Εν Αθήναις....πέθανε η θεία
Μέρος δεύτερον
Και η συνέχεια....
Πηγαίνοντας προς το κυλικείο κοντοστεκότανε ο ένας κοιτούσε με απορία ο άλλος...
Άσπρα μαλλιά σε αφθονία....τίγκα οι ρυτίδες...άλλοι είχαν σκευρώσει...άλλοι
ήταν τετράπαχοι με γεροντόπαχα και μόνον ταυτότητες που δεν βγήκαν....
"...μη μου πείς εσύ είσαι;"
"..πώς περάσανε τα χρόνια βρε παιδί μου βλέπεις κουτσαίνω και από ντροπή
δεν πήρα την μαγκούρα..."
"...βαστήξου θα πέσεις και θα με ρίξεις και εμένα..."...η γυναίκα του...
Και αρχίσανε τα θυμάσε και το πηγαδάκι μεγάλωσε...
Διάλογοι...
"...δεν ήρθε ο τάδε;"
"...τώωωωρα έχει χρόνια που συγχωρέθηκε..."
"....άσε πηγαίνω σε ένα σύλλογο που έχουμε και κάθε χρόνο είμαστε και λιγότεροι..."
Κάθομαι στριμωγμένος κοντά στην μάντρα που είναι τα στεφάνια οπότε έρχεται
καταπάνω μου με τα άσπρα γάντια ένα κοράκι....πρέπει να χλώμιασα γιατί
η ομήγυρις γέλασε...
"...συγγνώμη κύριε να πάρω το στεφάνι..."
"....θυμάσε τότε που μένατε στο γωνιακό με την αυλή και καθόμαστε στα σκαλιά
στην αυλόπορτα και βλέπαμε το ρέμα που ήταν φουσκωμένο από την βροχή;"
Μετά από λίγο ξεπροβάλει ένας άλλος υποβασταζόμενος και τρεμάμενος...
"...είναι ο....ρε συ πώς έγινε ο άνθρωπος...."
Και δεν πέρναγε και η ώρα να τελειώνει το μαρτύριο....
Καθήσαμε για το νεροζούμι της παρηγοριάς και το κονιάκ που έγραφε
αλκοολούχο ποτό.
"....εμένα με θυμάστε είμαι γειτόνισα της θείας...δίπλα έμενα..."
Ήταν η του διπλανού καθίσματος....
"...α πώς μα τι λέτε σαν και δεν πέρασε χρόνος από πάνω σας..."
Τρώω μια κλωτσιά κάτω από το τραπέζι ....αλλά είχα κάνει το καλό....έμεινε με το χαμόγελο η φουκαριάρα με τα χρόνια της μαζί.
Σκύβει στο αυτί μου ο ξάδερφος που με κλώτσησε...
"...ρε συ γιατί την δουλεύεις αυτήν την ψάχνει η Περιστέρη την κοπάνισε
από την Αμφίπολη..."
Πώς να κρατηθείς....
"...παρακαλώ τελειώνετε γιατί ακολουθεί και άλλη κηδεία..."
Η κυλικειάρχισα έβαλε τέλος στο μαρτύριο....
Χαιρετούρες ξανά μανά και ραντεβού για την επόμενη κηδεία προσπαθώντας
να εντοπίσεις το νεκροταφείο βγάζοντας τον εαυτό σου απ΄έξω.
Τι εγωϊστικό Θεέ μου!
πίσω στα παλιά