Η Χρύσα Νικολέρη μοιράζεται μαζί μας φωτογραφίες του παππού της Θ. Νικολερη από την Μικρασιατική Εκστρατεία, τα περίφημα Γυμνά της Δράμας, αλλά και τα δικά της έργα .
"Ο παππούς μου ξεκίνησε ως βοηθός φωτογράφου"ξεκινά την αφήγηση η φωτογράφος Χρύσα Νικολέρη. "Έφυγε 6 χρονών από την Ανατολική Ρωμυλία, πήγε στην Κωνσταντινούπολη και λίγο μεγαλύτερος δούλεψε στου πιο καταξιωμένου φωτογράφου της Κωνσταντινούπολης, του περίφημου Ν. Αντριωμένου.
Τα δύο πρώτα χρόνια εκεί, αυτό θυμάμαι από τις ιστορίες του παππού μου,
δεν τον άφηνε ο φωτογράφος να δει πως γίνεται το ρετούς!
Ήτανε το παιδί για όλες τις δουλειές και κοιμότανε στο πατάρι του φωτογραφείου."
Ο τρόπος που γινόταν το ρετούς τότε ήταν μεγάλο μυστικό ε;
Ναι! Κάποτε, όταν τον εμπιστεύτηκε πολύ ο Αντριωμένος, του το έμαθε. Είχε πάρει ένα μπουκάλι, το είχε κόψει από κάτω, και είχε κάνει το κάτω κομμάτι μεγεθυντικό φακό!
Το χρησιμοποιούσε σαν λούπα και δούλευε με ένα κερί. Και ο τρόπος που δούλευε
το ρετούς ήταν ο τρόπος που οι περισσότεροι ζωγράφοι ζωγραφίζουνε: δηλαδή δεν τελειώνεις σε ένα σημείο και μετά πας στο επόμενο, αρχίζεις από ένα σημείο, μετά πηδάς σε ένα πιο εκεί, επανέρχεσαι, κρατάς μια απόσταση...
Δεν είναι δηλαδή μια διαδικασία μηχανική, αλλά ζωντανή. Το ρετούς πάνω στην πλάκα, στο γυαλί, γίνονταν και με την άκρη ενός ξυραφιού, και χρησιμοποιώντας λευκό μολύβι και μαύρο μολύβι για να κάνεις τα highlights και τα lowlights και όλα αυτά...
[Μετά, ο Θεόδωρος Νικολέρης αποφασίζει να καταταγεί εθελοντής στον ελληνικό στρατό το 1920, με την έναρξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Υπηρετεί στη 12η Μεραρχία, όπου βιώνει από πρώτο χέρι την προέλαση και μετέπειτα την καταστροφή, την τραγική εκκένωση, την απώλεια. Οι φωτογραφίες του εκείνης της περιόδου αποτελούν έως και σήμερα όχι μόνο αδιαμφισβήτητες ιστορικές μαρτυρίες αλλά και σπουδαία καλλιτεχνήματα, εάν λάβει κανείς υπ'όψιν τις πρακτικές συνθήκες αλλά και τα τεχνικά μέσα που διέθετε.]
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
συνέχεια www.lifo.gr
"Ο παππούς μου ξεκίνησε ως βοηθός φωτογράφου"ξεκινά την αφήγηση η φωτογράφος Χρύσα Νικολέρη. "Έφυγε 6 χρονών από την Ανατολική Ρωμυλία, πήγε στην Κωνσταντινούπολη και λίγο μεγαλύτερος δούλεψε στου πιο καταξιωμένου φωτογράφου της Κωνσταντινούπολης, του περίφημου Ν. Αντριωμένου.
Τα δύο πρώτα χρόνια εκεί, αυτό θυμάμαι από τις ιστορίες του παππού μου,
δεν τον άφηνε ο φωτογράφος να δει πως γίνεται το ρετούς!
Ήτανε το παιδί για όλες τις δουλειές και κοιμότανε στο πατάρι του φωτογραφείου."
Ο τρόπος που γινόταν το ρετούς τότε ήταν μεγάλο μυστικό ε;
Ναι! Κάποτε, όταν τον εμπιστεύτηκε πολύ ο Αντριωμένος, του το έμαθε. Είχε πάρει ένα μπουκάλι, το είχε κόψει από κάτω, και είχε κάνει το κάτω κομμάτι μεγεθυντικό φακό!
Το χρησιμοποιούσε σαν λούπα και δούλευε με ένα κερί. Και ο τρόπος που δούλευε
το ρετούς ήταν ο τρόπος που οι περισσότεροι ζωγράφοι ζωγραφίζουνε: δηλαδή δεν τελειώνεις σε ένα σημείο και μετά πας στο επόμενο, αρχίζεις από ένα σημείο, μετά πηδάς σε ένα πιο εκεί, επανέρχεσαι, κρατάς μια απόσταση...
Δεν είναι δηλαδή μια διαδικασία μηχανική, αλλά ζωντανή. Το ρετούς πάνω στην πλάκα, στο γυαλί, γίνονταν και με την άκρη ενός ξυραφιού, και χρησιμοποιώντας λευκό μολύβι και μαύρο μολύβι για να κάνεις τα highlights και τα lowlights και όλα αυτά...
[Μετά, ο Θεόδωρος Νικολέρης αποφασίζει να καταταγεί εθελοντής στον ελληνικό στρατό το 1920, με την έναρξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Υπηρετεί στη 12η Μεραρχία, όπου βιώνει από πρώτο χέρι την προέλαση και μετέπειτα την καταστροφή, την τραγική εκκένωση, την απώλεια. Οι φωτογραφίες του εκείνης της περιόδου αποτελούν έως και σήμερα όχι μόνο αδιαμφισβήτητες ιστορικές μαρτυρίες αλλά και σπουδαία καλλιτεχνήματα, εάν λάβει κανείς υπ'όψιν τις πρακτικές συνθήκες αλλά και τα τεχνικά μέσα που διέθετε.]
συνέχεια www.lifo.gr