«Οταν ήταν καλοκαίρι και περπατούσες στις γειτονιές της Σμύρνης, απ'τα ανοικτά παράθυρα των περισσότερων σπιτιών θ'άκουγες τις κοπέλες του σπιτιού να παίζουν πιάνο, διότι ήτο αδιανόητο μια κοπέλα που ζούσε στη Σμύρνη να μην έχει πιάνο. Τα περισσότερα αστικά σπίτια ήσαν εφοδιασμένα και με την ευκαιρία αυτή γίνονταν συγκεντρώσεις και τον χειμώνα βεγγέρες όπου άκουγες τραγούδια και χαρές.
Και μέσα στην πόλη, στην αστική πόλη της Σμύρνης, υπήρχαν ατελείωτα κέντρα με μουσικές, τόσο με παραδοσιακά όργανα, όσο και με άλλα.
Και αυτή την αγαπημένη πόλη δεν πρόλαβα να τη χαρώ, διότι η Καταστροφή με βρήκε στην αρχή της εφηβείας. Και τώρα που είμαστε στην αρχή της τρίτης μ.Χ. χιλιετίας και λογικώς φεύγουμε σιγά σιγά και όλοι εμείς, οι οποίοι -χάρη στην ευλογία του Θεού- επιζήσαμε μέχρι σήμερα, προσπαθώ όσο μπορώ να αποτυπώσω και να υπαγορεύσω ό,τι θυμάμαι από αυτή την αγάπη - ίσως κάποτε χρειαστεί να τη μάθουν οι απόγονοί μας...».
Ελένη Μπίστικα