"Το βεσπάκι, το κορίτσι μου κι εγώ
ένα τρίο, μια παρέα αγαπημένη,
επερνούσαμε ζωή ευτυχισμένη
τη χαρά έχοντας πάντα οδηγό.
Το βεσπάκι, το κορίτσι μου κι εγώ."
Αθήνα δεκαετία του ΄50 όχι μόνο το "κορίτσι το βεσπάκι μου κι εγώ"που έλεγε
ο αξέχαστος Φώτης Πολυμέρης αλλά και με τα σέα και τα μέα και για άλλη γειτονιά...
Υπήρχε και η καρότσα βλέπεις...
Πήγαινε μερικά δρομολόγια και έστηνε το νέο σπιτικό και γλύτωνε τον ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΕ ΜΕΤΑΦΟΡΕ "Ο ΜΗΤΣΑΡΑΣ"...
Να θυμηθώ λόγω εμπειρίας όταν έψαχνε η οικογένεια για νέο νοικιάρικο σπίτι
προσπαθώντας να μην φεύγει πολύ μακριά από την παλιά γειτονιά αλλά δεν ήταν και εύκολο.
Οι κολώνες της ΔΕΗ ξύλινες είχαν καρφωμένα με πινέζες
ενοικιαστήρια αλλά και ο μπακάλης και ο ΕΒΓΑΤΖΗΣ και ο φούρναρης είχαν
πληροφόρηση.
Τους ενημέρωναν οι πελάτες τους και αυτοί που έψαχναν αλλά και αυτοί που διέθεταν σπίτια προς ενοικίαση.
Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι για να το δείς μαζί με τον ιδιοκτήτη ήταν έντονη
η μυρουδιά του ασβέστη....
"..φρεσκοβαμένο το νοικιάζω...έχει δικό του καμπινέ και κοινόχρηστη αυλή..."
Δικό του καμπινέ...μεγάλη υπόθεση μετά την εμπειρία την "αξέχαστη"της κοινόχρηστης και μάλιστα με καθιστή λεκάνη και όχι ...αλά Τούρκα.
"...δύο δωμάτια και κουζίνα-δωμάτιο..."
Συνέχιζε ο ιδιοκτήτης ....αυτή και ο...καμπινές είχαν προστεθεί κάποιο Σαββατοκύριακο στην ζούλα και με τσιλιαδόρους...δούλευαν οι οικοδόμοι τότε.
"....και το όνομα αυτού;" ...ρωτούσε ο αρχηγός της οικογένειας για το νοίκι....
"....τι επαγγέλεσθε για να ξεύρω;"η συνηθισμένη ατάκα του ιδιοκτήτη....
"....δημόσιος υπάλληλος...."
Άλλαζε όψη γλύκαινε και ...."...για εσάς (λές και τον ήξευρε) θα το αφήσω 300 δραχμάς...."
"...καλά θα επανέλθουμε..."
Και συνεχιζότανε η αναζήτηση.....
πίσω στα παλιά