Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Είναι πλούσια η ιστορία των τζαμιών στην Αθήνα, η οποία διέθετε αρκετά στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Συζητήσεις, αναστηλώσεις, κατεδαφίσεις, καταγραφές και προβληματισμοί σημειώνονται συχνά πυκνά τα τελευταία περίπου 190 χρόνια. Κάτι τέτοιο συνέβη και τον Νοέμβριο του 1932, όχι όμως για λόγους αισθητικούς, αρχιτεκτονικούς ή θρησκευτικούς αλλά για λόγους τουριστικούς! Αιτία η επίσκεψη, έναν χρόνο νωρίτερα, της γυναίκας ενός σημαίνοντος πασά της Αιγύπτου που ήρθε στη χώρα μας για τα θεραπευτικά λουτρά της Υπάτης.
Το ταξίδι εκείνο πολύ είχε προβληματίσει την ηλικιωμένη Αιγύπτια, η οποία εξέφραζε αντιρρήσεις διότι φοβόταν μην πάθει κάτι σε ξένη χώρα και δεν θα είχαν τρόπο να την κηδεύσουν αφού δεν υπήρχε τζαμί. Ανησυχούσε επίσης διότι πίστευε πως σύμφωνα με τη θρησκεία της δεν θα μπορούσε να ταριχευθεί για ταξίδι εάν πέθαινε σε ξένη χώρα. Τελικά όμως πείσθηκε από τους οικείους της, ήρθε στην Ελλάδα, απόλαυσε τα λουτρά και επέστρεψε τρισευτυχισμένη στην πατρίδα της. Αλλά στους Έλληνες υπευθύνους του αρτισύστατου Οργανισμού Τουρισμού έμεινε ο προβληματισμός για τη δημιουργία ενός τζαμιού στην Αθήνα.
Όπως ανέφερε ο Τύπος, μόνον το 1932 επισκέφτηκαν την ελληνική πρωτεύουσα «επτά χιλιάδες Αιγύπτιοι τουρισταί και μας άφησαν τόσο χρήμα», ενώ την επόμενη χρονιά αναμένονταν ακόμη περισσότεροι. Μαγεύονταν από το κλίμα και τη φιλοξενία.

 Εξάλλου, δήλωναν οι ίδιοι οι επισκέπτες πως μόνον στην Ελλάδα δεν γελούσαν εις βάρος τους διότι φορούσαν κελεμπία και κόκκινο φέσι! Και αφού οι Γάλλοι είχαν κτίσει τζαμί στο Παρίσι, 

ο Οργανισμός Τουρισμού άρχισε πυρετώδη αλληλογραφία με τον Δήμο Αθηναίων για την ανέγερση τζαμιού και στην Αθήνα. Ζητούσε δε μόνον το οικόπεδο, αφού Έλληνες ομογενείς της Αιγύπτου αναλάμβαναν τα περαιτέρω. Πάντως, αποτέλεσμα δεν υπήρξε διότι θα το γνωρίζαμε.