Έμπαινε η άνοιξη καλυτέρευε ο καιρός και τα σκαμνάκια άρχιζαν να βγαίνουν
στον δρόμο με τις γυναίκες για να μαζέψουν ήλιο όπως έλεγαν.
Επιτέλους να φύγει η υγρασία από τα δωμάτια και η γνώριμη μυρουδιά
της μούχλας.
Πρίν από το Πάσχα και ένα φρεσκάρισμα στο δωμάτιο με την πατανόβουρτσα
αλλά και έξω τα παρτέρια της αυλής ασβέστωμα...την μάντρα...τις άκρες
στο πεζοδρόμιο.
Το παιχνίδι στην αλάνα κρατούσε περισσότερο με αποτέλεσμα τα γράμματα
να τα φορτώνεις στον κόκορα όπως έλεγαν οι μεγάλοι.
Οι πλανόδιοι έκαναν εμφάνιση διαλαλώντας την τέχνη τους....
παπλωματάς....γανωματής....μπογιατζής....ακονιστής.....μπαλωματής...παλιατζής.
Έψαχναν για το μεροκάματο και το εύρισκαν στις γειτονιές....δεν χαλούσαν
το χατίρι ....
"....έχω τόσα θα σου βάλω και να φάς..."
Όταν έφιαχνε ο καιρός έφιαχνε και η διάθεση υπήρχε αισιοδοξία.
Ήταν και η εποχή των μετακομίσεων όπως και ο Σεμπτέβρης.
Έγινα μαθός γιατί ήμουνα παθός....
Δεν έμενε ξενοίκιαστη κάμαρα ....υπήρχε ζήτηση... η Αθήνα είχε τραβηχτικό...
Άφηναν τα χωριά και ερχόντουσαν για καλύτερη ζωή όπως έλεγαν
μακριά από την λάσπη και την κοπριά.
Δεν ήταν εύκολα όμως τα πράγματα...
Άλλοι πήγαιναν αλλού για μικρότερο νοίκι....
Τέλος πάντων πίσω στην άνοιξη στην γειτονιά τότε που υπήρχαν και δέντρα
έξω στο πεζοδρόμιο...
Πίσω από το σπίτι οι αρχαίες πέτρες χορταριασμένες και λαμπερές από τον ήλιο
και η τσακαλοπαρέα απορροφημένη στα παιχνίδια....
"....πού είσαι καλέεεε;"έβγαζε από το παράθυρο το κεφάλι η μάνα και φώναζε....
"....εδώ στα αρχαίαααα άσε με ακόμα λίγο...."
Αυτό το ακόμα λίγο ήταν το σλόγκαν....
πίσω στα παλιά