Για πες μας λοιπόν για τη γειτονιά σου.
Τα πρώτα χρόνια της εφηβείας κατηφορίζαμε από Φωκίωνος Νέγρη μέχρι που φτάσαμε κάποια στιγμή στην Πατησίων. Ενδιάμεσα υπήρχαν πολλά στέκια, σφαιριστήρια και καφενεία που συχνάζαμε. Μετά βγήκαμε στην Πατησίων και αρχίσαμε το πάνω κάτω. Την ανακαλύπταμε σιγά-σιγά. Τότε η Πατησίων είχε πολλούς καλοκαιρινούς και χειμερινούς κινηματογράφους που πηγαίναμε . Πέρασα από το 2ο γυμνάσιο που ήταν στην Χέυδεν , το 5ο στην Τοσίτσα και Τσαμαδού, τελείωσα μετά βασάνων και κόπων στον Τοιχόπουλο στην Κύπρου, στην πλατεία Αμερικής. Πολλά κορίτσια, μεγάλες παρέες. Σύχναζα πολύ σ’ ένα μπαράκι στη Σκαραμαγκά, ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης σαν αυτά τα αμερικάνικα που βλέπουμε στις ταινίες. Τραπέζια με πορτατίφ, μεγάλη πίστα που χορεύουν τα ζευγάρια κ.τ.λ. Κλαμπ τότε λέγαμε,μιλάω για τη δεκαετία του 50-60 μέρη στα οποία πήγαινε η νεολαία έπαιρνε ένα ποτό, καθαρό και βάζανε δισκάκια 45 στροφών με μπλουζ και ροκ εν ρολ και χορεύαμε. Αυτό ήταν όλο! Στο green park επίσης είχε ένα υπόγειο από κάτω, που ρημάζει τώρα όπως και πολλοί άλλοι χώροι στην Πατησίων. Το χειμώνα το υπόγειο αυτό γινόταν κλαμπάκι, μιλάμε για χώρο των 80-100 ατόμων και περνούσαμε καλά. Μέσα λοιπόν στο πάρκο υπήρχαν και 2 αναψυκτήρια, το ένα εκ των οποίων το άλσος του Οικονομίδη λεγόταν, τα οποία λειτουργούσαν τα καλοκαίρια. Στην πορεία ανακαλύψαμε το au revoir όπου συχνάζαμε πολύ. Στην Θάσου υπήρχε ένα ακόμα που λεγόταν Μπαρίνο. Και εκεί έβγαινα. Έπειτα ένα καλοκαιρινό σινεμά που έγινε μετά το μπαρ Κάμελοτ με εσωτερική αυλή. Τι να λέμε τώρα την Πατησίων άμα την πάρουμε στενό με στενό έχει ιστορία και δική μου κυρίως. Μετά στο πολυτεχνείο στο 4ο έτος (γιατί πρώτα ήμουν στην Θεσσαλονίκη) στο Μετσόβιο. Τις κενές ώρες που δεν είχα μάθημα πηγαίναμε στον κήπο του Μουσείου για καφέ. Μέχρι αρχές του ‘60 έμεινα στην Κυψέλη, αλλά παρόλο αυτά συνέχισα να έχω επαφή με την περιοχή.
Όμορφες αναμνήσεις έχεις από τότε, ήρεμες…
Ήταν μια πιο ήρεμη κατάσταση χωρίς το πρόβλημα των ναρκωτικών, χωρίς ρατσισμό. Τότε τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά και πιο αθώα. Ήταν μια αθώα εποχή. Κάποια από τις φορές που πήγα στη Νέα Υόρκη έκανα εκεί μια παράσταση που λέγεται” αχ πατρίδα μου γλυκιά”, έχω λοιπόν μια λήψη στην 5η λεωφόρο που τελείωνε στην άκρη του «νησιού» στο Μανχάταν που ήταν οι δίδυμοι πριν πέσουν. Η 5η λεωφόρος λοιπόν που πάει από τον βορά στον νότο έχει τον ίδιο προσανατολισμό και την ίδια αίσθηση φωτός που έχει η Πατησίων το απόγευμα. Η μεν Πατησίων βλέπει την ακρόπολη. Κάποτε περπατάγαμε την Πατησίων και την μέρα και την νύχτα. Καμία αίσθηση κινδύνου!
Η ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΖΕΙ