Τα χρόνια εκείνα δεν τα λές και πέτρινα....εννοώ μετά τον εμφύλιο....δύσκολα όμως σίγουρα.
Όλοι μέσα στο σπίτι έπρεπε να συνεισφέρουν...
Δεν βαρυγκομούσες....μόνος σου έψαχνες να βρείς μια δουλειά συνδυάζοντας
και το σχολείο.
Μα τα περισσότερα παιδιά της γειτονιάς το ίδιο έκαναν δεν ήσουνα εσύ μόνο
ο Βασιλάκης Καϊλας.
Στην στοά λοιπόν της Σταδίου που πρωτοεργάστηκα περνούσε κόσμος...ήταν εμπορικό σημείο....στο τυροπιτάδικο ουρές....στο σουβλατζίδικο με καλαμάκι χαμός....στα μαγαζιά με τα αμερικάνικα όπως τα λέγανε το ίδιο.
Πουλούσαν τζήν κυρίως.... μισά νόμιμα και μισά λαθραία....πιάτσα νεολαίας της εποχής.
Γάτοι αυτοί οι έμποροι....
Βράδυ ερχόντουσαν τα λαθραία σε τσουβάλι από τον Πειραιά....
Οι κοντραμπατζήδες είχαν τους ανθρώπους τους στο λιμάνι...
Ξεμπαρκάρανε ναυτικοί και φέρνανε και κάτι για να κονομήσουν....
Τζήν...εσώρουχα αυτά με τα φρούτα.....μέχρι κολώνιες...οδοντόπαστες....
Ήταν τότε το ψώνιο του ξένου ...του "μάντε γιούζα" (made in usa) όπως έλεγαν
στην στοά....
Τι αποδείξεις και ταμειακές....αστεία θέματα....το λαθραίο όμως το τυλίγανε
σε εφημερίδα και μετά "δεν με ξέρεις δεν σε ξέρω και με κάνεις κι υποφέρω".
Υπήρχε και ένα μικρό μαγαζάκι ....αργυραμοιβός....έγραφε η πινακίδα.
Το ένα μάτι του ιδιοκτήτη ήταν μεγαλύτερο από το άλλο γιατί το μονόκλ
για να εξετάζει τα νομίσματα και τα χρυσαφικά
που του πηγαίνανε ήταν μόνιμο.
Μουσάτος ή Βικτώρια η χρυσή θεά και ανάλογη η τιμή της και με την μαεστρία
του σαράφη που την εύρισκε χάσικη για να της ρίχνει την τιμή.
Κοίταγα από το τζάμι στην αρχή και μετά με άφηνε να μπαίνω μέσα.
Από τότε το ψώνιο με τα νομίσματα.
Περισσότερα αργότερα.....
Πίσω στα παλιά