«Την κυρία Παϊσίου, παρακαλώ;». «Η ίδια. Τι θα θέλατε;»... Χροιά φωνής οικεία. Εκείνη είναι. Είναι η γυναίκα που αναζητώ εδώ και ημέρες. «Τηλεφωνώ από την εφημερίδα "Το Βήμα"...». «Μάλιστα...». Τόνος λίγο βαρύτερος. Μα μοιάζει τόσο ο ήχος της με εκείνον που θυμάμαι. Σύμπτωση; Οχι πάλι! Πανικός. Με έναν τρόπο θα μάθω. «Είστε η κυρία που πριν από 35 χρόνια εκφώνησε την ώρα για το 141;». Παύση... Και ύστερα: «Μάλιστα. Τι θα θέλατε;». Επιτέλους! Ανακούφιση...Μιλάει στο ακουστικό και η αίσθηση είναι αλλόκοτη. Η ίδια φωνή, μα τώρα με χρώμα, με διακυμάνσεις. Και εγώ να περιμένω διαρκώς να ακούσω τη φράση τη γνωστή, την οικεία... «Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι...». Η κυρία Πιπίτσα Παϊσίου δεν θα την πει. Θα μου πει όμως την ιστορία της. Την ιστορία της ώρας, που φτιάχτηκε σε ένα απόγευμα για να κρατήσει χρόνια. «Πότε να 'ταν; Παλιά... Τόσο που δεν θυμάμαι. Στα τέλη της δεκαετίας του '50, γράψτε. Μας φώναξαν από τη διεύθυνση της Ελληνικής Ραδιοφωνίας δέκα εκφωνήτριες. "Σας θέλουμε για ένα δοκιμαστικό. Να μας πείτε την ώρα". Λιγάκι παράξενο μας φάνηκε, μα... γιατί όχι; Το κάναμε... Δυο - τρεις ημέρες αργότερα με ειδοποίησαν. "Εσάς διαλέξαμε, κυρία Παϊσίου". Βρέθηκα στο στούντιο της ΕΡΤ. Ηχογράφηση...». «Μιλούσατε μια ημέρα ολόκληρη;», ρωτώ. Γελάει. «Οχι, βέβαια. Θα τρελαινόμουν! Μια - δυο ώρες μόλις». «Μα πώς;». «Απλό. Είπα πρώτα "η ώρα θα είναι μία", μετά "δύο", "τρεις" κ.ο.κ., με αποστάσεις. Μετά "και 10 δευτερόλεπτα", "και 20", "και 30"... Ενα "ακριβώς" και τελειώσαμε. Τόσο απλά. Ολα τα υπόλοιπα, θέμα μοντάζ». Και ύστερα η φωνή έφυγε από τα χέρια της. Η ταινία πήγε στο Παρίσι, να μονταριστεί με ειδικά μηχανήματα. Επρεπε να αντέξει ο ήχος πολλά χρόνια. Πέρασε σε μια ταινία με σύρμα, ανθεκτική. Και από εκεί, στο 141. Η κυρία Παϊσίου έγινε επισήμως «η γυναίκα που λέει την ώρα». «Οποτε τύχαινε να καλέσω το 141, άκουγα τον εαυτό μου να αραδιάζει λεπτά και δευτερόλεπτα. Αστείο ήταν... Και ευχάριστο μαζί, δεν λέω. Με έπαιρναν φίλοι τηλέφωνο έκπληκτοι. "Σε ακούσαμε να λες την ώρα. Εσύ ήσουν πραγματικά;". Γελούσα...». Και ύστερα πέρασε ο καιρός... Δέκα χρόνια ολόκληρα. Η ταινία γέμισε γραμμές. Η φωνή δεν ήταν πια όπως πρώτα. Εχασε τη φρεσκάδα της. Τα παράσιτα την έκαναν βαθιά, παράξενη. Και έτσι, έφτασε για την ώρα «ο επόμενος τόνος»... Η ώρα της αντικατάστασης. «Γύρω στο 1970 θα ήταν. Βρέθηκε μια άλλη εκφωνήτρια της Ραδιοφωνίας, η Ιφιγένεια Ξένου. Η φωνή της έμοιαζε κάπως με τη δική μου. Ηταν βέβαια λίγο πιο βαριά, πιο αυστηρή. Ισως και η ίδια να το πήρε λίγο πιο σοβαρά... Είναι αυτή που ακούτε ως σήμερα...». Η φωνή που μιλάει ακατάπαυστα στο 141 δεν θέλει πια να μιλάει. Η κυρία Ιφιγένεια Ξένου μάς αρνήθηκε την ιστορία της. «Το Βήμα» τη βρήκε. Μα εκείνη ευγενικά προτίμησε τη σιωπή. «Ξέρετε... Συγγνώμη, μα δε μου αρέσει να μιλώ, ούτε πολύ ούτε λίγο. Η ώρα... Μια σύμπτωση ήταν. Τίποτε παραπάνω. Μου το ζήτησαν, την εκφώνησα... Τέλος. Αυτό είναι όλο. Πέρασα τόσα στο ραδιόφωνο... Τριάντα δύο χρόνια εκφωνήτρια... Μόνο αυτό, ένα "στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι..." έμεινε από μένα;». (απόσπασμα από το άρθρο "100 χρόνια ελληνική τηλεφωνία - Ολοι οι άνθρωποι του τηλεφώνου" της Μαρίλης Μαργωμένου και της Λένας Παπαδημητρίου - Βήμα 29-12-1997). ΣΧΟΛΙΑ (3) 78 "Οικογενειακό δράμα με εκφωνήτρια της ΕΡΤ. Η παλιά εκφωνήτρια της Ραδιοφωνίας της ΕΡΤ Καλλιόπη Παϊσίου, 84 ετών είναι το ένα από τα δυο θύματα της οικογενειακής τραγωδίας, που εκτυλίχθηκε το πρωί στα Βριλήσσια στην οδό Κύπρου 26...Όπως έγινε γνωστό από την αστυνομία, τη γυναίκα σκότωσε ο 90χρονος σύζυγός της Δημήτρης Παΐσιος πνίγοντάς την με μαξιλάρι και στην συνέχεια αυτοκτόνησε μπήγοντας ένα κουζινομάχαιρο στην καρδιά του. Η 84χρονη, η οποία είχε πάθει εγκεφαλικό και βγήκε πριν από πέντε μέρες από το νοσοκομείο ήταν στο σπίτι κατάκοιτη. Στο σημείωμα που άφησε ο 90χρονος αναφέρει μεταξυ άλλων: "Η απελπισία και η απόγνωση με οδήγησαν στην λύση αυτού του δράματος. Είμαι ο θύτης και το θύμα. Ειδοποιήστε την κόρη της και την αδελφή της. Επείγον! Στις 12.30 σχολάει η εγγονή μου. Ενημερώστε την μάνα της τη Λήδα να πάει να την πάρει. Τα χρήματα τα αφήνω στην κόρη μου." Η κόρη του ζευγαριού βρήκε τους δυο γονείς της νεκρούς και ειδοποίησε την αστυνομία. Σύμφωνα με μαρτυρίες γειτόνων το ζευγάρι ήταν ιδιαίτερα αγαπημένο" (Το Ποντίκι, 19 Μαρτίου 2010).
πηγή