Quantcast
Channel: Πίσω στα παλιά
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live

Η απίστευτη ιστορία της τουαλέτας του Αδόλφου Χίτλερ

$
0
0

ΑΠΟ ΤΟ AVISO GRILLE ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Προοριζόταν για το επινίκιο ταξίδι μετά την απόβαση στην Αγγλία, αλλά τελικά πάτησε βρετανικό έδαφος για να συμμετάσχει σε τηλεπαιχνίδι...

Η απίστευτη ιστορία της τουαλέτας του Αδόλφου Χίτλερ
Οπως γράφει το Tablet, πριν από είκοσι χρόνια περίπου έγινε μία φαινομενικά κοινότυπη αγοραπωλησία, καθώς ένας Γκρεγκ Κόχφελντ αγόρασε από έναν Σαμ Καρλάνι ένα κατάστημα ανταλλακτικών, στο Φλόρενς του Νιου Τζέρσι, στις ΗΠΑ.
Ο πωλητής, φίλος ενός ιδιοκτήτη ναυπηγείου, του Χάρι Ντόαν, είχε πάρει την δεκαετία του 1950 μία τουαλέτα από ένα γιότ, για να αντικαταστήσει την χαλασμένη στο συγκεκριμένο κατάστημα. Η τουαλέτα αυτή προερχόταν από το γιοτ Aviso Grille, το οποίο λίγο αργότερα διαλύθηκε και ολοκλήρωσε άδοξα την σύντομη πορεία του στην Ιστορία.
Η καταγωγή της μαρτυράται με ευκολία τόσο από το χαρακτηριστικό πλαϊνό άνοιγμα για την είσοδο του θαλασσινού νερού, αλλά και τα γράμματα επάνω της που ανήκουν στην «απαγορευμένη» γραμματοσειρά Blackletter, την αγαπημένη του Χίτλερ.
Η απίστευτη ιστορία της τουαλέτας του Αδόλφου Χίτλερ
Χτισμένο το 1934-1935, το Aviso Grille με μήκος 143 μ. ήταν προορισμένο από τους ναζί και τον Αδόλφο Χίτλερ να τον μεταφέρει στο Λονδίνο, όπου στη συνέχεια μία από τις βενζινάκατούς του μέσω των καναλιών του Τάμεση θα τον οδηγούσε στο Παλάτι, προκειμένου να επισφραγίσει την νίκη του επί των Βρετανών. Οπως φαίνεται, κάτι δεν πήγε καλά στα σχέδιά του για την ένδοξη αυτή αποστολή του γιοτ.
Μετά το τέλος του πολέμου το Aviso Grille έγινε έκθεμα στην περιοχή του Τζέρσι, στην νότια πλευρά της Νέας Υόρκης, με τον Ντόαν που το απέκτησε με κάποιο τρόπο από το Στρατό να χρεώνει παράνομα εισιτήριο 25 σεντ σε κάθε επισκέπτη για να δει το σκάφος του Χίτλερ.
Ωστόσο, η ολοκλήρωση της καταστροφής όλων των μνημείων και αντικειμένων που σχετίζονταν με τους ναζί, περιλάμβανε και το σκάφος. Η ανάγκη του φίλου του για μία τουαλέτα εκείνη ακριβώς την περίοδο, οδήγησε στην αφαίρεση του παράδοξου αυτού κειμηλίου και την διάσωσή του μέχρι σήμερα.
Μάλιστα, τόσο ο αρχικός παραλήπτης όσο και ο σημερινός ιδιοκτήτης την έχουν μετατρέψει και αυτοί σε... ατραξιόν. «Ηταν γνωστή τουριστική ατραξιόν ήδη από το 1952», όπως λέει ο Κόχφελντ, και υπήρχε κόσμος που -όπως κι εγώ- πήγαινε μία βόλτα ή εκδρομή για να την δει». Μάλιστα, η συγκεκριμένη τουαλέτα αναφέρεται και στον οδηγό του Roadside America.
Το Φλόρενς δεν φιλοξενεί μόνο την τουαλέτα αλλά και πολλά ακόμη κομμάτια και υλικά που προήλθαν από το Aviso Grille, όπως ένα γραφείο από το πλοίο στους χώρους του American Legion Post 194.
Τελικά πέρυσι τουλάχιστον αυτή η τουαλέτα πέτυχε έστω και ελλιπώς αυτό που ονειρευόταν ο Αδόλφος: πήγε στην Βρετανία! καλεσμένη ενός τηλεπαιχνιδιού, μαζί με τον ιδιοκτήτη της φυσικά, προκειμένου να βρει πιθανώς και κάποιον νέο αγοραστή, κάτι που τελικά δεν έγινε...

Το καρναβάλι στην Αθήνα την παλιά

$
0
0



Κάθε μας λύπη μακριά
κι ανοίξτε τα βαρέλια
και την τρελλή Αποκρηά
με γέλια και με γλέντια
Κάθε λεβέντης από μας
και κάθε παλληκάρι
ας τραγουδήσει κι ας χαρεί
κι όποια τ' αρέσει ας πάρει...

Και μετά την αναδρομή σε πρόσφατες αποκριές ( για να μη νομίζετε ότι είμαι 
και μεγάλη, θα παραμείνω δεσποινίς ετών 39 για το υπόλοιπο του βίου μου),
 μ' έπιασε να ψάχνω για τις αποκριές της παλιάς Αθήνας, τότε που ήταν τόσο μικρή 
ώστε όλοι ήταν μια παρέα, όλοι ήταν γνωστοί.

Από τα "Αθηναϊκά", το περιοδικό του Συλλόγου των Αθηναίων διαβάζω 
για τον εορτασμό της Αποκρηάς ( όπως την έγραφαν τότε, με η). 
Ο Σύλλογος των Αθηναίων ιδρύθηκε το 1895 ως Αθηναϊκός Σύλλογος" 
και λειτουργεί ως τις μέρες μας. Από το 1955 εκδίδει τα Αθηναϊκά με άρθρα σχετικά 
με τη ζωή, τις ιστορίες και τα έπη της Αθήνας.
Σ' ένα απ' αυτά, του 1968, ο Κώστας Δημητριάδης, στέλεχος του ΕΟΤ, 
γράφει για το "Το καρναβάλι στην Αθήνα την παλιά". Ως παλιά Αθήνα 
εννοούσε την Αθήνα του τέλους του 19ου αιώνα. Ιδού.

"Τα πολιτικά κι όλα τ' άλλα τερτίπια κι αλληλοτρωγώματα που τριβέλιζαν 
ανέκαθεν τα μυαλά των Αθηναίων, παραμέριζαν τις Απόκριες στη μικρή ακόμα 
τότε πρωτεύουσα, κι όλες κι όλοι δε μιλούσαν παρά για τα "Μπαλ Μασκέ" 
στα "μεγάλα" σπίτια, όπως του Σερπιέρη, του Μαυρομιχάλη κι άλλα, σε δημόσιους
 αποκρηάτικους χορούς όπως του Δημοτικού Θεάτρου, του Παρνασσού, 
της Αγγλικής Πρεσβείας, της Ρωσσικής, αργότερα του χορού 
των Συντακτών και για το γλεντοκόπημα στις ξακουστές τότε ταβέρνες της Πλάκας 
και του Ψυρρή. Του Τζουτζούρη, του Καβαλλάρη, του Παπαχειμώνα, του Γάκη, 
του Ρούκουνα, του Κρητικού, του Καρούμπαλα, του Ζαφείρη, του Αλήκοκο 
και τόσες ακόμα.
Στα σπίτια που δεχόντουσαν παρέες μασκαράδων, για να επιτρέψουν 
την είσοδο τους, αφού ο αρχηγός της παρέας χτύπαγε το ρόπτρον, ανασήκωνε 
τη μάσκα του για να τον αναγνωρίσει ο οικοδεσπότης και τότε έπαιρνε την άδεια 
για να περάσει μέσα με τους φίλους του χωρίς να έχει την υποχρέωση 
να βγάλει κανένας τους τη μάσκα.

Στα ποιητικά σαλόνια του Σουρή όμως οι παρέες των μασκαράδων έμπαιναν ελεύθερα ,
χωρίς ανασήκωμα της μάσκας.
Ο μπουφές της Αποκρηάς στο σπίτι του Σουρή και της φιλόξενης κυρίας του, 
της μαντάμ Μαρή, δεν ήταν βέβαια τόσο πλούσιος όσο στου Σερπιέρη. 
Οι αυτοσχέδιοι όμως στίχοι πασπαλισμένοι με μπόλικον "Αττικόν Αλας"
 ήταν πλουσιώτατοι και χάριζαν το γέλιο.
Στα σαλόνια του Σουρή πάντα παρόντες οι "μεγάλοι" φίλοι του, ο Παλαμάς, 
ο Δροσίνης, ο Καμπούρογλου, ο Λάσκαρης, ο Βελιανίτης, ο Μπάμπης Άννινος,
 ο Τσοκόπουλος, ο Πωπ, ο Στρατήγης, ο Σκόκος, ο Νιρβάνας και άλλοι.
Κάποια αποκρηάτικοι βραδιά, έκαναν την παρουσία τους στου Σουρή δυο 
υψηλότατοι μασκαράδες με ντόμινα. Ο Αννινος ψιθύρισε στη μαντάμ Μαρή 
πως ήταν οι πρίγκηπες Νικόλαος και Ανδρέας. Η κα Σουρή άρχισε τότε 
τις ρεβεράντσες... Σε λίγο όμως οι δύο μυστηριώδεις "πρίγκηπες" έβγαλαν
 τις μάσκες και δεν ήταν άλλοι από τους "υψηλότατους" αδελφούς, 
τον Κοκό και το Βασιλάκη Μελά.

Και να πως σατίριζε ο Σουρής στο "Ρωμηό" του το καρναβάλι της Αθήνας.

Γλέντα λοιπόν Αποκρηά μασκαρεμένη χώρα 
που ένα μόνο έμαθες στα φανερά να κλέβεις 
Να γίνεσαι ρεντίκολο κάθε στιγμή και ώρα
που όλα τα μασκάρεψες κι όλα τα μασκαρεύεις
Εξω λοιπόν οι λύπες, έξω κακή καρδιά
και πάλι Καρναβάλι ανοίγει βρε παιδιά. "


"...Η βασίλισσα του λαϊκού καρναβαλιού ήταν η Γκαμήλα. Την έφτιαχναν στις αυλές 
του Ψυρρή με λίγα σανίδια, λίγες προβιές, παλιά χαλιά, μια μασέλα αλόγου 
και πολλή φαντασία. Οι γαβριάδες της γειτονιάς χωνόντουσαν,μικροί σατανάδες, 
από κάτω της και τη ζωντάνευαν, τη χόρευαν, την έτρεχαν, την έκαναν 
ν' αρπάζει καπέλα, πορτοφόλι,κουλούρια, ακόμη και να δαγκώνει.
Διάσημος Πετραλωνίτης γκαμηλιέρης ήταν τότε ο Βαγγελάρας με τ' όνομα. 
Μα με τα χρόνια τον έφαγε το "ποτήρι " και μια μέρα πέθανε κάτω στα Καρναβάλια.
Ο Τίμος Μωραϊτίνης τότε, που ήταν μέγας θαυμαστής του, του έγραψε αυτόν 
τον επικήδειο
...Κι ο Βαγγελάρας πέθανε. 
Κι οι φίλοι του τον κλάψανε
μ' αληθινό τους δάκρυ
Μουτζούρη τον επήγανε, μουτζούρη τον εθάψανε 
κι εγράψανε στην άκρη
Εδώ κοιμάται ήσυχα ένας μεγάλος φουκαράς
που η δουλειά του ήτανε να είναι μασκαράς.


"...Τα επίσημα καρναβάλια τα διοργάνωνε μια επιτροπή, το λεγόμενο "Κομιτάτο 
της Αποκρηάς", με επικεφαλής το Δήμαρχο. Συγκέντρωνε χρήματα από τους
 εμπόρους , το Δήμο,τους ταβερναρέους κι έστηνε ξύλινες εξέδρες 
στην οδό Σταδίου, στην οδό Κοραή απ' όπου θα περνούσε η μεγάλη παρέλαση 
από λουλουδιασμένα άρματα, άλλα με αρχαίες παραστάσεις,που έσερναν έξι 
και οχτώ άλογα, πολλά στολισμένα αμάξια με μασκαρεμένες χορωδίες, 
πλούσιο άρμα με τον Καρνάβαλο, άλλο άρμα με τη βασίλισσα της Αποκρηάς, 
άλλο με το "Πανεπιστήμιο", που απ' τη μια μεριά έβγαζαν από το φούρνο νεαρούς 
φοιτητές κι απ' την άλλη έβγαζαν ...τούβλα κι άλλα πλήθη από ομίλους εύθυμων 
μασκαράδων με συμβολικά σατιρικά κοστούμια."

"...Ο πιο μεγάλος συνωστισμός γινότανε στο σταυροδρόμι των οδών Κυδαθηναίων
 και Αδριανού, όπου και το σπίτι του ποιητού Γεωργίου Δροσίνη. 
Πόσο χαιρόμουν τα Καρναβάλια τότε απ' το παράθυρο μου και ποσο θαύμαζα, 
σαν παιδί, την περίφημη παρέλαση του άρματος με την "Αρπαγή της 
Ωραίας Ελένης" που ήτανε ...αρσενικά και φρεσκοξουρισμένη... ιστορούσε
 ο ποιητής της Ανθισμένης Μυγδαλιάς.

Ξέφτισε όμως το Αθηναϊκό καρναβάλι και ύστερα από τις αντάρες 
του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, έμεινε ανάμνηση.
Το 1930 ωστόσο, κάποιοι παλιοί Αθηναίοι με τη στήριξη του Ε.Ο.Τ. 
συνέστησαν πάλι ένα Κομιτάτο της Αποκρηάς και το 1931 διοργάνωσαν 
τις αποκρηάτικες γιορτές.
Τότε βραβεύτηκε και το καλύτερο τραγούδι της αποκριάς σε στίχους Στέλιου Χειλαδάκη.
Μέσα στης Πλάκας τα στενά 
και στου Ψυρρή γλέντι αρχινά
κι ανάβει και κορώνει
και στον παλιό καλό σκοπό,
θα γίνει χαλασμός 
θα ξεχαστούν οι πόνοι....
...Η νύχτα απόψε είναι μακριά 
και μέσα στην Αποκρηά
ξανάζησε η Αθήνα!


Οταν πια, με τη δικατορία του Μεταξά, απαγορεύτηκε αυστηρά η μάσκα, 
σταμάτησε οριστικά ο εορτασμός της Αποκριάς".

Εν Αθήναις.... Σωκράτους και Ξούθου

$
0
0

"Αιματηρό επεισόδιο μεταξύ αλλοδαπών με ένα νεκρό
σημειώθηκε χθες το βράδυ στην Ομόνοια, στην διασταύρωση 
των οδών Σωκράτους και Ξούθου."
Μια ακόμα είδηση στα ψιλά των εφημερίδων.....
Οδός Σωκράτους...οδός Ξούθου πίσω από την Ομόνοια....
Παλιοί εμπορικοί δρόμοι κάποτε....η Σωκράτους είχε ποικιλία μαγαζιών για
την φτωχολογιά...η Ξούθου στέγαζε το χοντρεμπόριο καλλυντικών και φαρμάκων.
Στην Σωκράτους τότε υπήρχε και ξενοδοχείο...ερχόντουσαν από την επαρχία
οι έμποροι για να επισκεφθούν τους προμηθευτές τους.
Τα τελευταία χρόνια όλα αλλάξανε....το ξενοδοχείο έκλεισε για να το καταλάβουν
οι ξένοι εισβολείς για πολύ καιρό και να το αδειάσουν πολύ αργότερα
με την επέμβαση της αστυνομίας αφήνοντάς το ερείπιο και εστία μόλυνσης.
Η Ξούθου με τα λουτρά άρχισε να γίνεται πορνοστέκι για γυναίκες και άντρες.
Ταυτόχρονα ήρθαν και οι έμποροι ναρκωτικών για να μαζευτούν οι χρήστες
στο παλιό αυτό δρομάκι.
Νταβατζήδες....ναρκοέμποροι έγιναν πολλοί και άρχισε το ξεκαθάρισμα
λογαριασμών για τον έλεγχο της πιάτσας....η προσφορά "εμπορευμάτων"
μεγάλη και σε ποικιλία για κάθε γούστο και βαλάντιο.
Όσοι διατηρούν ακόμα μαγαζιά στην περιοχή έχουν συνηθίσει
τα ουρλιαχτά και τον πόλεμο των συμμοριών...απλά κατεβάζουν
από μέσα τα ρολά και περιμένουν να κατακαθίσει ο κουρνιαχτός.

Πίσω στα παλιά

Ελευθερη Παλη ή Κατς (Σικε, Απατη, αλλα σκετο Ονειρο!!!!!!)

$
0
0


Εισαγωγη
Σημερα θυμαμαι. Θυμαμαι τα ζεστα καλοκαιρινα βραδυα στην Αθηνα στο τελος της δεκαετιας του 60, αρχες του 70. Χουντα και ξερο ψωμι. Φορουσα κοντα παντελονια και τα ποδια μου ητανε γεματα πληγες, αλλες παληες, κι αλλες ολοφρεσκες και αιμορροουσες.
Μεσα στην ραστωνη της καλοκαιρινης νυχτας, πηγαινα στη Λεωφορο, το γηπεδο της Παναθας, οπου στο πεταλο της Θυρας 13 γινοντουσαν αγωνες κατς. Με καλο προγραμμα γεμιζε ολο το πεταλο. Την καλη εποχη οι πρωταθλητες εκαναν και “τουρνε”, δηλαδη περιοδεια. Καποια χρονια τους ειχα πετυχει στην Ροδο, συγκρατω το ονομα του Πετρου Ασημακη, που στην δεκαετια του 1980 τον εβλεπα στο θυρωρειο του ΥΠΕΘΟ στην πλατεια Συνταγματος.

Απο το ψηφιακο Αρχειο της "Αθλητικης Ηχους"
Με τα χρονια το κατς παρηκμασε, το κοινο του μειωθηκε, και το πεταλο της Λεωφορου δεν γεμιζε πια. Ετσι οι αγωνες μετακινηθηκαν προς τις συνοικιες. Θυμαμαι Αιγαλεω και Κορυδαλλο.  Οι τελευταιοι αγωνες που θυμαμαι, το 1990, εγιναν στην “κλουβα”, το κλειστο του ΠΑΟ στη Λεωφορο.
Αυτο το αρθρο ειναι μια μικρη αφιερωση στην ελληνικη ελευθερη παλη, το κατς, που σημερα δεν υπαρχει πια.  Οπως καθε τι που κανεις γευεται οταν ειναι παιδι, το κατς ασκει ακομη και σημερα την ανεξιτηλη γοητεια του πανω μου. Το αρθρο δεν θα ειχε το υπεροχο φωτογραφικο υλικο αν δεν υπηρχε το καταπληκτικο ψηφιακο αρχειο της Αθλητικης Ηχους.
Οι παλαιστες
Ο πρωτος που θυμαμαι απο τους αγωνες στη Λεωφορο, ειναι ο Αττιλιο. Η φημη του τον εκανε “Ασιατη”, κατα πασαν πιθανοτητα θα ηταν Μικρασιατης απο τη Νικαια η τον Κορυδαλλο. Στην κουλτουρα του κατς υπαρχει εντονο το εθνικιστικο στοιχειο: ο Ελληνας πρωταθλητης τσακιζει στο ξυλο εναν “ξενο”. Οσο πιο ξενος, τοσο περισσοτερο ξυλο θα πρεπει να “φαει”. Ποτε βεβαια δεν ηταν ακριβως ετσι, αφου το κατς ειχε “σασπενς” και αιμα και δακρυα. Βρωμικος και θηριωδης. Η αγαπημενη του κινηση ηταν να βαζει τα δαχτυλα του στα ματια των αντιπαλων του, οπως βλεπετε να κανει στην επομενη φωτογραφια, οπου το θυμα του ειναι ο Αμερικανος “Σουπερμαν”.

Αθλητικη Ηχω, Κυριακη 10 Αυγουστου 1969
Ο Σπυρος Αριων, ο Ελληνας “Μασιστας” που παλεψε στο “κλουβι” με τον Ρωσο “Κοριενκο. Το “κλουβι ηταν μια απο τις ατραξιον του θεαματος. Κλειδωνανε μεσα τους δυο παλαιστες μεχρι τελικης πτωσεως. Ουτε διαιτητες ουτε διακοπες. Δυστυχως δεν βρηκα φωτογραφια με το κλουβι.

Αθλητικη Ηχω, Κυριακη 10 Αυγουστου 1969
Μεγαλη μορφη και ο βρωμικος καλογερος “Ρασπουτιν”, που εμφανιζοταν ως Αγγλος. Εδω πρεπει να αναγνωρισω την φαντασια και δημιουργικοτητα των μανατζερς του κατς, αφου εβαπτισαν τον “Αγγλο” παλαιστη Ρασπουτιν, αντι για κατι εγγλεζικο, οπως Τζεϊμς η Τζον. Ειναι φανερο οτι τα ξενερωτα εγγλεζικα ονοματα δεν ενεπνεαν το δεος, ενω “Τζακ ο Αντεροβγαλτης” παρεπεμπε σε αλλα εγγλεζικα σπορ. Επειδη ομως οι μανατζερς του κατς δεν εγνωριζαν τη λεξη αδιεξοδο, βαφτισαν τον “Αγγλο” Ρασπουτιν για να ειναι σιγουροι. Ο προνοητικος συντακτης της “Αθλητικης Ηχους” προειδοποιει τους αναγνωστες της το Σαββατο 9 Αυγουστου 1969:
“Προσοχη! Μ’αυτην την ιερη φορεσια κυκλοφορει ενα ανθρωπομορφο τερας με ψυχη αδιστακτη και κατεστραμενη. Προκειται για τον σατανικο “Ρασπουτιν”…”

Αθλητικη Ηχω, Σαββατο 9 Αυγουστου 1969
Ο δαιμονιος και μανιακος καλογερος καταφερε να δεσει στα σχοινια του ρινγκ τον Αττιλιο και του “ερριξε” το ξυλο της χρονιας. Εξαλλος μετα το ματς το Αττιλιο εκανε δηλωσεις. Παντα εξαλλου η “ρεβανς” ητανε το καταφυγιο του καθε ηττημενου. Εκει θα εκανε οσα δεν μπορεσε να κανει στον πρωτο αγωνα.

Αθλητικη Ηχω, Σαββατο 23 Αυγουστου 1969

Αθλητικη Ηχω, Σαββατο 23 Αυγουστου 1969
Ενας “τζεντλεμαν” του ελληνικου κατς, ο Κωστας Παπαλαζαρου, απειληθηκε πλειστακις απο τερατομορφους και πανουργους αντιπαλους. ΘΥμαμαι τον ΠΑπαλαζαρου αρσαλακωτο, ακομη και οταν τον επαιρναν τα αιματα, αυτος ο ανθρωπος ειχε τον αερα του αριστοκρατη, του ευπατριδη, που και στην χειροτερη στιγμη του διατηρουσε τον αερα και τη νοοτροπια της υπεροχης.

Αθλητικη Ηχω, Σαββατο 30 Αυγουστου 1969
Ενας εξ αυτων ηταν ο Κουσιμοδος, η Κουασιμοντο επι το Ευρωπαικωτερον. Ο τερατομορφος αυτος παλαιστης ειχε συντριψει πολλα καλα παιδια της Ελλαδας, οπως ο Καρυστινος, ενας σταθερος και θεαματικος παλαιστης, που ετρωγε αλλα και εριχνε πολυ ξυλο. .

Αθλητικη Ηχω Κυριακη 31 Αυγουστου 1969
Ο “γερολυκος”Θανασης Καμπαφλης εδερνε μεχρι που μεγαλωσε αρκετα. Στην επομενη φωτογραφια δερνει τον “Δρακουλα”, που ομως φαινεται να εχει παρει αδεια απο το ΚΑΠΗ της γειτονιας του για να αγωνισθει.

Απο το ψηφιακο Αρχειο της "Αθλητικης Ηχους"
Η Παρασταση
Εκτος απο τους αγωνες ενας προς ενα υπηρχαν και οι διπλοι αγωνες, οπου συνηθως ειχαμε την αποκορυφωση της τραγικης εξελιξης της παλης.  Συνεχες κυνηγητο, συγχυση, ο διατιτητης σαν αλλοπαρμενος να προσπαθει να επιβαλει την ταξη και τους κανονες, τη στιγμη που ολο το κοινο, μηδενος εξαιρουμενου, επιθυμουσε διακαως την πληρη και ανευ περιτροπων παραβιαση ολων των κανονων. Οι κλωτσιες στα αρχιδια ηταν απλο παραπτωμα, αλλα βεβαια δεν ηταν πραγματικες, αλλιως ολοι οι παλαιστες θα ηταν ακληροι απο τις κλωτσιες που τρωγανε συνεχεια.
Στην επομενη φωτογραφια, απο τον αγωνα Παπαλαζαρου – Μεγαριτη εναντιον Αττιλιο – Ναζιριαν, βλεπουμε τον Παπαλαζαρου να ιπταται εκτος ρινγκ, μετα απο αυροφροσυνη του Αττιλιο, ενω ο Μεγαριτης με το ασπρο βρακι θωρει απειλιτικα αλλα εξ αποστασεως τον “Αρμενιο” Ναζιριαν. Αυτη η συντομη εκδρομη εκτος ρινγκ προσεδιδε παντα μια αμεσοτητα στα δρωμενα, και οδηγουσε πολλλους παλαιστες στο να συνεχισουν τον αγωνα εκτος ρινγκ, μερικες φορες δε εισχωρουσαν στον χωρο των θεατων.

Αθλητικη Ηχω Κυριακη 15 Σεπτεμβριου 1968
Απαραιτητο στοιχειο της ολης εμειριας ηταν ο ιδιομορφος διαλογος παλαιστη με το κοινο, ιδιαιτερα οταν ο παλαιστης ειχε “αδικηθει” απο τον αντιπαλο του.  Στην φωτογραφια που ακολουθει, ο Μεγαριτης αιμοφυρτος συνομιλει με το εξαγριωμενο κοινο, και του υποσχεται οτι θα συντριψει τον αντιπαλο του, οποτε και οταν του δοεθι η ευκαιρια.

Αθλητικη Ηχω, Κυριακη 22 Σεπτεμβριου 1968
Το αιμα ηταν ενα απο τα κυρια στοιχεια της σκηνογραφιας, οπως στην επομενη φωτογραφια, οπου ο Παπαλαζαρου αποχωρει απο τον αιματοβαμμενο του αγωνα με τον θηριωδη Αττιλιο, φορωντας τη ζωνη του πρωταθλητη.

Αθλητικη Ηχω, Κυριακη 29 Σεπτεμβριου 1968
Τα λεγομενα “αεροπλανικα” κολπα ητανε στην πρωτη γραμμη. Ο ιπταμενος παλαιστης επεφερε συντριπτικο κτυπημα επι του αντιπαλου του, ιπταμενος. Ο Μπουρανης στην φωτογραφια που ακολουθει εφαρμοζει κεφαλοκλειδωμα με τα ποδια επι του εμβροντητου Μουσταφα.

Αθλητικη Ηχω, 1 Ιουλιου 1970
Και ενα ακομη αεροπλανικο, αυτη τη φορα απο τον τρομερο Τρομαρα.

Αεροπλανικον κολπον Τρομαρα
Συνεχιζω με την στρεβλωτικη ποδολαβη που εφαρμοζει ο Αττιλιο επι του Ρωσου Κοριενκο. Με απλα λογια, πιανει το ποδι του αντιπαλου που βρισκεται με την πλατη στο καναβατσο και προσπαθει να το γυρισει προκειμενου να του δημιουργησει θλασεις στους μυς του γονατου, πρακτικα καταστρεφοντας τους. Βεβαια ποτε κανεις δεν εφτασε στο σημειο αυτο, παρολον οτι οι κραυγες και οιμωγες του πεσμενου παλαιστη εδιναν την εντυπωση οτι τουλαχιστον σφαγιαζοταν.

Απο το ψηφιακο αρχειο της Αθλητικης Ηχους
Οι κωδικες
1. Παραβιαση ολων των κανονων
2. Ο διαιτητης ειναι εκει απλως για να προξενει δυσφορια στους παλαιστες και τους θεατες (βλεπε παρακατω σχετικο αποσπασμα απο συνεντευξη με διαιτητη αγωνων κατς).
3. Ο αγωνας εχει και εθνικες διαστασεις, οι Ελληνες εναντιον ολων των αλλων φυλων.
4. Υπαρχουν πολλοι πρωταθλητες και απειρες ζωνες, οσο πιο φαρδια η ζωνη, τοσο πιο σημαντικος ο πρωταθλητης.

Το κολπο της προσγειωσης
5. Αν δεν ματωσει τουλαχιστον ο ενας απο τους παλαιστες, θελουμε τα λεφτα μας πισω.
6. Οι γυναικες θεατες ειναι πιο μοβορες απο τους αντρες.
7. Ολοι καταγγελουν οτι οι αγωνες ειναι σικε, ομως αυτη ειναι η κρυφη και φανερη πηγη της γοητειας των αγωνων, και το ξερουν ολοι.
8. Ο παλαιστης ειναι κατ εξοχην ηθοποιος και ζογκλερ, ο κοσμος του κατς ειναι ενδιαμεσα στο τσιρκο και το παλκοσενικο. Γιαυτο και οι παραπλησιες ασχολιες των παλαιστων ειναι κυριως ρολοι σε ταινιες.
Παραπλησιες Ενασχολησεις
Η παλη αφεαυτης δεν μπορουσε να συντηρησει τα καλα παιδια της. Ο Αποστολος Σουγκλακος εγινε ηθοποιος. Πρωταγωνιστησε σε πολλες ταινιες του ελληνικου “τρας” κινηματογραφου. Στην φωτογραφια μοστραρει το τσεκουρι με το οποιο πετσοκοψε ουκ ολιγα αθωα θυματα στην παραζαλη του ως μανιακος σκεπαρνοφορος δολοφονος.

Ο Αποστολος Σουγκλακος στην Ελληνικη εκδοχη του μανιακου δολοφονου με το σκεπαρνι
Ο πρωτοπαλαιστης Τρομαρας πραγματοποιουσε διαφορα “σωου”, οπως το να σερνει τρενα με τα δοντια του. Τον Ιανουαριο του 2011, κυκλοφορησε η ειδηση οτι ο βοηθος του Κλιντ Ηστγουντ προτεινε στον Τρομαρα να παει στο Χολυγουντ για να παιξει τον Αλκιβιαδη:
«Τις ημέρες των Χριστουγέννων πήγαινα σε μαγαζί στην Πλάκα. Εκεί με πλησίασε ο κ. Τρόφι και κάποιοι που τον συνόδευαν σχολίασαν την καταπληκτική ομοιότητα που κατά τη γνώμη τους έχω με τον Αλκιβιάδη, τον πολιτικό και στρατιωτικό ηγέτη της Αθήνας του 5ου π.Χ. αιώνα.
Μου είπαν λοιπόν ότι αυτό το πρόσωπο θα απασχολήσει τον Κλιντ Ίστγουντ στην επόμενη ταινία του και μου ζήτησαν να συνεργαστούμε», εκμυστηρεύεται.
«Πoλλά χρόνια μετά το μεγαλείο της άθλησης και γυρίζοντας όλο τον κόσμο, είχα πολλές συμμετοχές σε ταινίες», εξηγεί στην Espresso και συνεχίζει:
«Ντουμπλάρισα έναν Γερμανό, έπαιξα με την Καρντινάλε, τον Ασναβούρ, στο σίριαλ Τόλμη και Γοητεία και πολλές φορές τούς έκανα να παραμιλάνε…».

Ο παλαιστης Τρομαρας
Αναμνησεις ενος Διατητη
“Ιστοριες παρα πολλες… Γιατι σας ειπα, εχω διαιτητευσει διεθνεις αθλητες, χωρια οι Ελληνες. Εντυπωση μου εκανε μια φορα στον εαυτο μου κατι που… η μαλλον δυο φορες. Μια φορα ηταν που διαιτητευσα στο Αιγαλεω τον Καπαφλη μαζι με τον Dollars, εναν πρωην πυγμαχο που ειχε αντιμετωπισει τον Joe Lewis -πολυ τρομερος παλαιστης αυτος- και μετεπηδησε στην επαγγελματικη παλη. Ηταν πολυ γερος, δεν καταλαβαινε τιποτα. Θυμαμαι ομως, πριν ακομη διαφημιστουνε και ακουστουνε αυτα τα πραγματα για τα ντοπαρισματα, που παιρνουν χαπια και λοιπα, τον θυμαμαι μεσα στα αποδυτηρια, πριν ακομη ξεκινησει ο αγωνας, επινε δυο-τρια χαπια μαζι. Ποιος να τον επιανε μετα επανω, ηταν σκυλι μοναχο, δεν καταλαβαινε τιποτα. Και μου λεει ο Καπαφλης, θυμαμαι, εαν δεις τιποτα, πιασ τον απ τα μαλλια, κι εγω ο χαζος, σα χαζος βεβαια, την ωρα που εχει τον Καπαφλη σε μια λαβη, κι εκεινος παει να του φυγει, εγω για να υποστηριξω τον Ελληνα τονε βουταω απο τα μαλλια και τον τραβαω. Και τοτε μου κολλαει μια, θυμαμαι ! Και ευτυχως που δεν την εφαγα στη μουρη. Πυγμαχος ηταν, παλαιστης, δεν ξερω ποσα κιλα, βαρεων βαρων, και μου δινει μια εδω στο στηθος και φευγω εξω απο το ρινγκ, πολυ δυνατη μπουνια. Ευτυχως, ομως, ανεβηκα παλι και συνεχισα, που αν ηταν αλλος επρεπε να μην ειχε συνεχισει.”
(απο μια συζητηση με τον  Χρηστο Λεβεντη, ζωγραφο και διαιτητη, που δημοσιευτηκε στο  LIFO, Magic Circus, το Φωτο Μπλογκ του Σπυρου Σταβερη)

Ο διαιτητης Χρηστος Λεβεντης
Τα αξεχαστα
“Σε κάποιο ματς, ο Σουγκλάκος εμφάνισε ένα πιτσιρικά
και αποκάλυψε ότι ήταν “χαμένος γιός του” από τον Καναδά !
Σε ένα άλλο, ο κόσμος κορόιδευε τον μάνατζερ Πητ Παπαδάκο
(“Πητ ! Ο Σατανάς !” φώναζαν).
Ο Πητ ανέβηκε τσαμπουκαλεμένος στις κερκίδες, αλλά είδε πολλούς
αγριεμένους τύπους και ξανακατέβηκε !
Επίσης σε ένα άλλο ήταν σπόνσορας ένας οίκος νυφικών.
Και διέκοψαν τους αγώνες για … επίδειξη νυφικών !
Έπεσε τρελό μπουκάλι και απίστευτα σχόλια για τα μοντέλα που έκαναν τις νύφες.
Παρουσιαστής ήταν ο Αλέξης Πετρίδης, στον οποίο ο κόσμος είπε το ανεπανάληπτο σύνθημα :
“Αλέξη, ζούμε, νυφούλα να σε δούμε” !
Μια άλλη φορά ο Σουγκλάκος διοργάνωσε ΔΩΡΕΑΝ αγώνες κατς,
μόνο και μόνο ως συμπαράσταση για το λαό της Σερβίας που βαμβαρδιζόταν από το ΝΑΤΟ.
Ή σε μια άλλη εκδήλωση, κυκλοφόρησαν αφίσες παραπλανητικές, ότι δήθεν
μαζί με τους Έλληνες παλαιστές θα έρχονταν και διάσημοι ξένοι (Χόγκαν κλπ).
Φυσικά στις εξέδρες, έπεσε πάλι απίστευτο γιουχάρισμα και κράξιμο.
Γενικά σε τέτοιες διοργανώσεις, όλα τα λεφτά ήταν η κερκίδα,
και τα (ομολογουμένως ευρηματικά) συνθήματά της.”
(απο το “ρετρο αγωνες παλης“)
πηγή 

Αξίζει να πάς στον Άϊ Γιάννη της Κολώνας

$
0
0



Βρίσκεται στην οδό Ευριπίδου 70. Είναι μικρή μονόκλιτη ξυλόστεγη βασιλική, που τοποθετείται στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Χαρακτηριστικό στοιχείο της είναι ο αρχαίος, με κορινθιακό κιονόκρανο, κίονας, που βρίσκεται στο Ιερό Βήμα και εξέχει από την στέγη. Η αγία Τράπεζα είναι εντοιχισμένη στην αψίδα του Ιερού Βήματος.
Η εκκλησία είναι αφιερωμένη στον άγιο Ιωάννη Πρόδρομο και εορτάζει στις 29 Αυγούστου. Οι παλαιοί Αθηναίοι πίστευαν πως ο Τίμιος Πρόδρομος έχει θαυματουργική ιδιότητα ως προς την ίαση από πυρετό. Αναφέρει παράδοση, που διέσωσε ο Δημ.  Κομπούρογλους: Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος «στα τελευταία του έστησε μία κολώνα, και στο θεμέλιο της έδεσε όλες τις αρρώστιες με μετάξια λογιώ-λογιώ χρώματα, και τα έχωσ΄ εκεί βαθιά και από πάνω τους έβαλε την κολώνα και είπε: Σαν θα πεθάνω, όποιος αρρωστήσει, να έρθει να δέσει ένα μετάξι στην κολώνα τρεις κόμπους, με ότι χρώμα έχει η αρρώστια του, και να πει τρεις φορές: «Αϊ-Γιάννη μου, εγώ δένω την αρρώστια μου και η χάρη σου ναν τήνε λύσει», κ΄ ευθύς θα γιατρευτεί». Αυτονόητο είναι  ότι δοξασίες τέτοιες, που έχουν προχριστιανική προέλευση, δεν είναι θεολογικά ορθές.
Το 1917 δυτικά της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη και αριστερά στην οδό Ευριπίδου, σε οικόπεδο που ανασκαπτόταν για ανέγερση οικοδομής, βρέθηκε μωσαϊκό δάπεδο και χριστιανικά γλυπτά του 5ου αι. μ.Χ.
Η εκκλησία σήμερα είναι ενοριακό παρεκκλήσιο του Ναού του Αγίου Δημητρίου Ψυρρή.

Και ο Παύλος πέθανε ένα μήνα αργότερα 6/3/1964

$
0
0


4/2/1964

«ΑΙΣΘΗΤΗ ΒΕΛΤΙΩΣΙΣ» ΥΓΕΙΑΣ ΠΑΥΛΟΥ: 
Εξ άλλου, ο κ. Πρωθυπουργός είπεν ότι παρατηρείται αισθητή βελτίωσις της καταστάσεως της υγείας του Βασιλέως,
 ο οποίος και ηγέρθη εκ της κλίνης του.
 Η υγεία του Βασιλέως, προσέθεσεν, ουδεμίαν απολύτως δικαιολογεί ανησυχίαν. 
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Mια πόλη μαγική... και δύσκολη

$
0
0

AΘANAΣIA ΔPAKOΠOYΛOY - MAPKOΣ ΓKAΣTIN
Η EIKONA της Αθήνας στον ελληνικό κινηματογράφο των δεκαετιών του 1950 και του 1960 εκφράζει σε μεγάλο βαθμό τις αλλαγές που συντελούνται στην πόλη. Κατά την πρώτη αυτή περίοδο της ανασυγκρότησης η παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών αυξάνεται διαρκώς και στο τέλος της εικοσαετίας
 ο ελληνικός κινηματογράφος θα είναι μια ανθηρή βιομηχανία. Oμως, στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η ανυπαρξία κατάλληλων στούντιο κάνει τους δρόμους της Αθήνας, με το λαμπρό φως της Αττικής, εξαιρετικά κατάλληλο ντεκόρ για τα εξωτερικά γυρίσματα των ταινιών. Eτσι ο κινηματογράφος γίνεται ένας ακούσιος και, κάποιες φορές εκούσιος, μάρτυρας της ίδιας της πόλης.
Η επιρροή του νεορεαλισμού που κυριαρχούσε π.χ. στην Ιταλία της εποχής είναι πολύ μικρότερη από όσο θα φανταζόταν κανείς. Aλλωστε δεν μοιάζουν καθόλου οι όροι της πολιτικής και οικονομικής ανασυγκρότησης και η λογοκρισία καραδοκεί. Ωστόσο, η δεκαετία ξεκινάει με μια από τις λίγες νεορεαλιστικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, το «Πικρό Ψωμί»(1951), ένα μελόδραμα που περιγράφει τα μεταπολεμικά αδιέξοδα στις γειτονιές της Αθήνας χωρίς να αφήνει ψευδαισθήσεις και χωρίς ευτυχισμένο τέλος.
Η «Μαγική πόλις» (1954) του Nίκου Kούνδουρου περιγράφει με γλαφυρότητα τις συνθήκες της ζωής σε μια παραγκούπολη και την αγωνία της επιβίωσης των κατοίκων της (φωτ.: Nίκος Kούνδουρος, «Stop Carre», Kαστανιώτης).

H αθηναϊκή αυλή
Η κυρίαρχη εικόνα για την πόλη θα προέλθει από τις κομεντί και τις κωμωδίες που διαθέτουν χάπιεντ και αισιοδοξία για το μέλλον. 
Η μεταπολεμική Αθήνα θα αφήσει τα ίχνη της στις περισσότερες ταινίες της δεκαετίας ντυμένη με «τη γραφικότητα της φτώχειας», όπως χαρακτηριστικά εξιστορεί ο αφηγητής της «Κάλπικης λίρας» (1955) του Γ. Τζαβέλλα. 
Η αθηναϊκή αυλή, έκφραση του στεγαστικού προβλήματος της πρωτεύουσας, υπήρξε σήμα κατατεθέν που κυριάρχησε και που επέβαλε και μια τυπολογία χαρακτήρων και σχέσεων: καυγάδες, κουτσομπολιό ή κοινωνικός έλεγχος, αλλά και στενές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, χαρακτήρες που ύστερα από τον όλεθρο του πολέμου ζυγίζουν αλάνθαστα τα ουσιώδη της ζωής κι έτσι μετά από τις πρόσκαιρες περιπέτειες ζουν εκείνοι καλά κι εμείς καλύτερα. Ο Γ. Τζαβέλλας κινηματογραφεί στους δρόμους, στις ουρές των λεωφορείων, τη λεωφόρο Συγγρού που οδηγεί στη θάλασσα, στις πλαζ και στις ειδυλλιακές ακτές, στις πιάτσες των ταξί. Ο Μ. Κακογιάννης με το «Κυριακάτικο ξύπνημα» (1954) απεικονίζει την Αθήνα με χιούμορ και τρυφερότητα. Αλλά κι άλλες λιγότερο αξιομνημόνευτες ταινίες αποκτούν ενδιαφέρον, καθώς συχνά ξεπηδάει ανάμεσα στις εικόνες τους κάποιο κτίριο που δεν υπάρχει πια, κάποια γειτονιά που δεν υπάρχει πια.

Eξω από τον κανόνα

«Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» (1955) του Aλέκου Σακελλάριου.
Oι δύο λατερνατζήδες, ο Bασίλης Aυλωνίτης και ο Mίμης Φωτόπουλος, κάπου στην Πλάκα. Eνα μικρό κυκλοφοριακό κομφούζιο σε μια Aθήνα που ακόμα δεν υπέφερε (φωτ.: Iάσων Tριανταφυλλίδης, «Tαινίες για φίλημα», Eξάντας).
Υπάρχουν και ταινίες έξω από τον κανόνα και εκεί οι εικόνες μπορούν να γίνουν πιο σύνθετες και πιο υπαινικτικές, όπως στον «Δράκο», (1955) και, να εκφράσουν σε ελάσσονες τόνους, ανάλογους με εκείνους του αλησμόνητου Ντ. Ηλιόπουλου, όλη την κατήφεια και τη διακινδύνευση που έκρυβαν οι μεταπολεμικές συνθήκες στην Αθήνα.
Η «Μαγική πόλις» (1954) περιγράφει με γλαφυρότητα τις συνθήκες της ζωής σε μια παραγκούπολη και την αγωνία της επιβίωσης των κατοίκων της. Ο Μ. Κακογιάννης ρίχνει το βλέμμα του «στα φριχτά μπουζούκια» και η εκρηκτική «Στέλλα» (1955) του διασχίζει τους δρόμους της Αθήνας με ένα πιάνο δημιουργώντας ένα πανηγύρι. Περνώντας από μια μελαγχολική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου τελειώνει τη ζωή της σε μια γειτονιά της Νεάπολης, μια γειτονιά που δυσκολευόμαστε πολύ να αναγνωρίσουμε.
Στις εικόνες αξιόλογων, μέτριων ή και αποτυχημένων ταινιών, ένα είναι βέβαιο, η Αθήνα αλλάζει. «Το αμαξάκι», (1957) εγκαταλείπεται αδυνατώντας να συναγωνισθεί τα αυτοκίνητα, «Το σωφεράκι» (1953) αγωνιά γιατί τα αεροδυναμικά αυτοκίνητα το ανταγωνίζονται, η εισαγωγή του «Γρηγόρη και του Σταμάτη» καταγράφεται χιουμοριστικά, η χρήση του τηλεφώνου σιγά σιγά γενικεύεται, «Το κορίτσι της γειτονιάς» (1954) ονειρεύεται την απόδραση από τη φτωχογειτονιά μπροστά στη βιτρίνα, μιας αγνώριστης, για μας, πλατείας Συντάγματος. Η μοντέρνα «Θεία απ' το Σικάγο» (1957) ξεκινάει την αλλαγή της πόλης από τα εσωτερικά.

«Kατεδαφιζόμεθα»...

Περίπατος στους αθηναϊκούς δρόμους, από το «H δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» (1965), τελευταία ταινία του Γιώργου Tζαβέλλα (φωτ.: Aρχείο Γιάννη Σολδάτου).
«H Αθήνα είναι μια μοντέρνα μεγαλούπολη που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το Παρίσι, το Βερολίνο, τη Νέα Υόρκη. Γκρεμίζουμε τα παλιά, θαμπά κτίρια και στη θέση τους χτίζουμε υπέροχες, μοντέρνες πολυκατοικίες…». Mε αυτό τον πανηγυρικό τόνο εισάγεται η κατεδάφιση του παλιού και εκφράζεται η λατρεία προς το καινούργιο. Το διαμέρισμα, το ρετιρέ, η θέα από ψηλά. Στη μικροαστική Αθήνα των αρχών του 1960 πρωταγωνιστούν θυρωροί, χαρτοπαίχτρες, οργισμένοι νέοι και φυσικά ο βασιλιάς του δρόμου, το αυτοκίνητο («Η σωφερίνα», 1966, «Ο ξυπόλητος πρίγκιπας»,1966). Οι σταρ ποζάρουν αφελείς και χαρούμενοι στο τιμόνι προς τη βίλα των προαστίων ή προς το κέντρο της πόλης που έχει σαν σημεία αναφοράς της όχι πια την Πλάκα ή την Ακρόπολη αλλά το «Λοξόν» Ομονοίας και το ξενοδοχείο Χίλτον.
Το σινεμά, τώρα πια, μάλλον διασχίζει την πόλη παρά την περιγράφει. Το μεσουράνημα ενός καταπληκτικού κωμικού, του Θανάση Βέγγου, εκφράζει τον ψυχαναγκαστικό ρυθμό προς τον οποίο ρέπει η καινούργια πόλη, που μεγαλώνει αδιάκοπα καταβροχθίζοντας το τοπίο της Αττικής με ξέφρενο ρυθμό.
Η κινηματογραφική βιομηχανία ακμάζει. Οι 60 ταινίες που παράγονται στην περίοδο 1960-61 γίνονται 117 το 1966, χρονιά ρεκόρ για τον ελληνικό κινηματογράφο. Η εικόνα της πόλης δεν ευημερεί αντίστοιχα· ο κινηματογράφος έχει πια όλα τα μέσα για να κλειστεί στο στούντιο. Η πόλη, κυρίως μέσα στα μιούζικαλ, που αποτελούν τις υπερπαραγωγές της εποχής, συρρικνώνεται σε ένα ψεύτικο ντεκόρ στο οποίο κυριαρχούν ψεύτικα νυχτερινά κέντρα και πεζοδρόμια στα οποία εμφανίζονται πολυπληθή μπαλέτα.

Oι Mίμης Φωτόπουλος και Nίκος Σταυρίδης, επίδοξοι γαμπροί της Γεωργίας Bασιλειάδου, νοικιάζουν το μικρό δωμάτιο στο παλιό σπίτι της τελευταίας. Xαρακτηριστική σκηνή από την «Ωραία των Aθηνών» (1954) του Nίκου Tσιφόρου. O διάλογος της συγκεκριμένης σκηνής απολαυστικός: Γ. Bασιλειάδου: «Tο σπίτι αυτό το έχω από τον πατέρα μου, είναι «πετροπαράδοτο». Θέλει όμως επισκευή, γιατί όταν βρέχει τρέχουν τα «λύκια». N. Σταυρίδης: «Tων Eλληνίδων;» M. Φωτόπουλος: «Oι σωλήνες, ε;» Γ. Bασιλειάδου: «Mάλιστα, οι «ινσουλίνες», ο κύριος το ’πιασε». N. Σταυρίδης: «Mα είναι τελειόφοιτος...» (φωτ.: Aρχείο Γιάννη Σολδάτου).

Aξενη πόλη
Το 1965 ο Γ. Τζαβέλλας γυρίζει την τελευταία του ταινία, « Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», μια ταινία που νοσταλγεί την Αθήνα που ο ίδιος περιέγραψε στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Το 1966 ο Βασ. Γεωργιάδης γυρίζει την «Eβδομη μέρα της δημιουργίας», ένα κοινωνικό δράμα γύρω από έναν άνεργο νέο που βλέπει τα όνειρα του να συντρίβονται· η Αθήνα γύρω του είναι μια άξενη πόλη που βράζει από τις φοιτητικές διαδηλώσεις.
Στο μεταξύ, από το 1966, ένας καινούργιος άνεμος φυσάει στον ελληνικό κινηματογράφο με ταινίες που κινούνται στον αντίποδα της εμπορικής τυποποίησης. Το «Πρόσωπο με πρόσωπο» του Ρ. Μανθούλη (1966) αντιμετωπίζει την καινούργια Αθήνα με ξεχωριστό χιούμορ, το «Μέχρι το πλοίο» (1966) αγγίζει τις περιοχές των αυθαιρέτων στις παρυφές της πόλης. Η δικτατορία, προς στιγμήν, μοιάζει να παγώνει την κίνηση των νέων ιδεών και το 1968 κρατάει τα σκήπτρα της χρονιάς με το μεγαλύτερο αριθμό εισιτηρίων. Ωστόσο, η έλευση της τηλεόρασης θα κατεδαφίσει το κραταιό οικοδόμημα του εμπορικού κινηματογράφου.
Στην «Ανοιχτή επιστολή» του Γ. Σταμπουλόπουλου (1968) το διαφορετικό βλέμμα με το οποίο κοιτάζει ο ήρωας την πόλη είναι πια γεγονός. Στο τέλος της δεκαετίας του 1960, ύστερα από τρία χρόνια δικτατορίας, τίποτα πια δεν είναι αυτονόητο σ' αυτήν την πόλη. Και λιγότερο από όλα η εικόνα της.

  11-12-05 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Εν Αθήναις....οι δοσάδες

$
0
0


Αρκετοί έβγαζαν μεροκάματο εκείνα τα χρόνια πουλώντας με δόσεις
σπίτι ...σπίτι γραφείο...γραφείο.
Καταπληκτικοί πωλητές με πειθώ και φοβερή υπομονή.
Ειδικά αυτοί με τα βιβλία....
Οι εγκυκλοπαίδειες τότε στο φόρτε....
Έπρεπε να υπάρχουν σε κάθε σπίτι που είχε παιδιά και κυρίως σε γυμνασιόπαιδα.
Κάθε δεκαπέντε ο δοσάς περνούσε και έπαιρνε την δόση και όταν κόντευε
η εξώφληση προσπαθούσε να κάνει νέα πώληση.
Χανόντουσαν και λεφτά αλλά σπάνιες αυτές οι περιπτώσεις ....μέσα στο πρόγραμμα και οι απώλειες.
Οι εταιρείες όταν προσλαμβάνανε πωλητές θεωρούσαν τους πόρτα...πόρτα
 περισσότερο ικανούς....δεν ήταν εύκολο να χτυπάς μια πόρτα
και να προσπαθείς να πουλήσεις.....ήθελε τσαγανό.
Δεν είχαν μόνιμο μισθό....μόνο ποσοστά από τις πωλήσεις και στην καλύτερη
περίπτωση τους κολλούσαν ένσημα.
Έτρωγαν και πόρτα όταν πήγαιναν να εισπράξουν ....γνωστή και η παλιά
Ελληνική ταινία...."...περάστε την πρώτη του μηνός...." αλλά ποιόν μήνα 
δεν διευκρίνιζε ο πελάτης που χρωστούσε.

Πίσω στα παλιά


Η ιδιαιτέρα του Παπακωνσταντίνου εξετάστηκε στην Προανακριτική

Κασιδιάρης :Είστε όλοι σας παλτά! Να πάτε να γαμ@@@@τε εσείς της ΝΔ!

$
0
0


Σφοδρή αντιπαράθεση Γεωργιάδη-Κασιδιάρη στη Βουλή....

Η πλατεία Κοτζιά, 1949.

Αρμάνδος Δελαπατρίδης

$
0
0


Φωτογραφία για Αρμάνδος Δελαπατρίδης Ο αρχηγός του «Κόμματος των Κυανολεύκων» που υποσχόταν ευημερία κι ελεύθερο έρωτα @ Μοίραζε τα υπουργεία στους οπαδούς του με δύο δραχμές το χαρτοφυλάκιο !
Του Τάσου κ. Κοντογιαννίδη

akontogiannidis@yahoo.gr

Ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης, εμφανιζόταν – παρά τα… σαλεμένα μυαλά του- ως ένας οραματιστής, που ήθελε να καταπολεμήσει το άδικο, να αλλάξει την κοινωνία με ελεύθερο έρωτα,  να περνάνε όλοι καλά και να ευημερούν. Κάποτε, στη δεκαετία του ΄50 στο Σύνταγμα, καθώς έβγαζε προεκλογικό λόγο, μόλις τον άκουσε επαρχιώτης απ’ τα Τρίκαλα, εντυπωσιασμένος ανεφώνησε: «Αυτός μωρέ τα λέει καλύτερα κι απ’ τον Παπαντρέα!»

Ο Αρμάνδος γεννήθηκε το 1895 στη Μυτιλήνη με το κοσμικό όνομα Τηλέμαχος Νταλάκας. Πήρε μέρος ως λοχίας  στην μικρασιατική εκστρατεία, και όταν γύρισε στο νησί του, σάλεψαν τα μυαλά του, εξ αιτίας μιας ερωτικής απογοήτευσης. Πήρε το βαπόρι και ήρθε στην Αθήνα με ένα καπέλο που δεν αποχωριζόταν και με πλήθος ταραγμένων ιδεών στο κεφάλι του.

Ακολουθώντας το σφυγμό της επικαιρότητας, προσάρμοζε τη συμπεριφορά του
. Πρωταγωνιστούσε στις προεκλογικές περιόδους, ως αρχηγός  του «κόμματος των κυανολεύκων», με ακροατήριο  έτοιμο που το ζήλευαν όλοι οι υποψήφιοι. Πύρινοι λόγοι χωρίς τελειωμό.  Όσοι τον άκουγαν αμφέβαλαν αν ήταν ανισόρροπος. Υποσχόταν  ευδαιμονία ως μέλλων κυβερνήτης, κατακεραύνωνε τους αντίπαλους και στο τέλος καλούσε τους ενδιαφερόμενους να δηλώσουν το υπουργείο που θέλουν να τοποθετηθούν, καταβάλλοντας  δύο δραχμές για τα έξοδα ορκωμοσίας Σε μη προεκλογικές περιόδους, περιέφερε ένα ογκώδες χειρόγραφο σύγγραμμα με τίτλο «η κοινωνία γελά». Το πήγαινε στα γραφεία των εφημερίδων και γελούσαν μαζί του… Ο τότε διευθυντής του «Εμπρός», τον λυπήθηκε, τον προσέλαβε ως δημοσιογράφο, δίδοντας του ένα επιμίσθιο για να πληρώνει ξενοδοχείο και εστιατόριο, ενώ που και που, δημοσίευε κάτι από το σύγγραμμα του. Ιδού στίχοι του: «Θεοί. Κατάρες. Δαίμονες. Γαλήναι τρικυμίαι,/ αιώνιο θα μας πλάκωνε εγκώμιο μουγκό./ Αιώνια τάφοι χαλάσματα και τρομεραί μανίαι, θάναι ο ίσκιος της ζωής, σαν όραμα φρικτό…». Κυκλοφορούσε κομψός, με βελάδα, καπέλο, μονόκλ, μπαστούνι και χαρτοφύλακα υπό μάλης, που κάποτε τον έκλεψαν και από τότε πικράθηκε και έχασε τον αυτοέλεγχο του…

Κάθε τόσο η αστυνομία τον έστελνε στο Ψυχιατρείο και εκεί, πριν τον απολύσουν ως ακίνδυνο, έκανε μία έμμετρη δήλωση: « Κλεισθείς εις το Ψυχιατρείον, κάμω την δήλωσιν ευθύς, πώς παύω πια να πολιτεύωμαι, μέσα στο κράτος μας αυτό. Μόνον την γνώμην μου αν θέλετε, μπορεί να έρχεται καθείς, εις το Δαφνί και ερωτώμενος, προθύμως θα γνωμοδοτώ…»

Περιφερόταν στις πλατείες, του πρόσφεραν ποτά- «σπίρτο» για να μεθύσει και να γελούν μαζί του, όπως ο τίτλος του συγγράμματος του. Διασκέδαζαν οι μωροί με τη δυστυχία του, θορυβωδώς, ανέξοδα και σκληρά!..

Στη Σταδίου τον έβαλαν να μιλήσει για το Κυπριακό και μετά, μπροστά αυτός και πίσω ένα τσούρμο, πορεία στο Σύνταγμα.. . Σύχναζε στα καλύτερα ζαχαροπλαστεία όπου μια φορά δέχτηκε επίθεση από έναν ίλαρχο- νταή, που τον έσπρωξε σε κυρίες που έτρωγαν το γλυκό τους. Τον έσπρωξε και κατά την έξοδο, πέφτοντας στα σκαλιά. Ο Αρμάνδος αντέδρασε: «Κύριε, είμαι αρχηγός κόμματος και δεν σε πτύω!». Ο θρασύς ίλαρχος του κατάφερε πέντε ραπίσματα. Ο Αρμάνδος κραύγασε: «Κύριε είμαι αρχηγός κόμματος και δεν θα σε ραπίσω!» Και αμέσως άρχισε τις δηλώσεις: «Η στρατοκρατία την οποίαν περιφρονώ, μαίνεται εις την Ελλάδα. Είμαι υποχρεωμένος να διαμαρτυρηθώ εις τον Βενιζέλον και την Κοινωνίαν των Εθνών. Από αύριον αρχίζω μαθήματα πυγμαχίας και ξιφασκίας δια πάν ενδεχόμενον».


Ο Αρμάνδος πέθανε  στο Λαϊκό Νοσοκομείο την 1-6-1960 αφού νοσηλεύτηκε επι 20ήμερο χωρίς να ενδιαφερθεί  κανείς να τον δει. Έμεινε στα αζήτητα! Τον εκήδευσε ο Δήμος Αθηναίων, όπως τους… επιφανείς άνδρες, δημοσία δαπάνη!…

                                 
  Έσπευσε στη βουλή  να ορκισθεί

Το 1956, όταν παραιτήθηκε ο Καραμανλής, για να προσφύγει στις κάλπες, ένας φαρσέρ παρέδωσε σημείωμα στον Δελαπατρίδη, ότι τον καλεί ο  πρόεδρος της Βουλής να ορκισθεί πρωθυπουργός. Ο Αρμάνδος, έβαλε ημίψηλο και φράκο και έσπευσε, μ’ ένα τσούρμο ξωπίσω του να φωνάζουν «να μας ζήσεις αρχηγέ!...» Τη στιγμή που έδειχνε στη φρουρά της πύλης το σημείωμα, αποχωρούσε τυχαία ο πρόεδρος της Βουλής Ντίνος Ροδόπουλος. Κατάλαβε τη φάρσα και για να μην τον κακοκαρδίσει, του λέει: «Πρόεδρε, ο βασιλεύς απουσιάζει και ο αρχιεπίσκοπος είναι άρρωστος! Τι λες; Να το αναβάλλουμε;». Ο Αρμάνδος με ικανοποίηση υποκλίθηκε και αποχώρησε.

*To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα  Real News

O γιoς του Τσιτσάνη αγάπησε τη «Γαβριέλλα»

$
0
0


Ο Κώστας Τσιτσάνης και η Πωλίνα Γκιωνάκη (παιδιά δύο σημαντικών καλλιτεχνών μας, του Βασίλη Τσιτσάνη και του Γιάννη Γκιωνάκη αντίστοιχα) είναι ζευγάρι στη ζωή αλλά και στενοί συνεργάτες.

Πριν από λίγο καιρό η Πωλίνα Γκιωνάκη ανέβασε ένα θεατρικό έργο που έγραψε η ίδια βασισμένο στη ζωή της θρυλικής εταίρας των Αθηνών Γαβριέλλας, την οποία και υποδύεται.

Στο δεύτερο μέρος της παράστασης ακούγονται ζωντανά πολλά τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη, γεγονός που δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην εποχή που εκτυλίσσεται το έργο.

Γι’ αυτή τη μουσική επιλογή η Πωλίνα Γκιωνάκη είχε σύμμαχό της έναν άνθρωπο που διαχειρίζεται με τον καλύτερο τρόπο τη μουσική κληρονομιά του πατέρα του και δεν είναι άλλος από τον Κώστα Τσιτσάνη. Μάλιστα, όπως όλα δείχνουν, δεν εκτιμάει μόνο τη δουλειά της ηθοποιού, αλλά είναι και ο σύντροφός της, σύμφωνα με την espresso.

Από τον Αλέξανδρο

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΟΜΗΡΟΙ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ

$
0
0
  Μ ε την είσοδο των Γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνααποφασίστηκε μεγάλη παρέλαση του Γερμανικού στρατού στις 3 Μαΐου 1941, την προηγούμενη ο Γερμανός φρούραρχος ζήτησε από τον Δήμαρχο Αθηναίων Αμβρόσιο Πλυτά  ( ο Α Πλυτάς ήταν ήδη Δήμαρχος από 16 Σεπτεμβρίου του 1936 και παρέμεινε μέχρι 10  Μαΐου 1941) να ορίσει 12 επιφανείς πολίτες που θα κρατούντο σαν εγγύηση ότι δεν θα γινόταν επίθεση κατά των παρελαυνόντων στρατευμάτων .




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η στρατιωτική παρέλαση της "νίκης" των Γερμανών  στην Αθήνα  πραγματοποιήθηκε με την ύπαρξη ομήρων σαν εγγυητών.
Ο Δήμαρχος δεν γνώριζε τον λόγο αυτής της ομηρείας και όταν ρώτησε σχετικά ο φρούραρχος του εξήγησε ψυχρά:

«Οι άνθρωποι αυτοί θα υποστούν τα αντίποινα και εν ανάγκη θα εκτελεστούν».




            Έτσι ο δήμαρχος σε λίγες ώρες ειδοποίησε να παρουσιαστούν στο Δημαρχείο οι πιο κάτω Αθηναίοι

1.      Φωτεινός Γεώργιος πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

2.      Σταυρόπουλος Άγγελος Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.

3.      Σκουζές Δημήτριος Γενικός Γραμματέας Συλλόγου Αθηναίων.

4.      Ράπτης Βασίλειος  Πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Αθηνών.

5.      Καλομοίρης Ιωάννης Γενικός Γραμματέας Συνομοσπονδίας Εργατών.

6.      Παμπούκης Ιωάννης  Πρόεδρος Κτηματικής Ένωσης Αθηνών.

7.      Μανέας Κλέαρχος Πρόεδρος Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών.

8.      Παπαγιάννης Κωνσταντίνος Πρόεδρος Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών.

9.      Πετράκης Κωνσταντίνος Πρόεδρος Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών.

10.  Σταθάτος Αντ  Προεδρος της ΕΛΠΑ

11.  Γιοκορέτσας Απόστολος Πρόεδρος Εμποροϋπαλλήλων Αθηνών.

12.  Γεωργάτος Α Πρόεδρος Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθηνών.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Στην παρέλαση θεατές ήταν μόνο Γερμανοί. Πίσω από τη φιλαρμονική διακρίνεται το συντριβάνι της πλατείας Συντάγματος, επί της οποίας είναι παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Παρά το υπερήφανο ύφος οι Γερμανοί πραγματοποίησαν την παρέλασή τους με την ύπαρξη ομήρων....





Όλοι συγκεντρώθηκαν στο Δημαρχείο στις 7.30 το πρωί της 3ης Μαΐου 1941 και περιορίστηκαν υπό την φύλαξη Γερμανών στρατιωτών. Δεν τους απέκρυψαν ότι θα παρέμεναν εκεί και δύο ώρες μετά την λήξη της παρελάσεως σαν όμηροι που θα εγγυώνται την μη ύπαρξη επεισοδίων  κατά την Γερμανική παρέλαση.

Μετά το πέρας της παρέλασης και αφού πέρασαν δύο ώρες από την λήξη της, έφτασε ο υπασπιστής του φρούραρχου για να τους αναγγείλει ευγενώς ότι ήταν ελεύθεροι .




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Γερμανικά άρματα παρελαύνουν ενώπιον του ΑρχιστρατήγουSigmund Wilhelm List και του Υποστράτηγου Wolfram von Richthoven της ΝαζιστικήςΠολεμικής Αεροπορίας. Στο βάθος φαίνεται το μέγαρο Δημητρίου (Ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία). Την «Παρέλαση της Νίκης του Άξονα». Θεατές ήταν μόνο στρατιώτες των δύο στρατών κατοχής και κάποιες μαθήτριες της γερμανικής κοινότητας. 



Οι Γερμανοί δεν επέτρεψαν να δημοσιευτούν τα ονόματα τους στις εφημερίδες ούτε να κοινολογηθεί το γεγονός.






Εν Αθήναις...ο ψιλάς

$
0
0


Στην αγορά του Κέντρου της Αθήνας τότε υπήρχε και ένα ακόμα επάγγελμα
του ποδαριού...ο ψιλάς.
Τα περισσότερα μαγαζιά είχαν πρόβλημα  με τα κέρματα.
Έπρεπε να δίνουν ρέστα.....
Ο ψιλάς περνούσε πρωϊ και τους έλεγε καλημέρα....βαστούσε μια δερμάτινη
σχολική παλιά τσάντα ασήκωτη με κέρματα.
"....βάλε δίφραγκα....δραχμές...πενηνταράκια....εικοσάρες και δεκάρες...."
Έπαιρνε το ποσοστό του και πήγαινε στον επόμενο....
Του είχαν εμπιστοσύνη ....
Το μεσημεράκι πήγαινε στην Τράπεζα της Ελλάδος και έπαιρνε εμπόρευμα
για την επόμενη ημέρα.
Μετά από καιρό πήρε "προαγωγή"....
Στην Σοφοκλέους πιάτσα χρηματιστών εκείνη την εποχή  λόγω του χρηματιστηρίου ανθούσε η παράνομη αγοραπωλησία της ωχρής (χρυσής λίρας).
Ο ψιλάς "προσλήφθηκε" ως μεταφορέας ....
Το μεροκάματο αυξήθηκε αλλά η χαρά δεν κράτησε πολύ...η υπηρεσία
συναλλάγματος που σουλατσάριζε στην περιοχή δεν άργησε να τον τσιμπήσει.

Πίσω στα παλιά

Πέφτει ξύλο έξω από το γραφείο του Μέργου ....

$
0
0



Νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ και δύο βουλευτές  συμπλέκονται με τα ΜΑΤ.....

Ο Φραπές και η ιστορία του

$
0
0


Ο καφές φραπέ είναι ένα Ελληνικής επινόησης αφρώδες κρύο ρόφημα. Τα βασικά συστατικά του είναι στιγμιαίος καφές, ζάχαρη, νερό και παγάκια. Η εφεύρεσή του έγινε τυχαία το 1957 από τον Δημήτρη Βακόνδιο στην Θεσσαλονίκη.
Παρασκευή
Τα συστατικά του φραπέ είναι στιγμιαίος καφές, νερό, ζάχαρη και προαιρετικά γάλα. Ο φραπές χαρακτηρίζεται «σκέτος», «μέτριος» ή «γλυκός» ως προς τις αναλογίες των συστατικών του. Κατασκευάζεται βάζοντας την επιθυμητή αναλογία καφέ και ζάχαρης σε ένα ψηλό ποτήρι ή σε σέικερ.
Προσθέτοντας νερό σε ύψος ενός εκατοστού από τον πάτο του ποτηριού το μείγμα χτυπιέται στο σέικερ ή με ηλεκτρικό αναδευτήρα μέχρι να σχηματιστεί αφρός. Ακολούθως γίνεται προσθήκη πάγου και νερού και προαιρετικά γάλακτος. Σερβίρεται και πίνεται με καλαμάκι. Ο φραπέ είναι ευχάριστος και δροσιστικός καφές, ιδίως το καλοκαίρι. Όμως είναι πολύ ενεργειογόνος έως διεγερτικός.
Ιστορία
Η δημιουργία του φραπέ ήταν τυχαία. Κατά την διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης στη Θεσσαλονίκη το 1957, ο αντιπρόσωπος της ελβετικής εταιρίας Νεστλέ στην Ελλάδα Γιάννης Δρίτσας παρουσίαζε ένα νέο προϊόν για παιδιά, ένα σοκολατούχο ρόφημα που παρασκευαζόταν στιγμιαία αναμιγνύοντάς το με γάλα και χτυπώντας το με σέικερ.
Ο Δημήτριος Βακόνδιος, υπάλληλος του Δρίτσα συνήθιζε να πίνει Nescafé που ήταν στιγμιαίος καφές και παρασκευαζόταν από την Νεστλέ. Σε ένα διάλειμμα που έκανε κατά την διάρκεια της έκθεσης θέλησε να πιει καφέ αλλά επειδή δεν έβρισκε ζεστό νερό, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το σέικερ για να φτιάξει τον καφέ του με κρύο νερό.
Έβαλε καφέ, ζάχαρη και νερό, τα κούνησε και δημιούργησε τον πρώτο καφέ φραπέ της ιστορίας. Μετά από χρόνια δήλωνε ότι δε μπορούσε να συνειδητοποιήσει πως ένα απλό πείραμα τον οδήγησε στην εφεύρεση του διασημότερου ροφήματος στην Ελλάδα.
Γλωσσολογία του φραπέ
Η λέξη frappé είναι γαλλική και σημαίνει χτυπημένος ή ανακατεμένος. Ως ξένη λέξη κανονικά δεν κλίνεται (το φραπέ). Όμως, σε αντίθεση με τις περισσότερες γαλλικές λέξεις που έχουμε δανειστεί και παραμένουν άκλιτες, στην ονομαστική επικράτησε να αποκτάει κατάληξη και να κλίνεται (ο φραπές, του φραπέ, οι φραπέδες κλπ.), κυρίως στην καθομιλουμένη. Άλλωστε αυτό παραπέμπει και στην κλίση της λέξης «καφές».
Ενίοτε στον προφορικό λόγο απαντά η μορφή «φραπεδιά» (π.χ.: «Πιάσε μια φραπεδιά») ή, σπανιότερα, «φραπεδούμπα» ή «φράπα» ή «φραπεδοπούλα»«Φραπόγαλο» είναι ο φραπέ με γάλα.
Ο φραπέ χαρακτηρίζει την «ανεμελιά» και τον «ωχαδερφισμό» που παρατηρείται συχνά στους Έλληνες, λόγω του γεγονότος ότι συνήθως πίνεται με αργούς ρυθμούς, με παρέα, με χαλαρή διάθεση, παίζοντας τάβλι, ή συζητώντας περί ανέμων και υδάτων.


πηγή

Η οικία Δημητρίου Ράλλη

$
0
0

Η Οικία Δημητρίου Ράλλη, ένα από τα ελάχιστα δείγματα αστικής αρχιτεκτονικής της οθωνικής περιόδου, με πρώιμα νεοκλασικά στοιχεία, βρίσκεται στη συμβολή της οδού Πανεπιστημίου με τον πεζόδρομο της οδού Κοραή, απέναντι από το κτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το κτήριο αποτέλεσε αρχικά κατοικία της οικογένειας των Σούτσων.
 Ο Σταμάτης Κλεάνθης (1802 - 1862), διάσημος Έλληνας αρχιτέκτονας και πολεοδόμος της εποχής, είχε αγοράσει το οικόπεδο το 1835, που το πούλησε αργότερα στους γιους του Έλληνα ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Αλεξάνδρου Σούτσου, οι οποίοι οικοδόμησαν στη θέση αυτή μια διώροφη κατοικία και κατοίκησαν.
Το 1894, ο Αθηναίος πολιτικός Δημήτριος Γ. Ράλλης (1844 - 1921), πρωθυπουργός επανειλημμένως της Ελλάδος και παππούς του τέως πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη (1918 - 2006), αγόρασε την κατοικία των Σούτσων από τη χήρα του Δημητρίου Σούτσου, τέως δημάρχου Αθηναίων,
 όπου και κατοίκησε με την οικογένειά του.
Η Οικία Ράλλη, ως ιστορικό και αρχιτεκτονικό κτίσμα των νεότερων χρόνων
 και κατοικία των Σούτσων και του πρωθυπουργού της Ελλάδος Δημητρίου Ράλλη, έχει κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο.

Βιντεο - Ντοκουμέντο για την συνθήκη της Βάρκιζας

$
0
0


Η συνθήκη  της Βάρκιζας υπογράφηκε σαν σήμερα.

Έπειτα από διαβουλεύσεις δέκα ημερών, η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945. Αποτελείτο από 9 άρθρα και προέβλεπε, μεταξύ άλλων, αφοπλισμό όλων των ένοπλων σωμάτων της Αντίστασης, ανασύνταξη του Εθνικού Στρατού, εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους συνεργάτες των Γερμανών, αμνηστεία για τα πολιτικά αδικήματα, δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα και εκλογή Συντακτικής Συνέλευσης για την κατάρτιση νέου Συντάγματος.
Η Συμφωνία τίποτα δεν έσωσε ,αφού παραβιάστηκε και οδήγησε στη τραγωδία του εμφυλίου.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

http://www.youtube.com/watch?v=JSlK5IAEtbM&feature=player_embedded
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live


<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>