Ο Άγγελος από τα Εξάρχεια ανακάλυψε κάτι πολύ ενδιαφέρον
![]()
Το παρακάτω μου έγραψε ο Άγγελος από τα Εξάρχεια, του οποίου είναι και οι φωτογραφίες.
1ο Νεκροταφείο Αθηνών 13.1.2014... Ανάμεσα στους υπερπολυτελείς και υπερμεγέθεις, με πεντελικό μάρμαρο και διακοσμημένους με εκπληκτικά αγάλματα Ελλήνων και ξένων γλυπτών, τάφους των κάθε λογής και εποχής επωνύμων, πολιτικών, στρατιωτικών, τραπεζιτών, παπάδων, εφοπλιστών και λοιπών μεγαλόσχημων παραγόντων της ψωροκώσταινας, και δίπλα σε ένα κυπαρίσσι που ακούμπησα να ξεκουραστώ, είδα εντελώς τυχαία έναν λιτό τάφο, με έναν απλό μαρμάρινο σταυρό και μια μικρή πλάκα μπροστά του στο χώμα, μισοσκεπασμένη από πευκοβελόνες, που καθάρισα λίγο εγώ, ενός μεγάλου Έλληνα, του Κωνσταντίνου Κανάρη... Η πλάκα τα λέει όλα, παρ'όλο που είναι τόσο μικρή που δεν χωράει ολόκληρες τις λέξεις... Υ.Γ. Για το ποιος ήταν ο Κανάρης και π.χ. πόσες φορές διετέλεσε πρωθυπουργός και πόσα προσέφερε στην Ελλάδα: [via bookia] Ο Κωνσταντίνος Κανάρης, Έλληνας ατρόμητος πυρπολητής κατά την Επανάσταση του 1821, ναύαρχος, υπουργός και πρωθυπουργός της Ελλάδας, γεννήθηκε, κατά δική του μαρτυρία που υπάρχει καταγραμμένη στο ημερολόγιό του, «τώρα περνάμε από τη γενέτειρά μου την Πάργα», το Σεπτέμβριο του 1790 στην Πάργα της Ηπείρου και πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου 1877, ενώ ήταν πρωθυπουργός της οικουμενικής κυβερνήσεως. Τάφηκε δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Λαζάρου, λίγα μέτρα από την είσοδο του Α'Νεκροταφείου στην Αθήνα. Βιογραφία Το πραγματικό του όνομα ήταν Κωνσταντής Νικολάου Σπηλιωτέας και σύμφωνα με το Γεώργιο Βρέλλη, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στα Ψαρά, σε ηλικία 15 ετών. Πατέρας του ήταν ο Μικές, ναυτικός και δημογέροντας των Ψαρών, γνωστός ως Κανάργιος ή Κανάριος, μητέρα του η Μαρία και είχε δυο αδέλφια τον Αναγνώστη και το Γεώργιο. Έμεινε ορφανός από τον ναυτικό πατέρα του σε νεαρή ηλικία και ο ίδιος αφού έμαθε λίγα γράμματα, ακολούθησε ως μούτσος το ναυτικό επάγγελμα, στο μπρίκι του θείου του Δημήτρη Μπουρέκα ή Βουρέκα, και ταξίδευε σ'όλες τις ελληνικές θάλασσες. Στην Αίγινα το 1825, την εποχή που η Μπουμπουλίνα έχανε τη ζωή της στις Σπέτσες, κινδύνευσε να σκοτωθεί στη διάρκεια μια οικογενειακής διαμάχης. Προεπαναστατική δράση Το 1807, όταν βρέθηκε στα βόρεια του Ιονίου, μετέφερε στη Λευκάδα Ηπειρώτες και Σουλιώτες για να πολεμήσουν τον Αλή πασά. Μετά το θάνατο του θείου του το 1810, με δικό του πλέον το καράβι, βρέθηκε στην Οδησσό της Ρωσίας, όπου έμαθε για τη Φιλική Εταιρεία και τους σκοπούς της. Μόλις κηρύχτηκε η Επανάσταση, κατατάχτηκε αμέσως ως πυρπολητής, [μπουρλοτιέρης], στο στόλο του Νικολή Αποστόλη, επηρεασμένος από το κατόρθωμα του Παπανικολή στην Ερεσό το Μάϊο του 1821 και έγινε ένας από τους ικανότερους μπουρλοτιέρηδες. Πολεμική δράση Τη νύχτα της 6ης προς την 7η Ιουνίου 1822, μαζί με τον Πιπίνο μπήκε κρυφά στο λιμάνι της Χίου και πυρπόλησε τη ναυαρχίδα του τουρκικού στόλου και κατά την πυρπόληση σκοτώθηκε ο Τούρκος ναύαρχος Καρά Αλή, από την πτώση ενός αναμμένου καταρτιού, που τον χτύπησε στο κεφάλι και παράλληλα να τη βυθίσει με όλο της το πλήρωμα, περίπου δύο χιλιάδες άντρες. Ο Άγγλος ιστορικός της επανάστασης Τόμας Γκόρντον γράφει ότι ἡ πράξη αυτή ήταν ένα «από τα πιο καταπληκτικά στρατιωτικά κατορθώματα που αναφέρει η ιστορία». Στις 22 Οκτωβρίου 1822 μαζί με το Βρατσάνο, ανατίναξε την αντιναυαρχίδα «Ριάλα Γεμισί» που βρισκόταν στο στενό ανάμεσα στην Τένεδο και την Τρωάδα και προκάλεσε το θάνατο του ναύαρχου Κακλαμάν Μεχμέτ πασά και 800 μελών του πληρώματος, ενώ ο υπόλοιπος στόλος κρύφτηκε αμέσως στα Δαρδανέλια. Τον Αύγουστο του 1824 έκαψε τουρκική φρεγάδα κοντά στη Σάμο, όπου σκοτώθηκαν 600 άντρες, ενώ στη συνέχεια λίγο μια κορβέτα στη Μυτιλήνη, παίρνοντας έτσι εκδίκηση για την καταστροφή της Κάσου και των Ψαρών. Στις 10 Αυγούστου 1825, στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο, με ρωσική σημαία και χωρίς τους συνοδούς του, Κριεζή, Βώκο και Μπούτη, επιχείρησε να κάψει 60 πολεμικά και περίπου 180 φορτηγά πλοία, που ήταν έτοιμα να μεταφέρουν στρατό στην Ελλάδα, όμως απέτυχε, λόγω της αλλαγής του ανέμου. Στάλθηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια το 1831, για να καταστείλει την ανταρσία στην Ύδρα και τον Πόρο. Με την εγκαθίδρυση της βασιλείας, ο Όθωνας τον επανέφερε στο Ναυτικό και έφτασε μέχρι το βαθμό του υποναύαρχου. Πολιτική δράση Πήρε ενεργό μέρος στην πολιτική ζωή της ελεύθερης Ελλάδος, το 1827 αντιπροσώπευσε τα Ψαρά στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, το 1828 ήταν φρούραρχος Μονεμβασιάς, ενώ όταν ήρθε ο Ιωάννης Καποδίστριας, τον διόρισε αρχηγό μοίρας του ελληνικού στόλου. Μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια αποσύρθηκε και έμεινε στην Ερμούπολη της Σύρου και αργότερα ο Όθωνας τον διόρισε το 1843 γερουσιαστή και ναύαρχο του Ελληνικού στόλου. Υπουργός Έγινε γερουσιαστής, το 1843 υπουργός Ναυτικών, όπως και το Μάιο του 1854 όταν τοποθετήθηκε στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου. Γύρω του συγκέντρωσε περί το 1860, φιλελεύθερους νέους που δε συμπαθούσαν τη βασιλεία και τον Όθωνα, ο οποίος το 1862 του ανέθεσε το σχηματισμό κυβερνήσεως, όμως κατέθεσε την εντολή καθώς ο βασιλιάς δε δεχόταν τα πρόσωπα που του πρότεινε. Τότε προσχώρησε στην αντιπολίτευση και πήρε μέρος στην έξωση του Όθωνα. Λίγο αργότερα, ανέλαβε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Ρούφου και έκτοτε αποσύρθηκε από την πολιτική με τον τίτλο του ναυάρχου. Τέλος το 1877 μετά από λαϊκή απαίτηση, ανέλαβε και σχημάτισε οικουμενική κυβέρνηση, για να διεκδικήσει τα εθνικά δίκαια, ύστερα από τις συνθήκες που δημιούργησε ο Ρωσοτουρκικός Πόλεμος. Πρωθυπουργός Διατέλεσε πρωθυπουργός: *από τις 16 Φεβρουαρίου 1844 ως τις 30 Μαρτίου 1844, [διαδέχθηκε τον Ανδρέα Μεταξά και παρέδωσε στον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο ], από τις 15 Οκτωβρίου 1848 ως 12 Δεκεμβρίου 1849, [διαδέχθηκε τον Γεώργιο Κουντουριώτη και παρέδωσε στον Αντώνιο Κριεζή], από τις 5 Μαρτίου 1864 ως τις 16 Απριλίου 1864, [διαδέχθηκε τον Δημήτριο Βούλγαρη και παρέδωσε στον Ζηνόβιο Βάλβη], από τις 26 Ιουλίου 1864 ως τις 9 Φεβρουαρίου 1865, [διαδέχθηκε το Ζηνόβιο Βάλβη και παρέδωσε στον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο], από τις 26 Μαΐου 1877 ως τη 2α Σεπτεμβρίου 1877, [επικεφαλής οικουμενικής κυβερνήσεως, ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά, η οποία στηρίχθηκε από τους τότε πολιτικούς αρχηγούς, Χαρίλαο Τρικούπη, Δηλιγιάννη, Θρασύβουλο Ζαΐμη, Αλέξανδρο Κουμουνδούρο, διαδέχθηκε και παρέδωσε στον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο.],
![]()
Στην Αθήνα έμενε στην συνοικία της Κυψέλης.
![]()
Στη θέση του σπιτιού του στην οδό Κυψέλης 56, έχει κτισθεί πολυκατοικία, στην οποία υπάρχει εντοιχισμένη μαρμάρινη επιγραφή, ενώ στην οδό Ζακύνθου έκτισε την Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, που σώζεται.
Πηγή: www.lifo.gr
Το παρακάτω μου έγραψε ο Άγγελος από τα Εξάρχεια, του οποίου είναι και οι φωτογραφίες.
1ο Νεκροταφείο Αθηνών 13.1.2014... Ανάμεσα στους υπερπολυτελείς και υπερμεγέθεις, με πεντελικό μάρμαρο και διακοσμημένους με εκπληκτικά αγάλματα Ελλήνων και ξένων γλυπτών, τάφους των κάθε λογής και εποχής επωνύμων, πολιτικών, στρατιωτικών, τραπεζιτών, παπάδων, εφοπλιστών και λοιπών μεγαλόσχημων παραγόντων της ψωροκώσταινας, και δίπλα σε ένα κυπαρίσσι που ακούμπησα να ξεκουραστώ, είδα εντελώς τυχαία έναν λιτό τάφο, με έναν απλό μαρμάρινο σταυρό και μια μικρή πλάκα μπροστά του στο χώμα, μισοσκεπασμένη από πευκοβελόνες, που καθάρισα λίγο εγώ, ενός μεγάλου Έλληνα, του Κωνσταντίνου Κανάρη... Η πλάκα τα λέει όλα, παρ'όλο που είναι τόσο μικρή που δεν χωράει ολόκληρες τις λέξεις... Υ.Γ. Για το ποιος ήταν ο Κανάρης και π.χ. πόσες φορές διετέλεσε πρωθυπουργός και πόσα προσέφερε στην Ελλάδα: [via bookia] Ο Κωνσταντίνος Κανάρης, Έλληνας ατρόμητος πυρπολητής κατά την Επανάσταση του 1821, ναύαρχος, υπουργός και πρωθυπουργός της Ελλάδας, γεννήθηκε, κατά δική του μαρτυρία που υπάρχει καταγραμμένη στο ημερολόγιό του, «τώρα περνάμε από τη γενέτειρά μου την Πάργα», το Σεπτέμβριο του 1790 στην Πάργα της Ηπείρου και πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου 1877, ενώ ήταν πρωθυπουργός της οικουμενικής κυβερνήσεως. Τάφηκε δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Λαζάρου, λίγα μέτρα από την είσοδο του Α'Νεκροταφείου στην Αθήνα. Βιογραφία Το πραγματικό του όνομα ήταν Κωνσταντής Νικολάου Σπηλιωτέας και σύμφωνα με το Γεώργιο Βρέλλη, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στα Ψαρά, σε ηλικία 15 ετών. Πατέρας του ήταν ο Μικές, ναυτικός και δημογέροντας των Ψαρών, γνωστός ως Κανάργιος ή Κανάριος, μητέρα του η Μαρία και είχε δυο αδέλφια τον Αναγνώστη και το Γεώργιο. Έμεινε ορφανός από τον ναυτικό πατέρα του σε νεαρή ηλικία και ο ίδιος αφού έμαθε λίγα γράμματα, ακολούθησε ως μούτσος το ναυτικό επάγγελμα, στο μπρίκι του θείου του Δημήτρη Μπουρέκα ή Βουρέκα, και ταξίδευε σ'όλες τις ελληνικές θάλασσες. Στην Αίγινα το 1825, την εποχή που η Μπουμπουλίνα έχανε τη ζωή της στις Σπέτσες, κινδύνευσε να σκοτωθεί στη διάρκεια μια οικογενειακής διαμάχης. Προεπαναστατική δράση Το 1807, όταν βρέθηκε στα βόρεια του Ιονίου, μετέφερε στη Λευκάδα Ηπειρώτες και Σουλιώτες για να πολεμήσουν τον Αλή πασά. Μετά το θάνατο του θείου του το 1810, με δικό του πλέον το καράβι, βρέθηκε στην Οδησσό της Ρωσίας, όπου έμαθε για τη Φιλική Εταιρεία και τους σκοπούς της. Μόλις κηρύχτηκε η Επανάσταση, κατατάχτηκε αμέσως ως πυρπολητής, [μπουρλοτιέρης], στο στόλο του Νικολή Αποστόλη, επηρεασμένος από το κατόρθωμα του Παπανικολή στην Ερεσό το Μάϊο του 1821 και έγινε ένας από τους ικανότερους μπουρλοτιέρηδες. Πολεμική δράση Τη νύχτα της 6ης προς την 7η Ιουνίου 1822, μαζί με τον Πιπίνο μπήκε κρυφά στο λιμάνι της Χίου και πυρπόλησε τη ναυαρχίδα του τουρκικού στόλου και κατά την πυρπόληση σκοτώθηκε ο Τούρκος ναύαρχος Καρά Αλή, από την πτώση ενός αναμμένου καταρτιού, που τον χτύπησε στο κεφάλι και παράλληλα να τη βυθίσει με όλο της το πλήρωμα, περίπου δύο χιλιάδες άντρες. Ο Άγγλος ιστορικός της επανάστασης Τόμας Γκόρντον γράφει ότι ἡ πράξη αυτή ήταν ένα «από τα πιο καταπληκτικά στρατιωτικά κατορθώματα που αναφέρει η ιστορία». Στις 22 Οκτωβρίου 1822 μαζί με το Βρατσάνο, ανατίναξε την αντιναυαρχίδα «Ριάλα Γεμισί» που βρισκόταν στο στενό ανάμεσα στην Τένεδο και την Τρωάδα και προκάλεσε το θάνατο του ναύαρχου Κακλαμάν Μεχμέτ πασά και 800 μελών του πληρώματος, ενώ ο υπόλοιπος στόλος κρύφτηκε αμέσως στα Δαρδανέλια. Τον Αύγουστο του 1824 έκαψε τουρκική φρεγάδα κοντά στη Σάμο, όπου σκοτώθηκαν 600 άντρες, ενώ στη συνέχεια λίγο μια κορβέτα στη Μυτιλήνη, παίρνοντας έτσι εκδίκηση για την καταστροφή της Κάσου και των Ψαρών. Στις 10 Αυγούστου 1825, στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο, με ρωσική σημαία και χωρίς τους συνοδούς του, Κριεζή, Βώκο και Μπούτη, επιχείρησε να κάψει 60 πολεμικά και περίπου 180 φορτηγά πλοία, που ήταν έτοιμα να μεταφέρουν στρατό στην Ελλάδα, όμως απέτυχε, λόγω της αλλαγής του ανέμου. Στάλθηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια το 1831, για να καταστείλει την ανταρσία στην Ύδρα και τον Πόρο. Με την εγκαθίδρυση της βασιλείας, ο Όθωνας τον επανέφερε στο Ναυτικό και έφτασε μέχρι το βαθμό του υποναύαρχου. Πολιτική δράση Πήρε ενεργό μέρος στην πολιτική ζωή της ελεύθερης Ελλάδος, το 1827 αντιπροσώπευσε τα Ψαρά στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, το 1828 ήταν φρούραρχος Μονεμβασιάς, ενώ όταν ήρθε ο Ιωάννης Καποδίστριας, τον διόρισε αρχηγό μοίρας του ελληνικού στόλου. Μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια αποσύρθηκε και έμεινε στην Ερμούπολη της Σύρου και αργότερα ο Όθωνας τον διόρισε το 1843 γερουσιαστή και ναύαρχο του Ελληνικού στόλου. Υπουργός Έγινε γερουσιαστής, το 1843 υπουργός Ναυτικών, όπως και το Μάιο του 1854 όταν τοποθετήθηκε στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου. Γύρω του συγκέντρωσε περί το 1860, φιλελεύθερους νέους που δε συμπαθούσαν τη βασιλεία και τον Όθωνα, ο οποίος το 1862 του ανέθεσε το σχηματισμό κυβερνήσεως, όμως κατέθεσε την εντολή καθώς ο βασιλιάς δε δεχόταν τα πρόσωπα που του πρότεινε. Τότε προσχώρησε στην αντιπολίτευση και πήρε μέρος στην έξωση του Όθωνα. Λίγο αργότερα, ανέλαβε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Ρούφου και έκτοτε αποσύρθηκε από την πολιτική με τον τίτλο του ναυάρχου. Τέλος το 1877 μετά από λαϊκή απαίτηση, ανέλαβε και σχημάτισε οικουμενική κυβέρνηση, για να διεκδικήσει τα εθνικά δίκαια, ύστερα από τις συνθήκες που δημιούργησε ο Ρωσοτουρκικός Πόλεμος. Πρωθυπουργός Διατέλεσε πρωθυπουργός: *από τις 16 Φεβρουαρίου 1844 ως τις 30 Μαρτίου 1844, [διαδέχθηκε τον Ανδρέα Μεταξά και παρέδωσε στον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο ], από τις 15 Οκτωβρίου 1848 ως 12 Δεκεμβρίου 1849, [διαδέχθηκε τον Γεώργιο Κουντουριώτη και παρέδωσε στον Αντώνιο Κριεζή], από τις 5 Μαρτίου 1864 ως τις 16 Απριλίου 1864, [διαδέχθηκε τον Δημήτριο Βούλγαρη και παρέδωσε στον Ζηνόβιο Βάλβη], από τις 26 Ιουλίου 1864 ως τις 9 Φεβρουαρίου 1865, [διαδέχθηκε το Ζηνόβιο Βάλβη και παρέδωσε στον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο], από τις 26 Μαΐου 1877 ως τη 2α Σεπτεμβρίου 1877, [επικεφαλής οικουμενικής κυβερνήσεως, ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά, η οποία στηρίχθηκε από τους τότε πολιτικούς αρχηγούς, Χαρίλαο Τρικούπη, Δηλιγιάννη, Θρασύβουλο Ζαΐμη, Αλέξανδρο Κουμουνδούρο, διαδέχθηκε και παρέδωσε στον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο.],
Στην Αθήνα έμενε στην συνοικία της Κυψέλης.
Στη θέση του σπιτιού του στην οδό Κυψέλης 56, έχει κτισθεί πολυκατοικία, στην οποία υπάρχει εντοιχισμένη μαρμάρινη επιγραφή, ενώ στην οδό Ζακύνθου έκτισε την Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, που σώζεται.
Πηγή: www.lifo.gr