21.12.2014 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Στο μαγαζί υπήρχαν δύο κατηγορίες θαμώνων. Από τη μία, αυτοί που δεν τους έχει ακουμπήσει η κρίση: πενηντάρηδες με ακριβά ρολόγια και από την άλλη, μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό, που ζορίζεται οικονομικά, αλλά αποφάσισε να πάει για μια βραδιά στον Βοσκόπουλο για συναισθηματικούς λόγους.
«Υπουργέ μου; Μα εσύ είσαι; Πάχυνες!». Πάσχιζε ο Τόλης Βοσκόπουλος να διακρίνει τη φιγούρα τέως υφυπουργού Υγείας στο πρώτο τραπέζι, αλλά δυσκολευόταν. Δεν έφταιγαν μόνο οι δυνατοί προβολείς που έβαφαν το μαλλί του τραγουδιστή μπλε - ελεκτρίκ, αλλά και το ότι οι μισές παρέες ήδη είχαν ανάψει τσιγάρο, περιμένοντας τον «άρχοντα» να βγει στην πίστα του Baraonda. Μέσα στο μισοσκόταδο ξεχώριζαν τα στριφτά, τα ηλεκτρονικά τσιγάρα και κυρίως οι τεράστιες κάφτρες από τα πούρα, που έκαναν κάθε λογικό άνθρωπο να αναρωτιέται μήπως τελικά η ελληνική οικονομία έχει «αναζωπυρωθεί». Ή μήπως η εφορία δεν έχει, τελικά, ακουμπήσει καθόλου τα αποθέματα «λίπους» ορισμένων, που κυκλοφορούν ξανά με τα Cohiba υπό μάλης, ακόμα και σε τόσο χαλεπούς καιρούς. Ενας από αυτούς φαίνεται ότι ενοχλούσε με τον καπνό του τον τραγουδιστή: «Κάποιος εδώ δίπλα έχει πούρο…» είπε. Μετά εντόπισε την πηγή του καπνού και αναφώνησε τρυφερά: «Αγοράρα μου... Σε ξέρω».
Δεν πέφτει καρφίτσα
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, που τραγουδάει ο Τόλης, στην οδό Τσόχα, δεν πέφτει καρφίτσα. Και δεν μιλάμε για τους ορθίους στο μπαρ που μπορεί να πληρώσουν 30 ευρώ για δύο ποτά και να καθαρίσουν με το θέμα του λογαριασμού. Αλλά για τα δεκάδες τραπέζια με θαμώνες που τρώνε three course meal με μενού που ξεκινά στα 55 και σταματά στα 67 ευρώ. Γευστική κορωνίδα στο κύριο πιάτο, το Rib eye steak ή το black angus. Εναλλακτικά, σούσι με 40 ευρώ και καυτερή μαγιονέζα - ουασάμπι. Χώρια οι φιάλες του αλκοόλ, που κοστίζουν από 130 έως 145 ευρώ για τέσσερα άτομα. Πάντως, το στριμωξίδι των τραπεζιών είναι τόσο μεγάλο, που εφαρμόζεται ο άγραφος νόμος των μπουζουκιών: πρέπει να σε συμπαθήσει ένα γκαρσόνι για να σου φέρνει ποτά, παγάκια, ξηρούς καρπούς, τασάκια, αλλιώς παραμένεις φρικτά εγκλωβισμένος. Η επίσκεψη στην τουαλέτα είναι ολόκληρη καταδρομική επιχείρηση, που προϋποθέτει ότι θα σηκώσεις καμιά δεκαπενταριά πελάτες στο διάβα σου.
Στις 12 τα μεσάνυχτα, που βγαίνει ο Βοσκόπουλος, όλοι έχουν σχεδόν αποφάει και παραμένει ανοιχτό το θέμα του επιδορπίου, οπότε και ξεκινάει η μάχη με τα λουλούδια. Και εκεί δεν υπάρχουν τσιγκουνιές. Χιλιάδες σέπαλα ραίνουν τον τραγουδιστή, γίνονται «πυρομαχικά» μεταξύ γνωστών και φίλων. Στο μπροστινό μου τραπέζι, μια ευτραφής θαμώνας αισθανόταν ότι τα μέλη της παρέας της που είχαν αρχίσει τον λουλουδοπόλεμο δεν την έπαιζαν. Δεν πτοήθηκε. Εκανε νεύμα στη λουλουδού, πήρε ένα πανέρι και το άδειασε μόνη της στο κεφάλι της. Εβγαλε μια selfie. Την ανέβασε στο Facebook. Μετά ησύχασε.
Την προσοχή, βέβαια, του Τόλη τράβηξε μια άλλη συντροφιά, και αυτή στην πρώτη «γραμμή» των τραπεζιών. Ενας κύριος τουλάχιστον 70άρης, με άσπρο μακρύ μαλλί και κόμμωση στυλ early μεταπολίτευση, ήταν αγκαλιά με δύο σαραντάχρονες. Κρίνοντας από την εμφάνισή τους, δεν θα τις έλεγες ανιδιοτελείς οικονομικά, για να το θέσει κανείς με κομψότητα. Ο πανευτυχής κύριος φιλούσε τη μία στο στόμα και ύστερα την άλλη, προκαλώντας τον ενθουσιασμό του τραγουδιστή που κάθε τόσο τον παρότρυνε από μικροφώνου, αναγνωρίζοντάς του πόσο «άντρας» είναι. Και όλα αυτά υπό την υπόκρουση παλαιών επιτυχιών που μιλάνε για αθώα, πληγωμένα παλικάρια που αγάπησαν γυναίκες ως Παναγίες και χανούμισσες – γειτόνισσες. Και ερωτικούς στίχους διανθισμένους με παλαιομοδίτικες λέξεις τύπου «ανασεμιά», «κάμαρη», «φυλλοκάρδια» κ.λπ.
Γενικώς, υπήρχαν δύο κατηγορίες θαμώνων στο μαγαζί. Από τη μια, αυτοί που δεν τους έχει ακουμπήσει η κρίση: πενηντάρηδες άντρες με ακριβά ρολόγια, πούρα, πουκάμισα με πολλά κουμπιά ανοιχτά στο στέρνο μετά των συζύγων, οι οποίες είχαν ακριβές τσάντες και γαλλικό μανικιούρ. Από την άλλη, μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό, που ζορίζεται οικονομικά αλλά αποφάσισε να πάει για μια βραδιά στον Βοσκόπουλο για συναισθηματικούς λόγους. Ανάμεσά τους, αγκαλιασμένα ζευγάρια μεγάλων ανθρώπων που ξαναζούσαν στιγμές γνωριμίας, έρωτα και πάθους, οι οποίες συνδέθηκαν με τη φωνή του Τόλη, όμως χάθηκαν μέσα στη μιζέρια των δεκαετιών της συμβίωσης. Εμβόλιμοι ήταν και κάποιοι πολύ νεαροί, που δεν μεγάλωσαν με τα τραγούδια του αλλά ήθελαν να τον δουν από κοντά και να τραβήξουν selfies. Ενας δίμετρος τριανταπεντάρης σηκώθηκε να χορέψει μόνος του ζεϊμπέκικο και, φεύγοντας από την πίστα, φίλησε το χέρι του Βοσκόπουλου. Respect, που λέμε γηπεδικά.
Και η φωνή του Τόλη; Εχει διατηρήσει ένα είδος σφρίγους και τον χαρακτηριστικό ένρινο τόνο και λυγμό που προκαλούσαν τόση εθνική συγκίνηση όση κάποτε και το σπάσιμο μέσης του Νίκου Γκάλη. Για να αντισταθμίσει τις απώλειες, όπως κάνουν όλοι οι τραγουδιστές όταν παρέρχεται η χρυσή τους εποχή, έγινε λίγο πιο θεατρικός, με κοφτές ερμηνείες και γκριμάτσες που υπονοούν βαθιά νοήματα. Ο Ζαμπέτας δεν έλεγε τυχαία γι’ αυτόν:
Δεν πέφτει καρφίτσα
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, που τραγουδάει ο Τόλης, στην οδό Τσόχα, δεν πέφτει καρφίτσα. Και δεν μιλάμε για τους ορθίους στο μπαρ που μπορεί να πληρώσουν 30 ευρώ για δύο ποτά και να καθαρίσουν με το θέμα του λογαριασμού. Αλλά για τα δεκάδες τραπέζια με θαμώνες που τρώνε three course meal με μενού που ξεκινά στα 55 και σταματά στα 67 ευρώ. Γευστική κορωνίδα στο κύριο πιάτο, το Rib eye steak ή το black angus. Εναλλακτικά, σούσι με 40 ευρώ και καυτερή μαγιονέζα - ουασάμπι. Χώρια οι φιάλες του αλκοόλ, που κοστίζουν από 130 έως 145 ευρώ για τέσσερα άτομα. Πάντως, το στριμωξίδι των τραπεζιών είναι τόσο μεγάλο, που εφαρμόζεται ο άγραφος νόμος των μπουζουκιών: πρέπει να σε συμπαθήσει ένα γκαρσόνι για να σου φέρνει ποτά, παγάκια, ξηρούς καρπούς, τασάκια, αλλιώς παραμένεις φρικτά εγκλωβισμένος. Η επίσκεψη στην τουαλέτα είναι ολόκληρη καταδρομική επιχείρηση, που προϋποθέτει ότι θα σηκώσεις καμιά δεκαπενταριά πελάτες στο διάβα σου.
Στις 12 τα μεσάνυχτα, που βγαίνει ο Βοσκόπουλος, όλοι έχουν σχεδόν αποφάει και παραμένει ανοιχτό το θέμα του επιδορπίου, οπότε και ξεκινάει η μάχη με τα λουλούδια. Και εκεί δεν υπάρχουν τσιγκουνιές. Χιλιάδες σέπαλα ραίνουν τον τραγουδιστή, γίνονται «πυρομαχικά» μεταξύ γνωστών και φίλων. Στο μπροστινό μου τραπέζι, μια ευτραφής θαμώνας αισθανόταν ότι τα μέλη της παρέας της που είχαν αρχίσει τον λουλουδοπόλεμο δεν την έπαιζαν. Δεν πτοήθηκε. Εκανε νεύμα στη λουλουδού, πήρε ένα πανέρι και το άδειασε μόνη της στο κεφάλι της. Εβγαλε μια selfie. Την ανέβασε στο Facebook. Μετά ησύχασε.
Την προσοχή, βέβαια, του Τόλη τράβηξε μια άλλη συντροφιά, και αυτή στην πρώτη «γραμμή» των τραπεζιών. Ενας κύριος τουλάχιστον 70άρης, με άσπρο μακρύ μαλλί και κόμμωση στυλ early μεταπολίτευση, ήταν αγκαλιά με δύο σαραντάχρονες. Κρίνοντας από την εμφάνισή τους, δεν θα τις έλεγες ανιδιοτελείς οικονομικά, για να το θέσει κανείς με κομψότητα. Ο πανευτυχής κύριος φιλούσε τη μία στο στόμα και ύστερα την άλλη, προκαλώντας τον ενθουσιασμό του τραγουδιστή που κάθε τόσο τον παρότρυνε από μικροφώνου, αναγνωρίζοντάς του πόσο «άντρας» είναι. Και όλα αυτά υπό την υπόκρουση παλαιών επιτυχιών που μιλάνε για αθώα, πληγωμένα παλικάρια που αγάπησαν γυναίκες ως Παναγίες και χανούμισσες – γειτόνισσες. Και ερωτικούς στίχους διανθισμένους με παλαιομοδίτικες λέξεις τύπου «ανασεμιά», «κάμαρη», «φυλλοκάρδια» κ.λπ.
Γενικώς, υπήρχαν δύο κατηγορίες θαμώνων στο μαγαζί. Από τη μια, αυτοί που δεν τους έχει ακουμπήσει η κρίση: πενηντάρηδες άντρες με ακριβά ρολόγια, πούρα, πουκάμισα με πολλά κουμπιά ανοιχτά στο στέρνο μετά των συζύγων, οι οποίες είχαν ακριβές τσάντες και γαλλικό μανικιούρ. Από την άλλη, μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό, που ζορίζεται οικονομικά αλλά αποφάσισε να πάει για μια βραδιά στον Βοσκόπουλο για συναισθηματικούς λόγους. Ανάμεσά τους, αγκαλιασμένα ζευγάρια μεγάλων ανθρώπων που ξαναζούσαν στιγμές γνωριμίας, έρωτα και πάθους, οι οποίες συνδέθηκαν με τη φωνή του Τόλη, όμως χάθηκαν μέσα στη μιζέρια των δεκαετιών της συμβίωσης. Εμβόλιμοι ήταν και κάποιοι πολύ νεαροί, που δεν μεγάλωσαν με τα τραγούδια του αλλά ήθελαν να τον δουν από κοντά και να τραβήξουν selfies. Ενας δίμετρος τριανταπεντάρης σηκώθηκε να χορέψει μόνος του ζεϊμπέκικο και, φεύγοντας από την πίστα, φίλησε το χέρι του Βοσκόπουλου. Respect, που λέμε γηπεδικά.
Και η φωνή του Τόλη; Εχει διατηρήσει ένα είδος σφρίγους και τον χαρακτηριστικό ένρινο τόνο και λυγμό που προκαλούσαν τόση εθνική συγκίνηση όση κάποτε και το σπάσιμο μέσης του Νίκου Γκάλη. Για να αντισταθμίσει τις απώλειες, όπως κάνουν όλοι οι τραγουδιστές όταν παρέρχεται η χρυσή τους εποχή, έγινε λίγο πιο θεατρικός, με κοφτές ερμηνείες και γκριμάτσες που υπονοούν βαθιά νοήματα. Ο Ζαμπέτας δεν έλεγε τυχαία γι’ αυτόν:
«Ο Τόλης είναι γεννημένος θεατρίνος. Ανεβαίνει στην πίστα και την καταπίνει όλη. Γιατί η πίστα όταν ανεβαίνεις σου λέει: φάε με γιατί θα σε φάω. Να ξηγιόμαστε. Μεγάλος εργάτης, ο Βοσκόπουλος, ο μεγαλύτερος».
Αποθέωση
Παραμένει οπωσδήποτε αρχοντικός και επικοινωνιακός, ξέροντας πώς θα ευχαριστήσει για τα λουλούδια, πού θα αφιερώσει τα σουξέ και πώς θα μιλήσει στο κοινό, το οποίο τον αποθεώνει. Γνωρίζει ότι τα τραγούδια του και ο ίδιος είναι τελικά ένα ταξίδι σε μια ολόκληρη εποχή. Και παρά το γεγονός ότι αυτή η περίοδος παρήλθε ανεπιστρεπτί, ο τραγουδιστής μπορεί να φτιάχνει γύρω του μια εικονική φυσαλλίδα, στην οποία θέλουν να μπουν όλοι. Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η ακαταμάχητη νοσταλγία. Ο δεύτερος, είναι πως οι Ελληνες που πηγαίνουν στα μπουζούκια, νομίζουν ότι αντιστέκονται στη Μέρκελ και τη λιτότητα: «Αν έμπαινε η τρόικα εδώ μέσα, θα μας ζητούσε στις διαπραγματεύσεις να επιστρέψουμε όλα τα ευρωπαϊκά λεφτά που πήραμε από το 1981. Αλλά σάματις καταλαβαίνουν οι ξενέρωτοι τι θα πει γλέντι;» έλεγε με σκανταλιάρικο χαμόγελο ένας κύριος από πίσω μου.
Η βραδιά τελειώνει, ο τραγουδιστής κατεβαίνει. Οι παρκαδόροι φέρνουν από «μουράτα» τζιπ μέχρι μερσέντες της δεκαετίας του ’80, αλλά και ταπεινά οικογενειακά αυτοκίνητα. Ο στενός δρόμος απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού φρακάρει από την κίνηση. Σουβενίρ, οι κλασικές φωτογραφίες, που κοστίζουν 8 ευρώ εκάστη. Και με ρετούς στη σκιά του Τόλη, στο εξώφυλλο, για να δείχνει πιο αδύνατος…
Αποθέωση
Παραμένει οπωσδήποτε αρχοντικός και επικοινωνιακός, ξέροντας πώς θα ευχαριστήσει για τα λουλούδια, πού θα αφιερώσει τα σουξέ και πώς θα μιλήσει στο κοινό, το οποίο τον αποθεώνει. Γνωρίζει ότι τα τραγούδια του και ο ίδιος είναι τελικά ένα ταξίδι σε μια ολόκληρη εποχή. Και παρά το γεγονός ότι αυτή η περίοδος παρήλθε ανεπιστρεπτί, ο τραγουδιστής μπορεί να φτιάχνει γύρω του μια εικονική φυσαλλίδα, στην οποία θέλουν να μπουν όλοι. Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η ακαταμάχητη νοσταλγία. Ο δεύτερος, είναι πως οι Ελληνες που πηγαίνουν στα μπουζούκια, νομίζουν ότι αντιστέκονται στη Μέρκελ και τη λιτότητα: «Αν έμπαινε η τρόικα εδώ μέσα, θα μας ζητούσε στις διαπραγματεύσεις να επιστρέψουμε όλα τα ευρωπαϊκά λεφτά που πήραμε από το 1981. Αλλά σάματις καταλαβαίνουν οι ξενέρωτοι τι θα πει γλέντι;» έλεγε με σκανταλιάρικο χαμόγελο ένας κύριος από πίσω μου.
Η βραδιά τελειώνει, ο τραγουδιστής κατεβαίνει. Οι παρκαδόροι φέρνουν από «μουράτα» τζιπ μέχρι μερσέντες της δεκαετίας του ’80, αλλά και ταπεινά οικογενειακά αυτοκίνητα. Ο στενός δρόμος απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού φρακάρει από την κίνηση. Σουβενίρ, οι κλασικές φωτογραφίες, που κοστίζουν 8 ευρώ εκάστη. Και με ρετούς στη σκιά του Τόλη, στο εξώφυλλο, για να δείχνει πιο αδύνατος…