Μικρά σταχυολογήματα γιά εκτόνωση από τη φόρτιση των ημερών.
 |
| Luis Gomez Beck |
Α) Προχθές το μεσημέρι, σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή είδα και χάρηκα έναν μετανάστη απ’ αυτούς που η παρουσία τους κοσμεί και τιμά τη χώρα μας. Λέγεται Λουίς Γκομέζ Μπεκ. Ένα γλυκύτατο και συμπαθέστατο παλικάρι, Μεξικανός από την Γκουανταλαχάρα με έντονα τα ινδιάνικα χαρακτηριστικά. Πολυτάλαντος καλλιτέχνης και με άψογα ελληνικά που θα ζήλευαν πολλοί σκοταδιστές «μαρκουτσοφόροι» των καναλιών.
Ήρθε στην Ελλάδα προ δεκαετίας, πρώτα στην Κομοτηνή, αγάπησε τη χώρα και τον κόσμο της και … «κόλλησε»! Το σπουδαιότερο, όμως, εργάζεται σαν φωτογράφος -κυρίως- και σαν ηθοποιός. Ένα παιδί μάλαμα, ομιλιτικό, ευγενικό και πρόσχαρο, μου άνοιξε την καρδιά μεσημεριάτικα. Τώρα έχει μιά έκθεση στην Αθήνα, κάπου στις αρχές της οδού Αιόλου, νομίζω στο 10. Πιστεύω πως την ίδια εντύπωση θα απεκόμισαν και οι πλείστοι που είδαν την εκπομπή, ή έχουν τη χαρά και την τύχη να τον γνωρίζουν.
Αυτά γιά τη διάλυση του μύθου περί ρατσισμού και ξενοφοβίας των Ελλήνων. Φουκαράδες, στριμωγμένοι στον τοίχο είμαστε -ελεύθεροι πολιορκημένοι- στο Μεσολόγγι που λέγεται Ελλάδα και ψάχνουμε απεγνωσμένα την έξοδο. Μακάρι όλες οι ορδές που «εφορμούν» και αποσυναρμολογούν την καθημερινότητά μας, διαλύοντας την ζωή και την κουλτούρα μας, να είχαν ένα ελάχιστο «κλικ» από την ποιότητα και τη συμπεριφορά του Μεξικάνου.
Φίλε Λουίς, είσαι καλοδεχούμενος εδώ και χαρά στην Ελληνίδα που θα σε πάρει, αν… μπλεχτείς και ερωτικά με τον τόπο, και την οικογένεια που θα σε βάλει στους κόλπους της.
Β) Πολλοί φίλοι με ρωτούν: «Εσύ τί θα ψηφίσεις στις εκλογές»; γνωρίζοντας πως δεν μασάω λόγια, ούτε κρύβομαι.
Επί του παρόντος δηλώνω:
- Την Κυριακή δεν «παίζω». Πάω κατ’ ευθείαν… τελικό!
Οι… «ομάδες» μου, αν βγουν με την πρώτη, δεν με χρειάζονται! Αν δεν βγούν, την άλλη Κυριακή θα τις ενισχύσω. Πάντως στο ζευγάρι θα βρεθούν οπωσδήποτε! Και από βδομάδα, τα ξαναλέμε.
Γ) Χθες πήρα μεγάλη τρομάρα. Πληροφορήθηκα πως ο παππούς του εγγονού μου -Θεός σχωρέσ’ τον- απεβίωσε! Και μέχρι να συνειδητοποιήσω πως ο αποδημήσας παππούς δεν ήμουν εγώ, αλλά… ο άλλος, είδα κι έπαθα! Τελικά, έτσι όπως έγινε το πράγμα, το θεωρώ εγωιστικό, μεν, αλλά προτιμότερο.
Δ) Χθες, επίσης, ο εθνικός μας προπονητής, ο κ. Σάντος, ανακοίνωσε τα ονόματα των παικτών της Εθνικής που θα μεταβούν στη Βραζιλία γιά το Μουντιάλ. Περιέργως το «εμβληματικό μας σύμβολο», ο πανταχού παρών αειθαλής Μανώλης Γλέζος, δεν συμπεριελήφθη στην αποστολή. Απόρησα, αλλά η απάντηση με ικανοποίησε. Φοβάται τα αεροπλάνα! Άρα….
Ε) Στον μικρόκοσμο της πόλης όπου ζω, ανακάλυψα εσχάτως μιά νέα πηγή ζωής, χαράς και διασκέδασης. Κυκλοφορώντας στο δρόμο, συναντώ πλήθος από γελαστά και καλοσυνάτα πρόσωπα να με χαιρετούν, πρόσχαρα και φιλομειδώς και να ρωτούν με θερμό ενδιαφέρον γιά τη γενική κατάσταση της υγείας μου. Στην αρχή ξενίστηκα, αλλά μετά κατάλαβα που πήγαν η παλιά, γνωστή και συνήθης, κατήφεια και οι γρουσουζομουρτζούφλικες φάτσες που ήξερα!
- Αχ, τί καλά, σκέφτομαι, που θα 'τανε να είχαμε εκλογές κάθε μήνα, αφού δεν υπάρχει οικογένεια στην πόλη χωρίς υποψήφιο… κάπου. Ούτε μία -κυριολεκτώ καθώς αναγνωρίζω επίθετα- χωρίς έναν τουλάχιστον! Θα γινόμαστε, ξαφνικά, «Κοτ Αζύρ», και… βάλε, και θα πήζαμε στη γαλατική ευγένεια!
Έτσι αποφάσισα τα εξής:
- Κυκλοφορώ ασκόπως στο κέντρο απολαμβάνοντας φιλικά αισθήματα και χριστιανική αγάπη που τόσο μου έλλειπαν. Όσο μπορώ περισσότερο, αφού σε λίγο οι κάλπες κλείνουν και το πανηγύρι τελειώνει.
- Αποκρύπτω, πλέον, πως δεν ασκώ εκλογικό δικαίωμα εδώ. Όσους γνωρίζουν πως ψηφίζω στην Αθήνα, τους διαβεβαιώνω πως ήδη μετέφερα τα δικαιώματα. Έτσι εγώ απολαμβάνω το… όνειρό μου κι αυτοί το δικό τους! Αφού δεν δυσαρεστώ κανένα. Όλους τους ικανοποιώ και σε όλους υπόσχομαι να τους… ψηφίσω! Εγώ, ο αφέντης… λαός!!!
Σχόλιο:
Έγραψε ο Γ. Σουρής.....
Τι ονόματα συμβούλων εις τους τοίχους κολλημένα!
Και δεν παύουνε ακόμη να κολλούνε ολοένα.
Σ’ όποιον δρόμο σταματήσης και απ’ όπου κι αν περάσης
Ένα όνομα συμβούλου τυπωμένο θα διαβάσης
Με συμβούλους τα σοκάκια επλημμύρησαν κι οι δρόμοι,
Μαγαζιά, ταβέρνες, μάνδρες και απόπατοι ακόμη.
Τι συμβούλων αφθονία! Εκατόν πενήντα τόσοι!
Κ’ ο καθένας μας δεν ξέρει που την ψήφο του να δώση
Μα κι εγώ εκεί που τρέχω πάντα πίσω μου κυττάζω
Γιατί μες’ στην τόση φούρια και την τρέλλα των τρομάζω
Μήπως κανενός συμβούλου μεσ’ στο δρόμο του καπνίση
Και για χάζι τα’ όνομά του εις τη ράχη μου κολλήση.
πίσω στα παλιά