Είχε φιάξει την παράγκα στο Γαλάτσι τότε που αγόραζες οικόπεδο με δόσεις
και μικρή προκαταβολή.
Προσπαθούσε ο κοσμάκης να φύγει από το νοίκι και να κάτσει κάτω από δική του σκεπή
και ας ήταν και από πισόχαρτο με λαμαρίνα.
Το ίδιο έκαναν και όσοι ερχόντουσαν από την επαρχία στην Πρωτεύουσα
που τα είχε όλα γι αυτούς μέχρι και πάστα σοκολατίνα που δεν την είχαν
ποτέ γευτεί.
Η ανύπαντρη κόρη κάποιον θα εύρισκε με συνοικέσιο ή και με γνωριμία
στο εργοστάσιο που θα έπιανε δουλειά.
Ο μαραγκός λοιπόν ήταν πολύ αγαπητό πρόσωπο στην γειτονιά...
δούλευε σε εργοστάσιο επίπλων πολύ γνωστό όνομα τότε
που αναλάμβανε και τις ξύλινες επενδύσεις και την επίπλωση των μεγάλων ξενοδοχείων της Αθήνας.
Τα απογεύματα έκανε μικροδουλειές στο εργαστήρι δηλαδή δίπλα στην παράγκα σε μια μικρότερη.
Δεν έπαιρνε λεφτά στους γειτόνους...
τι να πάρει και από ποιούς.
Κέρματα υπήρχαν μόνον στις τσέπες τους γι αυτό και τρυπούσαν γρήγορα.
Άντε να τους κολλήσει κανένα καρεκλοπόδαρο με ψαρόκολα...
άντε να τους τρίψει το ξεφλουδισμένο τραπέζι και να τους το περάσει
λούστρο με γομαλάκα.
Η πληρωμή του θα ήταν κανένα Σαββατόβραδο κάποιο τσιμπούσι
κι έλα κύριε Τάκη να δοκιμάσεις το κρασί που μας έστειλαν από το νησί.
Φυσικά την Νάξο εννοούσαν ...οι Ναξιώτες έχτισαν και έφιαξαν το Γαλάτσι.
Τα εργαλεία του θυμάμαι....
Πάντα με τάξη τοποθετημένα .....η πλάνη...τα πριόνια...οι σφυκτήρες για τα κολλήματα... τα σφυριά....τα προκάκια...
Εξ αδιαιρέτου το οικόπεδό του με τον διπλανό τον οικοδόμο και κατάφεραν με οικονομίες να ρίξουν τις παράγκες να βάλουν τσιλιαδόρους από την γειτονιά να βοηθήσουν όλοι και να χτίσουν από ένα δωμάτιο.
Η περιοχή έμοιαζε με χωριό ....έβλεπες τον βοσκό με τα πρόβατα
να περνάει από τους χωματόδρομους που ήταν όλο πέτρες.
Ήταν ύψωμα και όταν έβρεχε οι δρόμοι γινόντουσαν ποτάμια και έπρεπε
να τσαλαβουτίξεις για να περάσεις απέναντι.
Κάπως έτσι φιάχτηκε το Γαλάτσι δίπλα από τα Πατήσια και κατέβαιναν ποδαράτο σε αυτά για να πάρουν τον ηλεκτρικό ή να κάνουν την βόλτα τους στα μαγαζιά στο Τέρμα... να πάνε σινεμά.
πίσω στα παλιά