Ηταν 17 Μαρτίου το 1964 όταν ο 23χρονος Γιάννης Λιγουδιστιανός έκανε την πρώτη του επαγγελματική προβολή στο χωριό του, στο Χαρακοπιό της Κορώνης. Ηταν μια ιταλική περιπέτεια ο «Ιππότης Παρταλιάν» που του έφερε στο ταμείο 236 εισιτήρια.

Η συνέχεια ήταν συναρπαστική. Για εφτά περίπου χρόνια ο νεαρός Γιάννης Λιγουδιστιανός γνωστότερος στην περιοχή με το παρατσούκλι Κουμούτσος, οργώνει με το αυτοκινητάκι του ολόκληρη σχεδόν τη Μεσσηνία, προβάλλοντας έργα της εποχής δίνοντας μοναδική χαρά στους κατοίκους των χωριών. Λίγο πριν αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τον κινηματογράφο φεύγει με την οικογένειά του στην Αμερική όπου θα ζήσει αρκετά χρόνια.

Ομως πάντα θεωρεί την Αμερική προσωρινό καταφύγιο και όταν πια μεγαλώσουν και παντρευτούν τα δυο του αγόρια επιστρέφει και πάλι στην πατρώα γη. Με τις οικονομίες μιας ζωής καταφέρνει να χτίσει ένα πανέμορφο τουριστικό συγκρότημα με θέα τον Μεσσηνιακό Κόλπο. Ομως η μεγάλη του αγάπη, ο κινηματογράφος, δεν ξεχνιέται.

Στην αποθήκη του σπιτιού στήνει τη δική του αίθουσα προβολής όπου περνά αρκετές ώρες την ημέρα, επισκευάζοντας τις αγαπημένες του μηχανές προβολής.

Στα 74 χρόνια του σήμερα ο Γιάννης Λιγουδιστιανός είναι και πάλι έτοιμος να βγει περιοδεία στα χωριά της Μεσσηνίας, κάτι που σκέπτεται να πραγματοποιήσει το καλοκαίρι σε παραλιακό χωριό της περιοχής. Τον συναντήσαμε στο στρατηγείο του ανάμεσα σε κόπιες και μηχανές. Μας μίλησε για την περιπέτειά του στον μαγικό κόσμο του κινηματογράφου.

«Οι πρώτοι κινηματογραφιστές στην περιοχή ήταν ο Θοδωρής Τέντες και ο Αριστείδης Γεωργουλάκης από τη Νέα Κορώνη. Ερχονταν στο χωριό μου, όπου έπαιζαν στο καφενείο ενώ πήγαινα και στο γειτονικό μεγάλο χωριό Λογγά, όπου έπαιζαν οι Καλαματιανοί. Θυμάμαι τότε είχαν βγει τα πετρογκάζ γιατί μέχρι τότε οι νοικοκυρές μαγείρευαν με ξύλα. Ο Τέντες λοιπόν είχε αναλάβει να διαφημίσει τα πετρογκάζ και κάθε βράδυ στην προβολή έδινε δωρεάν μια συσκευή».

Η καθοριστική απόφαση για τον νεαρό Γιάννη έγινε όταν μια βραδιά στο χωριό του είχε έρθει ένας κινηματογραφιστής από την Τρίπολη.

«Γνωριστήκαμε, τον κέρασα ένα ούζο και επάνω στην κουβέντα μου λέει πως πουλάει τον κινηματογράφο. Το συζήτησα με τον πατέρα μου και τον αγόρασα σε τιμή λιγότερη από 40.000 δραχμές».

Αδεια από την αστυνομία, ένα μικρό φορτηγάκι «Κινηματογραφικόν» και η μαγική περιπέτεια ξεκινάει.

«17 Μαρτίου 1964, πρεμιέρα στο καφενείο του χωριού μας, η επιτυχία ήταν τεράστια ο ?Ιππότης Παρταλιάν» ήταν γουρλίδικος αφού έκοψα 236 εισιτήρια. Την επόμενη ημέρα με την ίδια ταινία έπαιξα στη Φοινικούντα με 180 εισιτήρια. Η τιμή του εισιτηρίου ήταν 5 δραχμές».

Με έδρα το Χαρακοπιό οργώνει ολόκληρη τη Μεσσηνία Κάμπος Αβίας, Καρδαμύλη Μάνης, Κορώνη, Μεθώνη, Βλαχόπουλο, Ανδρούσα κ.λπ. Οι προβολές γίνονταν στα καφενεία ή σε αποθήκες ενώ το καλοκαίρι στις πλατείες των χωριών.

Για την εποχή του το μεροκάματο ήταν πολύ καλό. «Τότε το εργατικό μεροκάματο ήταν 40-50 δραχμές. Εγώ έφερνα από 300-500 δραχμές. Ομως δεν έμεναν λεφτά, ήμουν νέος και οπότε καταλαβαίνεις. Στο μεταξύ κυνηγάγαμε τις καλές ταινίες, τις ακριβοπληρώναμε. Μια ταινία του Ξανθόπουλου την παίρναμε από 1.200-2.500 δραχμές, για 10 ημέρες».

«Ακατάλληλα έργα δεν παίζαμε, η χούντα τα είχε απαγορεύσει. Να φανταστείς ακόμη και σε σκηνές με φιλί βάζαμε το χέρι μας στον φακό για να μην προβληθεί στην οθόνη».

«Θα πήγαινα ξανά στα χωριά»
Προβολές ακόμα και σε ελαιοτριβεία!

Στη μνήμη του Γιάννη Λιγουδιστιανού έρχονται παράξενα στιγμιότυπα από εκείνη την εποχή.

«Σ'ένα χωριό που πήγα να παίξω δεν υπήρχε καφενείο. Ετσι αποφάσισα να παίξω στο ελαιοτριβείο. Πλήρωσα μάλιστα δύο εργάτες να μετακινήσουν τον ελαιοπυρήνα, για να βάλουμε τις καρέκλες.

Επαιζα την ταινία ?Γης ποτισμένη με ιδρώτα? με τη Ναργκίς.

Στην κορύφωση του έργου χαλάει η γεννήτρια. Ανεβαίνω στο τραπέζι και τους λέω, παιδιά χάλασε η γεννήτρια, θα αφήσω εδώ τις μηχανές, θα πάω στην Καλαμάτα να την επισκευάσω και αύριο θα επαναληφθεί η προβολή.

Πήγα την επισκεύασα και την επόμενη έπαιξα δυο ταινίες έτσι για δώρο στους ανθρώπους αυτούς».

Τον Απρίλη του 1970 ο Γιάννης Λιγουδιστιανός με τη γυναίκα του και το μικρό τους παιδί, φεύγουν για την Αμερική.

Λίγο νωρίτερα είχε πουλήσει συνεργείο και άδεια στον Γιάννη Κουτραφούρη στη Θουρία.

Στην Αμερική δεν ασχολείται με τον κινηματογράφο, δουλεύει ως ντελίβερι σε πιτσαρία, σε εργοστάσιο μηχανών θαλάσσης και ανοίγει δικά του βενζινάδικα.Μαγεύεται στις τεράστιες κινηματογραφικές αίθουσες και την κινηματογραφική βιομηχανία της Αμερικής, παρακολουθεί όμως και ελληνικές ταινίες στον κινηματογράφο της Ομογένειας.

Αφού μεγάλωσαν τα δυο του αγόρια και κάνουν τις δικές τους οικογένειες αποφασίζει ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να επιστρέψει και πάλι στην Ελλάδα. Γυρνώντας από την Αμερική, πάει στη Θουρία, όπου είχε πουλήσει τη μηχανή.

«Βρήκα τον Μπάρμπα Γιάννη τον Κουτραφούρη να φτιάχνει τσίπουρο, τα ήπιαμε και πήρα πίσω την αγαπημένη μου μηχανή».

Στην τεράστια αποθήκη του σπιτιού έχει στήσει τη δική του αίθουσα προβολής. Με τη μηχανή Pion - Pion Ιταλίας με τις αρουλέζες (για το γύρισμα των ταινιών) και το πανί στον απέναντι τοίχο. Και φυσικά χιλιάδες μέτρα φιλμ και εκατοντάδες αφίσες και φωτογραφίες της εποχής.

«Δεν μου λείπει, αλλά αν μου έδιναν άδεια, θα πήγαινα και πάλι στα χωριά για να συναντήσω γνωστά πρόσωπα». Το καλοκαίρι σκέπτεται να παίξει στη Φοινικούντα, ενώ θα τοποθετήσει ταμπέλα που θα λέει: «Απαγορεύεται η είσοδος στους κάτω των 60 ετών».

Ο ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ Γ. ΧΑΡΙΤΟΣ
«Ωρα ενάρξεως... φάτε κι ελάτε»

«Ωρα Ενάρξεως: Αποσπερού, φάτε και ελάτε», η φράση αυτή αποδίδεται στον θρυλικό κινηματογραφιστή Γιάννη Χαρίτο από τη Νέα Κορώνη, που έγραψε τη δική του Ιστορία σε πόλεις και χωριά της Μεσσηνίας.

Πολλές είναι οι ιστορίες που φθάνουν στα όρια του μύθου, που διηγούνται οι κάτοικοι των χωριών της Μεσσηνίας για τις περιπέτειες του αείμνηστου Γιάννη Χαρίτου.

Διηγείται το τέλος
Ενα βράδυ σ'ένα χωριό της Μεσσηνίας κατά τη διάρκεια της προβολής αρχίζει να κόβεται

 η ταινία.

Ο Χαρίτος την κολλάει και αρχίζει πάλι την προβολή όμως η ταινία κόβεται και πάλι. Οι θεατές ήθελαν να μάθουν το τέλος. Τότε ανεβαίνει σε ένα τραπέζι και εν μέσω χειροκροτημάτων αρχίζει να διηγείται τη συνέχεια και το τέλος της ταινίας.

Σήμερα, εκτός από τις ιστορίες, έχει απομείνει η τελευταία του μηχανή που ο γιος του Ηλίας Χαρίτος έχει τοποθετήσει σε περίοπτη θέση στο σπίτι του στη Νέα Κορώνη.

ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ
Η ΑΠΟΘΗΚΗ ΤΟΥ

Στην τεράστια αποθήκη του σπιτιού έχει στήσει τη δική του αίθουσα προβολής. Με τη μηχανή Pion - Pion Ιταλίας με τις αρουλέζες (για το γύρισμα των ταινιών) και το πανί στον απέναντι τοίχο. Και φυσικά χιλιάδες μέτρα φιλμ και εκατοντάδες αφίσες και φωτογραφίες της εποχής