Με την Μικρασιατική καταστροφή πολλοί πρόσφυγες εγκατασταθήκανε στου Ψυρρή...
Τσαγκαράδες....ξυλουργοί....σιδηρουργοί...άρχισαν να στείνουν όπως όπως τα μαγαζιά τους τα εργαστήριά τους που αργότερα τα είπαν βιοτεχνίες όταν μεγάλωσαν σε τετραγωνικά και εκτός από τον παραγυιό πήραν και άλλους βοηθούς.
Δεν ήταν απαραίτητο να γνωρίζουν την τέχνη αρκεί να ήθελαν να την μάθουν.
Τα μαγαζιά με είδη για τσαγκάρηδες άνοιγαν το ένα πίσω από το άλλο...
σήμερα υπάρχουν ακόμα κάποια στην Μιαούλη.
Τα τσαγκάρικα στις γειτονιές της Αθήνας και όχι μόνον εκείνα τα χρόνια ήταν πολλά... είχαν πελατεία.
Τρύπαγε η σόλα και σε πρώτη φάση πήγαινες στον τσαγκάρη για μπάλωμα και αργότερα για καινούργιες σόλες.
Είχες ένα ζευγάρι για καθημερινή χρήση και ένα ...δια Κυριακάς και Εορτάς.
Με τα χρόνια η μαζική παραγωγή παπουτσιού αλλά και οι νέες συνήθειες έκλεισαν
τα τσαγκάρικα.
Ποιός έβαζε μπάλωμα ή πέταλο στα παπούτσια του...ντροπή.
Στου Ψυρρή έμενε και κόσμος....μια γειτονιά στο Κέντρο της Αθήνας.
Με τα χρόνια εμφανίστηκαν οι "παράγοντες"που άρχισαν να ψήνουν τους ιδιοκτήτες
ότι θα βγάζουν ένα καλό εισόδημα που θα τους επιτρέπει να πληρώνουν το νοίκι τους στην νέα γειτονιά που θα πήγαιναν αλλά και θα ζούσαν μια χαρά.
Έτσι η περιοχή άλλαξε πιάτσα....έγινε ψυχαγωγική.
Κάποιοι έμειναν αλλά γρήγορα άλλαξαν γνώμη όταν τα βράδυα δεν μπορούσαν
να κοιμηθούν από τα ντεσιμπέλ...την κίνηση....όταν στα σκαλοπάτια τους το πρωϊ
εύρισκαν κανέναν να κοιμάται αλλά και το πεζοδρόμιό τους να είναι σε άθλια
κατάσταση από ανθρώπινες ακαθαρσίες κ.λ.π.
Στους τοίχους κάθε πικραμένος θα γράψει τις "σοφίες"του ή θα σχεδιάσει
και θα αφήσει κάποιο εμετικό μήνυμα.
πίσω στα παλιά