Σαν παλιό σινεμά…
Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ανθούσαν τα θερινά σινεμά. Εκατοντάδες απ’ αυτά στόλιζαν τις αθηναϊκές συνοικίες και πρόσφεραν την μοναδική, ίσως, θερινή ψυχαγωγία στους Αθηναίους, καθ’ όσον δεν είχε εφευρεθεί ακόμη ο θεσμός των… θερινών διακοπών. Το συμπαθητικό, έστω λιγοστό, πράσινο δρόσιζε αρκετά το σώμα κατά την ημέρα, ενώ μιά καλή ταινία έκανε το ίδιο στην ψυχή κατά τις νυχτερινές ώρες.
Ο Σεπτέμβριος μαζί με τα πρωτοβρόχια του έφερνε την μελαγχολία, το άνοιγμα των σχολείων και το κλείσιμο των θερινών σινεμά. Καθιερωμένη συνήθεια η τελευταία παράσταση, με ενδιαφέρον έργο και μειωμένο εισιτήριο, να μοιράζει τις εισπράξεις της στο προσωπικό του κινηματογράφου. Από τον οπερατέρ της καμπίνας, την ταξιθέτρια, έως τον τελευταίο πιτσιρίκο που μοίραζε, πόρτα-πόρτα στη γειτονιά, διαφημιστικά και ενημερωτικά φέιγ βολάν με το πρόγραμμα του σινεμά, καθ’ όλη τη σαιζόν. Και ο κόσμος, δηλώνοντας έμπρακτα ευγνωμοσύνη γιά τη χαρά και την ψυχαγωγία που του προσφέρθηκαν όλο το καλοκαίρι, συμμετείχε με ενθουσιασμό, ενδόμυχη λύπη και αθρόα προσέλευση, προσφέροντας από καρδιάς τον οβολό του σ’ αυτή την αποχαιρετιστήρια παράσταση. Δίνοντας, ταυτόχρονα, και μιά υπόσχεση, κάτι σαν υποθήκη και ραντεβού γιά… του χρόνου!
Όλη αυτή την ευχάριστη και νοσταλγική διαδικασία την έφερε στο μυαλό μου η τελευταία ληστεία Τραπέζης στα Άσπρα Σπίτια. Όπως προέκυψε από τις ανακρίσεις, συμπρωταγωνιστές της ήσαν πασίγνωστοι κακοποιοί και τρομοκράτες με τον γνωστό «φερετζέ» της… «πάλης του λαού κατά της εξουσίας και του… κεφαλαίου», το οποίον όμως τσεπώνουν ευχαριστότατα! Το τελευταίο… απαλλοτριωθέν ποσό, λέει, το οποίον ανέρχεται στο καθόλου ευκαταφρόνητο νούμερο των 300.000 ευρώ, δεν θα κατευθυνθεί στα ήδη υπερπλήρη ταμεία της τρομοκρατικής οργάνωσης, αλλά θα ενθυλακωθεί από τους δράστες, ως αμοιβή γιά τους κόπους των και την κάλυψη των προσωπικών τους αναγκών. Δηλαδή μία ληστεία… «ευεργετική υπέρ του προσωπικού»! Πιθανότατα, καθώς δεν υπήρξαν σχετικές διευκρινήσεις, τα χρήματα να διατεθούν στην πληρωμή του ΕΝΦΙΑ των μελών της, ένα καλό σχολείο γιά το γιό του Μαζιώτη, (κάποιος θα πρέπει να φροντίσει και γι’ αυτό το έρημο!), αφού ο πατέρας -επί του παρόντος και μέχρι την επόμενη άδεια- αδυνατεί να το φροντίσει και η μητέρα «περί άλλα τυρβάζει», κρυπτόμενη. Καθώς και γιά διάφορα προσωπικά μικροέξοδα των ληστών.
Το αστείο της υπόθεσης βρίσκεται στην πλήρη αναγνώριση της ταυτότητας των δραστών. Ένας μάλιστα πρόκειται, λέει, γιά… αδειούχο (!!!) των φυλακών!
Επειδή αυτή η ιστορία με τις άδειες των επικίνδυνων κι αμετανόητων κακοποιών ξεπερνάει κάθε όριο βλακείας αυτών που αποφασίζουν κάθε φορά ν’ «αμολήσουν»έναν δημόσιο κίνδυνο στην… «αγορά» της κοινωνίας, αλλά και ηλιθιότητος όλων όσοι θέσπισαν αυτό το νομικό έκτρωμα που ανοίγει τις πόρτες των φυλακών σε αμετανόητους κακούργους, η σκοπιμότητα του μέτρου θα πρέπει να αναζητηθεί αλλού. (Αθέμιτη συναλλαγή, χρηματισμός, δωροδοκία, κ.λπ.). Αφού η φυλακή έχει συγκεκριμμένη σκοπιμότητα και δεν είναι παιδική χαρά, θα πρέπει να λειτουργεί συνεπώς προς την σκοπιμότητα αυτή. Δυστυχώς, αφού αποτελεί «πανεπιστήμιο εγκληματικών σπουδών», δεν πρέπει να εμφανίζεται ως στρατώνας ή κατασκήνωση, εν ονόματι, λέει πάλι, της… επιείκειας, (αυτής ακριβώς που δεν δείχνουν οι πάσης φύσεως κακοποιοί στα θύματά τους), του σωφρονισμού και άλλων τέτοιων γλυκερών ανοησιών, που όχι μόνον δεν περιορίζουν το έγκλημα, αλλά το ενθαρρύνουν και το ενισχύουν με την διαφαινόμενη ατιμωρησία.
Αναρωτήθηκε κανείς πόσες άδειες πήρε ο κ. Πάσσαρης από τις ρουμάνικες φυλακές και πόσα χρόνια έχει να δει τον… ήλιο, από τότε που… «φιλοξενείται» εκεί; Τέτοιες πρακτικές έχουν απήχηση και, όντως, σωφρονίζουν και όχι το «χάδι» της άκριτης… δήθεν ανθρωπιστικής αντιμετώπισης, αδιακρίτως, κρατουμένων. Διαδικασία που εκτρέφει την προσδοκία δραπέτευσης και αποδυναμώνει τον φόβο της ποινής. Αν όχι στην συνομοταξία των στυγνών έγκλειστων εγκληματιών, που -ούτως ή άλλως- αποτελούν «ολική απώλεια» γιά την κοινωνία, οπωσδήποτε όμως στους φερέλπιδες μιμητές της δράσης τους. Αυτοί θα σκεφτούν πάρα πολύ πριν ξεκινήσουν να γίνουν… «Ρομπέν των δασών».