Ήταν ηλιόλουστο εκείνο το πρώτο κυριακάτικο πρωινό του Οκτώβρη. Θερινή ανάμνηση στο χαμόγελο του ήλιου, φθινοπωριάτικη δροσούλα στ'απαλό βοριαδάκι.
Η καρδιά μας μας έφερε στην περιοχή της Ακρόπολης. Κατηφορίζουμε την Διονυσίου Αρεοπαγίτου κι αποφασίζουμε ν'ανηφορίσουμε στην Πνύκα.
Η Πνύκα που κρατά τις μνήμες της από την προϊστορική εποχή της πόλης, που στη μυθολογία συνδέθηκε με τη μάχη των Αμαζόνων κατά του Θησέα και των Ελλήνων.
Η Πνύκα που κρατά τις μνήμες της από την προϊστορική εποχή της πόλης, που στη μυθολογία συνδέθηκε με τη μάχη των Αμαζόνων κατά του Θησέα και των Ελλήνων.
Η ύστατη προσπάθεια του μητριαρχικού κόσμου να διατηρήσει τη δυναμική, την αίγλη και το κύρος του, η ύστατη αντίστασή του στην πατριαρχική τάξη πραγμάτων.
Παρατηρούμε το ναό του Πάνα στα ριζά του λόφου, χωμένος λες σαν σε σπηλιά μέσα στα βράχια. Πευκόφυτος τούτος ο βραχώδης λόφος. Ανηφορίζουμε αργά στο αρχαίο μονοπάτι. Η κορφή του λόφου βραχώδης και φαλακρή. Ο ναός του Δία κι ο λαξευμένος βράχος... διακρίνονται ακόμα οι πτυχές όπου οι αρχαίοι μας πρόγονοι τοποθετούσαν τ'αναθήματα τους.
Εδώ λειτούργησε η εκκλησία του δήμου από τον 6ο ως τον 4ο αιώνα π.χ., ο κορυφαίος θεσμός της αθηναϊκής δημοκρατίας. Βήμα ρήτορος και τις βούλεται αγορεύειν;
Παρατηρούμε το ναό του Πάνα στα ριζά του λόφου, χωμένος λες σαν σε σπηλιά μέσα στα βράχια. Πευκόφυτος τούτος ο βραχώδης λόφος. Ανηφορίζουμε αργά στο αρχαίο μονοπάτι. Η κορφή του λόφου βραχώδης και φαλακρή. Ο ναός του Δία κι ο λαξευμένος βράχος... διακρίνονται ακόμα οι πτυχές όπου οι αρχαίοι μας πρόγονοι τοποθετούσαν τ'αναθήματα τους.
Εδώ λειτούργησε η εκκλησία του δήμου από τον 6ο ως τον 4ο αιώνα π.χ., ο κορυφαίος θεσμός της αθηναϊκής δημοκρατίας. Βήμα ρήτορος και τις βούλεται αγορεύειν;
Η αθηναϊκή δημοκρατία, η πόλη-κράτος της αρχαιότητας που γέννησε την άμεση δημοκρατία.
’μεση δημοκρατία ή ανάπηρη δημοκρατία; Ένα αμεσοδημοκρατικό πολίτευμα σ'ένα κοινωνικό καθεστώς πατριαρχίας και δουλοκτησίας πόσο πραγματικά δημοκρατικό μπορεί να ήταν; Οι γυναίκες αποκλεισμένες από την δημόσια ζωή, στερημένες δικαιωμάτων. Τα μόνα πεδία δράσης τους, η οικία και η θρησκεία. Οι δε δούλοι, θλιβερά υποχείρια, στερημένοι ακόμα και στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς δεν λογίζονταν καν άνθρωποι.
Βολτάρουμε στον λόφο κατηφορίζοντας προς την έξοδο του χώρου. Απέναντί μας το Αστεροσκοπείο κι η εκκλησιά της αγίας Μαρίνας. Εδώ που κάποτε λατρευόταν ο Δίας, τώρα λατρεύεται μια αγία του Χριστιανισμού, μια μεγαλομάρτυρας. ’λλη εποχή, άλλα ήθη, άλλη θρησκεία.
Περπατάμε στον παράπλευρο δρόμο θαυμάζοντας τα παλιά αθηναίικα σπίτια και φανάρια, μνήμες της παλιάς Αθήνας. Επιστρέφουμε στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ανεβαίνουμε και καθόμαστε στο μπαλκόνι πρώτου ορόφου καφετέριας.
Απέναντί μας, οι δυο κυρίαρχοι λόφοι της πόλης μας, ο λόφος του Λυκαβηττού με το εκκλησάκι του Αι Γιώργη, λευκή κουκίδα σε πράσινο φόντο κι ο λόφος της Ακρόπολης, ακόμα πιο κοντά μας. Διακρίνουμε καθαρά τα προπύλαια, το ναό της Απτέρου Νίκης, το Ερεχθείο, τον Παρθενώνα. Η Ακρόπολη, πανέμορφη όπως πάντα, σύμβολο κι έμβλημα της πόλης μας, της πρωτεύουσάς μας.
Ανοίγω το θέμα «θρησκεία». Γιατί μισείς τον Χριστιανισμό; Ρωτώ την σύντροφό μου. Γιατί οι χριστιανοί κατέστρεψαν έναν πολιτισμό, τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Μου αποκρίνεται.
Το σκέφτομαι κοιτάζοντας την Ακρόπολη. Δεν νιώθω μίσος για καμιά από τις δυο θρησκείες. Είναι κι οι δυο κομμάτια του πολιτισμού, της κουλτούρας, της ιστορίας και της παράδοσής μας.
Αγναντεύω τον ορίζοντα. Κάτασπρα συννεφάκια που κυνηγιούνται από τον Λυκαβηττό προς την Ακρόπολη διατρέχοντας τον καταγάλανο αττικό ουρανό.
’μεση δημοκρατία ή ανάπηρη δημοκρατία; Ένα αμεσοδημοκρατικό πολίτευμα σ'ένα κοινωνικό καθεστώς πατριαρχίας και δουλοκτησίας πόσο πραγματικά δημοκρατικό μπορεί να ήταν; Οι γυναίκες αποκλεισμένες από την δημόσια ζωή, στερημένες δικαιωμάτων. Τα μόνα πεδία δράσης τους, η οικία και η θρησκεία. Οι δε δούλοι, θλιβερά υποχείρια, στερημένοι ακόμα και στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς δεν λογίζονταν καν άνθρωποι.
Βολτάρουμε στον λόφο κατηφορίζοντας προς την έξοδο του χώρου. Απέναντί μας το Αστεροσκοπείο κι η εκκλησιά της αγίας Μαρίνας. Εδώ που κάποτε λατρευόταν ο Δίας, τώρα λατρεύεται μια αγία του Χριστιανισμού, μια μεγαλομάρτυρας. ’λλη εποχή, άλλα ήθη, άλλη θρησκεία.
Περπατάμε στον παράπλευρο δρόμο θαυμάζοντας τα παλιά αθηναίικα σπίτια και φανάρια, μνήμες της παλιάς Αθήνας. Επιστρέφουμε στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ανεβαίνουμε και καθόμαστε στο μπαλκόνι πρώτου ορόφου καφετέριας.
Απέναντί μας, οι δυο κυρίαρχοι λόφοι της πόλης μας, ο λόφος του Λυκαβηττού με το εκκλησάκι του Αι Γιώργη, λευκή κουκίδα σε πράσινο φόντο κι ο λόφος της Ακρόπολης, ακόμα πιο κοντά μας. Διακρίνουμε καθαρά τα προπύλαια, το ναό της Απτέρου Νίκης, το Ερεχθείο, τον Παρθενώνα. Η Ακρόπολη, πανέμορφη όπως πάντα, σύμβολο κι έμβλημα της πόλης μας, της πρωτεύουσάς μας.
Ανοίγω το θέμα «θρησκεία». Γιατί μισείς τον Χριστιανισμό; Ρωτώ την σύντροφό μου. Γιατί οι χριστιανοί κατέστρεψαν έναν πολιτισμό, τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Μου αποκρίνεται.
Το σκέφτομαι κοιτάζοντας την Ακρόπολη. Δεν νιώθω μίσος για καμιά από τις δυο θρησκείες. Είναι κι οι δυο κομμάτια του πολιτισμού, της κουλτούρας, της ιστορίας και της παράδοσής μας.
Αγναντεύω τον ορίζοντα. Κάτασπρα συννεφάκια που κυνηγιούνται από τον Λυκαβηττό προς την Ακρόπολη διατρέχοντας τον καταγάλανο αττικό ουρανό.
Τι όμορφη που είναι η Αθήνα μας! Τι όμορφη που είναι η Ελλάδα μας! Πανέμορφη και πάντα αγαπημένη!