Photo: ROSIE GRIMWOOD/Flickr
Ο Τάκης είναι 58 χρονών και μεγαλώνει έχοντας σύνδρομο Down. Είναι πλέον 38 κιλά και η διαβίωσή του ειναι αρκετά δύσκολη με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θέλει όμως να ζήσει και πιστέψτε με, κάνει τεράστιες προσπάθειες. Δεν θα ξεχάσω έναν γιατρό του ΙΚΑ που ενώ έγραφε τα φάρμακά του, σημείωσε πάνω στο Βιβλιάριο "στο τελικό στάδιο" -κάτι βέβαια που ποτέ δεν καταλαβα γιατί το έκανε, αφού απο τότε εχουν περάσει σχεδόν 5 χρόνια.
Όσο ζούσαν οι γονείς, δεν σκεφτόντουσαν τίποτε άλλο παρά πώς θα καταφέρουν να τον μεγαλώσουν, παρέχοντας το καλύτερο τόσο σε διατροφή όσο και σε διαπαιδαγώγηση, ώστε να μπορεί να συνυπάρχει με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, χωρίς να δημιουργούνται προβλήματα συμβίωσης. Αυτό όμως δεν τους έκανε ποτέ να νομίζουν. Να νομίζουν ότι ο Τάκης ήταν το ίδιο με όλους τους άλλους. Τον προστάτεψαν όσο μπορούσαν και από αυτό. Παρατηρούσα ότι και συγγενείς απέφευγαν να τον φιλήσουν στο μάγουλο. Ακόμη και εγώ σαν αδελφός του, δεν ήξερα... Η ζωή με τον κάθε Τάκη ειναι μοναδική. Δεν ταυτίζεται. Δεν μοιάζει. Ολοι εμείς οι παραπέρα, ας δούμε την ρεαλιστική μεριά αυτών των ανθρώπων. Η συνολική αντιμετώπιση έτσι όπως υφίσταται δίνει ψεύτικες προσδοκίες. Σε όλους μας. Η αλήθεια ήταν και είναι άλλη.
Οι κάθε λογής αγώνες που γίνονται με όλους αυτούς τους ανθρώπους μόνο την αλήθεια δεν προβάλλουν. Αντίθετα είναι μια μεγάλη ψευδαίσθηση. Μακάρι κάποτε να σκεφτούμε διαφορετικά. Είτε είμαστε γονείς είτε αυτοί που τους παρακολουθούμε απο μακριά. Μακάρι η κατάκτηση της απλής καθημερινότητας να είναι η μόνιμή μας σκέψη για αυτούς τους ανθρώπους που το μόνο που δεν σκέφτονται είναι κάτι Special.