Το πλύσιμο των δοντιών παλιά με οδοντόβουρτσα και οδοντόκρεμα δεν ήταν
στην ημερήσια διάταξη.
Ειδικά οι μεγαλύτεροι δεν είχαν σχέση με αυτό το άθλημα...αλατόνερο
και δώστου με το δάχτυλο να τρίβουν τα ούλα για να σφίγγουν και να κρατάνε
τα δόντια.
Έλα όμως που αυτά δεν κρατιόντουσαν με τίποτα...
Δεν ήταν και εύκολα τα πράγματα με το τσίγκινο νιπτηράκι έξω από το δωμάτιο.
Έπερνες την πετσέτα στην πλάτη και προσπαθούσες με ελάχιστο νερό
να ξυπνήσεις.
"...νίφτηκες...τελείωνε...περιμένουν κι άλλοι..."
Τέλος πάντων η οδοντόκρεμα άρχισε να μπαίνει για τα καλά στα σπίτια
και την εύρισκες στο μπακάλικο...στον ψιλικατζή...στο περίπτερο.
Φυσικά εννοώ την ΚΟΛΥΝΟΣ αντιπρόσωπος ο ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ...
δώσε και εμένα μπάρμπα.
Μονοπώλιο σχεδόν...
Η ΚΟΛΓΚΕΪΤ προσπάθησε να πάρει μερίδιο από την αγορά...δώστου
και αυτή διαφήμιση με το ΓΚΑΡΝΤΟΛ που περιείχε ένα συστατικό
για να δαγκώνεις λαμαρίνες...έτσι ακουγότανε.
Κίτρινο χρώμα η ΚΟΛΥΝΟΣ κόκκινο κουτί η ΚΟΛΓΚΕΪΤ και στο τόνιζε
στην διαφήμιση για ευκολία στους μη γνωρίζοντες γραφή και ανάγνωση
και δεν ήταν λίγοι.
Μάχη διαφημιστική σώμα με σώμα....
Αποτέλεσμα....νίκησε μετά από καιρό η ΚΟΛΓΚΕΪΤ αλλά ίδρωσε...
Πήγαινε ο πελάτης λοιπόν στον ψιλικατζή και ζητούσε μια ΚΟΛΥΝΟΣ...
ΚΟΛΓΚΕΪΤ.
Είχε ταυτιστεί με την λέξη οδοντόκρεμα.
πίσω στα παλιά