Δεκαετία του ΄50 και στις τσίχλες στις σοκολάτες αλλά και μόνες τους σκεπασμένες εύρισκες φωτογραφίες ηθοποιών της εποχής.
Μπορεί να ήταν απλή πόζα ή σκηνή από ταινία...
Ασπρόμαυρες....
Τύχαινες και διπλές και τριπλές οπότε το απόγευμα έξω στον δρόμο
η παρέα άρχιζε πρώτα με τις ανταλλαγές...
"...σου δίνω Βουγιουκλάκη με Παπαμιχαήλ...."
"...σου δίνω Καρέζη με Ηλιόπουλο...."
Δεν υπήρχε περίπτωση στην τσέπη εκτός από τα γκαζάκια να μην υπήρχαν και τα χαρτάκια.
Τα έλεγαν και χαπαχούπες αλλά συνήθως τα μικρότερα σε μέγεθος....
Σε αυτά υπήρχαν ποδοσφαιριστές αλλά και φιγούρες από τα Κλασσικά Εικονογραφημένα όπως από την Νήσο των Θησαυρών που όταν την συμπλήρωσα καμάρωνα και την φύλαγα σαν κόρη οφθαλμού για πολλά χρόνια.
Άλλα χαρτάκια που θυμάμαι ήταν από τον πόλεμο του ΄40 ....
Μεγαλύτερα σε μέγεθος με έγχρωμα σκίτσα από μάχες και πίσω ιστορικές πληροφορίες.
Τα χαρτάκια είχαν και αριθμούς οπότε τζογάραμε....καθισμένοι
στο πεζοδρόμιο έβαζε ο ένας έβαζε ο άλλος και όποιος είχε
το τελευταίο νούμερο τα μάζευε.
Άλλος τρόπος με κόντρα την μάντρα....από ψηλά έριχνες και όταν
καπάκωνες ένα ή περισσότερα τα έπαιρνες...αρκεί και λίγο οι άκρες
να ακουμπούσαν.
Και εδώ θα αναφερθώ στον φίλο τον ΟΡΦΕΑ που μου θύμισε την ....μουνταρία....
Όσοι είχαν αρκετό περίσσευμα από χαρτάκια δηλαδή τριπλά και τετραπλά
τα πετούσαν στον αέρα ...τα έκαναν μουνταρία στους υπόλοιπους
που μουντάρανε για να μαζέψουν όσα περισσότερα μπορούσαν.
Δεν έλειπαν τα σπρωξίματα και οι φωνές.
πίσω στα παλιά