Quantcast
Channel: Πίσω στα παλιά
Viewing all articles
Browse latest Browse all 12885

Το φως της Ροτόντας

$
0
0


Ο Γάιος Γαλέριος Βαλέριος Μαξιμιανός Αύγουστος ήταν αυτό που λέμε
 αυτοδημιούργητος.
 Ξεκίνησε από βοσκός, μετά το γύρισε στο μιλιτέρ και κατατάχτηκε στις ρωμαϊκές
 λεγεώνες.
 Άρχισε να παίρνει γαλόνια, να ανεβαίνει στα αξιώματα και στο τέλος τον ανακηρύξαμε
 Καίσαρα -όχι τα λέω, για νάρθεις να ξανασκεφτείς και το δικό σου καρίαρ-παθ.



Για να μην το υπερβάλλουμε το πράμα, ο Γαλέριος έγινε Καίσαρας της επαρχίας της Ιλλυρίας
 και μόνο. Η οποία τότες περιελάμβανε όλα τα Βαλκάνια και βεβαίως την Ελλάδα. 
Βλέπεις,
 εκείνη την περίοδο, είχαμε πολλά θεματάκια στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και επειδής
 ο Αυτοκράτορας Διοκλητιανός δεν μπορούσε να την εκουμαντάρει μόνος του, την είχε διαιρέσει
 σε τέσσερις μεγάλες επαρχίες και είχε αναθέσει την καθεμιά σε άλλον αυτοκράτορα.
 Το λέμε Τετραρχία (εσύ μπορεις να το πεις και κουαρτέτο, δεν θα σε παρεξηγήσουμε)
 και αποδείχθηκε σχετικά σαξέσφουλ.



Τώρα εσύ δικαίως με κοιτάς απορημένος, προσπαθώντας να καταλάβεις πού κολλάει 
το χιστόρικ ρέφερενς. Αλλά αγαπημένε αναγνώστα, έχω τους λόγους μου. Βρισκόμαστε
 σε ένα από τα μπίλντινγκς που έχτισε ο λεγάμενος. Ο Γαλέριος ντε! Και το προόριζε για
 μαυσωλείο του -κουνήσου από τη θέση σου- ασχέτως που δεν τον εθάψαμε εντέλει
 εδώ.

Πρώτον, 
διότι είναι στρογγυλό -και είν'αυτό από μόνο του, πολύ καλός λόγος για ν'αγαπήσεις
 ένα κτήριο.
 Και δεύτερον, για τις πολλές του μεταμορφώσεις.



Χτίστηκε ως τμήμα ενός μεγάλου κτηριακού κόμπλεξ που περιελάμβανε τα ανάκτορα
 και τον ιππόδρομο, έπειτα μετατράπηκε σε εκκλησία και βαπτιστήριο των χριστιανών, ύστερα 
αλλαξοπίστησε και έγινε τζαμί, μετά ξανά εκκλησία και τέλος, μουσείο. Και ξεύρεις,
 κάθε φορά 
που επισκέπτομαι τη Ροτόντα, παρατηρώ και άλλα κομμάτια του μουλτιέθνικ παζλ.



Την καθηλωτική ρωμαϊκή αρχιτεκτονική μνημειακών κτηρίων. Ένα ρωμαϊκό 
Πάνθεον καταμεσίς
 της Θεσσαλονίκης.



Τα υπέροχα ψηφιδωτά που κοσμούν τις κόγχες, τα τόξα και την οροφή.



Τις (ελάχιστες) αγιογραφίες που σώζονται κάτου από το θόλο -βλέπεις μονάχα κάτι
 φτερά και
 κάτι φωτοστέφανα και βάζεις με τη φαντασία σου τα χερουβείμ. Άντε και κανένα
 σεραφείμ.



Την κρήνη στην αυλή και το μιναρέ. Που προστέθηκαν γύρω στο 1590, όταν 
ο Σινάν Πασάς
 και ο Χορτάτζης Σουλεϊμάν Εφέντης μετέτρεψαν το κτήριο σε τζαμί.



Αλλά και τα ρήγματα και τις ζημιές που προκάλεσε ο σεισμός του 1978. Έκτοτε 
η Ροτόντα
 απέκτησε υποστηλώματα και κυκλοφορεί με πι. Εμ, δεν έχει και λίγα χρονάκια 
στην πλάτη της.
 Χιλίων επτακοσίων δέκα ετών είναι, ζωή νάχει!

Και πάντα αναρωτιέμαι, γιατί αυτό το πανάρχαιο μνημείο δεν απολαμβάνει της 
προσοχής και της σημασίας που του πρέπει. Γιατί δεν το φροντίζει αρκετά κανείς,
 γιατί δεν το αναδεικνύει και δεν το προσέχει. Γιατί δεν αποτελεί πόλο έλξης τουριστών
 και μόνο μερικοί ξέμπαρκοι φθάνουν μέχρις
 εδώ, με την απορία στο βλέμμα και την περιέργεια στο μάτι. Και είναι κρίμα.


Διότι προημερών, που σταμάτησα πάλι και μπήκα, θυμήθηκα τί κάμει τη Ροτόντα τόσο ξεχωριστή. Είναι το φως της. Που τρυπώνει από τα παράθυρα. Που δημιουργεί ατμόσφαιρες και εντυπώσεις.
 Που είναι ένα φως μυσταγωγικό. Ρωμαϊκό ή ελληνικό, χριστιανικό ή μουσουλμανικό, 
είναι
 ένα φως καθηλωτικό. 

Viewing all articles
Browse latest Browse all 12885

Trending Articles