ΠΟΛΛΑ τα παλιά καπηλειά… Κι ακόμη περισσότερες οι ταβέρνες!.. Όσοι πήγαιναν παλιά στην Πλάκα τα θυμούνται ακόμη!.. Η ομορφιά και ο ρομαντισμός πήγαιναν μαζί… Ακόμη περισσότερο όταν τσίκνιζε λιγάκι ο μεζές και η ρετσίνα ριχνόταν στα μπουκάλια με τις οκάδες!
Εμείς οι πιο φτωχοί μαζευόμασταν συχνά στα καπηλειά και τις ταβέρνες των συνοικιών. Όπου ταβέρνα και γαζία, όπου καπηλειό και νυχτολούλουδο!.. Και οι γαρδένιες; Παντού μεθούσαν με το άρωμά τους τον περίγυρω, από τον ασβεστωμένο τοίχο με τους τσιμεντόλιθους μέχρι ... τα μαλλιά των κοριτσιών, που ήταν στολισμένα ειδικά για τ' αγόρια, που έριχναν κρυφά τις ματιές τους ή -τάχα μου- σφυρίζοντας αδιάφορα!
Ακόμη περισσότερο όταν οι καλοκαιρινοί μήνες γιόμιζαν από τραγούδια ευθυμίας και τα γκαρσόνια δεν προλάβαιναν να παίρνουν τις παραγγελίες για καλό μεζέ και καλή μυρωδάτη ρετσίνα!..
Εκείνο, όμως, που δεν θα λησμονήσουμε ποτέ είναι οι γραφικές φιγούρες των μπεκρήδων που πήγαιναν στα καπηλειά και τις ταβέρνες!.. Ήσαν όπως ακριβώς τους απεικονίζουν οι καλλιτέχνες στις ζωγραφιές τους ή τους περιγράφουν οι χρονογράφοι στα κείμενά τους: Κατακόκκινα μάγουλα, στο ίδιο χρώμα και η (συνήθως) χοντρή ή πλακουδερή μύτη τους, με λίγα μαλλιά ανακατεμένα και το ένα μανίκι συνεχώς ριγμένο στον ώμο!... Συνήθως άδολοι και βαθιά ανθρώπινοι τύποι!...
Δεν μιλάμε, ασφαλώς, για την περπατησιά τους. Όποιος έχει δει ταινίες με τον Ορέστη Μακρή, όπως για παράδειγμα, «Ο Μεθύστακας», ασφαλώς και έχει την εικόνα στο μυαλό του. Η ανθρωπιά σε όλο της το μεγαλείο!..

Ακούγοντας, λοιπόν, ένα τραγούδι με τον Στέλιο Καζαντζίδη να τραγουδάει για τον μπεκρή, το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μας ήταν να θυμηθούμε ορισμένα τραγούδια, που μιλάνε για τους γραφικούς και καλοσυνάτους αυτούς ανθρώπους. Σταχυολογήσαμε, λοιπόν, ορισμένα εξ αυτών και σας τα παρουσιάζουμε. Αξίζει τον κόπο να διαβαστούν:

Το χιόνι έπεσε βαρύ
Και είναι η νύχτα παγερή
Κι εσύ κακόμοιρε μπεκρή
Στο κρύο που γυρίζεις
Και περπατάς τρικλίζοντας
Κι όλο μουρμουρίζεις
Κάτω απ' του φεγγαριού το φως
Γυρνάει στους δρόμους μοναχός
Που τρέχεις δύστυχε μπεκρή
Την νύχτα μες στο χιόνι
Ποιος πόνος στα χειλάκια σου
Το αχ το μαρμαρώνει
Το χιόνι έπεσε βαρύ
Και είναι η νύχτα παγερή
Που φεύγεις φουκαρά μπεκρή
Και πού πηγαίνεις μόνος
Και πίσω σου σαν την σκιά
Σ' ακολουθεί ο πόνος

Πώς μ' αρέσει το πιοτό
μ' αρέσει και το πίνω να ξεχνώ
με σαμπάνιες και "Μαρκό"
τον κάθε πόνο σβήνω-σβήνω και ξεχνώ
Εβίβα ρεμπέτες εβίβα παιδιά
μες τη ρεμπέτικη τούτη βραδιά
παίξε μπουζούκι μου κι όχι πολλά
λίγα χρόνια και καλά
Στης ταβέρνας τη γωνιά
αράζω κάθε βράδυ μοναχός
με μπουζουκομπαγλαμά
ξεχνάω κάθε ντέρτι-ντέρτι ο φτωχός
Εβίβα ρεμπέτες εβίβα παιδιά
μες τη ρεμπέτικη τούτη βραδιά
παίξε μπουζούκι μου κι όχι πολλά
λίγα χρόνια και καλά
Δεν το κρύβω ούτε στιγμή
μ' αρέσει και το πίνω σα μπεκρής
δε μου καίγεται καρφί
κι αν δε ρουφήξω (ρουφήξει;) χείλια-χείλια μιας μικρής

Πίνω και μεθώ
οφ αμάν μέρα νύχτα τραγουδώ
και το ντέρτι μου
οφ αμάν στο μπουζούκι μου ξεσπώ
Γένηκα μπεκρής
οφ αμάν χασικλής και μερακλής
γιατί όλο λες
οφ αμάν κούκλα μου πως δε με θες
Τα ματάκια σου
οφ αμάν και τα κορδελάκια σου
με τουμπάρανε
οφ αμάν και με κογιονάρανε
Πώς μου τα ‘φερες
οφ αμάν και μου τη κατάφερες
και μου το ‘σκασες
οφ αμάν με το μάγκα το ‘στριψες

Η νύχτα είναι παγερή
και σιγοψιχαλίζει
κι απ’ την απέναντι γωνιά
το καπηλειό
το καπηλειό φωτίζει
Κι ένας απένταρος μπεκρής
έξω απ’ το ταβερνάκι
συλλογισμένος κάθεται
στο χαμηλό
στο χαμηλό πορτάκι
Θέλει να μπει κι αυτός εκεί
να άρχισει και να πίνει
μα είναι φτωχό το καπηλειό
και βερεσέ
και βερεσέ δε δίνει

Εγώ θα κόψω το κρασί 
Στίχοι: Τάκης Σωτήρχος
Μουσική: Ανδρέας Χατζηαποστόλου
Πρώτη εκτέλεση: Τόνης Μαρούδας

Παραπονιέσαι ότι έγινα μπεκρής
κι ας φταις εσύ που έχω πιάσει το ποτήρι
όμως αν θέλεις θα το κόψω το κρασί
εγώ ποτέ μου δεν σου χάλασα χατίρι
Εγώ θα κόψω το κρασί
για σένα αγάπη μου χρυσή
εγώ θα κόψω το κρασί
για σένα μόνο
αφού στα χείλη σου τα δυο
μπορώ αχόρταγα να πιω
απ' το κρασί που μόλις πίνω
ξανανιώνω
Εγώ θα κόψω το κρασί
αφού το θέλησες εσύ
λόγω τιμής ποτέ μου πια
δεν ξαναπίνω
εγώ θα κόψω το κρασί
αλλά βοήθα με κι εσύ
στην αγκαλιά σου κάθε πόνο μου
να σβήνω
Κάθε ποτήρι σαν το πίνω μοναχός
χωρίς να βλέπω τα ολόγλυκα σου μάτια
φαρμάκι γίνεται και στάζει συνεχώς
μες στη καρδιά μου που την έκανες κομμάτια

Έγινες το πάθος μου τ' αγιάτρευτο
σαν το κρασί που πίνει ένας μπεκρής.
Κι αν σε πονάει το αίσθημά μου τ' ασυγκράτητο
κατάλαβέ με και να με συγχωρείς.
Σε μισώ και σε λατρεύω
σ' αγαπώ και σε ζηλεύω
κι όταν με φιλάς στο στόμα
σε ζηλεύω, σε ζηλεύω και τότε ακόμα.
Έγινες αρρώστια και ανάγκη μου
κυκλοφορείς στο αίμα της καρδιάς.
Κι αν θα τη βρεις κουραστική πια την αγάπη μου
συμπόνεσέ με κι ας μη μ' αγαπάς.

Ο Γιάννης ο μπεκρής κρατούσε από τζάκι
Κι η μάνα του τον είχε καμάρι της ψυχής
μα έλαχε να πιει στον έρωτα φαρμάκι
και πιες και πιες ο Γιάννης κατάντησε μπεκρής
Μα όταν δω τον Γιάννη
σπαραγμός με πιάνει
γιατί συλλογιέμαι
την μαύρη σου ψυχή
που θα μ' είχε κάνει
έτσι σαν τον Γιάννη
αν εγώ δεν είχα
στον πόνο αντοχή
Ο Γιάννης ο μπεκρής βρήκε την λησμονιά του
την βρήκε στο μεθύσι που τρέλα τον κερνά
και πιες και πιες και πιες ησύχασ' η καρδιά του
μα η δική μου ακόμα για σένανε πονά
Μα όταν δω τον Γιάννη
σπαραγμός με πιάνει
γιατί συλλογιέμαι
την μαύρη σου ψυχή
που θα μ' είχε κάνει
έτσι σαν τον Γιάννη
αν εγώ δεν είχα
στον πόνο αντοχή

Για μια κιθαρίτσα
ξαγρυπνάνε τα κορίτσια
για να ακούσουν της αγάπης τη φωνή
Που έχει γλύκα τόση
κι έχει κιόλας ξημερώσει
και λαλήσανε κι οι πρώτοι πετεινοί
Μείναν ορφανά τα μαξιλάρια
κι αν ξυπνήσει ο γέρος: τί χαμπάρια;
Θα' χουμε λαχτάρες
και θα σπάσουν οι κιθάρες
με τις γλάστρες που θα βρέξουν οι ουρανοί
Έκλεισε η ταβέρνα
σταματήσανε τα "κέρνα"
και στο δρόμο μοναχός ένας μπεκρής
<Γεια σας παιδιά>
Κάπου έχει καθήσει
κι έχει κιόλας ξεμεθύσει
με τη σκέψη κάποιας άπιστης μικρής
Όσο δυνατό κρασί κι αν πίνει
το νερώνει ο πόνος του για κείνη
Έκλεισε η ταβέρνα
σταματήσανε τα "κέρνα"
και στο δρόμο αποκοιμήθηκε ο μπεκρής

Απόψε ο φτωχομπεκρής
στη δίψα δεν αντέχει
θέλει να πιει να ξεχαστεί ο δυστυχής
μα τάληρο δεν έχει
Στέκει μπροστά στο καπηλειό
κοιτάζει από το τζάμι
η δυστυχία άμοιρε φτωχομπεκρή
σε εχει αποκάμει
Και ο καπελάς που ειναι γνωστός
και ώρες τον κοιτάζει
φωνάζει το φτωχομπεκρή στο μαγαζί
κι ο ίδιος τον κερνάει

Το μινόρε της ταβέρνας ( Τα βλαμάκια )
Στίχοι: Πάνος Τούντας
Μουσική: Πάνος Τούντας
Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Παγιουμτζής, Τεμπέλης & Νότα Καλλέλη, Μυτιληνιά ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες: ΑλεξάνδρΜες στην ταβέρνα τα βλαμάκια βρε παιδιά
ο καθένας και ένα πόνο έχει στην καρδιά
ο ένας λιώνει και πονεί για μια μελαχρινή
κι άλλος τραγουδά για μια ξανθή
μπουζουκάκι με διπλοπενιά
για τα μάτια της τα γαλανά
Ταβερνιάρη κέρνα κέρνα μας κρασί
κάθισέ κοντά μας και γλέντησε κι εσύ
Για το χατίρι μιας μικρής
έγινα μάνα μου μπεκρής Ι Δις
για το χατίρι μιας μικρής
Για το χατήρι μιας μικρής
έγινα μάνα μου μπεκρής Ι Δις
για το χατίρι μιας μικρής

Μ' αρέσει να 'σαι μάγκισσα
με τσαχπινιά και νάζι
κι όλος ο κόσμος τι θα πει Μαρίτσα μου
ποτέ να μη σε νοιάζει
Ντυμένη σαν αρχόντισσα
μαζί μου να γυρίζεις
να πίνεις σαν παλιομπεκρής, κουκλάκι μου
με σκέρτσο να καπνίζεις
Να βάζεις τη φουστίτσα σου
με γούστο και μεράκι
και στο ποδάρι να φοράς τσαχπίνα μου
το πιο ακριβό γοβάκι
Να 'σαι τσαχπίνα κι έξυπνη
το κόσμο να πειράζεις
και στη καρδούλα σου καημό Μαρίτσα μου
ποτέ σου να μη βάζεις.

Ειμ' ο Βαγγέλης ο μπεκρής
που ρίχνω φίνο ζάρι
στις λέσχες σαν με βλέπουνε Ι
τρέμουνε σαν το ψάρι Ι Δις
Με ξεύρουνε πως τα κουνώ
κι εξάρες όλο φέρνω
οι μάγκες δεν με παίζουνε Ι
γιατί όλο τους τα παίρνω Ι Δις
-Γειάσου Κατσαρέ !
Βρε Βαγγελάκη αστ' αυτά
δεν μας τα ξαναπαίρνεις
δεν είμαστε κορόϊδα πια Ι
δεν μας την ξαναφέρνεις Ι Δις
Αν είσαι μάγκας κι έξυπνος
αν είσαι κεχριμπάρης
τα ζάρια κούνα έμορφα Ι
και τότε θα τα πάρεις Ι Δις

Γιατί ενόμιζ' ο φτωχός
ότι πελάτης μοναχός
ήταν αυτός μέσ' της καρδιάς της
την ταβέρνα
Έπινε μια γουλιά-γουλιά
τα κατοστάρια τα φιλιά
κι έλεγε μεθυσμένα
κέρνα κι όλο κέρνα
Μα η ταβέρνα της καρδιάς της
όταν κλείσει
ότι να πει
δεν θα ξαναμεθύσει
Κρασί
κανείς όσο να πιει
αν τύχη ν' αγαπάει
ή όποιοδήποτε πιοτό
όσο και να 'ναι δυνατό
Βαρέλια και να καταπιεί
ποτέ του δεν μεθάει
όσ' όταν πίνει σαν μπεκρής το κοκκινέλι
των χειλιών κάποιας μικρής
Αν και οι φίλοι του 'χαν πει
πως όταν γίνεται στουπί
εδώ κι εκεί καμιά φορά
παραπατάει
Αυτός της λέει πιες κι εσύ
απ' της αγάπης το κρασί
ώσπου ζαλίζεται
μετά τον απατάει
Σε ξένες άγνωστες ταβέρνες
τώρα πάει
και σ' ένα κλάμα όταν πιει
ξεσπάει.

Όποιος γεννιέται μερακλής
δεν ξέρει τί να κάνει,
πίνει και γίνεται μπεκρής-ψεύτη ντουνιά
τον πόνο του να γειάνει.
Οι μερακλήδες αγαπούν
κι έχουν λεφτά στο χέρι
και δεν τους νοιάζει να γλεντούν-αχ βρε ντουνιά
χειμώνα-καλοκαίρι.
Χωρίς μεράκι ο ντουνιάς
δε γίνεται να ζήσει.
Πρέπει τη νιότη να χαρεί-αχ βρε ντουνιά
τα μάτια του πριν κλείσει

Έναν αλάνη και μπεκρή
και οπαδό του άσσου
μ' έκανε η αγάπη σου
και η συμπεριφορά σου.
Χαρτί ξενύχτι και ποτό,
κάθε παρανομία
που έκανα μες στη ζωή
εσύ ήσουν η αιτία.
Ήμουν νοικοκυρόπαιδο
παιδάκι απ' τα λίγα,
με σένανε που έμπλεξα
κατά διαόλου πήγα.

Χθες το βράδυ στην ταβέρνα
πέθανε ο Περικλής,
ο πιο ντερμπεντέρης άντρας
κι ο πιο μερακλής μπεκρής.
Και τα μάτια του πριν κλείσει
ζήτησ' άλλη μια φορά
δυο ποτήρια να τραβήξει
για στερνή του πια χαρά.
Είπε, φέρτε τα μπουζούκια
φέρτε τα για να χαρώ,
να μερακλωθεί κι ο χάρος
και ν' αρχίσει το χορό.
Τον κοιτούσαμε θλιμμένοι
και με πόνο στην καρδιά
γιατί ήταν στην παρέα
απ’ τα πιο καλά παιδιά

Απόψε πάλι θα τα πιώ,
απόψε πάλι θα τα πιώ,
εγώ για σένα βρε Μαριώ
και θάρθω στο τσαρδί σου,
ν’αράξω πιά μαζί σου.
Πάρε με Μάρω, πάρε με,
πάρε με Μάρω, πάρε με
κι απ’τον καημό μου βγάλε με,
κοντά σου να μεθύσω,
ωσπού να ξεψυχίσω.
Κι αν το ρίξω στο κρασί,
κι αν το ρίξω στο κρασί,
αιτία Μάρω μ’είσ’εσύ
κι ωσπούνα σ’αποχτήσω,
μπεκρής θα καταντήσω.
Απόψε πάλι θα τα πιώ,
απόψε πάλι θα τα πιώ,
εγώ για σένα βρε Μαριώ
και θάρθω στο τσαρδί σου,
ν’αράξω πιά μαζί σου.
Πάρε με Μάρω, πάρε με,
πάρε με Μάρω, πάρε με
κι απ’τον καημό μου βγάλε με,
κοντά σου να μεθύσω,
ωσπού να ξεψυχίσω.

Τι με κατηγορείς παντού όπου συχνάζεις,
μια και έπαψες να μ’αγαπάς, να μ’αγκαλιάζεις,
μετά θα κρίνεις, γιατί είμαι μπατηράκι
και το τραβάω που και που το ποτηράκι,
μετά θα κρίνεις, γιατί είμαι μπατηράκι
και πως τραβάω που και που το ποτηράκι.
Λες κάτι λόγια που με κάνουνε τσαντήλα,
βάλε φραγμό, για να μη πάθεις καμμιά νίλα
κι αν είμαι, μάτια μου, μπεκρής και μπατηράκι,
εσύ με ξέρεις στην αγάπη μαστοράκι,
κι αν είμαι, μάτια μου, μπεκρής και μπατηράκι,
εσύ με ξέρεις στην αγάπη μαστοράκι.
Πάψε λοιπόν να μη σε κάνω να ζηλέψεις,
κι από τους φίλους μου θα πας να με γυρέψεις
και θα ρωτάς για το φτωχό σου μπατηράκι,
σεβντά θα βάλεις στη καρδιά σου και μεράκι
και θα ρωτάς για το φτωχό σου μπατηράκι,
σεβντά θα βάλεις στη καρδιά σου και μεράκι

Μπεκρή και μόρτη μ' έκαμαν αυτά τα πείσματά σου
και μεθυσμένος να γυρνώ πάντα στη γειτονιά σου.
Μα εσύ ούτε γυρνάς να ειδείς πως έχω καταντήσει,
για να σου πω τον πόνο μου, η φλόγα μου να σβήσει,
για να σου πω τον πόνο μου, η φλόγα μου να σβήσει.
Να σ' απολαύσω δε μπορώ, δεν ξεύρω τι να κάμω,
λυπήσου με, μικρούλα μου, μη θέλεις να πεθάνω,
λυπήσου με, μικρούλα μου, μη θέλεις να πεθάνω.
Άλλαξε πια τη γνώμη σου και τη σκληρή καρδιά σου
και άφησέ με να ριχτώ μέσα στην αγκαλιά σου
και άφησέ με να ριχτώ μέσα στην αγκαλιά σου.

Δεν αντέχω, δε βαστώ, χάνομαι και θα στο ειπώ,
φως μου πως τρελά σε αγαπώ,
δεν αντέχω, δε βαστώ, χάνομαι και θα στο ειπώ,
φως μου πως τρελά σε αγαπώ,
λιώνω, για σένα σβήνω
κι απ΄τον καημό μου σαν μπεκρής τα βράδια πίνω,
λιώνω, για σένα σβήνω
κι απ΄τον καημό μου σαν μπεκρής τα βράδια πίνω.
Μεθυσμένος τριγυρνώ μεσ’ στους δρόμους κι αγρυπνώ
κι απ' το σπίτι σου συχνοπερνώ,
μεθυσμένος τριγυρνώ μεσ’ στους δρόμους κι αγρυπνώ
κι απ' το σπίτι σου συχνοπερνώ,
μα συ γλυκοκοιμάσαι,
αδιαφοράς για μένα και δε με λυπάσαι,
μα συ γλυκοκοιμάσαι,
αδιαφοράς για μένα και δε με λυπάσαι.
Ομορφη μικρούλα μου, μη μ' αφήσεις να χαθώ
και μεσ’ στις ταβέρνες να μεθώ,
όμορφη μικρούλα μου, μη μ' αφήσεις να χαθώ
και μεσ’ στις ταβέρνες να μεθώ,
μη με παιδεύεις, φτάνει,
πες μου το ναι και η καρδούλα μου να γιάνει,
μη με παιδεύεις, φτάνει,
πες μου το ναι και η καρδούλα μου να γιάνει.

Χθες το βράδυ στην ταβέρνα πέθανε ο Περικλής,
[ο πιο ντερμπεντέρης άντρας κι ο πιο μερακλής μπεκρής.]x2
Και τα μάτια του πριν κλείσει, ζήτησ' άλλη μια φορά,
[δυο ποτήρια να τραβήξει για στερνή του πια χαρά.]x2
Είπε, φέρτε τα μπουζούκια, φέρτε τα για να χαρώ,
[να μερακλωθεί κι ο χάρος και ν' αρχίσει το χορό.x2

Μέσα στης Πλάκας τα στενά , αγάπησα με πόνο Δις
μια έμορφη Πλακιώτισσα και ολοένα λιώνω
μέσα στης Πλάκας τα στενά , αγάπησα με πόνο.
Γι' αυτήνε έγινα μπεκρής και μέρα νύχτα πίνω Δις
και μες στης πλάκας τα στενά , το στεναγμό μου αφήνω
Γι' αυτήνε έγινα μπεκρής και μέρα νύχτα πίνω.
Μα όσα κι αν της έχω ειπεί , ο νους της δεν αλλάζει Δις
και κάθε μέρα πιότερο , μες στην καρδιά με σφάζει
μα όσα κι αν της έχω ειπεί , ο νους της δεν αλλάζει.
Τρελή μικρή μου δεν μπορώ , για σένανε πεθαίνω Δις
για σένανε Πλακιώτισσα , στον Άδη κατεβαίνω
τρελή μικρή μου δεν μπορώ , για σένανε πεθαίνω.

Ο ταξιτζής κοιμάται στο τιμόνι,
ένας μπεκρής τρικλίζει εκεί κι εδώ,
και ο σκοπός σε μια γωνιά κρυώνει
κι εγώ για σένα σιγοτραγουδώ.
Άνοιξε την πόρτα σου να μπω,
άναψε το φως σου το θαμπό,
κλαίει το ξεροβόρι τ' αγριωπό,
κλαίω κι εγώ ο φτωχός που σ' αγαπώ. ( Δις )
Ο ταξιτζής μαρσάρισε τ' αμάξι
και ο μπεκρής εχάθη στο στενό,
πάει ο σκοπός τη βάρδια του ν' αλλάξει
κι εγώ για σένα σιγοτραγουδώ.
Άνοιξε την πόρτα σου να μπω,
άναψε το φως σου το θαμπό,
κλαίει το ξεροβόρι τ' αγριωπό,
κλαίω κι εγώ ο φτωχός που σ' αγαπώ. ( Δις)

Μη με μαλώνεις μάνα μου
μη θες να με πεθάνεις
κι όλο για αυτόνε που αγαπώ
μου λες πως είναι αλάνι.
Δεν μετανιώνω στο 'χω πει
μαζί του που 'χω μπλέξει,
μη τον κατηγορείς
γιατί δεν σου 'χει φταίξει.
Μπορεί να είναι και μπεκρής
τις νύχτες να γυρίζει
μα η καλή του αυτή η καρδιά
όσα κι αν πεις αξίζει.
Δείρε με μάνα δείρε με
να δούμε τι θα βγάλεις
εγώ αυτόνε θα αγαπώ
ό,τι και να μου κάνεις.

Ο μπεκρής
Στίχοι: Γιώργος Μητσάκης
Μουσική: Γιώργος Μητσάκης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μητσάκης & Ιωάννα Γεωργακοπούλου ( Ντουέτο )
Σωστό κουρέλι της ζωής
απελπισμένος ο μπεκρής
γυρεύει κάπου να χωθεί
για να τα πιει
απόψε που χιονίζει.
Είναι μεσάνυχτα σωστά
τα ταβερνεία είναι κλειστά
και ποιος κοιτάζει το μπεκρή
που περπατεί
την ώρα που χιονίζει.
Πέφτει το χιόνι σιγανά
κανείς στους δρόμους δε γυρνά
μονάχα αυτός παραμιλά
κι όλο γελά
την ώρα που χιονίζει.

Με λεν' αλήτη και μπεκρή
κι αν με πικραίνουνε δε νοιάζονται για μένα,
μα εγώ από τούτη τη ζωή
πήρα τις πίκρες μα δεν πίκρανα κανένα.
Αφήστε με να ζω στη μοναξιά μου
κι αν είμαι αλήτης και μπεκρής, δικαίωμά μου. ( Δις )
Με λεν' αλήτη και μπεκρή
μ' αν δεν τα πιω τον πόνο πώς να ξεγελάσω,
τις ατυχίες της ζωής
αν δεν απλώσει το μυαλό πώς να ξεχάσω.
Αφήστε με να ζω στη μοναξιά μου
κι αν είμαι αλήτης και μπεκρής, δικαίωμά μου. ( Δις )

Κάθε βράδυ ξενυχτάω,
πάντα πίνω και μεθάω,
δε μπορώ ποτέ να κλείσω μάτι,
η ζωή μου είναι μαύρη,
από βάσανα γεμάτη,
πες μου γιατί δεν με προσέχεις,
η ζωή μου είναι μαύρη,
από βάσανα γεμάτη,
πες μου γιατί δεν με προσέχεις.
Μ' έκανες δυστυχισμένο
και πολύ βασανισμένο,
μ' έχεις κάνει πια ένα κουρέλι,
στις ταβέρνες τριγυρίζω,
ούτε σπίτι δεν γνωρίζω,
πες μου γιατί δεν με προσέχεις,
στις ταβέρνες τριγυρίζω,
ούτε σπίτι δεν γνωρίζω,
πες μου γιατί δεν με προσέχεις.
Μ' έκανες μπεκρής να γίνω
κι απ' τον πόνο μου να σβήνω,
μ' έχουν φάει οι δρόμοι, τα ξενύχτια,
απ' τα τόσα βάσανά μου
είναι μαύρη η καρδιά μου,
πες μου γιατί δεν με προσέχεις,
απ' τα τόσα βάσανά μου
είναι μαύρη η καρδιά μου,
πες μου γιατί δεν με προσέχεις.

Μια Τρίτη ο μήνας δεκατρείς, φτωχός αλήτης και μπεκρής
πήρε τον δρόμο ο Λουκάς να πάει στον κάτω κόσμο μπας
μπας και βρεθεί καμιά γωνιά, που να 'χει ο μήνας πάντα εννιά
Ο Χάροντας που καρτερεί στη πόρτα μπρος την παγερή
σαν πάει να μπει του κράζει μη, πρώτα κατέβαινε δραχμή
απένταρος ρε συ Λουκά πως πας στον κάτω κόσμο
Κυρ Χάροντά μου να χαρείς, κλάφτηκε ο γέρος ο μπεκρής
άσε να μπω να βολευτώ και την δραχμούλα στη χρωστώ
Στον κάτω Κόσμο ρε Λουκά πεθάνανε τα δανεικά
Μια Τρίτη, ποιος να φανταστεί, από τον κόσμο τον σταχτί
γύρισε πίσω ο Λουκάς στο καπηλειό της γειτονιάς
να δοκιμάσει άλλη μια που να 'χει ο μήνας πάντα εννιά
Κυρ Χάροντα με συγχωρείς, κλάφτηκε ...