Θυμάμαι ότι το γλυκό δεν έλειπε από το σπίτι μετά τον εμφύλιο....
Οι μεγαλύτεροι το είχαν στερηθεί γι αυτό όλο και κάτι θα υπήρχε.
Στην γειτόνισα να πήγαινες δεν έφευγες χωρίς να σε ταρτάρει κάτι....
Μην φανταστείς....κανένα του κουταλιού και ειδικά νεράτζι αφού οι νερατζιές ήταν άφθονες στον δρόμο.... περίσσευαν τα νεράτζια ακόμα και για τον πόλεμο
των γαβριάδων.
Υπήρχε ζαχαροπλαστείο στα Χαυτεία στα χρόνια της Κατοχής και πήγαιναν
τα παιδιά και κοιτούσαν τα γλυκά από την τζαμαρία.
Είχε πελάτες το μαγαζί φυσικά τους Γερμανούς αλλά και τους μαυραγορίτες
και τους δοσίλογους.
Ένας Ιταλός κάποτε αγόρασε ένα γλυκό και το έδωσε να το μοιραστούν
δύο παιδάκια που καθόντουσαν έξω από την βιτρίνα.
Αυτά το πήραν και άρχισαν να τρέχουν για να βρούν κρυψώνα να το φάνε
για να μην τους το αρπάξουν οι πεινασμένοι.
Τελικά τα έπιασαν Γερμανοί και τα έδειραν νομίζοντας ότι το έκλεψαν.
Ατέλειωτες ιστορίες άκουγες και έγλυφες το σιρόπι από το πιατέλο
με την γλώσσα αφού είχε φάει διπλή κουταλιά κυδώνι που για ποικιλία
την επόμενη ημέρα το έβαζες στην θεαματική φέτα ψωμιού που είχες αλείψει
με βούτυρο Κερκύρας......μήπως και πάρεις κανένα δράμι.
Πίσω στα παλιά