Υπήρχαν διάφοροι τύποι στην Αθήνα και στα νεώτερα χρόνια γνώριμοι
στους ανθρώπους της αγοράς....
Ένας από αυτούς κυκλοφορεί και σήμερα....φυσικά εννοώ τον Αντρέα τον φτερά
με την χαρακτηριστική φωνή να διαλαλεί το εμπόρευμά του και κυρίως με τις ατάκες του.
Προ ημερών στην Αιόλου....
"....καλημέρα Αντρέα....πώς πάει η δουλειά;"
"....γειά σου αγάπη μου...πώς να πάει....ούτε η τρόϊκα δεν αγοράζει φτερά..."
"...και πώς διώχνουν την σκόνη στα μαγαζιά;"
"...χρυσέ μου την σκόνη την βάζει στο μαγαζί ο πελάτης....βλέπεις να μπαίνουν...."
Χρόνια πίσω ο Αντρέας στα νειάτα του ήταν πειραχτήρι μεγάλο....ξεφώνιζε
κυρίως αυτούς που τον πειράζανε....κανένας όμως δεν παρεξηγιότανε....
Μια φορά περνούσε από την στοά και κοντοστάθηκε στα ρουχάδικα στα αμερικάνικα...
Μούτρα οι ιδιοκτήτες τους.....τα μεσημέρια που ήταν κλειστά τα μαγαζιά
ανέβαζαν καμμιά καλντεριμιτζού στο πατάρι...
Δουλεύανε αυτές με μόνιμη πελατεία ....κυλοφορούσαν έντονα βαμμένες
και παρφουμαρισμένες μοιράζοντας χαμόγελα...είχαν μόνιμη πελατεία
στην περιοχή.
Ένα απόγευμα ο Αντρέας κοντοστάθηκε έξω από ένα από αυτά που δεν είχε
ανοίξει ακόμα...είχε φώς όμως το πατάρι....και άρχισε η καζούρα φωναχτά....
"....έλα τελείωνε αγάπη μου ...περιμένει πελάτης να αγοράσει σώβρακα...."
Άλλη φορά μια χοντρή ήθελε να τον πειράξει....
"....Αντρέα από κότα είναι τα φτερά σου;"
"...ναι χρυσή μου αλλά δεν είχε κοιλιά μεγάλη και κιρσούς..."
Όπου φύγει-φύγει η χοντρή.
Πίσω στα παλιά