει να σημειωθεί ότι η αρίθμηση των οδών παλαιότερα ήταν αντίθετη της 

σημερινής, δηλαδή τα μονά δεξιά και τα ζυγά αριστερά.

Στο σαλόνι του Σουρή τα μεταφυσικά πειράματα έδιναν και έπαιρναν με
 την συμμετοχή μεγάλων ονομάτων της εποχής, όπως ο Μπάμπης Άννινος,
 ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Ανδρέας Καρκαβίτσας, οΠολέμης, ο Δαμβέργης,
 οι "Πειραιώτες" Παύλος Νιρβάνας, Γεώργιος Στρατήγης, Θεόδωρος
 Βελλιανίτης κ.α. 

Εκτός όμως από τους φιλολογούντες συμμετείχαν κι εκτός του κύκλου αυτού, 
όπως ο πρώην Δήμαρχος Αθηνών Μερκούρης, ο διευθυντής της 
"Διάπλασης των παίδων" Νικ. Παπαδόπουλος και πολλοί άλλοι.

Αυτός ήταν και ο περίφημος κύκλος, το περίφημο "Σαλόνι του Σουρή"
 που λανθασμένα οδήγησε αρκετούς τότε αλλά και σήμερα, να 
πιστέψουν πως επρόκειτο για ένα λογοτεχνικό σαλόνι και μόνο! 
Οι περισσότεροι όμως -τουλάχιστον οι μετέχοντες- γνώριζαν καλά πως 
μόνο λογοτεχνικό δεν ήταν. Ο Σουρής έγραψε για τον εαυτό του
 γνωρίζοντας τις φημές που κυκλοφορούσαν για τον ίδιο και το σπίτι του:

"Ο Αρχιμάγος ο Σουρής
και το σουξέ ο Θοδωρής 
(εννοεί τον Πρωθυπουργό Θεόδωρο Δηληγιάννη που 
επίσης είχε
 συμμετάσχει σε πνευματιστική εκδήλωση στο Νέο Φάληρο)
Συναθροιστείτε πνεύματα
και απ΄ εμπρός και πίσω
ακούσατε το πρόσταγμα
Σουρή του αρχιμάγου
που έχει πρόσωπον...  λαγού
και γενειάδα τράγου.

που κατ΄ αυτά περί πολλά 
πνευματικά τυρβάζει
και κάθε είδους πνεύματα
εμπρός του κατεβάζει"


Μετά από λίγο καιρό, δεν άργησε, το σπίτι του Σουρή στο Νέο Φάληρο,
 να θεωρείται ως σπίτι, στο οποίο συνέβαιναν διάφορα πράγματα, για 
τους δε συχνάζοντες σ΄ αυτό ήταν ευκαιρία να γελάσουν, να 
διασκεδάσουν μέχρι πρωίας. Η ενασχόληση με τα μεταφυσικά και τα
 παράξενα προκαλούσε τεράστια ευχαρίστηση στους συμμετέχοντες. 
Αρχικά επικρατούσε κάποιος χρόνος που οι καλεσμένοι έπαιζαν με την
 τράπουλα μέχρι να μαζευτούν όλοι. Στην συνέχεια είτε θα επιδίδονταν 
σε κάποια πνευματιστική απόπειρα με σκοπό το γέλιο και μόνο αυτό. 


Το σαλόνι του Σουρή δεν ήταν κάτι κρυφό, αλλά πολύ γνωστό όχι μόνο
στην
περιοχή του Νέου
 Φαλήρου αλλά και στο πανελλήνιο, γεγονός που φαίνεται και από τα
σχετικά
δημοσιεύματα
 των εφημερίδων. 


Ο Θεόδωρος Βελλιανίτης καταγράφοντας τέτοιες συγκεντρώσεις στο σπίτι
 του Σουρή αναφέρει:

"Στην τράπεζα την χρησιμεύουσα δια την πολυμελή οικογένεια του Σουρή,
 εχρησιμοποιούσαμε δια τα πνευματιστικά μας πειράματα. Εθέταμεν όλοι 
επ΄ αυτής τας παλάμας, μετά μικρόν δε η τράπεζα άρχιζε να πηδά, οσάκις 
ιδίως προσκαλείτο κάποιον φαιδρόν πνεύμα. Ο Σουρής διασκέδαζε προπάντως
 με αυτό. Μια ημέρα ο Σουρής ισχυρίστηκε πως είδε τον πεθαμένο Λεωνίδα
 Πετμεζά (Βασιλικό επίτροπο της Εθνικής Τράπεζας)"

Με την πάροδο του χρόνου οι ικανότητες των θαμώνων του σαλονιού του Σουρή
 βελτιώθηκαν καθώς νέα πνευματιστικά συγγράματα που βρίσκονταν σε 
βιβλιοθήκες ενημέρωναν τους πνευματιστές λογοτέχνες για νέες προσεγγίσεις. Έτσι σύμφωνα με τα καταγεγραμμένα σε εφημερίδες της εποχής γεγονότα, στον κύκλο του Σουρή 
εντάχθηκε και η διάσημη ισπανίδα αρπίστρια Εσμεράλδα Θερβάντες
η οποία ζήτησε να κληθεί το πνεύμα του Βίκτωρος Ουγκώ

Η Θερβάντες άρχιζε να παίζει την άρπα της ενώ όλοι οι υπόλοιποι επιδίδονταν
 μετά μανίας σε εκείνο που γνώριζαν καλά. Τότε η Θερβάντες άρχιζε να μιλά
 γαλλικά απαγγέλοντας την στροφή:

"Douce harpe, ta mousique
En chantant semle pleurer
De ta voix melancolique 
Mon  coeur aime a s΄ enivrer


Οι στίχοι αυτοί υποτίθεται πως είχαν υπαγορευτεί από τον ίδιο τον 
Ουγκώ ή ήταν άραγε έμπνευση της στιγμής της ισπανίδας αρπίστριας;
 Στην συγκέντρωση εκείνη παρίστατο πάντως και ο Κωνσταντίνος Μάνος

Από τον πνευματιστικό κύκλο του Σουρή, πέρασαν κατά καιρούς πολλοί. 
Άλλοι έμειναν για λίγο και άλλοι αποτελούσαν τη μόνιμη συντροφιά του. 
Εκτός της ισπανίδας πέρασαν επίσης και Γάλλοι και Ιταλοί διανοούμενοι,
 όχι μόνο για να δουν από κοντά τον σύγχρονο Αριστοφάνη της Ελλάδας,
 αλλά και για να βιώσουν μια μεταφυσική εμπειρία όπως γνώριζαν πως 
συμβαίνει εκεί. Οι κόρες του Σουρή μεγάλωσαν και ενέταξαν με την σειρά
 τους και τις δικές τους γνωριμίες στον κύκλο του πατέρα τους. Όσο για τον
 μαύρο σκύλο του Σουρή τον Γκιούλ είχε τελειοποιήσει κι αυτός τις ικανότητές 
του και δεν γαύγιζε κατά την διάρκεια των συγκεντρώσεων ότι κι άν συνέβαινε
 εντός της οικίας. 

Αυτή ήταν και η "ηρωϊκή"εποχή του πνευματισμού στην Ελλάδα που οδήγησε
 διάσημους ανθρώπους της εποχής εκείνης να τον λατρέψουν ως νέα θρησκεία
 και που οδήγησαν μέχρι και τον διάσημο υπνωτιστήΚζίνσκυ να έλθει στο
 Φάληρο και να αναστατώσει τους κύκλους των διανοούμενων με τους 
πνευματιστικούς του άθλους.

Κάποτε ο πειραιώτης ποιητής Γεώργιος Στρατήγης είχε κάποτε έναν 
θείο (αδελφό του πατέρα του) τον Σωτήριο, που κάτω από τραγικές περιστάσεις 
πνίγηκε στο λιμάνι του Πειραιά, την ώρα που επιβιβαζόταν σε ατμόπλοιο
 για ταξίδι αναψυχής. Ο ποιητής καθώς αγαπούσε τον αδικοχαμένο θείο 
του πολύ, ήταν τακτικός θαμώνας στο σπίτι του Σουρή, προσπαθώντας 
να έλθει σε επικοινωνία μαζί του. Στον Στρατήγη οφειλόταν σε μεγάλο 
βαθμό η διάδοση στον Πειραιά για τέτοιους είδους συγκεντρώσεις στο 
σπίτι του Σουρή και η κλήση πειραιωτών λογοτεχνών εκεί. Ο Στρατήγης 
υπήρξε από τους πλέον ένθερμους εκείνων των συγκεντρώσεων. 

Από το μεταφυσικό σαλόνι του Σουρή πέρασε και ο Άγγελος 
Τανάγρας (Άγγελος Ευαγγελίδης), λογοτέχνης και Αξιωματικός του 
Πολεμικού Ναυτικού. Ο Τανάγρας ήταν που το 1923 θα δημιουργήσει την 
 "Εταιρεία Ψυχικών Ερευνών", την πρώτη δηλαδή στην Ελλάδα 
εταιρεία που καταπιάστηκε συστηματικά με τη μελέτη μεταφυσικών φαινομένων. 

Ο Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού Άγγελος Ευαγγελίδης
που ως Άγγελος Τανάγρας έγινε σπουδαίος λογοτέχνης και ερευνητής
 ψυχικών
φαινομένων


Ο Τανάγρας ήταν γιατρός όπως και ο Παύλος Νιρβάνας (γιατρός του
 Πολεμικού Ναυτικού και λογοτέχνης). Ο Τανάγρας επίσης υπήρξε
 ένθερμος θιασώτης των συγκεντρώσεων του Σουρή ειδικά την εποχή
 που ήταν επικεφαλής του υγειονομείου του λιμένος Πειραιώς. 

Πολλοί αργότερα είτε απεχώρησαν είτε αναφέρονταν στις συγκεντρώσεις 
εκείνες σαν να επρόκειτο σε μια συμμετοχή φάρσας και μόνο. 



 Το 1907 στην εφημερίδα "ΑΘΗΝΑΙ"ο Γρηγόριος Ξενόπουλος σε άρθρο 
του με τίτλο "Πρόσωπα και πράγματα"και υπότιτλο "Στο σαλόνι του Σουρή"
 έγραψε:

"Για το σαλόνι του Σουρή πολλά έχουν γραφεί καθώς κάποια αίγλη δόξας το 
περιβάλλει και είναι το μόνο που επιθυμεί κάποιος ξένος που 
επισκέπτεται την Αθήνα. Όλοι αναρωτιούνται τι κάνει ο κόσμος εκεί;
 Είναι σαλόνι κοσμικό, είναι καλλιτεχνικό ή μόνο φιλολογικό; Τίποτα από αυτά
Ο κόσμος πηγαίνει εκεί μόνο για να γελάσει! Ποτέ δεν είπε κανείς 
"θα πάω απόψε στου Σουρή για να διαβάσω ένα έργο μου ή να απαγγείλω 
ένα ποίημά μου". Το σαλόνι του Σουρή είναι απαλλαγμένο κάθε σοβαρότητας 
από εκείνη που θα περιμένε κανείς στο σπίτι ενός μεγάλου ποιητού. Και οφείλη 
την φήμη του αυτή στον απροσδόκητο χαρακτήρα του που διατηρεί επί έτη. 
Ποτέ δεν θυμούμαι να είδα στο σπίτι του Σουρή βιβλίο ή χειρόγραφο. 
Ποτέ μου δεν άκουσα τον Προβελέγγιο να απαγγέλει ένα ποίημά του! Ούτε 
τον Σβορώνο να ομιλεί για τα νομίσματά του, ούτε τον Πολίτη για τις παροιμίες
 του, ούτε τον Καρκαβίτσα για τα διηγήματά του, ούτε τον Άννινο για τα
απομνημονεύματά του. Το σαλόνι του Σουρή δεν είναι φιλολογικό, δεν 
είναι εργασία, είναι μόνο καλαμπούρι. Καμία ιδέα δεν ανεπήδησε ποτέ 
από τις συγκεντρώσεις του, κανένα περιοδικό δεν σχεδιάσθηκε, κανενός 
συλλόγου δεν τέθηκαν οι βάσεις, κανενός κινήματος δεν συζητήθηκαν 
οι λεπτομέρειες. Στην πνευματική ζωή δεν πρόσθεσε τίποτα παρά μόνο 
τον γέλωτα, που αναγεννά τους κουρασμένους πνευματικούς εργάτες".


Αλλά και ο Παύλος Νιρβάνας γράφει άρθρο με τίτλο "Ανησυχίαι
 μετεμψυχώσεως" στο βιβλίο "Όσα φέρνει η ώρα"- 1925, σατυρίζοντας 
ουσιαστικά την συμμετοχή του:

"Ο γάιδαρος του μανάβη"γράφει "με τους κρεμαστούς κήπους επί της
 ράχης του, προχωρούσε προς τη λύση όλων των προσωπικών 
προβλημάτων του, των οποίων την έρευνα, ανέθεσε απ΄ αιώνων
 ο Δημιουργός εις το γένος του..."

Αυτός ήταν περίπου ο παράξενος κύκλος του σαλονιού του Σουρή, 
που όσοι επέρασαν μια φορά από αυτό γέλασαν με την καρδιά τους,
 συμμετέχοντες σε κάτι που τότε θεωρούνταν διασκεδαστικό και μόνο! 

Δείτε ποιά ελληνίδα σταρ είναι η πεθερά του Ευάγγελου Μεϊμαράκη

$
0
0
ΜΙΑ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΗ ΗΘΟΠΟΙΟΣ


Vintage: Δείτε ποιά ελληνίδα σταρ είναι η πεθερά του Ευάγγελου Μεϊμαράκη [εικόνες]


Υπήρξε σταρ του ελληνικού κινηματογράφου τις δεκαετίες '60 
και '70 και το χαριτωμένο μουτράκι της πιο γλυκιάς ξανθιάς 
του σινεμά λατρεύτηκε απ'όλους.

Ο λόγος για τη Νίτσα Μαρούδα, τη χαριτωμένη ξανθιά με διάσημες ατάκες, όπως 
«σας χαιρέτησα δεν σας χαιρέτησα, χαίρετε τι κάνετε καλά ευχαριστώ» στην κωμωδία
 «Ο Μικές παντρεύεται» του Γιάννη Δαλιανίδη το 1968, με τον Γιάννη Βογιατζή.
Η Ελένη (Νίτσα) Μαρούδα, γεννήθηκε στην Πάτρα το 1935, κι έπαιξε σε πολλές ταινίες
 την δεκαετία 60'και του 70'της λεγόμενης χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, 
με τους χαρακτηριστικά κωμικούς ρόλους που έπαιζε της χαζής ξανθιάς.

Σπούδασε ηθοποιία στη σχολή μουσικού θεάτρου Θεοφανίδη. Η πρώτη της ταινία στο 
σινεμά ήταν το "αγρίμι"του Κ. Καραγιάννη το 1960, και έπαιξε συνολικά σε 37 ταινίες 
δίπλα σε όλα τα ιερά τέρατα του Ελληνικού κινηματογράφου της εποχής. Τελευταία της 
ταινία ήταν το 1980 το "Υποψήφιοι Βουλευτές και Βουλευτίνες"και τελευταία εμφάνιση της
 στην τηλεόραση της Υ.Ε.Ν.Ε.Δ. το 1982 στην σειρά
 "Κομμωτήριο – Ιστορίες του σεσουάρ ". Έχουν μείνει χαρακτηριστικές οι ατάκες της 
"σας χαιρέτησα δεν σας χαιρέτησα, χαίρετε τι κάνετε καλά ευχαριστώ"στην ταινία,
 «Ο Μικές παντρεύεται» το 1968, "θέλετε ένα περγαμόντο?"στη ταινία "η αρχόντισσα
 και ο αλήτης", το 1968.

Παντρεύτηκε τον Συμεών Κολοκοτά, η κόρη της Ιωάννα είναι σύζυγος του πολιτικού
και πρώην υπουργού Βαγγέλη Μεϊμαράκη.



www.iefimerida.gr

Εν Αθήναις...το κεράτωμα

$
0
0




Στην αρχαία Αθήνα ήταν βαρύτατο έγκλημα η μοιχεία  και η τιμωρία των μοιχών αποφασιζόταν στο δικαστήριο.
Ο νόμος του Δράκοντα άφηνε το περιθώριο σε αυτόν που έπιανε επ’ αυτοφώρω τους μοιχούς να αποφασίσει για την τύχη τους. 
Οι νόμοι του Σόλωνα πρόσφεραν στο σύζυγο τρεις εναλλακτικές.
 Είτε να σκοτώσει και τους δυο μοιχούς ή να ευνουχίσει το μοιχό .
Στην περίπτωση που είχε χρησιμοποιηθεί βία για τη συνεύρεση
 ο σύζυγος δεν μπορούσε να απαιτήσει παρά μόνο μια αποζημίωση που οριζόταν από το δικαστήριο.
Οι Βαυαροί έφεραν τον νόμο για την μοιχεία που έμεινε μέχρι το 1950 και συνεχίστηκε με φρέσκο για άλλα 32 χρόνια τότε που η Κυβέρνηση του Ανδρέα τον κατήργησε.
Είπαμε ήταν πολύ προχωρημένος...
Πλημμέλημα ήταν με ποινή ενός έτους την οποία πλήρωνε ο/η ένοχος και πήγαινε 
σπίτι του.
Η συνέχεια ήταν το διαζύγιο...
Πολλά τα ευτράπελα τότε με αυτό το θέμα...
Χαρακτηριστική και η Ελληνική παλιά ταινία "η βίλα των οργίων"με τον Κωνσταντάρα κατηγορούμενο και τον Παπαγιαννόπουλο Διοικητή του Αστυνομικού τμήματος.
Και η φυσικά έμεινε η ατάκα του τελευταίου....
"τι το κάναμε εδώ Αμέρικαν μπάρ;"
Εκείνα τα χρόνια οι ιδιωτικοί ντετέκτιβς έκαναν χρυσές δουλειές με τα διαζύγια.
Χρησιμοποιούσαν αθέμιτα μέσα στα ζευγαράδικα
ξενοδοχεία όπου πήγαιναν συνήθως τα παράνομα ζευγάρια.
Συχνά και με κίνδυνο της σωματικής τους ακεραιότητας σκαρφαλώνοντας
σε μπαλκόνια ακόμα και σε δέντρα προσπαθώντας να τραβήξουν
φωτογραφίες.
Τα αστυνομικά τμήματα που είχαν αυτά τα ξενοδοχεία στην περιοχή τους
είχαν δουλειά.
Πήγαινε η απατημένη έκανε καταγγελία και στην συνέχεια πήγαινε
το περιπολικό να φέρει τους μοιχούς χωρίς να τους δώσει το δικαίωμα
να ντυθούν προκειμένου να συνταχθεί το κατηγορητήριο.
Με το σεντόνι δηλαδή.
Δικηγόροι και ντετέκτιβς έτριβαν τα χέρια τους...
Οι τελευταίοι έβαζαν στον τύπο αγγελίες 
"Γραφείον ερευνών... εχεμύθεια...αποτέλεσμα..."
Στο Κέντρο της Αθήνας υπήρχαν πολλοί ντετέκτιβς ειδικά γύρω από
την Ομόνοια.

πίσω στα παλιά


1962 Δουλειές του ποδαριού

Η πραγματική ιστορία του μπάρμπα Γιάννη του κανατά

$
0
0

Η πραγματική ιστορία του μπάρμπα Γιάννη του κανατά

Η Αθήνα είναι μια πόλη που κάθε σοκάκι, δρόμος, πλατεία, κτίριο, μνημείο της έχει να σου διηγηθεί μια ιστορία. Ιστορίες που μας ταξιδεύουν στο χρόνο και γνωρίζουμε τον πολιτισμό και τα επιτεύγματα των προγόνων μας. Ιστορίες από την επαφή μας με τους
άλλους λαούς. Ιστορίες από τους αγώνες για απελευθέρωση και εθνική ανεξαρτησία Ιστορίες που συνδέονται με τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες του λαού.
Πλάι σε αυτές και ιστορίες των απλών ανθρώπων της. Ιστορίες προς τέρψη και διδαχή. Όπως η ιστορία ενός …μετανάστη στην Αθήνα του 19ου αιώνα, του Χατζή Ιβαν Λίγκοφ Χιμιτζίεφ, ελληνιστί Μπαρμπαγιάννη Κανατά. Η ιστορία της ωραίας Ανδριάνας και αυτή του Χαραλάμπη που με το ζόρι θέλαν να τον παντρέψουν.
Η Αθήνα, που πριν απ’ τον Απελευθερωτικό Πόλεμο αριθμούσε 3.000 περίπου σπίτια, τώρα δεν είχε ούτε 300. Τα άλλα είχαν μεταβληθεί σ’ έναν άμορφο σωρό από πέτρες» (μαρτυρία περιηγητή). Όταν αποφασίστηκε η μεταφορά της πρωτεύουσας από το Ναύπλιο, η Αθήνα ήταν ένα χωριό 4.000 κατοίκων και ο Πειραιάς τρεις καλύβες όλο κι όλο – η μία του νεοδιορισμένου τελώνη. Με τη μεταφορά της πρωτεύουσας στην Αθήνα, η πόλη με το γόητρο που διαθέτει γίνεται πόλος έλξης για τους ανθρώπους από τα άλλα αστικά κέντρα της χώρας, της διασποράς και τις περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γίνεται και προορισμός για ανθρώπους που αναζητούν μια καλύτερη τύχη και για ανθρώπους που στην επαρχία δεν έχουν μοίρα. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι ακτήμονες. Οι φτωχοί αγρότες είναι βουτηγμένοι στη δυστυχία και θύματα εκμετάλλευσης. Οι περιηγητές της εποχής περιγράφουν ως πανάθλιες τις βιοποριστικές και στεγαστικές συνθήκες των λαϊκών στρωμάτων.
Αυτοί οι άνθρωποι έρχονται να εργαστούν στις δημόσιες υπηρεσίες, ως υπηρετικό προσωπικό, παραγιοί, πλανόδιοι μικροπωλητές κλπ. ή ως εργάτες στην οικοδόμηση της πόλης και αργότερα στα πρώτα εργοστάσια μεταλλουργίας και κλωστοϋφαντουργίας που αρχίζουν να λειτουργούν στην πόλη και πέριξ αυτής.
Από το 1844 αρχίζει μια προσπάθεια εξωραϊσμού της πόλης για να αποκτήσει όψη ευρωπαϊκής πρωτεύουσας: «Απανταχού εσχηματίσθησαν κήποι, εφυτύθησαν δένδρα και ανυψώθηκαν εκ του εδάφους οικίαι. Εν τοις εμπορικοίς καταστήμασι δεν ευρίσκονται μόνο αντικείμενα καθημερινής ανάγκης αλλ’ ήρχησαν να εισάγονται και είδη πολυτελείας. Αι Αθήναι προοδεύουν ημερησίως και συν τη παρόδω του χρόνου αποκτώσιν όψιν μείζονα πρωτευούσης. Κατά Κυριακήν παιανίζει ωραία μουσική επί μίας μεγάλης πλατείας περί την οποίαν ηνοίχθησαν έξι καφενεία. Εις τα μικρά τραπέζια τούτων παρακάθηται πολύς κόσμος κατά τας εξ της εσπέρας και η πλατεία περικυκλούται υπ’ ανθρώπων εν αμάξαις, ο δε βασιλεύς και η βασίλισσα σταματώσι συνήθως την αμαξοδρομίαν ή την έφιππον παρέλασίν των όπως ακροασθώσι της μουσικής».
`
`
Η πόλη των αντιθέσεων
Είμαστε στα 1860, αυξάνεται ο πληθυσμός στα αστικά κέντρα και παρουσιάζεται σημαντική ανάπτυξη της βιοτεχνίας, της ναυτιλίας και του εμπορίου. Συνεχής είναι η αύξηση και του πληθυσμού της Αθήνας, υπάρχει αισθητό πλεόνασμα εργατικών χεριών από τη φτωχολογιά που συρρέει, και η πόλη επεκτείνεται, χωρίς συγκεκριμένο σχεδιασμό, αλλά με σαφή ταξικό διαχωρισμό. Έχει φτάσει τις 40.000 περίπου. Τα μεσαία και ανώτερα κοινωνικά στρώματα μένουν στο νέο κομμάτι της πόλης (το σημερινό κέντρο) και τα κατώτερα στρώματα στο παλιό οθωμανικό τμήμα της πόλης, στο Θησείο, στου Ψυρρή.
Μια πόλη που γκρεμίζει το οθωμανικό της παρελθόν και χτίζει το ευρωπαϊκό της μέλλον όπως το σχεδίασαν οι Κλεάνθης, Schaubert. Σε μια πόλη των αντιθέσεων που προσπαθεί να μιμηθεί τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Ένα κράμα ευρωπαϊκής και ανατολίτικης πόλης, όπου η πλινθόκτιστη καλύβα και το μαρμάρινο κτίριο συνυπάρχουν. Το υπαίθριο μαγειρείο δίπλα στο κομψό εργαστήρι, το μανάβικο με αραδιασμένη την πραμάτεια του στο πεζοδρόμιο, λάχανα, σκόρδα, η λεκάνη με τις ελιές και το ξύλινο βαρέλι με τις παστές σαρδέλες δίπλα στα γαλλικά κομψοτεχνήματα.
Σε μια πόλη που στερείται υπονόμων και τα «περιττά» καταλήγουν καταμεσής των δρόμων. Σε μια πόλη πλούσια σε μνημεία αλλά και σε τέλματα υπεύθυνα για τις συνεχείς επιδημίες. Σε μια πόλη που φημίζεται για τη νεφελοσκονή της …η καλύτερη στολή είναι η «φαιά, η στακτεριά. Μόνη αυτή δύναται να ανθέξει τον κλασικόν κονιορτόν μας περιφρονούσα το μίσος του κατά πάντος υφάσματος και χρώματος».
«Γηραιά Κεκροπία» την αποκαλούν οι κάτοικοί της διότι η σκιά του Φαλμεράιερ τους ακολουθεί σε κάθε βήμα τους. Κεκροπία είναι το πρώτο όνομα της πόλης, από τον ιδρυτή και πρώτο βασιλιά της πόλης. Είναι ο πόλος έλξης για τους ανθρώπους από τα άλλα αστικά κέντρα της χώρας, της διασποράς και τις περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Άνθρωποι που έρχονται να εργαστούν στις δημόσιες υπηρεσίες ή ως εργάτες.
Η πόλη αρχίζει λίγο πιο πέρα από το Θησείο Με την παλιά τούρκικη συνοικία, ένα άθροισμα μικρών μονώροφων λευκών σπιτιών με κόκκινη στέγη. Τα παράθυρά τους μικρά και ακανόνιστα. Σπίτια χτισμένα χωρίς σχέδιο και ενάντια στις απαιτήσεις της ρυμοτομίας. Δεν έχει δρόμους, είναι ένας λαβύρινθος φιδωτών μονοπατιών. Στο οθωμανικό τμήμα, στο Θησείο και στου Ψυρρή ζουν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα.
Βορειοανατολικά καθώς βλέπουμε την Αθήνα από την Ακρόπολη, η σύγχρονη πόλη, μεταξύ της πλατείας Ομονοίας και Συντάγματος.
Είναι μια πόλη εμπόρων, βιοτεχνών και δημοσίων υπαλλήλων. Με κομψά πολυώροφα σπίτια με μαρμάρινο περίβλημα και αυλή στο πίσω μέρος. Με μεγάλους ρυμοτομημένους δρόμους που σχηματίζουν ορθές γωνίες, στα ονόματά τους αποτυπώνεται η «αρχαία δόξα, ο ευκλεής πολιτισμός». Η νέα πόλη θέλει να δείξει ότι είναι συνέχεια της αρχαίας.
Πίσω από τα βασιλικά ανάκτορα οι περιοχές με αγροτικό χαρακτήρα. Το Στάδιο, η συνοικία Ραγκαβά, το Βατραχονήσι και οι πρόποδες του Λυκαβηττού.
Στα τρίστρατα της πόλης ο στραγαλατζής πίσω από την τάβλα με το εμπόρευμά του: τα στραγάλια, τα ζαχαρένια κόκκινα μπαστούνια, τις χρωματιστές κουλούρες, το μελένιο χαλβά και τα σουσαμένια παστέλια. Στους δρόμους της κυκλοφορούν πραματευτές, πουλούν σκούπες, σαπούνι, νερό, κανάτια, ο καρεκλάς και άλλοι πολλοί πλανόδιοι ή στάσιμοι πραματευτές και επιτηδευματίες.
Τις Κυριακές και τις αργίες, αυλικοί, βιομήχανοι, έμποροι, καταστηματάρχες, δημόσιοι υπάλληλοι, γιατροί, δικηγόροι, στον Περίπατο. Όλοι πλην μπακαλόγατων, δουλικών και λοιπών συναφών επαγγελμάτων.
Οι κύριοι και οι κυρίες της «γηραιάς Κεκροπίας» κάνουν τον περίπατό τους στην Πατησίων, μέχρι το Πεδίον του Άρεως, από την εποχή του Όθωνα εδώ γίνεται ο περίπατος των Αθηναίων. Και στην πλατεία Συντάγματος, όπου η στρατιωτική μουσική παίζει από την κεντρική εξέδρα. Κάποιοι πίνουν τον καφέ τους στα τραπεζάκια που έχουν τοποθετήσει τα καφενεία στην πλατεία, άλλοι περπατούν πάνω κάτω και κάποιοι λίγοι είναι γύρω από την εξέδρα και ακούν τη μουσική. Μαζεύεται περισσότερος κόσμος από όσους μπορεί να αντέξει η πλατεία.
`
Η οδός Σταδίου η λαμπρότερη και αριστοκρατικότερη οδός της πόλης έχει φαρδιά πλακόστρωτα πεζοδρόμια με δεντροστοιχίες, και στο πλάι σπίτια εύπορων Αθηναίων, εμπορικά και δημόσια κτίρια. Συνδέει τους δυο περιπάτους, είναι η πολύβουη λεωφόρος της πόλης, με τη σκόνη να δοκιμάζει τα πνευμόνια των Αθηναίων. Πραγματικό Στάδιο …καλλονής, σε αυτό κατέρχονται όλες οι ωραίες των Αθηνών. Ένας πολύχρωμος γυναικείος χείμαρρος που ανεβοκατεβαίνει από το καφενείο του Γιαννόπουλου (πολυτελέστατο καφενείο, στη γωνία των οδών Σταδίου και Μουσών – αργότερα ονομάστηκε Καραγεώργη Σερβίας) μέχρι την οδό Αιόλου. Μια συνεχής κίνηση πεζών, ιππέων και εποχούμενων.
Οι κυρίες με τις μακριές και φουσκωτές φούστες τους, τα κρινολίνα και τα τεράστια καπέλα στολισμένα με άνθη ή φτερά. Οι κύριοι με ψηλό καπέλο, γάντια και λουστρίνι – ελάχιστα τα ίχνη της φουστανέλας. Οι κύριοι βγάζουν ευγενικά τα καπέλα τους και σκύβοντας το κεφάλι χαιρετούν τις όμορφες δεσποινίδες. Τα γέλια και οι φωνές των χαριτόβρυτων δεσποινίδων κυριαρχούν στην ατμόσφαιρα. Πρωταγωνιστές όλοι τους στον περίπατο κοινωνικής προβολής και επιβολής. Σαν μανιτάρια φύονται υφασματοπωλεία, καταστήματα ετοίμων ενδυμάτων και οίκοι υψηλής ραπτικής – ιδιαίτερα πολυτελή – που μεταφέρουν την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα του Παρισιού και της Βιέννης. Μεταμορφώνουν τους Αθηναίους σε Ευρωπαίους, είτε τοις μετρητοίς είτε επί πιστώσει, πολλές φορές μη εξοφλητέα. Αν έλειπε και η σκόνη που τυφλώνει και βρωμίζει τα ρούχα…
Μετά τη βόλτα παίρνουν το παγωτό τους στα ζαχαροπλαστεία. Η αριστοκρατία των Αθηνών συχνάζει στο «Σολωνείον», γωνία Πατησίων και Βερανζέρου. «ΙΔΡΥΘΕΝ 1839» όπως γράφει η ταμπέλα στο εσωτερικό του. Το καλοκαίρι βγάζει δύο σειρές τραπέζια στο φαρδύ πεζοδρόμιο.
`

`
Δεκαετία του 1870. Στη συνοικία Σκάγιαννη, στη σημερινή οδό Υπερείδου ζει ο Μπαρμπαγιάννης ο κανατάς. Σε ένα νοικοκυρεμένο σπιτάκι, στην αυλή του οποίου στάβλιζε τον αχώριστο σύντροφό του, τον κοκκινοτρίχη γάιδαρό του. Έχει έρθει από την περιοχή της Ανατολικής Ρωμυλίας. Ο ίδιος όμως ισχυριζόταν ότι προερχόταν «από οικογένειαν σημαντικήν της Προύσσης» και ότι πολέμησε στον απελευθερωτικό αγώνα της Κρήτης (1866-1869), «χάριν της ελευθερίας παραιτήσας πλούτη και δόξας εξοδεύσας εκεί ουκ ολίγα».
`
Ήμην έμπορος το πρώτον
εις την Προύσαν της Τουρκιάς
Κ’ έφυγον από κείθεν
να μη λέγομαι ραγιάς.
Εις την Κρήτην, φίλε, πήγα
πολεμών την τυραννία,
Αλλ’ εις μάτην αν επήγον
δεν τους δόθ’ η λευτεριά.
Απ’ εκείθεν λυπημένος
ήλθα ‘δω με σας να μείνω,
Κι από έμπορος μεγάλος
κανατάς τώρα να γίνω.

`
Κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης και πουλά αιγινίτικα κανάτια για να διατηρούν οι Αθηναίοι το νερό δροσερό. Αυτά τα κανάτια έχουν ένα πλεονέκτημα. Το νερό περνά μέσα από τα τοιχώματα του αγγείου δημιουργώντας μια εξωτερική υγρασία που κρατά το νερό δροσερό. Γι’ αυτό είναι περιζήτητα. Τα παράθυρα των αθηναϊκών σπιτιών, μαζί με τη γλάστρα του βασιλικού, έχουν στα περβάζια τους και τα αιγινίτικα κανάτια.
Την έλλειψη νερού στην πόλη καλύπτουν οι νερουλάδες με το πεντελικό νερό που πουλούν. Με κάρα και νεροβάρελα που τα γεμίζουν με νερό στο Μαρούσι και γυρίζουν τις αθηναϊκές συνοικίες και οι νοικοκυρές σπεύδουν να γεμίσουν τα κανάτια έναντι μικρού αντιτίμου. Το νερό για την πάστρα του σπιτιού το κουβαλούν από τις υπαίθριες βρύσες και τα άφθονα ρέματα της πόλης.
Έξι μέρες της βδομάδας, ο Μπαρμπαγιάννης, ρακένδυτος και ξυπόλητος, με το πλατύγυρο ψάθινο καπέλο στο κεφάλι περιφέρεται με τον ψωραλέο γαϊδουράκο του στους δρόμους του Λέκκα και της Βλασαρούς πουλώντας τα κανάτια του και τραγουδώντας τα τραγούδια του που ο ίδιος στιχουργούσε και μελοποιούσε. Και την Κυριακή, σκανδαλίζει τους αστούς της εποχής. Με ύφος εκατομμυριούχου χρυσοκάνθαρου, διασχίζει την οδό Σταδίου με την άμαξά του και τρώει το παγωτό του στο κοσμικό καφενείο «Σολωνείον».
`
Που την εορτή σαν Λόρδος
περπατείς με ευμορφιά,
Με ψηλό μαύρο καπέλο
και γραβάτα πλατιά.
Που στο χέρι το μπαστούνι
εις τα μάτια τα γυαλιά,
Κ’ εις τον ώμον σου το σάλι
τρέχ’ εις κάθε γειτονιά.
Με μουστάκια στριμμένα
με παπούτζια λαστικά,
Και με γάντια της Ευρώπης
φίνα όλως εκλεκτά.


Γράφει ο ίδιος στον πρόλογο της έκδοσης των τραγουδιών του: «Πιστεύω δε ότι δεν κατηγορούμαι δια τούτο, δηλαδή ότι τας μεν εργάσιμους ημέρας τρέχω με ποταπήν ενδυμασίαν, τας δε εορτάς ενδύομαι ως λόρδος, αλλ’ επαινούμαι μάλιστα διότι δεν κάθημαι εις τα καφενείαν, ούτε τρέχει εις τας θύρας των υπουργών να ζητώ θέσεις και βοηθήματα, αν και από οικογένειαν σημαντικήν της Προύσης (…) επροτίμησα δε να τρέχω με τον γάιδαρον πωλών στάμνας και τραγουδών τους ύμνους μου, παρά να γίνεται φόρτωμα της πτωχής Ελλάδος (…) προσέτι καυχώμαι ότι δια τας εργασίας μου θεραπεύω τας ανάγκας μου και καθιστώ τ’ όνομά μου πρότυπον εις τους οκνηρούς, αγαπητόν παρά τοις συμπολίταις μου, και θαυμαστόν εις τους εν τω εξωτερικώ ομογενείς, οίτινες συχνά με γράφουσι».
`
Όταν μια Κυριακή απόγευμα έκανε τη μεγαλοπρεπή εμφάνισή του στη πλατεία Συντάγματος έγινε χαλασμός. Άντρας ευσταλής και ωραίος. Καλοζωισμένος δανδής, ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας. Φρεσκοσιδερωμένη ρεντικότα, ριγωτό παντελόνι με άριστη τσάκιση, φρεσκογυαλισμένα παπούτσια λουστρίνι, σάλι βαρύτιμο στον ώμο -το σάλι ήταν τότε αριστοκρατική μόδα- το μπαστουνάκι με την ασημένια λαβή στο χέρι και πούρο Αβάνας στο στόμα. Με έπαρση διπλωμάτη της εποχής. Αγέρωχος και «κλωστομύσταξ». Οι Αθηναίοι αδυνατούσαν να πιστέψουν αυτή την πρωτεϊκή μεταμόρφωση. Όμως το επάγγελμα του κανατά ήταν προσοδοφόρο. Είχε κάνει λεφτά που του επέτρεπαν ζωή «λουσάτη».
Από εκείνη την ημέρα η φήμη του ξεπέρασε τα όρια του Λεκανοπεδίου. Όσοι έρχονταν στην πρωτεύουσα έπρεπε πρώτα να δουν και να θαυμάσουν τον Μπαρμπαγιάννη και έπειτα τον Παρθενώνα. Ήταν το πρόσωπο της επικαιρότητας. Οι εφημερίδες δεν άργησαν να τον κάνουν ανάγνωσμα και η λαϊκή μούσα τραγούδι. Η στρατιωτική ορχήστρα που τις Κυριακές και τις αργίες έπαιζε διάφορα φημισμένα κομμάτια στην πλατεία Συντάγματος. Μόλις εμφανιζόταν ο Μπαρμπαγιάννης σταματούσε οτιδήποτε και έπαιζε το δικό του εμβατήριο. Τούτο αποτελούσε βασιλικό προνόμιο. Ο βασιλιάς ενοχλούνταν και θα ήθελε στη θέση του τον Μπαρμπαγιάνννη αλλά και κάποιους ένστολους θαυμαστές του. Ο Μπαρμπαγιάννης όμως ήταν τόσο δημοφιλής και ικανός να δώσει τις κατάλληλες απαντήσεις ως νέος Διογένης, που ο βασιλιάς προτιμούσε να του δείχνει συμπάθεια, χωρίς όμως πολλά πολλά.
`
Οι γυναίκες προσπαθούσαν να τον κάνουν να τις προσέξει, οι άντρες τον χαιρετούσαν με τρόπο που να φανούν οικείοι του. Τα χαμίνια τον έπαιρναν από πίσω αλαλάζοντα. Στις γειτονιές τον υποδέχονταν με ξεφωνητά χαρμόσυνα. Οι παρέες γυναικών που συναναστρέφονταν το απόγευμα στις αυλές και στα πεζοδρόμια, σταματούσαν την κουβέντα τους για να του μιλήσουν. Πόρτες και παράθυρα άνοιγαν στο πέρασμά του για να τον θαυμάσουν. Μοδίστρες, πλύστρες, παραμάνες, όλα τα δουλικά μα και οι κυράδες, κορίτσια νέες και γριές έβγαιναν στην πόρτα ή κρέμονταν στα παραθύρια για να δουν αυτόν τον περίεργο κανατά. Να του προσφέρουν ένα κλαδάκι μυρωδάτου βασιλικού, κομμένο από τη γλάστρα που υπάρχει στο παράθυρο. Να χαχανίσουν μαζί του, να του πουν η μια το κοντό της και η άλλη το μακρύ της, να ευφυολογήσουν, να τον πειράξουν, να του κάνουν τα γλυκά μάτια και να φλερτάρουν μαζί του, στα αστεία δήθεν. Πόσες και πόσες δεν τον ονειροπώλησαν ως σύζυγό τους ή ως γαμπρό για τη θυγατέρα τους. Εντυπωσιασμένες όλες από το λούσο και τη λάμψη της κυριακάτικης εμφάνισής του. Εννοείται ότι έκανε χρυσές δουλειές. «Έσβησε» όλους τους ανταγωνιστές του. Οι πλανόδιοι συνάδελφοί του μετά από δυο τρεις βδομάδες είχαν χρεοκοπήσει οι καημένοι.
Η εντύπωση που δημιουργούσε καταγράφεται σε δημοσίευμα της εποχής:
«Περαιτέρω ανατρέχοντες, ευρίσκομεν άνθρωπον, αυτόχρημα απόγονον του προπάτορος ημών Διογένους, μπαρμπα-Γιάννης ονομάζεται ο κανατάς. Πωλεί, φέρων επί όνου θηλείας, αγγεία διάφορα και τραγωδεί το άσμα του, το τόσο γνωστόν γενόμενον εις τας Αθήνας.
Θαυμάστε την απλοϊκήν αυτού στολήν, θαυμάστε την ανεκτικότητά του και πιστεύσατε ότι ίσος εστί τω όνω ως προς την ανεκτικότητα…
Ευθύς έπειτα παρατηρείτε τον αυτόν μπάρμπα-Γιάννην τον κανατάν εν στολή μεγάλη, κρατούντα το σάλιον του και οδεύοντα ως διπλωμάτην ως ποιητήν. Ο μύσταξ αυτού φθάνει τον αυχέναν και όπισθεν αυτού ενούτε. Ο πιλός αυτού είναι της νεοτάτης κατασκευής, τα υποδήματα νεωστί ηγοράσθησαν από του Γαλλικού καταστήματος. Οποία αντίθεσις».

`
Και στα ταξίδια του στην ελληνική επαρχία, Σύρο, Πάτρα, Μεσσολόγγι τον υποδέχονται με τιμές οι αρχές του τόπου και ο λαός. Στη Σύρο:
`
Σε εσηκώναν επάνω
κ’ έκραζον στα δυνατά
Ζήτω νέε Διογένη
μπάρμπα-Γιάννη Κανατά
και στην Πάτρα
έτρεξον οι Πατρινοί
Να με λέγουν καλώς ήλθες
μπάρμπα-Γιάννη ποιητή (…)
Μ’ άμαξαν με σεργιανίζει
ο καλός εκεί ο Λέων
Κι ο Σταυρής ο Νοματάρχης
εις την πόλιν των Πατραίων.

`
Ο Ι.Μ. Δαμβέργης που δεκαεξάχρονος συνάντησε τον μπάρμπα Γιάννη στην Σμύρνη (1887 περίπου), θυμάται: «Κυριακάτικον και σε εμφάνιση και σε Ιδέες». Πολλοί που τον έβλεπαν στους σμυρναίικους δρόμους τον έδειχναν σαν σπουδαία αθηναϊκή φυσιογνωμία. Τότε ήταν που πρωτοπαίχτηκε προς τιμή του σε θέατρο της Σμύρνης, από την ορχήστρα του θιάσου Αλεξιάδη, ο ύμνος του μπάρμπα Γιάννη, που, όταν έκανε την εμφάνισή του στο κατάμεστο θέατρο, οι θεατές ξέσπασαν σε ατέλειωτα χειροκροτήματα και ανάγκασαν την ορχήστρα να παίζει τον ύμνο καμιά δεκαριά φορές ακόμα.
Ο Μπαρμπαγιάννης απολάμβανε τις εκδηλώσεις λατρείας αλλά δεν έδινε αφορμή για σκάνδαλα και κουτσομπολιά.
Στο πλάι του έχει πάντα τη Σοφία η οποία εκφράζει το παράπονό της όταν φεύγει για τη Σύρο:
`
Έφυγες απ’ τας Αθήνας
Μπάρμπα Γιάννη Κανατά,
Γάιδαρον και την Σοφιά σου
μας αφάκες στ’ ανοικτά
Να πεινώμεν βλησφημώντες
τας αισχράς εκείνας φίλας
Που σ’ έκανον ν’ αφήσεις
τας λαμπράς τώρ’ Αθήνας.
Στο «ιπποτικόν τραγούδι όπερ είπον εις την Σύρον» αναγνωρίζει ότι:
Αν γυρεύσεις δε καμιά
με τους κότσους τα μαλλιά
Θα σ’ αφήσει τότε πλέον
και η δυστυχής Σοφιά
Και με πέτρα το κεφάλι,
θα κτυπάς στα δυνατά
Και θα λέγεις αχ Σοφιά μου
έλα δεν το κάμνω πλιά.
`
Είχε σχέσεις με διάφορες δεσποινίδες και κυρίες αλλά ουδέποτε εξέθεσε καμιά της. Ούτε ο ίδιος έμπλεξε σε περιπέτειες… Παρά μόνο η «θεόζουρλη Γαρούφω (…)/ Το γαϊδούρι με ταις στάμνες/ μ’ έφαγεν η πανηρά/ Και ακόμη όσον είχα στο σεντούκι μου παρά». Γι ’αυτό και το τραγουδάκι που έφτιαξε η λαϊκή μούσα τον προειδοποιεί:
`
Μπαρμπαγιάννη με τις στάμνες
και με τα κανάτια σου
από τα πονηρά κορίτσια
άνοιξε τα μάτια σου
Πρόσεξε μη σε γελάσει
καμιά έμορφη κυρά
και σου φάει το γαϊδούρι
και σ’ αφήσει την ουρά

`
Ο σκοπός του τραγουδιού προέρχεται από μια παλιά λαϊκή ιταλική μελωδία που έγινε δημοφιλής στην Αθήνα σε διασκευή του αρχιμουσικού της στρατιωτικής μπάντας Βαυαρού Ανδρέα Σάιλερ και την έπαιζε κάθε φορά που Μπαρμπαγιάννης έκανε την εμφάνισή του στο Σύνταγμα χαιρετώντας με το ψηλό καπέλο. Το τραγούδι αποτυπώθηκε στη δισκογραφία το 1933 με την Ελβίρα ντε Ιντάλγκο (καθηγήτρια της Μαρίας Κάλλας) και τον Γιάννη Αγγελόπουλο. Ενα χρόνο αργότερα ηχογραφήθηκε η πιο γνωστή του εκδοχή (παραλλαγμένη όμως σε σχέση με την αρχική) με τον τενόρο Πέτρο Επιτροπάκη, ο οποίος στο μουσικό θέατρο αναβίωνε συχνά τον ιδιόρρυθμο τύπο της παλιά Αθήνας. Το 1957 ο μπάρμπα-Γιάννης έγινε και κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστή τον Βασίλη Αυλωνίτη.
Του Ηρακλή Κακαβανη
δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη το 2008

hronologio.gr
http://www.bloko.gr

Ο Θεός μαζί της και καλό κουράγιο !

$
0
0


Κέλλυ Βλαχάκη: "Φτιάχνω εργοστάσιο στην Ελλάδα" (pic)

Κέλλυ Βλαχάκη: "Φτιάχνω εργοστάσιο στην Ελλάδα"


Φτιάχνω εργοστάσιο στην Ελλάδα - Δεν θα υπάρχει μισθός κάτω των 1500 ευρώ! Τι λέει η κόρη του πολυεκατομμυριούχου αυτοδημιούργητου, Κέλλυ Βλαχάκη για να τιμήσει τη μνήμη του πατέρα της 

«Θέλω να εκπληρώσω το όραμα του πατέρα μου και να δημιουργήσω στην Ελλάδα εργοστάσιο παραγωγής των προϊόντων μας... 

Θα δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας με καλούς και όχι τους κατώτερους μισθούς». 

Η Κέλλυ Βλαχάκη, κόρη του θρυλικού επιχειρηματία της αμερικανικής ομογένειας Ευτύχιου Βλαχάκη, που «έφυγε» πριν από λίγες μέρες, στέλνει μήνυμα από την Καλιφόρνια μέσω συνέντευξης στην Μάγδα Λιβέρη του «Εθνους της Κυριακής» στην πατρίδα την οποία ο πατέρας της δεν λησμόνησε ποτέ. 

Ο αυτοδημιούργητος Βαν Βλαχάκης -όπως τον αποκαλούσαν στις ΗΠΑ- από τα Χανιά, είναι ο ιδρυτής της Earth Friendly Products, μιας εταιρείας-κολοσσού, η οποία παράγει φιλικά στο περιβάλλον απορρυπαντικά για το σπίτι, με πέντε εργοστάσια στις ΗΠΑ (Ιλινόις, Καλιφόρνια, Ουάσιγκτον, Μαϊάμι και Νιου Τζέρσεϊ) και εξαγωγές σε πολλές χώρες. 

Ο ίδιος, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, είχε αναγγείλει σε συνέντευξή του στο «Εθνος της Κυριακής» την κατασκευή εργοστασίου στην Ελλάδα. 

Σήμερα η κληρονόμος του υπόσχεται στη μνήμη του ότι θα τηρήσει εκείνη την υπόσχεση. 

«Ο πατέρας μου είχε δηλώσει πέρυσι στην εφημερίδα σας πως δεν θα υπάρχει μισθός κάτω από 1.500 ευρώ. Σκοπεύω να τηρήσω τα λεγόμενά του! 

Υποστήριζε επίσης πως ο καλοπληρωμένος υπάλληλος αποδίδει περισσότερο και ότι πρέπει να προσέχουμε τους ανθρώπους που εργάζονται για εμάς. 

Στην Αμερική αυτή τη στιγμή η κατώτατη πληρωμή για τους εργάτες είναι 8 δολάρια την ώρα, εμείς πληρώνουμε 17..! » 


Κέλλυ Βλαχάκη: "Φτιάχνω εργοστάσιο στην Ελλάδα" (pic)
Τα προϊόντα μας ήδη κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά με την ονομασία Ecos, όμως το βασικό τώρα είναι να δημιουργηθεί το εργοστάσιο. 

Ο πατέρας μου επιθυμούσε να κάνει την Ελλάδα κομβικό σημείο των επιχειρήσεών μας για Ευρώπη, Αφρική και Μ. Ανατολή και να μεταφέρει εδώ μεγάλο τμήμα των επενδύσεών μας. 

Το καλοκαίρι θα έρθω στην Αθήνα προκειμένου να επισκεφτώ κάποιες τοποθεσίες κοντά στην πρωτεύουσα, στο Κορωπί, στη Βοιωτία κ.λπ., ώστε να βρω την κατάλληλη για να ξεκινήσει η επένδυση». 

Ο Ευτύχιος Βλαχάκης αποτέλεσε εμβληματική μορφή για την ομογένεια. Η ζωή του έγινε ταινία, η οποία προβλήθηκε πέρυσι με τον τίτλο «Μια πράσινη ιστορία». Ηταν πατέρας τριών παιδιών, του Γιάννη, της Ελλης και της Κέλλυς και μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ των σπιτιών του σε Καλιφόρνια, Φλόριντα και Καραϊβική. Την οικογενειακή επιχείρηση συνεχίζουν σήμερα ο Τζον και η Κέλλυ, την οποία μάλιστα εκείνος όρισε διάδοχό του και CEO. 

Με σπουδές στα πανεπιστήμια UCLA και Chapman η Κέλλυ Βλαχάκη στα 36 της χρόνια καλείται να διοικήσει μια γιγαντιαία επιχείρηση: «Είναι τιμή και ευθύνη το γεγονός ότι εκείνος με έχρισε διάδοχό του. Ηταν ο καλύτερος πατέρας του κόσμου και ένας άνδρας συμπονετικός, γεμάτος ανθρωπιά για τους γύρω του. 

Είχε περιβαλλοντικές ανησυχίες και έντονο το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης. Εργαζόμουν δίπλα του από τα χρόνια του σχολείου. Με έμαθε να μη με πτοούν οι δυσκολίες και με δίδαξε πως ο σωστός επιχειρηματίας πρέπει να έχει την ικανότητα να επιλέγει άξιους συνεργάτες. Εδινε μεγάλη σημασία στην επιλογή των ανθρώπων που είχε δίπλα του. 

Ο πατέρας μου πίστευε στην πράσινη επιχειρηματικότητα και στη δημιουργία πράσινων θέσεων εργασίας. Επένδυσε σε αυτό το πιστεύω του και δεν έχασε. Επιθυμούσε μάλιστα αυτό το πνεύμα της πράσινης ανάπτυξης να ανθίσει και στην Ελλάδα. Θεωρούσε πως αποτελεί ελπίδα για το μέλλον της χώρας. Δεν ήταν μόνο επιχειρηματίας αλλά και ένας άνθρωπος με όραμα και ιδανικά. Ελπίζω να μπορέσω να συνεχίσω το όμορφο παράδειγμά του». 

Η ζωή του 

Ενσάρκωσε το αμερικάνικο όνειρο 

Ο Ευτύχιος Βλαχάκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1935 και σε ηλικία 18 ετών έφτασε στο Σικάγο με φοιτητική βίζα και μόνο 23 δολάρια στην τσέπη. Στην αρχή κοιμόταν σε άσυλα για άστεγους και δούλευε ως σερβιτόρος σε εστιατόρια, ενώ παράλληλα σπούδαζε Χημεία στο Roosevelt University. Στη συνέχεια εργάστηκε ως χημικός σε διάφορες εταιρείες που παρασκεύαζαν καθαριστικά προϊόντα. 

Το 1967 δημιούργησε το δικό του εργαστήριο Venus Labοratories, το οποίο στην αρχή παρήγε σαμπουάν και κοντίσιονερ, ενώ στη συνέχεια στράφηκε στην παραγωγή καθαριστικών προϊόντων. Το 1987 τόλμησε ένα επιχειρηματικό ρίσκο στρεφόμενος αποκλειστικά στην παραγωγή πράσινων καθαριστικών καιιδρύοντας την Earth Friendly Products. 

Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος τον Ιούνιο 2013 σε συνέντευξή του στο «Εθνος της Κυριακής»: «Τα προϊόντα μας είναι οικολογικά και η παραγωγή τους δεν βασίζεται πλέον στα παράγωγα του πετρελαίου αλλά στο δέντρο της καρύδας. Το πετρέλαιο κάποια στιγμή θα τελειώσει ενώ τα δέντρα της καρύδας όσο τα καλλιεργούμε θα υπάρχουν αιώνια...». 

Όσο για την Ελλάδα, είχε πάντα θέση στην καρδιά του: «Ξέρετε, είμαι και νιώθω Έλληνας, ζω όμως στην Αμερική 60 χρόνια, και πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτή η χώρα δίνει μεγάλες ευκαιρίες. Μακάρι και η Ελλάδα να γίνει έτσι... Μακάρι σε κάτι να μπορέσω να επηρεάσω τους Ελληνες...».

Περίπατος στην Ιερά Οδό του 1930

$
0
0

 Τα θεάματα, οι κήποι, τα αξιοθέατα και ο...Λουκαντζίκος!


ΡΕΤΡΟ ΑΘΗΝΑ: Περίπατος στην Ιερά Οδό του 1930. Τα θεάματα, οι κήποι, τα αξιοθέατα και ο...Λουκαντζίκος!




Από τις ωραιότερες βόλτες στην προπολεμική Αθήνα ήταν κατά μήκος της Ιεράς Οδού, από την οδό Πειραιώς μέχρι τη Σπύρου Πάτση και κατά μήκος της Κωνσταντινουπόλεως. Εκεί βρίσκονταν τα κέντρα, τα «θεάματα» και οι κήποι. Το δίωρο επτά με εννέα ήταν κατεξοχήν για περίπατο. Νεαροί, κορίτσια, γυναίκες, παιδιά, γέροι, γριούλες και ατέλειωτη... μαρίδα εμφανίζονταν από κάθε γωνιά. Τότε έκαναν χρυσές δουλειές οι πλανόδιοι μικροπωλητές, πασατεμπάδες, παγωτατζήδες, στραγαλατζήδες, λεμοναδοπώλες... Τα τραπεζάκια γέμιζαν εύθυμες συντροφιές. Τότε ανθούσαν και τα φλερτάκια με νεανίες που ξεποδαριάζονταν κατά μήκος της Ιεράς Οδού...
Τα καταστήματα της συνοικίας ήταν ένα πραγματικό μωσαϊκό. Πλάι στο μπαρ ξεφύτρωνε το μαγέρικο, πλάι στο μαγέρικο ο καφενές, το αριστοκρατικότερο «Οινοεστιατόριον» ή «Καφεζυθοπωλείον», η απλή ταβέρνα, το «Ζαχαροπλαστείον», το υπαίθριο θέατρο ή ο ρομαντικός κήπος. Εκεί, το καφενεδάκι «Ελβετικόν» του Γερολυμάτου, γεμάτο ταβλαδόρους, εκεί και η ταβέρνα «Υπόγειος Παράδεισος» του Δημητρίου. Στη δε οδό Κωνσταντινουπόλεως, το ζυθεστιατόριο «Δάσος» του Βλάχου, το οποίο είχε κήπο με λεύκες, λυγαριές και ακακίες.
Στα δυτικά της οδού Κωνσταντινουπόλεως υπήρχε το θέατρο «Βοτανικός», όπου ο Κόττας, ο καραγκιοζοπαίκτης της συνοικίας, με όλο τον θίασο επί σκηνής, τον πονηρό Καραγκιόζη, τον αφελή μπαρμπα-Γιώργο, το Κολλητήρι, τον Χατζηαβάτη, διασκέδαζε την τακτική του πελατεία με κωμικοδράματα και ιλαροτραγωδίες! Αλλά η περιοχή διέθετε και θερινό κινηματογράφο, το «Περουζέ».
Ζωηρότατη ήταν η κίνηση και «εις το μέχρι της οδού Πειραιώς -παρά την Λαχαναγοράν- τμήμα». Η Λαχαναγορά βρισκόταν στο ανασκαμμένο σήμερα οικόπεδο, στη γωνία που συμβάλλουν η οδός Πειραιώς με την Ιερά Οδό. Εκεί ήταν το καφενεδάκι «Λουκαντζίκος», ο «Βύρων», το οινομαγειρείο του Παπαδάτου και τα καφενεία «Προβολεύς», «Λεύκα», «Συνάντησις», «Ένωσις» και «Εμπορικόν Κέντρον».

mikros-romios.gr

Εν Αθήναις....με καύσωνα

$
0
0





Ανέβαινε το θερμόμετρο κατακαλόκαιρο....
Στην Ομόνοια υπάρχει το συντριβάνι και κάποιος μεταξύ σοβαρού και αστείου
βούταγε για να σφυρίξει ο πολιτσμάνος αυστηρά  να βγεί να τον πάρει και να τον πάει στο τμήμα παρακάτω για συστάσεις.
Τι το κάναμε....Αμέρικαν μπάρ;
Στην γειτονιά τώρα στην μαγική αυλή...
Πού να σταθείς....μέσα στο δωμάτιο και έξω έκαιγε το ίδιο...
Κάθε τόσο στην ουρά στο λάστιχο της αυλής να βρέχεις το κεφάλι...
Τα μικρότερα παιδιά εν αλλάξ στην σκάφη με το νερό...
Οι γεροντότεροι έβρεχαν ένα μαντήλι και το έβαζαν στο σβέρκο...
Κρύο νερό;
Αστεία ποσότης...που έλεγε ο Αυλωνίτης....
Ψυγείο του πάγου ....
Έμπαινε το πρωϊ μόλις τον άφηνε ο παγοπώλης και μέχρι το μεσημέρι
είχε γίνει νερό και άδειαζες κάθε τόσο το συρτάρι στο κάτω μέρος
για να μην γλυστρίσεις από τα νερά στο δωμάτιο καθ΄ότι
 ξυπόλητος σχεδόν όλη την ημέρα.
Ερχότανε το βράδυ και η μάχη των κουνουπιών....
Όπως τα στούκας...και σφυρίζανε και τσιμπάγανε.
Η τρόμπα του φλίτ....αντιαεροπορικό ....
Ψεκάζανε και μύριζε και προσοχή δηλητήριο έγραφε το τσίγκινο κουτί
και ανοσία είχες ....και το ανέπνεες.
Λεπτομέρειες φυσικά....
Οι κάμαρες των συναυλικών η μια δίπλα στην άλλη και από πάνω ταράτσα
με το τσιμέντο να μην πατιέτε ξυπόλητος.
Ντιβάνια....στρώματα σκεπασμένα με μουσαμάδες ....
Η παλιά σιδερένια σκάλα οδηγούσε στην ταράτσα όπου το βράδυ
ανέβαιναν οι άντρες για ύπνο.
Τα γυναικόπαιδα και οι γέροι στην αυλή...
Αποκαμωμένοι έπεφταν για ύπνο με την τρόμπα του φλίτ δίπλα.
Για τα παιδιά η λύση ήταν το σεντόνι σε ρόλο κουνουπιέρας.

πίσω στα παλιά

1946 Παπούτσι από τον τόπο σου

Ο βίος της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου)

$
0
0
Η Αγία Παρασκευή
(σημ. Μέλιας)Ο πατήρ  Αγησίλαος εξιστορεί έξω από το πανέμορφο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής τη ζωή της Αγίας με λόγια απλά σαν ένα παραμύθι. Μπροστά του στέκουν παιδιά που κρατούν στα χέρια τους  εικόνες της Αγίας Παρασκευής.
Flower 5 emoticon (Flower emoticons)
«Μια πολύ μεγάλη Αγία που έζησε τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, γιορτάζομε σήμερον. Είναι η Αγία Παρασκευή.
Η Αγία Παρασκευή καταγόταν από την Ρώμη από την Ιταλία. Οι γονείς της ήταν ευσεβείς χριστιανοί Αγάθωνας και Πολιτεία ονομάζονταν.
Χριστιανικά ανατράφηκε η Αγία Παρασκευή, οι γονείς της τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, δεν είχαν παιδιά ήταν άτεκνοι, γι’ αυτό και παρακαλούσαν το Θεό να τους στείλει ένα παιδάκι.
Ο Θεός άκουσε την προσευχή τους και τους έστειλε την Αγία που γιορτάζουμε σήμερα. Επειδή δε γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή, γι’ αυτό και την ονομάσανε και Παρασκευή.
Μετά τον θάνατο των γονέων της η Αγία Παρασκευή διέθεσε όλα τα υπάρχοντα που είχε στους φτωχούς και εν συνεχεία έγινε μοναχή. Έγινε καλόγρια έφυγε από τον τόπο της και άρχισε να διδάσκει για τον Χριστό.
Ενώ λοιπόν εδίδασκε και πολλοί πίστευαν τον λόγο της και εγίνοντο χριστιανοί, οι εβραίοι πήγαν και την διέβαλλαν στον αυτοκράτορα της περιοχής τον Αντονίνο, ο οποίος την κάλεσε και της ερώτησε αν πράγματι είναι χριστιανή.
Αφού του απάντησε ότι είναι όντως χριστιανή , εκείνος θαμπωμένος από την ομορφιά της αλλά κι από τον ωραίο λόγο που είχε της ζήτησε να θυσιάσει τους θεούς και θα της δώσει πλούσια δώρα ότι ήθελε θα της έδινε.
Εκείνη όμως παρέμεινε πιστή στον Χριστιανισμό. Γι’ αυτό της είπε ότι θα την βασανίσει.
Έδωσε αμέσως εντολή ο αυτοκράτορας να φτιάξουνε μια περικεφαλαία να την τοποθετήσουνε πάνω στο κεφάλι της, αφού πρώτα την επυρακτώσουνε πάρα πολύ, αυτό το μέταλλο πυρακτωθεί πάρα πολύ.
Αφού λοιπόν το καύσανε αρκετά της τοποθετήσανε πάνω στο κεφάλι. Κι όμως η Αγία δεν έπαθε απολύτως τίποτε.
Λεπτομέρειες από την εικόνα της Αγίας Παρασκευής.
Εν συνεχεία έδωσε εντολή ο αυτοκράτορας να φτιάξουνε έναν λέβητα ένα μεγάλο καζάνι και να βάλουνε μέσα πίσσα και λάδι. Να το βράσουνε πολύ κι αφού το βράσανε έδωσε εντολή να πάρουνε την Αγία και να την ρίξουνε μέσα στο καζάνι.
Εγένετο κι αυτό πήρανε την Αγία και την τοποθετήσανε μέσα στο καζάνι. Εκείνη όμως σαν να ήτανε δροσερό νερό δεν έπαθε απολύτως τίποτε.
Ο αυτοκράτορας που παρευρίσκετο εκεί και έβλεπε το τι συνέβαινε, υπέθεσε ότι το λάδι δεν θα είχε βράσει κανονικά, και λέει στην Αγία : για πέταξε μου σε παρακαλώ λίγο από το καζάνι μέσα το λάδι που υπάρχει στο πρόσωπο μου, να δω εάν καίει πράγματι.
Και η Αγία έπιασε με το χέρι της λίγο λάδι και το πέταξε στο πρόσωπο του αυτοκράτορα. Αποτέλεσμα ήταν να τυφλωθεί εκείνος αμέσως έχασε το φως του γιατί το λάδι ήταν βραστό.
Αμέσως ο αυτοκράτορας άρχισε να παρακαλεί την Αγία και να της λέει: σε παρακαλώ πάρα πολύ δως μου πάλι το φως μου κι εγώ θα γίνω χριστιανός.
Πράγματι η Αγία προσευχήθηκε και επανήλθε το φως στον αυτοκράτορα Αντονίνο και έγινε όντως χριστιανός αυτός και η ακολουθία του. Μετά έφυγε η Αγία και πήγε σε ένα άλλο μέρος, εδώ άρχοντας ήταν ένας Ασκληπιός ονομάζετο.
Όταν πληροφορήθηκε κι αυτός ότι η Αγία είναι χριστιανή την κάλεσε και της ζήτησε να θυσιάσει στους θεούς κι εκείνος θα την ανταμείψει πλουσιοπάροχα.
Εκείνη δεν δέχτηκε να αλλάξει πάλι την Πίστη της και γι’ αυτό έδωσε εντολή να την πάνε να την πετάξουνε έξω από το χωριό υπήρχε ένα βάραθρο και εκεί μέσα υπήρχε ένα θηρίο.
Εκεί λοιπόν στο χώρο αυτό πηγαίνανε και ρίχνανε όλους όσοι είχαν καταδικαστεί σε θάνατο. Τους ρίχνανε και τους κατασπάραζε το θηρίο αυτό.
Εκεί πήγανε και πετάξανε και την Αγία Παρασκευή, το θηρίο μόλις την είδε άρχισε να βρυχάται και να βγάζει καπνούς από το στόμα του και να πλησιάζει προς την Αγία.
Εκείνη μόλις επλησίασε σε μικρή απόσταση από αυτή το φύσησε και εν συνεχεία έκανε το σημείο του Σταυρού σ’ αυτό το θηρίο. Και αμέσως το θηρίο έσκασε, έγινε δύο κομμάτια και εξαφανίστηκε από μπροστά της.
Μετά έφυγε και αυτό το μέρος η Αγία, επίστεψε και ο αυτοκράτορας αυτός ο Ασκληπιός στον χριστιανισμό. Ήρθε σε ένα μέρος που άρχοντας ήταν ένας Ταράσιος εκείνος της ζήτησε να αρνηθεί πάλι την Πίστη της, δεν το δέχτηκε και άρχισε να την υποβάλει σε μαρτύρια.
Λεπτομέρειες από την εικόνα της Αγίας Παρασκευής
Αφού υπέστη πάρα πολλά μαρτύρια η Αγία Παρασκευή και δεν απέθανε από τα μαρτύρια αυτά που της κάνανε έδωσε εντολή ο Ταράσιος να πάνε να την αποκεφαλίσουνε.
Και αυτό πράγματι και έγινε. Της κόψανε το κεφάλι σαν σήμερον της 26 του Ιουλίου. Από τότε γιορτάζομε την Αγία σαν Μεγαλομάρτυρα σε όλες τις εκκλησίες και όλο τον χριστιανικό κόσμο.
Πάρα πολλοί ναοί έχουν κτιστεί στο όνομά της.
Κι εμείς εδώ στο χωριό, οι πρόγονοι έχουν κτίσει αυτό το ωραίο εκκλησάκι, το μικρό αλλά ωραίο εκκλησάκι, είχε πρωτοστατήσει θα θυμάστε την Αγάθη, η Αγάθη είχε πρωτοστατήσει όπως μου έλεγε εκείνη μαζί με τον κύριο Κώστα, έναν ευσεβή άνθρωπο που ήτανε κοντά της, αλλά και όλο το χωριό εβοήθησε, όπως μου έλεγε η καλόγρια Αγάθη, έρχότανε εδώ τα βράδια εκάνανε ΄παρακλήσεις και γιορτάζανε μεγαλοπρεπώς την Αγία Παρασκευή και εμείς συνεχίζουμε και τιμούμε τη Μεγαλομάρτυρα αυτή την Αγία Παρασκευή.
Λέγεται ότι η Αγία ακούει τις προσευχές των χριστιανών όλων των χριστιανών, αλλά ακούει κυρίως τις προσευχές όσους έχουν πρόβλημα με τα μάτια τους, όπως εθεράπευσε τον αυτοκράτορα Αντονίνο και του έδωσε το φως του που το είχε χάσει, έτσι η Αγία βοηθά ώστε οι άνθρωποι να αποκτούν καλή όραση.
Καλό μάτι να έχουν όλοι, λοιπόν μπορούμε να προσευχηθούμε στην Αγία και να ζητήσωμε τη βοήθειά της.
Εύχωμε να είναι μαζί σας και με τις οικογένειές σας».

Πέθανε η δημοφιλής κατά τη δεκαετία του 1970 τραγουδίστρια Αλεξάνδρα

$
0
0
Η Αλεξάνδρα Κυριακάκη (όπως ήταν το πλήρες όνομά της) ήταν για κάποιο διάστημα συνεχώς στην εγχώρια μουσική επικαιρότητα, όμως τελικά πέρασε και δεν έμεινε, παρότι μάλιστα συνδέθηκε με ρεπερτόριο Βασίλη Τσιτσάνη, αλλά και Μάνου Χατζιδάκι. Χρόνια εξαφανισμένη από το προσκήνιο, 
Η Αλεξάνδρα δεν είχε ποτέ φιλοδοξίες να γίνει τραγουδίστρια. Ξεκίνησε ως ηθοποιός στα 15 της, πλάι στον Μάνο Κατράκη, και στράφηκε στο τραγούδι για βιοποριστικούς λόγους το 1970 –όταν και άρχισε ζωντανές εμφανίσεις στο πλευρό του Γιάννη Πουλόπουλου– βοηθούμενη από μια φωνή η οποία άρεσε σε κάμποσους μεγάλους συνθέτες, κυρίως στον Τσιτσάνη, μα και στον Γιάννη Παπαϊωάννου. 
Στη δισκογραφία μπήκε με μια διασκευή στο "Η Δουλειά Κάνει Τους Άντρες", σε ενορχήστρωση Νάκη Πετρίδη και κυρίως με διασκευές συνέχισε, αν και σιγόνταρε τον Τσιτσάνη στα περίφημα "Μούρα", ενώ τραγούδησε σε πρώτη εκτέλεση τόσο Γιάννη Μαρκόπουλο (στον δίσκο Ανεξάρτητα, 1975), όσο και Γιώργο Ζαμπέτα, σε έναν αδίκως υποτιμημένο δίσκο (Η Δική Μας Η Αγάπη, 1978). Σταθμός όμως για τη δισκογραφία του θεωρείται μία ακόμα δουλειά πάνω σε διασκευές, 
ο δίσκος Η Αλεξάνδρα Στα Λαϊκά Του Μάνου Χατζιδάκι (1980). 
Για λόγους που ποτέ δεν έγιναν σαφείς, η Αλεξάνδρα εγκατέλειψε εντελώς τη δισκογραφία μετά το 1983 και δεν επέστρεψε ποτέ σ'αυτήν. Δεν εγκατέλειψε ωστόσο εντελώς το τραγούδι, όπως συχνά λέγεται από λάθος: κατά τη δεκαετία του 1990 έπαιζε ζωντανά με τον ταμπουρά της στο Cafe Παράσταση (τότε την προσέγγισε ξανά ο Χατζιδάκις, για να γίνει ακόμα ένας δίσκος, αλλά αρνήθηκε), ενώ το 2003 έκανε μία ακόμα εμφάνιση, στο 5ο Αφιέρωμα στις Γυναικείες Φωνές. Πλην αυτών, ωστόσο, παρέμεινε από επιλογή εντελώς εξαφανισμένη από τη μουσική επικαιρότητα, μέχρι που μαθεύτηκε σήμερα ο θάνατός της, από αίτια άγνωστα τη στιγμή που γράφονται οι συγκεκριμένες γραμμές. Αν δεν έχουμε πέσει εντελώς έξω στους υπολογισμούς πρέπει να ήταν 63 ετών.

Το Πάρτυ στη Βουλιαγμένη

$
0
0



Συναυλία που άφησε εποχή και συζητιέται μέχρι τις μέρες μας. Τη διοργάνωσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης μια Δευτέρα με πανσέληνο (25 Ιουλίου 1983) στην πλαζ της Βουλιαγμένης. Η παρουσία του κόσμου, που διψούσε για κάτι το διαφορετικό, ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις. Κόπηκαν γύρω στα 25.000 εισιτήρια, αλλά μέσα στο χώρο της συναυλίας βρέθηκαν πάνω από 50.000 άνθρωποι. Ο Τύπος τότε την είχε χαρακτηρίσει με αρκετή δόση υπερβολής «Το Γούντστοκ της Ελλάδας».
O Λουκιανός σχεδίαζε και προετοίμαζε το «πάρτυ στη Βουλιαγμένη» πάνω από ένα χρόνο. Οραματίστηκε «μια λαϊκή βραδιά με κάποιο αισθητήριο», μία μουσική γιορτή παρά θιν αλός μέσα στο καυτό αθηναϊκό κατακαλόκαιρο, με κλίμα παρεΐστικο και ατελείωτο κέφι κάτω από το φως του φεγγαριού. Ήταν ο πρώτος που έβγαλε τις συναυλίες από τα γήπεδα (χαρακτηριστικό των πολιτικών συναυλιών της Μεταπολίτευσης) και τις ενέταξε σε φυσικούς χώρους. Μετά έγινε συρμός.
Από τις αρχές του 1983 άρχισε να υλοποιεί την ιδέα του, κλείνοντας την πλαζ του ΕΟΤ στη Βουλιαγμένη, η οποία έπρεπε να μεταμορφωθεί σε συναυλιακό χώρο, πράγμα αρκετά δύσκολο για την εποχή εκείνη. «Πηγαινοερχόμουν έξι μήνες. Μέτρησα τα πάντα. Το μόνο που δεν προέβλεψα ήταν η μεγάλη προσέλευση του κόσμου» είπε σε μια κατοπινή συνέντευξή του.
Αργά το απόγευμα της 25ης Ιουλίου, όλα ήταν έτοιμα στην πλαζ της Βουλιαγμένης. Τα 25.000 εισιτήρια, που κόστιζαν 300 δραχμές έκαστο, είχαν γίνει ανάρπαστα. Στις 7 το βράδυ άνοιξαν οι δύο είσοδοι της πλαζ και κατά χιλιάδες οι Αθηναίοι άρχιζαν να κατακλύζουν την αμμουδιά. Τότε έκαναν την εμφάνισή τους και οι πρώτοι τσαμπατζήδες, που κατέφθασαν κολυμπώντας. Μέχρι να αρχίσει η συναυλία, κάποιοι από τους συγκεντρωμένους βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν το μπάνιο τους, ενώ κάποιοι άλλοι επιδόθηκαν στα αθλήματα της παραλίας, ρακέτες και βόλεϋ. Η όλη ατμόσφαιρα είχε κάτι το πανηγυριώτικο.
Ο Λ. Κηλαηδόνης με τη Μ. Ζορμπαλά
Η σκηνή είχε στηθεί πάνω σε μια πλωτή εξέδρα, που βρισκόταν γύρω στα 15 μέτρα μέσα στη θάλασσα. Οι καλλιτέχνες έφθαναν στη σκηνή με μία κατάφωτη φορτηγίδα από τον παρακείμενο Ναυτικό Όμιλο της Βουλιαγμένης. Η βραδιά άνοιξε με τον οικοδεσπότη Λουκιανό Κηλαηδόνη να απευθύνει χαιρετισμό και στη συνέχεια αντήχησαν οι πρώτες νότες. Η πιανίστρια Νέλι Σεμιτέκολο έπαιξε κομμάτια ραγκτάιμ του Σκοτ Τζόπλιν, ενώ η μπιγκ μπαντ του πιανίστα Μανώλη Μικέλη τζαζ της εποχής του σουίνγκ, αγαπημένες μουσικές που διαμόρφωσαν το μουσικό στυλ του Κηλαηδόνη.
Εν τω μεταξύ, μια τεράστια ουρά από αυτοκίνητα είχε σχηματισθεί στην Παραλιακή. Πολλοί έσπευσαν στο χώρο της συναυλίας την τελευταία στιγμή, καθώς το πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, που μετέδιδε απευθείας το καλλιτεχνικό γεγονός με παρουσιαστή τον Γιάννη Πετρίδη. Μη έχοντας εισιτήρια άρχισαν να πηδούν από τους φράχτες, σ'ένα από τα μεγαλύτερα «ντου» στην ιστορία των καλοκαιρινών συναυλιών. Οι λίγοι αστυνομικοί και τα 80 άτομα της περιφρούρησης ήταν αδύνατο να τους αναχαιτίσουν. Από την άλλη πλευρά, αρκετοί που είχαν εισιτήριο ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα και έφθασαν στη Βουλιαγμένη με μεγάλη καθυστέρηση.
Καθώς άρχισε να δημιουργείται το αδιαχώρητο στην πλαζ της Βουλιαγμένη, γύρω στις 10:15 μ.μ. εμφανίσθηκε η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, η οποία τραγούδησε παλιά τραγούδια της δεκαετίας του '40 και του '50. Ακολούθησε ο «καλοκαιρινός» Βαγγέλης Γερμανός με τηνΚρουαζιέρα και την Μπανιέρα.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος
Στη συνέχεια ήταν η σειρά του Διονύση Σαββόπουλου, ο οποίος ξαφνιασμένος από το μεγάλο πλήθος, είπε από μικροφώνου «Είναι απίστευτο. Είστε όλοι εδώ. Νομίζαμε ότι ήταν πάρτυ - βεγγέρα, αλλά διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για υπερπαραγωγή της Φίνος Φιλμ». ΗΣυννεφούλα ξεσήκωσε τον κόσμο και το κέφι έφθασε στο ζενίθ, όταν ο Νιόνιος ευχήθηκε σε όλους «Να μας έχει ο θεός γερούς, πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε».
Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα κι ενώ τα φώτα είχαν χαμηλώσει και το φεγγάρι είχε ψηλώσει, εμφανίστηκε ένα τρεχαντήρι και μια ψαρόβαρκα με κανταδόρους και τη μαντολινάτα του Φώτη Αλέπωρου. Στη 1 το πρωί έκανε την εμφάνισή του ο οικοδεσπότης με την Αφροδίτη Μάνου και την μπάντα του Three and the Koukos Band. Τραγούδησε τηΒουλιαγμένη, που αποτέλεσε την αφορμή για το πάρτυ, και όλες τις μεγάλες του επιτυχίες. Η βραδιά έκλεισε λίγο μετά τις 2 το πρωί, όταν στη σκηνή ανέβηκε ο Γιώργος Νταλάρας, που μαζί με τον οικοδεσπότη τραγούδησαν τα Θερινά σινεμά. Και το γλέντι συνεχίστηκε μέχρι πρωίας, με γέλια και βουτιές στη θάλασσα.
Την επομένη, ο Τύπος είχε πρωτοσέλιδο το Πάρτυ στη Βουλιαγμένη, αλλά δεν παρέλειψε να επικρίνει τους διοργανωτές για την ταλαιπωρία του κόσμου. «Δεν ξέρω αν το επιχειρήσω άλλη φορά στη Βουλιαγμένη, αλλά μία παρόμοια εκδήλωση θα ήθελα να ξαναγίνει. Δε φταίω εγώ παιδιά αν υπήρξε τέτοια μαζική κινητοποίηση προς τη Βουλιαγμένη. Αυτό που σίγουρα λυπάμαι είναι που ταλαιπωρήθηκαν πολλοί φίλοι. Τώρα που διαπιστώσαμε πως δεν υπάρχουν χώροι για τόσες χιλιάδες κόσμου, την επόμενη φορά θα μαζευτούμε στον κάμπο της Θεσσαλίας!» απολογήθηκε με χιούμορ ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.

Σχετικά

  • Μέρος του Πάρτυ της Βουλιαγμένης ηχογραφήθηκε και εκδόθηκε σε δίσκο από τη Lyra.
  • Ολόκληρη η συναυλία, καθώς και η προετοιμασία της, συνολικής διάρκειας άνω των δέκα ωρών, κινηματογραφήθηκε και το μονταρισμένο υλικό διάρκειας 

  • περίπου δύο ωρών 
  • προβλήθηκε στην κρατική τηλεόραση λίγο καιρό αργότερα.


Μία εικόνα 1000 λέξεις: Έλληνες αιχμάλωτοι επιστρέφουν το 1956 από την Αλβανία

$
0
0


Μία από τις πιο άγνωστες και μαύρες ιστορίες του εμφυλίου είναι το κεφάλαιο που έκλεισε ακριβώς επτά χρόνια μετά την ολοκλήρωση του. Αφορά τις συνθήκες σκλαβιάς που έζησαν οι όμηροι που πήραν μαζί τους κατά την άτακτη υποχώρηση τους στην Αλβανία μετά την ήττα στον Γράμμο οι δυνάμεις του ΔΣΕ. Ένα μείγμα από αιχμαλώτους του τακτικού στρατού, ανδρών και γυναικών από γύρω χωριά αλλά και ανθρώπων που ακολούθησαν τις δυνάμεις του ΔΣΕ και πίστεψαν ότι στην γειτονική χώρα θα ζήσουν την ζωή που ονειρεύτηκαν σε μία σοσιαλιστική χώρα και τελικά αναγκάστηκαν να δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες σχεδόν σαν αιχμάλωτοι πολέμου.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Πριν μπει το καλοκαίρι του 1949 και γείρει οριστικά η πλάστιγγα υπέρ του τακτικού στρατού ο Δημοκρατικός Στρατός (ΔΣ) είχε καταφέρει καίρια πλήγματα κυρίως στην 75η ταξιαρχία όπου πέρα από τις ανθρώπινες απώλειες που προκάλεσε κατάφερε να αιχμαλωτίσει τόσο αξιωματικούς όσο και οπλίτες του Ελληνικού Στρατού. Προσπάθησε να τους εντάξει στις δυνάμεις του ΔΣΕ – ανεπιτυχώς, καθώς οι τελευταίοι γνώριζαν ότι ουσιαστικά ο πόλεμος είχε κριθεί –  παρέμεναν όμως αιχμάλωτοι και ακολουθούσαν τις κινήσεις του ΔΣ στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας και την Ηπείρου.
Μετά την κατάρρευση του ΔΣΕ τον Αύγουστο του 1949, οι αντάρτες περνούσαν στην Αλβανία και εκεί κατέθεταν τον οπλισμό τους στους Αλβανούς. Στην σύγχυση της υποχώρησης όσοι από τους αιχμαλώτους μπόρεσαν κατέφυγαν στον ΕΣ πολλοί όμως ακολούθησαν τους αντάρτες στην γειτονική χώρα και εγκλωβίστηκαν εκεί.
Οι μαχητές του ΔΣΕ στις επόμενες εβδομάδες που ακολούθησαν μοιράστηκαν στα κράτη του Ανατολικού μπλοκ, κανένα όμως ανατολικό κράτος δεν ήθελε να πάρει τους αιχμαλώτους που πέρασαν στην Αλβανία για να μη δημιουργηθούν διπλωματικές προστριβές με την Ελλάδα, έτσι οι αιχμάλωτοι αυτοί έμειναν στην Αλβανία, αιχμάλωτοι ενός στρατού (του ΔΣΕ) που πλέον δεν υπήρχε.
Οι μαρτυρίες
Ανάμεσα στους αιχμαλώτους ήταν και ο νεαρός τότε γιατρός – και μετέπειτα γνωστός χειρούργος στην Αθήνα – Νικήτας Αγαπητίδης ο οποίος κατέγραψε ψύχραιμα δεκαετίες αργότερα την εμπειρία του στο βιβλίο «Το Χρονικό της Αιχμαλωσίας (1949 – 1956). Εθελοντής οπλίτης από τα Δωδεκάνησα θα πιαστεί αιχμάλωτος από τους αντάρτες έξω από την Πυρσόγιαννη, την ώρα που χειρουργούσε. Θα τους ακολουθήσει έως τα τέλη Αυγούστου και θα περάσει «μέσα», όπως αποκαλούνταν η Αλβανία, μετά την τελική εκκαθάριση. Εκεί,  αρχικά θα φιλοξενηθεί αρχικά σε ένα νοσοκομείο ανταρτών στην Κορυτσά και στην συνέχεια πιστεύοντας η τύχη τους θα περάσει στα χέρια των Αλβανών. Όπως αφηγείται αρχικά θεωρούσαν την συγκεκριμένη εξέλιξη θετική καθώς πίστευαν ότι πλέον είχαν να κάνουν με ένα κράτος μέλος του ΟΗΕ το οποίο μέσα από τις τυπικές διαδικασίες θα φρόντιζε για τον επαναπατρισμό τόσο τον δικό του όσο και των εκατοντάδων άλλων που βρέθηκαν στην ίδια δυσχερή θέση.
Στο βιβλίο αναφέρονται οι άθλιες συνθήκες κράτησης τους σε στρατόπεδα συγκεντρώσεων χωρίς τις ελάχιστες συνθήκες υγιεινής και τις μηδαμινές μερίδες φαγητού καθώς και την εξοντωτική εργασία από την ανατολή έως την δύση του ήλιου που οδήγησε αρκετούς συμπατριώτες μας στον θάνατο. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά υπήρχαν περιπτώσεις όπου «τους κρατούμενους, εκτός από τις τιμωρίες, τους στέλνουν να κάνουν και βαριές δουλειές , πολλές φορές άσκοπες. Τους βάζουν να μπουν σε βάλτους για να κόψουν βούρλα, άλλα οι βάλτοι είναι γεμάτοι βδέλλες και σε λίγο από τα πόδια τους αρχίζουν να τρέχουν από πολλά σημεία αιματα. Το αίμα δεν σταματάει και οι κρατούμενοι σοφίζονται τους κόσμου τους τρόπους για να το σταματήσουν».
Γίνονται αναφορές για προσπάθειες απόδρασης, οι οποίες μεταφράστηκαν σε αρκετά χρόνια φυλάκισης, για σαδιστές επικεφαλής οι οποίοι τους αντιμετώπιζαν ως «σαμποτέρ στο όραμα του σοσιαλισμού» και άλλες κωμικοτραγικές ιστορίες. Και όλα αυτά με τα χρόνια να περνούν να αλλάζουν στρατόπεδα και εργασίες (γεωργικές, διάνοιξη δρόμων, αποστραγγιστικά, οικοδομικά κ.α.) χωρίς να υπάρχει φως στον ορίζοντα.
Η ελληνική πλευρά δεν επιθυμούσε να ανοίξει διάλογο με την Αλβανία – με την οποία να μην ξεχνάμε ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση και αμφισβητούσε την εδαφική της υπόσταση – αλλά ταυτόχρονα φοβόταν να αγγίξει το θέμα άμεσα αν δεν ξεκαθάριζε την «εθνικοφροσύνη» των συμπολιτών μας που επέστρεφαν.
Το 1956 βρέθηκε τελικά μία φόρμουλα επαναπατρισμού με το σόφιμα ότι εισήλθαν παράνομα στο έδαφος της Αλβανίας και ως τέτοιους οι Αλβανοί τους απέλασαν.
Η επιστροφή
Τον Αύγουστο του 1956 η Ελλάδα θα στείλει στο λιμάνι του Δυρραχίου το πλοίο «Αλιάκμων» να παραλάβει 217 αιχμαλώτους από ένα σύνολο που ξεπερνούσε τους 500. Πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη φουρνιά που είχαν «λευκό μητρώο πολιτικών φρονημάτων» και οι οποίοι μεταφέρθηκαν στον Πειραιά στις 24 Αυγούστου 1956 από όπου και η κεντρική φωτογραφία με τους απελευθερωθέντες αιχμάλωτους να φιλούν το ελληνικό έδαφος με το που έδεσε το «Αλιάκμων».
Το επόμενο διάστημα υπήρξε απελευθέρωση και άλλων μικρότερων ομάδων. Τι έγιναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μετά; Οργανώθηκαν σε ένα σύλλογο επαναπατρισθέντων, "Η Ανάσταση"με σκοπό να τύχουν μίας χαμηλή αποζημίωση ώστε να ξεκινήσουν ξανά την ζωή τους. Η μόνη βοήθεια που έτυχαν ήταν 300 δραχμές από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και μία ...κουβέρτα από το Κράτος. Αντίστοιχα οι στρατιώτες που είχαν αιχμαλωτισθεί απόζημίωθηκαν με 20 δραχμές και οι αξιωματικοί με 1.200.
"Ούτε μία ηθική επβράβευση για ορισμένους που δεινοπάθησαν, δεν κατορθώθηκε... Η Πατρίδα φάνηκε πολύ φειδωλή. Έδωσε μόνο το δικαίωμα σε όλους όσουν ήσαν άρρωστοι ή ανάπηροι να παρουσιαστούν σε Επιτροπές για να νοσηλευτούν ή να συνταξιοδοτηθούν. Πράγμα βέβαια που έγινε. Στους 'υγιείς', για τα τόσα χρόνια, μόνο ο μισθός των δεκαπέντε ημερών από τον επαναπατρισμό μέχρι την απόλυση. Τίποτ'άλλο".
Διαβάστε όλο το βιβλίο του Νικήτα Αγαπητίδη Το χρονικό μιας αιχμαλωσίας

Πρώτη φορά αριστερά…

$
0
0

Εικόνα από:www.komistes.gr
.
Ευρωπαϊκή Ένωση!
Βιομήχανοι!
Κυβέρνηση!
Εργοδοτικός συνδικαλισμός!
2 εβδομάδες πριν…
Τι;
Πρώτη φορά αριστερά;
Ναι ρε φίλε… μέσα!
.
https://oikohouse.wordpress.com/

Στην κορυφή του Ιππείου Κολωνού

$
0
0



της Γεωργίας Ξάνθη

Και πήραν τον Σοφοκλή ανά χείρας και ανηφόρισαν αργά το αρχαίο μονοπάτι . Κάθισαν στην κορφή του λόφου και ευλαβικά διάβαζαν τους στίχους του ποιητή ο οποίος ύμνησε τις ομορφιές της γενέτειρας του, όταν έφερε εκεί τον Οιδίποδα , στο θαυμαστό εκείνο δράμα όπου τερματίζονται του τυφλού Βασιλέως οι ταλαιπωρίες. Είναι ο τόπος ο ιερός , ο βρύων δάφνης και ελαίας και αμπέλου, πυκνότεροι, με την μελωδία των αηδονιών που απολάμβαναν και εκείνα την φθινοπωρινή δροσούλα το απαλό βοριαδάκι και την γαλήνη του ιερό τόπου. Χώρος αγαπητός στις Μούσες και στην θεά Αφροδίτη. Η κορφή του λόφου βραχώδης και φαλακρή, με τα δύο μνημεία , του Λενορμάν και του Μύλλερ. Και από την βάση των μνημείων μέχρι της κορυφής ονόματα γραμμένα ,ονόματα ξυσμένα , ονόματα χαραγμένα ,ονόματα επισκεπτών και με την συνοδεία της χρονολογίας θέλοντας να απαθανατίσουν την μνήμη πάνω στα μάρμαρα.
Προς την άλλη κατεύθυνση, και μπροστά , αγναντεύοντας τον ορίζοντα , η Ακρόπολη, να απλώσεις το χέρι σου να την αγγίξεις, πανέμορφη όπως πάντα, σύμβολο κι έμβλημα της πόλης , της πρωτεύουσας .
Μνήμες της παλιάς Αθήνας , με την χωμάτινη οδό Ιωαννίνων ,πριν κρυφτεί από την καταπράσινη ζούγκλα .Τα πρώτα Αθηναϊκά σπίτια του λόφου ,στην οδό Καπανέως και μια λευκή κουκίδα ,αριστερά , το εκκλησάκι της Αγίας Ελεούσας .
Στην παλιά φωτογραφία , η ημερομηνία ,γραμμένη με μαύρο μολύβι μισοσβησμένη , κατοχύρωνε την παρουσία . Σάββατο 2 Οκτωβρίου 1922. Ούτε στα όνειρά τους , οι δύο φίλοι , αυτοί που παρακαλούσαν για ένα θαύμα , ένα αδιαπέραστο εμπόδιο , για να μην γίνουν οικόπεδο και τα μνημεία των Λενορμάν και Μύλλερ , εμπόδιο αδιαπέραστο και βαρυστομαχιά σε όσους κατάτρωγαν σαν «τούρτα » τον ιερό λόφο , σε αυτήν τη συνηθισμένη τους πέτρινη θέση του φαγωμένου βράχου , πολλές δεκαετίες μετά , σε μια άλλη ,αλλά τσιμεντένια Αθήνα , το μικρό θεατράκι του Ιππείου Κολωνού , στην καταπράσινη όαση του τοπίου , θα προσέφερε ευτυχία και θεατρική γνώση στους Αθηναίους κατοίκους.

Εν Αθήναις....το καλοκαίρι της μετακόμισης

$
0
0



Πέρα δώθε τα φορτηγά και οι τρίκυκλες μοτοσυκλέτες εκείνα τα χρόνια
κατακαλόκαιρο.
ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΕ ΜΕΤΑΦΟΡΕ συνήθως ανορθόγραφα και πρόχειρα έγραφαν οι πινακίδες.
Πήγαινες πρώτα στο καφενείο που ήταν η πιάτσα και έκανες συμφωνία....
Από συνοικία σε συνοικία ...λίγα τα υπάρχοντα που θα φόρτωνε ο μεταφορέας
πέντε πάνω πέντε κάτω και το ραντεβού σε ημέρα σχόλης...Κυριακή.
"Καλέ φεύγουν οι απέναντι..."
Το σύνθημα και η γειτονιά στο πόδι να βάλουν όλοι ένα χέρι...
Συγκίνηση και ειδικά τα παιδιά που θα άφηναν τους φίλους τους για μια ακόμα φορά.
Άντε πάλι από την αρχή άντε άλλο σχολείο άντε άλλη γειτονιά...μέχρι να συνηθίσεις
περνούσε καιρός.
Οι γείτονες θα ερχόντουσαν να βοηθήσουν και να γνωρίσουν τους νεοφερμένους
να πάρουν ρεπόρτο και το απόγευμα στην σύναξη στον δρόμο να γίνει η ενημέρωση.
Ο μπακάλης είχε ενημερωθεί έγκαιρα και δεν έκρυβε την χαρά του όταν μάθαινε
ότι νέος γείτονας κρατιόταν από το Δημόσιο.
Το πρώτο που φρόντιζαν να μάθουν όταν ήθελαν να νοικιάσουν ένα σπίτι ήταν
αν τον χειμώνα είχε πρόβλημα υγρασίας.
Δύσκολο ...
Φρόντιζε ο ιδιοκτήτης είχε καλύψει τα επίμαχα σημεία ...όταν έμπαινε ο χειμώνας
άρχιζαν οι αψιμαχίες.
"Αν δεν σου αρέσει να φύγεις..."
Αυτή ήταν η απάντηση...
Δύσκολα εύρισκες σπίτι για να νοικιάσεις ...
Δεν είχαν αρχίσει ακόμα οι πολυκατοικίες να υψώνονται η μια δίπλα στην άλλη.
Ο κοσμάκης άφηνε τα χωριά του και ερχότανε στην όμορφη Αθήνα για μια καλύτερη
ζωή.
Γρήγορα απογοητευότανε φτάνοντας στις λαϊκές γειτονιές εκεί δηλαδή που του επέτρεπε η τσέπη του.
Εκτός από τις γνωστές αυλές με τα δωμάτια υπήρχαν και τα παλιά διώροφα με υπόγεια με κοινή είσοδο και με πολλά ευτράπελα.
Άνοιγες την πόρτα για να μπείς το βράδυ οπότε άναβες το φώς του διαδρόμου
όπου αριστερά δεξιά υπήρχαν δωμάτια που νοικιάζανε εργένηδες αλλά και νέα ζευγάρια.
Οι πόρτες τους είχαν και τζάμι στο πάνω μέρος οπότε το φώς που άναβες ενοχλούσε
αυτούς που κοιμόντουσαν.
Και φυσικά η κοινόχρηστη κουζίνα με τις γκαζιέρες στην σειρά.
Και πολλά άλλα προσεχώς....

πίσω στα παλιά

1952 Ο γρουσούζης

Viewing all 12885 articles
Browse latest View live