Το βιδάνιο ή απλά βιδάνι γνωρίζουν καλά οι παλαιότεροι και φαίνεται πως λόγω οικονομικής κρίσης θα το γνωρίσουν και οι νέοι αφού επανέρχεται στην επικαιρότητα λόγω οικονομικής κρίσης. Πρόκειται για ξεχασμένη λέξη, την οποία κάποτε χρησιμοποιούσαν οι χαρτοπαίκτες και οι κρασοκαταναλωτές. Οι μεν πρώτοι αποκαλούσαν βιδάνιο την πιο απλή μορφή της γκανιότας και οι δεύτεροι το «απόπιομα», δηλαδή τα περισσεύματα του κρασιού στα ποτήρια, τα οποία συγκέντρωναν οι ταβερνιάρηδες για να τα σερβίρουν ξανά σε άλλους πελάτες. Την ξεχασμένη αυτή συνήθεια φαίνεται πως επαναφέρουν ορισμένοι ταβερνιάρηδες, εάν πιστέψουμε τις ειδήσεις που κυκλοφορούν.

Το βιδάνιο, από το ιταλικό guadagno (κέρδος), απασχολούσε έντονα τους πελάτες των ταβερνών και των καφενείων μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. Σα να μην έφτανε το νοθευμένο κρασί που πότιζαν τους θαμώνες
τους, ιδιαίτερα σε περιόδους οικονομικής κρίσης, τους σέρβιραν και βιδάνιο. Τα αποτελέσματα σε ορισμένες εποχές ήταν ολέθρια. Όπως όταν ήταν σε έξαρση η φυματίωση. Τέθηκε δε πολλές φορές στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών. Μνημειώδεις έμειναν οι υγειονομικές εγκύκλιοι που εκδόθηκαν στις αρχές της βασιλείας του Γεωργίου Α’, όταν το βιδάνιο αποτελούσε καθιερωμένη τακτική για όλους τους ταβερνιάρηδες.

Επίσης, τέθηκε σε διωγμό στις αρχές της δεκαετίας 1920, όταν η Αστυνομία επέβλεπε τους οινοπώλες και τους επέβαλε βαριά πρόστιμα. Το ζήτημα επανήλθε στα μέσα της ίδιας δεκαετίας, όταν καθιερώθηκε το περίφημο «πρόστιμον βιδανίου» που ανερχόταν στο ιδιαίτερα σεβαστό ποσόν των τριακοσίων δραχμών. Μάλιστα για τον εντοπισμό των «δραστών-ταβερνιάρηδων» αναπτύχθηκε συνεργασία μεταξύ των αστυφυλάκων και των κρασοπατέρων θαμώνων των λαϊκών ταβερνείων. Οι τελευταίοι κάρφωναν το βλέμμα τους στον ύποπτο ταβερνιάρη και αν ανακάλυπταν
βιδάνιο, έσπευδαν να τον καταδώσουν στην Αστυνομία.

Με το πέρασμα των χρόνων το φαινόμενο σχεδόν εξαφανίσθηκε. 

Η επανεμφάνισή του ας αφυπνίσει και το ενδιαφέρον των υγειονομικών αρχών.