Quantcast
Channel: Πίσω στα παλιά
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live

Χρυσές λίρες Αγγλίας (και προσοχή στις κάλπικες)

$
0
0


Του Μάρκου Μαρινάκη*

Σήμερα με την αλματώδη αύξηση της τιμής του χρυσού παγκοσμίως η αποταμίευση των επενδυτών σε χρυσό και ιδιαίτερα σε χρυσές λίρες είναι ιδιαίτερα αυξημένη, όπως άλλωστε ήταν πάντα σε ανώμαλες οικονομικές συγκυρίες. Θεωρούμε σκόπιμο να παρουσιάσομε σε περίληψη την ιστορία των χρυσών λιρών και να δώσομε στοιχεία που βοηθούν γενικότερα στην γνωριμία της λίρας και την προφύλαξη των αγοραστών χρυσών λιρών από τους επιτήδειους.

Ι. ΓΕΝΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Όταν γενικά λέμε λίρα εννοούμε την Αγγλική χρυσή λίρα γιατί υπάρχει και η χάρτινη λίρα που είναι το επίσημο νόμισμα της Αγγλίας.

Αρχικά η ονομασία της λίρας ήταν GUINEA διεθνώς από το 1663-1813. Σήμερα έχει καθιερωθεί ως SOVEREIGN.

Δεν θα ασχοληθούμε με τις ονομαζόμενες «GUINEA» γιατί θεωρούνται συλλεκτικές και η αξία τους υπερβαίνει τα 1.000 € και πολλές φορές φθάνουν και τα 10.000 € δεν διαπραγματεύονται δε, από τις τράπεζες. Γενικά οι λίρες μέχρι το 1837 δεν αντιμετωπίζονται σαν λίρες τρέχουσας αξίας και ούτε συναλλάσσονται από τις τράπεζες. Μετά το 1837 αρχίζει η τραπεζική συναλλαγή των χρυσών λιρών.

Από το 1813-1817 δεν κόβονται λίρες, από το 1817 έως το 1837 οι λίρες που κόβονται δεν διαπραγματεύονται από τις τράπεζες και ερχόμαστε στην χρονολογία 1837 που αρχίζει η διαπραγμάτευση και συναλλαγή της χρυσής λίρας από τις τράπεζες.

ΙΙ. ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΗ ΣΕΙΡΑ 

ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 

ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΛΙΡΑΣ

1.α. Κοπές των ετών 1838-1887

Στην μπροστινή όψη φέρουν ανάγλυφη την προσωπογραφία της βασίλισσας Βικτωρίας, σε νεαρή ηλικία με τα μαλλιά κότσο. Στην πίσω όψη διακρίνομε 2 τύπους (μέχρι το 1887) τον θυρεό και από το 1871 μέχρι το 1887 επίσης τον Άγιο Γεώργιο να σκοτώνει τον δράκο.

β. Κοπές των ετών 1887-1893

Φέρουν τη βασίλισσα Βικτωρία πάλι σε ανάγλυφο αλλά σε σχετική προχωρημένη ηλικία. Η κοπή αυτή λέγεται και «ιωβηλαίος» για τα 50 χρόνια βασιλείας της Βικτωρίας.

γ. Κοπές των ετών 1893-1901

Η ίδια βασίλισσα η Βικτωρία σε πιο προχωρημένη ηλικία με διάδημα και χαρακτηριστικό πέπλο.

2. Κοπές των ετών 1902-1910

Φέρουν την εικόνα του βασιλιά Εδουάρδου VII.

3. Κοπές των ετών 1911-1932

Φέρουν την εικόνα του βασιλιά Γεωργίου V.

4. Το έτος 1932 σταμάτησε και η κοπή των χρυσών λιρών μέχρι το 1957 οπότε κόπηκαν και τέθηκαν σε κυκλοφορία λίρες που έχουν στην μπροστινή όψη το κεφάλι της Ελισάβετ της ΙΙ (1957-1968). Μετά ακολουθούν οι λίρες νέας κοπής (Ν.Κ.), 1974-1988.

(Δεν λαμβάνομε υπ’ όψη την αναμνηστική κοπή του 1937 με εικόνα τον Γεώργιο VI που είχε συλλεκτικό σκοπό με κοπή) μικρού αριθμού λιρών.



Λίρες που 

διαπραγματεύονται από τις Τράπεζες

1937 : Συλλεκτική κοπή μη διαπραγματεύσιμη από τις τράπεζες

1988 – σήμερα : Μικρό Τιράζ που δεν είναι διαπραγματεύσιμο από τις τράπεζες (συλλεκτική)

Μετά το 1988 οι λίρες δεν διαπραγματεύονται από τις τράπεζες καθ’ ότι κόβονται σε μικρά τιράζ και έχουν δε συλλεκτική αξία.

Σημειώνομε ότι μετά το 1877 έως σήμερα οι λίρες που κόπηκαν φέρουν στη μια όψη τους τον Άγιο Γεώργιο που σκοτώνει το δράκο.

ΙΙΙ.ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ 

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΛΙΡΑΣ

Οι λίρες έχουν τα παρακάτω χαρακτηριστικά: Κανονικό βάρος 7,988 γραμμάρια, η ανοχή είναι 0,0129 γραμμάρια (7,938 γρ.). Τίτλος χρυσού 916,66%. Δεν είναι γνήσιες οι λίρες που κόπηκαν από ανεπίσημα και μη εξουσιοδοτημένα νομισματοκοπεία (Ιταλική, Λιβανέζικη, Συριακή κ.λπ.).

Η διάκριση των γνησίων από τις πλαστές διακρίνονται βασικά από ειδικούς γιατί έχουν στις αγοραπωλησίες των χρυσών λιρών εισέλθει πολλοί απατεώνες που πωλούν τις μη γνήσιες λίρες για κανονικές. Εκτός του ελέγχου του βάρους της λίρας θα πρέπει να γνωρίζομε διάφορα άλλα στοιχεία π.χ. με την αφή ορισμένα σημεία του ανάγλυφου είναι υπερυψωμένα, δεν είναι καθαρή η ομαλή επιφάνεια, τα περιφερειακά δόντια της λίρας δεν είναι συμμετρικά και δεν έχουν το ίδιο βάθος, ατέλειες στη λεπτομέρεια (π.χ. στα μη γνήσια η κοιλιά του Αγ. Γεωργίου είναι τελείως επίπεδη). Λάθη στις ημερομηνίες π.χ. σε λίρες Ιταλικής κοπής βλέπομε τον Γεώργιο και ημερομηνία 1909 ενώ ξέρουμε ότι έχομε το Γεώργιο μετά το 1911. Πολλές φορές το βάρος της κίβδηλης λίρας είναι μεγαλύτερο της γνήσιας, δηλ. 8.020 γραμμάρια. Για την ιστορία παραθέτομε τη πορεία της αξίας της λίρας παρακάτω με τις τιμές της χρυσής λίρας στην περίοδο της κατοχής 1940-1944.

1940 Ιανουάριος / 1.087.0 δρχ.

1941 Ιανουάριος / 1.200.0 δρχ.

1942 Ιανουάριος/ 23.500.0 δρχ.

1943 Ιανουάριος/ 144.800.0 δρχ.

1944 Ιανουάριος/ 2.126,500 δρχ.

1944 Φεβρουάριος 5.640.100 δρχ.

1944 Μάρτιος 15.003.000 δρχ.

1944 Απρίλιος 34.876.700 δρχ.

1944 Μάιος 100.700.000 δρχ.

1944 Ιούνιος 125.400.000 δρχ.

1944\ Ιούλιος 370.800.000 δρχ.

1944 Αύγουστος 2.536.400.000 δρχ.

1944 Σεπτέμβριος 17.972.000.000 δρχ.

1944 Οκτώβριος 1.625.400.000.000 δρχ.

1944 Νοέμβριος 70.800.000.000.000 δρχ

1944 Δεκέμβριος 3.967 δρχ. (νέες)

Η τιμή της χρυσής λίρας Αγγλίας τα 3 τελευταία χρόνια (μη λιποβαρή).

9ος/2009

Αγορά από τράπεζα 157 €

Πώληση από τράπεζα 187 €

9ος / 2010

Αγορά από τράπεζα 222 €

Πώληση από τράπεζα 267 €

9ος / 2011 

Αγορά από τράπεζα 299 €

Πώληση από τράπεζα 360 €

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1)PYLARINOS (2003)

ΤΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

2)GOOGLE (Παγκόσμιος Ιστός)

* Ο Μάρκος Μαρινάκης είναι δασολόγος - φιλοτελιστής και συγγραφέας.

Είναι πραγματογνώμονας σχετικά με τα κρητικά γραμματόσημα και νομίσματα στην Ε.Φ.Ο. (Ελληνική Φιλοτελική Ομοσπονδία) και στην Ε.Ο.Κ. (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα).
http://www.patris.gr/cat/2

Εν Αθήναις....αναμνήσεις

$
0
0


Είναι κάποιες εικόνες που μένουν στην μνήμη αν και περάσανε τόσα
χρόνια.
Η λαχτάρα για τα μεγαλύτερα σπίτια από αυτά που έζησες ή καλύτερα
από την κάμαρα της αυλής...το δωμάτιο και κουζίνα σε άλλη γειτονιά...
τα δύο δωμάτια...σε άλλη κ.λ.π.
Και το πρώτο που έκανε εντύπωση ήταν οι ανθοστήλες με τα επάργυρα
βάζα στις γωνιές...τα κάδρα...τα έπιπλα...οι οροφές με τα γύψινα σχέδια...
τα πλακάκια στο πάτωμα.
Περιποιημένες ασβεστωμένες οι αυλές...οι μικροί κήποι...οι γλάστρες...
οι μάντρες ...οι σιδερένιες αυλόπορτες με τα ρόπτρα που χτυπούσες
να σου ανοίξουν και το κουδουνάκι από πάνω.
Ανοίγοντας παλιά άλμπουμ με ασπρόμαυρες φωτογραφίες μελαγχολείς
ευχάριστα.
Βλέπεις τον εαυτό σου παιδί μαζί με άλλα και σκέφτεσε αν υπάρχουν
σήμερα.
Και αν βρείς άκρη και πάρεις κάποια πληροφορία μετανοιώνεις
που το έκανες.
"....αυτός...τώωωρα είναι χρόνια που "έφυγε"..."
Σε επίσκεψη λίγα χρόνια πίσω σε κεντρικό κοιμητήριο της Αθήνας και μέχρι
να φτάσω στο σημείο όπου αναπαύονται οι δικοί μου διάβασα
σε μνήματα καναδυό ονόματα της παλιάς παρέας της αλάνας.
Η αδερφή του ενός ήταν εκεί...μια ηλικιωμένη κυρία μικρότερη
σε ηλικία από εμένα και τον αδερφό της.
Είμαι ο τάδε ...συγκίνηση μνήμες...είχε φύγει νέος ο αδερφός της.
Τι να πρωτοπείς να αλλάξει η διάθεση...
Φυσικά για το καρβουνιάρικο του πατέρα τους...την σούστα το άλογο...
την μάνα της που τηγάνιζε τα κεφτεδάκια και έβγαινε στον χωματόδρομο
και μας τα μοίραζε.
Γιαγιά τώρα..
Ε και;
Συγκινηθήκαμε...
Έχω κάποια χρόνια να πάω στο κοιμητήριο...γνωρίζω ότι δεν θα με
παρεξηγήσουν οι δικοί μου.
"...οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους
μου έλεγαν..."
Δίκιο είχαν και το ίδιο λέω και εγώ στους νεότερους.

Πίσω στα παλιά !

"Διώξαμε"την Τρόϊκα και φέραμε το Κουαρτέτο !

$
0
0


Εκτός από τους τρείς έβαλαν και τέταρτο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα
ο διοικητής της οποίας ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτήρισε καρκίνωμα την Ελλάδα
και γι αυτό έχει πάρει τα μέτρα του για πιθανή μετάσταση της νόσου.
Νέο πρόσωπο στο κουαρτέτο σε αντικατάσταση άλλου που πήρε προαγωγή
όπως ο Τόμσον...το παρατσούκλι του είναι ζόμπι.




Η φωτογραφία αποδεικνύει του λόγου το αληθές...
Είναι σκληρός ανήκει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα....

Τα κορίτσια των τσιγάρων

$
0
0

Πριν από το ξέσπασμα του πολέμου το 1940, στην Ελλάδα υπήρχαν δεκάδες καπνοβιομηχανίες. Τα τσιγάρα που κυκλοφόρησαν κατά διαστήματα στη χώρα μας εκείνη τη περίοδο, συνθέτουν έναν μεγάλο αριθμό εμπορικών ονομασιών, ξεχασμένων σήμερα.
Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1910 κάνουν την εμφάνισή τους οι κάρτες τσιγάρων, μια πρακτική που ήρθε από το εξωτερικό. Η διάθεσή τους θα διακοπεί με  τον 2ο παγόσμιο πόλεμο, λόγω έλλειψης χαρτιού.
 Έτσι, μέσα στα πακέτα των τσιγάρων μπορούσε να βρει κανείς κάρτες που απεικόνιζαν διάφορα θέματα. Από τοπία και ήρωες έως αρχαία μνημεία και βασιλείς.
Όμως κατά τη δεκαετία του '20 εκδόθηκαν και κυκλοφόρησαν κάρτες με πιο τολμηρά θέματα. Ιδιαίτερα έμφαση σε αυτά έδωσε η καπνοβιομανία (Ιωάννη) Μέξη, μετά τα μέσα της δεκαετίας, πιθανότατα από το 1927.
Φωτογραφίες γυμνών (ή ημίγυμνων) μοντέλων που έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από το κοινό, παρά τον συντηρητισμό που επικρατούσε στην ελληνική κοινωνία εκείνη την εποχή.

  Γυναίκες (καπνίζουσες ή μη) σε τολμηρές πόζες , συνόδευαν τα πακέτα των τσιγάρων Ι. Μέξη, κατά τη δεκαετία του 1920.




Billy.
photos αρχείο bill files

Οδός Πειραιώς: εκεί που η ζωή έχει δυο πλευρές

$
0
0

Σταθμός Ομόνοιας, ώρα 6:30 το απόγευμα. Βγαίνω στην πλατεία. Ο ουρανός έχει κάπως σκοτεινιάσει. Ανοίγω τον βηματισμό μου για να προλάβω λίγο φως. Ο φθινοπωρινός καιρός είναι απρόβλεπτος -αλλού βγαίνει το φως αλλού όχι- και δεν θέλω οι φωτογραφίες να είναι σκοτεινές.
Διασχίζω την πλατεία και περπατώ κάθετα στην Παναγή Τσαλδάρη ̇όπως θέλετε πέστε την. Αλλού βλέπεις την ταμπέλα Πειραιώς και αλλού Τσαλδάρη. Μπερδεύεσαι κάπως, αλλά τυπικά και μέχρι την Ιερά Οδό με την οποία συναντιέται, την λέμε Παναγή Τσαλδάρη και ας το ξεχνάμε. Κάπου μέχρι εκεί με έφτασαν τα πόδια μου, που να πηγαίνεις μέχρι Πειραιά.
01.
Τελικά το λιγοστό φως θα ταιριάξει τέλεια με το μαύρο-γκρι της εικόνας που αντικρίζω. Η Τσαλδάρη είναι μια θλίψη, σχεδόν στο μεγαλύτερο μέρος της. Πρεζάκια, σκουπίδια, μυρωδιές από εμετό, εγκαταλελειμμένα κτίρια και σκοτεινές στοές, πρώην ίσως ειδυλλιακά ξενοδοχεία που τώρα σαπίζουν και παρακμιακά μαγαζιά. Τα κτίρια στέκουν σα φαντάσματα και οι άνθρωποι περπατάνε στον δρόμο χωρίς σκοπό, κοντοστέκονται, τρεκλίζουν, ψάχνουν κανά κάδο, κοιτάνε με βλέμμα κενό και απόκοσμο -αυτό είναι ίσως και το πιο τρομακτικό. Οι άνθρωποι που περπατάνε στην Τσαλδάρη δεν έχουν ζωή. Κάποιους θα τους δεις δίπλα σου να παίρνουν την δόση τους σιωπηλά, άλλοι θα συζητούν «τι θα πιουν σήμερα και τι θα πιουν αύριο».
02
03
04
Συναντώ την Σωκράτους και την Γερανίου, κάθετα στενά στην Τσαλδάρη. Οδοί απαγορευτικοί. Δεν τις έχω περπατήσει ποτέ φυσικά. Τις κοιτώ από την Τσαλδάρη, με μαγνητίζουν κυρίως από περιέργεια -»να έχει αλλάξει κάτι σε αυτούς τους δρόμους;»- μπα, κοιτώ συγκεντρωμένους ανθρώπους σε ορισμένα σημεία ̇dealers.
05
Συνεχίζω να κατεβαίνω. Συναντώ το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης. Το κτίσμα είναι στα κακά του τα χάλια, όπως ακριβώς έχουν καταντήσει την εργασία και την ασφάλεια στην Ελλάδα -τι ειρωνεία.
06
Φτάνω στο Εθνικό -μου έρχεται το τραγουδάκι του Χορν- ηθοποιός σημαίνει φως. Αλλά ούτε φως υπάρχει μέσα, ούτε ζωή. Κοιτάω από το παράθυρο δεν ακούω φωνή, ούτε ήχο. Το κτίριο είναι σα παρατημένο, άμα δε γνώριζα ότι λειτουργεί κανονικά θα λέγα «να κοίτα ένα ερείπιο».
07
Υπάρχουν και όμορφα στενά στην Τσαλδάρη ̇αλήθεια. Υπάρχουν επίσης και όμορφα κτίρια εδώ ̇αλήθεια. Αν τύχει να κοιτάξεις ψηλά θα αντικρίσεις και μια τέτοια ομορφιά: ξεχασμένα παλιά νεοκλασικά, όμορφα μεγάλα και μικρά, πολύχρωμα.
08
009
Όσο πλησιάζεις τον Κεραμεικό αυτή η οδός δεν αλλάζει μόνο όνομα αλλά και εικόνες, ομορφαίνει σε ορισμένα σημεία. Η Πειραιώς αλλάζει μέρα με τη μέρα, γεμίζει με γκαλερί, μουσεία, χώρους τέχνης με αρχή την Τεχνόπολη.
010
011
012
Πριν όμως ακόμα φτάσεις εκεί, στην Τσαλδάρη χαμηλά και αριστερά σου, τα στενά βλέπουν Ακρόπολη και τα σπίτια φέρνουν πιο πολύ σε γειτονιά. Οι πολυκατοικίες έχουν ζωή μέσα και έξω στα μπαλκόνια τους -οι ένοικοι χαζεύουν τα αμάξια το απόγευμα.
13 (1)
14
15
Στην οδό Τσαλδάρη -εμένα μ΄αρέσει να την λέω Πειραιώς όλη- εδώ η ζωή κινείται σε δύο ρυθμούς, εδώ η ζωή έχει δυο χρώματα και δυο πλευρές και η γραμμή είναι πολύ λεπτή ̇δυστυχώς.
16
17
18
19

http://3pointmagazine.gr

Θεωρείτο αγνοούμενος επί 70 χρόνια

$
0
0







Ο λοχίας Τζον Τόμσον, μηχανικός πτήσεων ειδικών αποστολών των βρετανικών δυνάμεων, κατά τη διάρκεια του Β» Παγκοσμίου Πολέμου, θεωρείτο αγνοούμενος για περισσότερα από 70 χρόνια. Όχι πλέον…
Τη Δευτέρα, η βέρα του…

μαζί με ένα κουτί με συντρίμμια από το βομβαρδιστικό Halifax, στο οποίο επέβαινε και το οποίο, όπως προέκυψε τελικά, συνετρίβη, "επέστρεψε"στην 92χρονη αδελφή του Ντόροθι Γουέμπστερ, όπως αναφέρει ρεπορτάζ του Associated Press που προβλήθηκε από το αμερικανικό δίκτυο ABC.
Το αεροσκάφος, στο οποίο επέβαιναν συνολικά επτά άτομα συνετρίβη στην Αλβανία στις 29 Οκτωβρίου 1944, ενώ μετέφερε βοήθεια στις δυνάμεις που πολεμούσαν κατά των ναζί.
Το 1960, ο Γιάχο Τζάλα (Jaho Cala), ο οποίος δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή, βρήκε το δάχτυλο του Τζον Τόμσον, μαζί με τη βέρα, σε ορεινή περιοχή, στην Αλβανία, περίπου 40 χλμ βόρεια των Τιράνων. Κράτησε το δαχτυλίδι και το έκρυψε στο σπίτι του, καθώς φοβόταν να το δείξει στις τότε κομμουνιστικές Αρχές, όπως μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο.
Ο Τζάλα ζήτησε από τον γιο του, τον Τζεμίλ, να αναζητήσει την οικογένεια του ιδιοκτήτη. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Τζεμίλ ήρθε σε επαφή με τις πρεσβείες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας, δυο χώρες που συνέβαλαν στην απελευθέρωση της Αλβανίας από τους ναζί, μόλις έναν μήνα μετά τον θάνατο του Τόμσον.
Ύστερα από ένα τρίμηνο, η βρετανική πρεσβεία επιβεβαίωσε ότι ιδιοκτήτης του δαχτυλιδιού είναι ο Τόμσον και ενημέρωσε για την τύχη του την οικογένειά του καθώς και τις οικογένειες των άλλων έξι ατόμων που επέβαιναν στο ίδιο αεροσκάφος.
"Περιμέναμε 70 χρόνια. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι είμαστε εδώ, σήμερα, τιμώντας το γεγονός αυτό, ύστερα από τόσο καιρό"δήλωσε η 92χρονη Ντόροθι Γουέμπστερ, στην τελετή που πραγματοποιήθηκε στο αλβανικό υπουργείο Άμυνας".
"Όλα αυτά τα χρόνια ήταν μια ιστορία απώλειας"ανέφερε, από την πλευρά του, ένας από τους γιους της 92χρονης, ο Άλαν Γουέμπστερ. "Γνωρίζουμε πλέον σχεδόν όλα όσα συνέβησαν. Υπάρχει μια αίσθηση πως «έκλεισε». Γνωρίζουμε πού είναι ο Τζον. Είναι κάπου εκεί, στα βουνά"πρόσθεσε.
Ο αδελφός του Άλαν, Μπράιαν Γουέμπστερ, ανέφερε πως η γιαγιά κι ο παππούς του δεν κλείδωναν ποτέ το σπίτι τους στο Μάτλοκ, στην επαρχία Ντέρμπισαϊρ, στη Μ. Βρετανία, επειδή περίμεναν τον αγνοούμενο γιο τους. Οι βρετανικές αρχές δεν τους είπαν ποτέ, τίποτα για τον Τζον Τόμσον καθώς συμμετείχε σε "μυστική αποστολή στην Αλβανία"ανέφερε η οικογένεια του Βρετανού λοχία.
Καθώς οι πρεσβείες των ΗΠΑ και της Βρετανίας άρχισαν να μαζεύουν στοιχεία γύρω από το δαχτυλίδι βρήκαν ότι η επιγραφή "Joyce&John"που ήταν χαραγμένη στο εσωτερικό της βέρας ανήκε στον Βρετανό λοχία και τη σύζυγό του Τζόις.
Η Τζόις ξαναπαντρεύτηκε λίγο μετά την απώλεια του Τζον, αλλά σύμφωνα με την οικογένεια του τελευταίου δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του AP.
Στην τελετή στο υπουργείο Άμυνας της Αλβανίας, η αρμόδια υπουργός Μίμι Κοδέλι τόνισε, απευθυνόμενη προς την Ντόρορι Γουέμπστερ: "Ο αδελφός σας βοήθησε στην απελευθέρωση της χώρας μου.
Ο Τζεμίλ Τζάλα, από την πλευρά του, δήλωσε ανακουφισμένος για το γεγονός ότι μπόρεσε να εκπληρώσει την επιθυμία του πατέρα του και να επιστρέψει το δαχτυλίδι στην οικογένεια του ιδιοκτήτη του.
"Θα πάω στον τάφο του και θα τού πω να αναπαυθεί εν ειρήνη, αφού η επιθυμία του έχει εκπληρωθεί"ανέφερε χαρακτηριστικά.

Εν Αθήναις....τα παλιά και τα νέα Πατήσια.....

$
0
0


Είναι πολλοί Πατησιώτες που εγκατέλειψαν την γειτονιά τους και αναγκάσθηκαν
να νοικιάσουν τα σπίτια τους λόγω της εγκληματικότητας στην περιοχή.
Μια εγκατάλειψη ...
Πολλά ενοικιαστήρια ...
Άλλοι μεγαλύτεροι σε ηλικία παρέμειναν ...εκεί έζησαν εκεί θέλουν να πεθάνουν
αν και για το Β΄νεκροταφείο χρειάζονται μέσον.
Είναι στην συνοικία και αυτό ...μπροστά παίζαμε μπάλα κάποτε και πίσω
υπήρχε χωμάτινο δρομάκι που σε έβγαζε στο γήπεδο του Απόλλωνα
και παρακάτω στου Προμπονά όπου γινόντουσαν οι περισσότερες κοπάνες.
Τα Πατήσια παλιά ήταν μια ωραία συνοικία ..............
Το καφενείο της γειτονιάς ήταν για χρόνια σημείο αναφοράς ζώντων και τεθνεώτων...
Εκεί μάθαινες αν ζούσε ο τάδε ή ο δείνα...άλλοστε υπήρχε απ΄έξω κολλημένο
κηδειόχαρτο.
Στους τεθλιμμένους και ο καφετζής που έχασε πελάτη....
Είχε και πάστες και γλυκά ταψιού για ξεκάρφωμα αφού ήταν γνωστό για τον
τζόγο του.
Είχε καβάτζα υπόγειο και βιδάνιο φυσικά...
Όταν έφευγε ο πελάτης-παίχτης έπαιρνε στο χαρτί και μια πάστα για να την πάει
σπίτι και να ξεγελάσει την γυναίκα του που τον περίμενε τρίζοντας τα δόντια.
Είχαν την αγορά τους ...το βιβλιοχαρτοπωλείο ...το υαλοπωλείο ...το υφασματάδικο...
με τεφτέρι παρακαλώ....
Το ζαχαροπλαστείο η "ΧΑΡΑ"σήμα κατατεθέν με το παγωτό του
και τα πολίτικα τσουρέκια του Νίκου που συγχωρέθηκε.....
Το θρυλικό Η΄Γυμνάσιο στη Νικοπόλεως ...μετά το ΙΗ΄ στην θρυλική βίλα...
τον ΗΦΑΙΣΤΟ την τεχνική σχολή...το κλαμπάκι ΑBC...προς πλατεία Αμερικής
μεριά...τους κινηματογράφους "Καμέλια" (θερινός)...."ΑΡΜΟΝΙΑ"...
"ΑΝΤΖΕΛΑ"...."ΠΙΓΚΑΛ"...."ΣΕΛΕΚΤ"....και άλλους....
Την ωραία μονοκατοικία στο Τέρμα Πατησίων της Νάντιας Κωνσταντοπούλου
και του Τάκη Μωράκη που έκαναν πρόβες  στο πιάνο με ανοιχτό παράθυρο....
Μελαγχόλησα......

Πίσω στα παλιά !

ΚΑΤΑΛΗΨΗ της Νομικής από αναρχικούς "Λευτεριά στον Ξηρό..."

$
0
0
φωτο

Το Κέντρο της Αθήνας ξέφραγο αμπέλι με την αστυνομία μακριά από όσα συμβαίνουν.



Ρετρό πολιτικές διαφημίσεις

Γιατί ανάβουμε το καντήλι…

$
0
0
Ποιός δεν έχει μνήμες στο πατρικό του σπίτι από το άναμμα του καντηλιού; Κάθε απόγευμα η μάννα με ευλάβεια περισσή άναβε το καντήλι και με μοσχομυριστό λιβάνι θυμιάτιζε όλο το σπίτι… 
Αναρωτιέμαι πόσα από τα σημερινά σπίτια έχουν αυτό το προνόμιο-ναι,χωρίς αμφιβολία προνόμιο-να ανάβει στο εικονοστάσι του,κάθε μέρα, το καντηλάκι του…
Γιατί το άναμμα του καντηλιού δεν είναι εθιμοτυπία,κάτι δηλαδή τυπικό και χωρίς ουσία.Για τους χριστιανούς το καντήλι συμβολίζει πολλά…Γιατί λοιπόν ανάβουμε το καντήλι;
Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς απαντάει…
Πρώτον.Γιατί η πίστη μας… είναι φως. Ο Χριστός είπε: ΅«Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Το φως της κανδήλας μας θυμίζει το φως, με το οποίο ο Χριστός καταυγάζει τις ψυχές μας.
Δεύτερον.Για να μας θυμίζει, ότι και η ζωή μας πρέπει να είναι φωτεινή σαν των αγίων, δηλαδή των ανθρώπων, που ο Απόστολος Παύλος τους ονομάζει «τέκνα φωτός».
Τρίτον. Για να είναι έλεγχος στα σκοτεινά μας έργα και στις κακές μας ενθυμήσεις και επιθυμίες. Και έτσι να τα επαναφέρει όλα στο δρόμο του φωτός του αγίου Ευαγγελίου. Για να λάμψει «το φως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως είδωσιν ημών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς».
Τέταρτον.Είναι μια μικρή δική μας θυσία, σημείο και δείγμα της ευγνωμοσύνης και της αγάπης, που οφείλουμε στο Θεό για τη μεγάλη θυσία που έκανε για μας. Με αυτήν και με την προσευχή μας, τον ευχαριστούμε για τη ζωή, για τη σωτηρία και για όλα όσα μας χαρίζει η θεϊκή και άπειρη αγάπη του.
Πέμπτον.Για να είναι φόβητρο στις δυνάμεις του σκότους, που μας επιτίθενται με ιδιαίτερη πονηρία πριν και κατά την ώρα της προσευχής και θέλουν να απομακρύνουν τη σκέψη μας από το Θεό. Οι δαίμονες αγαπούν το σκοτάδι και τρέμουν το φως: Και του Χριστού κι εκείνων που αγαπούν τον Χριστό.
Έκτον.Για να μας παρακινεί σε αυτοθυσία. Όπως δηλαδή με το λάδι καίγεται στο καντήλι το φυτίλι, έτσι και το δικό μας θέλημα να καίγεται με τη φλόγα της αγάπης για τον Χριστό και να υποτάσσεται πάντοτε στο θέλημα του Θεού.
Έβδομον.Για να μάθουμε ότι: Όπως δεν ανάβει το καντήλι χωρίς τα δικά μας χέρια, έτσι και το εσωτερικό καντήλι της καρδιάς μας δεν ανάβει χωρίς τα χέρια του Θεού. Οι κόποι των αρετών μας είναι η καύσιμη ύλη (το φυτίλι και το λάδι}, που για να ανάψουν και να φωτίσουν χρειάζονται το «πυρ»  του Αγίου Πνεύματος.
(Πηγή: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς. Επιστολές», -απαντήσεις σε ζητήματα προσωπικά-, εκδ. Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως, σ. 75-76) Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

Οι τελευταίοι κρασάδες της Αθήνας

$
0
0

image
Οι τελευταίοι κρασάδες της Αθήνας βρίσκονται στην οδό Λένορμαν, απέναντι από το πρώην Καπνεργοστάσιο, ανάμεσα στον Κολωνό και την Κολοκυθού, ίσως το πιο εξοχικό μέρος που έχει απομείνει στα όρια του Δήμου Αθηναίων (εδώ, εξάλλου, είναι και το τελευταίο μποστάνι της Αθήνας, του Ζέρβα).
image
Πρόκειται για την οινοποιία Κορωναίου. Κάποιος μακρινός προπάππος έμαθε την τέχνη στη Σαντορίνη, στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο Πέτρος Κορωναίος ξεκίνησε αυτή την επιχείρηση το 1938 στην Αθήνα (οδός Χίου αρχικά, στον Άγιο Παύλο) και από το 1950 τη μετέφερε στη Λένορμαν. Είναι ένας βιομηχανικός χώρος με σύγχρονες εγκαταστάσεις, αλλά στο ίδιο παλιό οικόπεδο, με την ίδια πέτρινη μάντρα και τις ελιές γύρω γύρω.
image
Εδώ τα αδέρφια Μιχάλης και Νατάσα Κορωναίου (τρίτη γενιά στην ίδια επιχείρηση) φτιάχνουν τα ξακουστά κρασιά τους. Παίρνουν τα σταφύλια από τα Μεσόγεια της Αττικής, τη Βοιωτία, τη Νεμέα και, βέβαια, από το ιδιόκτητο αμπέλι τους στη γενέτειρα Σαντορίνη. Οι ποικιλίες τους είναι σαββατιανό, ροδίτης, αγιωργίτικο, μοσχοφίλερο. Πουλάνε λιανικά στη γειτονιά ή σε οποιονδήποτε έρχεται και τους ζητάει, αλλά και χοντρικά σε ταβέρνες, εστιατόρια και κάβες – πολύ σπάνια σε χοντρέμπορους. Πουλάνε επίσης μούστο και τσίπουρο, ενώ εμπορεύονται και δρύινα βαρέλια.
image
Το κρασάδικο του Κορωναίου είναι το ιδανικό μέρος για να αγοράσει κανείς αγνό κρασί για οποιαδήποτε μεγάλη κοινωνική εκδήλωση οργανώνει, αλλά και για το καθημερινό οικογενειακό τραπέζι. Οι τιμές ποικίλλουν ανάλογα με το είδος και την ποσότητα. Οι λιανικές αρχίζουν από 1,5 και φτάνουν τα 3 ευρώ το λίτρο.

Εν Αθήναις...μάθε παιδί μου γράμματα

$
0
0





φωτο


Αρχές του 60 και στην φωτογραφία το βιβλιοπωλείο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ Καραγιώργη Σερβίας και Σταδίου.
Στην ίδια χρονιά μεταφέρθηκε στην Νίκης 4 όπως και το GRAND HOTEL που ήταν μαζί πάλι  με τον ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ.
Μάλιστα στην πινακίδα βλέπουμε να πουλάνε έπιπλα και ιματισμό του ξενοδοχείου
στην νέα θέση του θα είχε καινούργια.
Τα χρόνια εκείνα στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας το πρόβλημα των γονιών
που δεν ήξεραν γράμματα ή τόσα όσα για την καθημερινότητα ήταν μεγάλο.
Το πώς και το γιατί μεγάλη κουβέντα...
Παντρευόντουσαν σε μικρή ηλικία για διάφορους λόγους...δεν στέριωνε ο γάμος
ή στην καλύτερη των περιπτώσεων συμβίωναν υποχρεωτικά και λόγω του παιδιού
που ερχότανε συνήθως...ακάλεστο ή εκβιαστικά .
Τέλος πάντων...
Έφτανε η ώρα του σχολείου και πώς να βοηθήσει η μάνα το παιδί στα γράμματα...
Έτσι και μεγάλωναν οι τάξεις και χρειαζόντουσαν πληροφορίες και τότε χτυπούσε κόκκινο.
Και άντε να μην ήθελε τα γράμματα το παιδί λυνότανε το πρόβλημα...
Μια τέχνη και από εκεί πάνε και οι άλλοι.
Αν τα ήθελε όμως;
Χρειαζόντουσαν πληροφορίες για τα μαθήματα...εργασίες...εκθέσεις...
Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ έλυσε το πρόβλημα...
Κάθε εβδομάδα ένα τεύχος του εγκυκλοπαιδικού λεξικού στα περίπτερα ...στον ψιλικατζή.
Του έδινες και εντολή να το κρατάει...
Πήγαινες τα τεύχη στο μαγαζί του στο Σύνταγμα
και σου έδινε δεμένο τον τόμο.



Στα παλιατζίδικα θα βρείς και σήμερα αυτούς τους παλιούς τόμους...σε τσουχτερή τιμή.

Πίσω στα παλιά !

Τι θα γίνει με τα βουλευτικά αυτοκίνητα ;

$
0
0

 Εμείς με τραμ πηγαίνουμε....


...και άλλοι με ταξάρες....




Για μας τα ντόρτια κι οι διπλές και γι άλλους οι εξάρες ...

Άλλαξε ο Μανωλιός.....

Το φωτογραφικό χρονικό μιας πόλης

$
0
0


Ογδόντα χρόνια φωτογραφιών χώρεσαν σε ένα λεύκωμα 540 σελίδων και ιστορούν την πορεία των Γρεβενών μέσα στον χρόνο. Από τα οθωμανικά χρόνια του 1895, έως τις πρώτες δημοτικές εκλογές, ένα χρόνο μετά τη μεταπολίτευση. «Η μνήμη μας, ατομική ή συλλογική, διαλέγει μόνη της τι προτιμάει να θυμηθούμε και τι να ξεχάσουμε. Ένα από τα αντίδοτα σε αυτή την ιδιοτροπία είναι και οι φωτογραφίες, που αιχμαλωτίζουν το φευγαλέο και αφηγούνται πολύ περισσότερα από όσα χωράνε», λέει ο Βαγγέλης Νικόπουλος, ο οποίος αφιέρωσε έντεκα χρόνια για την έρευνα και τη συλλογή χιλιάδων φωτογραφιών.
Της Κατερίνας Κοντίνη
Πορτρέτα, καθημερινά στιγμιότυπα, γλέντια, ένοπλοι και σφαγές, άνθρωποι επώνυμοι και ανώνυμοι, συνθέτουν το λεύκωμα «Γρεβενά: Ογδόντα χρόνια φωτογραφίες, 1895-1975», το οποίο φιλοτεχνεί ένα σπονδυλωτό πορτρέτο της πόλης των Γρεβενών, μέσα από οκτώ δεκαετίες γεμάτες αγώνες και ανακατατάξεις, πολέμους και οδύνη, απώλειες και ελπίδες.
Για τις ξεχωριστές στιγμές από την εντεκάχρονη συλλεκτική του περιπέτεια, μιλάει στο enet.gr ο Βαγγέλης Νικόπουλος. «Τον Μάιο του 2004 στην Κωνσταντινούπολη, γνώρισα τον πρόεδρο των Βαλαάδων (εξισλαμισμένοι Έλληνες), με καταγωγή από τα Γρεβενά, οι οποίοι μεταφέρθηκαν κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924. Κατά τη συζήτηση σχετικά με την έρευνά μου, μού ανέφερε ότι είναι γνωστή του η εγγονή του τελευταίου τούρκου διοικητή της πόλης των Γρεβενών και αν ήθελα να την επισκεφθούμε. Πράγματι, η επίσκεψη έγινε. Βρέθηκα σε ένα διαμέρισμα της Κωνσταντινούπολης και σε όλο το σπίτι ήταν αναρτημένες φωτογραφίες του παππού της, με μεγάλη σπουδαιότητα, από την παραμονή του ως τοπικού άρχοντα της οθωμανικής πόλης των Γρεβενών, τις οποίες και μου τις παραχώρησε.
Ένα ακόμα αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι στο πλαίσιο της έρευνάς μου σε οικογενειακά αρχεία απόδημων Γρεβενιωτών επισκέφθηκα φιλική οικογένεια το 2003 στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Μου παρέδωσαν φυλαγμένο από τον Αύγουστο του 1949 απόκομμα εφημερίδας, όπου αναφερόταν ο θάνατος του θείου μου (αδελφός του πατέρα μου), Ευάγγελου Νικόπουλου -από τον οποίο πήρα και το όνομά μου- ο οποίος δύο μέρες πριν είχε σκοτωθεί, κατά τις τελευταίες μέρες της λήξης του εμφυλίου πολέμου». 
Προσωπικές ιστορίες
«Από τις χιλιάδες φωτογραφίες που έχω δει ή ανήκουν στη συλλογή μου αρκετές ξέφυγαν από τη μελέτη της επίσημης ιστορίας και οδήγησαν σε προσωπικές ιστορίες, συναρτημένες βέβαια με το πνεύμα της εποχής. Μια από αυτές σχετίζεται με αυτή τη φωτογραφία του 1937 (βλ. παραπάνω) που εικονίζει τον φούρνο του Γιάννη Ζηκόπουλου. Ο αρτοποιός φαίνεται στο κέντρο, αριστερά του είναι ο αλευροβιομήχανος της πόλης Ευθύμιος Αναγνώστου και δεξιά η κόρη του αρτοποιού Χρυσούλα σε ηλικία δώδεκα ετών. Πρόκειται για μια ανέμελη σκηνή καθημερινότητας στο τέλος του μεσοπολέμου που δεν προδίκαζε καθόλου την εφιαλτική συνέχεια του πολέμου, της κατοχής, του εμφυλίου», αναφέρει ο Β. Νικόπουλος και προσθέτει:
«Έξι χρόνια αργότερα, στις 23 Μαρτίου 1943, οι νικηφόρες μάχες των ανταρτικών απελευθερωτικών σωμάτων έξω από την πόλη αναγκάζουν τις ιταλικές δυνάμεις κατοχής να αποχωρήσουν. Ένας ιταλός αξιωματικός εμφανίζεται στο αρτοποιείο και ζητά από τον Ζηκόπουλο να πάρει μαζί του φεύγοντας την κόρη του Χρυσούλα, με την οποία ήταν ερωτευμένος, χωρίς ανταπόκριση από ό,τι φαίνεται. Η Χρυσούλα ήταν τότε 18 ετών. Ο πατέρας αρνείται και ο Ιταλός σκοτώνει τον πατέρα μπροστά στα μάτια της κόρης, σκοτώνει την ίδια την κόρη και τραυματίζει τη μητέρα της στο πόδι, πριν αποχωρήσει.
Κάποιοι ισχυρίστηκαν την ύπαρξη οικονομικών διαφορών ανάμεσα στον αρτοποιό και τον ιταλικό στρατό, αλλά όλοι σχεδόν οι μάρτυρες των γεγονότων που είναι σήμερα εν ζωή επιβεβαιώνουν ότι επρόκειτο για έγκλημα ερωτικού πάθους που συγκλόνισε την πόλη μέσα στη ροή των σημαντικών ιστορικών γεγονότων. Δυο μέρες αργότερα, στις 25 Μαρτίου, οι κατακτητές έχουν αποχωρήσει και στην πόλη εισέρχονται ως ελευθερωτές τα ανταρτικά σώματα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Η αναμνηστική φωτογραφία μιας ανέμελης στιγμής στην πρόσοψη του αρτοποιείου έμεινε να θυμίζει στην πόλη, μέσα από τις διηγήσεις των παλαιότερων, την τραγική τύχη μιας οικογένειας και τον άδικο χαμό του κοριτσιού χάρη στον πυρετό του έρωτα.
Το αρτοποιείο Ζηκόπουλου βρισκόταν στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου, σε κεντρικό σημείο της πόλης. Μετά το τραγικό γεγονός τη λειτουργία του ανέλαβε ο γιος του Ηλίας μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980 οπότε και απεβίωσε. Στη συνέχεια η επιχείρηση πουλήθηκε. Οι αγοραστές της το χρησιμοποιούν μέχρι και σήμερα ως αρτοποιείο».

Μάθετε να βρίζετε στα...Αρχαία Ελληνικά αλά Ζουράρις

$
0
0

mathete-na-brizete-staarxaia-ellinika-ala-zouraris


Το...απόφθεγμα του Ζουράρι μας «έχουν πρήξει τα μέζεα του στεατοπυγικού μας υποσυστήματος» κάνει θραύση στο διαδίκτυο και έχει «εξάψει» την ευρηματικότητα χρηστών που επιχειρούν να αποδώσουν στα αρχαία ελληνικά, αλά Ζουράρις, γνωστές ...βρώμικες φράσεις.


Οι παλαιότεροι ισως να θυμούνται το «τοις επι χρήμασι εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα». Υπάρχουν όμως και άλλες, πολλές. Αλιεύσαμε ορισμένες, τις ηπιότερες.
  • Οδευε εις συνουσίαν
  • Ευμεγέθους σωματικής διάπλασης ατομικός εραστής
  • Τα εκ μεταξίου γενόμενα εσωενδύματα εκ μεταξίου γενόμενα οπίσθια απαιτούσι
  • Συγγνώμη εύειδες κοράσιον, ο σος πατήρ σακχαροπλάστης ετύγχανε ών;
  • Εκοπρίσθη η φοράς παρά τοις αλωνίοις
  • Λαβέ ταύτα Ελισσάβετ και ποίησέ τα επί πλαισίου ( Πάρτα Λίζα....)
  • Αφόδευε υψηλά και ηγνάντει

Οι βρισιές των Αρχαίων Ελλήνων

Βέβαια και οι Αρχαίοι Έλληνες κατέβαζαν τους Θεους του Ολύμπου! Ιδού μερικές από τις πιο συνηθισμένες βωμολοχίες των προγόνων μας, οπως καταγράφονται το βιβλίο του Μάριου Βερέττα, «Τα βρωμόλογα των αρχαίων Ελλήνων»,
ΑΝΑΣΕΙΣΙΦΑΛΛΟΣ φιλήδονη γυναίκα που πιάνει και κουνάει το φαλλό
ΓΛΩΤΤΟΔΕΨΕΩ κάνω μαλάξεις με τη γλώσσα
ΓΥΝΑΙΚΟΠΙΠΗΣ μπανιστιρτζής
ΔΡΟΜΑΣ: πoρνη του δρόμου
ΕΣΧΑΡΑ : γυναικείο αιδoίο
ΕΥΠΥΓΟΣ: γυναίκα με ωραία οπίσθια
ΚΑΣΣΩΡΙΣ: πoρνη [κασσωρίς = από το κάσις (αδελφός, εταίρος)]
ΜΥΖΟΥΡΙΣ γυναίκα που βυζαίνει πέoς
ΠΗΘΙΚΑΛΩΠΗΞ άνθρωπος πανούργος
ΡΩΠΟΠΕΡΠΕΡΗΘΡΑΣ: άνδρας που εκτομίζει ακατάπαυστα βλακείες
ΗΔΟΝΟΘΗΚΗ: το αιδοίo
ΚΥΝΤΕΡΟΣ: ο αναίσχυντος, ο κοπρίτης
ΛΕΧΡΙΟΣ: Λεχρίτης
ΛΟΧΜΗ: το τριχωτό αιδoίο

Μια βόλτα στο Μπιτ Παζάρ

$
0
0


Μέλλον, όχι νοσταλγία, νισάφι!

image
Ήμουν κι εγώ παλιά μέλος της «φυλής», εκεί κάπου στις αρχές του μιλένιουμ, αν θυμάμαι καλά, ξεκίνησαν όλα, η γλυκειά νοσταλγική τάση δηλαδή που εξέπεμψε η Θεσσαλονίκη και το ρετρό έγινε μόδα. Νομίζω πως ο Δημήτρης Μίκος και ο Γιάννης Ηλιόπουλος πρέπει να καταγράφουν ως ο πρωθιερείς! Τα καδράκια της “Pastaflora Darling” με τη Μαίρη Αρώνη, τη Χόλι και το γέρο ναυτικό με το τσιμπούκι και όλη η φερ φορζέ κουλτούρα που φιλοτέχνησαν στη Ζεύξιδος· τα παλιά τζουκ-μποξ του Νίκου Βουκυκλαράκη στην Ανθέων, άλλος μέγας μάγιστρος της εκλεπτυσμένης ντεκόρ νοσταλγίας· ο Κώστας Καπετανάκης με τους γκαραζάδες Frantic 5· τα μυθικά εξώφυλλα που κάναμε στο “Cool” με τον Μπρους Λι και τον Τέλις Σαβάλας· τα δεκάδες ζευγάρια-πόδια που φορούσαν Onitsuka Tiger, αραχτά στους επανακαινουργιομένους καναπέδες του “Art House” της Βογατσικού, μια ρωγμή που έστελνε old school σήματα μορς και η πόλη συντονίστηκε: ρούχα από την αμερικανική αγορά και τα καταστήματα νεωτερισμών πέριξ της Φράγκων, μπίρες στο Τσόπερ κλαμπ δίπλα στο “Μύλο”, σε κάποια πάρτι στο “Sky bar” της Λεωφόρου Νίκης, σαν να χορεύουν ακόμα εμπρός μου κορίτσια ντυμένα με φορέματα και βούλες Marimekko, στα αφτιά μου σαν να μην έπαψαν ποτέ να αντηχεί το “Happy Sad” των Pizzicato Five και η Ξένια Καλπακτσόγλου, curator σήμερα στην Biennale Athens, να στήνει Studio 54 νύχτες πάρτι στο «Νανί Νανί» στον Βαρδάρη.
image
Στην υπόσχεση ενός high tec μέλλοντος, από μια διεστραμμένη θαρρείς διάθεση να προβοκάρουμε, προτάξαμε τους τόμους που κυκλοφορούσε η Taschen με διαφημίσεις ζωής του χωροχρόνου από το '50 έως το '70, ξαφνικά οι αναμνήσεις μας έγιναν το νέο κουλ, η γειτονιά του Μπιτ Παζάρ και η «ανακύκλωση» μνήμης και αντικειμένων προσέδωσαν στην περιοχή αίγλη και νέο τρόπο θέασης, το δικό.μας Κάμντεν! Πέρασα πάλι τις προάλλες.
image
Σκασιά ήταν, ο δρόμος με έβγαλε, ζιγκ ζαγκ το πήρα από Άνω Πόλη για την Εγνατία και βρέθηκα να κατηφορίζω από το στενάκι που είναι κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο τα παλιατζίδικα του Μπιτ Παζάρ. Στα αφιερώματα των εφημερίδων και των περιοδικών ή στα ιστολόγια με έφεση τη vintage λατρεία, απομιμήσεις ύφους και δοξαστικές α λα Wes Anderson απόπειρες επικοινωνίας, ο «τόπος» σκιαγραφείται και περιγράφεται σαν το απόλυτο πάρκο θεσσαλονικιώτικης χιπστερικής αναψυχής: χαρτοκιβώτια με φαγωμένα εξώφυλλα και βινύλια Χατζηνάσιου, Ντέμη Ρούσσου, Ιταλιάνας Μίνα και σαρανταπεντάρια του Βαμβακάρη και των Olympians, χλαίνες ελληνικών αστυνομικών του '70, αμπέχωνα του ρωσικού στρατού, πανωφόρια DDR, ψωριάρικα έπιπλα που στα χέρια «κάποιου επιδέξιου μάστορα θα πάρουν νέα ζωή», προορισμένα να αποτελέσουν πρώτη ύλη για αντίστοιχης «προγονολατρείας» καφέ-μπαρ. 
Χάζευα μελαγχολικά τις πραμάτειες, τις ξεθωριασμένες καρτ ποστάλ, τις λάμπες και τα παλιά μοντέλα φωτογραφικών μηχανών, όλη αυτή τη μυθοποιημένη και εξωραϊσμένη από τους ποπ παρελθοντίστας πρώτη ύλη για το φτιάξιμο της χθεσινοκαβλέ κουλτούρας.
image
Πότε θα τελειώσει άραγε, σκέφτηκα, αυτή η φάση αποθέωσης, αυτή η παλαβή αγκίστρωση στο χθες, πότε οι άνθρωποι θα ονειρευτούν πάλι το μέλλον, ξεκολλώντας από τις χωροχρονικές δίνες του χθές; Θα μπορέσει η ποπ κουλτούρα να ξαναφουλάρει με φουτουρισμό και μεγάλες προσδοκίες αναμονής;
image
Και επιτάχυνα το βήμα παύοντας να κοιτώ, καμιά νοσταλγία δεν με τρύπησε και τίποτα, μα τίποτα, δεν με γρατζούνησε για να το αποκτήσω σε «τιμή ασυναγώνιστη»! Σε αντίθεση με το αύριο που, είτε το διακρίνω να υπάρχει μπανταρισμένο μέσα στο τώρα, είτε ξαφνικά κάνει απόβαση και ντου, αφού κουράστηκε να κρύβεται πίσω από τον ορίζοντα, θα το αγοράσω όσο όσο! Νισάφι με το χθες, έχει ανάγκη η Θεσσαλονίκη από μέλλον. Make future, not yesterdayz!
image
Ύστερα όμως το ξανασκέφτηκα, μαλάκωσα, σχεδόν τα δικαιολόγησα όλα αυτά τα «παλαιοντολογικά», σαν νέον φώτα μαρκίζας άστραψε στον ουρανό η πινακίδα-σλόγκαν, γιατί όχι; «Θα έχουμε πάντα την “Pastaflora Darling”, το κάδρο του Βέντερς πάνω από τον ξύλινο καναπέ του “Θερμαϊκού”, όσο υπάρχει η Θεσσαλονίκη, όλοι και όλα θα έχουν μια πατρίδα και μια θέση στην μπάρα του “Ιπποπόταμου” για να πίνουν τις μπίρες τους παρέα με τους Ramones». Διαβάζεται και ως «μία πόλη, πολλοί κόσμοι, γούστα είναι αυτά»!
image
Αλλά να προχωρήσουμε, να πάμε παρακάτω, να ψυχανεμιστούμε το καινούργιο, το νέο, δεν μπορεί να κρύβεται στο χθες, εκεί φωλιάζουν μόνο τα γηρατειά και η αδράνεια, άσχημα πράγματα και τα δυο, ειδικά αν τώρα ξεκινάς να χτίζεις το παρόν σου.
image

Eν Αθήναις...τα φαρμακεία

$
0
0

Στην φωτογραφία ....
Δεκαετία του ΄60 το φαρμακείο Δαμβέργη στην Πανεπιστημίου...
Από τα γνωστά ονόματα όπως του ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ...του ΜΠΑΚΑΚΟΥ....κ.λ.π.
Είχα την τύχη να γνωρίσω απόγονο της οικογένειας έναν εξαιρετικό άνθρωπο
και επιστήμονα.
Στα κεντρικά φαρμακεία δούλευαν αρκετά άτομα με πτυχίο φαρμακοποιού πάντα.
Ήταν διαφορετικά τότε...
Οι γιατροί έγραφαν συνταγές για φάρμακα που έπρεπε να παρασκευάσει
 ο φαρμακοποιός.
Άφηνες την συνταγή και πήγαινες την επόμενη ημέρα να πάρεις το φάρμακο
το σιρόπι για παράδειγμα στο γυάλινο μπουκάλι με τον φελό και την ετικέτα
με τις οδηγίες.
Τα κεντρικά φαρμακεία ήταν γνωστά και για τα είδη καλλωπισμού  που έφιαχναν
όπως πομάδες για τις ρυτίδες...για τις πανάδες....
Πουλούσαν μαντέκες για το μουστάκι....κάτι σαν μαύρο κραγιόν που περνούσαν
τις άσπρες τρίχες αλλά και τους άσπρους κροτάφους οι μερακλήδες για να φαίνονται
νέοι...τζόβενα όπως τους έλεγαν.
Φυσικά με την πρώτη ψιχάλα γινόντουσαν ρεζίλι...
Τώρα πίσω στο παλιό φαρμακείο της γειτονιάς.....
Όταν τελείωνε το παιχνίδι στην αλάνα η παρέα κάποιον τραυματία θα πήγαινε
εκεί και η φαρμακοποιός θα τον φρόντιζε πάντοτε με συστάσεις.
Τα γόνατα είχαν μονίμως το κόκκινο χρώμα από ιώδιο....
Η αμμωνία επίσης σε πρώτη χρήση για τους ερεθισμούς από τις τσουκνίδες
του "γηπέδου"μετά από το σκληρό τζαρτζάρισμα.
Το μολυβόνερο για τις μελανιές...
Στην συνέχεια στο σπίτι του τραυματία γινότανε ο κακός χαμός.
Αργότερα στα φαρμακεία μπήκαν και τα καλλυντικά γνωστών εταιρειών...
Άργησε η Πολιτεία να καταλάβει ότι συνταγές φαρμάκων σε βιβλιάρια
του Δημοσίου  "εξαργυρωνόντουσαν"και γινόντουσαν καλλυντικά.

Πίσω στα παλιά !

Μόνο με την θεία μου δεν έχει φωτογραφηθεί....

Και πάλι σε ρόλο μυστικού πράκτορα ο Καμμένος....

$
0
0


...απειλεί με αποκαλύψεις τον


 πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου  Μάρτιν Σουλτς όταν αυτός δεν δίστασε 
να πει στον Τσίπρα
για τον υπουργό Εθνικής Άμυνας  πως «ένας ελέφαντας σε υαλοπωλείο είναι καλύτερος διπλωμάτης από τον κ. Καμμένο.»
 και  «Ο κυβερνητικός συνασπισμός του Αριστερού Κόμματος με τους δεξιούς λαϊκιστές είναι λάθος» .



"Των πρακτόρων η σχολή
είναι δύσκολη πολύ
και οι καλοί της μαθητές
δεν κουράζονται... ποτές..."
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live


<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>