Ωραίο δίπατο σπίτι με ξύλινη εσωτερική σκάλα οικιακή βοηθό...
Δεν είχε πολλά η γειτονιά...άσε που οι πρόσφυγοι όπως τους έλεγαν με τις παράγκες και τα πρόχειρα σπιτάκια χαλούσαν την εικόνα.
Όταν έπεσαν οι παράγκες και σουλουπώθηκαν τα σπιτάκια με κόπο και ιδρώτα
κάπως έφιαξαν οι σχέσεις πλούσιων και φτωχών.
Έδειχναν κατανόηση και έδιναν ότι τους ήταν περιττό...
Είχαν παιδιά και αυτοί ...είχαν την οικονομική άνεση της ανανέωσης των ρούχων τους.
Καλοί πελάτες του Μούγερ...του Λαμπρόπουλου...του Δραγώνα στα παιδικά τμήματα με την εξαιρετική ποιότητα και την υψηλή τιμή.
Τα παλιά παιδικά ρούχα τα μοιράζανε στην γειτονιά...
Δηλαδή η των δημοσίων σχέσεων γειτόνισα αναλάμβανε αυτό το έργο
να βρεί τα μπόγια των παιδιών που θα τα έδινε.
Οι τιράντες βοήθησαν πολύ εκείνα τα χρόνια...
Έπαιρνες δώρο το παλιό παντελόνι που ήταν και φιρμάτο και για να μην σου πέφτει στο παιχνίδι και γελάνε τα κορίτσια σου έβαζαν τιράντες και στο έφερναν μέχρι το σαγόνι...
Η αλληλεγγύη στην γειτονιά ήταν κανόνας...
Οι φτωχοί βοηθούσαν τους φτωχότερους...υπήρχαν βαθμίδες ...
Ήταν και κάποιες οικογένειες που δεν είχαν ούτε πετρέλαιο να ανάψουν την γκαζιέρα αλλά και κάτι να ρίξουν στην κατσαρόλα.
Δεν είναι υπερβολή...
Τα μεσημέρια έβλεπες τις νοικοκυρές με πιάτα να πηγαινοέρχονται στην γειτονιά.
Δεν ξεχνώ το αμπαλάζ...βαθύ πιάτο με το φαϊ και πάνω σκεπασμένο με άλλο άδειο και τα δύο μαζί τυλιγμένα με πετσέτα φαγητού παστρικά πλυμένη και σιδερωμένη και δεμένη φιόγκο...
Χτυπούσαν την πόρτα της κάμαρας το έδιναν μαζί με συμβουλή....
"...να το φάτε τώρα που είναι ζεστό..."
Και η συνηθισμένη απάντηση....
"...ο Θεός να σ΄έχει καλά παιδί μου..."
Και η αλήθεια είναι ότι Αυτός μανατζάριζε τα πράγματα γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς επέζησε ο κοσμάκης στις αυλές των θαυμάτων.
πίσω στα παλιά