Στα χρόνια της Κατοχής....Ο λογοτέχνης Ασημάκης Πανσέληνος στο έργο του:
“Τότε που ζούσαμε” περιγράφει την τραγικότητα της πείνας:
«Είδαμε στην πλατεία Κλαυθμώνος ένα τσούρμο παιδάκια μισόγυμνα
κι ένας μαντράχαλος 25 χρονών σα χασές άσπρος από την πείνα, ο αρχηγός τους.
Τα παιδάκια λεηλατούσαν τους σκουπιδοτενεκέδες από τα γύρω εστιατόρια “των Αθηνών” και του “Αβέρωφ”, που τρώγαν οι Γερμανοί. Φέρνανε το περιεχόμενο και το άφηναν σε μια κόχη αντίκρυ από το υπουργείο των Ναυτικών.
Πατατόφλουδες, κρεμμυδόφυλλα, ρίζες από μαρούλια και λάχανα, σάπια μήλα, κόκκαλα και αποφάγια μαγειρεμένα, ψωμοκόμματα βουτηγμένα στις σάλτσες κι ό,τι άλλο μπορούσε να μασηθεί (ο μάγκας ξεχώριζε ανάμεσα τα αποτσίγαρα και τα τσέπωνε) τα βάζαν σ’ ένα τενεκεδένιο λεβέτι και τα βράζανε σε φωτιά από παλιόχαρτα και σκουπίδια.
Ο μάγκας δοκίμαζε το μαγείρεμα κάθε τόσο. Υστερα μοίραζαν το συσσίτιο και το τρώγαν».
«Και ξαφνικά τα σώματά τους λύγιζαν και οι σκελετοί πέφταν νεκροί χωρίς ούτε μια κραυγή. Υστερα το τραγικό θέαμα έγινε τόσο καθημερινό, που μερικοί δεν γύριζαν ούτε να κοιτάξουν. Εκτός κι αν ήταν τόσο πεινασμένοι που ρίχναν μια ματιά στο τενεκεδάκι, το κονσερβοκούτι,
του νεκρού, μην έχει μείνει τίποτε μέσα!
Στους δρόμους της Αθήνας καινούργια τροχοφόρα, ανεξίτηλα και ανατριχιαστικά στη μνήμη, έκαμαν την εμφάνιση τους. Καμιόνια, ακόμα και κάρα της Δημαρχίας, που μετέφεραν σωρούς από σκελετωμένα πτώματα στο νεκροτομείο της οδού Μασσαλίας»...
Και θυμήθηκα τις συμβουλές των μεγαλύτερων λίγα χρόνια αργότερα....
"...να τρώς όλο το φαϊ σου..."
Μάζευαν και τα ψίχουλα με το χέρι και έτρωγαν και αυτά...
Οι ηλικιωμένες είχαν στις τσέπες ένα κομμάτι ψωμί...από ανασφάλεια όπως κατάλαβα
αργότερα.
Τους είχε λήψει ....
Πίνοντας το καφεδάκι στα σκαλιά στην αυλόπορτα έκοβαν και ένα κομμάτι και το βουτούσαν μέσα για να το φάνε αλλά και να δώσουν και σε κανένα παιδί που θα έπαιζε στον δρόμο.
Στα σκουπίδια δεν υπήρχαν αποφάγια ούτε μπαγιάτικο ψωμί....
"...είναι αμαρτία να αφήνεις στο πιάτο φαϊ...."
Σήμερα ακούγεται περίεργα....
πίσω στα παλιά